In de serie ‘Medici’ confronteert Clarice haar man Lorenzo de Medici met zijn overspel. Dat overspel is overigens geen verzinsel van de serieschrijvers, er is heel wat historisch bewijs voor. Op een gegeven moment geeft Clarice aan dat dit haar kwetst. Lorenzo antwoordt met ‘That was not my intention’, waarop zij meteen repliceert ‘But it is the result.’
‘Het was niet zo bedoeld.’ ‘Ja maar, die bedoelde dat niet slecht’. ‘Het was uit goede bedoelingen’. Ga eens even na hoe vaak je die woorden al hebt gehoord? Ik ga eerlijk zijn: ik hoor ze niet graag. En ik vind dat het spreekwoord ‘De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen’ heel wat waarheid bevat.
Want hoezo is dat een uitleg? Goede bedoelingen is geen uitleg voor wat er is gebeurd. Het is ook geen excuus. Je zegt eigenlijk bijna letterlijk dat het niet zo bedoeld was en dat het dus ook niet erg is? Dat voelt als het niet erkennen van de gevoelens van de persoon die gekwetst is.
Als iemand iets heeft gedaan dat een ander kwetst hoop ik maar van harte dat het met goede bedoelingen was. Een fout maken met goede bedoelingen is wat ons onderscheidt van een moordenaar, een dief, een verkrachter… Die komen niet weg met goede bedoelingen en hadden die waarschijnlijk ook niet…
Maar voor minder criminele feiten is het maatschappelijk oké precies dat mensen zich excuseren met de woorden ‘het was niet zo bedoeld’. Wat moet je daar op dat moment mee? Ik hoor liever een gemeende sorry of een andere ‘echte’ uitleg. Of helemaal niets. De woorden ‘het was niet zo bedoeld’ zetten mij vaak nog veel harder op mijn paard. En ik snap dat ons Clarice er dus ook geen genoegen mee nam.
Dus was ik eens benieuwd wat jullie hiervan vinden? Hoe kijk jij naar de woorden ‘het was niet zo bedoeld’? Ik ben benieuwd.
P.S. De aanleiding voor deze blogpost is dat deze woorden op een gegeven moment vielen in mijn omgeving (en ook tegen mij) en dat ik dat niet voldoende vond. Toen raakte ik met iemand anders aan de praat die me zei dat ‘goede bedoelingen’ noch een excuus, noch een uitleg is en dat raakte me eerlijk gezegd wel. Want dat is nu echt exact wat ik voelde toen ik het hoorde.
Zoals je al kon lezen in mijn jaaroverzicht ging ik afgelopen zomer met een vriendin twee dagen naar Parijs. Het was regenachtig met af en toe wat zonneschijn. Omdat het een van de eerste keren van mijn vriendin in Parijs was, deden we vooral de highlights aan. Over veel zaken schreef ik al, maar ik ontdekte ook drie nieuwe plekjes, waarover ik vandaag graag wat meer vertel.
De Montparnasse toren
We sliepen in Graphik Montparnasse, een niet zo duur boutique hotel met fel gekleurde kamers en gangen gelegen in – je raadt het al – de wijk Montparnasse. Niet meteen het centrum van de stad, maar wel makkelijk bereikbaar met de metro.
En omdat we er natuurlijk vlakbij sliepen, boekten we last-minute toch nog een laatavond toegang tot de befaamde toren. Om jezelf van een plekje te verzekeren boek je best online, wij betaalden 21 euro per persoon. We reserveerden om 21u30, het laatste tijdslot van de dag.
Nadat de security je tassen controleert mag je in een lift, één van de snelste waar ik ooit in heb gezeten. Je gaat in 38 seconden (!) naar de 56ste verdieping waar je iets kan drinken in de bar en achter glas van het uitzicht kan genieten – een alternatief voor bij regenweer. Maar bij ons regende het niet meer en dus namen we nog enkele trappen naar helemaal bovenaan.
Het uitzicht is uiteraard prachtig, zeker in de avond kan je zo de Lichtstad in alle betekenissen van het woord bewonderen. De Eiffeltoren spot je meteen, net zoals het Louvre, het Pantheon, de Notre-Dame of in de verte de Sacre-Coeur. In het daglicht moet het een andere beleving zijn en kan je meer detail zien. Maar in het donker zie je de enorme hoeveelheid aan licht(vervuiling) en dat heeft wel iets rustgevend.
Zicht op het Louvre
Geen goedkope activiteit, maar wel hét uitzicht van Parijs wat mij betreft. Ik zou nog eens terug willen, maar deze keer dan eens in de dag.
Een bezoekje aan het Pantheon
De tweede dag starten we in de jardin du Luxembourg, één van mijn favoriete plekken in de stad.
Van hieruit wandelden we naar het pantheon. Oorspronkelijk gebouwd als kerk, maar na de Franse Revolutie werd het in gebruik genomen als begraafplaats van grote Fransen. Boven de ingang van het Panthéon staat daarom de tekst Aux grands hommes la patrie reconnaissante, oftewel ‘Voor de grote mannen, het dankbare vaderland’. Mannen uiteraard, want we zijn de 18de eeuw.
Om binnen te gaan kan je op voorhand een ticket reserveren, dan mag je in de quick lane. Wij hadden geen ticket en schoven dus wel een half uur aan om binnen te kunnen. Een ticket kost 13 euro.
De buitenkant van het gebouw is in neoclassicistischestijl en moest gaan lijken op het pantheon in Rome, maar de koepel heeft meer weg van de St. Paul’s Cathedral in Londen. De Korinthische zuilen doen weer wel Romeins, of zeg maar Grieks, aan. En die zuilen komen ook in het interieur terug. Binnen springt onmiddellijk de grote koepel in het oog. De binnenkant is verder eerder neogotisch te noemen.
Onder de grote koepel vind je ook de slinger van Foucault. Door een gewicht aan een touw te hangen leverde Foucault het bewijs dat de aarde om de zon draait. Ik ben zelf niet zo’n natuurkundige, maar vond het wel boeiend om die slinger te zien bewegen.
De kerk is echt enorm groot en mooi. Ik hou wel van dit eerder sober, maar toch indrukwekkende interieur. Je kan daarnaast afdalen naar de crypte waar het echte mausoleum is. O.a. Voltaire, Rousseau, Zola, Hugo, Monnet en Dugas liggen er begraven. En toch ook vijf vrouwen die ik graag alle vijf bij naam noem: Marie Curie, Geneviève de Gaulle-Anthonioz, Germaine Tillion , Simone Veil en Joséphine Baker (nog maar sinds 2021). Grote vrouwen, ze bestaan dan toch ;).
Mooi gebouw dus, zeker een bezoekje waard.
Binnenkijken bij de Grote Moskee
Al wandelend door Quartier Latin waren we op weg naar de Grote Moskee, niet zover van Jardin des Plantes. Voor drie euro kan je het gebouw bezoeken. Het is de grootste moskee van Frankrijk en de op twee na grootste van Europa, de term Grande dus zeker waardig. De bouwstijl is Mujedar, wat ik herkende van Sevilla. Denk: tegeltjes, binnentuinen met fonteinen en een zeer versierde minaret.
We wandelden er even rond. Het was er best druk. Er is een afgesloten gebedsplek, maar de andere delen van het gebouw staan in het teken van het toerisme.
Zeker een bezoek waard. Ik ben een Mujedar fan en het feit dat het zonnetje er net doorkwam toen we door de tuin liepen was een geluksmomentje.
Wat we daarnaast nog deden
We wandelden van Trocadero helemaal naar de Tuilerieën en het Louvre zoals beschreven in deze wandeling (de Arc Du Triomphe lieten we wel achterwege).
Vanaf het Louvre wandelden we dan in de namiddag richting jardin du palais royal, île de la cité, door de straten van le Marais om uiteindelijk op Place Des Vosges te eindigen. Dat was ongeveer deze wandeling.
In een ver verleden lijstte ik hier regelmatig ergernissen op. Zogenaamde hekelpuntjes of pet peeves. Ik zou willen zeggen dat ik tegenwoordig een hekel heb aan de hele wereld, want het gaat er niet bepaald mooi aan toe. Maar ik beperk me vandaag toch tot eerder kleine dingen ;).
Disclaimer: It’s not you, it’s me. Elke gelijkenis met bestaande personen berust geheel op toeval.
Het feit dat wij allemaal – met dank aan Instagram – content creators zijn geworden. De meeste van ons trouwens zonder echt talent. Ik heb vier dagen in Rome rond gelopen en de gekste dingen gezien die mensen doen om foto’s en filmpjes te maken. Het is vaak lachwekkend. Instagram ruined everything. En ja, dat zeg ik als blogster – ook een content creator ;).
‘Deze trein bestaat uit 3 rijtuigen in plaats van 9.’ Waar zijn die andere 6 naartoe, onderweg verloren?
Mensen die zeggen ‘Je moet je geen zorgen maken’. Dat zeg je omdat je ziet dat ik me zorgen maak. Hoe kan ik dat dan plots ongedaan maken?
In dezelfde categorie mensen die vragen om ‘kalm te blijven’. Dat zinnetje doet veel met mij, maar kalm word ik er NIET van.
De pers die de moord op/ de aanval op een vrouw als gezinsdrama bestempeld. Noem het wat het is: femicide. Ja, soms zijn er ook kinderen bij betrokken. Maar heel vaak richt het motief zich op de vrouw.
Mensen die in een museum rondlopen en daar niet op mijn plek zijn. Als in: ze hebben geen enkele interesse in de werken die er hangen of in het gebouw, maar willen enkel een paar foto’s nemen om te kunnen laten zien (op Instagram 🙄) dat ze er zijn geweest. Om het te kunnen afvinken van de bucket list, ook al boeit het hen niet echt. Klinkt waarschijnlijk heel bourgeoisie dat ik dit zeg. Maar zo het idee dat mensen het gevoel krijgen dat ze op vakantie iets ‘moeten’ bezoeken ook al interesseert hen dat niet vind ik maar stom. Van wie moet dat dan?
Het feit dat je tegenwoordig in geen enkel restaurant meer binnen raakt zonder op voorhand te reserveren. Covid introduceerde voor heel wat zaken reservaties (geldt trouwens ook voor musea en bezienswaardigheden op vakantie) en die zijn gebleven. Daardoor moet je nu precies alles op voorhand plannen. En ik ben wel een planner, maar ik wil soms ook nog eens gewoon wat spontaniteit. ‘Zullen we vandaag een dag daar naartoe gaan en dan daar gaan eten?’ ‘Ah nee, is allebei volzet’. Dat suckt, geef nu toe?
Mensen die met trots aankondigen dat ze ChatGPT gebruikt hebben om iets te schrijven of iets op te zoeken. Je bent niet cool of speciaal meer. Gebruik de tool of gebruik hem niet. Maar smeer dat niet zo constant in mensen hun gezicht, nobody cares.
Bij Leen zie ik regelmatig ‘Dag op dag‘-berichten verschijnen waarbij ze voor een bepaalde dag oude foto’s gaat opzoeken om herinneringen op te halen. Ik heb niet zo’n ingenieus systeem waarbij al mijn foto ingescand en met de juiste datum gelabeld zijn. Ik sync wel alle foto’s die ik met mijn smartphone neem (dat zijn er veel minder dan bij anderen denk ik altijd) meteen met Google Photos. En die app geeft met regelmaat een terugblik. Dus daar wou ik toch eens iets mee doen.
En ooit postte ik al eens een terug in de tijd, dus dit is de tweede editie ;). Doe je gordel vandaag maar opnieuw aan voor een tijdreis. De foto’s dateren telkens van (rond) 20 februari. Ik begin 10 jaar geleden!
10 jaar geleden
Nam ik een filmpje op met een vriendin (die ik nog steeds vaak zie) voor een andere toenmalige vriendin (die ik niet meer zie) die voor een half jaar naar het buitenland ging voor een stage. Ik heb het beeldmateriaal terug gezien en het is zeg maar niet voor publicatie vatbaar :).
9 jaar geleden
Werkte ik als stagiair bij de Dienst Marketing van KU Leuven. En deze foto had ik al in eeuwen niet meer gezien maar geeft een beeld van mijn bureau. Wat rommelig zeg, vandaag is mijn werkplek veel cleaner :).
8 jaar geleden
Werkte ik op mijn volgende stageplaats (tijdens mijn extra studie Belgian Advertising School) voor 20th Century Fox en zag ik in het weekend aan de Kinepolis van Leuven één van onze outdoor bilboards hangen die ik mee had uitgewerkt (of zeg maar geregeld). En dat was ongetwijfeld toch wel een trots momentje.
