Close
Lichtpuntjes #28
cof

Lichtpuntjes #28

Het is alweer van half augustus geleden. En dat is al een tijdje, zo’n dertig graden verschil :). Tijd voor een nieuwe portie lichtpuntjes.

  • Onze vakantie naar Bilbao en omgeving. Nog geen tijd gehad om iets daarover te schrijven, maar de eerste post is bijna een feit dus het komt eraan!
  • Er was de bloemenpuppy aan het Guggenheim, de straatjes van Casco viejo, de baai van San Sebastian en net een dag regen tijdens ons bezoek aan de kasteelrots. En veel pinxtos en goed(kop)e wijn. Alles wat een vakantie moet zijn dus.
  • Bij thuiskomst gingen we meteen naar een oefenmatch van The Belgian Cats, met dank aan een klant. Ik had nog nooit een basketbalmatch gezien en heb trauma’s aan de lessen basketbal tijdens L.O. Maar turns out dat dat nog wel een attractieve sport is om naar te kijken. Kijken hé.

  • Veel stress en gedoe door een groots event op het werk, dat heel succesvol was, maar waardoor we onverwacht achteraf met enkele collega’s bleven plakken op kantoor. En het was echt een hele fijne avond waarin het plots hollen was voor de laatste trein naar huis 😉
  • Ons team organiseerde een halloweenfeestje, compleet met driegangenmaaltijd in thema (wormensoep, scary papripa’s.. you name it!). Ik bleef onverwacht toch en het werd weer zo’n toffe avond vol gezelligheid. En te veel eten, as usual.
  • De museumpas werd een aantal keer bovengehaald. Zo gingen we naar de Invader tentoonstelling in het MIMA en het MAS in Antwerpen!

  • Terug danslessen, terug meer volk op kantoor, terug de feestjes en sociale activiteiten die we na 2? (of was het 3?) najaren vol covid-19 hebben moeten missen.
  • Ik ging naar Sum41 + Simple Plan in Vorst Nationaal en haalde mijn innerlijk tienermeisje nog eens boven. Met een keelontsteking weliswaar.
  • Ook de herfstwandeling kan van de herfst bucketlist geschrapt worden. Ik ging met twee vriendinnen op stap in de bossen van Oud-Heverlee. Het was toen nog verdacht warm en dat maakte het extra tof. We liepen ook voor een keer niet verloren.

  • We gingen eindelijk, na twee jaar, nog eens naar de cross. Ik was vergeten hoe leuk dat is en hoe enthousiast ik daarvan word. Zo blijkt dat dus ook in Wallonië er al eens Vlaamse schlagers en Vuurwerk van Camille door de boxen knallen langs een crossparcours.
  • #projecthuis zit in een eindfase. Ik heb sinds kort enkele binnendeuren (die nog niet opengaan wegens gebrek aan een klink) en een trap. En al een aantal geverfde muren. Er is nog heel wat werk, maar de meeste dingen die we nu doen zijn daarna klaar. En dat is nieuw voor mij na een kleine vijf jaar werken :).
  • Het was een ontzettend fijne nazomer en ook al heb ik niet altijd van die extra zon kunnen profiteren door de bouw. Het was dan tenminste niet om te bevriezen tijdens het doorwerken. Dat is nu wel anders tegenwoordig. Ik kijk om zoveel redenen uit naar de lente.

En wat maakte jou blij de afgelopen tijd?

Ruimte om het niet te weten

Als iemand die nogal eens worstelt met haar controledrang is het niet weten soms een hele opgave. En dan gaat het me niet om de hoofdstad van pakweg Pakistan (Islamabad!) of het aantal exacte poten van een duizendpoot (30 tot 42 gemiddeld!).

We zijn in onze huidige maatschappij zo gewoon om alles correct af te meten en alles onmiddellijk te weten. Ik google hoofdsteden en biologische weetjes in een paar seconden bij elkaar. Via een app check ik realtime hoeveel geld er op mijn bankrekening staat en velen onder ons kunnen elk moment van de dag hun hartslag monitoren via een smartwatch (wie mij goed kent, weet dat ik dat dé horror vind). We tracken onze slaap, onze waterinname, het aantal uren dat we dagelijks op onze smartphone zitten, het aantal boeken dat we jaarlijkse lezen… Cijfers vliegen in het rond.

Daardoor creëren we de illusie dat alles meetbaar en dus per definitie voorspelbaar is. Maar die waterinname, gekke weetjes of boeken zijn maar details. Het echte leven is niet voorspelbaar. We weten niet wat morgen gebeuren zal.

Soms staat de wereld op zijn kop. Soms staat jouw wereld op zijn kop. Soms volstaan cijfers niet langer om het te weten. Soms weten we het niet meer. En die soms is eigenlijk een ‘altijd’.

Eigenlijk weten we alleen zeker dat we het niet weten. Dat controle slechts schijn is. En dus moet er ruimte gemaakt worden om niet te weten. Niet weten is oké. En het duurt soms verdomme lang voor ik mezelf dat weer influister.

Als ik mezelf vergelijk met vijf jaar geleden weet ik dat die controledrang al iets vaker blijft zitten. Ik laat regelmatig ruimte om niet te weten. Om te laten komen wat komt. Ik ben daar al best trots op. Het is interessanter om het pad te bewandelen dan je te blijven afvragen of het de moeite waard zal zijn. Misschien is dit dan toch ouder worden? 🙂

Hoe ga jij om met iets niet weten?

Londen #15: Daguitstap naar Windsor Castle
rhdr

Londen #15: Daguitstap naar Windsor Castle

In juni 2022 trok ik nog eens naar mijn favoriete stad Londen. Omdat ik al wel vaker over de Britse hoofdstad hier heb verteld, focus ik voor deze trip in mijn verslagjes op de nieuwe dingen die ik er heb gedaan.

Tijdens onze tweede dag stond er daguitstap naar het statige Windsor op de planning. We brachten een bezoek aan Windsor Castle, waar de toen nog in leven zijnde queen Elizabeth II haar dagen doorbracht.

Vervoer

Om in Windsor te raken namen wij de trein van in Paddington Station (waar je met de metro makkelijk raakt). We reisden met de Great Western Railway en kozen voor een anytime ticket, waarmee je geen trein op een vast uur moet boeken. Een dagticket zeg maar.

Onze route was de volgende:

  • Paddington – Slough
  • Slough – Windsor & Eton Central

Slough is een tussenstation dat voorzien is op een meute toeristen die elke dag het minitreintje neemt naar Windsor. De reis is dus zeker goed te doen. Je bent vanaf Paddington ongeveer 40 minuten onderweg, inclusief de kleine tussenstop. Je komt aan in het centrale station van Windsor en wanneer je dat buiten wandelt zie je het kasteel meteen.

Tussen half 11 en 11u is het trouwens wissel van de wacht in Windsor en marcheren ze het kasteel binnen. Wij hadden een ticket om 11u en dus keken we naast het kasteel naar de optocht.

De wissel van de wacht met het beeld van koningin Victoria dat je voor het kasteel kan vinden.

