Close
Lichtpuntjes #29

Lichtpuntjes #29

Het is belachelijk lang geleden dat ik hier nog eens een lijstje met lichtpuntjes deelde. Ik probeer elke maand drie grotere lichtpuntjes te noteren over de voorbije maand in mijn bullet journal en merk dat ik daar met momenten zelfs al moeite mee heb. Dankbaarheid is iets dat geoefend moet worden, zo blijkt. Dus ik doe nog eens een poging en nu het echt herfst wordt mag dat wel eens.

  • Een zalige Indian Summer. Sorry herfstfans, maar van mij mag het het hele jaar door 20-25 graden zijn.
  • Goed weer betekent ook nog veel ijsjes die laat op het seizoen werden gegeten, mmm
  • Heerlijk prullen in de bullet journal. Of ik een washi tape verslaving heb? Misschien

  • Ik las deze zomer veel, maar heel september deed ik over een van de Outlander boeken en het is soms zo fijn om lang in zo’n dik boek meegesleept te worden
  • Nieuwe recepten uitproberen en dus eindelijk een beetje een kookrepertoire hebben
  • Ik herbekeek het tweede seizoen van The Musketeers BBC-serie en dat is echt het fijnste seizoen van een serie ooit
  • Kantoorhondjes dagen zijn de beste kantoordagen
  • Danslessen die weer starten en het blijkt dat ik toch weer gemist had tijdens de zomer
  • Ondertussen keken we ook voor eerst naar een veldrit vanuit onze eigen huis
  • Ik ging voor het werk even heel kort naar Wenen, ik heb niets van de stad gezien, maar het was een leuke manier om even weg te zijn van de dagelijkse kantoorsleur

  • Er werden al heel wat zaterdagen en zondagen chill ingevuld met kleine uitstappen en ook wat zetelhangen, zo’n verschil met de afgelopen jaren – eindelijk weer weekend
  • En er zijn de laatste tijd ook best veel leuke feestjes geweest waar er tot laat gedanst wordt

Wat maakte jou de afgelopen tijd blij?

Firenze #2: in het spoor van de Medici’s

Firenze #2: in het spoor van de Medici’s

In maart 2023 trokken Leen en ik eindelijk nog eens op citytrip. We kozen voor Firenze – de hoofdstad van Toscane, van de Italiaanse renaissance en van pasta, pizza en gelato. Cultuur meets lekker eten, de ideale combo.

Na een eerste dag in de San Frediano wijk trokken we nu iets meer naar het centrum. Meer bepaald richting San Lorenzo. En dat was ooit het terrein van de Medici’s, de bekendste Florentijnse bankiersfamilie. Met een woelige familiegeschiedenis. Ze kregen zelfs een eigen televisieserie (waarvan ik uiteraard fan ben!).

De San Lorenzo kerk

De San Lorenzo kerk, of zeg maar basiliek, was de familiekerk van de Medici’s. In de 15de eeuw werd deze gebouwd naar een ontwerp van Brunelleschi – dat is ook de ontwerper van de koepel van de Duomo. Zoals je ziet is de kerk nooit voltooid geweest. De voorgevel ontbreekt. Michelangelo himself heeft hier later nog wat ontwerpen voor gemaakt, maar ook die zijn nooit uitgevoerd.

Je kan de kerk tegen betaling bezoeken, maar wij hadden ons oog laten vallen op het gebouw aan de achterkant van de kerk (met aparte ingang): de Medici kappellen.

Cappelle Medicee

Langs buiten ziet het gebouw eruit als een enorme kerk met koepel. Maar eigenlijk is dit het mausoleum – het pantheon zeg maar – van de Medicifamilie. De kapellen zijn gebouwd door Cosimo II, dat is de latere tak van de familie die terug aan de macht raakte nadat de renaissance ten einde kwam en de Medici’s uit Firenze werden verdreven.

Je komt de kapellen binnen op het gelijkvloers waar je in een soort religieus museum terecht komt, maar de echte pracht en praal krijg je te zien als je de trap opgaat. Dan kom je in het praalgraf terecht, de cappella die Principe. Ik laat de foto’s even voor zichzelf spreken.

Het is een enorme marmeren zaal vol symbolen naar de medicifamilie en hun macht in Firenze. De tombes die je ziet zijn trouwens leeg. Het is nooit de bedoeling geweest om hier familieleden te begraven. Het is louter een praalgraf om mee te pronken, de echte graven vind je beneden en zijn net heel sober.

Na grondig de immensheid van het praalgraf in ons te hebben opgenomen liepen we verder naar de Sagrestia Nuova. Hier heeft Michelangelo voor de graftombe van de broers Lorenzo (Il Magnifico) en Guiliano De Medici gezorgd. De tombe werd gemaakt in opdracht van paus Leo X, een zoon van Lorenzo en één van de twee pausen die de Medicifamilie zou leveren.

Daarnaast vind je er ook zijn vier allegorische figuren: Dag, Nacht, Schemering en Dageraad.

Nacht (de vrouw) en dag (de man)

Schemering (de man) en dageraad (de vrouw)

Je bezoekt de Medici kappellen voor 9 euro per persoon. Ik vond het zeker de moeite, maar ik ben dan ook fan van de (geschiedenis van de) familie.

Palacio Medici Riccardi

Aan de overkant van de San Lorenzo basiliek en de Medici kappellen staat het Medici Riccardi paleis op een straathoek. Het heeft zijn naam gekregen dankzij de twee belangrijkste families die er hebben gewoond. De Medici’s woonden er tot 1540 waarna de Riccardi’s er hun intrek namen. Wij gingen voor 7 euro per persoon naar binnen.

Het binnenplein, de patio, kan je zeker ook herkennen uit de serie.

Beneden heb je een aantal kamers waar tijdelijke kunsttentoonstellingen lopen. Op de eerste verdieping bezoek je de paleiskamers. Hoogtepunt daar is de Cappella dei Magi. Een klein kamertje dat de huiskapel was en waarvan de muren vol zijn geschilderd met allegorieën en je de jonge Lorenzo De Medici – Il magnifico – herkent als een ware gouden prins op het paard. Ook deze kapel toont opnieuw de macht en het aanzien van de Medicifamilie. Zij waren de facto koningen.

Het is de kunstenaar Gozzoli die de Magi kapel versierde. Daarna passeerden we langs meer prachtige zalen waar levensgrote doeken aan de muren hangen.

Een andere hoogtepunt is de zaal Luca Giordano. Die doet denken aan de spiegelzaal in Versailles met veel bladgoud. Op het moment dat wij er waren was er ook een tentoonstelling van schilderijen van Giordano in de zaal, wat het wat moeilijker maakte om de grootsheid van de zaal in te schatten. Maar dan nog maakte het indruk. Het is de schilder Luca Giordano die op het plafond het werk ‘De apotheose van de tweede Medici dynastie’ schilderde. In opdracht van de Riccardi familie overigens.

Buiten ga je langs een mooi aangelegde citrustuin. Lang het buitenkant is het paleis best sober te noemen, maar ik vind dat wel een leuke stijl hebben.

En zo zijn we op drie belangrijke plekken geweest waar de Medici’s rondliepen van de 15de tot de 17de eeuw.

Ik vond het fijn om een halve dag ondergedompeld te worden in hun geschiedenis en zou zeker het paleis aanraden om te bezoeken omdat het voor ieder wat wils is. De kapellen zijn dan weer indrukwekkend. Zoveel geld dat in zo’n enorm bouwwerk is gegaan om de macht van één familie weer te geven.

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Wat is jouw favoriete plek in Firenze?

Valencia #6: drie mooie parken
rhdr

Valencia #6: drie mooie parken

In maart 2020 (jawel, vlak voor de eerste lockdown) vertrok ik voor 5 dagen naar Valencia. Ik deed hier al eens een uitgebreid verslag van hoe die reis is verlopen in tijden van corona. Vanaf de vierde dag sloten restaurants en bezienswaardigheden hun deuren. Gelukkig zaten wij op een Airbnb appartement waar we zelf ons potje konden koken. Valencia is en blijft een populaire citytripbestemming en de stad is dat ook helemaal waard volgens mij. We hebben uiteraard niet ons volledige lijstje kunnen afwerken, maar we hebben toch wel een aantal hele fijne dingen gedaan. En die tips deel ik graag met jullie.

Op onze voorlaatste dag was de provincie Valencia in lockdown. Alle winkels, horeca, bezienswaardigheden en scholen bleven dicht. Later die dag zou Spanje een volledige lockdown aankondigen voor het hele land. We wisten dat dit in de lucht hing en hadden dus best wat stress over onze terugvlucht. Maar een hele dag op ons Airbnb appartement, dat zagen we niet zitten. En dus trokken we in de voormiddag met onze Time To Momo op pad naar wat we wel nog konden bekijken van de wijken die we nog niet hadden aangedaan. En zo deden we een lange wandeling langs drie zeer diverse parken. Die alledrie ook zonder lockdown de moeite zijn om eens te door te wandelen ;).

Jardins de la Glorieta



Om tot in de jardins de la Glorieta te komen, moet je eerst langs de Porta De La Mar. Een replica van een oude toegangspoort tot de stad midden op een drukke verkeersrotonde.


La Glorieta is eigenlijk een doodnormaal stadstuintje waarin locals hun hond uitlaten, of kinderen spelen. De blikvanger is echter een eeuwenoude monumentale ficus. We zaten een tijdje op een bankje onder deze boom mensen te kijken.

Van hieruit wandelden we opnieuw richting de Turia Gardens en namen we de brug richting de Jardins de Monforte.

Jardins de Turia

Jardins de Monforte



Van alle plekjes in Valencia is dit verborgen Engelse park misschien wel mijn favoriet. Er zijn zoveel mooie geheime hoeken. Met veel neoclassicistische elementen en standbeelden, pergola’s, een vijver, bloemperken…

We kwamen een Nederlands gezin tegen met twee tienerkinderen, die waarschijnlijk net als wij niet goed wisten hoe ze hun dag moesten spenderen. Locals lazen een boek op een bankje. En wij maakten van elke hoek een foto, terwijl de Spaanse zon bleef schijnen, covid or no covid.

Jardins del Real

Niet veel verder vind je een groter park. In de Jardins del real kunnen kinderen spelen tussen de fonteinen, neem je selfies met palmbomen, of bezoek je het Wetenschapsmuseum of het Museum der Schone Kunsten. Op dat laatste had ik mijn oog laten vallen tijdens de voorbereiding van deze reis, maar de deur was onherroepelijk gesloten.

