GoAnnelies

(Noord-)Ierland #5: Hillsborough Palace & Gardens

2 oktober 202421 september 2024goanneliesLeave a comment

In augustus 2023 trokken het lief en ik voor onze zomervakantie niet naar de zon, maar naar (Noord)-Ierland – waar we alle seizoenen meemaakten. Vliegen deden we op Dublin, waar we het even verkenden, om daarna door te reizen naar Belfast om het woelige verleden van Noord-Ierland en de prachtige natuur te ontdekken.

In de vorige blogpost vertelde ik hoe we in Belfast aankwamen en door het Titanic Quarter wandelden. Diezelfde regenachtige dag maakten we ook een uitstap naar Hillsborough Palace, de officiële residentie van de Britse koninklijke familie in Noord-Ierland.

Hoe geraak je van Belfast in Hillsborough?

Hillsborough is een dorp op een half uur van Belfast. Je raakt er dus eenvoudig zowel met de auto als met het openbaar vervoer. Wij namen de bus vanaf het Europa Buscentre naar Hillsborough War Memorial en dan moet je nog een drietal minuten stappen tot aan de ingang. Het was bus 238 van Translink voor 5 Pond heen en terug per persoon.

Hillsborough Palace is één van de zes paleizen die wordt uitgebaat door de private organisatie Historic Royal Palaces (waartoe ook The Tower Of Londen en Hampton Court Palace behoren). Voor 20,20 Pond heb je een ticket dat zowel toegang geeft tot de begeleide rondleiding in het kasteel als tot de tuinen. Online reserveer je op voorhand je tijdslot voor de rondleiding.

Het paleis

We begonnen met de rondleiding binnen, gelukkig maar want het regende ondertussen best fel. Je mag binnen geen foto’s nemen en ook niet vrij rondlopen. Er zijn heel wat kamers en de gids geeft zowel uitleg over het gebruik ervan vandaag als over de geschiedenis. De hele binnenkant lijkt een beetje op het interieur dat je in Downton Abbey ziet :D. En alle ruimtes worden vandaag nog gebruikt door de koninklijke familie als ze in Noord-Ierland vertoeven. Wat niet zo vaak is, moet ik toegeven.

Het paleis was eerst een gewoon ‘country house’ dat al sinds de 16de eeuw in handen was van de Hills familie, maar het gebouw werd verkocht aan de Britse overheid in het begin van de 20ste eeuw. De gouverneur van Noord-Ierland woonde er telkens tot in de jaren ’70. Nadien begon de Koninklijke familie er vaker te verblijven en vandaag is het dus opengesteld voor bezoekers. Het hoeft geen uitleg dat de relatie van de Noord-Ieren en de Britse royals wat moeilijk liep de afgelopen decennia in volle Troublesperiode.

Naast de officiële ruimtes binnen het paleis, is er ook een exporuimte waar de tentoonstelling ‘Life through a royal lens’ hing, een selectie van foto’s die van de leden van het koningshuis zijn gemaakt door de jaren heen (vanaf Victoria tot Charles).

De tuinen

Na een uur sta je terug buiten en kan je de immense tuinen gaan ontdekken. Trek hier zeker voldoende tijd voor uit, want het domein is heel groot.

De regen kon ons niet tegenhouden om te gaan verkennen. In de verte spotten we al ‘Lady Alice’s temple‘ dat aan het grote meer staat. Het mooiste plaatje van de hele tuin volgens mij.

Verder kan je naar de grotto, de vroegere ijskelder, de Glen and Pinetum, the moss walk, the yew tree walk… Je doet best wandelschoenen aan als je alle hoekjes wil verkennen. Het was er heerlijk rustig (met dank aan het slechte weer), we kwamen amper andere mensen tegen en dat in augustus!

Er is ook een groot meer waar je kan rondwandelen. En waar je bomen vindt die zijn aangeplant door Queen Elizabeth II en Prince Philip. Er is ook een leuke kinderroute ‘ de menagerie trail’ waar ze vogels en andere diersoorten moeten proberen vinden.

Helemaal achteraan het domein vind je een groot deel met moestuin en een orangerie waar je in een kantine iets kan eten. We gingen er even opwarmen voor de lunch. Het eten is best oké en de prijs ook. En je vindt er een giftshop waar ik enkele postkaartjes kocht.

Terug richting het paleis nu, ook aan het paleis zelf is er een kantine om iets te drinken en een stuk taart te eten.

Ik zou echt graag nog eens terug gaan bij zonniger weer om de hele tuin te bekijken. We wandelden door een groot deel maar de regen bleef uit de lucht vallen dus namen we toch op tijd een bus terug naar Belfast.

Hillsborough staat vaak niet in de top 10 van dingen om te doen als je in Belfast en omgeving bent. Maar het stond wel op mijn persoonlijke lijstje en ik ben heel blij dat ik er ben geweest. Op een halve dag heb je heel wat gezien en op een mooie zomerdag zonder regen kan je picknicken in de immense tuinen. Ik vind het dus zeker een aanrader en het is ook goed te doen met kinderen.

Waar trek jij naartoe voor je volgende vakantie?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Op zoek naar wat?

22 september 202422 september 2024goannelies8 Comments

Ik hintte er al naar in mijn maandoverzicht: er zitten muizenissen in mijn hoofd. En het probleem was/is een beetje dat ik niet echt een oorzaak kan aanwijzen. En tegelijk kan ik dat onbewust wel, want er is het afgelopen jaar het een en ander gebeurd dat me van de kaart heeft gebracht en ik ben eigenlijk altijd blijven doorgaan. En hoewel ik altijd beweer dat dat goed voor mij is, is het soms gewoon niet goed. Want dan is er geen tijd om stil te staan en zaken te verwerken.

De zomer is traditioneel de periode om even rust in te lassen. En tijdens die rustigere periode kwam mijn hoofd maar niet tot stilstand. Omdat het nooit heeft mogen stilstaan daarvoor? Omdat mijn hoofd niet meer weet hoe dat moet?

Waar schrijven de afgelopen jaren altijd baat bracht, deed het dat deze keer niet. Hier kwam geen blogpost online, maar er werd ook geen concept geschreven. De journal lag onaangeroerd op tafel. Er kwam even niets uit. De kronkels bleven kronkelen.

En alles heeft tijd nodig, zo ook dit. Ik merk de laatste weken positieve verandering op. Ik ben nog steeds op zoek naar manieren om dichter bij mezelf te komen. Naar bezigheden die me tot rust brengen en/of energie geven. Naar kleine gelukjes, en die zijn er zeker. Naar inspiratie om hier weer wat vaker te schrijven. En ik weet misschien niet echt tot wat de zoektocht moet leiden. Maar het zoeken zelf is misschien wel het einddoel. Tijdens het zoeken kan je vinden en dat is even wat telt.

En zo is deze blogpost een eerste poging om wat er in mijn hoofd zit op papier te zetten. Sorry als dit allemaal wat warrig klinkt :).

Herkenbaar? Hoe gaat het daar?

Augustus

15 september 202415 september 2024goannelies6 Comments

Augustus was dan eindelijk die echte zomermaand. En het is het startpunt van het experiment om hier met een soort van maandoverzichtjes te werken.

De hoogte- en dieptepunten

Augustus is traditioneel mijn favoriete maand van het jaar. Niet alleen omdat mijn verjaardag erin valt en ik een echt zomerkind ben. Maar ook omdat ik meestal wat vakantie heb. Dit jaar bleef die vakantie beperkt tot één week omdat we in juni al waren weggeweest. In die week gingen we twee nachten naar Rotterdam omdat daar de Tour De France femmes (avec Swift) vertrok en er in twee dagen maar liefst drie ritten (inclusief tijdrit door het centrum) gepland stonden.

Ik ben een grote koersfan en vooral van de vrouwenkoers. Die sport is nog veel toegankelijker en spannender dan bij de mannen en je voelt een soort immense dankbaarheid van de coureurs voor het publiek. Wetende dat de grootste sterren uit Nederland komen, en dat de tour nu startte in dat land, aan het wondermooie Depot, wou ik erbij zijn. Het enige nadeel was dat die tourstart samenviel met die ene dag dat het 35 graden was :D. Dus het werd puffen en toch ook genieten.

Rotterdam is en blijft daarnaast een fijne stad. Na twee dagen koers bezochten we Het Depot en Huis Sonneveld. En liepen we meermaals over de Erasmusbrug.

Nog enkele andere hoogtepunten uit augustus:

Een bezoekje aan Gent: we gingen naar het MSK, aten kroketten bij Chapeluur en pizza bij Gigi. En we werden uitgeregend en dus kocht ik er een pull want ze gaven eigenlijk 28 graden, maar het was er maar 18?
We gingen twee keer uitrusten in de wellness.
Er werd heel veel naar Olympische Spelen gekeken. Ik was een beetje verslaafd deze zomer.
Ik ging naar de prachtige openlucht musical Jeanne d’Arc.
Er waren twee ontzettend leuke avonden met collega’s in de zomerzon na een lange werkdag.

Daarnaast moet ik toegeven dat mijn hoofd mijn grootste vijand is momenteel. Ik leef al heel de zomer met een soort onrust in mijn hoofd die irrationeel is. Het lukt me vaak niet dat los te laten. Ik probeer daarom zoveel mogelijk in het moment te leven.

