In maart 2023 trokken Leen en ik eindelijk nog eens op citytrip. We kozen voor Firenze – de hoofdstad van Toscane, van de Italiaanse renaissance en van pasta, pizza en gelato. Cultuur meets lekker eten, de ideale combo.
Voor onze derde dag hadden we alvast op voorhand tickets gereserveerd voor het Uffizi, het grootste kunstenmuseum van Italië met heel wat meesterwerken uit de renaissance.
Ponte Vecchio
Maar voor we daar naar binnen gingen, passeerden we eerst nog die andere topbezienswaardigheid: de ponte Vecchio. Het is de bekendste brug van de stad. De ponte Vecchio kende zijn hoogdagen in de 15de eeuw wanneer Firenze een belangrijke handelsstad was. Op de brug zaten toen vooral slagerijen die hun vleesafval onmiddellijk in de Arno konden dumpen. De stank moet niet te harden geweest zijn. Later kwamen er goudsmeden in de plaats van de slagers.
De hangende werkplaatsen zijn nog steeds te zien en ook de stalletjes worden vandaag nog bewoond door juweliers – wel van de toeristische soort. Zijn de winkels open, is het er altijd druk. Kom je er ’s morgens vroeg of ’s avonds laat, dan valt dat veel beter mee.
Vanop de brug heb je ook een mooi uitzicht op het Uffizi. Wij gingen er redelijk vroeg om foto’s te schieten. De vorige dag waren we er in alle drukte gepasseerd en dat vond ik nogal ‘veel’. Is dit de allermooiste brug die ik ooit heb gezien? Neen, maar het is wel een iconisch plaatje van deze stad, dus zeker het passeren waard.
Uffizi
De Galleria degli Uffizi is na de Vaticaanse musea het meest bezochte kunstenmuseum van Italië. In opdracht van Cosimo I de Medici werd in de 16de eeuw gestart met de bouw. Eind 16de eeuw opende de tweede verdieping ook al als museum – wat enorm ‘vroeg’ was en weer aantoont dat de Medici familie kunst voor een breder publiek toegankelijk wilde maken.
Het is er altijd druk. We reserveerden op voorhand onze tickets voor een vroeg tijdslot. Je moet dan enkel even in de rij om ze in te wisselen voor een echt ticket. Wij bestelden trouwens online het passe-partout ticket van 38 euro, waarmee we naast het Uffizi ook het Pitti paleis en de Boboli Gardens binnen mochten. Dus bekijk even of dat ook voor jou wat euro’s kan schelen. Het Uffizi alleen kost in het hoogseizoen 25 euro en daarbuiten (in de winter) 12 euro.
Spot de drukte
Uffizi bestaat uit twee verdiepingen met kunst. Op de tweede verdieping begint je bezoek en hangen de grote Renaissance meesters. Denk Botticelli, Da Vinci, Lippi… Het is er altijd megadruk. Zeker bij de Botticelli’s. En ik ben een enorme fan van die man. Oa. La primavera en De Geboorte Van Venus zijn er te zien. Maar nadat ik die werken had bewonderd, maakte ik me met plezier uit de voeten – wat een drukte.
La primavera, Botticelli
Het hele Uffizi is wel een plaatje. De plafonds en de uitgestalde beeldhouwwerken maken het echt een mooi bezoek. Druk of niet druk. En ben je een paar zalen verder van de bekende werken, dan kan je echt wel gemakkelijk een rustig plekje vinden.
Wie nog meer rust wil, neemt best de lange route waarbij je ook de benedenverdieping bezoekt. Daar zijn de kamers wat traditioneler ingericht en de grote massa passeert er niet. Je vindt er nochtans werken van Rubens, Rembrandt, Caravaggio, Titiaan…
Ik maak ook altijd graag foto’s van mensen voor een schilderij
Daar hangt ook het werk waarvoor Leen en ik misschien nog wel het meest kwamen: Judith slaying Holofernes, een doek van de 17de eeuwse vrouwelijke schilder Artemisia Gentileschi. Het werk is opvallend bloederig en de vrouwen kijken niet weg van het schouwspel. Ze zijn bewuste actoren in het geheel. Een meesterwerk vind ik zelf – zeker als je Artemisia’s eigen verhaal (ze werd jong verkracht) kent.
Venus van Urbino, TitiaanJudith slaying Holofernes, Artemisia
De rijkdom aan werken van het Uffizi maken het één van de meest prestigieuze kunstmusea ter wereld, maar ook één van de drukste. Dat is altijd een beetje het jammere aan de populariteit: dit museum trekt een brede massa aan die niet altijd echt voor de kunst komt, maar eerder om het af te vinken van de lijst. Toch vond ik het fijn om dit museum gedaan te hebben en kon ik voldoende rust vinden om werken te bekijken.
Het museum is fijn ingericht en biedt alles wat je moet hebben. Ze zouden enkel kunnen overwegen wat minder volk per uur binnen te laten. Maar dat kan je ook van het Louvre en de Vaticaanse musea zeggen.
Na ons bezoekje aan het Uffizi aten we alvast een ijsje bij Eduardo, vlak aan de Duomo. Het plekje stond in de Time To Momo dus daarom durfden we het aan zo dicht op een bezienswaardigheid – ik had o.a. heerlijk kaneelijs. En oeps, dit was nog in de voormiddag! Niet veel later ploften we neer bijIl Pizzaiuolo voor – je raadt het nooit – een pizza als lunch. Het is een meer klassieke Italiaan die wat verder van de gebaande paden ligt en daardoor vind je er rust tussen de locals. Iets wat we na het Uffizi wel verdiend hadden.
En wat we na het eten deden, kom je een volgende keer te weten :).
Wat is jouw favoriete kunstenmuseum?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
De eerste echte lentedag. En je voelt bij alles en iedereen een ontzettende drang om naar buiten te gaan. Om iets van deze zonnige dag te maken. Eindelijk na een lange, natte, zware winter. En het was hier zeker ook een lange mentaal niet gemakkelijke winter. Het gaat de laatste weken al heel wat beter, maar de minste terugslag doet me weer wat wankelen. Ik doe mijn best, maar weet dat ik het tijd moet geven.
En die eerste echte zonnestralen helpen zelfs een slechte dag wat beter worden. Dus ik voel die lentedrang ook, maar dit weekend was niet het perfecte weekend om all-in te gaan. Mijn energielevel zit niet waar ik het wil.
Dus geen Instagramwaardig uitje zoals heel Vlaanderen dit weekend. Maar in een uurtje in de zon een boek lezen, misschien een kort blokje om wandelen. En Parijs-Roubaix kijken, ook al lijkt het zonde om binnen te zitten. Maar daarbij af en toe mijn ogen kunnen laten toevallen is exact wat ik nodig heb.
Die knaldrang kan soms ook contra-productief zijn. Je voelt een soort druk om er iets van te maken. Maar eigenlijk hoeft dat allemaal zo niet. Ik geniet van de zon op mijn tempo. De lente is nog maar net begonnen.
Dus aan iedereen die misschien ook het gevoel heeft dat het dit weekend MOET. Ge moet just niks.
Dit voorjaar zijn er zoveel toptentoonstellingen te zien in ons Belgenlandje dat mijn wishlist enorm lang is en dat de Museumpas daardoor veel vaker uit de portefeuille komt. Dus ik vond het fijn om er nog eens een blog aan te wijden. Vandaag neem ik jullie mee naar drie verschillende musea!
Ridders van het Gulden Vlies – Hof Van Busleyden (Mechelen)
In 2019 heropende het Hof Van Busleyden in Mechelen (en schreef ik al eens over). Het gebouw is een vroeger stadspaleis van Margaretha van Oostenrijk uit de Bourgondische tijd en daar gaat het museum ook voor een groot stuk over. Ik was toen al fan, maar ondertussen is het Hof Van Busleyden weer een tijdje gesloten geweest en opende het eind februari met een nieuwe permanente inrichting en een tijdelijke tentoonstelling in de moderne exporuimte.
Ons Margaretha
Die tijdelijke expo gaat over de Ridders van het gulden vlies die samenkwamen in 1491 voor het kapittel van de Orde van het Gulden Vlies op de Grote Markt in Mechelen. De expo neemt je mee door het ontstaan van de Ridderorde en gaat ook over de mythe van een ridder. Centraal staan de gerestaureerde wapenschilden die later een permanente plek krijgen in de Sint-Romboutskathedraal. De expo is niet megagroot, maar wel de moeite. Zeker ook met de audiogids waarvoor Bart Van Loo – Mister Bourgondiërs himself – een stukje heeft ingesproken.
Daarnaast kan je ook de permanente collectie bekijken die wel wat heringericht is met als een van hoogtepunten de middeleeuwse hofjes van de zusters die er ooit leefden. Voor de kleinsten onder ons hebben ze een leuke kinderroute.
Het museum en de expo zijn gratis met de Museumpas, of je betaalt 15 euro aan de kassa. Online reserveren is aanbevolen, zeker in het weekend kan het er druk zijn. De expo over de ridders is er nog tot 2 juni 2024.
Histoire de ne pas rire. Het surrealisme in België Bozar (Brussel)
Bozar staat altijd garant voor fijne tentoonstellingen, al was ik er al een hele tijd niet geweest. Dit voorjaar hebben ze een topaanbod. Ik ben al jaren een echte fan van het surrealisme, een kunststroming die vooral in België en Spanje (denk Dali, Miro en Picasso) groots was in de 20ste eeuw. Bozar focust op de Belgen, terwijl je in het KSMSKB terecht kan voor internationaal werk (zie hieronder).
Het is altijd druk bij Bozar, maar nu vond ik het wel extreem. Er loopt namelijk ook een expo over James Ensor, die uiteraard eveneens populair is, dus het was wel even aanschuiven aan de ticketbalie (op voorhand reserveren is aan te raden!). Als Museumpashouder mag je maar één expo per dag uitkiezen in Bozar, dus voor Ensor ga ik nog eens terug.
Het nadeel aan Bozar vind ik dat de exporuimtes niet zo groot zijn. Ik heb graag voldoende bewegingsruimte in een museum en dat biedt Bozar niet altijd. Daardoor lijkt het vaak ook drukker en is het soms aanschuiven aan een werk.
Magritte in zijn meer impressionistische periode.Paul Delvaux
Surrealisme in België: dan denk je meteen aan Magritte en Delvaux en laat dat nu ook de twee kunstenaars zijn die de tentoonstelling domineren. Ik ben zelf wel een Paul Delvaux fan. Magritte vind ik ook mooi, maar kijk, je hebt altijd je favorieten.
