Het is vandaag 1 april. De dag om anderen eens goed beet te nemen. Op het internet lees je heel wat berichten waarvan je meteen doorhebt ‘dit is niet echt’. Een collega kreeg een bericht van de school van zijn dochter dat ze deze zomer vier extra weken les moeten geven aan de leerlingen van de overheid. Dit type berichten dus. Haha, en je scrollt weer verder.
Er zijn ook berichten waarvan je hoopt dat ze een grap zijn. En niet omdat ze grappig zijn. Maar omdat ze compleet van de pot gerukt lijken.
Er is een verkrachter schuldig bevonden. De rechtbank heeft beslist dat er voldoende aanwijzingen zijn en dat er dus sprake is van verkrachting. Maar de schuldige heeft slechts een beperkte straf gekregen omdat het een jongen is met ‘zo veel potentieel die een hogere studie aan het doen is’. Hij houdt er zelfs geen strafblad aan over. Hij is misschien gewoon nog niet aan het hoofdstuk ‘nee is nee’ in zijn studieboeken geraakt.
De jongen studeert gynaecologie. Je weet wel de job waarbij je voortdurend vrouwen behandelt vanuit een vertrouwenspositie en in contact komt met hun geslachtsdelen. De rechter in kwestie is waarschijnlijk een man die vroeger ook werd gezien ‘als iemand met veel potentieel, want amai hij studeert rechten’.
Maandag legden we massaal het land plat omdat de regering de pensioenrechten van bepaalde jobs wil intrekken. Men vindt dat er geen respect is voor de werknemers.
Wanneer gaan we eens massaal op straat komen omdat er compleet geen respect is voor alle vrouwen? Omdat de rechten van vrouwen vandaag nog altijd niet op gelijke hoogte staan als die van mannen? Omdat wij geen enkel moment alleen op straat kunnen rondlopen zonder de kans dat een man zijn kans grijpt om zijn seksuele lusten bot te vieren? Of om die vrouw te vermoorden (ik verwijs o.a. naar de zaak Heidi De Schepper)? We kunnen blijkbaar niet altijd rekenen op ons strafrecht. Hoe kan het dat we dit met z’n allen tolereren?
Het slachtoffer zegt vandaag in de media dat ze vooral blij is dat men haar gelooft en dat de dader schuldig is verklaard. Ook in 2025 zijn vrouwen nog altijd blij als ze gelooft worden. Meer moeten we niet wensen, toch?
Ik ben vandaag vooral blij dat ik geen dochter heb, want ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe ik haar dit zou moeten uitleggen.
Er zijn deze dagen veel nieuwsberichten en er is zelfs een hele VRT-documentaire te vinden over Corona, vijf jaar later. Want in maart 2020 brak de pandemie uit en werd onze wereld op zijn kot gezet.
In die periode schreef ik ook best wat blogposts over het thema – en het is echt grappig om die eens te herlezen. Vooral deze, waarbij ik oplijstte welke zaken we 20 jaar later over corona zouden zeggen. Heel veel mensen reageerden daarop dat ze hoopten dat het zo zou zijn en dat we ooit zouden terugkeren naar het oude normaal (want toen zaten we er nog zo middenin dat het einde nog niet in zicht leek).
Wel zijn we daar even in snelheid gepakt zeg. Het oude normaal is zo snel teruggekomen. Soms lijkt het alsof we alles uit die coronaperiode zijn vergeten. En ik heb wel echt het gevoel dat ik van die gesprekken heb van ‘weet ge dat nog?’.
Tegelijk heb ik ook het gevoel al veel vergeten te zijn. Ik kan me voor een groot deel al niet meer inbeelden hoe dat voortdurend thuiszitten voelde en wat ik in die periode allemaal heb gedaan.
Ik heb ook geen heimwee, wat ik bij anderen wel hoor. Dat ze verlangen naar een periode waarin de dingen simpel waren en er geen verplichtingen waren. Ik heb dat denk ik niet echt zo ervaren en plan mijn agenda nooit te vol. Die onzekerheid en de velen zieken, de polarisatie (amai, al dat gezaag over dat vaccin), kinderen en jongeren die een deel van hun jeugd zijn verloren, geliefden die elkaar niet konden zien… dat hoeft voor mij echt niet terug te komen.
Vijf jaar later is er eigenlijk helemaal niet zoveel veranderd. Zijn we beter voorbereid op een volgende pandemie? Ik betwijfel het. Zijn we met zijn allen meer gaan vertragen? Helemaal niet. Verluchten we nu beter onze huizen? Blijven we thuis van het werk als we ziek zijn? Ook allemaal zaken die we weer verleerd hebben denk ik.
En zo zie je maar hoe weinig er is veranderd. En hoe hard we ook tijdens corona dachten dat dit allesveranderd ging zijn. Corona krijgt sowieso een plaats in de geschiedenisboeken, maar mijn inziens meer als voetnoot dan als wereldschokkend.
Ik ben momenteel een boek aan het lezen van de Turkse schrijfster Elif Shafak (‘Er stromen rivieren in de lucht‘). Het is een soort van modern sprookje over drie personages die het heel moeilijk hebben en ze zijn alledrie gelinkt door een eeuwenoud verhaal en water. Het is mijn eerste Shafak maar ze schrijft echt beeldend. Het is met momenten overdreven moralistisch, maar ze beschrijft de dingen op zo’n manier dat je ze voor je ziet.
En ik ken mensen die zeggen dat terwijl ze lezen ze de personages en gebeurtenissen voor zich zien. Dat ze niet van boekverfilmingen houden omdat de acteurs niet stroken met hoe het personage in hun hoofd eruit zag. En ik vind dat boeiend, want ik heb dat veel minder. Ik lees elke dag, maar ik heb niet zo’n levendige verbeelding ondertussen. Ik heb geen gedetailleerd afgelijnd beeld van de personages voor mij.
Ik lees met mijn ogen de letters en ergens vormen zich wel schimmen en bij een goede schrijfstijl ook beelden – en dat gaat makkelijker als het zich afspeelt op een plek waar ik al ben geweest. Maar ik zie geen details. Ik zie het een soort van afspelen in mijn hoofd en dat is het. Soms zie ik gewoon niets. Ik ben dus ook zelden teleurgesteld door een boekverfilming. Want ik heb meestal vooral het verhaal onthouden, maar ik heb niet zo’n band met het uiterlijk van personages.
En bij schrijvers zoals Shafak heb ik die schimmen, die contouren veel feller. Zij beschrijft het allemaal zo beeldend dat het sowieso iets oproept bij mij. En daardoor lees ik ook wat trager denk ik. Maar er zijn evengoed boeken waarbij ik zo in het verhaal zit dat ik niet per se van alles wat beschreven wordt een beeld krijg in mijn hoofd. En dat is prima, want ik merk dat dat niet per se afdoet aan mijn leesplezier.
Om nog een concreet voorbeeld te geven: als ik een seksscène lees zie ik dus wel twee mensen seks hebben zoals wordt beschreven, maar die mensen hebben niet per se een gezicht of een uiterlijk. Ik zie gewoon de gebeurtenis en die gebeurtenis roept wel een soort gevoel bij mij op – afhankelijk van de scène. En bij sommige scènes gebeurt er helemaal niets.
En nu ben ik wel eens benieuwd hoe dit bij jou zit, want ik vind het zelf echt moeilijk om te beschrijven. Zie je dingen tijdens het lezen? Is dat heel gedetailleerd? Ben je soms teleurgesteld door een boekverfilming?
We hebben allemaal mensen rondom ons die een groot deel uitmaken van ons leven. Mensen die we kennen, waar we mee praten, waar we dingen mee doen, waar we van houden.
Maar er zijn nog veel meer mensen die ons leven raken, zonder dat ze ons leven binnendringen. De wandelaar die elke dag met zijn hond langskomt en de hand opsteekt. En “Tis koud hé” mompelt. De persoon achter de kassa bij de bakker, de apotheek of de supermarkt waar je wel vaker passeert. Die ene persoon in de sportschool of tijdens een groepsles die altijd goeiedag zegt. Die hele hoop ex-collega’s die je opbouwt. Klanten waarmee je ooit hebt samengewerkt.
Die mensen zijn er. We weten dat ze er zijn. Maar we hoeven ze niet per se heel goed te kennen. Het zijn allemaal mensen met hun eigen leven, problemen en dromen. En soms sijpelen die verhalen dan wel eens je wereld binnen.
De afgelopen tijd overleden twee personen die ooit bij een klant van mij werkten en waar ik al eens vaker mee in overleg zat – de ene digitaal, de andere bijna altijd fysiek. Allebei een veel te vroeg en tragisch einde trouwens. Ik heb die mensen nooit echt gekend en het contact was altijd kort en professioneel. Maar ook altijd warm. Want het zijn ook maar gewoon mensen die met een glimlach je een fijne dag wensen en aan het einde nog snel de woorden ’tot de volgende keer’ uitspreken.
Of neem nu die collega waarmee je jaren hebt samengewerkt, met veel respect voor elkaar maar zonder een innige band te vormen. Altijd goedlachs, ook wanneer die het kantoor uitwandelt om volgende week op een nieuwe plek te beginnen.
En zo stromen er op elk moment mensen in en uit je leven. Ze komen je tegemoet zonder je vast te nemen. En hun vertrek – op welke manier dan ook – doet je wel wat, maar je gaat verder. Die mensen zijn zoals aanrakingen, vluchtig en snel, maar je hebt het wel gevoeld.
Het is niet echt een geheim dat ik van Londen hou en dat ik er graag kom. De eerste keren vond ik het in zo’n grote stad moeilijk om leuke eetplekken te vinden. Ondertussen heb ik al een hele lijst opgebouwd van restaurants in Londen waar ik graag kom en is het elke keer weer hartverscheurend kiezen.
Ik krijg ook regelmatig de vraag om eettips te delen dus bij deze het idee om ze eens allemaal te bundelen in een dedicated blogpost. Het idee is dat ik deze post ook regelmatig bijwerk. Oh, en ik doe mijn best met food foto’s, maar het licht zit niet altijd even geweldig 😅. Of ik vergeet een foto te nemen, dat ook.
