In juni 2022 trok ik nog eens naar mijn favoriete stad Londen. Omdat ik al wel vaker over de Britse hoofdstad heb verteld, focus ik voor deze trip in mijn verslagjes op de nieuwe dingen die ik er heb gedaan.
Londen staat bomvol musea, vaak met een uitgebreide collecties en meestal gratis toegankelijk. Ik bezocht best al wat van die grote bekende musea (The National Gallery en The Portrait Gallery, Tate Modern, Museum of London en het Natural History museum). Voor deze vijfdaagse trip viel ons oog op The British Museum en ik wou ook heel graag naar het Victoria & Albert Museum. Ik kan nu al meegeven dat we verliefd werden op die laatste.
The British museum
Het leuke aan op vrijdagavond in Londen zijn is dat vele grote musea langer open blijven. Zo ook The British museum, dat zijn deuren open houdt tot 20u30. The British museum heeft een ontzettend uitgebreide collectie aan wat ik archeologische vondsten van over de hele wereld. De Egyptische mummies, rosetta’s stone en de artefacten uit de Sutton Hoo scheepsramp zijn wereldberoemd en kan je er allemaal gaan bekijken.
Het gebouw waarin het museum huist is ook een plaatje. Het doet denken aan een tempel uit de Oudheid. We liepen er binnen zonder plan en dat was dé fout die we maakten. Het museum is namelijk zo groot met zoveel zalen met telkens duizenden objecten dat de focus van ons bezoek ontbrak.
Uiteindelijk gingen we op zoek naar de Egyptische zalen en keken we naar de mummies. We belanden ook per toeval in de zaal met de steen van Rosetta. Ik zag op een bord dat er regelmatig gratis rondleidingen werden aangeboden, maar die waren niet op vrijdagavond. Het zou een les zijn die ik meenam naar de V&A.
Blikvanger is de prachtige koepel op het binnenplein, The Queen Elizabeth II Great court, die na restauratie opnieuw geopend werd in 2000.
Uiteindelijk liepen we er anderhalf uur rond en besloten we dan op zoek te gaan naar eten in Soho. We belanden opnieuw bij Pho voor een goede portie Aziatisch eten. The British museum viel zeker niet tegen, maar het zal niet mijn favoriete trekpleister worden bij een bezoekje aan Londen. Ik hou wel alle tijdelijke tentoonstellingen in de gaten want die zijn vaak de moeite, dus zo krijgt dit museum hopelijk eens een tweede kans.
Victoria and Albert Museum
Twee dagen later deden we van een rustige zondagochtend en namen we de metro naar Kensington South. Zo kom je bijna onmiddellijk uit op Museum Street waar je The Natural History Museum, The Science Museum en dus ook de V&A vredig naast elkaar kan vinden. De V&A was ons doel voor de voormiddag.
Bij binnenkomst zagen we op het bord met tours dat er binnen een half uur een gratis highlights tour was en we besloten die te volgen. Eerst namen we nog een kijkje in de zaal met beeldhouwkunst, waar ook een uitgebreide collectie van Rodin te vinden was. Ik was onmiddellijk positief verrast over het uitzicht van de museumzalen en de manier waarop alles tentoongesteld stond.
De Highlights Tour bleek een groot succes. Perfect voor een eerste kennismaking. In een kleine groep nam de gids ons mee langs een paar topstukken van het museum, tegelijk vertelde ze over de geschiedenis en de architectuur van het museum. De tour duurde in totaal een uur. Er was tijd voor vragen en grappige anekdotes.
Het museum is ontstaan nadat de collectie van The Great Exhibition in Hyde Park in de 19de eeuw georganiseerd door Prince Albert – de man van koningin Victoria – een permanent onderkomen zocht. De doelstelling van het museum is altijd educatie geweest.
Cast CourtsNagemaakte tombes van Henry II en Eleanor Of Aquitaine
Dat is ook de reden dat er twee zalen met cast courts zijn. Dit zijn namaak pleisterwerken (ook uit de 19de eeuw) van echte monumenten Zo staat de David van Michelangelo er en ook de graftombe van Eleanor Of Aquitaine kan je terugvinden. De casts zijn veelbesproken en een tijdje niet publiek zichtbaar geweest, voornamelijk omdat het niet gaat om de echte kunst. En dat vinden sommige experten niet kunnen.
Maar ondertussen zijn sommige echte werken vernield of in slechtere staat dan de namaak casts waardoor ze toch van onschatbare waarde zijn. Ik vond de cast courts misschien wel de leukste zalen om in rond te lopen.
Dit zijn wel echte beelden :).
Op de benedenverdieping is alles ingedeeld volgens fysieke locatie. Afrika, Amerika, Azië, het Midden-Oosten… Mijn favoriete highlight was Tipu’s Tiger. Deze werd meegenomen door de Engelse soldaten nadat het regime van Tipu viel. Verder is er een klein zaaltje met unieke juwelen, fotografie en ook heel wat schilderijen op de eerste verdieping. Te veel om in één keer te bekijken, maar dankzij de tour hebben we toch voldoende meegekregen.
In de prachtige binnentuin heb je ook een goed zicht op de architectuur van het oude gedeelte van het gebouw en kan je even uitblazen.
De bibliotheekHet binnenplein
De voormiddag vloog voorbij waardoor we nadien niet lang meer in Kensington bleven. We liepen nog even Hyde Park in en gingen langs Kensington Palace met de mooie Sunken Garden.
Queen VictoriaThe Sunken Garden
Er staan nog heel wat andere Londense musea op de lijst, maar de V&A werd een nieuwe favoriet. The British Museum wil ik eens een nieuwe kans geven door er ook een tour te gaan volgen.
Wat is jouw favoriete museum in Londen?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Wat me bezighoudt de laatste tijd lijkt wel allesbehalve schrijven. Alhoewel er recent nog een nieuwsbrief bij elkaar werd gepend en ook de boekenreviews elkaar opvolgen op de boekenblog. Het is eigenlijk vreemd hoe ik tijdens de ruwbouw er in bleef slagen om elke week iets online te gooien hier, en ik – pas exact 5 jaar later – afhaak. Maar ik kom terug, er is licht aan het einde van de tunnel. Gelukkig is mildheid mijn jaarthema.
Heel concreet verhuizen het lief en ik ten laatste begin mei. We noemen ons huis nog steeds de bouw, omdat we nog een paar laatste zaken aan het afwerken zijn. De komende tijd moet de focus dan ook liggen op er een huis van maken in plaats van een werf. En daar kijk ik even hard naar uit, als dat ik er tegenop zie. Lijkt me normaal denk ik dan.
Op het werk is de voorjaarsdrukte best aanwezig. Ik vind dat fijner dan met mijn vingers draaien, maar het voelt even als alle hens aan dek. Ik organiseerde ook weer ons teambuildingsweekend. Deze keer sliepen we in Mol en konden we dus niet anders dan een editie van De Mol organiseren. Het was enorm veel werk – zoals steeds meer dan je op voorhand denkt. We hebben zelf elke proef in elkaar gestoken, mollen (het waren er twee) gebriefd, filmpjes opgenomen en dan nog de praktische organisatie van slapen, eten enz. Maar het was echt geweldig. Ook toevallig nog goed weer. Ik kon me geen beter werkweekend voorstellen. En ik ben stiekem wel heel trots op wat we gedaan hebben. Het was de beste editie die ik al mee in elkaar heb gestoken en ik ben er nog niet uit of ik volgend jaar de fakkel wil doorgeven, of nog met een zotter idee op de proppen kom.
Ik ben ook terug bijna permanent op kantoor. En nu de de start van de allereerste lockdown (en dus ook de start van thuiswerk) drie jaar achter ons ligt, is het wel raar hoe de dingen terug normaal geworden zijn. Ik voel terug volledig de vibe van kantoor zoals vroeger en hoewel het soms wat stiller mag, ben ik daar blij mee.
Wat ook drie jaar geleden is mijn citytrip met Leen naar Valencia. Toen de scholen en horecazaken in België sloten, wisten we nog niet goed wat Spanje zou doen. Gelukkig raakte we nog wel thuis, toen ook de Spaanse overheid het woord lockdown in de mond nam. Hoog tijd dus voor een volgend trip samen en over een dikke week vertrekken we naar Firenze. De stad van kunst en geschiedenis, twee zaken waar ik enorm van hou. En van pizza, pasta, gelato en goede wijn. Daar hou ik op dit moment misschien nog wel wat meer van. Hopelijk is de zon van de partij.
Ik kijk sowieso uit naar de lente, en naar de zomer. In ons eigen huis. Met wat vrije tijd en sociale momenten, twee dingen die ik enorm heb gemist. Ik merk dat ik de laatste tijd terug wat meer aan het nadenken ben over wat ik wil doen. Waar ik tijd in wil gaan stoppen. Voorlopig is er nog een zee aan mogelijkheden en dat voelt fijn aan. Schrijven is sowieso wel een van de dingen die ik weer ga oppakken.
Het zal hier dus de komende weken nog wat op en af zijn. En dat is oké.
Ik wil vooral horen hoe het met jullie gaat? Vertel?
Soms loopt het hoofd over van gedachten. Over wat voorbij is of wanneer het voorbij zal zijn. Over het lief en hoe lang dit nog goed zal zijn of goed zal blijven aanvoelen. Over vriendschappen en of die niet te vaak vanzelfsprekend worden genomen. Over eenzaamheid, of vooral de angst daarvoor. Over werk en of mijn plek daarbinnen nog mijn plek is.
Over mezelf en wat ik wil of voel of denk. Over anderen, en hoe het hen vergaat. Over de wereld die lijkt te vergaan. Over het klimaat, oorlog, armoede, haat en racisme. Over waar de verdraagzaamheid naartoe is en of die ooit terugkomt. Over heengaan zonder terugkomen, over wat hierna zal komen.