Tickets en tarieven

Je reserveert best op voorhand online je toegang voor Windsor Castle. Je kiest een tijdslot en kan dan meteen online betalen. Wij gingen op zaterdag en betaalden 28,50 pond p.p., het duurste tarief. Check zeker op voorhand of er geen afwijkende openingsuren zijn, of de St. George’s chapel open is op de dag van je bezoek (dat was voor mezelf een voorwaarde) en of er geen grote zalen dicht zijn die je wil zien. Voor ons bleef er zo maar 1 dag over van de 5 dagen dat we in Londen waren dat we én het kasteel én de kapel konden zien.

Met een online ticket moet je ook in de rij aanschuiven, maar het gaat binnen heel vlot. Je moet kort langs security. Een audiogids zit inbegrepen in je ticket, maar ook daar moet je voor aanschuiven in de rij. Het duurde dus even voor we helemaal klaar waren voor ons bezoek. Foto’s mag je nemen op alle buitendelen van het kasteel, maar niet binnen. Vandaar dat deze post dus vooral veel tekst bevat.

Queen Mary’s doll house

Eens binnen zijn er drie ‘routes’ die je kan nemen: de semi state rooms en de state rooms van binnen bewonderen, de St. George’s chapel of het Queen Mary’s dolls house, waarna je ook in de state room route belandt. Wij kozen om eerst het doll’s house te doen, maar dat wordt zorgvuldig bewaard in een donkere kleine kamer en dus moesten we alweer even in de rij.

Het poppenhuis is echt prachtig dus ik raad zeker aan om er geduld voor uit te oefenen. Het Doll’s house is gemaakt voor koningin Mary Of Teck, grootmoeder van Elizabeth II, ter ere van de vele Engelse ambachtslieden die het land rijk was begin 19de eeuw. Het is een immens poppenhuis met alle mogelijke kamers die je maar kan inbeelden en een heuse tuin waarin duizenden attributen op kleine schaal zijn nagemaakt. Levensecht en met veel precisie. De restauratie van alle individuele stukjes is een voortdurend project. De manier waarop het miniatuurhuis is ingedeeld zegt ook veel over het koninklijke leven in die tijd.

(Semi) state-rooms

Je doorloopt een vaste route voor de state rooms en afhankelijk van of er ruimtes in gebruik zijn door de queen (of ondertussen, de king) is de route korter of langer. In elke zaal kan je een of meerdere fragmenten van de audiogids luisteren. Met uitleg over de zaal in kwestie en vaak ook over de kunstwerken die er hangen. De kunstcollectie van Windsor Castle is echt immens, ik keek mijn ogen uit. Het was een van de eerste keren ooit dat ik een paleis bezocht dat nog steeds in gebruik is door de monarchie. Een aantal zalen deden me denken aan Versailles.

Op het einde van de route kom je uit bij een deel van het kasteel dat we niet in mochten omdat de queen er gebruik van maakte.

Als je op het domein The great Tower spot kijk dan even welke vlag er omhoog hangt. Is het The Royal Standard (zie foto hieronder)? Dan is de koning(in) hier vandaag thuis.

St. George’s chapel

Ik geef toe dat mijn hoofdreden om Windsor Castle te bezoeken de St. George chapel was. Er lagen op dat moment 10 Engelse vorsten begraven, ondertussen 11 want ook Elizabeth II ligt er naast haar man prince Philip. Onder meer Edward IV, Henry VIII en George VI (Elizabeth’s papa) kan je er vinden. De kapel is ook gebruikt voor het huwelijk van Harry en Meghan. Het was trouwens Edward IV die de bouw van de kapel startte en Henry VIII die het gebouw voltooide.

De kapel is overduidelijk gotisch en binnen volg je opnieuw een specifieke route met behulp van je audiogids. Heel wat koningen liggen begraven in de catacomben waar je niet in mag en ook de grafkelder van Henry VIII is niet toegankelijk omdat die alleen geopend kan worden door een zware sluitsteen onder de vloer van het koor te verwijderen. Ook Charles I, de onthoofde koning van England, ligt in diezelfde grafkelder.

Een gelukkig meisje 🙂

We waren uiteindelijk langer binnen dan ik voorzien had. Ik denk zo’n kleine drie uur (korter kan ook, maar ik bekijk graag alles :)). Op zoek naar een tof eettentje in Windsor, belanden wij bij Sebastian’s. Een gezellige Italiaan in een rustige zijstraat van de winkelstaat. Het is er niet groot dus je moet wat geluk hebben met een tafel. Het was er lekker en de bediening was heel vriendelijk.

The long walk

Weer wat bekomen gingen we richting Windsor Great Park om een stukje van The long walk te wandelen. The long walk is zoals de naam zelf al suggereert een meer dan 4 km lange wandeling die begint bij Windsor Castle en eindigt op de top van Snow Hill waar een ruiterstandbeeld van koning George III staat. Wij wandelden een kilometer ongeveer door het park, waar locals lagen te zonnen in het gras en hondjes in het rond renden. Je hebt er een prachtig zicht op het kasteel.

Nadien ging we nog even het schattige dorpje Windsor in en deden we wat winkeltjes. Je kan er ook nog voor kiezen om Eton te bezoeken, met Eton college, de bekende jongensschool als hoogtepunt. Maar het was al wat later en de voetjes waren moe dus namen we weer de trein naar Londen.

Ik vond Windsor heel erg de moeite om te bezoeken. Je moet het wel echt als daguitstap zien want je kan je zonder moeite een hele dag vermaken in en rond het kasteel. Het is een best prijzig uitje met de trein en toegang, maar ik vond het persoonlijk zijn geld zeker waard.

Het was er wel drukker dan ik had verwacht. Ik vond het heel wat toeristischer dan bv. Hampton Court Palace (al kan dat ook aan de periode in het jaar gelegen hebben). Hampton Court is qua geschiedenis en architectuur ook nog net wat meer mijn ding. Maar Windsor is nog altijd in gebruik en dat maakt het op zich ook heel speciaal. Ik zou zeker nog eens terug willen, al is het maar om The queen haar laatste rustplaats in de kapel een bezoekje te brengen.

Andere koninklijke optrekjes een bezoekje brengen?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Een nieuw hoofdstuk: GoAnnelies.be

Het is hier de laatste weken wat stiller geweest dan ik zou willen. Dat had wel een goede reden. Ik maakte achter de schermen de switch naar mijn eigen .be website. Na 7,5 jaar bloggen, ongeveer 500 berichten en meer dan 1200 foto’s zat mijn gratis opslagruimte van wordpress.com voller dan vol.

Omdat ik niets wil weggooien, besloot toch zelf te investeren in een nieuwe website. Bij deze is er nu dus goannelies.be. Met dezelfde content en een licht andere lay-out (mijn huidig thema was niet meer zo up to date). Ik ben nog bezig met naar manieren te zoeken om zoveel mogelijk mensen automatisch te laten mee volgen naar de andere blog, maar als je niets wil missen kan je best zelf de nieuwe blog beginnen volgen, waarvoor heel veel dank ❤️.

Via onderstaande knop kunnen wordpress.com gebruikers alvast in één klik volgen:

Follow GoAnnelies on WordPress.com Of via BlogLovin

Wie leest er hier alvast mee? Welkom, ik zet de koffie en/of thee alvast klaar!

De boeken van de Indian Summer

De boeken van de Indian Summer

Begin september gaf ik een overzicht van mijn gelezen boeken tijdens de zomer. Nu doe ik dat opnieuw, maar dan van september – oktober. Ik noem het even de Indian Summer. Ik las 8 boeken, niet slecht al zeg ik het zelf. Het is een gevarieerde mix en er zitten zeker wat aanraders voor je leeslijstje bij. Ik geef de titels mee in het Engels wanneer ze nog niet zijn vertaald.

