In augustus 2023 trokken het lief en ik voor onze zomervakantie niet naar de zon, maar naar (Noord)-Ierland – waar we alle seizoenen meemaakten. Vliegen deden we op Dublin, waar we het even verkenden, om daarna door te reizen naar Belfast om het woelige verleden van Noord-Ierland en de prachtige natuur te ontdekken.
Het Cathedral quarter en de entries
Vandaag wil ik jullie meenemen naar Belfast’s cathedral quarter, de wijk rond de St. Anne’s cathedral en wat mij betreft het levendige hart van de stad. De wijk wordt gekenmerkt door kleine middeleeuwse straatjes, veel street art en hippe eetplekjes en pubs. Helemaal mijn ding dus.
St Anne’s cathedral, de kerk is niet vaak open dus ik ben er niet binnen geraakt.
Cathedral square leunt aan tegen de winkelstraten, waar je ook zogenaamde ‘Entries‘ vindt, hele kleine steegjes die werden gebruikt voor handelsdoelen (om snel met goederen door te kunnen). In de meeste van die entries vind je nog historische pubs (zoals The Morning Star).
Het echte levendige hart van de stad is rond Commercial Street waar je een pint kan drinken buiten op de rode bankjes van The Duke Of York pub, als het niet regent ten minste – daarom dat de neonlichten de tonen van een liedje van Rob Stewart oproepen. De eigenaars zijn er trouwens trots op dat Snow Patrol hier ooit voor het eerst een live gig zou gespeeld hebben.
Het Hit The North street art festival
Je kan er niet omheen als je er rondloopt: al die street art. De regio rond North Street (The North) staat eigenlijk al jaren in verval. En net daarom organiseert Seedhead Arts al enkele jaren het street art festival Hit The North, waarbij ze ieder jaar (inter)nationale artiesten naar Belfast halen.
Voorbeeld van het verval op North Street
De meeste werken vind je rond North Street, maar ook doorheen de hele stad. Het vergankelijke van de street art staat zo ook symbool voor de armoede en verloedering van de wijk.
Het hart van Hit The North, met mijn favoriete werk: de origami vos van Annatomix
Elke zondagvoormiddag kan je ook aansluiten bij een street art wandeling van Seedhead Arts en krijg je uitleg bij de verschillende werken en kunstenaars. Een must do wat mij betreft.
Ook heel wat Belgische artiesten zijn vertegenwoordigd: hierboven zie je werken van de Gentenaars ROA en Kitsune.
De stad Belfast startte zelf ook een project om de stad op te fleuren: het canvas art project waarbij elektriciteitskasten beschilderd worden. Je spot ze doorheen de hele stad.
Het is onmogelijk om hier al mijn favoriete werken te tonen, maar ik doe toch een poging. Door de street art en de opkomst van het toerisme, kwam er plaats voor nieuwe hippe bars en restaurants. En ik spreek hierboven wel van verloedering, maar eigenlijk merk je daar niet zo veel van.
Ik hou wel van die rauwere steden (zoals Glasgow en Bilbao dat ook hadden) dus ik voelde in dit deel van de stad helemaal de vibe. En door de foto’s opnieuw te zien wil ik gewoon terug :). Hieronder een werk van Dan Kitchener en eentje van Achesdub, twee kunstenaars die echt de hele wereld rondreizen. Het tweede werk is ondertussen blijkbaar weg want het gebouw werd afgebroken.
Het is fijn om al die werken te ontdekken op je eentje, maar ik vond de wandeling dus een hele meerwaarde om ook wat meer de verhalen achter de werken en achter de stad te ontdekken.
Ondertussen zijn een aantal van deze werken alweer overschilderd, het festival herbruikt ieder jaar een aantal muren.
Dit werk links is maar half geschilderd, maar de weerspiegeling in het glas maakt het ‘heel’. Rechts: twee dromerige studenten die naar buiten kijken op de gevel van een school.
Honger?
Ik sprak al over hippe restaurants en bars en natuurlijk genoten wij ook heel erg van de keuken in Belfast. We hebben echt goed gegeten tijdens deze trip dus ik deel graag onze tips.
Ontbijten of een koffiebreak deden wij een aantal keer bij Trait Coffee en ook één keer bij Napoleon Coffee.
Heerlijk originele food sharing gerechten in een soort van Asian fusion stijl vind je bij Yugo (ze hebben geen website, maar zitten in Wellington Street). Het ziet er langs buiten donker en ongezellig uit in een soort van verlaten steeg, maar dit was het beste eten van de hele reis!
Om de hoek vind je Home restaurant, zij staan in de Michelin gids en dus moet je er reserveren. Maar ook hier: heerlijk simpel no-nonsense eten en heel vriendelijk personeel. Niet mega prijzig, de UK is nooit goedkoop, maar voor de kwaliteit van het eten vind ik dit te goedkoop.
Iets meer richting The Queen’s quarter vind je de ItaliaanFratelli, wat duurder dan we normaal zouden doen en je moet er zeker reserveren, maar de pasta was heel lekker.
Mag het wat meer een snelle hap zijn? Wij aten burgers bij Buba én het beste en meeste ongezondste dessert dat ik ooit heb gegeten.
Op hetzelfde plein zit Coppi, een Italiaan waar we de laatste avond gingen uiteten voor mijn verjaardag.
Eerder zin in een snelle pizzalunch? Dan kan je terecht in het hippe Orto.
We zijn niet binnen geraakt bij EDO, stond nochtans ook hoog op de lijst.
Rechts: Home restaurant, links: dessert bij Buba, daaronder zat een versgebakken cookie 😃
Amai, ook alleen al voor dat eten wil ik graag terug. Ik kan dus niet genoeg benadrukken hoe enthousiast ik ben over Belfast. Volgende keer vertel ik jullie nog wat meer over deze stad.
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Zoals ieder jaar blik ik graag even terug op mijn gelezen boeken van het jaar. En wat top leesjaar was het weer! Ik lijst net als de vorige jaren eerst de belangrijkste cijfers op om nadien mijn tien favorieten op een rijtje te zetten. Ik heb een beetje een niche leessmaak, maar ik probeer telkens toch wat toegankelijke boeken voor iedereen op te lijsten, dus hopelijk haal je er wat inspiratie uit.
De cijfertjes
Ik las 46 boeken uit in 2024. Dat is zowat rond het gemiddelde van de afgelopen jaar.
Die 46 boeken waren goed voor 20.618 pagina’s, dat is wel een record. Sinds 2021 was ik niet meer boven de 20.000 pagina’s geraakt.
Ik blijf een fan van dikkere boeken. Gemiddeld was een boek 448 pagina’s lang. En dat vind ik ook exact een goede dikte ;).
Het moois dat we delen was met 270 pagina’s het dunste boek, Het Achtste Leven met 1.275 pagina’s het dikste. Grappig feitje: ze komen allebei voor in mijn top tien van beste boeken.
Ik lees bijna uitsluitend historische fictie, maar dit jaar was er ook plaats voor twee romans.
Mijn topperiode is dit jaar de 17de eeuw, gevolgd door de 20ste eeuw (ik las een aantal oorlogsromans). Meestal is de 16de eeuw mijn meest aanwezige periode, maar die komt nu pas op de derde plaats. Ik las ook best wat boeken (5) over het Oude Rome (1ste eeuw).
Qua land waarin de verhalen zich afspelen zijn er geen verrassingen: 23 boeken spelen zich af in het Verenigd Koninkrijk. Frankrijk (9 boeken) en Italië (9 boeken) staan op een gedeelde tweede plaats, gevolgd door Griekenland (3 boeken).
Wel nieuw: ik las verhalen die zich afspeelden in 16 verschillende landen en dat is meestal niet zo gevarieerd. Ook Polen, Georgië, Israël en Zuid-Afrika kwamen bijvoorbeeld langs.
Ik las 10 boeken in het Nederlands, 36 in het Engels. Dat blijft vrij stabiel.
En ook zit er grappig genoeg heel wat stabiliteit in van waar deze boeken komen: 17 uit de bibliotheek, 7 uit de eigen boekenkast en 22 las ik op mijn e-reader en zijn een mix van zelfgekochte boeken en recensie-exemplaren.
Mijn favorieten
Hieronder lijst ik mijn tien favorieten op. Indien het boek in het Nederlands is vertaald staat de titel tussen haakjes. Ik vond de selectie dit jaar niet gemakkelijk omdat ik veel ‘gewoon goede boeken’ las en weinig grote uitschieters.
Het kortste boek van het jaar en een roman. Over twee mensen die aan de andere kant staan maar toch veel gemeen hebben. Vol rake en poëtische zinnen. Je moet wel voor dit soort schrijfstijl zijn om er van te genieten denk ik.
Het dikste boek van het jaar en een waar familie-epos. Je leest de verhalen van meerdere generaties van Georgische familie tijdens een heel woelige 20ste eeuw. 8 levens, 4 generaties. Veel drama en trieste gebeurtenissen. Maar een boek vol hoop en de helende kracht van chocolade.
Hart’s debuutroman was in de Engelse book community meteen een schot in de roos en is ondertussen ook vertaald. Het gaat over drie vrouwen die in een verschillende tijd een soort van natuurkracht blijken te hebben en daardoor als vreemd worden aanzien. Een verhaal over hekserij zou je denken, maar eigenlijk nog veel meer over toxische mannen en wat vrouwen allemaal moeten verduren. Hou er dus rekening mee dat er best wat zaken inzitten die jou zouden kunnen triggeren: naast spinnen :), ook huiselijk geweld, verkrachting en seksueel geweld, abortus en miskramen… Maar dit is echt een schoontje hoor.
Nog een verhaal over drie heel verschillende vrouwen die samen terecht komen in Bletchley Park, de geheime plek waar de Britten boodschappen van de Duitsers probeerden te decoderen tijdens WOII. Een heel originele setting en ook zit er best wat mysterie in het boek. Wie was de verrader? Wat is er met Beth gebeurd?
Nog een WOII-boek over een Poolse joodse familie met vijf kinderen die van elkaar gescheiden raken tijdens de oorlog. Ze overleven het allemaal zoals de titel doet vermoeden, maar ze komen in heel wat hachelijke en trieste situaties terecht. De schrijfstijl is misschien wat stroef, maar Hunter heeft dit boek geschreven als nakomelinge van de familie die dus echt heeft bestaan en dat maakt dat dit boek wat dieper snijdt dan anders.
Een zeer onbekend boek dat gaat over het Oude Rome. Julia, de jongere, is één van de vrouwen uit de familie van Augustus die verbannen wordt, zwanger in haar geval. En op haar eiland – haar gevangenis – moet ze vechten voor haar leven. Dit is een soort thriller meets historische fictie met die typische Romeinse sfeer. Sterk boek en er is een vervolg!
Dit 9de boek uit de Outlander-serie is in het Nederlands opgedeeld in twee delen. Het is het voorlaatste boek en dat merk je een beetje met veel verschillende verhaallijnen en nog niet te veel antwoorden. Maar ik hou van deze serie en dus zal elk boek in een eindejaarslijstje terecht komen vrees ik.
Oorspronkelijk gaf ik dit verhaal maar drie sterren omdat ik dit het minste Kingsbridge boek vind tot nu toe, maar Follett’s verhalen blijven vaak toch langer hangen (dus is een plek in deze lijst verdiend!). De periode van de industrialisering, de opkomst het socialisme en de oorlog met Napoleon is nu eenmaal niet de meest sexy geschiedenis. Maar dit boek heeft alle elementen die je van een goede Follett verwacht.