Over hoe het leven er over dertig jaar zal uitzien. En over wie mij dan graag zal zien. Over voor wie ik er dan zal zijn, en hoe ik zal zijn.
Allemaal zorgen die in het hoofd kruipen. Die je daar tegen je eigen wil moet ontvangen en een plek geven. Die plek innemen van andere dingen.
Maar dat is ook net het enige wat ik kan doen. Ze binnenlaten en laten zijn. Het licht uitdoen en gaan slapen. Want het zijn zorgen voor morgen, en tegen de volgende ochtend hebben die meestal voldoende tijd gehad om op te ruimen. Zodat er weer plek over is voor andere dingen.
We hoeven onze gedachten niet altijd serieus te nemen.
In maart 2020 (jawel, vlak voor de eerste lockdown) vertrok ik voor 5 dagen naar Valencia. Ik deed hier al eens een uitgebreid verslag van hoe die reis is verlopen in tijden van corona. Vanaf de vierde dag sloten restaurants en bezienswaardigheden hun deuren. Gelukkig zaten wij op een Airbnb appartement waar we zelf ons potje konden koken. Valencia is en blijft een populaire citytripbestemming en de stad is dat ook helemaal waard volgens mij. We hebben uiteraard niet ons volledige lijstje kunnen afwerken, maar we hebben toch wel een aantal hele fijne dingen gedaan. En die tips deel ik graag met jullie.
Op onze derde dag stond de oude stad, of ‘ciutat vella’ in het Spaans, op het programma. Starten deden we met een bezoekje aan een van de mooiste treinstations die ik al heb gezien, het noordstation.
Estacion Du Nord en plaza de toros
De opvallende voorgevel van het noordstation met de arend on top.
De voorgevel valt meteen op. De arend bovenaan staat symbool voor snelheid, daarnaast zie je in de gevel het wapenschild van Valencia en enkele symbolen, waaronder sinaasappels, voor de landbouw. Maar de echte schoonheid van dit station schuilt binnen in de lokettenhal. Die hal is rijkelijk versierd met miniatuurtegeltjes, opnieuw vol symbolen die verwijzen naar de landbouw. Je vindt er ook de tekst ‘goede reis’ in verschillende talen.
De stationshal‘Buen viaje’ met daarboven sinaasappelen
Naast het treinstation vind je de inkom van het plaza de toros, een stierenarena in neoclassicistische stijl. De buitenkant telt vier verdiepingen met een zuilengallerij. Langs buiten best een mooi gebouw, dat tijdens de Fallas nog echt wordt gebruikt.
Ik ben zelf anti stierengevechten (of ander entertainment waarin dieren ‘gebruikt’ worden. Ik kan me daar echt kwaad om maken, maar dat is een ander verhaal :)). Dus voelde ik niet meteen de nood om binnen een kijkje te gaan nemen.
Torres de quart
We wandelden verder langs de buitenring van de oude stad richting de torres de quart. Eén van de twee nog authentieke stadspoorten die vroeger de oude stad omringden. De stadsmuur met de torens werd gebouwd in de 15de eeuw en ze werden ooit gebruikt als gevangenis. Voor slechts twee euro brachten we een bezoek aan deze torens. We waren er zo goed als alleen. Het was nog vroeg.
Jullie weten waarschijnlijk al wel dat ik een beetje een zwak heb voor oude kastelen en torens. De torres de quart zijn niet groot, maar de oude muren ademen geschiedenis. Helemaal vanboven heb je ook een mooi uitzicht op de binnenstad.
Eerste uitdaging: deze trap overwinnenUitzicht op de binnenstad vanop de torres de quart.
Jardin botanico
Op voorhand hadden we in de reisgids gelezen dat Valencia een mooie botanische tuin had waarin ook straatkatten worden opgevangen. Planten en katten, dat is zowat de ideale combinatie voor Leen en mij, dus ging de jardin botanico meteen op de must-see lijst. Voor 2,5 euro kan je er naar binnen.
De jardin botanico is deel van de universiteit van Valencia en bevat planten uit alle continenten. Al snel, kwamen we heel wat katten tegen die er lagen te zonnen op een bankje, of tussen de planten. Het domein van de botanische tuin is groot. Met enkele serres, een cactustuin, een kruidentuin… Voldoende om meer dan een dik uur rond te dwalen of even bij te komen op een bankje.
Mercat central
Na dit bezoek keerden we terug richting het stadscentrum. We wilden voor de middag nog even stoppen in de markthal, de mercat central. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet echt veel verwachtingen had op voorhand. Elke stad heeft wel een overdekte markthal, maar toen ik binnenstapte viel mijn mond open. Wat een prachtige binnenkant. Ik werd meteen verliefd op de koepel.
De Mercat central is de grootste overdekte markthal van Europa met meer dan 1.200 kraampjes. De markt werd in 1928 geopend in modernistische stijl en is gebouwd in ijzer, glas en keramiek. Onverwachte topper dit. Ik vind het zalig wanneer een stad me zo kan verrassen.
Na het zien van al dat eten, hadden we zelf ook wel honger gekregen. We zochten een plekje uit bij La Jungla, een vegan lunchtent in een gezellig straatje van de oude stad.
En wat we in de namiddag deden, dat is voor een volgende keer :).
Wat is jouw favoriete plekje van Valencia?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Mijn vorige boekenupdate dateert alweer van eind oktober, toen sprak ik nog van een Indian summer. Ondertussen is de winter wel echt al een tijdje bij ons. Ik las de afgelopen periode 11 boeken, waarvan een dikke klepper die heel december in beslag nam. Ik geef de titels mee in het Engels wanneer ze nog niet zijn vertaald.
De familie van de zussen Nefertiti en Mutnodjmet heeft altijd dichtbij de Egyptische troon gestaan. Wanneer de troonopvolger overlijdt wordt Nefertiti uitgehuwelijkt aan diens jongere broer Amunhotep. Maar die de zonnegod Aten vereren en heeft wilde plannen om een nieuwe hoofdstad te bouwen. Wanneer hij pharaoh wordt verandert hij zelfs zijn naam in Achnaten. Nefertiti moet haar man dus proberen intomen op vlak van geloof, want in het noorden proberen de Hittiten terrein terug te winnen. En dan is er nog Achnaten’s andere vrouw Kiya en haar familie die maar al te graag de macht naar hen toe willen trekken. Ondertussen probeert Mutnodjmet een leven op te bouwen in de schaduw van haar zus, maar dat is niet gemakkelijk.
Een boek over de dramatische 18de dynastie waarin de mysterieuze farao Nefertiti een hoofdrol speelt. Het verhaal wordt verteld vanuit haar zus. Dit was voor mij een mooie kennismaking met de historische personages uit die tijd. Moran schrijft vlot en schreef nog twee andere boeken over de Egyptische tijd. Ze weet een geloofwaardig verhaal neer te pennen, ook al weten we niet wat er echt is gebeurd. Een aanrader voor iedereen die eens een andere setting wil en graag kennismaakt met de rituelen van de Egyptenaren in een woelige tijd.
Arent Hayes scheept met zijn meester Samuel Pipps, een bekende detective, in op de Saerdam. Het schip vaart van Batavia naar Amsterdam en heeft de mysterieuze vracht De Vinding aan boord. Generaal Jan Haan hoopt er politiek mee op te klimmen. Vlak voor de inscheping, wordt Pipps echter aangehouden door Jan Haan en opgesloten tijdens de overtocht. Daarnaast wordt de Saerdam dan ook nog eens vervloekt door een leproos die voor hun ogen vermoord wordt. Arent moet nu zonder zijn meester het mysterie ontrafelen en krijgt daarbij de hulp van Haan’s vrouw Sara Wessel.
Een soort thriller/mysterie zoals je die nog nooit las. Turton lijkt wel zijn eigen genre uit te vinden. Het verhaal speelt zich af op een fictieve boot en een schip is een van mijn favoriete settings. Turton verweeft moeiteloos een hele cast karakters in het verhaal. Die allemaal de dader kunnen zijn. Met amateur detectives Sara en Arent schept hij een inventief duo dat op zoek moet naar de waarheid. Daarnaast creëert hij een magische duivel in Oude Tom, waardoor dit verhaal plots een flinke teug magisch realisme krijgt. Speciaal dit, maar graag gelezen.
Jane Seymour besluit dan toch geen non te worden en na een familieschandaal verlaat ze haar thuis Wulfhall om hofdame te worden van koningin Catherine. Maar de koning is verliefd op Anne Boleyn en wil een reformatie starten. Wanneer Anne er niet in slaagt de koning een erfgenaam te schenken, vangt Jane Henry’s oog.
Jane Seymour is met voorsprong mijn minst favoriete vrouw van Henry VIII door haar korte regeerperiode. Weir slaat voor mij de bal hier dan ook mis. Ze gaat het verhaal wat opleuken door een extra zwangerschap te verzinnen en Anne Boleyn’s geest op te roepen. Ik vond wel de laatste hoofdstukken rond Jane’s dood bijzonder interessant vanuit medisch perspectief en heb daar toch iets van opgestoken.
Na de dood van haar man wil Christy vanuit Australië alleen op reis naar het Schotse eiland Skye, waar ze geboren is. Haar familie vindt dat geen goed idee en dus gaan haar kleindochter Kathryn en dochter Anne, met wie Christy in onmin leeft, mee. Eens aangekomen op Skye wordt Christy overspoeld door nare herinneringen, het is tijd om haar verhaal te vertellen.
