Ik hou niet echt van conflicten of onrust. Meer nog: ik haat dat gevoel en ik loop er met momenten van weg. Typisch voor mijn persoonlijksheidstype (qua MBTI ben ik een ISFJ of INFJ, afhankelijk van op welke dag ik het invul). Ik ben iemand die zoveel mogelijk rekening probeert te houden met anderen. En het is nu eenmaal moeilijk, of beter gezegd onmogelijk, om twee mensen op de eerste plaats te zetten: jezelf en de ander. En dat is iets waar ik het met momenten wel eens moeilijk mee heb.
Afgelopen week kondigde iemand die ik jarenlang goed heb gekend een grote levensgebeurtenis aan via Instagram. Voor mij toch. Ik ga ervan uit dat ze andere dichtere vrienden wel al eerder persoonlijk op de hoogte bracht. Maar ik behoor niet meer tot dat groepje.
Ik voelde daarbij meteen van alles binnenkomen in mijn buik (dat is de F uit mijn persoonlijkheidstype). Ik ging er zelfs vanuit dat ik hier verdrietig om zou zijn. Het is nooit leuk om geconfronteerd te worden met een gebroken vriendschap. Ik ging er vanuit dat ik me gekwetst zou voelen en het enkele dagen met me mee zou dragen.
Maar na de initiële verbazing bleef dat verdriet uit. Hoe close we ook ooit zijn geweest, op een gegeven moment merkte ik dat vooral ik nog energie stak in onze vriendschap. En dat de moeite en het initiatief altijd van mij, of andere vrienden, moest komen. Normaal zou ik blijven volhouden, maar op een bepaald moment ben ik er mee gestopt. Ik heb even voor mezelf gekozen.
Ik kan dit hier schrijven omdat ik er zeker van ben dat die persoon mijn blog niet leest. Ze zou ook niet de naam van mijn werkgever kunnen opnoemen (of mijn functie) en ze heeft nog nooit gevraagd hoe het gaat met de bouw. Niet uit slechte wil. Maar omdat ze andere prioriteiten stelt in haar leven.
En dat is allemaal ok. Ik heb indertijd de juiste keuze gemaakt. Mijn deur zal altijd openstaan om het contact opnieuw op te bouwen, maar ik ga nergens op zitten wachten. We zien wel hoe het loopt. En ik heb haar oprecht proficiat gewenst, omdat ik het ook echt meen. En haar ‘dankjewel’ was ook gemeend. En misschien is dat alles voorlopig wel voldoende.
Ik was vooral verbaasd van mezelf dat ik dit al op een goede manier had verwerkt. De acceptatie in mijn hart was er al, deze trigger was gewoon nog even nodig om mijn verstand dat ook duidelijk te maken.
Hoe ga jij om met een gebroken vriendschap?
Ik herken je verhaal, ik heb al vaak hetzelfde ervaren met ex-collega’s. Hoe jammer ik het ook vind dat het contact is verwaterd, ik ben dankbaar voor de tijd die we samen hebben doorgebracht.
Ja, je moet inderdaad koesteren wat was en je kan niet met iedereen even dicht bevriend blijven vrees ik.
Ik vond het vroeger vreselijk als ik bepaalde contacten niet kon onderhouden. Ik bleef echt veel te lang moeite doen. Ondertussen kan ik dat al iets beter lossen en heb ik gelukkig genoeg vriendschappen die wel blijven duren. Ik probeer het te zien als dat die persoon op dat moment in mijn leven bij mij paste maar nu niet meer. Al zijn er nog altijd een paar mensen waarvan ik het wel jammer vind dat het contact verwaterd is.
Mooi om het zo te zien inderdaad!
Erg herkenbaar, helaas. Ik blijf soms te lang vasthouden aan zo’n vriendschap. Soms is dat terecht gebleken, maar soms ook niet. Chapeau dat je het los kan laten en haar gewoon proficiat wenst zonder meer!
Ja ik schrok dus echt wel van mezelf, want loslaten is nochtans niet mijn grootste talent 🙈
Ik vind dat relatief gemakkelijk precies om mensen los te laten, nu toch 😉 Ik had twee vriendschappen die erg fijn waren maar ik had ook het gevoel dat ik daar altijd moeite in stopte en dat ik altijd diegene was die wou afspreken. Toen ik het niet meer vroeg, stopte het ook. En zoals jij zegt, mijn deur staat ook nog altijd open maar ik ga er zelf niet meer om vragen. Zo gaat dat soms. Inderdaad, andere prioriteiten, of je ontgroeit elkaar wat.
Ik denk dat iedereen het wel herkent he. Je kan niet met iedereen even dicht bevriend blijven.