Gelezen:

Al het blauw van de hemel van Melissa Da Costa: de zomerroman die op de eerste plaats van alle boekenlijsten staat. Over een jonge man met jongdementie die op roadtrip gaat met een vrouw die hij niet kent. Een boek dat niet goed afloopt, maar wel hartverwarmend is. Misschien een beetje te zoet maar dat mag bij een zomerroman.
De wapens van het licht van Ken Follett: een echte klepper uit de Kingsbridge serie. Ik vond deze zeker goed, maar iets te veel gelijkend op de andere boeken. Niet mijn favoriet uit de serie dus.
Queen hereafter van Susan Fraser King: fijne historische roman over Margaret Van Schotland.
Costanza van Rachel Blackmore: een feministische roman over de liefde van Lorenzo Bernini (de beeldhouwer) en hoeveel onrecht haar wordt aangedaan. Dit einde kwam feller binnen dan ik had verwacht. Zeker als je weet dat Blackmore dit boek is beginnen schrijven na de brutale moord op Sarah Everard in Londen (de vrouw die van straat is geplukt, verkracht en dan vermoord in volle lockdownperiode).

Hoe gaat het met jou?

De boeken van de echte lente

11 augustus 20244 augustus 2024goannelies6 Comments

Begin mei pende ik nog een lijstje gelezen neer onder de titel ‘boeken van de lente die maar niet wil beginnen‘, dus wordt dit een echt lenteoverzicht. Wat las ik in mei, juni en begin juli? Zoals steeds geef ik de titels in het Engels mee, met een Nederlandse titel tussen haakjes indien het boek vertaald is.

Herc – Phoenicia Rogerson

Herakles wordt geboren als halfgod, zijn vader is dan ook Zeus de oppergod. Maar diens vrouw Hera is daar niet blij mee en probeert hem te doden en als dat mislukt, het leven zuur te maken. En zo gaat Herakles op zoek naar liefde en zingeving, niet wetende dat hij vele levens daarmee schade zal berokkenen.

Een Griekse mythe hervertelling van Hercules en de vele mythes waar hij in voor komt. Het boek wisselt constant in perspectief: tussen zijn ouders, zijn broer en zus, zijn neven, zijn vrouwen en zijn (mannelijke) geliefden. De stijl is heel modern. Het staat vol met hippe taal en vloeken. En Rogerson legt veel focus op humor, zo veel dat het er te dik op ligt. Dus ik vond deze niet zo goed als andere Griekse mythen die ik al las (denk Circe, Medea, De blik van Medusa…).

Hera – Jennifer Saint

Nadat ze samen met haar broer Zeus de titanen versloeg hoopt Hera met haar familie op Olympus vrede te bekomen. Maar dan trekt Zeus de macht naar zich toe en schept hij de mensen om hem te vereren. Hera heeft geen andere keuze dan zijn koningin te worden, maar heel trouw blijkt haar man ook niet.

Op naar de volgende Griekse mythe dan. Hera is de koningin onder de Goden en haar verhaal wordt door Saint mooi uit de doeken gedaan. Niet mijn favoriete boek van deze schrijfster, maar zeker een boek om te lezen als je houdt van het genre.

The scandalous duchess – Anne O’ Brien

Katherine Swynford heeft net haar man verloren op het slagveld van Aquitanië en vraagt aan de hertog Van Lancaster – John Of Gaunt – of ze opnieuw een plek kan krijgen in zijn huishouden. John is net hertrouwd met Constanza van Castilië en wil in naam van zijn vrouw de Spaanse troon bemachtigen. Het is dus een puur politieke alliantie. John vraagt Katherine daarom om met hem zijn bed te delen. Maar wil Katherine wel minnares worden van één van de machtigste mannen van Engeland en daarbij haar reputatie op het spel zetten?

Mooi historisch boek dat het levensverhaal neerzet van een vrouw die als minnares van John Of Gaunt (Jan Van Gent) opklimt en wiens kinderen later aan de wieg van de Tudors zullen staan. Maar Katherine is vooral een misbegrepen vrouw die verliefd wordt op de verkeerde man, al is John voor haar de juiste man.

The king’s witches – Kate Foster

Prinses Anna Van Denemarken wordt uitgehuwelijk aan koning James van Schotland, maar daar bestaat de traditie dat de bruid zich het eerste jaar voor het huwelijk moet bewijzen alvorens ze echt zijn vrouw mag worden. Een hevige storm vertraagt de heenreis en al snel wijzen al neuzen in de richting van hekserij. Anna’s hofdame Kirsten heeft zo haar eigen motieven om terug te keren naar Schotland. En in Schotland zelf gaat de jonge vrouw Jura in dienst bij een landeigenaar die in haar meer ziet dan een meid.

Het boek wordt in drie perspectieven vertelt: Anna, Kirsten en Jura. Het lot van de drie vrouwen wordt mooi met elkaar verweven. Tegelijkertijd komt de heksenjacht en hoe die vooral gericht is op vrouwen (inclusief gruwelijke martelingen) aan bod en dat geeft dus een mooi beeld van de tijdsgeest. Geen te fel historisch verhaal. Voor de fans van Weyward (een ander boek over drie vrouwen en hekserij). Aanrader!

The queen’s promise – Lyn Andrews

Henry Percy wordt als oudste van drie broers opgeleid om de volgende Duke Of Northumberland te worden. Maar hij is een zachtaardige jongen die van poezië houdt met een zwakke gezondheid, en dan is het klimaat in het Noorden van Engeland, met rebellerende Schotten die voortdurend de grens oversteken en huizen platbranden niet ideaal. Henry wordt samen met zijn schildknaap Will naar Londen gestuurd om aan het hof onder kardinaal Wolsey de knepen van het vak te leren. Daar ontmoet hij Anne, de dochter van opkomend man Thomas Boleyn en de vonk slaat over.

Het verhaal van de eerste geliefde van Anne Boleyn. Ik had hier niet veel van verwacht, maar heb deze heel graag gelezen. De focus ligt op het Noorden waar Henry Percy probeert om Engeland veilig te houden voor de Schotten. En tegelijk ontdekken vanuit zijn schildknaap Will het leven van de gewone man. Entertainend, goed uitgedacht, alleen komt het einde iets te snel.

The longest exile – Tana Rebellis

Julia, de jongere, is de kleindochter van keizer Augustus, één van de kinderen van zijn enige kind, zijn dochter Julia, de oudere – die al jaren verbannen is. Wanneer haar man samen met haar broer Agrippa een coup pleegt die faalt wordt hij geëxecuteerd en Agrippa wordt een banneling. Een jaar later blijkt Julia zwanger, niet van haar man want die is al langer dan 9 maanden dood, en dus wordt ook zij verbannen. Eens aangekomen op het eiland Trimerus met vier wachters, haar slavin Aurelia en nog drie extra slaven zorgen enkele vreemde incidenten ervoor dat ze voor haar leven – en dat van haar ongeboren kind – begint te vrezen.

Een boek over de kleindochter van Keizer Augustus die in ballingschap op een eiland probeert te overleven. Dit boek is echt geschreven als een ware thriller en brengt het verhaal van een vrouw waar ik nog niets over wist. En er komt snel een vervolg, woehoe!

The puzzle wood – Rosie Andrews

Catherine verneemt dat haar jongere zuster Emily zelfmoord heeft gepleegd in het bos achter Locksley Abby waar ze als Nanny werkte voor Sir Rowland. Maar Catherine dacht dat haar zus al jaren dood was. Dus meldt ze zich onder een valse naam aan om de volgende nanny te worden. Eens ze in de buurt van Locksley komt, hoort ze geruchten over gevaren in het ‘Puzzle wood’. Ook Arthur komt weer thuis bij zijn grootvader, die dokter is, en Sir Rowland vraagt hem om te bemiddelen bij de mijners die moeilijkheden ondervinden.

Klinkt als een fijne gothic roman en dat is ook wat ik had verwacht. Helaas komt die spanning er pas helemaal op het einde doorheen. Er is veel focus op het verhaal van Arthur die zich het harde lot van de mijnwerkers aantrekt, terwijl Catherine de waarheid achter de dood van haar zus zoekt. Iets te chaotisch voor mij die boeken van Rosie Andrews.

Ritual of fire – D.V. Bishop

Cesare Aldo vertegenwoordigt de Otto op het platteland net buiten Firenze nu hij in de clinch ligt met Carlo Strocchi. Wanneer hij een dief vangt en die naar de stad brengt, is Carlo zonet getuige geweest van de moord op een edelman door hem in brand te steken met de boodschap ‘Savonarola leeft’. Net 40 jaar na de dood van Savonarola roept iemand diens geest op om moorden te plegen en Strocchi en Aldo doen er alles aan om de moordenaar te stoppen. Terwijl Bindi in de gunst probeert te blijven van de Medici.

Weer een heerlijk moordmysterie, nummer 3 in deze reeks, of deze keer zelfs een hele reeks moorden die opgelost moeten worden, in hartje Firenze met Carlo en Strocchi die proberen samenwerken. Deze reeks is echt heel goed. Dus je begint best bij het eerste boek ‘City of vengeance’.

The king’s mother – Annie Garthwaite

Cecily Neville’s zoon Edward heeft zich zonder gekroond tot koning van Engeland. Maar de oude koning Henry VI, zijn Franse koningin Margaret of Anjou en hun zoon Edward zijn nog altijd voortvluchtig. Ondertussen wil Cecily’s neef Warwick ook zijn deel van de macht. En dan zijn er nog haar jongere zonen George en Richard die elk hun weg moeten vinden als erfgenamen in deze nieuwe dynasty.