Tamara McKinley schrijft verhalen à la Lucinda Riley die zich afspelen in Australië (of zoals in dit geval in Tasmanië). Ik koos dit boek omdat er zich ook een deel afspeelt in Schotland (Skye). Het boek gaat over de highland clearances in Schotland en de Australische goudkoorts in de 19de eeuw. Maar las daarnaast vooral als een soort chick-lit. Op een of andere manier raakte dit boek me niet zoals haar andere werken. Ik bleef dus wat op mijn honger zitten.
Cassandra Austen keert terug naar Kintbury op zoek naar oude brieven tussen haarzelf, haar zus en hun vriendin Eliza Fowles. Eliza’s dochter Isabella moet verhuizen na de dood van haar vader en dus wordt het huis leeggehaald. Maar Cassandra, die zich ontfermt over het nalatenschap van haar geliefde zus en auteur Jane Austen, wil niet dat bepaalde brieven gelezen worden door anderen.
Een schattig boek over de zussen Jane en Cassandra Austen. Met een focus op het niet zo eenvoudige leven van een vrijgezelle vrouw in de 19de eeuw. Het boek leest wat weg als een Jane Austen roman, maar verwacht geen boeiend mysterie rond Jane. Het gaat hier vooral om het sfeertje dat het boek probeert neer te zetten. Blijkbaar gaan ze hier ook een serie of film van maken binnenkort.
Wanneer de erfgenaam van de troon omkomt tijdens de ramp van The White Ship duidt Henry I zijn enige legitieme dochter Maude aan als toekomstige koningin. Hij heeft nochtans een heel leger aan bastaardkinderen waaronder de charismatische Robert en de jonge Ranulf. Maude wordt uitgehuwelijkt aan Geoffrey Plantagenet, de lord van Normandië. Het huwelijk is liefdeloos maar brengt wel zonen voort. Wanneer Henry sterft is Maude echter te laat terug in Engeland om de kroon te claimen, haar neef Stephen is al erkend als de nieuwe heerser. Maar Maude legt zich er met hulp van haar stiefbroers niet bij neer. En zo begint de Anarchie.
Deze konden jullie al terugvinden tussen mijn favorieten van 2022. Het is een dik boek en ik deed er dan ook lang over. Maar ik genoot van dit door en door historisch verhaal tijdens de middeleeuwen in Engeland. Penman is één van de beste in het genre maar overleed jammer genoeg onverwacht enkele jaren geleden. Aanrader waarvoor je even je tijd moet nemen.
Circe (zelfde titel in NL als EN) – Madeline Miller
Circe is de dochter van de zonnegod Helios en zeenimf Perse. Ze is de lelijke dochter met een stem als een mens en zonder speciale kracht zoals haar broers en zus. Wanneer ze bij toeval toch haar kracht ontdekt door wraak te nemen op een andere nimf wordt ze verbannen naar het eiland Aiaia.
Jullie weten al wel dat ik verzot ben ik op hervertellingen van de Griekse mythologie. Circe is zo’n boek dat ik heb opgespaard en dat de favorietenlijst van 2023 zal halen. Miller is bekend van haar Tiktok-famous boek ‘Een lied voor Achilles’. Met Circe doet ze het opnieuw, al is het een totaal ander boek. Wat minder drama en iets volwassener. Circe is een personage dat aan je blijft plakken.
Hirut wordt als wees opgenomen in het gezin van kolonel Kidane en zijn wispelturige vrouw Aster. Wanneer Mussolini’s troepen Ethiopië binnenvallen moeten Hirut en Aster het leger volgen om de gewonden te verzorgen. Maar Hirut wil zelf vechten.
Een boek over de inval van Mussolini in Ethiopië in 1935. Een vergeten oorlog, maar indertijd was dit een hot topic in de aanloop naar WOII. Mengiste was hiermee genomineerd voor de Man Booker Prize. Verwacht je dus aan een literair dromerig werk zonder de nodige leestekens (een trend tegenwoordig). Ik had liever een rechttoe rechtaan verhaal gehad over drie vrouwen die meegesleurd worden in de oorlog. Graag genoeg gelezen, maar geen nieuwe favoriet.
Bianca Goddard is vervreemd van haar vader, een alchemist die in The Tower opgesloten was omwille van een complot tegen Henry VIII. In haar huis in Southwark helpt ze anderen met medicijnen. Wanneer haar vriendin Jolyn komt klagen over maagklachten, geeft ze haar iets waarna ze onmiddellijk overlijdt. Ze is overduidelijk vergiftigd. Nu moet Bianca haar onschuld proberen bewijzen, maar wie wou Jolyn kwaad doen?
Een licht historisch mysterie dat zich afspeelt in Southwark, Londen, in 16de eeuws Engeland. Maar de focus ligt volledig op de moord van Joleyn en er komen bijna geen historische personages in voor. Het boek leest vlot en was een ideaal treinboek. Maar Bianca was niet het soort hoofdpersonage dat me bijbleef, waardoor ik nog niet weet of ik de volgende delen uit de serie zal lezen.
Eliza Ferriday reist naar Rusland om haar vriendin Sofia en petekind Max te bezoeken in St-Petersburg. Maar het volk op het platteland is daar uitgehongerd en keert zich tegen de tsaar en de elite. De revolutie is niet meer af te wenden. Wanneer Eliza terug in Amerika is stoppen op een dag de brieven van Sofia.
Een warm boek over drie verschillende vrouwen tijdens WOI en de Russische Revolutie. En die Revolutie boeit me enorm. Eliza Ferriday is gebaseerd op een echte vrouw die Russische emigranten in Amerika opving. Het boek is dramatisch en zit vol toevalligheden, maar het kon me bleven boeien tot het einde. Martha Hall Kelly schreef nog twee boeken over de Ferriday familie.
Lord Arlington’s clerk Abbott sterft in verdachte omstandigheden en Marwood moet op zoek naar papieren die hij zou hebben meegenomen. Dit brengt hem tot bij de Blue Bush taverne en een mysterieuze Nederlander Van Riebeeck. Cat is ondertussen aan de slag als architect voor Lord Arlington en werkt ook voor Mr Fanshawe die een leeuw huist in zijn stallen en connecties heeft met Van Riebeeck.
Deel vijf van een van mijn favoriete series die zich afspeelt in de nadagen van de grote brand van Londen. James Marwood en Cat Lovett komen elkaar opnieuw tegen in een case die leidt tot in het hart van het hof van Charles II. En of James en Cat nu wel of niet op elkaar vallen, dat ga ik nog niet verklappen ;).
Zo, een lange post met veel leestips. Wat las jij zoals de afgelopen tijd?
In periodes zoals deze – waarbij het druk is op alle vlakken (de bouw, het werk en hier en daar nog wat andere verplichtingen), het buiten donker en koud blijft en mijn lichaam dus voortdurend vraagt om rust maar ik die niet altijd kan geven – is zelfzorg belangrijk.
En over zelfzorg worden boeken volgeschreven en heel wat adviezen gegeven. Maar voor mij snijdt dat mes aan twee kanten. Ik kan mezelf een avond rust met chocola of een zak chips gunnen en dat zelfzorg noemen. Ik kan een avond sporten en daarvoor of daarna gezond eten evenzeer zelfzorg noemen. En die twee dingen lijken elkaar tegen te spreken en toch vallen ze beiden voor veel mensen onder zelfzorg.
De vraag is hoe vaak het gezond is om toe te geven aan wat je in zo’n periodes op korte termijn wil: de zetel, alleen zijn en veel suikers. Of dat het dan net beter is om op lange termijn te denken aan je gezondheid. Beweging, gezond eten, slaap, toch wat sociaal contact… het lijken wel de basisprincipes van een goed gevoel.
Ik denk niet dat ik per se kies voor het ene of het andere. In de winter is dat zetelgedrag gewoon eenvoudiger. Al sleep ik me twee keer per week naar de dansles, hoe weinig zin ik daarin ook heb, ik kom altijd ‘beter’ terug.
Ik denk dat de sleutel tot succes dus ligt in balans. Zoals zo vaak. In streng zijn voor jezelf, maar niet te streng. Zodat er ruimte is om jezelf te belonen.
Het gaat misschien nog veel meer om de juiste keuzes maken voor jezelf. Grenzen stellen en die bewaken. En de grens kan dan zijn dat je veel wil bewegen, gezond wil eten en onder de mensen moet komen. Maar zolang die avond zetelhangen dat niet bedreigt, is het allemaal prima.
Is zelfzorg voor jou net streng zijn of toch eerder toegeven aan de kleine geneugten des levens?
Ik dacht hier eigenlijk eerst een nieuwsbrief aan te besteden, maar dat zou te hard breken met het format, dus doe ik het maar hier. Een verhaal over een verhaal.
Even wat context. Wie mij al iets langer volgt weet dat ik gefascineerd ben door geschiedenis, meer bepaald Europese middeleeuwse geschiedenis – als ik daar dan toch echt een term moet opplakken. Een hobby die zich uit in de boeken die ik lees, de series die ik kijk en de content die ik schrijf in mijn In Another Era nieuwsbrief. En geschiedenis kan je, zeker in België, best een nichehobby noemen. Historische romans over de middeleeuwen worden hier niet zo vaak geschreven, laat staan vertaald. Voor kostuumdrama’s is er weinig budget en ingekochte historische series belanden vaak buiten prime time op tv (of helemaal niet).
Tot nu: Het Verhaal van Vlaanderen brengt op zondagavond op één de geschiedenis van Vlaanderen tot leven in een docuserie – laat ons het zo noemen. Hierbij vallen ze terug op het in het buitenland gekende format waarbij documentaires een mix zijn van reenactments, waarbij acteurs scenes naspelen, en experten die daartussen meer uitleg geven. Bij ons doen ze er ook nog gratis en voor niets een presentator à la Tom Waes bij die met zijn rubberen laarzen en plat Antwerps accent in een Limburgs veld staat. Vlaamser kan niet.
