Close
Hoe zit het met mijn routines?

Hoe zit het met mijn routines?

September 2019. Het lijkt nu een zeer ver verleden. Ge weet wel toen alles nog mooi was, je uw geliefden nog kon vastpakken en de toekomst er rooskleurig uitzag… Toen schreef ik mijn ode aan de routine.

Routine is voorspelbaar en vereist daarom minder mentale inspanningen. De routine van september voelt ook als een nieuwe start, net zoals in januari. Een nieuw blaadje. Je kan allerlei cursussen of lessen beginnen volgen. Nieuwe mensen leren kennen. Op het werk trappen nieuwe projecten op gang.

En laat routines nu net het tweede thema zijn van de Blogboost Najaarschallenge. Het gaat hier dan niet alleen om het gevoel van sleur en vaste gewoontes, maar eerder om welke routines je hebt.

Want we moeten het toegeven: het is een hele hype geworden in blog- en Instagramland. Morning routines waarbij je eerst je gsm aan de kant legt en nog wat leest. Morning pages schrijft. Mediteert. Of God forbid – een hele workout doet.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik er soms stress van krijg. Die foto’s op Instagram van mensen die met een rood hoofd kei trots zijn dat ze net aan yoga hebben gedaan. Om 7u ’s morgens…

Hierbij een korte beschrijving van mijn huidige morningroutine:

  • Ik sta op en kleed me aan
  • Ik zet de wifi van mijn gsm op en stuur het lief een goeiemorgen
  • Ik geef de katten eten en geef ze allemaal een knuffel
  • Ik eet – gewoon een simpele boterham trouwens – half over mijn telefoon gebogen of al denkend aan het werk
  • Ik poets mijn tanden, kam mijn haar, was mijn gezicht – zodat ik er wat plausibel uitzie tijdens een videocall (geen gezichtscrèmes of andere verzorging die tijd vraagt, douchen is voor ’s avonds)
  • Ik start met werken tussen kwart voor 8 en half 9.

Mocht ik niet thuiswerken zou de routine dezelfde zijn en zou ik in de laatste stap de auto instappen om rond 8u op de trein te zitten richting kantoor.

Geen fancy havermoutontbijt, geen workout, geen meditatie. Maar ook geen gestress met boekentassen en brooddozen, waar de gemiddelde ouder wel mee zal worstelen. Mijn ochtenden zijn niet stresserend, noch memorabel. Ze zijn best kort. Functioneel. Af en toe staar ik zelfs gewoon wat voor me uit.

Mijn avonden zijn zelfs nog iets meer geroutineerd. Daarin maak ik tijd om te lezen, tv te kijken, twee keer per week naar de dansles en jawel, scrollen door sociale media. Want dat is een gewoonte die ik maar niet afgeleerd krijg.

En natuurlijk ben ik wel geïnspireerd door al die routines van anderen. Misschien zou ik het wel zalig vinden om met morning pages te starten of een yogake te doen zo ergens tussendoor. Maar in realiteit heb ik ook al vaak gemerkt dat dingen die lifechanging genoemd worden, vaak allesbehalve lifechanging zijn. You do you weet je wel. En het lukt me momenteel niet om iets aan die routines te doen. Ik ben al blij dat ik in de huidige omstandigheden uit mijn bed geraak.

Hoe zit het met jouw routines?

Over onze drang naar optimalisatie en non-fictie

Over onze drang naar optimalisatie en non-fictie

Ik las afgelopen week een interessante opinie in De Volkskrant. Over hoe jongeren nog altijd willen lezen en het een nuttige bezigheid vinden, maar het toch steeds minder doen.

Eigenlijk gaat het artikel niet eens over lezen, maar over hoe de maatschappij erop gericht is om elke minuut productief door te brengen. En hoe daardoor fictie als minderwaardig wordt gezien. Het zijn non-fictie boeken boordevol productiviteits- en zelfhulptips of die de volledige geschiedenis van de mensheid samenvatten, die de bestsellerlijstje toppen en op ieders koffietafel prijken.

Ik hoorde een collega ooit zeggen dat hij enkel non-fictie leest omdat fictie lezen volgens hem tijdverspilling is. Maar eigenlijk leest hij amper, zelfs non-fictie. Want hoe we het ook draaien of keren: non-fictie vraagt wel heel wat mentale ruimte van onszelf en dat is niet simpel in een wereld vol vluchtige Whatsappjes en podcasts die we proberen te combineren met andere zaken om toch maar geen minuut verloren te laten gaan.

En dus luidde het advies van het artikel als volgt ‘Wat je moet hebben gelezen? Niks, als je maar niet stopt met lezen. Als je maar gestaag doorleest, kom je alles wel een beetje tegen.’

Of hoe je meer kan leren van 30 stationsrommantjes op een jaar dan van twee bestseller non-fictieboeken. Fictie heeft de kracht je mee te slepen en in de schoenen van een personage te plaatsen. Dat zorgt voor empathie en onbewust steek je daar heel wat van op.

Het gaat niet om wat je leest, als je maar leest. En dat is waar het misloopt bij de jeugd. Als ze dan eindelijk tijd hebben gevonden om te lezen, willen ze iets waardevols lezen. Iets waarmee ze kunnen uitpakken. En dan raken ze niet verder dan de eerste hoofdstukken in dat klassieke werk van Dostoyevsky of blijkt ‘not giving a fuck’ toch eerder vol holle clichés te zitten dan ‘lifechanging’ te zijn.

Ik ben zelf al eens in de val getrapt. Wanneer dat knagende gevoel dat ik meer non-fictie moet lezen weer de kop opsteekt. Al die historische avonturenverhalen, allemaal goed en wel. Maar moet ik eens niet echt iets bijleren? Dus dan kocht ik non-fictieboeken. Om ze nooit open te slaan. Of om ze teleurgesteld dicht te slaan als ik toch aan het einde ben geraakt.

Ik lees graag omdat het me uit de realiteit van de dag haalt. Want in die realiteit draait alles al rond productiviteit. We zijn gewoon voorgeprogrammeerd om artikels aan te klikken die ons de beste tips en hacks beloven. En dus verkopen de bijhorende boeken ook. Maar of ze mensen nu echt het plezier geven om te lezen, daar twijfel ik zwaar aan.

We leven in een wereld waarin de zoektocht naar optimalisatie het plezier doodt. Alles moet sneller en beter. Maar plezier en vertragen zijn nu net grote voordelen van lezen. Dat boek moet niet uitgelezen zijn in 4 uur zoals onze e-reader voorspelt. En dat moeten we onze jongeren ook meegeven. Laat hen die chicklit lezen of dat fantasyboek met die rare cover. Als ze maar lezen.

Het maakt niet uit wat je leest, zolang je maar leest.

Lees jij vaak non-fictie?

Over mansplaining, bouwen en feminisme

Over mansplaining, bouwen en feminisme

Het moet een jaar of twee geleden zijn dat ik aan het lief vroeg wat mansplaining exact betekende. ‘Je hebt er sowieso al mee te maken gehad’ zei hij toen, alvorens hij het concept begon uit te leggen. Bij mansplaining gaat een man er onterecht vanuit dat een vrouw ergens geen kennis van zaken over heeft en legt hij dit op een betuttelende en overdreven manier aan haar uit. Ik kon me wel voorstellen dat dat inderdaad al eens was gebeurd.

Tot je begint te bouwen. ‘Kan ik uwe man spreken?’, ‘Bespreek het met uwe vriend en laat me dan iets weten’, ‘Uw vader zal dat wel snappen’. Dagelijkse kost dit. Als vrouw alleen bouwen is dat blijkbaar niet.

En ja, ik geef het toe: ik ben technisch niet meteen onderlegt in pakweg een dak leggen, chapewerken of isolatiematerialen. Maar ik ben ook niet dom en ik wil heel graag bijleren. Dus in plaats van er dan vanuit te gaan dat ik het toch niet ga snappen of het aan mij uit te leggen alsof ik een kleuter ben, mag je ook normaal doen. Nog erger vind ik het als ze mij gewoon negeren en rechtstreeks mijn vader of het lief beginnen aanspreken. Misschien moet je de factuur dan ook naar hen sturen? Want om te betalen ben ik ineens wel goed genoeg blijkbaar :).

Enfin, ik ben eigenlijk helemaal geen zware feministe. Equal rights, glazen plafond, allemaal heel belangrijk. Maar ik wind me er ook niet in op. En ik heb allang leren accepteren dat de bouwsector nu eenmaal nog niet klaar is voor vrouwen die op zichzelf bouwen. Jammer voor hen. Vrouwelijke waarden kunnen elk bedrijf zwaar vooruithelpen. En in tijden als deze is dat dubbel zo belangrijk.

