Close
De ene voet voor de andere

De ene voet voor de andere

Soms ben je naar iets aan het luisteren of ergens iets aan het lezen en blijft er plots één zin steken in je hoofd. Zo ook de zin ‘We all put one feet before the other’ (uit de door mij al vaak beluisterde intro van deze What about Us liveversie van P!nk), oftewel: we zetten allemaal de ene voet voor de andere om ergens te raken.

En de ene persoon zet misschien grotere stappen, of stapt sneller. De ene huppelt, de andere vertraagt. Maar uiteindelijk is het enige wat wij allemaal doen onze voeten stap voor stap voortbewegen. In tijden van vreugde, in tijden van immens verdriet. We kunnen ergens naartoe stappen, of ergens van weg stappen. Soms blijven we even versteend van de angst staan, om dan opnieuw die ene voet voor de andere zetten om weg te raken. Soms kunnen we niet blijven staan, en lijken onze voeten maar te blijven bewegen – niet zeker waar naar toe. We kunnen slenteren, springen of lopen – maar het blijft die gaan om die ene actie: je ene voet voor de andere neerzetten.

Het ding is dat net dat stappen – wat we allemaal doen – een proces is. Een proces dat ons allemaal bindt. Want wie we ook zijn, wat we ook belangrijk vinden, hoeveel zorgen we ook hebben, of net hoeveel succes – dat doet er niet toe. We zetten allemaal de ene voet voor de andere en dat elke dag opnieuw. Dat is voor mij niet anders dan voor jou. Of ik nu rijk of arm ben, blank of zwart, oud of jong, gelukkig of triest… stappen doen we allemaal op dezelfde manier. Voet per voet. Stap voor stap.

Vergelijken, jaloers zijn… het heeft dus allemaal weinig zin. Zo verschillend zijn we allemaal niet. Of zoals P!nk het zelf al jaar en dag anders verwoord: We’re all pink inside.

Hoe lukt het stappen bij jou vandaag?

2023 in anekdotes

2023 in anekdotes

Zoals bijna elk jaar blik ik graag terug op de afgelopen 12 maanden. En 2023 was best een ander jaar. Voor het eerst een jaar zonder coronazorgen of beperkingen, met een verhuis, vele leuke reisjes en ook best wat trouwfeesten. Neem dus een kop thee of koffie erbij want het is een lange post geworden.

Mijn vorige jaaroverzichten teruglezen? Hier zijn ze: 2017201820192020, 2021 en 2022.

Januari

Het jaar startte zoals steeds op de Balenberg met de cross. Dit jaar stond Lorena Wiebes, toch een toptalent op de weg, ook aan de start en ik trok een leuke foto van haar die ze nadien op haar eigen Instagramstories repostte.

De eerste week van januari genoot ik eindelijk nog eens van een lijf zonder ziektekiemen en van enkele rustige dagen op kantoor. Verder merk ik aan mijn schrijfsels van toen dat ik best diep zat door de laatste loodjes van de bouw. We waren nog steeds aan het verven en het is raar om foto’s te zien uit die periode. Mijn waterinstallatie en elektriciteit werden goedgekeurd. Met één van de katten ging het allesbehalve goed. Ik schreef ergens nogal desolaat ‘Ik heb al heel de week koud en ben best wel moe’.

Op het werk was er een nieuwjaarsetentje en startte ik met werken op een groot project waarmee ik nog t.e.m. september zou zoet zijn. Ik ging wandelen met vriendinnen in wat lichte sneeuw (dat was ik dus al helemaal vergeten). Ik kocht ook enkele meubelen voor in de woonkamer. Ik ben daarin niet zo moeilijk: ik vind heel veel dingen lelijk waardoor de dingen die ik mooi vind vaak niet met veel zijn en de keuze snel gemaakt is 😅.

Februari

Dagen met een kantoorhondje zijn altijd de beste werkdagen. En ik had het toen wel nodig want ik schreef ‘Waren we al maar twee of drie maand verder’. Ik had geen goede jaarstart en dat merkte ik aan alles. Er werd niet zoveel gelezen, er werd niet veel geblogd. Werken, werken, werken.

P!nk bracht haar nieuwe album ‘Trustfall’ uit en dat bepaalde hier nog maandenlang de nummers waar ik naar luisterde (mijn Spotify wrapped is daardoor nogal saai). Zoals steeds hadden we in februari enkele dagen verlof. Er werd geverfd, gevernist, laminaat gelegd… En we knepen er een dagje tussenuit naar de wellness. Ik paste op de katten van een vriendin en ging ook een dagje thuiswerken bij Leen, dat was opnieuw met kantoorhond en om Firenze al wat te plannen.

Ik eindigde de maand met de woorden ‘Februari zal wel de geschiedenis ingaan als de saaiste maand ooit’. Dat zegt genoeg vrees ik.

Maart

Eindelijk beterschap op komst! Allez ja, de eerste dagen voelde ik mij niet top. Ik schreef op 8 maart dat het sneeuwde en dat was slechts enkele dagen voor het teambuildingsweekend op het werk. Daarvoor was ik al weken druk in de weer. Dit jaar kozen we niet voor georganiseerde activiteiten, maar staken we zelf een De Mol weekend in elkaar met twee groepen die elk een mol hadden die opgespoord moest worden. Er waren verschillende opdrachten waar het in het honderd kon lopen. En dat deed het ook :).

Uiteindelijk vond in elke groep minstens één iemand de juiste Mol. Dit was het echt leukste weekend dat ik ooit mee in elkaar gestoken heb en ik weet niet of ik dit nog ooit kan evenaren (ben momenteel bezig met het nieuwe weekend en ik heb er dus wel wat moeite mee om even origineel te zijn). Het weekend werd afgesloten met een stevig feestje, maar ik was te moe en kroop op tijd in bed. In tegenstelling tot enkele anderen…

Een kleine week later namen we een filmpje op voor de verjaardag van een collega en dat werd een zotte boel. We gingen ook eens met zijn allen tijdens de middag een kerk bezoeken. Er was een meet-up avond bij ons op kantoor waarbij ik de taak had om te wachten op de pizza, en de pizza liet lang op zich wachten. Je zou het niet zeggen, maar er wordt soms ook nog wel eens gewerkt in ons webbureau hoor. Ik heb een hele toffe en begripvolle werkplek en daarvoor heb ik het laatste jaar alweer vaak mijn pollekes gekust.

Eind maart stond er een week Firenze op de planning. Het weekend ervoor waren we de berging aan het verven en wil ik op een gegeven moment iets van de vloer rapen (zoals je 100 keer doet op een dag). Bij het rechtkomen schiet er iets in mijn rug en ik voelde meteen dat het menens was. Een pijnscheut van jewelste.

Met een tape Voltaren Forte die ik twee keer per dag aan de rug smeerde en veel twijfels vertrok ik dus op citytrip. Uiteindelijk viel het allemaal goed mee en heeft het vele wandelen de genezing van mijn rug versneld denk ik. Iets na Firenze was het kwaaltje verholpen.

En Firenze was echt geweldig: veel kerken, paleizen, zon, ijsjes, lekker eten, aperitivo, tuinen… En geen massadrukte omdat we nog vroeg op het jaar gingen. Wat een fantastische stad met geweldig reisgezelschap!

April

In april stond één woord centraal: verhuizen. We hadden het eerste weekend van mei als deadline gesteld en dus maakten we doorheen de maand het hele huis leeg en werd er veel gepoetst. Ik heb echt amper foto’s van de maand april, behalve van lege kamers en nadien weer volle kamers. Want uiteindelijk konden we verhuizen op 28 april.

Foto van tijdens het verhuisweekend 🙂

Verhuisd betekende geen einde aan alle administratie: wat je allemaal moet bij elkaar zoeken voor het EPC/EPB dossier bracht wel wat stress. Dus daar was ik de rest van mei wel mee zoet.

Mei

Op naar mei dus. De maand van de overgang. Wonen op een nieuwe plek. Voorlopig nog even zonder internet. We gingen nog veel winkelen om spullen te kopen. Ik keek de kroning van Charles III. En het appartement van het lief werd opgekuist en de sleutel officieel overhandigd.

Het lief werkte in 2023 tien jaar bij ons en daarom kreeg ik de leuke taak om als cadeau een reisje in elkaar te steken. Het werden enkele dagen naar Rome en het lief zag zijn verrassing niet meteen aankomen toen we het vierden met alle collega’s :).

Ik nodigde een vriendin uit om alvast samen te koken in het nieuwe huis. Er werd op een zalige lentedag gekubbed (schrijf je dat zo?) en pizza gegeten met de collega’s. Naast een citytrip kreeg het lief voor zijn verjaardag ook een verrassingsdag voor zijn verjaardag. We gingen naar Antwerpen voor het KMSKA, speelden spelletjes bij The Playground en gingen alvast oefenen op Italiaans eten bij Pici – elk excuus is goed ;).

Ik maakte mijn kaartjesslinger in huis waarmee ik eindelijk alle op reis verzamelde postkaartjes in de kijker kan hangen. Ondertussen staat er ook een leuke dressoirkast onder. Er was een kleine versie van het dansoptreden, op zoals steeds een snikhete dag dus werd er een ijsje gegeten. Ik ging met vriendinnen wandelen in Averbode en natuurlijk ook een ijsje eten. Er was een afscheidsfeestje op het werk, yoga in de volle zon op ons dakterras en ik ging op pad naar klanten. 2023 was ook het jaar dat ik precies opnieuw wat vaker op de baan was om klanten fysiek te zien.

Juni

Juni dan, een maand waar ik lang naar uitkeek. In juni stond er ongelooflijk veel op de planning. Het eerste weekend trouwde mijn schoonzus. Het was niet met een uitgebreid trouwfeest want de bruid was hoogzwanger, maar het was wel een fijne dag.

Het weekend daarop gingen we quizzen met de collega’s voor het goede doel tijdens de enige hittegolf van het jaar. Het was zo ontzettend warm in die zaal dat ik meerdere keren naar buiten ben moeten gaan om niet flauw te vallen. De hersenen werkten wel nog mee want ons team werd derde. De dag erna ging ik uitblazen in de wellness.

En toen was het tijd voor een hoogdag want na meer dan 10 jaar zag ik P!nk nog eens live aan het werk op Werchter Boutique. De hele show zat echt bangelijk in elkaar. Ze zong een goede mix van oude hits en nieuwe nummers. En hoewel we nog iets dichter hadden willen staan, stonden we echt volop tussen de mensen om van de sfeer te genieten en haar acrobatische acts van redelijk dichtbij te zien. Ondertussen heeft ze aangekondigd in 2024 opnieuw naar België te komen en ook die tickets zijn al op zak. We doen het binnenkort dus gewoon nog eens over.

Het was eigenlijk ook mijn eerste echte keer op de wei van Werchter. Ik kocht speciaal een zonnehoedje omdat het zo warm was. We zagen Ellie Goulding, stonden bijna anderhalf uur aan te schuiven voor eten (niet normaal!) en hadden gelukkig weinig last van de verkeersproblemen omdat we met de fiets gegaan zijn. De dag erop was er TW Classic met The Boss aka Bruce Springsteen en ook daarvoor fietsten we weer naar Werchter om samen met de schoonouders hun jeugdidool aan het werk te zien. We vertrokken wel tijdens de bisnummers, ik was na zo’n festivalweekend heel moe en ik wou nog voldoende fris vertrekken naar Londen.

