Close
Geen ordinair leven
oznor

Geen ordinair leven

Ik ben een trouwe fan van Flow Magazine, al loop ik gemiddeld enkele edities achter met lezen – alleen daarvoor zou een extra week vakantie al handig zijn. Een vaste rubriek is dat ze in elk nummer minstens één portret brengen van een bekend persoon – vaak een vrouw. Soms is de persoon in kwestie al overleden – soms vertelt ze zelf haar verhaal. Het gaat vaak om vrouwelijke schrijfsters, filosofen of kunstenaars. Om voorvechters. Om vrouwen die leefden in een tijd dat ze moeilijk konden zijn wie ze waren en die daardoor opvielen.

Los van een vaak moeilijke jeugd en dus heel wat uitdagingen tijdens hun leven om taboes en mannelijke patronen te doorbreken, merk ik dat die vrouwen zelden een gewoon, ordinair leven leiden. Zeker op vlak van de liefde. Heel vaak hebben deze vrouwen meerdere mannen in hun leven gekend – mannen die veel ouder of net veel jonger waren dan hen, slechte mannen, vluchtige mannen… Ze hebben ook vaak geen gemakkelijke band met hun kind(eren). Om van alcohol-, drugsproblemen of depressies nog maar te zwijgen.

Natuurlijk is het minder boeiend om een portret te brengen van een vrouw die gelukkig getrouwd is gebleven met twee kinderen en binnen dat typische plaatje haar stempel op de wereld heeft gedrukt – het is net vaak het punt dat deze vrouwen de typische patronen proberen doorbreken. Creativiteit en innovatie komt meestal voort uit felle emoties: hevige liefde, intens verdriet of andere problemen. Kunst ontspringt net op die felle momenten.

Maar het maakt dat er weinig is om jaloers op te zijn. Deze vrouwen hebben zelden een gemakkelijk leven. En hoe hard ik soms ook de wereld zou willen helpen veranderen – ik weet niet of ik mijn ordinair en in vergelijking eerder simpel leven daarvoor aan de kant zou willen schuiven. Ook al hebben we veel te danken aan zij die dat wel hebben gedaan.

Heavy is the heart that wears the crown – dat geldt jammer genoeg ook voor veel beroemdheden of bekende artiesten.

Zou jij willen ruilen?

Kwakkelen
oznor

Kwakkelen

Ik dacht altijd dat het begrip ‘kwakkelzomer’ dialect moest zijn, maar toen ik op verschillende nieuwssites kwakkelweer en kwakkelzomer tegenkwam twijfelde ik daar plots aan. De Van Dale schept duidelijkheid:

kwak·ke·len (kwakkelde, heeft gekwakkeld)
1 een slechte tijd doormaken; = sukkelen
2 afwisselend vriezen en dooien
3 vaak een (lichte) ziekte hebben

Niets dialect dus. Het is effectief kwakkelweer geweest de afgelopen weken. En samen met weer kwakkelde ik mee. Mijn humeur ging op en neer, net als mijn goesting. Ik had een aantal productieve dagen op het werk en een aantal ontzettend onproductieve dagen wegens de jaarlijkse zomerrust. Mijn gezondheid kwakkelt ook mee. Van energieke dagen naar keelpijn, moeheid en weer terug.

Toen ik anderhalve week geleden mijn voet verstuikte en een dikke twee dagen op de bank moest doorbrengen met zicht op de aanhoudende regen was het vat vol. Ik had er genoeg van. Is dit nu de eerste vrije zomer na 5 jaar bouwen?

Ik heb het even gehad met dat kwakkelen. Met dat aanhoudende op en neer, met dat sukkelen. Ook al is het misschien wel de samenvatting van het leven – de ene dag gaat het goed, de andere wat slechter. Ook al is het mentaal best vermoeiend om op die slechte dagen te relativeren, het deed me allemaal wat denken aan dat kinderliedje dat we zongen wanneer er gewandeld moest worden. ‘Zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kilometer.’ Vooruit gaan (al is het op één been 😅) en positief denken (alweer een dag dichter bij de zon), daar draait het toch om?

Ik kwakkel dit weekend mijn vakantie in – gelukkig ondertussen terug op twee voeten. En je raadt het nooit: terwijl hier in België de zon gaat schijnen, blijft het kwakkelweer in Ierland. Maar ach, ook dat kwakkelen went op den duur, toch?

En hoewel het Belgische weer ons deze zomer anders heeft willen doen geloven: het regent zo goed als nergens de volledige dag. Het is aan ons om de zon tussen de wolken op te merken.

Ben jij blij met de terugkeer van de zon? Heb je nog vakantie in het vooruitzicht?

Bilbao #3: Indautxu met het museo de Bellas Artes
cof

Bilbao #3: Indautxu met het museo de Bellas Artes

In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.

Bilbao bleek een gevarieerde stad met een nog authentieke Spaanse vibe, en toch ook anders dan het zuiden van dat land. De Basken hebben zo hun eigen tradities en gewoontes. Er is een heel moderne wijk rond het Guggenheim en een ouder stadscentrum, genaamd Casco Viejo. Daarnaast zijn er nog heel wat leuke plekken en musea. Ik doe wijk per wijk verslag.

Vandaag aan de beurt: het moderne Indautxu, het hart van de stad. Met brede boulevards, pleinen en ook een groot park dat een topmuseum huisvest. Genoeg te verkennen dus. We sliepen in deze wijk en passeerden deze plekken meermaals.

De wat oudere modernistische gevel van het Azkuna Zentroa

Maar het duurde tot op de voorlaatste dag voor we een van de meest speciale gebouwen van de wijk binnenstapten: het Azkuna Zentroa. Dit gebouw dateert van begin 20ste eeuw, maar raakte in verval en is daarna weer opgeknapt. Om die reden is het een architecturale mix van de originele modernistische gevel en moderne architectuur binnenin.

Inkomhal met wisselend kunstwerk

Het is vandaag een cultureel centrum met een mooie grote bibliotheek, een cinemazaal, restaurants en winkeltjes. Als je binnenkomt hangt er meteen een groot kunstwerk in het midden van de hal. Daarnaast valt op dat het middelste deel van het gebouw op grote speelse pilaren staat.

We liepen er wel even rond, ook in de bibliotheek. En zagen pas helemaal op het einde dat er ook een lift was om naar het dak te gaan. Van daaruit heb je nog een leuk uitzicht op het plein voor het gebouw en de stad.

Uitzicht vanaf het dak

Na dit cultuurcentrum, kan je via het Teatro Campos Eliseos met zijn speciale voorgevel doorwandelen naar het treinstation Abando. Deze stop stond niet de reisgids maar had ik op verschillende blogs zien passeren. In de vertrekhal van de treinen zou namelijk een grote glas-in-lood schildering te zien zijn. En die stelde niet teleur.

Glas-in-lood raam treinstation Abando

De glasschildering verwijst naar de verschillende ambachten van het Baskenland en ook de kathedraal van de patroonheilige van de stad, Begona, is erop te zien.

Van hieruit trokken we naar het centrale plein van de stad. Het Playa Federico Moyua is een elipsvormig plein met in het midden een verkeersvrij hart en een fontein uit de jaren ’40.

Op de achtergrond zie je het Palacio de Chavarri

Rond dit plein vind je ook de typische glazen metro in- en uitgangen die iets weghebben van slakken. Ik vergat er een foto van te nemen. De Time To Momo raadde nog aan om te passeren langs Casa Montero. Een huis dat aan Gaudi doet denken, maar niet van zijn hand is.

Het parque de Dona Casilda Iturrizar is de groene long van de stad. Het werd ooit geschonken aan Bilbao door Dona Casilda. Het is een aangelegd park in Engelse stijl met vijvers, fonteinen, bomen en zuiltjes. De ideale plek om even uit te rusten in de schaduw, een boek te lezen of voor een picknick.

Aan de rand van het park vind je het museo de bellas artes de Bilbao. Dit Schone Kunsten museum heeft zowel moderne als klassieke kunst onder zijn dak en is het vierde grootste kunstenmuseum van Spanje heb ik me laten vertellen. Met vooral werken van Spaanse kunstenaars zoals El Greco, Murillo en Goya. Maar je vindt er ook Van Dyck, Ruisdael en Bacon.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik verrast werd door dit museum. Mooie grote open zalen met niet te veel werken. De meeste zalen mixten moderne en klassieke werken wat voor een speciaal effect zorgde. Er zijn ook wat zalen met installaties. En enkele tijdelijke collecties in een ander stuk van het gebouw. We bekeken alles en waren ongeveer anderhalf uur zoet. Het is dus niet zo groot, maar we gingen in de namiddag tijdens de lunchperiode en het was er echt heel rustig.

Toegang kost 7 euro per persoon en dat is zeker de moeite waard. In vergelijking met de immense drukte in het Guggenheim dat we enkele dagen later aandeden, was dit museum een oase aan rust. Dit wordt door heel wat toeristen onterecht overgeslagen.

Hoewel Indautxu dus niet de historische charme heeft van Casco Viejo valt er voor cultuurliefhebbers heel wat te rapen of je kan gaan chillen in het park. Voetbalfans kunnen vanaf het park nog even doorlopen tot aan het San Memes stadion. Met kinderen kan je naar het scheepvaartmuseum. Voor ieder wat wils dus.

