Ik dacht hier eigenlijk eerst een nieuwsbrief aan te besteden, maar dat zou te hard breken met het format, dus doe ik het maar hier. Een verhaal over een verhaal.
Even wat context. Wie mij al iets langer volgt weet dat ik gefascineerd ben door geschiedenis, meer bepaald Europese middeleeuwse geschiedenis – als ik daar dan toch echt een term moet opplakken. Een hobby die zich uit in de boeken die ik lees, de series die ik kijk en de content die ik schrijf in mijn In Another Era nieuwsbrief. En geschiedenis kan je, zeker in België, best een nichehobby noemen. Historische romans over de middeleeuwen worden hier niet zo vaak geschreven, laat staan vertaald. Voor kostuumdrama’s is er weinig budget en ingekochte historische series belanden vaak buiten prime time op tv (of helemaal niet).
Tot nu: Het Verhaal van Vlaanderen brengt op zondagavond op één de geschiedenis van Vlaanderen tot leven in een docuserie – laat ons het zo noemen. Hierbij vallen ze terug op het in het buitenland gekende format waarbij documentaires een mix zijn van reenactments, waarbij acteurs scenes naspelen, en experten die daartussen meer uitleg geven. Bij ons doen ze er ook nog gratis en voor niets een presentator à la Tom Waes bij die met zijn rubberen laarzen en plat Antwerps accent in een Limburgs veld staat. Vlaamser kan niet.
Soit. Geschiedenis in prime time. Het moet zowat de eerste keer zijn. En dat alleen al vind ik fantastisch.
En toen was er al die heisa waar ik liever niet verder op inga. Met een diploma Communicatiewetenschappen op zak maak ik mij niet meer druk in journalistiek, media of framing. Er is door de makers inderdaad voor een frame gekozen, dat van het Vlaamse grondgebied. Mits af en toe een oversteek naar Wallonië, wat ik best grappig vind. Het verhaal van België had ook gekund, maar ons landje bestaat nog maar sinds 1831 natuurlijk. En het gaat om een programma van de Vlaamse televisieomroep. Is dat dan nationalistisch? Proberen ze hier een sentiment op te wekken door de selectie van bepaalde gebeurtenissen?
Eigenlijk doen ze niet meer dan ik met mijn nieuwsbrief. Bij elk verhaal dat ik schrijf kies ik een perspectief. Ik beslis over wie of wat ik schrijf en sluit daarbij meteen andere dingen uit. Om het eenvoudiger over te brengen skip ik soms gebeurtenissen, of ik vermeld niet iedere persoon die ermee te maken heeft. Ik kies met andere woorden een frame voor het verhaal dat ik wil vertellen. En daarmee sluit ik altijd andere perspectieven, andere frames, uit.
Dat doet het Verhaal van Vlaanderen ook. En zo gebeurde het dat ik wat teleurgesteld was in de aflevering van de Romeinen. Want er is daar zoveel over te vertellen en natuurlijk moeten de Eburonen aan bod komen, maar die kapen dan heel de aflevering. Zodat zelfs Julius Caesar een voetnoot wordt. Maar hey, ze spraken het al uit als Caesar en niet als Cézar, een mens kan niet alles hebben.
Het maakt mij eigenlijk niet zo uit wat dit programma teweeg brengt. Of dat er nu meer mensen iets gaan opzoeken over wat verteld wordt, of net na het bekijken van de afleveringen er nooit meer aan denken. Misschien zijn er wel die een vlag van de Vlaamse Leeuw te voorschijn toveren om nadien de spreekwoordelijke Bastille te bestormen (spoiler: ain’t gonna happen). Misschien zijn er die nooit meer gaan kijken na aflevering één. Misschien stelt de volgende aflevering mij opnieuw teleur.
Het is eens iets anders in prime time. En als dit ook maar een paar mensen hun verbeelding doet prikkelen of hun interesse wekt, of schoolkinderen helpt bij het studeren van hun geschiedenisboeken is het voor mij allemaal prima.
Dat er mensen zijn die zich kunnen opwinden over nationalistische frames terwijl ze ook gewoon kunnen wegzappen of een goed (geschiedkundig) boek kunnen lezen, begrijp ik dan weer minder. Maar het zal ongetwijfeld aan mij liggen.
P.s. Voor de Nederlanders onder ons: blijkbaar bestaat er ook iets als het Verhaal van Nederland dat een tijdje geleden op tv was? Het gaat om hetzelfde concept.
Ongetwijfeld zwicht ik over een paar weken toch en maak ik een lijstje met doelen voor 2023. Maar op dit moment ben ik nog eerder in een soort van reflectieve bui. Hoe was 2022 voor mij en waar ik wil op focussen in 2023?
En er is steeds één woord dat naar boven komt in mijn hoofd dat alles omvat: mildheid. Milder zijn voor mezelf in eerste instantie. Wie mijn jaaroverzicht las, weet dat het niet het makkelijkste jaar was mentaal en qua fysieke gezondheid. Niets om me enorm hard zorgen in te maken, maar door de bouw moest ik mezelf vaak echt tot het gaatje uitdagen op beide vlakken.
En het is stilaan tijd om daarmee te stoppen. Om rust, stilte en mildheid toe te laten. Om de boel de boel te laten zijn. En om te kiezen voor wat mijn hoofd en lijf nodig hebben. ‘Stomme’ creatieve hobby’s, veel lezen, journallen, naar buiten en het allerbelangrijkste misschien: op mijn eigen tempo beginnen leven. In het volle huis waar ik momenteel mijn tijd doorbreng is daar vaak geen ruimte voor. Dingen moeten ‘nu’, ook al ontbreekt mij het ‘nu’ aan energie.
Als ik mijn hoofd en lijf net die keuze kan beginnen geven, de keuze tussen nu of straks, tussen stil of luid, tussen actie of rust… is het meteen eenvoudiger om milder te worden.
Om nee te leren zeggen. Om ja tegen zeggen tegen rust, of net die sociale afspraak die me energie zal geven. Om mijn agenda te beheren zoals ik dat wil.
Om ermee te stoppen mezelf voortdurend de grond in te boren, mezelf te verontschuldigen voor het feit dat ik soms andere noden heb of andere keuzes wil maken.
Als ik er in 2023 in slaag om milder te zijn voor mezelf, is het jaar geslaagd. Al de rest is bonus.
Heb jij ook een focuswoord voor 2023? Of eerder een lijstje met doelen?
In juli 2019 maakte ik mijn voorlopig laatste echt grote (rond)reis. We gingen toen 7 dagen naar Roemenië, meer bepaald voor een roadtrip doorheen een deel van Transsylvanië. Ik schreef daarover al eens een uitgebreide gids. Roemenië is niet de meest typische reisbestemming. Maar het heeft wel alles te bieden: cultuur, natuur, steden, platteland, geschiedenis… en lekker eten.
Ik vertelde vorige keer al dat we hadden besloten om een halve dag langer in Sibiu te blijven, onze laatste stop in Transsylvanië. Sibiu is één van de bekendere stadjes en raakt steeds meer in trek bij toeristen. Ryanair vliegt sinds de zomer van 2022 rechtstreeks(?) op Sibiu vanaf Charleroi. In Sibiu is best wat te doen, dus dat wordt een lange post.
Piata Mica en Piata Mare
Piata Mare met links het stadhuis en rechts de romaanse kerk.
Het historische centrum van Sibiu wordt gedomineerd door twee grote mooie pleinen: het Piata Mica en Piata Mare. Rondom het Piata Mica zitten heel wat eettentjes, we ploften ’s middags neer bij Kulinarium voor een pizza. Nadien wandelden we rond op de pleinen en bezochten we de Romaanse kerk.
De Romaanse ‘Holy Trinity Church’Piata Mica met in het midden de The council tower.
Naast de toren van het stadhuis uit de 13de eeuw die je trouwens ook kan beklimmen (deden we niet), trekt op het Piata Mica ook de ‘brug der leugens’ de aandacht van vele toeristen. De legende gaat dat wie over de voetgangersbrug loopt en een leugen vertelt de brug zal doen instorten.
The council towerThe bridge of lies
Brukenthal museum
In de namiddag stond een bezoek aan het Brukenthal museum op de planning. Dat is één van de belangrijkste kunstmusea van Roemenië.
Brukenthal museum
Het museum is gevestigd is een 18de eeuws stadspaleis op het Piata Mare waarvan ene heer Brukenthal de eigenaar was en een collectie aanlegde. Je mag geen foto’s nemen in het gebouw en moet kiezen tussen de verschillende onderdelen. Zo is er een collectie Europese kunst met o.a. een Jan Van Eyck en Titiaan, maar ook een Roemeense collectie. Wij kozen voor de Europese route en betaalden 20 lei per persoon.
Foto van het middenplein van het Brukenthal museum
Ik vond dit echt een ferm museum om te bezoeken. De kunst hangt in de authentieke zalen van het paleis, inclusief origineel meubilair. De vloer kraakt van het kan niet meer, waardoor je je bewust wordt van elke beweging. De muren van de verschillende kamers waren felgekleurd en staken goed af tegen de glinsterende lusters die er aan het plafond hingen. Jammer dat ik geen foto’s kan tonen, maar dit is echt wel een aanrader, één van de mooiste kunstmusea die ik al gedaan heb.
Lutherse en orthodoxe kerkenpracht
Op het Piata Albert Huet vind je een Lutherse kerk met een prachtig felgekleurd dak. De kerk zou vanbinnen ook de moeite zijn, maar was helaas gesloten wegens renovatie.