Eindelijk een vervolg op één van mijn favoriete boeken over de Rozenoorlogen ‘Cecily’. In the king’s mother is ze ondertussen moeder van de koning (deuh) en krijgt ze weinig rust aangezien velen haar zoon graag van de troon zouden stoten, zeker wanneer Edward trouwt met de niet zo populaire Elizabeth Woodville. Net wat minder dan Cecily, maar dit boek stelde zeker niet teleur.

Ok, ik geef het toe, weer heel wat historische verhalen :). Ik overweeg om stilaan weer over te stappen naar een maandelijks overzicht en daarin ook mijn gelezen boeken op te lijsten. Ik zie wel.

Wat las jij de laatste tijd?

Firenze #5: van Casa Buonarroti naar Santa Croce en Piazza della Signoria

7 augustus 202413 juli 2024goannelies2 Comments

In maart 2023 trokken Leen en ik eindelijk nog eens op citytrip. We kozen voor Firenze – de hoofdstad van Toscane, van de Italiaanse renaissance en van pasta, pizza en gelato. Cultuur meets lekker eten, de ideale combo.

In de voormiddag bezochten we het Uffizi en dat was een drukte van jewelste. We aten daarom een lunch in een niet toeristische gedeelte van de stad (bij Il Pizzaiuolo) en dat werd ons startpunt voor de namiddag.

Casa Buonarroti

Op weg naar de kerk van Santa Croce, passeerden we het Casa Buonarroti dat ook in de reisgids stond. Er hing een spandoek aan de gevel over de renovatie van een schilderij van Artemisia Gentileschi die we net in het Uffizi hadden gezien en waarover we allebei hadden gelezen. Het was rustig aan het ticket office en meer hadden we niet nodig om impulsief binnen te stappen. Laat dat nu net het leuke zijn aan citytrippen.

Een ticket kost 8 euro per persoon. Casa Buonarroti is het huis van de familie Buonarroti, en dat is de achternaam van de man die wij kennen van zijn voornaam: Michelangelo. Die kocht het huis voor zijn familie en het werd vooral in de 17de eeuw een paleis van zijn nazaten – waarvan je vooral Michelangelo Buonarroti De Jongere kan kennen (verwarrend wel al die Michelangelo’s). Je vindt er een aantal van Michelangelo’s (de oudere dus) sculpturen en tekeningen. Maar ook een collectie portretten die anderen van hem maakten.

Eén van de topwerken is de Madonna della scala, een werk dat hij maakte naar een voorbeeld van Donatello. En we zagen natuurlijk ook de Artemisia die ze aan het restaureren waren.

Naast kunst en uitleg over het leven van Michelangelo wandel je door een 17de eeuws minipaleis met mooie zalen en prachtig geschilderde plafonds.

We liepen bijna alleen door dit museum en dat was echt een heel andere beleving dan het Uffizi. Voor wie denkt dat Firenze overal crowded is: nee, je vindt echt nog wel rustige plekken.

Ik vond dit zeker een fijn bezoek, op een dik uur sta je buiten en heb je kunst van de twee Michelangelo’s gezien in een mooi gebouw. Dus zeker de moeite.

Basilica di Santa Croce

Nu waren we echt aangekomen bij deze basiliek. Deze neogotische kerk in typisch wit marmer was de hoofdkerk van de Franciscanen die rijk werd doordat veel vooraanstaande burgers van de stad er begraven wilden worden.

Zo groeide de kerk eigenlijk ook uit tot een mausoleum/pantheon o.a. Galileo Galilei, Machiavelli, Dante en jawel, Michelangelo, liggen er begraven. Wij betaalden 8 euro per persoon voor een toegang.

Deze kerk is één van de mooiste gotische kerken ter wereld en het is inderdaad een pareltje. Al vond ik de Santa Maria De Novella – de grote concurrent want die is van de Dominicanen – mooier (of toch unieker met het zebrapatroon).

Ook bij deze kerk hoort een klooster dat je kan bezoeken. En je vindt er de Pazzi-kapel, één van de eerste werken van Filippo Brunelleschi, die later de koepel van de Duomo bedacht – en de koepel van deze kapel vormt dus een voorsmaakje. De Pazzi’s waren de grote rivalen van de Medici’s, allebei bankiersfamilies.

Het loopt in ieder geval niet zo goed af met de Pazzifamilie wanneer zij Lorenzo en Giuliano De Medici proberen te vermoorden in 1478. Giuliano laat daarbij het leven en Lorenzo zal nog jarenlang diens dood wreken.

Standbeeld van Dante voor de Santa Croce

De kerken in Firenze zijn stuk voor stuk de moeite waard om te bezoeken. Santa Croce is daarop zeker geen uitzondering! Na ons bezoek aten we een ijsje bij Vivoli, de oudste gelateria van de stad (naar eigen zeggen). En ook dit ijs was weer heerlijk. Het is moeilijk om een favoriet te kiezen.

Piazza della Signoria en de loggia

Van Santa Croce wandelden we terug richting centrum voor het Piazza Della Signoria. Hier staat het Palazzo Vecchio, het gemeentehuis. Het is ook een kunstmuseum dat je kan bezoeken. Het is trouwens op deze plek dat Lorenzo De Medici de menigte toesprak na de moord op zijn broer en dat hij nadien ook de leden van de Pazzifamilie ophing uit de ramen van het Palazzo Vecchio (gezellig).

Voor de ingang staat een reconstructie van Michelangelo’s David. Op het plein zelf werd ooit het ‘Bonfires of the Vanities’ gehouden waarbij de monnik Savonarola alle rijke bezittingen van de inwoners verbrandde – inclusief enkele schilderijen van o.a. Botticelli. Er staat ook de Neptunusfontein van Ammanati.

Je vindt er daarnaast de Loggia dei Lanzi, een soort openluchtmuseum van beeldhouwkunst, met dank aan de Medici’s.

De beelden zijn levensgroot. Hoogtepunt voor mij was Perseus slaying Medusa, van Cellini.

Mercato Nuovo en Il Porcellino

Op het Piazza Del Signoria is het altijd druk, net als in de omliggende straten. Wij wandelden nog over de Mercato Nuovo, een overdekte leermarkt. Hier staat ook Il Porcellino, een bronzen beeld van een everzwijn. Als je over zijn snuit wrijft zou het geluk brengen.

Eindigen deden we onze dag op het Piazza della Republica waar een grote carrousel staat en dat het hart vormt van de winkelstraten. Voor het avondeten hadden we in onze buurt (San Frediano, aan de overkant van de rivier) gereserveerd bij Djaria American Bar om eens een burger te eten in plaats van altijd pizza en pasta (het is een hard leven). Zij hadden ook een uitgebreide whiskeycollectie en dus bleven we er nog wel even hangen.

Heb jij een favoriete kerk? Plan jij een tripje naar Firenze binnenkort?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Met de Museumpas #12: Rodin in het CAP van Mons

31 juli 202430 juli 2024goannelies3 Comments

De zomer staat niet altijd synoniem met het bezoeken van een museum – tenzij op vakantie in het buitenland natuurlijk. Maar deze zomer lopen er nog steeds wel wat interessante expo’s in ons kleine belgenlandje. Zo ook die over Rodin in Mons (Bergen), een stad waar ik nog nooit was geweest. Ideaal voor een dagje weg.

Rodin in het CAP

Het CAP (Culture Art et Patrimoine) stond vroeger bekend als het BAM – het museum van Schone Kunsten – maar vandaag is het een drieluik aan musea met ook het Huis der Collecties en de Tuin van de Boterperenboom. Ik ging echter naar Mons voor de expo in het Schone Kunsten Museum over Rodin. Die kost 16 euro p.p. of is gratis met de Museumpas. En de expo loopt nog maar tot 18 augustus.

Rodin is een wereldberoemde 19de eeuwse beeldhouwer, denk maar aan De Denker, De Hellepoort en De Kus. En in 2019 bezocht ik in Parijs al eens het musée Rodin waar ik veel van zijn topwerken zag. Ik verwachtte dus niet meteen overdonderd te worden, maar was wel benieuwd hoe ze in Mons de expo zouden aanpakken.

De expo in Mons vertrekt heel erg vanuit een Belgische insteek – Rodin woonde en werkte een hele tijd in België. Hij werd o.a. fel beïnvloed door de lichamen in de schilderijen van Rubens die hij zag in het KMSKA en werkte mee aan het Brusselse Muntgebouw. De expo zet zijn werken met perfecte naakte lichamen af tegen het werk van de Gentse Berlinde De Bruyckere die eerder de vergankelijkheid van het lichaam centraal plaatst in haar werk.

Er stonden een aantal van Rodin’s grotere werken, zoals Johannes De Doper en wat figuren uit de Burgers van Calais. Verder zie je er vooral wat kleinere werken – in brons, gips, steen en marmer.

En er ligt ook veel nadruk op de tekeningen van Rodin. Hij was begin 20ste eeuw een echte trendsetter in hoe er naar het naakte lichaam werd gekeken op vlak van kunst. Rodin begon naakte modellen te schetsen op een blad papier zonder met zijn ogen zijn potlood te volgen. Hij bleef dus naar het model kijken, zonder te checken hoe het overkomt op papier.

