Het overviel me plots aan het begin van de maand: eind april wonen we twee jaar in ons huis. Het huis waar ik zelf zoveel jaren mee aan heb gebouwd (letterlijk dan, zoek gerust even op blogs rond Project Huis). En voor wie dit soort clichés is beu gehoord, jammer want hier komt ie: wat vliegt de tijd zeg! Ik vind het eigenlijk ongelofelijk dat we hier al twee zomers en twee winters hebben doorgebracht.
En toch voelt dat allemaal zo normaal. Zo gewoon. Ik voel me hier echt thuis en heb mijn draai gevonden. Zijn er dingen die ik een volgende keer anders zou indelen? Ongetwijfeld, maar heel veel heb ik nog niets gemist. Je begint na twee jaar wel te merken dat je sommige dingen wat harder moet kuisen al eens, of moet repareren. En er zijn nog zaken niet af: niet elke ruimte is volledig geverfd en er missen nog (definitieve) meubels op bepaalde plekken. Momenteel is de focus ook verlegt naar de tuin en het terras, en we hebben pas sinds afgelopen winter een deftige oprit. Dus nog werk genoeg!
Na twee jaar stelt gelukkig niemand nog de vraag hoe dat samenwonen bevalt, maar die eerste maanden heb ik die vraag zo vaak gekregen, haha :D. Gelukkig wisten het lief en ik dat we redelijk goed dingen samen kunnen doen: we werken samen en hebben samen gebouwd (allez ja, behalve in het financiële aspect). Dus dan kan de relatie wel wat aan. Dus dat samenwonen is eigenlijk meteen in zijn plooi gevallen. En voor het lief was verhuizen van de stad naar het platteland ook wel echt een verademing.
De eerste maanden had ik wel een serieuze terugslag door alle stress van bouwen en verhuizen. Dat heb ik wel even gevoeld moet ik zeggen. Maar dat is uiteraard van de baan. Al krijg ik niet meteen goesting om het allemaal nog eens te doen, haha. Mocht ik ooit een buitenverblijfje willen (ge weet nooit dat ik eens de jackpot win), ga ik toch voor iets dat al helemaal af is ;).
Uiteindelijk heb ik vooral geleerd dat je niet veel nodig hebt om van een huis een thuis te maken: het juiste gezelschap en vooral de nodige fysieke en mentale ruimte om jezelf te kunnen zijn. En dat kan ik heel mooi van mijn lijstje afvinken.
In augustus 2023 trokken het lief en ik voor onze zomervakantie niet naar de zon, maar naar (Noord)-Ierland – waar we alle seizoenen meemaakten. Vliegen deden we op Dublin, waar we het even verkenden, om daarna door te reizen naar Belfast om het woelige verleden van Noord-Ierland en de prachtige natuur te ontdekken.
Met het Titanic Quarter en het Cathedral Quarter hebben we al twee toeristische wijken uit de stad bezocht. Vandaag neem ik jullie mee naar de derde wijk waar heel wat te beleven valt: het Queen’s Quarter. Maar eerst starten we met het hart van de stad: de City Hall.
City Hall
De City Hall is misschien wel het meest indrukwekkende gebouw uit het centrum van Belfast.Je vindt het op Donegall Square en het gebouw dateert van 1906.
City Hall by night
Er zijn meerdere manieren om het gebouw te bezoeken. Op de benedenverdieping is een gratis tentoonstelling over de geschiedenis van Belfast en Noord-Ierland. Die expo bezochten wij. Daarnaast kan je een betalende tour van het gebouw boeken waarmee je ook de bovenverdieping aandoet. Op het moment dat wij er waren was er een evenement en dus was de boven in gebruik.
De expo is verdeeld over verschillende kleine kamers en is tegelijk heel gedetailleerd en toch voldoende algemeen. De geschiedenis van de stad komt aan bod van het ontstaan tot halverwege de 20ste eeuw. Over The Troubles is er enkel één witte kamer met getuigenissen. En dat vond ik jammer, want ik had net gehoopt om over deze woelige periode meer te leren. Maar ook als lokale overheid is het blijkbaar niet gemakkelijk om daar objectief over te berichten in deze tijd.
Het gebouw is wel echt een pareltje met prachtige neoclassicistische koepels, glas-in-loodramen en een grote statige trap. Zo’n rondleiding lijkt me dus zeker fijn en staat voor een volgende keer op het programma.
Rond de City Hall is een mooie tuin, met ook een plek voor de Titanic Memorial Garden, waar de namen van alle slachtoffers van de ramp te vinden zijn.
Titanic memorial garden
St. George’s market
Ietwat verderop vind je St. George’s market een overdekte markthal die enkel vrijdag en in het weekend open is en waar zowel eetkramen als eerder creatieve winkeltjes te vinden zijn. Wij waren er tijdens de craft market en ik noem dat een hipster markt met allemaal kunstenaars of artisanale bakkers/koks die hun creaties aan de man brengen.
Wij konden er maar even blijven en dat vond ik enorm jammer want ik vond dit is een geweldige plek. Aangezien de markthal enkel in het weekend open is, konden we ook niet meer teruggaan. Ik kocht er een kussensloop met een vos op (nog steeds mijn favoriet) en enkele kaartjes.
Op naar queen’s quarter nu. Dat is een eindje stappen richting het zuiden van de stad. Je komt dan door wat straten die wat meer verloederd zijn, maar het queen’s quarter, genaamd naar The Queen’s university, is zeker wel hip te noemen.
Botanic gardens
Eerste stop: de botanic gardens, een groot park met een enkele serres, waaronder het befaamde palm house, dat toe was op een zondag. De zon scheen ondertussen volop en ik voelde me in deze stad helemaal thuis, zoals je kan zien ;).
Palm house van de botanic gardens
Het park heeft ook een mooie Engels ingerichte rose garden. Daarnaast is er een speeltuin voor de kinderen.
Rose garden in de botanic gardens
Van in het park kan je ook naar het Ulster museum, het grootste museum van de stad. Ulster is één van de vier oorspronkelijke provincies van Ierland en de naam van de regio die je nu zou kunnen gelijkstellen met Noord-Ierland. Het museum is zoals zoveel staatsmusea in de UK gratiste bezoeken.
Het museum is opgedeeld uit verschillende verdiepingen, elke verdieping heeft zijn eigenheid. Zo vindt je op de benedenverdieping geschiedkundige informatie over The Troubles (wat ik niet vond in de City Hall, vond ik hier dus wel), zijn er een aantal natuurkundige verdiepingen (met opgezette dieren en skeletten enzo), en op de bovenste verdieping hangt kunst. Een alles-in-één museum dus.
Links: The Troubles poster. Rechts: op veel plekken was er een varieteit aan spullen bij elkaar gezet :).
Ik vond de akoestiek er wel luid (er liepen ook veel kinderen rond), dus wij deden het stukje over The Troubles en zochten (en vonden) dan de rust bij de kunst. Het is wel echt een heel mooi modern museum, alleen was door de grootte van het aanbod onze focus wat zoek. Wij hadden die dag ook al heel wat gezien, dus we besloten niet te lang te blijven.
Queen’s university
Op de terugweg passeerden we nog langs Queen’s university, de onafhankelijke universiteit. Het Lanyon gebouw staat er al sinds begin 19de eeuw en is geïnspireerd op gebouwen uit het Tudortijdperk. De gotische kapel doet dan weer denken aan St. George’s chapel uit Windsor.
