Label: Lijstje

In de rubriek nutteloze kennis die jullie opdoen over mij is dit editie 3 (naar editie 1 of 2). Ik som opnieuw enkel weetjes op in een lijstje. Here we go:

• Ik heb maar één paar zwarte sokken. Ik vind saaie sokken echt een afknapper. Het leven is te kort voor gewone zwart of witte sokken. In mijn kast vind je dus verschillende paar sokken met ananassen, aardbeien, watermeloenen en andere fruitsoorten. Maar ook pandaberen, katten, honden of toekans. Of gewoon bollen en strepen in felle kleuren. En ja, soms zelfs een beetje glitter. Ik vind het ook altijd moeilijk als een paar sokken stuk gaat, alsof ik afscheid moet nemen van een goede vriend. Ik word gewoon gelukkig van leuke sokken.
• Als we het dan toch over afknappers hebben. Een random lijstje van zaken die ik onaantrekkelijk vind aan mensen (en ik heb het hier bewust kort gehouden want ik kan blijvennnn doorgaan): als ze niets met dieren hebben, als ze geen muziek op willen in de auto, mensen die heel veel alcohol drinken (nope, ge wordt er niet aantrekkelijker van), als ze politieke haatberichten of fake news verspreiden (een kritische blik is voor mij een heel belangrijke eigenschap aan mensen en hiermee bewijzen ze meteen dat ze die niet hebben – ook al denken ze vaak net van wel), mensen die geen chocolade lusten (ze bestaan echt!), mensen die over hun lijn beginnen op het moment dat ik een stuk chocolade in mijn mond steek én mensen die zeggen dat ze geschiedenis niet interessant vinden omdat het passé is (het feit dat jij een eigen mening mag hebben is dankzij de geschiedenis, Agnes!).
• Ik draag een bril, maar niet omdat ik echt slecht kan zien. Ik heb maar een lichte afwijking aan beide ogen en zonder bril kan ik zeker ook mijn weg vinden. Ik heb een soort geboorteafwijking aan mijn rechteroog waardoor als ik moe ben mijn pupil wat wegdraait en dat ziet er niet zo leuk uit. Met een bril doet die pupil dat niet en moet niemand dat zien.
• Voor de sokken had ik een nagellakverslaving waarbij ik letterlijk elke mogelijke kleur in mijn kast had staan. Ik droeg elke week een ander kleurtje en maakte soms zelfs van die creaties op mijn nagels. Maar na mijn studies had ik daar precies geen tijd en zin meer in. Ondertussen ben ik het helemaal ontgroeid en zijn enkel de 80 potjes nagellak nog de stille getuigen van wat ooit is geweest.
• Ik heb heel flexibele tenen, ik kan die in twee richtingen bijna in een hoek van 90 graden stoppen. Handig wel bij moderne dans dit. Mijn achillespezen zijn dan weer totaal niet flexibel dus mijn voet in 90 graden houden lukt niet. Minder handig bij moderne dans.
• Ik ben op zich wel erg bezig met de toekomst van deze planeet en wil graag mijn duurzaam steentje bijdragen, maar in praktijk struggle ik daar heel hard mee. Ik werk op een duurzame werkplek (sinds kort zijn we een B Corp) en probeer op een goede manier om te gaan met de mensen om me heen. Ik ben een mensenmens en dus is dat steeds stap één. Maar op vlak van klimaat heb ik nog veel stappen te zetten en ik voel me daar vaak schuldig over. Misschien komt het door de levensfase waar ik in zit, maar ik hoop hier nog wel fel in te groeien. Alles op zijn tijd zeker?
• Ik heb weinig geduld met technologie. En ja, ik werk in de technologische sector. Dus dat is soms ferm vervelend! Ik vind gewoon dat die dingen (laptops, smartphones, computerprogramma’s….) moeten werken. Maar daar zijn die dingen het duidelijk niet altijd mee eens :). Erop kloppen helpt soms, maar vooral op de korte termijn. Dus mijn advies luidt: klop er niet op maar zet het even aan en uit én doe rustig. Het komt allemaal wel weer goed. Ik zeg dit vooral ook tegen mezelf.
• Ik heb enorm veel moeite met links en rechts als andere mensen mij dat toeroepen of ik onder druk sta. Hiermee bedoel ik: als er bij mij iemand in de auto zit en die zegt plots ‘hier links’ of mijn lerares in de dansles zegt ‘rechts’ zonder het zelf voor te doen, dan heeft mijn hoofd het moeilijk. Ik moet dan enkele seconden nadenken en als het snel moet gaan neem ik zelf een beslissing en die is al eens fout. Dus soms rij ik dan de rechterstraat in ipv. de linkse. Ja zeg, ze moeten het maar vroeger zeggen hé. Het is vanzelfsprekend altijd die ander zijn of haar fout ;).