Stone blind – Nathalie Haynes

Medusa is een Gorgon, maar in tegenstelling tot haar twee onsterfelijke zussen, is zij wel sterfelijk. Op een dag wordt ze door de zeegod Poseidon verkracht in de tempel van Athene. De godin neemt achteraf wraak door Medusa te vervloeken met slangenhaar zoals haar zussen, maar vooral met een dodelijke staar. Iedereen die haar aankijkt verandert in steen. Ondertussen moet Perseus, zoon van oppergod Zeus en Danae, op queeste om zijn moeder te redden van een gedwongen huwelijk. Zijn missie? Het hoofd van een Gorgon.

Griekse mythologie is nog nooit hotter geweest dan nu. Nathalie Haynes is voor mij de koningin van dit soort hervertellingen. Boeken als Circe van Madeline Miller en De stilte van vrouwen van Pat Barker zijn hier in België en Nederland misschien wel bekender, maar ik raad toch aan om deze erbij te nemen. Of als je liever over Troje leest kan haar vorige roman ‘A thousand ships’ je misschien bekoren. Medusa’s verhaal is dramatisch, maar nog leuker vond ik de voor mij onbekendere personages zoals Andromeda en de stukken met de Goden in de hoofdrol.

Essex Dogs – Dan Jones

Loveday Fitztalbot en zijn wapenbroeders van The Essex Dogs landen op de kust van Normandië onder koning Edward III om diens claim op de troon met geweld te winnen. Allen laten ze een verleden achter, zeker sinds hun ‘kapitein’ een tijd geleden spoorloos verdween. Wanneer ze door het Franse platteland marcheren, dingen platbranden en stad per stad innemen en verwoesten komen de Essex Dogs regelmatig voor een uitdaging te staan.

De bekende Britse historicus en documentairemaker Dan Jones schreef met Essex Dogs zijn eerste fictieboek. Het is deel één van een geplande trilogie over een groep soldaten tijdens de Honderdjarige Oorlog. Een oorlog die niet vaak het onderwerp is van fictie en daarom vond ik des te interessanter. Het is wel enkel een boek voor wie houdt van veldslagen. Voor de fans dus van Bernard Cornwell en Conn Iggulden. En voor wie al eens graag naar Vikings of The Last Kingdom kijkt. Ik kijk uit naar het volgende boek.

Mijn geniale vriendin – Elena Ferrante

Lila en Elena groeien als beste vriendinnen op in een armere wijk van Napels. Ze doen het allebei goed op school, maar de ouders van Lila willen niet dat ze naar het conservatorium gaat. En dus moet Lila op haar 12de al bijspringen in de schoenmakerszaak van haar vader, terwijl Elena Latijn en Griek leert op school. Zo groeien de meisjes een beetje uit elkaar, zeker wanneer ze met jongens beginnen omgaan.

Af en toe grabbel ik een bekend gehypt boek mee uit de bib. Ik had een dramatisch levensverhaal verwacht van twee vriendinnen, maar kreeg eigenlijk een traag literair boek met personages die niet uit elkaar te houden zijn. Behalve Lila en Elena dan. Dit is nog maar het eerste boek van vier, maar het prikkelt me niet genoeg om de volgende te willen lezen. Ik vond dit dus een tegenvaller, ook al hou ik wel van dat Italiaanse sfeertje. Maar boeken van Italiaanse auteurs vallen iets te vaak tegen jammer genoeg.

Heartstone – C.J. Sansom

Matthew Shardlake krijgt van koningin Catherine Parr de opdracht om een van haar oude vrienden te helpen met een case voor het hof van de voogden. Er zijn redenen om aan te nemen dat de familie Hobbey munt probeert te slaan uit de landen van Hugh Curteys. Matthew en Barak trekken naar Hoyland priory, niet ver van Portsmouth waar het Engelse leger zich voorbereid op een invasie van de Fransen. De schepen The Great Harry and The Mary Rose liggen er voor anker. Hoyland is ook niet ver van de plek waar Ellen Fettiplace is opgegroeid en waar 19 jaar geleden iets is gebeurd dat ervoor zorgde dat ze het Bedlam ziekenhuis niet meer durft verlaten.

Een volgend mysterie voor advocaat Matthew Shardlake. Twee cases deze keer. Matthew werkt zich danig in nesten en probeert mensen te helpen die niet geholpen willen worden. Ik vond dit een van de betere delen van de reeks, omdat de oorlog met Frankrijk en het lot van de Mary Rose (dat is een schip) mooi in het verhaal verweven zijn. Voor de fans van mysterie en spanning die eens wat anders willen.

Ithaca – Claire North (ook vertaald in het NL als Ithaca)

Penelope wacht al 17 jaar op de terugkeer van haar man Odysseus, de koning van Ithaca. Haar zoon Telemachus is ondertussen al een jongeman die graag evenveel faam wil vergaren als zijn vader. Wanneer piraten een van de kuststeden aanvallen op zoek naar goud, moet Penelope zich proberen verdedigen met de weinige mannen die niet naar Troje afzakten. Ondertussen verwachten diezelfde mannen dat ze een nieuwe echtgenoot kiest. En dan zijn er nog geruchten dat haar nicht Clythemnestra zich verbergt in Ithaca, na de moord op Agamemnon.

Nog een Griekse hervertelling, jammer genoeg niet van hetzelfde niveau als Stone blind. Het verhaal is nochtans niet slecht en North schrijft fijn. Maar dit is het eerste boek van drie en het gaat allemaal zo traag vooruit. Het boek gaat over Penelope, maar we leren haar amper kennen. Ik vond de stukken met Clythemnestra en Ellektra de beste, maar er zijn boeken genoeg die over hen gaan. Jammer, ik denk niet dat ik deel 2 oppik.

Het Alice-netwerk – Kate Quinn

De Amerikaanse Charlie St Clair reist met haar moeder naar Europa voor een abortus. Tijdens een tussenstop in Engeland bedenkt ze zich en stapt ze op een trein naar Londen. Haar Franse nicht Rose is verdwenen tijdens WOII en de naam van Eve Gardiner komt naar voren in het dossier. Die Eve heeft zo haar eigen reden om samen met Charlie op zoek te gaan naar ene Réné die een restaurant uitbuitte met dezelfde naam als een ander etablissement waar Eve tijdens die andere Grote Oorlog werkte als spionne.

Kate Quinn stond al langer op mijn lijstje en dit is haar bekendste boek. Het vertelt het waargebeurde verhaal over enkele vrouwelijke spionnen tijdens WOI en breidt er nog een perspectief vlak na de drama’s van WOII aan. Ik vond dit een heel boeiend boek dat sterk is geschreven, maar ik had toevallig niet zoveel met de vrouwelijke hoofdpersonages. Ik kijk er wel naar uit om andere werken van Quinn te lezen.

The honey and the sting – E.C. Fremantle

De zussen Hester, Melis en Hope proberen samen te overleven op hun boerderij, na de dood van hun vader. Wanneer het zoontje van Hester, Rafe, negen jaar wordt komt zijn vader hem opeisen. Die vader is niemand minder dan George Villiers, hertog van Buckingham. Hester besluit dat er niets anders opzit dan te vluchten. Maar ook Melis en Hope hebben zo hun eigen geheimen.