De kapel
Ik zou hier wel kunnen studeren! The Queen’s university heeft zich afgesplitst van de Ierse universiteit na de onafhankelijkheid van Ierland in 1908.
Et voila, de botanic gardens, het Ulster museum en Queen’s university maken van Queen’s quarter een fijne wijk om te bezoeken tijdens je citytrip. Al ben je op een halve dag wel rond. Er zijn ook nog heel wat leuke studentikoze bars te vinden met democratische prijzen. Opnieuw: ik zou hier wel kunnen studeren.
Stilaan werd het tijd om ook eens het minder toeristische deel van de stad te zien, maar dat is voor een volgende keer!
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Het is een zoektocht die me al een hele tijd bezig houdt. Na de verhuis, deze maand maar liefst al twee(!) jaar geleden, ging ik eindelijk meer vrije tijd hebben om ’s avonds en in het weekend tijd te besteden aan leuke dingen. En eerlijk is eerlijk: in het weekend lukt dat nog best aardig. Er zijn voldoende weekends dat we iets leuks plannen, of die ik in huis doorbreng met momenten voor mezelf. Maar die avonden, dat schiet niet op.
Ik werk 40u per week, dagen van 8u dus. Als ik daarbij de pendeltijd en de moetjes van de avond optel (koken, opruimen, douchen en een avondroutine, en tegenwoordig ook oefeningen van de kine) heb ik grofweg per avond nog zo’n 2 à 2,5 uur vrij te besteden. Op maandag en dinsdag gaat daar een uur van naar de dansles. Die avonden reken ik dat als mijn hobby en kan ik daarnaast hoogstens nog een paar pagina’s in een boek lezen – wat op zich prima is.
Maar in de praktijk merk ik dat die avonden voorbij razen. De tijd gaat op aan scrollen op mijn telefoon en te veel tv kijken. En dat is iets dat ik al even wil veranderen. Maar ik ben vaak moe ’s avonds en dan lonkt de zetel en het bakske van de tv.
De vraag is: wat wil ik juist doen in die ‘vrije tijd’ ’s avonds? De enige hobby waar ik consequent tijd voor kan maken is lezen: ik probeer zoveel mogelijk avonden minstens een half uurtje te lezen en dat lukt zeker 5 à 6 dagen van de week. De avonden dat ik dan iets anders doe en niet ‘kan’ lezen, voel ik ook meteen een soort schuldgevoel dat ik niet gelezen heb.
En dat is ook net het probleem: er zijn zoveel opties om ’s avonds te doen, dat ik eigenlijk freeze tijdens het nadenken en dan maar voor de makkelijke optie kies: scrollen of tv kijken. Alsof je aan een ijskraam staat met zoveel smaken en dat je na even nadenken je goesting in een ijsje hebt verloren.
Bij Kathleen las ik over hoe zij haar vrije tijd plant. En dat vond ik dus wel inspirerend. Want als ik op voorhand beslis wat ik wanneer ga doen, kan ik die keuzestress misschien elimineren. Klinkt logisch, niet?
Maar hier zit ik weer op een vrije dinsdagavond (het is geen dansles want paasvakantie) niet goed wetende wat ik zou kunnen doen. En dus ben ik maar beginnen bloggen over dit alles :D. Met de ambitie om mezelf nu echt eens voor te nemen mijn avonden meer te plannen. En schuiven kan altijd, maar last-minute beslissen? Dat blijkt minder mijn specialiteit.
Hoe zorg jij dat je voldoende tijd maakt voor hobby’s? Of hoe plan jij je avonden? Kom maar op met die tips, ik heb ze nodig!
Ik zou mezelf nooit echt een keukenprinses noemen, verre van zelfs. Maar ik vind het wel belangrijk om zoveel mogelijk vers te eten. Niet alleen voor de gezondheid, maar ook om een zekere regelmaat, een routine, te bekomen. Ik probeer elk weekend een weekmenu in elkaar te flansen en eigenlijk vind ik dat een vervelend taakje. Maar ik probeer er telkens wel bewust nieuwe recepten in te stoppen met voldoende variatie. Libelle lekker is daarbij voorlopig mijn beste vriend.
Ik dacht dat het wel fijn was om de recepten op te lijsten die hier wel eens vaker op tafel komen. Dat deed ik al een keer in deze post, en nu is het dus tijd voor een vervolg.
Wij eten trouwens zoveel mogelijk vegetarisch, af en toe vegan, ongeveer één keer per week vlees en nooit vis. Just so you know ;).
Canneloni met spinazie en ricotta: zo zo simpel en volledig vegetarisch! Voldoende nootmuskaat en peper gebruiken. En heel veel spinazie, zodat je meteen een bron van vitaminen binnen hebt! Ik gebruik al eens arabiatta tomatensaus voor wat extra pit.
Orzo met witte bonen, wortel en tomaat en vlees of veggieballetjes: Gebaseerd op dit recept, maar met vermicelli vind ik dit moeilijk mengen, dus blijkt orzo (Griekse pasta) de ideale oplossing. Ik vind dit geen one-pot-pasta want ik kook de pasta dus in een andere pot 😅. Ook lekker met falafal of groenteballetjes, of gebruik grote gehaktballen in plaats van soepballetjes. Wortel, witte bonen en tomaat blijkt een lekkere en voedzame combo!
Het meest gemaakte recept hier thuis is een vegan curry: kokosmelk en dan een boel groenten. Meestal met ui, aubergine, courgette, paprika, peulvruchten (bv. kikkererwten of edamame) en in de herfst/winter wat pompoen. Met een chilipeper als ik dat nog in huis heb. En dan goed kruiden met currypoeder en gember of een currypasta uit de winkel. Lekker met rijst, pasta of noedels. Ik combineer hier naar hartelust, deze is altijd goed voor de buik en voor de vitamientjes ;).
In zomer vul ik al eens traybake met veel zoete aardappel, een paprika, een ui, een courgette en een aubergine. En dan wat groenteballetjes erbij. Wat snijwerk, maar daarna gewoon een half uur de oven in en je kan ondertussen iets anders doen. Wat feta of mozzarella er nog over en smullen maar.
Een echte lasagne maak ik nooit, ik vind bechamelsaus best veel gedoe om te maken en het is ook niet zo goed voor mijn darmen. Mijn alternatief is deze witte lasagne. Het recept is koemelk- en glutenvrij, maar ik pas het wel wat aan. Zo gebruik ik geen geitenkaas en vervang ik de plantaardige room wel door echte room (maar met mate ;)). De combinatie courgette, ricotta, gehakt en pasta vind ik geslaagd.
Dit Hello Fresh recept (ik bestel er nooit, maar kijk soms dus wel naar de recepten :)) is een ideale manier om prei en tomaten kwijt te kunnen. En een heerlijk vullende ovenschotel, daar zegt niemand neen tegen toch?
In april 2024 trokken Leen en ik naar de Italiaanse stad Napels voor onze jaarlijkse citytrip. Napels wordt ook wel de buik van Italië genoemd, ze zijn er blijkbaar zot van kerststallen en er is altijd wel ergens een hoek van waaruit de Vesuvius opdoemt. Napels is veelzijdig, Napels is luid, Napels is vuil en Napels voelt nog heel echt. Het werd een fijne kennismaking met deze zonnige stad.