Zitten hier herkenbare dingen tussen of is it just me?

Deze post is geïnspireerd op een mooie open blogpost die ik las bij Irene. Zij stelt zich daarin zowel kwetsbaar als nog steeds positief op. Ik ben echt jaloers op hoe zij van dat soort artikels uit haar mouw schudt. Soit, we hebben het soms allemaal wel eens moeilijk met een aantal zaken en ik besloot ook eens zo’n lijstje te maken. Met misschien hier en daar een wat komischere noot, maar eigenlijk zijn dit allemaal echt wel situaties waar ik het soms moeilijk mee heb.

Naar buiten gaan

Ik weet dat het goed voor je is, dat buiten zijn. En toch struggle ik er mee. In de winter kom ik soms hele dagen amper buiten, behalve om naar het werk te gaan. Als je dan een winter moet thuiswerken door covid valt het pas echt op hoe veel ik binnen zit. In de zomer gaat dat beter. Ik lig graag in de tuin een boek te lezen, maar dan nog trek ik vroeg op de avond naar binnen om ik het frisser vind worden en de muggen om me heen beginnen zoemen. Ik ben gewoon een huismus die graag mijn vaste cocon heeft ofzo. Maar ik vind het soms ook wel irritant van mezelf want ik word net heel kalm van de natuur.

Vriendschappen onderhouden tussen de afspraakjes door

Deze kwam ook terug bij Irene en ik heb heel wat bloggers hier al over weten schrijven waardoor ik heb beseft dat het helemaal niet zo erg is als ik denk. Ik ben gewoon echt niet goed in berichtjes sturen via Whatsapp die nergens heen gaan. Ik ben nogal praktisch ingesteld op dat vlak. Handig zo’n appje om dingen af te spreken of als er echt iets gezegd moet worden. Maar van die tussentijdse updates of ‘Hey cava’s’ liggen me gewoon niet. Ik heb heel wat vrienden die exact hetzelfde gevoel hebben daarover, dus soms horen we elkaar een tijdje niet. Tot één van ons eens het initiatief neemt om een afspraakje te plannen.

Mijn deur staat wel altijd open. Altijd. En toch jongens, soms voel ik me zo’n slechte vriendin. En dat gevoel suckt. Hard.

Mijn kritisch stemmetje negeren

Ik ben een mega kritisch persoon die de lat voor zichzelf hoog legt. Privé, maar vooral ook op werkvlak. En hoewel de lat voor collega’s een pak lager ligt dan voor mezelf, struggle ik er echt mee om niet steeds de kritische en negatieve uit te hangen. Ik weet dat niemand iets heeft aan een ‘Ja, maar’ en dus probeer ik heel erg te focussen op de ‘Ja, en’. Met veel enthousiasme voor elk nieuw idee, ook al is het misschien nog ver weg of lijkt het onhaalbaar. Maar ik geef toe dat het soms dan gespeeld enthousiasme wordt en dat knaagt aan mijn binnenste. Zeker wanneer ik achteraf gelijk krijg. Wat gelukkig niet altijd gebeurt. Maar ik heb ook wel geleerd dat mijn intuïtie vaak wel juist zit.