Wat ik daarnaast fijn vond is dat je uitleg kreeg over de Belgische groep van surrealisten en de onderlinge relaties (en soms ook spanningen). En dat er ook twee vrouwelijke kunstenaars centraal stonden: Rachel Baes en Jane Graverol. Ik kende ze niet, maar ben van allebei (en hun eigen stijl) wel fan geworden.
Sowieso zaten er wel wat feministische thema’s in de expo en dat vind ik altijd fijn.
Jane Graverol‘De verkrachting’ van Magritte
Histoire de ne pas rire in Bozar: gratis met de Museumpas, 18 euro aan de kassa of 29 euro als duoticket met de andere surrealisme expo in KMSKB. Nog tot 16 juni 2024.
Imagine! 100 years of international Surrealism
Het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Brussel (kortweg KMSKB) pakt ook uit met surrealisme, maar dan op internationaal vlak. KMSKB, bovenop de Kunstberg, doet niet mee met de Museumpas. Maar dat hield ons niet tegen.
De expo bracht ons naar -4 waar een heel moderne exporuimte zit, die heel ruim was en dus was mijn museumhartje blij :). De werken zijn gegroepeerd volgens verschillende inhoudelijke thema’s. Ik ben grote fan van de Spaanse surrealisten: er hangen drie Dali’s, 1 Miro en 2 Picasso’s. Verder opnieuw heel wat Magritte, Delvaux, een Pollock en verschillende werken van Max Ernst.
MiroDali, ik ben zo’n fan van zijn werk!
De teksten op de muren vond ik wel wat moeilijker geschreven, dus ik heb me vooral laten leiden door de werken zelf.
Imagine! loopt nog tot 21 juli 2024. Aan de kassa betaal je 15 euro, of een combiticket met Bozar voor 29 euro. KMSKB is niet toegankelijk met de museumpas. Wil je de permanente collectie van het KMSKB (of dat van het Magritte museum) bezoeken, dan heb je een extra ticket nodig.
Mocht het dus een heel regenachtige paasvakantie worden, heb je hierna hopelijk genoeg inspiratie voor een dagje weg.
Heb jij recent nog een leuk museum of een interessante expo bezocht?
In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.
Tijdens onze laatste volle dag in Bilbao hadden we nog wat tijd over en besloten we de metro te nemen voor een kort uitstapje naar de Vizcayabrug die op de Unesco werelderfgoedlijst staat. Mooie, speciale bruggen krijgen altijd snel een plekje in mijn hart dus ik vond het wel de moeite om eens dichterbij kennis te maken.
Hoe geraak je?
Er zijn ongetwijfeld verschillende opties: met de fiets of zelfs per boot? Maar wij namen dus de metro tot in het station Areeta. Van daaruit is het nog een kleine 5 minuten recht op recht wandelen tot aan de brug. Je betaalt 1,90 voor een enkeltje met de metro.
De Vizcayabrug
De Vizcayabrug, ook wel puente colgante genoemd, is de oudstezweefbrug ter wereld die het stadje Portugalete verbindt met Getxo over de rivier Nervion. Het is enige manier om over te steken in de weide omgeving.
De brug is van 1883 en gebouwd door Alberto Palacio (zalig toch als je zo heet?), een leerling van Gustave Eiffel himself.
De brug is enkel over te steken in de hangende gondel die zowel mensen als hele voertuigen naar de overkant brengt. Nog steeds kan je elke 8 minuten een gondel nemen. Daar had ik niet zo veel zin in, want ik heb het niet op hangende wiebelende dingen. Al moet ik toegeven dat het er best stevig en stabiel uitzag.
De grote rode metalen constructie doet wel wat aan de Eiffeltoren denken en het is ook gewoon best indrukwekkend om dit enorme gevaarte bezig te zien om die ene -relatief kleine- gondel telkens naar de overkant te brengen.
De zweefbrug is bedacht om het drukke scheepvaartverkeer eind 19de eeuw niet te veel te storen. Een gewone oversteekbrug (is dat een woord?) zou ervoor zorgen dat deze voortdurend naar omhoog moest en dat schepen dus ook moesten wachten.
Je zou een bezoek aan deze brug kunnen combineren met een halve dag in Getxo, waar je het strand op kan of in het haventje kan rond wandelen. Wij namen alweer de metro terug naar Bilbao.
Is het de moeite waard? De puente colgante stond niet vooraan op mijn Bilbaolijstje, maar we waren er lang genoeg om het mee te pikken. Het is in ieder geval een bijzonder zicht zo’n zweefbrug en als je van bruggen of metalen constructies houdt zeker interessant. Je bent er vanuit de stad ook zo snel met de metro dat het zonde zou zijn om het over te slaan.
Wat is de meest speciale of mooiste brug die jij al eens gezien hebt? Bij mij is de Kettingbrug in Boedapest een grote favoriet.
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
In de serie ‘Medici’ confronteert Clarice haar man Lorenzo de Medici met zijn overspel. Dat overspel is overigens geen verzinsel van de serieschrijvers, er is heel wat historisch bewijs voor. Op een gegeven moment geeft Clarice aan dat dit haar kwetst. Lorenzo antwoordt met ‘That was not my intention’, waarop zij meteen repliceert ‘But it is the result.’
‘Het was niet zo bedoeld.’ ‘Ja maar, die bedoelde dat niet slecht’. ‘Het was uit goede bedoelingen’. Ga eens even na hoe vaak je die woorden al hebt gehoord? Ik ga eerlijk zijn: ik hoor ze niet graag. En ik vind dat het spreekwoord ‘De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen’ heel wat waarheid bevat.
Want hoezo is dat een uitleg? Goede bedoelingen is geen uitleg voor wat er is gebeurd. Het is ook geen excuus. Je zegt eigenlijk bijna letterlijk dat het niet zo bedoeld was en dat het dus ook niet erg is? Dat voelt als het niet erkennen van de gevoelens van de persoon die gekwetst is.
Als iemand iets heeft gedaan dat een ander kwetst hoop ik maar van harte dat het met goede bedoelingen was. Een fout maken met goede bedoelingen is wat ons onderscheidt van een moordenaar, een dief, een verkrachter… Die komen niet weg met goede bedoelingen en hadden die waarschijnlijk ook niet…
Maar voor minder criminele feiten is het maatschappelijk oké precies dat mensen zich excuseren met de woorden ‘het was niet zo bedoeld’. Wat moet je daar op dat moment mee? Ik hoor liever een gemeende sorry of een andere ‘echte’ uitleg. Of helemaal niets. De woorden ‘het was niet zo bedoeld’ zetten mij vaak nog veel harder op mijn paard. En ik snap dat ons Clarice er dus ook geen genoegen mee nam.
Dus was ik eens benieuwd wat jullie hiervan vinden? Hoe kijk jij naar de woorden ‘het was niet zo bedoeld’? Ik ben benieuwd.
P.S. De aanleiding voor deze blogpost is dat deze woorden op een gegeven moment vielen in mijn omgeving (en ook tegen mij) en dat ik dat niet voldoende vond. Toen raakte ik met iemand anders aan de praat die me zei dat ‘goede bedoelingen’ noch een excuus, noch een uitleg is en dat raakte me eerlijk gezegd wel. Want dat is nu echt exact wat ik voelde toen ik het hoorde.
Zoals je al kon lezen in mijn jaaroverzicht ging ik afgelopen zomer met een vriendin twee dagen naar Parijs. Het was regenachtig met af en toe wat zonneschijn. Omdat het een van de eerste keren van mijn vriendin in Parijs was, deden we vooral de highlights aan. Over veel zaken schreef ik al, maar ik ontdekte ook drie nieuwe plekjes, waarover ik vandaag graag wat meer vertel.
De Montparnasse toren
We sliepen in Graphik Montparnasse, een niet zo duur boutique hotel met fel gekleurde kamers en gangen gelegen in – je raadt het al – de wijk Montparnasse. Niet meteen het centrum van de stad, maar wel makkelijk bereikbaar met de metro.
En omdat we er natuurlijk vlakbij sliepen, boekten we last-minute toch nog een laatavond toegang tot de befaamde toren. Om jezelf van een plekje te verzekeren boek je best online, wij betaalden 21 euro per persoon. We reserveerden om 21u30, het laatste tijdslot van de dag.
Nadat de security je tassen controleert mag je in een lift, één van de snelste waar ik ooit in heb gezeten. Je gaat in 38 seconden (!) naar de 56ste verdieping waar je iets kan drinken in de bar en achter glas van het uitzicht kan genieten – een alternatief voor bij regenweer. Maar bij ons regende het niet meer en dus namen we nog enkele trappen naar helemaal bovenaan.
Het uitzicht is uiteraard prachtig, zeker in de avond kan je zo de Lichtstad in alle betekenissen van het woord bewonderen. De Eiffeltoren spot je meteen, net zoals het Louvre, het Pantheon, de Notre-Dame of in de verte de Sacre-Coeur. In het daglicht moet het een andere beleving zijn en kan je meer detail zien. Maar in het donker zie je de enorme hoeveelheid aan licht(vervuiling) en dat heeft wel iets rustgevend.
Zicht op het Louvre
Geen goedkope activiteit, maar wel hét uitzicht van Parijs wat mij betreft. Ik zou nog eens terug willen, maar deze keer dan eens in de dag.
Een bezoekje aan het Pantheon
De tweede dag starten we in de jardin du Luxembourg, één van mijn favoriete plekken in de stad.
Van hieruit wandelden we naar het pantheon. Oorspronkelijk gebouwd als kerk, maar na de Franse Revolutie werd het in gebruik genomen als begraafplaats van grote Fransen. Boven de ingang van het Panthéon staat daarom de tekst Aux grands hommes la patrie reconnaissante, oftewel ‘Voor de grote mannen, het dankbare vaderland’. Mannen uiteraard, want we zijn de 18de eeuw.
Om binnen te gaan kan je op voorhand een ticket reserveren, dan mag je in de quick lane. Wij hadden geen ticket en schoven dus wel een half uur aan om binnen te kunnen. Een ticket kost 13 euro.
De buitenkant van het gebouw is in neoclassicistischestijl en moest gaan lijken op het pantheon in Rome, maar de koepel heeft meer weg van de St. Paul’s Cathedral in Londen. De Korinthische zuilen doen weer wel Romeins, of zeg maar Grieks, aan. En die zuilen komen ook in het interieur terug. Binnen springt onmiddellijk de grote koepel in het oog. De binnenkant is verder eerder neogotisch te noemen.