6 jaar geleden
Waren we met ons webbureau te gast op een boot aan de vaart om na te denken over ons aanbod en wie wij als bedrijf willen zijn. Heel wat kiemen zijn daar toen gezaaid van dingen die we vandaag ook effectief bereikt hebben. Er was ons toen trouwens ontbijt beloofd en er was enkel wortelcake – dat is een van de dingen die ik mij nog herinner :).
5 jaar geleden
Was er enkel nog maar een betonplaat op de plek waar nu mijn huis staat en had het fel geregend zodat alles onder water stond. Wat een gek beeld!
4 jaar geleden
Was ik op de cross van Leuven. Waar een piepjonge Thibau Nys in zijn wereldkampioenentrui als junior won. Ik heb grappig genoeg geen foto’s van wie bij de elite mannen en vrouwen won 😅. De cross van Leuven is een aantal jaar echt een traditie geweest na het WK om als laatste cross naartoe te gaan. Maar door de slechte datum bleven de toppers en dus ook het publiek afwezig waardoor de cross vandaag niet meer bestaat. Heel jammer!
Ook trokken we naar Hasselt waar we street art keken, zoals o.a. dit uiltje van ROA. En dat allemaal enkele weken voor de eerste lockdown, we hadden werkelijk geen idee…
3 jaar geleden
Het was zoeken naar een foto en dus opnieuw eentje van ‘den bouw’. Er was net chape gelegd en de muren waren ‘geplakt’. Verder heb ik in februari 2021 nog één enkele foto van mijn voeten op een yogamat. Het was volop covidtijd en er viel niet veel te doen (je mocht ook niet veel doen). Een heel eenzame periode voor velen denk ik.
2 jaar geleden
James Ensorhuis, Oostende
Had ik een week vakantie en kozen we eindelijk lampen voor het huis. Ook werd de kleurrijke vloer in de traphal gelegd en we gingen naar Oostende om het James Ensorhuis te bezoeken.
1 jaar geleden
Werkte ik een dagje thuis bij Leen en paste ik op de katten van een vriendin die op vakantie was.
Vandaag
Op 20 februari genoot ik van een laatste dag in Parijs. Het was er koud, maar het deed goed om even weg te zijn. We bezochten Le Petit Palais waarvan je hierboven op de foto’s de prachtige binnentuin ziet. En in de namiddag struinden we door Montmartre.
Het moet 2017 geweest zijn toen ik voor de eerste keer in Londen was. Het museum ‘The Wallace Collection’ stond toen al hoog op mijn te bezoeken lijstje. Maar het kwam er niet van, en tijdens de volgende bezoekjes ook niet. Toen we in juni 2023 voor een conferentie voor het werk opnieuw in de Britse hoofdstad waren en we één hele dag hadden om te plannen besloot ik dat het hoog tijd was om er nu toch eens binnen te springen.
The Wallace Collection, in het hart van Marylebone
Het statige Marylebone, net onder Regent’s Park, met zijn chique huizen, dure boetieks, bekend van Baker Street (Sherlock Holmes) en Madame Tussauds. Onbekend terrein voor mij, maar ik vond het er heerlijk om in de straten rond te lopen.
Op naar The Wallace Collection dan maar. Het is een nationaal museum en dus is de permanente collectie gratis te bezoeken. Je hoeft daardoor niet op voorhand te reserveren (tenzij je een tijdelijke expo wil bezoeken). Je vind The Wallace Collection in Hertford House, de vroegere familieresidentie van de markiezen van Hertford. Het is Sir Richard Wallace uit deze familie die alle kunst verzamelde en uiteindelijk ook schonk aan de Britse staat.
Langs de buitenkant is het een statig gebouw, maar eens binnen waan je je in een paleisachtig interieur. Alleen al voor de verschillende kamers is een bezoek de moeite waard.
Er hangt heel wat kunst aan de muren, voornamelijk uit de 17de tot de 19de eeuw. Zo kan je er o.a. Canaletto, Velazquez, Murillo, Rubens en Rembrandt spotten. Maar het is meer dan een kunstenmuseum: je vindt er een hele collectie exotische wapens, prachtig servies en andere decoratieve kunst. Een een mooie binnentuin om iets te drinken.
Eén van de wapenkamers.Deze grote zaal boven is de echte blikvanger van het museum
We pikten ook de drukbezochte tijdelijke expo over honden portretkunst mee. Daarvoor hebben ze beneden aan de binnentuin een extra modern gebouw neergezet. Zeker de moeite om te checken welke expo’s er zijn op het moment dat jij bezoekt. En naar schilderijen van honden kijken was super cute :).
Dit museum moet niet onderdoen voor The National Gallery of de V&A, maar is minder bekend en daarom is het er ook iets rustiger om rond te lopen. Ik had dit meer dan terecht op mijn te bezoeken lijst gezet. Ik vind dit echt een aanrader en het staat bij mij nu zeker in de top 5, misschien zelfs top 3 van Londense favoriete musea. (Mijn andere favorieten zijn The V&A en The National Portrait Gallery).
Daunt books
Vlakbij het museum vind je één van de mooiste boekenwinkelsvan de stad: Daunt Books. Ik was er nog nooit geweest, dus ik vond het fijn om even tussen de rekken te snuisteren. Ze hebben ook een uitgebreide collectie reisboeken die per land gesorteerd staan.
Koffiestop? Saint Espresso zit niet ver van de ingang van Regent’s Park.
Regent’s Park en Primrose Hill
Regent’s Park is voor mij het meest statige park van Londen. En ook enorm groot. Ik ben vooral fan van de inner circle met Queen Mary’s rozentuin en ook wel van het feit dat er altijd bij de minste zon mensen in het gras of op één van de vele bankjes aan het chillen zijn.
Deze keer wilde ik graag helemaal naar de bovenkant van het park om Primrose Hill te beklimmen met een zicht op de skyline van Londen. En dat was een goede keuze, want het uitzicht is er wel degelijk de moeite.
The canal walk
Afdalen deden we via The Canal Walk waarbij we langs het water wandelden. Zo kwamen we uit in Camden, maar daar was het op zaterdag letterlijk over de koppen lopen. Het was me dus veel te druk. We deden dan maar verder met onze Canal Walk tot in King’s Cross.
Coal Drops Yard
In de wijk King’s Cross – die veel meer is dan het treinstation Saint Pancras – vind je Gasholder Park waar industriële gasholders nu omgetoverd zijn tot wooncomplexen en eentje dus ook tot een publiek park.
En ook de gebouwen van Coal Drop’s Yard, vandaag een winkelcentrum, hadden vroeger een industrieel verleden, maar nu kan je er veel hippe winkels en restaurants vinden. Op het grote plein Granary Square zat het vol mensen die van de zon genoten. Wij keken er ook een tijdje naar de mensen en wandelden door Canopy Market, een overdekt marktje waar we churros aten. Om nadien weer de metro naar ons hotel te nemen. En zo kwam er een eind aan een mooie zonnige dag.
Eettips
We verbleven wel langer dan één dag in Londen in 2023, maar deden weinig nieuwe dingen die op ons deze blog hun plekje nog niet hadden. Wel gingen we bij veel nieuwe plekken eten en daar kwamen enkele aanraders uit:
Wie fan is van Mexicaans eten moet absoluut naar Mestizo. Zij zitten een beetje in een buitenwijk naast Camden, maar zijn goed bereikbaar met de metro en het eten is echt wel authentiek. Heel lekker en niet duur.
Pizzafans of fans van het betere Italiaanse eten vinden hun gading bij O’VER, wij gingen naar de kleine vestiging bij Borough Market (je moet wat chance hebben dat er nog een plekje vrij is). Niet goedkoop deze, maar hele lekkere pizza.
Gloria, is één van de Big Mamma Group restaurants in Londen. Deze zit in hartje Shoreditch en heeft een leuke inrichting. De pasta met truffel voor twee personen die ze uit een kaaswiel komen serveren is de moeite. Net als de gigantische desserts. Big Mamma is altijd een goed idee. Reserveren op voorhand ook.
Qua Londense keten ploffen wij vaak neer bij een vestiging van Wahaca (modern Mexicaans streetfood) en Honest burgers. Altijd lekker!
En wat is jouw favoriete plek of eettip in Londen?
Tijd voor een nieuwe boekenupdate. De vorige keer stopte ik eind november, dus ondertussen zijn er weer heel wat sterren uitgedeeld. Zoals steeds geef ik de titels in het Engels mee, met een Nederlandse titel tussen haakjes indien het boek vertaald is. Ik begin met de boeken die ik de meeste sterren gaf.
****1/2 The eighth life (Het achtste leven) – Nino Haratischwilli
In een kleine Georgische gemeente is een chocolatier beroemd om zijn befaamde recept. Zijn vier dochters helpen hem in de zaak, maar de roep om Georgische onafhankelijkheid botst met de revolutie die door Lenin en zijn kompanen in gang is gezet in Rusland. Stasia en Christine, twee heel verschillende vrouwen, vinden beiden de liefde en veel verdriet in het conflict dat het begin van de Sovjet-Unie vormt. Wanneer zij Sopio Eristavi ontmoeten, een vrouw die openlijk kritiek uit op het regime, zullen beiden families nog voor een hele tijd verbonden blijven. In 2006 schrijft Nitsa Jasji, die in Berlijn woont, het verhaal op van haar familie voor haar nichtje Brilka.
Het eerste boek van 2024 was meteen een kanjer van formaat. En ook een echte topper. Haratishwili schrijft het verhaal van de rode eeuw op. De opkomst, terreur en ondergang van de Sovjet-Unie en hoe de kleine staat Georgië tot op vandaag strijdt voor dat beetje eigenheid. Vele oorlogen komen aan bod. In die zin kan je het ook zien als een kleine geschiedenisles. Het boek vertelt het verhaal van 8 levens, over 4 generaties. Al die levens samen zijn te dramatisch, er gebeurt te veel onheil. Maar elk leven op zich zou een waargebeurd verhaal kunnen zijn. En dat is net zo mooi aan dit boek.
**** The rose code (De vrouwen van Bletchley Park) – Kate Quinn
Osla Kendall is een Canadese debutante in Londen die prins Philip van Griekenland leert kennen vlak voor de start van WOII. Osla wil echter meer zijn dan een dom societymeisje en ze wordt opgeroepen om in Bletchley Park te gaan werken. Op de trein ontmoet ze Mab die ook is opgeroepen. Eens aangekomen worden ze ingekwartierd in het huis van de familie Finch, waar ze Beth, de verlegen dochter des huizes leren kennen. De drie vrouwen worden onafscheidelijk tijdens hun periode als codebreeksters in Bletchley Park, tot een ruzie hen uit elkaar drijft. Enkele jaren na de oorlog ontvangen Osla en Mab een geheim briefje van Beth die hun hulp nodig heeft om een verrader te ontmaskeren.
De kern van het verhaal zijn drie vrouwen die heel divers zijn en toch vriendinnen worden. Ze hebben elk hun eigen zorgen en geheimen, maar zijn verbonden door hun tijd in Bletchley Park. Helaas loopt dat mis op een bepaald moment. En blijkt er jarenlang ook nog een verrader in het spel. Het fijne aan dit boek is dat het gewoon een heel nieuw perspectief biedt op WOII en op een stukje geschiedenis waar niet elke dag wordt bij stilgestaan. Daarnaast is het fictieve verhaal gewoon goed uitgewerkt. Ik heb dit heel graag gelezen en kijk uit naar de volgende boeken van Kate Quinn.
**** The lady of the ravens – Joanna Hickson
Tijdens een bezoek aan de gevallen koningin Margareta Van Anjou ontdekt Joan Vaux de legende achter de raven van The Tower Of London. Mochten zij ooit het gebouw verlaten, dan zal het koninkrijk vallen. Niet veel later komt Joan terecht in het huishouden van Margaret Beaufort en wanneer haar zoon Henry Tudor koning is, wordt Joan een gezellin voor diens toekomstige bruid Elizabeth Of York. De eerste jaren van de Tudordynastie zijn turbulent. Joan trouwt zelf met Richard Guildford en gaat daardoor in The Tower wonen waar ze zich bekommert om de raven.