We sliepen in een Airbnb midden in Quartieri Spagnoli, letterlijk de Spaanse wijk. De wijk ligt tussen de drukke winkelstraat Toledo en de berg Vomero. Het is een aaneenschakeling van smalle straatjes waar net wel een auto door kan (ook dat is Italië).
De wijk dateert van de 16de eeuw toen Napels in handen was van de Spanjaarden en dit werd de plek om de Spaanse soldaten en hun families te huisvesten. Nadien werd het er minder gezellig: er heerste veel criminaliteit en armoede. En vandaag heeft de wijk daardoor nog steeds een slechte reputatie. Maar niets is minder waar: het is een zeer kleurrijke levendige wijk waar je je nog echt tussen de locals wandelt en er zitten veel lekkere goedkope restaurants en leuke barretjes.
De bekendste en misschien zelfs enige echte bezienswaardigheden zijn de Maradona murals. Twee megagrote street art tekeningen van Diego Maradona, de lokale held die voor altijd het rugnummer 10 krijgt toebedeeld. Op de plek van de murals is het constant druk, met kraampjes die truitjes en andere gadgets verkopen. Er wordt drank verkocht en er speelt voortdurend muziek. Het is een soort modern bedevaartsoord voor voetbalfans eigenlijk.
Sowieso vind je in de hele Spaanse wijk veel verwijzingen naar voetbal. Van murals, blauw-witte vlaggen tot kartonnen borden van spelers, of verwijzingen naar het aantal keer dat Napels al Italiaanse kampioen is geweest (3).
Nog leuk en typisch: de kleine barretjes die her en der opduiken en de meest zotte Spritz drankjes aanbieden aan belachelijke prijzen, ook soms in voetbalthema. En dan heb je nog de duizenden brommers die door de straten gieren en luid toeteren. Je moet soms echt uit de weg springen. Ik begrijp niet dat hier zo weinig ongevallen gebeuren want het is er soms gewoonweg gevaarlijk. De brommers staan ook her en der geparkeerd. Echte Italiaanse chaos.
Ik zou dus zeker wat tijd nemen om kriskras door de straatjes van deze wijk te wandelen en het lokale leven te ontdekken. Er zijn ook veel kleine lokale winkeltjes om inkopen te doen en je kan er dus lekker en goedkoop eten. Een aantal van onze aanraders zijn:
Il tempio de Maradona, om de hoek van de murals. Een pizzatent met ongezellig licht en veel te luide muziek. Maar wel met heerlijke Napolitaanse pizza aan spotprijzen
Ciccio Fri ziet eruit als een afhaalrestaurant (en er stoppen ook veel brommers), maar onder een plastieken tent die op straat staat kan je ook een zitplek bemachtigen. Ze hebben hier gefrituurde pizza – zoals de naam doet vermoeden – en als je denkt dat pizza lekker is, probeer dan eens gefrituurde pizza!
Vasceria Locanda is iets hipper, maar heeft heerlijke pasta’s. Voor wie eens iets anders wil dan pizza. Heel lekker gegeten hier!
Pizza en pasta beu? Dan kan je bij Valu Toledo Risotteria genieten van risotto. Ook deze is iets meer gericht op toeristen, maar ik vond het echt wel lekker.
Links: Il Tempio de Maradona, rechts: Ciccio Fri
Ik weet niet of ik er een volgende keer nog zou slapen. Ook ’s nachts is er namelijk best veel lawaai. Maar de Spaanse wijk leeft wel echt en daar genoten wij van mee. Et voila, tot zover de eerste blogpost over Napels.
Ben jij al eens in Napels geweest?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Maart was niet mijn maand. Eind februari kreeg ik de griep en ik lag ook in maart nog een hele week in bed en het heeft eigenlijk de hele maand geduurd voor de vermoeidheid uit mijn lijf was. Project gezondheid zorgde ook voor nog eens een bezoek aan de tandarts, en ik moest meteen twee keer terug: om eens grondig te poetsen (mijn vorige tandarts was gestopt en ik heb lang op wachtlijsten gestaan) en om een wijsheidstand te laten trekken: het resultaat was anderhalve week pijn aan mijn tandvlees en niet alles kunnen eten. Door ziek te zijn kwam mijn rugpijn ook erg terug en moet ik met de kine nu terug opnieuw opbouwen.
Het spreekt voor zich dat ik – de ongeduld zelve – het had gehad. Ik lag in maart meer in de zetel dan iets anders. Maar gelukkig zijn er toch een paar lichtpuntjes. Ik kroop net als heel blogland terug wat vaker in mijn pen hier. Ik heb echt de flow weer te pakken en dus verscheen er hier elke week wel iets (like in the good old days). En ik heb nog wat ideetjes klaar staan. Vooral de impact van corona beroert nog velen, zo blijkt. Fijn om hier terug wat een communitygevoel te hebben.
Links: veel in de zetel liggen, betekent ook veel lezen. Over dit boek schreef ik deze post. Rechts: laatste lessen van de cursus ‘Spaanse kunstgeschiedenis’ volgen.
Daarnaast ging ik uit eten met een vriendin, met tandpijn weliswaar, maar bon. We namen een verlengd weekend om een dag naar de wellness te gaan. En het laatste weekend van maart was er ons teambuildingsweekend met de collega’s. Nog eens zonder mezelf in de organisatie, waardoor ik veel rustiger was en ook meer energie had voor het feestje ’s avonds dat tot half drie heeft geduurd, maar het uur wisselde dus het was eigenlijk half vier. En ja, dat heb ik de volgende dag gevoeld. Gelukkig was er koers om te kijken om bij in slaap te vallen.
Links: ik leerde blaaspijpschieten tijdens het weekend en ontdekte ook een verborgen talent voor teelbalwerpen. Rechts: lentegevoel.
Er was ook eindelijk wat zon en een eerste lentegevoel en er worden heel wat (reis)plannen gemaakt voor de volgende maanden, ook fijn!
Gelezen
Ik las in februari wel wat boeken uit, maar dat stokte wat in maart. Ook wel door ziek te zijn, door een wat slechter boek en net door een heel mooi boek dat ik bewust traag heb gelezen.
In ‘The queen and the countess‘ van Anne ‘O Brien duiken we de Engelse Rozenoorlogen in vanuit de perspectieven van Margaret Of Anjou en Anne Beauchamp, countess of Warwick. Ik lees graag ‘O Brien’s boeken, maar deze vond ik niet haar beste, wel ok, gewoon niet zo speciaal.
Mere van Danielle Giles is haar debuutroman en ik mocht een recensie-exemplaar lezen. Het gaat over een aantal rampzalige mysterieuze gebeurtenissen in een klooster en over vrouwen die bij elkaar intimiteit zoeken. Ik vond dit geen goed boek, jammer genoeg.
There are rivers in the sky (Er stromen rivieren in de lucht) was mijn eerste Elif Shafak en ik vond het heel mooi en beeldend geschreven. Het gaat over drie personen die het moeilijk hebben, over de liefde voor taal en over diversiteit. Over de gruwel die IS in 2014 een hele gemeenschap heeft aangedaan, over verlies en identiteit. En vooral over water. Aanrader!
Op naar een beter april! Hoe was jouw maand maart?
Het is vandaag 1 april. De dag om anderen eens goed beet te nemen. Op het internet lees je heel wat berichten waarvan je meteen doorhebt ‘dit is niet echt’. Een collega kreeg een bericht van de school van zijn dochter dat ze deze zomer vier extra weken les moeten geven aan de leerlingen van de overheid. Dit type berichten dus. Haha, en je scrollt weer verder.