Onder de grote koepel vind je ook de slinger van Foucault. Door een gewicht aan een touw te hangen leverde Foucault het bewijs dat de aarde om de zon draait. Ik ben zelf niet zo’n natuurkundige, maar vond het wel boeiend om die slinger te zien bewegen.
De kerk is echt enorm groot en mooi. Ik hou wel van dit eerder sober, maar toch indrukwekkende interieur. Je kan daarnaast afdalen naar de crypte waar het echte mausoleum is. O.a. Voltaire, Rousseau, Zola, Hugo, Monnet en Dugas liggen er begraven. En toch ook vijf vrouwen die ik graag alle vijf bij naam noem: Marie Curie, Geneviève de Gaulle-Anthonioz, Germaine Tillion , Simone Veil en Joséphine Baker (nog maar sinds 2021). Grote vrouwen, ze bestaan dan toch ;).
Mooi gebouw dus, zeker een bezoekje waard.
Binnenkijken bij de Grote Moskee
Al wandelend door Quartier Latin waren we op weg naar de Grote Moskee, niet zover van Jardin des Plantes. Voor drie euro kan je het gebouw bezoeken. Het is de grootste moskee van Frankrijk en de op twee na grootste van Europa, de term Grande dus zeker waardig. De bouwstijl is Mujedar, wat ik herkende van Sevilla. Denk: tegeltjes, binnentuinen met fonteinen en een zeer versierde minaret.
We wandelden er even rond. Het was er best druk. Er is een afgesloten gebedsplek, maar de andere delen van het gebouw staan in het teken van het toerisme.
Zeker een bezoek waard. Ik ben een Mujedar fan en het feit dat het zonnetje er net doorkwam toen we door de tuin liepen was een geluksmomentje.
Wat we daarnaast nog deden
We wandelden van Trocadero helemaal naar de Tuilerieën en het Louvre zoals beschreven in deze wandeling (de Arc Du Triomphe lieten we wel achterwege).
Vanaf het Louvre wandelden we dan in de namiddag richting jardin du palais royal, île de la cité, door de straten van le Marais om uiteindelijk op Place Des Vosges te eindigen. Dat was ongeveer deze wandeling.
In een ver verleden lijstte ik hier regelmatig ergernissen op. Zogenaamde hekelpuntjes of pet peeves. Ik zou willen zeggen dat ik tegenwoordig een hekel heb aan de hele wereld, want het gaat er niet bepaald mooi aan toe. Maar ik beperk me vandaag toch tot eerder kleine dingen ;).
Disclaimer: It’s not you, it’s me. Elke gelijkenis met bestaande personen berust geheel op toeval.
Het feit dat wij allemaal – met dank aan Instagram – content creators zijn geworden. De meeste van ons trouwens zonder echt talent. Ik heb vier dagen in Rome rond gelopen en de gekste dingen gezien die mensen doen om foto’s en filmpjes te maken. Het is vaak lachwekkend. Instagram ruined everything. En ja, dat zeg ik als blogster – ook een content creator ;).
‘Deze trein bestaat uit 3 rijtuigen in plaats van 9.’ Waar zijn die andere 6 naartoe, onderweg verloren?
Mensen die zeggen ‘Je moet je geen zorgen maken’. Dat zeg je omdat je ziet dat ik me zorgen maak. Hoe kan ik dat dan plots ongedaan maken?
In dezelfde categorie mensen die vragen om ‘kalm te blijven’. Dat zinnetje doet veel met mij, maar kalm word ik er NIET van.
De pers die de moord op/ de aanval op een vrouw als gezinsdrama bestempeld. Noem het wat het is: femicide. Ja, soms zijn er ook kinderen bij betrokken. Maar heel vaak richt het motief zich op de vrouw.
Mensen die in een museum rondlopen en daar niet op mijn plek zijn. Als in: ze hebben geen enkele interesse in de werken die er hangen of in het gebouw, maar willen enkel een paar foto’s nemen om te kunnen laten zien (op Instagram 🙄) dat ze er zijn geweest. Om het te kunnen afvinken van de bucket list, ook al boeit het hen niet echt. Klinkt waarschijnlijk heel bourgeoisie dat ik dit zeg. Maar zo het idee dat mensen het gevoel krijgen dat ze op vakantie iets ‘moeten’ bezoeken ook al interesseert hen dat niet vind ik maar stom. Van wie moet dat dan?
Het feit dat je tegenwoordig in geen enkel restaurant meer binnen raakt zonder op voorhand te reserveren. Covid introduceerde voor heel wat zaken reservaties (geldt trouwens ook voor musea en bezienswaardigheden op vakantie) en die zijn gebleven. Daardoor moet je nu precies alles op voorhand plannen. En ik ben wel een planner, maar ik wil soms ook nog eens gewoon wat spontaniteit. ‘Zullen we vandaag een dag daar naartoe gaan en dan daar gaan eten?’ ‘Ah nee, is allebei volzet’. Dat suckt, geef nu toe?
Mensen die met trots aankondigen dat ze ChatGPT gebruikt hebben om iets te schrijven of iets op te zoeken. Je bent niet cool of speciaal meer. Gebruik de tool of gebruik hem niet. Maar smeer dat niet zo constant in mensen hun gezicht, nobody cares.
Bij Leen zie ik regelmatig ‘Dag op dag‘-berichten verschijnen waarbij ze voor een bepaalde dag oude foto’s gaat opzoeken om herinneringen op te halen. Ik heb niet zo’n ingenieus systeem waarbij al mijn foto ingescand en met de juiste datum gelabeld zijn. Ik sync wel alle foto’s die ik met mijn smartphone neem (dat zijn er veel minder dan bij anderen denk ik altijd) meteen met Google Photos. En die app geeft met regelmaat een terugblik. Dus daar wou ik toch eens iets mee doen.
En ooit postte ik al eens een terug in de tijd, dus dit is de tweede editie ;). Doe je gordel vandaag maar opnieuw aan voor een tijdreis. De foto’s dateren telkens van (rond) 20 februari. Ik begin 10 jaar geleden!
10 jaar geleden
Nam ik een filmpje op met een vriendin (die ik nog steeds vaak zie) voor een andere toenmalige vriendin (die ik niet meer zie) die voor een half jaar naar het buitenland ging voor een stage. Ik heb het beeldmateriaal terug gezien en het is zeg maar niet voor publicatie vatbaar :).
9 jaar geleden
Werkte ik als stagiair bij de Dienst Marketing van KU Leuven. En deze foto had ik al in eeuwen niet meer gezien maar geeft een beeld van mijn bureau. Wat rommelig zeg, vandaag is mijn werkplek veel cleaner :).
8 jaar geleden
Werkte ik op mijn volgende stageplaats (tijdens mijn extra studie Belgian Advertising School) voor 20th Century Fox en zag ik in het weekend aan de Kinepolis van Leuven één van onze outdoor bilboards hangen die ik mee had uitgewerkt (of zeg maar geregeld). En dat was ongetwijfeld toch wel een trots momentje.
6 jaar geleden
Waren we met ons webbureau te gast op een boot aan de vaart om na te denken over ons aanbod en wie wij als bedrijf willen zijn. Heel wat kiemen zijn daar toen gezaaid van dingen die we vandaag ook effectief bereikt hebben. Er was ons toen trouwens ontbijt beloofd en er was enkel wortelcake – dat is een van de dingen die ik mij nog herinner :).
5 jaar geleden
Was er enkel nog maar een betonplaat op de plek waar nu mijn huis staat en had het fel geregend zodat alles onder water stond. Wat een gek beeld!
4 jaar geleden
Was ik op de cross van Leuven. Waar een piepjonge Thibau Nys in zijn wereldkampioenentrui als junior won. Ik heb grappig genoeg geen foto’s van wie bij de elite mannen en vrouwen won 😅. De cross van Leuven is een aantal jaar echt een traditie geweest na het WK om als laatste cross naartoe te gaan. Maar door de slechte datum bleven de toppers en dus ook het publiek afwezig waardoor de cross vandaag niet meer bestaat. Heel jammer!
Ook trokken we naar Hasselt waar we street art keken, zoals o.a. dit uiltje van ROA. En dat allemaal enkele weken voor de eerste lockdown, we hadden werkelijk geen idee…
3 jaar geleden
Het was zoeken naar een foto en dus opnieuw eentje van ‘den bouw’. Er was net chape gelegd en de muren waren ‘geplakt’. Verder heb ik in februari 2021 nog één enkele foto van mijn voeten op een yogamat. Het was volop covidtijd en er viel niet veel te doen (je mocht ook niet veel doen). Een heel eenzame periode voor velen denk ik.
2 jaar geleden
James Ensorhuis, Oostende
Had ik een week vakantie en kozen we eindelijk lampen voor het huis. Ook werd de kleurrijke vloer in de traphal gelegd en we gingen naar Oostende om het James Ensorhuis te bezoeken.
1 jaar geleden
Werkte ik een dagje thuis bij Leen en paste ik op de katten van een vriendin die op vakantie was.
Vandaag
Op 20 februari genoot ik van een laatste dag in Parijs. Het was er koud, maar het deed goed om even weg te zijn. We bezochten Le Petit Palais waarvan je hierboven op de foto’s de prachtige binnentuin ziet. En in de namiddag struinden we door Montmartre.
Het moet 2017 geweest zijn toen ik voor de eerste keer in Londen was. Het museum ‘The Wallace Collection’ stond toen al hoog op mijn te bezoeken lijstje. Maar het kwam er niet van, en tijdens de volgende bezoekjes ook niet. Toen we in juni 2023 voor een conferentie voor het werk opnieuw in de Britse hoofdstad waren en we één hele dag hadden om te plannen besloot ik dat het hoog tijd was om er nu toch eens binnen te springen.
The Wallace Collection, in het hart van Marylebone
Het statige Marylebone, net onder Regent’s Park, met zijn chique huizen, dure boetieks, bekend van Baker Street (Sherlock Holmes) en Madame Tussauds. Onbekend terrein voor mij, maar ik vond het er heerlijk om in de straten rond te lopen.
Op naar The Wallace Collection dan maar. Het is een nationaal museum en dus is de permanente collectie gratis te bezoeken. Je hoeft daardoor niet op voorhand te reserveren (tenzij je een tijdelijke expo wil bezoeken). Je vind The Wallace Collection in Hertford House, de vroegere familieresidentie van de markiezen van Hertford. Het is Sir Richard Wallace uit deze familie die alle kunst verzamelde en uiteindelijk ook schonk aan de Britse staat.