Want diezelfde week vertrokken het lief en ik voor het werk op conferentie naar Londen om er daarna een weekendje te blijven. Londen is altijd goed, hoe vaak ik er ook kom. We hebben deze keer ook geweldig goed gegeten o.a. bij Gloria van Big Mamma, Mestizo en ‘O VER.

Ik werd verliefd op The Wallace Collection, echt een fantastisch (gratis!) museum en ook The National Portrait Gallery (mijn all-time favoriet) heropende na jaren van restauratie net die week. Het kwam dus bijna op bestelling dat we er binnen liepen. En het was weer van warm, warmst, warmer.

Wie denkt dat Londen altijd grauw en grijs weer geeft, heeft het dus fout. Daarom dat we ook Primrose Hill eindelijk eens beklommen en genoten van een deel van The Canal Walk.

Na Londen organiseerde mijn team de maandelijkse sociale avond nog eens. We speelden board games en kookten een driegangenmenu voor de groep. Ondertussen was mijn schoonzus bevallen en gingen we dus ook een paar dagen op babybezoek. Ik ben nu officieel tante en dichter bij baby’s zal ik in mijn leven niet raken ;).

Juli

In juli begon de wat rustigere periode op het werk met een avond kanoën op de Dijle waarbij ik samen met twee collega’s ook even onverwacht ben gaan zwemmen in de Dijle. Wij hadden een onervaren begeleider die ons op een gegeven moment nogal uitlachte en ik werd daar zo pissig van dat iedereen in de buurt van de Dijle die dag het heeft geweten. Aldus mijn collega’s, want ik weet er zelf niet zoveel meer van 😅. Ik zou iets geroepen hebben over het niet hebben van armspieren toen de begeleider mij vroeg om een zware kano die volstond met water om te draaien. Er wordt nog steeds over die avond gesproken dus het was best legendarisch. Ik vierde in diezelfde periode ook mijn 7de werkverjaardag.

In juli pikte ik nog eens een liveconcert van Stan Van Samang vlakbij huis mee en ging ik met een vriendin naar Beleuvenissen waar we de Oekraïnse band Go A aan het werk zagen. Ik kende ze niet, maar de sfeer was geweldig. Ik ben fan geworden. Thuis kwam er wel wat volk over de vloer: de collega’s kwamen inspecteren en ook voor een andere vriendengroep werd er een housewarming georganiseerd. Al snel stond de nieuwe dressoirkast vol met leuke kaartjes en geschenkjes.

Op de housewarming met collega’s droegen we met vier dezelfde kleur broek en dat moest natuurlijk op foto vastgelegd worden.

Eén van de sociaal moeilijkere momenten was het feit dat ik de vrijgezellen van een van mijn beste vriendinnen heb gemist in juni omdat ik toen in Londen zat. Toen de Doodle kwam, was dat letterlijk het enige weekend dat ik niet kon verzetten en uiteraard lukte net dat weekend voor al de rest wel – typisch 🙈. Ik was hier redelijk triest over, maar bleef niet bij de pakken zitten en bokste twee dagen Parijs in elkaar voor die vriendin. Het voordeel was dat ik quality time met haar kon doorbrengen, het nadeel dat ik de vriendinnengroep nu niet had leren kennen.

Eind juli was het nat, ook in Parijs wisselden zonnige momenten zich af met regenbuien. We hebben twee hele leuke dagen gehad waarbij we vooral de highlights van de stad aandeden. En we gingen helemaal naar de top van de Montparnasse toren, een letterlijk hoogtepunt!

Augustus

Begin augustus slaagde ik er opnieuw in om een kwaaltje bijna mijn vakantie te laten verstoren. Ik werkte de eerste twee weken nog en bij het terugkeren van een klantenmeeting naar kantoor verzwikte ik mijn enkel. Zo erg dat ik zelfs niet meteen recht kon staan en nog wel een kwartier op de stoep heb gezeten. Na een hele dag rond peddelen op één been, stond mijn voet goed dik en ik lag het weekend daarna op de zetel met mijn been omhoog.

Je kan het al raden: een week later ging het gelukkig net op tijd beter. Ik ging eten met mijn dansgroepje en danste de pannen van het dak op het vat (noemen jullie een fuif onder vrienden ook zo?) van een vriendin die 30 werd (dezelfde van Parijs, zoveel vrienden heb ik nu ook weer niet). Op één been weliswaar, want ik durfde nog niet alles met mijn enkel. Het was echt een zalig feestje!

Half augustus vertrokken we op zomervakantie naar Ierland. We sliepen twee nachten in Dublin waarin we een stukje van de stad zagen en een daguitstap naar de kliffen van Howth deden. Het was onverwacht zonnig weer, en hoewel Dublin niet helemaal mijn stad bleek hebben we toch genoten (en heel goed gegeten, dat ook).

Daarna reisden we verder naar Belfast in Noord-Ierland. We deden daguitstappen naar Hillsborough Castle (in de regen) en The Causeway Coast (afgewisseld regen met zon) en werden verliefd op de stad. Belfast is rauw, guur en heeft een woelige geschiedenis met nog steeds een ‘vredesmuur’ in het armste deel van de stad die protestanten en katholieken van elkaar scheidt omdat ze niet kunnen samenleven.

Maar Belfast is ook hip en trendy. Met leuke restaurants, smalle straten, opkomende musea en een jaarlijkse street art festival. Een heel diverse stad dus. We sliepen er 5 nachten en ik wil er ooit heel graag naar terug.

Terug thuis stonden er nog enkele dagen vakantie op het programma. We werden wat verkouden, gingen naar de wellness, naar het legermuseum in Brussel én naar twee trouwfeesten op één dag. Op mijn 30ste verjaardag dan nog. Ik heb zelf dus geen feestje moeten geven :). Twee collega’s uit mijn team trouwden op mijn verjaardag en we gingen eten bij de ene en dansen bij de andere. Tot half 6. Dan weet je dat het goed was. En dan wordt je nadien natuurlijk terug ziek. Het begin van veel sukkelen met de gezondheid dit najaar.

September

Begin september hadden we meteen nog een dag vakantie ingepland omdat de tijdrit van de Simac Ladies Tour naar Leuven kwam. Het was een van de laatste wedstrijden van Annemiek Van Vleuten en dat kon ik als grote fan niet missen. Het was de eerste keer dat ik een tijdrit live meemaakte. Lotte Kopecky won en we hadden een fijne dag.

We gingen een kostuum kopen voor het lief, waren stand-by voor een klant, genoten van het mooie weer en deden een proefles koppeldans. Uiteindelijk schreven we niet in omdat de dag in de week niet zo handig is. De gewone danslessen waren ondertussen wel weer begonnen.

We trokken een dag naar Lier, waar niet zo veel te zien bleek, maar we waren er even tussenuit. In de week erna trok ik met een collega naar Wenen voor een potentieel groot nieuw project. We doen dat normaal nooit, meetings in het buitenland. Praktische haalbaarheid en duurzaamheid zijn daarvoor de belangrijkste redenen. Maar nu was het toch eens nodig. We vlogen ’s avonds heen en de namiddag erop al terug. En ik vond dat redelijk bizar om eens te doen.

Het was voor een lange meeting dus veel van Wenen heb ik niet gezien (ondanks dat het er prachtig weer was). De avond dat we er waren, zijn we uiteraard wel schnitzel gaan eten. En ik kreeg typisch Weense koekjes van Manner mee en kocht op de luchthaven een Almdudler om toch wat in de sfeer te blijven.

De week erna viel de wereld even op mijn kop (ik wijd er verder niet over uit). Ik zei wat sociale dingen af en sleepte mij nog wel naar een kwartaalmeeting op het werk (waarvan ik mij nog amper iets herinner). Leen kwam iets eten, hoera. En ik eindige de maand met de woorden ‘Ik moet loslaten wat niet te controleren valt en kan de problemen van anderen en de wereld niet oplossen’. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds waar ik probeer aan te denken. Kopzorgen zouden er nog wel een paar weken zijn, dus dat moest ik accepteren.

Oktober

Oktober voelde een beetje als een nieuwe lei. Ik gingen eten met de vrijgezellen groep, om toch iedereen wat te leren, want de trouw stond deze maand op het programma. Eerst was er nog een andere trouw met een dansfeest. Nadat ik begin oktober ergens was wakker geworden met overal pijn en lichte koorts, die na een dag vreemd genoeg weer weg was, was het lief nu ook serieus ziek. Dus ging ik alleen met vrienden naar het dansfeest, waar echt zalige feestmuziek werd gedraaid – maar door de vele ziektekiemen bleven we ook niet te lang.

We gingen bijlwerpen met het werk (ik heb er geen talent voor). Ik begon het koken in mijn eigen huisje stilaan onder de knie te krijgen en met plezier te doen.

En toen was het tijd voor het huwelijk van mijn vriendin. Het waren twee perfecte warme dagen met veel liefde 💛. Ik heb een eigen tekst voorgelezen en met de vriendinnen zongen we een zelfgeschreven liedje. En het dansfeest was uiteraard zeer leuk. Een herinnering die ik nog lang zal koesteren.

November

Uiteraard werd ik ziek na de trouw. Dat was al de derde of vierde keer in het najaar en ik was het allemaal grondig beu. Mijn lijf heeft het afgelopen jaar iets te vaak stop gezegd, ook al doe ik het rustig aan. Ik had dat gevoel bij veel mensen trouwens, na covid hebben de ziektekiemen het precies terug makkelijker om ons te bereiken (ik ben tijdens covid nooit ziek geweest dus mijn immuniteit heeft wat minder hard moeten werken toen?).

Het lief haalde zijn rijbewijs. Ik ging op bezoek bij een klant in Antwerpen en kreeg onverwacht een rondleiding in het Paleis op de Meir. Ik kocht ook een dikker dekbed en eindelijk een kussen voor de kussensloop met een vos die ik in Belfast had gekocht 😍.

En toen was het tijd voor onze trip naar Rome. We konden allebei wel wat zonneschijn gebruiken want het weer in november was opnieuw nat en donker. En het mooie weer was in Italië wel degelijk van de partij.

Mooiste zicht in Rome ❤️

We deden uiteraard het Colosseum, het pantheon, de Trevifontein, honderden kerken (of zo leek het) en gingen naar het Sint-Pietersplein. We bezochten enkele musea en boekten een rondleiding in het Domus Aurea, het gouden huis van Nero dat ondergronds is terug gevonden. En dat was echt een fantastische ervaring. Ik vond dit echt geweldig, en niet alleen omdat ik een ex-Latinist ben. Dikke aanrader!

Rome is zo’n diverse fantastische stad. Ook al is het er altijd druk. Het eten is er lekker en de mensen zijn er chill. Oh en ijsjes. Veel ijsjes. Je wandelt er op en dag wel wat af, het is een echt openluchtmuseum. Dus de voeten waren na vier dagen wel heel moe en niet alleen de voeten :).

We hebben bij deze besloten om elk jaar in november of toch in de winter een tripje naar het zuiden van Europa te maken. Het is gewoon zo fijn om er even tussenuit te zijn. Een mentale opkikker en het voordeel is dat je die zuiderse steden niet in volle hitte en drukte van het hoogseizoen bezoekt.