Laatste update: maart 2025
Londen is nooit goedkoop en wij vinden eten belangrijk tijdens een vakantie, maar ik probeer tips voor zowat alle budgetten mee te geven.
En voor we beginnen nog één tip: heel veel eetplekken die ik hier noem zijn immens populair en moeten elke dag mensen teleurstellen omdat ze vol zitten. Ik raad dus echt aan om op voorhand te reserveren, zeker voor de avonden. Minder spontaan, maar je bent verzekerd van een plek in een fijn restaurant.
Ontbijt en/of koffie
De Londense koffie en ontbijtrestaurants zijn altijd in beweging. Heel veel koffiebars waar wij vroeger kwamen zijn ondertussen terug dicht, dus dit zijn vandaag de favorieten. Ik ben zelf niet zo van een uitgebreid ontbijt of een lange brunch, dus daar kan ik niet zoveel tips ingeven. Vaak is een croissant in een koffiebar voor mij voldoende, maar onderstaande plekken bieden wel meer. En het lief is een koffienerd, dus deze plekken staan garant voor een goede kop zwart goud.
Voor de fans van het betere ontbijt/brunch en voor wie het iets mag kosten in een soort van Amerikaanse sfeer. Je vindt deze keten op heel wat populaire plekken (onder meer London Bridge, Soho, Spitalfields). Het was hier precovid al aanschuiven, dus reserveren is de boodschap.
Dit is ook mijn favoriet. Een gezellige koffiebar helemaal vooraan Brick Lane. Er is een tweede vestiging op Old Street. Je kan hier de hele dag terecht voor goede koffie of voor een goed ontbijt. Niet de decadentie van The Breakfast Club, maar een croissant, eitjes, avocado toast… Er staat altijd leuke muziek op. Het zaaltje achterin is leuk, en er is zelfs een stukje terras buiten bij mooi weer.
Een pure koffieplek niet ver van Holland Park, voor wie op weg is naar Portobello Road. Het is een beetje een vreemd ingerichte plek met allemaal verdiepingen en hier en daar wat stoelen. We kwamen er zelf nog maar één keer, maar het was er wel leuk!
Een koffieplek waar we al vaker kwamen voor ontbijt, vlak bij de metro van St. James Park en daarom de perfecte uitvalbasis voor wie Westminster wil verkennen. Schandalig dat ik er nog geen foto nam!
Een roastery die vroeger verschillende zaken had. Vandaag haal je enkel nog koffie af op Halbury Street, vlak bij Spitalfields market.
Food markets
Londen is bekend om zijn vele food markets, in alle seizoenen. Het is een geweldige manier om een snelle en goedkope lunch te scoren en ondertussen door de markt te struinen. Mijn favoriet? Maltby Street Market!
Borough market
De bekendste food market onder London Bridge en rond lunchtijd echt enorm druk. Het is er over de koppen lopen! Ik zou dus altijd aanraden om er vroeger in de voormiddag of in de latere namiddag te passeren. Er zijn heel wat Instagrampopulaire kraampjes. Zo zijn de donuts van Bread Ahead wel echt een aanrader.
Spitalfields market
Dit is minder een food market, er staan meestal allerlei kraampjes met kledij of met antiek op bepaalde dagen. Maar op Spitalfields vindt je wel altijd enkele food trucks of permanente zaken die de moeite zijn. Humble Crumble is ontzettend populair als dessertplek, zelf nog niet kunnen proberen.
Maltby Street Market (enkel zaterdagmiddag)
Je vindt de markt onder een brug in de wijk Bermondsey. De markt is enkel open op zatermiddag. Onder de brug zitten heel wat leuke horecazaken en aan de andere kant staan kraampjes. De vegan gyoza’s die ik hier at waren hemels! Er hangt echt een leuke vibe en de markt is nog niet zo bekend bij het brede publiek. Het aantal kraampjes is beperkter dan op Borough dus het is makkelijker kiezen.
Camden Market
Ook meer dan alleen eten, maar je vindt hier echt veel eetkraampjes. In het weekend vind ik het hier veel te druk voor de lunch, maar op een weekdag valt het reuze mee.
Er zijn natuurlijk nog veel meer markten waar je ook food trucks vindt bv. op Portobello road, Brick Lane op zondag, Columbia Road Flower Market, aan The Tower…
Concept restaurants (meerdere plekken)
Ik weet niet of het zo heet, maar ik noem het ook wel mini-ketens. Het fenomeen van concept restaurants die kwaliteit bieden binnen een bepaalde keuken en na het succes van een eerste zaak vaak uitbreiden naar meerdere plekken. Veelal enkel binnen Londen, maar ook soms naar andere steden. Londen zit er bomvol mee en het leuke daaraan is dat je wanneer je honger hebt gewoon even kan checken of er niet gewoon één van deze concepten in de buurt is.
Ik ben al jaren fan van Honest Burgers en je merkt elke keer weer dat ze ook echt meegroeien met de trends in de samenleving. Zo hebben ze sinds kort een breder aanbod aan veggie en vegan burgers. Mijn favoriete vestiging is die aan St. Catherine’s Docks, met goed weer eet je dan op het terras met zicht op de haven. Die in Soho vind ik dan weer te klein en ongezellig. Dan stap je beter naar die van Holborn want die is ook leuk. Elke vestiging heeft zijn eigen specifieke burger trouwens.
De specialiteit hier is sourdough pizza, dat smaakt toch net wat anders dan ‘gewoon’ deeg. Een goedkoper alternatief dan Rudy’s of Pizza East. Je vindt ze over heel Londen (en bij uitbreiding heel Engeland). Het zijn vaak kleine vestigingen, wat het wel gezellig maakt.
Een pizzaketen die vroeger alleen in Soho zat, maar nu ook in zowat elke Londense wijk en zelfs enkele andere Britse steden. Steengoede Napolitaanse pizza. Ik nam er blijkbaar nog nooit een foto van, schandalig!
Een keten gespecialiseerd in ramen en bao’s. Echte no-nonsense keuken. De meest bereikbare plek is die op Leicester Square, maar bv. die op High Street Kensington is ook een goede om te onthouden (om de hoek van Holland Park en het Design museum).
Een Vietnamees restaurant met een grote vestiging in Soho, maar je vindt ze echt overal. Curry’s, pad thai, noedelsoep… en je hebt er altijd plaats, ook zonder reservatie.
Mijn eerste grote Mexicaanse liefde in Londen (de tweede komt nog). Een keten die focust op Mexicaanse street food. Je kan verschillende kleine gerechten delen of voor een grote burrito gaan die je helemaal alleen verorbert.
Eén van onze recentere ontdekkingen: een hippe keten die Libanees eten serveert. Bv. verschillende mezze die je kan delen, of een schotel voor jezelf. Ideaal voor vegetariërs ook. Je komt deze in elke wijk tegen.
Dishoom is een instituut voor hip Indisch eten. Je moet er dus altijd reserveren, elk moment van de dag want er staan hele lange rijen. Als je binnengaat kan je ook om de key ring vragen, dan mag je na de maaltijd met een dobbelsteen gooien. Gooi je een zes, dan moet je niets betalen. Zelf nog niet gedaan, maar wel al anderen zien doen (en zes zien gooien). Aanraders: house black dahl en de bhel. Elke vestiging heeft zijn eigen inrichting, naar een bepaalde periode in de stad Bombay.
Ottolenghi is een naam die klinkt. Je kan in Londen reserveren bij zijn bekende restaurants: Nopi en Rovi, maar in verschillende wijken vind je een ‘Ottolenghi’, waar je ook kan eten. Wij gingen naar die van Spitalfields. Het concept is food sharing met gerechten die ingrediënten bevatten die je niet kent :). Sla zeker het dessert niet over. Ottolenghi is niet goedkoop en reserveren moet hier echt wel.
Een groot pand vlak aan Box Park in Shoreditch. Het is er altijd druk, maar er is vaak ook nog wel een plaatsje. Heel lekkere napolitaanse pizza, met voldoende veggie en vegan opties. Meer moet dat soms niet zijn.
Padella zat eerst alleen in een piepklein pand aan Borough market, met lange rijen tot gevolg. Onmogelijk om er binnen te geraken. Toen ze in Shoreditch een tweede locatie openden waar je wel kan reserveren, boekten we meteen. Echte authentieke Italiaanse pasta, met originele sauzen. Aan een voor Londen lichte prijs dus je kan met twee perfect drie pasta’s delen.
Mijn huidige Mexicaanse liefde. Mestizo zit op een niet toeristische plek in Camden en dus zit je er tussen de locals. De uitbaters en het personeel spreken beter Spaans dan Engels. De gerechten zijn zeer gevarieerd. De aanraders zijn het Mexicaanse stoofpotje dat je met twee deelt (foto links) en de taco tray (foto rechts) die je zelf kan samenstellen.
Gloria is één van de vijf restaurants die de Parijse Big Mamma Group in Londen heeft en zit in een hip pand in Shoreditch. Je eet er Italiaans met een moderne twist, zoals bv. een pasta met truffel die ze uit een bol kaas in je bord scheppen. Big Mamma is nooit goedkoop, maar verdomd lekker. Hun desserts zijn een maaltijd op zich. Gloria volzet? Trek dan naar één van de andere Londense opties.
De lijst van Londense restaurants die ik nog wel proberen is oneindig, maar bovenstaande zaken hebben we allemaal zelf al eens gedaan en durf ik dus met zekerheid aanraden.
Heb jij nog eettips in Londen voor mij?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Een maandoverzicht dat wat later online komt want ik lag zonet anderhalve week in bed met een stevige griep. Dus dat is alvast de spoiler voor het dieptepunt van de maand 😅.
De hoogte- en dieptepunten
De maand begon aan zee met een weekendje met de schoonfamilie. Het was nog steeds heel druk op het werk en ik had vooral nood aan wat tijd op mezelf. Dus we gingen één dag bij de familie doorbrengen en één dag onder ons tweetjes, perfecte combo. Het was ook zo’n prachtig winterweer aan zee en het was veel te lang geleden.
Een ander weekend vierden we 600 jaar KU Leuven in Leuven, o.a. met het lichtkunstwerk. Toen was het wel echt heel koud buiten. Ik startte ook met een nieuwe online cursus kunstgeschiedenis met focus op Spanje, aangezien we later deze maand naar Malaga zouden gaan.