Soit. Geschiedenis in prime time. Het moet zowat de eerste keer zijn. En dat alleen al vind ik fantastisch.
En toen was er al die heisa waar ik liever niet verder op inga. Met een diploma Communicatiewetenschappen op zak maak ik mij niet meer druk in journalistiek, media of framing. Er is door de makers inderdaad voor een frame gekozen, dat van het Vlaamse grondgebied. Mits af en toe een oversteek naar Wallonië, wat ik best grappig vind. Het verhaal van België had ook gekund, maar ons landje bestaat nog maar sinds 1831 natuurlijk. En het gaat om een programma van de Vlaamse televisieomroep. Is dat dan nationalistisch? Proberen ze hier een sentiment op te wekken door de selectie van bepaalde gebeurtenissen?
Eigenlijk doen ze niet meer dan ik met mijn nieuwsbrief. Bij elk verhaal dat ik schrijf kies ik een perspectief. Ik beslis over wie of wat ik schrijf en sluit daarbij meteen andere dingen uit. Om het eenvoudiger over te brengen skip ik soms gebeurtenissen, of ik vermeld niet iedere persoon die ermee te maken heeft. Ik kies met andere woorden een frame voor het verhaal dat ik wil vertellen. En daarmee sluit ik altijd andere perspectieven, andere frames, uit.
Dat doet het Verhaal van Vlaanderen ook. En zo gebeurde het dat ik wat teleurgesteld was in de aflevering van de Romeinen. Want er is daar zoveel over te vertellen en natuurlijk moeten de Eburonen aan bod komen, maar die kapen dan heel de aflevering. Zodat zelfs Julius Caesar een voetnoot wordt. Maar hey, ze spraken het al uit als Caesar en niet als Cézar, een mens kan niet alles hebben.
Het maakt mij eigenlijk niet zo uit wat dit programma teweeg brengt. Of dat er nu meer mensen iets gaan opzoeken over wat verteld wordt, of net na het bekijken van de afleveringen er nooit meer aan denken. Misschien zijn er wel die een vlag van de Vlaamse Leeuw te voorschijn toveren om nadien de spreekwoordelijke Bastille te bestormen (spoiler: ain’t gonna happen). Misschien zijn er die nooit meer gaan kijken na aflevering één. Misschien stelt de volgende aflevering mij opnieuw teleur.
Het is eens iets anders in prime time. En als dit ook maar een paar mensen hun verbeelding doet prikkelen of hun interesse wekt, of schoolkinderen helpt bij het studeren van hun geschiedenisboeken is het voor mij allemaal prima.
Dat er mensen zijn die zich kunnen opwinden over nationalistische frames terwijl ze ook gewoon kunnen wegzappen of een goed (geschiedkundig) boek kunnen lezen, begrijp ik dan weer minder. Maar het zal ongetwijfeld aan mij liggen.
P.s. Voor de Nederlanders onder ons: blijkbaar bestaat er ook iets als het Verhaal van Nederland dat een tijdje geleden op tv was? Het gaat om hetzelfde concept.
Ongetwijfeld zwicht ik over een paar weken toch en maak ik een lijstje met doelen voor 2023. Maar op dit moment ben ik nog eerder in een soort van reflectieve bui. Hoe was 2022 voor mij en waar ik wil op focussen in 2023?
En er is steeds één woord dat naar boven komt in mijn hoofd dat alles omvat: mildheid. Milder zijn voor mezelf in eerste instantie. Wie mijn jaaroverzicht las, weet dat het niet het makkelijkste jaar was mentaal en qua fysieke gezondheid. Niets om me enorm hard zorgen in te maken, maar door de bouw moest ik mezelf vaak echt tot het gaatje uitdagen op beide vlakken.
En het is stilaan tijd om daarmee te stoppen. Om rust, stilte en mildheid toe te laten. Om de boel de boel te laten zijn. En om te kiezen voor wat mijn hoofd en lijf nodig hebben. ‘Stomme’ creatieve hobby’s, veel lezen, journallen, naar buiten en het allerbelangrijkste misschien: op mijn eigen tempo beginnen leven. In het volle huis waar ik momenteel mijn tijd doorbreng is daar vaak geen ruimte voor. Dingen moeten ‘nu’, ook al ontbreekt mij het ‘nu’ aan energie.
Als ik mijn hoofd en lijf net die keuze kan beginnen geven, de keuze tussen nu of straks, tussen stil of luid, tussen actie of rust… is het meteen eenvoudiger om milder te worden.
Om nee te leren zeggen. Om ja tegen zeggen tegen rust, of net die sociale afspraak die me energie zal geven. Om mijn agenda te beheren zoals ik dat wil.
Om ermee te stoppen mezelf voortdurend de grond in te boren, mezelf te verontschuldigen voor het feit dat ik soms andere noden heb of andere keuzes wil maken.
Als ik er in 2023 in slaag om milder te zijn voor mezelf, is het jaar geslaagd. Al de rest is bonus.
Heb jij ook een focuswoord voor 2023? Of eerder een lijstje met doelen?
In juli 2019 maakte ik mijn voorlopig laatste echt grote (rond)reis. We gingen toen 7 dagen naar Roemenië, meer bepaald voor een roadtrip doorheen een deel van Transsylvanië. Ik schreef daarover al eens een uitgebreide gids. Roemenië is niet de meest typische reisbestemming. Maar het heeft wel alles te bieden: cultuur, natuur, steden, platteland, geschiedenis… en lekker eten.
Ik vertelde vorige keer al dat we hadden besloten om een halve dag langer in Sibiu te blijven, onze laatste stop in Transsylvanië. Sibiu is één van de bekendere stadjes en raakt steeds meer in trek bij toeristen. Ryanair vliegt sinds de zomer van 2022 rechtstreeks(?) op Sibiu vanaf Charleroi. In Sibiu is best wat te doen, dus dat wordt een lange post.
Piata Mica en Piata Mare
Piata Mare met links het stadhuis en rechts de romaanse kerk.
Het historische centrum van Sibiu wordt gedomineerd door twee grote mooie pleinen: het Piata Mica en Piata Mare. Rondom het Piata Mica zitten heel wat eettentjes, we ploften ’s middags neer bij Kulinarium voor een pizza. Nadien wandelden we rond op de pleinen en bezochten we de Romaanse kerk.
De Romaanse ‘Holy Trinity Church’Piata Mica met in het midden de The council tower.
Naast de toren van het stadhuis uit de 13de eeuw die je trouwens ook kan beklimmen (deden we niet), trekt op het Piata Mica ook de ‘brug der leugens’ de aandacht van vele toeristen. De legende gaat dat wie over de voetgangersbrug loopt en een leugen vertelt de brug zal doen instorten.
The council towerThe bridge of lies
Brukenthal museum
In de namiddag stond een bezoek aan het Brukenthal museum op de planning. Dat is één van de belangrijkste kunstmusea van Roemenië.
Brukenthal museum
Het museum is gevestigd is een 18de eeuws stadspaleis op het Piata Mare waarvan ene heer Brukenthal de eigenaar was en een collectie aanlegde. Je mag geen foto’s nemen in het gebouw en moet kiezen tussen de verschillende onderdelen. Zo is er een collectie Europese kunst met o.a. een Jan Van Eyck en Titiaan, maar ook een Roemeense collectie. Wij kozen voor de Europese route en betaalden 20 lei per persoon.
Foto van het middenplein van het Brukenthal museum
Ik vond dit echt een ferm museum om te bezoeken. De kunst hangt in de authentieke zalen van het paleis, inclusief origineel meubilair. De vloer kraakt van het kan niet meer, waardoor je je bewust wordt van elke beweging. De muren van de verschillende kamers waren felgekleurd en staken goed af tegen de glinsterende lusters die er aan het plafond hingen. Jammer dat ik geen foto’s kan tonen, maar dit is echt wel een aanrader, één van de mooiste kunstmusea die ik al gedaan heb.
Lutherse en orthodoxe kerkenpracht
Op het Piata Albert Huet vind je een Lutherse kerk met een prachtig felgekleurd dak. De kerk zou vanbinnen ook de moeite zijn, maar was helaas gesloten wegens renovatie.
Ik ben echt verliefd geworden op het dak van deze kerk.
Naast een Romaanse en Lutherse kerk, staat er in Sibiu ook een grote orthodoxe kathedraal. Je merkt dus opnieuw dat Transsylvanië een smeltkroes van culturen en religies bevat. We namen binnen een kijkje en mijn mond viel open van de pracht van dit gebouw.
Het mooiste straatje van de stad
Volgende stop was wat in de reisgids omschreven stond als ‘het mooiste straatje van de stad’. Het heet strada Cetatii en ligt naast een leuk parkje dat aan de oude Saksische stadsmuren grenst.
In het parkje kan je wandelen op de ‘walk of fame’, met sterren op het asfalt.
Een door street art opgevrolijkte elektriciteitskast in het park.
Huizen met ogen
Sibiu staat ook bekend als de Roemeense stad waar de daken ogen hebben. Het kan er in de zomer namelijk heel warm worden (hebben wij zelf kunnen ervaren) en daarom zijn er ventilatiedakvensters op zolder. En die zien er uit als ogen.
Ik voel me bekeken :D. Mooi oud huis met ogen, aan de voet van de ‘bridge of lies’.
Eettips en enkele koffiebarretjes
Het centrum van Sibiu is zeker niet groot en in anderhalve dag waren we zowat overal wel een keer of twee geweest. We ploften dus iets vaker neer op een terras om iets te drinken. Je vindt er ook steeds meer echte hippe koffiebars.
Op het Piata Mica kan ik naast Kulinarium, ook kofffie bij NOD aanraden.
Andere koffieplekjes zijn Flow Roasting (ook heerlijke biologische wijn en ze zitten in een leuk middeleeuws straatje) en Archiva de Cafea si ceai (van dezelfde eigenaars).
