Categorie: Persoonlijke ontwikkeling

Soms ben je naar iets aan het luisteren of ergens iets aan het lezen en blijft er plots één zin steken in je hoofd. Zo ook de zin ‘We all put one feet before the other’ (uit de door mij al vaak beluisterde intro van deze What about Us liveversie van P!nk), oftewel: we zetten allemaal de ene voet voor de andere om ergens te raken.

En de ene persoon zet misschien grotere stappen, of stapt sneller. De ene huppelt, de andere vertraagt. Maar uiteindelijk is het enige wat wij allemaal doen onze voeten stap voor stap voortbewegen. In tijden van vreugde, in tijden van immens verdriet. We kunnen ergens naartoe stappen, of ergens van weg stappen. Soms blijven we even versteend van de angst staan, om dan opnieuw die ene voet voor de andere zetten om weg te raken. Soms kunnen we niet blijven staan, en lijken onze voeten maar te blijven bewegen – niet zeker waar naar toe. We kunnen slenteren, springen of lopen – maar het blijft die gaan om die ene actie: je ene voet voor de andere neerzetten.

Het ding is dat net dat stappen – wat we allemaal doen – een proces is. Een proces dat ons allemaal bindt. Want wie we ook zijn, wat we ook belangrijk vinden, hoeveel zorgen we ook hebben, of net hoeveel succes – dat doet er niet toe. We zetten allemaal de ene voet voor de andere en dat elke dag opnieuw. Dat is voor mij niet anders dan voor jou. Of ik nu rijk of arm ben, blank of zwart, oud of jong, gelukkig of triest… stappen doen we allemaal op dezelfde manier. Voet per voet. Stap voor stap.

Vergelijken, jaloers zijn… het heeft dus allemaal weinig zin. Zo verschillend zijn we allemaal niet. Of zoals P!nk het zelf al jaar en dag anders verwoord: We’re all pink inside.

Hoe lukt het stappen bij jou vandaag?

Ik vermoed dat ons brein voorgeprogrammeerd is om te houden van gelijkmatige rechte dingen. We houden van symmetrie. Van rechte lijnen. En dat nemen we ook mee naar andere aspecten van ons leven.

Maar het leven is niet lineair. Je gaat niet altijd recht vooruit. Soms spring je omhoog, zet je een stapje achteruit of val je keihard naar beneden. Soms wandel je op het gemak, hink je achterop, huppel je in het rond of ren je om ergens snel te zijn. Soms wil je nergens naar toe en blijf je staan. Soms weet je niet waar naartoe. En dan neemt iemand je bij de hand. Of je krijgt een duwtje in de rug.

Soms is de reis de bestemming. Soms heb je nog geen idee wat die bestemming kan zijn. Soms blijkt de bestemming een teleurstelling en moet je opnieuw op pad. Ben je weer terug bij af. Alsof de ’terug naar start’-kaart van Monopoly zomaar in je schoot belandt. Er iemand een snok aan het touw geeft dat rond je middel hangt.

Onderweg kom je iemand tegen. Of je loopt net van iemand weg. Je voelt je down, maakt je klein, je hoofd verdwijnt in je schoot. Om een dag later te zweven, hoog in de lucht. Met de voeten vooruit. Niet bang voor wat er komt. Want komen zal het.

Soms is de top te hoog. Maar het uitzicht vanaf hier al meer dan genoeg. Soms is de klim de moeite waard. Soms gebeuren de mooiste dingen in een dal. Het kan vanaf hier alleen maar naar omhoog.

Het is allemaal niet lineair. En hoewel zo’n lijn met momenten de perfectie benadert, is het toch maar saai en voorspelbaar, niet?

Ik weet niet heel goed waarom deze tekst deze week uit mijn vingers kroop, maar het lijkt me een mooie reminder aan de onvoorspelbaarheid van het leven en hoe je je eigen pad maar best met niemand anders vergelijkt.

Hoe kijk jij naar jouw pad? Met zijn hoogtes en laagtes, of toch eerder lineair?

Ik herinner me nog zo’n moment in -ik denk- het 5de leerjaar. Het was vrijdagnamiddag en die was gevuld met het vak wereldoriëntatie. Wat de helft van de tijd zoveel betekende als we knutselen iets rond een bepaald actueel thema. Wat deze keer het thema was herinner ik me niet meer maar het kwam erop neer dat we een grote bloem moesten tekenen op een A4-blad en die dan ook inkleurden.

We hadden aan de kant van de gang een smal hoog raam dat redelijk lang was en waaraan langs de buitenkant (in de gang dus) een soort touw hing met wasknijpers op waar de juf bepaalde knutselwerkjes kon aanhangen. Maar niet van iedereen, want zoveel wasknijpers zijn er niet.

Zoals steeds koos de juf de bloem van mijn vriendinnetje die mooi kon tekenen en kwam mijn tekening alweer niet aan de muur. Op mijn rapport stond steevast iets van ‘Annelies heeft niet zo’n fijne motoriek’ of ‘Ze is niet echt creatief’.