Langs de buitenkant is het een statig gebouw, maar eens binnen waan je je in een paleisachtig interieur. Alleen al voor de verschillende kamers is een bezoek de moeite waard.
Er hangt heel wat kunst aan de muren, voornamelijk uit de 17de tot de 19de eeuw. Zo kan je er o.a. Canaletto, Velazquez, Murillo, Rubens en Rembrandt spotten. Maar het is meer dan een kunstenmuseum: je vindt er een hele collectie exotische wapens, prachtig servies en andere decoratieve kunst. Een een mooie binnentuin om iets te drinken.
Eén van de wapenkamers.Deze grote zaal boven is de echte blikvanger van het museum
We pikten ook de drukbezochte tijdelijke expo over honden portretkunst mee. Daarvoor hebben ze beneden aan de binnentuin een extra modern gebouw neergezet. Zeker de moeite om te checken welke expo’s er zijn op het moment dat jij bezoekt. En naar schilderijen van honden kijken was super cute :).
Dit museum moet niet onderdoen voor The National Gallery of de V&A, maar is minder bekend en daarom is het er ook iets rustiger om rond te lopen. Ik had dit meer dan terecht op mijn te bezoeken lijst gezet. Ik vind dit echt een aanrader en het staat bij mij nu zeker in de top 5, misschien zelfs top 3 van Londense favoriete musea. (Mijn andere favorieten zijn The V&A en The National Portrait Gallery).
Daunt books
Vlakbij het museum vind je één van de mooiste boekenwinkelsvan de stad: Daunt Books. Ik was er nog nooit geweest, dus ik vond het fijn om even tussen de rekken te snuisteren. Ze hebben ook een uitgebreide collectie reisboeken die per land gesorteerd staan.
Koffiestop? Saint Espresso zit niet ver van de ingang van Regent’s Park.
Regent’s Park en Primrose Hill
Regent’s Park is voor mij het meest statige park van Londen. En ook enorm groot. Ik ben vooral fan van de inner circle met Queen Mary’s rozentuin en ook wel van het feit dat er altijd bij de minste zon mensen in het gras of op één van de vele bankjes aan het chillen zijn.
Deze keer wilde ik graag helemaal naar de bovenkant van het park om Primrose Hill te beklimmen met een zicht op de skyline van Londen. En dat was een goede keuze, want het uitzicht is er wel degelijk de moeite.
The canal walk
Afdalen deden we via The Canal Walk waarbij we langs het water wandelden. Zo kwamen we uit in Camden, maar daar was het op zaterdag letterlijk over de koppen lopen. Het was me dus veel te druk. We deden dan maar verder met onze Canal Walk tot in King’s Cross.
Coal Drops Yard
In de wijk King’s Cross – die veel meer is dan het treinstation Saint Pancras – vind je Gasholder Park waar industriële gasholders nu omgetoverd zijn tot wooncomplexen en eentje dus ook tot een publiek park.
En ook de gebouwen van Coal Drop’s Yard, vandaag een winkelcentrum, hadden vroeger een industrieel verleden, maar nu kan je er veel hippe winkels en restaurants vinden. Op het grote plein Granary Square zat het vol mensen die van de zon genoten. Wij keken er ook een tijdje naar de mensen en wandelden door Canopy Market, een overdekt marktje waar we churros aten. Om nadien weer de metro naar ons hotel te nemen. En zo kwam er een eind aan een mooie zonnige dag.
Eettips
We verbleven wel langer dan één dag in Londen in 2023, maar deden weinig nieuwe dingen die op ons deze blog hun plekje nog niet hadden. Wel gingen we bij veel nieuwe plekken eten en daar kwamen enkele aanraders uit:
Wie fan is van Mexicaans eten moet absoluut naar Mestizo. Zij zitten een beetje in een buitenwijk naast Camden, maar zijn goed bereikbaar met de metro en het eten is echt wel authentiek. Heel lekker en niet duur.
Pizzafans of fans van het betere Italiaanse eten vinden hun gading bij O’VER, wij gingen naar de kleine vestiging bij Borough Market (je moet wat chance hebben dat er nog een plekje vrij is). Niet goedkoop deze, maar hele lekkere pizza.
Gloria, is één van de Big Mamma Group restaurants in Londen. Deze zit in hartje Shoreditch en heeft een leuke inrichting. De pasta met truffel voor twee personen die ze uit een kaaswiel komen serveren is de moeite. Net als de gigantische desserts. Big Mamma is altijd een goed idee. Reserveren op voorhand ook.
Qua Londense keten ploffen wij vaak neer bij een vestiging van Wahaca (modern Mexicaans streetfood) en Honest burgers. Altijd lekker!
En wat is jouw favoriete plek of eettip in Londen?
Tijd voor een nieuwe boekenupdate. De vorige keer stopte ik eind november, dus ondertussen zijn er weer heel wat sterren uitgedeeld. Zoals steeds geef ik de titels in het Engels mee, met een Nederlandse titel tussen haakjes indien het boek vertaald is. Ik begin met de boeken die ik de meeste sterren gaf.
****1/2 The eighth life (Het achtste leven) – Nino Haratischwilli
In een kleine Georgische gemeente is een chocolatier beroemd om zijn befaamde recept. Zijn vier dochters helpen hem in de zaak, maar de roep om Georgische onafhankelijkheid botst met de revolutie die door Lenin en zijn kompanen in gang is gezet in Rusland. Stasia en Christine, twee heel verschillende vrouwen, vinden beiden de liefde en veel verdriet in het conflict dat het begin van de Sovjet-Unie vormt. Wanneer zij Sopio Eristavi ontmoeten, een vrouw die openlijk kritiek uit op het regime, zullen beiden families nog voor een hele tijd verbonden blijven. In 2006 schrijft Nitsa Jasji, die in Berlijn woont, het verhaal op van haar familie voor haar nichtje Brilka.
Het eerste boek van 2024 was meteen een kanjer van formaat. En ook een echte topper. Haratishwili schrijft het verhaal van de rode eeuw op. De opkomst, terreur en ondergang van de Sovjet-Unie en hoe de kleine staat Georgië tot op vandaag strijdt voor dat beetje eigenheid. Vele oorlogen komen aan bod. In die zin kan je het ook zien als een kleine geschiedenisles. Het boek vertelt het verhaal van 8 levens, over 4 generaties. Al die levens samen zijn te dramatisch, er gebeurt te veel onheil. Maar elk leven op zich zou een waargebeurd verhaal kunnen zijn. En dat is net zo mooi aan dit boek.
**** The rose code (De vrouwen van Bletchley Park) – Kate Quinn
Osla Kendall is een Canadese debutante in Londen die prins Philip van Griekenland leert kennen vlak voor de start van WOII. Osla wil echter meer zijn dan een dom societymeisje en ze wordt opgeroepen om in Bletchley Park te gaan werken. Op de trein ontmoet ze Mab die ook is opgeroepen. Eens aangekomen worden ze ingekwartierd in het huis van de familie Finch, waar ze Beth, de verlegen dochter des huizes leren kennen. De drie vrouwen worden onafscheidelijk tijdens hun periode als codebreeksters in Bletchley Park, tot een ruzie hen uit elkaar drijft. Enkele jaren na de oorlog ontvangen Osla en Mab een geheim briefje van Beth die hun hulp nodig heeft om een verrader te ontmaskeren.
De kern van het verhaal zijn drie vrouwen die heel divers zijn en toch vriendinnen worden. Ze hebben elk hun eigen zorgen en geheimen, maar zijn verbonden door hun tijd in Bletchley Park. Helaas loopt dat mis op een bepaald moment. En blijkt er jarenlang ook nog een verrader in het spel. Het fijne aan dit boek is dat het gewoon een heel nieuw perspectief biedt op WOII en op een stukje geschiedenis waar niet elke dag wordt bij stilgestaan. Daarnaast is het fictieve verhaal gewoon goed uitgewerkt. Ik heb dit heel graag gelezen en kijk uit naar de volgende boeken van Kate Quinn.
**** The lady of the ravens – Joanna Hickson
Tijdens een bezoek aan de gevallen koningin Margareta Van Anjou ontdekt Joan Vaux de legende achter de raven van The Tower Of London. Mochten zij ooit het gebouw verlaten, dan zal het koninkrijk vallen. Niet veel later komt Joan terecht in het huishouden van Margaret Beaufort en wanneer haar zoon Henry Tudor koning is, wordt Joan een gezellin voor diens toekomstige bruid Elizabeth Of York. De eerste jaren van de Tudordynastie zijn turbulent. Joan trouwt zelf met Richard Guildford en gaat daardoor in The Tower wonen waar ze zich bekommert om de raven.
Ik lees enorm graag boeken van Joanna Hickson en toen ik hoorde dat ze een boek schreef dat zich afspeelde in het hart van The Tower Of London was ik heel enthousiast. Joan Vaux is een fijn hoofdpersonage, ze is zelf een ‘commoner’, maar doordat Margaret Beaufort haar voogd is, komt ze heel vaak in koninklijk gezelschap. In dit boek staat Elizabeth Of York, de koningin van Henry VII en moeder van Henry VIII centraal. Niet mijn favoriete Hickson, maar het tweede deel over Joan Vaux staat klaar om dit jaar te lezen.
*** Atalanta – Jennifer Saint
Atalanta wordt als baby achtergelaten op een bergtop omdat ze een meisje is en geen jongen – waar de koning van Arcadia op hoopte. Ze wordt opgevoed door een berin en komt nadien terecht bij de nimfen van de godin Artemis. Daar leert ze bliksemsnel lopen en boogschieten. Wanneer Jason alle helden uitnodigt om mee op queeste te gaan naar het Gulden Vlies, stuurt Artemis Atalanta naar de Argo om deel uit te maken van de missie – als enige vrouw. Ze geeft haar echter één waarschuwing: mocht ze ooit trouwen, zal dat haar ondergang betekenen.
Atalanta is Jennifer Saint’s derde boek en deze keer kiest ze de mythe van Atalanta, waar verschillende versies van bestaan. In deze versie gaat ze mee met de Argonauten op zoek naar het Gulden Vlies. Ik heb dit graag gelezen, maar ik vond de andere boeken van Jennifer Saint beter. Ik denk dat deze mythe me iets minder ligt. Maar wel een origineel einde.