Een niet te dik boek dat een periode van 11 maanden uit het leven van Mary, Queen of Scots, covert. Ze zat toen opgesloten in een Schots kasteel met drie van haar hofdames en die vier vrouwen proberen samen een leven op te bouwen en zoeken tegelijk ook naar een manier om te ontsnappen. Hierdoor wordt het een soort van gesloten setting thriller en daar hield ik enorm van. Niet slecht voor een debuutroman.
De hype rond Griekse mythe hervertellingen is een beetje gaan liggen, maar Medea is één van de beste die ik ooit las. Medea is geen makkelijk personage. Ze doet een aantal niet zo mooie dingen, maar dit boek toont wat haar tot die daden dreef. Ze komt los van de heks die wij allemaal kennen. En deze is ondertussen ook vertaald, hoera!
Hebben de lijst nipt niet gehaald: boek 3 (Schip der zielen) en 4 (Vallei van schaduw) van Kate Mosse haar serie over de Hugenoten, The king’s witches (voor wie meer over hekserij wil lezen), The Lost Queen (voor de echte historische fans) en Costanza (voor de feministen onder ons).
Meer leestips?
Je kan mijn leesvordering blijven volgen in de maandelijkse updates en op Goodreads (voeg me zeker toe als vriend), uitgebreide reviews en andere bookish content schrijf ik op mijn andere blog In Another Era. Zin om mijn leesoverzichten van de afgelopen jaren terug te lezen en zo nog wat aanraders te ontdekken? Deze kan je hier terugvinden: 2023, 2022, 2021, 2020, 2019, 2018, 2017, 2016 en 2015.
Wil je weten hoe ik zoveel boeken lees op een jaar tijd? Ik schreef ooit al eens een post met tips om meer te lezen.
Traditiegetrouw blik ik terug op het afgelopen jaar. 2023 was een jaar met veel grote ups en downs. 2024 daarentegen is een veel meer ‘vlak’ jaar gebleken. Geen te grote ups, geen te harde downs (nog wat herstellen van het jaar daarvoor, dat wel). Het leven kabbelde wat voort. Het was ons eerste volle jaar in het huis. Ik denk op zich dus wel dat het een goed jaar was – al ga je sebiet bij de eerste maand van het jaar denken “Zijde zeker?”.
Ga even zitten want naar goede gewoonte is dit een best lange blogpost geworden!
Januari
Eind december was mijn grootmoeder gestorven en dus stond de eerste week van het jaar in teken van haar begrafenis. En aan het einde van de maand namen we ook afscheid van de oma van het lief. Januari was om die reden een wat rare maand waarin ik niet zoveel deed en heel veel moest verwerken.
We gingen naar de cross, ik ging naar Antwerpen om een vriendin te bezoeken en na een leuke avond met mijn team op het werk met raclette werden het lief en ik serieus ziek voor enkele dagen (niet van de raclette, maar van een hardnekkig virus by the way). Het was met dagenlang hoesten en me slecht voelen. Bah. Het was echt lang geleden dat ik nog zo ziek was.
Zo misten we ook het nieuwjaarsetentje op het werk en de week dat er sneeuw lag. Het was super lang geleden dat sneeuw nog eens een tijd bleef liggen maar ik kon er enkel van binnen naar kijken. Ik schreef in mijn bullet journal dat er niet alleen 10 cm sneeuw buiten lijkt te liggen, maar dat er ook 10 cm sneeuw op mijn gemoed drukt. Tegelijk schreef ik ook ’this too shall pass’. Soit, januari was dus echt niet mijn periode.
Februari
Februari voelt meteen als een heel andere maand. Ik ging met collega’s naar een Bouts expo en met vriendinnen naar het Middelheim.
We kochten ook een nieuw bed waarop het nog even wachten was en op het werk wist ik heel goed wat doen. Zo gaf ik een lezing in de raadszaal van het Leuvense stadhuis en dat vond ik echt wel een heel mooie locatie. Ik deel niet zo vaak werkfoto’s, maar allez deze dan wel :). Eigenlijk is het het hele jaar door druk geweest daar en dat vind ik best oké, ik verveel me namelijk nogal snel en daar was nu geen tijd voor.
Halverwege de maand gingen we drie dagen naar Parijs. Uiteraard had ik er enorm naar uitgekeken. Het weer was niet geweldig, maar ook niet zo slecht. We bezochten de Sainte Chapelle en Conciergerie, Le Petit Palais en de Orangerie en daarnaast wandelden we vooral veel rond want voor het lief was het zijn eerste keer in de Lichtstad.
En we bezochten de tijdelijke expo van Invader (de street artist bekend van zijn Invadermannetjes in tegels overal ter wereld). Dat was de reden dat we uiteindelijk Parijs en niet Londen boekten. Londen kwam later nog wel :p.
Parijs stelt nooit echt teleur. Ik waardeer de stad per bezoek meer en meer. Al is het altijd wel wat plannen om lekker eten te vinden zonder je blauw te betalen.
Maart
Het eerste weekend van maart was het tijd voor het teambuildingsweekend op het werk, ik organiseerde het nog één keer mee. Ik had op voorhand al het gevoel dat dit misschien het weekend te veel voor mij was in de organisatie, en dat gevoel bleek ook uit te komen. Opnieuw geleerd dit jaar: mijn intuïtie is vaak heel sterk en meestal waar.
Het weekend bracht ons naar de prachtige Voerstreek.
Het silent disco feestje liep wat te veel uit de hand en ik was de weken erna best triest want niemand durfde het er daarna nog over te hebben. En ik ben zo iemand die wel hoopt op excuses (het was trouwens de aanleiding voor deze blogpost). Tegelijk denk ik nu toch wel met warme gevoelens aan dat weekend terug hoor, maar het was toen allemaal niet zo gemakkelijk.
In maart bezochten we heel wat musea. Het Hof van Busleyden, Bozar en het KMSKB. De maand werd dus vooral gevuld met daguitstapjes en de nodige rust en dat zou de formule voor de rest van het jaar worden ook. De woelige golven van de eerste weken van het jaar leken stilaan voorbij.
April
In april volgde ik online een cursus kunstgeschiedenis en in de zomer zou ik nog een tweede cursus starten. Het lijkt misschien niets groots, maar het feit dat ik geld uitgeef aan mezelf is best big. Verder ging ik een dag thuiswerken bij Leen, maakte ik kennis met soundhealing en sprak ik enkele keren af met vrienden.
Ik genoot van het wielervoorjaar (vooral bij de vrouwen dan) en we gingen zoals gewoonlijk live naar de start van de Brabantse Pijl onder de middagpauze.
Half april was het tijd voor de jaarlijkse citytrip met Leen. Naar Napels deze keer. Ik was de dagen ervoor heel moe en overprikkeld en dus kwam de vakantie als geroepen. Alleen reageerde ik op de eerste dag al slecht op een glas wijn waardoor de eerste avond wat in mineur eindigde en we ons uiteindelijk niet waagden aan de beklimming van de Vesuvius want koud, mist en inspanning dat zag ik niet zo zitten.
Napels zelf was echt wel leuk hoor. Een dag naar Pompeii, een dag rond de haven, een halve dag onder grond, veel kerken en kloosters en altijd die mooie berg Vesuvius op de achtergrond. En met dit Italiaans lied als soundtrack want ze speelden het overal.
Ik kwam wel heel moe terug, maar dat was precies wat ik had verwacht. Ik schreef ‘Napels is een luide, drukke en ja ook vuile stad, maar er zijn ook zo veel mooie plekken’.
Mei
Mei was een veel rustigere maand. Het bed kwam eindelijk aan, hoogtepunt van de maand! Al bleek mijn rugpijn er niet door te verminderen jammer genoeg.
Het lijkt wel alsof het het hele voorjaar heeft geregend maar in mei nam ik toch een aantal zomerse foto’s want de zon scheen precies een beetje en er werden ijsjes gegeten. Ik begon met zwemmen wat ik toch de hele zomer zou volhouden.
En er was ook het weekend van het dansoptreden met vier shows en zo was dat weekend direct gevuld.
Juni
Juni begon met een uitje naar de wellness en nadien zoveel mogelijk uitrusten voor de vakantie. Want ik voelde aan alles dat mijn lijf op was. Ik nam zelfs een extra dag vakantie, de dag voor we naar Porto vertrokken, en bracht die rustend door. Maar het mocht niet baten, ik werd ziek – een uur nadat we waren aangekomen. Een serieus virus want het stak de hele vakantie op en ook nadat we terug waren heb ik nog wat dagen in bed gespendeerd.
Bon, Porto is daarom iets meer een waas in mijn hoofd geworden dan ik wou. En ook iets meer een citytrip. Maar tegelijk heb ik er geweldige momenten beleefd. Met als hoogtepunt het São João feest bijwonen!
Op het werk werden heel wat projecten afgewerkt en ik schreef vol trots dat we heel wat leuke mails en complimenten kregen van klanten. Ik ben zo iemand die mijn werk graag doet omwille van het contact met klanten en voor mij is hun waardering dus het allerbelangrijkste.
Juli
Ondertussen zat ik wat in mijn hoofd met een vriendschap en dat heeft maandenlang aangesleept (en komt soms nog boven). Maar in juli stond er vanalles op de planning en werd de werkagenda wat leger. Oh en mijn gezondheid was eindelijk eens redelijk oké.
We gingen naar een aantal kleine festivalletjes en naar P!nk in het Koning Boudewijnstadium (geweldig!).
En op het einde van de maand ging ik met Leen naar Mons voor de Rodin expo in het CAP. Wat een leuke stad!
Eén keer in de vier jaar is het een heuse sportzomer met de Olympische Spelen en daar geniet ik altijd zo hard van. Doordat het dit jaar in Europa was kon ik ook echt veel sporten live bekijken. Uren keek ik naar zowat vanalles: elke wedstrijd van The Belgian Cats (basketbal), turnen (waar we het weer super deden), het wielrennen natuurlijk, maar ook taikwando, schermen (wat is dat spannend zeg), marathon, zwemmen, atletiek, paardrijden (hoe mooi waren die beelden aan Versailles)… het kwam allemaal voorbij.
Van mij zouden de Spelen ieder jaar mogen doorgaan, maar dan zou het natuurlijk minder magisch zijn. Ik heb maar van één ding spijt: dat ik uiteindelijk geen tickets heb geboekt om live naar Parijs te gaan. Een aantal mensen die ik ken waren er wel en vonden het fantastisch, dus heel veel fomo hier. Maar doordat wij in augustus wel naar de Tour gingen heb ik er gewoon veel te laat aan gedacht. Ik heb mij in ieder geval voorgenomen om de volgende keer dat het in Europa is wel te gaan.
Augustus
In augustus brak de zomer dan eindelijk een beetje door. We hadden deze zomer maar één volle week vakantie, maar gingen toen wel twee nachten naar Rotterdam. Niet op citytrip, maar wel om de Tour De France femmes avec Swift live mee te maken. Twee ritten en een tijdrit door de binnenstad op twee dagen!
Het was de eerste dag bloedheet en na de start aan Het Depot doken we een café binnen om de wedstrijd verder op tv te volgen (de aankomst was in een ander dorp). ’s Avonds deden we mee aan een pubquiz van Rouleur over vrouwenwielrennen en we werden derde, niet slecht :).