Het idee om als kunstenaar te gaan kijken naar de werkelijkheid en dit na te schetsen is sowieso iets dat pas in de 19de eeuw terug populair wordt onder kunstenaars en Rodin gaat daarin dus nog een stap verder. Enkel wat het oog ziet telt. Zo getuigen zijn vele losse schetsen die nadien een grote invloed hadden op de expressionisten, denk Matisse, maar bv. ook Picasso.

Berlinde De Bruyckere, een heel ander soort lichaam.

De expo is verspreid over twee verdiepingen en na een dik uur ben je er door. Ik vond het wat kleiner dan verwacht en het was best druk. De zalen zijn wel mooi aangekleed en opgebouwd. Ik vond het wat donker binnen en door de drukte kon ik ook niet altijd de aangewezen route volgen. Maar bij een volgende interessante expo zal ik zeker nog terugkeren naar het CAP.

Naast de werken in het CAP kon je ook de Burgers van Calais gaan bekijken in de tuin van Burgemeester achter het stadhuis. Het exemplaar uit Mariemont staat hier tijdelijk.

En ook in de Collegiale Kerk (of de Stiftskerk) van Sainte-Waudru vind je een werk van Rodin en enkele werken van Berlinde De Bruyckere.

Die gotische kerk is trouwens de moeite. Heel groot en met nog vele mooie glasramen en gotische details. Je vindt er ook de gouden kar die jaarlijkse rondtrekt met de resten van Sainte Waudru – patroonheilige van de stad – tijdens het Doudou festival.

Ronddwalen in Mons

Ik was dus nog nooit in Mons geweest en ben eigenlijk aangenaam verrast. Het is een gezellige middeleeuwse stad die proper is (wat niet het beeld is dat ik heb van Waalse steden, sorry).

Je kan er ook veel street art vinden, vaak ook in de ramen van gebouwen wat je niet overal ziet. Je kan een plannetje ophalen bij het toerismebureau voor een wandeling van maar liefst 10 km langs de werken. Daarvoor moet ik nog eens terug.

En naast de Sainte-Waudru kerk, trekt vooral de barokke belforttoren op een heuvel de aandacht. Omdat de vorige toren afbrandde en ze dus moesten heropbouwen is dit het enige barokke belfort van het land en dus UNESCO werelderfgoed. Wil je de toren beklimmen? Koop dan je ticket beneden aan de heuvel ;). Wij lieten dit passeren want het was stilaan tijd om terug naar huis te gaan.

Mons heeft mij aangenaam verrast voor een leuke dag weg. Een aanrader dus. Een obligatoire I love Mons foto moest dus wel ;).

Ben jij al eens in Mons geweest?

Ik ben op mijn vrolijkst als…

17 juli 202420 juli 2024goannelies10 Comments

Bij Luus las ik een fijn lijstje van momenten waarop ze op haar vrolijkst is en ik dacht: dat wil ik ook eens proberen. Dus ik neem dat idee hier schaamteloos over.

Ik ben op mijn vrolijkst als…

…de zon schijnt
…ik goed uitgeslapen ben
…ik een stuk chocola kan eten
…ik een kat kan knuffelen
…ik een fijn compliment heb gekregen of zelf een gevoel van voldoening heb (bv. over mijn werk)
…ik tijd kan doorbrengen met mensen die graag zie
…één van mijn favoriete liedjes plots op de radio speelt
…ik na een lange dag kan gaan slapen
…ik kleurrijke sokken of andere kleurrijke kledij kan dragen
…ik op de dansvloer sta (alleen sta ik daar dus te weinig)
…ik op vakantie ben
…het redelijk stil is in mijn hoofd
…ik in een boekenwinkel of bibliotheek ben
…ik zelf niet moet koken (aka uit eten gaan of een overschotje kan opwarmen)
…iets waar ik tegen op zag, toch minder erg blijkt te zijn

En jij, waar word jij vrolijk van?

(Noord)-Ierland #4: Belfast Titanic Quarter

14 juli 202414 juli 2024goannelies1 Comment

Van Dublin naar Belfast

Na tweëenhalve dag in Dublin, trokken we verder door naar Belfast, de hoofdstad van Noord-Ierland, dat deel uitmaakt van het Verenigd Koninkrijk. In Dublin namen we in Connolly station de trein naar Belfast voor 30 pond per persoon. We zaten op de trein voor 2 uur, dus dat valt allemaal goed mee. De trein is best druk, met de goedkoopste tickets reserveer je geen vaste plek en moet je het dus doen met de plaatsen die nog overblijven.

Belfast is geen typische bestemming, zelfs niet als citytrip. Zo is er geen rechtstreeks verbinding met het vliegtuig tussen België en Belfast. Via Dublin, waar je heel goedkoop op kan vliegen, en dan de trein is waarschijnlijk het snelst. Al zou je ook op Edinburgh kunnen vliegen en dan de ferry nemen.

Slapen in Belfast

Belfast is nog niet zo lang een toeristische bestemming. Er zijn wel al wat hotels, maar er is geen overaanbod zoals in andere steden. We sliepen in het Leonardo hotel Belfast en daar waren we heel tevreden van. Ruime kamers met een bad en niet veel geluidsoverlast. Ook qua locatie zit je pal in het centrum wat ervoor zorgt dat alles op loopafstand is.

Belfast is wel een Britse stad. Je betaalt dus niet alleen in Pond en moet een reispas op zak hebben (je Belgische ID is wegens de Brexit niet geldig in de UK), maar de prijzen liggen ook hoger dan in pakweg Dublin. We betaalden dus net geen 200 euro per nacht voor het hotel. Londen prijzen zeg maar.

Is Belfast veilig?

Toen wij vertelden dat we naar Belfast gingen, heb ik veel ‘oei’ en ‘pas daar maar op’ gehoord. Belfast was in de jaren ’80 en ’90 een nogal woelige stad met verschillende aanslagen van de IRA. Spanningen tussen Britten en Ieren, tussen protestanten en katholieken waaiden hoog op. En nog steeds is er in bepaalde delen van de stad onrust. Belfast is Brits, dat voel je aan alles. Maar er zijn er in deze stad die liever Iers zouden willen zijn.

Laat dat je vooral niet afschrikken: Belfast is een fantastische stad waar ik me echt thuis heb gevoeld. Ik heb me nooit onveilig gevoeld. Het is er nooit veiliger geweest dan nu trouwens. Het is echt een toffe citytrip om te doen of om als uitvalsbasis te nemen om Noord-Ierland te verkennen (zoals wij deden).

Titanic Quarter

En nu genoeg geleuterd. Ik neem jullie vandaag mee naar het nieuwste district van de stad dat toeristen wil aantrekken en dat ook de scheepvaartgeschiedenis in de kijker wil zetten. Maak kennis met het Titanic Quarter.

We begonnen onze wandeling aan de Big Fish vlak voor de custom house aan de oever van de rivier Lagan.

Dit is een 10 meter lange vis in blauwwitte keramiek gemaakt door de kunstenaar John Kindness. Het is time capsule met info, foto’s en poezië over de stad.

Vanaf hier kan je de Lagan Weir footbridge nemen om de Lagan over te steken. Aan de overkant heb je een mooi zicht op het custom house.

Nadien kan je een heel stuk door de oude havendokken wandelen. Om dit deel van de stad te begrijpen moet je twee dingen weten:

De Titanic werd in Belfast gebouwd door het bedrijf Harland en Wolff. Het schip vaarde hier ook voor het eerst uit alvorens aan zijn rampzalige eerste oversteek te beginnen.
Begin jaren ’90 ging het bergaf met Harland en Wolff en werd een groot deel van de werfruimte doorverkocht. Vandaag noemen we dit het Titanic Quarter waar men naast een museum, kantoren en appartementen ook televisiestudio’s heeft neergezet. En het is in deze studio’s dat een groot deel van Game Of Thrones werd opgenomen.

Belfast zet daarom heel hard in op het succes van Titanic en Game Of Thrones.

Vlak voor het Titanic Museum ligt de SS Nomadic, het laatste White Star line schip en een tenderschip van de Titanic in het authentieke Hamilton dock. Je kan het schip vandaag bezoeken als deel van je museumticket van het Titanic museum.

En dan heb je het Titanic museum, het meest bezochte museum in Noord-Ierland. We deden het museum zelf niet omdat het nogal prijzig is (25 Pond p.p.) en heel druk. Het museum zou ook heel erg interactief zijn en gericht op kinderen. Wat top is, maar wat het nog wat drukker maakte 😉 dus daarom dat we pasten.

Het gebouw zelf is wel indrukwekkend. Het is niet toevallig dat het uiterlijk je doet denken aan het Guggenheim in Bilbao. Want ook dit gebouw moest een soort regeneratieve functie hebben om dit deel van de stad en het toerisme van buiten de UK op gang te brengen.

Het ontwerp is van de hand van Eric Kuhne en de werken werden afgerond in 2012. De facade is opgebouwd uit 3.000 individuele zilveren aluminiumscherven. Het gebouw is 38m hoog, net zoals de romp van de Titanic.

Deze foto geeft een idee van de ware hoogte

Vanop onderstaande foto – die van wat verderop is genomen – zie je ook hoe het museum vier punten heeft en daardoor zelf wat het beeld van een schip weergeeft.