Er zijn ook berichten waarvan je hoopt dat ze een grap zijn. En niet omdat ze grappig zijn. Maar omdat ze compleet van de pot gerukt lijken.
Er is een verkrachter schuldig bevonden. De rechtbank heeft beslist dat er voldoende aanwijzingen zijn en dat er dus sprake is van verkrachting. Maar de schuldige heeft slechts een beperkte straf gekregen omdat het een jongen is met ‘zo veel potentieel die een hogere studie aan het doen is’. Hij houdt er zelfs geen strafblad aan over. Hij is misschien gewoon nog niet aan het hoofdstuk ‘nee is nee’ in zijn studieboeken geraakt.
De jongen studeert gynaecologie. Je weet wel de job waarbij je voortdurend vrouwen behandelt vanuit een vertrouwenspositie en in contact komt met hun geslachtsdelen. De rechter in kwestie is waarschijnlijk een man die vroeger ook werd gezien ‘als iemand met veel potentieel, want amai hij studeert rechten’.
Maandag legden we massaal het land plat omdat de regering de pensioenrechten van bepaalde jobs wil intrekken. Men vindt dat er geen respect is voor de werknemers.
Wanneer gaan we eens massaal op straat komen omdat er compleet geen respect is voor alle vrouwen? Omdat de rechten van vrouwen vandaag nog altijd niet op gelijke hoogte staan als die van mannen? Omdat wij geen enkel moment alleen op straat kunnen rondlopen zonder de kans dat een man zijn kans grijpt om zijn seksuele lusten bot te vieren? Of om die vrouw te vermoorden (ik verwijs o.a. naar de zaak Heidi De Schepper)? We kunnen blijkbaar niet altijd rekenen op ons strafrecht. Hoe kan het dat we dit met z’n allen tolereren?
Het slachtoffer zegt vandaag in de media dat ze vooral blij is dat men haar gelooft en dat de dader schuldig is verklaard. Ook in 2025 zijn vrouwen nog altijd blij als ze gelooft worden. Meer moeten we niet wensen, toch?
Ik ben vandaag vooral blij dat ik geen dochter heb, want ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe ik haar dit zou moeten uitleggen.
Er zijn deze dagen veel nieuwsberichten en er is zelfs een hele VRT-documentaire te vinden over Corona, vijf jaar later. Want in maart 2020 brak de pandemie uit en werd onze wereld op zijn kot gezet.
In die periode schreef ik ook best wat blogposts over het thema – en het is echt grappig om die eens te herlezen. Vooral deze, waarbij ik oplijstte welke zaken we 20 jaar later over corona zouden zeggen. Heel veel mensen reageerden daarop dat ze hoopten dat het zo zou zijn en dat we ooit zouden terugkeren naar het oude normaal (want toen zaten we er nog zo middenin dat het einde nog niet in zicht leek).
Wel zijn we daar even in snelheid gepakt zeg. Het oude normaal is zo snel teruggekomen. Soms lijkt het alsof we alles uit die coronaperiode zijn vergeten. En ik heb wel echt het gevoel dat ik van die gesprekken heb van ‘weet ge dat nog?’.
Tegelijk heb ik ook het gevoel al veel vergeten te zijn. Ik kan me voor een groot deel al niet meer inbeelden hoe dat voortdurend thuiszitten voelde en wat ik in die periode allemaal heb gedaan.
Ik heb ook geen heimwee, wat ik bij anderen wel hoor. Dat ze verlangen naar een periode waarin de dingen simpel waren en er geen verplichtingen waren. Ik heb dat denk ik niet echt zo ervaren en plan mijn agenda nooit te vol. Die onzekerheid en de velen zieken, de polarisatie (amai, al dat gezaag over dat vaccin), kinderen en jongeren die een deel van hun jeugd zijn verloren, geliefden die elkaar niet konden zien… dat hoeft voor mij echt niet terug te komen.
Vijf jaar later is er eigenlijk helemaal niet zoveel veranderd. Zijn we beter voorbereid op een volgende pandemie? Ik betwijfel het. Zijn we met zijn allen meer gaan vertragen? Helemaal niet. Verluchten we nu beter onze huizen? Blijven we thuis van het werk als we ziek zijn? Ook allemaal zaken die we weer verleerd hebben denk ik.
En zo zie je maar hoe weinig er is veranderd. En hoe hard we ook tijdens corona dachten dat dit allesveranderd ging zijn. Corona krijgt sowieso een plaats in de geschiedenisboeken, maar mijn inziens meer als voetnoot dan als wereldschokkend.
Ik ben momenteel een boek aan het lezen van de Turkse schrijfster Elif Shafak (‘Er stromen rivieren in de lucht‘). Het is een soort van modern sprookje over drie personages die het heel moeilijk hebben en ze zijn alledrie gelinkt door een eeuwenoud verhaal en water. Het is mijn eerste Shafak maar ze schrijft echt beeldend. Het is met momenten overdreven moralistisch, maar ze beschrijft de dingen op zo’n manier dat je ze voor je ziet.
En ik ken mensen die zeggen dat terwijl ze lezen ze de personages en gebeurtenissen voor zich zien. Dat ze niet van boekverfilmingen houden omdat de acteurs niet stroken met hoe het personage in hun hoofd eruit zag. En ik vind dat boeiend, want ik heb dat veel minder. Ik lees elke dag, maar ik heb niet zo’n levendige verbeelding ondertussen. Ik heb geen gedetailleerd afgelijnd beeld van de personages voor mij.
Ik lees met mijn ogen de letters en ergens vormen zich wel schimmen en bij een goede schrijfstijl ook beelden – en dat gaat makkelijker als het zich afspeelt op een plek waar ik al ben geweest. Maar ik zie geen details. Ik zie het een soort van afspelen in mijn hoofd en dat is het. Soms zie ik gewoon niets. Ik ben dus ook zelden teleurgesteld door een boekverfilming. Want ik heb meestal vooral het verhaal onthouden, maar ik heb niet zo’n band met het uiterlijk van personages.
En bij schrijvers zoals Shafak heb ik die schimmen, die contouren veel feller. Zij beschrijft het allemaal zo beeldend dat het sowieso iets oproept bij mij. En daardoor lees ik ook wat trager denk ik. Maar er zijn evengoed boeken waarbij ik zo in het verhaal zit dat ik niet per se van alles wat beschreven wordt een beeld krijg in mijn hoofd. En dat is prima, want ik merk dat dat niet per se afdoet aan mijn leesplezier.
Om nog een concreet voorbeeld te geven: als ik een seksscène lees zie ik dus wel twee mensen seks hebben zoals wordt beschreven, maar die mensen hebben niet per se een gezicht of een uiterlijk. Ik zie gewoon de gebeurtenis en die gebeurtenis roept wel een soort gevoel bij mij op – afhankelijk van de scène. En bij sommige scènes gebeurt er helemaal niets.
En nu ben ik wel eens benieuwd hoe dit bij jou zit, want ik vind het zelf echt moeilijk om te beschrijven. Zie je dingen tijdens het lezen? Is dat heel gedetailleerd? Ben je soms teleurgesteld door een boekverfilming?
We hebben allemaal mensen rondom ons die een groot deel uitmaken van ons leven. Mensen die we kennen, waar we mee praten, waar we dingen mee doen, waar we van houden.
