In een heel ver verleden schreef ik al eens dat ik de meeste keuzes vanuit mijn hart maak en dat ik soms op een fractie van een seconde een levenskeuze heb gemaakt omdat het juist voelt. Afgelopen week las ik dit interview over intuïtie (het is blijkbaar een plus-artikel dus geen idee hoe ik dat heb kunnen lezen :p). Het is in ieder geval stof genoeg voor deze blogpost.
Ik kreeg vroeger altijd de kriebels als iemand, vaak een soort coach of yogalerares of iemand anders die zich bezighoudt met je mentaal welzijn, luidop aanraadde om je intuïtie te volgen en toe te laten. Het leek me altijd zoiets zweverig. Alsof er een stem diep binnen in je zit die je gaat vertellen waar je echt gelukkig van wordt. Ik weet niet hoe jij dit leest, maar mijn oogballen beginnen spontaan te rollen bij dit soort taal.
Gelukkig heb ik geleerd dat intuïtie niet zo hoeft te zijn. Ik heb erop leren vertrouwen. Intuïtie gaat om dat voorgevoel vooraf aan iets of dat bevestigende gevoel achteraf. ‘Ik wist het’ zeggen de meesten dan. Een makkelijk zinnetje, maar echt iets aanvoelen is veel minder eenvoudig. (In coronatijden beweren allemaal te kunnen voorspellen wat er gaat gebeuren, maar daar draait het helemaal niet om bij intuïtie.)
En bij mij is dat helemaal geen stemmetje waarmee ik in gesprek ga. Het is een soort berusting die me verzekert dat dit het juiste is om nu te doen. Of het foute en dat ik het dus beter niet doe. Het gaat bij mij niet enkel om keuzes trouwens, ook om mensen. Ik voel vaak intuïtief aan of iemand wel of niet te vertrouwen is. En ik ga eerlijk zijn: ik heb me daar in het verleden al eens serieus in vergist, in beide richtingen. Iemand vertrouwt die dat niet verdiende en te vroeg een oordeel geveld over iemand die wel helemaal te vertrouwen is. Dus ik ben misschien meer op mijn hoede op dit vlak. Vaak net omdat ik mijn voorgevoel negeerde en iedereen een kans wou geven. Dus tegenwoordig ben ik daar veel strenger in geworden. Mensen genieten niet meteen mijn volle vertrouwen, ik probeer eerst aan te voelen of dat juist voelt.
Sommige mensen verwarren intuïtie met instinct. Je instinct dient om te overleven. Het is de flight-fight-freeze modus waarin je onbewustzijn in een ogenblik een keuze maakt zodat je het morgen nog kan navertellen. Bij intuïtie gaat het om een aanvoelen over dingen die misschien niet minder levensbelangrijk zijn, maar wel minder gevaarlijk.
Er zijn er die intuïtie vooral koppelen aan vrouwen. Wij zouden er beter in zijn dan mannen. Ik heb geen idee of dat zo is. Intuïtie wordt ook sneller toegeschreven aan introverten of hsp’ers. Ik denk dat daar misschien wel iets in zit. Introverten zijn types die misschien wat beter luisteren, ook naar zichzelf. Ze nemen waar, eerder dan dat ze het voortouw nemen in bepaalde situaties. Maar ik denk eigenlijk dat intuïtie iets is waar iedereen naar kan leren luisteren. En hey, nu ga ik klinken als zo’n zweverig persoon, sorry not sorry. “Je moet er voor openstaan”. Want het is zo makkelijk om je gevoel te negeren of kapot te rationaliseren. Onze huidige maatschappij verheerlijkt nu eenmaal ons brein, onze ratio. En daardoor vergeten we soms onze emoties, onze intuïtie die ons iets wil vertellen.
Mocht ik ooit een blogbericht schrijven over mijn levenslessen dan zou ik er sowieso iets inzetten over ‘het luisteren naar je gevoel’. Is dit nu oud worden? :D.
Luister jij vaak naar je intuïtie?