We aten zelfgesmeerde pistolets in de schaduw bij een fonteintje met zicht op de koepel van het museum. We wandelden opnieuw terug over de Turiatuinen, de oude stille stad in. Het was niet alleen lockdown maar ook siesta dus er was letterlijk geen kat op straat.

Terug aan het Plaza de La Virgen gekomen speelde een eenzame straatmuzikant voor die paar verloren toeristen.

De namiddag spendeerden we met een boek op het balkon van ons appartement en veel contact met het thuisfront. ’s Avonds hebben we zelf gekookt en op onze laatste ochtend vertrokken we al heel vroeg naar de luchthaven om op alles voorbereid te zijn. Ons vliegtuig was het enige dat die dag naar België vertrok, dus in die zin hadden we veel meer geluk dan enkele andere mensen die op het vliegveld het huilen nabij waren.

Dit was mijn laatste verslagje over onze bewogen citytrip naar Valencia. Het is een prachtige stad en ik hoop er ooit nog eens te zijn in fijnere omstandigheden.

Staat Valencia bij jou op het lijstje?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

De boeken van de zomer

De boeken van de zomer

Het is alweer van begin juni geleden dat ik nog eens een boekenupdate deed, dus bij deze. Zoals steeds geef ik de titels in het Engels mee, met een Nederlandse titel tussen haakjes indien het boek vertaald is.

Er werd trouwens veel gelezen dus ik noem hieronder de boeken van begin juni tot begin augustus. Uitschieters zijn Het eeuwige vuur, Clythemnestra’s bind en De vrouwen van Troje.

The heart and the crown (UK title), the king’s pleasure (US title) – Alison Weir

Wanneer Henry’s oudere broer Arthur en niet veel later zijn moeder koningin Elizabeth plots sterven moet hij zich beginnen voor te bereiden op zijn taak als toekomstige koning. Hij laat zijn oog vallen op Arthur’s weduwe Catherine Of Aragon, maar zijn vader wil nog niet meteen opnieuw een alliantie met Spanje aangaan.

Alison Weir verwierf de laatste jaren veel bekendheid omdat ze een fictieboek schreef over elk van Henry VIII’s zes vrouwen. In dit boek geeft ze eindelijk Henry zelf een stem en doet hij zijn verhaal. Het lukt haar wel om alle belangrijke gebeurtenissen in één dik boek te stoppen, maar het lukt haar niet om meer inzicht te geven in waarom deze man zo’n gruwelijke zaken heeft gedaan.

Blackberry and wild rose – Sonia Velton

Sara Kemp moet van haar moeder vertrekken naar Londen om er een leven op te bouwen. Maar ze belandt in een bordeel onder het toezicht van de bazig Mrs. Swann. Wanneer Esther Thorel, de vrouw van een hugenootse wever, haar tegenkomt op straat besluit ze vanuit het principe van barmhartigheid Sara in huis te nemen als haar meid. Sara is Esther dankbaar, maar haar nieuwe leven is niet helemaal zoals ze had gehoopt. En al snel beseft ze dat Esther zo haar eigen geheimen heeft.

Een boek over twee jonge vrouwen die het niet getroffen hebben met de mannen in hun leven en het elkaar ook niet makkelijk maken. Dit is Velton’s debuutroman met een originele setting, maar naar mijn mening was het plot net wat te rommelig. Wel een ideale weglezer.

A column of fire (Het eeuwige vuur) – Ken Follett

Ned Willard keert terug naar Kingsbridge om te ontdekken dat Margaret Fitzgerald, het meisje waarop hij verliefd is, verloofd is met Bart, de toekomstige hertog van Shiring. Wanneer na Mary Tudor, die heel wat protestanten op de brandstapel deed belanden, de jonge Elizabeth aan de macht komt en religieuze vrijheid predikt, zet dit kwaad bloed bij de katholieke fractie. Zij vinden dat Mary, queen of Scots, de ware koningin van Engeland zou moeten zijn. Maar die trouwt in Parijs met de erfgenaam van de Franse troon. Pierre Aumande hoopt via haar katholieke familie, de Guises, op te klimmen. Maar ook in Frankrijk zijn er religieuze spanningen, net als in Genève, Sevilla en de Nederlanden.

Ik hou van de Kingsbridge serie van Ken Follett en dit is vanaf nu mijn allerfavorietigste boek uit die reeks ❤️. Ik hou echt van dit plot omdat het zich afspeelt op zoveel plekken in de 16de eeuw en heel wat zaken aan bod laat komen. Het boek is dan ook ambitieuzer dan de vorige. Maar dat maakte het voor mij alleen maar leuker. Zware aanrader dus :).

Clythemnestra’s bind – Susan S. Wilson

Clytemnestra trouwt met de jonge Tantalus, erfgenaam van de Myceense troon en samen krijgen ze een zoontje Iphitus. Maar het huis van Atreus staat bekend om bloedvetes en wanneer haar man en kind haar ontnomen worden, moet ze trouwen met hun moordenaar Agamemnon.

Wat Anne Boleyn is voor Tudorfictie is Clythemnestra voor Griekse mythe hervertellingen. Het aantal boeken over haar is niet bij te houden, maar Wilson vertrekt deze keer van haar eerste huwelijk met Tantalus dat nogal dramatisch eindigt. Het geeft een beter inzicht in het waarom van haar daden. Ik kijk uit naar het vervolg.

City of vengeance – D.V. Bishop

Ex-soldaat Cesare Aldo werkt nu voor de Otto – een soort Florentijnse politiemacht uit de 16de eeuw – en moet de jood Samuel Levi veilig van Bologna naar Firenze escorteren. Onderweg worden ze echter aangevallen. Ondertussen wordt in Firenze een jonge man gekleed in vrouwenkleren vermoord. Vlak voor hij sterft spreekt hij Aldo’s naam uit.

Een nieuwe historische mysteriereeks met detective Cesare Aldo in de hoofdrol die zo zijn eigen manieren heeft om de waarheid te achterhalen. Firenze met al zijn vuiligheid, armoede en politieke intriges wordt prachtig weergegeven. Voor wie graag moordzaken oplost en dat eens in een andere setting wil doen.

Ook graag gelezen The darkest sin – D.V. Bishop het vervolg op City of vengeance dat start met een nieuwe moord, deze keer in een vrouwenklooster.

Sisi: empress on her own (vertaald als Sisi) – Allison Pataki

Na de geboorte van haar dochter Valerie trekt Sisi zich vaak terug op haar landgoed in Hongarije om voor haar te zorgen en paard te rijden in alle vrijheid. Graaf Andrassy bezoekt haar daar regelmatig, terwijl in Wenen de kranten haar gedrag afkeuren. Maar na een alarmbericht over haar zoon Rudolf trekt Sisi toch terug naar Oostenrijk.

Sisi is hot in series en films tegenwoordig, maar er zijn weinig fictieboeken over haar. Pataki is jammer genoeg geen aanrader. Haar Sisi is komt niet voldoende tot leven en is nogal oppervlakkig. Ik vond dit een teleurstellend boek. Elizabeth Van Beieren verdient beter.

Venus in winter – Gillian Bagwell

Bess of Hardwick gaat als jong meisje werken in het huishouden van Lady Zouche. Wanneer lady Zouche naar het Hof van Henry VIII gaat om diens vierde vrouw Anne Of Cleves te dienen maakt Bess kennis met de harde wil van de koning en hoe het is om uit ‘favour’ te raken. Later gaat ze in dienst bij Frances Grey en leert ze zo diens oudste dochter Jane beter kennen.

Bess of Hardwick was een harde tante in Tudortijden en trouwde maar liefst vier keer. Dit boek focust op haar jonge leven en gaat aan een rotvaart voorbij aan heel wat drama’s uit het Tudortijdperk, waaronder de val van Jane Grey. Graag gelezen.

Hild – Niccola Griffith

Wanneer Hild’s vader, troonopvolger van Elmet, wordt vergiftigd trekt ze met haar moeder en zus naar het hof van koning Edwin, haar oom. Hild’s moeder Breguswith heeft ambities voor haar beide dochters, zeker voor Hild want ze heeft gedroomd dat zij ‘The light of the world’ is. Hild krijgt visioenen en wordt zo wel heel belangrijk voor de koning.

Een nogal gehyped boek onder de liefhebbers van historische fictie maar ik vond dit boek zo enorm tegenvallen. Het is moeilijk geschreven, maar echt extreem moeilijk, en het hoofdpersonage is gewoonweg irritant. Ik heb me hier echt moeten doorworstelen. Jammer genoeg de tegenvaller van dit jaar tot nu toe.

In her own right – Amanda Schiavo

Mary is de enige levende dochter uit het huwelijk van haar vader Henry VIII met Catherine of Aragon. Ze is dan ook zijn oogappel aan het hof, dat hij haar moeder aan de kant schuift voor Anne Boleyn. Catherine wordt verbannen, het katholieke geloof komt onder druk te staan en Mary moet als bastaard haar nieuwe halfzus Elizabeth gaan dienen. Mary wil blijven vechten voor haar status als ware erfgenaam en haar geloof – en dat zal haar niet altijd in dank worden afgenomen.

Een klein fijn boek over de eerste vrouwelijke koningin van Engeland (als je Jane Grey niet meetelt) dat een inzicht probeert te geven in de vrouw achter Bloody Mary.

The women of Troy (De vrouwen van troje) – Pat Barker

Na de val van Troje zijn alle Trojaanse mannen, kinderen en baby’s afgeslacht door de Grieken en de vrouwen verdeeld onder de grote overwinnaars. Briseis is na de dood van Achilles – van wie ze zwanger is – getrouwd met Alcimus en geniet daardoor iets meer vrijheid in het Griekse kamp. Die gebruikt ze om de vrouwen te helpen. Koningin Hecuba wiens man Priamus onbegraven op het strand ligt, prinses Cassandra die voorspelt dat haar huwelijk met Agamemnon diens dood zal worden, Hector’s weduwe Andromache wiens baby is vermoord door Pyrrhus, Achilles’ zoon én natuurlijk Helena die terug bij haar man Menelaos woont.

Afsluiten doen we met een topper van Barker die het succes van ‘De stilte van de vrouwen’ weet verder te zetten. We volgen de Trojaanse vrouwen na de val van hun stad wanneer ze als slaven wachten op een gunstige wind om hun vaderland voorgoed achter te laten. Dit boek is kleiner in opzet dan het vorige, maar nog steeds goed geschreven.