Ik ben echt verliefd geworden op het dak van deze kerk.
Naast een Romaanse en Lutherse kerk, staat er in Sibiu ook een grote orthodoxe kathedraal. Je merkt dus opnieuw dat Transsylvanië een smeltkroes van culturen en religies bevat. We namen binnen een kijkje en mijn mond viel open van de pracht van dit gebouw.
Het mooiste straatje van de stad
Volgende stop was wat in de reisgids omschreven stond als ‘het mooiste straatje van de stad’. Het heet strada Cetatii en ligt naast een leuk parkje dat aan de oude Saksische stadsmuren grenst.
In het parkje kan je wandelen op de ‘walk of fame’, met sterren op het asfalt.
Een door street art opgevrolijkte elektriciteitskast in het park.
Huizen met ogen
Sibiu staat ook bekend als de Roemeense stad waar de daken ogen hebben. Het kan er in de zomer namelijk heel warm worden (hebben wij zelf kunnen ervaren) en daarom zijn er ventilatiedakvensters op zolder. En die zien er uit als ogen.
Ik voel me bekeken :D. Mooi oud huis met ogen, aan de voet van de ‘bridge of lies’.
Eettips en enkele koffiebarretjes
Het centrum van Sibiu is zeker niet groot en in anderhalve dag waren we zowat overal wel een keer of twee geweest. We ploften dus iets vaker neer op een terras om iets te drinken. Je vindt er ook steeds meer echte hippe koffiebars.
Op het Piata Mica kan ik naast Kulinarium, ook kofffie bij NOD aanraden.
Andere koffieplekjes zijn Flow Roasting (ook heerlijke biologische wijn en ze zitten in een leuk middeleeuws straatje) en Archiva de Cafea si ceai (van dezelfde eigenaars).
Het gezelligste eetplekje van de hele reis, was de Italiaan Max, een paar straten uit het centrum van Sibiu. Op het cosy binnenplein geniet je van verse pasta of pizza. Zeker een stop waard.
Op onze laatste middag in de stad aten we in de schaduw van Lutherse kerk een wienerschnitzel bij cafe Wien.
Na Brasov was Sibiu zeker mijn favoriete stop van de hele vakantie. De moeite waard voor een korte citytrip en zeker ook een goede uitvalbasis voor Transsylvanië.
Na anderhalve dag in Sibiu stapten we weer in de auto richting Boekarest, waar we nog een kleine 24 uur doorbrachten alvorens het vliegtuig naar huis te nemen. Dit is dus de laatste post over mijn vakantie naar Roemenië. Een land dat zoveel te bieden heeft en waar ik zeker nog naar terug wil keren.
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Heb ik je overtuigd om Roemenië op je bucket list te zetten?
Tijd voor een terugblik op de gelezen boeken van 2022. Mijn jaar in boeken vind je via deze link op Goodreads. Ik lijst net als vorig jaar even de belangrijkste cijfers op om nadien mijn tien favorieten van het jaar op een rijtje te zetten.
De statistieken van 2022
Ik las in 2022 46 boeken uit. Dat zijn er twee minder dan vorig jaar, maar nog steeds een heel hoog aantal. En uiteraard voldoende om mijn leesdoel van 40 te overschrijden.
Die 46 waren goed voor 18.863 pagina’s.
Gemiddeld waren de boeken die ik las 410 pagina’s dik. Dat is een beetje hoger dan vorig jaar. En dus best pittig qua lengte. Ik lees nu eenmaal liever dikke pillen.
De dikste boeken waren Anna Karenina (803p.) en When Christ and his Saints Slept (784p.). Het dunste exemplaar was Het proces van Kafka (255p. maar het voelde langer aan ^^).
Ik las 5 klassiekers, maar stopte daar halverwege het jaar mee omdat het wat begon tegen te vallen. Alle 41 overige boeken vallen onder het brede genre ‘historische fictie’.
Die diversiteit qua historische fictie toont zich in de periodes. Ik las minstens één boek dat zich afspeelde in elke eeuw tussen de 10de en de 20ste eeuw. Topeeuwen waren de 16de en de 17de eeuw, de setting van telkens 6 boeken. Ik las ook twee boeken die zich afspeelden in het oude Rome (1ste eeuw N.C.) en 5 boeken van V.C. (voornamelijk het oude Griekenland en een boek over Egypte).
Qua landen topt Engeland alweer het lijstje met 25 boeken die zich daar afspeelden, gevolgd door Frankrijk (5) en Italië en Griekenland (allebei 4). Ik las in totaal verhalen uit 11 verschillende landen (dat kan nog wat beter qua diversiteit).
Ik las 12 boeken in het Nederlands en 34 in het Engels
Ik ontleende 20 boeken uit de bibliotheek, las 21 boeken op mijn Kindle e-reader en slechts 5 boeken uit de kast (laat ons zeggen dat ik er meer dan 5 boeken kocht of kreeg :p).
Mijn tien favorieten
Uit die 46 boeken er 10 kiezen is niet gemakkelijk. Er waren enkele echte uitschieters, maar daarnaast ook vooral wat vier sterren boeken. Daaruit heb ik geselecteerd welke boeken mij nu nog steeds het meest zijn bijgebleven. Indien het boek in het Nederlands is vertaald staat de titel tussen haakjes.
In dit boek volgen we Durie Proudfoot die in het 18de eeuwse Londen een carrière als bonesetter, een soort middeleeuwse chiropractor, wil uitbouwen. Dit is zo’n geweldig geschreven boek met meerdere verhaallijnen over drie vrouwen die elk hun weg zoeken in een mannenwereld. Een roman die een breed publiek zou weten te bekoren, maar die helaas onbekend is in België.
Het al even steengoede vervolg op ‘Shadow on the crown’. De trilogie gaat over Emma van Normandië die wordt uitgehuwelijkt aan koning Aethelred II. Die worstelt met invallen van de Denen en zijn zonen die alvast wat macht naar zich toe willen trekken. We volgen ook Emma’s rivale Elgiva. Voor de fans van Vikings: Valhalla op Netflix, zij zullen Emma en een aantal andere personages zeker herkennen.
Een moderne hervertelling van het verhaal van de gedoemde Gorgon Medusa vanuit haar eigen standpunt. Perseus is in dit verhaal niet bepaald een held en ook de Goden spelen het niet altijd even eerlijk. Verschillende perspectieven wisselen elkaar af. Opnieuw een ijzersterke roman van de hand van de queen van de Griekse mythen Nathalie Haynes. Misschien zelfs beter dan ‘A thousand ships’ (stond in de top tien van vorig jaar). Zo blij dat ze hier in België en Nederland haar boeken zijn beginnen vertalen.
Een boek uit begin jaren ’90 in deze lijst? Met het werk van Penman kan dat zomaar. Haar boeken lezen alsof ze gisteren zijn uitgebracht, helaas stierf Penham een dik jaar geleden. When Christ and his Saints Slept is het eerste boek van haar Plantagenet serie over Henry II en Eleanor of Aquitaine. Maar in dit verhaal gaat het nog over de strijd van Stephen en keizerin Maude tijdens de Anarchie in Engeland. Ik geef het toe, een door en door historisch verhaal. Maar zo goed!
Een serie over de prostituee Amara die in Pompeii wil ontsnappen aan haar lot. In het bordeel Het Wolvennest deelt ze lief en leed met vier andere ‘wolvinnen’ die elk hun eigen verhaal hebben. Een boek over vriendschap en hoop tegen de achtergrond van een gedoemde stad. Ook het tweede deel ‘The house with the golden door’ is al uit en deel drie wordt verwacht in 2023. In Engelstalig boekenblogland is iedereen (ook niet historische fictielezers) wild van deze boeken en terecht!
Essex Dogs gaat over een groep Engelse soldaten die naar Frankrijk trekken voor wat wij nu kennen als de Honderdjarige Oorlog. Zij maken heel wat (gruwel) mee en hebben elk hun eigen verhaal en demonen. Een boek in de traditie van Bernard Cornwell en Conn Iggulden. Voor de fans van Vikings, The Last Kingdom en middeleeuwse veldslagen. Aangezien het Dan Jones is, verwacht ik nog wel dat deze serie (want yes, het is opnieuw een trilogie) vertaald zal worden.
Het verhaal van de beruchte farao Nefertiti vanuit het standpunt van haar zus verteld. Zeer toegankelijk geschreven zodat je de gebruiken van het Egyptische hof leert kennen. Eentje over een originele periode die lekker wegleest.
We volgen opnieuw advocaat Matthew Shardlake in 16de eeuws Tudor Engeland. Hij wordt geconfronteerd met twee vreemde zaken waarmee hij zich danig in nesten werkt. Voor fans van historische mysteries. De boeken van Sansom zijn de beste in het genre. Deze serie wordt gradueel vertaald, van Heartstone vond ik nog geen NL versie.
Het duurde even voor Doerr een nieuw boek uitbracht, maar dit is er weer boenk op. Iets totaal anders dan ‘Als je het licht niet kunt zien’. Het gaat over vijf jonge kinderen in drie tijdperken (13de eeuw, 20ste eeuw en de toekomst) die allemaal een outcast zijn in de maatschappij en via hun liefde voor boeken een uitweg zoeken. Je moet even doorbijten want Doerr schrijft gedetailleerd, maar voor de volhouder ligt er een prachtig verhaal klaar.
