goannelies, auteur op GoAnnelies

Instastress

28 juni 202326 juni 2023goannelies9 Comments

Het is ongetwijfeld de vloek van sociale media. Jezelf vergelijken met anderen, bewust zijn van zaken die gebeuren waar jij niet bij bent, grote levensupdates van kennissen of oudere vrienden… Maar ik heb er de laatste weken meer last van dan anders.

De sociale agenda is hier best gevuld. Een trouw, Werchter, Londen en tussendoor nog wat sociale uitjes. Niks om over te klagen. En toch knaagt er al een aantal dagen iets aan mij. Ik zie tegelijk nog zoveel anderen dingen gebeuren – zoals een vrijgezellenweekend waar ik niet kon bij zijn, mensen die ik niet meer vaak spreek die iets aankondigen en over het algemeen mensen die het altijd leuk lijken te hebben…

Ik plaats amper foto’s op sociale media, en met sociale media bedoel ik eigenlijk Instagram. Daar ben ik al een tijd geleden mee gestopt omdat het me geen goed gevoel geeft – alsof je bevestiging zoekt bij anderen van iets wat jij leuk vindt. En als ik iets wil vertellen doe ik dat hier en mensen willen het niet dubbel zien/lezen toch? Maar soms vrees ik dat door zelf niets te delen mensen mij vergeten ofzo? Complete onzin hoogst waarschijnlijk, maar ‘ik deel dus ik ben’ is zowat de leuze van onze generatie.

En ik deel hier vanalles, dus ben ik dan genoeg? Wat is genoeg? Wanneer is het genoeg? Ik weet het soms echt niet meer. Ik heb hier normaal niet zoveel last van, maar met het goede weer van de laatste weken is iedereen plots zo aan het overdelen – en Instagram is gemaakt om ons te doen blijven scrollen – dat ook ik daar niet immuun voor ben denk ik.

Zolang we maar beseffen dat Instagram niet het echte leven is. Verre van.

Heb jij soms last van een ongemakkelijk gevoel wanneer je door sociale media scrollt?

Hoe het nu gaat

13 juni 202312 juni 2023goannelies6 Comments

Tja, hier ben ik dan met mijn goede voornemens om wat vaker opnieuw iets te posten. En nu moet er natuurlijk nog iets uit mijn hoofd komen ook hé. Dus beginnen met hoe het gaat is altijd een oplossing.

En de eerlijkheid dwingt me tot het volgende: het gaat nog altijd niet fantastisch goed. Het gaat wel beter dan twee maanden geleden, maar er is nog steeds precies zoveel gaande dat er weinig ruimte is in mijn hoofd. Dat ik blokkeer wanneer ik eens een uur ‘vrije tijd’ heb. Dat ik niet weet wat ik daarmee moet.

Ik zie verbetering. Ik voel zelfs fysiek verbetering. Mijn lijf laat soms nog wel uitschijnen dat het niet tevreden is, maar ik slaap goed en voel me over het algemeen fitter dan een paar weken geleden.

Ik voel mezelf ook weer losser zijn als mens. Het beste merk ik dat op het werk. Ik ben weer een vrolijkere collega en heb terug wat meer zelfvertrouwen in wat ik doe. Ik heb een periode gehad dat ik echt ontevreden was van mijn eigen werk, onterecht – naast het feit dat iedereen me dat toen al zei – merk ik dat ik toen wel goede dingen heb opgeleverd. Ik neem terug wat vaker tijd voor een sociale babbel, heb ademruimte in de agenda en doe mee aan de sociale dingen.

Maar privé is het nog veel. De verhuis is achter de rug, maar alle admin nog niet. EPB/EPC is echt een rotwerkske. Er zijn nog veel afspreken na de uren. De sociale agenda vult zich ondertussen voor de komende maanden en dat is dus wel veel om naar uit te kijken. En ook de reis voor de ‘grote vakantie’ is geboekt (we gaan in augustus naar Noord-Ierland!), hoera!

We laten ook bewust de bouwklusjes in het huis nog even liggen. Wat in het begin moeilijk was, maar nu besef ik dat het niet anders kan. Dat erbij zou te veel zijn. We pikken dat later deze zomer wel weer op. Echt laten liggen – dat zit niet in ons.

Dus het gaat allemaal wel goed moet ik puur rationeel zeggen. Ik merk gewoon dat de minste negatieve trigger mij mentaal onderuit kan halen. Zo veel zelfs dat ik een week geleden overwoog om niet naar Werchter Boutique -waar P!nk de hoofdact is- te gaan (want fietsen, veel volk, lang rechtstaan, veel prikkels en ik ben gewoon geen festivalmeisje). Maar nu haar tour begonnen is en ik allerhande filmpjes heb gezien, heb ik er zoooo veel zin in. Het is geleden van 2013 dat ik haar nog zag, dat is 10 jaar (echt, hoe snel gaat het leven?).