Maar er zijn nog veel meer mensen die ons leven raken, zonder dat ze ons leven binnendringen. De wandelaar die elke dag met zijn hond langskomt en de hand opsteekt. En “Tis koud hé” mompelt. De persoon achter de kassa bij de bakker, de apotheek of de supermarkt waar je wel vaker passeert. Die ene persoon in de sportschool of tijdens een groepsles die altijd goeiedag zegt. Die hele hoop ex-collega’s die je opbouwt. Klanten waarmee je ooit hebt samengewerkt.
Die mensen zijn er. We weten dat ze er zijn. Maar we hoeven ze niet per se heel goed te kennen. Het zijn allemaal mensen met hun eigen leven, problemen en dromen. En soms sijpelen die verhalen dan wel eens je wereld binnen.
De afgelopen tijd overleden twee personen die ooit bij een klant van mij werkten en waar ik al eens vaker mee in overleg zat – de ene digitaal, de andere bijna altijd fysiek. Allebei een veel te vroeg en tragisch einde trouwens. Ik heb die mensen nooit echt gekend en het contact was altijd kort en professioneel. Maar ook altijd warm. Want het zijn ook maar gewoon mensen die met een glimlach je een fijne dag wensen en aan het einde nog snel de woorden ’tot de volgende keer’ uitspreken.
Of neem nu die collega waarmee je jaren hebt samengewerkt, met veel respect voor elkaar maar zonder een innige band te vormen. Altijd goedlachs, ook wanneer die het kantoor uitwandelt om volgende week op een nieuwe plek te beginnen.
En zo stromen er op elk moment mensen in en uit je leven. Ze komen je tegemoet zonder je vast te nemen. En hun vertrek – op welke manier dan ook – doet je wel wat, maar je gaat verder. Die mensen zijn zoals aanrakingen, vluchtig en snel, maar je hebt het wel gevoeld.
Het is niet echt een geheim dat ik van Londen hou en dat ik er graag kom. De eerste keren vond ik het in zo’n grote stad moeilijk om leuke eetplekken te vinden. Ondertussen heb ik al een hele lijst opgebouwd van restaurants in Londen waar ik graag kom en is het elke keer weer hartverscheurend kiezen.
Ik krijg ook regelmatig de vraag om eettips te delen dus bij deze het idee om ze eens allemaal te bundelen in een dedicated blogpost. Het idee is dat ik deze post ook regelmatig bijwerk. Oh, en ik doe mijn best met food foto’s, maar het licht zit niet altijd even geweldig 😅. Of ik vergeet een foto te nemen, dat ook.
Laatste update: maart 2025
Londen is nooit goedkoop en wij vinden eten belangrijk tijdens een vakantie, maar ik probeer tips voor zowat alle budgetten mee te geven.
En voor we beginnen nog één tip: heel veel eetplekken die ik hier noem zijn immens populair en moeten elke dag mensen teleurstellen omdat ze vol zitten. Ik raad dus echt aan om op voorhand te reserveren, zeker voor de avonden. Minder spontaan, maar je bent verzekerd van een plek in een fijn restaurant.
Ontbijt en/of koffie
De Londense koffie en ontbijtrestaurants zijn altijd in beweging. Heel veel koffiebars waar wij vroeger kwamen zijn ondertussen terug dicht, dus dit zijn vandaag de favorieten. Ik ben zelf niet zo van een uitgebreid ontbijt of een lange brunch, dus daar kan ik niet zoveel tips ingeven. Vaak is een croissant in een koffiebar voor mij voldoende, maar onderstaande plekken bieden wel meer. En het lief is een koffienerd, dus deze plekken staan garant voor een goede kop zwart goud.
Voor de fans van het betere ontbijt/brunch en voor wie het iets mag kosten in een soort van Amerikaanse sfeer. Je vindt deze keten op heel wat populaire plekken (onder meer London Bridge, Soho, Spitalfields). Het was hier precovid al aanschuiven, dus reserveren is de boodschap.
Dit is ook mijn favoriet. Een gezellige koffiebar helemaal vooraan Brick Lane. Er is een tweede vestiging op Old Street. Je kan hier de hele dag terecht voor goede koffie of voor een goed ontbijt. Niet de decadentie van The Breakfast Club, maar een croissant, eitjes, avocado toast… Er staat altijd leuke muziek op. Het zaaltje achterin is leuk, en er is zelfs een stukje terras buiten bij mooi weer.
Een pure koffieplek niet ver van Holland Park, voor wie op weg is naar Portobello Road. Het is een beetje een vreemd ingerichte plek met allemaal verdiepingen en hier en daar wat stoelen. We kwamen er zelf nog maar één keer, maar het was er wel leuk!
Een koffieplek waar we al vaker kwamen voor ontbijt, vlak bij de metro van St. James Park en daarom de perfecte uitvalbasis voor wie Westminster wil verkennen. Schandalig dat ik er nog geen foto nam!
Een roastery die vroeger verschillende zaken had. Vandaag haal je enkel nog koffie af op Halbury Street, vlak bij Spitalfields market.
Food markets
Londen is bekend om zijn vele food markets, in alle seizoenen. Het is een geweldige manier om een snelle en goedkope lunch te scoren en ondertussen door de markt te struinen. Mijn favoriet? Maltby Street Market!
Borough market
De bekendste food market onder London Bridge en rond lunchtijd echt enorm druk. Het is er over de koppen lopen! Ik zou dus altijd aanraden om er vroeger in de voormiddag of in de latere namiddag te passeren. Er zijn heel wat Instagrampopulaire kraampjes. Zo zijn de donuts van Bread Ahead wel echt een aanrader.
Spitalfields market
Dit is minder een food market, er staan meestal allerlei kraampjes met kledij of met antiek op bepaalde dagen. Maar op Spitalfields vindt je wel altijd enkele food trucks of permanente zaken die de moeite zijn. Humble Crumble is ontzettend populair als dessertplek, zelf nog niet kunnen proberen.
Maltby Street Market (enkel zaterdagmiddag)
Je vindt de markt onder een brug in de wijk Bermondsey. De markt is enkel open op zatermiddag. Onder de brug zitten heel wat leuke horecazaken en aan de andere kant staan kraampjes. De vegan gyoza’s die ik hier at waren hemels! Er hangt echt een leuke vibe en de markt is nog niet zo bekend bij het brede publiek. Het aantal kraampjes is beperkter dan op Borough dus het is makkelijker kiezen.
Camden Market
Ook meer dan alleen eten, maar je vindt hier echt veel eetkraampjes. In het weekend vind ik het hier veel te druk voor de lunch, maar op een weekdag valt het reuze mee.
Er zijn natuurlijk nog veel meer markten waar je ook food trucks vindt bv. op Portobello road, Brick Lane op zondag, Columbia Road Flower Market, aan The Tower…
Concept restaurants (meerdere plekken)
Ik weet niet of het zo heet, maar ik noem het ook wel mini-ketens. Het fenomeen van concept restaurants die kwaliteit bieden binnen een bepaalde keuken en na het succes van een eerste zaak vaak uitbreiden naar meerdere plekken. Veelal enkel binnen Londen, maar ook soms naar andere steden. Londen zit er bomvol mee en het leuke daaraan is dat je wanneer je honger hebt gewoon even kan checken of er niet gewoon één van deze concepten in de buurt is.