Niet elk boek over Anne Boleyn is een voltreffer en ik ben ook niet altijd fan van wat Alison Weir schrijft. Maar haar Anne Boleyn boek is een goede poging om haar verhaal neer te zetten. Ze komt nog altijd gewiekst en wat koud over, maar er zit veel menselijkheid in deze interpretatie van haar persoonlijkheid. En ik lees ook gewoon zo graag een goed Tudorboek (die zeker niet talrijk te vinden zijn).
Met volgend jaar een verhuis op het programma wil ik de lat niet hoger leggen dan nodig. Ik ga mijn Goodreads challenge opnieuw op 40 boeken zetten en verder vooral lezen waar ik zin in heb. Veel historisch dus waarschijnlijk en wat bekendere werken tussendoor. Voor klassiekers maak ik wel opnieuw tijd als ik daar zin in krijg.
Meer leestips?
Mijn leesvorderingen kan je zeker hier blijven volgen en op Goodreads (voeg me zeker toe als vriend), uitgebreide reviews en andere bookish content schrijf ik op mijn andere blog In Another Era. Zin om mijn leesoverzichten van de afgelopen jaren terug te lezen en zo nog wat aanraders te ontdekken? Deze kan je hier terugvinden: 2021, 2020, 2019, 2018, 2017, 2016 en 2015.
Wil je weten hoe ik zoveel boeken lees op een jaar tijd? Ik schreef ooit al eens een post met tips om meer lezen.
Nadat ik vorig jaar de terugblik net iets anders aanpakte, keer ik nu terug naar het bekende concept waarbij ik per maand even terugblik op wat er is gebeurd en geschreven. Mijn vorige jaaroverzichten teruglezen? Hier zijn ze: 2017, 2018, 2019, 2020 en 2021).
Voor het eerst hield ik in mijn bullet journal bij wat ik deed per maand, wat de grootste lichtpuntjes waren en hoe ik me voelde, dus het was iets makkelijker om terug te blikken.
Januari
Als ik teruglees over januari merk ik best veel eenzaamheid bij mezelf. In januari was thuiswerken nog (semi)-verplicht en de donkere dagen hielpen daar niet bij. Ik werd in de eerste week flink ziek van mijn boostershot. Daar moest ik even van bekomen.
Halverwege de maand gingen we op zondag naar een expo in het Hof van Busleyden in Mechelen om daarna iets te gaan eten bij een Mexicaan. Ik begon met intensiever te journallen, las wat klassiekers en keek het WK veldrijden.
In februari bleef het thuiswerken nog even duren. Dit was de periode dat ik Downton Abbey aan het bingen was. Op het werk namen we een podcastspecial op waarvoor ik toch nog eens naar kantoor ging. Het lief en ik gingen een aantal keer eten in Leuven en we boekten onze vakantie naar Londen. Ik keek ook Encanto en die muziek ging voor maanden op repeat.
Ensor street-art in Oostende
De laatste week van februari hadden we verlof. Omdat er op de bouw niet zo veel te doen was, gingen we enkele dagen naar zee. Het was regen- en stormachtig weer. We waren een dag in Oostende om het James Ensorhuis te bezoeken.
Volgens mij startte in februari ook de oorlog in Oekraïne? Het is ergens zo ontzettend vreemd om te beseffen hoe lang dit moedeloze conflict daar al aan de gang is. Het was stormachtig weer en die storm kroop soms al eens in mijn hoofd.
Maart is altijd een immens lange maand vind ik en het lijstje van dingen die ik heb gedaan is maar kort: ik sprak twee keer af met vrienden blijkbaar. Verder werd er aan de badkamer en de boven gewerkt op de bouw. En waren er gewone goedgevulde werkweken. Op 3 maart speelde ik mijn meest gedraaide nummer ‘Surface pressure‘ (uit Encanto) het meeste af volgens Spotify Wrapped.
Stadspark Antwerpen, maart ’22
Zoals steeds werd maart de typische ’tussenin’-maand. Nog net geen lente.
Alles is beter wanneer het april wordt. En we konden zowaar weer sociale dingen doen op het werk. Er was een eerste fijne avond op ons dakterras met cocktails, pizza en darts. En we hadden een paaseditie van het nieuwjaarsetentje.
Ik noteerde redelijk direct in mijn journal dat ik in de weekends in april altijd heel moe was door de drukke werkwerken en de bouw, dus dat zal toen wel een dingetje geweest zijn. We begonnen met muren schuren en dat is niet bepaald mijn favoriete taakje. Ik herinner me nog dat ik een dag lang in paniek was omdat ik dacht mijn portefeuille kwijt te zijn, gelukkig lag die nog gewoon in de auto.
Waarschijnlijk met voorsprong een van de leukere maanden van het jaar. Het teambuildingsweekend van het werk dat ik mee organiseer en dat al twee keer was uitgesteld kon eindelijk doorgaan. We hadden prachtig weer en een mooie locatie dicht bij de kust. Er werd hemels vegetarisch gebarbecued maar de timing liep wat mis en dus waren we pas na 21u aan eten toe. Mijn paniekreactie daarop werd in de kiem gesmoord door twee collega’s die me dwongen even te gaan zitten. Ik kroop uiteindelijk wat vroeger dan sommigen mijn bed in en heb nog wel wat feest gemist, maar ik heb intens genoten van dat weekend.
We gingen schermen tijdens het weekend
Een weekend later was het dansshow, deze keer vier shows in één weekend. Ook hier was die al een aantal jaren niet doorgegaan en konden we eindelijk in onze huidige groep het podium op. Ik faalde uiteraard op de generale, maar met de shows ging alles redelijk goed. En de sfeer was in orde.
Nog in mei: we gingen eten voor het lief zijn verjaardag en trokken aan het eind van de maand een dag naar de sauna waar de elektriciteit toen even uitviel waardoor we vandaag nog altijd een kortingsbon hebben liggen om nog eens terug te gaan.
De laatste dag van de maand viel de hemel even op mijn kop toen een collega uit mijn team een heel slechte diagnose kreeg.
Begin juni stond daardoor wel in het teken van bekomen van dat nieuws. Ik had een voortdurend benauwd gevoel op mijn borst en moest vaak wenen. Toen ook de grootmoeder van het lief op sterven bleek te liggen was het allemaal veel bij elkaar. Uiteindelijk konden we net wel naar Londen vertrekken aangezien de begrafenis de dag na onze terugkomst zou plaatsvinden. Met gemengde gevoelens en een gestrest hoofd vertrokken we dus naar onze favoriete stad.
Greenwich
Uiteindelijk was het zo’n geweldig weer in Londen en hadden we een rustige maar leuke planning gemaakt, dat de vakantie toch echt nog aanvoelde als vakantie. We bezochten Windsor Castle waar de queen toen nog verbleef. Ook wandelden we tussen de bloemen in de gracht van The Tower of Londen (ter ere van het 70-jarige jubileum van Elizabeth) en gingen we naar Greenwich waar ik op slag verliefd werd op de gebouwen.
Londen <3
Verder waren er nog wat avonden met vrienden of op het werk en moest ik jammer genoeg een van mijn katten laten inslapen. Dat het veel bleef voor mijn hoofd en lijf was wel duidelijk toen ik eind juni op een netwerkevent onmiddellijk slecht reageerde op het eten en moest gaan zitten. Wat op een walking dinner in openlucht nogal opvalt natuurlijk… Ik denk dat de samenvatting van het jaar wel is dat ik vaak aan het balanceren was zowel fysiek als mentaal.
Favoriete blogpost: Lelijkheid (nu ja, favoriet, deze was nodig toen).
Juli
De wolken in mijn hoofd verdwenen gelukkig door de julizon. Juli is altijd zo ontzettend rustig op kantoor omdat de meeste collega’s dan verlof hebben. We gingen daarom met ons team bij iemand thuis werken en hadden het gezellig.
Labiomista
Het lief en ik namen ook een paar dagen vrijaf, net in de heetste week van het jaar (die 40 graden, weet je nog?). Dus naast wat kleine dingen op de bouw, werd er dan maar gerust. Verder gingen we naar Labiomista en shoppen in Hasselt. En de zomer is natuurlijk de periode van de gratis concertjes, ik pikte er drie mee in juli.
Het Groot Verlof in Leuven
Het was de allereerste editie van de Tour de France femmes en ik pikte elke rit mee (al dan niet tijdens de werkuren op de achtergrond). Ik had ook tweemaal problemen met het lavaboblad voor in mijn badkamer, maar kon op goede service rekenen van X2o die twee keer kosteloos een nieuw blad opstuurden.
Augustus was best druk. Tijdens de eerste twee weken werkte ik nog en ging ik een namiddag naar Antwerpen en eten met de dansgroep. De laatste twee weken hadden we vakantie. we vertrokken redelijk snel voor zes dagen naar Bilbao. Wat een zalige vakantie!
Bilbao
Ik ben altijd zo’n fan van Spanje. Dat eten en die goedkope wijn ^^. En vooral de mensen en de mentaliteit daar. De Basken staan bekend als wat stroever, maar ik vond iedereen heel vriendelijk. We werden uitgeregend op de kasteelrots, die ook mijn fysiek op de proef stelde. En we vergaapten ons aan de luxe in San Sebastian. Ik spotte 14 invaders en deed mijn best om zoveel mogelijk Spaans te praten.
Pinxtos in BilbaoGuggenheim
Toen we weer thuis waren gingen we met enkele collega’s naar een testmatch van de Belgian Cats. Ik had nog nooit basketbal gezien, dus dat was wel eens vet. Op de bouw was het verven geblazen en ik slaag er altijd in om op de raarste plekken van mijn lijf verf achter te laten.