Maar toen ik afgelopen week een telefoontje deed voor het werk waarin een man me wel eens even ‘een geheimpje ging verklappen’ en allerlei zaken over offerteprocedures en het verloop van webprojecten uit de doeken ging doen, iets waar ik toch al heel wat ervaring in heb (4 jaar om exact te zijn), stond ik op ontploffen. Vooral omdat die persoon niet echt ervaring heeft in het web (hij is zaakvoerder van een bedrijf uit een andere sector) en zelf vooral de sales doet en niet echt aan de slag gaat nadat een project is gewonnen. (Veel blabla en weinig doen, het is iets waaraan ik allergisch ben.).

Ik heb dat natuurlijk niet laten merken, maar ‘een geheimpje verklappen’. Wie denkt hij dat ik ben? Zijn dochter van vier? Ik kan heel wat mannen technisch onder tafel praten op vlak van IT of marketing om maar twee dingen te noemen. Maar wat ben je daarmee? Ik geloof in samenwerken en dat begint bij wederzijds vertrouwen dat iedereen expertise meebrengt, ongeacht gender of leeftijd.

Ondertussen is dat project binnen en ben ik er actief op aan het werken. De man waarover dit gaat zit nog steeds regelmatig mee in meeting, maar het woord is aan mij. En ik geef het beste van mezelf om te laten zien dat ik weet wat ik doe.

Enfin, dit soort situaties zorgen er alleen maar voor dat ik nog meer geprikkeld zal zijn om het tegendeel te bewijzen. Zo ben ik dan ook weer wel. Ik ga die persoon er niet op aanspreken, maar hopelijk wel door mijn acties zelf tot inzicht doen komen.

Weer zo een berichtje zonder clue dit. Ik weet dat het niet snel zal veranderen. Maar onderschat nooit een vrouw. It’s an easy mistake 🙂

Heb jij al met mansplaining te maken gehad?

In Another era

In Another era

Tijd voor de aankondiging van een nieuw blogproject! En om al meteen met de deur in huis te vallen: maak je geen zorgen, ik blijf ook hier stukjes posten. GoAnnelies is en blijft mijn broodnodige plek op het web om me te uiten. Als ik doorheen de honderden posts scroll die ik bij elkaar heb geschreven merk ik niet alleen de schrijffouten op :D, maar ook dat de blog heel goed aangeeft wie ik ben, hoe ik denk en hoe ik me op bepaalde momenten heb gevoeld. En eigenlijk ben ik daar best trots op.

Maar ik heb natuurlijk nog heel wat meer interesses, en ik voelde al langer dat niet alles paste onder GoAnnelies. Jullie konden al lezen dat ik me een kindle e-reader aanschafte om zo meer boeken te kunnen lezen die best niche genoemd kunnen worden, of toch als je het vanuit de Belgische markt bekijkt.

Geen verrassing voor wie iedere maand trouw Op het nachtkastje eropna leest en ook in de history nerd rubriek probeer ik mijn passie voor Europese geschiedenis op papier te zetten. Maar vooral die laatste rubriek sluit denk ik niet altijd aan bij wat jullie hier verwachten te lezen. En ik haal mijn ‘kennis’ ook voornamelijk uit fictieboeken dus het is altijd oppassen geblazen met wat ik juist schrijf.

Dus nu ik een Kindle heb, besloot ik dat de tijd rijp was om eens een blog te starten over al die historische fictieboeken die ik lees. Een boekenblog dus met reviews, lijstjes, challenges en ga zo maar door. En in het Engels. Want in het Engels bestaan er heel wat blogs zoals de mijne. En heb ik dus een kans om een publiek opbouwen dat wil lezen over mijn fanatieke enthousiasme over pakweg Emma Of Normandy die in de 11de koningin was in Engeland.

Het enige was me tegenhield was het feit dat mijn Engels niet feilloos is, verre van. Maar bij nader inzien zullen mijn teksten hier ook zeker niet foutloos zijn. Iets niet doen uit schrik om fouten te maken leek me ook zo stom. En het is tegelijk een opportuniteit om beter in het Engels te leren schrijven. Tot nu toe gaat het me nog redelijk af vind ik. Er kruipt natuurlijk wel iets meer tijd en editeerwerk in.

En dan de naam: die zat allang in mijn hoofd. Ik zag namelijk ooit een quote met de tekst ‘Born in another era’ op. En die tekst past gewoon bij mij op een manier. Zonder dat ik dat per se kan uitleggen. Het werd dus In Another Era. Era vind ik ook nog eens één van de mooiste Engelse woorden ooit.

Ik heb niet echt een specifiek doel dat ik met deze nieuwe blog wil halen. Het is nog wat uitzoeken welke content ik wil posten en hoe vaak. Eén post per week zou fijn zijn, maar ik lees natuurlijk geen 52 historische boeken per jaar, dus er zal ook softere content te vinden zijn. De internationale book blog community is best groot en er zijn heel wat challenges dus ik denk dat het allemaal wel gaat loslopen.

Je kan mij en mijn leesavonturen hier lezen en volgen als je wil. En ik wil me alvast nu verontschuldigen voor reacties die ik per ongeluk plaats onder die blog ipv. de deze. Want het is nog wat uitzoeken om te switchen tussen twee sites onder hetzelfde WordPress account. Behalve telkens manueel de url aan te passen, lijkt er geen flexibele manier te zijn om te kiezen onder welke site ik comment (of dat is toch een issue op andere WordPress-sites waarbij je wordt gevraagd om in te loggen). Iemand tips om dat op te lossen?

Op het nachtkastje verdwijnt zeker niet, ik zal ook hier over boekige zaken blijven schrijven (met uitzondering van reviews). En als er inspiratie vloeit voor History nerd zal die post ook zeker het levenslicht zien.  Dus no worries. GoAnnelies blijft prioriteit nummer één.

Alle feedback of opmerkingen over In Another Era zijn zeker welkom :). Heb jij een tweede blog of speel je met het idee er eentje te beginnen?

Over valkuilen en ongewenste patronen

Over valkuilen en ongewenste patronen

Zelfs in coronatijden loop ik hopeloos achter met het lezen van Flow Magazine. Eens ik er dan toch in begonnen ben, zie ik het als echte me-time en de artikels doen me regelmatig ook eens nadenken over mijn eigen leven. In Flow 5 stond een openingsartikel over je valkuilen herkennen dat ik heel interessant vond. Tijdens zo’n lockdown komen die valkuilen misschien net wat meer naar boven dan anders. Omdat je harder met jezelf en de mensen heel dichtbij je wordt geconfronteerd.

Maar wat is nu zo’n valkuil? Valkuilen kunnen heel serieus zijn. Zoals jezelf de grond in praten wanneer iets niet lukt. Maar dat hoeft niet altijd. Uren tijd verspillen op sociale media is evenzeer een valkuil. En beide voorbeelden zijn op mij van toepassing vrees ik.

Die ongewenste patronen dienen vaak een nut. Het is een meestal gewoonte waardoor je ruimte in je brein overhoudt voor andere zaken die je aandacht nodig hebben. Of we doen het uit genot (het gelukshormoon komt vrij bij een nieuwe like) of gemak (een avond sociale media lijkt eenvoudiger dan in dat dik boek beginnen lezen). Drie G’s dus: gewoonte, genot en gemak. Denk maar even aan al die zaken die je aan jezelf zou willen veranderen en je zal merken dat dat ongewenst patroon met minstens één van deze drie G’s te maken zal hebben. Of ga je echt beweren dat een slaatje lekkerder is dan die reep chocola? (genot dus)

Toch schuilt er vaak iets serieus achter die valkuilen. Een probleem of angst die soms al in je kindertijd is ontwikkeld. Of dat is toch wat het artikel me wou vertellen. De schrijfster gaf het voorbeeld waarbij zij vanuit een nood om gehoord te worden de neiging heeft om veel te gaan praten en minder te luisteren naar wat anderen zeggen. Omdat ze uit een druk gezin komt en daar vaak niet gehoord werd. Het aldoor blijven praten en haar stem verheffen is een reflex die ze heeft aangeleerd heel vroeg in haar leven.