*** The bone fire – S.D. Sykes
Oswald De Lacy vlucht met zijn familie naar het afgelegen kasteel Eden van zijn vriend Godfrey om de pest te ontkomen. Die epidemie had jaren geleden al erg toegeslagen en dus proberen Oswald en alle andere kasteelbewoners de ziekte buiten te houden. Maar eens afgesloten van de buitenwereld wordt Godfrey vermoord in zijn bibliotheek. En zo blijkt de pest misschien toch nog niet de grootste moordenaar.
In dit vierde boek is de pest teruggekeerd naar Engeland en trekt Oswald met zijn familie naar een afgelegen kasteel. Zo wordt dit boek een soort van Agatha Christiaanse whodunnit en dat kon ik echt wel smaken. Toffe serie dit.
*** Anna Of Kleve, Queen of Secrets – Alison Weir
Na de dood van haar vader smeedt haar broer Wilhelm plannen om Anna Of Kleve uit te huwelijken aan koning Henry VIII van Engeland, die net zijn derde vrouw in het kraambed is verloren. Anna moet daarvoor haar geheimen uit het verleden achterlaten in Kleve en wordt de protestantse hoop van de reformisten o.l.v. Cromwell. Maar Anna is eigenlijk niet protestants en dan blijkt dat de koning haar niet wil aanraken op de huwelijksnacht.
Anna Of Kleve is Henry’s meest onbekende vrouw en eigenlijk de echte overlever. We volgen haar vanaf haar jeugd in Kleve. Wat ik wel fijn vond, want ik weet weinig over Anna’s familie. Alleen begint het verhaal meteen met een grote vrijheid die ik niet zo geslaagd vond. Maar wel een mooie inkijk in het leven van Henry’s meest ongekende koningin.
*** Time and chance – Sharon Kay Penman
Eleanor en Henry zijn ondertussen al enkele jaren heersers over een groot rijk van Engeland tot Aquitanië. Ook de Plantagenet dynasty lijkt veilig gesteld wanneer ze zoon na zoon krijgen. Maar het uitgebreide rijk zorgt voor vele kopzorgen van Wales tot in Bretagne. En wanneer Henry zijn minister Thomas Becket benoemt tot aartsbisschop van Canterbury, keert die zich tegen Henry. Op de kop toe begint zijn huwelijk barsten te vertonen, zeker wanneer hij de jonge Rosamund De Clifford tegenkomt.
Time and chance gaat verder waar ‘When Christ and his saints slept’ is gestopt. Het boek staat in het teken van de eerste jaren van het huwelijk tussen Eleanor en Henry – met al zijn ups en downs. En gaat ook over Henry’s strijd met Becket.
En die strijd neemt met momenten het hele plot over en dat vond ik soms wat vermoeiend. Becket wordt allesbehalve sympathiek neergezet. Gelukkig maakte de verhaallijn rond Ranulf en zijn gezin veel goed. Dit is een ijzersterke reeks, maar de boeken zijn dik en dus is het af en toe doorzetten.
*** I am Livia – Phyllis T. Smith
Livia Drusilla’s vader en haar gloednieuwe echtgenoot Claudius Tiberius Nero staan aan de zijde van Brutus en de republiek na de moord op Caesar. Wanneer Marcus Antonius en Caesar’s jonge erfgenaam Octavianus de krachten bundelen tegen de moordenaars, moet Livia met haar man en zoontje Tiberius de stad ontvluchten. Ze ontsnapt een paar keer aan de dood en bij haar terugkomst ontmoet ze Octavianus met wie ze meteen een klik voelt.
Dit boek beschrijft de eerste helft van het leven van Livia Drusilla, een formidabele vrouw die toen al werd gehaat en nu nog steeds slecht wordt neergezet. Maar voor haar huwelijk met Augustus had Livia het niet makkelijk en daar schept dit boek wel wat licht op. Het eerste deel las dus als een trein. Eens ze met Augustus getrouwd is sleept het allemaal wat meer aan. De strijd met Antonius lijkt eeuwen te duren en ik had gehoopt dat het boek ons verder zou brengen dan de slag bij Actium. Een goed boek voor wie Livia wil leren kennen. Voor mij een beetje een tussendoortje.
** The revels- Stacey Thomas
Wanneer Nicholas Pearce zijn halfbroer sterft wordt hij opgeroepen als vervangende erfgenaam door zijn niet zo liefdevolle vader. En Nicolas verbergt een geheim: hij hoort de stemmen van de doden. Zijn vader stuurt hem mee met een bekende heksenjager en zo wordt Nicholas alles wat hij haat.
Een verhaal over hekserij in Engeland ten tijde van Charles I. Een prachtige cover en lovende woorden van enkele van mijn favoriete auteurs op de omslag. Maar Thomas hanteert in haar debuutroman een vreemde schrijfstijl. Je snapt soms gewoon niet wat er aan de hand is. En dat maakt dit tot een verwarrend verhaal. Ik denk niet dat ik nog eens een boek van Stacey Thomas oppik.
In maart 2023 trokken Leen en ik eindelijk nog eens op citytrip. We kozen voor Firenze – de hoofdstad van Toscane, van de Italiaanse renaissance en van pasta, pizza en gelato. Cultuur meets lekker eten, de ideale combo.
Nadat we een voormiddag in de voetstappen van de Medici stapten in de San Lorenzo wijk, bleek er nog veel meer te ontdekken in deze buurt. En de Duomo stond uiteraard ook hoog op de lijst.
Mercato central
De mercato central is de overdekte markthal van Firenze zoals je ze wel vaker in het zuiden van Europa kan vinden. Struin door de versmarkt of geniet er van een lunch op de eerste verdieping. Rondom het gebouw staat er bijna dagelijks een leermarkt – van het toeristische type – handtassen, portefeuilles, en al wat je in leer zou kunnen maken, wordt er verkocht. Ik probeer zelf het bezit van leer zoveel mogelijk te vermijden dus ik kocht er alleen leuke postkaartjes.
Ondertussen konden we wel een lunch gebruiken. De Momo leidde ons naar SimBIOsi, een kleine pizzeria met een grote houtoven en goede biologische wijn. Als ik naar één plek terug wil voor het eten, is het zeker deze plek. Een aanrader om op je lijstje te zetten dus.
Dessert haalde we aan de overkant bij het ijszaakje Mysugar en – amai!- ook dat ijs was goddelijk. Ik hou zo van Italië.
Ietwat verborgen omdat het wat verder uit het centrum is, ligt het Chiostro dello scalzo. Je wordt er verwelkomd door een non en mag dan gratis deze kloostergang bezoeken. De muren bevatten fresco’s in zwart-witte tinten die het levensverhaal van Johannes De Doper vertellen. Bijzonder!
De kloostergang is wel enkel open in de voormiddag en op weekdagen. Hou daar dus rekening mee in de planning. Plannen in Italië met hun vreemde openingsuren is sowieso een must. Iets dat we leerden toen we voor de gesloten deuren van zowel de botanische tuin (enkel in het weekend) en Museo di San Marco (enkel voormiddagen) stonden. Daarvoor moet ik dus nog eens terug, maar misschien is het wel open als jij er bent?
Op naar de Duomo dan maar! De Santa Maria del Fiore – kortweg Duomo – is hét iconische gebouw van de stad. In de 13de eeuw begon de bouw en het is vooral de enorme koepel ontworpen door Brunelleschi in opdracht van de Medici’s die de aandacht trekt. Ik heb al veel grote kerken gezien, maar door de manier waarop deze is neergezet – naast gewone rijhuizen – lijkt het echt een immens gebouw. Wat het ook is, maar er zijn nog grotere kerken (waaronder de Sint-Pieter in Rome).
De kerk zelf is gratis te bezoeken, maar er staat wel altijd een wachtrij. Pas trouwens op dat je in de juiste wachtrij staat want daarnaast zijn er nog 5 andere rijen voor betalende bezienswaardigheden: zo kan je de koepel én de klokkentoren beklimmen, is er een museum over de Duomo (dat naar het schijnt wel echt de moeite is) en ook de Battistero kan je bezoeken. Hier vul je alleen al een volledige dag mee als je al deze dingen zou doen.
De Battistero is de doopkapel en heeft enorme bronzen deuren. Die staat aan de overkant van de kerk. De voorgevel van de Duomo is trouwens veel later gezet dan de koepel. De giotto of klokkentoren staat ernaast en lijkt deel uit te maken van de kerk, maar eigenlijk staat die toren ook apart.
Hoe mooi gedecoreerd de kerk er vanbuiten ook uit ziet, binnen is het interieur veel soberder. Enkel de koepel is volledig beschilderd met fresco’s van Vasari die het Laatste Oordeel afbeelden. Ze laten best wat volk binnen en niet iedereen is even stil – dat is zacht uitgedrukt – maar wij wandelden wel even rond en bekeken vooral de koepel in detail.
De Duomo is zo’n indrukwekkend gebouw dat je het vanaf bijna elke straathoek in Firenze te zien krijgt. Het is er dan ook altijd druk, al viel dat in maart beter mee dan ik had gedacht.
Hierna gingen we uitgebreid aperitieven (dat hoort erbij als je in Italië bent). En we aten opnieuw pizza (oeps ^^) bij Berbere in San Frediano – die pizzadeeg maken op basis van zuurdesem. Heel lekker! En zo kwam er een einde aan onze tweede dag in Firenze.
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
WordPress doet deze maand van Bloganuary waarbij ze elke dag een schrijfprompt lanceren die bloggers uit de hele wereld dan beantwoorden. Het is al bijna februari, maar door een beetje gebrek aan andere schrijfinspiratie lijkt het me wel fijn om een paar prompts uit te proberen.
Ik stootte op deze: “Als je kon zorgen dat iets niet was uitgevonden, wat zou dat zijn?”. Een moeilijke vraag, maar wel de moeite om eens over na te denken. Ik beperk me tot materiële uitvindingen. Ik zou natuurlijk willen dat ongelijkheid, ziekte en oorlog nooit zouden zijn ‘uitgevonden’, maar daar gaat het nu niet om.
Dynamiet zou een antwoord kunnen zijn. Of elk ander type wapens. Maar mensen kunnen elkaar kwaad doen met zowat alles. Dus zou dat de wereld echt beter maken?