Op de derde dag hadden we nog een dag Rotterdam tegoed. We bezochten Het Depot en Huis Sonneveld, maar eigenlijk genoot ik nog het meest van de stad in zomermodus. Die warme gloed op de foto’s hieronder, zalig! Oh en de Erasmusbrug is en blijft één van mijn favoriete bruggen.
Verder was augustus precies de drukste maand van het jaar. Ik ging twee keer naar de wellness, lunchen met Leen, naar de Jeanne d’Arc musical (prachtig!), met een vriendin naar Antwerpen en daar pikten we de Jef Verheyen expo in het KMSKA nog net mee.
We kregen met het werk een heerlijke Nepalese maaltijd voorgeschotels en een week later namen we dan weer gezellig afscheid van twee collega’s die er echt lang zijn bij geweest.
Rond mijn verjaardag ging ik met het lief naar het MSK in Gent en kroketten eten bij Chapeluur (en pizza bij Gigi). Het was zo’n dag dat ze goed weer hadden beloofd, maar het bleek kouder dan gedacht en dus kocht ik een lange broek en een pull om meteen aan te doen, haha!
September
September was iets rustiger. We bezochten Open Monumentendag in Leuven en ik ging een weekend weg met twee vriendinnen. Een heerlijk 30+ weekend met voldoende rust en ook mooie wandelingen, o.a. langs Fondry De Chiens.
Mijn rug bleef opspelen en dat voelde ik tijdens de wandelingen. Verder herinner ik mij van die maand eigenlijk niet veel meer en ik schreef ook niet veel neer. Het was niet de makkelijkste maand voor mijn hoofd denk ik.
Oktober
Oktober was een betere maand. Het begon met het WK gravel in Leuven. We gingen twee dagen kijken. En deden opnieuw mee aan een pubquiz, die we wonnen. Een paar nieuwe peperdure koersschoenen voor het lief was de hoofdprijs.
We gingen nog eens ‘gewoon’ quizzen en wonnen deze keer niet (als het niet over koers gaat, zijn we fundamenteel minder slim :p). En dan vertrokken we voor vijf dagen naar Londen. Amai, ik hou zo van Londen.
We deden superveel nieuwe dingen, zoals een bezoek aan The Charterhouse, Tate Britain, een paar kunstgalerijen, het Design museum, Portobello Road en Leighton House.
We gingen eten bij Dishoom, bij Ottolenghi, bij onze favoriete Mexicaan en op de Maltby Street Market. En op de laatste dag bezochten we nog eens The Tower Of London <3. Het weer was sommige dagen best zonnig, andere dagen nogal winderig met regen. Enfin, Engeland in oktober: regen, zon, herfstbladeren, die laatste geuren van de zomer en de belofte van de herfstkou die in de lucht hangt.
Het was in Londen niet per se veel rustiger in het hoofd, maar je kan die muizenissen iets beter negeren op vakantie natuurlijk ^^. Een week later voelde ik me wel echt beter door een aantal goede gesprekken. Ik kreeg opnieuw bevestiging van mijn intuïtie en schreef dat ik moet blijven op zoek gaan naar nieuwe ervaringen voor mezelf en moet blijven investeren in mezelf.
November
In november ging ik eerst nog wandelen in de herfstzon, om nadien eindelijk aan de oprit te beginnen. Jammer genoeg werd ik opnieuw ziek en dus sputterde mijn lijf een halve maand tegen, want met klinkers sleuren deed ik veel te snel opnieuw.
Een paar regenachtige weekends zorgden voor wat pauze en een bezoek aan Antwerpen om de ensor expo in het KMSKA mee te pikken (veel te druk trouwens) en de wellness. Verder werd er dus vooral gewerkt aan die oprit.
December
December is meestal niet mijn maand, maar voorlopig blijft de echte winterdip weg. Het laatste weekend klinkeren hakte er ruggewijs wel hard in, en dus werd er vooral veel gerust deze maand. Ondertussen kan de auto droog binnengereden worden en is het huis voor het eerst in anderhalf jaar niet meer vuil van de moderige schoenen en banden van de auto. Amai, ik ben daar zo blij mee!
We gingen naar (un)holy light in Leuven en met de collega’s naar de kerstmarkt. Het kerstfeest op het werk was echt nog eens kei gezellig met weinig zieken.
Ik deed ook wat doktersbezoekjes en kreeg voorlopig te horen dat mijn HPV-besmetting niet problematisch is en amai na anderhalf jaar onzekerheid was dat even het goede nieuws dat ik kon gebruiken. Het blijft wel nodig om regelmatig op controle te gaan. En dit is jouw reminder om nog eens een uitstrijkje te laten nemen ;).
De kerstvakantie was hier verbazend rustig. Met twee familiefeesten, veel cross kijken, ik ging eten met een vriend en op het nippertje brachten we nog een bezoek aan de Paul Delvaux expo in La Boverie van Luik en die was zwaar de moeite! Heel wat musea op de teller dit jaar, zo blijkt.
Ik vond het niet gemakkelijk om dit jaar het overzicht bij elkaar te pennen omdat ik er zelf nog niet zo uit ben wat ik van het afgelopen jaar vond. Ik vergeet ongetwijfeld nog dingen te vermelden. Mijn bullet journal, genomen foto’s en de maandoverzichten op de blog van de afgelopen maanden vormden het startpunt om dit bij elkaar te krijgen.
2024 was niet het beste jaar qua mentale rust en mijn gezondheid, maar zat wel vol kleine leuke alledaagse momenten en die koester ik wel. Ik hoop volgend jaar wat meer los te komen uit mijn hoofd en veel te lachen. Ik stel geen grote doelen voor 2025. Que sera, sera.
Trouwe lezers weten dat ik al eens graag een spelletje speel. Ik lijstte al drie keer een paar favorieten op (hier, hier en ook nog hier), en nu is het tijd voor een volgende lading aanraders. Te laat voor onder de kerstboom, maar de winter (de ideale periode voor spelletjes) is nog lang niet voorbij.
Intarsia
Intarsia lag hier onder de kerstboom voor mij en is een gloednieuw spel uitgegeven door 999 games. Het wordt vaak vergeleken met Azul (die noemde ik hier al). Maar ik vind het toch wat anders. Je moet opnieuw patronen leggen volgens een spelbord, maar je koopt die patronen met kleurkaarten een beetje zoals bij Ticket To Ride en er zijn ook opdrachtenkaarten om extra punten te scoren (zoals bij heel veel spellen).
Is dit het allerbeste spel ooit? Neen, maar het speelt wel heerlijk luchtig en er zitten veel verschillende dingen in. En het is zooo mooi, die elementen zijn van echt hout.
Leaf
Een heel onbekend spel, dat enkel in het Engels beschikbaar is. Je legt hierbij tegels in de vorm van bladeren en afhankelijk van tegen welke tegels je een blad legt activeer je andere acties en met die acties scoor je punten.
Ook echt een heel mooi herfstig spel en het leggen van bladeren met hun punt tegen andere bladeren is een uniek spelmechanisme. Momenteel onze favoriet!
Carcasonne
Samen met Catan het bekendste spel ter wereld denk ik. Ondertussen zit het ook in onze collectie, het lief houdt enorm van tegelspellen. Ik vind de basisversie van Carcasonne wel leuk, maar kijk er ook wel naar uit om het ooit eens met een uitbreiding te spelen voor meer diepgang.
Het concept is dat je wegen, steden en kloosters bouwt en je meeples (de mannetjes) slim inzet om een bepaald stuk te claimen zodat je er punten voor krijgt. Echt een zeer goed instapspel voor als je wil weten of bordspellen iets voor jou is.
De kwakzalvers van Kwakelenburg
Een spel niet uit de eigen kast, maar wel al eens gespeeld met een vriendin. Het gaat om het ‘push your luck’ principe waarbij je een eigen zak met ingrediënten samenstelt en zo probeert in te schatten of je niet te veel knalerwten trekt. Dit is zo’n spel dat in het begin heel complex lijkt en nog voor het einde van het eerste spel ben je ermee weg.
Ondertussen is er ook een tweespelersvariant op de markt gebracht (al kan je het basisspel perfect ook met twee spelen vond ik) en daar twijfel ik nog over om hem te kopen. Heeft iemand er ervaring mee? Is dat even leuk als het origineel?
Voor wie de vorige posts wil bijlezen om nog meer spellen te ontdekken:
Vorig jaar lijstte ik voor het eerst sinds de periode precovid (in 2018 en in 2019) nog eens mijn reisfavorieten op en dat doe ik graag nog een keer over.
2024 bracht mij in Parijs, Napels, Porto, Rotterdam en Londen. Het werd iets meer een citytrip jaar dan verwacht. In Porto had een virus me goed te pakken waardoor we veel meer in de stad bleven dan de initieel de bedoeling was, maar ik beleefde er wel een aantal topmomenten. Ik presenteer mijn favorieten in willekeurige volgorde.
Le Petit Palais, Parijs
In februari trokken we naar een regenachtig Parijs. En dus bezochten we vooral veel dingen binnen: van de Orangerie tot de Sainte Chapelle, van de Conciergerie tot een tijdelijke expo over de street artist Invader. Maar mijn nieuwe museumfavoriet uit de lichtstad is Le Petit Palais. Een gebouw neergezet voor de wereldtentoonstelling van 1900 en helemaal niet zo klein als de naam doet uitschijnen.
Binnenin huist het museum der Schone Kunsten en de vaste collectie is helemaal gratis te bezoeken, alleen voor expo’s moet je betalen. Hoogtepunten zijn ongetwijfeld de Gallerie des sculptures en de prachtige binnentuin. Ook zagen we er meesterwerken van Monet, Delacroix, Gauguin… Het is niet het Louvre (qua collectie, qua grootte, qua drukte…), maar net dat maakte het tot een fijn bezoek. Aanrader!
Quartieri Spagnoli, Napels
Ik zou van centrum Napels nog heel wat zaken kunnen opnoemen die de moeite waren, maar het meest authentieke Napels vind je in de Spaanse wijk (Quartieri Spagnoli). De wijk waar wij ook sliepen. Ooit opgericht in de 16de eeuw om de Spaanse soldaten onderdak te geven, vandaar de naam.
In deze wijk vind je smalle straatjes, steile trappen, was die hangt te drogen aan de balkons, de smog van de vele scooters die er passeren, het lawaai van de vele scooters die er passeren, murals en vlaggen van Maradona en andere voetbalhelden. Ah en spritz en pizza aan spotprijzen.
Vroeger was dit niet echt de leukste plek om te wonen. De mensen hier hadden het niet breed. En die ongelijkheid zie je nog altijd wel. Al helpt toerisme met het heropwaarderen van de wijk en blijft vooral de charme van de vele groentestalletjes en leuke restaurants hangen.
De Spaanse wijk is dus zeker een must visit tijdens je citytrip naar Napels. Maar ik weet niet of ik er nog zou slapen. Na een aantal dagen waren we al dat getoeter, die drukte en vooral het nachtlawaai ook wel weer flink beu.
Mons (Bergen), België
Een dagtrip naar het Waalse Mons bleek een aangename verrassing. Een fijne middeleeuwse binnenstad met veel street art, gezellige pleintjes en terrassen en mooie architectuur. Sla zeker het kunstenmuseum (het CAP) niet over, beklim het barokke belfort (UNESCO werelderfgoed) en bezoek de gotische Sainte-Waudru kerk.