Wil je die ongewenste patronen doorbreken moet je op zoek naar het onderliggende probleem. En laat ik daar even mezelf als voorbeeld geven. Ik praat mezelf voornamelijk de grond in op momenten dat ik geen controle meer heb over een ‘slechte situatie’. In oncontroleerbare situaties kan je alleen jezelf maar de schuld geven dat het niet controleerbaar is. Dus dat doe ik dan maar.

Of die controledrang ontstaan is uit een of ander jeugdtrauma, dat weet ik niet. Wel weet ik dat er bij mij thuis altijd de schuld op iemand wordt gestoken. Er moet voor alles zo veel mogelijk een logische of tastbare verklaring zijn. Of op zijn minst een uitleg. En sommigen uit ons gezin werken dat naar buiten uit en schuiven de schuld altijd op iemand anders, anderen kroppen het binnenin op en geven zichzelf de schuld. Ik val keihard in de tweede categorie en ben soms ook het slachtoffer van de eerste categorie. Hoe dan ook, ik heb waarschijnlijk geleerd om de schuld op mij te nemen en doe dat ondertussen onbewust ook in mijn eigen gedachtengang bij dingen die niet lopen zoals ik zou het willen

Sidenote: uiteraard is dit niet de enige reden dat ik me zo gedrag, ik heb ook een conflictmijdende persoonlijkheid en ben introvert waardoor ik sowieso al mijn gedachten naar binnen richt. Ik geloof nooit dat aangeleerde jeugdpatronen enkel en alleen gedrag verklaren. Je gedrag is de som van je persoonlijkheid, opvoeding en de context of situatie waarin je je bevindt. 

Maar ongeacht de oorzaak van de valkuil, als je het onderliggende probleem herkent kan je er acties aan proberen koppelen. Zo zou ik op momenten dat er iets oncontroleerbaar gebeurd dat kunnen benoemen en in mezelf reciteren. Op die manier hoeft er misschien geen schuldige aangeduid te worden.  Of zou ik elke avond drie zaken kunnen opschrijven waarop ik trots ben. Als ik dat lang genoeg volhoudt creëer ik misschien wel een positieve nieuwe gewoonte. Al is de wetenschap er nog niet uit hoe lang het kweken van een juiste gewoonte nu net duurt: 30,60 of 90 dagen.

Dus bij deze even een oproep om je valkuilen eens onder de loep te nemen. Eet je die zak chips voor de tv omdat je dat hebt leren associeren met ontspanning (gewoonte & genot)? Of zit je te veel op sociale media omdat je vervelende klusjes wil uitstellen (gewoonte & gemak)? Soms is een dieet of digitale detox dan eerder een pleister dan een oplossing. Probeer eens bewust op een andere manier te ontspannen of doe dat klusje eerst voor je de smartphone erbij pakt.

Zelf ben ik ook nog altijd schuldig, maar het artikel heeft me wel een stamp onder mijn kont gegeven om er eens over na te denken.

Herkenbaar? Wat zijn jouw valkuilen?

Emotionele intelligentie

Emotionele intelligentie

Doorheen mijn hele schoolcarrière werd ik slim genoemd. Ik herinner me een les samen met een andere (grote) klas humane wetenschappen, waar wij met ons acht Latinisten de vreemde eend in de bijt waren. Op het einde van het jaar moesten we voor iedereen een compliment op een briefje schrijven. Op mijn briefjes stond een voor een ‘slim’ en daar moest ik het dan mee doen.

Ik vind het moeilijk om mezelf intelligent te noemen. Omdat ik heb ervaren hoe erg dat jaloezie opwekt, zeker als je zonder herexamens je hogere studies doorkomt. Ik weet dat ik best trots mag zijn op de inhoud die ik heb, zonder te beweren dat ik uitzonderlijk ben, want dat ben ik helemaal niet. Intelligentie kan je meten in een IQ. Ik heb nog nooit zo’n test gedaan en ik heb ook geen interesse om dat ooit te doen. Ik vind dat slim zijn niet per se iets zegt over jou als mens. Ik ken heel slimme mensen die ik niet kan uitstaan, omdat ze boertig zijn of uit de hoogte doen. Intelligentie is alleen mooi als je er iets moois of goeds mee doet. Jep, dit kan zo een Pinteresttegeltje worden :D.

De laatste jaren ben ik, zonder het zelf echt te beseffen mijn emotionele intelligentie (EQ) veel meer gaan ontwikkelen. Ik merk dat ik steeds minder moeite heb met vanuit anderen te denken of me te verplaatsen in iemands situatie en zo begrip op te brengen voor gevoeligheden of bepaald gedrag. Een empathische vermogen wordt dit ook wel eens genoemd.

Anderen noemen het hooggevoelig zijn, maar dat is niet helemaal hetzelfde. Iemand die hooggevoelig is, is niet per definitie empathisch. Een empathisch persoon gaat zich verplaatsen in de gevoelens van iemands anders en zo het proberen begrijpen. Een hooggevoelig persoon gaat eerder die gevoelens mee overnemen en zelf ervaren, maar begrijpt daarom niet per se de ander beter.

Ik ga hier niet beweren dat ik super empathisch ben, ik merk wel dat het me veel minder moeite kost om dat te zijn dan de mensen om me heen. Ik heb heel snel gevoeligheden door in een groep. Of het nu de collega’s zijn, of zelfs een groepje klanten waar ik een opleiding aan geef. Ik voel meteen onderliggende emoties aan en kan zo beter inspelen op de echte struikelblokken of twijfels die anders onder het oppervlak zouden blijven.

Ik denk dat die emotionele intelligentie, nog meer dan de gewone intelligentie, van mij een beter mens maakt/zal maken. Ik denk dat het ook iets is dat me beter maakt in mijn job en als collega.

Het is niet altijd een godsgeschenk. Soms ben ik zo overmand door de emoties van de mensen rondom me, dat ik er zelf helemaal van onder de voet ben. Dan weegt het zo op mij dat ik even mijn eigen gevoelens er door laat leiden. Het is dus zoeken naar de balans, en daar ben ik nog volop mee bezig.

Maar het is wel iets waarvan ik absoluut de waarde zie, en waarin ik me verder wil ontwikkelen, al zal dat eerder onbewust zijn. Door met veel verschillende mensen en hun angsten en twijfels in contact te komen. Door me open te stellen voor de wereld rondom me. Door minder vooroordelen te hebben en moeite te doen om mensen te leren kennen (eentje waar ik best nog hard mee struggle). Een open mind en een open heart, weet je wel.

Ik denk dat de trend in het bedrijfsleven sowieso al is ingezet waar managers (zo’n lelijk woord) en zaakvoerders de waarde beginnen inzien van werknemers die emotioneel intelligent zijn (misschien niet geheel toevallig zijn dit vaker vrouwen). Daar ben ik blij om.

Ik weet verder niet echt welke clue ik met dit bericht wil maken. Het was gewoon weer zo’n gedachte die in me opkwam. Misschien is het wel normaal dat bij het ouder worden de emotionele kant meer ontwikkeld wordt. Meer levenservaring betekent natuurlijk ook dat je al met meer mensen in contact bent gekomen.

Hecht jij belang aan emotionele intelligentie?

101 dingen waarover ik me elke dag schuldig voel

101 dingen waarover ik me elke dag schuldig voel

  • Dat ik vandaag alweer geen berichtje stuurde naar mijn vrienden. Ze zullen me nu wel een slechte vriendin vinden. Ik ben ook echt een slechte vriendin.
  • Dat ik vandaag alweer heb toegegeven aan al die suiker. In plaats van eens hipstergewijs een gezonde lunch te bereiden. Hoe moeilijk kan het zijn? Op Instagram lukt het iedereen wel.
  • Dat ik weer veel te negatief deed over iets dat niet zo belangrijk is. In Afrika hebben de kindjes honger, waarover klaag ik eigenlijk?
  • Dat ik na het werk alweer op mijn lui gat ga zitten, ipv eens iets nuttigs te doen zoals sporten of naar de avondschool. Nee, ik ben altijd maar te moe. Makkelijk excuus.
  • Dat ik vandaag alweer niet ben geraakt aan project X of Y op het werk. Of die collega niet heb verder geholpen. Je moet niet zoveel afgeleid zijn, Annelies. Komaan, doe eens beter je best.
  • Dat ik dat ene gesprek vandaag toch wel verkeerd heb aangepakt. Ik had iets anders moeten zeggen, minder direct moeten zijn en er misschien helemaal niet over beginnen. Want zo belangrijk is het ook weer allemaal niet, ik wou er geen spel van maken en nu denkt die andere zeker dat ik onredelijk ben. En misschien ben ik ook wel onredelijk.