Heb jij veel gelezen deze zomer? Zaten daar aanraders tussen die je wil delen?

Een terugblik op de zomer

Een terugblik op de zomer

En plots zijn we september. Het is belachelijk hoe snel deze zomer (en daar tel ik juni graag bij) voorbij is gevlogen. De eerste zomer in vijf jaar die niet in teken stond van bouwen. Een zomer met dus best wat sociale activiteiten en jammer genoeg ook best wat regen. Het leek me leuk om even terug te blikken, want ik heb veel fijne momenten achter de rug die hier nog niet zijn gepasseerd.

Juni

Begin juni waren woonden we één maand in ons nieuwe huis. Dit zorgde voor nog best wat administratie met EPB en ventilatiekeuring, kadastraal inkomen aanvragen etc. Ik had het nog moeilijk met de overgang maar begon wel al plannen te maken.

Tijdens het eerste weekend van juni trouwde mijn schoonzus, een dag waarop ik geen foto’s heb gemaakt zo blijkt. In die periode switchte ik ook naar een nieuwe telefoon, misschien daarmee :). Ik trok in het bloedhete tweede weekend met een aantal collega’s naar een quiz voor het goede doel. Het was een toffe en zweterige avond. Mijn team werd derde, de andere Statikteams bezetten mee plaats 2 tot 5. We waren goed aanwezig en dat deed onze collega die mee organiseerde duidelijk veel deugd.

Hoogtepunt van juni was het dubbele Werchterweekend met Werchter Boutique en Classic. Ik ben eigenlijk nooit een festivalmens geweest. De gewone Rock Werchter zegt me al jaren niets meer. Maar nu kwam mijn all-time favorite artiest P!nk headlinen op Boutique. Het was nog maar de tweede keer dat ik haar live aan het werk zag en het was GE-WEL-DIG. De setlist zat goed in elkaar en was een goede mix van hits en toch ook wat nieuwe songs. Waanzinnig.

Bij Bruce stonden we pak verder van het podium 😀

De dag erna trokken we opnieuw naar de wei met de schoonouders voor Bruce Springsteen. We vertrokken wel al tijdens de bisnummers omdat we geen zin hadden in file aan de fietsenstalling en ik nog best moe was van de dag ervoor.

In diezelfde week vertrokken het lief en ik voor het werk naar Londen. We gingen twee dagen inspiratie tanken op een conferentie (UX Londen) en hebben er dan nog een weekend aan vast gebreid. Het was warm in Londen, net als het jaar daarvoor, en het maakt de stad nog fijner dan die anders al is. Londen verveelt nooit.

We gingen eten bij Gloria – wat al lang op de lijst stond. Wandelden op onze vrije avonden door de bekende delen van de Britse hoofdstad om dan op zaterdag Marylebone en King’s Cross wat te verkennen. Hoogtepunten waren ons bezoek aan The Wallace Collection – wat een tof museum! – en het uitzicht vanaf Primrose Hill. Gek eigenlijk dat ik daar nog nooit geweest was.

Amai, Londen lijkt alweer eeuwen geleden, maar deze foto’s doen me terug dromen van een volgend bezoek.

Na Londen organiseerde mijn team de maandelijkse sociale avond nog eens. We speelden board games en kookten een driegangenmenu voor de groep. Op één of andere manier is er altijd veel en goed eten als wij organiseren :D.

Juli

In juli werkte ik traditioneel door, terwijl de eerste collega’s op verlof vertrokken. Ik gaf een fijne opleiding aan een leuke klant in Brussel en die avond gingen we ook kanoën op de Dijle in Leuven. Dat was een hele beleving want in tegenstelling tot een kajak, die redelijk stabiel zijn, is een kano dat niet. We zaten met drie in een kano en hoe dichter bij Leuven, hoe complexer het parcours om daar te raken. Wij kieperden dus om en hebben regelmatig vast gezeten in de struiken of op kapotte fietsen – lang leve Leuven.

De begeleiding was jammer genoeg niet zo top, dus ik was redelijk ambetant tegen het einde van de tocht (en de begeleider had dat wel door vrees ik 🫣). Maar we praten nog steeds over deze avond, dus het was wel memorabel 😅.

In juli pikte ik ook nog eens een liveconcert van Stan Van Samang vlakbij huis mee en ging ik met een vriendin naar Beleuvenissen waar we de Oekraïnse band Go A aan het werk zagen. Ik kende ze niet, maar de sfeer was geweldig. Ik ben fan geworden.

Er kwamen vrienden langs om het huis te bekijken. En ook de collega’s waren een avond van de partij om alles te inspecteren 😁. We bleven op een random zomeravond na het werk wat langer hangen op ons dakterras met de ‘harde kern’ en een paar glazen cava. De coronajaren voelden plots al een eeuwigheid voorbij. Ondertussen reden de dames een geweldige Tour De France femmes die ik zeer actief volgde.

Het laatste weekend van juli stond ik om 5u op om de Thalys naar Parijs te nemen. Ik had de vrijgezellen van één van mijn beste vriendinnen gemist omdat ik toen in Londen zat. En dus gingen we als alternatief naar Parijs. Ook niet slecht hé.

Bovenstaande foto’s zijn op dezelfde dag getrokken en illustreren hoe’n vreemd weer het was. Hevige regenbuien terwijl het wel 20 graden was en dus wanneer het niet regende was het warm in de zon.

Het hoogtepunt was redelijk letterlijk ons avondlijk bezoek aan de Montparnasse toren met een prachtig uitzicht over ‘De Lichtstad’.

Op onze tweede dag trokken we o.a. naar de jardin Du Luxembourg, het pantheon, de grote moskee en eindigen deden we in Montmartre. Ik ga hier sowieso nog wel eens iets aparts over schrijven denk ik.

Augustus

Ondertussen was het weer in België op zijn zachtst gezegd herfstig te noemen met ellenlange regendagen. De eerste twee weken van deze maand bleven we werken – ik was het ondertussen goed beu want het was te rustig naar mijn goesting. Op weg van een klantenmeeting terug naar kantoor verzwikte ik dan ook nog eens mijn enkel. Redelijk serieus want op het einde van de dag was die flink gezwollen. Ik heb daarna enkele dagen op de zetel doorgebracht en vreesde voor onze vakantie.

Gelukkig kwam mijn voet helemaal in orde tegen dat ik mijn out of office kon aanzetten. We gingen uiteten met ons dansgroepje en ik trok naar het verjaardagsfeestje van de vriendin waarmee ik naar Parijs was geweest. Dansen tot een kot in de nacht lukte ondertussen met de voet, al sprong ik nog op één been voor de zekerheid 😅. Ook weer geen foto’s van die avond, maar amai – het was zalig!

En dan was het eindelijk tijd voor onze vakantie naar Ierland en Noord-Ierland. We verbleven twee nachten in Dublin en vijf nachten in Belfast. Dat hadden we goed ingeschat want hoewel Dublin mooie plekken heeft, voelde ik er de vibe niet. We gingen er wel wandelen aan de kust, wat heel mooi was. In Belfast voelde ik me wel meteen thuis. Ook vanuit die stad deden we enkele toffe uitstappen.

In Balintoy aan de Causeway coast van Noord-Ierland

Belfast had gewoon die vibe die ik graag heb in een stad. Niet op en top toeristisch, leuke hippe eetplekken, veel street art en een aantal toffe plekken met geschiedenis, architectuur en een musea. Na 7 dagen citytrippen en wandelen langs kusten met dagen van gemiddeld 22.000 stappen was mijn kaars wel uit. We kwamen beiden thuis met een beginnende verkoudheid die nog steeds niet helemaal achter de rug is.

Zoals verwacht bleken Ierland en het Noorden mijn ding. En geen zotte temperaturen zoals in het zuiden van Europa op dat moment. We hadden een paar dagen met regen, en gelukkig vaker zon en droog. Verslagjes komen er zeker nog aan.

In mijn sas in Belfast

De laatste dagen vakantie werden thuis doorgebracht. We gingen nog een dag naar de sauna, trokken naar Brussel voor een bezoek aan het legermuseum (met de Museumpas) en geweldige pizza bij La Pizza è Bella (verkozen tot 5de beste pizza van Europa, de niet zo vriendelijke bediening moet je er dan maar bijnemen).

Het legermuseum deden we vooral omdat ze onlangs hun zalen met harnassen en historische objecten hadden vernieuwd – en tja, ik ben fan van harnassen 🙈. De andere zalen zijn nog veel meer zoals vroeger en onder constructie. Er is dus nog wat werk aan de winkel om het te moderniseren. Maar ze komen er wel.

Legermuseum, Brussel

Op mijn 30ste verjaardag deed ik tijdens de dag niet bijster veel want ’s avonds werd ik verwacht op twee trouwfeesten. Twee collega’s uit mijn team trouwden per ongeluk op dezelfde dag (wat dus ook nog eens mijn verjaardag was). Ik ging met ons team eten bij de ene en dansen bij de andere. Het werd half zes voor ik in bed lag en was dus een geweldige avond – waar geen foto’s van zijn want ik was te druk bezig met dansen.

En zo was deze mooie zomer weer voorbij. Ik hoop stiekem nog op een Indian Summer want heel veel zon heb ik niet kunnen meepikken. Maar het is wat het is. Dit najaar staan er minder grote plannen op de agenda. September is veel rustiger en hoop ik te gebruiken om toch nog wat klusjes in huis te doen (en eerst van die mottige verkoudheid af te geraken). In oktober hebben we twee trouwfeesten van vrienden en in november trekken we naar Rome. Genoeg om naar uit te kijken dus.

Hoe was jouw zomer?

Londen #17: blikvangers in Aldgate en The City
cof

Londen #17: blikvangers in Aldgate en The City

In juni 2022 trok ik nog eens naar mijn favoriete stad Londen. Omdat ik al wel vaker over de Britse hoofdstad heb verteld, focus ik voor deze trip in mijn verslagjes op de nieuwe dingen die ik er heb gedaan.

Deze keer verbleven we in Motel One Tower Hill, een Duitse keten die ook in Londen een hotel heeft. Ondertussen is het al veel duurder geworden, net als alles in Londen. Motel One heeft kleine kamers die in orde zijn. De echte troef is de locatie. Je bent op een tiental minuten stappen van Spitalfields en Brick Lane, op 1 minuut ligt de metrohalte Aldgate met een verbinding met de Circle line en in 5 minuten sta je aan The Tower Of Londen en dus ook Tower Bridge.