Op mijn verjaardag gingen we naar de tentoonstelling van Invader in het MIMA in Brussel en ’s avonds naar Maanrock in Mechelen.
September betekent structuur! Terug dansles, terug cross en terug iedereen op kantoor. Het eerste niet coronanajaar stond voor de deur en dat merkten we meteen aan de opkomst. We gingen met het team naar twee events en amuseerden ons daar.
Het goede weer bleef maar duren, maar op de bouw moest ook het een en ander gebeuren dus veel in de zon zitten zat er niet in. Queen Elizabeth stierf en ik volgde haar begrafenis op de voet. Gek want plots ken je Windsor Castle en St. George’s Chapel heel goed omdat je er net geweest bent. Ik merk aan mijn schrijfsels van toen dat de mentale onrust terug wat begon op te spelen. Wat ben ik toch een zomerkind hé.
Oktober bleek achteraf gezien een drukke maand. En de gezondheid begon nu echt tegen te doen. Ik werd opnieuw ziek van mijn boostervaccin en ging met een keelonsteking naar Simple Plan & Sum41.
Sum41
Op het werk was er op 14/10 een groot event dat heel vlot verliep en waarvoor we concullega’s uit Londen ontvingen. Uiteindelijk bleven we lang hangen die avond op het werk. Beetje te lang misschien ;).
Ik ging naar een housewarming bij vrienden, maakte een herfstwandeling met een ander vriendengroepje, bezocht met het lief het MAS in Antwerpen en organiseerde met mijn team een halloweenfeestje.
Het MASHerstplaatje
Op de bouw kwamen de binnendeuren toe en begon ik de eindeloze administratie van water, elektriciteit en internet uit te pluizen. Een bloedhekel heb ik aan al die onduidelijkheden en de traagheid van de organisaties erachter.
We gingen in november zowaar naar de cross. In Wallonië nog wel. Ik genoot met volle teugen omdat ik letterlijk was vergeten hoe tof ik dat vind. Verder plaatsten we eindelijk de trap. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe blij ik was om na 4 jaar niet meer met de ladder naar boven te hoeven. Maar intens blij komt het dichtst in de buurt denk ik. Ook de eerste deur werd gezet.
EK in Namen
Een onvergetelijk afscheidsfeestje en de plaatselijke foute party vielen toevallig in hetzelfde weekend en het werden twee late avonden. Die resulteerden in een stevige bronchitis.
Ik won een grote offerte op het werk voor een project waar ik veel zin in heb voor 2023. Leen en ik boekten ons tripje naar Firenze (ook iets om naar uit te kijken!) en ik maakte nog wat verlofdagen op aan de bouw en/of uitzieken.
En niet te vergeten: de eerst blogpost op mijn eigen goannelies.be domein kwam online.
Hoe december er telkens opnieuw in slaagt om niet mijn maand te worden is eigenlijk onvoorstelbaar. Ieder jaar opnieuw probeer ik dat te vermijden en faal ik daarin. Ik genas net op tijd van de eerste bronchitis om een opleiding te geven, naar een pizza-avond te gaan op het werk en om op weekend te vertrekken met de schoonfamilie naar zee. Waar het min 10 gevoelstemperatuur was. Ik kwam daarvan terug met een tweede bronchitis waardoor ik wat dingen moest afzeggen tijdens de laatste werkweek. Uiteindelijk kon ik wel nog naar ons kerstfeestje gaan en maakte ik de laatste dag van een collega die ooit samen met mij begonnen is toch nog mee.
Kerstsfeer op kantoorMin 10 aan zee
De kerstvakantie was opnieuw druk met familiefeesten, een paar keer naar de cross en werken op de bouw. Te druk naar mijn goesting, ook dat is een constante. Ik hoop dit volgend jaar, als de bouw is afgerond toch wel echt eens anders aan te pakken.
2022 was duidelijk nog een soort van overgangsjaar. Van de eenzaamheid van tijdens Corona naar meer sociale dingen. En met nog steeds veel #projecthuis, wat voor druk op mijn fysieke en mentale gezondheid bleef zorgen. Voor 2023 is de verhuis in zicht en voor het eerst in vijf jaar zal de bouw niet meer zo hard een hoofdrol gaan spelen in mijn leven. Het wordt dus opnieuw een overgangsjaar, maar op een andere manier.
Trouwe lezers weten dat ik al eens graag een spelletje speel. Ik lijstte al twee keer een paar favorieten op (hier en hier), en nu is het tijd voor een volgende lading aanraders. Te laat voor onder de kerstboom, maar de winter (de ideale periode voor spelletjes) is nog lang niet voorbij.
Wingspan
Ondertussen megabekend heb ik het gevoel. Dit is een engine building spel waarin vogelkaarten centraal staan. Die vogelkaarten plaats je op het speelbord, waarmee je acties kan activeren die dan weer punten kunnen opleveren. Er zijn echt honderden kaarten en combinaties mogelijk, waardoor elk potje heel verschillend is. En de kaarten zijn echt prachtig geïllustreerd. Wingspan kan je spelen met 2-5 personen en heeft ook een versie om het alleen te spelen. De nieuwste uitbreiding ‘Azië’ zorgt er dan weer voor dat je met 7 tegelijk kan spelen en bevat ook nog een aparte versie gericht op twee spelers (staat dus nog op de wishlist).
Everdell
Gekregen van het lief voor mijn verjaardag. Everdell is een soort ‘Het stenen tijdperk’ maal ‘Wingspan’ vind ik zelf. Het speelt draait rond vier rondes, de vier seizoenen. In elk seizoen heb je werkers die je kan plaatsen op bepaalde acties in het bos. Op basis van de acties krijg je grondstoffen en/of kaarten. De bedoeling is om met de grondstoffen en de kaarten een stad te bouwen van gebouwen en boswezens. En die leveren dan weer op zijn beurt punten op (individueel of via specifieke doelkaarten).
Klinkt ingewikkeld, en dit is niet het makkelijkste spel om uit te leggen. Er zijn heel veel acties en doelen en kaarten mogelijk. Maar het is zooo mooi vormgegeven. Ik moet zelf nog wat uitvogelen wat de beste strategie is om dit spel te winnen. Te spelen met 2-4 personen of alleen. Er zijn ook een aantal uitbreidingen, maar daar zijn wij voorlopig nog niet aan toe.
Parijs
Een tweespeler spel met als thema de lichtstad Parijs. Dit is een soort puzzelspel waarbij je in een de eerste ronde tegels moet leggen en gebouwen moet verzamelen en in de tweede ronde de gebouwen dan kan neerzetten. Bedoeling is om zoveel mogelijk lantaarns op je gebouwen te laten schijnen.
Afhankelijk van de extra acties die je kan activeren kan je nog meer punten scoren. Wij hebben ook de uitbreiding ‘Eiffel’ die nog meer actiekaarten toevoegt aan het spel. Voor de fans van Patchwork en voor wie al eens vaker maar met twee een spel speelt.
Nova Luna
Ook voor de fans van Patchwork, want het is bedacht door dezelfde man. Nova Luna speelden wij één keer op een spelletjesavond. Het is een abstract spel waarbij je tegels voor je moet leggen en zo combinaties van kleuren probeert te maken om er doelen mee te behalen. Wie het eerst al zijn doelstenen op zijn eigen spelbord kwijt kan is gewonnen. Abstract puzzelspel wat wij wel leuk vonden. Of het fijn is om vaak te spelen en het genoeg gevarieerd blijft kan ik niet inschatten. In vergelijking met Wingspan en Everdell duurt een potje een pak minder lang en kan je het dus meerdere keren na elkaar spelen.
In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.
Bilbao bleek een gevarieerde stad met een nog authentiek Spaanse vibe, en toch ook anders dan het zuiden van dat land. De Basken hebben zo hun eigen tradities en gewoontes. Er is een heel moderne wijk rond het Guggenheim en een ouder stadscentrum, genaamd Casco Viejo. Daarnaast zijn er nog heel wat leuke plekken en musea. Ik doe wijk per wijk verslag.
Zicht vanuit het parque Etxebarria op o.a. de Zuriburi brug
Maar eerst even wat praktische dingen:
We vlogen met Brussel Airlines rechtstreeks op de kleine luchthaven van Bilbao. Eens aangekomen kan je een bus (lijn A3247) nemen tot in het centrum van de stad (voor 3 euro pp).
We sliepen in hotel Ercilla de Bilbao. Befaamd om zijn dakterras en dat is zeker de moeite! Ook de kamers zijn ruim, wat wel fijn was voor zo’n langere trip. We kregen zelfs een gratis upgrade omdat we zo lang bleven. Vanaf het hotel is alles op wandelafstand te bezoeken, enkel het oude centrum is wat verder stappen (maar doenbaar)
De meeste wandelingen zijn ontleend aan de Time To Momo reisgids. Vooral de route in San Sebastian volgden we helemaal en vond ik ook echt een mooie wandeling.
Eens aangekomen en ingecheckt, stopten we in de buurt voor een lunch en besloten we meteen het historische centrum, casco viejo in te wandelen.
