Wat ik soms lastig vind

Deze post is geïnspireerd op een mooie open blogpost die ik las bij Irene. Zij stelt zich daarin zowel kwetsbaar als nog steeds positief op. Ik ben echt jaloers op hoe zij van dat soort artikels uit haar mouw schudt. Soit, we hebben het soms allemaal wel eens moeilijk met een aantal zaken en ik besloot ook eens zo’n lijstje te maken. Met misschien hier en daar een wat komischere noot, maar eigenlijk zijn dit allemaal echt wel situaties waar ik het soms moeilijk mee heb.

Naar buiten gaan

Ik weet dat het goed voor je is, dat buiten zijn. En toch struggle ik er mee. In de winter kom ik soms hele dagen amper buiten, behalve om naar het werk te gaan. Als je dan een winter moet thuiswerken door covid valt het pas echt op hoe veel ik binnen zit. In de zomer gaat dat beter. Ik lig graag in de tuin een boek te lezen, maar dan nog trek ik vroeg op de avond naar binnen om ik het frisser vind worden en de muggen om me heen beginnen zoemen. Ik ben gewoon een huismus die graag mijn vaste cocon heeft ofzo. Maar ik vind het soms ook wel irritant van mezelf want ik word net heel kalm van de natuur.

Vriendschappen onderhouden tussen de afspraakjes door

Deze kwam ook terug bij Irene en ik heb heel wat bloggers hier al over weten schrijven waardoor ik heb beseft dat het helemaal niet zo erg is als ik denk. Ik ben gewoon echt niet goed in berichtjes sturen via Whatsapp die nergens heen gaan. Ik ben nogal praktisch ingesteld op dat vlak. Handig zo’n appje om dingen af te spreken of als er echt iets gezegd moet worden. Maar van die tussentijdse updates of ‘Hey cava’s’ liggen me gewoon niet. Ik heb heel wat vrienden die exact hetzelfde gevoel hebben daarover, dus soms horen we elkaar een tijdje niet. Tot één van ons eens het initiatief neemt om een afspraakje te plannen.

Mijn deur staat wel altijd open. Altijd. En toch jongens, soms voel ik me zo’n slechte vriendin. En dat gevoel suckt. Hard.

Mijn kritisch stemmetje negeren

Ik ben een mega kritisch persoon die de lat voor zichzelf hoog legt. Privé, maar vooral ook op werkvlak. En hoewel de lat voor collega’s een pak lager ligt dan voor mezelf, struggle ik er echt mee om niet steeds de kritische en negatieve uit te hangen. Ik weet dat niemand iets heeft aan een ‘Ja, maar’ en dus probeer ik heel erg te focussen op de ‘Ja, en’. Met veel enthousiasme voor elk nieuw idee, ook al is het misschien nog ver weg of lijkt het onhaalbaar. Maar ik geef toe dat het soms dan gespeeld enthousiasme wordt en dat knaagt aan mijn binnenste. Zeker wanneer ik achteraf gelijk krijg. Wat gelukkig niet altijd gebeurt. Maar ik heb ook wel geleerd dat mijn intuïtie vaak wel juist zit.

Mezelf iets gunnen

Ik ben echt een gierigaard als het gaat om mezelf te verwennen. Zeker op vlak van spullen. Ik heb nooit iets nodig. En dus doe ik het met wat ik heb en ga ik pas schoenen kopen als de vorige uit elkaar vallen en dan vind ik natuurlijk niet mijn goesting. Daar kan ik me dan enorm in opwinden. Er is geen shopping queen aan mij verloren gegaan, helaas.

Ook op vlak van dure spullen heb ik nooit gevoel iets nodig te hebben. Zo heb ik laatst na maanden doorbijten toch een grote monitor gekocht voor op mijn thuiswerkbureau en eindelijk een duurdere rugzak die beter is voor mijn rug. Ik gebruik beiden bijna dagelijks en het is echt een verademing. En toch heeft het dus maanden geduurd voor ik mezelf dat gunde want ik heb dat toch niet nodig, hé? Ik snap mezelf soms ook niet.

Aan de kassa van de supermarkt

Ik vind dat een ontzettend stresserend moment, zo aan de kassa staan met je boodschappen. Omdat mensen dan kunnen zien wat je allemaal koopt enerzijds. Maar anderzijds ook omdat je spullen aan een sneltempo van die band rollen dat je onmogelijk kan volgen om alles in te pakken. Ik stapel meestal mijn boodschappen al redelijk strategisch op grootte en heb altijd een herbruikbare zak klaar. Maar argh, die wil nooit open. En dan liggen al mijn boodschappen daar op een hoop. Of dan is de zak vol. Of laat ik iets vallen. En net dan zegt de madame achter de kassa een bedrag waardoor ik in mijn portemonnee naar mijn bankkaart begin te grabbelen als een zottin en ondertussen nog gracieus probeer in te pakken ook. Nee danku, ik hoef geen spaarzegels voor keukenhanddoeken (het zijn ook altijd keukenhanddoeken waar je voor kan sparen he, serieus).

En dan nog het meest stresserende moment. Je hebt betaald, hoera! Maar ik moet dan mijn portefeuille nog weg stoppen (en op een of andere manier begin ik daarmee al-tijd te sukkelen). Natuurlijk ben ik eigenlijk nog aan het inpakken. En de boodschappen van de volgende rollen al over die band (nog eens twee keer zo snel lijkt dat dan) en wat moeten die mensen achter mij wel niet denken?! In mijn hoofd speelt dit alles zich ook altijd in slow-motion af waardoor ik echt het gevoel heb iedereen te hinderen. In realiteit zal dat waarschijnlijk heel goed meevallen. Kan iemand mij bevestigen dat je dit gevoel herkent of ben ik zot aan het worden?

Herkenbaar? Welke situaties of dingen vind jij lastig?