Ik ben al jaren fan van Honest Burgers en je merkt elke keer weer dat ze ook echt meegroeien met de trends in de samenleving. Zo hebben ze sinds kort een breder aanbod aan veggie en vegan burgers. Mijn favoriete vestiging is die aan St. Catherine’s Docks, met goed weer eet je dan op het terras met zicht op de haven. Die in Soho vind ik dan weer te klein en ongezellig. Dan stap je beter naar die van Holborn want die is ook leuk. Elke vestiging heeft zijn eigen specifieke burger trouwens.
De specialiteit hier is sourdough pizza, dat smaakt toch net wat anders dan ‘gewoon’ deeg. Een goedkoper alternatief dan Rudy’s of Pizza East. Je vindt ze over heel Londen (en bij uitbreiding heel Engeland). Het zijn vaak kleine vestigingen, wat het wel gezellig maakt.
Een pizzaketen die vroeger alleen in Soho zat, maar nu ook in zowat elke Londense wijk en zelfs enkele andere Britse steden. Steengoede Napolitaanse pizza. Ik nam er blijkbaar nog nooit een foto van, schandalig!
Een keten gespecialiseerd in ramen en bao’s. Echte no-nonsense keuken. De meest bereikbare plek is die op Leicester Square, maar bv. die op High Street Kensington is ook een goede om te onthouden (om de hoek van Holland Park en het Design museum).
Een Vietnamees restaurant met een grote vestiging in Soho, maar je vindt ze echt overal. Curry’s, pad thai, noedelsoep… en je hebt er altijd plaats, ook zonder reservatie.
Mijn eerste grote Mexicaanse liefde in Londen (de tweede komt nog). Een keten die focust op Mexicaanse street food. Je kan verschillende kleine gerechten delen of voor een grote burrito gaan die je helemaal alleen verorbert.
Eén van onze recentere ontdekkingen: een hippe keten die Libanees eten serveert. Bv. verschillende mezze die je kan delen, of een schotel voor jezelf. Ideaal voor vegetariërs ook. Je komt deze in elke wijk tegen.
Dishoom is een instituut voor hip Indisch eten. Je moet er dus altijd reserveren, elk moment van de dag want er staan hele lange rijen. Als je binnengaat kan je ook om de key ring vragen, dan mag je na de maaltijd met een dobbelsteen gooien. Gooi je een zes, dan moet je niets betalen. Zelf nog niet gedaan, maar wel al anderen zien doen (en zes zien gooien). Aanraders: house black dahl en de bhel. Elke vestiging heeft zijn eigen inrichting, naar een bepaalde periode in de stad Bombay.
Ottolenghi is een naam die klinkt. Je kan in Londen reserveren bij zijn bekende restaurants: Nopi en Rovi, maar in verschillende wijken vind je een ‘Ottolenghi’, waar je ook kan eten. Wij gingen naar die van Spitalfields. Het concept is food sharing met gerechten die ingrediënten bevatten die je niet kent :). Sla zeker het dessert niet over. Ottolenghi is niet goedkoop en reserveren moet hier echt wel.
Een groot pand vlak aan Box Park in Shoreditch. Het is er altijd druk, maar er is vaak ook nog wel een plaatsje. Heel lekkere napolitaanse pizza, met voldoende veggie en vegan opties. Meer moet dat soms niet zijn.
Padella zat eerst alleen in een piepklein pand aan Borough market, met lange rijen tot gevolg. Onmogelijk om er binnen te geraken. Toen ze in Shoreditch een tweede locatie openden waar je wel kan reserveren, boekten we meteen. Echte authentieke Italiaanse pasta, met originele sauzen. Aan een voor Londen lichte prijs dus je kan met twee perfect drie pasta’s delen.
Mijn huidige Mexicaanse liefde. Mestizo zit op een niet toeristische plek in Camden en dus zit je er tussen de locals. De uitbaters en het personeel spreken beter Spaans dan Engels. De gerechten zijn zeer gevarieerd. De aanraders zijn het Mexicaanse stoofpotje dat je met twee deelt (foto links) en de taco tray (foto rechts) die je zelf kan samenstellen.
Gloria is één van de vijf restaurants die de Parijse Big Mamma Group in Londen heeft en zit in een hip pand in Shoreditch. Je eet er Italiaans met een moderne twist, zoals bv. een pasta met truffel die ze uit een bol kaas in je bord scheppen. Big Mamma is nooit goedkoop, maar verdomd lekker. Hun desserts zijn een maaltijd op zich. Gloria volzet? Trek dan naar één van de andere Londense opties.
De lijst van Londense restaurants die ik nog wel proberen is oneindig, maar bovenstaande zaken hebben we allemaal zelf al eens gedaan en durf ik dus met zekerheid aanraden.
Heb jij nog eettips in Londen voor mij?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Een maandoverzicht dat wat later online komt want ik lag zonet anderhalve week in bed met een stevige griep. Dus dat is alvast de spoiler voor het dieptepunt van de maand 😅.
De hoogte- en dieptepunten
De maand begon aan zee met een weekendje met de schoonfamilie. Het was nog steeds heel druk op het werk en ik had vooral nood aan wat tijd op mezelf. Dus we gingen één dag bij de familie doorbrengen en één dag onder ons tweetjes, perfecte combo. Het was ook zo’n prachtig winterweer aan zee en het was veel te lang geleden.
Een ander weekend vierden we 600 jaar KU Leuven in Leuven, o.a. met het lichtkunstwerk. Toen was het wel echt heel koud buiten. Ik startte ook met een nieuwe online cursus kunstgeschiedenis met focus op Spanje, aangezien we later deze maand naar Malaga zouden gaan.
Voor de rest was de maand vooral goed doorperen op het werk, met heel veel deadlines. En was het uitkijken naar ons verlof. Ik keek er heel erg naar uit, maar had daarnaast ook best veel schrik om ziek te worden – vooral door de vele ziektekiemen die op kantoor en in de trein leken rond te zwerven. Uiteindelijk vertrok ik toch gezond en wel naar Malaga.
En daar scheen de zon. Daar hoefden we geen jas. Daar konden we buiten op het terras eten. En de stad was gewoon echt heel fijn. We gingen een dag naar het Alhambra in Granada, bucket list materiaal was dat voor mij <3. We bezochten de kathedraal, enkele musea, de botanische tuin en het Gibralfaro kasteel op de berg – dat was wel even een klim. We aten tapas. We wandelden op het strand.
Ik kon echt helemaal ontkoppelen in Malaga, en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, wat een beetje zon en rust kunnen doen hé. Het was er ook carnaval en ik leerde dat Spanjaarden hun carnaval heel serieus nemen :D.
Op de laatste dag van de vakantie voelde ik al wat keelpijn opkomen en ja hoor, één dag thuis en ik had prijs. De rest van de week vakantie bracht ik dus door in de zetel, ook de hele eerste week van maart vocht ik tegen dat virus. Project gezondheid was dus iets minder deze maand, maar iedereen wordt wel eens ziek in de lange winter dus ik kon er moeilijk aan ontsnappen.
Gelezen
Voor een korte maand werd er best veel gelezen, hoera!
Sterrenstof van de Franse auteur Tatiana De Rosnay, bekend van ‘Haar naam was Sarah’. Ik lees al haar boeken want ze schrijft zo goed. Maar ik had niet door dat dit boek over Marilyn Monroe ging en ik heb niet per se iets met haar. Het is vooral een heel zeemzoet coming of age verhaal van een jonge vrouw die vastzit in een me too achtige situatie.