Zo’n prachtige cover en een verhaal van mijn favoriete auteur, dat kon niet mis gaan. En toch ging het even mis, want ik kreeg een heel ongemakkelijk gevoel bij dit boek. Het is een historische thriller, met minder ‘echte’ personages dan we van Fremantle gewoon zijn. Achteraf gezien is dit wel een goed en sterk boek, met voldoende spanning, intriges en heel veel hoop ook. De drie zussen zijn alledrie om een andere reden een outcast. En hebben zo hun eigen uitdagingen. Maar het is niet mijn favoriete boek van deze auteur. Toch een dikke vier sterren waard hoor.

North and south – Elizabeth Gaskell

Margaret Hale keert terug naar haar ouderlijk huis Hellstone wanneer haar nicht Edith gaat trouwen. Haar vader is er pastoor, maar krijgt gewetensbezwaren en geeft zijn ambt en huis op. Ze verhuizen naar Millstone in het noorden van het land. Millstone is een industrieel dorp waar veel armoede heerst. Margaret ontmoet er ook de rijke Mr. Thornton die niet meteen in de smaak valt.

De bekende klassieker die ik graag bestempel als Jane Austen voor socialisten. Een typische Victoriaanse roman met veel drama en een traag liefdesverhaal. Een beetje te traag naar mijn zin. Er zitten ook enkele personages in die dialect praten wat de leesbaarheid niet zo bevorderde. Ik heb eigenlijk verder weinig over het boek te zeggen. Het is zeker geen slechte klassieker, maar je moet er de tijd voor nemen. En ik hoef hem niet meteen nog eens te lezen.

Et voila, heb jij de laatste tijd zoal voor goeds gelezen?

Wat me bezighoudt #4

Wat me bezighoudt #4

Het is hier de laatste tijd eerder de onregelmaat die heerst wat bloggen betreft. Dat heeft twee grote redenen. Na twee jaar coronaperikelen met beperkingen in het najaar, kan dit jaar weer alles. Het sociale leven in de week is dus weer helemaal opgestart met twee keer per week een dansles, en ook op het werk zijn er avonden met events. De agenda vult zich hier dus organisch en de avonden dat ik thuis ben plof ik al eens graag in de zetel en dan schiet het bloggen er wat bij in.

De tweede reden is nog simpeler: #projecthuis. We zitten in jaar vijf van vijf en dan is er nog bakken werk. Ik kreeg heel wat clichés naar mijn hoofd gezwierd maar over de topper ‘De laatste 10% duurt even lang als de eerste 90%’ kan ik alvast zeggen dat die klopt. Ook zo schiet het bloggen in de weekends er al eens bij in.

Maar dat is prima. Ik heb nog heel wat inspiratie, ook voor de boekenblog en de historische nieuwsbrief. Maar het is gewoon even niet voor nu. En de volgende weken zullen mijn avonden in ieder geval al wat rustiger zijn en hoop ik meer tijd te krijgen voor zowat alles. Zelfs lezen staat op een lager pitje.

Mijn lijf maakt ook al een aantal weken duidelijk dat het herfst is. Na een coronaprik die me alweer niet helemaal goed is bekomen, kwam de keelontsteking nog eens langs. Als er een ziekte is die ik verzamel dan is het wel de keelonsteking. En deze keer heb ik bijgeleerd dat met een pijnlijke keel naar Simple Plan en Sum41 gaan geen goede combo is. Al heb ik me er toch even niets van aangetrokken. Mijn innerlijk punktienermeisje was helemaal hyped. Mijn volwassen 29-jarige lijf hield zelfs de dag erna nog redelijk stand. Ook toen ik anderhalf uur met drie pubers moest doorbrengen omwille van YOUCA Action Day (vroeger: Zuiddag). Het resultaat van die sessie is dat ik nog steeds geen kinderen wil.

Dat is ook de conclusie die ik neem als ik mijn tijdlijn op sociale media bekijk. Die staat vol met babyfoto’s, zwangerschapsaankondigingen, gender reveal parties… Er is ergens massaal een biologische klok gaan tikken waar ik – in tegenstelling tot een keelonsteking – wel immuun voor ben. En dat is prima zo. Iedereen moet doen waar die gelukkig van wordt. En bij mij is dat op dit moment een avond met een boek in bed. Met een dafalgan in de buurt voor als de keelpijn terug naar boven komt.

En zo heb ik toch maar weer deze post bij elkaar geschreven. Hoe gaat het daar?

Herfstbucketlist

Herfstbucketlist

Oké, ik heb het vorige keer wel min of meer duidelijk gemaakt. Herfst is niet mijn favoriete seizoen. En het heeft dan ook nog eens de pech dat het voor de winter komt, een periode waar ik altijd echt tegenop zie. Dus ga ik proberen om seizoensgewijs een lijstje te maken van dingen die ik wil doen. Om te voorkomen dat ik moedeloos in de zetel zak ’s avonds kijkend naar een loos programma met een zak chips in de buurt. Dat mag zeker, maar niet te vaak.

Dit is dus wat ik deze herfst (die al even bezig is, maar toch) graag wil doen.

  • Nog minstens een keer naar een museum gaan
  • Naar een gezelschapsspellen café of zelf een bordspellenavond organiseren
  • Een herfstwandeling maken
  • Een puzzel leggen
  • Mijn fotoboek van Londen afwerken
  • Foto’s van Bilbao sorteren en een selectie maken
  • Nog twee historische nieuwsbrieven schrijven
  • Eens rond kijken of er een interessante online cursus is die ik wil volgen (en die dan eventueel beginnen volgen – we leggen de druk niet te hoog ;))
  • 20 dagen na elkaar een Duolingo streak behalen
  • Twee boeken uit de kast lezen (ik lees meer dan genoeg, maar vergeet soms dat ik geweldige boeken in de eigen kast heb staan, en laat bibboeken en e-books vaak voorgaan)

Ik wil bewust focussen op hele kleine dingen. Met project huis, het werk en mijn sociale leven daarnaast zijn de dagen al druk genoeg met momenten. Dit gaat om met aandacht dingen doen in de vrije momenten. Beetje meer schermvrij leven en bewust de voordelen van het seizoen meepikken.

We kunnen maar proberen hé. Wat wil jij deze herfst zeker doen?

Eindeloze zomer

Eindeloze zomer

Kan er iemand de zomer terug aanzetten? Ik denk dat trouwe lezers wel weten dat ik geen fan ben van de winter of de herfst. Ik vond de afgelopen zomer dan ook geweldig. Maar op een of andere manier leek ik wel de enige?

Ik heb echt veel mensen horen verlangen naar de herfst en horen klagen over de zomer. En ja, we hebben een aantal dagen van 30+ graden gehad. Maar in mijn ogen niet zo veel vaker dan andere zomers. Er stonden precies van overal herfstmensen op die verlangden naar een deken en een kop koffie of thee.

En naar regen, wind, vroeger donker buiten. Want geef nu toe, de herfst is niet alleen maar pompoenen en dekentjes. De herfst is even vaak met een natte jas en aangedampte bril ergens binnenkomen. En diezelfde herfstmensen geven dan met schroom toe dat ze die regen en wind nu ook niet het leukst vinden aan de herfst -terwijl het net daar toch een beetje om gaat in dit seizoen?