Intrigerend gebouw, dat is zeker. Wandel je nog wat verder achter het museum, dan kom je de tv-studio’s van de Game Of Thrones tegen (er staan ook op verschillende plekken op deze wandeling glas-in-loodramen met scenes uit de serie). Maar ik ben zelf nog altijd niet door de serie geraakt dus mij deed dat niet zo veel :).

Je komt ook voorbij meerdere oude scheepvaartgebouwen, waar bv. vandaag whiskey wordt gedestilleerd. De gele H&W (Harland & Wolff) kranen torenen boven alles uit. Er ligt ook nog de HMS Caroline, een militair schip uit WOI dat je vandaag kan bezoeken.

Het is een fijne wandeling door de haven en je merkt aan alles dat de stad nog steeds bezig is met deze wijk te herwaarderen met oog op toerisme. Het Titanic Quarter over enkele jaren bezoeken zal dus sowieso weer een andere ervaring zijn. Er zijn ook veel leuke bankjes en wat grasvlakte waar het bij mooi weer leuk vertoeven moet zijn. Zoals je ziet aan de foto’s was dat niet het geval toen wij er waren. Dit was onze enige dag echt ‘slecht weer’ van de hele vakantie :).

Meer Belfasttips komen er zeker nog aan! Zegt de stad jou iets?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Dit is nu later

11 juli 2024goannelies10 Comments

Ik woon best dicht bij Werchter en toen afgelopen weekend de wind wel heel fel in onze richting blies zorgde dat vier (eigenlijk vijf want preparty) dagen lang voor muziektonen in onze slaapkamer. En toen ik op dag 2 aan het einde van de werkweek moe was en wou slapen moet ik toch toegeven dat ik eens gezucht heb. Ja, ik gun iedereen zijn plezier op een festival, maar ik wilde even gewoon slapen. En die bommabedenking inspireerde me tot deze post.

Want dit blijkt nu later.

Meerdaagse festivals blijken sowieso niet meer op de bucketlist te staan, niet door de muziek of het vele volk. Zefs niet door de prijs. Maar vier dagen rechtstaan en lang opblijven? How nee.
De fase is aangebroken waarin ik officieel alle kleine kwaaltjes in mijn lijf wil, zeg maar moet – hallo rugpijn elke ochtend – , aanpakken en dus gaat mijn geld naar voedingssupplementen en sessies bij de osteopaat.
Ergens gelezen hebben dat je best 20 verschillende soorten fruit en groenten eet per week. En toch proberen om bij het opmaken van een weekmenu zoveel mogelijke verschillende groenten (en zeker peulvruchten want eiwitten en vezels) in je gerechten te stoppen. Wie ben ik?
Een blokje rond gaan wandelen wordt plots een avondactiviteit
De aankoop waar ik de laatste weken het meest blij om ben is een paar vrolijke buitenklompen. Jep.
Vroeger begint een nostalgisch woord te worden, tenzij er over de coronajaren wordt gepraat – niet overdrijven hé.
Soms wordt er overdag al eens per ongeluk een dutje gedaan.

Herkenbaar? Welke bommabedenkingen heb jij soms?

Mijn bucket list voor de zomer – editie 2024

30 juni 202430 juni 2024goannelies10 Comments

In het verleden maakte ik al van deze seizoenslijstjes en ik ben niet de enige in blogland. Vorige zomer sloeg ik blijkbaar over, maar deze keer wil ik terug een lijstje maken.

Ik heb voor deze zomer nog niet zoveel plannen. Er staat geen grote vakantie op het programma, ik hoop een beetje van de zomer in eigen land te genieten dus.

Naar de Rodin expo in Bergen
Naar zoveel mogelijk muzikale festivalletjes in de buurt (geen grote festivals gepland dit jaar namelijk, maar ik ga naar P!nk in het Koning Boudewijnstadion!)
Minstens 10 boeken lezen tussen 1 juni en 31 augustus
Zoveel mogelijk van de Olympische Spelen meepikken (op tv weliswaar, geen tickets voor Parijs gekocht)
Naar de Tour De France femmes in Nederland (deze staat al gepland, dus is misschien een beetje valsspelen :D)
Mijn fotoboek van Ierland afwerken (ik zit al over de helft, dus deze moet haalbaar zijn)
Naar zee gaan
De muur en trap in de hal afwerken (blijft veel te lang liggen)
Een volgende online cursus over kunstgeschiedenis afwerken (ik ben al ingeschreven ^^)
Van de zon genieten wanneer die er is: ijsjes eten, buiten een boek lezen, gaan wandelen, lunchen met collega’s in de zon op ons terras of op een terrasje
Voldoende bewegen: regelmatig gaan zwemmen, pilates doen voor mijn rug, naar de zomerlessen van de dansschool en voldoende wandelen. Niet allemaal tegelijk natuurlijk, maar zo heb ik verschillende opties
Een tripje voor het najaar plannen

Voila, eigenlijk een heel simpel lijstje. Op naar lange zomeravonden.

Wat ga jij doen deze zomer?

Rome #5: het oude Rome en het verborgen Domus Aurea

16 juni 20245 juni 2024goannelies3 Comments

In een ver ver verleden (2014) trok ik al eens een paar dagen met een vriendin naar Rome. Enkele jaren later deelde ik mijn tips en belevenissen in 4 korte blogposts, die blijkbaar – ik had dat ook niet verwacht – nog steeds best informatief zijn. Daarom start ik vandaag dus met #5.

In november 2023 kreeg het lief een tripje naar Rome cadeau van het werk (voor zijn 10de werkverjaardag), als collega en lief had ik zelf de trip in elkaar mogen steken. En man, wat was ik vergeten hoe een geweldige stad Rome was! Ja, het is er altijd druk, ook in november, maar je kan heel snel weer de hoek om een rustig straatje inwandelen waar je alleen bent. Ook dat is Rome.

Vandaag vertel ik jullie wat meer over onze eerste dag in Rome, met vooral veel wandelen door het Oude Rome en een onvergetelijk bezoek aan het Domus Aurea.

Slapen in Monti

We vlogen met Brussels Airlines op de Fiumicino luchthaven en namen de trein naar het Termini station (voor 14 euro per persoon) van waaruit we te voet verder konden. Wij sliepen in Monti First, in een oud theater dat is omgebouwd tot enkele hotels in de wijk Monti (achter het Colosseum en heel dicht bij de Trevifontein). Dit hotel had ik eerlijk gezegd puur gekozen voor de locatie, qua budget zat ik wat beperkt in de keuze. Er was dus zeker niets mis met de slaapplek, maar een volgende keer zou ik wat anders uitkiezen.

Altaar van het vaderland

Ook vlakbij het hotel staat het Altaar Des Vaderlands, of de bruidstaart zoals de Romeinen het lachwekkend noemen. Sinds de vorige keer dat ik er was is het monument bezoeken éénrichtingsverkeer geworden en zit er nu een bar met terras op de plek waar je een mooi uitzicht hebt over het Forum Romanum. Dat vond ik best jammer, maar het uitzicht over de markten van Trajanus blijft een favoriet.

De Zuil van Trajanus links en de markten rechts

Ondertussen zit er ook een museum in het gebouw dat we niet bezochten, maar er wel leuk uitzag. Sowieso passeer je nu ook langs enkele traphallen binnen en dan valt de grootsheid van het gebouw nog meer op.

De via dei fori imperiali is een brede boulevard die het Forum Romanum scheidt van het forum van Augustus en de markten van Trajanus en die helemaal tot aan het Colosseum leidt. Het hart van het oude Rome zeg maar, maar de boulevard werd dan weer aangelegd door Mussolini om zijn fascistische troepen over te laten marcheren – een bewuste keuze want de letterlijke overblijfselen van Rome als wereldrijk moesten de soldaten inspireren.

Wij wandelden even mee over de boulevard om dan af te slaan naar de wijk Monti voor de lunch. We aten een typische Romeinse pizza met dunne korst bij ‘Alle carette‘.

Domus aurea

Nadien wandelden we niet naar het Colosseum, maar wel richting het Oppiopark bergopwaarts. Daaronder licht namelijk het domus aurea, oftwel ‘Het gouden huis’ van keizer Nero. Een ondergronds complex dat pas in de 20ste eeuw is uitgegraven en sinds 2014 open is voor publiek.

Je kan het enkel bezoeken met een gids, dus boekten we op voorhand de Engelse tour van 14u. Het is even zoeken naar ingang, Google Maps brengt je naar een andere kant (je plant je route best naar dit punt). Het Domus Aurea werd ons getipt door een vriendin die ieder jaar naar Rome gaat met haar klasgroep als leerkracht. Het is nog niet gekend bij het brede publiek en dat zag je ook aan de kleine groep die zich om 14u verzamelde.

Het mooie Oppiopark in bloei in november

Het verhaal van dit complex gaat als volgt: na de verwoestende brand van Rome stichtte keizer Nero een nieuw paleizencomplex dat grofweg liep van de Oppioberg tot helemaal aan de Palatijn. Het was een complex van verschillende gebouwen, tuinen en patio’s. Waar vandaag het Colosseum staat was een enorm waterbassin. Na Nero’s dood (en het einde van de Juliaanse dynastie) probeerden zijn opvolgers alle sporen te wissen. Ze haalden al het waardevolle materiaal uit het complex en begonnen het te begraven door er aarde in te gooien. In de loop der tijd werden er ook nieuwe gebouwen (zoals dus het Colosseum) bovenop gezet.