The secrets of the rose van Nicola Cornick. Cornick schrijft boeken met twee tijdslijnen: eentje in het nu en eentje in het verleden, de vrouwen hun levens lijken op elkaar en er is wat magie. Ook in dit boek volgt ze dat recept. We lezen over Dorothy Forster die het leven van haar broers probeert te beschermen in de Jacobistische opstand en over Hannah Armstrong die naar haar thuisstad Bamburgh terugkeert voor haar werk en dan ontdekt dat haar stiefmoeder en broer geheimen verbergen. Eén van Cornicks beste boeken dit.
Katheryn Howard, the tainted queen van Alison Weir. In deze serie ben ik aanbeland bij het tragische verhaal van Henry VIII zijn vijfde vrouw: Katheryn Howard. Een van de meest geloofwaardige delen uit de serie, ook al is deze Katheryn niet zo bijster interessant.
Madame Degas van Arthur Japin. Een prachtig in het Nederlands geschreven boek over de schilder Edgar Degas die op latere leeftijd blind is en zijn huis wordt uitgezet. Hij denkt terug aan zijn vroegere liefde Estelle. Een zeemzoet verhaal dat goed is geschreven en de liefde voor kunst spat ervan af.
Daughter of exile van Tana Rebellis. Het vervolgboek op The longest exile dat het vorig jaar schopte tot in mijn top tien. Voor de liefhebbers van het oude Rome een echte aanrader, al vond ik het eerste boek beter.
Ik ben zo iemand die niet graag nieuwe spullen of kleren koopt. Elk seizoen heb ik mijn favoriete kledingstukken die ik heel veel en graag draag. En soms gaan die kapot. Bijvoorbeeld mijn paar sneakers toen ik enkele weken door de modder moest stappen om mijn huis uit te kunnen omdat de oprit nog niet klaar was.
Of neem nu die ene jeansbroek die ik vorige winter kocht, omdat ik mijn goesting niet vond in de winkel. Maar die broek was dat wel en die droeg ik dan bijna elke dag. Het hele najaar lang. Tot de stof op mijn knieën heel dun werd…
Soit, het was tijd voor een zoektocht naar nieuwe jeansbroeken en een nieuw paar sneakers. En oké, ik doe dat niet graag, maar ik had een duidelijk doel voor ogen.
Laat ons beginnen met die broeken. Ik heb zit ergens tussen een zandloper- en peerlichaam. Ik heb normale schouders, een smalle taille, brede vrouwelijke heupen en zware bovenbenen (typisch dansers trouwens). Dus zoek ik kledij die mijn taille en lengte accentueert zodat mijn brede heupen/kont/bovenbenen niet zo opvallen.
Jeansbroeken anno 2025 hebben brede pijpen die vaak van op de knie breder beginnen worden. En met brede pijpen bedoel ik: ge kunt er met drie benen in. Brede pijpen zijn voor mijn peertje niet ideaal, want door ook breed te gaan op de plek waar mijn lichaam net smaller wordt (vanaf de knie naar beneden dus) lijk ik overal breed en dat is niet hoe ik me wil voelen natuurlijk. Ik ben liever een zeilboot dan een containerschip als ge begrijpt wat ik bedoel.
Dus na enkele winkels begon er paniek op te laaien in mijn binnenste. Ik vond geen andere broeken dan broeken met brede pijpen. Een skinny jeans staat mij bv. wel als die niet te fel op mijn kont plakt. Of gewoon rechte pijpen. Na het aanspreken van een winkeldame had ik dan toch drie broeken mee in het pashokje: twee broeken die volgens de dame niet zo breed waren (een complete leugen zo bleek dus lagen deze snel terug in het schap) en één broek die perfect was qua model maar enkel nog beschikbaar in maat S (en dus te klein).
Zonder broek naar buiten dan maar en de tranen stonden in mijn ogen. Ik wil gewoon een broek en ik wil naar huis (jep, ik klink echt als een kleuter dan). Dan maar even naar sneakers kijken. En jawel, in winkel twee (zo snel!) vond ik hét perfecte paar (allez ja, geen paar, dat wordt zo wel duidelijk). Die schoen zat perfect! Perfect zeg ik u. Dus ik trots naar de kassa. In mijn doos zat maar één schoen, want beveiliging, en dus werd de tweede schoen gezocht in het magazijn.
En na een kwartier zoeken kreeg ik de boodschap ‘we vinden hem niet, dus u gaat de schoenen niet kunnen kopen’. Sommige lezers zullen misschien weten dat ik niet de meest geduldige persoon ben. Ik kan wel wat hebben op een dag. Maar de euforie van de perfecte schoenen gevonden te hebben om dan dit te horen te krijgen… Ik heb me ferm moeten inhouden toen ik dat hoorde. Het universum leek tegen mij. En de gemiddelde winkeljuffrouw ook.
Daar stond ik mooi, zonder nieuwe aanwinsten. Toch nog één kledingwinkel binnen gegaan en daar – dames en heren – vond ik twee (een paar dus, de ironie) perfecte broeken. Met normale pijpen en een hoge taille zodat mijn kont niet zo opvalt. Broeken waar mijn peertje blij van werd. Ik kocht er ook nog een derde jeans omdat mijn lief die mooi vond en die liefde (voor de broek he) gaat nog moeten groeien, maar ik zie er al niet uit alsof ik net een camion aan suikerwafels heb opgegeten.
En ook in de laatste schoenwinkel kocht ik een paar sneakers. Het was geen allesomvattende liefde. Maar ze zijn oké. En ze zijn met twee. Ook belangrijk.
En nu kan ik weer een dik jaar lang die broeken en die schoenen koesteren tot ze afgedragen zijn. En dan begint bovenstaande weer helemaal opnieuw. Is het stout om te hopen dat de mode tegen dan brede broekspijpen verboden heeft?
De eerste maandelijkse terugblik van het jaar alweer! Januari lijkt altijd honderd dagen lang te duren. Het was een beetje een atypische maand dit jaar voor mij. Meestal heb ik amper plannen, nu waren de weekends goed gevuld.
De hoogte- en dieptepunten
De kerstvakantie verliep nog rustig (met de cross in Baal op nieuwjaarsdag zoals elk jaar als hoogtepunt) en ook de eerste werkdagen waren nog best chill. Plots begon er dan wat sneeuw te vallen. Ik heb daar normaal niets mee, maar nu deerde het me niet.
Begin januari was ik meteen een heel weekend op het randje van ziek. Ik nam direct rust en daardoor is het nooit echt doorgebroken denk ik. Mijn eerste voornemen van het jaar was focussen op de gezondheid dus dat heb ik deze maand best goed gedaan.
Ik ging namelijk ook naar een nieuwe kine voor mijn rug en die stelde vast dat mijn hele onderrug verkrampt vastzit en nu moet ik elke dag oefeningen doen (the joy) en ga ik elke week terug voor een pijnlijke massage. Ik ben benieuwd of deze aanpak de komende weken zijn vruchten gaat afwerpen, want ik blijf precies maar nieuwe dingen proberen. Maar hey, ooit gaat het lukken!
Er was nadien een druk weekend met sociale verplichtingen waar ik volledig overprikkeld van was op maandagochtend. Op het werk is januari traditioneel druk en dit jaar is het echt extreem druk. In combinatie met de donkere dagen is dat op momenten best pittig. Wij hopen allemaal op beterschap maar het gaat nog enkele maanden doorbijten worden.
