Onlangs was er EINDELIJK een editie van de Tour De France voor vrouwen. 2022, dames en heren. Eén week in plaats van drie, maar wel met de hele wereldtop aan de start en een gebalanceerd parcours met voor ieder wat wils. En de meeste pers was zelfs blijven hangen van de manneneditie. We zijn er nog lang niet. Maar het is een grote stap, zeg maar sprong.
En dus las ik elk artikel over deze Tour, keek ik naar alle live uitzendingen, naar Vive Le Velo (normaal haat ik analisten die maar blijven lullen om het programma vol te krijgen) en volgde ik de rensters en ploegen nog wat actiever op sociale media. Ik consumeerde met andere woorden. Want hoe meer mensen kijken, luisteren, lezen en delen, hoe groter de vraag van het publiek om nog meer vrouwenkoers op de wereld los te laten. Hoe meer jonge meisjes geïnspireerd geraken dat ook zij op een dag in het geel kunnen rijden. En daar draag ik met plezier mijn steentje aan bij.
Ik zou 37 blogposts bij elkaar kunnen schrijven over deze eerste TDFF, maar aangezien de meeste lezers hier niet zo koersminnend zijn hou ik het op deze vandaag. Die eigenlijk niet over de koers gaat, maar over het leven.
Misschien hebben jullie namelijk toch ergens meegekregen wie de winnares van deze Tour De France was. Annemiek Van Vleuten is 39 en daarmee één van de oudsten uit het peloton. Ze begon dan ook pas op haar 24ste met professioneel wielrennen. Ze is olympisch kampioen tijdrijden, behaalde zilver in de wegrit en een ex-wereldkampioene. En momenteel niet te kloppen in de bergen. Ze rijdt iedereen daar op minuten.
Annemiek rijdt bij een minder sterke ploeg en heeft daar bewust voor gekozen omdat ze andere jongere rensters wil begeleiden. Annemiek gaat vaak in andere werelddelen (Columbia bv.) trainen en rijdt in de winter koersen voor de fun in bv. Australië. Annemiek heeft haar eigen hashtag bij de ploeg #Miekithappen.
Diezelfde Annemiek was de eerste drie dagen van de Tour serieus ziek. Ze heeft twee dagen niet gegeten. Een soort buikgriep. Maar zat dus wel op de fiets in het peloton. Vanaf de 4de dag ging het beter. Op dag 7 en 8 won ze de etappes. De twee zwaarste van de hele Tour.
Hoe sterk moet je mentaal wel niet zijn om dat te kunnen? Om er in te blijven geloven, ook als je ziek bent. En misselijk over een toilet gebogen hangt of zelfs halverwege een rit even de bosjes in moet gaan omdat diarree nu eenmaal bij buikgriep hoort. Dat je dan nog steeds die klik kan maken om een paar dagen later te winnen. Met overtuiging.
Het gaat allemaal om ‘control the controllables’. Annemiek’s favoriete zinnetje. Wat je niet kan controleren moet je loslaten. ‘Ik was nu eenmaal ziek, daar kan ik niets aan doen, ik kan alleen proberen me daar niet druk in te maken, mijn lichaam rust te geven en te vertrouwen dat het weer goed komt’.
Control the controllables. Elke keer opnieuw dat ze het aanhaalt in een interview (en dat is best vaak) raakt het mij. Het vat de zin van zowat alles samen. En het is ook een van de grootste uitdagingen van het leven. Loslaten wat je niet kan controleren.
En zo zit de koers niet alleen vol spanning, maar ook vol levenslessen. Want die rensters op de fiets, dat zijn gewoon vrouwen zoals jij en ik. Met hun eigen zorgen, problemen en vreugdes. Zij zijn al eens ziek, verliezen een geliefde, hebben last van hormonen of liefdesverdriet. Iedereen heeft zijn verhaal. Lorena Wiebes viel na haar eerste ritzege van twee in totaal in de armen van haar broer. Niets speciaals, tot je hoort dat haar broer aan het afkicken is van een zware drugsverslaving en op dit moment er nog altijd niet in slaagt om te leven zonder. Dat hij pas sinds heel recent zich weer verzoend heeft met zijn gezin en dat Lorena nog elke dag strugglet met hem te vertrouwen.
Deze vrouwen fietsen graag, omdat ze er fun in hebben. En soms is die fun misschien wat minder groot. Maar het is hun uitlaatklep. Ze hebben elk hun eigen verhaal. En hebben vaak moeten vechten om op die fiets te mogen. Want full-time profrenster zijn is een hard leven, zeker voor een vrouw. We zijn er nog niet. Maar het zijn de verhalen van Annemiek, Lorena en al die anderen die inspireren en die ons doen geloven dat alles mogelijk is. Zolang je maar loslaat wat je niet kan controleren. Want daar wordt niemand gelukkiger van.
Ben jij goed in zaken loslaten?
Ik heb 0,0 met de koers maar ik vond dit een fijne post met een paar mooie lessen in.
Waw, komt wel eventjes binnen…
Ik ben wel fan van koers, heb een paar keer live gekeken en voor de rest vooral Vive Le Velo. Wat ik zo fijn vond is dat ik eens wat meer interviews heb gezien, zoveel boeiende vrouwen aan het woord gehoord. Want kijken naar koers is voor mij zoveel leuker als ik de persoon achter de atleet een beetje leer kennen.
Wat je laatste vraag betreft: het is een work in progress :-).
Het zijn absoluut de verhalen achter de prestaties die het zo boeiend maken vind ik!