Teatro Arriaga
We wandelen casco viejo binnen langs de brug die uitgeeft op het Teatro Arriaga. Het theater heeft een neobarokke bouwstijl en zou vooral van binnen indrukwekkend zijn, maar je kan het niet bezoeken. Je moet dus naar een voorstelling (en mijn Baskisch is daarvoor niet goed genoeg). Het gebouw lijkt al wat ouder te zijn, maar is pas in de jaren ’80 volledig heropgebouwd, na zware overstromingen die het vorige theater vernietigden. Mooi gebouw!
Parque Etxebarria
Voor we het centrum indoken besloten we eerst naar boven te wandeling richting het parque Etxebarria. Hier stond vroeger een ijzerfabriek waar alleen nog een oude schoorsteen aan doet herinneren. Nu geniet je er van een mooi uitzicht op de stad. Er stond ook een kermis op het moment dat wij er waren.
Uitzicht vanaf het park
We liepen het park langs de andere kant weer naar beneden, langs een stuk oude muur. En met zicht op dit kleurrijke schattige straatje.
Een Instagramwaardigstraatje
Dat we uiteraard ook even moesten inwandelen.
Verder afdalend kom je langs de ‘Arco del Triunfo de Mallona’.
Om uiteindelijk te eindigen op een groot plein, het Miguel Unamuno Oroitarria. Hier kan je het archeologisch museum en het vasco museum (over de Baskische geschiedenis) vinden. Beiden bezochten we niet.
Casco viejo staat bekend om zijn zeven parallelle straatjes, onderling verbonden met nog kleinere steegjes. Hoewel het niet groot is, kan je er dus best in verdwalen. Maar alle wegen leiden uiteindelijk naar plaza Nueva. Een ruim plein met zuilen in neoclassicistische stijl waar je allemaal pinxtosbarretjes kan vinden. Over pinxtos en enkele lekkere bars om ze te eten later meer ;).
Plaza Nueva
Een andere plek waar je telkens weer op uitkomt als je in de straatjes begint rond te dolen is de Santiagokathedraal. Deze neogotische kathedraal maakt deel uit van de route naar Santiago De Compostela. Je kan de kerk bezoeken voor 6 euro per persoon.
Bij je bezoek krijg je ook een audiogids, maar die vond ik persoonlijk niet zo geweldig. Het is wel een mooie kerk en vooral het klooster met een patiotuintje vond ik super rustgevend om even rond te lopen.
Bezoek je de Santiagokathedraal dan is je toegangsticket ook geldig om de andere bekende kerk van Bilbao in Casco Viejo te bezoeken: de San Anton kerk. We bezochten deze een dag later, opnieuw met audiogids. Het is deze kerk die samen met de bijhorende brug staat afgebeeld op het wapenschild van de stad Bilbao.
San Anton kerk naast de mercado de la Ribera
Je vindt de San Anton kerk naast het meest bezochte gebouw van casco viejo: de mercado de La Ribera. Een grote overdekte markthal, met prachtige glas-in-loodramen. Naar het schijnt, want hoewel we er zeker drie zijn binnengewandeld was het marktgedeelte nooit open op die momenten en hebben we de ramen dus nooit gezien. Een reden om terug te gaan dus. Vanop het terras heb je wel een mooi uitzicht op de rivier Nervion.
De zon gaat onder achter de kleurrijke huizen
Aan een rivier in de stad is het sowieso altijd mooie plaatjes schieten.
Een mooi street art werk langs de rivier
Aan de overkant van La Ribera vonden we trouwens opnieuw van die overdekte zuilen (zuilen zijn overal in deze stad) met mooie kunstwerken op het plafond, verwijzend naar de Santiago route die pelgrims afleggen.
En zo hebben we de hoogtepunten van dit oude stadsdeel casco viejo gehad. Het is de meest levendige wijk, met een leuke mix van toeristen en Basken. We hebben er bijna elke avond doorgebracht in een van de barretjes.
Ben jij al in Bilbao geweest?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Het is eigenlijk nog best vroeg, maar ik besloot om toch al even terug te blikken op de 15 puntjes van 2022. 2023 is nog amper een dikke twee weken van ons verwijderd. En de agenda zit goed vol. Ik denk dus niet dat ik nog veel ga kunnen bijdragen aan onderstaande puntjes de komende dagen.
Ik blik sowieso nog in een aparte post volledig terug op het jaar. Het was een wisselvallig jaar, met sowieso betere momenten dan in de twee coronajaren. Maar wat betreft persoonlijke doelen werd er niet zoveel afgecheckt als ik zou willen. Iets met #projecthuis nog altijd.
Naar zee gaan Gelukt in februari. En jammer genoeg alleen in februari. Maar het is wat er is. Ik ben er geweest en we bezochten toen o.a. het James Ensorhuis.
Op vakantie (binnen- of buitenland) In juni trokken we 5 dagen naar mijn favoriete stad Londen en in augustus namen we het vliegtuig naar Bilbao.
Windsor Castle, nabij LondenBilbao
Naar de wellness Als ik het goed heb is dit drie keer gelukt. Voornamelijk in het voorjaar omdat er nog wat bonnen op moesten. Maar het is dringend tijd om dit nog eens te doen.
40 boeken lezen Voorlopig staat de teller op 45 en ik heb er alle vertrouwen in dat daar nog minstens twee boeken zullen bijkomen. Een aparte terugblik op wat er gelezen werd komt er nog aan.
5x naar een museum Ik ging exact 5 keer in België naar een museum.
Mooi wel dat het in vijf verschillende steden was ook. Ik betwijfel dat hier nog een bezoek bijkomt in 2022, maar de Museumpas is dus wel voldoende bovengehaald.
V&A in LondenJames Ensorhuis, Oostende
Daarnaast bezochten we ook enkele musea in het buitenland:
The British museum (Londen)
Victoria and Albert museum (Londen, favoriet!)
The National Gallery (Londen)
Het museum der Schone Kunsten (Bilbao)
Het Guggenheim (Bilbao)
Het San Telmo museum (San Sebastian, favoriet!)
Dankbaarheid oefenen door vaker te reflecteren en stil te staan bij de leuke dingen (ik wil terug actiever gaan journallen hierrond) Er werd actiever met de bullet journal gepruld. Al stopte ik na een maand of drie met een aparte pagina voor lichtpuntjes omdat ik merkte dat ik deze amper invulde. Nu maak ik per maand een soort terugblik waarin ik lichtpuntjes noteer.
Ik wil hiermee in 2023 na de verhuis veel meer aan de slag nog. Maar het ontbreekt me soms nu aan energie en tijd.
Naar de cross gaan Nog maar één keer gelukt, maar het was wel een mooie. We gingen begin november naar het Europees Kampioenschap in Namen (vrouwen en beloften). Dit puntje zou nog kunnen verbeteren doordat ik potentieel in de kerstvakantie nog naar Zolder zou willen gaan. En anders sowieso op 1 januari naar Baal.
EK Namen
Vaker foto’s nemen Goh, ik heb hier soms aandacht voor gehad en soms ook totaal niet. Ik zou dus niet stellen dat dit puntje gelukt is, maar ook niet mislukt.
1 keer per week sporten. Gemiddeld. Ik zou deze durven afvinken. Gemiddeld gezien heb ik zeker één keer per week gesport. Maar er zijn ook weken geweest dat daar geen fut voor was.
Bij 5 nieuwe plekken gaan eten Deze heb ik actief proberen bijhouden. Ik klop momenteel af op net 5 nieuwe plekken (in België he, maar dat was de bedoeling). Dat zou veel beter kunnen, maar ik heb veel minder etentjes gedaan in 2022 dan verwacht. Again, iets met de bouw.
Op uitstap naar Wallonië Simpel: deze is niet gelukt. Tenzij je de cross in Namen zou laten meetellen.
3 nieuwe dingen leren (dit kan letterlijk vanalles zijn) Totaal niet mee bezig geweest. Ik heb ongetwijfeld nieuwe dingen bijgeleerd, maar niet bewust. Dus deze kan ik niet afvinken.
Foto’s afdrukken Nope, nope. Het is momenteel al een uitdaging om foto’s te sorteren van een vakantie. Laat staan van alles. Wil ik nog steeds eens doen. Maar niet nu.
6 historische nieuwsbrieven schrijven Ik ben even moeten gaan tellen en kan afkloppen op drie. Dat is dus niet geslaagd. In my defense: ik had heel wat inspiratie dit jaar, maar simpelweg niet de tijd om de ideeën uit te werken. Komt wel weer.
5 jaar samen vieren Staat nog op de planning want ons jubileum is pas op 28 december. Het zal waarschijnlijk gewoon uit eten worden en verder niets speciaal. Maar ik vind dat dan toch wel al geslaagd.
Et voila, uiteindelijk nog niet zo’n slecht resultaat denk ik dan? Ik ben nochtans niet heel bewust met deze doelen bezig geweest, al was dat wel de bedoeling tijdens het opstellen van het lijstje. Maar soms komen er gewoon wel wat andere dingen tussen natuurlijk.
Nu Supermarktketens Carrefour en Delhaize prikkelloze namiddagen invoeren waarbij er geen muziek speelt op de achtergrond, geen mededelingen worden afgeroepen en de lichten wat meer gedoofd worden, ging er deze week wat meer aandacht naar de invloed van prikkels op ons welbevinden. Ik zal mezelf nooit hoogsensitief noemen, omdat ik niet helemaal vind dat die term bij mij persoonlijk past. Maar ik ben wel enorm prikkelgevoelig, vooral op vlak van licht, geluid en emoties/drukte van anderen die ik al eens durf overnemen.
