Soms ben je naar iets aan het luisteren of ergens iets aan het lezen en blijft er plots één zin steken in je hoofd. Zo ook de zin ‘We all put one feet before the other’ (uit de door mij al vaak beluisterde intro van deze What about Us liveversie van P!nk), oftewel: we zetten allemaal de ene voet voor de andere om ergens te raken.
En de ene persoon zet misschien grotere stappen, of stapt sneller. De ene huppelt, de andere vertraagt. Maar uiteindelijk is het enige wat wij allemaal doen onze voeten stap voor stap voortbewegen. In tijden van vreugde, in tijden van immens verdriet. We kunnen ergens naartoe stappen, of ergens van weg stappen. Soms blijven we even versteend van de angst staan, om dan opnieuw die ene voet voor de andere zetten om weg te raken. Soms kunnen we niet blijven staan, en lijken onze voeten maar te blijven bewegen – niet zeker waar naar toe. We kunnen slenteren, springen of lopen – maar het blijft die gaan om die ene actie: je ene voet voor de andere neerzetten.
Het ding is dat net dat stappen – wat we allemaal doen – een proces is. Een proces dat ons allemaal bindt. Want wie we ook zijn, wat we ook belangrijk vinden, hoeveel zorgen we ook hebben, of net hoeveel succes – dat doet er niet toe. We zetten allemaal de ene voet voor de andere en dat elke dag opnieuw. Dat is voor mij niet anders dan voor jou. Of ik nu rijk of arm ben, blank of zwart, oud of jong, gelukkig of triest… stappen doen we allemaal op dezelfde manier. Voet per voet. Stap voor stap.
Vergelijken, jaloers zijn… het heeft dus allemaal weinig zin. Zo verschillend zijn we allemaal niet. Of zoals P!nk het zelf al jaar en dag anders verwoord: We’re all pink inside.
Hoe lukt het stappen bij jou vandaag?
Wel, het échte wandelen lukt me niet meer zo goed 😀 maar heb ook op andere vlakken het gevoel dat het stappen wat trager en moeizaam gaat. Het blijven echter stapjes vooruit, en dat is het belangrijkste!
Vooruit is idd het enige wat telt!