Het gezelligste eetplekje van de hele reis, was de Italiaan Max, een paar straten uit het centrum van Sibiu. Op het cosy binnenplein geniet je van verse pasta of pizza. Zeker een stop waard.
Op onze laatste middag in de stad aten we in de schaduw van Lutherse kerk een wienerschnitzel bij cafe Wien.
Na Brasov was Sibiu zeker mijn favoriete stop van de hele vakantie. De moeite waard voor een korte citytrip en zeker ook een goede uitvalbasis voor Transsylvanië.
Na anderhalve dag in Sibiu stapten we weer in de auto richting Boekarest, waar we nog een kleine 24 uur doorbrachten alvorens het vliegtuig naar huis te nemen. Dit is dus de laatste post over mijn vakantie naar Roemenië. Een land dat zoveel te bieden heeft en waar ik zeker nog naar terug wil keren.
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Heb ik je overtuigd om Roemenië op je bucket list te zetten?
Tijd voor een terugblik op de gelezen boeken van 2022. Mijn jaar in boeken vind je via deze link op Goodreads. Ik lijst net als vorig jaar even de belangrijkste cijfers op om nadien mijn tien favorieten van het jaar op een rijtje te zetten.
De statistieken van 2022
Ik las in 2022 46 boeken uit. Dat zijn er twee minder dan vorig jaar, maar nog steeds een heel hoog aantal. En uiteraard voldoende om mijn leesdoel van 40 te overschrijden.
Die 46 waren goed voor 18.863 pagina’s.
Gemiddeld waren de boeken die ik las 410 pagina’s dik. Dat is een beetje hoger dan vorig jaar. En dus best pittig qua lengte. Ik lees nu eenmaal liever dikke pillen.
De dikste boeken waren Anna Karenina (803p.) en When Christ and his Saints Slept (784p.). Het dunste exemplaar was Het proces van Kafka (255p. maar het voelde langer aan ^^).
Ik las 5 klassiekers, maar stopte daar halverwege het jaar mee omdat het wat begon tegen te vallen. Alle 41 overige boeken vallen onder het brede genre ‘historische fictie’.
Die diversiteit qua historische fictie toont zich in de periodes. Ik las minstens één boek dat zich afspeelde in elke eeuw tussen de 10de en de 20ste eeuw. Topeeuwen waren de 16de en de 17de eeuw, de setting van telkens 6 boeken. Ik las ook twee boeken die zich afspeelden in het oude Rome (1ste eeuw N.C.) en 5 boeken van V.C. (voornamelijk het oude Griekenland en een boek over Egypte).
Qua landen topt Engeland alweer het lijstje met 25 boeken die zich daar afspeelden, gevolgd door Frankrijk (5) en Italië en Griekenland (allebei 4). Ik las in totaal verhalen uit 11 verschillende landen (dat kan nog wat beter qua diversiteit).
Ik las 12 boeken in het Nederlands en 34 in het Engels
Ik ontleende 20 boeken uit de bibliotheek, las 21 boeken op mijn Kindle e-reader en slechts 5 boeken uit de kast (laat ons zeggen dat ik er meer dan 5 boeken kocht of kreeg :p).
Mijn tien favorieten
Uit die 46 boeken er 10 kiezen is niet gemakkelijk. Er waren enkele echte uitschieters, maar daarnaast ook vooral wat vier sterren boeken. Daaruit heb ik geselecteerd welke boeken mij nu nog steeds het meest zijn bijgebleven. Indien het boek in het Nederlands is vertaald staat de titel tussen haakjes.
In dit boek volgen we Durie Proudfoot die in het 18de eeuwse Londen een carrière als bonesetter, een soort middeleeuwse chiropractor, wil uitbouwen. Dit is zo’n geweldig geschreven boek met meerdere verhaallijnen over drie vrouwen die elk hun weg zoeken in een mannenwereld. Een roman die een breed publiek zou weten te bekoren, maar die helaas onbekend is in België.
Het al even steengoede vervolg op ‘Shadow on the crown’. De trilogie gaat over Emma van Normandië die wordt uitgehuwelijkt aan koning Aethelred II. Die worstelt met invallen van de Denen en zijn zonen die alvast wat macht naar zich toe willen trekken. We volgen ook Emma’s rivale Elgiva. Voor de fans van Vikings: Valhalla op Netflix, zij zullen Emma en een aantal andere personages zeker herkennen.
Een moderne hervertelling van het verhaal van de gedoemde Gorgon Medusa vanuit haar eigen standpunt. Perseus is in dit verhaal niet bepaald een held en ook de Goden spelen het niet altijd even eerlijk. Verschillende perspectieven wisselen elkaar af. Opnieuw een ijzersterke roman van de hand van de queen van de Griekse mythen Nathalie Haynes. Misschien zelfs beter dan ‘A thousand ships’ (stond in de top tien van vorig jaar). Zo blij dat ze hier in België en Nederland haar boeken zijn beginnen vertalen.
Een boek uit begin jaren ’90 in deze lijst? Met het werk van Penman kan dat zomaar. Haar boeken lezen alsof ze gisteren zijn uitgebracht, helaas stierf Penham een dik jaar geleden. When Christ and his Saints Slept is het eerste boek van haar Plantagenet serie over Henry II en Eleanor of Aquitaine. Maar in dit verhaal gaat het nog over de strijd van Stephen en keizerin Maude tijdens de Anarchie in Engeland. Ik geef het toe, een door en door historisch verhaal. Maar zo goed!
Een serie over de prostituee Amara die in Pompeii wil ontsnappen aan haar lot. In het bordeel Het Wolvennest deelt ze lief en leed met vier andere ‘wolvinnen’ die elk hun eigen verhaal hebben. Een boek over vriendschap en hoop tegen de achtergrond van een gedoemde stad. Ook het tweede deel ‘The house with the golden door’ is al uit en deel drie wordt verwacht in 2023. In Engelstalig boekenblogland is iedereen (ook niet historische fictielezers) wild van deze boeken en terecht!
Essex Dogs gaat over een groep Engelse soldaten die naar Frankrijk trekken voor wat wij nu kennen als de Honderdjarige Oorlog. Zij maken heel wat (gruwel) mee en hebben elk hun eigen verhaal en demonen. Een boek in de traditie van Bernard Cornwell en Conn Iggulden. Voor de fans van Vikings, The Last Kingdom en middeleeuwse veldslagen. Aangezien het Dan Jones is, verwacht ik nog wel dat deze serie (want yes, het is opnieuw een trilogie) vertaald zal worden.
Het verhaal van de beruchte farao Nefertiti vanuit het standpunt van haar zus verteld. Zeer toegankelijk geschreven zodat je de gebruiken van het Egyptische hof leert kennen. Eentje over een originele periode die lekker wegleest.
We volgen opnieuw advocaat Matthew Shardlake in 16de eeuws Tudor Engeland. Hij wordt geconfronteerd met twee vreemde zaken waarmee hij zich danig in nesten werkt. Voor fans van historische mysteries. De boeken van Sansom zijn de beste in het genre. Deze serie wordt gradueel vertaald, van Heartstone vond ik nog geen NL versie.
Het duurde even voor Doerr een nieuw boek uitbracht, maar dit is er weer boenk op. Iets totaal anders dan ‘Als je het licht niet kunt zien’. Het gaat over vijf jonge kinderen in drie tijdperken (13de eeuw, 20ste eeuw en de toekomst) die allemaal een outcast zijn in de maatschappij en via hun liefde voor boeken een uitweg zoeken. Je moet even doorbijten want Doerr schrijft gedetailleerd, maar voor de volhouder ligt er een prachtig verhaal klaar.
Niet elk boek over Anne Boleyn is een voltreffer en ik ben ook niet altijd fan van wat Alison Weir schrijft. Maar haar Anne Boleyn boek is een goede poging om haar verhaal neer te zetten. Ze komt nog altijd gewiekst en wat koud over, maar er zit veel menselijkheid in deze interpretatie van haar persoonlijkheid. En ik lees ook gewoon zo graag een goed Tudorboek (die zeker niet talrijk te vinden zijn).
Met volgend jaar een verhuis op het programma wil ik de lat niet hoger leggen dan nodig. Ik ga mijn Goodreads challenge opnieuw op 40 boeken zetten en verder vooral lezen waar ik zin in heb. Veel historisch dus waarschijnlijk en wat bekendere werken tussendoor. Voor klassiekers maak ik wel opnieuw tijd als ik daar zin in krijg.
Meer leestips?
Mijn leesvorderingen kan je zeker hier blijven volgen en op Goodreads (voeg me zeker toe als vriend), uitgebreide reviews en andere bookish content schrijf ik op mijn andere blog In Another Era. Zin om mijn leesoverzichten van de afgelopen jaren terug te lezen en zo nog wat aanraders te ontdekken? Deze kan je hier terugvinden: 2021, 2020, 2019, 2018, 2017, 2016 en 2015.
Wil je weten hoe ik zoveel boeken lees op een jaar tijd? Ik schreef ooit al eens een post met tips om meer lezen.
Nadat ik vorig jaar de terugblik net iets anders aanpakte, keer ik nu terug naar het bekende concept waarbij ik per maand even terugblik op wat er is gebeurd en geschreven. Mijn vorige jaaroverzichten teruglezen? Hier zijn ze: 2017, 2018, 2019, 2020 en 2021).
Voor het eerst hield ik in mijn bullet journal bij wat ik deed per maand, wat de grootste lichtpuntjes waren en hoe ik me voelde, dus het was iets makkelijker om terug te blikken.
Januari
Als ik teruglees over januari merk ik best veel eenzaamheid bij mezelf. In januari was thuiswerken nog (semi)-verplicht en de donkere dagen hielpen daar niet bij. Ik werd in de eerste week flink ziek van mijn boostershot. Daar moest ik even van bekomen.