Ik lees enorm graag boeken van Joanna Hickson en toen ik hoorde dat ze een boek schreef dat zich afspeelde in het hart van The Tower Of London was ik heel enthousiast. Joan Vaux is een fijn hoofdpersonage, ze is zelf een ‘commoner’, maar doordat Margaret Beaufort haar voogd is, komt ze heel vaak in koninklijk gezelschap. In dit boek staat Elizabeth Of York, de koningin van Henry VII en moeder van Henry VIII centraal. Niet mijn favoriete Hickson, maar het tweede deel over Joan Vaux staat klaar om dit jaar te lezen.
*** Atalanta – Jennifer Saint
Atalanta wordt als baby achtergelaten op een bergtop omdat ze een meisje is en geen jongen – waar de koning van Arcadia op hoopte. Ze wordt opgevoed door een berin en komt nadien terecht bij de nimfen van de godin Artemis. Daar leert ze bliksemsnel lopen en boogschieten. Wanneer Jason alle helden uitnodigt om mee op queeste te gaan naar het Gulden Vlies, stuurt Artemis Atalanta naar de Argo om deel uit te maken van de missie – als enige vrouw. Ze geeft haar echter één waarschuwing: mocht ze ooit trouwen, zal dat haar ondergang betekenen.
Atalanta is Jennifer Saint’s derde boek en deze keer kiest ze de mythe van Atalanta, waar verschillende versies van bestaan. In deze versie gaat ze mee met de Argonauten op zoek naar het Gulden Vlies. Ik heb dit graag gelezen, maar ik vond de andere boeken van Jennifer Saint beter. Ik denk dat deze mythe me iets minder ligt. Maar wel een origineel einde.
*** The bone fire – S.D. Sykes
Oswald De Lacy vlucht met zijn familie naar het afgelegen kasteel Eden van zijn vriend Godfrey om de pest te ontkomen. Die epidemie had jaren geleden al erg toegeslagen en dus proberen Oswald en alle andere kasteelbewoners de ziekte buiten te houden. Maar eens afgesloten van de buitenwereld wordt Godfrey vermoord in zijn bibliotheek. En zo blijkt de pest misschien toch nog niet de grootste moordenaar.
In dit vierde boek is de pest teruggekeerd naar Engeland en trekt Oswald met zijn familie naar een afgelegen kasteel. Zo wordt dit boek een soort van Agatha Christiaanse whodunnit en dat kon ik echt wel smaken. Toffe serie dit.
*** Anna Of Kleve, Queen of Secrets – Alison Weir
Na de dood van haar vader smeedt haar broer Wilhelm plannen om Anna Of Kleve uit te huwelijken aan koning Henry VIII van Engeland, die net zijn derde vrouw in het kraambed is verloren. Anna moet daarvoor haar geheimen uit het verleden achterlaten in Kleve en wordt de protestantse hoop van de reformisten o.l.v. Cromwell. Maar Anna is eigenlijk niet protestants en dan blijkt dat de koning haar niet wil aanraken op de huwelijksnacht.
Anna Of Kleve is Henry’s meest onbekende vrouw en eigenlijk de echte overlever. We volgen haar vanaf haar jeugd in Kleve. Wat ik wel fijn vond, want ik weet weinig over Anna’s familie. Alleen begint het verhaal meteen met een grote vrijheid die ik niet zo geslaagd vond. Maar wel een mooie inkijk in het leven van Henry’s meest ongekende koningin.
*** Time and chance – Sharon Kay Penman
Eleanor en Henry zijn ondertussen al enkele jaren heersers over een groot rijk van Engeland tot Aquitanië. Ook de Plantagenet dynasty lijkt veilig gesteld wanneer ze zoon na zoon krijgen. Maar het uitgebreide rijk zorgt voor vele kopzorgen van Wales tot in Bretagne. En wanneer Henry zijn minister Thomas Becket benoemt tot aartsbisschop van Canterbury, keert die zich tegen Henry. Op de kop toe begint zijn huwelijk barsten te vertonen, zeker wanneer hij de jonge Rosamund De Clifford tegenkomt.
Time and chance gaat verder waar ‘When Christ and his saints slept’ is gestopt. Het boek staat in het teken van de eerste jaren van het huwelijk tussen Eleanor en Henry – met al zijn ups en downs. En gaat ook over Henry’s strijd met Becket.
En die strijd neemt met momenten het hele plot over en dat vond ik soms wat vermoeiend. Becket wordt allesbehalve sympathiek neergezet. Gelukkig maakte de verhaallijn rond Ranulf en zijn gezin veel goed. Dit is een ijzersterke reeks, maar de boeken zijn dik en dus is het af en toe doorzetten.
*** I am Livia – Phyllis T. Smith
Livia Drusilla’s vader en haar gloednieuwe echtgenoot Claudius Tiberius Nero staan aan de zijde van Brutus en de republiek na de moord op Caesar. Wanneer Marcus Antonius en Caesar’s jonge erfgenaam Octavianus de krachten bundelen tegen de moordenaars, moet Livia met haar man en zoontje Tiberius de stad ontvluchten. Ze ontsnapt een paar keer aan de dood en bij haar terugkomst ontmoet ze Octavianus met wie ze meteen een klik voelt.
Dit boek beschrijft de eerste helft van het leven van Livia Drusilla, een formidabele vrouw die toen al werd gehaat en nu nog steeds slecht wordt neergezet. Maar voor haar huwelijk met Augustus had Livia het niet makkelijk en daar schept dit boek wel wat licht op. Het eerste deel las dus als een trein. Eens ze met Augustus getrouwd is sleept het allemaal wat meer aan. De strijd met Antonius lijkt eeuwen te duren en ik had gehoopt dat het boek ons verder zou brengen dan de slag bij Actium. Een goed boek voor wie Livia wil leren kennen. Voor mij een beetje een tussendoortje.
** The revels- Stacey Thomas
Wanneer Nicholas Pearce zijn halfbroer sterft wordt hij opgeroepen als vervangende erfgenaam door zijn niet zo liefdevolle vader. En Nicolas verbergt een geheim: hij hoort de stemmen van de doden. Zijn vader stuurt hem mee met een bekende heksenjager en zo wordt Nicholas alles wat hij haat.
Een verhaal over hekserij in Engeland ten tijde van Charles I. Een prachtige cover en lovende woorden van enkele van mijn favoriete auteurs op de omslag. Maar Thomas hanteert in haar debuutroman een vreemde schrijfstijl. Je snapt soms gewoon niet wat er aan de hand is. En dat maakt dit tot een verwarrend verhaal. Ik denk niet dat ik nog eens een boek van Stacey Thomas oppik.
In maart 2023 trokken Leen en ik eindelijk nog eens op citytrip. We kozen voor Firenze – de hoofdstad van Toscane, van de Italiaanse renaissance en van pasta, pizza en gelato. Cultuur meets lekker eten, de ideale combo.
Nadat we een voormiddag in de voetstappen van de Medici stapten in de San Lorenzo wijk, bleek er nog veel meer te ontdekken in deze buurt. En de Duomo stond uiteraard ook hoog op de lijst.
Mercato central
De mercato central is de overdekte markthal van Firenze zoals je ze wel vaker in het zuiden van Europa kan vinden. Struin door de versmarkt of geniet er van een lunch op de eerste verdieping. Rondom het gebouw staat er bijna dagelijks een leermarkt – van het toeristische type – handtassen, portefeuilles, en al wat je in leer zou kunnen maken, wordt er verkocht. Ik probeer zelf het bezit van leer zoveel mogelijk te vermijden dus ik kocht er alleen leuke postkaartjes.
Ondertussen konden we wel een lunch gebruiken. De Momo leidde ons naar SimBIOsi, een kleine pizzeria met een grote houtoven en goede biologische wijn. Als ik naar één plek terug wil voor het eten, is het zeker deze plek. Een aanrader om op je lijstje te zetten dus.
Dessert haalde we aan de overkant bij het ijszaakje Mysugar en – amai!- ook dat ijs was goddelijk. Ik hou zo van Italië.
Ietwat verborgen omdat het wat verder uit het centrum is, ligt het Chiostro dello scalzo. Je wordt er verwelkomd door een non en mag dan gratis deze kloostergang bezoeken. De muren bevatten fresco’s in zwart-witte tinten die het levensverhaal van Johannes De Doper vertellen. Bijzonder!
De kloostergang is wel enkel open in de voormiddag en op weekdagen. Hou daar dus rekening mee in de planning. Plannen in Italië met hun vreemde openingsuren is sowieso een must. Iets dat we leerden toen we voor de gesloten deuren van zowel de botanische tuin (enkel in het weekend) en Museo di San Marco (enkel voormiddagen) stonden. Daarvoor moet ik dus nog eens terug, maar misschien is het wel open als jij er bent?
Op naar de Duomo dan maar! De Santa Maria del Fiore – kortweg Duomo – is hét iconische gebouw van de stad. In de 13de eeuw begon de bouw en het is vooral de enorme koepel ontworpen door Brunelleschi in opdracht van de Medici’s die de aandacht trekt. Ik heb al veel grote kerken gezien, maar door de manier waarop deze is neergezet – naast gewone rijhuizen – lijkt het echt een immens gebouw. Wat het ook is, maar er zijn nog grotere kerken (waaronder de Sint-Pieter in Rome).
De kerk zelf is gratis te bezoeken, maar er staat wel altijd een wachtrij. Pas trouwens op dat je in de juiste wachtrij staat want daarnaast zijn er nog 5 andere rijen voor betalende bezienswaardigheden: zo kan je de koepel én de klokkentoren beklimmen, is er een museum over de Duomo (dat naar het schijnt wel echt de moeite is) en ook de Battistero kan je bezoeken. Hier vul je alleen al een volledige dag mee als je al deze dingen zou doen.
De Battistero is de doopkapel en heeft enorme bronzen deuren. Die staat aan de overkant van de kerk. De voorgevel van de Duomo is trouwens veel later gezet dan de koepel. De giotto of klokkentoren staat ernaast en lijkt deel uit te maken van de kerk, maar eigenlijk staat die toren ook apart.
Hoe mooi gedecoreerd de kerk er vanbuiten ook uit ziet, binnen is het interieur veel soberder. Enkel de koepel is volledig beschilderd met fresco’s van Vasari die het Laatste Oordeel afbeelden. Ze laten best wat volk binnen en niet iedereen is even stil – dat is zacht uitgedrukt – maar wij wandelden wel even rond en bekeken vooral de koepel in detail.
De Duomo is zo’n indrukwekkend gebouw dat je het vanaf bijna elke straathoek in Firenze te zien krijgt. Het is er dan ook altijd druk, al viel dat in maart beter mee dan ik had gedacht.
Hierna gingen we uitgebreid aperitieven (dat hoort erbij als je in Italië bent). En we aten opnieuw pizza (oeps ^^) bij Berbere in San Frediano – die pizzadeeg maken op basis van zuurdesem. Heel lekker! En zo kwam er een einde aan onze tweede dag in Firenze.
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
WordPress doet deze maand van Bloganuary waarbij ze elke dag een schrijfprompt lanceren die bloggers uit de hele wereld dan beantwoorden. Het is al bijna februari, maar door een beetje gebrek aan andere schrijfinspiratie lijkt het me wel fijn om een paar prompts uit te proberen.
Ik stootte op deze: “Als je kon zorgen dat iets niet was uitgevonden, wat zou dat zijn?”. Een moeilijke vraag, maar wel de moeite om eens over na te denken. Ik beperk me tot materiële uitvindingen. Ik zou natuurlijk willen dat ongelijkheid, ziekte en oorlog nooit zouden zijn ‘uitgevonden’, maar daar gaat het nu niet om.
Dynamiet zou een antwoord kunnen zijn. Of elk ander type wapens. Maar mensen kunnen elkaar kwaad doen met zowat alles. Dus zou dat de wereld echt beter maken?
Chemische drugs is nog zo eentje of tabak – maar opnieuw: verslavende middelen zouden altijd bestaan denk ik? En dat brengt mij bij alcohol. Ik heb zelf geen enkele negatieve ervaring met alcohol (geen verslavingen in de directe kring) en ik drink het zelf amper. Ik heb er ook helemaal niets tegen. Maar we kunnen er niet omheen dat mocht alcohol niet bestaan bepaalde zaken niet zouden gebeuren. Bepaalde verkeersongevallen, bepaalde verkrachtingen, bepaalde geweldplegingen, bepaalde ruzies… En alcohol brengt op zich ook weinig bij.