Mezelf iets gunnen

Ik ben echt een gierigaard als het gaat om mezelf te verwennen. Zeker op vlak van spullen. Ik heb nooit iets nodig. En dus doe ik het met wat ik heb en ga ik pas schoenen kopen als de vorige uit elkaar vallen en dan vind ik natuurlijk niet mijn goesting. Daar kan ik me dan enorm in opwinden. Er is geen shopping queen aan mij verloren gegaan, helaas.

Ook op vlak van dure spullen heb ik nooit gevoel iets nodig te hebben. Zo heb ik laatst na maanden doorbijten toch een grote monitor gekocht voor op mijn thuiswerkbureau en eindelijk een duurdere rugzak die beter is voor mijn rug. Ik gebruik beiden bijna dagelijks en het is echt een verademing. En toch heeft het dus maanden geduurd voor ik mezelf dat gunde want ik heb dat toch niet nodig, hé? Ik snap mezelf soms ook niet.

Aan de kassa van de supermarkt

Ik vind dat een ontzettend stresserend moment, zo aan de kassa staan met je boodschappen. Omdat mensen dan kunnen zien wat je allemaal koopt enerzijds. Maar anderzijds ook omdat je spullen aan een sneltempo van die band rollen dat je onmogelijk kan volgen om alles in te pakken. Ik stapel meestal mijn boodschappen al redelijk strategisch op grootte en heb altijd een herbruikbare zak klaar. Maar argh, die wil nooit open. En dan liggen al mijn boodschappen daar op een hoop. Of dan is de zak vol. Of laat ik iets vallen. En net dan zegt de madame achter de kassa een bedrag waardoor ik in mijn portemonnee naar mijn bankkaart begin te grabbelen als een zottin en ondertussen nog gracieus probeer in te pakken ook. Nee danku, ik hoef geen spaarzegels voor keukenhanddoeken (het zijn ook altijd keukenhanddoeken waar je voor kan sparen he, serieus).

En dan nog het meest stresserende moment. Je hebt betaald, hoera! Maar ik moet dan mijn portefeuille nog weg stoppen (en op een of andere manier begin ik daarmee al-tijd te sukkelen). Natuurlijk ben ik eigenlijk nog aan het inpakken. En de boodschappen van de volgende rollen al over die band (nog eens twee keer zo snel lijkt dat dan) en wat moeten die mensen achter mij wel niet denken?! In mijn hoofd speelt dit alles zich ook altijd in slow-motion af waardoor ik echt het gevoel heb iedereen te hinderen. In realiteit zal dat waarschijnlijk heel goed meevallen. Kan iemand mij bevestigen dat je dit gevoel herkent of ben ik zot aan het worden?

Herkenbaar? Welke situaties of dingen vind jij lastig?

Afgelopen week werd ik 28 jaar. Zelf was ik nog niet gewend aan de 27 en schreef ik nog naar hartelust 26 neer als mijn leeftijd gevraagd werd. Dus hoe er nog maar eens een jaar voorbij is, niemand die het weet. Om te vieren dat ik nu echt wel op de TGV richting de 30 ben gestapt (ik heb veel vrienden die dat graag onder mijn neus wrijven :p), kom ik vandaag met een lijstje van 28 dingen die ik verbazingwekkend goed kan. Was lastig, maar ik ben uiteindelijk dan toch aan 28 dingen geraakt. Het ene al wat nuttelozer dan het andere.