Ik heb heel lang daardoor gedacht dat ik echt niet creatief was. Bij elke opdracht rond mijn persoonlijkheid waarbij je goede en slechte eigenschappen moest opsommen was creatief het eerste dat bij negatief terechtkwam in mijn hoofd. Het heeft jaren geduurd voor ik besefte dat creatief niet gelijk is aan goed kunnen tekenen of knutselen. Creativiteit is eigenlijk iets heel anders.

Ik zou mezelf vandaag best een creatief persoon noemen. Conceptueel bedoel ik dan want ik kan nog steeds niet beter dan stokmannetjes tekenen. Maar tekenen is dan gelukkig ook niet mijn beroep. En zelfs niet één van mijn hobby’s. Ik bedenk blogonderwerpen en schrijf ze uit. Ik maak collages in mijn bullet journal. Ik bedenk creatieve campagneconcepten voor klanten. Mensen komen naar mij voor die andere blik op zaken. Ik durf de dingen al eens om te draaien of zelfs helemaal om te denken.

Er zijn 16-jarigen die computergames ontwikkelen of hun geld verdienen met TikTok. Of gewoon scholieren die er aan denken dat ze hun vriendinnetje in quarantaine toch bij de speeltijd kunnen betrekken door ermee te facetimen. Ik hoop dat zij zich nooit slecht hebben gevoeld over een bloementekening die niet werd opgehangen.

Hoe kijk jij naar creativiteit en zou je jezelf creatief noemen?

Vrijdagavond en ik plof in de zetel. De opties zijn eindeloos. Ik kan inloggen op Spotify en eender welk nummer nu afspelen. Zo vaak ik wil. Of ik open Netflix of Disney+ en klik op ‘nu afspelen’. Wanneer ik op Amazon een ebook koop wordt het onmiddellijk naar mijn e-reader gestuurd en kan ik het een paar minuten later beginnen lezen. Deliveroo brengt een warme maaltijd aan huis. Niet onmiddellijk na bestelling, maar toch vaak binnen het uur.

Bovenstaande typeert een beetje de on-demand maatschappij waarin we momenteel leven. Alles is beschikbaar, vaak in realtime. Een webshop met een levertijd van enkele weken zal een pak minder verkopen wanneer hetzelfde product bij een concurrent een dag later al in huis kan zijn.

Dit hoeft allemaal niet zo negatief te zijn, maar het verklaart ook wel onze mentaliteit over dingen die minder materieel zijn. Het is namelijk niet zo complex om meteen toegang te krijgen tot een maaltijd, een film of een boek dat je koop in een webshop. Maar voor andere dingen in het leven werkt dat zo niet.

Ook al dalen we coronacijfers. Een normale besmettingsvrije samenleving komt niet zomaar op bestelling. Net zomin als dat lagere cijfer op de weegschaal wanneer we al een volle dag aan het diëten zijn. Of die promotie op het werk (of extra klanten voor je bijberoep) na een groot succes. We zijn generatie ongeduld geworden.

“Impatience is a dream killer. Good things take time” las ik onlangs ergens. Door ongeduldig te zijn maken we onze eigen dromen en passies kapot. We geven dat dieet of die sportlessen op omdat het toch geen effect lijkt te hebben. Ik had die grote offerte op het werk allang afgeschreven omdat de klant niets meer van zich liet horen binnen de beloofde timing en nogal flauw reageerde op de reminder. ‘Niet gelukt’, dacht ik met een wrang gevoel. Tot een week later de bevestiging kwam dat ze met veel enthousiasme met ons in zee willen gaan. Good things take time.

Dit geldt nog meer op vlak van zelfzorg. Een nieuwe routine kweken heeft tijd nodig. En eens die routine er is, moet daar nog wat tijd overgaan voor het tot een zichtbaar resultaat leidt. Geef jezelf die tijd. Zet door. Geniet van de weg er naartoe. En dan komt het echt wel. En dat zeg ik even hard tegen mezelf als tegen jou. Want ik stond vooraan toen ze de porties ongeduld uitdeelden.

Misschien moeten we soms terug wat meer leren uitkijken naar dat pakje dat op de stoep landt, in plaats van vol ongeduld op de klok te kijken omdat de e-mail zei dat het pakje er al moest zijn. Alle goede dingen nemen zijn tijd. Dan mag jij die tijd ook echt wel nemen.

Ben jij een geduldig persoon?

In een heel ver verleden schreef ik al eens dat ik de meeste keuzes vanuit mijn hart maak en dat ik soms op een fractie van een seconde een levenskeuze heb gemaakt omdat het juist voelt. Afgelopen week las ik dit interview over intuïtie (het is blijkbaar een plus-artikel dus geen idee hoe ik dat heb kunnen lezen :p). Het is in ieder geval stof genoeg voor deze blogpost.