Geef mij dan maar het gevoel van een eindeloze zomer. Bijvoorbeeld op 1 juni. De belofte die in de lucht hangt van mooi weer, lange avonden met veel licht, vakantiedagen in het vooruitzicht. Er bestaat toch geen mooier uitgangspunt?

En lieve herfstmensen, jullie mogen er zeker zijn. Geniet van dat deken en die koppen thee. Maar laat mij als zomermens nu ook even met weemoed door het raam kijken. Mij opnieuw in die jeansbroek wringend en op zoek gaand naar een sjaal. Met altijd een zakdoek bij de hand voor de allereerste verkoudheid van het seizoen.

It’s me, not you. Maar geef mij aub snel terug een eindeloze zomer.

P.s. 1 Ik ga de komende dagen eens werk maken van een herfstlijstje met leuke dingen die ik kan/wil doen om de donkere dagen te counteren.

P.s. 2 En nee, begin me niet over kerstmis. Het is zo al erg genoeg ;).

Parijs #8: Belleville en Canal Saint-Martin

In maart 2019 trokken Leen en ik 5 dagen naar Parijs. Het was voor mij de eerste echte kennismaking met de lichtstad. Op onze laatste dag trokken we naar de wijk Belleville. Deze oude volkswijk in het 19de en 20ste arrondissement staat bekend om zijn alternatievere vibe en is heel erg in trek bij een jong hipster publiek. Er komen steeds meer hippe eetplekken bij en de straten worden opgefleurd door street art.

We namen de metro tot in buttes chamont en moesten immens veel trappen op om weer buiten te raken. We waren namelijk op weg naar het Parc des Buttes-Chamont dat op een heuvel ligt. Oorspronkelijk aangelegd in opdracht van Napoleon III door architect Hausmann omdat dit vroeger een nogal ongezellige plek was. Het is een park vol verborgen grotten, muren, bosjes en ook best wel veel trappen ;).

Het was vroeg en toch was er al heel wat leven in het park. Joggers, mensen die samen aan yoga deden, een koppeltje dat aan het ontbijten was. Wat vind ik het altijd zalig om in zo’n stadspark rond te lopen tussen de locals.

Het uitzicht op de Parijse skyline is ook zeker niet mis. Je kan helemaal aan de andere kant van de stad de Sacré-coeur zelfs spotten (niet op de foto hierboven, helaas ^^). Helemaal bovenaan in het park staat een soort kiosk.

Foto @ditisleen

We daalden weer af en wandelden doorheen de volkse straatjes naar het volgende park. We kwamen voorbij een lokaal marktje en vonden het verborgen straatje Ville de l’Ermitage.

Vervolgens arriveerden we aan het Parc De Belleville, aangelegd in de jaren ’80. Het is geen enorm groot park, maar wel met smaak uitgetekend en de bloesems stonden net in bloei toen wij er waren. De waterweggetjes die door het park lopen stonden jammer genoeg wel droog.

Boven het park vind je een aantal zuilen versierd met street art. Van hieraf heb je een prachtig uitzicht over het park en de stad. We bleven er even om foto’s te schieten.

Altijd de Time To Momo bij de hand 🙂 Foto @ditisleen
Wat een uitzicht!

Nadien verkenden we verder de straten van Belleville op zoek naar street art, ook iets waar deze wijk voor bekend staat.

Zo vonden we dit straatje vol graffiti.

We kwamen stilaan in de buurt van het Canal Saint-Martin. De hipsterbuurt van Parijs op dit moment. De hippe eettentjes en winkels schieten er als paddestoelen uit de grond. Het kanaal is 4km lang en de enorme gietijzeren bruggen en hun sluizen houden het waterniveau overal even hoog.

Wij schoven aan tafel bij Le Petit Cambodge voor een Cambodjaanse bowl met een Franse twist. Nadien haalden we nog een ijsje in de buurt en plaatsten we ons aan de oever van het kanaal.

Belleville heeft een authentieke en nog wat meer alternatieve vibe, die je ook in Kreuzberg in Berlijn vindt en soms nog in Shoreditch en Hackney in Londen. Gemixt met het hipstergehalte van Canal Saint-Martin bestempelde ik Belleville al snel tot mijn favoriete wijk. Tijdens een volgende trip naar Parijs wil ik er meer tijd doorbrengen.

Je combineert deze wijk makkelijk met een bezoek aan het kerkhof van Père Lachaise niet zo veel verderop. Maar wij moesten jammer genoeg diezelfde dag naar huis en dus namen we op Place de la République, waar dagelijks betogingen doorgaan, de metro naar onze airbnb om onze koffers te pakken.

Parijs is er op 5 dagen tijd toch in geslaagd om mijn hart te veroveren. De vooroordelen die ik had over de stad bleken zeker niet allemaal correct. Ik wil graag nog eens terug om over de brede boulevards te struinen en dan zal een bezoek aan Belleville ook zeker niet ontbreken op mijn lijstje!

Dit was het voorlopig laatste verslagje over Parijs. De vorige teruglezen?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Niet lineair

Niet lineair

Ik vermoed dat ons brein voorgeprogrammeerd is om te houden van gelijkmatige rechte dingen. We houden van symmetrie. Van rechte lijnen. En dat nemen we ook mee naar andere aspecten van ons leven.

Maar het leven is niet lineair. Je gaat niet altijd recht vooruit. Soms spring je omhoog, zet je een stapje achteruit of val je keihard naar beneden. Soms wandel je op het gemak, hink je achterop, huppel je in het rond of ren je om ergens snel te zijn. Soms wil je nergens naar toe en blijf je staan. Soms weet je niet waar naartoe. En dan neemt iemand je bij de hand. Of je krijgt een duwtje in de rug.

Soms is de reis de bestemming. Soms heb je nog geen idee wat die bestemming kan zijn. Soms blijkt de bestemming een teleurstelling en moet je opnieuw op pad. Ben je weer terug bij af. Alsof de ’terug naar start’-kaart van Monopoly zomaar in je schoot belandt. Er iemand een snok aan het touw geeft dat rond je middel hangt.

Onderweg kom je iemand tegen. Of je loopt net van iemand weg. Je voelt je down, maakt je klein, je hoofd verdwijnt in je schoot. Om een dag later te zweven, hoog in de lucht. Met de voeten vooruit. Niet bang voor wat er komt. Want komen zal het.

Soms is de top te hoog. Maar het uitzicht vanaf hier al meer dan genoeg. Soms is de klim de moeite waard. Soms gebeuren de mooiste dingen in een dal. Het kan vanaf hier alleen maar naar omhoog.

Het is allemaal niet lineair. En hoewel zo’n lijn met momenten de perfectie benadert, is het toch maar saai en voorspelbaar, niet?

Ik weet niet heel goed waarom deze tekst deze week uit mijn vingers kroop, maar het lijkt me een mooie reminder aan de onvoorspelbaarheid van het leven en hoe je je eigen pad maar best met niemand anders vergelijkt.

Hoe kijk jij naar jouw pad? Met zijn hoogtes en laagtes, of toch eerder lineair?