In welke stad ben jij al eens verrast door de minder bekende plekken?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #3

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #3

Deze zomer word ik 30. En hoewel ik het ergens wel moeilijk vind om te beseffen dat ik niet langer een twintiger ben, is het natuurlijk onvermijdelijk. Ouder worden hoort bij het leven.

En je jaren ’20 zijn een tijd van zoeken, veel nieuwe ervaringen, jezelf tegenkomen… Dat bewijzen de vele blogs die ik hier in de loop der tijd heb neergepend 😅. Het was niet altijd makkelijk en het zal er ook zeker niet eenvoudiger op worden als dertiger. Ik heb daarom eens een poging gedaan om 30 inzichten op te schrijven die ik wil meenemen naar de jaren achter voordeur 3.

30 lessen of inzichten die mij hebben geholpen of nog steeds helpen. Het zijn dus persoonlijke dingen. Het kan zijn dat jij ze onzin vindt, of er niets aan hebt. Ik doe ook maar wat. En ik beweer hier niet de waarheid te spreken.

Misschien heb je er dus iets aan, misschien helemaal niets. Om te vermijden dat dit een gigantische post zou worden heb ik ze opsplitst in drie delen. Ik heb ze trouwens ingedeeld in een willekeurige volgorde.

Hier kan je de lessen 1-10 vinden en hier die van 11 tot 20.

21. Langzaam groeien is ook groeien

Ik ben een best ongeduldig persoon, maar soms heeft iets wat tijd nodig. Soms is een kleine stap ook een stap. Een korte wandeling ’s avonds, een extra glas water, die ene dag dat je wel even je gedachten noteert in een journal. Het is gemakkelijk als falen te benoemen omdat je niet elke dag die dingen doet. Maar elke kleine stap, is een stap. Groei is groei, punt.

Erkennen dat je ergens aan moet of wil werken is een eerste stap. Van jezelf verwachten dat je dit morgen al perfect doet een utopie.

22. You do you

Maak vooral je eigen pad. Er is geen route die je moet volgen. Geen checklist om af te vinken. Huisje, tuintje, kindje? Dat is een maatschappelijke norm waar je echt niet aan hoeft te voldoen. Of net wel, als je dat helemaal ziet zitten.

You do you. Als jouw pad iets helemaal anders is dan wat anderen lijken te kiezen, is dat oké. En dat zal soms rare of zelfs nare reacties met zich meebrengen. Maar je mag je eigen keuzes niet van die van anderen laat afhangen.

De meeste mensen hebben op latere leeftijd vooral spijt dat ze zich zo hebben laten leiden door wat anderen van hen denken of wat anderen vinden. Jammer toch? Al is het niet eenvoudig, we zijn sociale dieren en willen graag bij de kudde horen.

23. Tijd is het enige wat er toe doet

“Of all losses, time is the most irrecuperable for it can never be redeemed.” Dit is een quote van Henry VIII himself, die aan het einde van het leven terugblikt op een best woelige tijd. Maar het geldt voor ons allemaal.

Kies voor tijd in plaats van geld. Wanneer het maar kan. Je carrièrestatus, je bankrekening, dat dure kledingmerk dat je draagt… het lijkt allemaal belangrijk, maar weet dat tijd het echt kostbare goed is.

24. Investeer in jezelf

Ga op reis, bezoek musea, lees boeken, volg een cursus, leer een andere taal, probeer een nieuwe hobby, wandel door de natuur…. Maak hier tijd en geld voor. Investeren in jezelf is nooit verloren. Je wordt er opnieuw een rijker mens door (alleen zie je dat niet op je bankrekening). Deze moet ik zelf nog wat meer toepassen.

25. Minimaliseer

Aansluitend bij het vorige punt: spullen maken zelden gelukkig. Iets meer genuanceerd: te veel spullen (van hetzelfde) maken zelden gelukkig. Een kast vol kleren die je niet aandoet, dure gadgets die je niet meer gebruikt… het is zo zonde. Het hoopt letterlijk op in je huis en dus ook in je hoofd. Minimaliseren of ontspullen – je kan het hypes noemen maar ze zorgen voor een leger huis en hoofd.

En ja al dat gezeik over ‘het is de ervaring die telt’ en ‘herinneringen maken’. Ik walg er ook van. En toch hebben ze gelijk – in bepaalde zin. Echt niet elke dag hoeft memorabel te zijn. Maar het zijn wel je herinneringen die tellen en spullen hebben daar vaak maar weinig mee te maken.

26. Ja, feminisme is nog verdomme nodig

Jarenlang vond ik feminisme een lelijk woord. Een overbodig woord zelfs. Maar niets is minder waard. Deze wereld is georganiseerd door en voor (witte) mannen.

Het is aan vrouwen om te blijven strijden voor onze rechten, om gehoord te worden, om begrepen te worden en om taboes te doorbreken. Menstruatie, seks, mentale én fysieke gezondheid, werk vs privébalans, kinderwens, abortus, carrière en loon… het zijn maar enkele topics waar er werk aan de winkel blijft, ook in België. En mannen kunnen ons hier zeker in helpen. Zij zijn niet de vijand, maar bondgenoten. Maar ze moeten nu ook gaan doen alsof vrouwenrechten geen ding meer zijn anno 2023, want dat zijn ze wel.

27. Omring jezelf met positieve energie

Verwijder energievreters. Mensen die je altijd naar beneden halen of enkel over zichzelf babbelen. Social media profielen die je geen goed gevoel bezorgen. Nieuwsberichten die alleen maar de negatieve kant van de zaak belichten.

Wij zijn allemaal voorgeprogrammeerd om de slechte dingen te onthouden. Als je dan voortdurend wordt geconfronteerd met negativiteit is het niet eenvoudig om daar door te kijken. Ik volg het nieuws nog maar op beperkte voet en probeer de impact op mijn mentale gezondheid ervan te beperken. Ik probeer daarnaast ook negatieve mensen te vermijden. Dat is niet eenvoudig, maar wel nodig merk ik voor mijn mentale gezondheid.

28. Maar pas op voor toxische positiviteit

Soms komen dingen niet goed. Soms is er verdriet, woede of angst. Gebeuren er nare dingen. En die moeten niet onder de mat geschoven worden onder het mom van positiviteit. Het is niet omdat buiten de zon schijnt dat je vrolijk moet zijn. Je gevoelens mogen er zijn. Altijd.

29. Neem tijdig vakantiedagen op

Ja jongens, ik ben hier zelf zo slecht in dat ik het hier maar eens neerschrijf. Ook als je freelance werkt geldt dat trouwens. Neem af en toe eens afstand van je werk. Plan dat op voorhand, maar zorg ook dat je last-minute al eens in je bed kan blijven liggen.

En als je vakantie op voorhand plant: neem dan vakantie een week voor je vakantie wil inplannen. Geloof mij, je toekomstige zelf dankt u.

30. We doen allemaal maar wat

Als kind denk je dat volwassen zijn een fase is waarin je de dingen op orde hebt. Spoiler: je hebt je leven nooit op orde. En dat maakt het allemaal niet gemakkelijk. Maar we doen echt allemaal maar wat. We doen ons best om er iets van te maken. En dat is prima.

En ik schreef hier ook maar 30 levenslessen neer waar ik iets aan heb gehad. Ik pas die zeker niet allemaal toe. Ik heb het ook allemaal niet op een rijtje in mijn leven. Ik doe maar wat. Of ik nu 29 ben of 30, dat zal niet veranderen.

Dingen die ik niet begrijp…

Dingen die ik niet begrijp…

In een zeer zeer ver verleden deelde ik hier al eens zo’n lijstje van dingen die ik niet begrijp. Maar Irene blies deze rubriek onlangs nog eens nieuw leven in en daardoor had ik zin om zelf nog eens zo’n lijstje samen te stellen.

  • Babyshowers (met dank aan Lesley deze). Om te beginnen: wat heeft dat met een douche te maken? En gaan we nu echt vieren dat twee mensen succesvol seks hebben gehad en zich nu moeten voorbereiden op een kind dat hun hele leven overhoop gaat halen? Op het moment dat ze eigenlijk nog zouden moeten genieten van de rust die binnenkort niet meer te vinden zal zijn? Bizar, zeker wetende dat er ook gender reveal party’s en babyborrels georganiseerd worden. De gemiddelde baby heeft een drukker sociaal leven dan ik.
  • Hardcover boeken met dan ook nog eens zo’n papieren hoescover erover getrokken. Ik ben echt zwaar team paperback! Een hardcover kan soms wel mooi zijn maar het is zwaar en het boek plooit niet goed. En dan doen die daar dus soms zo’n papieren cover rond, waarom? Dat is echt irritant om te lezen (ik haal die er dan ook altijd vanaf). En je kan je daar gewoon aan snijden (heb ik echt vaak voor) en het gaat ook stuk…
  • Begrijp me bij deze niet verkeerd: ik vind het geweldig dat andere vrouwen ondernemen en een eigen zaak starten. Maar waarom zie ik elke gemiddelde veertigjarige vrouw ontslag nemen om dan na het volgen van één cursus een eigen Instagramaccount op te starten dat met naaien, breien of borduren te maakt heeft? Waar je patronen of stoffen kan kopen. Met een overvloedig gebruik van #girlboss en melige foto’s van hun kinderen die poseren in eigen creaties (benieuwd hoe die kinderen daar gaan over denken later).
  • Matcha in eten doen waardoor die dingen groen kleuren. Thee, koffie, koekjes, cake… zijn niet groen. Die kleur associeer ik echt met gras, of met sommige groenten – sorry.
  • Van die mensen die naar een sportwedstrijd gaan om dan te zwaaien of andere dingen doen om op tv te komen (zoals gevaarlijk naast renners lopen – ik kijk naar jou Tour De France!). Vaak gevaarlijk voor de sporters in kwestie (remember omie en opie?). Plus niemand is naar het publiek aan het kijken – ook uw bomma niet – dus stop daarmee. Er zijn echt veel makkelijkere manieren om op tv te komen. Schrijf u in voor Million Dollar Island, First dates of desnoods Blokken.