Voor de rest was de maand vooral goed doorperen op het werk, met heel veel deadlines. En was het uitkijken naar ons verlof. Ik keek er heel erg naar uit, maar had daarnaast ook best veel schrik om ziek te worden – vooral door de vele ziektekiemen die op kantoor en in de trein leken rond te zwerven. Uiteindelijk vertrok ik toch gezond en wel naar Malaga.
En daar scheen de zon. Daar hoefden we geen jas. Daar konden we buiten op het terras eten. En de stad was gewoon echt heel fijn. We gingen een dag naar het Alhambra in Granada, bucket list materiaal was dat voor mij <3. We bezochten de kathedraal, enkele musea, de botanische tuin en het Gibralfaro kasteel op de berg – dat was wel even een klim. We aten tapas. We wandelden op het strand.
Ik kon echt helemaal ontkoppelen in Malaga, en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, wat een beetje zon en rust kunnen doen hé. Het was er ook carnaval en ik leerde dat Spanjaarden hun carnaval heel serieus nemen :D.
Op de laatste dag van de vakantie voelde ik al wat keelpijn opkomen en ja hoor, één dag thuis en ik had prijs. De rest van de week vakantie bracht ik dus door in de zetel, ook de hele eerste week van maart vocht ik tegen dat virus. Project gezondheid was dus iets minder deze maand, maar iedereen wordt wel eens ziek in de lange winter dus ik kon er moeilijk aan ontsnappen.
Gelezen
Voor een korte maand werd er best veel gelezen, hoera!
Sterrenstof van de Franse auteur Tatiana De Rosnay, bekend van ‘Haar naam was Sarah’. Ik lees al haar boeken want ze schrijft zo goed. Maar ik had niet door dat dit boek over Marilyn Monroe ging en ik heb niet per se iets met haar. Het is vooral een heel zeemzoet coming of age verhaal van een jonge vrouw die vastzit in een me too achtige situatie.
The secrets of the rose van Nicola Cornick. Cornick schrijft boeken met twee tijdslijnen: eentje in het nu en eentje in het verleden, de vrouwen hun levens lijken op elkaar en er is wat magie. Ook in dit boek volgt ze dat recept. We lezen over Dorothy Forster die het leven van haar broers probeert te beschermen in de Jacobistische opstand en over Hannah Armstrong die naar haar thuisstad Bamburgh terugkeert voor haar werk en dan ontdekt dat haar stiefmoeder en broer geheimen verbergen. Eén van Cornicks beste boeken dit.
Katheryn Howard, the tainted queen van Alison Weir. In deze serie ben ik aanbeland bij het tragische verhaal van Henry VIII zijn vijfde vrouw: Katheryn Howard. Een van de meest geloofwaardige delen uit de serie, ook al is deze Katheryn niet zo bijster interessant.
Madame Degas van Arthur Japin. Een prachtig in het Nederlands geschreven boek over de schilder Edgar Degas die op latere leeftijd blind is en zijn huis wordt uitgezet. Hij denkt terug aan zijn vroegere liefde Estelle. Een zeemzoet verhaal dat goed is geschreven en de liefde voor kunst spat ervan af.
Daughter of exile van Tana Rebellis. Het vervolgboek op The longest exile dat het vorig jaar schopte tot in mijn top tien. Voor de liefhebbers van het oude Rome een echte aanrader, al vond ik het eerste boek beter.
Ik ben zo iemand die niet graag nieuwe spullen of kleren koopt. Elk seizoen heb ik mijn favoriete kledingstukken die ik heel veel en graag draag. En soms gaan die kapot. Bijvoorbeeld mijn paar sneakers toen ik enkele weken door de modder moest stappen om mijn huis uit te kunnen omdat de oprit nog niet klaar was.
Of neem nu die ene jeansbroek die ik vorige winter kocht, omdat ik mijn goesting niet vond in de winkel. Maar die broek was dat wel en die droeg ik dan bijna elke dag. Het hele najaar lang. Tot de stof op mijn knieën heel dun werd…
Soit, het was tijd voor een zoektocht naar nieuwe jeansbroeken en een nieuw paar sneakers. En oké, ik doe dat niet graag, maar ik had een duidelijk doel voor ogen.
Laat ons beginnen met die broeken. Ik heb zit ergens tussen een zandloper- en peerlichaam. Ik heb normale schouders, een smalle taille, brede vrouwelijke heupen en zware bovenbenen (typisch dansers trouwens). Dus zoek ik kledij die mijn taille en lengte accentueert zodat mijn brede heupen/kont/bovenbenen niet zo opvallen.
Jeansbroeken anno 2025 hebben brede pijpen die vaak van op de knie breder beginnen worden. En met brede pijpen bedoel ik: ge kunt er met drie benen in. Brede pijpen zijn voor mijn peertje niet ideaal, want door ook breed te gaan op de plek waar mijn lichaam net smaller wordt (vanaf de knie naar beneden dus) lijk ik overal breed en dat is niet hoe ik me wil voelen natuurlijk. Ik ben liever een zeilboot dan een containerschip als ge begrijpt wat ik bedoel.
Dus na enkele winkels begon er paniek op te laaien in mijn binnenste. Ik vond geen andere broeken dan broeken met brede pijpen. Een skinny jeans staat mij bv. wel als die niet te fel op mijn kont plakt. Of gewoon rechte pijpen. Na het aanspreken van een winkeldame had ik dan toch drie broeken mee in het pashokje: twee broeken die volgens de dame niet zo breed waren (een complete leugen zo bleek dus lagen deze snel terug in het schap) en één broek die perfect was qua model maar enkel nog beschikbaar in maat S (en dus te klein).
Zonder broek naar buiten dan maar en de tranen stonden in mijn ogen. Ik wil gewoon een broek en ik wil naar huis (jep, ik klink echt als een kleuter dan). Dan maar even naar sneakers kijken. En jawel, in winkel twee (zo snel!) vond ik hét perfecte paar (allez ja, geen paar, dat wordt zo wel duidelijk). Die schoen zat perfect! Perfect zeg ik u. Dus ik trots naar de kassa. In mijn doos zat maar één schoen, want beveiliging, en dus werd de tweede schoen gezocht in het magazijn.
En na een kwartier zoeken kreeg ik de boodschap ‘we vinden hem niet, dus u gaat de schoenen niet kunnen kopen’. Sommige lezers zullen misschien weten dat ik niet de meest geduldige persoon ben. Ik kan wel wat hebben op een dag. Maar de euforie van de perfecte schoenen gevonden te hebben om dan dit te horen te krijgen… Ik heb me ferm moeten inhouden toen ik dat hoorde. Het universum leek tegen mij. En de gemiddelde winkeljuffrouw ook.
Daar stond ik mooi, zonder nieuwe aanwinsten. Toch nog één kledingwinkel binnen gegaan en daar – dames en heren – vond ik twee (een paar dus, de ironie) perfecte broeken. Met normale pijpen en een hoge taille zodat mijn kont niet zo opvalt. Broeken waar mijn peertje blij van werd. Ik kocht er ook nog een derde jeans omdat mijn lief die mooi vond en die liefde (voor de broek he) gaat nog moeten groeien, maar ik zie er al niet uit alsof ik net een camion aan suikerwafels heb opgegeten.
En ook in de laatste schoenwinkel kocht ik een paar sneakers. Het was geen allesomvattende liefde. Maar ze zijn oké. En ze zijn met twee. Ook belangrijk.
En nu kan ik weer een dik jaar lang die broeken en die schoenen koesteren tot ze afgedragen zijn. En dan begint bovenstaande weer helemaal opnieuw. Is het stout om te hopen dat de mode tegen dan brede broekspijpen verboden heeft?
De eerste maandelijkse terugblik van het jaar alweer! Januari lijkt altijd honderd dagen lang te duren. Het was een beetje een atypische maand dit jaar voor mij. Meestal heb ik amper plannen, nu waren de weekends goed gevuld.
De hoogte- en dieptepunten
De kerstvakantie verliep nog rustig (met de cross in Baal op nieuwjaarsdag zoals elk jaar als hoogtepunt) en ook de eerste werkdagen waren nog best chill. Plots begon er dan wat sneeuw te vallen. Ik heb daar normaal niets mee, maar nu deerde het me niet.
Begin januari was ik meteen een heel weekend op het randje van ziek. Ik nam direct rust en daardoor is het nooit echt doorgebroken denk ik. Mijn eerste voornemen van het jaar was focussen op de gezondheid dus dat heb ik deze maand best goed gedaan.
Ik ging namelijk ook naar een nieuwe kine voor mijn rug en die stelde vast dat mijn hele onderrug verkrampt vastzit en nu moet ik elke dag oefeningen doen (the joy) en ga ik elke week terug voor een pijnlijke massage. Ik ben benieuwd of deze aanpak de komende weken zijn vruchten gaat afwerpen, want ik blijf precies maar nieuwe dingen proberen. Maar hey, ooit gaat het lukken!
Er was nadien een druk weekend met sociale verplichtingen waar ik volledig overprikkeld van was op maandagochtend. Op het werk is januari traditioneel druk en dit jaar is het echt extreem druk. In combinatie met de donkere dagen is dat op momenten best pittig. Wij hopen allemaal op beterschap maar het gaat nog enkele maanden doorbijten worden.
Het laatste weekend was er dan het nieuwjaarsetentje op het werk, ging ik shoppen voor nieuwe broeken en schoenen én sprak ik af met een vriendin in Antwerpen. Mijn tweede voornemen was meer dingen doen en uit mijn kot komen, voor januari vind ik ook dat goed gelukt. Ik nam wel te weinig foto’s, dat is voor volgende maand dan maar.
Gelezen
Het nieuwe jaar bracht weinig inspiratie in wat ik wou lezen. Ik heb nog zoveel boeken in de kast en op mijn leeslijst en toch niet weten wat lezen 😅. Enfin, uiteindelijk werden het deze:
De bourgondiërs van Bart Van Loo. Jawel, na 7 jaar! Ik hou van de Bourgondiërs en van wat er in dit boek allemaal geschreven stond. Maar ik begrijp niet hoe dit boek zo’n hype is geworden want zelfs voor een geschiedenisnerd als ik was het soms wat doorbijten tijdens het lezen.