We waren net op tijd terug voor een teamdag op het werk. Waar ook een dansfeest ’s avonds aan gekoppeld werd. We begonnen vroeg (vlak na de werkdag om 17u) waardoor we allemaal op donderdag (!) nog redelijk op tijd in bed lagen, de een al wat nuchterder dan de ander. Ik zat in de eerste categorie, het lief misschien in de tweede 😅. Ik heb dit jaar best veel kunnen dansen op feestjes en ik wist eigenlijk niet hoe hard ik dat gemist had tijdens die triestige coronajaren.

December

In december lonkte een lege sociale agenda en dus besloot ik wel bewust wat meer te plannen. Zo gingen we naar (un)holy light in Leuven, waar ze ieder jaar rond kerst een zestal kunstenaars lichtinstallaties laten maken. Het zijn wat weinig dingen om echt avondvullend te zijn, maar het was wel weer mooi uitgewerkt allemaal. Je komt zo toch altijd op locaties die anders gesloten zijn.

Het weekend erop gingen we naar de cross, en dat was nog maar de eerste keer van het seizoen. In Herentals maakte Mathieu Van Der Poel opnieuw zijn opwachting. Met ook Fem Van Empel aan de start zagen we dus een dubbele regenboog.

Naar kerst toe kreeg ik altijd meer stress. Maar toch werd ik deze keer nog niet ziek (ik maak mezelf wijs dat dat komt omdat ik elke dag een goede portie vitamine D neem). Op het werk moest er nog wat afgewerkt worden, was er een leuk kerstfeestje met een secret santa en te veel eten. En een ludieke laatste dag met weinig volk op kantoor.

Kerstsfeer op kantoor

De kerstfeesten zijn nooit mijn ding, dus ik ben blij dat ze achter mij liggen. Ook al kreeg ik hele leuke cadeaus, mijn maag was nadien een paar dagen overhoop en ik was zoals ieder jaar fameus overprikkeld.

Ondertussen is het jaar geëindigd met opnieuw wat minder fijn nieuws: mijn grootmoeder is overleden op een gezegende leeftijd. Dus eindigde 2023 met veel dingen regelen en is het nieuwe jaar gestart met een begrafenis. Oudjaar was rustig met lekker eten onder ons twee. Door de heisa van de laatste week, vierden we onze jubilee niet echt. Maar ondertussen zijn we alweer 6 jaar samen en wonen we langer dan een half jaar in ons huis.

En zo zijn we aan het einde van een zeer lange blogpost met een overzicht van 2023. Ik weet zelf niet goed hoe ik het jaar moet samenvatten. In vergelijking met de bouw- en coronajaren was het een jaar met veel sociale activiteiten en reisjes. We hebben veel meer dingen gedaan. Tegelijk waren er toch ook best wat moeilijke momenten en miserie die voor veel stress zorgden, werd ik vaak ziek en zat er soms niet veel anders op dan dagen in de zetel door te brengen. Op het werk was het een redelijk normaal, stabiel jaar en gelukkig zijn veel vrienden en familie van veel miserie gespaard gebleven wat de afgelopen jaren wel eens anders was.

Ups en downs zeker, zoals bij iedereen vermoed ik. Hoe was jouw jaar?

Gelezen in 2023

Gelezen in 2023

Zoals ieder jaar blik graag even terug op mijn gelezen boeken van het jaar. Mijn jaar in boeken vind je via deze link op Goodreads. Ik lijst net als de vorige jaren eerst de belangrijkste cijfers op om nadien mijn tien favorieten op een rijtje te zetten.

De cijfertjes

  • Ik las in 2023 43 boeken uit. Dat zijn er minder dan de 46 en 48 van de voorbije jaren. Maar nog steeds meer dan 40, wat mijn leesdoel was.
  • Die 43 boeken telden allemaal samen 18.427 pagina’s. Niet slecht!
  • De gemiddelde boeklengte was 428 pagina’s. Dat is een beetje hoger dan de voorgaande jaren, dikke boeken zijn mijn ding.
  • Het dikste boek was ‘A column of fire’ (Het Eeuwige vuur) van Ken Follett met 916 pagina’s. ‘Written in my own heart’s blood’, het 8ste Outlander boek telde 825 pagina’s, ook een dikke klepper
  • Het kortste boek was ‘In her own right’ van Amanda Schiavo, een boek over Mary Tudor (231 pagina’s).
  • Ik las bijna exclusief historische fictie. 6 boeken speelden zich Voor Christus af (bv. Griekse mythen – die zou je technisch gezien ook fantasy kunnen noemen, en het oude Egypte). Daarnaast las ik een boek met de 1ste eeuw N.C. en eentje met de 7de eeuw als setting en van alle eeuwen tussen de 10de en de 21ste eeuw las ik ook minstens één boek dat zich toen afspeelde.
  • Mijn topeeuw is dit jaar de 16de eeuw met 12 boeken. Opvallend: normaal lees ik veel over de 15de eeuw, maar dit jaar waren dat maar twee boeken!
  • Qua landen topt het Verenigd Koninkrijk elk jaar de lijst. In 2023 kwam dat land 22 keer voorbij. Ook Italië was populair met 7 boeken. Daar is een verklaring voor: ik ging twee keer op vakantie naar Italië en dan lees ik graag op voorhand wat geschikte boeken die zich op de bestemming afspelen.
  • Ik las 9 boeken in het Nederlands en 34 in het Engels.
  • 19 boeken las ik op mijn Kindle e-reader, ik haalde er 17 uit de bib en nam 7 boeken uit mijn fysieke boekenkast.

Mijn favorieten

Hieronder lijst ik mijn tien favorieten op. Ik begin met de boeken die vijf sterren kregen, en dan maakte ik nog een selectie uit de vier sterren boeken. Indien het boek in het Nederlands is vertaald staat de titel tussen haakjes.

Circe (ook Circe in het Nederlands) – Madeline Miller

Het eerste boek van 2023 dat meteen een plek kreeg in deze top tien. Een Griekse mythologie hervertelling vanuit het perspectief van Circe. Een heks zeg maar, die verbannen werd en op haar eiland allerlei andere goden en mensen verwelkomt. Hermes, Pasiphae en de minotaurus, Daedalus, Medea en Jason en natuurlijk Odysseus komen aan bod. Eén van de beste boeken uit het genre.

Meer Griekse mythen? Probeer dan de minder bekende boeken ‘The shadow of Perseus‘ of ‘Clythemnestra’s bind‘ eens.

A Column of fire (Het eeuwige vuur) – Ken Follett

Het derde boek uit de Kingsbridge reeks, deze keer tijdens de Tudorperiode. Geen verrassing dus dat dit mijn favoriete boek van het jaar is. De 16de eeuw is het begin van de globalisering. En dus zijn deze keer de personages ook elders te vinden dan in Kingsbridge en dat vond ik net geweldig aan het boek. Historische fictie van de bovenste plank dit.

Disobedient – Elizabeth Fremantle

Een boek over de vrouwelijke schilder Artemisia Gentileschi die in het 17de eeuwse Rome verkracht wordt door een vertrouweling van haar vader. En dat van mijn favoriete auteur die normaal over Engeland schrijft. Heel goed boek!

The Marriage portrait (Het huwelijksportret)– Maggie ‘O Farrell

Meer literatuur dan historische fictie dit. Het hoofdpersonage Lucrezia De Medici heeft wel bestaan, maar veel weten we niet over haar. Het is een traag boek waarvan ik tijdens het lezen niet altijd wist wat ik er nu van vond. Maar ik denk er toch nog vaak aan terug dus vandaar verdient het een plek in deze top tien.

City of vengeance – D.V. Bishop

En eigenlijk ook het vervolg ‘The darkest sin‘. Deze historische detectivereeks was de ontdekking van het jaar. Het speelt zich af in Firenze waar Cesare Aldo die bij de politiedienst werkt moorden moet oplossen en omwille van zijn connecties met de Medicifamilie ook in contact komt met enkele voorname historische personages. Leest heel vlot weg.

The London Séance Society (Het geheime bondgenootschap) – Sarah Penner

Een heel onverwachte favoriet. Ik heb helemaal niets met boeken die gaan over geesten oproepen en het vorige Sarah Penner boek vond ik wel oké. Maar in dit boek bleef ik maar lezen. Ik vond dit gewoon een goed opgebouwd verhaal, waarin geesten gelukkig niet te centraal stonden.

The steel beneath the silk – Patricia Bracewell

Het derde deel uit een trilogie over Emma Van Normandië. Een reeks die tot mijn favorieten behoort en hoewel dit derde boek misschien niet het beste deel is, hoort het daarom toch in deze top tien. Voor de fans van Vikings: Valhalla op Netflix (want daar is Emma ook één van de personages).

Written in my own heart’s blood (Met het bloed van mijn hart I en II) – Diana Gabaldon

Ik hou van dikke kleppers en dan zit je goed bij de Outlanderserie. Het 8ste seizoen zal op tv het laatste zijn en baseert zich voor een groot deel op dit boek. Ik vond het einde heel hartverwarmend dus ik hoop dat ze daar de tv-serie stoppen (ook al is er ondertussen een 9de boek en is er een 10de onderweg). Gabaldon doet je altijd wel wat doorzetten tijdens het lezen, maar ik vind deze serie gewoon te goed.

Lamentation – S.J. Sansom

Dat geldt ook voor de Matthew Shardlake detective serie. In Lamentation heeft de zesde vrouw van Henry VIII – Catherine Parr – zich in nesten gewerkt en moet Matthew op zoek naar een gestolen manuscript en een moordenaar. Dit boek zit echt weer heel slim in elkaar.

The temple of Fortuna (moet nog vertaald worden) – Elodie Harper

Harper is een ster geworden onder de Engelse bookcommunity. Bijna iedereen houdt wel van haar Pompeiitrilogie waarbij ze het leven van de prostituee Amara vertelt. In dit derde boek keert Amara terug uit Rome naar Pompeii waar haar oude pooier Felix haar probeert af te persen. Ook de vulkaan Vesuvius zal zich mengen in debatten. En zo krijg je een zicht op één van de grootste natuurrampen uit onze geschiedenis.

Meer leestips?

Mijn leesvorderingen kan je zeker hier blijven volgen en op Goodreads (voeg me zeker toe als vriend), uitgebreide reviews en andere bookish content schrijf ik op mijn andere blog In Another Era. Zin om mijn leesoverzichten van de afgelopen jaren terug te lezen en zo nog wat aanraders te ontdekken? Deze kan je hier terugvinden: 2022, 202120202019201820172016 en 2015.

Wil je weten hoe ik zoveel boeken lees op een jaar tijd? Ik schreef ooit al eens een post met tips om meer lezen.

Londen #18: Greenwich
rhdr

Londen #18: Greenwich

In juni 2022 trok ik nog eens naar mijn favoriete stad Londen. Omdat ik al wel vaker over de Britse hoofdstad heb verteld, focus ik voor deze trip in mijn verslagjes op de nieuwe dingen die ik er heb gedaan.

En voor de trip van 2022 is dit het voorlopig laatste berichtje. Op onze voorlaatste dag wilden we graag een nieuwe wijk/plek verkennen. Het was stralend juniweer en de keuze viel op Greenwich, waar verschillende musea te bezoeken zijn en ons ook een prachtig uitzicht werd beloofd.

Hoe geraak je in Greenwich vanuit Londen?

Er zijn verschillende manieren om in Greenwich te geraken: per metro, per boot, of met de DLR (de Docklands Light Railway). Aangezien wij dichtbij The Tower sliepen kozen we om aan Tower Gateway de DLR te nemen, via een korte overstap konden we dan uitstappen aan het station Cutty Sark. Dat is echt vlakbij de belangrijkste bezienswaardigheden.