Wat begrijp jij niet?

Valencia #5: ciutat vella deel 2 en de kathedraal
cof

Valencia #5: ciutat vella deel 2 en de kathedraal

In maart 2020 (jawel, vlak voor de eerste lockdown) vertrok ik voor 5 dagen naar Valencia. Ik deed hier al eens een uitgebreid verslag van hoe die reis is verlopen in tijden van corona. Vanaf de vierde dag sloten restaurants en bezienswaardigheden hun deuren. Gelukkig zaten wij op een Airbnb appartement waar we zelf ons potje konden koken. Valencia is en blijft een populaire citytripbestemming en de stad is dat ook helemaal waard volgens mij. We hebben uiteraard niet ons volledige lijstje kunnen afwerken, maar we hebben toch wel een aantal hele fijne dingen gedaan. En die tips deel ik graag met jullie.

De Sixtijnse kapel van Valencia

De vorige keer nam ik jullie mee op deel 1 van onze tocht door de oude stad. Na de lunch werd onze aandacht getrokken door een kerk niet veel verder in de straat. De mensen wenkten ons naar binnen en begonnen meteen heel wat uitleg te geven. Zij hadden namelijk al door dat ze hun deuren gingen moeten sluiten door corona en waren de wanhoop een beetje nabij. Het begon ons te dagen dat er iets serieus aan de hand van. We namen het aanbod van de mensen aan en bezochten de St-Nicolaas kerk. Binnen mochten we geen foto’s nemen, we kregen wel een goede audiogids waardoor we al snel een klein uur zoet waren. We betaalden 7 euro p.p. en daarmee mag je ook het zijdemuseum en nog een andere kerk binnen.

St. Nicolaas is een barokke kerk en wordt blijkbaar de Sixtijnse kapel van Valencia genoemd. Dat wisten wij niet en dus viel onze mond open toen we de kerk binnen kwamen en het beschilderde plafond zagen. Ik ben ontzettend blij dat we dit hebben meegepikt.

Nadien was het plan om eerst het centro del carmen (een moderne kunstengalerij met een leuke binnentuin) te bezoeken. De deur van het centrum van Carmen vonden we niet (gesloten – later werd duidelijk dat dit kwam door corona). We vonden wel onderstaand street art werk. Een kattenhuisje.

Volgende stop: torres de serranos. De andere stadspoort die mooi bewaard is gebleven. Omdat we in de voormiddag al de torres de quart hadden bezocht, gingen we deze keer niet naar binnen, maar mijn hart maakte wel alweer een sprongetje bij deze torenpracht.

Torres de serranos

Plaza de la virgen, kathedraal en miguelete

Op naar het plaza de la virgen, het hoofdplein van de oude stad waar je de kathedraal kan vinden.

Plaza de la virgen

De kathedraal van Valencia werd gebouwd in de 13de eeuw en is zoals vele kerken in Spanje gevestigd op de resten van een oude moskee. De kerk bevat verschillende bouwstijlen die er doorheen de eeuwen aan zijn toegevoegd. Je betaalt 8 euro om de kerk binnen te mogen en je krijgt een audiogids. De toren of miguelete kan je apart beklimmen voor 2 euro.

Wij begonnen met de kerk, die vanbinnen best sober oogt, maar wel heel groot is. De kathedraal is ook bekend als bewaarplaats van de Heilige graal die je ook kan gaan bekijken. In een van kapellen vind je schilderijen van Goya. Er huist ook een museum van kerkschatten, maar dat hebben we ons aan voorbij laten gaan.

De miguelete of klokkentoren werd in de 15de eeuw gebouwd en is 51 meter hoog. Het aantal trappen viel zeer goed mee en er zijn verkeerslichten bovenaan om aan te duiden of je naar beneden kan (want het is uiteraard éénrichtingsverkeer). Bovenaan vind je een grote klok en kan je genieten van het uitzicht.

Uitzicht vanaf de miguelete

Sluitingen, een rond plein en het smalste huis

Na de beklimming hadden we wel een ijsje verdiend. We stopten bij Helados Llinaros op het plein voor de kathedraal. We vertrokken met een akelig gevoel in onze maag richting de zijdehallen of La lonja de seda. En wat we vreesden gebeurde: gesloten wegens covid. Ook de kerk aan de overkant ging voor onze ogen dicht.

We besloten de laatste stops op de route van onze reisgids toch nog aan te doen. Het plaza redonda ligt een beetje verscholen, maar is meteen te herkennen aan zijn ronde vorm. Er staan normaal allerlei kleine kraampjes die nu ook weg of dicht waren. Het is een pittoresk pleintje.

Op naar het smalste huis van de stad: la estrecha. Je moet even goed kijken maar dan zie je kleine roze voorgevel opdoemen. Net breed genoeg voor een raam.

Op naar het grote plein plaza de la ayuntamiento waar nu nog enkele poppen van Las Fallas stonden. Heel wat mooie gebouwen omringen het plein, maar je springt best even binnen bij het postkantoor, of correos. Het ziet er langs buiten saai uit, maar binnen vind je een modernistisch meesterwerk van een zekere Navarro, gebouwd in 1923.

Achter het gemeenteplein begint de winkelstraat. Wij doken nog de Desigual binnen, maar werden er niet veel later buitengezet. De provincie Valencia had besloten in lockdown te gaan. Vanaf morgen, maar vele winkels deden onmiddellijk hun deuren dicht.

Fallaspop op het Plaza de la ayuntamiento

We wandelen terug naar onze Airbnb in de wijk Rufaza en vonden ’s avonds nog een plekje bij tapasbar Mamalu Rufaza. Vele andere horecazaken bleven gesloten. En zo was er weer een eind gekomen aan een dagje Valencia en bevonden we ons in een land in lockdown. Op onze voorlaatste dag zouden we nog een grote parkenwandeling maken, daarover vertel ik je later meer.

Ben jij al eens in Valencia geweest?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #2

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #2

Deze zomer word ik 30. En hoewel ik het ergens wel moeilijk vind om te beseffen dat ik niet langer een twintiger ben, is het natuurlijk onvermijdelijk. Ouder worden hoort bij het leven.

En je jaren ’20 zijn een tijd van zoeken, veel nieuwe ervaringen, jezelf tegenkomen… Dat bewijzen de vele blogs die ik hier in de loop der tijd heb neergepend 😅. Het was niet altijd makkelijk en het zal er ook zeker niet eenvoudiger op worden als dertiger. Ik heb daarom eens een poging gedaan om 30 inzichten op te schrijven die ik wil meenemen naar de jaren achter voordeur 3.

30 lessen of inzichten die mij hebben geholpen of nog steeds helpen. Het zijn dus persoonlijke dingen. Het kan zijn dat jij ze onzin vindt, of er niets aan hebt. Ik doe ook maar wat. En ik beweer hier niet de waarheid te spreken.

Misschien heb je er dus iets aan, misschien helemaal niets. Om te vermijden dat dit een gigantische post zou worden heb ik ze opsplitst in drie delen. Ik heb ze trouwens ingedeeld in een willekeurige volgorde. De vorige post kan je hier lezen, vandaag lessen 11-20.

Sorry voor het Pinterest-tegel gehalte. Feel free om weg te zappen ;).

11. Blijf weg van de weegschaal

Je kan dit letterlijk opvatten: je gewicht voortdurend in het oog houden heeft volgens mij nog nooit iemand gelukkig gemaakt. Maar ik bedoel het toch vooral figuurlijk: stop met jezelf te vergelijken ten opzichte van anderen.

Jij moet niet beter zijn/doen/hebben dan anderen. Anderen zijn/doen/hebben ook niet beter dan jij. Die weegschaal maakt echt alleen maar ongelukkig.

We zijn voorgeprogrammeerd om te vergelijken. Om voortdurend af te wegen wat de beste keuze is, de meest logische volgende stap en hoe we het zelf doen. Ik laat me er ook nog vaak aan vangen en sociale media helpen de boel niet bepaald vooruit – integendeel. Maar het heeft echt geen zin om voortdurend alles wat jij hebt/bent of doet in de weegschaal te leggen en daar je geluk of beslissingen van te laten afhangen.