Chemische drugs is nog zo eentje of tabak – maar opnieuw: verslavende middelen zouden altijd bestaan denk ik? En dat brengt mij bij alcohol. Ik heb zelf geen enkele negatieve ervaring met alcohol (geen verslavingen in de directe kring) en ik drink het zelf amper. Ik heb er ook helemaal niets tegen. Maar we kunnen er niet omheen dat mocht alcohol niet bestaan bepaalde zaken niet zouden gebeuren. Bepaalde verkeersongevallen, bepaalde verkrachtingen, bepaalde geweldplegingen, bepaalde ruzies… En alcohol brengt op zich ook weinig bij.
Alcohol zorgt ook voor weinig directe voordelen. Zouden feestjes echt minder leuk zijn? Zou eten minder goed smaken? Ja, het zou anders zijn, maar daarom niet minder denk ik. Maar alcohol wordt natuurlijk ook gebruikt in de geneeskunde. Ik heb niet genoeg kennis daarvan om te weten of er daarvoor alternatieven bestaan. En er zijn nog wel andere toepassingen ook. Misschien moet alcohol niet on-uitgevonden worden, maar moeten we stoppen met dit op sociaal vlak zo te promoten? Want we weten allemaal dat het eigenlijk niet goed is, toch?
Zijn er dan uitvindingen die mij echt storen? Ik kan even echt op niets komen. Ik lees bij veel mensen dat ze sociale media of de smartphone zouden willen on-uitvinden. Ik snap dat wel, hebben sociale media het leven echt beter gemaakt? Langs de andere kant: die apps van je telefoon wissen is heel gemakkelijk. En die telefoon niet aanraken ook.
Het blijkt toch niet zo’n eenvoudige job, dat on-uitvinden :). Welke uitvinding zou jij willen terugdraaien?
In augustus 2023 trokken het lief en ik voor onze zomervakantie niet naar de zon, maar naar (Noord)-Ierland – waar we alle seizoenen meemaakten. Vliegen deden we op Dublin, waar we de stad even verkenden, om daarna door te reizen naar Belfast om het woelige verleden van Noord-Ierland en de prachtige natuur te ontdekken.
Vorige keer vertelde ik al over de bezienswaardigheden uit het centrum van Dublin. Op onze tweede dag besloten we al meteen een daguitstap te maken. Ons oog viel op de Howth cliff walk: een wandeling langs de kliffen van het vissersdorpje in Howth.
Hoe geraak je in Howth?
Howth is heel eenvoudig te bereiken vanaf het centrum van Dublin. Je neemt hiervoor de DART trein die verschillende stops in de stad heeft (o.a. Pearce, Tara Street en Connolly). Een heen en terug ticket kost amper 5 euro per persoon en je bent ongeveer een half uur onderweg voor je aan het eindstation Howth aankomt.
Welke wandelingen zijn er in Howth?
Er zijn verschillende opties voor je Howth cliff walk, afhankelijk van de afstand die je wil doen en wat je wil zien. Je vindt ze op de website van Howth. Wij deden uiteindelijk de blauwe wandeling: The Tramline loop van 7km. Die neemt je net als de andere drie wandelingen mee over de kliffen tot op het hoogste punt waarna je terug afdaalt naar het dorp via een oude tramlijn die nu een mooi wandelpad is.
The Howth cliff walk: onze ervaring
Wanneer je de trein uitstapt staat er ook meteen een kaart die je kan helpen om een wandeling te kiezen, of je beslist net als ons pas boven op de top. Eerst wandel je een stuk door het vissersdorp Howth en zo kom je aan de kleine haven.
Meteen daarna ga je via een asfaltweg best steil naar omhoog. Ik had er eigenlijk een foto van moeten nemen. Van een kuitenopwarmer kan je niet spreken, eerder meteen een stevige kuitenbijter. Maar zo steil werd het maar één keer, als dat een geruststelling kan wezen. Redelijk snel daarna kom je op een zandpad terecht langs de kliffen. Toen wij er waren scheen de zon volop en stonden de bloemen ook in bloei.
Het lijkt op alle foto’s alsof er nooit mensen in de buurt zijn. Dat was wel het geval. En je kan niet altijd makkelijk passeren. Op bepaalde punten was het daardoor even druk te noemen. Maar het viel allemaal best mee. En wij waren er in augustus, dat is natuurlijk hoogseizoen.
De eigenlijk kliffen vond ik best mooi. Verwacht niets spectaculair, maar soms was de afgrond toch best hoog en het uitzicht daardoor prachtig.
Meer naar het einde krijg je een zicht op de Bailey lighthouse. De langste wandeling (de paarse) breng je daar naartoe, maar ik had gelezen dat die terugwandeling heel saai was.
En de zon scheen volop toen we naar het hoogste punt van de kliffen, het car Summit car park (jawel gewoon een parking) klimden. Dus mijn kaars was stilaan uit moet ik toegeven.
Uitzicht op het dorp en het eilandje voor Howth vanaf de tramlijn route.
We besloten toen de afdaling via de oude tramlijn te nemen. Je kan ook terug via de kliffen (dat is de kortste wandeling). Maar de tramlijn bleek een goede keuze. We waren bijna de enige die deze route namen, het was dus er dus rustig. En de route is mooi aangelegd.
Het nadeel aan een klein vissersdorp dat wordt overspoeld door toeristen is dat de eetplekken er allemaal toeristisch zijn. Wij ploften neer bij The House restaurant, maar het eten viel wat tegen (en de prijzen ook).
We passeerden deze leuke elektriciteitskasten in het dorp.
Na een deugddoende lunch namen we terug de DART trein naar Dublin. Ik vond Howth echt de perfecte daguitstap. Het is een super mooie wandeling die qua niveau heel goed doenbaar is. Aanrader dus voor wie een dagje uit de stad wil.
Heb jij nog een Dublintip?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Soms ben je naar iets aan het luisteren of ergens iets aan het lezen en blijft er plots één zin steken in je hoofd. Zo ook de zin ‘We all put one feet before the other’ (uit de door mij al vaak beluisterde intro van deze What about Us liveversie van P!nk), oftewel: we zetten allemaal de ene voet voor de andere om ergens te raken.
En de ene persoon zet misschien grotere stappen, of stapt sneller. De ene huppelt, de andere vertraagt. Maar uiteindelijk is het enige wat wij allemaal doen onze voeten stap voor stap voortbewegen. In tijden van vreugde, in tijden van immens verdriet. We kunnen ergens naartoe stappen, of ergens van weg stappen. Soms blijven we even versteend van de angst staan, om dan opnieuw die ene voet voor de andere zetten om weg te raken. Soms kunnen we niet blijven staan, en lijken onze voeten maar te blijven bewegen – niet zeker waar naar toe. We kunnen slenteren, springen of lopen – maar het blijft die gaan om die ene actie: je ene voet voor de andere neerzetten.
Het ding is dat net dat stappen – wat we allemaal doen – een proces is. Een proces dat ons allemaal bindt. Want wie we ook zijn, wat we ook belangrijk vinden, hoeveel zorgen we ook hebben, of net hoeveel succes – dat doet er niet toe. We zetten allemaal de ene voet voor de andere en dat elke dag opnieuw. Dat is voor mij niet anders dan voor jou. Of ik nu rijk of arm ben, blank of zwart, oud of jong, gelukkig of triest… stappen doen we allemaal op dezelfde manier. Voet per voet. Stap voor stap.
Vergelijken, jaloers zijn… het heeft dus allemaal weinig zin. Zo verschillend zijn we allemaal niet. Of zoals P!nk het zelf al jaar en dag anders verwoord: We’re all pink inside.
Zoals bijna elk jaar blik ik graag terug op de afgelopen 12 maanden. En 2023 was best een ander jaar. Voor het eerst een jaar zonder coronazorgen of beperkingen, met een verhuis, vele leuke reisjes en ook best wat trouwfeesten. Neem dus een kop thee of koffie erbij want het is een lange post geworden.
Het jaar startte zoals steeds op de Balenberg met de cross. Dit jaar stond Lorena Wiebes, toch een toptalent op de weg, ook aan de start en ik trok een leuke foto van haar die ze nadien op haar eigen Instagramstories repostte.
De eerste week van januari genoot ik eindelijk nog eens van een lijf zonder ziektekiemen en van enkele rustige dagen op kantoor. Verder merk ik aan mijn schrijfsels van toen dat ik best diep zat door de laatste loodjes van de bouw. We waren nog steeds aan het verven en het is raar om foto’s te zien uit die periode. Mijn waterinstallatie en elektriciteit werden goedgekeurd. Met één van de katten ging het allesbehalve goed. Ik schreef ergens nogal desolaat ‘Ik heb al heel de week koud en ben best wel moe’.
Op het werk was er een nieuwjaarsetentje en startte ik met werken op een groot project waarmee ik nog t.e.m. september zou zoet zijn. Ik ging wandelen met vriendinnen in wat lichte sneeuw (dat was ik dus al helemaal vergeten). Ik kocht ook enkele meubelen voor in de woonkamer. Ik ben daarin niet zo moeilijk: ik vind heel veel dingen lelijk waardoor de dingen die ik mooi vind vaak niet met veel zijn en de keuze snel gemaakt is 😅.
Februari
Dagen met een kantoorhondje zijn altijd de beste werkdagen. En ik had het toen wel nodig want ik schreef ‘Waren we al maar twee of drie maand verder’. Ik had geen goede jaarstart en dat merkte ik aan alles. Er werd niet zoveel gelezen, er werd niet veel geblogd. Werken, werken, werken.
P!nk bracht haar nieuwe album ‘Trustfall’ uit en dat bepaalde hier nog maandenlang de nummers waar ik naar luisterde (mijn Spotify wrapped is daardoor nogal saai). Zoals steeds hadden we in februari enkele dagen verlof. Er werd geverfd, gevernist, laminaat gelegd… En we knepen er een dagje tussenuit naar de wellness. Ik paste op de katten van een vriendin en ging ook een dagje thuiswerken bij Leen, dat was opnieuw met kantoorhond en om Firenze al wat te plannen.
Ik eindigde de maand met de woorden ‘Februari zal wel de geschiedenis ingaan als de saaiste maand ooit’. Dat zegt genoeg vrees ik.
Maart
Eindelijk beterschap op komst! Allez ja, de eerste dagen voelde ik mij niet top. Ik schreef op 8 maart dat het sneeuwde en dat was slechts enkele dagen voor het teambuildingsweekend op het werk. Daarvoor was ik al weken druk in de weer. Dit jaar kozen we niet voor georganiseerde activiteiten, maar staken we zelf een De Mol weekend in elkaar met twee groepen die elk een mol hadden die opgespoord moest worden. Er waren verschillende opdrachten waar het in het honderd kon lopen. En dat deed het ook :).