De gewone metro (jubilee line) viel voor ons af omdat je dan eerder aan de O2 arena aankomt en het water nog over moet. De boot wilden we graag terug nemen, maar het was chaos aan de loketten -inclusief wachtrij- dus we namen opnieuw de DLR terug. De DLR betaal je gewoon met je Oyster Card. Ben je niet in de buurt van The Tower, dan kan je in het metrostation Bank ook op diezelfde DLR stappen.

In Greenwich is best veel te doen. Je vermaakt je er al snel een volledige dag. We bezochten The queen’s house en de Old Royal Naval College met painted hall, maar er is dus nog veel meer keuze. Ik lijst de belangrijkste zaken even op.

The queen’s house

Inigo Jones is de architect van dit witte optrekje dat is gebouwd in opdracht van James I voor zijn vrouw Anna Van Denemarken. Het was het eerste classicistische gebouw in het Verenigd Koninkrijk.

Het is ook Anna die ervoor heeft gezorgd dat de Old Royal Naval College vandaag de dag zo’n speciale tweelingenstructuur heeft. Zij wou namelijk niet dat het nieuwe gebouw haar het zicht op de Thames afnam en dus moest er een doorgang blijven. Deze unieke structuur maakt dat de Naval College UNESCO beschermd is geraakt omdat het uniek in de wereld is. Bedankt daarvoor Anna.

Alleen heeft Anna zelf nooit van The queen’s house kunnen genieten. Ze was al overleden voor de bouw voltooid raakte. Haar opvolgster, de française Maria Henrietta, was daardoor de eerste koningin die er haar intrek nam. Maar ook dat was van korte duur. Haar man was de befaamde Charles I, die werd onthoofd door Oliver Cromwell en zijn volgers.

Vandaag is The queen’s house een kunstmuseum. Het is gratis te bezoeken, gewoon even reserveren op voorhand. Wij waren er bij opening en er was nog niemand.

Het eerste deel van de kunstcollectie is meestal een tijdelijke expositie, voor je naar de meer permanente collectie gaat. De middelste kamer heeft niet alleen een magnifieke vloer en hoog plafond, maar ook een prachtig uitzicht op The Thames. Elke ruimte vond ik mooi opgebouwd en de inkleding is in elke zaal wel wat anders.

Topstuk uit de collectie is het Armada Portret van Elizabeth I. Het is een schilderij vol progandasymboliek dat The virgin queen heel bewust heeft laten opmaken. Hoewel ik een echte Tudorfan ben, is Elizabeth I niet mijn favoriete figuur. Maar het Armadaportret is wel by far mijn favoriete beeltenis van Elizabeth (en zij heeft er veel). Ik stond er dus wel een tijdje naar te kijken om alles in mij op te nemen. Alleen al voor dit schilderij is een bezoek de moeite waard.

Iets minder een kunstfanaat? Dan ben je misschien wel geïnteresseerd in The tulip’s stairs. Dit is de eerste op zichzelf staande draaitrap die ooit in het Verenigd Koninkrijk is gebouwd. Er is ook in de jaren 60 een foto genomen waarop een geest zou te zien zijn.

The queen’s house was helemaal mijn ding, maar dat kon je al wel voorspellen denk ik :). Op een dik uurtje ben je er rond. Dit is echt nog niet zo’n toeristische trekpleister als vele andere gratis musea in en rond Londen. En dus heb je het met momenten helemaal voor jezelf.

Old Royal Naval College

Op bovenstaande foto zie je heel goed de tweelingkoepels met achteraan in het midden The queen’s house. Op deze site stond oorspronkelijk een Tudorpaleis waarin zowel Henry VIII, Mary I en Elizabeth I zijn geboren. Maar dat paleis raakte in verval. Uiteindelijk waren er plannen door vooral Charles II om iets met de site te doen. Het begon met de bouw van een koninklijk ziekenhuis voor scheepvaarders. Uiteindelijk was het Christopher Wren die het plan uittekende voor het huidige gebouw. Wat later werd het de meest prestigieuze maritieme school van Europa. Vandaag huist er o.a. nog een muziekschool.

Een bezoek aan de site is gratis. Er is een bezoekerscentrum met heel wat uitleg over de historiek van de gebouwen. Enkel voor the painted hall moet je betalen en dat kan ik alleen maar aanraden.

Je kan de Old Royal Naval College herkennen uit heel wat tv-series en films zoals The Crown, Poldark, Pirates of the Caribbean, Cinderella, Thor, Lara Croft…

The painted hall

Het is eigenlijk ongelofelijk dat the painted hall niet bekender is en niet op de cover van elke reisgids over Londen staat. Toegang kost 12,50 pond per persoon. Daarin zit een audiogids inbegrepen, of je kan aansluiten bij een begeleide tour. En naast de painted hall tour, kan je ook een algemene tour volgen over ‘500 years of history’.

Adembenemend is het correcte woord.

The painted hall werd in de 18de eeuw bedacht en geschilderd door James Thornhil in opdracht van het koningskoppel William en Mary. Het is uiteindelijk na hun dood en die van Queen Anne, dat de eerste koning van de Hanover dynastie, George I, de hal verder laten afwerken. En daardoor werd het een soort propagandawerk voor die nieuwe dynastie, die onder vuur stond.

Het is eigenlijk echt onmogelijk om de pracht van deze ruimte te beschrijven. En het feit dat dit allemaal zo bewust in elkaar is gestoken is nog meer verbazingwekkend. Onze tourgids wees ons soms op de kleinste details die meer vertelden over het doel van de beschilderingen. The painted hall is als het ware echte koninklijke propaganda en het doel ervan is om je mond te doen openvallen, en daar zijn ze wel in geslaagd.

Wij sloten wat later ook nog aan bij de 500 years of history tour waarbij een gids ons nog wat meer vertelde over de Old Royal Naval College en we ook in de kapel van de school mochten. Ik vond het dus zeker de moeite om voor the painted hall een ticketje te kopen.

Greenwich park & Royal Observatory

Greenwich park is een groene ader in Groot-Londen. Hier kan je heerlijk picknicken. Of omhoog wandelen naar de Royal Observatory. Het is even een klim, maar je wordt beloond met een mooi uitzicht op The queen’s house, the Old Royal Naval College, Canary Wharf en in de verte the city of Londen.

Uitzicht vanop de Royal Observatory

Ook de nulmeridiaan loopt door het park en je kan een klein stukje vinden dat niet deel is van het observatory museum.

Op de nulmeridiaan

Het Royal Observatory zelf is ontworpen door Wren en het planetarium zou ook een bezoek waard zijn. Dat is voor een volgende keer.

National Maritime museum

Nog een gratis museum. Over scheepvaart. We zijn er zelf niet meer geraakt, maar het staat wel nog op het lijstje voor een volgend bezoek aan Greenwich. Zou ook een aanrader zijn om met kinderen te doen. En scheepvaart is wel een thema dat me sowieso boeit.

Cutty Sark

De Cutty Sark is de enige overgebleven theeklipper ter wereld. Het schip is van Schotse makelij, stamt uit de 17de eeuw en werd gebruikt om thee te voeren vanuit China naar Europa. Van buitenaf heb je alvast een goed zicht op hoe immens het is, maar je kan het schip ook bezoeken. Ideale kinderactiviteit lijkt me, al is de toegang best prijzig. Wij lieten het dus aan ons voorbij gaan.

Naast al deze bezienswaardigheden kan je ook het kleine centrum van Greenwich in wandelen. Er zijn verschillende pubs om iets te eten en soms staat er ook een street food markt. Koffie en ontbijt vonden wij bij 15 grams coffee en een lekker ijsje bij Dark Sugars.

Ik ben redelijk zeker dat ik op een dag terugkeer naar Greenwich!

Ben jij al eens in Greenwich geweest?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Mijn 10 reisfavorieten van 2023

Mijn 10 reisfavorieten van 2023

Nog voor er een heuse pandemie over de wereld trok, lijstte ik al wel eens vaker op het einde van het jaar mijn favoriete reisherinneringen op (in 2018 en in 2019). Dit jaar voelde eindelijk weer als een jaar waarin reizen kon zonder zorgen – ook omdat ik na de verhuis eens iets anders met mijn vakantiedagen kon doen.

2023 bracht mij in Firenze, Londen, Parijs, Dublin en omstreken, Belfast en stukken van Noord-Ierland, Rome en technisch gezien ook voor 20u in Wenen. Zoals steeds loop ik achter met reisverslagen uittypen, maar vandaag presenteer ik jullie mijn top 10 reisfavorieten. In willekeurige volgorde, want ik had geen zin om een echte ranking te maken. I make the rules ;).

The Wallace Collection, Londen

We combineerden dit jaar een conferentie voor het werk met een weekend Londen. We bezochten opnieuw onze favoriete plekken, een heropende National Portrait Gallery (nog steeds mijn favoriete museum in Londen!) en namen toch ook de tijd om Marylebone, een voor ons nog relatief onbekende wijk, te verkennen. De reden daarvoor? The Wallace Collection is een museum dat al jaren op mijn lijstje stond en ik vond dat het eindelijk eens tijd werd om het te bezoeken.

En gelukkig maar, want dit kunstenmuseum (gratis te bezoeken) in een prachtig gebouw heeft een gevarieerde collectie kunst, maar ook antieke wapens, harnassen en zelfs een zaal vol servies en andere mooie objecten. Check ook zeker de tijdelijke tentoonstellingen. Eentje om naar terug te keren en om een plek te krijgen in mijn top 5 van Londense musea.

En daarom ook een plek in deze top 10. Al de rest in Londen was uiteraard ook weer de moeite, maar The Wallace Collection onthou ik van ons tripje in 2023.

Het uitzicht vanaf de ponte Umberto I, Rome

Hoeft weinig uitleg, maar toen ik na een kleine 10 jaar terugkeerde naar Rome besefte ik maar weer eens dat dit mijn favoriete zicht in Rome is.

Howth cliff walk, Ierland (nabij Dublin)

Op een korte afstand van de Ierse hoofdstad Dublin ligt het vissersdorpje Howth. Veel is er niet te beleven op het eerste zicht, maar velen nemen de trein tussen Dublin en Howth om de befaamde cliff walk te wandelen.

Het werd onverwacht zonnig toen wij er waren en de prachtige bloemen in bloei, het uitzicht op kliffen en in de verte een vuurtoren maakten het tot de mooiste wandeling die ik dit jaar heb gedaan. Absoluut een omweg waard voor wie in de buurt van Dublin is.

Tour de Montparnasse by night, Parijs

Tijdens een regenachtig weekend Parijs zorgde de Montparnasse toren voor een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt. We sliepen vlakbij en boekten nog last minute een toegang by night. Een ultrasnelle lift bracht ons snel naar de 56ste verdieping, waarna je nog via trappen naar het dakterras op verdieping 59(!) kunt. Op deze manier konden we met eigen ogen zien dat Parijs zijn bijnaam ‘De lichtstad’ echt wel alle eer aandoet.

De Duomo, Firenze

En dan toch vooral zijn grootsheid en zijn koepel. De koepel van Brunelleschi. De koepel die je van overal in de stad achtervolgt. En dan plots sta je ervoor. Ik heb al best wat grote kerken gezien, maar de attitude waarmee de Duomo van Firenze tussen de huizen staat blijft me wel bij. :D.