12. Kijk uit voor mensen die niet van dieren houden en/of lelijk praten over hun geliefden

Is het en-en verhaal of doen ze ook lelijk tegen hun geliefden als die in de buurt zijn? Dan is het zeker een no-go.

Dit klopt echt elke keer. Mensen die niet lief kunnen zijn tegen andere wezens, zijn meestal geen goede mensen. En iedereen kan een slechte dag hebben, maar meestal is het probleem niet die éne keer. Toxisch gedrag gaat zelden over na één keer. Laat die mensen los.

13. Draag zorg voor je lichaam

Dit is alles wat ik daarover kan zeggen: draag oordoppen, smeer zonnecrème, drink aub voldoende water, rust wanneer dat moet, maar beweeg ook voldoende. Rook niet. Alcohol is zelden nodig, hoeveel sociale druk er ook lijkt te zijn. Draag comfortabele schoenen en kledij. De tijd om je in te kleine ballerina’s en minirokjes te murwen is -gelukkig maar- voorbij.

Ik heb hier zelf nog veel te leren – behalve dan wat betreft comfie kleren. Comfie is my middle name 😁.

14. Control the controllables

Wat je niet kan controleren, moet je loslaten. En dat is verdomd moeilijk. Maar het is de enige vrije keuze die we hebben wanneer het gaat om dingen buiten ons controleveld: ze loslaten. En controledrang stamt net van een angst om geen eigen keuze te hebben. Die heb je dus wel. Hoe moeilijk ook.

15. Zwijgen en luisteren > praten, praten, praten

Je wil echt niet degene zijn die gekend staan als de prater. Luister eens echt naar wat anderen je vertellen. Laat stiltes zijn door te zwijgen. Stel vragen en toon interesse. Ook al gaat misschien het over een onderwerp dat je niet veel zegt. Je wordt er een leuker en vriendelijker mens door.

16. Schrijf

Flauw hé, als het van een blogger komt? Ik bedoel hier niet mee dat je een literair meesterwerk hoeft uit te brengen of zelf een blog moet starten. Het af en toe neerschrijven van je gedachten, je to do’s, je bekommernissen… kan enorm helpen om je hoofd vrij te maken. Daarnaast is het ook gewoon leuk om later eens te kunnen terug lezen over bepaalde periodes.

Schrijven doe je dus niet voor anderen, maar voor jezelf. En je kan er op elk moment mee starten. Begin eens met ’s avonds je dag samen te vatten in drie lichtpuntjes of in één zin.

17. Ween

Huilen kan best functioneel zijn. Het is een uiting van emotie. En het is een pak beter dan het opkroppen.


Als je om eender welke reden – verdriet, boosheid, angst, onmacht of zelfs puur geluk – de tranen voelt opwellen, wil dat je zeggen dat je erom geeft. Je hoeft je niet te schamen om die betraande ogen te tonen. Het geeft dat het je wat kan schelen. En wenen lucht ook gewoon op.

18. Emoties zijn niet vergelijkbaar

Ken je van die mensen die als je iets vertelt dat je erg vond of dat je dwarszit je meteen onderbreken om hun eigen levensverhaal – of dat iemand die ze via via kennen – te vertellen dat volgens hen sowieso nog wel veel erger is dan dat van jou? En dat je je daardoor niet erkent voelt in jouw emoties?

Well, they’re wrong. Je hoeft je eigen emoties niet weg te stoppen omdat iemand het ergens ter wereld erger heeft dan jij. Want er is altijd iemand die het erger heeft dan jij. Het is altijd ergens oorlog, hongersnood of een grote natuurramp. Dat wil niet zeggen dat jij niet mag rouwen om je huisdier, je grootmoeder/-vader of een gebroken vriendschap. Jouw gevoelens mogen er altijd zijn – ongeacht wat er rondom je gebeurt.

Emoties vergelijken is één van de meest toxische dingen die er bestaan. Emoties zijn in sé nooit vergelijkbaar. Wij reageren allemaal anders als we in dezelfde situatie zitten. En dat is oké.

En als iemand zelf je dus zo’n verhaal vertelt: luister dan en probeer er niet meteen een eigen verhaal aan te koppelen.

19. We zijn allemaal alleen

Niet meteen de meest opbeurende les: eigenlijk staan we er allemaal alleen voor. Je kan heel wat mensen rondom je hebben die je steunen en begrijpen en liefhebben… maar op het einde van het verhaal moet jij je leven leiden. Jij bent de enige persoon die je heel je leven moet meedragen. Dus je kan best beginnen met jezelf leuk te vinden ;). En plezier te vinden in alleentijd.

En er zullen ontzettend veel momenten zijn dat je je alleen voelt – ook in een relatie, wanneer je een fijn gezin hebt of wanneer je veel vrienden hebt. En jammer genoeg is de kans groot dat je je op een bepaald moment eenzaam zal zijn.

Dat is niet fijn, maar het is vrees ik deel van het leven? Reik gerust uit naar anderen, maar probeer ook zelf rust en plezier te vinden in dingen die jij alleen doet.

20. Er is niets dat kippensoep niet kan oplossen

Kippensoep heelt veel. En voor de vegetariërs: een goede kop (veggie) bouillon also does the trick.

Et voila, zo komt die 30ste verjaardag weer wat dichterbij ;).

Firenze #1: Santa Maria Novella en San Frediano

Firenze #1: Santa Maria Novella en San Frediano

In maart 2023 trokken Leen en ik eindelijk nog eens op citytrip. We kozen voor Firenze – de hoofdstad van Toscane, van de Italiaanse renaissance en van pasta, pizza en gelato. Cultuur meets lekker eten, de ideale combo.

Op de eerste dag vlogen we natuurlijk naar Italië. Waarna we heel eenvoudig met de tram van het mini-vliegveld van Firenze naar het centrum van de stad reden. We sliepen in een gezellige Airbnb in het San Frediano district aan de overkant van de Arno. En daarom besloten we deze wijk als eerste te verkennen.

Starten deden we met een lunch bij RAW Vegan Firenze, meer hipster dan dit vind je het niet. Als dessert een eerste portie gelato bij La Carraia aan de gelijknamige brug. En jawel, al meteen een aanrader, heel lekker ijs!

Santa Maria De Novella

De wandeling van de dag startte op het plein voor de Santa Maria De Novella. Dit is een van de grote basilieken van de stad en ook de oudste. Met een voorgevel in wit en groen marmer die er later is voorgezet is dit meteen een toonbeeld van de renaissance.

Wij betaalden 7,5 euro per persoon om de kerk binnen te mogen en hadden geen idee hoe groot het binnen was.

De kerk is niet van top tot teen beschilderd, typisch voor een eerder sobere Dominicaanse kerk. Het interieur is gotisch en het is vooral het zwart-witte patroon dat opvalt. Het topwerk is de ‘Trinity’ (De heilige drievuldigheid) van Masaccio dat geschilderd is op een zijmuur. Daarnaast zijn er verschillende zijkapellen.

Wat we niet wisten is dat je naast de kerk ook een museum en een klooster kan inwandelen. Zo stonden we plots in een patio/kloostertuin waarvan de muren beschilderd waren met fresco’s. En het was er heerlijk rustig toen wij er waren.

We liepen er wel een tijdje rond. Binnen zijn nog een aantal zalen met religieuze objecten en schilderijen. Maar het was toch vooral het klooster dat onze aandacht vasthield.

Meteen een fijne kennismaking met wat Firenze te bieden heeft: kerken en fresco’s. Later zou blijken dat dit mijn favoriete kerk is die we bezocht hebben. Aanrader dus.

Niet veel verder zit de bekendste apotheek van de stad, ook Santa Maria Novella genaamd, maar daar stond een rij aan te schuiven om binnen te mogen. Dit is dus eerder attractie geworden en we lieten het aan ons voorbij gaan.

Chiesa di Ognissanti

We stapten verder richting de Arno naar een volgende kerk. De Chiesa di Ognissanti, kerk van Allerheiligen, stamt uit de 13de eeuw en zet de toon van de barok in Firenze. Tijdens de Italiaanse renaissance was dit de familiekerk van de Vespuccifamilie. En daarom ligt o.a. de ontdekkingsreiziger Amerigo Vespucci er begraven.

De kerk is echter vooral bekend omdat ook Sandro Botticelli er zijn laatste rustplaats vindt. En dat is niet toevallig: zijn muze Simonetta Vespucci – die meer dan waarschijnlijk model stond voor ‘De geboorte van Venus’, stierf jong en kreeg er een graf. Botticelli ligt bijna letterlijk aan haar voeten begraven, op zijn wens. Inspiratiebron of tragisch liefdesverhaal, wie zal het zeggen?

In de kerk vind je ook een fresco van Botticelli. Maar even indrukwekkend is ‘Het laatste avondmaal’ van Ghirlandaio. Je kan la chiesa de Ognissanti gratis bezoeken.

Uitblazen aan de stadspoort

Van hieruit staken we de Arno over naar San Frediano. We wandelden richting de oude stadspoort, en ploften neer voor een eerste goed glas wijn en Aperol bij Santarosa Bistrot. Een heerlijke bar annex koffieplek in een park.

De porta de San Frediano is een 13de eeuwse stadspoort met deuren van 13 meter hoog. Je ziet er nog de koperen ringen hangen waaraan vroeger de paarden werden vastgemaakt.