En zo kan ik dus nog wel even verder gaan. Voor alle duidelijkheid. Ik klop dit allemaal een beetje op nu. Het gaat goed met mij momenteel. Maar dit bericht is geïnspireerd door deze post. En ik herkende me er zo hard in. Er zijn elke dag zoveel gedachten in mijn hoofd waarin ik ontzettend streng ben voor mezelf en mezelf zelfs de grond in boor. Het zijn vaak maar kleine gedachten die even opduiken en weer weg gaan. En geen enkele gedachte stoelt op de waarheid. Maar ze zijn er wel.

Moraal van het verhaal: we kunnen allemaal wat mildheid gebruiken. Zeker mensen (ik ga hier niet alleen vrouwen noemen) die van nature streng zijn voor zichzelf of perfectionistisch zijn. Bij deze mijn poging om wat milder te zijn over mijn gedachten hierboven.

  • Mijn vrienden hebben allemaal een drukke dag achter de rug en hebben ook niets gestuurd. Niet omdat ze me een slechte vriendin vinden, maar omdat ze me wel zullen sturen als er echt iets is. Of we dringend nog eens moeten afspreken.
  • Instagram is fake en al die gezonde hipsterlunchdinges zijn dat ook. Wie weet hebben ze nog een suikerwafel zitten vreten vlak voor de lunch. Ik doe mijn best om elke dag voldoende te eten en dat op zich is al goed zo.
  • Ik ben nu eenmaal een kritisch persoon en zie in alles zaken die we kunnen verbeteren. Dat is een grote sterkte en wil niet zeggen dat ik ook echt negatief ben over dingen. Dat er in andere delen van de wereld honger wordt geleden betekent niet dat wij hier altijd extreem gelukkig moeten zijn.
  • Ik ben al twee avonden gaan sporten deze week, dus dat ik nu eens een avond niets doe is helemaal oké. Meer nog, dat heb ik verdiend.
  • Niemand kan zich 8u per dag concentreren. Dat ik af en toe eens afgeleid ben op het werk is normaal. Niet elke dag is even productief. En als die collega echt hulp nodig heeft zal die het wel nog is komen vragen. En anders spreek ik hem/haar er morgen over aan.
  • Ik heb recht op een mening en om die te uiten. Sommige gesprekken gaan nu eenmaal moeilijk, maar ik ben blij dat ik het gesprek ben aangegaan ipv te zwijgen en het intern op te kroppen.

Oefening baart kunst, niet waar? 😀

Herken jij dit soort gedachten? Ben jij mild voor jezelf?

Project schermvrije dagen #1

Goede voornemens, ik doe er niet echt aan mee. Januari is er gewoon de periode niet voor. Ik heb het al moeilijk genoeg met die winter te overleven, dat ik mijn leven er echt niet nog moeilijker op wil maken. Maar toen las ik dit Mediumpostje, en plots kwam dat heel erg binnen.

Kort samengevat zegt de auteur hier dat we onze weekavonden verspillen aan hersenloos voor tv of laptop te hangen. Netflix & chill is een van de oorzaken waardoor we massaal het gevoel ervaren geen tijd te hebben voor hobby’s, sporten of je gezin. Kort door de bocht allemaal, maar er zit iets in.

Ik verspil echt vaak een weekavond voor tv. Ik ben dan een half oog een programma aan het bekijken dat me maar matig boeit, terwijl ik door Instagram zit te scrollen. Onder het motto ‘ik ben moe’ praat ik dat allemaal goed. Maar ik kan zoveel meer met die tijd doen, ook al ben ik een beetje moe.

Het idee van een schermvrije avond in de week werd geboren. Het is iets dat al langer speelt, maar waar ik nu eens echt graag mee aan de slag wil. De keuze viel op donderdagavond. De ideale avond wat later in de week om te declutteren.

En het lief doet graag mee, want die sociale controle is ook echt nodig. Aangezien we niet samen wonen, maar elkaar wel graag willen aanmoedigen wordt het meteen wat moeilijker: want je gsm gebruiken om een bericht te typen komt gevaarlijk dichtbij je social media checken… Ik heb alvast een app geïnstalleerd die tot 5 apps tegelijk kan blocken (het is een hele lange zoektocht geweest, de meeste apps die dat doen voor Android zijn betalend of gewoonweg slecht, eigenlijk ben ik nog niet zo tevreden van AppBlock, maar bon het kan er mee door). Instagram, Twitter & Google gaan zo alvast elke donderdagavond uit.

Ik wil van dit project echt iets maken en verplicht mezelf ertoe om jullie regelmatig een update te geven. In deze eerste post dus even wat korte regels:

  • Schermvrij betekent zo min mogelijk tv, laptop en smartphone. Maar uiteraard zijn er uitzonderingen, anders zou het geen goede regel zijn :D.
  • Whatsapp is de eerste uitzondering, maar puur en alleen om naar het lief te sturen. Ik heb eigenlijk geen Whatsapp-groepen (die zitten bij mij op Facebook en dat blijft uit), dus in principe moet het lukken om Whatsapp te gebruiken zonder er een hele avond door te brengen.
  • Tweede uitzondering: een podcast app. Podcasts zijn een ontzettend leuke manier om even te onthaasten en bewust naar iets te luisteren. En ik vind er nooit tijd voor, dus dan lijkt zo’n schermvrije avond me een ideale gelegenheid.
  • Ik wil meer tijd maken voor mijn (creatieve) hobby’s zoals lezen, bullet journal, kleuren, puzzelen, kruiswoordraadsels, gezelschapsspellen… En die zullen de eerste weken dan ook aan bod komen.
  • Het zou ook fijn zijn als ik deze avonden zou gebruiken om wat te bewegen zoals yoga (maar dat is dan met youtube tutorial…) of wandelen ofzo. Maar hier ga ik mezelf geen regels over opleggen.
  • In een later stadium kan ik bekijken in welke mate bloggen (doe ik altijd op de laptop), muziek luisteren via Spotify (ook op de laptop) en een online fotoboek maken (wel offline, maar niet schermvrij) een uitzondering worden. Het zijn creatieve bezigheden waarvoor ik niet altijd tijd lijk te hebben, maar die ik wel ontspannend vind. Alleen wel met een scherm.
  • Een sociale avond uit met vrienden telt ook als schermvrij. Ik moet dus niet per se thuis gaan zitten de hele avond. Als ik sociale dingen plan is dat vaak op donderdag dus dat komt goed uit :).

Er gaan waarschijnlijk nog wel wat uitdagingen op mijn pad komen wanneer ik hiermee aan de slag ben. Maar het lijkt me gewoon echt fijn om wat bewuster met schermen om te gaan en één avond in de week er van weg te blijven. Binnenkort lezen jullie meer over hoe het me concreet vergaat

Ben jij ook zo verslingerd aan schermen? Heb je nog tips om schermvrijer te leven?

Over generaties & stop zeggen
cof

Over generaties & stop zeggen

Het is een onderwerp dat ik wel al vaker heb aangesneden op deze blog. Het verschil tussen generaties, de vooroordelen & de polarisering der media. Generaties? Wel, de Millennials (de huidige jonge werkende bevolking) vs. baby boomers (de huidige gepensioneerden), generation X (mijn ouders – de generatie die al 20 jaar aan het werk is en waar depressies en burnouts hoogtij vieren) die er op toekijkt. En dan heb je nog Gen Z, de huidige jeugd die nog op school zit en die er nog heel ander gedrag en waarden op na houdt. De toekomst dus eigenlijk.

Om het even uit generaties te trekken, geef ik mezelf als voorbeeld. Ik ben 26, drieënhalf jaar aan het werk, hoog opgeleid, in een relatie, introvert met hoogsensitieve eigenschappen. Niet gelukkig. Niet ongelukkig.

Ik ben 26 en dit is wat ik al geleerd heb, op die toch wel jonge leeftijd:

  • Jezelf kapot werken is niet de oplossing.
  • Druk zijn is niet cool.
  • Instagram (en bij uitbreiding alle sociale media) is fake.
  • Werk moet tof zijn, maar geen enkele job is perfect. En het is maar een job.
  • Iedereen is eenzaam, verdrietig, gefrustreerd en angstig, van tijd tot tijd.
  • De wereld is niet enkel duur, maar ook cynisch en gaat stilaan kapot onder de klimaatverandering. Ik alleen kan dit niet veranderen, maar ik heb hier wel een invloed op.
  • Rust is super belangrijk.
  • Fysieke gezondheid is heel belangrijk, maar mentale gezondheid is minstens even belangrijk
  • Voortdurend geluk bestaat niet, er zijn evenveel goede als slechte dagen.