Het was al de tweede keer dat we verbleven in deze coté van Londen, maar blijkbaar heb ik nog nooit mijn favorieten van The City en Aldgate uit de doeken gedaan. The City is een superrijk zakendistrict met eigen wetten, terwijl in Aldgate en nog verder in East Londen het door de eeuwen heen armoede troef was. En nog steeds is het leven er hard. Twee uitersten zeg maar.

The Tower Of Londen moat

In juni 2021 vierde Queen Elizabeth II 70 jaar op de troon. Historic Royal Palaces, die o.a. instaan voor The Tower Of Londen, kwam op het idee om de brede slotgracht die rond het gebouw huist in ere te herstellen en het vol te planten met bloemen. Maar dus echt vol vol! Het concept heette Superbloom. Je kon een unieke wandeling boeken in de gracht. Als grote fan van The Tower liet ik me dat geen twee keer zeggen.

Het was ook een unieke kans om dicht bij de buitenmuren van The Tower zelf te komen.

Ook al waren we er in de tweede week van de opening waardoor de bloemen nog niet voldoende in bloei stonden, dat kon de pret niet bederven. Er was zelfs een heuse glijbaan aangelegd, er werd bijpassende muziek gespeeld en er stonden allerlei informatieborden over de slotgracht door de eeuwen heen. Zo werd deze gedraineerd wegens geuroverlast en kwam de gracht weer volledig onder water te staan in 1928 toen the Thames overstroomde.

Happy kiddo 🙂

The Tower Of Londen bezochten we zelf niet (dat deed ik al eerder, hier kan je dat verslag lezen). Vanaf dit jaar (2023) kan je ook de slotgracht bezoeken als deel van je ticket. En dus wil ik graag nog eens terug.

All Hallows by The Tower

Veel minder bekend dan The Tower is de All Hallows kerk vlakbij. Het is nochtans één van de oudste kerken van Londen. De kerk zou gesticht zijn in de 7de eeuw, maar er werden ook Romeinse opgravingen gevonden. De kerk ontsnapte nipt aan de grote brand in Londen van 1666. Vandaag kan je de All Hallows gratis bezoeken. Wij gingen binnen een kijkje nemen en ontdekten een minimuseum.

Het interieur van de kerk is niet zo speciaal, maar het wordt wel fascinerend wanneer je afdaalt naar het museum. Eerst kom je voorbij de Saksische muur uit de 7de eeuw, nadien passeer je langs de crypte, een verdoken kapel en dus ook de restanten uit de Romeinse tijd. In de crypte hoor je de metro iets verderop razen. Je waant je hierbinnen op een plek die niet op haar plaats lijkt in deze moderne tijd. All Hallows staat maar wat verdwaald naast die grote skyscapers verderop.

Soit aanrader voor op je Londenlijstje, want weinig bezoekers vinden de weg hiernaar en dat maakt het nog authentieker.

St. Dunstan in the East

Veel bekender is de ruïnekerk van St. Dunstan in the East. Toen ik er de eerste keer was in 2017, was het er vredig rustig. Vandaag staat dit plekje in elke reisgids of op elke blog en het was er dan ook druk. Deze kerktuin is een van de verborgen parken in the City. Nu ja, verborgen :).

De tuin is aangelegd in de ruïne van de St. Dunstan’s kerk die wel werd geraakt door de grote brand van Londen. Niet onherstelbaar, maar wanneer de blitzkrieg ook in 1941 nog langskwam, werd besloten om niet meer herop te bouwen. En nu is het dus een openbare ruimte waar locals en toeristen samen in de zon op een bankje zitten.

The garden at 120

Voor iedereen die de Sky Garden is vergeten boeken, blijkt The garden at 120 -ook in Fenchurch Street- een goed alternatief. Je kan gratis naar het groene dakterras (wel even langs security), waar je je tussen de enorme glazen flatgebouwen waant. Dit moet ook de moeite zijn tijdens de zonsondergang, daarvoor moet ik nog eens terug.

Postman’s Park

Nog een groene oase midden in The City: Postman’s park. Hier staat een monument opgedragen aan helden die zichzelf hebben opgeofferd. Mensen die dus zijn gestorven terwijl ze zelf iemand anders redden. Intrigerend.

Christchurch Greyfriars Church Garden

En de laatste verborgen tuin met nog een ruïnekerk in de hoofdrol is die van Greyfriars. Ook deze kerk viel prooi aan de grote brand, werd nadien weer opgebouwd door de architect Wren (net als St. Pauls), maar vernietigd tijdens de Blitz. Nu is het dus een openbare tuin en de bloemen zijn zo aangelegd dat ze de structuur van de originele kerk volgen.

Jack The Ripper Tour

Terug even naar Aldgate. Vroeger stond er een fameuze Romeinse stenen muur tussen The City and wat nu Aldgate is. En na een bepaald uur sloten de toegangspoorten. De armen woonden buiten de muren. En het is ook in deze buurt dat de beruchte seriemoordenaar Jack The Ripper zijn slachtoffers uitkoos.

Elke avond gaan er tientallen Jack The Ripper tours door. Wij kozen voor die van London with a local en hadden een sympathieke gids die vooral de verhalen van de 5 vrouwelijke slachtoffers uit de doeken deed. Wie Jack The Ripper echt was en waarom hij deze gruweldaden beging zullen we wellicht nooit weten. De wandeling duurde twee uur en ging van Tower Hill naar Spitalfields. Eigenlijk bleven we vooral wandelen rond ons hotel, wat dus blijkbaar midden in het moordgebied staat.

Ik vond de wandeling boeiend, maar lang. Het was veel uitleg en weinig wandelen (omdat de plekken niet zo ver uit elkaar lagen).

En zo, dat waren voorlopig mijn favoriete plekken in the city en Aldgate.

Heb jij een favoriete buurt in Londen?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Geen ordinair leven
oznor

Geen ordinair leven

Ik ben een trouwe fan van Flow Magazine, al loop ik gemiddeld enkele edities achter met lezen – alleen daarvoor zou een extra week vakantie al handig zijn. Een vaste rubriek is dat ze in elk nummer minstens één portret brengen van een bekend persoon – vaak een vrouw. Soms is de persoon in kwestie al overleden – soms vertelt ze zelf haar verhaal. Het gaat vaak om vrouwelijke schrijfsters, filosofen of kunstenaars. Om voorvechters. Om vrouwen die leefden in een tijd dat ze moeilijk konden zijn wie ze waren en die daardoor opvielen.

Los van een vaak moeilijke jeugd en dus heel wat uitdagingen tijdens hun leven om taboes en mannelijke patronen te doorbreken, merk ik dat die vrouwen zelden een gewoon, ordinair leven leiden. Zeker op vlak van de liefde. Heel vaak hebben deze vrouwen meerdere mannen in hun leven gekend – mannen die veel ouder of net veel jonger waren dan hen, slechte mannen, vluchtige mannen… Ze hebben ook vaak geen gemakkelijke band met hun kind(eren). Om van alcohol-, drugsproblemen of depressies nog maar te zwijgen.

Natuurlijk is het minder boeiend om een portret te brengen van een vrouw die gelukkig getrouwd is gebleven met twee kinderen en binnen dat typische plaatje haar stempel op de wereld heeft gedrukt – het is net vaak het punt dat deze vrouwen de typische patronen proberen doorbreken. Creativiteit en innovatie komt meestal voort uit felle emoties: hevige liefde, intens verdriet of andere problemen. Kunst ontspringt net op die felle momenten.

Maar het maakt dat er weinig is om jaloers op te zijn. Deze vrouwen hebben zelden een gemakkelijk leven. En hoe hard ik soms ook de wereld zou willen helpen veranderen – ik weet niet of ik mijn ordinair en in vergelijking eerder simpel leven daarvoor aan de kant zou willen schuiven. Ook al hebben we veel te danken aan zij die dat wel hebben gedaan.

Heavy is the heart that wears the crown – dat geldt jammer genoeg ook voor veel beroemdheden of bekende artiesten.

Zou jij willen ruilen?

Kwakkelen
oznor

Kwakkelen

Ik dacht altijd dat het begrip ‘kwakkelzomer’ dialect moest zijn, maar toen ik op verschillende nieuwssites kwakkelweer en kwakkelzomer tegenkwam twijfelde ik daar plots aan. De Van Dale schept duidelijkheid:

kwak·ke·len (kwakkelde, heeft gekwakkeld)
1 een slechte tijd doormaken; = sukkelen
2 afwisselend vriezen en dooien
3 vaak een (lichte) ziekte hebben

Niets dialect dus. Het is effectief kwakkelweer geweest de afgelopen weken. En samen met weer kwakkelde ik mee. Mijn humeur ging op en neer, net als mijn goesting. Ik had een aantal productieve dagen op het werk en een aantal ontzettend onproductieve dagen wegens de jaarlijkse zomerrust. Mijn gezondheid kwakkelt ook mee. Van energieke dagen naar keelpijn, moeheid en weer terug.

Toen ik anderhalve week geleden mijn voet verstuikte en een dikke twee dagen op de bank moest doorbrengen met zicht op de aanhoudende regen was het vat vol. Ik had er genoeg van. Is dit nu de eerste vrije zomer na 5 jaar bouwen?

Ik heb het even gehad met dat kwakkelen. Met dat aanhoudende op en neer, met dat sukkelen. Ook al is het misschien wel de samenvatting van het leven – de ene dag gaat het goed, de andere wat slechter. Ook al is het mentaal best vermoeiend om op die slechte dagen te relativeren, het deed me allemaal wat denken aan dat kinderliedje dat we zongen wanneer er gewandeld moest worden. ‘Zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kilometer.’ Vooruit gaan (al is het op één been 😅) en positief denken (alweer een dag dichter bij de zon), daar draait het toch om?

Ik kwakkel dit weekend mijn vakantie in – gelukkig ondertussen terug op twee voeten. En je raadt het nooit: terwijl hier in België de zon gaat schijnen, blijft het kwakkelweer in Ierland. Maar ach, ook dat kwakkelen went op den duur, toch?

En hoewel het Belgische weer ons deze zomer anders heeft willen doen geloven: het regent zo goed als nergens de volledige dag. Het is aan ons om de zon tussen de wolken op te merken.

Ben jij blij met de terugkeer van de zon? Heb je nog vakantie in het vooruitzicht?

Bilbao #3: Indautxu met het museo de Bellas Artes
cof

Bilbao #3: Indautxu met het museo de Bellas Artes

In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.