Cappella Brancacci

Hierna wilden we nog graag langs de San Frediano in Castello kerk met zijn niet afgewerkte voorgevel en koepeltje, maar hoewel die zou opengaan ’s avonds hebben wij er een tijdje gestaan zonder succes. Italianen en hun openingsuren…

San Frediano in Castello

Wat verderop vind je op een tof plein de cappella Brancacci, die deel zijn van de Basilica di Santa Maria del Carmine. De kapellen zijn beschilderd met fresco’s van Massaccio uit de vroege renaissance en zouden heel erg de moeite zijn. De eerste keer dat we er passeerden waren de kapellen niet open, de tweede keer waren ze volgeboekt. Reserveer dus op voorhand je tickets voor deze. Ik wil er graag naartoe een volgende keer.

Heerlijk dineren bij Tamero

Voor het avondeten trokken bij naar pastabar Tamero op het nabijgelegen Piazza Santo Spirito. Je eet hier verse pasta bv. de traditionele cacio e pepe of gnocchi met truffel. Ook de pizza zag er lekker uit en de wijn was zeer goed. Aanrader!

En zo was de eerste geslaagde dag in Firenze een feit. De samenvatting? Veel kerken, leuke straatjes en lekker eten. In San Frediano proef je van het typische Italiaanse sfeertje zonder het massatoerisme van het centrum van Firenze.

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #1

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #1

Deze zomer word ik 30. En hoewel ik het ergens wel moeilijk vind om te beseffen dat ik niet langer een twintiger ben, is het natuurlijk onvermijdelijk. Ouder worden hoort bij het leven.

En je jaren ’20 zijn een tijd van zoeken, veel nieuwe ervaringen, jezelf tegenkomen… Dat bewijzen de vele blogs die ik hier in de loop der tijd heb neergepend 😅. Het was niet altijd makkelijk en het zal er ook zeker niet eenvoudiger op worden als dertiger. Ik heb daarom eens een poging gedaan om 30 inzichten op te schrijven die ik wil meenemen naar de jaren achter voordeur 3.

30 lessen of inzichten die mij hebben geholpen of nog steeds helpen. Het zijn dus persoonlijke dingen. Het kan zijn dat jij ze onzin vindt, of er niets aan hebt. Ik doe ook maar wat. En ik beweer hier niet de waarheid te spreken.

Misschien heb je er dus iets aan, misschien helemaal niets. Om te vermijden dat dit een gigantische post zou worden heb ik ze opsplitst in drie delen. Vandaag de lessen 1-10. Ik heb ze trouwens ingedeeld in een willekeurige volgorde.

Sorry voor het Pinterest-tegel gehalte. Feel free om weg te zappen ;).

1. The one you feed

Dit stamt uit een van de moeilijkste periodes van de afgelopen jaren. Ik zat er toen mentaal best onderdoor en was heel angstig. De parabel ‘The one you feed’ opende om één of andere manier mijn ogen. En die gaat als volgt.

In elk van ons zit een zwarte en een witte wolf. De zwarte staat voor alle negatieve gevoelens: boosheid, jaloezie, angst, verdriet… De witte wolf staat voor het omgekeerde: rust, plezier, geluk, zelfvertrouwen… Die twee wolven vechten met elkaar om aandacht. En het is de wolf die je zelf het meeste eten geeft die het sterkste zal zijn en dus zal overwinnen.

Kort samengevat: wat je aandacht geeft, groeit. En dat is zeker zo met gevoelens. Ik heb maandenlang mijn angst gevoed, met als resultaat dat ik nog angstiger werd. Het is dus een keuze om bij alles meteen aan het slechtste scenario te denken. Je hoeft dat niet te doen en kan ook op het positieve focussen. En wanneer ik dat toch doe, denk ik even terug aan mijn witte wolf die ook honger heeft.

2. Vertrouw altijd op je intuïtie

Als je dit zweverig vindt klinken, ik begrijp je. Ik had dat ook. Maar mijn intuïtie heeft me meer dan eens de juiste keuze doen maken. Ik vertrouw op dat stemmetje in mijn hoofd dat aangeeft wanneer iets geen goed idee is of iemand geen goed persoon voor mij is. Zet je verstand dus zeker niet uit, maar luister naar wat je buikgevoel je wil vertellen en weeg die zaken tegenover elkaar af.

3. Voortdurend geluk bestaat niet

It comes and goes in waves. Er zullen pieken zijn. Hopelijk veel pieken. Maar er zijn ook dalen en die horen bij het leven. Niemand staat elke dag zingend op zoals Sneeuwwitje. En dat is oké, want dat lijkt me mega vermoeiend 😅. Er zullen kutdagen zijn. En mooie dagen – waar je extra hard van moet genieten.

4. Maak de cirkel rond

Je future self bedankt je morgen omdat je vandaag die was toch in de kast hebt gelegd, het afwasmachine hebt opgezet of die factuur hebt betaald. Laat taken – in het huishouden, op het werk… – niet onderweg hangen. Maak het af zodat het uit je hoofd kan. De cirkel rond maken is echt mijn gouden ‘doe alsof je een huisvrouw bent’-tip. *ahum, hoor mij bezig*

5. Piekeren is nooit productief

Je bent jezelf je hele leven zorgen aan het maken om dingen die nooit zullen gebeuren. Piekeren is altijd slecht, in welke situatie dan ook. En eigenlijk weten we dat allemaal. Maar soms kan je er niet aan doen.

Ik stel mezelf dan meestal de vraag ‘Ga ik hier over 5 jaar nog steeds van wakker liggen?’ of ‘Zal dit over 5 jaar nog steeds een impact hebben op mijn leven?’. Is het antwoord neen, dan doe ik het licht uit en ga ik slapen. Want we piekeren toch vooral vlak voor het slapengaan of tijdens het wakker liggen in bed. Slaap heelt veel en je staat vaak veel lichter weer op ’s morgens, zonder al dat gepieker.

En dit klinkt allemaal heel mooi in theorie. Ik lig nog wel vaak wakker denkend dat ik een verschrikkelijke partner/vriendin/collega/familielid ben omdat ik X aantal dagen/weken/maanden/jaren geleden iets heb gedaan of gezegd dat niemand zich nog herinnert maar ik wel. Zucht.

6. Vriendschappen komen en gaan

Vriendschap is niet makkelijk. Je moet er voor werken. Maar soms moet je het ook bewust loslaten. En dat is eens zo moeilijk. Je hebt vandaag nog heel wat belangrijke mensen in je leven niet ontmoet. En sommige oude goede vrienden ga je misschien nooit meer zien.

En dat is oké, dat is het leven. Koester de vrienden die je nu hebt. Die nu naar je luisteren en je nemen voor wie je bent. Die je doen lachen en bij wie je kan huilen. Een handvol van die mensen is meer dan genoeg om vriendschap te beleven.

En vrienden loslaten of zelf achtergelaten wordt suckt. Je mag daar best verdriet om hebben.

7. Be kind and have courage

Zoals de mama van Cinderella het zo mooi zegt in de live action film: wees altijd vriendelijk en moedig. Een glimlach of een lief woord opent zoveel deuren. En door moed te hebben en dingen te durven uitspreken of doen bouw je vaak respect op. Hoe je jij gedraagt naar anderen zal een impact hebben op hoe jij behandeld wordt.

Ik probeer altijd vriendelijk te zijn tegen wie ik tegen kom. De kassierster, de bakker, mensen aan de telefoon die je proberen verder helpen (ook al heb je daarvoor 45 minuten in de wachtrij naar een irritant muziekske moeten luisteren, grmbl). Ook als die persoon duidelijk zelf een slechte dag heeft.

(Dit gezegd zijnde: als ik het gevoel heb dat mensen mij niet willen verder helpen en echt moeilijk doen, hang ik vaak echt de bitch uit. Ik ben daar niet trots op, maar het gebeurt wel. Iets met have courage en blijven ademen zeker?)

8. Omarm de oma/opa die diep vanbinnen in je zit

We hebben allemaal een oma of opa in ons. Iemand die het liefst avondenlang alleen in de zetel zit. Die graag boeken leest, kruiswoordraadsels invult of reality tv kijkt. Dat is lang niet cool geweest. Maar steek die kant van jezelf aub niet weg. Ga naar dat museum. Lees dat boek. Ga wandelen. Het is wel cool en daar mag je best voor uitkomen.

Mijn 15-jarige ik lacht me kei hard uit en rolt enorm met haar ogen als ze zou horen wat ik vandaag leuk vind om te doen. Ik hou van mijn granny dagen.

9. Dit is alles wat ik weet over time management

Bepaal elke dag 2-3 prioriteiten waarvan 1 grote, moeilijke taak en doe die eerst. Doe taken van 2 minuten meteen (maar na je prioriteiten). Spreek mensen persoonlijk aan of bel ze op als het dringend of gevoelig is. Vraag hulp als je die nodig hebt. Zeg nee als je iets echt niet wil of kan doen. Op sommige dagen ben je nu eenmaal onproductief, doe dan je papegaaitaken (mails bv). Leef niet in je mailbox en hanteer een vorm van inbox zero. Overwerken is het zelden waard, maar het moet nu eenmaal af en toe (leer daar dan uit). Doe soms eens iets wat niemand anders lijkt op te pakken (spring in dat lege gat en kijk wat het geeft).