The Charterhouse, Londen
Een bezoek aan The Charterhouse stond al enkele jaren op mijn lijstje, maar je kan het hele gebouw enkel bezoeken met een begeleide tour en die zijn vaak lang op voorhand volzet. Wij vonden nog een plaatsje voor een Brother’s tour. The charterhouse is vandaag nog steeds een almshouse voor mannen die (financieel) geen plek vinden binnen de ‘normale’ maatschappij. Zij maken deel uit van de community en moeten ook iets terug doen. Eén van de manieren is door een tour te begeleiden voor toeristen.
The charterhouse is eigenlijk het enige gebouw in centrum Londen dat nog origineel uit het Tudortijdperk stamt. Omdat het net buiten de oude stadsmuren van de stad staat (vandaag wel helemaal in de grootstad, het ligt naast The Barbican), heeft het eeuwenlang overleefd (zelfs The Blitz). Het biedt dus nog een unieke blik op de periode van vlak voor en na de reformatie.
The Charterhouse is door zijn unieke 16de eeuwse architectuur al vaak de achtergrond geweest van televisiefilms en series (bv. Downton Abbey, Taboo, Great expectations…). De tour duurde twee uur en ik vond het echt fantastisch, vooral The Great Hall en de kloostergangen.
Je kan in de zomer ook een garden tour boeken (altijd meteen uitverkocht) en er zijn verschillende leuke events. Heb ik een nieuwe favoriete plek in Londen? Jep. En dit is nog zo onbekend bij het brede publiek!
Serralves, park en museum, Porto
Het Serralves instituut moet je zien als een combo van Tate Modern in Londen met het Middelheimmuseum in Antwerpen. Het museum brengt grote tentoonstellingen over moderne kunst in een ruim gebouw dat ook een beetje aanvoelt als een doolhof en volgens mij is dat net de bedoeling. Toen wij er waren was er net een Yayoi Kusama expo.
Ik vond de ruimtes allemaal mooi ruim ingedeeld zodat de kunst echt kon ademen. Het was er redelijk druk want Kusama is natuurlijk een grote naam, maar eigenlijk merkte je dat niet zo. Daarnaast is er ook een groot park waar kunstwerken in staan verscholen en je ook nog een aantal bijgebouwen kan binnen lopen.
De roze art niveau villa werd helaas wel verbouwd toen wij er waren. Daarnaast kan je ook de Treetop walk doen, een soort houten constructie waarmee je boven het domein uit kan wandelen. Je brengt er zo een dikke halve dag door. Het is even buiten de stad, maar valt dan weer perfect te combineren met een dag naar het strand (en dat is ook exact wat wij deden).
Pompeii, Napels
Pompeii is één van de meeste bezochte plekken van Italië. Het is er altijd druk, het is er groot, er is geen schaduw… Je hoort heel wat negatieve verhalen over een bezoek en ik zou het ook helemaal begrijpen als dit niet je ding blijkt.
Maar wij hadden chance: we gingen op een weekdag buiten het hoogseizoen dat ze regen voorspelden (op voorhand tickets boeken betekent toch gaan). Maar de regen bleef uit. Dus er was volk, maar geen immense drukte en het was niet te warm.
Met twee Latinisten naar Pompeii, een stad waar ik al zoveel over had gelezen. Ik vond het uiteindelijk niet zo moeilijk om me het leven anno 1ste eeuw voor te stellen. Voor sommigen dus een hoop stenen, voor mij een tienerdroom die uitkwam om er eindelijk eens rond te lopen.
De Tour de France Femmes in Rotterdam (en de Erasmusbrug)
Een zomers tripje naar de Nederlandse havenstad draaide helemaal rond de Tour de France femmes. We zagen er drie etappes op twee dagen (inclusief tijdrit in de stad). We passeerden meermaals de Erasmusbrug en dat blijft één van mijn favoriete bruggen.
We bezochten het Depot, Huis Sonneveld, aten heel wat lekkers, genoten van de stad in zomerse temperaturen (zelfs een beetje té). We sliepen met zicht op de Leuvehaven. En dat terwijl de hele stad geel kleurde 💛.
Voor mij was de Tour De France voor vrouwen live meemaken een bucket list item. Dus dat is bij deze afgevinkt!
Certosa e Musea di San Martino, Napels
Iedere citytrip die Leen en ik samen ondernemen is er wel één plek waar we allebei onmiddellijk van onder de indruk zijn en die voor ons het hoogtepunt van de reis wordt. Deze keer maakte we dit al meteen mee op onze allereerste dag in Napels in de wijk Vomero, een hogergelegen wijk. Daar staat het klooster di San Martino waar we zonder verwachtingen binnen stapten.
Het bleek een combo van een klooster, een museum met schilderijen, koetsen, een kerststal (jep) en een tuin met uitzicht op de baai van Napels én natuurlijk de Vesuvius.
Naast het uitzicht en leuke kloostergangen en patio’s, staat er ook gewoon een gigantische barokke kerk waarin je je ogen uitkijkt.
Et voila, zo blijkt een plek die terloops wordt genoemd in een reisgids en die maar 6 euro toegang kost, plots een verborgen parel waar we al snel heel wat tijd doorbrachten.
Het centrum van Porto
Ik heb lang nagedacht over wat ik specifiek wou uitlichten over de citytripdagen aan Porto, maar eigenlijk vond ik zo goed als elke plek in Porto de moeite. De wijk Cais da Ribeira met de ponte Luis I is natuurlijk het allerbekendst, die brug is zo mooi. Mooier dan de Erasmusbrug? Misschien wel. Komt zo in mijn top 5!
Maar dit zijn enkele andere favorieten:
De Sé Kathedraal met nog voldoende gotische elementen en overal wit-blauwe tegeltjes. We deden veel kerken in Porto, maar deze was mijn favoriet!
Het Parque das Virtudes, een verscholen park met verschillende verdiepen, wij waren er helemaal alleen in de ochtend en dat was magisch.
De toren van Clérigos, met een prachtige kerk en leuk museum binnenin, een fijn uitzicht en de barokke aanblik langs buiten. Ik hou nu eenmaal van torens.
Het uitzicht vanaf de miradouro de Vitoria.
En nog zo veel meer eigenlijk…
We kozen uiteindelijk redelijk laat Porto voor ons zomers tripje en ik dacht dat de stad klein ging zijn en in de zomer ook heel druk op die plekken. De stad is inderdaad bewandelbaar en aan de brug is het altijd gezellig druk. Maar ik voelde wel echt de vibe van de stad en heb er met plezier een midweek doorgebracht. Ook al was ik goed ziek. Ooit keer ik nog eens terug, dat weet ik zeker.
Beleef São João in Porto
Wat we niet wisten toen we naar Porto vertrokken is dat eind juni het grootste volksfeest van het jaar daar losbarst. In de nacht van 23 op 24 juni is het São João, een feest ter ere van de heilige Johannes de doper.
De mensen lopen er allemaal rond met een plastieken hamer waarmee je zachtjes op elkaars hoofd moet ‘slaan’ om elkaar geluk te wensen. Er is vuurwerk aan de ponte Luis I, er wordt verse vis op straat gebakken, er staat overal een tap, er worden lampionnen opgelaten… Er hangt zo’n leuke feestsfeer in de stad en mensen zijn zo lief voor elkaar.
Ik heb die avond echt genoten om deel uit te maken van zo’n lokale traditie. Zo veel dat ik zelfs foto’s ben vergeten maken, oeps :).
En voila, dat waren ze: mijn 10 reisfavorieten. Over al deze tripjes zit ik fameus achter met verslagjes schrijven, dus ooit komt er nog wel meer online :).
Hebben de lijst nipt niet gehaald: het vele lekkere eten overal – amai daar zou ik een aparte top tien van kunnen samenstellen -, Leighton House in Londen, de middeleeuwse stad Guimaraes in Portugal (ik was heel ziek die dag :/), mijn tweede bezoek aan The Tower of Londen, de Sainte-Chapelle in Parijs, een bezoek aan Napels onder de grond, de zee in zowel Napels als Porto, onze wandeling langs Fondry des Chiens in Viroinval…
Wat brengt 2025 qua reizen? In februari ga ik al sowieso naar Malaga en met Leen waarschijnlijk op citytrip naar Wenen wat later in het voorjaar, ik hoop op een roadtrip in Zuid-Engeland (enfin, er zijn al concrete plannen in mijn hoofd) en verder zie ik wel wat er op me afkomt.
November was op veel vlakken een normale wintermaand, maar ook wel eentje van uitersten voor mezelf.
De hoogte- en dieptepunten
November begon met een verlengd weekend en nog flink wat herfstzon. Ik ging wandelen met een vriendin en deed flink wat vitamine D. op.
Het weekend nadien begonnen we aan de oprit en het terras. Na anderhalf jaar alleen maar grond rond het huis, en dat in het natste jaar ooit, was ik de vuile schoenplekken in de gang en de garage flink beu. Dus ik kijk er wel naar uit om dat rond te hebben. Alleen viel het eerste weekend werken aan de oprit flink tegen. Mijn lijf reageerde heel fel met rugpijn en extreme vermoeidheid en spierpijn tot gevolg. Een paar dagen later kwam de aap dan uit de mouw en lag ik ziek in bed met een keelontsteking en verkoudheid. Mijn lichaam was dus duidelijk op iets aan het broeden.
Tot aan dat weekend zat mijn energieniveau heel goed. Ik ben na de ziekte iets te snel terug beginnen meehelpen, maar soit. Ondertussen zijn we over de helft met de werken, maar we regelmatig een dag cancellen omwille van te veel regen. En de dagen blijven zwaar voor de armspieren, die gewoon onbestaande zijn bij mij.
Tijdens het 11 november weekend kon er wat minder gewerkt worden dus trokken we met de Museumpas nog eens naar Antwerpen voor een bezoek aan het KSMKA voor de Ensorexpo. Het was er gigadruk want de expo is echt een succes en mikt op een breed publiek waar ze duidelijk in slagen.
Ik heb zelf niet per se iets met Ensor zijn kunst en vond de inhoud misschien ook wat licht. De focus ligt echt op interactie voor kinderen. Maar ik zag er enkele mooie Monet’s en vond de inrichting van de ruimtes wel echt speciaal.
We dronken koffie, gingen langs The Playground en aten pizza bij Bellini. Zo werd ons dagje Antwerpen een leuke uitstap.
Verder las ik heel wat boeken uit deze maand, gingen we een dag naar de wellness, deed ik wat events op het werk en heb ik wonderwel geen last van een winterdip. Mijn lijf deed misschien welke elke dag pijn, haha, maar mijn hoofd was niet bezig met ‘oh bah, regen’, ‘koud’, ‘weinig licht’. En dat is voor het eerst sinds lang en ik heb geen idee hoe dat komt. Als ik het ontdek, vertel ik het zeker! Mocht de winterdip nog komen, heb ik ook al een remedie: we boekten met Black Friday een tripje richting Malaga (in februari). Iets om naar uit te kijken in het nieuwe jaar.
Gelezen
Ik las maar liefst 5 boeken uit in november!