Bilbao bleek een gevarieerde stad met een nog authentieke Spaanse vibe, en toch ook anders dan het zuiden van dat land. De Basken hebben zo hun eigen tradities en gewoontes. Er is een heel moderne wijk rond het Guggenheim en een ouder stadscentrum, genaamd Casco Viejo. Daarnaast zijn er nog heel wat leuke plekken en musea. Ik doe wijk per wijk verslag.

Vandaag aan de beurt: het moderne Indautxu, het hart van de stad. Met brede boulevards, pleinen en ook een groot park dat een topmuseum huisvest. Genoeg te verkennen dus. We sliepen in deze wijk en passeerden deze plekken meermaals.

De wat oudere modernistische gevel van het Azkuna Zentroa

Maar het duurde tot op de voorlaatste dag voor we een van de meest speciale gebouwen van de wijk binnenstapten: het Azkuna Zentroa. Dit gebouw dateert van begin 20ste eeuw, maar raakte in verval en is daarna weer opgeknapt. Om die reden is het een architecturale mix van de originele modernistische gevel en moderne architectuur binnenin.

Inkomhal met wisselend kunstwerk

Het is vandaag een cultureel centrum met een mooie grote bibliotheek, een cinemazaal, restaurants en winkeltjes. Als je binnenkomt hangt er meteen een groot kunstwerk in het midden van de hal. Daarnaast valt op dat het middelste deel van het gebouw op grote speelse pilaren staat.

We liepen er wel even rond, ook in de bibliotheek. En zagen pas helemaal op het einde dat er ook een lift was om naar het dak te gaan. Van daaruit heb je nog een leuk uitzicht op het plein voor het gebouw en de stad.

Uitzicht vanaf het dak

Na dit cultuurcentrum, kan je via het Teatro Campos Eliseos met zijn speciale voorgevel doorwandelen naar het treinstation Abando. Deze stop stond niet de reisgids maar had ik op verschillende blogs zien passeren. In de vertrekhal van de treinen zou namelijk een grote glas-in-lood schildering te zien zijn. En die stelde niet teleur.

Glas-in-lood raam treinstation Abando

De glasschildering verwijst naar de verschillende ambachten van het Baskenland en ook de kathedraal van de patroonheilige van de stad, Begona, is erop te zien.

Van hieruit trokken we naar het centrale plein van de stad. Het Playa Federico Moyua is een elipsvormig plein met in het midden een verkeersvrij hart en een fontein uit de jaren ’40.

Op de achtergrond zie je het Palacio de Chavarri

Rond dit plein vind je ook de typische glazen metro in- en uitgangen die iets weghebben van slakken. Ik vergat er een foto van te nemen. De Time To Momo raadde nog aan om te passeren langs Casa Montero. Een huis dat aan Gaudi doet denken, maar niet van zijn hand is.

Het parque de Dona Casilda Iturrizar is de groene long van de stad. Het werd ooit geschonken aan Bilbao door Dona Casilda. Het is een aangelegd park in Engelse stijl met vijvers, fonteinen, bomen en zuiltjes. De ideale plek om even uit te rusten in de schaduw, een boek te lezen of voor een picknick.

Aan de rand van het park vind je het museo de bellas artes de Bilbao. Dit Schone Kunsten museum heeft zowel moderne als klassieke kunst onder zijn dak en is het vierde grootste kunstenmuseum van Spanje heb ik me laten vertellen. Met vooral werken van Spaanse kunstenaars zoals El Greco, Murillo en Goya. Maar je vindt er ook Van Dyck, Ruisdael en Bacon.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik verrast werd door dit museum. Mooie grote open zalen met niet te veel werken. De meeste zalen mixten moderne en klassieke werken wat voor een speciaal effect zorgde. Er zijn ook wat zalen met installaties. En enkele tijdelijke collecties in een ander stuk van het gebouw. We bekeken alles en waren ongeveer anderhalf uur zoet. Het is dus niet zo groot, maar we gingen in de namiddag tijdens de lunchperiode en het was er echt heel rustig.

Toegang kost 7 euro per persoon en dat is zeker de moeite waard. In vergelijking met de immense drukte in het Guggenheim dat we enkele dagen later aandeden, was dit museum een oase aan rust. Dit wordt door heel wat toeristen onterecht overgeslagen.

Hoewel Indautxu dus niet de historische charme heeft van Casco Viejo valt er voor cultuurliefhebbers heel wat te rapen of je kan gaan chillen in het park. Voetbalfans kunnen vanaf het park nog even doorlopen tot aan het San Memes stadion. Met kinderen kan je naar het scheepvaartmuseum. Voor ieder wat wils dus.

In welke stad ben jij al eens verrast door de minder bekende plekken?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #3

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #3

Deze zomer word ik 30. En hoewel ik het ergens wel moeilijk vind om te beseffen dat ik niet langer een twintiger ben, is het natuurlijk onvermijdelijk. Ouder worden hoort bij het leven.

En je jaren ’20 zijn een tijd van zoeken, veel nieuwe ervaringen, jezelf tegenkomen… Dat bewijzen de vele blogs die ik hier in de loop der tijd heb neergepend 😅. Het was niet altijd makkelijk en het zal er ook zeker niet eenvoudiger op worden als dertiger. Ik heb daarom eens een poging gedaan om 30 inzichten op te schrijven die ik wil meenemen naar de jaren achter voordeur 3.

30 lessen of inzichten die mij hebben geholpen of nog steeds helpen. Het zijn dus persoonlijke dingen. Het kan zijn dat jij ze onzin vindt, of er niets aan hebt. Ik doe ook maar wat. En ik beweer hier niet de waarheid te spreken.

Misschien heb je er dus iets aan, misschien helemaal niets. Om te vermijden dat dit een gigantische post zou worden heb ik ze opsplitst in drie delen. Ik heb ze trouwens ingedeeld in een willekeurige volgorde.

Hier kan je de lessen 1-10 vinden en hier die van 11 tot 20.

21. Langzaam groeien is ook groeien

Ik ben een best ongeduldig persoon, maar soms heeft iets wat tijd nodig. Soms is een kleine stap ook een stap. Een korte wandeling ’s avonds, een extra glas water, die ene dag dat je wel even je gedachten noteert in een journal. Het is gemakkelijk als falen te benoemen omdat je niet elke dag die dingen doet. Maar elke kleine stap, is een stap. Groei is groei, punt.

Erkennen dat je ergens aan moet of wil werken is een eerste stap. Van jezelf verwachten dat je dit morgen al perfect doet een utopie.

22. You do you

Maak vooral je eigen pad. Er is geen route die je moet volgen. Geen checklist om af te vinken. Huisje, tuintje, kindje? Dat is een maatschappelijke norm waar je echt niet aan hoeft te voldoen. Of net wel, als je dat helemaal ziet zitten.

You do you. Als jouw pad iets helemaal anders is dan wat anderen lijken te kiezen, is dat oké. En dat zal soms rare of zelfs nare reacties met zich meebrengen. Maar je mag je eigen keuzes niet van die van anderen laat afhangen.

De meeste mensen hebben op latere leeftijd vooral spijt dat ze zich zo hebben laten leiden door wat anderen van hen denken of wat anderen vinden. Jammer toch? Al is het niet eenvoudig, we zijn sociale dieren en willen graag bij de kudde horen.

23. Tijd is het enige wat er toe doet

“Of all losses, time is the most irrecuperable for it can never be redeemed.” Dit is een quote van Henry VIII himself, die aan het einde van het leven terugblikt op een best woelige tijd. Maar het geldt voor ons allemaal.

Kies voor tijd in plaats van geld. Wanneer het maar kan. Je carrièrestatus, je bankrekening, dat dure kledingmerk dat je draagt… het lijkt allemaal belangrijk, maar weet dat tijd het echt kostbare goed is.

24. Investeer in jezelf

Ga op reis, bezoek musea, lees boeken, volg een cursus, leer een andere taal, probeer een nieuwe hobby, wandel door de natuur…. Maak hier tijd en geld voor. Investeren in jezelf is nooit verloren. Je wordt er opnieuw een rijker mens door (alleen zie je dat niet op je bankrekening). Deze moet ik zelf nog wat meer toepassen.

25. Minimaliseer

Aansluitend bij het vorige punt: spullen maken zelden gelukkig. Iets meer genuanceerd: te veel spullen (van hetzelfde) maken zelden gelukkig. Een kast vol kleren die je niet aandoet, dure gadgets die je niet meer gebruikt… het is zo zonde. Het hoopt letterlijk op in je huis en dus ook in je hoofd. Minimaliseren of ontspullen – je kan het hypes noemen maar ze zorgen voor een leger huis en hoofd.

En ja al dat gezeik over ‘het is de ervaring die telt’ en ‘herinneringen maken’. Ik walg er ook van. En toch hebben ze gelijk – in bepaalde zin. Echt niet elke dag hoeft memorabel te zijn. Maar het zijn wel je herinneringen die tellen en spullen hebben daar vaak maar weinig mee te maken.

26. Ja, feminisme is nog verdomme nodig

Jarenlang vond ik feminisme een lelijk woord. Een overbodig woord zelfs. Maar niets is minder waard. Deze wereld is georganiseerd door en voor (witte) mannen.

Het is aan vrouwen om te blijven strijden voor onze rechten, om gehoord te worden, om begrepen te worden en om taboes te doorbreken. Menstruatie, seks, mentale én fysieke gezondheid, werk vs privébalans, kinderwens, abortus, carrière en loon… het zijn maar enkele topics waar er werk aan de winkel blijft, ook in België. En mannen kunnen ons hier zeker in helpen. Zij zijn niet de vijand, maar bondgenoten. Maar ze moeten nu ook gaan doen alsof vrouwenrechten geen ding meer zijn anno 2023, want dat zijn ze wel.

27. Omring jezelf met positieve energie

Verwijder energievreters. Mensen die je altijd naar beneden halen of enkel over zichzelf babbelen. Social media profielen die je geen goed gevoel bezorgen. Nieuwsberichten die alleen maar de negatieve kant van de zaak belichten.

Wij zijn allemaal voorgeprogrammeerd om de slechte dingen te onthouden. Als je dan voortdurend wordt geconfronteerd met negativiteit is het niet eenvoudig om daar door te kijken. Ik volg het nieuws nog maar op beperkte voet en probeer de impact op mijn mentale gezondheid ervan te beperken. Ik probeer daarnaast ook negatieve mensen te vermijden. Dat is niet eenvoudig, maar wel nodig merk ik voor mijn mentale gezondheid.