Maar vooral: geen enkele promotie of kans wordt zomaar weggegeven omdat je er bent. Ga voor wat jij wil in je job en spreek dat uit. Zoek naar de werkcultuur waarin jij je goed voelt en waarin je je kwetsbaar durft opstellen. Dan zit je meestal wel op je plek.

10. Het leven is te kort voor saaie sokken

Het is ook veel makkelijker tijdens het opplooien van de was ;). En oh ja: je ondergoed hoeft niet bij elkaar te passen. Wie heeft dat zelfs ooit bedacht?

Draag jij saaie sokken? Vind je alles hierboven complete bullsh**? 😃

Instastress
rhdr

Instastress

Het is ongetwijfeld de vloek van sociale media. Jezelf vergelijken met anderen, bewust zijn van zaken die gebeuren waar jij niet bij bent, grote levensupdates van kennissen of oudere vrienden… Maar ik heb er de laatste weken meer last van dan anders.

De sociale agenda is hier best gevuld. Een trouw, Werchter, Londen en tussendoor nog wat sociale uitjes. Niks om over te klagen. En toch knaagt er al een aantal dagen iets aan mij. Ik zie tegelijk nog zoveel anderen dingen gebeuren – zoals een vrijgezellenweekend waar ik niet kon bij zijn, mensen die ik niet meer vaak spreek die iets aankondigen en over het algemeen mensen die het altijd leuk lijken te hebben…

Ik plaats amper foto’s op sociale media, en met sociale media bedoel ik eigenlijk Instagram. Daar ben ik al een tijd geleden mee gestopt omdat het me geen goed gevoel geeft – alsof je bevestiging zoekt bij anderen van iets wat jij leuk vindt. En als ik iets wil vertellen doe ik dat hier en mensen willen het niet dubbel zien/lezen toch? Maar soms vrees ik dat door zelf niets te delen mensen mij vergeten ofzo? Complete onzin hoogst waarschijnlijk, maar ‘ik deel dus ik ben’ is zowat de leuze van onze generatie.

En ik deel hier vanalles, dus ben ik dan genoeg? Wat is genoeg? Wanneer is het genoeg? Ik weet het soms echt niet meer. Ik heb hier normaal niet zoveel last van, maar met het goede weer van de laatste weken is iedereen plots zo aan het overdelen – en Instagram is gemaakt om ons te doen blijven scrollen – dat ook ik daar niet immuun voor ben denk ik.

Zolang we maar beseffen dat Instagram niet het echte leven is. Verre van.

Heb jij soms last van een ongemakkelijk gevoel wanneer je door sociale media scrollt?

Hoe het nu gaat
rhdr

Hoe het nu gaat

Tja, hier ben ik dan met mijn goede voornemens om wat vaker opnieuw iets te posten. En nu moet er natuurlijk nog iets uit mijn hoofd komen ook hé. Dus beginnen met hoe het gaat is altijd een oplossing.

En de eerlijkheid dwingt me tot het volgende: het gaat nog altijd niet fantastisch goed. Het gaat wel beter dan twee maanden geleden, maar er is nog steeds precies zoveel gaande dat er weinig ruimte is in mijn hoofd. Dat ik blokkeer wanneer ik eens een uur ‘vrije tijd’ heb. Dat ik niet weet wat ik daarmee moet.

Ik zie verbetering. Ik voel zelfs fysiek verbetering. Mijn lijf laat soms nog wel uitschijnen dat het niet tevreden is, maar ik slaap goed en voel me over het algemeen fitter dan een paar weken geleden.

Ik voel mezelf ook weer losser zijn als mens. Het beste merk ik dat op het werk. Ik ben weer een vrolijkere collega en heb terug wat meer zelfvertrouwen in wat ik doe. Ik heb een periode gehad dat ik echt ontevreden was van mijn eigen werk, onterecht – naast het feit dat iedereen me dat toen al zei – merk ik dat ik toen wel goede dingen heb opgeleverd. Ik neem terug wat vaker tijd voor een sociale babbel, heb ademruimte in de agenda en doe mee aan de sociale dingen.

Maar privé is het nog veel. De verhuis is achter de rug, maar alle admin nog niet. EPB/EPC is echt een rotwerkske. Er zijn nog veel afspreken na de uren. De sociale agenda vult zich ondertussen voor de komende maanden en dat is dus wel veel om naar uit te kijken. En ook de reis voor de ‘grote vakantie’ is geboekt (we gaan in augustus naar Noord-Ierland!), hoera!

We laten ook bewust de bouwklusjes in het huis nog even liggen. Wat in het begin moeilijk was, maar nu besef ik dat het niet anders kan. Dat erbij zou te veel zijn. We pikken dat later deze zomer wel weer op. Echt laten liggen – dat zit niet in ons.

Dus het gaat allemaal wel goed moet ik puur rationeel zeggen. Ik merk gewoon dat de minste negatieve trigger mij mentaal onderuit kan halen. Zo veel zelfs dat ik een week geleden overwoog om niet naar Werchter Boutique -waar P!nk de hoofdact is- te gaan (want fietsen, veel volk, lang rechtstaan, veel prikkels en ik ben gewoon geen festivalmeisje). Maar nu haar tour begonnen is en ik allerhande filmpjes heb gezien, heb ik er zoooo veel zin in. Het is geleden van 2013 dat ik haar nog zag, dat is 10 jaar (echt, hoe snel gaat het leven?).

En daarna Londen en zo komt alles weer goed, niet? Stap voor stap.

Bilbao #2: 13 eettips en alles over pintxos
nfd

Bilbao #2: 13 eettips en alles over pintxos

In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.

Bilbao bleek een gevarieerde stad met een nog authentiek Spaanse vibe, en toch ook anders dan het zuiden van dat land. De Basken hebben zo hun eigen tradities en gewoontes. Er is een heel moderne wijk rond het Guggenheim en een ouder stadscentrum, genaamd Casco Viejo. Daarnaast zijn er nog heel wat leuke plekken en musea. Ik doe wijk per wijk verslag. Maar vandaag geef ik jullie tips om zeker geen honger te leiden. Wat in een stad als Bilbao met een overload aan leuke bars en eetplekken sowieso een moeilijke opgave zou zijn.

Pintxos?

Vorige keer konden jullie al heel wat lezen over het oude centrum Casco Viejo. Maar daarin had ik het ook heel erg over de pintxoscultuur. En dat leek me een leuke om wat dieper op in te zoomen.

Pinxtos zijn de Baskische variant van de Spaanse tapas. Het enige verschil is dat ze bijna altijd op een stuk stokbrood worden aangeboden met vaak een tandenstoker/prikker erop. Je bewaart de prikkers en het aantal op het einde van de avond bepaalt de rekening. Pintxos zijn zeer goedkoop, ze kosten gemiddeld tussen de 1 à 3 euro per stuk. Basken doen meerdere pintxosbarretjes aan op een avond. Het is voor hen not done om een hele avond op dezelfde plek te blijven zitten.

Bar Irrintzi

Het idee is dat in je in de wilde weg hapjes aanduidt. Wat voor een toerist natuurlijk best moeilijk is want je hebt geen idee wat erin zit. Soms vind je barretjes met in het Spaans de naam erbij geschreven. Maar het is dus wel wat gokken. Omdat Bilbao dichtbij de zee ligt, zijn er heel wat pintxos met vis en inktvis. Maar ook de typische Spaanse ham zie je opduiken en daarnaast zowat alles wat je in een (kaas)kroket kan draaien.

Pintxos mix bij Negroso

En bij die pintxos drinken Basken een goed glas wijn, bv. de lokale Txakoli (uitgesproken tsjakoolie). Ik proefde meerdere keren deze witte wijn en ik moet zeggen dat die smaakte (zeker voor nog geen 2 euro per goedgevuld glas).

De meeste pinxtosbars vind je in Casco Viejo. Voornamelijk op of rond het Plaza Nueva. Wij kunnen deze alvast aanraden:

  • Bar Irrintzi: dikke aanrader aangezien hier niet alleen bordjes staan bij de tapas, maar ze ook de pintxos kort even opwarmen en heel vriendelijk zijn. Hun selectie aan pintxos is vooral wat origineler, noem het hapjes met een twist. En het aanbod varieert avond na avond. Lekkere txakoli hier ook.
  • Negroso op het Plaza Nueva: de enige plek waar we op onze eerste avond een zitplek vonden en waar we dus kennismaakten met deze specialiteit.
  • Bertoko Berria op het Plaza Nueva: veel kleinere keuze aan hapjes, maar ondertussen waren we het al gewend. Ik had het gevoel dat ze hier grote porties hadden voor een kleine prijs. En weer die lekkere wijn natuurlijk.
  • Café Iruna: een bekende plek voor pintxos buiten Casco Viejo. Zij staan bekend om hun lamsspies, die we niet hebben kunnen proeven. We genoten wel van het prachtige interieur in mujedarstijl (tegeltjes!).