Halverwege de maand gingen we op zondag naar een expo in het Hof van Busleyden in Mechelen om daarna iets te gaan eten bij een Mexicaan. Ik begon met intensiever te journallen, las wat klassiekers en keek het WK veldrijden.
In februari bleef het thuiswerken nog even duren. Dit was de periode dat ik Downton Abbey aan het bingen was. Op het werk namen we een podcastspecial op waarvoor ik toch nog eens naar kantoor ging. Het lief en ik gingen een aantal keer eten in Leuven en we boekten onze vakantie naar Londen. Ik keek ook Encanto en die muziek ging voor maanden op repeat.
Ensor street-art in Oostende
De laatste week van februari hadden we verlof. Omdat er op de bouw niet zo veel te doen was, gingen we enkele dagen naar zee. Het was regen- en stormachtig weer. We waren een dag in Oostende om het James Ensorhuis te bezoeken.
Volgens mij startte in februari ook de oorlog in Oekraïne? Het is ergens zo ontzettend vreemd om te beseffen hoe lang dit moedeloze conflict daar al aan de gang is. Het was stormachtig weer en die storm kroop soms al eens in mijn hoofd.
Maart is altijd een immens lange maand vind ik en het lijstje van dingen die ik heb gedaan is maar kort: ik sprak twee keer af met vrienden blijkbaar. Verder werd er aan de badkamer en de boven gewerkt op de bouw. En waren er gewone goedgevulde werkweken. Op 3 maart speelde ik mijn meest gedraaide nummer ‘Surface pressure‘ (uit Encanto) het meeste af volgens Spotify Wrapped.
Stadspark Antwerpen, maart ’22
Zoals steeds werd maart de typische ’tussenin’-maand. Nog net geen lente.
Alles is beter wanneer het april wordt. En we konden zowaar weer sociale dingen doen op het werk. Er was een eerste fijne avond op ons dakterras met cocktails, pizza en darts. En we hadden een paaseditie van het nieuwjaarsetentje.
Ik noteerde redelijk direct in mijn journal dat ik in de weekends in april altijd heel moe was door de drukke werkwerken en de bouw, dus dat zal toen wel een dingetje geweest zijn. We begonnen met muren schuren en dat is niet bepaald mijn favoriete taakje. Ik herinner me nog dat ik een dag lang in paniek was omdat ik dacht mijn portefeuille kwijt te zijn, gelukkig lag die nog gewoon in de auto.
Waarschijnlijk met voorsprong een van de leukere maanden van het jaar. Het teambuildingsweekend van het werk dat ik mee organiseer en dat al twee keer was uitgesteld kon eindelijk doorgaan. We hadden prachtig weer en een mooie locatie dicht bij de kust. Er werd hemels vegetarisch gebarbecued maar de timing liep wat mis en dus waren we pas na 21u aan eten toe. Mijn paniekreactie daarop werd in de kiem gesmoord door twee collega’s die me dwongen even te gaan zitten. Ik kroop uiteindelijk wat vroeger dan sommigen mijn bed in en heb nog wel wat feest gemist, maar ik heb intens genoten van dat weekend.
We gingen schermen tijdens het weekend
Een weekend later was het dansshow, deze keer vier shows in één weekend. Ook hier was die al een aantal jaren niet doorgegaan en konden we eindelijk in onze huidige groep het podium op. Ik faalde uiteraard op de generale, maar met de shows ging alles redelijk goed. En de sfeer was in orde.
Nog in mei: we gingen eten voor het lief zijn verjaardag en trokken aan het eind van de maand een dag naar de sauna waar de elektriciteit toen even uitviel waardoor we vandaag nog altijd een kortingsbon hebben liggen om nog eens terug te gaan.
De laatste dag van de maand viel de hemel even op mijn kop toen een collega uit mijn team een heel slechte diagnose kreeg.
Begin juni stond daardoor wel in het teken van bekomen van dat nieuws. Ik had een voortdurend benauwd gevoel op mijn borst en moest vaak wenen. Toen ook de grootmoeder van het lief op sterven bleek te liggen was het allemaal veel bij elkaar. Uiteindelijk konden we net wel naar Londen vertrekken aangezien de begrafenis de dag na onze terugkomst zou plaatsvinden. Met gemengde gevoelens en een gestrest hoofd vertrokken we dus naar onze favoriete stad.
Greenwich
Uiteindelijk was het zo’n geweldig weer in Londen en hadden we een rustige maar leuke planning gemaakt, dat de vakantie toch echt nog aanvoelde als vakantie. We bezochten Windsor Castle waar de queen toen nog verbleef. Ook wandelden we tussen de bloemen in de gracht van The Tower of Londen (ter ere van het 70-jarige jubileum van Elizabeth) en gingen we naar Greenwich waar ik op slag verliefd werd op de gebouwen.
Londen <3
Verder waren er nog wat avonden met vrienden of op het werk en moest ik jammer genoeg een van mijn katten laten inslapen. Dat het veel bleef voor mijn hoofd en lijf was wel duidelijk toen ik eind juni op een netwerkevent onmiddellijk slecht reageerde op het eten en moest gaan zitten. Wat op een walking dinner in openlucht nogal opvalt natuurlijk… Ik denk dat de samenvatting van het jaar wel is dat ik vaak aan het balanceren was zowel fysiek als mentaal.
Favoriete blogpost: Lelijkheid (nu ja, favoriet, deze was nodig toen).
Juli
De wolken in mijn hoofd verdwenen gelukkig door de julizon. Juli is altijd zo ontzettend rustig op kantoor omdat de meeste collega’s dan verlof hebben. We gingen daarom met ons team bij iemand thuis werken en hadden het gezellig.
Labiomista
Het lief en ik namen ook een paar dagen vrijaf, net in de heetste week van het jaar (die 40 graden, weet je nog?). Dus naast wat kleine dingen op de bouw, werd er dan maar gerust. Verder gingen we naar Labiomista en shoppen in Hasselt. En de zomer is natuurlijk de periode van de gratis concertjes, ik pikte er drie mee in juli.
Het Groot Verlof in Leuven
Het was de allereerste editie van de Tour de France femmes en ik pikte elke rit mee (al dan niet tijdens de werkuren op de achtergrond). Ik had ook tweemaal problemen met het lavaboblad voor in mijn badkamer, maar kon op goede service rekenen van X2o die twee keer kosteloos een nieuw blad opstuurden.
Augustus was best druk. Tijdens de eerste twee weken werkte ik nog en ging ik een namiddag naar Antwerpen en eten met de dansgroep. De laatste twee weken hadden we vakantie. we vertrokken redelijk snel voor zes dagen naar Bilbao. Wat een zalige vakantie!
Bilbao
Ik ben altijd zo’n fan van Spanje. Dat eten en die goedkope wijn ^^. En vooral de mensen en de mentaliteit daar. De Basken staan bekend als wat stroever, maar ik vond iedereen heel vriendelijk. We werden uitgeregend op de kasteelrots, die ook mijn fysiek op de proef stelde. En we vergaapten ons aan de luxe in San Sebastian. Ik spotte 14 invaders en deed mijn best om zoveel mogelijk Spaans te praten.
Pinxtos in BilbaoGuggenheim
Toen we weer thuis waren gingen we met enkele collega’s naar een testmatch van de Belgian Cats. Ik had nog nooit basketbal gezien, dus dat was wel eens vet. Op de bouw was het verven geblazen en ik slaag er altijd in om op de raarste plekken van mijn lijf verf achter te laten.
Op mijn verjaardag gingen we naar de tentoonstelling van Invader in het MIMA in Brussel en ’s avonds naar Maanrock in Mechelen.
September betekent structuur! Terug dansles, terug cross en terug iedereen op kantoor. Het eerste niet coronanajaar stond voor de deur en dat merkten we meteen aan de opkomst. We gingen met het team naar twee events en amuseerden ons daar.
Het goede weer bleef maar duren, maar op de bouw moest ook het een en ander gebeuren dus veel in de zon zitten zat er niet in. Queen Elizabeth stierf en ik volgde haar begrafenis op de voet. Gek want plots ken je Windsor Castle en St. George’s Chapel heel goed omdat je er net geweest bent. Ik merk aan mijn schrijfsels van toen dat de mentale onrust terug wat begon op te spelen. Wat ben ik toch een zomerkind hé.
Oktober bleek achteraf gezien een drukke maand. En de gezondheid begon nu echt tegen te doen. Ik werd opnieuw ziek van mijn boostervaccin en ging met een keelonsteking naar Simple Plan & Sum41.
Sum41
Op het werk was er op 14/10 een groot event dat heel vlot verliep en waarvoor we concullega’s uit Londen ontvingen. Uiteindelijk bleven we lang hangen die avond op het werk. Beetje te lang misschien ;).
Ik ging naar een housewarming bij vrienden, maakte een herfstwandeling met een ander vriendengroepje, bezocht met het lief het MAS in Antwerpen en organiseerde met mijn team een halloweenfeestje.
Het MASHerstplaatje
Op de bouw kwamen de binnendeuren toe en begon ik de eindeloze administratie van water, elektriciteit en internet uit te pluizen. Een bloedhekel heb ik aan al die onduidelijkheden en de traagheid van de organisaties erachter.
We gingen in november zowaar naar de cross. In Wallonië nog wel. Ik genoot met volle teugen omdat ik letterlijk was vergeten hoe tof ik dat vind. Verder plaatsten we eindelijk de trap. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe blij ik was om na 4 jaar niet meer met de ladder naar boven te hoeven. Maar intens blij komt het dichtst in de buurt denk ik. Ook de eerste deur werd gezet.