Het laatste weekend was er dan het nieuwjaarsetentje op het werk, ging ik shoppen voor nieuwe broeken en schoenen én sprak ik af met een vriendin in Antwerpen. Mijn tweede voornemen was meer dingen doen en uit mijn kot komen, voor januari vind ik ook dat goed gelukt. Ik nam wel te weinig foto’s, dat is voor volgende maand dan maar.
Gelezen
Het nieuwe jaar bracht weinig inspiratie in wat ik wou lezen. Ik heb nog zoveel boeken in de kast en op mijn leeslijst en toch niet weten wat lezen 😅. Enfin, uiteindelijk werden het deze:
De bourgondiërs van Bart Van Loo. Jawel, na 7 jaar! Ik hou van de Bourgondiërs en van wat er in dit boek allemaal geschreven stond. Maar ik begrijp niet hoe dit boek zo’n hype is geworden want zelfs voor een geschiedenisnerd als ik was het soms wat doorbijten tijdens het lezen.
The clockwork girl van Anna Mazzola. Een geweldig gothic verhaal over een jonge vrouw die een klokkenmaker moet bespioneren omdat hij vreemde experimenten zou uitvoeren. Een spannend sfeertje en een verhaal dat doet doorlezen. Aanrader vind ik wel!
Helen’s judgement van Susan C. Wilson. Een hervertelling van de Trojaanse oorlog met focus op Helena en Paris. Ik vond Wilson’s vorige boek fantastisch, en dan vind ik deze wat minder origineel. Maar zeer vlot geschreven dus een goede start als je het genre nog niet goed kent.
In februari 2024 deed Eurostar weer eens een actie en dat bracht ons voor drie dagen in Parijs. Zoals je aan het nummer van deze blogpost kan zien, was het voor mij niet de eerste keer in de stad. Maar voor het lief wel. We wandelden dus langs heel wat hoogtepunten die al eens eerder aan bod kwamen, maar we deden ook een aantal nieuwe dingen. En daar wil ik nog wel graag wat over vertellen.
De eerste dag kwamen we met de trein aan in de voormiddag, checkten we in bij het Ibis hotel van Montmartre (dat stond redelijk goedkoop en was oké voor twee nachten maar ik zou het niet per se aanraden). Ik slaap graag in Montmartre omdat ik die locatie wel leuk vind en er was een metrohalte dichtbij.
We namen dan de metro richting Jardin Du Luxembourg, één van mijn favoriete plekken in de stad, maar in de winter nogal donker :D. Maar het was fel aan het regenen. We aten een heerlijke pizza bij Papilla Soufflot aan het pantheon. Het pantheon is zeker een aanrader om binnen te stappen (dat lees je in deze blogpost). Maar wij hadden in de namiddag gereserveerd bij Sainte Chapelle.
Sainte Chapelle
De Sainte Chapelle is een gotische kapel/kerk op het Ile de la cité. De kerk is gebouwd in opdracht van Louis IX van het huis Capet in de 13de eeuw. En samen met de conciergerie ernaast is dat alles wat nog overblijft van het paleis uit de middeleeuwen dat daar stond.
De Sainte Chapelle is niet immens groot, maar wel wereldberoemd. Daarom moet je een ticket met tijdsslot op voorhand reserveren (hierzo) en die tickets gaan hard. De kerk alleen bezoek je voor 13 euro, voor 20 euro kan je een combiticket met de Conciergerie kopen (dat deden wij). Het tijdsslot geldt dan voor de kerk, de Conciergerie is veel groter.
Ook met een tijdsslot moet je even aanschuiven in de rij buiten. Je moet door een security check en dan kom je op een soort binnenplein om de kerk binnen te gaan.
Je komt binnen via de mooie benedenkapel, maar het bekendste plaatje is de bovenkapel. Die kapel kan je gerust een hoogtepunt uit de gotiek noemen met immenseglaspartijen. Er is ook een rosetta venster, maar dat is toegevoegd in de 15de eeuw.
Het is een prachtig iets. Alleen laten ze dus superveel mensen tegelijk binnen. En dat zie je niet op de foto, maar het is er over de koppen lopen. Iedereen maakt ook lawaai in deze akoestische hel. Dus er is weinig ruimte om van de rust die normaal in zo’n kapel zou moeten hangen te genieten. Je vindt er ook een papieren gids met informatie in de verschillende talen, maar die was niet zo bijzonder.
Ik heb ook geen idee of het hier altijd zo druk is of omdat het er mee te maken had dat het én regende én de Notre-Dame niet te bezichtigen was omdat ze die nog renoveerden. En dat zijn samen nu eenmaal de twee bekendste kerken van Parijs, op een boogscheut van elkaar.
Samengevat: prachtige kerk, zeker de moeite, maar iets te druk naar mijn goesting.
Conciergerie
Vandaag is de Conciergerie deel van het justitiepaleis en deels ook een museum. Het gebouw stamt uit de periode dat de koningen hier woonden (begin 14de eeuw). Maar nadien verkasten die naar het Louvre en werd het een staatsgevangenis.
De Conciergerie heeft nog een meer beruchte geschiedenis: tijdens de FranseRevolutie was dit waar de vele politieke gevangenen tijdens de Terreur werden vastgehouden, berecht en nadien afgevoerd naar de place de la Bastille waar de guillotine stond. Onder meer Marie Antoinette en Robespierre zaten er gevangen en hun cellen kan je vandaag nog steeds bekijken.
Je komt het museum binnen langs de Salle des Gens d’Armes. Mooie gotische spitsbogen. Het is meteen een pak minder druk dan in de Sainte Chapelle. Er was ook een foto expo in de grote zaal en die wordt blijkbaar ook gebruikt voor concerten.
Nadien krijg je in enkele kamers uitleg over de gevangenis, het gebruik van de verschillende ruimtes en de Franse Revolutie. Die uitleg is heel klassiek gedaan met infoborden met grote lappen tekst. Soms kom je in zo’n kleine kamer (bv. de cellen) dat je opgepakt met andere mensen naar dat bord staat te staren. Ik vond het dus jammer dat er niet meer mee werd gedaan. Wat interactie ofzo. Al kon je blijkbaar voor de kinderen wel een gids op een tablet huren.
De uitleg over de Franse Revolutie vond ik ook wat basic. Het is een periode die me enorm boeit, maar ik had gehoopt misschien specifieker iets te leren over wat er op deze plaats allemaal is gebeurd.
Wel indrukwekkend: een witte kamer met alle namen van de slachtoffers van de Terreur. Ik had verder misschien dus iets meer verwacht van dit gebouw, maar het past wel in het plaatje dat de Fransen zelf een wat moeilijke relatie hebben met hun (toch wel heel mislukte en bloederige) Revolutie. Ze weten nooit goed hoe ze fraternité, égalité, liberté moeten verzoenen met alle onschuldige slachtoffers.
De Sainte Chapelle en Conciergerie vormen wel het ideale tijdverdrijf voor op een regenachtige dag. We wandelden nog even verder naar de Notre-Dame om de werken gade te slaan. Ondertussen is de kerk opnieuw open voor bezoekers.
’s Avonds aten we een heerlijk Italiaans diner bij Mamma Primi, één van de vele trendy Italiaanse restaurants van de Big Mamma Group. Niet heel goedkoop, wel heel lekker. Aanrader. Mamma Primi zit wat uit de toeristische kering en dus eet je tussen de locals.
En dat was onze eerste dag in een winters Parijs. Al in de Sainte Chapelle geweest?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