Voor de vegetariërs en vegans onder ons: je vervalt al snel in een aanbod aan kaaskroketten, falafel of bruscetta-achtige dingen met tomaat. Maar wij zijn nu wel niet bewust op zoek gegaan naar bars die een groot veggie-aanbod hadden. Er was sowieso een overaanbod aan vishapjes waardoor het soms voor ons al een uitdaging was om enkel vlees en veggie te vinden.

Soit, ik had op voorhand wat schrik voor deze eetcultuur. Maar we hebben echt lekker en goedkoop gegeten in een vaak gezellige barsfeer. Ik zou zo weer een avond aan de pintxos en txakoli willen.

9 andere eetplekken

Voor wie graag eens iets anders wil dan pintxos, geef ik graag nog een aantal tips mee. Hou er rekening mee dat Basken vooral in de latere namiddag (tussen 14u en 16u) uitgebreid lunchen in dit soort plekken en ’s avonds aan de pintxos gaan.

Pacifico: hier eet je fusion (denk Aziatisch, Amerikaans en Spaans door elkaar) voor een zacht prijsje.

De boca Madre: een gezellige en originele Mexicaan die enkel ’s middags open is. Goedkope lunchmenu’s ook.

Het lekkerste brood, de beste koffiekoeken en de Baskische specialiteit Karolina. – een soort gigantische toren van meringue met chocolade en advocaat op- vind je bij Pasteleria Don Manuel. Onderschat zo’n Karolina niet qua hoeveelheid ;).

De Karolina van Don Manuel

Naast De Boca Madre zit de hippe burgertent La Brasa Canalla. Met een goede portie frieten als voorgerecht (ze serveren geen frieten standaard bij de burger, ik denk dat dat een cultureel ding is?) had ik al genoeg.

Colombo: voor wie wat meer klassieke kost (denk pasta’s of vlees met aardappelen) wil eten in de buurt van het museum voor Schone Kunsten. Zat goed vol toen wij er waren.

Ontbijten kan bij Cinnamon Coffee en Food Lab. Een typische hipster koffiebar maar met een Spaanse sfeer.

Wij aten in de namiddag heerlijke taart bij Sua San in de buurt van het Guggenheim, maar die keken ons daar raar aan. Want wie eet er nu taart in de namiddag? Voor hen is dat ontbijt. Dus ik zou dit adresje ook zeker voor ontbijt durven opschrijven én voor de lunch maar dan niet achter taart vragen :D. Hun lunchmenu’s zagen er heerlijk uit (ook een goede optie voor veggie/vegan cuisine).

Een plek om te reserveren: pizza bij Coppola. Hipsterpizza aan Belgische prijzen maar wel heel veel keuze. De pizza wordt voor je neus gebakken en had een dunne korst.

Het beste ijs van Bilbao en omstreken vind je bij Gelati, gelati. Het ziet er heel toeristisch en kitsch uit. Maar ze hebben echt honderden originele smaken en geven grote porties. En dat ijs is gewoon echt hemels. Alleen al voor deze ijsjes zou ik willen terugkeren naar Bilbao.

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

De boeken van dit voorjaar

De boeken van dit voorjaar

De laatste ‘gelezen’-update dateert van half februari. Ondertussen werd er nog wel wat gelezen, ook al was dat iets minder dan normaal door de verhuis. Ik zit momenteel op 15 boeken en ben bezig is nummer 16 en 17. Niet zo slecht ;).

Naar goede gewoonte geef ik de titels in het Engels mee, met een Nederlandse titel tussen haakjes indien het boek vertaald is.

The lady of the loch – Elena Collins

Zoe’s tweelingzus Leah vindt na een stevige dip een nieuwe job als gids in het Schotse kasteel Ravenscraig. Maar ze mag er niet alleen gaan wonen en dus gaat Zoe mee. Eens ze daar zijn voelt Leah zich meteen thuis, maar Zoe voelt een vreemde kilte in het kasteel en ziet ’s nachts een jonge vrouw verschijnen. In de 13de eeuw moeten de dienstmeisjes Agnes en Effie op de vlucht slaan wanneer Robert De Bruce een oorlog voert tegen de Engelse koning Edward I. Ze zoeken hun toevlucht in Ravenscraig.

Een verhaal dat zich afspeelt in Schotland met twee verschillende tijdslijnen. Eerlijk gezegd is dit een boek dat ik al een beetje vergeten was, maar ik heb het toen wel graag gelezen. Er zit veel tempo in dit boek, met een portie avontuur, romance en een geest. Echt een tussendoortje dit.

The marriage portrait (Het huwelijksportret) – Maggie O’Farrell

Wanneer Lucrezia De Medici’s oudere zus Maria sterft, moet zij haar plaats innemen als bruid voor Allessandro d’Este, de nieuwe hertog van Ferrara. Op 15-jarige leeftijd verlaat ze Firenze en na enkele maanden huwelijk is ze ervan overtuigd dat haar man haar wil vermoorden.

De schrijfster van Hamnet kiest opnieuw voor een historische setting en een hoofdpersoon waarvan niet veel geweten is. Dit is veel meer een trage roman dan een historisch verhaal. Het boek is gewoon echt een slow burner en wordt daardoor soms afgekraakt in reviews. Het is gedetailleerd, focust op alledaagse dingen en maakt die soms wat poëtischer dan nodig.

Lucrezia krijgt het karakter van een modern vrouw aangemeten die probeert haar plaats te vinden in een andere tijd dan vandaag. Ik heb wel eens graag een traag, rustig boek en vond dit zeker geslaagd. Maar het is misschien niet voor iedereen.

The shadow of Perseus – Claire Heywood

Danae wordt na een voorspelling van het orakel, dat zegt dat haar zoon zijn grootvader van de troon zal stoten, opgesloten door haar vader. Maar toch vindt ze de liefde waarop ze brutaal verbannen wordt. Samen met haar zoon Perseus probeert ze een nieuw bestaan op te bouwen. Ook Medusa en Andromeda staan voor hun eigen uitdagingen, tot ook zij met Perseus in contact komen.

Heywood is de nieuwste auteur in Griekse mythologie hervertellingen. Haar eerste boek ging over Clythemnestra en Helen van Sparta en is ondertussen in het Nederlands vertaald. In ‘The shadow of Perseus’ volgen we de drie belangrijkste vrouwen in het leven van de jonge held Perseus – Danae, Medusa en Andromeda.

Heywood maakt van hen allen echte mensen die geen mythische krachten hebben of ontmoetingen met helden ervaren. En dat zorgt voor kwetsbare personages. Voor de fans van Circe, A thousand ships en The silence of the girls.

The most beautiful women in Florence – Alyssa Palombo

Simonetta staat in Genua bekend als een ware schoonheid. Ze houdt van kunst en poëzie. Wanneer de Florentijnse bankier Marco Vespucci om haar hand vraagt, accepteert ze dat aanbod. Ze vertrekt uit Genua om een nieuw leven op te bouwen in Firenze, waar ze dankzij de connecties van haar man in contact komt met de Medici’s. Lorenzo de Medici is een beschermheer van heel wat kunstenaars en schrijvers. Wanneer Simonetta Sandro Botticelli ontmoet en die haar vraagt om voor hem te poseren, komt er een meisjesdroom uit.

Gelezen ter voorbereiding van onze trip naar Firenze en als grote Botticelli fan! Het boek gaat over Simonetta Vespucci, de muze van Botticelli. (Fun fact: hij ligt begraven aan de voeten van haar graf, in haar familiekerk). Het is Simonetta die model stond voor zijn beroemdste werk ‘De geboorte van Venus’. Dit boek vertelt haar (toch ook wel trieste) verhaal. Graag gelezen!

Kingdom come – Toby Clements

1470. Catherine en Thomas worden opgeschrikt op Martin Hall wanneer in Lincoln een kleine rebellie uitbreekt op een van koning Edward zijn mannen. Er gaan geruchten dat de hertog van Warwick erachter zit. Niet veel later komt er een advocaat dreigen hen uit hun huis te zetten. En dus moet Thomas opnieuw op zoek naar Lord Hastings in de hoop dat die kan bemiddelen. Terwijl de dreiging van oorlog alweer wat dichterbij komt.

Kingdom come is het laatste boek in de Kingmaker serie die twee gewone mensen, Thomas en Catherine, volgt tijdens de Rozenoorlogen. Ze raken weer in de problemen en het boek eindigt met enkele bloederige veldslagen. Niet het beste boek van de serie, wel een satisfying einde.

The London Séance Society (Het geheime genootschap) – Sarah Penner

Lenna Wickes trekt na de moord op haar zus Evie naar Parijs om in de leer te gaan bij het beroemde medium Vaudeline d’Allaire. Zij maakt contact met geesten van overledenen die vermoord zijn om zo de moordenaar op te sporen. Wanneer Vaudeline een brief krijgt van Mr. Morley om de moord op het hoofd van de London Seance Society op te lossen, keert het duo terug naar Londen.

Dit boek ligt plots in het Nederlands in elke boekenhandel en terecht want het is een goed boek! Wat ik eigenlijk niet had verwacht want het gaat over een dubbele moord binnen een geheim genootschap dat contact probeert te maken met overleden personen tijdens een seance. En dat lijkt een vreemde setting, maar je krijgt een fijn uitgewerkt plot!