Een gevoel van overprikkeling leidt bij mij al snel tot hoofdpijn, tranen en negatieve gedachten. Het lukt me op dat moment niet zo heel goed meer om over dingen (helder) na te denken. Gelukkig weet ik ondertussen al wat beter wat helpt. Dus bij deze mijn persoonlijke lijstje.
Slapen Op nummer één de enige remedie, terwijl al de rest hieronder eerder lapmiddeltjes zijn. Slaap heelt alle wonden en ook alle prikkels. Krijg ik dus ’s avonds last van een vol hoofd, dan kruip ik gewoon vroeger mijn bed in. Simpel.
Me afzonderen Me even alleen zetten, met de deur toe, om dan voor me uit te staren, helpt ook om de dingen even stil te zetten. Het is soms wel een mes dat aan twee kanten snijdt, want alleen zijn betekent ook alleen zijn met mijn gedachten. Dus dit helpt niet altijd.
Wenen Vooral wanneer ik emotioneel overprikkeld ben en het er even uitmoet. Dan neemt wenen de spanning in mijn gezicht en op mijn ogen weg. Als het vat volloopt, loopt het meestal ook over. En dan laat je dat best gebeuren.
Douchen Het geluid van water is een van de meest rustgevende dingen die er zijn. Daarnaast heeft warm water sowieso een helend effect op vastzittende spieren en luchtwegen. Dus ik voel me altijd beter na een douche. En je doet dat ook meestal alleen, dus die rust neem je meteen ook mee :).
Lezen Maar alleen als ik overprikkeld ben door geluid of emotionele dingen. Als licht/een druk op mijn ogen het probleem is, helpt het net niet. Want het witte papier is te fel dan. Thank God voor een e-reader die je donkerder kan zetten. Sowieso staat mijn smartphone- en computerscherm altijd op warm en redelijk donker.
Even in een verhaal duiken en de wereld om heen uitsluiten is vaak een goede manier om de prikkels en emoties even te laten ‘zakken’.
Autorijden Ook niet bij overprikkeling door licht natuurlijk, maar ik schreef denk ik al eens eerder dat mijn hoofd helderder en rustiger wordt van autorijden met muziek op de achtergrond. Vaak is het resultaat van die gedachtenstroom dat het allemaal niet zo erg is als het leek.
Schrijven Hangt ook heel erg van het moment af, maar het gewoon even zien verdwijnen op een blad papier of in een blogpost kan al kalmeren. Je neemt letterlijk afstand van je gedachten op deze manier.
Praten Ik heb snel het gevoel dat ik me opdring, en praat niet met iedereen graag over hoe ik me echt voel. Maar het soms gewoon uitspreken tegen iemand helpt echt. En dat die persoon dan niet per se meezoekt naar een oplossing, maar gewoon even luistert en mijn gevoelens erkent. Want heel vaak is er niet echt een probleem dat moet opgelost worden, maar is het gewoon even te veel. En dat luidop uitspreken is vaak al een oplossing op zich.
Ongetwijfeld zijn er nog zaken, maar dit zijn by far de belangrijkste, of de dingen die het beste helpen.
Het is alweer van half augustus geleden. En dat is al een tijdje, zo’n dertig graden verschil :). Tijd voor een nieuwe portie lichtpuntjes.
Onze vakantie naar Bilbao en omgeving. Nog geen tijd gehad om iets daarover te schrijven, maar de eerste post is bijna een feit dus het komt eraan!
Er was de bloemenpuppy aan het Guggenheim, de straatjes van Casco viejo, de baai van San Sebastian en net een dag regen tijdens ons bezoek aan de kasteelrots. En veel pinxtos en goed(kop)e wijn. Alles wat een vakantie moet zijn dus.
Bij thuiskomst gingen we meteen naar een oefenmatch van The Belgian Cats, met dank aan een klant. Ik had nog nooit een basketbalmatch gezien en heb trauma’s aan de lessen basketbal tijdens L.O. Maar turns out dat dat nog wel een attractieve sport is om naar te kijken. Kijken hé.
Veel stress en gedoe door een groots event op het werk, dat heel succesvol was, maar waardoor we onverwacht achteraf met enkele collega’s bleven plakken op kantoor. En het was echt een hele fijne avond waarin het plots hollen was voor de laatste trein naar huis 😉
Ons team organiseerde een halloweenfeestje, compleet met driegangenmaaltijd in thema (wormensoep, scary papripa’s.. you name it!). Ik bleef onverwacht toch en het werd weer zo’n toffe avond vol gezelligheid. En te veel eten, as usual.
De museumpas werd een aantal keer bovengehaald. Zo gingen we naar de Invader tentoonstelling in het MIMA en het MAS in Antwerpen!
Terug danslessen, terug meer volk op kantoor, terug de feestjes en sociale activiteiten die we na 2? (of was het 3?) najaren vol covid-19 hebben moeten missen.
Ik ging naar Sum41 + Simple Plan in Vorst Nationaal en haalde mijn innerlijk tienermeisje nog eens boven. Met een keelontsteking weliswaar.
Ook de herfstwandeling kan van de herfst bucketlist geschrapt worden. Ik ging met twee vriendinnen op stap in de bossen van Oud-Heverlee. Het was toen nog verdacht warm en dat maakte het extra tof. We liepen ook voor een keer niet verloren.
We gingen eindelijk, na twee jaar, nog eens naar de cross. Ik was vergeten hoe leuk dat is en hoe enthousiast ik daarvan word. Zo blijkt dat dus ook in Wallonië er al eens Vlaamse schlagers en Vuurwerk van Camille door de boxen knallen langs een crossparcours.
#projecthuis zit in een eindfase. Ik heb sinds kort enkele binnendeuren (die nog niet opengaan wegens gebrek aan een klink) en een trap. En al een aantal geverfde muren. Er is nog heel wat werk, maar de meeste dingen die we nu doen zijn daarna klaar. En dat is nieuw voor mij na een kleine vijf jaar werken :).
Het was een ontzettend fijne nazomer en ook al heb ik niet altijd van die extra zon kunnen profiteren door de bouw. Het was dan tenminste niet om te bevriezen tijdens het doorwerken. Dat is nu wel anders tegenwoordig. Ik kijk om zoveel redenen uit naar de lente.
Als iemand die nogal eens worstelt met haar controledrang is het niet weten soms een hele opgave. En dan gaat het me niet om de hoofdstad van pakweg Pakistan (Islamabad!) of het aantal exacte poten van een duizendpoot (30 tot 42 gemiddeld!).
We zijn in onze huidige maatschappij zo gewoon om alles correct af te meten en alles onmiddellijk te weten. Ik google hoofdsteden en biologische weetjes in een paar seconden bij elkaar. Via een app check ik realtime hoeveel geld er op mijn bankrekening staat en velen onder ons kunnen elk moment van de dag hun hartslag monitoren via een smartwatch (wie mij goed kent, weet dat ik dat dé horror vind). We tracken onze slaap, onze waterinname, het aantal uren dat we dagelijks op onze smartphone zitten, het aantal boeken dat we jaarlijkse lezen… Cijfers vliegen in het rond.
Daardoor creëren we de illusie dat alles meetbaar en dus per definitie voorspelbaar is. Maar die waterinname, gekke weetjes of boeken zijn maar details. Het echte leven is niet voorspelbaar. We weten niet wat morgen gebeuren zal.
Soms staat de wereld op zijn kop. Soms staat jouw wereld op zijn kop. Soms volstaan cijfers niet langer om het te weten. Soms weten we het niet meer. En die soms is eigenlijk een ‘altijd’.
Eigenlijk weten we alleen zeker dat we het niet weten. Dat controle slechts schijn is. En dus moet er ruimte gemaakt worden om niet te weten. Niet weten is oké. En het duurt soms verdomme lang voor ik mezelf dat weer influister.
Als ik mezelf vergelijk met vijf jaar geleden weet ik dat die controledrang al iets vaker blijft zitten. Ik laat regelmatig ruimte om niet te weten. Om te laten komen wat komt. Ik ben daar al best trots op. Het is interessanter om het pad te bewandelen dan je te blijven afvragen of het de moeite waard zal zijn. Misschien is dit dan toch ouder worden? 🙂
In juni 2021 trok ik nog eens naar mijn favoriete stad Londen. Omdat ik al wel vaker over de Britse hoofdstad hier heb verteld, focus ik voor deze trip in mijn verslagjes op de nieuwe dingen die ik er heb gedaan.
Tijdens onze tweede dag stond er daguitstap naar het statige Windsor op de planning. We brachten een bezoek aan Windsor Castle, waar de toen nog in leven zijnde queen Elizabeth II haar dagen doorbracht.
Vervoer
Om in Windsor te raken namen wij de trein van in Paddington Station (waar je met de metro makkelijk raakt). We reisden met de Great Western Railway en kozen voor een anytime ticket, waarmee je geen trein op een vast uur moet boeken. Een dagticket zeg maar.
Onze route was de volgende:
Paddington – Slough
Slough – Windsor & Eton Central
Slough is een tussenstation dat voorzien is op een meute toeristen die elke dag het minitreintje neemt naar Windsor. De reis is dus zeker goed te doen. Je bent vanaf Paddington ongeveer 40 minuten onderweg, inclusief de kleine tussenstop. Je komt aan in het centrale station van Windsor en wanneer je dat buiten wandelt zie je het kasteel meteen.
Tussen half 11 en 11u is het trouwens wissel van de wacht in Windsor en marcheren ze het kasteel binnen. Wij hadden een ticket om 11u en dus keken we naast het kasteel naar de optocht.