The clockwork girl van Anna Mazzola. Een geweldig gothic verhaal over een jonge vrouw die een klokkenmaker moet bespioneren omdat hij vreemde experimenten zou uitvoeren. Een spannend sfeertje en een verhaal dat doet doorlezen. Aanrader vind ik wel!
Helen’s judgement van Susan C. Wilson. Een hervertelling van de Trojaanse oorlog met focus op Helena en Paris. Ik vond Wilson’s vorige boek fantastisch, en dan vind ik deze wat minder origineel. Maar zeer vlot geschreven dus een goede start als je het genre nog niet goed kent.
In februari 2024 deed Eurostar weer eens een actie en dat bracht ons voor drie dagen in Parijs. Zoals je aan het nummer van deze blogpost kan zien, was het voor mij niet de eerste keer in de stad. Maar voor het lief wel. We wandelden dus langs heel wat hoogtepunten die al eens eerder aan bod kwamen, maar we deden ook een aantal nieuwe dingen. En daar wil ik nog wel graag wat over vertellen.
De eerste dag kwamen we met de trein aan in de voormiddag, checkten we in bij het Ibis hotel van Montmartre (dat stond redelijk goedkoop en was oké voor twee nachten maar ik zou het niet per se aanraden). Ik slaap graag in Montmartre omdat ik die locatie wel leuk vind en er was een metrohalte dichtbij.
We namen dan de metro richting Jardin Du Luxembourg, één van mijn favoriete plekken in de stad, maar in de winter nogal donker :D. Maar het was fel aan het regenen. We aten een heerlijke pizza bij Papilla Soufflot aan het pantheon. Het pantheon is zeker een aanrader om binnen te stappen (dat lees je in deze blogpost). Maar wij hadden in de namiddag gereserveerd bij Sainte Chapelle.
Sainte Chapelle
De Sainte Chapelle is een gotische kapel/kerk op het Ile de la cité. De kerk is gebouwd in opdracht van Louis IX van het huis Capet in de 13de eeuw. En samen met de conciergerie ernaast is dat alles wat nog overblijft van het paleis uit de middeleeuwen dat daar stond.
De Sainte Chapelle is niet immens groot, maar wel wereldberoemd. Daarom moet je een ticket met tijdsslot op voorhand reserveren (hierzo) en die tickets gaan hard. De kerk alleen bezoek je voor 13 euro, voor 20 euro kan je een combiticket met de Conciergerie kopen (dat deden wij). Het tijdsslot geldt dan voor de kerk, de Conciergerie is veel groter.
Ook met een tijdsslot moet je even aanschuiven in de rij buiten. Je moet door een security check en dan kom je op een soort binnenplein om de kerk binnen te gaan.
Je komt binnen via de mooie benedenkapel, maar het bekendste plaatje is de bovenkapel. Die kapel kan je gerust een hoogtepunt uit de gotiek noemen met immenseglaspartijen. Er is ook een rosetta venster, maar dat is toegevoegd in de 15de eeuw.
Het is een prachtig iets. Alleen laten ze dus superveel mensen tegelijk binnen. En dat zie je niet op de foto, maar het is er over de koppen lopen. Iedereen maakt ook lawaai in deze akoestische hel. Dus er is weinig ruimte om van de rust die normaal in zo’n kapel zou moeten hangen te genieten. Je vindt er ook een papieren gids met informatie in de verschillende talen, maar die was niet zo bijzonder.
Ik heb ook geen idee of het hier altijd zo druk is of omdat het er mee te maken had dat het én regende én de Notre-Dame niet te bezichtigen was omdat ze die nog renoveerden. En dat zijn samen nu eenmaal de twee bekendste kerken van Parijs, op een boogscheut van elkaar.
Samengevat: prachtige kerk, zeker de moeite, maar iets te druk naar mijn goesting.
Conciergerie
Vandaag is de Conciergerie deel van het justitiepaleis en deels ook een museum. Het gebouw stamt uit de periode dat de koningen hier woonden (begin 14de eeuw). Maar nadien verkasten die naar het Louvre en werd het een staatsgevangenis.
De Conciergerie heeft nog een meer beruchte geschiedenis: tijdens de FranseRevolutie was dit waar de vele politieke gevangenen tijdens de Terreur werden vastgehouden, berecht en nadien afgevoerd naar de place de la Bastille waar de guillotine stond. Onder meer Marie Antoinette en Robespierre zaten er gevangen en hun cellen kan je vandaag nog steeds bekijken.
Je komt het museum binnen langs de Salle des Gens d’Armes. Mooie gotische spitsbogen. Het is meteen een pak minder druk dan in de Sainte Chapelle. Er was ook een foto expo in de grote zaal en die wordt blijkbaar ook gebruikt voor concerten.
Nadien krijg je in enkele kamers uitleg over de gevangenis, het gebruik van de verschillende ruimtes en de Franse Revolutie. Die uitleg is heel klassiek gedaan met infoborden met grote lappen tekst. Soms kom je in zo’n kleine kamer (bv. de cellen) dat je opgepakt met andere mensen naar dat bord staat te staren. Ik vond het dus jammer dat er niet meer mee werd gedaan. Wat interactie ofzo. Al kon je blijkbaar voor de kinderen wel een gids op een tablet huren.
De uitleg over de Franse Revolutie vond ik ook wat basic. Het is een periode die me enorm boeit, maar ik had gehoopt misschien specifieker iets te leren over wat er op deze plaats allemaal is gebeurd.
Wel indrukwekkend: een witte kamer met alle namen van de slachtoffers van de Terreur. Ik had verder misschien dus iets meer verwacht van dit gebouw, maar het past wel in het plaatje dat de Fransen zelf een wat moeilijke relatie hebben met hun (toch wel heel mislukte en bloederige) Revolutie. Ze weten nooit goed hoe ze fraternité, égalité, liberté moeten verzoenen met alle onschuldige slachtoffers.
De Sainte Chapelle en Conciergerie vormen wel het ideale tijdverdrijf voor op een regenachtige dag. We wandelden nog even verder naar de Notre-Dame om de werken gade te slaan. Ondertussen is de kerk opnieuw open voor bezoekers.
’s Avonds aten we een heerlijk Italiaans diner bij Mamma Primi, één van de vele trendy Italiaanse restaurants van de Big Mamma Group. Niet heel goedkoop, wel heel lekker. Aanrader. Mamma Primi zit wat uit de toeristische kering en dus eet je tussen de locals.
En dat was onze eerste dag in een winters Parijs. Al in de Sainte Chapelle geweest?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
De nooit eindigende maand januari is nu toch voorbij. Een maand die voelt als een levensechte gewaarwording van wat Herman Van Veen beschrijft in zijn ‘Opzij, opzij’. We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. We kunnen nu niet langer blijven staan.
Ik hoor en lees overal mensen die moe zijn, die ziek zijn, die licht en zonneschijn missen, die te weinig rust nemen, te veel verplichtingen hebben, drukte op het werk. En dan staat ook de wereld nog eens fameus in brand. Letterlijk en figuurlijk (kijk alleen maar naar de VS). Als we er wetenschappelijk naar kijken zitten we momenteel in ’the time of the monsters’, de eindeloze leegte tussen de oude en nieuwe wereld. Een leegte die vreemde gezichten trekt bv. op vlak van politieke macht.
Hoe dan ook. Iedereen gaat er op zijn manier mee om. Ieder van ons voelt zich met momenten vastzitten in die rat race. Ik ook. Hoewel ik dit jaar wat minder last lijk te hebben van het weer, voel ik die constante druk. Er zijn wat meer (al dan niet sociale) plannen deze keer. Meestal lig ik een maand lang te stinken in de zetel (full hibernation modus). Dit jaar iets minder en dat is goed want mijn voornemen was ‘meer doen, minder denken’. En toch is er die druk. Om meer tijd te maken voor X, om eens werk te maken van Y, om na te denken (altijd maar dat denken) over Z. Om het beter te doen dan gisteren (waarom zelfs?).
Is dat eigen aan de winter? Is dat eigen aan de start van het nieuwe jaar? Of aan de maatschappij die we met zijn allen gecreëerd hebben? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik duidelijk niet de enige ben.
Misschien moeten we met z’n allen afspreken dat Van Veen fundamenteel ongelijk had. Het zinnetje ‘We kunnen nu niet langer blijven staan’ schrappen. Blijven staan en gewoon zijn is in deze wintermaanden veel beter dan al dat rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Toch?
In augustus 2023 trokken het lief en ik voor onze zomervakantie niet naar de zon, maar naar (Noord)-Ierland – waar we alle seizoenen meemaakten. Vliegen deden we op Dublin, waar we het even verkenden, om daarna door te reizen naar Belfast om het woelige verleden van Noord-Ierland en de prachtige natuur te ontdekken.
Het Cathedral quarter en de entries
Vandaag wil ik jullie meenemen naar Belfast’s cathedral quarter, de wijk rond de St. Anne’s cathedral en wat mij betreft het levendige hart van de stad. De wijk wordt gekenmerkt door kleine middeleeuwse straatjes, veel street art en hippe eetplekjes en pubs. Helemaal mijn ding dus.
St Anne’s cathedral, de kerk is niet vaak open dus ik ben er niet binnen geraakt.
Cathedral square leunt aan tegen de winkelstraten, waar je ook zogenaamde ‘Entries‘ vindt, hele kleine steegjes die werden gebruikt voor handelsdoelen (om snel met goederen door te kunnen). In de meeste van die entries vind je nog historische pubs (zoals The Morning Star).
Het echte levendige hart van de stad is rond Commercial Street waar je een pint kan drinken buiten op de rode bankjes van The Duke Of York pub, als het niet regent ten minste – daarom dat de neonlichten de tonen van een liedje van Rob Stewart oproepen. De eigenaars zijn er trouwens trots op dat Snow Patrol hier ooit voor het eerst een live gig zou gespeeld hebben.
Het Hit The North street art festival
Je kan er niet omheen als je er rondloopt: al die street art. De regio rond North Street (The North) staat eigenlijk al jaren in verval. En net daarom organiseert Seedhead Arts al enkele jaren het street art festival Hit The North, waarbij ze ieder jaar (inter)nationale artiesten naar Belfast halen.