In de 16de eeuw (de renaissance) werden ondergronds enkele gangen ontdekt en enkele bekende schilders (o.a. Raphaël) daalden neer om de schilderingen te gebruiken als inspiratie voor hun werken. Maar door de eeuwen heen raakten veel zaken in verval en werd het te gevaarlijk om er rond te lopen. Het is een aantal keer terug opengesteld voor het publiek. Sinds 2014 kan je de huidige kamers bekijken. Vandaag zijn ze nog steeds bezig met het Oppiopark zo te verbouwen dat ze meer ruimtes kunnen restaureren.

Blikvanger is de hexagone eetzaal met een groot gat dat als koepel om licht binnen te laten. De gids gaf zo veel mogelijk uitleg over hoe de ruimtes eruit gezien zouden hebben. Ook al weten we vandaag nog steeds niet zeker voor wat dit deel van het complex zou zijn gebruikt geweest. Waarschijnlijk was dit deel het gastencomplex.

Er was nu ook een tentoonstelling over Egypte, omdat Nero gefascineerd was door die cultuur

Op het einde van de rondleiding mag je gaan zitten en krijg je een VR-bril op om een reconstructie te bekijken. Ik ben normaal echt geen VR-fan, maar de reconstructie van de pracht en praal van de kamers en de tuinen is zo mooi gedaan dat ik letterlijk tranen in mijn ogen kreeg. Ik was geëmotioneerd en alle uitleg van de gids werd nu ook visueel getoond in de film.

Zowel ik (een echte Latinist) als het lief (heeft totaal niets met de Romeinen) waren onder de indruk van ons bezoek aan het domus aurea. Het was voor ons zelfs het hoogtepunt van de vakantie. Mocht je dus eens wat anders willen dan het Forum of het Colosseum, boek dan zeker deze tour!

Van het Colosseum, over Circus Maximus naar de Aventijn

Na de afdaling van het Oppiopark kom je meteen het Colosseum tegen. We wandelden er langs richting Circus Maximus, een grote open ruimte waar vroeger paardenrennen werden gehouden en waarop de keizer en zijn familie vanuit hun verblijven op de Palatijn konden uitkijken.

Ons doel was het meepikken van de zonsondergang vanuit het Parco Savello (of de Gardini degli Aranci) op de Palatijn. Dat was 10 jaar geleden mijn favoriete plek geworden in Rome, maar nu vond ik het er verschrikkelijk. Verschrikkelijk druk vooral. Het was drummen om het uitzicht te kunnen bewonderen, laat staan rustig een foto te nemen. Misschien is het er overdag rustiger, maar wij gingen snel verder.

Het uitzicht was ook minder spectaculair dan ik had onthouden. Tip: na het parco Savello en de kerk Santa Sabina heb je nog een mini parkje dat naar het zelfde uitzichtpunt leidt en waar veel minder volk is.

Om de rust te vinden doken we de kerk Santa Sabina in, vlak naast het park. Rome telt vele kerken, maar ik vind deze echt een hele mooie. Geen overdadige elementen, want de kerk staat er al sinds de 5de eeuw en is gebaseerd op de Romeinse basilica. Veel classicistische elementen dus.

Iets verderop vind je het sleutelgat van het klooster van de ridderorde van Malta waar je een mooi zicht op de koepel van de Sint-Pieter hebt, maar er stond een immense rij. Instagram ruined everything zeg maar ^^. Ik denk dat ik een volgende keer de Aventijn oversla.

Op de terugweg passeerden we nog langs het theater van Marcellus, gebouwd ter ere van de neef van keizer Augustus die normaal troonopvolger zou zijn geworden, maar onverwacht jong stierf.

Voor het diner doken we het historische centrum in en zetten we ons op het terras van Maccheroni. Een plek die ik pas na enige tijd herkende en jawel, hier was ik 10 jaar geleden ook al een heerlijke pasta komen eten. Nog steeds een aanrader. Als dessert haalden we een heerlijk ijsje bij Gelateria de San Crispino om de hoek van de Trevifontein. Heel originele smaken ook. Ik had gember met kaneel en dat was zoooo lekker.

Cacio e pepe is mijn favoriete Romeinse pasta

Et voila, zo was ons eerste dag Rome alweer voorbij. Wat is jouw favoriete plek in de Eeuwige Stad?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Steden die ik…

9 juni 20248 juni 2024goannelies12 Comments

Ik zag op sociale media onderstaand stokje passeren waarbij mensen steden (in eigen land, Europa of verder weg) ranken en vond het wel leuk om dat hier over te nemen in een blogpost. Feel free om in de comments (of in een eigen blogpost) zelf het lijstje in te vullen.

Wat iemand vindt van een stad is uiteraard heel persoonlijk. Het kan dus best zijn dat je helemaal niet akkoord bent met wat ik hieronder zeg. Ik kwam trouwens nog maar zelden buiten Europa dus ik noem hieronder allemaal Europese steden.

En het grappige is dat ik dus eigenlijk helemaal niet zo’n stadsmens ben. Maar op vakantie vind ik het wel fijn om even helemaal ondergedompeld te worden in de vibe van een stad.

Stad die ik niet leuk vind…

Brussel.

Ik weet dat hier best veel mensen niet mee akkoord zullen zijn. Ik heb al wat steden bezocht, maar nog nooit een ervaring gehad waarvan ik denk: goh, deze stad vind ik maar niets. Maar met Brussel heb ik dat elke keer dus wel. Er zijn zeker leuke plekken en ik kom er graag voor de topmusea. Maar er hangt zo’n somberheid in die stad… Ik voel me er gewoon niet zo thuis.

Stad die ik overschat vind…

Dublin.

Ook hier dus wel even getwijfeld. Eigenlijk zou ik hier Amsterdam willen schrijven omdat ik het er ook niet voelde, maar in my defense, ik ben er eigenlijk nog maar twee dagen geweest. Dus dan kies ik toch voor Dublin. Ik vond Dublin tof, maar gewoon niet zo speciaal. En heel Temple Bar en omgeving vond ik echt maar niks. Het is een gewoon een bar?

Stad die ik onderschat vind…

Glasgow en Bilbao.

Over Glasgow hoor ik voortdurend negatieve dingen, terwijl ik het er helemaal geweldig vond. Op en top Schotland, met een industrieel verleden, toffe musea en uitgebreide parken. Ik wil er zo graag naar terug.

Bilbao is dan weer eerder eentje in de categorie: onbekend en dus ook onbemind bij velen. Maar heel bemind door mezelf. Het is een fantastische stad. Het is een kleinere stad die al het goede van Spanje aanbiedt zonder héél Spaans te zijn, haha. Bilbao heeft toch zo wat zijn eigenheid zeg maar.

Stad die ik leuk vind…

Berlijn.

Ik vond Berlijn heel leuk! Heel gevarieerd. Heel open en ruimtelijk. Boordevol geschiedenis en toch hip. Ik heb echt nog maar een klein stuk van deze reuzestad gezien dus ik wil zeker nog een aantal keer terug.

Stad waar ik van hou…

Rome.

Mijn liefde voor Rome is groot. Het is er gigadruk. Maar je vindt er nog zoveel leuke rustige plekken. En je hoeft niet elke keer de highlights aan te doen. En dat eten <3.

Stad waarin ik me goed voel…

Belfast.

Ja, dit is geen verrassing denk ik. Belfast heeft alles wat ik leuk vind aan een stad. Dat rauwe randje. Dat nog niet drukke toeristische gevoel. Een soort echtheid. Super Brits en tegelijk ook weer niet. En ook zo onbekend nog bij velen.

Stad waarin ik zou wonen als ik mocht dromen

Londen.

Het is ook effectief een stiekeme (nu ja, het zal niemand verbazen dat ik hier Londen noem, toch?) droom om een tijdje (in de buurt van) Londen te wonen. Het leven is daar belachelijk duur, maar tegelijk ook belachelijk respectvol en gestructureerd ofzo. Londen ademt geschiedenis én je krijgt er tegelijk een soort goesting voor de toekomst. Londen heeft mijn hart (en de inhoud van mijn portefeuille helaas ook 😉).

Voila, en dan moet ik nu tot de conclusie komen dat bepaalde steden die ik heel leuk vind zelfs geen plek hebben gekregen (Parijs! Sevilla! Firenze!).

In welke stad zou jij willen wonen?

Bilbao #7: uitstap naar San Juan de Gaztelugatxe

23 mei 20241 mei 2024goannelies3 Comments

In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.

Ik schreef al een enkele postjes bij elkaar over de fijne stad die Bilbao bleek en ook over onze uitstap naar het zonnige strand van San Sebastian. Maar we kregen ook één dag regen en net die dag stond een bezoek aan San Juan de Gaztelugatxe op de planning. Een hele mondvol.

Even praktisch

San Juan de Gaztelagutxe stamt van het Baskische woord gaztelu wat letterlijk kasteelrots betekent. Maar eigenlijk gaat het helemaal niet om een kasteel. Het is een klein klooster met kerk dat zich op de rots in het water aan de Baskische kust in de provincie Bermeo bevindt. De kasteelrots ligt op slechts 45 minuten rijden vanaf Bilbao en is daarom een populaire dagtrip.