De wissel van de wacht met het beeld van koningin Victoria dat je voor het kasteel kan vinden.
Tickets en tarieven
Je reserveert best op voorhand online je toegang voor Windsor Castle. Je kiest een tijdslot en kan dan meteen online betalen. Wij gingen op zaterdag en betaalden 28,50 pond p.p., het duurste tarief. Check zeker op voorhand of er geen afwijkende openingsuren zijn, of de St. George’s chapel open is op de dag van je bezoek (dat was voor mezelf een voorwaarde) en of er geen grote zalen dicht zijn die je wil zien. Voor ons bleef er zo maar 1 dag over van de 5 dagen dat we in Londen waren dat we én het kasteel én de kapel konden zien.
Met een online ticket moet je ook in de rij aanschuiven, maar het gaat binnen heel vlot. Je moet kort langs security. Een audiogids zit inbegrepen in je ticket, maar ook daar moet je voor aanschuiven in de rij. Het duurde dus even voor we helemaal klaar waren voor ons bezoek. Foto’s mag je nemen op alle buitendelen van het kasteel, maar niet binnen. Vandaar dat deze post dus vooral veel tekst bevat.
Queen Mary’s doll house
Eens binnen zijn er drie ‘routes’ die je kan nemen: de semi state rooms en de state rooms van binnen bewonderen, de St. George’s chapel of het Queen Mary’s dolls house, waarna je ook in de state room route belandt. Wij kozen om eerst het doll’s house te doen, maar dat wordt zorgvuldig bewaard in een donkere kleine kamer en dus moesten we alweer even in de rij.
Het poppenhuis is echt prachtig dus ik raad zeker aan om er geduld voor uit te oefenen. Het Doll’s house is gemaakt voor koningin Mary Of Teck, grootmoeder van Elizabeth II, ter ere van de vele Engelse ambachtslieden die het land rijk was begin 19de eeuw. Het is een immens poppenhuis met alle mogelijke kamers die je maar kan inbeelden en een heuse tuin waarin duizenden attributen op kleine schaal zijn nagemaakt. Levensecht en met veel precisie. De restauratie van alle individuele stukjes is een voortdurend project. De manier waarop het miniatuurhuis is ingedeeld zegt ook veel over het koninklijke leven in die tijd.
(Semi) state-rooms
Je doorloopt een vaste route voor de state rooms en afhankelijk van of er ruimtes in gebruik zijn door de queen (of ondertussen, de king) is de route korter of langer. In elke zaal kan je een of meerdere fragmenten van de audiogids luisteren. Met uitleg over de zaal in kwestie en vaak ook over de kunstwerken die er hangen. De kunstcollectie van Windsor Castle is echt immens, ik keek mijn ogen uit. Het was een van de eerste keren ooit dat ik een paleis bezocht dat nog steeds in gebruik is door de monarchie. Een aantal zalen deden me denken aan Versailles.
Op het einde van de route kom je uit bij een deel van het kasteel dat we niet in mochten omdat de queen er gebruik van maakte.
Als je op het domein The great Tower spot kijk dan even welke vlag er omhoog hangt. Is het The Royal Standard (zie foto hieronder)? Dan is de koning(in) hier vandaag thuis.
The great tower met royal standardAndere view op diezelfde great tower
St. George’s chapel
Ik geef toe dat mijn hoofdreden om Windsor Castle te bezoeken de St. George chapel was. Er lagen op dat moment 10 Engelse vorsten begraven, ondertussen 11 want ook Elizabeth II ligt er naast haar man prince Philip. Onder meer Edward IV, Henry VIII en George VI (Elizabeth’s papa) kan je er vinden. De kapel is ook gebruikt voor het huwelijk van Harry en Meghan. Het was trouwens Edward IV die de bouw van de kapel startte en Henry VIII die het gebouw voltooide.
De kapel is overduidelijk gotisch en binnen volg je opnieuw een specifieke route met behulp van je audiogids. Heel wat koningen liggen begraven in de catacomben waar je niet in mag en ook de grafkelder van Henry VIII is niet toegankelijk omdat die alleen geopend kan worden door een zware sluitsteen onder de vloer van het koor te verwijderen. Ook Charles I, de onthoofde koning van England, ligt in diezelfde grafkelder.
Een gelukkig meisje 🙂
We waren uiteindelijk langer binnen dan ik voorzien had. Ik denk zo’n kleine drie uur (korter kan ook, maar ik bekijk graag alles :)). Op zoek naar een tof eettentje in Windsor, belanden wij bij Sebastian’s. Een gezellige Italiaan in een rustige zijstraat van de winkelstaat. Het is er niet groot dus je moet wat geluk hebben met een tafel. Het was er lekker en de bediening was heel vriendelijk.
The long walk
Weer wat bekomen gingen we richting Windsor Great Park om een stukje van The long walk te wandelen. The long walk is zoals de naam zelf al suggereert een meer dan 4 km lange wandeling die begint bij Windsor Castle en eindigt op de top van Snow Hill waar een ruiterstandbeeld van koning George III staat. Wij wandelden een kilometer ongeveer door het park, waar locals lagen te zonnen in het gras en hondjes in het rond renden. Je hebt er een prachtig zicht op het kasteel.
Nadien ging we nog even het schattige dorpje Windsor in en deden we wat winkeltjes. Je kan er ook nog voor kiezen om Eton te bezoeken, met Eton college, de bekende jongensschool als hoogtepunt. Maar het was al wat later en de voetjes waren moe dus namen we weer de trein naar Londen.
Ik vond Windsor heel erg de moeite om te bezoeken. Je moet het wel echt als daguitstap zien want je kan je zonder moeite een hele dag vermaken in en rond het kasteel. Het is een best prijzig uitje met de trein en toegang, maar ik vond het persoonlijk zijn geld zeker waard.
Het was er wel drukker dan ik had verwacht. Ik vond het heel wat toeristischer dan bv. Hampton Court Palace (al kan dat ook aan de periode in het jaar gelegen hebben). Hampton Court is qua geschiedenis en architectuur ook nog net wat meer mijn ding. Maar Windsor is nog altijd in gebruik en dat maakt het op zich ook heel speciaal. Ik zou zeker nog eens terug willen, al is het maar om The queen haar laatste rustplaats in de kapel een bezoekje te brengen.
Andere koninklijke optrekjes een bezoekje brengen?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Het is hier de laatste weken wat stiller geweest dan ik zou willen. Dat had wel een goede reden. Ik maakte achter de schermen de switch naar mijn eigen .be website. Na 7,5 jaar bloggen, ongeveer 500 berichten en meer dan 1200 foto’s zat mijn gratis opslagruimte van wordpress.com voller dan vol.
Omdat ik niets wil weggooien, besloot toch zelf te investeren in een nieuwe website. Bij deze is er nu dus goannelies.be. Met dezelfde content en een licht andere lay-out (mijn huidig thema was niet meer zo up to date). Ik ben nog bezig met naar manieren te zoeken om zoveel mogelijk mensen automatisch te laten mee volgen naar de andere blog, maar als je niets wil missen kan je best zelf de nieuwe blog beginnen volgen, waarvoor heel veel dank ❤️.
Via onderstaande knop kunnen wordpress.com gebruikers alvast in één klik volgen:
Begin september gaf ik een overzicht van mijn gelezen boeken tijdens de zomer. Nu doe ik dat opnieuw, maar dan van september – oktober. Ik noem het even de Indian Summer. Ik las 8 boeken, niet slecht al zeg ik het zelf. Het is een gevarieerde mix en er zitten zeker wat aanraders voor je leeslijstje bij. Ik geef de titels mee in het Engels wanneer ze nog niet zijn vertaald.
Medusa is een Gorgon, maar in tegenstelling tot haar twee onsterfelijke zussen, is zij wel sterfelijk. Op een dag wordt ze door de zeegod Poseidon verkracht in de tempel van Athene. De godin neemt achteraf wraak door Medusa te vervloeken met slangenhaar zoals haar zussen, maar vooral met een dodelijke staar. Iedereen die haar aankijkt verandert in steen. Ondertussen moet Perseus, zoon van oppergod Zeus en Danae, op queeste om zijn moeder te redden van een gedwongen huwelijk. Zijn missie? Het hoofd van een Gorgon.
Griekse mythologie is nog nooit hotter geweest dan nu. Nathalie Haynes is voor mij de koningin van dit soort hervertellingen. Boeken als Circe van Madeline Miller en De stilte van vrouwen van Pat Barker zijn hier in België en Nederland misschien wel bekender, maar ik raad toch aan om deze erbij te nemen. Of als je liever over Troje leest kan haar vorige roman ‘A thousand ships’ je misschien bekoren. Medusa’s verhaal is dramatisch, maar nog leuker vond ik de voor mij onbekendere personages zoals Andromeda en de stukken met de Goden in de hoofdrol.
Loveday Fitztalbot en zijn wapenbroeders van The Essex Dogs landen op de kust van Normandië onder koning Edward III om diens claim op de troon met geweld te winnen. Allen laten ze een verleden achter, zeker sinds hun ‘kapitein’ een tijd geleden spoorloos verdween. Wanneer ze door het Franse platteland marcheren, dingen platbranden en stad per stad innemen en verwoesten komen de Essex Dogs regelmatig voor een uitdaging te staan.