28. Maar pas op voor toxische positiviteit

Soms komen dingen niet goed. Soms is er verdriet, woede of angst. Gebeuren er nare dingen. En die moeten niet onder de mat geschoven worden onder het mom van positiviteit. Het is niet omdat buiten de zon schijnt dat je vrolijk moet zijn. Je gevoelens mogen er zijn. Altijd.

29. Neem tijdig vakantiedagen op

Ja jongens, ik ben hier zelf zo slecht in dat ik het hier maar eens neerschrijf. Ook als je freelance werkt geldt dat trouwens. Neem af en toe eens afstand van je werk. Plan dat op voorhand, maar zorg ook dat je last-minute al eens in je bed kan blijven liggen.

En als je vakantie op voorhand plant: neem dan vakantie een week voor je vakantie wil inplannen. Geloof mij, je toekomstige zelf dankt u.

30. We doen allemaal maar wat

Als kind denk je dat volwassen zijn een fase is waarin je de dingen op orde hebt. Spoiler: je hebt je leven nooit op orde. En dat maakt het allemaal niet gemakkelijk. Maar we doen echt allemaal maar wat. We doen ons best om er iets van te maken. En dat is prima.

En ik schreef hier ook maar 30 levenslessen neer waar ik iets aan heb gehad. Ik pas die zeker niet allemaal toe. Ik heb het ook allemaal niet op een rijtje in mijn leven. Ik doe maar wat. Of ik nu 29 ben of 30, dat zal niet veranderen.

Dingen die ik niet begrijp…

Dingen die ik niet begrijp…

In een zeer zeer ver verleden deelde ik hier al eens zo’n lijstje van dingen die ik niet begrijp. Maar Irene blies deze rubriek onlangs nog eens nieuw leven in en daardoor had ik zin om zelf nog eens zo’n lijstje samen te stellen.

  • Babyshowers (met dank aan Lesley deze). Om te beginnen: wat heeft dat met een douche te maken? En gaan we nu echt vieren dat twee mensen succesvol seks hebben gehad en zich nu moeten voorbereiden op een kind dat hun hele leven overhoop gaat halen? Op het moment dat ze eigenlijk nog zouden moeten genieten van de rust die binnenkort niet meer te vinden zal zijn? Bizar, zeker wetende dat er ook gender reveal party’s en babyborrels georganiseerd worden. De gemiddelde baby heeft een drukker sociaal leven dan ik.
  • Hardcover boeken met dan ook nog eens zo’n papieren hoescover erover getrokken. Ik ben echt zwaar team paperback! Een hardcover kan soms wel mooi zijn maar het is zwaar en het boek plooit niet goed. En dan doen die daar dus soms zo’n papieren cover rond, waarom? Dat is echt irritant om te lezen (ik haal die er dan ook altijd vanaf). En je kan je daar gewoon aan snijden (heb ik echt vaak voor) en het gaat ook stuk…
  • Begrijp me bij deze niet verkeerd: ik vind het geweldig dat andere vrouwen ondernemen en een eigen zaak starten. Maar waarom zie ik elke gemiddelde veertigjarige vrouw ontslag nemen om dan na het volgen van één cursus een eigen Instagramaccount op te starten dat met naaien, breien of borduren te maakt heeft? Waar je patronen of stoffen kan kopen. Met een overvloedig gebruik van #girlboss en melige foto’s van hun kinderen die poseren in eigen creaties (benieuwd hoe die kinderen daar gaan over denken later).
  • Matcha in eten doen waardoor die dingen groen kleuren. Thee, koffie, koekjes, cake… zijn niet groen. Die kleur associeer ik echt met gras, of met sommige groenten – sorry.
  • Van die mensen die naar een sportwedstrijd gaan om dan te zwaaien of andere dingen doen om op tv te komen (zoals gevaarlijk naast renners lopen – ik kijk naar jou Tour De France!). Vaak gevaarlijk voor de sporters in kwestie (remember omie en opie?). Plus niemand is naar het publiek aan het kijken – ook uw bomma niet – dus stop daarmee. Er zijn echt veel makkelijkere manieren om op tv te komen. Schrijf u in voor Million Dollar Island, First dates of desnoods Blokken.

Wat begrijp jij niet?

Valencia #5: ciutat vella deel 2 en de kathedraal
cof

Valencia #5: ciutat vella deel 2 en de kathedraal

In maart 2020 (jawel, vlak voor de eerste lockdown) vertrok ik voor 5 dagen naar Valencia. Ik deed hier al eens een uitgebreid verslag van hoe die reis is verlopen in tijden van corona. Vanaf de vierde dag sloten restaurants en bezienswaardigheden hun deuren. Gelukkig zaten wij op een Airbnb appartement waar we zelf ons potje konden koken. Valencia is en blijft een populaire citytripbestemming en de stad is dat ook helemaal waard volgens mij. We hebben uiteraard niet ons volledige lijstje kunnen afwerken, maar we hebben toch wel een aantal hele fijne dingen gedaan. En die tips deel ik graag met jullie.

De Sixtijnse kapel van Valencia

De vorige keer nam ik jullie mee op deel 1 van onze tocht door de oude stad. Na de lunch werd onze aandacht getrokken door een kerk niet veel verder in de straat. De mensen wenkten ons naar binnen en begonnen meteen heel wat uitleg te geven. Zij hadden namelijk al door dat ze hun deuren gingen moeten sluiten door corona en waren de wanhoop een beetje nabij. Het begon ons te dagen dat er iets serieus aan de hand van. We namen het aanbod van de mensen aan en bezochten de St-Nicolaas kerk. Binnen mochten we geen foto’s nemen, we kregen wel een goede audiogids waardoor we al snel een klein uur zoet waren. We betaalden 7 euro p.p. en daarmee mag je ook het zijdemuseum en nog een andere kerk binnen.

St. Nicolaas is een barokke kerk en wordt blijkbaar de Sixtijnse kapel van Valencia genoemd. Dat wisten wij niet en dus viel onze mond open toen we de kerk binnen kwamen en het beschilderde plafond zagen. Ik ben ontzettend blij dat we dit hebben meegepikt.

Nadien was het plan om eerst het centro del carmen (een moderne kunstengalerij met een leuke binnentuin) te bezoeken. De deur van het centrum van Carmen vonden we niet (gesloten – later werd duidelijk dat dit kwam door corona). We vonden wel onderstaand street art werk. Een kattenhuisje.

Volgende stop: torres de serranos. De andere stadspoort die mooi bewaard is gebleven. Omdat we in de voormiddag al de torres de quart hadden bezocht, gingen we deze keer niet naar binnen, maar mijn hart maakte wel alweer een sprongetje bij deze torenpracht.

Torres de serranos

Plaza de la virgen, kathedraal en miguelete

Op naar het plaza de la virgen, het hoofdplein van de oude stad waar je de kathedraal kan vinden.

Plaza de la virgen

De kathedraal van Valencia werd gebouwd in de 13de eeuw en is zoals vele kerken in Spanje gevestigd op de resten van een oude moskee. De kerk bevat verschillende bouwstijlen die er doorheen de eeuwen aan zijn toegevoegd. Je betaalt 8 euro om de kerk binnen te mogen en je krijgt een audiogids. De toren of miguelete kan je apart beklimmen voor 2 euro.

Wij begonnen met de kerk, die vanbinnen best sober oogt, maar wel heel groot is. De kathedraal is ook bekend als bewaarplaats van de Heilige graal die je ook kan gaan bekijken. In een van kapellen vind je schilderijen van Goya. Er huist ook een museum van kerkschatten, maar dat hebben we ons aan voorbij laten gaan.

De miguelete of klokkentoren werd in de 15de eeuw gebouwd en is 51 meter hoog. Het aantal trappen viel zeer goed mee en er zijn verkeerslichten bovenaan om aan te duiden of je naar beneden kan (want het is uiteraard éénrichtingsverkeer). Bovenaan vind je een grote klok en kan je genieten van het uitzicht.

Uitzicht vanaf de miguelete

Sluitingen, een rond plein en het smalste huis

Na de beklimming hadden we wel een ijsje verdiend. We stopten bij Helados Llinaros op het plein voor de kathedraal. We vertrokken met een akelig gevoel in onze maag richting de zijdehallen of La lonja de seda. En wat we vreesden gebeurde: gesloten wegens covid. Ook de kerk aan de overkant ging voor onze ogen dicht.

We besloten de laatste stops op de route van onze reisgids toch nog aan te doen. Het plaza redonda ligt een beetje verscholen, maar is meteen te herkennen aan zijn ronde vorm. Er staan normaal allerlei kleine kraampjes die nu ook weg of dicht waren. Het is een pittoresk pleintje.

Op naar het smalste huis van de stad: la estrecha. Je moet even goed kijken maar dan zie je kleine roze voorgevel opdoemen. Net breed genoeg voor een raam.

Op naar het grote plein plaza de la ayuntamiento waar nu nog enkele poppen van Las Fallas stonden. Heel wat mooie gebouwen omringen het plein, maar je springt best even binnen bij het postkantoor, of correos. Het ziet er langs buiten saai uit, maar binnen vind je een modernistisch meesterwerk van een zekere Navarro, gebouwd in 1923.

Achter het gemeenteplein begint de winkelstraat. Wij doken nog de Desigual binnen, maar werden er niet veel later buitengezet. De provincie Valencia had besloten in lockdown te gaan. Vanaf morgen, maar vele winkels deden onmiddellijk hun deuren dicht.

Fallaspop op het Plaza de la ayuntamiento

We wandelen terug naar onze Airbnb in de wijk Rufaza en vonden ’s avonds nog een plekje bij tapasbar Mamalu Rufaza. Vele andere horecazaken bleven gesloten. En zo was er weer een eind gekomen aan een dagje Valencia en bevonden we ons in een land in lockdown. Op onze voorlaatste dag zouden we nog een grote parkenwandeling maken, daarover vertel ik je later meer.

Ben jij al eens in Valencia geweest?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #2

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #2

Deze zomer word ik 30. En hoewel ik het ergens wel moeilijk vind om te beseffen dat ik niet langer een twintiger ben, is het natuurlijk onvermijdelijk. Ouder worden hoort bij het leven.

En je jaren ’20 zijn een tijd van zoeken, veel nieuwe ervaringen, jezelf tegenkomen… Dat bewijzen de vele blogs die ik hier in de loop der tijd heb neergepend 😅. Het was niet altijd makkelijk en het zal er ook zeker niet eenvoudiger op worden als dertiger. Ik heb daarom eens een poging gedaan om 30 inzichten op te schrijven die ik wil meenemen naar de jaren achter voordeur 3.