EK in Namen
Een onvergetelijk afscheidsfeestje en de plaatselijke foute party vielen toevallig in hetzelfde weekend en het werden twee late avonden. Die resulteerden in een stevige bronchitis.
Ik won een grote offerte op het werk voor een project waar ik veel zin in heb voor 2023. Leen en ik boekten ons tripje naar Firenze (ook iets om naar uit te kijken!) en ik maakte nog wat verlofdagen op aan de bouw en/of uitzieken.
En niet te vergeten: de eerst blogpost op mijn eigen goannelies.be domein kwam online.
Hoe december er telkens opnieuw in slaagt om niet mijn maand te worden is eigenlijk onvoorstelbaar. Ieder jaar opnieuw probeer ik dat te vermijden en faal ik daarin. Ik genas net op tijd van de eerste bronchitis om een opleiding te geven, naar een pizza-avond te gaan op het werk en om op weekend te vertrekken met de schoonfamilie naar zee. Waar het min 10 gevoelstemperatuur was. Ik kwam daarvan terug met een tweede bronchitis waardoor ik wat dingen moest afzeggen tijdens de laatste werkweek. Uiteindelijk kon ik wel nog naar ons kerstfeestje gaan en maakte ik de laatste dag van een collega die ooit samen met mij begonnen is toch nog mee.
Kerstsfeer op kantoorMin 10 aan zee
De kerstvakantie was opnieuw druk met familiefeesten, een paar keer naar de cross en werken op de bouw. Te druk naar mijn goesting, ook dat is een constante. Ik hoop dit volgend jaar, als de bouw is afgerond toch wel echt eens anders aan te pakken.
2022 was duidelijk nog een soort van overgangsjaar. Van de eenzaamheid van tijdens Corona naar meer sociale dingen. En met nog steeds veel #projecthuis, wat voor druk op mijn fysieke en mentale gezondheid bleef zorgen. Voor 2023 is de verhuis in zicht en voor het eerst in vijf jaar zal de bouw niet meer zo hard een hoofdrol gaan spelen in mijn leven. Het wordt dus opnieuw een overgangsjaar, maar op een andere manier.
Trouwe lezers weten dat ik al eens graag een spelletje speel. Ik lijstte al twee keer een paar favorieten op (hier en hier), en nu is het tijd voor een volgende lading aanraders. Te laat voor onder de kerstboom, maar de winter (de ideale periode voor spelletjes) is nog lang niet voorbij.
Wingspan
Ondertussen megabekend heb ik het gevoel. Dit is een engine building spel waarin vogelkaarten centraal staan. Die vogelkaarten plaats je op het speelbord, waarmee je acties kan activeren die dan weer punten kunnen opleveren. Er zijn echt honderden kaarten en combinaties mogelijk, waardoor elk potje heel verschillend is. En de kaarten zijn echt prachtig geïllustreerd. Wingspan kan je spelen met 2-5 personen en heeft ook een versie om het alleen te spelen. De nieuwste uitbreiding ‘Azië’ zorgt er dan weer voor dat je met 7 tegelijk kan spelen en bevat ook nog een aparte versie gericht op twee spelers (staat dus nog op de wishlist).
Everdell
Gekregen van het lief voor mijn verjaardag. Everdell is een soort ‘Het stenen tijdperk’ maal ‘Wingspan’ vind ik zelf. Het speelt draait rond vier rondes, de vier seizoenen. In elk seizoen heb je werkers die je kan plaatsen op bepaalde acties in het bos. Op basis van de acties krijg je grondstoffen en/of kaarten. De bedoeling is om met de grondstoffen en de kaarten een stad te bouwen van gebouwen en boswezens. En die leveren dan weer op zijn beurt punten op (individueel of via specifieke doelkaarten).
Klinkt ingewikkeld, en dit is niet het makkelijkste spel om uit te leggen. Er zijn heel veel acties en doelen en kaarten mogelijk. Maar het is zooo mooi vormgegeven. Ik moet zelf nog wat uitvogelen wat de beste strategie is om dit spel te winnen. Te spelen met 2-4 personen of alleen. Er zijn ook een aantal uitbreidingen, maar daar zijn wij voorlopig nog niet aan toe.
Parijs
Een tweespeler spel met als thema de lichtstad Parijs. Dit is een soort puzzelspel waarbij je in een de eerste ronde tegels moet leggen en gebouwen moet verzamelen en in de tweede ronde de gebouwen dan kan neerzetten. Bedoeling is om zoveel mogelijk lantaarns op je gebouwen te laten schijnen.
Afhankelijk van de extra acties die je kan activeren kan je nog meer punten scoren. Wij hebben ook de uitbreiding ‘Eiffel’ die nog meer actiekaarten toevoegt aan het spel. Voor de fans van Patchwork en voor wie al eens vaker maar met twee een spel speelt.
Nova Luna
Ook voor de fans van Patchwork, want het is bedacht door dezelfde man. Nova Luna speelden wij één keer op een spelletjesavond. Het is een abstract spel waarbij je tegels voor je moet leggen en zo combinaties van kleuren probeert te maken om er doelen mee te behalen. Wie het eerst al zijn doelstenen op zijn eigen spelbord kwijt kan is gewonnen. Abstract puzzelspel wat wij wel leuk vonden. Of het fijn is om vaak te spelen en het genoeg gevarieerd blijft kan ik niet inschatten. In vergelijking met Wingspan en Everdell duurt een potje een pak minder lang en kan je het dus meerdere keren na elkaar spelen.
In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.
Bilbao bleek een gevarieerde stad met een nog authentiek Spaanse vibe, en toch ook anders dan het zuiden van dat land. De Basken hebben zo hun eigen tradities en gewoontes. Er is een heel moderne wijk rond het Guggenheim en een ouder stadscentrum, genaamd Casco Viejo. Daarnaast zijn er nog heel wat leuke plekken en musea. Ik doe wijk per wijk verslag.
Zicht vanuit het parque Etxebarria op o.a. de Zuriburi brug
Maar eerst even wat praktische dingen:
We vlogen met Brussel Airlines rechtstreeks op de kleine luchthaven van Bilbao. Eens aangekomen kan je een bus (lijn A3247) nemen tot in het centrum van de stad (voor 3 euro pp).
We sliepen in hotel Ercilla de Bilbao. Befaamd om zijn dakterras en dat is zeker de moeite! Ook de kamers zijn ruim, wat wel fijn was voor zo’n langere trip. We kregen zelfs een gratis upgrade omdat we zo lang bleven. Vanaf het hotel is alles op wandelafstand te bezoeken, enkel het oude centrum is wat verder stappen (maar doenbaar)
De meeste wandelingen zijn ontleend aan de Time To Momo reisgids. Vooral de route in San Sebastian volgden we helemaal en vond ik ook echt een mooie wandeling.
Eens aangekomen en ingecheckt, stopten we in de buurt voor een lunch en besloten we meteen het historische centrum, casco viejo in te wandelen.
Teatro Arriaga
We wandelen casco viejo binnen langs de brug die uitgeeft op het Teatro Arriaga. Het theater heeft een neobarokke bouwstijl en zou vooral van binnen indrukwekkend zijn, maar je kan het niet bezoeken. Je moet dus naar een voorstelling (en mijn Baskisch is daarvoor niet goed genoeg). Het gebouw lijkt al wat ouder te zijn, maar is pas in de jaren ’80 volledig heropgebouwd, na zware overstromingen die het vorige theater vernietigden. Mooi gebouw!
Parque Etxebarria
Voor we het centrum indoken besloten we eerst naar boven te wandeling richting het parque Etxebarria. Hier stond vroeger een ijzerfabriek waar alleen nog een oude schoorsteen aan doet herinneren. Nu geniet je er van een mooi uitzicht op de stad. Er stond ook een kermis op het moment dat wij er waren.
Uitzicht vanaf het park
We liepen het park langs de andere kant weer naar beneden, langs een stuk oude muur. En met zicht op dit kleurrijke schattige straatje.
Een Instagramwaardigstraatje
Dat we uiteraard ook even moesten inwandelen.
Verder afdalend kom je langs de ‘Arco del Triunfo de Mallona’.
Om uiteindelijk te eindigen op een groot plein, het Miguel Unamuno Oroitarria. Hier kan je het archeologisch museum en het vasco museum (over de Baskische geschiedenis) vinden. Beiden bezochten we niet.
Casco viejo staat bekend om zijn zeven parallelle straatjes, onderling verbonden met nog kleinere steegjes. Hoewel het niet groot is, kan je er dus best in verdwalen. Maar alle wegen leiden uiteindelijk naar plaza Nueva. Een ruim plein met zuilen in neoclassicistische stijl waar je allemaal pinxtosbarretjes kan vinden. Over pinxtos en enkele lekkere bars om ze te eten later meer ;).
Plaza Nueva
Een andere plek waar je telkens weer op uitkomt als je in de straatjes begint rond te dolen is de Santiagokathedraal. Deze neogotische kathedraal maakt deel uit van de route naar Santiago De Compostela. Je kan de kerk bezoeken voor 6 euro per persoon.
Bij je bezoek krijg je ook een audiogids, maar die vond ik persoonlijk niet zo geweldig. Het is wel een mooie kerk en vooral het klooster met een patiotuintje vond ik super rustgevend om even rond te lopen.
Bezoek je de Santiagokathedraal dan is je toegangsticket ook geldig om de andere bekende kerk van Bilbao in Casco Viejo te bezoeken: de San Anton kerk. We bezochten deze een dag later, opnieuw met audiogids. Het is deze kerk die samen met de bijhorende brug staat afgebeeld op het wapenschild van de stad Bilbao.