Palazzo Medici Ricardi, Firenze

Ik vond het super fijn om in de sporen van de Medici’s te wandelen in Firenze. Een bezoek aan één van hun paleizen – palazzo’s – kon dus niet ontbreken. Het palazzo Medici Ricardi huisvest o.a. een mooie binnenkoer, de Magi kapel en de Luca Giordano zaal die je meteen Versailles vibes geeft.

Galleria Doria Pamphilij, Rome

Meer Versailles vibes vonden we in Rome, weer op een zonnige namiddag de Doria Pamphilij galerij binnen stapten. Het was er zo rustig dat we precies alle kamers voor onszelf hadden. Voor wie de drukte aan de Spaanse trappen en het Colosseum beu is, vormt dit het ideale alternatief.

De audiogids werd ingesproken door de huidige erfgenaam van de familie en dat gaf alle informatie net dat beetje extra. Hoogtepunten zijn natuurlijk de vier gallerijen die echt wel Versailles proberen te imponeren, maar ook de balzaal en de moderne zaal – die vernieuwd is geweest na dat de originele kamer afbrandde – maakte indruk. Om nog maar te zwijgen van de drie Caravaggio’s en ontelbare andere kunstwerken die aan de muur hangen.

Causeway Coast, Noord-Ierland

De moeite als roadtrip, maar evengoed doenbaar met de bus zo blijkt. Wij stopten bij Dunluce Castle, The Giant’s Causeway, Dunverick Castle and Balingtoy.

We werden geconfronteerd met zeer mooie kusten, lavastenen die er door reuzen gelegd zouden zijn (das ni waar hé, dat is wat mensen vroeger dachten) en ruines uit een iets verder verleden. Ierland is prachtig en het Noorden al helemaal!

Domus Aurea

Dankzij een tip van een vriendin boekte ik een toegang tot het Domus Aurea. Deze schat ligt wat verscholen in een park niet ver van het Colosseum. Het Domus Aurea biedt een unieke blik in de ondergrondse overblijfselen van het gouden huis van Nero – een klein stukje van wat een immens complex moet geweest zijn.

Een gids neemt je mee door de kamers en geeft een goed beeld van hoe het er in de pakweg 1ste eeuw na Christus moet uitgezien hebben. Eindigen doe je met een VR-voorstelling. En mannekes, ik ben geen VR-fan, maar ik had tranen in mijn ogen. Het was zo goed gedaan, zo mooi. Ik werd echt naar Nero’s tijd gekatapulteerd. Mijn Latinistenhartje was blij. Een ervaring waar ik voor terugkeer.

Belfast

De foto hierboven zegt veel over mijn gevoel bij deze stad. Belfast, de woelige hoofdstad van Noord-Ierland. Vandaag een nog niet zo toeristische stad, met een rauw kantje, maar tegelijk ook een open hippe geest. Met street art die bepaalde buurten wil opfleuren, en politieke murals in het westen van de stad als propaganda van de katholieken en protestanten waartussen een vredesmuur staat. Een muur omdat samenleven niet lijkt te lukken.

Het Belfast dat ik dit jaar heb bezocht zal volgend jaar al anders zijn. De stad is nog zo in verandering. Het hele Titanic quarter (want ja, in Belfast is de Titanic vertrokken) is nog volop in ontwikkeling om meer toerisme te trekken. Hotels worden gebouwd. En die muur wordt hopelijk ooit afgebroken. Of misschien ook niet.

Kijk, ik voelde het gewoon in deze stad en kan dat moeilijk omschrijven. Ik keer ooit terug, dat durf ik wel met zekerheid zeggen.

En zo mag ik mijn pollekes kussen dat ik mag terugblikken op zo’n mooi reisjaar.

Wat is jouw favoriete reisherinnering van 2023?

De boeken van het najaar

De boeken van het najaar

De laatste boekenupdate is van begin september. Ik heb ondertussen natuurlijk weer heel wat gelezen en wil binnenkort mijn favorieten van het jaar oplijsten, maar het leek me leuk om nu toch nog even wat leestips mee te geven (van september tot november, december is voor een volgende keer).

Zoals steeds geef ik de titels in het Engels mee, met een Nederlandse titel tussen haakjes indien het boek vertaald is. Ik deel de boeken wel even op in standalone boeken vs. delen van een serie waarin ik al aan het lezen ben.

Standalones:

***** Disobedient – Elizabeth Fremantle

Artemisia Gentileschi helpt haar vader Orazio bij het schilderen en al snel wordt duidelijk dat zij misschien wel meer talent heeft dan hij. Wanneer ze echter te weinig opdrachten krijgen, wil Orazio zijn dochter een rijke man aansmeren. Zo komt Agistino Tassi in haar leven – ook een schilder – maar hij heeft tijdens haar bijlessen een ander doel voor ogen.

Dit is een absolute favoriet: Fremantle is mijn favoriete auteur en nu koos ze ook nog eens voor de schilderes Artemisia als hoofdpersonage. Dit is het verhaal van een jong meisje dat onrecht wordt aangedaan en die daar erkenning voor probeert te krijgen en er vooral uit wil ontsnappen. Een vrouw die haar eigen keuzes wil kunnen maken – en dat verhaal is van alle tijden. Ik hoop stiekem echt op een vervolg. Vijf sterren deze!

**** The heretic queen – Michelle Moran

Als nichtje van de ketterse Nefertiti is Nefertari niet bepaald populair aan het Egyptische hof. Gelukkig is de toekomstige farao Ramses haar beste vriend. Wanneer die echter met het haremmeisje Iset trouwt, beseft Nefertari dat ze diens chief wife moet worden om ervoor te zorgen dat haar familie niet vergeten wordt.

Ramses II was misschien wel de meeste succesvolle Egyptische farao ooit. Moran brengt het verhaal van zijn bekendste vrouw Nefertari en bouwt daarbij verder op haar eerdere boek over Nefertiti. En hoewel dit historisch dus misschien wat te licht bevonden zou moeten worden, heb ik het boek graag gelezen. Het is een goede mix van drama, veldslagen in een voor mij niet zo bekende setting.

*** Cities of women – Kathleen B. Jones

Na een persoonlijk drama moet Beatrice haar thuis ontvluchten samen met haar moeder – daardoor moet ze ook haar droom om illustratrice van boeken te worden even opbrengen. In de 21ste eeuws wordt historicus Verity bevangen door een folio met een illustratie in een boek van de middeleeuwse Franse schrijfster Catherine De Pizan.

Zoals wel vaker vond ik het historische perspectief beter, maar vooral omdat Verity haar verhaal een puinhoop was – met een ongeloofwaardige problematische romance, een onderzoek dat met haken en ogen aan elkaar hangt en bijzonder veel aandacht voor details waardoor het moderne verhaal te veel ruimte krijgt. Jammer want ik had op meer gehoopt.

*** De Principessa en het bedrog van Bernini – Peter Prange

Dit was een reread voor mij. Ik nam dit boek nog eens uit de kast omdat ik naar Rome ging en ik herinnerde mij dat er in dit boek veel achtergrondinfo over de bouw van van verschillende iconische gebouwen zat. En dat is zo: de Sint-Pietersbasiliek, het Sint-Pietersplein, de Lateranenkerk, de fontein en de kerk op het Piazza Navona… komen allemaal aan bod. Je loopt zo door de straten van het nieuwe Rome.

Centraal staan Bernini en Borromini die van vrienden naar rivalen gaan door een vrouw: de principessa. Die principessa is een fictief personage, maar de meeste feiten rond de twee architecten zijn waar. Net zoals de pausen die dan weer de ene, dan weer de andere tot bouwheer benoemen. Hun onderlinge rivaliteit was groot, maar wat ze allebei samen achterlieten in de eeuwige stad was misschien wel nog groter.

*** Morgen zal het beter gaan – Tatiana De Rosnay

Candice Louradour woont met haar zoontje Timothée in Parijs en lijdt aan een eetstoornis die na de dood van haar vader is verergerd. Ze lijdt in stilte, niemand weet dat ze dat heeft. Op een dag wordt een vrouw op de fiets voor haar neus omver gereden. Candice zorgt voor haar tijdens de eerste dagen want de vrouw, Dominique lijkt niemand anders te hebben. Maar Dominique lijkt ook geheimen te verbergen, een vreemde obsessie voor Zola te hebben en dan ontdekt Candice dat ook haar vader dingen heeft verzwegen.

Ik ben een grote De Rosnay fan en pik al haar romans op. Dit is haar meest recente, met zelfs een verwijzing naar de covid periode mee in het verhaal. Maar op een of andere manier voelde ik het niet bij dit boek. Nochtans zijn er veel typische De Rosnay elementen aanwezig in het verhaal. Een tussendoortje.

** Little (Vertaald als Petite) – Edward Carey

De Zwitserse Marie Grosholtz is klein van gehalte en wordt samen met haar moeder dienstmeid van de dokter Curtius. Wanneer ze naar Parijs verhuizen beginnen ze een business in wassen hoofden. Marie komt daardoor in contact met het hof in Versailles, maar de Franse Revolutie luurt om de hoek.

Amai dit was een moeilijke. Little vertelt het verhaal van Madame Tussaud, maar doet dat op een eigen ‘literaire’ manier. Marie wordt neergezet als een klein dom kind en blijft dat doorheen haar hele leven. Ik lees nooit graag vanuit kinderen, maar wanneer Carey ervoor kiest om ook de volwassen Marie als kind neer te zetten, las ik dit boek met tegenzin uit. Blijkt dat er ook nog historische fouten in zitten. Geen aanrader dus.

Series:

**** The steel beneath the silk – Patricia Bracewell

The steel beneath the silk is het laatste boek in de trilogie rond Emma Van Normandië en covert een lange intense periode: de laatste jaren van Aethelred en de strijd erna tijdens Cnut en Edmund. Er is politiek heel wat aan de gang, allianties veranderen en Emma moet zware keuzes maken.

We volgen nog steeds naast Emma, ook Elgiva – de Engelse vrouw van Cnut – en Aethelstan – de oudste zoon van Aethelred. En hoewel dit zeker een geweldig boek is over een periode die veel te weinig aan bod komt, vond ik dit toch het minste deel van de drie. Maar alsnog een dikke vier sterren!

**** War of the wolf – Bernard Cornwell

Boek 11 van The Last Kingdom serie. Dus geen korte samenvatting :). In dit boek vallen we terug op het aloude recept waarin Uhtred vast zit tussen zijn eed voor de Saksen en zijn familieband met de Denen. Een nieuwe vijand staat op die genadeloos Jorvik binnenvalt en toeslaat. Uhtred is uit op wraak, maar moet ook nog de politieke waters van Mercia en Wessex doorzwemmen ondertussen.

**** The darkest sin – D.V. Bishop

In dit tweede deel pikken we in een aantal maanden na de gebeurtenissen van City of Vengeance. Er zijn twee moordmysteries: dat van een man in een klooster en de dood van Cerchi. De focus ligt op de moord in het klooster en je merkt meteen dat dit mysterie veel sterker is uitgewerkt dan in het eerste boek. Ik kon de moordenaar niet gokken en het zit allemaal veel complexer in elkaar dan je eerst denkt.

**** Written in my own heart’s blood (Met al het bloed van mijn hart) – Diana Gabaldon

Het 8ste boek uit de Outlanderserie en we zitten midden in een aantal veldslagen in de Amerikaanse Revolutie waarin Jamie, Claire en de anderen zich weer echt in nesten werken. En ook Brianna en Roger doen dat op hun manier. Mooi boek, al moet je bij Gabaldon altijd doorzetten want het zijn dikke kleppers.

