Ben je minder verdrietig als je weet dat je verdriet er mag zijn? Ben je minder bang als iemand je zegt dat die angst oké is? Mag die boosheid er gewoon zijn? Je emoties aanvaarden. Het is een van die zinnetjes die je het vaakst tegenkomt bij tips over het omgaan met negatieve emoties, van rouw tot een slechte dag. Het is oké om die emoties te voelen. Je hoeft er niet tegen te vechten.
Het heeft lang geduurd voor ik dat zelf geloofde. Ik ben sowieso geen aanhanger van het idee dat geluk maakbaar is. Niemand is elke dag gelukkig. Dat bestaat niet. Dus ik besef heel goed dat die dipjes of baalperiodes er evengoed zijn. Maar dat is nog iets anders dan het aanvaarden hé :).
Want hoe kijk je verdriet of angst in de ogen? Ik weet het nog altijd niet. Ik probeer gewoon verder te gaan met het normale leven en mezelf niet schuldig te voelen over wat ik voel of denk. Ik probeer zeker niet te verwachten dat ik me gelukkig voel. En doe me ook niet zo voor naar anderen toe.
Maar ik wentel me ook niet zelfmedelijden. Ik laat me niet gaan. Dat is voor mij het andere uiterste ofzo. Toelaten oké, maar te veel aandacht geven? Liever niet.
Je kan wel emoties ‘hebben’. Maar ik heb vooral gemerkt dat emoties soms ook gewoon ‘zijn’. En ‘zijn’ dat is een passief werkwoord. Het is dus wel werken, maar op de achtergrond.
Ben je minder verdrietig als je weet dat je verdriet er mag zijn? Misschien.
Het regent momenteel in mijn hart. Ik kan nu haastig proberen om een paraplu open te trekken en die krampachtig vast te houden om toch maar niet nat te worden. Of ik kan de druppels over me heen laten sijpelen, doorheen mijn kleren, tot in mijn schoenen. Om me nadien te kunnen uitwringen en de kleren in de was te doen. Mezelf bij de haard op te warmen. Het is maar water. Daar ga je niet dood van. Die paraplu blijft voorlopig thuis.
Hoe ga jij om met negatieve emoties?
Soms laat ik de emoties helemaal doordringen, soms probeer ik ze wat af te blokken om er niet helemaal overspoeld door te geraken. Ik weet eigenlijk niet wat de beste oplossing zijn, maar ik weet wel dat ze ontkennen of verdringen geen goed idee is. Hopelijk is er binnenkort weer zon in je hart en trekt de regen weer weg.
Ontkennen of verdringen is inderdaad niet goed. Bedankt voor je lieve woorden ❤️
Oplossing ‘is’ uiteraard 😉
Ik ben recent gaan beseffen dat het er bij mij lang vanaf hing of ik de emotie gerechtvaardigd vond of niet. Als dat wel zo was liet ik ze toe. Als dat niet zo was onderdrukte ik ze. Met als gevolg dat ze niet echt verwerkt geraakte en het onaangename gevoel door mijn eigen oordeel ook nog eens groter werd. Dat onderdrukken/wegduwen probeer ik af te leren, wat niet eenvoudig is. Ze laten zijn betekent voor mij de emotie voelen in mijn lichaam, er niet over oordelen, ze observeren tot ze vanzelf weer minder wordt. Zelfmedelijden lijkt me ook een soort van ‘oordeel’: ‘ik ben verdrietig, dus ik ben te beklagen’, in plaats van het verdriet gewoon te laten zijn wat het is.
Nog vergeten: zorg goed voor jezelf in het emotionele regenweer. Ik hoop dat de zon zich binnenkort weer laat zien in je hart.
Merci voor de lieve woorden Greet ❤️
Observen van emoties en er niets met doen is wel echt dat je moet leren vind ik. Het gaat me de ene keer beter af dan de andere keer.
Inderdaad, door het er te laten zijn. Het er ook even uit te laten. Weet je hoe zo’n opluchting het soms kan zijn om een goed potje te janken. (zei ik dat echt? Ja volgens mij wel).
Ik ben sowieso al een goede janker, dus wenen gebeurt hier meer dan voldoende. Ik zie het inderdaad ook niet als iets slechts ofzo. Het lucht op 🙂
Vroeger blokte ik alles af, alsof ik bang was om te voelen. Maar het afgelopen jaar, met de burn-out, heb ik geleerd dat het belangrijk is om te voelen, ook al is het niet zo leuk.
Hopelijk wordt het snel wat droger en warmer daar!
Ik begrijp dat je daar het laatste jaar op bent bent gebotst en daarom wil ik er zelf ook wat aan werken om een crash te vermijden, maar tis niet simpel he! Merci!