Voorbeeld van het verval op North Street
De meeste werken vind je rond North Street, maar ook doorheen de hele stad. Het vergankelijke van de street art staat zo ook symbool voor de armoede en verloedering van de wijk.
Het hart van Hit The North, met mijn favoriete werk: de origami vos van Annatomix
Elke zondagvoormiddag kan je ook aansluiten bij een street art wandeling van Seedhead Arts en krijg je uitleg bij de verschillende werken en kunstenaars. Een must do wat mij betreft.
Ook heel wat Belgische artiesten zijn vertegenwoordigd: hierboven zie je werken van de Gentenaars ROA en Kitsune.
De stad Belfast startte zelf ook een project om de stad op te fleuren: het canvas art project waarbij elektriciteitskasten beschilderd worden. Je spot ze doorheen de hele stad.
Het is onmogelijk om hier al mijn favoriete werken te tonen, maar ik doe toch een poging. Door de street art en de opkomst van het toerisme, kwam er plaats voor nieuwe hippe bars en restaurants. En ik spreek hierboven wel van verloedering, maar eigenlijk merk je daar niet zo veel van.
Ik hou wel van die rauwere steden (zoals Glasgow en Bilbao dat ook hadden) dus ik voelde in dit deel van de stad helemaal de vibe. En door de foto’s opnieuw te zien wil ik gewoon terug :). Hieronder een werk van Dan Kitchener en eentje van Achesdub, twee kunstenaars die echt de hele wereld rondreizen. Het tweede werk is ondertussen blijkbaar weg want het gebouw werd afgebroken.
Het is fijn om al die werken te ontdekken op je eentje, maar ik vond de wandeling dus een hele meerwaarde om ook wat meer de verhalen achter de werken en achter de stad te ontdekken.
Ondertussen zijn een aantal van deze werken alweer overschilderd, het festival herbruikt ieder jaar een aantal muren.
Dit werk links is maar half geschilderd, maar de weerspiegeling in het glas maakt het ‘heel’. Rechts: twee dromerige studenten die naar buiten kijken op de gevel van een school.
Honger?
Ik sprak al over hippe restaurants en bars en natuurlijk genoten wij ook heel erg van de keuken in Belfast. We hebben echt goed gegeten tijdens deze trip dus ik deel graag onze tips.
Ontbijten of een koffiebreak deden wij een aantal keer bij Trait Coffee en ook één keer bij Napoleon Coffee.
Heerlijk originele food sharing gerechten in een soort van Asian fusion stijl vind je bij Yugo (ze hebben geen website, maar zitten in Wellington Street). Het ziet er langs buiten donker en ongezellig uit in een soort van verlaten steeg, maar dit was het beste eten van de hele reis!
Om de hoek vind je Home restaurant, zij staan in de Michelin gids en dus moet je er reserveren. Maar ook hier: heerlijk simpel no-nonsense eten en heel vriendelijk personeel. Niet mega prijzig, de UK is nooit goedkoop, maar voor de kwaliteit van het eten vind ik dit te goedkoop.
Iets meer richting The Queen’s quarter vind je de ItaliaanFratelli, wat duurder dan we normaal zouden doen en je moet er zeker reserveren, maar de pasta was heel lekker.
Mag het wat meer een snelle hap zijn? Wij aten burgers bij Buba én het beste en meeste ongezondste dessert dat ik ooit heb gegeten.
Op hetzelfde plein zit Coppi, een Italiaan waar we de laatste avond gingen uiteten voor mijn verjaardag.
Eerder zin in een snelle pizzalunch? Dan kan je terecht in het hippe Orto.
We zijn niet binnen geraakt bij EDO, stond nochtans ook hoog op de lijst.
Rechts: Home restaurant, links: dessert bij Buba, daaronder zat een versgebakken cookie 😃
Amai, ook alleen al voor dat eten wil ik graag terug. Ik kan dus niet genoeg benadrukken hoe enthousiast ik ben over Belfast. Volgende keer vertel ik jullie nog wat meer over deze stad.
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Zoals ieder jaar blik ik graag even terug op mijn gelezen boeken van het jaar. En wat top leesjaar was het weer! Ik lijst net als de vorige jaren eerst de belangrijkste cijfers op om nadien mijn tien favorieten op een rijtje te zetten. Ik heb een beetje een niche leessmaak, maar ik probeer telkens toch wat toegankelijke boeken voor iedereen op te lijsten, dus hopelijk haal je er wat inspiratie uit.
De cijfertjes
Ik las 46 boeken uit in 2024. Dat is zowat rond het gemiddelde van de afgelopen jaar.
Die 46 boeken waren goed voor 20.618 pagina’s, dat is wel een record. Sinds 2021 was ik niet meer boven de 20.000 pagina’s geraakt.
Ik blijf een fan van dikkere boeken. Gemiddeld was een boek 448 pagina’s lang. En dat vind ik ook exact een goede dikte ;).
Het moois dat we delen was met 270 pagina’s het dunste boek, Het Achtste Leven met 1.275 pagina’s het dikste. Grappig feitje: ze komen allebei voor in mijn top tien van beste boeken.
Ik lees bijna uitsluitend historische fictie, maar dit jaar was er ook plaats voor twee romans.
Mijn topperiode is dit jaar de 17de eeuw, gevolgd door de 20ste eeuw (ik las een aantal oorlogsromans). Meestal is de 16de eeuw mijn meest aanwezige periode, maar die komt nu pas op de derde plaats. Ik las ook best wat boeken (5) over het Oude Rome (1ste eeuw).
Qua land waarin de verhalen zich afspelen zijn er geen verrassingen: 23 boeken spelen zich af in het Verenigd Koninkrijk. Frankrijk (9 boeken) en Italië (9 boeken) staan op een gedeelde tweede plaats, gevolgd door Griekenland (3 boeken).
Wel nieuw: ik las verhalen die zich afspeelden in 16 verschillende landen en dat is meestal niet zo gevarieerd. Ook Polen, Georgië, Israël en Zuid-Afrika kwamen bijvoorbeeld langs.
Ik las 10 boeken in het Nederlands, 36 in het Engels. Dat blijft vrij stabiel.
En ook zit er grappig genoeg heel wat stabiliteit in van waar deze boeken komen: 17 uit de bibliotheek, 7 uit de eigen boekenkast en 22 las ik op mijn e-reader en zijn een mix van zelfgekochte boeken en recensie-exemplaren.
Mijn favorieten
Hieronder lijst ik mijn tien favorieten op. Indien het boek in het Nederlands is vertaald staat de titel tussen haakjes. Ik vond de selectie dit jaar niet gemakkelijk omdat ik veel ‘gewoon goede boeken’ las en weinig grote uitschieters.
Het kortste boek van het jaar en een roman. Over twee mensen die aan de andere kant staan maar toch veel gemeen hebben. Vol rake en poëtische zinnen. Je moet wel voor dit soort schrijfstijl zijn om er van te genieten denk ik.
Het dikste boek van het jaar en een waar familie-epos. Je leest de verhalen van meerdere generaties van Georgische familie tijdens een heel woelige 20ste eeuw. 8 levens, 4 generaties. Veel drama en trieste gebeurtenissen. Maar een boek vol hoop en de helende kracht van chocolade.
Hart’s debuutroman was in de Engelse book community meteen een schot in de roos en is ondertussen ook vertaald. Het gaat over drie vrouwen die in een verschillende tijd een soort van natuurkracht blijken te hebben en daardoor als vreemd worden aanzien. Een verhaal over hekserij zou je denken, maar eigenlijk nog veel meer over toxische mannen en wat vrouwen allemaal moeten verduren. Hou er dus rekening mee dat er best wat zaken inzitten die jou zouden kunnen triggeren: naast spinnen :), ook huiselijk geweld, verkrachting en seksueel geweld, abortus en miskramen… Maar dit is echt een schoontje hoor.
Nog een verhaal over drie heel verschillende vrouwen die samen terecht komen in Bletchley Park, de geheime plek waar de Britten boodschappen van de Duitsers probeerden te decoderen tijdens WOII. Een heel originele setting en ook zit er best wat mysterie in het boek. Wie was de verrader? Wat is er met Beth gebeurd?
Nog een WOII-boek over een Poolse joodse familie met vijf kinderen die van elkaar gescheiden raken tijdens de oorlog. Ze overleven het allemaal zoals de titel doet vermoeden, maar ze komen in heel wat hachelijke en trieste situaties terecht. De schrijfstijl is misschien wat stroef, maar Hunter heeft dit boek geschreven als nakomelinge van de familie die dus echt heeft bestaan en dat maakt dat dit boek wat dieper snijdt dan anders.
Een zeer onbekend boek dat gaat over het Oude Rome. Julia, de jongere, is één van de vrouwen uit de familie van Augustus die verbannen wordt, zwanger in haar geval. En op haar eiland – haar gevangenis – moet ze vechten voor haar leven. Dit is een soort thriller meets historische fictie met die typische Romeinse sfeer. Sterk boek en er is een vervolg!
Dit 9de boek uit de Outlander-serie is in het Nederlands opgedeeld in twee delen. Het is het voorlaatste boek en dat merk je een beetje met veel verschillende verhaallijnen en nog niet te veel antwoorden. Maar ik hou van deze serie en dus zal elk boek in een eindejaarslijstje terecht komen vrees ik.
Oorspronkelijk gaf ik dit verhaal maar drie sterren omdat ik dit het minste Kingsbridge boek vind tot nu toe, maar Follett’s verhalen blijven vaak toch langer hangen (dus is een plek in deze lijst verdiend!). De periode van de industrialisering, de opkomst het socialisme en de oorlog met Napoleon is nu eenmaal niet de meest sexy geschiedenis. Maar dit boek heeft alle elementen die je van een goede Follett verwacht.
Een niet te dik boek dat een periode van 11 maanden uit het leven van Mary, Queen of Scots, covert. Ze zat toen opgesloten in een Schots kasteel met drie van haar hofdames en die vier vrouwen proberen samen een leven op te bouwen en zoeken tegelijk ook naar een manier om te ontsnappen. Hierdoor wordt het een soort van gesloten setting thriller en daar hield ik enorm van. Niet slecht voor een debuutroman.