*** Wolves of winter (zal nog vertaald worden) – Dan Jones

Tweede deel van het intussen wel al vertaalde eerste deel ‘Essex Dogs’. Over een groep soldaten tijdens de Honderdjarige Oorlog. Een tweede deel dat voor mij nogal wat focus miste en niet dezelfde magie had al het eerste boek. En toch ben ik benieuwd om het laatste deel te lezen.

**** Lamentation – C.J. Sansom

In 1546 gaat het niet goed met de gezondheid van koning Henry VIII. Het hof splitst zich in twee fracties: de katholieken die een terugkeer naar Rome wensen en de reformisten die dat absoluut niet willen. Ook koningin Catherine Parr komt onder vuur te staan, zeker na de verbranding van Anne Askew. Wanneer Matthew Shardlake wordt opgeroepen naar Whitehall om de koningin te helpen haar gestolen manuscript Lamentation of a sinner terug te vinden, begeeft hij zich op glad terrein. De laatste keer dat het manuscript is gezien, was in de handen van een vermoorde radicale printer.

Lamentation is het zesde deel uit deze steengoede serie en zoals altijd weet Sansom Tudor England goed te vatten. Opnieuw staat religie en de onderlinge strijd aan het Hof hier centraal. Maar in tegenstelling tot de vorige delen, waarin we vaak weg bleven van Whitehall, gaan we er nu helemaal naartoe. En dat houdt deze serie boeiend, omdat elk deel zijn eigen licht op de tijd doet schijnen. Eén van de beste delen.

***** The temple of Fortuna (zal nog vertaald worden) – Elodie Harper

In dit derde deel ontmoeten we Amara in Rome als rijke concubine van Demetrius, vroegere raadsman van de net overleden keizer Vespasianus. Maar Amara verlangt nog naar haar oude lover Philos en haar dochter Rufina die in Pompeii verblijven. Maar in Pompeii wachten haar meerdere uitdagingen: haar oude pooier Felix kent haar geheim en dan is er nog de Vesuvius die genadeloos zal toeslaan.

Dit is het laatste boek in de fantastische serie ‘Het Wolvennest’ over een prostituee in Pompeii. Deze keer zal de Vesuvius zich mengen in het verhaal dus dat zorgt voor een prangende conclusie. Zware aanrader!

En wat las jij zoal de laatste tijd?

Massale winterdip?

Massale winterdip?

Ik heb wel vaker last van de zogenaamde winterdip. Sommige jaren lijkt het zelfs meer op een winterdepressie. Ik heb snel last van een gebrek aan (zon)licht en ben vaak moe van ’s morgens tot ’s avonds. Ik heb nog nooit echt het recept gevonden om daar mee om te gaan. En ik heb ergens een vage droom om ooit te gaan overwinteren in het zuiden van Europa.

Deze winter lijkt het alsof wel heel veel mensen er last van hebben. Ik hoor veel meer gezucht, gehoest en gegeeuw rondom mij dan normaal. Zijn het de dagen vol regen? Is er nog minder licht dan andere winters? We zitten allemaal samen in een winterdip en dus hangen we kerstlichtjes in de hoop dat die ons gemoed verbeteren.

Ik las ooit ergens dat in de middeleeuwen de monniken – die ook ’s nachts opstonden om te bidden en dus eigenlijk niet zoveel slaap hadden – in de winter een uur langer sliepen dan in de zomer. Het ochtendgebed was een uur later. En eigenlijk vind ik dat briljant. Leven volgens het ritme van de zon, van de seizoenen. Pas wakker worden met het licht?

En dat terwijl wij in de winter even vroeg in de auto of op een trein kruipen op weg naar kantoor. Of dik ingepakt op de fiets. Of half slaperig, net het bed uit, achter je thuiswerkbureau. Zo’n extra uur slaap voor iedereen, dat zou pas een kerstcadeau zijn denk ik dan.

Bilbao #5: de wijk Abando en het Guggenheim
rhdr

Bilbao #5: de wijk Abando en het Guggenheim

In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.

Na een uitstap naar San Sebastian moesten we nog één wijk verkennen in Bilbao: Abando. Deze wijk stond lang in het teken van industrie, maar vandaag staat het Guggenheim museum er -letterlijk- te blinken aan de oever van de Nervion. Het is daardoor de hotspot van de stad. Het kan snel verkeren!

We begonnen de wandeling in een woonwijk in de jardines de Albia, een rustig park met palmbomen in het midden van de stad. Het is aan dit pleintje dat je het befaamde Café Iruna vind – waar je ’s middags en ’s avonds pintxos kan komen snoepen. Al mijn favoriete eetplekjes in Bilbao vind je trouwens in deze post.

Bij een heropwaardering van een oude industriële wijk hoort vaak moderne architectuur die niet altijd in dank wordt afgenomen door de lokale bevolking. De nieuwe voetgangersburg over de Nervion is daar ook een voorbeeld van. De Zubizuri – wat Baskisch is voor witte brug – wordt bij regenval al eens wat te glad. De brug is van de hand van Santiago Calatrava en door zijn witte uiterlijk niet makkelijk op foto te krijgen.

Ik vind het een pareltje van een brug – deed me wat denken aan het wetenschapspark in Valencia. ’s Avonds is de brug ook mooi verlicht – maar dat is nog moeilijker op foto te krijgen.

Ik heb wel iets met bruggen, maar we moesten ook wel echt aan de overkant raken want daar kan je naar het mooiste uitzichtpunt van de stad. De monte Artxanda ligt op bijna 300m hoogte. Je kan dat te voet te doen, maar dat hoeft gelukkig niet :).

Al 100 jaar kan je de funicular de Artxanda nemen, een kleine kabeltrein. Een retour kost 3,60 euro per persoon en het is een belevenis op zich als je het treintje de steile berg ziet op- en afgaan.

Boven geniet je van een prachtig uitzicht over de hele stad. Er is een mooi aangelegd park en je kan poseren voor de rode Bilbaoletters die de afspanning vormen.

Het prachtige uitzicht op casco viejo en de heuvels in de verte.

Weer beneden neem je opnieuw de zubizuri om zo tot aan het Guggenheim en de felrode ‘Le salve’ brug te wandelen. Je hebt vanop de hoger gelegen brug een mooi uitzicht op het Guggenheim gebouw.

Le salve

En dan het Guggenheim zelf. Het is dé reden dat Bilbao een citytripbestemming is geworden. Het is een van de drie officiële Peggy Guggenheim musea en die van Bilbao werd geopend in 1997. Het gaf een heuse culturele impuls aan de stad. Het ontwerp is van de architect Frank Owen Gehry. Het is een gebouw in de stijl van ‘deconstructivisme’ – wat georganiseerde chaos wil uitstralen blijkbaar – gemaakt uit glas en titanium.

Het gebouw alleen al is een trekpleister! Het titanium zorgt voor een voortdurende glinstering van het gebouw – zon of geen zon.

Maar het museum wil natuurlijk vooral kunst toegankelijk maken en daarom staan er ook een aantal werken rond het gebouw, die je gratis kan bekijken.

Zo vind je er een reuzegrote spin ‘Maman’ van Louise Bourgeois, ‘Tall Tree & The Eye’ dat 73 metalen bollen telt van Anish Kapoor. En mijn persoonlijke favoriet: ‘Puppy’ van Jef Koons, een immense grote puppy opgetrokken uit bloemen.

Uiteraard bezochten wij ook het museum zelf. Een ticket kost 16 euro per persoon en dan kan je alle expo’s zien in het gebouw.

Op de benedenverdieping is er plek voor een meer permanente collectie, waarvan ‘The matter of time’ van Richard Serra het bekendste werk is. De immense stalen constructies geven een soort bevangen gevoel.

In die zaal werd me al meteen duidelijk dat het druk was binnen in het museum. Het liep er ook vol met krijsende kinderen en gewoon heel veel mensen die niet vaak in een museum te vinden zijn. Ook dat is het Guggenheim effect.

Op de tweede verdieping is een tijdelijke expo. Toen wij er waren ging het over de geschiedenis van de auto, waardoor er heel wat zeldzame auto’s in de zalen stonden. Geflankeerd door kunstwerken aan de muren. Ook hier: doordat het om auto’s ging leek het soms wel een speeltuin. Maar ik zag ook wel een aantal leuke dingen. Het is een heel toegankelijke expo, maar daardoor ook niet zo inspirerend .

Op de bovenste verdieping hangt de moderne kunst. Werken van o.a. Richter, Rothko en Warhol versieren de muren.

Je merkt dat het er meteen iets rustiger is – zo toegankelijk is moderne kunst dan weer niet als je ook gewoon auto’s kan kijken. De collectie kunst die er hing was kleiner dan ik had verwacht. Het gebouw is wel de hele tijd prachtig om door te lopen.

Ik vond het Guggenheim een beleving op zich, maar er waren voor mij wat te veel prikkels. Ik word in een museum liever geprikkeld door de kunst op zich, dan door de andere mensen. Ik zou dus betalen om op een ‘kindvrij’ moment te kunnen komen.

Het Guggenheim is een instituut op zichzelf en ik vond het heel fijn om er geweest te zijn. Het is iets dat je in Bilbao niet kan overslaan. Wil je een rustiger museum? Trek dan naar het Museum voor Schone Kunsten iets verderop.

Aan de achterzijde van het museum spuiten ze soms rook de lucht in en ook ’s avonds is het mooi verlicht. Wij passeerden er dus wel meerdere keren. Hoe vaker ik er kwam, hoe meer ik het gebouw begon te appreciëren.

En zo zagen we alle bekende plekken van de stad, hoog tijd om ook eens buiten de stad te trekken, maar daarover een volgende keer meer :).

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Aan tafel #1

Aan tafel #1

Ik zou mezelf nooit echt een keukenprinses noemen, verre van zelfs. Maar ik vind het wel belangrijk om zoveel mogelijk vers te eten. Niet alleen voor de gezondheid, maar ook om een zekere regelmaat, een routine op dat vlak te bekomen. Sinds de verhuis in mei probeer ik elk weekend een weekmenu in elkaar te flansen en eigenlijk vind ik dat niet echt het leukste taakje. Maar ik probeer er telkens wel bewust nieuwe recepten in te stoppen met voldoende variatie. Libelle lekker is daarbij voorlopig mijn beste vriend.

Ik dacht dat het wel fijn was om de recepten op te lijsten die hier wel eens vaker op tafel komen. Want ik doe zelf graag kookinspiratie op bij anderen, dus misschien inspireer ik hier jullie op mijn beurt mee.

Wij eten trouwens zoveel mogelijk vegetarisch, af en toe vegan, ongeveer één keer per week vlees en nooit vis. Just so you know ;).