En daarna Londen en zo komt alles weer goed, niet? Stap voor stap.

Bilbao #2: 13 eettips en alles over pintxos

7 juni 202330 mei 2023goannelies4 Comments

In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.

Bilbao bleek een gevarieerde stad met een nog authentiek Spaanse vibe, en toch ook anders dan het zuiden van dat land. De Basken hebben zo hun eigen tradities en gewoontes. Er is een heel moderne wijk rond het Guggenheim en een ouder stadscentrum, genaamd Casco Viejo. Daarnaast zijn er nog heel wat leuke plekken en musea. Ik doe wijk per wijk verslag. Maar vandaag geef ik jullie tips om zeker geen honger te leiden. Wat in een stad als Bilbao met een overload aan leuke bars en eetplekken sowieso een moeilijke opgave zou zijn.

Pintxos?

Vorige keer konden jullie al heel wat lezen over het oude centrum Casco Viejo. Maar daarin had ik het ook heel erg over de pintxoscultuur. En dat leek me een leuke om wat dieper op in te zoomen.

Pinxtos zijn de Baskische variant van de Spaanse tapas. Het enige verschil is dat ze bijna altijd op een stuk stokbrood worden aangeboden met vaak een tandenstoker/prikker erop. Je bewaart de prikkers en het aantal op het einde van de avond bepaalt de rekening. Pintxos zijn zeer goedkoop, ze kosten gemiddeld tussen de 1 à 3 euro per stuk. Basken doen meerdere pintxosbarretjes aan op een avond. Het is voor hen not done om een hele avond op dezelfde plek te blijven zitten.

Het idee is dat in je in de wilde weg hapjes aanduidt. Wat voor een toerist natuurlijk best moeilijk is want je hebt geen idee wat erin zit. Soms vind je barretjes met in het Spaans de naam erbij geschreven. Maar het is dus wel wat gokken. Omdat Bilbao dichtbij de zee ligt, zijn er heel wat pintxos met vis en inktvis. Maar ook de typische Spaanse ham zie je opduiken en daarnaast zowat alles wat je in een (kaas)kroket kan draaien.

En bij die pintxos drinken Basken een goed glas wijn, bv. de lokale Txakoli (uitgesproken tsjakoolie). Ik proefde meerdere keren deze witte wijn en ik moet zeggen dat die smaakte (zeker voor nog geen 2 euro per goedgevuld glas).

De meeste pinxtosbars vind je in Casco Viejo. Voornamelijk op of rond het Plaza Nueva. Wij kunnen deze alvast aanraden:

Bar Irrintzi: dikke aanrader aangezien hier niet alleen bordjes staan bij de tapas, maar ze ook de pintxos kort even opwarmen en heel vriendelijk zijn. Hun selectie aan pintxos is vooral wat origineler, noem het hapjes met een twist. En het aanbod varieert avond na avond. Lekkere txakoli hier ook.
Negroso op het Plaza Nueva: de enige plek waar we op onze eerste avond een zitplek vonden en waar we dus kennismaakten met deze specialiteit.
Bertoko Berria op het Plaza Nueva: veel kleinere keuze aan hapjes, maar ondertussen waren we het al gewend. Ik had het gevoel dat ze hier grote porties hadden voor een kleine prijs. En weer die lekkere wijn natuurlijk.
Café Iruna: een bekende plek voor pintxos buiten Casco Viejo. Zij staan bekend om hun lamsspies, die we niet hebben kunnen proeven. We genoten wel van het prachtige interieur in mujedarstijl (tegeltjes!).

Voor de vegetariërs en vegans onder ons: je vervalt al snel in een aanbod aan kaaskroketten, falafel of bruscetta-achtige dingen met tomaat. Maar wij zijn nu wel niet bewust op zoek gegaan naar bars die een groot veggie-aanbod hadden. Er was sowieso een overaanbod aan vishapjes waardoor het soms voor ons al een uitdaging was om enkel vlees en veggie te vinden.

Soit, ik had op voorhand wat schrik voor deze eetcultuur. Maar we hebben echt lekker en goedkoop gegeten in een vaak gezellige barsfeer. Ik zou zo weer een avond aan de pintxos en txakoli willen.