Met de Museumpas #9: Invader’s Rubikcubisme in het MIMA
cof

Met de Museumpas #9: Invader’s Rubikcubisme in het MIMA

Enkele weken geleden besloten we om nog eens een namiddag te spenderen in een museum. Ons oog viel op een dagje Brussel omdat we hadden gehoord dat een van onze favoriete street artists Invader er een tentoonstelling had in het MIMA.

Ik had nog nooit van het MIMA gehoord, maar het staat blijkbaar voor Millennium Iconoclast Museum of Art. In het museum vind je collecties hedendaagse kunst waarin interactie met het publiek vaak centraal staat. Nog tot en met 8 januari 2023 staat het MIMA volledig in het teken van het Rubikcubisme.

Je kent Invader van zijn gekleurde space invaders die je in grootsteden overal ter wereld in het straatbeeld kan tegenkomen, vaak onopvallend. De Franse street art kunstenaar doet dit niet helemaal legaal en zijn identiteit is nog steeds een geheim. Naast street art, maakt hij ook eigen werk en al enkele jaren staat de befaamde Rubik’s cube hierin centraal. Deze kunstvorm krijgt daarom de toepasselijke naam Rubikcubisme. Ook meneer Rubik, de Japanse bedenker van de breinbreker, is trouwens grote fan.

Aan de hand van echte Rubik’s cubes die hij met de hand draait en dan op de juiste positie legt creëert Invader een werk. Dat met het blote oog niet altijd makkelijk te begrijpen is, maar met je smartphone kijk je als het ware van verder naar het canvas en ontvouwt zich plots een bekend tafereel, zoals een portret van een bekend persoon, een beroemd schilderij, een albumhoes of een filmposter.

Dat je met je smartphone door de zalen loopt om de werken beter te begrijpen zorgt voor best wat interactie. Het was eens een andere manier om kunst te beleven. En ik heb heel wat respect voor het geduld dat hierin gestopt is om alle de kubussen net zo te laten uitkomen dat je plots een patroon ontdekt in al die gekleurde tegels.

Het MIMA is geen groot museum, maar het is heel slim ingericht voor deze tentoonstelling. Met felgekleurde muren die de werken goed doen uitkomen. Bovenaan kom je ook uit op het dakterras, met een mooi zicht op Brussel, en een grote Space invader in de muur. En jawel, je kan deze scannen met je space invader app en punten scoren (en tip: kijk ook beneden zeker even of je geen tweede werk vindt ;)).

De expo ‘Invader Rubikcubist’ loopt nog t.e.m. 8 januari 2023. Een volwassen ticket kost 12 euro, met de Museumpas heb je gratis toegang. Je bent ongeveer een dik uur zoet, het valt dus zeker te combineren met een terrasje of een tweede museum. In Brussel is er op dat vlak keuze genoeg.

Ik vind dit zeker een originele expo die heel toegankelijk is voor jong en oud. Dus stap een van de komende maanden even binnen in het MIMA als je de kans hebt.

Meer Museumpas tips?

Heb jij nog een leuke museum of expotip?

De boeken van de zomer

De boeken van de zomer

Ik sloeg onbewust een aantal ‘op het nachtkastjes’ rubrieken over. Ik ben er even klaar mee om op die manier een overzicht van mijn maand te geven denk ik. Maar ik wil wel nog regelmatig blijven terugblikken op de boeken die ik heb gelezen. Dus bij deze even op een nieuwe manier :). Een overzicht van mijn gelezen boeken sinds eind juni tot nu.

And then there were none – Agatha Christie
Tien mensen worden uitgenodigd door een zekere mr. Owen op Soldier Island. Eens daar is er van Owen geen spoor en blijken ze allen met een andere reden naar het eiland gelokt. Ze zitten minstens voor een week samen vast. Niet veel later gebeurd de eerste moord en dan nog een. De moorden volgen verdacht hard het kinderrijmpje ‘And then there were none’.

Mijn eerste Agatha Christie en eentje die ik al kende van de gelijknamige BBC-serie. Christie weet perfect spanning op te bouwen en laat je gokken naar de moordenaar tot op het einde. Het is een heel straffe ontknoping, maar het gaat allemaal zo snel dat je geen tijd hebt om een band op te bouwen met de verschillende personages.

Wolkenstad (Cloud cuckoo land) – Anthony Doerr
In Cloud Cuckoo Land volgen we vijf jonge tieners die allen een outcast zijn in de maatschappij. In de 15de eeuw staan Anna en Omeir elk aan de andere kant van het beleg van Constantinopel. Zeno en Seymour komen elkaar tegen in de 20ste eeuw tijdens een aanslag in een Amerikaanse bibliotheek. En Constance zit alleen in een ruimteschip in de niet zo verre toekomst. Allemaal zoeken ze troost in het boek ‘Cloud cuckoo land’ met het verhaal van Aethon die op zoek gaat naar de stad in de wolken.

Helemaal anders dan zijn bekende ‘All the light we cannot see’, maar het boek pakte me ook dit keer. We volgen vijf verschillende jongeren, ik had niet met elk personage een grote klik. Mijn voorkeur lag bij Constance die in een ruimteschip gevangen zit. Dit is een slim verhaal met veel moraal waarin een liefde voor boeken centraal staat. Het einde had nog wat meer in elkaar mogen passen voor mij, maar graag gelezen!

The heretic wind – Judith Arnopp
Mary Tudor ziet hoe haar vader stilaan haar moeder Catherine Of Aragon aan de kant schuift omdat ze hem geen zoon kan geven. Zijn oog valt op Anne Boleyn en Mary zelf wordt later verplicht om te zorgen voor diens dochter Elizabeth. Toch zal ze het schoppen tot koningin van Engeland en tijdens de laatste week van haar leven vertelt ze haar verhaal aan een jong dienstmeisje.

Boeken waarin Mary I, aka Bloody Mary, centraal staat zijn dun bezaaid. Arnopp doet een goede poging om haar menselijker voor te stellen, maar de vertelstijl werkte voor mij niet echt. Een groot deel wordt verteld vanuit Mary’s sterfbed en ik zag de meerwaarde daarvan niet echt. Ook haar tijd als koningin wordt heel snel afgehaspeld.

The price of blood – Patricia Bracewell
In 1006 blijven de Denen Engeland bestoken met aanvallen. Koning Aethelred getraumatiseerd door de moord op zijn broer om zelf op de troon te komen, vertrouwd niemand. Niet zijn zonen en zeker niet zijn vrouw, koningin Emma. Ook zijn edelen moeten er aan geloven en hij laat de vader van Elgiva vermoorden omdat die samenspant met de Denen. Emma heeft het ondertussen moeilijk om te vechten voor haar zoon Edward en zit gewrongen met haar liefde voor Aethelstan, die ook hoopt troonopvolger te worden. En in het noorden is Elgiva genoodzaakt om met de vijand te heulen.

Dit is een geweldig goede trilogie over koningin Emma van Normandië. Ook dit tweede boek las als een trein. Voor de fans van Vikings:Valhalla of voor wie eens over een niet zo bekende periode en koningin wil lezen. Vijf sterren gaf ik aan The price of blood, maar je begint best met ‘Shadow on the crown

That bonesetter woman – Frances Quinn
Endurance, Durie, Proudfoot droomt van een carrière als bonesetter – een soort 18de eeuwse kraker – en hoopt bij haar vader in de leer te mogen om hem op te volgen. Maar een vrouwelijke bonesetter is niet wat de mensen gewend zijn. Toch mogen zij en haar broer met hun vader meelopen zodat hij kan kiezen wie de beste is. Maar dan is Durie’s zus Lucinda ongepland zwanger en trekken de zussen naar hun tante in Londen zodat Lucinda daar kan bevallen en het kind kan afstaan aan The Foundling Hospital. Drurie ziet haar droom in rook opgaan.

