Ik vermoed dat ons brein voorgeprogrammeerd is om te houden van gelijkmatige rechte dingen. We houden van symmetrie. Van rechte lijnen. En dat nemen we ook mee naar andere aspecten van ons leven.
Maar het leven is niet lineair. Je gaat niet altijd recht vooruit. Soms spring je omhoog, zet je een stapje achteruit of val je keihard naar beneden. Soms wandel je op het gemak, hink je achterop, huppel je in het rond of ren je om ergens snel te zijn. Soms wil je nergens naar toe en blijf je staan. Soms weet je niet waar naartoe. En dan neemt iemand je bij de hand. Of je krijgt een duwtje in de rug.
Soms is de reis de bestemming. Soms heb je nog geen idee wat die bestemming kan zijn. Soms blijkt de bestemming een teleurstelling en moet je opnieuw op pad. Ben je weer terug bij af. Alsof de ’terug naar start’-kaart van Monopoly zomaar in je schoot belandt. Er iemand een snok aan het touw geeft dat rond je middel hangt.
Onderweg kom je iemand tegen. Of je loopt net van iemand weg. Je voelt je down, maakt je klein, je hoofd verdwijnt in je schoot. Om een dag later te zweven, hoog in de lucht. Met de voeten vooruit. Niet bang voor wat er komt. Want komen zal het.
Soms is de top te hoog. Maar het uitzicht vanaf hier al meer dan genoeg. Soms is de klim de moeite waard. Soms gebeuren de mooiste dingen in een dal. Het kan vanaf hier alleen maar naar omhoog.
Het is allemaal niet lineair. En hoewel zo’n lijn met momenten de perfectie benadert, is het toch maar saai en voorspelbaar, niet?
Ik weet niet heel goed waarom deze tekst deze week uit mijn vingers kroop, maar het lijkt me een mooie reminder aan de onvoorspelbaarheid van het leven en hoe je je eigen pad maar best met niemand anders vergelijkt.
Hoe kijk jij naar jouw pad? Met zijn hoogtes en laagtes, of toch eerder lineair?
Mijn pad lijkt voor anderen waarschijnlijk behoorlijk lineair, maar zo is dat in mijn hoofd zeker niet…
Ik denk dat ik hetzelfde kan zeggen voor mij en dat anderen wel zo naar mij kijken, maar in mijn hoofd loopt het zeker niet zo lineair als het soms doet uitschijnen.
Ik ben niet zo van de symmetrie, mijn pad is er dan ook één van cirkels, draaien en keren, omhoog en omlaag….
En dat lijkt me ook een prima pad
Zeker😊
Lineair is het hier zeker ook niet! Soms heb ik het gevoel dat ik eerder omlaag dan omhoog ga, maar als je even uitzoomt is dat niet zo. Ik denk dat het niet-lineaire het net ook boeiend maakt, dus ik probeer het vooral vanuit dat standpunt te bekijken :-).
Het niet lineaire kan zeker heel boeiend zijn, al is het soms ook wat dubbel op het moment zelf, maar als je er dan later bij stilstaat heb je er altijd wel iets uitgehaald ofzo.