9 andere eetplekken

Voor wie graag eens iets anders wil dan pintxos, geef ik graag nog een aantal tips mee. Hou er rekening mee dat Basken vooral in de latere namiddag (tussen 14u en 16u) uitgebreid lunchen in dit soort plekken en ’s avonds aan de pintxos gaan.

Pacifico: hier eet je fusion (denk Aziatisch, Amerikaans en Spaans door elkaar) voor een zacht prijsje.

De boca Madre: een gezellige en originele Mexicaan die enkel ’s middags open is. Goedkope lunchmenu’s ook.

Het lekkerste brood, de beste koffiekoeken en de Baskische specialiteit Karolina. – een soort gigantische toren van meringue met chocolade en advocaat op- vind je bij Pasteleria Don Manuel. Onderschat zo’n Karolina niet qua hoeveelheid ;).

Naast De Boca Madre zit de hippe burgertent La Brasa Canalla. Met een goede portie frieten als voorgerecht (ze serveren geen frieten standaard bij de burger, ik denk dat dat een cultureel ding is?) had ik al genoeg.

Colombo: voor wie wat meer klassieke kost (denk pasta’s of vlees met aardappelen) wil eten in de buurt van het museum voor Schone Kunsten. Zat goed vol toen wij er waren.

Ontbijten kan bij Cinnamon Coffee en Food Lab. Een typische hipster koffiebar maar met een Spaanse sfeer.

Wij aten in de namiddag heerlijke taart bij Sua San in de buurt van het Guggenheim, maar die keken ons daar raar aan. Want wie eet er nu taart in de namiddag? Voor hen is dat ontbijt. Dus ik zou dit adresje ook zeker voor ontbijt durven opschrijven én voor de lunch maar dan niet achter taart vragen :D. Hun lunchmenu’s zagen er heerlijk uit (ook een goede optie voor veggie/vegan cuisine).

Een plek om te reserveren: pizza bij Coppola. Hipsterpizza aan Belgische prijzen maar wel heel veel keuze. De pizza wordt voor je neus gebakken en had een dunne korst.

Het beste ijs van Bilbao en omstreken vind je bij Gelati, gelati. Het ziet er heel toeristisch en kitsch uit. Maar ze hebben echt honderden originele smaken en geven grote porties. En dat ijs is gewoon echt hemels. Alleen al voor deze ijsjes zou ik willen terugkeren naar Bilbao.

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

De boeken van dit voorjaar

4 juni 202325 mei 2023goannelies5 Comments

De laatste ‘gelezen’-update dateert van half februari. Ondertussen werd er nog wel wat gelezen, ook al was dat iets minder dan normaal door de verhuis. Ik zit momenteel op 15 boeken en ben bezig is nummer 16 en 17. Niet zo slecht ;).

Naar goede gewoonte geef ik de titels in het Engels mee, met een Nederlandse titel tussen haakjes indien het boek vertaald is.

The lady of the loch – Elena Collins

Zoe’s tweelingzus Leah vindt na een stevige dip een nieuwe job als gids in het Schotse kasteel Ravenscraig. Maar ze mag er niet alleen gaan wonen en dus gaat Zoe mee. Eens ze daar zijn voelt Leah zich meteen thuis, maar Zoe voelt een vreemde kilte in het kasteel en ziet ’s nachts een jonge vrouw verschijnen. In de 13de eeuw moeten de dienstmeisjes Agnes en Effie op de vlucht slaan wanneer Robert De Bruce een oorlog voert tegen de Engelse koning Edward I. Ze zoeken hun toevlucht in Ravenscraig.

Een verhaal dat zich afspeelt in Schotland met twee verschillende tijdslijnen. Eerlijk gezegd is dit een boek dat ik al een beetje vergeten was, maar ik heb het toen wel graag gelezen. Er zit veel tempo in dit boek, met een portie avontuur, romance en een geest. Echt een tussendoortje dit.

The marriage portrait (Het huwelijksportret) – Maggie O’Farrell

Wanneer Lucrezia De Medici’s oudere zus Maria sterft, moet zij haar plaats innemen als bruid voor Allessandro d’Este, de nieuwe hertog van Ferrara. Op 15-jarige leeftijd verlaat ze Firenze en na enkele maanden huwelijk is ze ervan overtuigd dat haar man haar wil vermoorden.

De schrijfster van Hamnet kiest opnieuw voor een historische setting en een hoofdpersoon waarvan niet veel geweten is. Dit is veel meer een trage roman dan een historisch verhaal. Het boek is gewoon echt een slow burner en wordt daardoor soms afgekraakt in reviews. Het is gedetailleerd, focust op alledaagse dingen en maakt die soms wat poëtischer dan nodig.