Alcohol zorgt ook voor weinig directe voordelen. Zouden feestjes echt minder leuk zijn? Zou eten minder goed smaken? Ja, het zou anders zijn, maar daarom niet minder denk ik. Maar alcohol wordt natuurlijk ook gebruikt in de geneeskunde. Ik heb niet genoeg kennis daarvan om te weten of er daarvoor alternatieven bestaan. En er zijn nog wel andere toepassingen ook. Misschien moet alcohol niet on-uitgevonden worden, maar moeten we stoppen met dit op sociaal vlak zo te promoten? Want we weten allemaal dat het eigenlijk niet goed is, toch?
Zijn er dan uitvindingen die mij echt storen? Ik kan even echt op niets komen. Ik lees bij veel mensen dat ze sociale media of de smartphone zouden willen on-uitvinden. Ik snap dat wel, hebben sociale media het leven echt beter gemaakt? Langs de andere kant: die apps van je telefoon wissen is heel gemakkelijk. En die telefoon niet aanraken ook.
Het blijkt toch niet zo’n eenvoudige job, dat on-uitvinden :). Welke uitvinding zou jij willen terugdraaien?
In augustus 2023 trokken het lief en ik voor onze zomervakantie niet naar de zon, maar naar (Noord)-Ierland – waar we alle seizoenen meemaakten. Vliegen deden we op Dublin, waar we de stad even verkenden, om daarna door te reizen naar Belfast om het woelige verleden van Noord-Ierland en de prachtige natuur te ontdekken.
Vorige keer vertelde ik al over de bezienswaardigheden uit het centrum van Dublin. Op onze tweede dag besloten we al meteen een daguitstap te maken. Ons oog viel op de Howth cliff walk: een wandeling langs de kliffen van het vissersdorpje in Howth.
Hoe geraak je in Howth?
Howth is heel eenvoudig te bereiken vanaf het centrum van Dublin. Je neemt hiervoor de DART trein die verschillende stops in de stad heeft (o.a. Pearce, Tara Street en Connolly). Een heen en terug ticket kost amper 5 euro per persoon en je bent ongeveer een half uur onderweg voor je aan het eindstation Howth aankomt.
Welke wandelingen zijn er in Howth?
Er zijn verschillende opties voor je Howth cliff walk, afhankelijk van de afstand die je wil doen en wat je wil zien. Je vindt ze op de website van Howth. Wij deden uiteindelijk de blauwe wandeling: The Tramline loop van 7km. Die neemt je net als de andere drie wandelingen mee over de kliffen tot op het hoogste punt waarna je terug afdaalt naar het dorp via een oude tramlijn die nu een mooi wandelpad is.
The Howth cliff walk: onze ervaring
Wanneer je de trein uitstapt staat er ook meteen een kaart die je kan helpen om een wandeling te kiezen, of je beslist net als ons pas boven op de top. Eerst wandel je een stuk door het vissersdorp Howth en zo kom je aan de kleine haven.
Meteen daarna ga je via een asfaltweg best steil naar omhoog. Ik had er eigenlijk een foto van moeten nemen. Van een kuitenopwarmer kan je niet spreken, eerder meteen een stevige kuitenbijter. Maar zo steil werd het maar één keer, als dat een geruststelling kan wezen. Redelijk snel daarna kom je op een zandpad terecht langs de kliffen. Toen wij er waren scheen de zon volop en stonden de bloemen ook in bloei.
Het lijkt op alle foto’s alsof er nooit mensen in de buurt zijn. Dat was wel het geval. En je kan niet altijd makkelijk passeren. Op bepaalde punten was het daardoor even druk te noemen. Maar het viel allemaal best mee. En wij waren er in augustus, dat is natuurlijk hoogseizoen.
De eigenlijk kliffen vond ik best mooi. Verwacht niets spectaculair, maar soms was de afgrond toch best hoog en het uitzicht daardoor prachtig.
Meer naar het einde krijg je een zicht op de Bailey lighthouse. De langste wandeling (de paarse) breng je daar naartoe, maar ik had gelezen dat die terugwandeling heel saai was.
En de zon scheen volop toen we naar het hoogste punt van de kliffen, het car Summit car park (jawel gewoon een parking) klimden. Dus mijn kaars was stilaan uit moet ik toegeven.
Uitzicht op het dorp en het eilandje voor Howth vanaf de tramlijn route.
We besloten toen de afdaling via de oude tramlijn te nemen. Je kan ook terug via de kliffen (dat is de kortste wandeling). Maar de tramlijn bleek een goede keuze. We waren bijna de enige die deze route namen, het was dus er dus rustig. En de route is mooi aangelegd.
Het nadeel aan een klein vissersdorp dat wordt overspoeld door toeristen is dat de eetplekken er allemaal toeristisch zijn. Wij ploften neer bij The House restaurant, maar het eten viel wat tegen (en de prijzen ook).
We passeerden deze leuke elektriciteitskasten in het dorp.
Na een deugddoende lunch namen we terug de DART trein naar Dublin. Ik vond Howth echt de perfecte daguitstap. Het is een super mooie wandeling die qua niveau heel goed doenbaar is. Aanrader dus voor wie een dagje uit de stad wil.
Heb jij nog een Dublintip?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Soms ben je naar iets aan het luisteren of ergens iets aan het lezen en blijft er plots één zin steken in je hoofd. Zo ook de zin ‘We all put one feet before the other’ (uit de door mij al vaak beluisterde intro van deze What about Us liveversie van P!nk), oftewel: we zetten allemaal de ene voet voor de andere om ergens te raken.
En de ene persoon zet misschien grotere stappen, of stapt sneller. De ene huppelt, de andere vertraagt. Maar uiteindelijk is het enige wat wij allemaal doen onze voeten stap voor stap voortbewegen. In tijden van vreugde, in tijden van immens verdriet. We kunnen ergens naartoe stappen, of ergens van weg stappen. Soms blijven we even versteend van de angst staan, om dan opnieuw die ene voet voor de andere zetten om weg te raken. Soms kunnen we niet blijven staan, en lijken onze voeten maar te blijven bewegen – niet zeker waar naar toe. We kunnen slenteren, springen of lopen – maar het blijft die gaan om die ene actie: je ene voet voor de andere neerzetten.
Het ding is dat net dat stappen – wat we allemaal doen – een proces is. Een proces dat ons allemaal bindt. Want wie we ook zijn, wat we ook belangrijk vinden, hoeveel zorgen we ook hebben, of net hoeveel succes – dat doet er niet toe. We zetten allemaal de ene voet voor de andere en dat elke dag opnieuw. Dat is voor mij niet anders dan voor jou. Of ik nu rijk of arm ben, blank of zwart, oud of jong, gelukkig of triest… stappen doen we allemaal op dezelfde manier. Voet per voet. Stap voor stap.
Vergelijken, jaloers zijn… het heeft dus allemaal weinig zin. Zo verschillend zijn we allemaal niet. Of zoals P!nk het zelf al jaar en dag anders verwoord: We’re all pink inside.
Zoals bijna elk jaar blik ik graag terug op de afgelopen 12 maanden. En 2023 was best een ander jaar. Voor het eerst een jaar zonder coronazorgen of beperkingen, met een verhuis, vele leuke reisjes en ook best wat trouwfeesten. Neem dus een kop thee of koffie erbij want het is een lange post geworden.
Het jaar startte zoals steeds op de Balenberg met de cross. Dit jaar stond Lorena Wiebes, toch een toptalent op de weg, ook aan de start en ik trok een leuke foto van haar die ze nadien op haar eigen Instagramstories repostte.
De eerste week van januari genoot ik eindelijk nog eens van een lijf zonder ziektekiemen en van enkele rustige dagen op kantoor. Verder merk ik aan mijn schrijfsels van toen dat ik best diep zat door de laatste loodjes van de bouw. We waren nog steeds aan het verven en het is raar om foto’s te zien uit die periode. Mijn waterinstallatie en elektriciteit werden goedgekeurd. Met één van de katten ging het allesbehalve goed. Ik schreef ergens nogal desolaat ‘Ik heb al heel de week koud en ben best wel moe’.
Op het werk was er een nieuwjaarsetentje en startte ik met werken op een groot project waarmee ik nog t.e.m. september zou zoet zijn. Ik ging wandelen met vriendinnen in wat lichte sneeuw (dat was ik dus al helemaal vergeten). Ik kocht ook enkele meubelen voor in de woonkamer. Ik ben daarin niet zo moeilijk: ik vind heel veel dingen lelijk waardoor de dingen die ik mooi vind vaak niet met veel zijn en de keuze snel gemaakt is 😅.
Februari
Dagen met een kantoorhondje zijn altijd de beste werkdagen. En ik had het toen wel nodig want ik schreef ‘Waren we al maar twee of drie maand verder’. Ik had geen goede jaarstart en dat merkte ik aan alles. Er werd niet zoveel gelezen, er werd niet veel geblogd. Werken, werken, werken.
P!nk bracht haar nieuwe album ‘Trustfall’ uit en dat bepaalde hier nog maandenlang de nummers waar ik naar luisterde (mijn Spotify wrapped is daardoor nogal saai). Zoals steeds hadden we in februari enkele dagen verlof. Er werd geverfd, gevernist, laminaat gelegd… En we knepen er een dagje tussenuit naar de wellness. Ik paste op de katten van een vriendin en ging ook een dagje thuiswerken bij Leen, dat was opnieuw met kantoorhond en om Firenze al wat te plannen.
Ik eindigde de maand met de woorden ‘Februari zal wel de geschiedenis ingaan als de saaiste maand ooit’. Dat zegt genoeg vrees ik.
Maart
Eindelijk beterschap op komst! Allez ja, de eerste dagen voelde ik mij niet top. Ik schreef op 8 maart dat het sneeuwde en dat was slechts enkele dagen voor het teambuildingsweekend op het werk. Daarvoor was ik al weken druk in de weer. Dit jaar kozen we niet voor georganiseerde activiteiten, maar staken we zelf een De Mol weekend in elkaar met twee groepen die elk een mol hadden die opgespoord moest worden. Er waren verschillende opdrachten waar het in het honderd kon lopen. En dat deed het ook :).
We hadden die ene dag mooi zonnig winterweer.
Uiteindelijk vond in elke groep minstens één iemand de juiste Mol. Dit was het echt leukste weekend dat ik ooit mee in elkaar gestoken heb en ik weet niet of ik dit nog ooit kan evenaren (ben momenteel bezig met het nieuwe weekend en ik heb er dus wel wat moeite mee om even origineel te zijn). Het weekend werd afgesloten met een stevig feestje, maar ik was te moe en kroop op tijd in bed. In tegenstelling tot enkele anderen…
Een kleine week later namen we een filmpje op voor de verjaardag van een collega en dat werd een zotte boel. We gingen ook eens met zijn allen tijdens de middag een kerk bezoeken. Er was een meet-up avond bij ons op kantoor waarbij ik de taak had om te wachten op de pizza, en de pizza liet lang op zich wachten. Je zou het niet zeggen, maar er wordt soms ook nog wel eens gewerkt in ons webbureau hoor. Ik heb een hele toffe en begripvolle werkplek en daarvoor heb ik het laatste jaar alweer vaak mijn pollekes gekust.
Eind maart stond er een week Firenze op de planning. Het weekend ervoor waren we de berging aan het verven en wil ik op een gegeven moment iets van de vloer rapen (zoals je 100 keer doet op een dag). Bij het rechtkomen schiet er iets in mijn rug en ik voelde meteen dat het menens was. Een pijnscheut van jewelste.
Met een tape Voltaren Forte die ik twee keer per dag aan de rug smeerde en veel twijfels vertrok ik dus op citytrip. Uiteindelijk viel het allemaal goed mee en heeft het vele wandelen de genezing van mijn rug versneld denk ik. Iets na Firenze was het kwaaltje verholpen.
En Firenze was echt geweldig: veel kerken, paleizen, zon, ijsjes, lekker eten, aperitivo, tuinen… En geen massadrukte omdat we nog vroeg op het jaar gingen. Wat een fantastische stad met geweldig reisgezelschap!
April
In april stond één woord centraal: verhuizen. We hadden het eerste weekend van mei als deadline gesteld en dus maakten we doorheen de maand het hele huis leeg en werd er veel gepoetst. Ik heb echt amper foto’s van de maand april, behalve van lege kamers en nadien weer volle kamers. Want uiteindelijk konden we verhuizen op 28 april.
Foto van tijdens het verhuisweekend 🙂
Verhuisd betekende geen einde aan alle administratie: wat je allemaal moet bij elkaar zoeken voor het EPC/EPB dossier bracht wel wat stress. Dus daar was ik de rest van mei wel mee zoet.