The graces van Siobhan MacGowan, een origineel en heel goed geschreven boek over een meisje met een gave om de toekomst te zien en die daardoor een grote fout maakt en daar mee probeert om te gaan. Het verhaal speelt zich af in Dublin ten tijde van de onafhankelijkheidsstrijd en ik liep zo met haar mee door de straten van de stad (als je er al eens bent geweest zal je dus wel wat plekken herkennen).
Joan (‘Jeanne’) van Katherine J. Chen zag je al op de foto want het heeft één van de mooiste covers uit mijn kast. In het Nederlands vind je dit boek als ‘Jeanne’ want het gaat over Jeanne d’Arc. Chen maakt er een modern verhaal van waarin Jeanne geen stemmen hoort, maar vooral gebruikt wordt door bepaalde mensen. En door haar traumatische jeugd heeft ze nogal een eigenaardige kijk op de wereld. En zoals zo vaak werkt dat net wel of net niet voor mij. Dit is een mooi, maar traag boek dat voor mij net niet genoeg de Jeanne die ik me voorstel naar voren brengt. Religie was nu eenmaal een groot deel van het leven toen dus het volledig skippen werkt niet zo goed.
The tower van Flora Carr gaat niet over die tower in Londen, maar over Lochleven Castle waar Mary, Queen of Scots ooit 11 maanden gevangen zat en we lezen over die 11 maanden :). Het verhaal heeft dus een gesloten setting en een beperkt aantal personages. Naast Mary zijn er ook drie hofdames. Het hele boek bouwt een soort spanning op om te ontsnappen en de onderlinge relaties tussen de dames zijn mooi beschreven. Ik vond dit echt een goed boek.
The Paris library (of ‘de bibliotheek van Parijs’) van Janet Skeslien Charles is gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen rond de Amerikaanse bib in een door de nazi’s bezet Parijs. We leren Odile kennen die een grote liefde heeft voor boeken en samen met anderen boeken wil blijven bezorgen aan joden en dat is niet zonder gevaar. Het boek vertelt ook het perspectief van een oudere Odile die nu in Amerika woont. Dit verhaal was helemaal niet wat ik verwacht had en het plot hangt samen met toevalligheden, maar ik heb dit toch graag genoeg gelezen. Niet eentje die me lang zal bijblijven, maar wel leuk voor boekenliefhebbers.
The household van Stacey Halls. In dit boek leren we over Urania Cottage, een huis voor gevallen vrouwen opgericht door Charles Dickens (ja, die schrijver) en de rijke Angela Bourdett-Coutts. We zoomen in op de levens van Josephine en Martha, twee vrouwen die er verblijven, en dat van Angela wiens stalker net is vrijgelaten. Dit Stacey Halls boek vond ik veel minder goed dan al haar anderen. Het is niet zo spannend, het plot gaat alle kanten uit (al komt het uiteindelijk wel allemaal samen). Ik hoop dat haar volgend boek terug meer mijn ding is.
En nu is het alweer tijd voor de laatste maand van het jaar en de kerstperiode. Hoe was jouw november?
In maart 2023 trokken Leen en ik eindelijk nog eens op citytrip. We kozen voor Firenze – de hoofdstad van Toscane, van de Italiaanse renaissance en van pasta, pizza en gelato. Cultuur meets lekker eten, de ideale combo.
Op onze laatste volledige dag scheen de zon volop. Het ideale moment om de vele prachtige tuinen van de stad te bezoeken en het bekendste uitzichtpunt mee te nemen.
Giardino di Boboli
Palazzo Pitti langs de voorkant.
We startten onze dag bij de meest bekende tuinen van de stad: de Boboli tuinen achter het Palazzo Pitti. Bij het reserveren van een ticket voor het Uffizi hadden we een passe-partout gekocht waarmee we ook toegang hadden tot zowel Pitti als de Boboli tuinen. Het paleis deden we niet, maar de tuinen gingen we helemaal onderaan binnen aan de Porta Romana (er zijn meerdere toegangen). Een apart ticket tot de tuinen kost 10 euro p.p.
Het hoeft niet te verwonderen dat de mooiste tuin uit Toscane (dat is wat ervan wordt gezegd in ieder geval) is aangelegd door de Medici familie. Het was een geschenk voor Eleonora de Toledo, de vrouw van Cosimo I De Medici. Het is een tuin in Italiaanse stijl met veel standbeelden en verborgen grotto’s. De tuin ligt op een stevige heuvel, dus die kuiten raken snel opgewarmd.
Er zijn echt heel wat verborgen leuke plekken en als je er vroeg bij bent zoals wij heb je veel delen van de tuin voor jou alleen. Doe alleen wel stevige stapschoenen aan want je maalt wel wat kilometers.
Helemaal bovenaan heb je een mooi uitzicht op de skyline van Firenze en kom je ook uit op de achterkant van het Palazzo Pitti waar een Egyptische obelisk en twee grote baden uit de thermen van Caracalla uit Rome staan. En dat allemaal in een soort van amfitheater set-up.
Je vindt er ook verschillende fonteinen en bijgebouwen. Wij genoten vooral ook van het uitzicht op de Duomo vanaf het ’terras’ naast het paleis.
We gingen de Boboli tuinen buiten langs de bovenkant, omdat we zo eenvoudig de doorsteek konden maken naar de Giardino Bardini.
Giardino Bardini
Op naar de volgende tuin. Het was even zoeken naar de ingang maar vanaf de Boboli is het slechts een kleine wandeling naar de Giardino Bardini. Hier vind je ook Villa Bardini wat een museum is, maar dat niet open was op het moment dat wij er waren. Als je alleen de tuinen wil bezoeken betaal je niets.
Meteen bij het binnenkomen van de tuin wachtte er ons een prachtig panorama over de stad, met de koepel van de Duomo pal in het zicht.
Je kan nog wat verder klimmen waar je een mooi terras hebt – met ook echt een bar – met uitzicht op de Duomo maar bv. ook op de Basilica De Santa Croce.
Het uitzicht vanaf deze tuin is het beste uitzicht dat wij gevonden hebben. Beter dan Piazzale Michelangelo zelfs.
Naar beneden zijn het best wat trappen, die we dus gelukkig niet naar boven moesten doen. In de lente staat er ook een blauwe regen fel in bloei die heel populair is op Instagram, maar die was nu nog in wintermodus. Weinig tijd? Ga dan naar de Bardini tuinen in plaats van Boboli.
Na deze tuin gingen op weg naar het bekendste uitzichtpunt in Firenze. Maar eerst stopten we nog bij de studio van straatkunstenaar Clet. Die kan je kennen van zijn vele grappige of politiek geïnspireerde verkeersborden. Wij zagen er de volledige vakantie tientallen. En ik kocht een totebag en wat postkaartjes in zijn winkel. Ik ben grote fan! Je vindt hem trouwens niet alleen in Firenze. Ik heb hem ook al gespot in Rome, Londen, Parijs, Belfast en Keulen.
Lunchen deden we bij Enoteca Fuori Porta, na de eerste klim richting Piazzale Michelangelo. Hier hebben ze heel lekkere pasta en een uitgebreide wijnkaart. Aanrader!
Basilica di San Miniato al Monte
Voor we naar Piazzale Michelangelo trokken, besloten we eerst de hoogste klim te doen naar de basiliek San Miniato al Monte die boven alles uit torent. De kerk zelf was jammer genoeg toe. Ik vond dit echt zo’n mooie voorgevel. Instant verliefd. Rond de kerk kan je ook een kerkhof bezoeken, en altijd met prachtige uitzichten op de stad.
Ik doe er nu allemaal wat luchtig over, maar de klim richting de kerk is best stevig. Breng dus zeker genoeg water mee en doe goede schoenen aan. Het uitzicht is wel een mooie beloning.
Piazzale Michelangelo
Rond de kerk was het al druk, maar niets kon me voorbereiden op de drukte aan Piazzale Michelangelo. Het uitzichtpunt dat in elke reisgids als must-do staat. En het uitzicht op de Duomo, Palazzo Vecchio en Santa Croce is mooi, kijk maar:
Vanuit een andere hoek, kan je ook de ponte Vecchio spotten. Alleen is het er zo druk dat je amper een deftige foto kan maken. Er staat ook hier een replica van Michelangelo’s David, vandaar de naam van het uitzichtpunt. En het staat er vol met kraampjes en verkopers die je van alles proberen aansmeren.
Rechts zie je een foto van een werk van Blub, een andere bekende street art kunstenaar uit Firenze.
We bleven daardoor niet lang hangen en daalden af. Na al dat stappen hadden we echt wel een ijsje verdiend. Ik heb twee dikke aanraders in de Santa Spirito wijk voor als je terug beneden staat:
Gelateria della Passera: beste pistache-ijs ooit en veel originele smaken
La sorbeterria: echt ambachtelijk ijs met speciale smaakcombinaties
Bij beiden stond een stevige rij, want het was ondertussen goed warm geworden. Dan weet je dat je goed zit.
Naast smakelijke verkoeling, zochten we nog echte verkoeling door een bezoek aan de basilica di Santo Spirito. Een laatste meesterwerk van Brunelleschi (opnieuw met koepel natuurlijk) en je vindt er ook een houten kruis gemaakt door Michelangelo. Je mag binnen geen foto’s nemen dus ik kan niets tonen. Toegang is gratis.
Santa Spirito plein
Het plein voor de kerk is een gezelligheid van jewelste. We hadden er al bijna elke dag een aperitivo gedronken. Dus ook nu. Dineren deden we bij L’OV een vegetarisch restaurant dat goed vol zat en waarin we onze vakantie in stijl afsloten.
En zo is dit mijn laatste post over Firenze. Ik vind het echt een geweldige stad. Met veel drukke plekken, maar evenzeer rustige stukken (zeker als je niet in het hoogseizoen gaat). En zo’n lekker eten. Ik keer zeker nog eens terug.
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
In november 2023 kreeg het lief een tripje naar Rome cadeau van het werk (voor zijn 10de werkverjaardag), als collega en lief had ik zelf de trip in elkaar mogen steken. En man, wat was ik vergeten hoe een geweldige stad Rome was! Ja, het is er altijd druk, ook in november, maar je kan heel snel weer de hoek om een rustig straatje inwandelen waar je alleen bent. Ook dat is Rome.
De vorige keer vertelde ik over ons bezoek aan het Domus Aurea, mijn nieuwe favoriete belevenis in de Italiaanse hoofdstad. De dag erop trokken we de stapschoenen weer aan. In de vroege ochtend trokken we naar de Trevifontein om het geheel te bekijken zonder hordes toeristen. De vorige keer dat ik er was stond de fontein droog, dus het was wel fijn om hem nu een keer in volle pracht te aanschouwen.
Daarna wandelden we de heuvel Quirinaal over om uiteindelijk uit te komen bij het Palazzo Barberini.
Op voorhand wilden we graag een kunstmuseum doen. De Vaticaanse musea deed ik 10 jaar eerder en waren toen al heel druk. Galleria Borghese kwam in het vizier, maar daar moet je blijkbaar op voorhand reserveren en de tickets waren voor ons verblijf al uitverkocht. Na wat research bleek Palazzo Barberini misschien wel een optie. En toen we er op onze eerste dag voorbij wandelden en het er leuk uit zag werd de beslissing genomen.
De achtergevel met unieke architectuur
Dit museum maakt deel uit van de Gallerie Nazionali d’arte Antica en de collectie is verdeeld over het Palazzo Barberini en Galleria Corsini. Een ticket voor alleen het palazzo kost 14 euro per persoon. Je moet hier geen grote drukte verwachten. Ook langs buiten is het gebouw al een plaatje, maar binnen nog veel meer.