• Woordzoekers oplossen. Ik zet toptijden neer in de Libelle.
• Nutteloze middeleeuwse geschiedenisweetjes opsommen op momenten dat het gesprek stilvalt.
• Dessert eten.
• Heten en noemen uit elkaar houden.
• Dingen net niet laten vallen. Inclusief de nodige reflexen en rare schijnbewegingen
• Met mijn ogen rollen 🙄
• Van die nutteloze kaartjes volschrijven voor een verjaardag, huwelijksfeest of housewarming. Van mij krijg je altijd een volgeschreven kaart. Of je daar blij mee bent, dat is een andere vraag.
• Mensen verbeteren die heten en noemen niet uit elkaar kunnen houden.
• Zo enthousiast over iets willen vertellen dat ik over mijn woorden struikel. Echt elke keer!
• Flauwe taalmopjes maken.
• Een half uur op voorhand klaar zijn om te vertrekken. En dan toch vijf minuten te laat vertrekken waardoor ik ineens begin te stressen over te laat komen (en dan toch nog als eerste staan te wachten op de rest, maar dat ligt aan de rest).
• Heel de menukaart lezen op restaurant om dan toch bij mijn eerste keuze te blijven.
• Ongeduldig zijn.
• Een bericht lezen, daar straks op willen antwoorden en het dan vergeten.
• Evenveel tijd besteden aan het zoeken naar interessante boeken als aan het lezen zelf.
• Stressen over dingen die ik niet kan controleren.
• Vakanties plannen.
• Inschatten hoe laat het is. Volgens het lief is dat mijn grootste talent. Heb ik al veel geld mee verdiend ook *ahum*.
• Nederlandstalige liedjes meezingen. Engelstalig vaak ook, maar dan zit ik er soms eens naast qua tekst.
• Heel veel interessante podcastafleveringen downloaden en er dan niet naar luisteren. Want wanneer doe je dat?
• Aan het eten beginnen als ik al kei veel honger heb. Dat in combinatie met mijn ongeduld is een recept (heb je em? ;)) voor frustratie.
• Te luid beginnen praten net wanneer je best wat stiller bent.
• Luisteren, of toch volgens de collega’s. Ik ben namelijk één van ‘de luisterende oren’. Sinds ik dat ben, hebben al twee van mijn vier ‘praters’ (of hoe noem je de sidekick van een luisterend oor? Help!) hun ontslag gegeven…. Jep! Ik weet niet of er een oorzakelijk verband is.
• In paniek raken omdat ik denk dat ik mijn gsm kwijt ben die niet meer in mijn handtas zit. Om hem dan onderaan diezelfde handtas te vinden, of in mijn jaszak of in mijn hand.
• Op mijn intuïtie vertrouwen.
• Winnen van het lief bij een gezelschapsspelletje, dat is nu ook niet altijd zo moeilijk ;).
• Zo enthousiast over dingen praten die ik leuk vind zodat ik heel wat anderen overtuigd krijg om het ook te proberen (bv. de pilateslessen van Studio Natuurlijk, leuke restaurantjes, musea, series, boeken…). Ik ben eigenlijk een influencer zonder ervoor betaald te worden. Of iedereen is mijn enthousiast gedoe zo beu, dat ze maar toegeven. Kan ook.
• Twijfelen. Geef mij twee opties en ik zal eentje kiezen. Maar al die keuzestress tegenwoordig met ongelimiteerde opties (vooral als ge aan het bouwen zijt! OMG, zelfs een simpele lichtspot heeft duuzend opties: rond, rechthoekig, wit, zwart, inox, mat, glazend… aaaargh). Het maakt mij kapot zeg ik u.

Ik heb zeker 7 keer nageteld of ik nu wel exact 28 dingen heb opgesomd, haha. Niet bepaald zaken om op mijn CV te zetten vrees ik, maar soit, ge kiest uw talenten niet hé!

Wat kan jij belachelijk goed?

Onder het motto het moeten niet altijd diepzinnige posts zijn vol inzichten om mij wat beter te leren kennen deel ik vandaag acht random dingen over mezelf. Gratis en voor niks. Ik schreef al eerder zo’n post, dus het werd eens tijd voor een vervolg.