Je intuïtie is inderdaad iets sterks, ik probeer daar ook zoveel mogelijk naar te luisteren. Het geeft vaak aan wat uiteindelijk het beste voor je is, en waar je je het beste bij zal voelen. De goede of slechte dingen die daaruit volgen, daar leert ge volgens mij ook wel het meeste uit (denk ik toch, ben ook geen expert :p).
Of dat nu sterker aanwezig is bij vrouwen of mannen.. Geen idee, maar ik denk wel dat er nog veel gemaskeerd wordt door mannen om zeker stoer genoeg over te komen, jammer genoeg.
Stoer doen is zeker niet alleen bij mannen een probleem. We negeren allemaal heel vaak onze intuïtie omdat we maar blijven doordoen om aan verwachtingen te voldoen. Ook al schreeuwt je gevoel dat het niet meer gaat. Bizar eigenlijk.
Ik was er vroeger van overtuigd dat ik op mijn verstand moest vertrouwen, al de rest was onzin. Maar nu ben ik daar helemaal van teruggekomen. Bij veel dingen vertrouw ik op mijn intuïtie, zo ook bij mijn partnerkeuze, en daar heb ik alleszins nog geen spijt van gehad.
Ik heb maandenlang geredeneerd tijdens mijn partnerkeuze. Het is een goed voorbeeld van een moment dat ik niet te hard op mijn intuïtie durfde vertrouwen. Ik durfde me niet meteen kwetsbaar opstellen, ik heb dat gevoel dus eerst wat sterker laten worden. Maar het was er heel de tijd 😃
Als ik er op terugkijk dan heb ik een aantal grote keuzes gemaakt op mijn buikgevoel en daar heel blij mee. Maar dat verstand uitschakelen is absoluut niet evident.
Nee, ik struggle er nog steeds vaak mee. We zijn zo gezond van alles rationeel aan te pakken.
Ik probeer de laatste tijd om wat meer naar dat buikgevoel te luisteren. Al is dat niet zo makkelijk, zeker niet als je zoveel jaren alleen naar je verstand geluisterd hebt. Maar ik merk dat ik wel gelukkiger ben met de keuzes die ik maak als ik er wel naar luister. Wat dus een stimulans is om het te blijven oefenen en doen 🙂
Het is zeker iets dat je moet oefenen denk ik, maar ik ben idd ook al altijd tevreden geweest met de keuzes die ik zo maakte.
Het volgen van die innerlijke stem hoeft niet per se zweverig te zijn. Die twee worden wel eens verward, geheel onterecht. Ook ik heb ondervonden dat die stem me vaak de weg wijst. Daarbij ook nog eens HSP en ook voor een stuk introvert (weet ik maar sinds kort), dan zéker speelt dit een grote rol. Vraag me nu wel af, wat er mis is met het lezen van de Plus. Daar staan inderdaad vaak interessante artikelen in.
Het gaat niet om een artikel uit Plus artikel maar een plus-artikel van het nieuwsblad en aangezien ik geen abonnement heb is dat dus wat vreemd dat ik het volledig heb kunnen lezen. Ik heb helemaal niets tegen het Plus magazine!
Da’s dan inderdaad vreemd (maar wel fijn voor jou!) dat je het volledig
…dat je het volledig hebt kunnen lezen.
Ik heb altijd heel erg op mijn gevoel vertrouwd. Op alle kruispuntmomenten in mijn leven is dat erg belangrijk geweest. Bv in het zesde middelbaar toen iedereen al lang en breed wist wat hij/zij ging studeren en ik nog aan het twijfelen was en ineens botste ik op de Toerisme-opleiding (waarvan ik voordien nog nooit had gehoord) en ik wist direct: dat is het. Of bij de aankoop van ons appartement: ik had nog geen foto’s gezien of ik wist al dat dat het was (en ik snap nog steeds niet hoe). Idem bij de aankoop van ons huis: niemand had me op andere gedachten kunnen brengen (behalve dan onze bankrekening, eventueel). En toch ben ik een keiharde twijfelaar en lijstjesmens he, maar eens dat gevoel er is, ga ik dat onderbouwen met feiten en cijfers om toch 200% zeker te zijn.
Ik ga dat dan net niet onderbouwen met cijfers en ratio want meestal zijn die er niet 😎