De hype rond Griekse mythe hervertellingen is een beetje gaan liggen, maar Medea is één van de beste die ik ooit las. Medea is geen makkelijk personage. Ze doet een aantal niet zo mooie dingen, maar dit boek toont wat haar tot die daden dreef. Ze komt los van de heks die wij allemaal kennen. En deze is ondertussen ook vertaald, hoera!
Hebben de lijst nipt niet gehaald: boek 3 (Schip der zielen) en 4 (Vallei van schaduw) van Kate Mosse haar serie over de Hugenoten, The king’s witches (voor wie meer over hekserij wil lezen), The Lost Queen (voor de echte historische fans) en Costanza (voor de feministen onder ons).
Meer leestips?
Je kan mijn leesvordering blijven volgen in de maandelijkse updates en op Goodreads (voeg me zeker toe als vriend), uitgebreide reviews en andere bookish content schrijf ik op mijn andere blog In Another Era. Zin om mijn leesoverzichten van de afgelopen jaren terug te lezen en zo nog wat aanraders te ontdekken? Deze kan je hier terugvinden: 2023, 2022, 2021, 2020, 2019, 2018, 2017, 2016 en 2015.
Wil je weten hoe ik zoveel boeken lees op een jaar tijd? Ik schreef ooit al eens een post met tips om meer te lezen.
Traditiegetrouw blik ik terug op het afgelopen jaar. 2023 was een jaar met veel grote ups en downs. 2024 daarentegen is een veel meer ‘vlak’ jaar gebleken. Geen te grote ups, geen te harde downs (nog wat herstellen van het jaar daarvoor, dat wel). Het leven kabbelde wat voort. Het was ons eerste volle jaar in het huis. Ik denk op zich dus wel dat het een goed jaar was – al ga je sebiet bij de eerste maand van het jaar denken “Zijde zeker?”.
Ga even zitten want naar goede gewoonte is dit een best lange blogpost geworden!
Januari
Eind december was mijn grootmoeder gestorven en dus stond de eerste week van het jaar in teken van haar begrafenis. En aan het einde van de maand namen we ook afscheid van de oma van het lief. Januari was om die reden een wat rare maand waarin ik niet zoveel deed en heel veel moest verwerken.
We gingen naar de cross, ik ging naar Antwerpen om een vriendin te bezoeken en na een leuke avond met mijn team op het werk met raclette werden het lief en ik serieus ziek voor enkele dagen (niet van de raclette, maar van een hardnekkig virus by the way). Het was met dagenlang hoesten en me slecht voelen. Bah. Het was echt lang geleden dat ik nog zo ziek was.
Zo misten we ook het nieuwjaarsetentje op het werk en de week dat er sneeuw lag. Het was super lang geleden dat sneeuw nog eens een tijd bleef liggen maar ik kon er enkel van binnen naar kijken. Ik schreef in mijn bullet journal dat er niet alleen 10 cm sneeuw buiten lijkt te liggen, maar dat er ook 10 cm sneeuw op mijn gemoed drukt. Tegelijk schreef ik ook ’this too shall pass’. Soit, januari was dus echt niet mijn periode.
Februari
Februari voelt meteen als een heel andere maand. Ik ging met collega’s naar een Bouts expo en met vriendinnen naar het Middelheim.
We kochten ook een nieuw bed waarop het nog even wachten was en op het werk wist ik heel goed wat doen. Zo gaf ik een lezing in de raadszaal van het Leuvense stadhuis en dat vond ik echt wel een heel mooie locatie. Ik deel niet zo vaak werkfoto’s, maar allez deze dan wel :). Eigenlijk is het het hele jaar door druk geweest daar en dat vind ik best oké, ik verveel me namelijk nogal snel en daar was nu geen tijd voor.
Halverwege de maand gingen we drie dagen naar Parijs. Uiteraard had ik er enorm naar uitgekeken. Het weer was niet geweldig, maar ook niet zo slecht. We bezochten de Sainte Chapelle en Conciergerie, Le Petit Palais en de Orangerie en daarnaast wandelden we vooral veel rond want voor het lief was het zijn eerste keer in de Lichtstad.
En we bezochten de tijdelijke expo van Invader (de street artist bekend van zijn Invadermannetjes in tegels overal ter wereld). Dat was de reden dat we uiteindelijk Parijs en niet Londen boekten. Londen kwam later nog wel :p.
Parijs stelt nooit echt teleur. Ik waardeer de stad per bezoek meer en meer. Al is het altijd wel wat plannen om lekker eten te vinden zonder je blauw te betalen.
Maart
Het eerste weekend van maart was het tijd voor het teambuildingsweekend op het werk, ik organiseerde het nog één keer mee. Ik had op voorhand al het gevoel dat dit misschien het weekend te veel voor mij was in de organisatie, en dat gevoel bleek ook uit te komen. Opnieuw geleerd dit jaar: mijn intuïtie is vaak heel sterk en meestal waar.
Het weekend bracht ons naar de prachtige Voerstreek.
Het silent disco feestje liep wat te veel uit de hand en ik was de weken erna best triest want niemand durfde het er daarna nog over te hebben. En ik ben zo iemand die wel hoopt op excuses (het was trouwens de aanleiding voor deze blogpost). Tegelijk denk ik nu toch wel met warme gevoelens aan dat weekend terug hoor, maar het was toen allemaal niet zo gemakkelijk.
In maart bezochten we heel wat musea. Het Hof van Busleyden, Bozar en het KMSKB. De maand werd dus vooral gevuld met daguitstapjes en de nodige rust en dat zou de formule voor de rest van het jaar worden ook. De woelige golven van de eerste weken van het jaar leken stilaan voorbij.
April
In april volgde ik online een cursus kunstgeschiedenis en in de zomer zou ik nog een tweede cursus starten. Het lijkt misschien niets groots, maar het feit dat ik geld uitgeef aan mezelf is best big. Verder ging ik een dag thuiswerken bij Leen, maakte ik kennis met soundhealing en sprak ik enkele keren af met vrienden.
Ik genoot van het wielervoorjaar (vooral bij de vrouwen dan) en we gingen zoals gewoonlijk live naar de start van de Brabantse Pijl onder de middagpauze.
Half april was het tijd voor de jaarlijkse citytrip met Leen. Naar Napels deze keer. Ik was de dagen ervoor heel moe en overprikkeld en dus kwam de vakantie als geroepen. Alleen reageerde ik op de eerste dag al slecht op een glas wijn waardoor de eerste avond wat in mineur eindigde en we ons uiteindelijk niet waagden aan de beklimming van de Vesuvius want koud, mist en inspanning dat zag ik niet zo zitten.
Napels zelf was echt wel leuk hoor. Een dag naar Pompeii, een dag rond de haven, een halve dag onder grond, veel kerken en kloosters en altijd die mooie berg Vesuvius op de achtergrond. En met dit Italiaans lied als soundtrack want ze speelden het overal.
Ik kwam wel heel moe terug, maar dat was precies wat ik had verwacht. Ik schreef ‘Napels is een luide, drukke en ja ook vuile stad, maar er zijn ook zo veel mooie plekken’.
Mei
Mei was een veel rustigere maand. Het bed kwam eindelijk aan, hoogtepunt van de maand! Al bleek mijn rugpijn er niet door te verminderen jammer genoeg.
Het lijkt wel alsof het het hele voorjaar heeft geregend maar in mei nam ik toch een aantal zomerse foto’s want de zon scheen precies een beetje en er werden ijsjes gegeten. Ik begon met zwemmen wat ik toch de hele zomer zou volhouden.
En er was ook het weekend van het dansoptreden met vier shows en zo was dat weekend direct gevuld.
Juni
Juni begon met een uitje naar de wellness en nadien zoveel mogelijk uitrusten voor de vakantie. Want ik voelde aan alles dat mijn lijf op was. Ik nam zelfs een extra dag vakantie, de dag voor we naar Porto vertrokken, en bracht die rustend door. Maar het mocht niet baten, ik werd ziek – een uur nadat we waren aangekomen. Een serieus virus want het stak de hele vakantie op en ook nadat we terug waren heb ik nog wat dagen in bed gespendeerd.
Bon, Porto is daarom iets meer een waas in mijn hoofd geworden dan ik wou. En ook iets meer een citytrip. Maar tegelijk heb ik er geweldige momenten beleefd. Met als hoogtepunt het São João feest bijwonen!
Op het werk werden heel wat projecten afgewerkt en ik schreef vol trots dat we heel wat leuke mails en complimenten kregen van klanten. Ik ben zo iemand die mijn werk graag doet omwille van het contact met klanten en voor mij is hun waardering dus het allerbelangrijkste.
Juli
Ondertussen zat ik wat in mijn hoofd met een vriendschap en dat heeft maandenlang aangesleept (en komt soms nog boven). Maar in juli stond er vanalles op de planning en werd de werkagenda wat leger. Oh en mijn gezondheid was eindelijk eens redelijk oké.
We gingen naar een aantal kleine festivalletjes en naar P!nk in het Koning Boudewijnstadium (geweldig!).
En op het einde van de maand ging ik met Leen naar Mons voor de Rodin expo in het CAP. Wat een leuke stad!
Eén keer in de vier jaar is het een heuse sportzomer met de Olympische Spelen en daar geniet ik altijd zo hard van. Doordat het dit jaar in Europa was kon ik ook echt veel sporten live bekijken. Uren keek ik naar zowat vanalles: elke wedstrijd van The Belgian Cats (basketbal), turnen (waar we het weer super deden), het wielrennen natuurlijk, maar ook taikwando, schermen (wat is dat spannend zeg), marathon, zwemmen, atletiek, paardrijden (hoe mooi waren die beelden aan Versailles)… het kwam allemaal voorbij.
Van mij zouden de Spelen ieder jaar mogen doorgaan, maar dan zou het natuurlijk minder magisch zijn. Ik heb maar van één ding spijt: dat ik uiteindelijk geen tickets heb geboekt om live naar Parijs te gaan. Een aantal mensen die ik ken waren er wel en vonden het fantastisch, dus heel veel fomo hier. Maar doordat wij in augustus wel naar de Tour gingen heb ik er gewoon veel te laat aan gedacht. Ik heb mij in ieder geval voorgenomen om de volgende keer dat het in Europa is wel te gaan.