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het ding is: ik ben 26 en ik ben super trots op het feit dat ik dit al allemaal besef. En dat mijn generatie van leeftijdsgenoten dit ook begint te beseffen. Ok ja, er zijn duizenden millennials met een burnout en depressie en andere vormen van mentale en fysieke onrust. En er zijn heel wat mensen die dit wijten aan onze verwende opvoeding. Maar verandering is nabij. Het besef is daar.

En neen, al die burnouts komen niet doordat we zijn opgevoed met het maakbaarheidsideaal. De “alles kan” filosofie, het idee dat we keuzes kunnen maken en dingen mogen eisen omdat we diploma’s hebben. Ikzelf ben een tiener geweest tijdens de bankencrisis van 2008. En ik ben gaan solliciteren in de periode dat de jobs niet aan de bomen hingen. Dat heeft er niet voor gezorgd dat ik als een verwende twintiger een job ben gaan opeisen. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik veel moeite heb moeten doen voor vast werk en dat ik mijn pollekes kus dat het mij gelukt is.

We zijn onze ouders, generation X, gewoon gevolgd. Het was ons enige voorbeeld, ons referentiepunt. Je wil werken? Dan moet je verdomme hard je best doen. Niet opgeven. Je wil een relatie? Dan moet je feestjes afschuimen! Je wil een sociaal leven? Dan moet je een toffe persoon zijn met veel hobby’s (iets waarvoor sociale media ideaal zijn om dat te etaleren). Je wil een huis, een auto of weetikveelwat? Hard werken, alleen zo krijg je opslag.

We zijn massaal gecrasht. En dat wordt ons verweten. Burnouts, depressies… Er zijn heuse wachtlijsten voor psychologische hulp. Maar wat niemand beseft: we zijn gewoon opnieuw een voorbeeld gevolgd. Het voorbeeld van generation X.

Want onze ouders zijn eigenlijk de generatie die alles wat ik hierboven vertel al 20-30 jaar aan het volhouden zijn. Dat is de generatie die al 20 jaar geleden is gecrasht. Maar hen werd geen psycholoog aangeraden. Ze kregen pillen te slikken: slaapmiddelen, kalmeermiddelen, antidepressiva… Blijven ploeteren. Ze hebben nog steeds depressies, bore-outs & burnouts. Ik kan letterlijk geen enkele vriend of vriendin opnoemen van wie ik weet dat een van beide ouders niet al gesukkeld heeft met de mentale gezondheid.

De millennials zijn de eerste generatie die stop zeggen. Die het willen veranderen. Wij willen niet op ons vijftigste, wanneer we nog altijd 20 jaar moeten werken, voor de zoveelste keer crashen. Wij crashten de allereerste keer misschien vroeg, tussen ons 25 en 35. Maar één keer is genoeg. Wij willen dat het stopt. We willen dit voorbeeld niet geven aan de volgende generaties.

En in plaats van dat de oudere generaties dit toejuichen, krijgen wij de stempel verwend van onze grootouders. En gen X zegt niets en doet lustig voort met druk wezen en hun mentale en fysieke gezondheid op het spel zetten. Ik vind het moeilijk om naar te kijken, maar het besef moet echt van hunzelf komen. Ik heb het al geprobeerd, bij mijn eigen ouders bv., maar het ‘blijven ploeteren’ krijg je er amper uit.

Maar dat zij blijven doorjagen wil niet zeggen dat ik dat ook moet doen. Ik kies voor mezelf. En dat wil inderdaad zeggen dat ik soms een dag volledig nutteloos in de zetel hang. Terwijl ik had kunnen kuisen, heel sociaal wezen of een cursus volgen. Ik zeg ‘stop’ en hoop oprecht dat al mijn leeftijdsgenoten hetzelfde signaal willen blijven uitzenden. Noem ons egoïstisch dat we voor onszelf kiezen. Ga je gang.

De druktemaatschappij moet stoppen. Het zou zo fijn zijn als Gen Z de eerste generatie is die de arbeidsmarkt op een gezonde manier kan bestormen. Dat ze ons voorbeeld volgen en het naar hun hand zetten. Naar iets dat haalbaar is.

Ik besef dat wat ik zeg voor wat polemiek kan zorgen. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Generaties zijn iets arbitrair. Er zijn altijd enorme uitzonderingen. En dit is gewoon mijn eigen mening gekoppeld aan wat ik zie gebeuren rondom mij. Ik zie mijn vrienden allemaal kiezen voor een andere weg, eentje met meer rust. Ik zie hen tegelijk nog altijd enorm strugglen zowel financieel als met de verwachtingen van de oudere generaties. Daarnaast zie ik hun ouders gewoon een voor een uitvallen met depressies, burnouts en andere mentale ziektes. Ik zie sowieso teveel mensen rondom mij crashen.

Er is geen generatie ziek, de maatschappij is ziek. Dat heb ik al eens gezegd en dat zal ik blijven zeggen. Wij kunnen dit collectief ondergaan, of er collectief iets aan doen. En dat begint zonder vooroordelen. En het begint bij jezelf. Want er zijn altijd jongeren die aan jou een voorbeeld kunnen nemen. Geef dan aub het juiste voorbeeld <3.

Herkenbaar? Of complete nonsense?

Plan winter: hoe overleef ik de winterdepressie?

Plan winter: hoe overleef ik de winterdepressie?

Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een goede winter had. Waarschijnlijk toen ik nog studeerde aan de unief en een hele januarimaand binnen zat, waardoor je onbewust ook heel wat rust neemt en de dagen wel vooruit gaan. Ook al beweren de meeste studenten dat de examens wel heel lang lijken te duren ;).

De laatste jaren moet ik me fysiek en mentaal echt door de winter heen slepen, voornamelijk vanaf de kerstperiode en doorheen de maanden januari, februari en maart. Dat heb ik hier al eens heel mooi opgeschreven. 1 april is zo’n datum die standaard voor een glimlach op mijn gezicht zorgt: de winter is voorbij! Het feit dat de laatste winters moeilijk waren, zorgt er ook voor dat ik tegen deze periode op zie en dat het mentaal sowieso wat moeilijker gaat. Want je bent wat je denkt. Hoog tijd voor verandering!

Aangezien ik het laatste jaar iets beter voor mezelf probeer te zorgen, hoe moeilijk dat soms ook is door #projecthuis, maak ik hierbij een ‘plan winter’, oftewel een survivalgids voor de komende maanden. En dat is al in oktober begonnen trouwens.

Vitamines

Sinds oktober neem ik een aantal keer per week (minstens 3x) een multivitaminesupplement van B12, magnesium & vitamine D. Ik heb door mijn vitaminetekort van anderhalf jaar geleden geleerd dat dit echt wel de basis is om je fysiek gezond te voelen.

En hoeveel mensen ook zeggen dat ik gewoon meer rood vlees moet eten voor B12, ik weet dat dit niet voldoende is. Ik hoor steeds vaker dat B12 kunstmatig aan dieren wordt gegeven om het vlees deze vitamine te laten hebben, dus ik neem dit liever rechtstreeks in. Voor alle duidelijkheid: ik ben niet veggie of vegan, ik heb gewoon last om voldoende B-vitamines op te nemen in mijn lichaam. Geen idee of dat door mijn eetgewoontes komt of dat mijn lichaam daar gewoon een probleem mee heeft. Vitamine D hebben we sowieso allemaal tekort tijdens de winter, zeker ik met mijn kantoorjob, en magnesium is goed voor de concentratie, spiermassa en om te slapen. En slaap is de basis van alles als je aan zelfzorg wil doen.

Ik merk dat ik deze winter al minder ziek ben geweest dan normaal, ik wil het niet jinxen natuurlijk :D. Het zou ook gewoon een placebo-effect kunnen zijn, maar ik heb het gevoel dat die vitamines helpen en dat gevoel is zo belangrijk om de winter goed door te komen. Ik weet dat veel mensen tegen supplementen zijn, maar ik voel me er goed bij.

Een maand rust

De uurwisseling eind oktober zorgde ervoor dat het doordeweeks niet meer mogelijk was om te werken voor #projecthuis (want te donker), waardoor er ineens heel wat meer ruimte in de agenda kwam. Ik zou die kunnen volplannen hebben met sociale uitjes, maar heel november heb ik eigenlijk voornamelijk gecocoond (is dat een woord?). Behalve mijn danslessen op maandag en dinsdag heb ik de andere avonden doorgebracht in bed met een boek of een serie. Het was zelfs zo erg dat ik eind november ambetant werd van al dat aanlummelen. Een teken dat het goed gelukt is ;).