Het Palazzo Barberini was het stadspaleis van de familie Barberini, de familie die vooral bekend is van Paus Urbanus VIII. Dat is de paus die Bernini onder de arm nam om Rome in de 17de eeuw zijn barokke aanblik van vandaag te geven. Overal zie je verwijzingen naar het wapenschild van de Barberini’s met de bijen centraal.
De kunstcollectie is breed, en misschien niet zo impressionant als in de Borghese galerij. Het topwerk is de Caravaggio ‘Judith onthoofd Holofernes’. En ook ‘Narcissus’ wordt aan Caravaggio toegeschreven. Ik ben een grote Caravaggio fan dus heb wel even naar zijn Judith staan kijken.
Judith onthoofd HolofernesNarcissus, een vermeende Caravaggio
Met daarnaast ‘La fornarina’ van Rafaël, een Henry VIII van Holbein en werken van religieuze kunstenaars zoals Lippi, Bronzino en Tintoretto vond ik het toch allemaal wel de moeite.
HolbeinRafaël
Het gebouw zelf is trouwens de echte ster. In elke ruimte vallen de overdadige plafonds je meteen op. Het voelt echt wel als een paleis.
Grote zaal met plafondschildering van Pietro da Cortona
We waren er makkelijk een kleine twee uur zoet en zoals je ziet was het er dus echt niet druk. Er staan ook wat bustes van Urbanus VIII gemaakt door Bernini en zowel Bernini als Borromini werkten mee aan het trappenhuis.
Vanaf het Palazzo Barberini wandel je via de Tritonfontein van Bernini makkelijk door naar de Spaanse trappen met de Trinita dei Monti. Ik vind die kerk nooit echt heel speciaal vanbinnen, maar het uitzicht over Rome is er wel mooi. Al merk je dat meteen aan de drukte. De Spaanse trappen zijn gewoon trappen en het ziet er meestal zo zwart van het volk dat ik er niet te lang wil blijven – dat was ook in november zo.
Uitzicht vanaf de Trinita dei Monti
Een toptip is om beneden rechts het straatje Via Margutta in te slaan en je bent zo weer alleen. Het is één van de mooiste kleine straatjes van de stad.
Wandel je hier door dan kom je zo aan het Piazza Del Popolo met de barokke tweelingkerken (als zien ze er binnenin heel anders uit). Je ziet hier ook de drie straten samenkomen, een verwijzing naar de drietand van Neptunus.
Wij stapten de Santa Maria del Miracoli even binnen (in de andere kerk was een dienst bezig) om nadien de Via del Corso in te slaan, de drukke winkelstraat. Om hier rust te vinden moet je opnieuw een kerk binnen. De San Giacomo in Augusta staat in geen enkele reisgids maar vonden we wel een mooie barokkerk.
Santa Maria del Miracoli San Giacomo in Augusta
In deze drukke wijk van de stad is lekker lokaal eten vinden niet makkelijk. Wij volgden de Time To Momo reisgids naar La Buvette, in een zijstraat van de winkelstraten. Het was er iets prijziger maar wel lekker voor een lunch op het terras buiten (en dat in november).
In de namiddag stond er nog meer van het centrum op het programma, maar dat is voor een volgende keer. Ik vond het Palazzo Barberini echt een aanrader, zeker voor wie al meermaals in Rome is geweest.
Wat is jouw favoriete museum in Rome? Of heb je er een favoriete kerk?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Waar is deze maand naartoe? Oktober is nochtans de langste maand van het jaar, maar is echt omver gevlogen.
De hoogte- en dieptepunten
De maand begon met het WK gravel in Leuven. We vertoefden dus het hele weekend op en rond de koers en het was heel druk in de stad. Niet zo druk als toen met het WK op de weg in 2021 – ik denk niet dat we dat nog ooit gaan overtreffen. Maar het kwam in de buurt qua sfeer en deze keer won Marianne Vos wél. En ook bij de mannen kregen we een mooie wedstrijd.
Daarnaast ging ik quizzen en uiteraard ook stemmen. En dan was het alweer tijd om de koffers te pakken voor het allerhoogste hoogtepunt van de maand: vijf dagen Londen. Jep, alweer naar Londen, maar we hebben echt zoveel nieuwe dingen gedaan! Een kleine bloemlezing:
We zijn eindelijk gaan eten bij Padella, en bij een Dishoom, en ook eindelijk bij een Ottolenghi. Man, wat was dat allebei zo lekker. Daarnaast gingen we nog eens eten bij een aantal van onze favo plekjes (ik doe wel eens een food post over Londen, beloofd!)
Ottolenghi (wij gingen naar die in Spitalfields)
We gingen ook naar de Maltby Street Market op zaterdag en ik at de beste vegan gyoza’s ooit!
We deden eindelijk een tour in The Charterhouse, het meest Tudorachtige gebouw van centrum Londen en zelfs het lief was na twee uur rondleiding zwaar onder de indruk.
We bezochten de Courtald Gallery en het Leighton House, twee duurdere uitstappen maar allebei de moeite.
Leighton House
Ik deed eindelijk eens Portobello Road in Notting Hill, op een zonnige vrijdag en het was er zelfs niet extreem druk.
We bezochten nieuwe musea: Design museum (heel tof gebouw), Tate Britain (zo groot!) en twee kunstgalerijen: Saatchi Gallery, Victoria Miro (allebei tof!). En we deden ook nog eens op het gemak Tate Modern waar je altijd nieuwe dingen spot.
Tate BritainYayoi Kusama in Victoria Miro
We gingen ’s avonds naar de Barbican Conservatory – een soort van grote serre waar je gewoon iets kan drinken – én het allerbeste: ik ging nog eens naar The Tower Of London, mijn allerfavorietste gebouw. Het was er minder druk dan de vorige keer en dus kon ik deze keer alles wel wat meer op mijn tempo bekijken.
Het nadeel aan de vermoeidheid van de laatste weken: ik sta op elke foto met heel vermoeide ogen. Op deze kijk ik net weg ;).
Oh, en dat allemaal op vijf dagen waarin het maar 10 minuten heeft geregend (jep, in Londen) en onder een heerlijk herfstzonnetje, dus we genoten ook echt heel erg van de vele parken.
De prachtige Kyoto Garden in Holland Park
Ik wil nu al terug, want er zijn ook veel dingen die we alweer niet hebben kunnen doen. Zo gingen we deze keer niet op uitstap buiten Londen omdat het weer wat onzeker was (maar uiteindelijk heeft het toch niet geregend dus).
Mijn hoofd is ondertussen echt helemaal gekalmeerd nadat ik op privévlak iets heb kunnen afsluiten. In Londen was dat wel nog niet het geval en waren mijn negatieve gedachten daarover op een hoogtepunt. Ik ben dus super enthousiast over Londen, maar tegelijk vond ik het niet fijn dat net die dagen mijn hoofd niet stil te krijgen viel. Ik was ook elke dag extreem moe, en dat had te maken met 20.000 stappen elke dag, maar ook met een vol hoofd. Ik had het allemaal nog wat intenser willen beleven dus, maar bon, we kunnen niet alles hebben.
Terug thuis van Londen werden we wel meteen weer in de werkdrukte gekatapulteerd. Mijn directe collega had net voor ons vertrek een heftig ongeval gehad, ze is oké, maar ik was heel geschrokken en probeerde nu zoveel mogelijk werk te verzetten. Ik heb deze maand op het werk daarnaast door andere omstandigheden niet altijd heel gelukkig rond gelopen, dus als ik een dieptepunt moet noemen deze maand is het dat. We gingen wel nog naar een klassiek concert met de collega’s (georganiseerd door één van onze klanten), en dat was wel speciaal en een leuke avond, maar tegelijk ook een lange dag na onze Londentrip.
Voor mijn gezondheid (vooral mijn rug, maar ook de vermoeidheid) ben ik iets nieuws aan het proberen, daarover misschien later meer, maar voorlopig kan ik nog geen conclusies trekken behalve dat ik mij momenteel echt al een pak energieker voel. En dat Londen dus beter twee weken later was gevallen, maar het zij zo. En zo is dit plots een hele lange update geworden, sorry 😅.
Gelezen
Ik las deze maand best wat boeken uit, en eigenlijk heb ik deze allemaal graag gelezen. Ik zit in een echte leesflow momenteel, begin november zal ik mijn doel van 40 boeken vlotjes halen.
The map of bones van Kate Mosse zal waarschijnlijk binnenkort wel vertaald worden, want het is het vierde boek uit de serie over de familie Joubert. Ik mocht deze als reviewexemplaar lezen en ik vond het echt een mooi einde voor de serie die ik in zijn geheel heel fijn vond om te lezen.
De kleine koningin (in het Engels The rivals of Versailles) was dan weer een fijn tussendoortje over het leven in Versailles van vier minnaressen van Louis XVI. Madame De Pompadour gaat met de hoofdrol lopen. Geen zwaar historisch boek, ook leuk voor mensen die houden van een roman met vleugje historische drama.
In The king’s witch moet Frances op haar tellen passen want door haar kennis van planten en medicijnen zou de nieuwe koning James I haar wel eens als heks kunnen zien. Daarnaast wordt ze verliefd op een man die het helemaal niet zo heeft met de koning. Beetje cliché hier en daar, maar wel graag gelezen.
In Nero van Conn Iggulden baart Aggripina, nicht van keizer Tiberius een zoontje, Lucius, de latere Keizer Nero. In dit eerste boek uit een trilogie lezen we over Nero’s gewelddadige jeugd en een Rome waarin heel politieke intriges spelen. Ik vond dit een goed boek, maar denk dat de vervolgdelen nog beter gaan zijn aangezien Nero hierin slechts een kind is.
En dan Al het moois dat we delen van Ish. Een fantastisch pakkende roman vol rake zinnen. Een schoontje gewoon <3.
En hoe gaat het bij jou? Ga jij nog op vakantie dit jaar? Heb je nog een goed boek gelezen?
“Ik verdien ook een medaille.” Dat is wat ik iemand hoorde zeggen over haar man die alweer een marathon liep en waarna iedereen hem feliciteerde. In minder dan 3 uur gefinisht. Wauw zeg. Dat de vrouw een heel weekend met twee kleine kinderen alleen thuis had geploeterd, al maanden haar man ook ’s avonds en in het weekend kwijt was aan de trainingen en dan ook nog eens de vuile was mocht doen, stak haar dus een beetje tegen op het moment dat hij met alle lof ging lopen.
En ik voelde dat zo hard. We zijn een prestatiemaatschappij. Altijd al geweest. Maar tegenwoordig groeien de sportevents harder dan het onkruid in de stoep. Een (halve) marathon hier, een kwart triatlon daar, een gravel wedstrijd, de Dodentocht, de 100km voor Kom Op Tegen Kanker, een wandeling van 40 km voor nog een ander goed doel… Ieder van ons kan zich inschrijven voor een sportevent en keert -meestal- een beetje later terug thuis met een medaille en een toffe Instagramfoto.
En weet je wat? Het werkt. Want ook ik heb al honderd keer gedacht om mij in te schrijven voor iets dergelijks. Ik zie mij al maandenlang trainen, goed voorbereid starten, om dan vol wilskracht en doorzettingsvermogen te finishen. Een medaille te ontvangen en mensen die tegen mij zeggen ‘Goed gedaan!’. Klinkt fijn, toch?