Lucrezia krijgt het karakter van een modern vrouw aangemeten die probeert haar plaats te vinden in een andere tijd dan vandaag. Ik heb wel eens graag een traag, rustig boek en vond dit zeker geslaagd. Maar het is misschien niet voor iedereen.

The shadow of Perseus – Claire Heywood

Danae wordt na een voorspelling van het orakel, dat zegt dat haar zoon zijn grootvader van de troon zal stoten, opgesloten door haar vader. Maar toch vindt ze de liefde waarop ze brutaal verbannen wordt. Samen met haar zoon Perseus probeert ze een nieuw bestaan op te bouwen. Ook Medusa en Andromeda staan voor hun eigen uitdagingen, tot ook zij met Perseus in contact komen.

Heywood is de nieuwste auteur in Griekse mythologie hervertellingen. Haar eerste boek ging over Clythemnestra en Helen van Sparta en is ondertussen in het Nederlands vertaald. In ‘The shadow of Perseus’ volgen we de drie belangrijkste vrouwen in het leven van de jonge held Perseus – Danae, Medusa en Andromeda.

Heywood maakt van hen allen echte mensen die geen mythische krachten hebben of ontmoetingen met helden ervaren. En dat zorgt voor kwetsbare personages. Voor de fans van Circe, A thousand ships en The silence of the girls.

The most beautiful women in Florence – Alyssa Palombo

Simonetta staat in Genua bekend als een ware schoonheid. Ze houdt van kunst en poëzie. Wanneer de Florentijnse bankier Marco Vespucci om haar hand vraagt, accepteert ze dat aanbod. Ze vertrekt uit Genua om een nieuw leven op te bouwen in Firenze, waar ze dankzij de connecties van haar man in contact komt met de Medici’s. Lorenzo de Medici is een beschermheer van heel wat kunstenaars en schrijvers. Wanneer Simonetta Sandro Botticelli ontmoet en die haar vraagt om voor hem te poseren, komt er een meisjesdroom uit.

Gelezen ter voorbereiding van onze trip naar Firenze en als grote Botticelli fan! Het boek gaat over Simonetta Vespucci, de muze van Botticelli. (Fun fact: hij ligt begraven aan de voeten van haar graf, in haar familiekerk). Het is Simonetta die model stond voor zijn beroemdste werk ‘De geboorte van Venus’. Dit boek vertelt haar (toch ook wel trieste) verhaal. Graag gelezen!

Kingdom come – Toby Clements

1470. Catherine en Thomas worden opgeschrikt op Martin Hall wanneer in Lincoln een kleine rebellie uitbreekt op een van koning Edward zijn mannen. Er gaan geruchten dat de hertog van Warwick erachter zit. Niet veel later komt er een advocaat dreigen hen uit hun huis te zetten. En dus moet Thomas opnieuw op zoek naar Lord Hastings in de hoop dat die kan bemiddelen. Terwijl de dreiging van oorlog alweer wat dichterbij komt.

Kingdom come is het laatste boek in de Kingmaker serie die twee gewone mensen, Thomas en Catherine, volgt tijdens de Rozenoorlogen. Ze raken weer in de problemen en het boek eindigt met enkele bloederige veldslagen. Niet het beste boek van de serie, wel een satisfying einde.

The London Séance Society (Het geheime genootschap) – Sarah Penner

Lenna Wickes trekt na de moord op haar zus Evie naar Parijs om in de leer te gaan bij het beroemde medium Vaudeline d’Allaire. Zij maakt contact met geesten van overledenen die vermoord zijn om zo de moordenaar op te sporen. Wanneer Vaudeline een brief krijgt van Mr. Morley om de moord op het hoofd van de London Seance Society op te lossen, keert het duo terug naar Londen.

Dit boek ligt plots in het Nederlands in elke boekenhandel en terecht want het is een goed boek! Wat ik eigenlijk niet had verwacht want het gaat over een dubbele moord binnen een geheim genootschap dat contact probeert te maken met overleden personen tijdens een seance. En dat lijkt een vreemde setting, maar je krijgt een fijn uitgewerkt plot!

The secret wife (De geheime vrouw) – Gill Paul

In 1914 raakt de officier Dmitri Malama gewond tijdens de eerste dagen van WOI. Hij wordt in het ziekenhuis verzorgt door groothertogin Tatjana, een van de vijf kinderen van tsaar Nicholaas II. Ze worden verliefd, maar wanneer Dmitri terug naar het front moet en de Russische bevolking zich tegen de koninklijke familie begint te keren, komt hun leven in gevaar. In 2016 trekt Kitty naar Amerika om een oude blokhut van haar overgrootvader Dmitri op te knappen nadat haar man Tom haar heeft bedrogen.