Mei
Op naar mei dus. De maand van de overgang. Wonen op een nieuwe plek. Voorlopig nog even zonder internet. We gingen nog veel winkelen om spullen te kopen. Ik keek de kroning van Charles III. En het appartement van het lief werd opgekuist en de sleutel officieel overhandigd.
Het lief werkte in 2023 tien jaar bij ons en daarom kreeg ik de leuke taak om als cadeau een reisje in elkaar te steken. Het werden enkele dagen naar Rome en het lief zag zijn verrassing niet meteen aankomen toen we het vierden met alle collega’s :).
Ik nodigde een vriendin uit om alvast samen te koken in het nieuwe huis. Er werd op een zalige lentedag gekubbed (schrijf je dat zo?) en pizza gegeten met de collega’s. Naast een citytrip kreeg het lief voor zijn verjaardag ook een verrassingsdag voor zijn verjaardag. We gingen naar Antwerpen voor het KMSKA, speelden spelletjes bij The Playground en gingen alvast oefenen op Italiaans eten bij Pici – elk excuus is goed ;).
Averbode
Ik maakte mijn kaartjesslinger in huis waarmee ik eindelijk alle op reis verzamelde postkaartjes in de kijker kan hangen. Ondertussen staat er ook een leuke dressoirkast onder. Er was een kleine versie van het dansoptreden, op zoals steeds een snikhete dag dus werd er een ijsje gegeten. Ik ging met vriendinnen wandelen in Averbode en natuurlijk ook een ijsje eten. Er was een afscheidsfeestje op het werk, yoga in de volle zon op ons dakterras en ik ging op pad naar klanten. 2023 was ook het jaar dat ik precies opnieuw wat vaker op de baan was om klanten fysiek te zien.
Juni
Juni dan, een maand waar ik lang naar uitkeek. In juni stond er ongelooflijk veel op de planning. Het eerste weekend trouwde mijn schoonzus. Het was niet met een uitgebreid trouwfeest want de bruid was hoogzwanger, maar het was wel een fijne dag.
Het weekend daarop gingen we quizzen met de collega’s voor het goede doel tijdens de enige hittegolf van het jaar. Het was zo ontzettend warm in die zaal dat ik meerdere keren naar buiten ben moeten gaan om niet flauw te vallen. De hersenen werkten wel nog mee want ons team werd derde. De dag erna ging ik uitblazen in de wellness.
En toen was het tijd voor een hoogdag want na meer dan 10 jaar zag ik P!nk nog eens live aan het werk op Werchter Boutique. De hele show zat echt bangelijk in elkaar. Ze zong een goede mix van oude hits en nieuwe nummers. En hoewel we nog iets dichter hadden willen staan, stonden we echt volop tussen de mensen om van de sfeer te genieten en haar acrobatische acts van redelijk dichtbij te zien. Ondertussen heeft ze aangekondigd in 2024 opnieuw naar België te komen en ook die tickets zijn al op zak. We doen het binnenkort dus gewoon nog eens over.
Het was eigenlijk ook mijn eerste echte keer op de wei van Werchter. Ik kocht speciaal een zonnehoedje omdat het zo warm was. We zagen Ellie Goulding, stonden bijna anderhalf uur aan te schuiven voor eten (niet normaal!) en hadden gelukkig weinig last van de verkeersproblemen omdat we met de fiets gegaan zijn. De dag erop was er TW Classic met The Boss aka Bruce Springsteen en ook daarvoor fietsten we weer naar Werchter om samen met de schoonouders hun jeugdidool aan het werk te zien. We vertrokken wel tijdens de bisnummers, ik was na zo’n festivalweekend heel moe en ik wou nog voldoende fris vertrekken naar Londen.
Want diezelfde week vertrokken het lief en ik voor het werk op conferentie naar Londen om er daarna een weekendje te blijven. Londen is altijd goed, hoe vaak ik er ook kom. We hebben deze keer ook geweldig goed gegeten o.a. bij Gloria van Big Mamma, Mestizo en ‘O VER.
The Wallace CollectionOok The Wallace Collection 🙂
Ik werd verliefd op The Wallace Collection, echt een fantastisch (gratis!) museum en ook The National Portrait Gallery (mijn all-time favoriet) heropende na jaren van restauratie net die week. Het kwam dus bijna op bestelling dat we er binnen liepen. En het was weer van warm, warmst, warmer.
Wie denkt dat Londen altijd grauw en grijs weer geeft, heeft het dus fout. Daarom dat we ook Primrose Hill eindelijk eens beklommen en genoten van een deel van The Canal Walk.
Na Londen organiseerde mijn team de maandelijkse sociale avond nog eens. We speelden board games en kookten een driegangenmenu voor de groep. Ondertussen was mijn schoonzus bevallen en gingen we dus ook een paar dagen op babybezoek. Ik ben nu officieel tante en dichter bij baby’s zal ik in mijn leven niet raken ;).
Juli
In juli begon de wat rustigere periode op het werk met een avond kanoën op de Dijle waarbij ik samen met twee collega’s ook even onverwacht ben gaan zwemmen in de Dijle. Wij hadden een onervaren begeleider die ons op een gegeven moment nogal uitlachte en ik werd daar zo pissig van dat iedereen in de buurt van de Dijle die dag het heeft geweten. Aldus mijn collega’s, want ik weet er zelf niet zoveel meer van 😅. Ik zou iets geroepen hebben over het niet hebben van armspieren toen de begeleider mij vroeg om een zware kano die volstond met water om te draaien. Er wordt nog steeds over die avond gesproken dus het was best legendarisch. Ik vierde in diezelfde periode ook mijn 7de werkverjaardag.
In juli pikte ik nog eens een liveconcert van Stan Van Samang vlakbij huis mee en ging ik met een vriendin naar Beleuvenissen waar we de Oekraïnse band Go A aan het werk zagen. Ik kende ze niet, maar de sfeer was geweldig. Ik ben fan geworden. Thuis kwam er wel wat volk over de vloer: de collega’s kwamen inspecteren en ook voor een andere vriendengroep werd er een housewarming georganiseerd. Al snel stond de nieuwe dressoirkast vol met leuke kaartjes en geschenkjes.
Op de housewarming met collega’s droegen we met vier dezelfde kleur broek en dat moest natuurlijk op foto vastgelegd worden.
Eén van de sociaal moeilijkere momenten was het feit dat ik de vrijgezellen van een van mijn beste vriendinnen heb gemist in juni omdat ik toen in Londen zat. Toen de Doodle kwam, was dat letterlijk het enige weekend dat ik niet kon verzetten en uiteraard lukte net dat weekend voor al de rest wel – typisch 🙈. Ik was hier redelijk triest over, maar bleef niet bij de pakken zitten en bokste twee dagen Parijs in elkaar voor die vriendin. Het voordeel was dat ik quality time met haar kon doorbrengen, het nadeel dat ik de vriendinnengroep nu niet had leren kennen.
Eind juli was het nat, ook in Parijs wisselden zonnige momenten zich af met regenbuien. We hebben twee hele leuke dagen gehad waarbij we vooral de highlights van de stad aandeden. En we gingen helemaal naar de top van de Montparnasse toren, een letterlijk hoogtepunt!
Augustus
Begin augustus slaagde ik er opnieuw in om een kwaaltje bijna mijn vakantie te laten verstoren. Ik werkte de eerste twee weken nog en bij het terugkeren van een klantenmeeting naar kantoor verzwikte ik mijn enkel. Zo erg dat ik zelfs niet meteen recht kon staan en nog wel een kwartier op de stoep heb gezeten. Na een hele dag rond peddelen op één been, stond mijn voet goed dik en ik lag het weekend daarna op de zetel met mijn been omhoog.
Je kan het al raden: een week later ging het gelukkig net op tijd beter. Ik ging eten met mijn dansgroepje en danste de pannen van het dak op het vat (noemen jullie een fuif onder vrienden ook zo?) van een vriendin die 30 werd (dezelfde van Parijs, zoveel vrienden heb ik nu ook weer niet). Op één been weliswaar, want ik durfde nog niet alles met mijn enkel. Het was echt een zalig feestje!
Half augustus vertrokken we op zomervakantie naar Ierland. We sliepen twee nachten in Dublin waarin we een stukje van de stad zagen en een daguitstap naar de kliffen van Howth deden. Het was onverwacht zonnig weer, en hoewel Dublin niet helemaal mijn stad bleek hebben we toch genoten (en heel goed gegeten, dat ook).
Daarna reisden we verder naar Belfast in Noord-Ierland. We deden daguitstappen naar Hillsborough Castle (in de regen) en The Causeway Coast (afgewisseld regen met zon) en werden verliefd op de stad. Belfast is rauw, guur en heeft een woelige geschiedenis met nog steeds een ‘vredesmuur’ in het armste deel van de stad die protestanten en katholieken van elkaar scheidt omdat ze niet kunnen samenleven.
Peacewall
Maar Belfast is ook hip en trendy. Met leuke restaurants, smalle straten, opkomende musea en een jaarlijkse street art festival. Een heel diverse stad dus. We sliepen er 5 nachten en ik wil er ooit heel graag naar terug.
Terug thuis stonden er nog enkele dagen vakantie op het programma. We werden wat verkouden, gingen naar de wellness, naar het legermuseum in Brussel én naar twee trouwfeesten op één dag. Op mijn 30ste verjaardag dan nog. Ik heb zelf dus geen feestje moeten geven :). Twee collega’s uit mijn team trouwden op mijn verjaardag en we gingen eten bij de ene en dansen bij de andere. Tot half 6. Dan weet je dat het goed was. En dan wordt je nadien natuurlijk terug ziek. Het begin van veel sukkelen met de gezondheid dit najaar.
Legermuseum, BrusselNog meer Belfast <3
September
Begin september hadden we meteen nog een dag vakantie ingepland omdat de tijdrit van de Simac Ladies Tour naar Leuven kwam. Het was een van de laatste wedstrijden van Annemiek Van Vleuten en dat kon ik als grote fan niet missen. Het was de eerste keer dat ik een tijdrit live meemaakte. Lotte Kopecky won en we hadden een fijne dag.
We gingen een kostuum kopen voor het lief, waren stand-by voor een klant, genoten van het mooie weer en deden een proefles koppeldans. Uiteindelijk schreven we niet in omdat de dag in de week niet zo handig is. De gewone danslessen waren ondertussen wel weer begonnen.
Dzia in Lier
We trokken een dag naar Lier, waar niet zo veel te zien bleek, maar we waren er even tussenuit. In de week erna trok ik met een collega naar Wenen voor een potentieel groot nieuw project. We doen dat normaal nooit, meetings in het buitenland. Praktische haalbaarheid en duurzaamheid zijn daarvoor de belangrijkste redenen. Maar nu was het toch eens nodig. We vlogen ’s avonds heen en de namiddag erop al terug. En ik vond dat redelijk bizar om eens te doen.
Het was voor een lange meeting dus veel van Wenen heb ik niet gezien (ondanks dat het er prachtig weer was). De avond dat we er waren, zijn we uiteraard wel schnitzel gaan eten. En ik kreeg typisch Weense koekjes van Manner mee en kocht op de luchthaven een Almdudler om toch wat in de sfeer te blijven.
De week erna viel de wereld even op mijn kop (ik wijd er verder niet over uit). Ik zei wat sociale dingen af en sleepte mij nog wel naar een kwartaalmeeting op het werk (waarvan ik mij nog amper iets herinner). Leen kwam iets eten, hoera. En ik eindige de maand met de woorden ‘Ik moet loslaten wat niet te controleren valt en kan de problemen van anderen en de wereld niet oplossen’. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds waar ik probeer aan te denken. Kopzorgen zouden er nog wel een paar weken zijn, dus dat moest ik accepteren.
Oktober
Oktober voelde een beetje als een nieuwe lei. Ik gingen eten met de vrijgezellen groep, om toch iedereen wat te leren, want de trouw stond deze maand op het programma. Eerst was er nog een andere trouw met een dansfeest. Nadat ik begin oktober ergens was wakker geworden met overal pijn en lichte koorts, die na een dag vreemd genoeg weer weg was, was het lief nu ook serieus ziek. Dus ging ik alleen met vrienden naar het dansfeest, waar echt zalige feestmuziek werd gedraaid – maar door de vele ziektekiemen bleven we ook niet te lang.
We gingen bijlwerpen met het werk (ik heb er geen talent voor). Ik begon het koken in mijn eigen huisje stilaan onder de knie te krijgen en met plezier te doen.