Maar het zit niet in mij. Ik beweeg wel graag. Maar ik ben geen atleet. Er gaat niemand applaudisseren wanneer ik thuis een uur lang pilates doe of wanneer ik mijn persoonlijke baantjesrecord verbreek in het zwembad.
Ik weet dat ik het zou kunnen. Misschien geen marathon, laat staan een triatlon. Maar een wandeltocht – mits een goed trainingsschema – zou me misschien wel lukken. Maar voor wie doe ik het dan? Voor mezelf? Of voor die medaille? Voor de kudos die je op de Strava app kan krijgen?
En ik weet dat die events voor veel mensen wel werken. Het zorgt voor een doel. Het geeft energie. Maar het hangt ook een beeld op van wat in deze maatschappij het meest beloond wordt: een medaille om je nek.
En misschien wordt het dan toch eens tijd om de vrouw van de marathonloper ook die medaille te schenken, of iedereen voor wie één uur gerust in de zetel zitten in het weekend al als een overwinning voelt. Het is maar een gedachte.
Sta jij te springen om mee te doen aan die sportevents?
September is altijd een beetje de terugkeer naar de routine: het schooljaar start weer, de sportclubs zetten hun deuren op en op het werk ontwaken heel wat klanten :).
De hoogte- en dieptepunten
September was een maand die echt vliegensvlug voorbij is gegaan precies. Ik genoot nog van het best goede weer. Ik herinner me een lunch met de collega’s op ons dakterras in de zon, met lekkere frieten. Ik hou van die spontaniteit.
Het begin van de maand is altijd even spannend omdat wij mee Open Monumentendag ondersteunen. Maar alles ging goed wat de website betreft en dus pikten we zelf in Leuven, de gaststad dit jaar, een rondleiding mee en we glipten o.a. even binnen in het gerechtsgebouw.
Het laatste weekend ging ik naar de ardennen met vriendinnen. Dat was het eerste weekend dat het herfstweer er wat doorkwam, maar uiteindelijk hebben we twee dagen geen regen gezien. En genoten we van ons huisje met sauna en hottub (die niet zo hot was ^^). Het was echt een 30+ weekend want er werd ook goed uitgerust en iedereen nam regelmatig wat tijd voor zichzelf (introverten onder elkaar). Ik vind het echt fijn als je zo wat mensen vindt om mee weg te gaan die niet verwachten dat elk moment van de dag exciting moet zijn.
We deden ook mooie wandelingen. Op de laatste dag stopten we bij Fondry De Chiens. Waar het eigenlijk helemaal niet zo druk was. Ik voelde wel dat mijn spieren het niet meer gewoon zijn om lang te wandelen en zeker bij het klimmen voelde ik mijn rug. Maar ook dat is een 30+ weekend want de anderen hadden ook hun eigen kwaaltjes ;).
Verder was september best druk ofzo. Vooral met het werk. En ik was ook best moe. Mijn rug betert niet echt, ook al probeer ik er aan te werken, dus komende maand ga ik nog eens wat nieuwe dingen uitproberen om hopelijk de oorzaak te vinden. Maar het voelt als een lange en vermoeiende zoektocht. Met het hoofd ging het iets beter in september. Ik probeer me bepaalde dingen minder aan te trekken, maar op dagen dat ik echt moe ben is dat natuurlijk niet eenvoudig.
Gelezen:
Door de drukte las ik niet zoveel boeken, maar dat ben ik aan het inhalen in oktober.
The lady of the English van Elizabeth Chadwick vertelt het verhaal van Mathilda die na de dood van haar vader Henry I strijdt om de troon van Engeland met haar neef koning Stephen. De anarchie is een complexe periode en Chadwick weet dat te vatten. Al is dit niet mijn favoriete boek van haar.
The divine fury van D.V. Bishop. Cesare en Carlo moeten weer een moord oplossen in Firenze. Ik hou van deze serie die nog niet vertaald is, maar wel een aanrader voor wie graag moordmysteries leest en tegelijk wat wil bijleren over een historische context.
In augustus 2023 trokken het lief en ik voor onze zomervakantie niet naar de zon, maar naar (Noord)-Ierland – waar we alle seizoenen meemaakten. Vliegen deden we op Dublin, waar we het even verkenden, om daarna door te reizen naar Belfast om het woelige verleden van Noord-Ierland en de prachtige natuur te ontdekken.
In de vorige blogpost vertelde ik hoe we in Belfast aankwamen en door het Titanic Quarter wandelden. Diezelfde regenachtige dag maakten we ook een uitstap naar Hillsborough Palace, de officiële residentie van de Britse koninklijke familie in Noord-Ierland.
Hoe geraak je van Belfast in Hillsborough?
Hillsborough is een dorp op een half uur van Belfast. Je raakt er dus eenvoudig zowel met de auto als met het openbaar vervoer. Wij namen de bus vanaf het Europa Buscentre naar Hillsborough War Memorial en dan moet je nog een drietal minuten stappen tot aan de ingang. Het was bus 238 van Translink voor 5 Pond heen en terug per persoon.
Hillsborough Palace is één van de zes paleizen die wordt uitgebaat door de private organisatie Historic Royal Palaces (waartoe ook The Tower Of Londen en Hampton Court Palace behoren). Voor 20,20 Pond heb je een ticket dat zowel toegang geeft tot de begeleide rondleiding in het kasteel als tot de tuinen. Online reserveer je op voorhand je tijdslot voor de rondleiding.
Het paleis
We begonnen met de rondleiding binnen, gelukkig maar want het regende ondertussen best fel. Je mag binnen geen foto’s nemen en ook niet vrij rondlopen. Er zijn heel wat kamers en de gids geeft zowel uitleg over het gebruik ervan vandaag als over de geschiedenis. De hele binnenkant lijkt een beetje op het interieur dat je in Downton Abbey ziet :D. En alle ruimtes worden vandaag nog gebruikt door de koninklijke familie als ze in Noord-Ierland vertoeven. Wat niet zo vaak is, moet ik toegeven.
Het paleis was eerst een gewoon ‘country house’ dat al sinds de 16de eeuw in handen was van de Hills familie, maar het gebouw werd verkocht aan de Britse overheid in het begin van de 20ste eeuw. De gouverneur van Noord-Ierland woonde er telkens tot in de jaren ’70. Nadien begon de Koninklijke familie er vaker te verblijven en vandaag is het dus opengesteld voor bezoekers. Het hoeft geen uitleg dat de relatie van de Noord-Ieren en de Britse royals wat moeilijk liep de afgelopen decennia in volle Troublesperiode.
Naast de officiële ruimtes binnen het paleis, is er ook een exporuimte waar de tentoonstelling ‘Life through a royal lens’ hing, een selectie van foto’s die van de leden van het koningshuis zijn gemaakt door de jaren heen (vanaf Victoria tot Charles).
De tuinen
Na een uur sta je terug buiten en kan je de immense tuinen gaan ontdekken. Trek hier zeker voldoende tijd voor uit, want het domein is heel groot.
De regen kon ons niet tegenhouden om te gaan verkennen. In de verte spotten we al ‘Lady Alice’s temple‘ dat aan het grote meer staat. Het mooiste plaatje van de hele tuin volgens mij.
Verder kan je naar de grotto, de vroegere ijskelder, de Glen and Pinetum, the moss walk, the yew tree walk… Je doet best wandelschoenen aan als je alle hoekjes wil verkennen. Het was er heerlijk rustig (met dank aan het slechte weer), we kwamen amper andere mensen tegen en dat in augustus!
Er is ook een groot meer waar je kan rondwandelen. En waar je bomen vindt die zijn aangeplant door Queen Elizabeth II en Prince Philip. Er is ook een leuke kinderroute ‘ de menagerie trail’ waar ze vogels en andere diersoorten moeten proberen vinden.
Helemaal achteraan het domein vind je een groot deel met moestuin en een orangerie waar je in een kantine iets kan eten. We gingen er even opwarmen voor de lunch. Het eten is best oké en de prijs ook. En je vindt er een giftshop waar ik enkele postkaartjes kocht.
Terug richting het paleis nu, ook aan het paleis zelf is er een kantine om iets te drinken en een stuk taart te eten.
Ik zou echt graag nog eens terug gaan bij zonniger weer om de hele tuin te bekijken. We wandelden door een groot deel maar de regen bleef uit de lucht vallen dus namen we toch op tijd een bus terug naar Belfast.
Hillsborough staat vaak niet in de top 10 van dingen om te doen als je in Belfast en omgeving bent. Maar het stond wel op mijn persoonlijke lijstje en ik ben heel blij dat ik er ben geweest. Op een halve dag heb je heel wat gezien en op een mooie zomerdag zonder regen kan je picknicken in de immense tuinen. Ik vind het dus zeker een aanrader en het is ook goed te doen met kinderen.
Waar trek jij naartoe voor je volgende vakantie?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Ik hintte er al naar in mijn maandoverzicht: er zitten muizenissen in mijn hoofd. En het probleem was/is een beetje dat ik niet echt een oorzaak kan aanwijzen. En tegelijk kan ik dat onbewust wel, want er is het afgelopen jaar het een en ander gebeurd dat me van de kaart heeft gebracht en ik ben eigenlijk altijd blijven doorgaan. En hoewel ik altijd beweer dat dat goed voor mij is, is het soms gewoon niet goed. Want dan is er geen tijd om stil te staan en zaken te verwerken.
De zomer is traditioneel de periode om even rust in te lassen. En tijdens die rustigere periode kwam mijn hoofd maar niet tot stilstand. Omdat het nooit heeft mogen stilstaan daarvoor? Omdat mijn hoofd niet meer weet hoe dat moet?
Waar schrijven de afgelopen jaren altijd baat bracht, deed het dat deze keer niet. Hier kwam geen blogpost online, maar er werd ook geen concept geschreven. De journal lag onaangeroerd op tafel. Er kwam even niets uit. De kronkels bleven kronkelen.
En alles heeft tijd nodig, zo ook dit. Ik merk de laatste weken positieve verandering op. Ik ben nog steeds op zoek naar manieren om dichter bij mezelf te komen. Naar bezigheden die me tot rust brengen en/of energie geven. Naar kleine gelukjes, en die zijn er zeker. Naar inspiratie om hier weer wat vaker te schrijven. En ik weet misschien niet echt tot wat de zoektocht moet leiden. Maar het zoeken zelf is misschien wel het einddoel. Tijdens het zoeken kan je vinden en dat is even wat telt.
En zo is deze blogpost een eerste poging om wat er in mijn hoofd zit op papier te zetten. Sorry als dit allemaal wat warrig klinkt :).
Augustus was dan eindelijk die echte zomermaand. En het is het startpunt van het experiment om hier met een soort van maandoverzichtjes te werken.
De hoogte- en dieptepunten
Augustus is traditioneel mijn favoriete maand van het jaar. Niet alleen omdat mijn verjaardag erin valt en ik een echt zomerkind ben. Maar ook omdat ik meestal wat vakantie heb. Dit jaar bleef die vakantie beperkt tot één week omdat we in juni al waren weggeweest. In die week gingen we twee nachten naar Rotterdam omdat daar de Tour De France femmes (avec Swift) vertrok en er in twee dagen maar liefst drie ritten (inclusief tijdrit door het centrum) gepland stonden.