  • In de pan gebakken gnocchi met verse kruiden, erwten en spekjes – en vooral zure room en citroen die van dit gerecht echt een topper maken. Tip: snij een citroen in partjes en vries het in. Dan moet je niet telkens een hele citroen kopen en opdoen.
  • Curry ovenschotel met courgette – en met gehakt of veggie gehakt. Dit is echt een favoriet geworden op korte tijd! De truc hier is de kruiding van de curry: ik strooi rijkelijk met gember en niet alleen met kerriepoeder. Ook kokosroom in plaats van kokosmelk does the trick better.
  • Kip tikka masala – het is even de juiste kruiden in huis halen, maar dan is dit een topper die snel klaar is. Opnieuw: voldoende gember en cayennepeper gebruiken voor wie houdt van pit.
  • Pita met falafel en feta – Kan ook met vlees en ik varieer al eens met de groenten om niet altijd alleen maar paprika te hebben.
  • Pasta met prei en erwten – En room en kaas natuurlijk!
  • Enchiladas in de oven naar eigen recept – ik maak het met kip of gehakt (of veggie gehakt), rode bonen, chilipeper, mais en paprika. En dan oprollen in een wrap en nadien bestrooien met tomatensaus of fajitasaus en veel kaas. Eventueel nog nacho’s erop voor die echte Mexicaanse sfeer en zure room als side dish. Comfort food en toch heb je wel wat groenten binnen.
  • Hemelse prei met gnocchi naar het recept van Mme Zsazsa (uit ‘Honger‘)
  • Pasta met aubergine en zoete tomatensaus van Mme Zsazsa (ook uit ‘Honger‘)
  • Oosterse tajine – zonder tajine – dus gewoon in de kookpot met abrikozen en kikkererwten – een top vegan gerecht met veel groenten en mijn truc is om wat saffraan toe te voegen aan de couscous samen met je bouillon.
  • En dan maak ik ook wel regelmatig de klassieke vol-au-vent met patatjes. Ik doe dat met kipfilet ipv een hele kip (ongeveer volgens dit recept dus). Gebruik voldoende bouillon en geen melk maar wel room voor de saus. Zo heb je dit gerecht binnen het half uur op tafel ;). Ik wil binnenkort trouwens eens een vegetarische versie met falafel proberen maken.

Als je me vijf jaar geleden had gezegd dat ik dit soort blogposts bij elkaar zou schrijven had ik je ronduit uitgelachen. Is dit nu later? ;).

Wat schaft bij jou de pot?

Eén traan

Eén traan voor de wereld
Eén voor alle kinderen, mannen en vrouwen in Gaza
Eén traan voor alle slachtoffers van antisemitisme
Eén traan voor alle mensen geraakt door racisme
Eén traan voor Oekraïne
Eén traan voor iedereen die zijn leven weer bij elkaar moet rapen na een natuurramp
Eén traan voor alle vrouwen die slachtoffer zijn geworden van femicide
Eén traan voor iedereen die in de supermarkt niet langer kan kopen wat die wil
Eén traan voor iedereen die vergeten wordt

Niet moeilijk dat het maar blijft regenen…

(Noord)-Ierland #1: het centrum van Dublin

(Noord)-Ierland #1: het centrum van Dublin

In augustus 2023 trokken het lief en ik voor onze zomervakantie niet naar de zon, maar naar (Noord)-Ierland – waar we alle seizoenen meemaakten. Vliegen deden we op Dublin, waar we het even verkenden, om daarna door te reizen naar Belfast om het woelige verleden van Noord-Ierland en de prachtige natuur te ontdekken.

Uiteindelijk sliepen we twee nachten in Dublin en waren we er dus tweeënhalve dag, waarvan we ook een dag in Howth doorbrachten. Van de luchthaven geraak je makkelijk in de stad met de bus (lijn 784 of 782 afhankelijk van waar je wil afstappen). Je betaalt dan 10 euro per persoon.

Ons hotel was het Marlin Hotel aan St. Stephen’s Green. Het hotel was zeker in orde, maar de matras was absoluut niet goed voor onze rug. Ik zou er om die reden niet terug boeken. De locatie was wel goed.

We hebben dus vooral een eerste sneak peek gekregen van de stad Dublin en die deel ik graag met jullie. Er is nog veel meer te zien en te doen in de Ierse hoofdstad natuurlijk.

St. Stephen’s Green

Omdat we er vlakbij sliepen was St. Stephen’s Green één van de eerste plekken die we bezochten. Het is een rechthoekig park in Engelse stijl, dat ooit een executieplaats was en ook tijdens de Paasopstand van 1916 een belangrijke rol speelde. Nu is het een groene long in de stad.

Iveagh Gardens

Niet heel ver weg van St. Stephen’s Green vind je het iets kleinere en minder bekender park Iveagh Gardens. Ik had mij laten vertellen dat dit een nog mooier park was.

Met een mooie rozentuin, fonteinen, een waterval en een grote open grasvlakte is dit volledig omheinde park een favoriete lunchplek van locals – dat merkte je ook toen wij er waren en de zon volop scheen.

St. Patrick’s Cathedral

St. Patrick’s Cathedral is een Romaanse kerk gewijd aan de patroonheilige van Dublin – en bij uitbreiding van Ierland – Saint Patrick. De kerk ontstond in de 11de eeuw, maar was niet de enige. Vandaag is Dublin een stad met twee kathedralen – want ook de nabijgelegen Christ Church mag zich kathedraal noemen – en dat is best uniek.

St. Patrick’s is echter de bekendste en heeft een meer klassieke inrichting. Een leuk weetje is dat Jonathan Swift, de schrijver van Gulliver’s Travels, ooit decaan is geweest van de kerk.

Je betaalt 9 euro per persoon voor een bezoek. Je krijgt een audiogids waarvan ik de invulling niet geweldig vond (heel katholiek, wat natuurlijk past bij het nog altijd zeer gelovige Ierland). Het was er ook heel druk, veel drukker dan bij Christ Church. Maar de vloer in deze kerk vond ik echt prachtig en ook de Romaanse elementen waren helemaal mijn ding.

Christ Church Cathedral

Na Saint Patrick, wilden we dus ook een bezoek brengen aan de andere kathedraal. Ook deze kathedraal is gebouwd in de 11de eeuw, maar dan door de vikingen. Deze kerk staat dan ook in het hart van middeleeuws Dublin en is te herkennen aan de boog over de nabije straat. Zo wordt de kathedraal verbonden met het Dublinia museum dat meer vertelt over de overheersing van de vikingen.

Een bezoek kost 10,50 euro per persoon en ook hier krijg je een audiogids. Het was er veel rustiger. Op veel plekken in de kerk vind je de beeltenis van de Foxy Friars (twee vossen verkleed als monniken) – wat een symbool van deze kerk is geworden.

Naast de kerk, kan je ook de crypte bezoeken waar je voornamelijk een exemplaar van de Magna Carta kan bewonderen – het belangrijkste geschreven document uit de Engelse geschiedenis waarin de koning voor het eerst macht afgaf aan een geselecteerde groep van burgers. Christ Church deed dienst als decor voor series zoals The Tudors en Reign – daarvoor moet ik die dus nog eens terug bekijken.

Er zijn nog heel wat andere kerken in de stad, zo staat vlakbij Christ Church de St. Audoen in een mooi parkje – deze keer gingen we niet binnen.

Dublin Castle

Alleen kerken in Dublin? Think again. Zo kan je ook Dublin Castle verkennen. En dat is niet echt een traditioneel kasteel zoals de naam doet vermoeden. Eigenlijk is het een geheel van gebouwen dat lang het politieke hart vormde van het middeleeuwse Dublin, maar nu is opgesplitst tussen regeringsgebouwen en een museum.

Wij gingen nergens naar binnen. Op het binnenplein staat ook een grote stenen tijger – waar ik nog niet echt van heb kunnen afleiden waarom precies. Mij viel vooral de mooie gotische Royal Chapel op – die deed denken aan ons bezoekje aan Windsor Castle.

Vind je ook in de buurt van Dublin Castle: de Chester Beatty Library en een mooi park ervoor. Voor veel van de musea binnen zal ik nog eens moeten teruggaan.

Temple Bar

Op naar de befaamde Temple Bar dan maar. Ik had in mijn hoofd dat dit verschillende middeleeuwse straatjes waren met veel pubs en ambiance. Blijkt dat het toch vooral om één straat gaat, die evenwijdig loopt met de rivier Liffey en dat de ambiance zich vooral rond die ene pub Temple Bar voordoet. Dit vond ik dus wel een teleurstelling.

Gezelligheid vonden wij dan meer in bv. het graffitistraatje Love Lane en langs de rivier Liffey. Ook passeerden we de majestueuze City Hall.

De City Hall

Ha’ Penny Bridge

Steden aan een rivier zijn altijd fijn en hebben meestal wel één bekende brug. In Dublin is dat de Ha’Penny Bridge – een voetgangersbrug die je vroeger voor een halve penny mocht oversteken. Vandaag is oversteken gratis en is het over de koppen lopen. Witte bruggen zijn altijd moeilijk op de foto te zetten en ik vind deze eigenlijk niet zo speciaal. Nogal zeer fel versierd.

Op de tweede foto zie je de rivier Liffey met de koepel van de Four Courts, het gerechtshof.

Zoals je misschien merkt aan mijn tekst, voelde ik niet meteen de vibe met Dublin. Dat zou later wel wat beter worden, maar dit zijn de beelden van de eerste dag waar we dus vooral twee mooie kerken bezochten en verder proefden van het meest toeristische stuk van de stad. Ik kan er niet echt de vinger opleggen wat ik miste. Local leven en een beetje authenticiteit denk ik. We wandelden op een gegeven moment wel door een straat vol antiekwinkels met wat meer local pubs – maar omwille van de feestdag (het was 15 augustus) was veel gesloten.

Food en drinks

Eten is altijd belangrijk. Hierbij een lijstje met fijne plekjes die wij aandeden.

  • Ontbijten deden wij in de koffiebar Brew Lab speciality coffee – echt een leuke niet toeristische plek
  • Ook bij Shoe Lane coffee in Tara street is de koffie geweldig.
  • Wijn dronken bij we bij Sfuso, kan je zeker ook lunchen of bestel een tapasplank.
  • De echte aanrader is de Italiaanse pastaplek Sprezzatura, volledig uit het centrum. Je eet er versgemaakte pasta voor een tientje, dat laat budget over voor een dessert.
  • The ramen bar heeft een interessant lunchmenu van 15 euro met een kom ramen waarvan je de bodem niet kan zien.
  • The porthouse biedt Spaanse tapas, porto en wijn in een gezellige setting.
  • Pizzaplek PI heeft meerdere vestigingen, wij gingen naar die van George Street. Niet de goedkoopste pizza, maar wel hele lekkere.

Et voila, dat was een eerste portie Dublin. Ben jij er al eens geweest? Wat vond jij van de stad? Heb ik iets gemist?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Winter bucket list

Winter bucket list

Het lijkt me fijn om opnieuw per seizoen een lijstje te maken met dingen die ik graag wil doen. In de zomer is dat vaak niet nodig – want dan is er zoveel te doen, maar in de winter kan ik dat best gebruiken. Als een soort extra schop onder mijn kont. Al moet ik er dan tussen nu en mijn terugblik wel nog eens naar kijken, wat best een uitdaging is.

Ik heb trouwens niet echt iets met het woord bucket list. Maar het mag ook geen to do lijst worden, dus dan is dit wat vrijblijvender verwoord. En ja, ik weet dat de winter technisch gezien pas in december begint. Dus het is een soort late herfst/ winter bucket list.