Gnocchi met hemelse prei van mme Zsazsa
En toen was het tijd voor het huwelijk van mijn vriendin. Het waren twee perfecte warme dagen met veel liefde 💛. Ik heb een eigen tekst voorgelezen en met de vriendinnen zongen we een zelfgeschreven liedje. En het dansfeest was uiteraard zeer leuk. Een herinnering die ik nog lang zal koesteren.
November
Uiteraard werd ik ziek na de trouw. Dat was al de derde of vierde keer in het najaar en ik was het allemaal grondig beu. Mijn lijf heeft het afgelopen jaar iets te vaak stop gezegd, ook al doe ik het rustig aan. Ik had dat gevoel bij veel mensen trouwens, na covid hebben de ziektekiemen het precies terug makkelijker om ons te bereiken (ik ben tijdens covid nooit ziek geweest dus mijn immuniteit heeft wat minder hard moeten werken toen?).
Het lief haalde zijn rijbewijs. Ik ging op bezoek bij een klant in Antwerpen en kreeg onverwacht een rondleiding in het Paleis op de Meir. Ik kocht ook een dikker dekbed en eindelijk een kussen voor de kussensloop met een vos die ik in Belfast had gekocht 😍.
Paleis op de Meir
En toen was het tijd voor onze trip naar Rome. We konden allebei wel wat zonneschijn gebruiken want het weer in november was opnieuw nat en donker. En het mooie weer was in Italië wel degelijk van de partij.
Mooiste zicht in Rome ❤️
We deden uiteraard het Colosseum, het pantheon, de Trevifontein, honderden kerken (of zo leek het) en gingen naar het Sint-Pietersplein. We bezochten enkele musea en boekten een rondleiding in het Domus Aurea, het gouden huis van Nero dat ondergronds is terug gevonden. En dat was echt een fantastische ervaring. Ik vond dit echt geweldig, en niet alleen omdat ik een ex-Latinist ben. Dikke aanrader!
Rome is zo’n diverse fantastische stad. Ook al is het er altijd druk. Het eten is er lekker en de mensen zijn er chill. Oh en ijsjes. Veel ijsjes. Je wandelt er op en dag wel wat af, het is een echt openluchtmuseum. Dus de voeten waren na vier dagen wel heel moe en niet alleen de voeten :).
We hebben bij deze besloten om elk jaar in november of toch in de winter een tripje naar het zuiden van Europa te maken. Het is gewoon zo fijn om er even tussenuit te zijn. Een mentale opkikker en het voordeel is dat je die zuiderse steden niet in volle hitte en drukte van het hoogseizoen bezoekt.
We waren net op tijd terug voor een teamdag op het werk. Waar ook een dansfeest ’s avonds aan gekoppeld werd. We begonnen vroeg (vlak na de werkdag om 17u) waardoor we allemaal op donderdag (!) nog redelijk op tijd in bed lagen, de een al wat nuchterder dan de ander. Ik zat in de eerste categorie, het lief misschien in de tweede 😅. Ik heb dit jaar best veel kunnen dansen op feestjes en ik wist eigenlijk niet hoe hard ik dat gemist had tijdens die triestige coronajaren.
December
In december lonkte een lege sociale agenda en dus besloot ik wel bewust wat meer te plannen. Zo gingen we naar (un)holy light in Leuven, waar ze ieder jaar rond kerst een zestal kunstenaars lichtinstallaties laten maken. Het zijn wat weinig dingen om echt avondvullend te zijn, maar het was wel weer mooi uitgewerkt allemaal. Je komt zo toch altijd op locaties die anders gesloten zijn.
Het weekend erop gingen we naar de cross, en dat was nog maar de eerste keer van het seizoen. In Herentals maakte Mathieu Van Der Poel opnieuw zijn opwachting. Met ook Fem Van Empel aan de start zagen we dus een dubbele regenboog.
Naar kerst toe kreeg ik altijd meer stress. Maar toch werd ik deze keer nog niet ziek (ik maak mezelf wijs dat dat komt omdat ik elke dag een goede portie vitamine D neem). Op het werk moest er nog wat afgewerkt worden, was er een leuk kerstfeestje met een secret santa en te veel eten. En een ludieke laatste dag met weinig volk op kantoor.
Kerstsfeer op kantoor
De kerstfeesten zijn nooit mijn ding, dus ik ben blij dat ze achter mij liggen. Ook al kreeg ik hele leuke cadeaus, mijn maag was nadien een paar dagen overhoop en ik was zoals ieder jaar fameus overprikkeld.
Ondertussen is het jaar geëindigd met opnieuw wat minder fijn nieuws: mijn grootmoeder is overleden op een gezegende leeftijd. Dus eindigde 2023 met veel dingen regelen en is het nieuwe jaar gestart met een begrafenis. Oudjaar was rustig met lekker eten onder ons twee. Door de heisa van de laatste week, vierden we onze jubilee niet echt. Maar ondertussen zijn we alweer 6 jaar samen en wonen we langer dan een half jaar in ons huis.
En zo zijn we aan het einde van een zeer lange blogpost met een overzicht van 2023. Ik weet zelf niet goed hoe ik het jaar moet samenvatten. In vergelijking met de bouw- en coronajaren was het een jaar met veel sociale activiteiten en reisjes. We hebben veel meer dingen gedaan. Tegelijk waren er toch ook best wat moeilijke momenten en miserie die voor veel stress zorgden, werd ik vaak ziek en zat er soms niet veel anders op dan dagen in de zetel door te brengen. Op het werk was het een redelijk normaal, stabiel jaar en gelukkig zijn veel vrienden en familie van veel miserie gespaard gebleven wat de afgelopen jaren wel eens anders was.
Ups en downs zeker, zoals bij iedereen vermoed ik. Hoe was jouw jaar?
Zoals ieder jaar blik graag even terug op mijn gelezen boeken van het jaar. Mijn jaar in boeken vind je via deze link op Goodreads. Ik lijst net als de vorige jaren eerst de belangrijkste cijfers op om nadien mijn tien favorieten op een rijtje te zetten.
De cijfertjes
Ik las in 2023 43 boeken uit. Dat zijn er minder dan de 46 en 48 van de voorbije jaren. Maar nog steeds meer dan 40, wat mijn leesdoel was.
Die 43 boeken telden allemaal samen 18.427 pagina’s. Niet slecht!
De gemiddelde boeklengte was 428 pagina’s. Dat is een beetje hoger dan de voorgaande jaren, dikke boeken zijn mijn ding.
Het dikste boek was ‘A column of fire’ (Het Eeuwige vuur) van Ken Follett met 916 pagina’s. ‘Written in my own heart’s blood’, het 8ste Outlander boek telde 825 pagina’s, ook een dikke klepper
Het kortste boek was ‘In her own right’ van Amanda Schiavo, een boek over Mary Tudor (231 pagina’s).
Ik las bijna exclusief historische fictie. 6 boeken speelden zich Voor Christus af (bv. Griekse mythen – die zou je technisch gezien ook fantasy kunnen noemen, en het oude Egypte). Daarnaast las ik een boek met de 1ste eeuw N.C. en eentje met de 7de eeuw als setting en van alle eeuwen tussen de 10de en de 21ste eeuw las ik ook minstens één boek dat zich toen afspeelde.
Mijn topeeuw is dit jaar de 16de eeuw met 12 boeken. Opvallend: normaal lees ik veel over de 15de eeuw, maar dit jaar waren dat maar twee boeken!
Qua landen topt het Verenigd Koninkrijk elk jaar de lijst. In 2023 kwam dat land 22 keer voorbij. Ook Italië was populair met 7 boeken. Daar is een verklaring voor: ik ging twee keer op vakantie naar Italië en dan lees ik graag op voorhand wat geschikte boeken die zich op de bestemming afspelen.
Ik las 9 boeken in het Nederlands en 34 in het Engels.
19 boeken las ik op mijn Kindle e-reader, ik haalde er 17 uit de bib en nam 7 boeken uit mijn fysieke boekenkast.
Mijn favorieten
Hieronder lijst ik mijn tien favorieten op. Ik begin met de boeken die vijf sterren kregen, en dan maakte ik nog een selectie uit de vier sterren boeken. Indien het boek in het Nederlands is vertaald staat de titel tussen haakjes.
Circe(ook Circe in het Nederlands) – Madeline Miller
Het eerste boek van 2023 dat meteen een plek kreeg in deze top tien. Een Griekse mythologie hervertelling vanuit het perspectief van Circe. Een heks zeg maar, die verbannen werd en op haar eiland allerlei andere goden en mensen verwelkomt. Hermes, Pasiphae en de minotaurus, Daedalus, Medea en Jason en natuurlijk Odysseus komen aan bod. Eén van de beste boeken uit het genre.
Het derde boek uit de Kingsbridge reeks, deze keer tijdens de Tudorperiode. Geen verrassing dus dat dit mijn favoriete boek van het jaar is. De 16de eeuw is het begin van de globalisering. En dus zijn deze keer de personages ook elders te vinden dan in Kingsbridge en dat vond ik net geweldig aan het boek. Historische fictie van de bovenste plank dit.
Een boek over de vrouwelijke schilder Artemisia Gentileschi die in het 17de eeuwse Rome verkracht wordt door een vertrouweling van haar vader. En dat van mijn favoriete auteur die normaal over Engeland schrijft. Heel goed boek!
Meer literatuur dan historische fictie dit. Het hoofdpersonage Lucrezia De Medici heeft wel bestaan, maar veel weten we niet over haar. Het is een traag boek waarvan ik tijdens het lezen niet altijd wist wat ik er nu van vond. Maar ik denk er toch nog vaak aan terug dus vandaar verdient het een plek in deze top tien.
En eigenlijk ook het vervolg ‘The darkest sin‘. Deze historische detectivereeks was de ontdekking van het jaar. Het speelt zich af in Firenze waar Cesare Aldo die bij de politiedienst werkt moorden moet oplossen en omwille van zijn connecties met de Medicifamilie ook in contact komt met enkele voorname historische personages. Leest heel vlot weg.
Een heel onverwachte favoriet. Ik heb helemaal niets met boeken die gaan over geesten oproepen en het vorige Sarah Penner boek vond ik wel oké. Maar in dit boek bleef ik maar lezen. Ik vond dit gewoon een goed opgebouwd verhaal, waarin geesten gelukkig niet te centraal stonden.
Het derde deel uit een trilogie over Emma Van Normandië. Een reeks die tot mijn favorieten behoort en hoewel dit derde boek misschien niet het beste deel is, hoort het daarom toch in deze top tien. Voor de fans van Vikings: Valhalla op Netflix (want daar is Emma ook één van de personages).
Ik hou van dikke kleppers en dan zit je goed bij de Outlanderserie. Het 8ste seizoen zal op tv het laatste zijn en baseert zich voor een groot deel op dit boek. Ik vond het einde heel hartverwarmend dus ik hoop dat ze daar de tv-serie stoppen (ook al is er ondertussen een 9de boek en is er een 10de onderweg). Gabaldon doet je altijd wel wat doorzetten tijdens het lezen, maar ik vind deze serie gewoon te goed.
Dat geldt ook voor de Matthew Shardlake detective serie. In Lamentation heeft de zesde vrouw van Henry VIII – Catherine Parr – zich in nesten gewerkt en moet Matthew op zoek naar een gestolen manuscript en een moordenaar. Dit boek zit echt weer heel slim in elkaar.
Harper is een ster geworden onder de Engelse bookcommunity. Bijna iedereen houdt wel van haar Pompeiitrilogie waarbij ze het leven van de prostituee Amara vertelt. In dit derde boek keert Amara terug uit Rome naar Pompeii waar haar oude pooier Felix haar probeert af te persen. Ook de vulkaan Vesuvius zal zich mengen in debatten. En zo krijg je een zicht op één van de grootste natuurrampen uit onze geschiedenis.
Meer leestips?
Mijn leesvorderingen kan je zeker hier blijven volgen en op Goodreads (voeg me zeker toe als vriend), uitgebreide reviews en andere bookish content schrijf ik op mijn andere blog In Another Era. Zin om mijn leesoverzichten van de afgelopen jaren terug te lezen en zo nog wat aanraders te ontdekken? Deze kan je hier terugvinden: 2022, 2021, 2020, 2019, 2018, 2017, 2016 en 2015.
Wil je weten hoe ik zoveel boeken lees op een jaar tijd? Ik schreef ooit al eens een post met tips om meer lezen.
In juni 2022 trok ik nog eens naar mijn favoriete stad Londen. Omdat ik al wel vaker over de Britse hoofdstad heb verteld, focus ik voor deze trip in mijn verslagjes op de nieuwe dingen die ik er heb gedaan.