Deze rust was namelijk broodnodig omdat september en oktober heel intensieve maanden waren voor het lichaam en de geest. Gelukkig had ik ook nog wat verlof opgespaard om af en toe zelfs een extra dagje rust te nemen. Nu heb ik terug wat basis gelegd voor de komende tijd.

Een gebalanceerde kerstvakantie

Zoals jullie weten heb ik een enorme hekel aan kerst en alles wat er mee te maken heeft. Kersthater zijn is niet gemakkelijk als al de rest van de wereld van ‘most wonderful time of the year’ doet en verwacht dat je aan heel wat eettafels aanschuift. Op kantoor zijn we een hele week gesloten, een zegen zou je zeggen, maar door alle sociale verplichtingen is die week vaak zo volgepland dat ik op 2 januari uitgeputter terug ga werken dan voorheen. Ik zou me echt aanmelden als vrijwilliger mochten ze iemand zoeken die deze week toch de permanentie doet.

Vorig jaar was de eerste mentale inzinking van die week al op 23 december, jep, nog voor alle kerstzever goed en wel begonnen was. Dat wil ik dit jaar echt wel vermijden. Gelukkig valt de kerstsluiting nu veel beter. Wij sluiten tussen 25 december en 1 januari. Dat wil zeggen dat ik de 23ste en de 24ste nog ga werken en de laatste zaken op het werk kan afsluiten in relatieve rust. En hier heb ik al meteen de 24ste in de namiddag verlof genomen zodat ik in alle rust naar die eerste kersttafel kan trekken.

Een andere maatregel is door al zeker één keer gewoon niet mee te gaan naar de familie van het lief (niet omdat ik ze niet kan uitstaan voor alle duidelijkheid), zodat ik die dag enkel naar mijn familie moet. Vorig jaar was dat een gerij van hier naar ginder, de hele dag door, dat ik er echt uitgeput van was. Dus een verplichting minder geeft me ook een halve dag extra voor mezelf. En again, minder stress.

Daarnaast hebben we ons vakantietripje ook wat later gepland, vorig jaar vertrokken we heel snel na het kerstgedoe en was ik na een dag citytrippen doodop, mijn lijf kon niet meer. Dat heeft geduurd tot midden januari trouwens, want ik kreeg voor het eerst in 10 jaar de griep.

Deze keer vertrekken we pas de 29ste, voor twee nachten (dus tot de 31ste ’s middags). Naar Rijsel, een stad die niet super groot is en waar niet per se heel veel te doen is. Zo kunnen we het rustig aan doen. Want er is een leuk museum, kleine straatjes om door te wandelen, wat street art en dat is eigenlijk alles wat ik nodig heb. En we vermijden opnieuw de kerstgekte en -markten.

Ik hoop dat ik zo op 2 januari met een beter gevoel achter mijn bureau kan kruipen dan anders. Duimen jullie mee?

De echte winter: verlof en tripjes

Maar dat is 2019, de echte winter komt er natuurlijk aan na de jaarwisseling. Wanneer de donkere dagen van geen wijken willen weten, er sneeuw voorspeld wordt en je lijf stilaan helemaal uitgeput raakt van die koude, deadlines en sociale verplichtingen (nieuwsjaarsdrinks etc.).

Ik heb het grote voordeel dat ik nog steeds een week verlof van 2018 zal moeten opnemen in januari en februari. En februari, dat is echt een zwart beest voor mij sinds een jaar of twee. Dus waarschijnlijk neem ik dan een week staycation. Onder andere om wat inspiratie op te doen voor #projecthuis, maar ook voor rust en cocoonen.

In het voorjaar staan er daarnaast alvast twee tripjes gepland. Half maart trek ik met Leen naar het zuiderse Valencia. Hoe vroeger je vitamine D kan opdoen, hoe beter! En half april, dan zijn we alweer na Pasen, ga ik op conferentie naar Brighton en wil ik er wat Londen aan koppelen, want Londen is ALTIJD een goed idee! Dus op die manier heb ik al heel wat toffe dingen om naar uit te kijken, ook dat is nodig in donkere maanden: lichtpuntjes.

Dit is plan winter. Geen idee of het gaat helpen tegen mijn aanstaande winterdepressie. Maar iets proberen is altijd beter dan niets. En baadt het niet dan schaadt het zeker niet in dit geval.

Toch nog even nuanceren: ik spreek hier wel over rust en self-care enzo hé. En over minder ziek zijn, maar ik heb al een buikgriep achter de rug en ben door omstandigheden toen blijven werken. Ook ben ik al een dikke twee weken aan het stressen over kerstcadeaus. Om maar te zeggen: perfect is het niet. En zelfzorg is geen wondermiddel. Self-care zit in heel kleine dingen. En zelfzorg altijd op de eerste plaats zetten is een lange weg. Waar ik zeker nog niet ben. Maar elke stap is een stap.

Heb jij last van een winterdepressie en wat probeer jij er tegen te doen?

Millennial-moeheid

Millennial-moeheid

Er is geen generatie zo besproken als de millennials, mijn generatie. Ik googlede vandaag (deze post werd een tijdje geleden geschreven) eens even op het woord millennials in de news-tab van Google. Dan zie je hoe vaak dit woord de afgelopen week is voorgekomen in nieuwsberichten online. Massa’s veel. En niet omdat er deze week een belangrijke bevinding is gedaan ofzo. Nope, gewoon omdat er elke dag wel weer iemand het de moeite waard vindt om iets over ons te schrijven.

Een kleine greep uit de berichten:

Klinkt allemaal zo vermoeiend om een millennial te zijn, neen? En het spreekt zichzelf allemaal ook tegen. Met OK boomer, lijkt het nu wel of de media generaties tegen elkaar wil opzetten.

Het is gewoon super gevaarlijk hoe de media hier bepaalde zaken wil weglachen (bv. burnout & financiële onzekerheid) en op een generatie verwende jongeren wil stoppen. We zitten hier met heel wat maatschappelijke problemen die veel verder gaan dan een generatie. Het treft een hele bevolking.

Ik ben zeker en vast milennial-moe, of toch hoe dit woord steeds gebruikt wordt om te polariseren. Kunnen we daar mee stoppen en gewoon focussen op wat echt telt? Elkaar begrijpen en respect hebben voor ieders keuzes en problemen. Danku ❤️

P.S. Ik schreef al eerder een ironisch postje rond millennials bij elkaar.

 

Herkenning is een begin

Herkenning is een begin

Soms is het echt makkelijker gezegd dan gedaan. “Je moet dat loslaten. Je moet je dat niet aantrekken. Dat heeft hij/zij toch niet zo bedoeld. Je moet rust nemen.” Mening zelfhulpboek predikt de kunst om geen fuck te geven, je gedachten te analyseren om ze mindfullnessgewijs te laten oplossen in het niets en -last but not least- gelukkiger te gaan leven.

Mening zelfhulpboek rept geen woord over hoe fucking moeilijk dat kan zijn. Nah. Alsof je in een paar stappen gelukkig kan worden. Want lifechanging magic enal. Als je iets echt wil zal het je wel lukken. Knop omdraaien en alles is ineens beter. Ik kan hier nu een tirade gaan houden dat het allemaal zever is. Maar gelukkig zit ik zo niet in elkaar.

Ik las afgelopen week ergens dat langzaam groeien ook goed is. Een kleine stap is evenzeer groeien, ook al voel je het effect van een grote stap veel harder. Groei is groei. En laat groeien nu net een mooi proces zijn. Soms zelfs mooier dan het eindresultaat.

Afgelopen week was een week van veel mentale onrust. Ik maakte me effectief zorgen over wat mensen tegen me hadden gezegd. Wat mensen van me denken. Wat de toekomst zal inhouden. Wat als-scenario’s domineerden mijn gedachten.

Afgelopen week was een week van herkenning. Mensen bedoelden dat namelijk helemaal niet zo. Niemand is over mij vreemde dingen aan het denken. Het gaat helemaal niet mis. Alles is oké momenteel. En toch was er die chaos in mijn hoofd.

Mijn gedachten waren niet gestoeld op de realiteit. Ze bleken een symptoom van iets anders. Van mentale onrust. Wanneer ik mentaal uitgeput raak begin ik te doemdenken. Dat weet ik ondertussen wel al even, maar nooit eerder besefte ik dat terwijl ik aan het piekeren was. Ik herkende de negatieve spiraal. Dat datgene waarvoor ik me opwond niet het echte probleem was. Maar dat mijn hoofd wel even op was. Overprikkeld.