We hadden die ene dag mooi zonnig winterweer.
Uiteindelijk vond in elke groep minstens één iemand de juiste Mol. Dit was het echt leukste weekend dat ik ooit mee in elkaar gestoken heb en ik weet niet of ik dit nog ooit kan evenaren (ben momenteel bezig met het nieuwe weekend en ik heb er dus wel wat moeite mee om even origineel te zijn). Het weekend werd afgesloten met een stevig feestje, maar ik was te moe en kroop op tijd in bed. In tegenstelling tot enkele anderen…
Een kleine week later namen we een filmpje op voor de verjaardag van een collega en dat werd een zotte boel. We gingen ook eens met zijn allen tijdens de middag een kerk bezoeken. Er was een meet-up avond bij ons op kantoor waarbij ik de taak had om te wachten op de pizza, en de pizza liet lang op zich wachten. Je zou het niet zeggen, maar er wordt soms ook nog wel eens gewerkt in ons webbureau hoor. Ik heb een hele toffe en begripvolle werkplek en daarvoor heb ik het laatste jaar alweer vaak mijn pollekes gekust.
Eind maart stond er een week Firenze op de planning. Het weekend ervoor waren we de berging aan het verven en wil ik op een gegeven moment iets van de vloer rapen (zoals je 100 keer doet op een dag). Bij het rechtkomen schiet er iets in mijn rug en ik voelde meteen dat het menens was. Een pijnscheut van jewelste.
Met een tape Voltaren Forte die ik twee keer per dag aan de rug smeerde en veel twijfels vertrok ik dus op citytrip. Uiteindelijk viel het allemaal goed mee en heeft het vele wandelen de genezing van mijn rug versneld denk ik. Iets na Firenze was het kwaaltje verholpen.
En Firenze was echt geweldig: veel kerken, paleizen, zon, ijsjes, lekker eten, aperitivo, tuinen… En geen massadrukte omdat we nog vroeg op het jaar gingen. Wat een fantastische stad met geweldig reisgezelschap!
April
In april stond één woord centraal: verhuizen. We hadden het eerste weekend van mei als deadline gesteld en dus maakten we doorheen de maand het hele huis leeg en werd er veel gepoetst. Ik heb echt amper foto’s van de maand april, behalve van lege kamers en nadien weer volle kamers. Want uiteindelijk konden we verhuizen op 28 april.
Foto van tijdens het verhuisweekend 🙂
Verhuisd betekende geen einde aan alle administratie: wat je allemaal moet bij elkaar zoeken voor het EPC/EPB dossier bracht wel wat stress. Dus daar was ik de rest van mei wel mee zoet.
Mei
Op naar mei dus. De maand van de overgang. Wonen op een nieuwe plek. Voorlopig nog even zonder internet. We gingen nog veel winkelen om spullen te kopen. Ik keek de kroning van Charles III. En het appartement van het lief werd opgekuist en de sleutel officieel overhandigd.
Het lief werkte in 2023 tien jaar bij ons en daarom kreeg ik de leuke taak om als cadeau een reisje in elkaar te steken. Het werden enkele dagen naar Rome en het lief zag zijn verrassing niet meteen aankomen toen we het vierden met alle collega’s :).
Ik nodigde een vriendin uit om alvast samen te koken in het nieuwe huis. Er werd op een zalige lentedag gekubbed (schrijf je dat zo?) en pizza gegeten met de collega’s. Naast een citytrip kreeg het lief voor zijn verjaardag ook een verrassingsdag voor zijn verjaardag. We gingen naar Antwerpen voor het KMSKA, speelden spelletjes bij The Playground en gingen alvast oefenen op Italiaans eten bij Pici – elk excuus is goed ;).
Averbode
Ik maakte mijn kaartjesslinger in huis waarmee ik eindelijk alle op reis verzamelde postkaartjes in de kijker kan hangen. Ondertussen staat er ook een leuke dressoirkast onder. Er was een kleine versie van het dansoptreden, op zoals steeds een snikhete dag dus werd er een ijsje gegeten. Ik ging met vriendinnen wandelen in Averbode en natuurlijk ook een ijsje eten. Er was een afscheidsfeestje op het werk, yoga in de volle zon op ons dakterras en ik ging op pad naar klanten. 2023 was ook het jaar dat ik precies opnieuw wat vaker op de baan was om klanten fysiek te zien.
Juni
Juni dan, een maand waar ik lang naar uitkeek. In juni stond er ongelooflijk veel op de planning. Het eerste weekend trouwde mijn schoonzus. Het was niet met een uitgebreid trouwfeest want de bruid was hoogzwanger, maar het was wel een fijne dag.
Het weekend daarop gingen we quizzen met de collega’s voor het goede doel tijdens de enige hittegolf van het jaar. Het was zo ontzettend warm in die zaal dat ik meerdere keren naar buiten ben moeten gaan om niet flauw te vallen. De hersenen werkten wel nog mee want ons team werd derde. De dag erna ging ik uitblazen in de wellness.
En toen was het tijd voor een hoogdag want na meer dan 10 jaar zag ik P!nk nog eens live aan het werk op Werchter Boutique. De hele show zat echt bangelijk in elkaar. Ze zong een goede mix van oude hits en nieuwe nummers. En hoewel we nog iets dichter hadden willen staan, stonden we echt volop tussen de mensen om van de sfeer te genieten en haar acrobatische acts van redelijk dichtbij te zien. Ondertussen heeft ze aangekondigd in 2024 opnieuw naar België te komen en ook die tickets zijn al op zak. We doen het binnenkort dus gewoon nog eens over.
Het was eigenlijk ook mijn eerste echte keer op de wei van Werchter. Ik kocht speciaal een zonnehoedje omdat het zo warm was. We zagen Ellie Goulding, stonden bijna anderhalf uur aan te schuiven voor eten (niet normaal!) en hadden gelukkig weinig last van de verkeersproblemen omdat we met de fiets gegaan zijn. De dag erop was er TW Classic met The Boss aka Bruce Springsteen en ook daarvoor fietsten we weer naar Werchter om samen met de schoonouders hun jeugdidool aan het werk te zien. We vertrokken wel tijdens de bisnummers, ik was na zo’n festivalweekend heel moe en ik wou nog voldoende fris vertrekken naar Londen.
Want diezelfde week vertrokken het lief en ik voor het werk op conferentie naar Londen om er daarna een weekendje te blijven. Londen is altijd goed, hoe vaak ik er ook kom. We hebben deze keer ook geweldig goed gegeten o.a. bij Gloria van Big Mamma, Mestizo en ‘O VER.
The Wallace CollectionOok The Wallace Collection 🙂
Ik werd verliefd op The Wallace Collection, echt een fantastisch (gratis!) museum en ook The National Portrait Gallery (mijn all-time favoriet) heropende na jaren van restauratie net die week. Het kwam dus bijna op bestelling dat we er binnen liepen. En het was weer van warm, warmst, warmer.
Wie denkt dat Londen altijd grauw en grijs weer geeft, heeft het dus fout. Daarom dat we ook Primrose Hill eindelijk eens beklommen en genoten van een deel van The Canal Walk.
Na Londen organiseerde mijn team de maandelijkse sociale avond nog eens. We speelden board games en kookten een driegangenmenu voor de groep. Ondertussen was mijn schoonzus bevallen en gingen we dus ook een paar dagen op babybezoek. Ik ben nu officieel tante en dichter bij baby’s zal ik in mijn leven niet raken ;).
Juli
In juli begon de wat rustigere periode op het werk met een avond kanoën op de Dijle waarbij ik samen met twee collega’s ook even onverwacht ben gaan zwemmen in de Dijle. Wij hadden een onervaren begeleider die ons op een gegeven moment nogal uitlachte en ik werd daar zo pissig van dat iedereen in de buurt van de Dijle die dag het heeft geweten. Aldus mijn collega’s, want ik weet er zelf niet zoveel meer van 😅. Ik zou iets geroepen hebben over het niet hebben van armspieren toen de begeleider mij vroeg om een zware kano die volstond met water om te draaien. Er wordt nog steeds over die avond gesproken dus het was best legendarisch. Ik vierde in diezelfde periode ook mijn 7de werkverjaardag.
In juli pikte ik nog eens een liveconcert van Stan Van Samang vlakbij huis mee en ging ik met een vriendin naar Beleuvenissen waar we de Oekraïnse band Go A aan het werk zagen. Ik kende ze niet, maar de sfeer was geweldig. Ik ben fan geworden. Thuis kwam er wel wat volk over de vloer: de collega’s kwamen inspecteren en ook voor een andere vriendengroep werd er een housewarming georganiseerd. Al snel stond de nieuwe dressoirkast vol met leuke kaartjes en geschenkjes.
Op de housewarming met collega’s droegen we met vier dezelfde kleur broek en dat moest natuurlijk op foto vastgelegd worden.
Eén van de sociaal moeilijkere momenten was het feit dat ik de vrijgezellen van een van mijn beste vriendinnen heb gemist in juni omdat ik toen in Londen zat. Toen de Doodle kwam, was dat letterlijk het enige weekend dat ik niet kon verzetten en uiteraard lukte net dat weekend voor al de rest wel – typisch 🙈. Ik was hier redelijk triest over, maar bleef niet bij de pakken zitten en bokste twee dagen Parijs in elkaar voor die vriendin. Het voordeel was dat ik quality time met haar kon doorbrengen, het nadeel dat ik de vriendinnengroep nu niet had leren kennen.
Eind juli was het nat, ook in Parijs wisselden zonnige momenten zich af met regenbuien. We hebben twee hele leuke dagen gehad waarbij we vooral de highlights van de stad aandeden. En we gingen helemaal naar de top van de Montparnasse toren, een letterlijk hoogtepunt!
Augustus
Begin augustus slaagde ik er opnieuw in om een kwaaltje bijna mijn vakantie te laten verstoren. Ik werkte de eerste twee weken nog en bij het terugkeren van een klantenmeeting naar kantoor verzwikte ik mijn enkel. Zo erg dat ik zelfs niet meteen recht kon staan en nog wel een kwartier op de stoep heb gezeten. Na een hele dag rond peddelen op één been, stond mijn voet goed dik en ik lag het weekend daarna op de zetel met mijn been omhoog.