Augustus
In augustus brak de zomer dan eindelijk een beetje door. We hadden deze zomer maar één volle week vakantie, maar gingen toen wel twee nachten naar Rotterdam. Niet op citytrip, maar wel om de Tour De France femmes avec Swift live mee te maken. Twee ritten en een tijdrit door de binnenstad op twee dagen!
Het was de eerste dag bloedheet en na de start aan Het Depot doken we een café binnen om de wedstrijd verder op tv te volgen (de aankomst was in een ander dorp). ’s Avonds deden we mee aan een pubquiz van Rouleur over vrouwenwielrennen en we werden derde, niet slecht :).
Op de derde dag hadden we nog een dag Rotterdam tegoed. We bezochten Het Depot en Huis Sonneveld, maar eigenlijk genoot ik nog het meest van de stad in zomermodus. Die warme gloed op de foto’s hieronder, zalig! Oh en de Erasmusbrug is en blijft één van mijn favoriete bruggen.
Verder was augustus precies de drukste maand van het jaar. Ik ging twee keer naar de wellness, lunchen met Leen, naar de Jeanne d’Arc musical (prachtig!), met een vriendin naar Antwerpen en daar pikten we de Jef Verheyen expo in het KMSKA nog net mee.
We kregen met het werk een heerlijke Nepalese maaltijd voorgeschotels en een week later namen we dan weer gezellig afscheid van twee collega’s die er echt lang zijn bij geweest.
Rond mijn verjaardag ging ik met het lief naar het MSK in Gent en kroketten eten bij Chapeluur (en pizza bij Gigi). Het was zo’n dag dat ze goed weer hadden beloofd, maar het bleek kouder dan gedacht en dus kocht ik een lange broek en een pull om meteen aan te doen, haha!
September
September was iets rustiger. We bezochten Open Monumentendag in Leuven en ik ging een weekend weg met twee vriendinnen. Een heerlijk 30+ weekend met voldoende rust en ook mooie wandelingen, o.a. langs Fondry De Chiens.
Mijn rug bleef opspelen en dat voelde ik tijdens de wandelingen. Verder herinner ik mij van die maand eigenlijk niet veel meer en ik schreef ook niet veel neer. Het was niet de makkelijkste maand voor mijn hoofd denk ik.
Oktober
Oktober was een betere maand. Het begon met het WK gravel in Leuven. We gingen twee dagen kijken. En deden opnieuw mee aan een pubquiz, die we wonnen. Een paar nieuwe peperdure koersschoenen voor het lief was de hoofdprijs.
We gingen nog eens ‘gewoon’ quizzen en wonnen deze keer niet (als het niet over koers gaat, zijn we fundamenteel minder slim :p). En dan vertrokken we voor vijf dagen naar Londen. Amai, ik hou zo van Londen.
We deden superveel nieuwe dingen, zoals een bezoek aan The Charterhouse, Tate Britain, een paar kunstgalerijen, het Design museum, Portobello Road en Leighton House.
We gingen eten bij Dishoom, bij Ottolenghi, bij onze favoriete Mexicaan en op de Maltby Street Market. En op de laatste dag bezochten we nog eens The Tower Of London <3. Het weer was sommige dagen best zonnig, andere dagen nogal winderig met regen. Enfin, Engeland in oktober: regen, zon, herfstbladeren, die laatste geuren van de zomer en de belofte van de herfstkou die in de lucht hangt.
Het was in Londen niet per se veel rustiger in het hoofd, maar je kan die muizenissen iets beter negeren op vakantie natuurlijk ^^. Een week later voelde ik me wel echt beter door een aantal goede gesprekken. Ik kreeg opnieuw bevestiging van mijn intuïtie en schreef dat ik moet blijven op zoek gaan naar nieuwe ervaringen voor mezelf en moet blijven investeren in mezelf.
November
In november ging ik eerst nog wandelen in de herfstzon, om nadien eindelijk aan de oprit te beginnen. Jammer genoeg werd ik opnieuw ziek en dus sputterde mijn lijf een halve maand tegen, want met klinkers sleuren deed ik veel te snel opnieuw.
Een paar regenachtige weekends zorgden voor wat pauze en een bezoek aan Antwerpen om de ensor expo in het KMSKA mee te pikken (veel te druk trouwens) en de wellness. Verder werd er dus vooral gewerkt aan die oprit.
December
December is meestal niet mijn maand, maar voorlopig blijft de echte winterdip weg. Het laatste weekend klinkeren hakte er ruggewijs wel hard in, en dus werd er vooral veel gerust deze maand. Ondertussen kan de auto droog binnengereden worden en is het huis voor het eerst in anderhalf jaar niet meer vuil van de moderige schoenen en banden van de auto. Amai, ik ben daar zo blij mee!
We gingen naar (un)holy light in Leuven en met de collega’s naar de kerstmarkt. Het kerstfeest op het werk was echt nog eens kei gezellig met weinig zieken.
Ik deed ook wat doktersbezoekjes en kreeg voorlopig te horen dat mijn HPV-besmetting niet problematisch is en amai na anderhalf jaar onzekerheid was dat even het goede nieuws dat ik kon gebruiken. Het blijft wel nodig om regelmatig op controle te gaan. En dit is jouw reminder om nog eens een uitstrijkje te laten nemen ;).
De kerstvakantie was hier verbazend rustig. Met twee familiefeesten, veel cross kijken, ik ging eten met een vriend en op het nippertje brachten we nog een bezoek aan de Paul Delvaux expo in La Boverie van Luik en die was zwaar de moeite! Heel wat musea op de teller dit jaar, zo blijkt.
Ik vond het niet gemakkelijk om dit jaar het overzicht bij elkaar te pennen omdat ik er zelf nog niet zo uit ben wat ik van het afgelopen jaar vond. Ik vergeet ongetwijfeld nog dingen te vermelden. Mijn bullet journal, genomen foto’s en de maandoverzichten op de blog van de afgelopen maanden vormden het startpunt om dit bij elkaar te krijgen.
2024 was niet het beste jaar qua mentale rust en mijn gezondheid, maar zat wel vol kleine leuke alledaagse momenten en die koester ik wel. Ik hoop volgend jaar wat meer los te komen uit mijn hoofd en veel te lachen. Ik stel geen grote doelen voor 2025. Que sera, sera.
Trouwe lezers weten dat ik al eens graag een spelletje speel. Ik lijstte al drie keer een paar favorieten op (hier, hier en ook nog hier), en nu is het tijd voor een volgende lading aanraders. Te laat voor onder de kerstboom, maar de winter (de ideale periode voor spelletjes) is nog lang niet voorbij.
Intarsia
Intarsia lag hier onder de kerstboom voor mij en is een gloednieuw spel uitgegeven door 999 games. Het wordt vaak vergeleken met Azul (die noemde ik hier al). Maar ik vind het toch wat anders. Je moet opnieuw patronen leggen volgens een spelbord, maar je koopt die patronen met kleurkaarten een beetje zoals bij Ticket To Ride en er zijn ook opdrachtenkaarten om extra punten te scoren (zoals bij heel veel spellen).
Is dit het allerbeste spel ooit? Neen, maar het speelt wel heerlijk luchtig en er zitten veel verschillende dingen in. En het is zooo mooi, die elementen zijn van echt hout.
Leaf
Een heel onbekend spel, dat enkel in het Engels beschikbaar is. Je legt hierbij tegels in de vorm van bladeren en afhankelijk van tegen welke tegels je een blad legt activeer je andere acties en met die acties scoor je punten.
Ook echt een heel mooi herfstig spel en het leggen van bladeren met hun punt tegen andere bladeren is een uniek spelmechanisme. Momenteel onze favoriet!
Carcasonne
Samen met Catan het bekendste spel ter wereld denk ik. Ondertussen zit het ook in onze collectie, het lief houdt enorm van tegelspellen. Ik vind de basisversie van Carcasonne wel leuk, maar kijk er ook wel naar uit om het ooit eens met een uitbreiding te spelen voor meer diepgang.
Het concept is dat je wegen, steden en kloosters bouwt en je meeples (de mannetjes) slim inzet om een bepaald stuk te claimen zodat je er punten voor krijgt. Echt een zeer goed instapspel voor als je wil weten of bordspellen iets voor jou is.
De kwakzalvers van Kwakelenburg
Een spel niet uit de eigen kast, maar wel al eens gespeeld met een vriendin. Het gaat om het ‘push your luck’ principe waarbij je een eigen zak met ingrediënten samenstelt en zo probeert in te schatten of je niet te veel knalerwten trekt. Dit is zo’n spel dat in het begin heel complex lijkt en nog voor het einde van het eerste spel ben je ermee weg.
Ondertussen is er ook een tweespelersvariant op de markt gebracht (al kan je het basisspel perfect ook met twee spelen vond ik) en daar twijfel ik nog over om hem te kopen. Heeft iemand er ervaring mee? Is dat even leuk als het origineel?
Voor wie de vorige posts wil bijlezen om nog meer spellen te ontdekken:
Vorig jaar lijstte ik voor het eerst sinds de periode precovid (in 2018 en in 2019) nog eens mijn reisfavorieten op en dat doe ik graag nog een keer over.
2024 bracht mij in Parijs, Napels, Porto, Rotterdam en Londen. Het werd iets meer een citytrip jaar dan verwacht. In Porto had een virus me goed te pakken waardoor we veel meer in de stad bleven dan de initieel de bedoeling was, maar ik beleefde er wel een aantal topmomenten. Ik presenteer mijn favorieten in willekeurige volgorde.
Le Petit Palais, Parijs
In februari trokken we naar een regenachtig Parijs. En dus bezochten we vooral veel dingen binnen: van de Orangerie tot de Sainte Chapelle, van de Conciergerie tot een tijdelijke expo over de street artist Invader. Maar mijn nieuwe museumfavoriet uit de lichtstad is Le Petit Palais. Een gebouw neergezet voor de wereldtentoonstelling van 1900 en helemaal niet zo klein als de naam doet uitschijnen.
Binnenin huist het museum der Schone Kunsten en de vaste collectie is helemaal gratis te bezoeken, alleen voor expo’s moet je betalen. Hoogtepunten zijn ongetwijfeld de Gallerie des sculptures en de prachtige binnentuin. Ook zagen we er meesterwerken van Monet, Delacroix, Gauguin… Het is niet het Louvre (qua collectie, qua grootte, qua drukte…), maar net dat maakte het tot een fijn bezoek. Aanrader!