Ik erkende het echte probleem. Ik probeerde mijn gedachten een halt toe te roepen. Dat is zeker niet altijd gelukt. Maar ik herkende de symptomen. Zonder dat het probleem daarmee uit de wereld geholpen is. Hoewel het dus een moeilijke week bleef, ben ik toch trots op mezelf.

Herkenning is een voorwaarde om iets op te lossen. Het is een begin. Een kleine stap. Groei. En langzaam groeien is ook groeien. Het brengt misschien wel de mooiste bloemen voort.

Welk inzicht stemde jou de afgelopen tijd tot nadenken?

Minimalisme – zonder Marie Kondo

Minimalisme – zonder Marie Kondo

Trends, ze zijn niet weg te denken uit onze wereld en zeker niet in de blogwereld. Het is ondertussen een hele tijd geleden dat de Japanse Marie Kondo zorgde voor een opruimrevolutie. Haar boek ‘The Life-Changing Magic of Tidying Up’ belooft jouw leven te veranderen via praktische tips om te ontspullen en de spullen die je wel hebt te ordenen. Want een geordend huis zorgt voor een geordend hoofd, right?

Ik heb het boek van Marie Kondo niet gelezen, ik zag ook nog nooit haar Netflixprogramma en ik heb nog geen tip van ons Marie uitgeprobeerd. Ik weet eigenlijk alleen wat ze in de media en op andere blogs van haar zeggen. ‘Does it spark joy?’ enzo.

Maar ik ben wel fan van de minimalismetrend. Of toch van het feit dat meer en meer mensen zich bewuster worden van de spullen die ze kopen. Vanuit een klimaatstandpunt valt dat alleen maar aan te moedigen, maar ik ben vooral een overtuigd aanhanger van de menselijke voordelen. Ik geloof dat spullen niet gelukkig maken. En dat te veel spullen kunnen zorgen voor chaos en onrust in iemands hoofd. Nah, there I said it!

Wat ik niet geloof is dat minimalisme draait om het oprollen en rechtopstaand opstapelen van je onderbroeken alsof het een kunst is. Of van je bij elk spulletje af te vragen of het je gelukkig maakt (Wie wordt er gelukkig van toiletontstopper? Yup. Niemand. Maar wie heeft er allemaal een toiletontstopper in huis? Iedereen! (of dat hoop ik toch).

Minimalisme is niet iets dat Marie Kondo heeft uitgevonden. Het is iets wat we allemaal op een eenvoudige manier kunnen toepassen in ons dagelijks leven. En ik geef je mijn tips om dat te doen.

Shop niet vaak online (of tijdens de solden)

Meteen eentje waarover ik vaak tegenwind krijg, maar ik bestel dus alleen dingen online die ik offline niet kan krijgen. Kledij, eten, boeken, schoenen, cadeautjes en wat je meer kan bedenken: ik koop ze in de daarvoor voorziende winkel. Steun ik meteen de lokale economie en niet de multinationals zoals Bol, Coolblue en Amazon.

Het ding met online winkelen is dit: ofwel doe je dit als je iets specifieks nodig hebt en dan zie je onderweg nog heel wat andere leuke dingen passeren of er is net iets in korting. En hup, voor je het weet zit het ook in je winkelmandje. Of je zit net onder de verzendingskosten met datgene wat je moet hebben. Dus klik en nog iets extra erbij, heb je die kosten toch maar mooi ontlopen, door extra brol te kopen (en ervoor te betalen) waarvan je 2 min geleden nog niet wist dat je ze nodig had.

Ofwel ben je je aan het vervelen en kijk je uit gewoonte op Zalando of die andere favoriete webshop. En dan koop je dus alleen maar dingen waar je niet naar op zoek was. Want je bent helemaal niet op zoek, je bent je aan het vervelen.

Het helpt dat ik werk in online marketing en al die trucjes om je meer te doen kopen er zo uithaal. Zie het als naar de supermarkt gaan wanneer je honger hebt: je koopt meer dan je nodig hebt. Wel neem het van me aan, online koop je altijd ook meer dan je nodig hebt.

Maar soms is een boek alleen online verkrijgbaar of maak ik online een fotoboek. Of gebruik ik andere online diensten. Kan perfect hé, ik zeg niet dat je niet meer mag online shoppen. Probeer je gewoon bewust te zijn van je gedrag. Ben je echt op zoek naar dat extra paar schoenen of heb je ze op Zalando gezien tijdens een scrollsessie op je telefoon?

Om dezelfde reden kan je maar beter niet tijdens de solden shoppen. Je brein is gewoonweg voorgeprogrammeerd om zaken beter of mooier te vinden als je korting krijgt. En dat zijn de aankopen waar je later spijt van krijgt. Hetzelfde met Black Friday, die reuzekortingen zijn goed als de week daarvoor je tv net kapot is gegaan, maar verder zorg je er vooral voor dat het magazijn van de winkels leger raakt en jouw huis voller.

Betaal nog regelmatig in cash

Nog eentje waardoor ik vaak wordt gezien als een alien. Ik betaal nog wel wat in cash. Je weet maar nooit dat er iets scheelt met uw bankkaart denk ik dan.

Maar door cash te betalen, of nog beter op voorhand een bepaald bedrag bewust af te halen, weet je hoeveel je aan het spenderen bent. Of weet je wat het maximum bedrag was dat je in gedachten had. En geef je minder uit tijdens het shoppen, want halverwege heb je opeens door dat die broek en die trui in de solden samen toch al mooi 150 euro hebben gekost.

Ik merk zelf dat ik de laatste twee jaar minder en minder met cash aan het betalen ben. Voornamelijk omdat etentjes onder vrienden tegenwoordig met de Bankcontact App worden geregeld achteraf. Vroeger haalde ik voor zoiets steevast geld uit de muur, want geen gedoe en je gaat niet over budget.

Koop pas nieuwe dingen als het vorige stuk is. 

Een open deur, vind ik zelf. Niemand heeft 5 mixers in huis, toch? Want je kan nu eenmaal maar met één mixer te gelijk mixen. Dus je koopt een nieuwe mixer wanneer de oude stuk is (of stuk aan het gaan is want hij draait nu wel echt traag – ik heb nog nooit een mixer gekocht dus geen idee of dit op iets slaat :p). Maar jij hebt wel 5 paar sneakers? Omdat je beschikt over 10 voeten in plaats van 2?

Ik koop pas nieuwe schoenen als mijn oude kapot aan het gaan zijn. Jep, iedereen verklaart me gek op dat vlak. Dat wil niet zeggen dat ik maar 1 paar schoenen heb trouwens. Ik heb van elk type schoen, maar één paar. Sneakers, sandalen, enkellaarsjes, botjes, pumps en sportschoenen. Ik heb dus 6 paar schoenen. En misschien nog een oude versie van één type dat nog niet versleten genoeg is. Het kan! Zonder dat ik er uitzie als een clown terwijl ik probeer te combineren. Of zonder dat ik die-hard over een capsule-kleerkast beschik.

Hetzelfde met al je elektronische toestellen of die duizend potjes nagellak (guilty, heel schuldig hier). Koop gewoon 5 kleuren nagellak en als er een potje op of droog is koop je een nieuw, dat mag in een andere kleur.

Focus op ervaringen, maar gun jezelf ook wat

Ik ken veel mensen die oprecht blij worden van nieuwe spullen, en dat mag zeker. Een nieuwe fiets, een goed boek of dat kleedje waarin je je goed voelt. Beloon jezelf met die zaken waar je gelukkig van wordt (dan toch die spark joy, Marie heeft soms wel een punt). Maar weet dat, hoe blij je ook bent met dat nieuwe spulletje, dat nooit je herinnering gaat halen. Want je herinnert je niet die nieuwe fiets, maar wel dat fantastische fietstochtje met vrienden en die picknick achteraf.

Ervaringen zijn belangrijk. Durf dus ook dat paar schoenen laten staan en kies eens voor een museumbezoek. Of trek de natuur in ipv. die drukke winkelstraat. En dat doelloos scrollen op bol.com? Dat is helemaal stom als je weet dat de hele wereld daarbuiten binnen handbereik ligt. Gratis en voor niets.