Eens te meer sinds het te zien was als ‘Dragonstone’ in Game Of Thrones. Sindsdien is het toerisme ontploft en om de plek te bewaren moet je nu op voorhand je bezoek reserveren. Entree is nog steeds gratis maar de tickets zijn vaak weken op voorhand al volgeboekt.

Zo ook twee weken voor wij vertrokken en ik onze tickets wou reserveren. Bummer want met een simpele bus vanuit Bilbao kost het je maar enkele euro’s om er te geraken. Uiteindelijk moesten wij dus een begeleide tour boeken van 65 euro die daarna ook nog twee korte stops zou doen. We hadden er nu eenmaal onze zinnen op gezet.

Ons bezoek

Belangrijk om te weten is dat de rots in het water ligt en dat je dus ook heel afhankelijk bent van het weer. Toen wij er waren regende het en het waaide ook enorm hard. Dat hebben we gevoeld en zie je ook op de foto’s 😅

Daarnaast moet je eerst een heel stuk naar beneden alvorens aan de trappenklim te beginnen. En dat naar beneden gaan is heel steil. Maar soit, niet veel later stonden we aan de voet van de eerste traptrede op weg naar de kerk.

De trappenpartij van de kasteelrots zelf is goed te doen. Je hebt altijd een soort van stenen houvast. Ik gok dat het ergens tussen de 200 en 300 trappen waren.

Eens boven kan je uitblazen en van het uitzicht genieten. Je vindt er ook het kleine kerkje waar je eens door het sleutelgat van kan piepen. (De kerk is niet open). Het gebouw dateert uit de 10de eeuw, is aangevallen door Francis Drake in de 16de eeuw en vatte ook later nog een aantal keer vuur. Sinds 1980 is het gerestaureerd en nu wordt het dus dagelijks bezocht door toeristen van over de hele wereld.

De trappen naar beneden zijn wel oké, maar dan moet je dus nog terug de volgende ‘berg’ over (die waarlangs je eerst bent afgedaald). Je hebt de steile weg terug en een rustigere lange weg. Maar omdat we met een begeleide tour waren moesten we de steile weg terug. En dat hebben we geweten. Die klim is echt vele malen zwaarder dan de trappenpartij van de kasteelrots zelf. Ik heb zwaar gevloekt en was echt ‘op’ nadien. Ik zou dus een volgende keer de rustigere weg naar boven nemen.

Het weer viel wel een beetje tegen en dat vond ik jammer. Maar het gaf het geheel ook wel iets speciaals. Nadien stopten we nog in het vissersdorpje Bermeo (waar we werden uitgeregend) en heel kort aan het stadhuis van Guernica. Ik had gehoopt dat de tour wat langer in die laatste dramatische plek zou halt houden, maar eigenlijk waren het pitstops. Kort na de middag stonden we weer terug in een – je gelooft het niet – zonnig Bilbao.

San Juan de Gaztelagutxe is een toffe uitstap, maar ik zou deze zelf proberen plannen zonder tour. Langs de andere kant kregen we ook wel veel uitleg van de gids op voorhand en waren we zo voorbereid op de zware klim weer naar boven. Ik denk wel dat ik dit nog eens zou doen, maar dan hopelijk met wat zonniger weer.

En dit was het laatste postje over Bilbao en omstreken. Hopelijk heb ik jou geïnspireerd om er zelf ook eens naar toe te trekken.

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Dingen die ik de afgelopen tijd fijn vond

19 mei 20248 juni 2024goannelies6 Comments

Het is soms moeilijk om een format te bedenken om hier nog eens iets te posten. Maar het hoeft ook allemaal niet zo ingewikkeld te zijn en dus vond ik het gewoon leuk om een update te geven over de voorbije tijd en alles wat mij gelukkig maakte.

Ik volgde in maart en april een online cursus ‘Inleiding tot de kunstgeschiedenis’ bij KLU (een Nederlandse organisatie) die mij al maanden aan het stalken was met Instagramads (soms werkt dat dus). Ik ging overstag en vond het eigenlijk echt interessant en niet te zwaar. Ik heb zelf nooit iets over kunst of esthetica geleerd op school, dus voor mij was het fijn om een introductie te krijgen tot alle grote kunst- en architectuurstijlen. En zo haal ik meer uit een museumbezoek of een citytrip. Ze hebben nog een aantal cursussen die op mijn wishlist staan, dus waarschijnlijk volg ik deze zomer of dit najaar nog wel eentje. Ideaal om mijn nerdie zelf te zijn.

Het leuke aan online lessen is ondertussen offline mee noteren en eindelijk eens echt een notitieboek gebruiken ;). Verder heb ik de laatste tijd ook veel en goed gelezen en had ik nog eens tijd om mijn nagels te lakken – iets dat ik veel te weinig doe.

Half april vertrok ik met Leen naar Napels. Ze gaven er geen geweldig weer, veel bewolking en soms wel wat regen. Ik geef toe dat ik de weken ervoor gestresseerd rondliep en dat dit ook sinds de vakantie zo is, dus ergens heb ik het gevoel dat die vakantie niet helemaal is doorgedrongen in mijn hoofd. Wat ik wel wat jammer vind.

Dat die stress er echt was bleek ik toen ik op de eerste avond een serieuze allergieaanval kreeg (ik ben waarschijnlijk allergisch aan sulfieten of iets anders van bewaarmiddelen en in combinatie met veel vermoeidheid en stress reageert mijn lichaam daar soms op). Gelukkig gebeurde dat de rest van de vakantie niet meer. We cancelden wel onze beklimming van de Vesuvius, door mijn gezondheid én het slechte weer.

Napels is een speciale, gevarieerde en vooral luide stad. We bezochten enkele kloosters, aten pizza, gingen een dag naar Pompeii (waar het door het slechte weer opvallend rustig was), aten pizza en dronken Aperol (nu ja, ik niet meer, want ik had schrik dat alcohol een twee aanval zou veroorzaken). Zei ik al dat we pizza aten? We sliepen in de Spaanse wijk en die was heel authentiek en gezellig, inclusief nachtlawaai ;).

Met de vakantie (en vooral de vele beklimmingen in de stad) werd ik wel weer geconfronteerd met mijn fysieke gezondheid die al een tijdje niet geweldig is en dus smeedde ik plannen om nog eens een extra sport te proberen. Enkele jaren geleden ging ik vaak zwemmen – een sport die goed is voor lijf, leden en je hoofd – dus ondertussen ben ik al elke week in het zwembed geraakt en daar ben ik echt trots op. Een uurtje gewoon baantjes trekken en dan je lijf dat achteraf volledig moe is, zonder spierpijn de dag erna. Zalig!

Met het lange Hemelvaartsweekend brak dan toch even de zon door en laat ik zeggen dat de zon sowieso één van de dingen is die mij altijd blij maakt. Tijdens dat weekend plande ik wel veel klusjes, te veel eigenlijk. Dus de stress brak weer door en we gingen ontspannen in de wellness, waar ik instant tot rust kwam.

En het belangrijkste nieuws is dat ons bed eindelijk geleverd werd vorige week. Ik heb nog steeds lage rugpijn van het vorige bed en hoop dat enkele sessies bij de osteopaat dat gaat verhelpen (duimen jullie mee?). En dan ga ik ook echt ten volle van de nieuwe matras kunnen genieten. Sowieso is het bed een maatje groter dan het vorige en dat is toch wel aangenaam.

Eind mei is het ook steeds tijd om de nieuwe bullet journal op te zetten. Jes, ik ben zo iemand bij wie dat niet aan het begin van het jaar hoeft, maar gewoon wanneer die vol is en dat is meestal nu. De nieuwe bullet journal is er één van Dingbats, een fijn duurzaam merk dat doneert aan WWF. Ik heb de knaloranje tijgervariant (want alle notitieboekjes hebben dus een link met diersoorten waarmee het niet zo goed gaat). Het formaat is A5+, het papier is super zacht en de bladzijden blijven open liggen. Maar aan het schrijven moet ik wel nog wennen.

En volgend weekend is het ook weer tijd voor het tweejaarlijkse dansoptreden met vier shows op twee dagen. Dus momenteel wordt er goed geoefend. De sfeer achter de coulissen is altijd wel goed, maar tegelijk is het ook altijd wel wat gedoe als dat het hele weekend (op vrijdagavond is het generale) in beslag neemt. Soms denk ik dat er te oud voor wordt (voor de shows enzo dan), maar begin september ga ik het dansen waarschijnlijk weer zo hard missen dat ik me gewoon opnieuw inschrijf en die optredens er wel bijneem.

Wat maakte jou de afgelopen tijd blij?

De boeken van de lente die maar niet wil beginnen

5 mei 20241 mei 2024goannelies3 Comments

Of ik had dit ook ‘De boeken van de winter bis’ kunnen noemen. Tijdens de laatste update van half februari regende het minstens even vaak – zo lijkt het toch. Zoals steeds geef ik de titels in het Engels mee, met een Nederlandse titel tussen haakjes indien het boek vertaald is.

The ghost ship (Schip der zielen) – Kate Mosse ****

Louise Reydon-Joubert trekt met haar grootouders Minou en Piet naar Parijs om de erfenis van haar vader op te halen. Maar dan wordt de koning vermoord en is het voor Hugenoten niet langer veilig in de stad. Louise heeft nu wel genoeg geld om haar eigen huishouden te onderhouden en ze koopt er ook een ship mee. Wanneer ze in La Rochelle de jonge Gilles redt van zijn moeder en haar man, krijgen de twee een diepe band. Eentje die hen zal leiden naar de haven van Las Palmas en een leven vol piraterij en gevaar. Want beiden dragen ze een geheim met zich mee.

