Perfectionisme, ik heb er al zo vaak over willen schrijven. Ik had concepten opgeslagen die ik nadien weer verwijderde. Deze week las ik een post over perfectionisme bij Samaja (naar aanleiding van een boek dat nu op het lijstje komt). En toen kwam dit idee weer op te proppen. Perfectionisme is nu eenmaal zo’n groot deel van mezelf…
Maar ook een moeilijk deel omdat ik er nog niet echt de vinger op kan leggen hoe het mijn leven bepaalt en waar mijn perfectionisme start of stopt. Ik krijg er best wel opmerkingen over soms (zeker sinds ik aan het werk ben). “Je kan wel niet goed loslaten hé”, “Je bent weer kritisch aan het doen Annelies”, “Je kan niet over alles controle hebben”.
Ik wil alles goed doen. Ik wil alles te goed doen. Ik leg de lat voor mezelf hoog, op sommige vlakken te hoog. Maar ik ben ervan overtuigd dat ik zonder die hoge lat nu niet stond waar ik sta. Vooral tijdens mijn schoolperiode was, en ook momenteel op werkvlak is goed nooit goed genoeg. Tegelijk kan ik op sommige momenten heel laks zijn in dingen. Persoonlijke self care bijvoorbeeld, of ook met deze blog. Ik steek weliswaar veel tijd en moeite in de content, maar ik heb nog geen eigen domeinnaam, het design is al 2 jaar hetzelfde… Soms neem ik dus wel genoegen met ‘goed genoeg’. Is dat dan perfectionisme?
Ik denk dat ik best perfectionistisch ben, alleen niet op elk vlak. Wat ik echter wel extreem hard ben is een controlefreak. Ik kan dingen niet loslaten, ook al kan ik ze niet controleren. Zolang de controle bij mezelf ligt is er geen probleem. Iets dat ik moet doen is af wanneer ik het wil, een beslissing maken ligt bij mezelf. Als ik met andere woorden een avondje wil luieren in de zetel dan mag ik dat van mezelf. Ik heb geen problemen met een niet perfect moment, als ik het maar zelf kan bepalen.
Om dezelfde reden ben ik ook nooit aangeschoten wanneer ik alcohol drink. Ik weet waar mijn grenzen liggen en stop dan met drinken, want wat zou er gebeuren als ik verder ga? Dan verlies ik controle… En nog om diezelfde reden kan ik immens kwaad zijn op mezelf omdat iets niet lukt, of omdat ik naar mijns inziens heb gefaald. Want ik had in die situatie de controle en heb het dan naar mijn mening niet goed gedaan. Dan kan ik mezelf vervloeken en blijven piekeren over de “Wat als?”.
Maar er zijn duizenden dingen die buiten mijn controleveld liggen. Een taak waarvoor je input van een collega nodig hebt, een afspraakje dat niet doorgaat omdat een vriendin niet meer kan, file waardoor ik te laat kom en ga zo maar verder. Vaak kan ik dat wel begrijpen en ga ik daar goed mee om, maar niet altijd. En op zo’n moment kan ik het niet loslaten en begint het aan mij te vreten.
En net dan komt mijn perfectionisme boven die de lat even hoog begint te leggen voor anderen dan voor mezelf . En krijg ik het idee ‘wat ik zelf doe, doe ik beter’. Of in het andere extreme ga ik mij rot piekeren of opjagen over zaken waar echt niets aan te doen valt. Hier wordt het gevaarlijk. Je gaat je eigen grenzen te buiten en er loert een burnout om de hoek.
Met andere woorden: ben ik perfectionistisch? Ja, maar dat op zich heb ik dat best wel in de hand. Heb ik last van controledrang? Ja, en dat zorgt ervoor dat ik moeilijk kan loslaten en zaken meezeul in mijn hoofd. Conclusie: het is wanneer mijn perfectionisme en controledrang elkaar vinden dat er problemen ontstaan.
De sleutel? Ik denk dat die ligt bij het loslaten. Dat gaf ik eerder ook al aan. Als ik kan loslaten wat buiten mijn controle ligt, gaat mijn perfectionisme enkel de kop op steken bij zaken die ik kan controleren en daar mag ik op zich mijn best voor doen toch? En ja, af en toe zal ik dan eens heel kwaad worden op mezelf. Maar daar bezorg dan ook enkel mezelf last mee.