Minimalisme draait niet alleen maar om opruimen of minder kopen. Het gaat om bewuster leven. En zonder mevrouw Kondo haar job te willen afpakken. Dat is de reden dat ik deze trend de moeite waard vind. Amen.

Heb jij veel spullen? Probeer je ook wat minimalistischer te leven of zegt het je niets?

Quarter life #6: Het is geen wedstrijd

Quarter life #6: Het is geen wedstrijd

Ondertussen ben ik 26, dat is technisch gezien de quarter life voorbij. Maar dat wil niet zeggen dat ook de twijfels weg zijn onder mijn leeftijdsgenoten. Wel duidelijk te merken is dat we allemaal veel serieuzere beslissingen aan het maken zijn. Sommigen zijn net als ik aan het bouwen, of hebben net een huis gekocht. Anderen veranderen van job of raken hogerop op de carrièreladder. Nog anderen vinden de liefde van hun leven of gaan ver op reis. Dat levert toch lichtelijk andere gesprekken op dan vroeger.

Maar niemand van ons tikt al deze checkboxes aan. En dat kan ook niet, want we zijn nog maar 26. Het zou wel te mooi zijn dat je al een eigen stekje hebt met je droompartner, een job waar alles geweldig loopt en voldoende geld hebt opgebouwd voor dure reizen of hobby’s. Dat bestaat niet. Maar logischerwijs zijn er ook mensen die geen van deze zaken kunnen afvinken.

En dat zorgt soms voor moeilijke, maar ook heel eerlijke gesprekken. Ik praat heel open over mijn bouwavonturen en het feit dat andere delen uit mijn leven daarop moeten inboeten. Zo is er momenteel maar weinig tijd en geld voor hobby’s of verre reizen. Ik kan niet altijd meer flexibel afspreken met vrienden. Ik heb ook niet altijd de broodnodige energie op het werk. Ik ben vaker ziek… Enfin, ik kan nog wel even doorgaan met zagen.

Maar natuurlijk krijg ik dan soms de reactie “Maar jij bent wel je eigen huis aan het bouwen zoals je dat zelf wil en weet al waar je gaat wonen.”. Dat klopt. Ik heb uiteraard niets te klagen. En het is best een grote stap in mijn leven die ik zet. En die ook voor heel wat mooie dingen in de toekomst gaat zorgen. Een eigen plek. Een financiële buffer. Een lening die wat vroeger is afbetaald dan bij leeftijdsgenoten die na hun 30ste beginnen bouwen.

Ik krijg soms de indruk dat het leven een wedstrijd lijkt. Eentje waarbij we allemaal op dezelfde lijn vertrekken en dan sprinten om toch maar de ander wat voor te blijven. Maar zo eenvoudig is het gewoonweg niet.

Om te beginnen start niemand van ons op dezelfde lijn. We hebben allemaal een andere achtergrond. Sommigen zijn vroeg gaan werken en hebben al een spaarpot, anderen moeten nog een vaste job zoeken en zullen dus nog niet zoveel gespaard hebben. Daarnaast hebben we ook allemaal een andere definitie van winnen. We lopen heus niet allemaal naar dezelfde aankomstlijn. Want er zijn ook gewoon vrienden die niet geïnteresseerd zijn in een relatie op dit moment, of in een eigen huis. Dus die mensen hebben geen last van jaloezie (als ik dan toch een lelijk woord moet gebruiken) op dat  vlak.

En misschien wel het allerbelangrijkste: in het leven loop je niet enkel vooruit. Soms gaan mensen uit elkaar. Of veranderen ze van job en is het niet per se beter dan daarvoor. Elke vergelijking die je trekt tussen jezelf en een leeftijdgenoot is per definitie niet correct. Je kan gewoon niet vergelijken tussen levens. Net zoals je geen emoties kan vergelijken.

Dus ja, soms wringt het om een vriend of vriendin een stap te zien nemen die je zelf al heel lang wil zetten. Of soms wringt het om over een stap te vertellen waarvan je weet dat je gesprekspartner deze nog niet heeft gezet. Allebei zeer herkenbaar voor mij én mijn vrienden denk ik.

Ik probeer steeds oprecht blij te zijn voor mijn vrienden. Daar draait vriendschap ten slotte om. En het leuke is dat in mijn vriendenkring iedereen heel open praat over zijn of haar successen, maar ook over zijn/haar tegenslagen. Iedereen heeft wel iets om niet tevreden over te zijn, of om zich zorgen om te maken. Ongeacht welke stappen hij/zij al heeft gezet. Geen enkel leven is altijd 100% plezier en geluk. En dat besef ik ondertussen maar al te goed. Het helpt je eigen problemen en successen te relativeren en het zorgt voor diepere vriendschappen.

En dat werkt best goed merk ik. Ook al zie ik ze minder dan vroeger, mijn vrienden zijn nog altijd bij de belangrijkste personen in mijn leven. En ik waardeer ze zoals ze zijn. Met of zonder lief, huis en zorgen.

Hebben jullie soms ook zo’n wedstrijdgevoel?

Vakantie vieren

Vakantie vieren

Morgen ga ik terug werken na een weekje vakantie. Een weekje maar. Gelukkig wel eentje die ik in het buitenland doorbracht en mijn collega’s weten uiteraard van mijn reisplannen (niet omdat ik hen heb gespamd op Instagram, of toch maar een beetje bij sommigen ;)). Dus morgen zal ik voldoende vragen krijgen over mijn verlof, en diezelfde vragen stellen aan wie ook terugkeert of nog moet vertrekken. Want het is hét gespreksonderwerp aan het koffiemachine.

Het zit al in het woord vaKANtie zelf. Alles kan. En nog mooier is dat we het zo vaak hebben over vakantie vieren of vakantie houden. Alsof het om een feestelijke gelegenheid gaat. Maanden kijken we er naar uit. Naar die jaarlijkse zomervakantie. Sommigen plannen het tot in de puntjes en maken een draaiboek (guilty as charged). Iedereen heeft verwachtingen en kijkt er naar uit.

En die verwachtingen gaan zelden over slechte zaken. Nee, we beelden ons de perfecte vakantie in. En na die laatste weken vol stress om zaken af te ronden op het werk, de trein die ook nog eens vertraging had, het inpakken van de koffers en de eindeloze zoektocht naar die geweldige bikini…. is het zover. Vakantie!

En dan vergeten we dat ook tijdens onze vakantie, het leven het leven is. Met zijn leuke en minder leuke momenten. Ook tijdens onze reis kan de trein vertraging hebben of sta je in een snikhete file.

Om nog maar te zwijgen van al die andere ongemakken tijdens een week zonnebaden, citytrippen of trekken in de bergen. Spierpijn, blaren en natuurlijk hoofdpijn van te weinig te drinken (of hoofdpijn van te veel te drinken, afhankelijk van de situatie :p). Je maag reageert niet goed op de plaatselijke delicatesse waardoor je iets te familiair wordt met het kleinste kamertje op je slaapplaats. Je lichaam plakt de hele dag door van de zonnecrème met zweetuitslag tot gevolg om dan op hotel te merken dat je een kleine streep naast je bikinibandje bent vergeten insmeren die nu vuurrood ziet. Herkenbaar? Ik vermoed van wel.

En dan heb ik het enkel nog maar over fysieke ongemakken. Want ook op vakantie maken de kinderen ruzie of ben je moe na enkele dagen rondstappen en dus sneller geïrriteerd als je buren in het hotel luidruchtige Duitsers blijken te zijn. En dan zwijg ik nog over die vermoeiende vliegtuigreis met eindeloos wachten aan paspoortcontrole of vertraging aan de gate.

Deze verhalen komen uiteraard niet boven aan het koffiemachine of op Instagram. En ik moet eerlijk toegeven dat ik elke vakantie opnieuw het moeilijk heb wanneer die eerste imperfectie of frustratie de kop op steekt. Want zo had ik het allemaal niet gepland. Het is toch vakantie? Het moet toch allemaal nog beter gaan dan normaal?

IMG_20190720_104134.jpg

Vakantie is inderdaad vieren. Het is het leven vieren. En het leven is imperfect. Op elk moment. Of het nu vakantie is of niet. Het draait om loslaten. Om die momenten die bijna perfect zijn, met je geliefden om je heen.

Ik hoop dat jullie allemaal keihard genieten van jullie vakantie. Ver weg, of net thuis in de tuin. En omarm ook die imperfecte momenten, ze horen bij het leven. ❤️

(Deze post werd geschreven op woensdag 24 juli, ondertussen ben ik alweer aan het werk ;)).

Vier jij het leven tijdens je vakantie?