San Anton kerk naast de mercado de la Ribera
Je vindt de San Anton kerk naast het meest bezochte gebouw van casco viejo: de mercado de La Ribera. Een grote overdekte markthal, met prachtige glas-in-loodramen. Naar het schijnt, want hoewel we er zeker drie zijn binnengewandeld was het marktgedeelte nooit open op die momenten en hebben we de ramen dus nooit gezien. Een reden om terug te gaan dus. Vanop het terras heb je wel een mooi uitzicht op de rivier Nervion.
De zon gaat onder achter de kleurrijke huizen
Aan een rivier in de stad is het sowieso altijd mooie plaatjes schieten.
Een mooi street art werk langs de rivier
Aan de overkant van La Ribera vonden we trouwens opnieuw van die overdekte zuilen (zuilen zijn overal in deze stad) met mooie kunstwerken op het plafond, verwijzend naar de Santiago route die pelgrims afleggen.
En zo hebben we de hoogtepunten van dit oude stadsdeel casco viejo gehad. Het is de meest levendige wijk, met een leuke mix van toeristen en Basken. We hebben er bijna elke avond doorgebracht in een van de barretjes.
Ben jij al in Bilbao geweest?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Het is eigenlijk nog best vroeg, maar ik besloot om toch al even terug te blikken op de 15 puntjes van 2022. 2023 is nog amper een dikke twee weken van ons verwijderd. En de agenda zit goed vol. Ik denk dus niet dat ik nog veel ga kunnen bijdragen aan onderstaande puntjes de komende dagen.
Ik blik sowieso nog in een aparte post volledig terug op het jaar. Het was een wisselvallig jaar, met sowieso betere momenten dan in de twee coronajaren. Maar wat betreft persoonlijke doelen werd er niet zoveel afgecheckt als ik zou willen. Iets met #projecthuis nog altijd.
Naar zee gaan Gelukt in februari. En jammer genoeg alleen in februari. Maar het is wat er is. Ik ben er geweest en we bezochten toen o.a. het James Ensorhuis.
Op vakantie (binnen- of buitenland) In juni trokken we 5 dagen naar mijn favoriete stad Londen en in augustus namen we het vliegtuig naar Bilbao.
Windsor Castle, nabij LondenBilbao
Naar de wellness Als ik het goed heb is dit drie keer gelukt. Voornamelijk in het voorjaar omdat er nog wat bonnen op moesten. Maar het is dringend tijd om dit nog eens te doen.
40 boeken lezen Voorlopig staat de teller op 45 en ik heb er alle vertrouwen in dat daar nog minstens twee boeken zullen bijkomen. Een aparte terugblik op wat er gelezen werd komt er nog aan.
5x naar een museum Ik ging exact 5 keer in België naar een museum.
Mooi wel dat het in vijf verschillende steden was ook. Ik betwijfel dat hier nog een bezoek bijkomt in 2022, maar de Museumpas is dus wel voldoende bovengehaald.
V&A in LondenJames Ensorhuis, Oostende
Daarnaast bezochten we ook enkele musea in het buitenland:
The British museum (Londen)
Victoria and Albert museum (Londen, favoriet!)
The National Gallery (Londen)
Het museum der Schone Kunsten (Bilbao)
Het Guggenheim (Bilbao)
Het San Telmo museum (San Sebastian, favoriet!)
Dankbaarheid oefenen door vaker te reflecteren en stil te staan bij de leuke dingen (ik wil terug actiever gaan journallen hierrond) Er werd actiever met de bullet journal gepruld. Al stopte ik na een maand of drie met een aparte pagina voor lichtpuntjes omdat ik merkte dat ik deze amper invulde. Nu maak ik per maand een soort terugblik waarin ik lichtpuntjes noteer.
Ik wil hiermee in 2023 na de verhuis veel meer aan de slag nog. Maar het ontbreekt me soms nu aan energie en tijd.
Naar de cross gaan Nog maar één keer gelukt, maar het was wel een mooie. We gingen begin november naar het Europees Kampioenschap in Namen (vrouwen en beloften). Dit puntje zou nog kunnen verbeteren doordat ik potentieel in de kerstvakantie nog naar Zolder zou willen gaan. En anders sowieso op 1 januari naar Baal.
EK Namen
Vaker foto’s nemen Goh, ik heb hier soms aandacht voor gehad en soms ook totaal niet. Ik zou dus niet stellen dat dit puntje gelukt is, maar ook niet mislukt.
1 keer per week sporten. Gemiddeld. Ik zou deze durven afvinken. Gemiddeld gezien heb ik zeker één keer per week gesport. Maar er zijn ook weken geweest dat daar geen fut voor was.
Bij 5 nieuwe plekken gaan eten Deze heb ik actief proberen bijhouden. Ik klop momenteel af op net 5 nieuwe plekken (in België he, maar dat was de bedoeling). Dat zou veel beter kunnen, maar ik heb veel minder etentjes gedaan in 2022 dan verwacht. Again, iets met de bouw.
Op uitstap naar Wallonië Simpel: deze is niet gelukt. Tenzij je de cross in Namen zou laten meetellen.
3 nieuwe dingen leren (dit kan letterlijk vanalles zijn) Totaal niet mee bezig geweest. Ik heb ongetwijfeld nieuwe dingen bijgeleerd, maar niet bewust. Dus deze kan ik niet afvinken.
Foto’s afdrukken Nope, nope. Het is momenteel al een uitdaging om foto’s te sorteren van een vakantie. Laat staan van alles. Wil ik nog steeds eens doen. Maar niet nu.
6 historische nieuwsbrieven schrijven Ik ben even moeten gaan tellen en kan afkloppen op drie. Dat is dus niet geslaagd. In my defense: ik had heel wat inspiratie dit jaar, maar simpelweg niet de tijd om de ideeën uit te werken. Komt wel weer.
5 jaar samen vieren Staat nog op de planning want ons jubileum is pas op 28 december. Het zal waarschijnlijk gewoon uit eten worden en verder niets speciaal. Maar ik vind dat dan toch wel al geslaagd.
Et voila, uiteindelijk nog niet zo’n slecht resultaat denk ik dan? Ik ben nochtans niet heel bewust met deze doelen bezig geweest, al was dat wel de bedoeling tijdens het opstellen van het lijstje. Maar soms komen er gewoon wel wat andere dingen tussen natuurlijk.
Nu Supermarktketens Carrefour en Delhaize prikkelloze namiddagen invoeren waarbij er geen muziek speelt op de achtergrond, geen mededelingen worden afgeroepen en de lichten wat meer gedoofd worden, ging er deze week wat meer aandacht naar de invloed van prikkels op ons welbevinden. Ik zal mezelf nooit hoogsensitief noemen, omdat ik niet helemaal vind dat die term bij mij persoonlijk past. Maar ik ben wel enorm prikkelgevoelig, vooral op vlak van licht, geluid en emoties/drukte van anderen die ik al eens durf overnemen.
Een gevoel van overprikkeling leidt bij mij al snel tot hoofdpijn, tranen en negatieve gedachten. Het lukt me op dat moment niet zo heel goed meer om over dingen (helder) na te denken. Gelukkig weet ik ondertussen al wat beter wat helpt. Dus bij deze mijn persoonlijke lijstje.
Slapen Op nummer één de enige remedie, terwijl al de rest hieronder eerder lapmiddeltjes zijn. Slaap heelt alle wonden en ook alle prikkels. Krijg ik dus ’s avonds last van een vol hoofd, dan kruip ik gewoon vroeger mijn bed in. Simpel.
Me afzonderen Me even alleen zetten, met de deur toe, om dan voor me uit te staren, helpt ook om de dingen even stil te zetten. Het is soms wel een mes dat aan twee kanten snijdt, want alleen zijn betekent ook alleen zijn met mijn gedachten. Dus dit helpt niet altijd.
Wenen Vooral wanneer ik emotioneel overprikkeld ben en het er even uitmoet. Dan neemt wenen de spanning in mijn gezicht en op mijn ogen weg. Als het vat volloopt, loopt het meestal ook over. En dan laat je dat best gebeuren.
Douchen Het geluid van water is een van de meest rustgevende dingen die er zijn. Daarnaast heeft warm water sowieso een helend effect op vastzittende spieren en luchtwegen. Dus ik voel me altijd beter na een douche. En je doet dat ook meestal alleen, dus die rust neem je meteen ook mee :).
Lezen Maar alleen als ik overprikkeld ben door geluid of emotionele dingen. Als licht/een druk op mijn ogen het probleem is, helpt het net niet. Want het witte papier is te fel dan. Thank God voor een e-reader die je donkerder kan zetten. Sowieso staat mijn smartphone- en computerscherm altijd op warm en redelijk donker.
Even in een verhaal duiken en de wereld om heen uitsluiten is vaak een goede manier om de prikkels en emoties even te laten ‘zakken’.
Autorijden Ook niet bij overprikkeling door licht natuurlijk, maar ik schreef denk ik al eens eerder dat mijn hoofd helderder en rustiger wordt van autorijden met muziek op de achtergrond. Vaak is het resultaat van die gedachtenstroom dat het allemaal niet zo erg is als het leek.
Schrijven Hangt ook heel erg van het moment af, maar het gewoon even zien verdwijnen op een blad papier of in een blogpost kan al kalmeren. Je neemt letterlijk afstand van je gedachten op deze manier.
Praten Ik heb snel het gevoel dat ik me opdring, en praat niet met iedereen graag over hoe ik me echt voel. Maar het soms gewoon uitspreken tegen iemand helpt echt. En dat die persoon dan niet per se meezoekt naar een oplossing, maar gewoon even luistert en mijn gevoelens erkent. Want heel vaak is er niet echt een probleem dat moet opgelost worden, maar is het gewoon even te veel. En dat luidop uitspreken is vaak al een oplossing op zich.
Ongetwijfeld zijn er nog zaken, maar dit zijn by far de belangrijkste, of de dingen die het beste helpen.