De bekende Britse historicus en documentairemaker Dan Jones schreef met Essex Dogs zijn eerste fictieboek. Het is deel één van een geplande trilogie over een groep soldaten tijdens de Honderdjarige Oorlog. Een oorlog die niet vaak het onderwerp is van fictie en daarom vond ik des te interessanter. Het is wel enkel een boek voor wie houdt van veldslagen. Voor de fans dus van Bernard Cornwell en Conn Iggulden. En voor wie al eens graag naar Vikings of The Last Kingdom kijkt. Ik kijk uit naar het volgende boek.
Lila en Elena groeien als beste vriendinnen op in een armere wijk van Napels. Ze doen het allebei goed op school, maar de ouders van Lila willen niet dat ze naar het conservatorium gaat. En dus moet Lila op haar 12de al bijspringen in de schoenmakerszaak van haar vader, terwijl Elena Latijn en Griek leert op school. Zo groeien de meisjes een beetje uit elkaar, zeker wanneer ze met jongens beginnen omgaan.
Af en toe grabbel ik een bekend gehypt boek mee uit de bib. Ik had een dramatisch levensverhaal verwacht van twee vriendinnen, maar kreeg eigenlijk een traag literair boek met personages die niet uit elkaar te houden zijn. Behalve Lila en Elena dan. Dit is nog maar het eerste boek van vier, maar het prikkelt me niet genoeg om de volgende te willen lezen. Ik vond dit dus een tegenvaller, ook al hou ik wel van dat Italiaanse sfeertje. Maar boeken van Italiaanse auteurs vallen iets te vaak tegen jammer genoeg.
Matthew Shardlake krijgt van koningin Catherine Parr de opdracht om een van haar oude vrienden te helpen met een case voor het hof van de voogden. Er zijn redenen om aan te nemen dat de familie Hobbey munt probeert te slaan uit de landen van Hugh Curteys. Matthew en Barak trekken naar Hoyland priory, niet ver van Portsmouth waar het Engelse leger zich voorbereid op een invasie van de Fransen. De schepen The Great Harry and The Mary Rose liggen er voor anker. Hoyland is ook niet ver van de plek waar Ellen Fettiplace is opgegroeid en waar 19 jaar geleden iets is gebeurd dat ervoor zorgde dat ze het Bedlam ziekenhuis niet meer durft verlaten.
Een volgend mysterie voor advocaat Matthew Shardlake. Twee cases deze keer. Matthew werkt zich danig in nesten en probeert mensen te helpen die niet geholpen willen worden. Ik vond dit een van de betere delen van de reeks, omdat de oorlog met Frankrijk en het lot van de Mary Rose (dat is een schip) mooi in het verhaal verweven zijn. Voor de fans van mysterie en spanning die eens wat anders willen.
Ithaca – Claire North (ook vertaald in het NL als Ithaca)
Penelope wacht al 17 jaar op de terugkeer van haar man Odysseus, de koning van Ithaca. Haar zoon Telemachus is ondertussen al een jongeman die graag evenveel faam wil vergaren als zijn vader. Wanneer piraten een van de kuststeden aanvallen op zoek naar goud, moet Penelope zich proberen verdedigen met de weinige mannen die niet naar Troje afzakten. Ondertussen verwachten diezelfde mannen dat ze een nieuwe echtgenoot kiest. En dan zijn er nog geruchten dat haar nicht Clythemnestra zich verbergt in Ithaca, na de moord op Agamemnon.
Nog een Griekse hervertelling, jammer genoeg niet van hetzelfde niveau als Stone blind. Het verhaal is nochtans niet slecht en North schrijft fijn. Maar dit is het eerste boek van drie en het gaat allemaal zo traag vooruit. Het boek gaat over Penelope, maar we leren haar amper kennen. Ik vond de stukken met Clythemnestra en Ellektra de beste, maar er zijn boeken genoeg die over hen gaan. Jammer, ik denk niet dat ik deel 2 oppik.
De Amerikaanse Charlie St Clair reist met haar moeder naar Europa voor een abortus. Tijdens een tussenstop in Engeland bedenkt ze zich en stapt ze op een trein naar Londen. Haar Franse nicht Rose is verdwenen tijdens WOII en de naam van Eve Gardiner komt naar voren in het dossier. Die Eve heeft zo haar eigen reden om samen met Charlie op zoek te gaan naar ene Réné die een restaurant uitbuitte met dezelfde naam als een ander etablissement waar Eve tijdens die andere Grote Oorlog werkte als spionne.
Kate Quinn stond al langer op mijn lijstje en dit is haar bekendste boek. Het vertelt het waargebeurde verhaal over enkele vrouwelijke spionnen tijdens WOI en breidt er nog een perspectief vlak na de drama’s van WOII aan. Ik vond dit een heel boeiend boek dat sterk is geschreven, maar ik had toevallig niet zoveel met de vrouwelijke hoofdpersonages. Ik kijk er wel naar uit om andere werken van Quinn te lezen.
De zussen Hester, Melis en Hope proberen samen te overleven op hun boerderij, na de dood van hun vader. Wanneer het zoontje van Hester, Rafe, negen jaar wordt komt zijn vader hem opeisen. Die vader is niemand minder dan George Villiers, hertog van Buckingham. Hester besluit dat er niets anders opzit dan te vluchten. Maar ook Melis en Hope hebben zo hun eigen geheimen.
Zo’n prachtige cover en een verhaal van mijn favoriete auteur, dat kon niet mis gaan. En toch ging het even mis, want ik kreeg een heel ongemakkelijk gevoel bij dit boek. Het is een historische thriller, met minder ‘echte’ personages dan we van Fremantle gewoon zijn. Achteraf gezien is dit wel een goed en sterk boek, met voldoende spanning, intriges en heel veel hoop ook. De drie zussen zijn alledrie om een andere reden een outcast. En hebben zo hun eigen uitdagingen. Maar het is niet mijn favoriete boek van deze auteur. Toch een dikke vier sterren waard hoor.
Margaret Hale keert terug naar haar ouderlijk huis Hellstone wanneer haar nicht Edith gaat trouwen. Haar vader is er pastoor, maar krijgt gewetensbezwaren en geeft zijn ambt en huis op. Ze verhuizen naar Millstone in het noorden van het land. Millstone is een industrieel dorp waar veel armoede heerst. Margaret ontmoet er ook de rijke Mr. Thornton die niet meteen in de smaak valt.
De bekende klassieker die ik graag bestempel als Jane Austen voor socialisten. Een typische Victoriaanse roman met veel drama en een traag liefdesverhaal. Een beetje te traag naar mijn zin. Er zitten ook enkele personages in die dialect praten wat de leesbaarheid niet zo bevorderde. Ik heb eigenlijk verder weinig over het boek te zeggen. Het is zeker geen slechte klassieker, maar je moet er de tijd voor nemen. En ik hoef hem niet meteen nog eens te lezen.
Et voila, heb jij de laatste tijd zoal voor goeds gelezen?
Het is hier de laatste tijd eerder de onregelmaat die heerst wat bloggen betreft. Dat heeft twee grote redenen. Na twee jaar coronaperikelen met beperkingen in het najaar, kan dit jaar weer alles. Het sociale leven in de week is dus weer helemaal opgestart met twee keer per week een dansles, en ook op het werk zijn er avonden met events. De agenda vult zich hier dus organisch en de avonden dat ik thuis ben plof ik al eens graag in de zetel en dan schiet het bloggen er wat bij in.
De tweede reden is nog simpeler: #projecthuis. We zitten in jaar vijf van vijf en dan is er nog bakken werk. Ik kreeg heel wat clichés naar mijn hoofd gezwierd maar over de topper ‘De laatste 10% duurt even lang als de eerste 90%’ kan ik alvast zeggen dat die klopt. Ook zo schiet het bloggen in de weekends er al eens bij in.
Maar dat is prima. Ik heb nog heel wat inspiratie, ook voor de boekenblog en de historische nieuwsbrief. Maar het is gewoon even niet voor nu. En de volgende weken zullen mijn avonden in ieder geval al wat rustiger zijn en hoop ik meer tijd te krijgen voor zowat alles. Zelfs lezen staat op een lager pitje.
Mijn lijf maakt ook al een aantal weken duidelijk dat het herfst is. Na een coronaprik die me alweer niet helemaal goed is bekomen, kwam de keelontsteking nog eens langs. Als er een ziekte is die ik verzamel dan is het wel de keelonsteking. En deze keer heb ik bijgeleerd dat met een pijnlijke keel naar Simple Plan en Sum41 gaan geen goede combo is. Al heb ik me er toch even niets van aangetrokken. Mijn innerlijk punktienermeisje was helemaal hyped. Mijn volwassen 29-jarige lijf hield zelfs de dag erna nog redelijk stand. Ook toen ik anderhalf uur met drie pubers moest doorbrengen omwille van YOUCA Action Day (vroeger: Zuiddag). Het resultaat van die sessie is dat ik nog steeds geen kinderen wil.
Dat is ook de conclusie die ik neem als ik mijn tijdlijn op sociale media bekijk. Die staat vol met babyfoto’s, zwangerschapsaankondigingen, gender reveal parties… Er is ergens massaal een biologische klok gaan tikken waar ik – in tegenstelling tot een keelonsteking – wel immuun voor ben. En dat is prima zo. Iedereen moet doen waar die gelukkig van wordt. En bij mij is dat op dit moment een avond met een boek in bed. Met een dafalgan in de buurt voor als de keelpijn terug naar boven komt.
En zo heb ik toch maar weer deze post bij elkaar geschreven. Hoe gaat het daar?