En voor de trip van 2022 is dit het voorlopig laatste berichtje. Op onze voorlaatste dag wilden we graag een nieuwe wijk/plek verkennen. Het was stralend juniweer en de keuze viel op Greenwich, waar verschillende musea te bezoeken zijn en ons ook een prachtig uitzicht werd beloofd.
Hoe geraak je in Greenwich vanuit Londen?
Er zijn verschillende manieren om in Greenwich te geraken: per metro, per boot, of met de DLR (de Docklands Light Railway). Aangezien wij dichtbij The Tower sliepen kozen we om aan Tower Gateway de DLR te nemen, via een korte overstap konden we dan uitstappen aan het station Cutty Sark. Dat is echt vlakbij de belangrijkste bezienswaardigheden.
De gewone metro (jubilee line) viel voor ons af omdat je dan eerder aan de O2 arena aankomt en het water nog over moet. De boot wilden we graag terug nemen, maar het was chaos aan de loketten -inclusief wachtrij- dus we namen opnieuw de DLR terug. De DLR betaal je gewoon met je Oyster Card. Ben je niet in de buurt van The Tower, dan kan je in het metrostation Bank ook op diezelfde DLR stappen.
In Greenwich is best veel te doen. Je vermaakt je er al snel een volledige dag. We bezochten The queen’s house en de Old Royal Naval College met painted hall, maar er is dus nog veel meer keuze. Ik lijst de belangrijkste zaken even op.
The queen’s house
Inigo Jones is de architect van dit witte optrekje dat is gebouwd in opdracht van James I voor zijn vrouw Anna Van Denemarken. Het was het eersteclassicistischegebouw in het Verenigd Koninkrijk.
Het is ook Anna die ervoor heeft gezorgd dat de Old Royal Naval College vandaag de dag zo’n speciale tweelingenstructuur heeft. Zij wou namelijk niet dat het nieuwe gebouw haar het zicht op de Thames afnam en dus moest er een doorgang blijven. Deze unieke structuur maakt dat de Naval College UNESCO beschermd is geraakt omdat het uniek in de wereld is. Bedankt daarvoor Anna.
Alleen heeft Anna zelf nooit van The queen’s house kunnen genieten. Ze was al overleden voor de bouw voltooid raakte. Haar opvolgster, de française Maria Henrietta, was daardoor de eerste koningin die er haar intrek nam. Maar ook dat was van korte duur. Haar man was de befaamde Charles I, die werd onthoofd door Oliver Cromwell en zijn volgers.
Vandaag is The queen’s house een kunstmuseum. Het is gratis te bezoeken, gewoon even reserveren op voorhand. Wij waren er bij opening en er was nog niemand.
Het eerste deel van de kunstcollectie is meestal een tijdelijke expositie, voor je naar de meer permanente collectie gaat. De middelste kamer heeft niet alleen een magnifieke vloer en hoog plafond, maar ook een prachtig uitzicht op The Thames. Elke ruimte vond ik mooi opgebouwd en de inkleding is in elke zaal wel wat anders.
Topstuk uit de collectie is het Armada Portret van Elizabeth I. Het is een schilderij vol progandasymboliek dat The virgin queen heel bewust heeft laten opmaken. Hoewel ik een echte Tudorfan ben, is Elizabeth I niet mijn favoriete figuur. Maar het Armadaportret is wel by far mijn favoriete beeltenis van Elizabeth (en zij heeft er veel). Ik stond er dus wel een tijdje naar te kijken om alles in mij op te nemen. Alleen al voor dit schilderij is een bezoek de moeite waard.
Iets minder een kunstfanaat? Dan ben je misschien wel geïnteresseerd in The tulip’s stairs. Dit is de eerste op zichzelf staande draaitrap die ooit in het Verenigd Koninkrijk is gebouwd. Er is ook in de jaren 60 een foto genomen waarop een geest zou te zien zijn.
The queen’s house was helemaal mijn ding, maar dat kon je al wel voorspellen denk ik :). Op een dik uurtje ben je er rond. Dit is echt nog niet zo’n toeristische trekpleister als vele andere gratis musea in en rond Londen. En dus heb je het met momenten helemaal voor jezelf.
Old Royal Naval College
Op bovenstaande foto zie je heel goed de tweelingkoepels met achteraan in het midden The queen’s house. Op deze site stond oorspronkelijk een Tudorpaleis waarin zowel Henry VIII, Mary I en Elizabeth I zijn geboren. Maar dat paleis raakte in verval. Uiteindelijk waren er plannen door vooral Charles II om iets met de site te doen. Het begon met de bouw van een koninklijk ziekenhuis voor scheepvaarders. Uiteindelijk was het Christopher Wren die het plan uittekende voor het huidige gebouw. Wat later werd het de meest prestigieuze maritieme school van Europa. Vandaag huist er o.a. nog een muziekschool.
Een bezoek aan de site is gratis. Er is een bezoekerscentrum met heel wat uitleg over de historiek van de gebouwen. Enkel voor the painted hall moet je betalen en dat kan ik alleen maar aanraden.
Je kan de Old Royal Naval College herkennen uit heel wat tv-series en films zoals The Crown, Poldark, Pirates of the Caribbean, Cinderella, Thor, Lara Croft…
The painted hall
Het is eigenlijk ongelofelijk dat the painted hall niet bekender is en niet op de cover van elke reisgids over Londen staat. Toegang kost 12,50 pond per persoon. Daarin zit een audiogids inbegrepen, of je kan aansluiten bij een begeleide tour. En naast de painted hall tour, kan je ook een algemene tour volgen over ‘500 years of history’.
Adembenemend is het correcte woord.
The painted hall werd in de 18de eeuw bedacht en geschilderd door James Thornhil in opdracht van het koningskoppel William en Mary. Het is uiteindelijk na hun dood en die van Queen Anne, dat de eerste koning van de Hanover dynastie, George I, de hal verder laten afwerken. En daardoor werd het een soort propagandawerk voor die nieuwe dynastie, die onder vuur stond.
Het is eigenlijk echt onmogelijk om de pracht van deze ruimte te beschrijven. En het feit dat dit allemaal zo bewust in elkaar is gestoken is nog meer verbazingwekkend. Onze tourgids wees ons soms op de kleinste details die meer vertelden over het doel van de beschilderingen. The painted hall is als het ware echte koninklijke propaganda en het doel ervan is om je mond te doen openvallen, en daar zijn ze wel in geslaagd.
Wij sloten wat later ook nog aan bij de 500 years of history tour waarbij een gids ons nog wat meer vertelde over de Old Royal Naval College en we ook in de kapel van de school mochten. Ik vond het dus zeker de moeite om voor the painted hall een ticketje te kopen.
Greenwich park & Royal Observatory
Greenwich park is een groene ader in Groot-Londen. Hier kan je heerlijk picknicken. Of omhoog wandelen naar de Royal Observatory. Het is even een klim, maar je wordt beloond met een mooi uitzicht op The queen’s house, the Old Royal Naval College, Canary Wharf en in de verte the city of Londen.
Uitzicht vanop de Royal Observatory
Ook de nulmeridiaan loopt door het park en je kan een klein stukje vinden dat niet deel is van het observatory museum.
Op de nulmeridiaan
Het Royal Observatory zelf is ontworpen door Wren en het planetarium zou ook een bezoek waard zijn. Dat is voor een volgende keer.
National Maritime museum
Nog een gratis museum. Over scheepvaart. We zijn er zelf niet meer geraakt, maar het staat wel nog op het lijstje voor een volgend bezoek aan Greenwich. Zou ook een aanrader zijn om met kinderen te doen. En scheepvaart is wel een thema dat me sowieso boeit.
Cutty Sark
De Cutty Sark is de enige overgebleven theeklipper ter wereld. Het schip is van Schotse makelij, stamt uit de 17de eeuw en werd gebruikt om thee te voeren vanuit China naar Europa. Van buitenaf heb je alvast een goed zicht op hoe immens het is, maar je kan het schip ook bezoeken. Ideale kinderactiviteit lijkt me, al is de toegang best prijzig. Wij lieten het dus aan ons voorbij gaan.
Naast al deze bezienswaardigheden kan je ook het kleine centrum van Greenwich in wandelen. Er zijn verschillende pubs om iets te eten en soms staat er ook een street food markt. Koffie en ontbijt vonden wij bij 15 grams coffee en een lekker ijsje bij Dark Sugars.
Ik ben redelijk zeker dat ik op een dag terugkeer naar Greenwich!
Ben jij al eens in Greenwich geweest?
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Nog voor er een heuse pandemie over de wereld trok, lijstte ik al wel eens vaker op het einde van het jaar mijn favoriete reisherinneringen op (in 2018 en in 2019). Dit jaar voelde eindelijk weer als een jaar waarin reizen kon zonder zorgen – ook omdat ik na de verhuis eens iets anders met mijn vakantiedagen kon doen.
2023 bracht mij in Firenze, Londen, Parijs, Dublin en omstreken, Belfast en stukken van Noord-Ierland, Rome en technisch gezien ook voor 20u in Wenen. Zoals steeds loop ik achter met reisverslagen uittypen, maar vandaag presenteer ik jullie mijn top 10 reisfavorieten. In willekeurige volgorde, want ik had geen zin om een echte ranking te maken. I make the rules ;).
The Wallace Collection, Londen
We combineerden dit jaar een conferentie voor het werk met een weekend Londen. We bezochten opnieuw onze favoriete plekken, een heropende National Portrait Gallery (nog steeds mijn favoriete museum in Londen!) en namen toch ook de tijd om Marylebone, een voor ons nog relatief onbekende wijk, te verkennen. De reden daarvoor? The Wallace Collection is een museum dat al jaren op mijn lijstje stond en ik vond dat het eindelijk eens tijd werd om het te bezoeken.
En gelukkig maar, want dit kunstenmuseum (gratis te bezoeken) in een prachtig gebouw heeft een gevarieerde collectie kunst, maar ook antieke wapens, harnassen en zelfs een zaal vol servies en andere mooie objecten. Check ook zeker de tijdelijke tentoonstellingen. Eentje om naar terug te keren en om een plek te krijgen in mijn top 5 van Londense musea.
En daarom ook een plek in deze top 10. Al de rest in Londen was uiteraard ook weer de moeite, maar The Wallace Collection onthou ik van ons tripje in 2023.
Het uitzicht vanaf de ponte Umberto I, Rome
Hoeft weinig uitleg, maar toen ik na een kleine 10 jaar terugkeerde naar Rome besefte ik maar weer eens dat dit mijn favoriete zicht in Rome is.
Howth cliff walk, Ierland (nabij Dublin)
Op een korte afstand van de Ierse hoofdstad Dublin ligt het vissersdorpje Howth. Veel is er niet te beleven op het eerste zicht, maar velen nemen de trein tussen Dublin en Howth om de befaamde cliff walk te wandelen.
Het werd onverwacht zonnig toen wij er waren en de prachtige bloemen in bloei, het uitzicht op kliffen en in de verte een vuurtoren maakten het tot de mooiste wandeling die ik dit jaar heb gedaan. Absoluut een omweg waard voor wie in de buurt van Dublin is.
Tour de Montparnasse by night, Parijs
Tijdens een regenachtig weekend Parijs zorgde de Montparnasse toren voor een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt. We sliepen vlakbij en boekten nog last minute een toegang by night. Een ultrasnelle lift bracht ons snel naar de 56ste verdieping, waarna je nog via trappen naar het dakterras op verdieping 59(!) kunt. Op deze manier konden we met eigen ogen zien dat Parijs zijn bijnaam ‘De lichtstad’ echt wel alle eer aandoet.
De Duomo, Firenze
En dan toch vooral zijn grootsheid en zijn koepel. De koepel van Brunelleschi. De koepel die je van overal in de stad achtervolgt. En dan plots sta je ervoor. Ik heb al best wat grote kerken gezien, maar de attitude waarmee de Duomo van Firenze tussen de huizen staat blijft me wel bij. :D.
Palazzo Medici Ricardi, Firenze
Ik vond het super fijn om in de sporen van de Medici’s te wandelen in Firenze. Een bezoek aan één van hun paleizen – palazzo’s – kon dus niet ontbreken. Het palazzo Medici Ricardi huisvest o.a. een mooie binnenkoer, de Magi kapel en de Luca Giordano zaal die je meteen Versailles vibes geeft.