Quartieri Spagnoli, Napels
Ik zou van centrum Napels nog heel wat zaken kunnen opnoemen die de moeite waren, maar het meest authentieke Napels vind je in de Spaanse wijk (Quartieri Spagnoli). De wijk waar wij ook sliepen. Ooit opgericht in de 16de eeuw om de Spaanse soldaten onderdak te geven, vandaar de naam.
In deze wijk vind je smalle straatjes, steile trappen, was die hangt te drogen aan de balkons, de smog van de vele scooters die er passeren, het lawaai van de vele scooters die er passeren, murals en vlaggen van Maradona en andere voetbalhelden. Ah en spritz en pizza aan spotprijzen.
Vroeger was dit niet echt de leukste plek om te wonen. De mensen hier hadden het niet breed. En die ongelijkheid zie je nog altijd wel. Al helpt toerisme met het heropwaarderen van de wijk en blijft vooral de charme van de vele groentestalletjes en leuke restaurants hangen.
De Spaanse wijk is dus zeker een must visit tijdens je citytrip naar Napels. Maar ik weet niet of ik er nog zou slapen. Na een aantal dagen waren we al dat getoeter, die drukte en vooral het nachtlawaai ook wel weer flink beu.
Mons (Bergen), België
Een dagtrip naar het Waalse Mons bleek een aangename verrassing. Een fijne middeleeuwse binnenstad met veel street art, gezellige pleintjes en terrassen en mooie architectuur. Sla zeker het kunstenmuseum (het CAP) niet over, beklim het barokke belfort (UNESCO werelderfgoed) en bezoek de gotische Sainte-Waudru kerk.
The Charterhouse, Londen
Een bezoek aan The Charterhouse stond al enkele jaren op mijn lijstje, maar je kan het hele gebouw enkel bezoeken met een begeleide tour en die zijn vaak lang op voorhand volzet. Wij vonden nog een plaatsje voor een Brother’s tour. The charterhouse is vandaag nog steeds een almshouse voor mannen die (financieel) geen plek vinden binnen de ‘normale’ maatschappij. Zij maken deel uit van de community en moeten ook iets terug doen. Eén van de manieren is door een tour te begeleiden voor toeristen.
The charterhouse is eigenlijk het enige gebouw in centrum Londen dat nog origineel uit het Tudortijdperk stamt. Omdat het net buiten de oude stadsmuren van de stad staat (vandaag wel helemaal in de grootstad, het ligt naast The Barbican), heeft het eeuwenlang overleefd (zelfs The Blitz). Het biedt dus nog een unieke blik op de periode van vlak voor en na de reformatie.
The Charterhouse is door zijn unieke 16de eeuwse architectuur al vaak de achtergrond geweest van televisiefilms en series (bv. Downton Abbey, Taboo, Great expectations…). De tour duurde twee uur en ik vond het echt fantastisch, vooral The Great Hall en de kloostergangen.
Je kan in de zomer ook een garden tour boeken (altijd meteen uitverkocht) en er zijn verschillende leuke events. Heb ik een nieuwe favoriete plek in Londen? Jep. En dit is nog zo onbekend bij het brede publiek!
Serralves, park en museum, Porto
Het Serralves instituut moet je zien als een combo van Tate Modern in Londen met het Middelheimmuseum in Antwerpen. Het museum brengt grote tentoonstellingen over moderne kunst in een ruim gebouw dat ook een beetje aanvoelt als een doolhof en volgens mij is dat net de bedoeling. Toen wij er waren was er net een Yayoi Kusama expo.
Ik vond de ruimtes allemaal mooi ruim ingedeeld zodat de kunst echt kon ademen. Het was er redelijk druk want Kusama is natuurlijk een grote naam, maar eigenlijk merkte je dat niet zo. Daarnaast is er ook een groot park waar kunstwerken in staan verscholen en je ook nog een aantal bijgebouwen kan binnen lopen.
De roze art niveau villa werd helaas wel verbouwd toen wij er waren. Daarnaast kan je ook de Treetop walk doen, een soort houten constructie waarmee je boven het domein uit kan wandelen. Je brengt er zo een dikke halve dag door. Het is even buiten de stad, maar valt dan weer perfect te combineren met een dag naar het strand (en dat is ook exact wat wij deden).
Pompeii, Napels
Pompeii is één van de meeste bezochte plekken van Italië. Het is er altijd druk, het is er groot, er is geen schaduw… Je hoort heel wat negatieve verhalen over een bezoek en ik zou het ook helemaal begrijpen als dit niet je ding blijkt.
Maar wij hadden chance: we gingen op een weekdag buiten het hoogseizoen dat ze regen voorspelden (op voorhand tickets boeken betekent toch gaan). Maar de regen bleef uit. Dus er was volk, maar geen immense drukte en het was niet te warm.
Met twee Latinisten naar Pompeii, een stad waar ik al zoveel over had gelezen. Ik vond het uiteindelijk niet zo moeilijk om me het leven anno 1ste eeuw voor te stellen. Voor sommigen dus een hoop stenen, voor mij een tienerdroom die uitkwam om er eindelijk eens rond te lopen.
De Tour de France Femmes in Rotterdam (en de Erasmusbrug)
Een zomers tripje naar de Nederlandse havenstad draaide helemaal rond de Tour de France femmes. We zagen er drie etappes op twee dagen (inclusief tijdrit in de stad). We passeerden meermaals de Erasmusbrug en dat blijft één van mijn favoriete bruggen.
We bezochten het Depot, Huis Sonneveld, aten heel wat lekkers, genoten van de stad in zomerse temperaturen (zelfs een beetje té). We sliepen met zicht op de Leuvehaven. En dat terwijl de hele stad geel kleurde 💛.
Voor mij was de Tour De France voor vrouwen live meemaken een bucket list item. Dus dat is bij deze afgevinkt!
Certosa e Musea di San Martino, Napels
Iedere citytrip die Leen en ik samen ondernemen is er wel één plek waar we allebei onmiddellijk van onder de indruk zijn en die voor ons het hoogtepunt van de reis wordt. Deze keer maakte we dit al meteen mee op onze allereerste dag in Napels in de wijk Vomero, een hogergelegen wijk. Daar staat het klooster di San Martino waar we zonder verwachtingen binnen stapten.
Het bleek een combo van een klooster, een museum met schilderijen, koetsen, een kerststal (jep) en een tuin met uitzicht op de baai van Napels én natuurlijk de Vesuvius.
Naast het uitzicht en leuke kloostergangen en patio’s, staat er ook gewoon een gigantische barokke kerk waarin je je ogen uitkijkt.
Et voila, zo blijkt een plek die terloops wordt genoemd in een reisgids en die maar 6 euro toegang kost, plots een verborgen parel waar we al snel heel wat tijd doorbrachten.
Het centrum van Porto
Ik heb lang nagedacht over wat ik specifiek wou uitlichten over de citytripdagen aan Porto, maar eigenlijk vond ik zo goed als elke plek in Porto de moeite. De wijk Cais da Ribeira met de ponte Luis I is natuurlijk het allerbekendst, die brug is zo mooi. Mooier dan de Erasmusbrug? Misschien wel. Komt zo in mijn top 5!
Maar dit zijn enkele andere favorieten:
De Sé Kathedraal met nog voldoende gotische elementen en overal wit-blauwe tegeltjes. We deden veel kerken in Porto, maar deze was mijn favoriet!
Het Parque das Virtudes, een verscholen park met verschillende verdiepen, wij waren er helemaal alleen in de ochtend en dat was magisch.
De toren van Clérigos, met een prachtige kerk en leuk museum binnenin, een fijn uitzicht en de barokke aanblik langs buiten. Ik hou nu eenmaal van torens.
Het uitzicht vanaf de miradouro de Vitoria.
En nog zo veel meer eigenlijk…
We kozen uiteindelijk redelijk laat Porto voor ons zomers tripje en ik dacht dat de stad klein ging zijn en in de zomer ook heel druk op die plekken. De stad is inderdaad bewandelbaar en aan de brug is het altijd gezellig druk. Maar ik voelde wel echt de vibe van de stad en heb er met plezier een midweek doorgebracht. Ook al was ik goed ziek. Ooit keer ik nog eens terug, dat weet ik zeker.
Beleef São João in Porto
Wat we niet wisten toen we naar Porto vertrokken is dat eind juni het grootste volksfeest van het jaar daar losbarst. In de nacht van 23 op 24 juni is het São João, een feest ter ere van de heilige Johannes de doper.
De mensen lopen er allemaal rond met een plastieken hamer waarmee je zachtjes op elkaars hoofd moet ‘slaan’ om elkaar geluk te wensen. Er is vuurwerk aan de ponte Luis I, er wordt verse vis op straat gebakken, er staat overal een tap, er worden lampionnen opgelaten… Er hangt zo’n leuke feestsfeer in de stad en mensen zijn zo lief voor elkaar.
Ik heb die avond echt genoten om deel uit te maken van zo’n lokale traditie. Zo veel dat ik zelfs foto’s ben vergeten maken, oeps :).
En voila, dat waren ze: mijn 10 reisfavorieten. Over al deze tripjes zit ik fameus achter met verslagjes schrijven, dus ooit komt er nog wel meer online :).
Hebben de lijst nipt niet gehaald: het vele lekkere eten overal – amai daar zou ik een aparte top tien van kunnen samenstellen -, Leighton House in Londen, de middeleeuwse stad Guimaraes in Portugal (ik was heel ziek die dag :/), mijn tweede bezoek aan The Tower of Londen, de Sainte-Chapelle in Parijs, een bezoek aan Napels onder de grond, de zee in zowel Napels als Porto, onze wandeling langs Fondry des Chiens in Viroinval…
Wat brengt 2025 qua reizen? In februari ga ik al sowieso naar Malaga en met Leen waarschijnlijk op citytrip naar Wenen wat later in het voorjaar, ik hoop op een roadtrip in Zuid-Engeland (enfin, er zijn al concrete plannen in mijn hoofd) en verder zie ik wel wat er op me afkomt.