Ik kreeg vroeger altijd de kriebels als iemand, vaak een soort coach of yogalerares of iemand anders die zich bezighoudt met je mentaal welzijn, luidop aanraadde om je intuïtie te volgen en toe te laten. Het leek me altijd zoiets zweverig. Alsof er een stem diep binnen in je zit die je gaat vertellen waar je echt gelukkig van wordt. Ik weet niet hoe jij dit leest, maar mijn oogballen beginnen spontaan te rollen bij dit soort taal.

Gelukkig heb ik geleerd dat intuïtie niet zo hoeft te zijn. Ik heb erop leren vertrouwen. Intuïtie gaat om dat voorgevoel vooraf aan iets of dat bevestigende gevoel achteraf. ‘Ik wist het’ zeggen de meesten dan. Een makkelijk zinnetje, maar echt iets aanvoelen is veel minder eenvoudig. (In coronatijden beweren allemaal te kunnen voorspellen wat er gaat gebeuren, maar daar draait het helemaal niet om bij intuïtie.)

En bij mij is dat helemaal geen stemmetje waarmee ik in gesprek ga. Het is een soort berusting die me verzekert dat dit het juiste is om nu te doen. Of het foute en dat ik het dus beter niet doe. Het gaat bij mij niet enkel om keuzes trouwens, ook om mensen. Ik voel vaak intuïtief aan of iemand wel of niet te vertrouwen is. En ik ga eerlijk zijn: ik heb me daar in het verleden al eens serieus in vergist, in beide richtingen. Iemand vertrouwt die dat niet verdiende en te vroeg een oordeel geveld over iemand die wel helemaal te vertrouwen is. Dus ik ben misschien meer op mijn hoede op dit vlak. Vaak net omdat ik mijn voorgevoel negeerde en iedereen een kans wou geven. Dus tegenwoordig ben ik daar veel strenger in geworden. Mensen genieten niet meteen mijn volle vertrouwen, ik probeer eerst aan te voelen of dat juist voelt.

Sommige mensen verwarren intuïtie met instinct. Je instinct dient om te overleven. Het is de flight-fight-freeze modus waarin je onbewustzijn in een ogenblik een keuze maakt zodat je het morgen nog kan navertellen. Bij intuïtie gaat het om een aanvoelen over dingen die misschien niet minder levensbelangrijk zijn, maar wel minder gevaarlijk.

Er zijn er die intuïtie vooral koppelen aan vrouwen. Wij zouden er beter in zijn dan mannen. Ik heb geen idee of dat zo is. Intuïtie wordt ook sneller toegeschreven aan introverten of hsp’ers. Ik denk dat daar misschien wel iets in zit. Introverten zijn types die misschien wat beter luisteren, ook naar zichzelf. Ze nemen waar, eerder dan dat ze het voortouw nemen in bepaalde situaties. Maar ik denk eigenlijk dat intuïtie iets is waar iedereen naar kan leren luisteren. En hey, nu ga ik klinken als zo’n zweverig persoon, sorry not sorry. “Je moet er voor openstaan”. Want het is zo makkelijk om je gevoel te negeren of kapot te rationaliseren. Onze huidige maatschappij verheerlijkt nu eenmaal ons brein, onze ratio. En daardoor vergeten we soms onze emoties, onze intuïtie die ons iets wil vertellen.

Mocht ik ooit een blogbericht schrijven over mijn levenslessen dan zou ik er sowieso iets inzetten over ‘het luisteren naar je gevoel’. Is dit nu oud worden? :D.

Luister jij vaak naar je intuïtie?

Ik weet niet meer wat exact ik aan het lezen was toen mijn oog viel op het zinnetje ‘soms is het beter om even niets te doen, om te wachten tot het weer in de plooi valt’. Er viel op dat moment weer vanalles op zijn plaats in mijn hoofd.

Als controlefreak heb ik een enorme drang om zaken te willen oplossen. En hoewel ik steeds beter word in het verschil zien tussen wat ik wel of niet kan controleren, is geen actie ondernemen niet echt mijn sterkste kant. Maar soms moet je de boel even de boel laten. Erop vertrouwen dat het weer goed komt. Dat alles zich herstelt. Soms is even afwachten even slim als actie ondernemen. In het merendeel van de gevallen maken we ons zorgen om iets dat nooit gaat gebeuren.

Het is zoals de natuur die zich tijdens de herfst al begint voor te bereiden op een harde winter in de wetenschap dat de lente er daarna weer aankomt. Geen bloem die zich zorgen maakt of die volgende lente wel weer in bloei zal komen. De natuur beschikt over een soort intrinsiek vertrouwen dat alles wel weer goed komt.

En daarom wil ik dat vertrouwen ook hebben. De lente is in het land. Het is misschien nog even wachten op dat echte warme weer, die bloesems en een terrasje. Maar welke boel je ook ervaart op dit moment, het lost zich wel weer op. En je hoeft die last niet altijd zelf op je eentje te dragen. Soms is het beter om even niets te doen. Neem rust. Neem tijd. Om de boel even de boel te laten.

Kan jij makkelijk even niets doen?