• Ik kan enkel slapen in een bed. Ga ik op vakantie met het vliegtuig, de auto, de bus of de trein, dan ben ik heel de rit wakker. Het moet donker zijn en ik moet kunnen neerliggen voordat ik comfortabel kan slapen. Zo sliep ik ooit twee keer niet tijdens een schoolreis naar Barcelona met een nachtbus, waardoor ik volledig uitgeput terug thuiskwam. Mensen die wel na 5 minuten in de auto indutten (lees het lief), daar ben ik extreem jaloers op.
• Ik kan ontzettend slecht tegen fel licht. Vooral koplampen van andere auto’s. Het lijkt tegenwoordig wel een wedstrijd om ter felst bij de nieuwe auto’s. Ik kan er echt niet tegen. Ik krijg er onmiddellijk hoofdpijn van en ook mijn ogen beginnen te branden of te tranen. Zonlicht op mijn computerscherm, felle weerkaatsingen in de sneeuw… het zijn allemaal zaken die ik probeer te vermijden. Het is een van mijn gevoelige plekken.
• Ik heb helemaal niets met sneeuw. Ja, dat is allemaal mooi en de hele natuur ligt onder een prachtig nieuw doek. Ik snap het wel. Maar ik vind er echt niets aan. Het is gevaarlijk om met de auto te rijden. En ik schuif al gewoon te voet uit… Mooi om naar te kijken allemaal goed en wel, maar dan zal ik wel gewoon een postkaart van een besneeuwd landschap kopen. Dan kan ik er naar kijken hoe vaak ik wil. Zonder uitglijden.
• Ik ben nog nooit gaan skiën en het zegt me ook absoluut niets. Het is in de sneeuw (minpunt dus), het lijkt me super moeilijk en gevaarlijk. Het ziet er vermoeiend uit. Er is te veel kans op fel licht. En veel mensen gaan naar daar om zich tijdens de après-ski eens goed te bezatten. Iets dat ik als niet alcohol-drinker en controlefreak al helemaal verafschuw. Een skivakantie zou voor mij dus eerder een strafkamp zijn.
• Ik drink amper alcohol. Niet eens uit principe, al ben ik ervan overtuigd dat de wereld mooier zou zijn zonder. Ik lust meer dan de helft van de alcoholische dranken gewoon niet. Vooral bier vind ik echt vies smaken. Dus ook alchoholvrij bier is niet aan mij besteed. Ik drink enkel bepaalde zoete en fruitige wijnen, cider en cava die niet te droog of te bitter is. Zelfs al die sterke dranken en cocktails zijn niet aan mij besteed. Ik ben dus heel vaak bob en heb daar ook geen probleem mee.
• Ik lees ontzettend graag, maar ik kan niet lang achter elkaar lezen. Je zal mij nooit mijn vakantie aan een zwembad in een ligstoel met een boek zien doorbrengen. Ik lees gewoon elke dag een dik uur, dan ga ik iets anders doen en daarna kan ik nog eens een uurtje lezen als ik daar zin in heb. Hetzelfde trouwens met series: ik kan niet uren na elkaar dezelfde serie kijken. Bingen is echt mijn ding niet.
• Ik kan enorm genieten van autorijden. Radio aan en rijden, het is de ultieme vrijheid. Ik word daar gewoon rustig van. Alles valt dan op zijn plaats in mijn hoofd ofzo. Maar tegelijk kan ik mij ook opjagen in het verkeer (zoals je hier wel kon lezen), want mensen hé.
• Ik roer in mijn chocomousse. Toch bij van die supermarkt chocomoussekes. Ik eet dat heel graag, maar de mousse zorgt er in mijn idee voor dat de chocoladesmaak minder fel is, dus ik roer die mousse er uit zodat het meer een soort pudding wordt en dan eet ik het op. Ik doe dat al zo lang als ik me kan herinneren en ja dat is raar. En nee, dat is niet op te lossen door chocoladepudding te kopen. There’s a difference. Geloof mij. Je moet het zelf maar eens proberen.

Heb jij wat met sneeuw en skiën?