30 lessen of inzichten die mij hebben geholpen of nog steeds helpen. Het zijn dus persoonlijke dingen. Het kan zijn dat jij ze onzin vindt, of er niets aan hebt. Ik doe ook maar wat. En ik beweer hier niet de waarheid te spreken.

Misschien heb je er dus iets aan, misschien helemaal niets. Om te vermijden dat dit een gigantische post zou worden heb ik ze opsplitst in drie delen. Ik heb ze trouwens ingedeeld in een willekeurige volgorde. De vorige post kan je hier lezen, vandaag lessen 11-20.

Sorry voor het Pinterest-tegel gehalte. Feel free om weg te zappen ;).

11. Blijf weg van de weegschaal

Je kan dit letterlijk opvatten: je gewicht voortdurend in het oog houden heeft volgens mij nog nooit iemand gelukkig gemaakt. Maar ik bedoel het toch vooral figuurlijk: stop met jezelf te vergelijken ten opzichte van anderen.

Jij moet niet beter zijn/doen/hebben dan anderen. Anderen zijn/doen/hebben ook niet beter dan jij. Die weegschaal maakt echt alleen maar ongelukkig.

We zijn voorgeprogrammeerd om te vergelijken. Om voortdurend af te wegen wat de beste keuze is, de meest logische volgende stap en hoe we het zelf doen. Ik laat me er ook nog vaak aan vangen en sociale media helpen de boel niet bepaald vooruit – integendeel. Maar het heeft echt geen zin om voortdurend alles wat jij hebt/bent of doet in de weegschaal te leggen en daar je geluk of beslissingen van te laten afhangen.

12. Kijk uit voor mensen die niet van dieren houden en/of lelijk praten over hun geliefden

Is het en-en verhaal of doen ze ook lelijk tegen hun geliefden als die in de buurt zijn? Dan is het zeker een no-go.

Dit klopt echt elke keer. Mensen die niet lief kunnen zijn tegen andere wezens, zijn meestal geen goede mensen. En iedereen kan een slechte dag hebben, maar meestal is het probleem niet die éne keer. Toxisch gedrag gaat zelden over na één keer. Laat die mensen los.

13. Draag zorg voor je lichaam

Dit is alles wat ik daarover kan zeggen: draag oordoppen, smeer zonnecrème, drink aub voldoende water, rust wanneer dat moet, maar beweeg ook voldoende. Rook niet. Alcohol is zelden nodig, hoeveel sociale druk er ook lijkt te zijn. Draag comfortabele schoenen en kledij. De tijd om je in te kleine ballerina’s en minirokjes te murwen is -gelukkig maar- voorbij.

Ik heb hier zelf nog veel te leren – behalve dan wat betreft comfie kleren. Comfie is my middle name 😁.

14. Control the controllables

Wat je niet kan controleren, moet je loslaten. En dat is verdomd moeilijk. Maar het is de enige vrije keuze die we hebben wanneer het gaat om dingen buiten ons controleveld: ze loslaten. En controledrang stamt net van een angst om geen eigen keuze te hebben. Die heb je dus wel. Hoe moeilijk ook.

15. Zwijgen en luisteren > praten, praten, praten

Je wil echt niet degene zijn die gekend staan als de prater. Luister eens echt naar wat anderen je vertellen. Laat stiltes zijn door te zwijgen. Stel vragen en toon interesse. Ook al gaat misschien het over een onderwerp dat je niet veel zegt. Je wordt er een leuker en vriendelijker mens door.

16. Schrijf

Flauw hé, als het van een blogger komt? Ik bedoel hier niet mee dat je een literair meesterwerk hoeft uit te brengen of zelf een blog moet starten. Het af en toe neerschrijven van je gedachten, je to do’s, je bekommernissen… kan enorm helpen om je hoofd vrij te maken. Daarnaast is het ook gewoon leuk om later eens te kunnen terug lezen over bepaalde periodes.

Schrijven doe je dus niet voor anderen, maar voor jezelf. En je kan er op elk moment mee starten. Begin eens met ’s avonds je dag samen te vatten in drie lichtpuntjes of in één zin.

17. Ween

Huilen kan best functioneel zijn. Het is een uiting van emotie. En het is een pak beter dan het opkroppen.


Als je om eender welke reden – verdriet, boosheid, angst, onmacht of zelfs puur geluk – de tranen voelt opwellen, wil dat je zeggen dat je erom geeft. Je hoeft je niet te schamen om die betraande ogen te tonen. Het geeft dat het je wat kan schelen. En wenen lucht ook gewoon op.

18. Emoties zijn niet vergelijkbaar

Ken je van die mensen die als je iets vertelt dat je erg vond of dat je dwarszit je meteen onderbreken om hun eigen levensverhaal – of dat iemand die ze via via kennen – te vertellen dat volgens hen sowieso nog wel veel erger is dan dat van jou? En dat je je daardoor niet erkent voelt in jouw emoties?

Well, they’re wrong. Je hoeft je eigen emoties niet weg te stoppen omdat iemand het ergens ter wereld erger heeft dan jij. Want er is altijd iemand die het erger heeft dan jij. Het is altijd ergens oorlog, hongersnood of een grote natuurramp. Dat wil niet zeggen dat jij niet mag rouwen om je huisdier, je grootmoeder/-vader of een gebroken vriendschap. Jouw gevoelens mogen er altijd zijn – ongeacht wat er rondom je gebeurt.

Emoties vergelijken is één van de meest toxische dingen die er bestaan. Emoties zijn in sé nooit vergelijkbaar. Wij reageren allemaal anders als we in dezelfde situatie zitten. En dat is oké.

En als iemand zelf je dus zo’n verhaal vertelt: luister dan en probeer er niet meteen een eigen verhaal aan te koppelen.

19. We zijn allemaal alleen

Niet meteen de meest opbeurende les: eigenlijk staan we er allemaal alleen voor. Je kan heel wat mensen rondom je hebben die je steunen en begrijpen en liefhebben… maar op het einde van het verhaal moet jij je leven leiden. Jij bent de enige persoon die je heel je leven moet meedragen. Dus je kan best beginnen met jezelf leuk te vinden ;). En plezier te vinden in alleentijd.

En er zullen ontzettend veel momenten zijn dat je je alleen voelt – ook in een relatie, wanneer je een fijn gezin hebt of wanneer je veel vrienden hebt. En jammer genoeg is de kans groot dat je je op een bepaald moment eenzaam zal zijn.

Dat is niet fijn, maar het is vrees ik deel van het leven? Reik gerust uit naar anderen, maar probeer ook zelf rust en plezier te vinden in dingen die jij alleen doet.

20. Er is niets dat kippensoep niet kan oplossen

Kippensoep heelt veel. En voor de vegetariërs: een goede kop (veggie) bouillon also does the trick.

Et voila, zo komt die 30ste verjaardag weer wat dichterbij ;).

Firenze #1: Santa Maria Novella en San Frediano

Firenze #1: Santa Maria Novella en San Frediano

In maart 2023 trokken Leen en ik eindelijk nog eens op citytrip. We kozen voor Firenze – de hoofdstad van Toscane, van de Italiaanse renaissance en van pasta, pizza en gelato. Cultuur meets lekker eten, de ideale combo.

Op de eerste dag vlogen we natuurlijk naar Italië. Waarna we heel eenvoudig met de tram van het mini-vliegveld van Firenze naar het centrum van de stad reden. We sliepen in een gezellige Airbnb in het San Frediano district aan de overkant van de Arno. En daarom besloten we deze wijk als eerste te verkennen.

Starten deden we met een lunch bij RAW Vegan Firenze, meer hipster dan dit vind je het niet. Als dessert een eerste portie gelato bij La Carraia aan de gelijknamige brug. En jawel, al meteen een aanrader, heel lekker ijs!

Santa Maria De Novella

De wandeling van de dag startte op het plein voor de Santa Maria De Novella. Dit is een van de grote basilieken van de stad en ook de oudste. Met een voorgevel in wit en groen marmer die er later is voorgezet is dit meteen een toonbeeld van de renaissance.

Wij betaalden 7,5 euro per persoon om de kerk binnen te mogen en hadden geen idee hoe groot het binnen was.

De kerk is niet van top tot teen beschilderd, typisch voor een eerder sobere Dominicaanse kerk. Het interieur is gotisch en het is vooral het zwart-witte patroon dat opvalt. Het topwerk is de ‘Trinity’ (De heilige drievuldigheid) van Masaccio dat geschilderd is op een zijmuur. Daarnaast zijn er verschillende zijkapellen.

Wat we niet wisten is dat je naast de kerk ook een museum en een klooster kan inwandelen. Zo stonden we plots in een patio/kloostertuin waarvan de muren beschilderd waren met fresco’s. En het was er heerlijk rustig toen wij er waren.

We liepen er wel een tijdje rond. Binnen zijn nog een aantal zalen met religieuze objecten en schilderijen. Maar het was toch vooral het klooster dat onze aandacht vasthield.

Meteen een fijne kennismaking met wat Firenze te bieden heeft: kerken en fresco’s. Later zou blijken dat dit mijn favoriete kerk is die we bezocht hebben. Aanrader dus.

Niet veel verder zit de bekendste apotheek van de stad, ook Santa Maria Novella genaamd, maar daar stond een rij aan te schuiven om binnen te mogen. Dit is dus eerder attractie geworden en we lieten het aan ons voorbij gaan.

Chiesa di Ognissanti

We stapten verder richting de Arno naar een volgende kerk. De Chiesa di Ognissanti, kerk van Allerheiligen, stamt uit de 13de eeuw en zet de toon van de barok in Firenze. Tijdens de Italiaanse renaissance was dit de familiekerk van de Vespuccifamilie. En daarom ligt o.a. de ontdekkingsreiziger Amerigo Vespucci er begraven.

De kerk is echter vooral bekend omdat ook Sandro Botticelli er zijn laatste rustplaats vindt. En dat is niet toevallig: zijn muze Simonetta Vespucci – die meer dan waarschijnlijk model stond voor ‘De geboorte van Venus’, stierf jong en kreeg er een graf. Botticelli ligt bijna letterlijk aan haar voeten begraven, op zijn wens. Inspiratiebron of tragisch liefdesverhaal, wie zal het zeggen?

In de kerk vind je ook een fresco van Botticelli. Maar even indrukwekkend is ‘Het laatste avondmaal’ van Ghirlandaio. Je kan la chiesa de Ognissanti gratis bezoeken.