Je kan het al raden: een week later ging het gelukkig net op tijd beter. Ik ging eten met mijn dansgroepje en danste de pannen van het dak op het vat (noemen jullie een fuif onder vrienden ook zo?) van een vriendin die 30 werd (dezelfde van Parijs, zoveel vrienden heb ik nu ook weer niet). Op één been weliswaar, want ik durfde nog niet alles met mijn enkel. Het was echt een zalig feestje!
Half augustus vertrokken we op zomervakantie naar Ierland. We sliepen twee nachten in Dublin waarin we een stukje van de stad zagen en een daguitstap naar de kliffen van Howth deden. Het was onverwacht zonnig weer, en hoewel Dublin niet helemaal mijn stad bleek hebben we toch genoten (en heel goed gegeten, dat ook).
Daarna reisden we verder naar Belfast in Noord-Ierland. We deden daguitstappen naar Hillsborough Castle (in de regen) en The Causeway Coast (afgewisseld regen met zon) en werden verliefd op de stad. Belfast is rauw, guur en heeft een woelige geschiedenis met nog steeds een ‘vredesmuur’ in het armste deel van de stad die protestanten en katholieken van elkaar scheidt omdat ze niet kunnen samenleven.
Peacewall
Maar Belfast is ook hip en trendy. Met leuke restaurants, smalle straten, opkomende musea en een jaarlijkse street art festival. Een heel diverse stad dus. We sliepen er 5 nachten en ik wil er ooit heel graag naar terug.
Terug thuis stonden er nog enkele dagen vakantie op het programma. We werden wat verkouden, gingen naar de wellness, naar het legermuseum in Brussel én naar twee trouwfeesten op één dag. Op mijn 30ste verjaardag dan nog. Ik heb zelf dus geen feestje moeten geven :). Twee collega’s uit mijn team trouwden op mijn verjaardag en we gingen eten bij de ene en dansen bij de andere. Tot half 6. Dan weet je dat het goed was. En dan wordt je nadien natuurlijk terug ziek. Het begin van veel sukkelen met de gezondheid dit najaar.
Legermuseum, BrusselNog meer Belfast <3
September
Begin september hadden we meteen nog een dag vakantie ingepland omdat de tijdrit van de Simac Ladies Tour naar Leuven kwam. Het was een van de laatste wedstrijden van Annemiek Van Vleuten en dat kon ik als grote fan niet missen. Het was de eerste keer dat ik een tijdrit live meemaakte. Lotte Kopecky won en we hadden een fijne dag.
We gingen een kostuum kopen voor het lief, waren stand-by voor een klant, genoten van het mooie weer en deden een proefles koppeldans. Uiteindelijk schreven we niet in omdat de dag in de week niet zo handig is. De gewone danslessen waren ondertussen wel weer begonnen.
Dzia in Lier
We trokken een dag naar Lier, waar niet zo veel te zien bleek, maar we waren er even tussenuit. In de week erna trok ik met een collega naar Wenen voor een potentieel groot nieuw project. We doen dat normaal nooit, meetings in het buitenland. Praktische haalbaarheid en duurzaamheid zijn daarvoor de belangrijkste redenen. Maar nu was het toch eens nodig. We vlogen ’s avonds heen en de namiddag erop al terug. En ik vond dat redelijk bizar om eens te doen.
Het was voor een lange meeting dus veel van Wenen heb ik niet gezien (ondanks dat het er prachtig weer was). De avond dat we er waren, zijn we uiteraard wel schnitzel gaan eten. En ik kreeg typisch Weense koekjes van Manner mee en kocht op de luchthaven een Almdudler om toch wat in de sfeer te blijven.
De week erna viel de wereld even op mijn kop (ik wijd er verder niet over uit). Ik zei wat sociale dingen af en sleepte mij nog wel naar een kwartaalmeeting op het werk (waarvan ik mij nog amper iets herinner). Leen kwam iets eten, hoera. En ik eindige de maand met de woorden ‘Ik moet loslaten wat niet te controleren valt en kan de problemen van anderen en de wereld niet oplossen’. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds waar ik probeer aan te denken. Kopzorgen zouden er nog wel een paar weken zijn, dus dat moest ik accepteren.
Oktober
Oktober voelde een beetje als een nieuwe lei. Ik gingen eten met de vrijgezellen groep, om toch iedereen wat te leren, want de trouw stond deze maand op het programma. Eerst was er nog een andere trouw met een dansfeest. Nadat ik begin oktober ergens was wakker geworden met overal pijn en lichte koorts, die na een dag vreemd genoeg weer weg was, was het lief nu ook serieus ziek. Dus ging ik alleen met vrienden naar het dansfeest, waar echt zalige feestmuziek werd gedraaid – maar door de vele ziektekiemen bleven we ook niet te lang.
We gingen bijlwerpen met het werk (ik heb er geen talent voor). Ik begon het koken in mijn eigen huisje stilaan onder de knie te krijgen en met plezier te doen.
Gnocchi met hemelse prei van mme Zsazsa
En toen was het tijd voor het huwelijk van mijn vriendin. Het waren twee perfecte warme dagen met veel liefde 💛. Ik heb een eigen tekst voorgelezen en met de vriendinnen zongen we een zelfgeschreven liedje. En het dansfeest was uiteraard zeer leuk. Een herinnering die ik nog lang zal koesteren.
November
Uiteraard werd ik ziek na de trouw. Dat was al de derde of vierde keer in het najaar en ik was het allemaal grondig beu. Mijn lijf heeft het afgelopen jaar iets te vaak stop gezegd, ook al doe ik het rustig aan. Ik had dat gevoel bij veel mensen trouwens, na covid hebben de ziektekiemen het precies terug makkelijker om ons te bereiken (ik ben tijdens covid nooit ziek geweest dus mijn immuniteit heeft wat minder hard moeten werken toen?).
Het lief haalde zijn rijbewijs. Ik ging op bezoek bij een klant in Antwerpen en kreeg onverwacht een rondleiding in het Paleis op de Meir. Ik kocht ook een dikker dekbed en eindelijk een kussen voor de kussensloop met een vos die ik in Belfast had gekocht 😍.
Paleis op de Meir
En toen was het tijd voor onze trip naar Rome. We konden allebei wel wat zonneschijn gebruiken want het weer in november was opnieuw nat en donker. En het mooie weer was in Italië wel degelijk van de partij.
Mooiste zicht in Rome ❤️
We deden uiteraard het Colosseum, het pantheon, de Trevifontein, honderden kerken (of zo leek het) en gingen naar het Sint-Pietersplein. We bezochten enkele musea en boekten een rondleiding in het Domus Aurea, het gouden huis van Nero dat ondergronds is terug gevonden. En dat was echt een fantastische ervaring. Ik vond dit echt geweldig, en niet alleen omdat ik een ex-Latinist ben. Dikke aanrader!
Rome is zo’n diverse fantastische stad. Ook al is het er altijd druk. Het eten is er lekker en de mensen zijn er chill. Oh en ijsjes. Veel ijsjes. Je wandelt er op en dag wel wat af, het is een echt openluchtmuseum. Dus de voeten waren na vier dagen wel heel moe en niet alleen de voeten :).
We hebben bij deze besloten om elk jaar in november of toch in de winter een tripje naar het zuiden van Europa te maken. Het is gewoon zo fijn om er even tussenuit te zijn. Een mentale opkikker en het voordeel is dat je die zuiderse steden niet in volle hitte en drukte van het hoogseizoen bezoekt.
We waren net op tijd terug voor een teamdag op het werk. Waar ook een dansfeest ’s avonds aan gekoppeld werd. We begonnen vroeg (vlak na de werkdag om 17u) waardoor we allemaal op donderdag (!) nog redelijk op tijd in bed lagen, de een al wat nuchterder dan de ander. Ik zat in de eerste categorie, het lief misschien in de tweede 😅. Ik heb dit jaar best veel kunnen dansen op feestjes en ik wist eigenlijk niet hoe hard ik dat gemist had tijdens die triestige coronajaren.
December
In december lonkte een lege sociale agenda en dus besloot ik wel bewust wat meer te plannen. Zo gingen we naar (un)holy light in Leuven, waar ze ieder jaar rond kerst een zestal kunstenaars lichtinstallaties laten maken. Het zijn wat weinig dingen om echt avondvullend te zijn, maar het was wel weer mooi uitgewerkt allemaal. Je komt zo toch altijd op locaties die anders gesloten zijn.
Het weekend erop gingen we naar de cross, en dat was nog maar de eerste keer van het seizoen. In Herentals maakte Mathieu Van Der Poel opnieuw zijn opwachting. Met ook Fem Van Empel aan de start zagen we dus een dubbele regenboog.
Naar kerst toe kreeg ik altijd meer stress. Maar toch werd ik deze keer nog niet ziek (ik maak mezelf wijs dat dat komt omdat ik elke dag een goede portie vitamine D neem). Op het werk moest er nog wat afgewerkt worden, was er een leuk kerstfeestje met een secret santa en te veel eten. En een ludieke laatste dag met weinig volk op kantoor.
Kerstsfeer op kantoor
De kerstfeesten zijn nooit mijn ding, dus ik ben blij dat ze achter mij liggen. Ook al kreeg ik hele leuke cadeaus, mijn maag was nadien een paar dagen overhoop en ik was zoals ieder jaar fameus overprikkeld.
Ondertussen is het jaar geëindigd met opnieuw wat minder fijn nieuws: mijn grootmoeder is overleden op een gezegende leeftijd. Dus eindigde 2023 met veel dingen regelen en is het nieuwe jaar gestart met een begrafenis. Oudjaar was rustig met lekker eten onder ons twee. Door de heisa van de laatste week, vierden we onze jubilee niet echt. Maar ondertussen zijn we alweer 6 jaar samen en wonen we langer dan een half jaar in ons huis.
En zo zijn we aan het einde van een zeer lange blogpost met een overzicht van 2023. Ik weet zelf niet goed hoe ik het jaar moet samenvatten. In vergelijking met de bouw- en coronajaren was het een jaar met veel sociale activiteiten en reisjes. We hebben veel meer dingen gedaan. Tegelijk waren er toch ook best wat moeilijke momenten en miserie die voor veel stress zorgden, werd ik vaak ziek en zat er soms niet veel anders op dan dagen in de zetel door te brengen. Op het werk was het een redelijk normaal, stabiel jaar en gelukkig zijn veel vrienden en familie van veel miserie gespaard gebleven wat de afgelopen jaren wel eens anders was.
Ups en downs zeker, zoals bij iedereen vermoed ik. Hoe was jouw jaar?