Schip der zielen is het derde boek in deze reeks en voor het eerst ligt de focus niet helemaal op de Hugenotenoorlogen, maar wel op piraterij. Het boek is heel anders dan de vorige, maar ik vond dit toch nog altijd heel goed. Ook al is het einde abrupt en voel je aan alles dat er nog een deel aankomt. En dat vind ik niet erg, want ik lees deze reeks graag.

Medea – Rosie Hewlett ***

Medea is als prinses van Colchis geboren met een gift van de godin Hecate: magie net als haar tante Circe. Maar haar vader verafschuwt magie, tot hij na een tijd begint in te zien dat het ook een machtig wapen is. Wanneer Colchis het Gulden Vlies verkrijgt dat onoverwinnelijke krachten aan de eigenaar toeschrijft, trekken heel wat helden naar Colchis om het te bemachtigen. Zo ook Jason en zijn argonauten en die ontmoeting zal Medea haar leven voorgoed veranderen.

Iedereen weet ondertussen dat ik een grote fan ben van Griekse mythes, maar net daarom ben ik ook telkens sceptisch als een nieuwe auteur zich eraan waagt. Onterecht bij Hewlett want haar Medea is een geweldig boek, in de stijl van Circe. Je leert Medea met al haar fouten kennen, voelt hoe ze door de mensen rondom haar (voornamelijk mannen) slecht wordt behandeld, je voelt haar angsten, haar woede, haar onrecht en haar onmacht met momenten. Aanrader! En deze wordt hopelijk ook vertaald naar het Nederlands.

We were the lucky ones (Wij waren de gelukkigen) ***1/2

Wanneer de Duitsers Polen binnenvallen wordt de welgestelde Poolse joodse familie Kurc uit elkaar gehaald. De broers Genek en Jakob reizen naar Lviv om te vechten in het Poolse leger, maar die stad wordt niet veel later ingenomen door de Russen. Mila en haar dochter Felicia trekken terug in bij haar ouders in Radom, waar ook haar jongere zus Halina woont wiens verloofde Adam in het verzet gaat. Addy leert dan weer van de oorlog terwijl hij in Parijs zit en als jood wordt het hem verboden terug te keren naar Polen.

Een boek over een Poolse joodse familie die tijdens WOII uit elkaar wordt gerukt, maar waarvan je weet dat het goed komt. Met heel veel gruwelijkheden die aan bod komen, maar tegelijk zit er in het boek veel hoop. Gebaseerd op een echt familieverhaal, de familie van de auteur. En daardoor is de schrijfstijl niet helemaal geweldig, maar dat neem je erbij. Komt dit voorjaar naar Disney+ als serie dus het is hét moment om het boek te lezen.

The other Gwyn girl – Nicola Cornick ***

In de 17de eeuw belandt Rose Gwyn in de cel wanneer ze samen met haar man mee de kroonjuwelen probeerde te stelen. Ze moet beroep doen op haar zus Nell, de bekende minnares van de koning. In de 21ste eeuw trekt Jess na een break-up met haar frauduleuze vriend naar Fortune Hall waar haar bekende zus Tavy een tv-show aan het draaien is.

In dit boek kiest Cornick voor het historische verhaal van Rose Gwyn, de onbekende zus van Nell Gwyn – een minnares van koning Charles II. Zoals steeds werkte het hedendaagse verhaal minder voor mij. De parallellen tussen Rose en Jess zijn nogal cliché doorgetrokken, ook Jess is de zus van een bekende ster. En toch leest dit als een trein. Zoals steeds zijn deze boeken een mooi tussendoortje.

The stone rose – Carol McGrath ***

Isabella van Frankrijk is verloofd met de Engelse troonopvolger Edward II. Wanneer ze trouwen en Isabella tot koningin wordt gekroond merkt ze al snel dat Edward onder invloed staat van zijn favoriet Piers Gaveston. Er wordt zelfs gefluisterd dat die twee intiem zijn. Isabella gelooft er niets van en vindt het ook overdreven wanneer haar nonkel Thomas Van Lancaster Piers buitenspel wil zetten. Maar wanneer jaren later Hugh Despenser Edward’s nieuwe favoriet wordt en die Isabella probeert te ondermijnen, begint Isabella aan haar man te twijfelen.

Dit is weer zo’n typisch boek voor mij :). Isabella van Frankrijk werd nog meer dan haar voorgangsters (die in de andere boeken van McGrath aan bod komen) als een she wolf gezien omdat ze op een gegeven met hulp van haar broer, de koning van Frankrijk, en Roger Mortimer een rebellie start tegen haar man om haar zoon – ook Edward – op de troon te krijgen.

In dit boek leren we een jonge naïeve Isabella Van Frankrijk kennen en het duurt heel lang voor ze doorkrijgt dat de favorieten van Edward wel eens gevaarlijk kunnen zijn. Er is een grote focus op alle politieke machtsspelletjes aan het hof en ik vond het boek daardoor soms wel wat aanmodderen.

Seven stones to stand or fall (Zeven stenen) – Diana Gabaldon

Zeven stenen bundelt zeven kortverhalen uit het Outlander universum. Drie kortverhalen over Lord John, ‘De oorsprong’ over een jonge Jamie en dan drie verhalen over zijpersonages uit de serie (Hal en Minnie, de ouders van Roger en Joan Mckimmie en Michael Murray).

Mijn favoriet was absoluut het verhaal van Hal en Minnie. Ik hou van Hal en Minnie in de John Grey serie en van Hal in het 8ste boek. Je leest ‘Zeven stenen’ sowieso pas beter nadat je boek 8 (Met al het bloed in mijn hart) hebt uitgelezen. Voor de echte fans van de Outlanderserie.

The queen’s lady – Joanna Hickson ***1/2

Joan Vaux, Lady Guildford, is een bediende en goede vriendin van koningin Elizabeth van York. Maar wanneer de troonopvolger Arthur plotseling sterft kort na zijn huwelijk met de Spaanse prinses Catherine Of Aragon, is Elizabeth vastbesloten de koning nog een zoon te schenken. Wanneer zij in het kraambed sterft, is koning Henry er zo kapot van dat hij een heel gesloten man wordt. Joan’s man Richard Guildford raakt zijn vertrouwen kwijt en wordt opgesloten. Kan Joan hem vrijkrijgen?

Het tweede boek van Hickson over Joan Vaux die in dit boek bevriend raakt met Catherine Of Aragon, de eerste koningin van Henry VIII. Ik vind dit persoonlijk haar minste boek tot nu toe, maar het geeft een goed beeld van de eerste jaren van de Tudordynastie. En het is heel licht en goed geschreven.

The good death – S.D. Sykes ***

Oswald de Lacy zijn moeder ligt op sterven. Vlak daarvoor vond ze echter een oude brief terug van Oswald en dat dwingt hem op haar sterfbed een bekentenis te doen. Toen hij nog in het klooster zat vond hij een meisje in het bos die daarna verdronk in een rivier. Daarna blijkt dat er meerdere vrouwen uit het dorp zijn verdwenen en Oswald gaat samen met zijn mentor Peter op onderzoek uit.

Ik geef toe dat ik soms heel niche boeken lees, zo ook dit voorlopig laatste deel uit een mysterieserie waarin de jonge Oswald moorden probeert op te lossen terwijl de pest door Engeland raast. In dit boek verdwijnen jonge vrouwen en gaat Oswald op zoek naar de moordenaar, die dichter bij hem lijkt te liggen dan hij dacht. Ideale treinlectuur dit.

Sword of kings – Bernard Cornwell ***

Ook het voorlaatste deel uit het The Last Kingdom serie moest eraan geloven. Het is één grote opwarmer voor het laatste boek en daarom vond ik het minder geslaagd. Maar de hele boekenserie is wel een aanrader, zeker als je de serie goed vindt.

Cleopatra’s daughter – Michelle Moran *** 1/2

Wanneer de troepen van Octavianus Marcus Antonius verslaan in de slag bij Actium, en zowel Antonius als Cleopatra nadien zelfmoord plegen, verliezen Selene, haar tweelingbroer Alexander en hun jongere broer Ptolemeus hun beide ouders. En ook hun oudere halfbroers Caesarion en Antyllus worden door de nieuwe Caesar vermoord. Selene en Alexander belanden uiteindelijk in Rome in het huishouden van Octavianus zijn zus Octavia, de ex-vrouw van hun vader. Ze hopen beiden ooit terug te keren naar Egypte, maar Octavianus regeert Rome en zijn familie met ijzeren hand.

Gelezen op het vliegtuig van en naar Napels, even terug naar het Oude Rome dus. Dit is echt een luchtig boek voor wie iets meer wil weten over keizer Augustus en zijn familie na diens overwinning tegen Marcus Antonius. Selene is de dochter van Antonius en Cleopatra die slechts een voetnoot is in de geschiedenis maar nu haar eigen verhaal doet.

Ik vraag mij soms af of jullie het leuk vinden om dit overzicht te lezen, wetende dat ik vaak nogal niche historische verhalen lees. Maar de eerste drie boeken die ik noemde zijn net heel toegankelijk, dus hopelijk biedt het wat inspiratie.

En wat las jij de afgelopen tijd?