Ik weet niet of deze redenering steek houdt. Het is moeilijk om dit allemaal onder woorden te brengen. Misschien gaat het allemaal wel best samen, dat perfectionisme en die controledrang. Maar het is niet slecht om er af en toe bij stil te staan.
Een beetje een warrige post denk ik, moet kunnen af en toe. Bij Samaja bleken er veel perfectionisten onder de bloggers te zitten. Zitten hier ook controlefreaks die zich hierin herkennen? 🙂
Ik herken me wel in de combinatie controlefreak-perfectionist. En sommige dingen loslaten is dan bijzonder moeilijk. Het gaat al heel wat beter dan vroeger maar ik heb nog m’n kritieke momentjes, dat besef ik maar al te goed! 🙂
Ik herken mezelf heel erg in je controle freak beschrijving. Zo was ik na jaren pendelen helemaal opgebrand omdat ik me kapot ergerde aan de situatie met de treinen, de miserie elke dag. Dan schoot ik in opjaag- en piekermodus en kwam het niet goed!
Wel, ik pendel ook naar het werk en dat heb ik ondertussen kunnen loslaten, het went op den duur zeker? Tenzij ik echt een meeting heb ofzo waar ik moet zijn, dan jaag ik mij ook op.
Voor mij houdt je redenering in ieder geval wel steek. Ik heb ook moeite met loslaten. Het gaat al beter, na heel wat levenslessen maar het steekt zeker nog de kop op.
Jeej, ik ben al blij dat er blijkbaar wel wat mensen zijn die mij begrijpen. Ja, ik denk dat loslaten altijd wel met ups en down zal gaan.
Let it go uit Frozen is eigenlijk een nummer dat verplicht zou moeten worden voor perfectionisten :-).
Was ons leven maar elke dag een beetje Frozen 😀
Tegen dat prachtig kleed van Elsa zou ik ook geen neen zeggen 😉
Jaaahaaa, zo herkenbaar! Voor mij zijn perfectionisme en controledrang hetzelfde: je wilt de uitkomst naar je eigen hand en eigen waarden zetten. Je omschrijft perfectionisme als iets positief. Perfectionisme gaat niet om ‘goed willen doen’, maar om ‘perfect willen doen’. Maar perfect bestaat niet, dus daar schuilt het gevaar. Ik was lang trots op mijn perfectionisme, tot ik besefte dat het mijn grootste valkuil is. Maar met dat besef ben ik er nog steeds niet vanaf 😉
Ja ik denk dat er een gewoon een flinterdunne lijn is tussen waar perfectionisme nog goed is en waar het gevaarlijk wordt. Je bent sneller over die grens dan je denkt.
Hoe jij het omschrijft is enorm herkenbaar: ik leg voor mezelf (en onbewust ook wel voor anderen) de lat gigantisch hoog. Op heel veel vlakken ben ik perfectionistisch maar op andere dan inderdaad weer niet en neig ik zelfs volledig naar de andere kant. Zelf denk ik dat dat misschien dient als compensatie voor al die vlakken waarop ik het wel ben. Beetje twee extremen eigenlijk (als dat ergens te begrijpen valt). Ik heb ook heel vaak het idee dat wat ik zelf doe beter doe, maar net daardoor loop ik regelmatig ook wel eens tegen mijn grenzen aan. Loslaten zou helpen maar dat ik vind ik dan weer zo moeilijk … Ik probeer het wel, maar ik merk wel dat ik heel snel en onopvallend terug in oude patronen herval en de controle terug overneem. Geen makkelijke dus!
Ik begrijp wat je bedoelt met compenseren! Ik denk dat ik dat op bepaalde momenten ook doe, alleen voel ik mij er daarna soms schuldig over, dus weer dat perfectionisme ^^ Gedragsverandering is inderdaad een hele moeilijke, dat moet steeds in hele kleine stappen gebeuren
Ow yeah. Perfectionist en controleur, that’s me.
Nee echt? Dat had ik nu nog ni door se :p
heel herkenbaar! ben ook een controlefreak en kan echt wel lastig zijn.
er zijn van die dagen dat ik niet weet wat ik met mezelf moet aanvangen omdat hiet niet “past”.
maar met ouder worden leer je het wel om bepaalde zaken gewoon zijn gang te laten gaan ook al is dat verdomd moeilijk….maar tegelijkertijd leer je er ook
Ja, het wat is wat dubbel, ik laat sommige dingen makkelijker los dan vroeger maar tegelijk komen er dingen bij die ik echt niet kan loslaten… Het blijft een evenwichtsoefening