The secret wife (De geheime vrouw) – Gill Paul

In 1914 raakt de officier Dmitri Malama gewond tijdens de eerste dagen van WOI. Hij wordt in het ziekenhuis verzorgt door groothertogin Tatjana, een van de vijf kinderen van tsaar Nicholaas II. Ze worden verliefd, maar wanneer Dmitri terug naar het front moet en de Russische bevolking zich tegen de koninklijke familie begint te keren, komt hun leven in gevaar. In 2016 trekt Kitty naar Amerika om een oude blokhut van haar overgrootvader Dmitri op te knappen nadat haar man Tom haar heeft bedrogen.

Opnieuw een verhaal met twee tijdslijnen waarbij we Dmitri volgen tijdens de Russische Revolutie en Kitty -vandaag zeg maar- in Amerika. Een verhaal dat niet zo realistisch is, maar dat toch echt wel lekker wegleest. En zoals je merkt in mijn keuze van verhalen, had ik dat de afgelopen maanden nodig.

The reindeer hunters (Het zustertapijt) – Lars Mytting

Na de dood van Astrid Hekne, ontfermt dominee Kai Schweigaard zich over haar zoon Jehans. Maar na een conflict vertrekt Jehans en hij zoekt zijn weg als rendierjager. Wanneer hij op een dag een groot rendier schiet samen met een Engelsman waarmee hij meteen een band voelt, neemt hij Victor Harrison mee naar Butangen. Kai is ondertussen op zoek naar het verloren gewaande Zustertapijt van de Hekne zussen, en voelt zich nog steeds schuldig over zijn rol in het scheiden van de zusterklokken.

Een tweede deel van een serie die zich afspeelt in het afgelegen dorpje Butangen diep in Noorwegen. Een boek met vele thema’s. Mythologie en bijgeloof worden verweven met de harde realiteit van een veranderend Noorwegen begin 20ste eeuw: de onafhankelijkheid, introductie van de elektriciteit, WOI… En dat met best literair taalgebruik en veel moraal. Speciaal sfeertje, maar ik vond het eerste boek toch beter denk ik.

The puritan princess – Miranda Mallins

Frances Cromwell is de jongste dochter van Oliver Cromwell. Na de burgeroorlog wordt haar vader de belangrijkste man van het land en het gezin neemt zijn intrek in de paleizen van de oude Stuartkoningen. Dan begint een lange discussie of haar vader ook een kroon krijgt, en Frances droomt van een leven als prinses. Maar als prinses kan ze wel eens een belangrijke pion worden in de politiek en mag ze misschien niet kiezen met wie ze trouwt.

Mallins introduceert ons tot de Cromwell familie zoals niemand dat ooit eerder deed. Frances geniet als jongste dochter volop van de luxe die het hof biedt, maar de politieke spanningen die er zijn zorgen ervoor dat ze niet mag kiezen met wie ze trouwt. En dat de Cromwells op elk moment alles dreigen te verliezen. De val van deze familie is even snel en dramatisch als hun opgang en dat brengt dit boek mooi in beeld. Het plot is soms aan de trage kant, maar dat kan ik Mallins wel vergeven, want ze heeft de periode duidelijk goed onderzocht.

En wat las jij zoal de afgelopen tijd? Aanraders?

Met de Museumpas #10: eindelijk naar het KMSKA
cof

Met de Museumpas #10: eindelijk naar het KMSKA

Na een intensieve verhuisperiode was het dan eindelijk zo ver: een eerste weekend dat we gewoon eens iets leuks konden doen. Het was ook een verlengd weekend én mijn lief zijn verjaardag. Dus tijd om onze Museumpas nog eens boven te halen (en in mijn geval zelfs te vernieuwen 😅). Ze gaven eerst een hele dag regen dus plande ik activiteiten binnen en koos ik voor een dagje Antwerpen. Met dan eindelijk eens een bezoek aan het grootste kunstenmuseum van het land.

Het KMSKA – kort voor Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen – ging in het najaar van 2022 weer open na jaren van restauratie. Dat zorgde voor een heuse mediacampagne en een stormloop op tickets. Toen wij in het najaar naar Antwerpen gingen, planden we dan ook tactisch een bezoek aan het MAS om niet in die drukte te verzeilen.

Ondertussen zijn we een aantal maanden verder en is de storm gaan liggen. We boekten een ticket op een vrijdagvoormiddag (die van het Hemelvaartsweekend) en konden zo meteen naar binnen.

Het KSMKA bestaat vandaag uit enkele ‘oude zalen’ en een heel nieuw museumstuk. De kunstwerken van ‘oude meesters’ zijn te vinden in het oude gedeelte op de tweede verdieping. De ‘moderne meesters’ vind je in de nieuwe zalen, al is er ook soms bewust een mix gemaakt van de twee.

Op de eerste verdieping vind je een uitgebreide – ahum de grootste – collectie van werken van James Ensor. Door ons bezoek aan het James Ensorhuis had ik hier wel wat achtergrond in en vond ik het fijn om de werken eens te bekijken.

In het museum zie je regelmatig rariteiten, zoals de neus in de foto hierboven. In enkele zalen proberen ze bewust interactie aan te gaan met VR-brillen en projecties bv. Er is ook een kinderroute, wat soms wel zorgde voor wat lawaai in bepaalde zalen – maar soit. Het was er eigenlijk betrekkelijk rustig en dat vind ik wel belangrijk in een museum.

Na Ensor, was het tijd voor de klassiekere kunst in het gerestaureerde gedeelte. Met een heleboel werken van Rubens, maar ook Van Dyck, Massijs, Memling, Rodin, Meunier, Magritte… Ik spotte twee Artemisia Gentileschi’s – waar we in Firenze nog naar op zoek waren en die ze momenteel in bruikleen hebben – en het ‘Mary Tudor’ schilderij van Hans Ewouts. Er hangt veel kunst, ik probeer dan ook op enkele werken te focussen.

Moderne kunst ontbreekt zeker niet met o.a. enkele werken van Schmalzigaug, een Dali, nog meer Ensor, Rik Wouters, Permeke…

Naar de derde en vierde verdieping raak je met de befaamde ‘Stairway to heaven’. Op het derde vind je het prentenkabinet en kleine beeldhouwwerken. Op de bovenste verdieping voornamelijk moderne kunst, met hier en daar een ouder werk in een zeer moderne setting met al dat wit.

We waren een dikke twee uur zoet met alles op een gezapig tempo te bekijken. En alles bekijken – dat is onmogelijk hé. Je moet keuzes maken bij welk werk je wel of niet blijft stilstaan. Zo heb ik bv. niet speciaal veel met Rubens (is dit nu heiligschennis? :D), en koos ik daarom voor de iets kleinere werken in het oudere gedeelte. Aangezien de collectie vermoedelijk wel wat zal roteren en er tijdelijke expo’s zijn, vormt dat het perfecte excuus om regelmatig terug te gaan.

Het KMSKA doet de naam ‘museumbeleving’ alle eer aan. Het is een prachtig kunstenmuseum, zo eentje dat ik in het buitenland graag bezoek (sommige zalen gaven mij National Gallery vibes). En nu hebben we dit gewoon weer terug in België.

Een ticket kost 20 euro, wat prijzig is voor een museum in België, maar dan heb je ook wel wat. Bezoek je vaker een museum, dan is een Museumpas zeker aan te raden want dan heb je met het KMSKA al meteen een derde van de prijs terug verdiend ;).

Ben jij al eens in het KMSKA geraakt?

Verhuisd

Verhuisd

Jawel, ik schrijf dit vanaf mijn keukentafel in onze pasgeverfde living met zicht op de nog niet afgewerkte tuin. Ondertussen is dit twee weken mijn thuis. En het gevoel van ‘op hotel zijn’ is stilaan gaan liggen. De laatste dagen slaap ik ook betrekkelijk beter (nieuw bed voor mij) en ik moet toegeven dat dat een van mijn grotere angsten was. Want als ik niet goed slaap, ben ik niet zo’n aangenaam persoon (ahum :D).

De laatste weken voor de verhuis waren slepend voor mijn lijf en ook mentaal. Ik was niet echt te genieten. En merk dat ik daar nog steeds van aan het recupereren ben. Mijn lichaam is nog niet zo fit als ik zou willen. Maar met rust, vitamine B-12 en de zon die er stilaan toch wat begint door te komen hoop ik dat dit snel betert.

De zoektocht naar een nieuwe structuur is volop bezig, maar ik ben al blij dat het huis zo goed als kan in orde is. Die dozen die er nog staan zijn niet zo belangrijk. De komende (verlengde) weekends dienen om nog wat meer te settelen en nog een paar klusjes in orde te brengen. Ook administratief is er nog wat werk. Maar we zijn waar we willen zijn nu. In een eigen huis, na vijf jaar. Project huis is bij deze afgelopen.

Juni heeft veel mooie dingen in het verschiet. Mijn schoonzus trouwt, we gaan een dubbel weekend naar Werchter (om eindelijk nog eens P!nk te zien!) en een dag of 5 naar Londen (voor een conferentie voor het werk, maar elk excuus is goed voor Londen ;)). Ik heb hier zoveel zin in!

Hoe gaat met jou?