  • Naar de Dieric Bouts expo gaan in Leuven (met de Museumpas)
  • Een voorjaarscitytripje plannen met Leen
  • Mijn fotoboek van Bilbao afmaken en liefst ook aan die van Firenze beginnen
  • Alle reisverslagjes voor de blog over Firenze afschrijven
  • 2 boeken uit de fysieke kast lezen, want dat zijn vaak de beste (maar ze worden soms vergeten)
  • Twee keer naar de cross gaan (stiekem droom ik van meer, maar dat hangt heel erg af van het weer en de gezondheid)
  • Terug een historische nieuwsbrief schrijven. We beginnen klein. Wil je hem ontvangen? Inschrijven kan hier.
  • Ergens nieuw uiteten gaan
  • Niet te veel tijd voor tv doorbrengen a.k.a. bewust bezig zijn met winterse hobby’s en daar wat mijn draai in vinden
  • Toch ook een stap verder zetten in de laatste to do’s voor het huis

Et voila, dat is hét. Lijkt me wel haalbaar. Of misschien ook helemaal niet, we zien wel :).

Heb jij een winter bucket list gemaakt?

Wintermodus
cof

Wintermodus

Waar het hart van vol is, loopt de mond van over – of dat zegt men al eens. Maar mijn pen loopt niet bepaald over deze periode. De aandachtige lezer heeft al gemerkt dat er vooral reisverslagjes online komen – die zijn al geschreven of zijn nog relatief makkelijk om te schrijven voor mij. Mijn hoofd zit namelijk best vol met vanalles, maar toch slaag ik er niet in om dat hier te uiten.

En de tijd is genadeloos. De wereld staat in brand. Mijn leven heeft ook even op zijn kop gestaan. Op één dag was het plots geen 30 graden meer, maar 12 en regen. Het crossseizoen is nu echt begonnen. Sinterklaas maakt bijna zijn intrede. Het is alsof de klok sneller is beginnen tikken zonder dat ik het getik hoor.

En dus gaan we in stilaan in wintermodus. De dekentjes zijn uit de kast gehaald, de verwarming is opgezet en de eerste jeansbroek bevat al een gat (dat wordt shoppen geblazen). Binnenkort nog even het zuiden op zoeken in Rome en dan staat Mariah Carey alweer te wachten om haar grootste hit te zingen.

En zo tikt de klok verder, maar deze keer ga ik proberen luisteren. Alles heeft zijn tijd. Ook de winter die voor de deur staat. Met voldoende rust en mildheid – en een extra dosis vitaminen – moet dat wel lukken. En wie weet, pen ik dan hier wel wat vaker opnieuw mijn gedachten neer.

Zijn er trouwens zaken waar jullie nog graag over zouden lezen? Inspireer mij :).

Bilbao #4: daguitstap naar San Sebastian
cof

Bilbao #4: daguitstap naar San Sebastian

In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.

Op dag drie stonden we vroeg op omdat we vandaag Bilbao even zouden verlaten richting San Sebastian. De culinaire badstad van het Baskenland die in het Baskisch nog zoveel mooier klinkt als Donostia. Ik ga eerlijk zijn, San Sebastian kende ik vooral van de clasica San Sebastian (dat is een wielerkoers), en stond niet echt op de bucketlist. Maar omdat we lang genoeg in Bilbao waren en op zoek gingen naar uitstappen, kwam deze stad overal naar voren als een aanrader. Tijd om het zelf te gaan ontdekken.

Van Bilbao naar San Sebastian

Hoe geraak je er vanuit Bilbao? De makkelijkste optie is de bus nemen. Dat klinkt stom, maar het gaat hier om reisbusvervoer tussen grote steden (denk Flixbus). De meeste bussen vertrekken vanuit het San Memes busstation. Dit station bevindt zich trouwens ondergronds – dat vind ik al een goede tip want wij moesten erg zoeken. We gingen een dag op voorhand al kaartjes kopen.

Wij kochten tickets bij de maatschappij Pesa (omdat die ook op Google Maps verscheen), een enkeltje kost 12,50 euro per persoon. Ongetwijfeld zijn er goedkopere alternatieven, maar deze bus rijdt elk uur heen en weer en dat gaf ons voldoende flexibiliteit voor de terugtocht.

We namen de bus al om 8u30, waardoor we rond 10u in hartje San Sebastian afstapten. De Time To Momo Bilbao bevat ook een wandeling voor San Sebastian en dat was de leidraad voor ons bezoek.

Bezienswaardigheden

De wandeling begint aan de Catedral del Buen Pastor. De toren van maar liefst 75 meter hoog zie je al van ver opdoemen. Het gebouw is gotisch en we konden maar heel even binnen piepen aangezien er een mis bezig was.

In het winkelcentrum van de stad passeerden we enkele versmarkten en we wandelden door het pittoreske park Gipuzkoa Plaza.

Volgende stop was het luxehotel Maria Cristina en het Teatro Victoria Eugenia die beiden uitkijken op de rivier. Het theater is de achtergrond voor het jaarlijkse filmfestival dat hier plaatsvindt en het hotel heeft al vele wereldsterren mogen verwelkomen.

We wandelden verder naar het uitkijkpunt over de eerste baai.

San Sebastian is naast een luxe badstad, ook een hemel voor surfliefhebbers. Het Zurriola strand is een van de plekken waar surfers zich thuisvoelen.

Zurriola baai

Tijd om het historische centrum in te trekken. Twee dingen hierover: het is echt mooi én het is klein en druk. Als in: heel druk. In augustus trekt half Spanje/Baskenland zelf op vakantie naar de zee. Het was er soms over de koppen lopen. En tegelijk sla je een hoek om en heerst er absolute rust. Vreemd gevoel dit.

Een van de meer vreemde gebouwen die er staat is de San Bizente Eliza kerk die je gratis kan binnenwandelen.

Niet veel verder doemt ook de Santa Maria Del Coro op met zijn barokke voorgevel. Omdat de kerk niet gratis te bezoeken is, was het er meteen rustiger. Toegang kost drie euro per persoon en je mag zoveel foto’s maken als je wilde. Dat zei de schattige oudere meneer toch tegen het lief die zijn camera om zijn nek droeg. ‘Photo ok’ mochten we een aantal keer aanhoren :).

De kerk zelf is niet zo bijzonder, maar je mag ook door een museum lopen met religieuze werken en moderne kunst door elkaar. En je kan met een lift naar een tijdelijke expositie boven gaan kijken.

Alle wegen in het historische centrum leiden naar het ayuntamiento (het stadhuis). Het was ooit een casino.

En daarmee waren we aan de wereldbekende Concha-baai. Al meerdere malen uitgeroepen tot het mooiste strand van Europa en ongetwijfeld ook al eens van de wereld. Er is een dijk die je kan volgen om heel de baai af te wandelen.

Er liggen bootjes op het water, het staat er vol strandstoelen en mensen liggen te zonnen in het zand. In het midden van de baai ligt het eiland Santa Clara. Ik kon het niet helpen maar kreeg een enorm Blankenberge gevoel. Ik hou van de zee, maar het strandleven is niet voor mij weggelegd. Ik bleef dus op de dijk en ondertussen stond de zon hoog te branden.

Na driekwart van de dijk kom je aan het palacio de Miramar. Vroeger een koninklijke residentie dat als vakantieverblijf werd gebruikt. Je kan er even uitrusten op een bankje met zicht op de baai.

Palacio de Miramar

Uiteindelijk kwamen we uit bij het einde van de baai aan het Peine del viento. Je kan hier nog ergens een kabellift nemen naar boven, waar ook een oud pretpark staat. Wij lieten het aan ons voorbij gaan.

Het terugwandelen naar het centrum stak wat tegen in de zon en ondertussen hadden we ook honger. Er is niet zoveel te eten aan de overkant. We ploften ergens neer in het historische centrum dat niet noemenswaardig genoeg is om te vermelden.

Om wat frisheid en rust op te zoeken besloten we het San Telmo museum te bezoeken. Dat is toevallig gratis op dinsdag (we waren er op een dinsdag) en kost de andere dagen 6 euro per persoon. En dat is de volle zes euro waard.

Het San Telmo museum gaat over de Baskische samenleving en cultuur en huist in een oud klooster uit de 16de eeuw.

Alleen al de moeite waard voor het gebouw. In de kerk hangen ook zeer speciale fresco’s van José María Sert.

Je leert er over folklore zoals de Baskische reuzen, en wat over de geschiedenis van de regio. Op de bovenste verdieping vind je Baskische kunst. Dit museum had voor mij alles: de combinatie van geschiedenis, architectuur en kunst. En rust in een drukke stad. Favorietje hier! Ik vond dit het beste museum dat we tijdens onze trip bezochten (sorry Guggenheim).

Na dit bezoek kwam stilaan de bus terug in zicht (wij namen die van 18u30), het plan was om in Bilbao te eten. Maar eerst nog tijd voor een ijsje bij Carlos Arribas. Aanrader! Van ijs kennen ze wel iets in het Baskenland, zo blijkt.

Wat vond ik nu eigenlijk van Donostia? Wel, ik heb wat gemengde gevoelens. Het is er – zeker in de zomer – zo toeristisch dat het me deed denken aan onze Vlaamse kust. De baai is mooi, daar niet van. Maar het is ook gewoon maar een strand – bomvol mensen. Het historische centrum is klein maar leuk. Je bent er snel doorheen. Het San Telmo museum vond ik echt wel de moeite.

Daarnaast heb je nog het culinaire: San Sebastian heeft het meest aantal sterrenrestaurants ter wereld en staat bekend om top pinxtosbars. Aangezien we er zelf amper hebben gegeten kan ik daar niet over oordelen.

Ik vond het fijn om er een dag te vertoeven, het was echt helemaal anders dan Bilbao. Maar ik hoef er ook niet meteen naar terug. De bus maakt het wel heel eenvoudig om er te raken, dus het is sowieso een ideale daguitstap vanuit Bilbao.

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Lichtpuntjes #29

Lichtpuntjes #29

Het is belachelijk lang geleden dat ik hier nog eens een lijstje met lichtpuntjes deelde. Ik probeer elke maand drie grotere lichtpuntjes te noteren over de voorbije maand in mijn bullet journal en merk dat ik daar met momenten zelfs al moeite mee heb. Dankbaarheid is iets dat geoefend moet worden, zo blijkt. Dus ik doe nog eens een poging en nu het echt herfst wordt mag dat wel eens.

  • Een zalige Indian Summer. Sorry herfstfans, maar van mij mag het het hele jaar door 20-25 graden zijn.
  • Goed weer betekent ook nog veel ijsjes die laat op het seizoen werden gegeten, mmm
  • Heerlijk prullen in de bullet journal. Of ik een washi tape verslaving heb? Misschien

  • Ik las deze zomer veel, maar heel september deed ik over een van de Outlander boeken en het is soms zo fijn om lang in zo’n dik boek meegesleept te worden
  • Nieuwe recepten uitproberen en dus eindelijk een beetje een kookrepertoire hebben
  • Ik herbekeek het tweede seizoen van The Musketeers BBC-serie en dat is echt het fijnste seizoen van een serie ooit
  • Kantoorhondjes dagen zijn de beste kantoordagen
  • Danslessen die weer starten en het blijkt dat ik toch weer gemist had tijdens de zomer
  • Ondertussen keken we ook voor eerst naar een veldrit vanuit onze eigen huis
  • Ik ging voor het werk even heel kort naar Wenen, ik heb niets van de stad gezien, maar het was een leuke manier om even weg te zijn van de dagelijkse kantoorsleur

  • Er werden al heel wat zaterdagen en zondagen chill ingevuld met kleine uitstappen en ook wat zetelhangen, zo’n verschil met de afgelopen jaren – eindelijk weer weekend
  • En er zijn de laatste tijd ook best veel leuke feestjes geweest waar er tot laat gedanst wordt

Wat maakte jou de afgelopen tijd blij?