Ik ben een grote koersfan en vooral van de vrouwenkoers. Die sport is nog veel toegankelijker en spannender dan bij de mannen en je voelt een soort immense dankbaarheid van de coureurs voor het publiek. Wetende dat de grootste sterren uit Nederland komen, en dat de tour nu startte in dat land, aan het wondermooie Depot, wou ik erbij zijn. Het enige nadeel was dat die tourstart samenviel met die ene dag dat het 35 graden was :D. Dus het werd puffen en toch ook genieten.
Rotterdam is en blijft daarnaast een fijne stad. Na twee dagen koers bezochten we Het Depot en Huis Sonneveld. En liepen we meermaals over de Erasmusbrug.
Nog enkele andere hoogtepunten uit augustus:
Een bezoekje aan Gent: we gingen naar het MSK, aten kroketten bij Chapeluur en pizza bij Gigi. En we werden uitgeregend en dus kocht ik er een pull want ze gaven eigenlijk 28 graden, maar het was er maar 18?
We gingen twee keer uitrusten in de wellness.
Er werd heel veel naar Olympische Spelen gekeken. Ik was een beetje verslaafd deze zomer.
Ik ging naar de prachtige openlucht musical Jeanne d’Arc.
Er waren twee ontzettend leuke avonden met collega’s in de zomerzon na een lange werkdag.
MSK Gent
Daarnaast moet ik toegeven dat mijn hoofd mijn grootste vijand is momenteel. Ik leef al heel de zomer met een soort onrust in mijn hoofd die irrationeel is. Het lukt me vaak niet dat los te laten. Ik probeer daarom zoveel mogelijk in het moment te leven.
Gelezen:
Al het blauw van de hemel van Melissa Da Costa: de zomerroman die op de eerste plaats van alle boekenlijsten staat. Over een jonge man met jongdementie die op roadtrip gaat met een vrouw die hij niet kent. Een boek dat niet goed afloopt, maar wel hartverwarmend is. Misschien een beetje te zoet maar dat mag bij een zomerroman.
De wapens van het licht van Ken Follett: een echte klepper uit de Kingsbridge serie. Ik vond deze zeker goed, maar iets te veel gelijkend op de andere boeken. Niet mijn favoriet uit de serie dus.
Queen hereafter van Susan Fraser King: fijne historische roman over Margaret Van Schotland.
Costanza van Rachel Blackmore: een feministische roman over de liefde van Lorenzo Bernini (de beeldhouwer) en hoeveel onrecht haar wordt aangedaan. Dit einde kwam feller binnen dan ik had verwacht. Zeker als je weet dat Blackmore dit boek is beginnen schrijven na de brutale moord op Sarah Everard in Londen (de vrouw die van straat is geplukt, verkracht en dan vermoord in volle lockdownperiode).
Begin mei pende ik nog een lijstje gelezen neer onder de titel ‘boeken van de lente die maar niet wil beginnen‘, dus wordt dit een echt lenteoverzicht. Wat las ik in mei, juni en begin juli? Zoals steeds geef ik de titels in het Engels mee, met een Nederlandse titel tussen haakjes indien het boek vertaald is.
Herakles wordt geboren als halfgod, zijn vader is dan ook Zeus de oppergod. Maar diens vrouw Hera is daar niet blij mee en probeert hem te doden en als dat mislukt, het leven zuur te maken. En zo gaat Herakles op zoek naar liefde en zingeving, niet wetende dat hij vele levens daarmee schade zal berokkenen.
Een Griekse mythe hervertelling van Hercules en de vele mythes waar hij in voor komt. Het boek wisselt constant in perspectief: tussen zijn ouders, zijn broer en zus, zijn neven, zijn vrouwen en zijn (mannelijke) geliefden. De stijl is heel modern. Het staat vol met hippe taal en vloeken. En Rogerson legt veel focus op humor, zo veel dat het er te dik op ligt. Dus ik vond deze niet zo goed als andere Griekse mythen die ik al las (denk Circe, Medea, De blik van Medusa…).
Nadat ze samen met haar broer Zeus de titanen versloeg hoopt Hera met haar familie op Olympus vrede te bekomen. Maar dan trekt Zeus de macht naar zich toe en schept hij de mensen om hem te vereren. Hera heeft geen andere keuze dan zijn koningin te worden, maar heel trouw blijkt haar man ook niet.
Op naar de volgende Griekse mythe dan. Hera is de koningin onder de Goden en haar verhaal wordt door Saint mooi uit de doeken gedaan. Niet mijn favoriete boek van deze schrijfster, maar zeker een boek om te lezen als je houdt van het genre.
Katherine Swynford heeft net haar man verloren op het slagveld van Aquitanië en vraagt aan de hertog Van Lancaster – John Of Gaunt – of ze opnieuw een plek kan krijgen in zijn huishouden. John is net hertrouwd met Constanza van Castilië en wil in naam van zijn vrouw de Spaanse troon bemachtigen. Het is dus een puur politieke alliantie. John vraagt Katherine daarom om met hem zijn bed te delen. Maar wil Katherine wel minnares worden van één van de machtigste mannen van Engeland en daarbij haar reputatie op het spel zetten?
Mooi historisch boek dat het levensverhaal neerzet van een vrouw die als minnares van John Of Gaunt (Jan Van Gent) opklimt en wiens kinderen later aan de wieg van de Tudors zullen staan. Maar Katherine is vooral een misbegrepen vrouw die verliefd wordt op de verkeerde man, al is John voor haar de juiste man.
Prinses Anna Van Denemarken wordt uitgehuwelijk aan koning James van Schotland, maar daar bestaat de traditie dat de bruid zich het eerste jaar voor het huwelijk moet bewijzen alvorens ze echt zijn vrouw mag worden. Een hevige storm vertraagt de heenreis en al snel wijzen al neuzen in de richting van hekserij. Anna’s hofdame Kirsten heeft zo haar eigen motieven om terug te keren naar Schotland. En in Schotland zelf gaat de jonge vrouw Jura in dienst bij een landeigenaar die in haar meer ziet dan een meid.
Het boek wordt in drie perspectieven vertelt: Anna, Kirsten en Jura. Het lot van de drie vrouwen wordt mooi met elkaar verweven. Tegelijkertijd komt de heksenjacht en hoe die vooral gericht is op vrouwen (inclusief gruwelijke martelingen) aan bod en dat geeft dus een mooi beeld van de tijdsgeest. Geen te fel historisch verhaal. Voor de fans van Weyward (een ander boek over drie vrouwen en hekserij). Aanrader!
Henry Percy wordt als oudste van drie broers opgeleid om de volgende Duke Of Northumberland te worden. Maar hij is een zachtaardige jongen die van poezië houdt met een zwakke gezondheid, en dan is het klimaat in het Noorden van Engeland, met rebellerende Schotten die voortdurend de grens oversteken en huizen platbranden niet ideaal. Henry wordt samen met zijn schildknaap Will naar Londen gestuurd om aan het hof onder kardinaal Wolsey de knepen van het vak te leren. Daar ontmoet hij Anne, de dochter van opkomend man Thomas Boleyn en de vonk slaat over.
Het verhaal van de eerste geliefde van Anne Boleyn. Ik had hier niet veel van verwacht, maar heb deze heel graag gelezen. De focus ligt op het Noorden waar Henry Percy probeert om Engeland veilig te houden voor de Schotten. En tegelijk ontdekken vanuit zijn schildknaap Will het leven van de gewone man. Entertainend, goed uitgedacht, alleen komt het einde iets te snel.
Julia, de jongere, is de kleindochter van keizer Augustus, één van de kinderen van zijn enige kind, zijn dochter Julia, de oudere – die al jaren verbannen is. Wanneer haar man samen met haar broer Agrippa een coup pleegt die faalt wordt hij geëxecuteerd en Agrippa wordt een banneling. Een jaar later blijkt Julia zwanger, niet van haar man want die is al langer dan 9 maanden dood, en dus wordt ook zij verbannen. Eens aangekomen op het eiland Trimerus met vier wachters, haar slavin Aurelia en nog drie extra slaven zorgen enkele vreemde incidenten ervoor dat ze voor haar leven – en dat van haar ongeboren kind – begint te vrezen.
Een boek over de kleindochter van Keizer Augustus die in ballingschap op een eiland probeert te overleven. Dit boek is echt geschreven als een ware thriller en brengt het verhaal van een vrouw waar ik nog niets over wist. En er komt snel een vervolg, woehoe!
Catherine verneemt dat haar jongere zuster Emily zelfmoord heeft gepleegd in het bos achter Locksley Abby waar ze als Nanny werkte voor Sir Rowland. Maar Catherine dacht dat haar zus al jaren dood was. Dus meldt ze zich onder een valse naam aan om de volgende nanny te worden. Eens ze in de buurt van Locksley komt, hoort ze geruchten over gevaren in het ‘Puzzle wood’. Ook Arthur komt weer thuis bij zijn grootvader, die dokter is, en Sir Rowland vraagt hem om te bemiddelen bij de mijners die moeilijkheden ondervinden.
Klinkt als een fijne gothic roman en dat is ook wat ik had verwacht. Helaas komt die spanning er pas helemaal op het einde doorheen. Er is veel focus op het verhaal van Arthur die zich het harde lot van de mijnwerkers aantrekt, terwijl Catherine de waarheid achter de dood van haar zus zoekt. Iets te chaotisch voor mij die boeken van Rosie Andrews.
Cesare Aldo vertegenwoordigt de Otto op het platteland net buiten Firenze nu hij in de clinch ligt met Carlo Strocchi. Wanneer hij een dief vangt en die naar de stad brengt, is Carlo zonet getuige geweest van de moord op een edelman door hem in brand te steken met de boodschap ‘Savonarola leeft’. Net 40 jaar na de dood van Savonarola roept iemand diens geest op om moorden te plegen en Strocchi en Aldo doen er alles aan om de moordenaar te stoppen. Terwijl Bindi in de gunst probeert te blijven van de Medici.
Weer een heerlijk moordmysterie, nummer 3 in deze reeks, of deze keer zelfs een hele reeks moorden die opgelost moeten worden, in hartje Firenze met Carlo en Strocchi die proberen samenwerken. Deze reeks is echt heel goed. Dus je begint best bij het eerste boek ‘City of vengeance’.
Cecily Neville’s zoon Edward heeft zich zonder gekroond tot koning van Engeland. Maar de oude koning Henry VI, zijn Franse koningin Margaret of Anjou en hun zoon Edward zijn nog altijd voortvluchtig. Ondertussen wil Cecily’s neef Warwick ook zijn deel van de macht. En dan zijn er nog haar jongere zonen George en Richard die elk hun weg moeten vinden als erfgenamen in deze nieuwe dynasty.
Eindelijk een vervolg op één van mijn favoriete boeken over de Rozenoorlogen ‘Cecily’. In the king’s mother is ze ondertussen moeder van de koning (deuh) en krijgt ze weinig rust aangezien velen haar zoon graag van de troon zouden stoten, zeker wanneer Edward trouwt met de niet zo populaire Elizabeth Woodville. Net wat minder dan Cecily, maar dit boek stelde zeker niet teleur.
Ok, ik geef het toe, weer heel wat historische verhalen :). Ik overweeg om stilaan weer over te stappen naar een maandelijks overzicht en daarin ook mijn gelezen boeken op te lijsten. Ik zie wel.