Galleria Doria Pamphilij, Rome
Meer Versailles vibes vonden we in Rome, weer op een zonnige namiddag de Doria Pamphilij galerij binnen stapten. Het was er zo rustig dat we precies alle kamers voor onszelf hadden. Voor wie de drukte aan de Spaanse trappen en het Colosseum beu is, vormt dit het ideale alternatief.
De audiogids werd ingesproken door de huidige erfgenaam van de familie en dat gaf alle informatie net dat beetje extra. Hoogtepunten zijn natuurlijk de vier gallerijen die echt wel Versailles proberen te imponeren, maar ook de balzaal en de moderne zaal – die vernieuwd is geweest na dat de originele kamer afbrandde – maakte indruk. Om nog maar te zwijgen van de drie Caravaggio’s en ontelbare andere kunstwerken die aan de muur hangen.
Causeway Coast, Noord-Ierland
De moeite als roadtrip, maar evengoed doenbaar met de bus zo blijkt. Wij stopten bij Dunluce Castle, The Giant’s Causeway, Dunverick Castle and Balingtoy.
We werden geconfronteerd met zeer mooie kusten, lavastenen die er door reuzen gelegd zouden zijn (das ni waar hé, dat is wat mensen vroeger dachten) en ruines uit een iets verder verleden. Ierland is prachtig en het Noorden al helemaal!
Domus Aurea
Dankzij een tip van een vriendin boekte ik een toegang tot het Domus Aurea. Deze schat ligt wat verscholen in een park niet ver van het Colosseum. Het Domus Aurea biedt een unieke blik in de ondergrondse overblijfselen van het gouden huis van Nero – een klein stukje van wat een immens complex moet geweest zijn.
Een gids neemt je mee door de kamers en geeft een goed beeld van hoe het er in de pakweg 1ste eeuw na Christus moet uitgezien hebben. Eindigen doe je met een VR-voorstelling. En mannekes, ik ben geen VR-fan, maar ik had tranen in mijn ogen. Het was zo goed gedaan, zo mooi. Ik werd echt naar Nero’s tijd gekatapulteerd. Mijn Latinistenhartje was blij. Een ervaring waar ik voor terugkeer.
Belfast
De foto hierboven zegt veel over mijn gevoel bij deze stad. Belfast, de woelige hoofdstad van Noord-Ierland. Vandaag een nog niet zo toeristische stad, met een rauw kantje, maar tegelijk ook een open hippe geest. Met street art die bepaalde buurten wil opfleuren, en politieke murals in het westen van de stad als propaganda van de katholieken en protestanten waartussen een vredesmuur staat. Een muur omdat samenleven niet lijkt te lukken.
Het Belfast dat ik dit jaar heb bezocht zal volgend jaar al anders zijn. De stad is nog zo in verandering. Het hele Titanic quarter (want ja, in Belfast is de Titanic vertrokken) is nog volop in ontwikkeling om meer toerisme te trekken. Hotels worden gebouwd. En die muur wordt hopelijk ooit afgebroken. Of misschien ook niet.
Kijk, ik voelde het gewoon in deze stad en kan dat moeilijk omschrijven. Ik keer ooit terug, dat durf ik wel met zekerheid zeggen.
En zo mag ik mijn pollekes kussen dat ik mag terugblikken op zo’n mooi reisjaar.
De laatste boekenupdate is van begin september. Ik heb ondertussen natuurlijk weer heel wat gelezen en wil binnenkort mijn favorieten van het jaar oplijsten, maar het leek me leuk om nu toch nog even wat leestips mee te geven (van september tot november, december is voor een volgende keer).
Zoals steeds geef ik de titels in het Engels mee, met een Nederlandse titel tussen haakjes indien het boek vertaald is. Ik deel de boeken wel even op in standalone boeken vs. delen van een serie waarin ik al aan het lezen ben.
Artemisia Gentileschi helpt haar vader Orazio bij het schilderen en al snel wordt duidelijk dat zij misschien wel meer talent heeft dan hij. Wanneer ze echter te weinig opdrachten krijgen, wil Orazio zijn dochter een rijke man aansmeren. Zo komt Agistino Tassi in haar leven – ook een schilder – maar hij heeft tijdens haar bijlessen een ander doel voor ogen.
Dit is een absolute favoriet: Fremantle is mijn favoriete auteur en nu koos ze ook nog eens voor de schilderes Artemisia als hoofdpersonage. Dit is het verhaal van een jong meisje dat onrecht wordt aangedaan en die daar erkenning voor probeert te krijgen en er vooral uit wil ontsnappen. Een vrouw die haar eigen keuzes wil kunnen maken – en dat verhaal is van alle tijden. Ik hoop stiekem echt op een vervolg. Vijf sterren deze!
Als nichtje van de ketterse Nefertiti is Nefertari niet bepaald populair aan het Egyptische hof. Gelukkig is de toekomstige farao Ramses haar beste vriend. Wanneer die echter met het haremmeisje Iset trouwt, beseft Nefertari dat ze diens chief wife moet worden om ervoor te zorgen dat haar familie niet vergeten wordt.
Ramses II was misschien wel de meeste succesvolle Egyptische farao ooit. Moran brengt het verhaal van zijn bekendste vrouw Nefertari en bouwt daarbij verder op haar eerdere boek over Nefertiti. En hoewel dit historisch dus misschien wat te licht bevonden zou moeten worden, heb ik het boek graag gelezen. Het is een goede mix van drama, veldslagen in een voor mij niet zo bekende setting.
Na een persoonlijk drama moet Beatrice haar thuis ontvluchten samen met haar moeder – daardoor moet ze ook haar droom om illustratrice van boeken te worden even opbrengen. In de 21ste eeuws wordt historicus Verity bevangen door een folio met een illustratie in een boek van de middeleeuwse Franse schrijfster Catherine De Pizan.
Zoals wel vaker vond ik het historische perspectief beter, maar vooral omdat Verity haar verhaal een puinhoop was – met een ongeloofwaardige problematische romance, een onderzoek dat met haken en ogen aan elkaar hangt en bijzonder veel aandacht voor details waardoor het moderne verhaal te veel ruimte krijgt. Jammer want ik had op meer gehoopt.
Dit was een reread voor mij. Ik nam dit boek nog eens uit de kast omdat ik naar Rome ging en ik herinnerde mij dat er in dit boek veel achtergrondinfo over de bouw van van verschillende iconische gebouwen zat. En dat is zo: de Sint-Pietersbasiliek, het Sint-Pietersplein, de Lateranenkerk, de fontein en de kerk op het Piazza Navona… komen allemaal aan bod. Je loopt zo door de straten van het nieuwe Rome.
Centraal staan Bernini en Borromini die van vrienden naar rivalen gaan door een vrouw: de principessa. Die principessa is een fictief personage, maar de meeste feiten rond de twee architecten zijn waar. Net zoals de pausen die dan weer de ene, dan weer de andere tot bouwheer benoemen. Hun onderlinge rivaliteit was groot, maar wat ze allebei samen achterlieten in de eeuwige stad was misschien wel nog groter.
Candice Louradour woont met haar zoontje Timothée in Parijs en lijdt aan een eetstoornis die na de dood van haar vader is verergerd. Ze lijdt in stilte, niemand weet dat ze dat heeft. Op een dag wordt een vrouw op de fiets voor haar neus omver gereden. Candice zorgt voor haar tijdens de eerste dagen want de vrouw, Dominique lijkt niemand anders te hebben. Maar Dominique lijkt ook geheimen te verbergen, een vreemde obsessie voor Zola te hebben en dan ontdekt Candice dat ook haar vader dingen heeft verzwegen.
Ik ben een grote De Rosnay fan en pik al haar romans op. Dit is haar meest recente, met zelfs een verwijzing naar de covid periode mee in het verhaal. Maar op een of andere manier voelde ik het niet bij dit boek. Nochtans zijn er veel typische De Rosnay elementen aanwezig in het verhaal. Een tussendoortje.
De Zwitserse Marie Grosholtz is klein van gehalte en wordt samen met haar moeder dienstmeid van de dokter Curtius. Wanneer ze naar Parijs verhuizen beginnen ze een business in wassen hoofden. Marie komt daardoor in contact met het hof in Versailles, maar de Franse Revolutie luurt om de hoek.
Amai dit was een moeilijke. Little vertelt het verhaal van Madame Tussaud, maar doet dat op een eigen ‘literaire’ manier. Marie wordt neergezet als een klein dom kind en blijft dat doorheen haar hele leven. Ik lees nooit graag vanuit kinderen, maar wanneer Carey ervoor kiest om ook de volwassen Marie als kind neer te zetten, las ik dit boek met tegenzin uit. Blijkt dat er ook nog historische fouten in zitten. Geen aanrader dus.
The steel beneath the silk is het laatste boek in de trilogie rond Emma Van Normandië en covert een lange intense periode: de laatste jaren van Aethelred en de strijd erna tijdens Cnut en Edmund. Er is politiek heel wat aan de gang, allianties veranderen en Emma moet zware keuzes maken.
We volgen nog steeds naast Emma, ook Elgiva – de Engelse vrouw van Cnut – en Aethelstan – de oudste zoon van Aethelred. En hoewel dit zeker een geweldig boek is over een periode die veel te weinig aan bod komt, vond ik dit toch het minste deel van de drie. Maar alsnog een dikke vier sterren!
Boek 11 van The Last Kingdom serie. Dus geen korte samenvatting :). In dit boek vallen we terug op het aloude recept waarin Uhtred vast zit tussen zijn eed voor de Saksen en zijn familieband met de Denen. Een nieuwe vijand staat op die genadeloos Jorvik binnenvalt en toeslaat. Uhtred is uit op wraak, maar moet ook nog de politieke waters van Mercia en Wessex doorzwemmen ondertussen.
In dit tweede deel pikken we in een aantal maanden na de gebeurtenissen van City of Vengeance. Er zijn twee moordmysteries: dat van een man in een klooster en de dood van Cerchi. De focus ligt op de moord in het klooster en je merkt meteen dat dit mysterie veel sterker is uitgewerkt dan in het eerste boek. Ik kon de moordenaar niet gokken en het zit allemaal veel complexer in elkaar dan je eerst denkt.
Het 8ste boek uit de Outlanderserie en we zitten midden in een aantal veldslagen in de Amerikaanse Revolutie waarin Jamie, Claire en de anderen zich weer echt in nesten werken. En ook Brianna en Roger doen dat op hun manier. Mooi boek, al moet je bij Gabaldon altijd doorzetten want het zijn dikke kleppers.
Tweede deel van het intussen wel al vertaalde eerste deel ‘Essex Dogs’. Over een groep soldaten tijdens de Honderdjarige Oorlog. Een tweede deel dat voor mij nogal wat focus miste en niet dezelfde magie had al het eerste boek. En toch ben ik benieuwd om het laatste deel te lezen.
In 1546 gaat het niet goed met de gezondheid van koning Henry VIII. Het hof splitst zich in twee fracties: de katholieken die een terugkeer naar Rome wensen en de reformisten die dat absoluut niet willen. Ook koningin Catherine Parr komt onder vuur te staan, zeker na de verbranding van Anne Askew. Wanneer Matthew Shardlake wordt opgeroepen naar Whitehall om de koningin te helpen haar gestolen manuscript Lamentation of a sinner terug te vinden, begeeft hij zich op glad terrein. De laatste keer dat het manuscript is gezien, was in de handen van een vermoorde radicale printer.
Lamentation is het zesde deel uit deze steengoede serie en zoals altijd weet Sansom Tudor England goed te vatten. Opnieuw staat religie en de onderlinge strijd aan het Hof hier centraal. Maar in tegenstelling tot de vorige delen, waarin we vaak weg bleven van Whitehall, gaan we er nu helemaal naartoe. En dat houdt deze serie boeiend, omdat elk deel zijn eigen licht op de tijd doet schijnen. Eén van de beste delen.
In dit derde deel ontmoeten we Amara in Rome als rijke concubine van Demetrius, vroegere raadsman van de net overleden keizer Vespasianus. Maar Amara verlangt nog naar haar oude lover Philos en haar dochter Rufina die in Pompeii verblijven. Maar in Pompeii wachten haar meerdere uitdagingen: haar oude pooier Felix kent haar geheim en dan is er nog de Vesuvius die genadeloos zal toeslaan.
Dit is het laatste boek in de fantastische serie ‘Het Wolvennest’ over een prostituee in Pompeii. Deze keer zal de Vesuvius zich mengen in het verhaal dus dat zorgt voor een prangende conclusie. Zware aanrader!