Uitblazen aan de stadspoort

Van hieruit staken we de Arno over naar San Frediano. We wandelden richting de oude stadspoort, en ploften neer voor een eerste goed glas wijn en Aperol bij Santarosa Bistrot. Een heerlijke bar annex koffieplek in een park.

De porta de San Frediano is een 13de eeuwse stadspoort met deuren van 13 meter hoog. Je ziet er nog de koperen ringen hangen waaraan vroeger de paarden werden vastgemaakt.

Cappella Brancacci

Hierna wilden we nog graag langs de San Frediano in Castello kerk met zijn niet afgewerkte voorgevel en koepeltje, maar hoewel die zou opengaan ’s avonds hebben wij er een tijdje gestaan zonder succes. Italianen en hun openingsuren…

San Frediano in Castello

Wat verderop vind je op een tof plein de cappella Brancacci, die deel zijn van de Basilica di Santa Maria del Carmine. De kapellen zijn beschilderd met fresco’s van Massaccio uit de vroege renaissance en zouden heel erg de moeite zijn. De eerste keer dat we er passeerden waren de kapellen niet open, de tweede keer waren ze volgeboekt. Reserveer dus op voorhand je tickets voor deze. Ik wil er graag naartoe een volgende keer.

Heerlijk dineren bij Tamero

Voor het avondeten trokken bij naar pastabar Tamero op het nabijgelegen Piazza Santo Spirito. Je eet hier verse pasta bv. de traditionele cacio e pepe of gnocchi met truffel. Ook de pizza zag er lekker uit en de wijn was zeer goed. Aanrader!

En zo was de eerste geslaagde dag in Firenze een feit. De samenvatting? Veel kerken, leuke straatjes en lekker eten. In San Frediano proef je van het typische Italiaanse sfeertje zonder het massatoerisme van het centrum van Firenze.

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #1

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #1

Deze zomer word ik 30. En hoewel ik het ergens wel moeilijk vind om te beseffen dat ik niet langer een twintiger ben, is het natuurlijk onvermijdelijk. Ouder worden hoort bij het leven.

En je jaren ’20 zijn een tijd van zoeken, veel nieuwe ervaringen, jezelf tegenkomen… Dat bewijzen de vele blogs die ik hier in de loop der tijd heb neergepend 😅. Het was niet altijd makkelijk en het zal er ook zeker niet eenvoudiger op worden als dertiger. Ik heb daarom eens een poging gedaan om 30 inzichten op te schrijven die ik wil meenemen naar de jaren achter voordeur 3.

30 lessen of inzichten die mij hebben geholpen of nog steeds helpen. Het zijn dus persoonlijke dingen. Het kan zijn dat jij ze onzin vindt, of er niets aan hebt. Ik doe ook maar wat. En ik beweer hier niet de waarheid te spreken.

Misschien heb je er dus iets aan, misschien helemaal niets. Om te vermijden dat dit een gigantische post zou worden heb ik ze opsplitst in drie delen. Vandaag de lessen 1-10. Ik heb ze trouwens ingedeeld in een willekeurige volgorde.

Sorry voor het Pinterest-tegel gehalte. Feel free om weg te zappen ;).

1. The one you feed

Dit stamt uit een van de moeilijkste periodes van de afgelopen jaren. Ik zat er toen mentaal best onderdoor en was heel angstig. De parabel ‘The one you feed’ opende om één of andere manier mijn ogen. En die gaat als volgt.

In elk van ons zit een zwarte en een witte wolf. De zwarte staat voor alle negatieve gevoelens: boosheid, jaloezie, angst, verdriet… De witte wolf staat voor het omgekeerde: rust, plezier, geluk, zelfvertrouwen… Die twee wolven vechten met elkaar om aandacht. En het is de wolf die je zelf het meeste eten geeft die het sterkste zal zijn en dus zal overwinnen.

Kort samengevat: wat je aandacht geeft, groeit. En dat is zeker zo met gevoelens. Ik heb maandenlang mijn angst gevoed, met als resultaat dat ik nog angstiger werd. Het is dus een keuze om bij alles meteen aan het slechtste scenario te denken. Je hoeft dat niet te doen en kan ook op het positieve focussen. En wanneer ik dat toch doe, denk ik even terug aan mijn witte wolf die ook honger heeft.

2. Vertrouw altijd op je intuïtie

Als je dit zweverig vindt klinken, ik begrijp je. Ik had dat ook. Maar mijn intuïtie heeft me meer dan eens de juiste keuze doen maken. Ik vertrouw op dat stemmetje in mijn hoofd dat aangeeft wanneer iets geen goed idee is of iemand geen goed persoon voor mij is. Zet je verstand dus zeker niet uit, maar luister naar wat je buikgevoel je wil vertellen en weeg die zaken tegenover elkaar af.

3. Voortdurend geluk bestaat niet

It comes and goes in waves. Er zullen pieken zijn. Hopelijk veel pieken. Maar er zijn ook dalen en die horen bij het leven. Niemand staat elke dag zingend op zoals Sneeuwwitje. En dat is oké, want dat lijkt me mega vermoeiend 😅. Er zullen kutdagen zijn. En mooie dagen – waar je extra hard van moet genieten.

4. Maak de cirkel rond

Je future self bedankt je morgen omdat je vandaag die was toch in de kast hebt gelegd, het afwasmachine hebt opgezet of die factuur hebt betaald. Laat taken – in het huishouden, op het werk… – niet onderweg hangen. Maak het af zodat het uit je hoofd kan. De cirkel rond maken is echt mijn gouden ‘doe alsof je een huisvrouw bent’-tip. *ahum, hoor mij bezig*

5. Piekeren is nooit productief

Je bent jezelf je hele leven zorgen aan het maken om dingen die nooit zullen gebeuren. Piekeren is altijd slecht, in welke situatie dan ook. En eigenlijk weten we dat allemaal. Maar soms kan je er niet aan doen.

Ik stel mezelf dan meestal de vraag ‘Ga ik hier over 5 jaar nog steeds van wakker liggen?’ of ‘Zal dit over 5 jaar nog steeds een impact hebben op mijn leven?’. Is het antwoord neen, dan doe ik het licht uit en ga ik slapen. Want we piekeren toch vooral vlak voor het slapengaan of tijdens het wakker liggen in bed. Slaap heelt veel en je staat vaak veel lichter weer op ’s morgens, zonder al dat gepieker.

En dit klinkt allemaal heel mooi in theorie. Ik lig nog wel vaak wakker denkend dat ik een verschrikkelijke partner/vriendin/collega/familielid ben omdat ik X aantal dagen/weken/maanden/jaren geleden iets heb gedaan of gezegd dat niemand zich nog herinnert maar ik wel. Zucht.

6. Vriendschappen komen en gaan

Vriendschap is niet makkelijk. Je moet er voor werken. Maar soms moet je het ook bewust loslaten. En dat is eens zo moeilijk. Je hebt vandaag nog heel wat belangrijke mensen in je leven niet ontmoet. En sommige oude goede vrienden ga je misschien nooit meer zien.

En dat is oké, dat is het leven. Koester de vrienden die je nu hebt. Die nu naar je luisteren en je nemen voor wie je bent. Die je doen lachen en bij wie je kan huilen. Een handvol van die mensen is meer dan genoeg om vriendschap te beleven.

En vrienden loslaten of zelf achtergelaten wordt suckt. Je mag daar best verdriet om hebben.

7. Be kind and have courage

Zoals de mama van Cinderella het zo mooi zegt in de live action film: wees altijd vriendelijk en moedig. Een glimlach of een lief woord opent zoveel deuren. En door moed te hebben en dingen te durven uitspreken of doen bouw je vaak respect op. Hoe je jij gedraagt naar anderen zal een impact hebben op hoe jij behandeld wordt.

Ik probeer altijd vriendelijk te zijn tegen wie ik tegen kom. De kassierster, de bakker, mensen aan de telefoon die je proberen verder helpen (ook al heb je daarvoor 45 minuten in de wachtrij naar een irritant muziekske moeten luisteren, grmbl). Ook als die persoon duidelijk zelf een slechte dag heeft.

(Dit gezegd zijnde: als ik het gevoel heb dat mensen mij niet willen verder helpen en echt moeilijk doen, hang ik vaak echt de bitch uit. Ik ben daar niet trots op, maar het gebeurt wel. Iets met have courage en blijven ademen zeker?)

8. Omarm de oma/opa die diep vanbinnen in je zit

We hebben allemaal een oma of opa in ons. Iemand die het liefst avondenlang alleen in de zetel zit. Die graag boeken leest, kruiswoordraadsels invult of reality tv kijkt. Dat is lang niet cool geweest. Maar steek die kant van jezelf aub niet weg. Ga naar dat museum. Lees dat boek. Ga wandelen. Het is wel cool en daar mag je best voor uitkomen.

Mijn 15-jarige ik lacht me kei hard uit en rolt enorm met haar ogen als ze zou horen wat ik vandaag leuk vind om te doen. Ik hou van mijn granny dagen.

9. Dit is alles wat ik weet over time management

Bepaal elke dag 2-3 prioriteiten waarvan 1 grote, moeilijke taak en doe die eerst. Doe taken van 2 minuten meteen (maar na je prioriteiten). Spreek mensen persoonlijk aan of bel ze op als het dringend of gevoelig is. Vraag hulp als je die nodig hebt. Zeg nee als je iets echt niet wil of kan doen. Op sommige dagen ben je nu eenmaal onproductief, doe dan je papegaaitaken (mails bv). Leef niet in je mailbox en hanteer een vorm van inbox zero. Overwerken is het zelden waard, maar het moet nu eenmaal af en toe (leer daar dan uit). Doe soms eens iets wat niemand anders lijkt op te pakken (spring in dat lege gat en kijk wat het geeft).

Maar vooral: geen enkele promotie of kans wordt zomaar weggegeven omdat je er bent. Ga voor wat jij wil in je job en spreek dat uit. Zoek naar de werkcultuur waarin jij je goed voelt en waarin je je kwetsbaar durft opstellen. Dan zit je meestal wel op je plek.

10. Het leven is te kort voor saaie sokken

Het is ook veel makkelijker tijdens het opplooien van de was ;). En oh ja: je ondergoed hoeft niet bij elkaar te passen. Wie heeft dat zelfs ooit bedacht?

Draag jij saaie sokken? Vind je alles hierboven complete bullsh**? 😃