Dit is een fantastisch boek voor iedereen die van verhalen over sterke vrouwen houdt. Durie, het hoofdpersonage, is een echte outcast, kan haar mond niet houden en droomt van een carrière als bonesetter. Je bent instant verliefd op haar. Ik heb nog geen enkele negatieve review gelezen over dit boek. Quinn is een geweldige auteur, dit moet je gelezen hebben vind ik. Jes, ik ben enthousiast!

The bookseller of Inverness – S.G. Maclean
Iain MacGillivray overleefde zes jaar geleden de slag bij Culloden, waar de hertog van Cumberland -bijgenaamd de slachter – de jacobieten genadeloos neersloeg tijdens de opstand van 1746. Zijn gezicht is zwaar gehavend en hij is getraumatiseerd door de dood van zijn neef/beste vriend Lachlan. Hij baat nu een boekenwinkel uit in Inverness. Op een dag komt er een man in de winkel ruig snuisteren tussen de oude boeken van de oude vos – Simon Fraser, Lord Lovat. Iain zet hem buiten, maar de volgende morgen vindt hij de man vermoord terug in de winkel, met het symbool van de jacobieten onder het mes gestoken.

Interessant moordmysterie tijdens de nadagen van de slag bij Culloden. Zeer geschikt voor Outlander-fans. Niet zo sterk als de gemiddelde C.J. Sansom of Andrew Taylor, maar dat zijn dan ook de besten in hun vak. Ik had de moordenaar halfweg al geraden, maar dit boek was vermakelijk genoeg.

City of masks – S.D. Sykes
In dit derde deel van Somershill Manor Mysteries ontmoeten we Oswald De Lacy in Venetië. Hij verblijft er samen met zijn moeder en haar hond Hector bij een oude kennis Mr Bearpark op weg naar Jeruzalem voor een pelgrimstocht. Maar Venetië is in oorlog met Hongarije en er mogen geen schepen vertrekken naar het beloofde land. Geen probleem voor Oswald, hij ontvlucht vooral Engeland, maar een schaduw blijft hem achtervolgen. Op de avond van Carnivale vindt Oswald het lijk van een vriend voor de deur en die ontdekking zorgt ervoor dat hij alweer als detective aan de slag moet.

Derde boek uit een entertainende historische mysteriereeks rond Oswald De Lacy. Met het tot de verbeelding sprekende 14de eeuwse Venetië als setting deze keer. Goed moordmysterie dat je laat raden tot op het einde. Helaas wel niet het beste deel uit de reeks. Ik kijk wel al uit om het volgende boek te lezen. Zeker een aanrader voor de fans van de eerdergenoemde C.J. Sansom of Andrew Taylor.

Mrs England – Stacey Halls
Ruby May is een getrainde kinderoppas die in Londen te horen krijgt dat haar huidig gezin emigreert naar het buitenland. Ruby stuurt elke maand haar loon naar haar moeder, zus Elsie en broers en besluit om in Engeland te blijven. Zo komt ze in Hardcastle House in een uithoek van het land terecht als oppas van de vier kinderen van Mr. en Mrs. Engeland. Maar eens ze daar is doen de andere bedienden onvriendelijk tegen haar en ook Mrs. England zelf toont amper interesse in haar of de kinderen. Ruby brengt ook haar eigen geheimen mee die ze na een brief van haar vader onder ogen zal moeten zien.

Na het lezen van Mrs England weet ik nu zeker dat ik elk volgend boek van Stacey Halls zal lezen. Ze komt opnieuw met een ijzersterke spannende gothic novel. Die zich deze keer wat traditioneler afspeelt rond een mysterieus landhuis waarin de inwoners hun geheimen hebben. Dit boek heeft een traag tempo, het duurt lang voor je meekrijgt hoe de vork aan de steel zit, maar de sfeer die Halls weet op te bouwen maakt veel goed.

Anne Boleyn, a king’s obsession – Alison Weir
Anne Boleyn krijgt de kans om op 12-jarige leeftijd naar Vlaanderen te gaan om aan het hof van Margaretha van Oostenrijk te dienen. Enkele jaren later mag ze dan weer naar het Franse hof om eerst koningin Mary en nadien Claude te dienen. Wanneer ze terugkeert naar het Engelse hof valt ze op en valt het oog van Henry Percy, hertog van Northumberland op haar. Maar kardinaal Wolsey steekt een stokje voor dat huwelijk en niet veel later krijgt ze aandacht van koning Henry VIII zelf.

Het verhaal van de omstreden tweede vrouw van Henry VIII. Weir neemt je mee naar haar jeugd aan de hoven van Mechelen en Frankrijk. Dit boek zet een menselijke Anne Boleyn neer, maar het blijft een redelijk negatieve weergave van haar persoonlijkheid vind ik. Beter wel dan Philippa Gregory. Deze reeks over de zes vrouwen van Henry is een toegankelijke manier om kennis te maken met hun levensverhalen.

Welk boek was jouw favoriet deze zomer?

Perfect

Zet 9 vrouwen met verschillende levens een paar uur bij elkaar aan tafel en je krijgt boeiende gesprekken. Over koetjes en kalfjes. Over grote en kleine dingen. Over verdriet en geluk. Je krijgt ook een zicht op hoe vrouwen naar de maatschappelijke waarden kijken.

Eén iemand uit de groep kondigde aan dat ze in verwachting was. En na heel wat gemeende gelukswensen, viel dat ene woord dat alles zegt over hoe wij naar een ideaalbeeld kijken. ‘Perfect’. De vrouw in kwestie is namelijk drie jaar geleden gaan samenwonen, twee jaar geleden getrouwd, heeft een ongeveer een jaar een huisdier in huis en nu komt dat eerste kindje eraan.

Aan tafel vallen de woorden: ‘Dat is echt het perfecte plaatje’. De ontvanger glundert, de rest van de tafel knikt of zwijgt. Er is iemand bij die net uit een zware burn-out komt, een ander meisje leert terug alleen te zijn na een relatie van jaren. Stuk voor stuk even sterke moedige verhalen. Maar dat woordje ‘perfect’ dat is nog altijd voorbehouden voor huisje, tuintje, kindje.

Het is pas achteraf toen ik erover na praatte met een vriendin dat ik besefte hoe hard dat ideaalbeeld nog speelt in onze levens. En hoe fout het is dat we een zwangerschap van een gelukkig koppel als ‘perfect’ beschouwen en andere levenssituaties niet.

Als iemand die zelf geen kinderen wil kijk ik namelijk helemaal niet zo op naar een ‘perfect’ leventje. Voor mij hoeft dat niet en ik heb daar vrede mee. En ik vind het ook helemaal prima als je wel graag voor huisje, tuintje, kindje gaat. Als dat jouw persoonlijke keuze is en jij daar gelukkig van wordt, moet je dat vooral doen. Het probleem zit hem in het maatschappelijke ideaal.

