Over HSP en stempels

‘Jij bent nu eenmaliger wat hooggevoeliger voor die zaken dan anderen hier’ aldus mijn zaakvoerder tijdens een persoonlijk gesprek waarin ik hem vertelde dat ik nog eens had nagedacht over zijn uitspraak dat ik gevoelig ben voor de emotionele balans op de werkvloer tijdens mijn evaluatie in het voorjaar. Dit gesprek was in de periode dat de groepsdynamiek aan het veranderen was, waarover ik hier al schreef. Ik werd hiermee met de neus op de feiten gedrukt: ja, ik ben gevoelig aan de balans op kantoor. Door mij hierop hooggevoelig te noemen ging er opnieuw een venster open in mijn brein, mijn zaakvoerder weet mij in ieder geval op allerlei manieren bezig te houden ;).

Ik was nog nooit door iemand hooggevoelig genoemd. En zoals altijd begin ik daar dan wat over na te denken en wat meer te lezen over hoogsensiviteit. De conclusie van mijn mini-onderzoekje was dat ik wel degelijk bepaalde kenmerken vertoon, maar zeker niet allemaal en dat de term hoogsensitief niet noodzakelijk de meest correcte stempel is voor mij.

Een tijdje later las ik het bericht van Sofie, die met dezelfde vraag worstelt, en eigenlijk deed me dat het volgende beseffen:

Waarom willen we toch zo graag stempels op elkaar plakken? Natuurlijk geeft dat houvast en helpt het de dingen te kaderen. Als iemand hoogsensitief is kan de ander daar rekening mee houden. Maar dat is het net. In de realiteit geven we iedereen maar een stempel (introvert, ADHD, dyslexie, HSP…), maar passen we ook echt ons gedrag naar die persoon aan? Ik denk het niet.

Wat mijn zaakvoerder bedoelde met mijn hooggevoeligheid is dat ik heel snel aanvoel hoe anderen zich voelen. En vooral wanneer collega’s met iets zitten ga ik dat zelf ook meedragen en wil ik daar iets aan veranderen (wat meestal niet eens kan). Ik kan daar dus echt door beïnvloed worden. Ik voel intuïtief aan dat iemand gaat vertrekken (ik ben letterlijk nog nooit geschrokken door zo’n aankondiging), struggelt met de werkdruk of gewoon gefrustreerd is door het een of het ander. Op zich is dat goed want ik kan tijdig steun bieden, maar ik draag het natuurlijk ook zelf mee. En dat is een zware last op mijn schouders. Ik kan letterlijk blokkeren als ik een collega zie struggelen omdat mijn hoofd alleen maar zoekt naar oplossingen.

Maar dat is nog iets anders dan het typische hokje dat de maatschappij aan een HSP’er heeft gegeven: snel wenen, gevoelig voor wat je tegen hem/haar zegt (‘die is lichtgeraakt zeg’), niet goed om kunnen met lawaai en andere prikkels etc.

Wat niet wil zeggen dat ik die kenmerken niet vertoon. Ik heb echt problemen met felle lichtprikkels. Fel wit licht van een computerscherm of koplampen van een auto, daar krijg ik bijna onmiddellijk pijn van aan mijn ogen. Maar met geluid heb ik dat dan weer niet. Ik functioneer meestal goed in ons open office en als dat niet het geval is, ligt het meestal aan mijn introverte karakter dat ik me terugtrek. Net zoals ik wel tegen een feestje kan, maar niet drie avonden na elkaar. Ik ween snel als er me iets dwarszit, maar niet noodzakelijk bij een film, serie of boek. Alhoewel ik met ouder worden het steeds moeilijker heb om het droog te houden bij een trieste scène.

Dus ja, voor wie dit leest is het misschien duidelijk. Ik vertoon kenmerken van hoogsensitiviteit, maar ik ben ook niet meteen het meest extreme geval dat op deze aardbol rondloopt.

De vraag rijst in welke mate het echt noodzakelijk is om tot een conclusie te komen of ik nu wel of niet hooggevoelig ben. Heb ik die stempel wel nodig? Wel, neen.

Het is belangrijk dat ik mezelf goed leer kennen. Dat ik besef hoe gevoelig ik ben aan de algemene sfeer op het werk. En dat anderen dat misschien ook beseffen en daar rekening mee houden in de mate van het mogelijk. Maar vooral dat ik daar rekening mee kan houden en een evenwicht kan vinden dat voor mij werkt. Ik moet nog heel lang  verder met mezelf en hoe beter ik mezelf ken, hoe makkelijker ik het me kan maken. Dat is veel belangrijker dan die stempels.

Wat vind jij van die stempels die we elkaar opleggen?

En omdat ik hoe langer hoe meer ervan overtuigd raak dat die hooggevoelige kantjes mijn persoonlijkheid toch wel wat beïnvloeden ben ik op zoek naar goede literatuur over dit onderwerp (het boek van Fleur Van Groningen hoef je me niet aan te raden, ik ben op zoek naar iets algemener dan een persoonlijke memoire). Tips?