Het is een beetje zoals de juf uit de lagere school die vroeger niet alleen een cijfer zette op een toets, maar ook een woord. 10/10, dan stond er ‘Perfect’. Een 9? ‘Bravo!’. Een 8 kreeg ‘Zeer goed’. Een 7 of minder? Dan mocht je al blij zijn dat er ‘Goed’ stond. Alsof dat cijfer nog niet genoeg de verschillen tussen leerlingen aantoonde. Er moest nog een waardeoordeel aan gehangen worden ook.

Ben je terug aan het werk na een moeilijke periode? Of ben je single en daarmee best gelukkig? Dat is amper een 7, oftewel ‘goed’ ‘waard. De tienen van de maatschappij worden voorbehouden voor de ‘gelukkige gezinnetjes’.

Er is zoveel mis met het woord perfect. Er is geen enkele context waarin ergens ‘perfect’ opplakken er niet voor zorgt dat iets of iemand anders als minder wordt beschouwd. Je maakt altijd een onderscheid dat het ene beloont en het andere afstraft.

Ik zou graag een petitie starten om het woord perfect uit ons woordenboek te schrappen. Want geef nu toe, wie wil er nu echt graag perfect zijn?

Lichtpuntjes #27
cof

Lichtpuntjes #27

De vorige portie lichtpuntjes is alweer geleden van begin april (!). Ondertussen is het volop zomer en is het niet zo moeilijk om blijmakers te vinden:

  • Een fijne meimaand met een geweldig dansoptredenweekend en een weekend weg met het werk dat ook echt geslaagd was.
  • Toch naar Londen kunnen vertrekken en vijf dagen lang genieten van mijn allerfavorietste stad ter wereld. Londen stelt nooit teleur!
  • Nieuwe oorden ontdekken in de buurt van Londen: Windsor en Greenwich zijn bij deze goedgekeurd.
  • Naar de wellness, ik kikker daar altijd zo van op. En tijdens die dagen slaag ik er echt in om mijn piekerhoofd uit te schakelen.
  • Gewoon met vrienden een avond bijbabbelen bij een drankje en een hapje.
  • Een gewone zomer kunnen beleven, zonder coronamaatregelen.
  • De Tour De France Femmes (avec Swift). Eindelijk kunnen de meiden een hele week lang schitteren en ik zat aan mijn scherm gekluisterd.
  • Livemuziek tijdens deze zomer.
  • Het geweldige weer. Ja, het is warm. Maar de zon op je huid na al die coronajaren doet toch echt deugd zeg!
  • Een betere julimaand met meer ademruimte en rust in het hoofd. Na een moeilijke maand juni kon ik dit echt gebruiken.
  • Een bezoek aan LABIOMISTA in Genk, gevolgd door een shoppingnamiddag in Hasselt.
  • Heel goede boeken lezen, niet altijd buiten in de ligzetel (zie ook deze post).
  • Een nieuwe vakantie boeken naar Bilbao en San Sebastian.
  • Terug Spaanse lessen met Duolingo opstarten ter voorbereiding. Ik leer zo graag een andere taal en was dat even vergeten :).

Wat maakte jou blij de afgelopen tijd?

Roemenië #6: Biertan

In juli 2019 maakte ik mijn voorlopig laatste echt grote (rond)reis. We gingen toen 7 dagen naar Roemenië, meer bepaald voor een roadtrip doorheen een deel van Transsylvanië. Ik schreef daarover al eens een uitgebreide gids. Roemenië is niet de meest typische reisbestemming. Maar het heeft wel alles te bieden: cultuur, natuur, steden, platteland, geschiedenis… en lekker eten.

Na een overnachting in Sighisoara pakten we opnieuw onze koffers voor een volgende stop. Normaal was het plan om meteen door te rijden naar Sibiu, waar we die avond zouden slapen. Om de dag erna de Transfagarasan Road te gaan rijden alvorens naar Boekarest te trekken. Maar dat rijden in de bergen was al een zware bevalling geweest (het was mijn eerste keer rijden op grote hoogtes) en we waren best moe. En het was sowieso al net wat te spannend om de Transfagarasan te rijden én tijdig Boekarest te halen. Dus we gooiden het plan om en zouden enkel nog Sibiu doen en van daaruit naar Boekarest rijden.

Omdat twee dagen Sibiu ons wat veel leek, gingen we op zoek naar een interessante stop tussen Sighisoara en Sibiu en die vonden we in Biertan.

Het parkje naast de parking met zicht op de weerkerk.

Biertan is net als Viscri een oud Saksisch stadje dat gedomineerd wordt door een weerkerk op de heuvel van het dorp. Het staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco.

Het grote verschil met Viscri is dat het moderne toerisme er nog iets meer is ingeslopen. Zo zijn de hoofdstraten van het centrum geasfalteerd en is er een betalende parking aangelegd voor de toeristen(bussen). Al van ver zagen we de weerkerk opdoemen die we een bezoekje brachten.

De weerkerk op de heuvel

Een bezoek aan de weerkerk van Biertan kost 10 lei per persoon en er is ook een leuk winkeltje aan waar ik een selectie postkaartjes insloeg. De ingang is langs een donkere trap waarna je meteen op binnendomein van de kerk komt.

Het uitzicht van het domein wordt gedomineerd door de Lutherse kerk. Deze is gebouwd door de Duitse Saksen toen dit stukje van Roemenië nog deel uitmaakte van Hongarije. Als je binnenkomt, springt meteen het speciale plafond in het oog. Ik vind dit een zeer bijzondere kerk, veel groter dan die van Viscri.

Het domein rond de kerk, waar dus het hele dorp kon schuilen in geval van nood, was wel gelijkaardig aan dat in Viscri. Met wachttorens, uitkijkpunten en verborgen gangen.

Er stonden veel borden met uitleg op het domein. Ook met foto’s van hoe het vroeger is geweest. Leuk om te zien hoe de gebouwen doorheen de jaren zijn geëvolueerd.

Uitzicht vanaf een wachttoren op het landelijke dorpje.

Na een grondig bezoek aan de weerkerk, maakten we een ommetje in het dorp, weg van het geasfalteerde stuk.

Kleurrijke huisjes op zandwegen en een prachtig ruraal landschap in de verte. Het is zowat het beeld van deze reis.

De meeste mensen maken een keuze tussen Viscri en Biertan omdat het heel gelijkaardige plekken zijn en dat volg ik wel. Maar toch vond ik het fijn om beide dorpen te bezoeken en zo de parallellen, maar ook verschillen te ontdekken. De weerkerk van Biertan is later gebouwd dan die van Viscri en dus zie je ook andere invloeden terug. Waar Viscri nog meer dat onaangetaste heeft, zie je tegelijk in Biertan dat leven in zo’n Saksisch dorp niet meteen armoede hoeft te betekenen.

Na een voormiddag in het dorp reden we niet langs de grote weg, maar door het Roemeense platteland naar Sibiu. We reden door kleine dorpjes, langs kilometers natuurpracht waar geen huis te bekennen was, we zagen meer weerkerken op een heuvel… Kortom, dit stukje Transsylvannië is werkelijk prachtig. En deze autorit was de mooiste van de hele roadtrip. Dus ik zou de omweg langs Biertan zeker aanraden voor een full experience van de omgeving.

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Naar welke bestemming trek jij voor je volgende vakantie?