Opnieuw een verhaal met twee tijdslijnen waarbij we Dmitri volgen tijdens de Russische Revolutie en Kitty -vandaag zeg maar- in Amerika. Een verhaal dat niet zo realistisch is, maar dat toch echt wel lekker wegleest. En zoals je merkt in mijn keuze van verhalen, had ik dat de afgelopen maanden nodig.

The reindeer hunters (Het zustertapijt) – Lars Mytting

Na de dood van Astrid Hekne, ontfermt dominee Kai Schweigaard zich over haar zoon Jehans. Maar na een conflict vertrekt Jehans en hij zoekt zijn weg als rendierjager. Wanneer hij op een dag een groot rendier schiet samen met een Engelsman waarmee hij meteen een band voelt, neemt hij Victor Harrison mee naar Butangen. Kai is ondertussen op zoek naar het verloren gewaande Zustertapijt van de Hekne zussen, en voelt zich nog steeds schuldig over zijn rol in het scheiden van de zusterklokken.

Een tweede deel van een serie die zich afspeelt in het afgelegen dorpje Butangen diep in Noorwegen. Een boek met vele thema’s. Mythologie en bijgeloof worden verweven met de harde realiteit van een veranderend Noorwegen begin 20ste eeuw: de onafhankelijkheid, introductie van de elektriciteit, WOI… En dat met best literair taalgebruik en veel moraal. Speciaal sfeertje, maar ik vond het eerste boek toch beter denk ik.

The puritan princess – Miranda Mallins

Frances Cromwell is de jongste dochter van Oliver Cromwell. Na de burgeroorlog wordt haar vader de belangrijkste man van het land en het gezin neemt zijn intrek in de paleizen van de oude Stuartkoningen. Dan begint een lange discussie of haar vader ook een kroon krijgt, en Frances droomt van een leven als prinses. Maar als prinses kan ze wel eens een belangrijke pion worden in de politiek en mag ze misschien niet kiezen met wie ze trouwt.

Mallins introduceert ons tot de Cromwell familie zoals niemand dat ooit eerder deed. Frances geniet als jongste dochter volop van de luxe die het hof biedt, maar de politieke spanningen die er zijn zorgen ervoor dat ze niet mag kiezen met wie ze trouwt. En dat de Cromwells op elk moment alles dreigen te verliezen. De val van deze familie is even snel en dramatisch als hun opgang en dat brengt dit boek mooi in beeld. Het plot is soms aan de trage kant, maar dat kan ik Mallins wel vergeven, want ze heeft de periode duidelijk goed onderzocht.

En wat las jij zoal de afgelopen tijd? Aanraders?

Met de Museumpas #10: eindelijk naar het KMSKA

28 mei 202325 mei 2023goannelies5 Comments

Na een intensieve verhuisperiode was het dan eindelijk zo ver: een eerste weekend dat we gewoon eens iets leuks konden doen. Het was ook een verlengd weekend én mijn lief zijn verjaardag. Dus tijd om onze Museumpas nog eens boven te halen (en in mijn geval zelfs te vernieuwen 😅). Ze gaven eerst een hele dag regen dus plande ik activiteiten binnen en koos ik voor een dagje Antwerpen. Met dan eindelijk eens een bezoek aan het grootste kunstenmuseum van het land.

Het KMSKA – kort voor Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen – ging in het najaar van 2022 weer open na jaren van restauratie. Dat zorgde voor een heuse mediacampagne en een stormloop op tickets. Toen wij in het najaar naar Antwerpen gingen, planden we dan ook tactisch een bezoek aan het MAS om niet in die drukte te verzeilen.

Ondertussen zijn we een aantal maanden verder en is de storm gaan liggen. We boekten een ticket op een vrijdagvoormiddag (die van het Hemelvaartsweekend) en konden zo meteen naar binnen.

Het KSMKA bestaat vandaag uit enkele ‘oude zalen’ en een heel nieuw museumstuk. De kunstwerken van ‘oude meesters’ zijn te vinden in het oude gedeelte op de tweede verdieping. De ‘moderne meesters’ vind je in de nieuwe zalen, al is er ook soms bewust een mix gemaakt van de twee.

Op de eerste verdieping vind je een uitgebreide – ahum de grootste – collectie van werken van James Ensor. Door ons bezoek aan het James Ensorhuis had ik hier wel wat achtergrond in en vond ik het fijn om de werken eens te bekijken.

In het museum zie je regelmatig rariteiten, zoals de neus in de foto hierboven. In enkele zalen proberen ze bewust interactie aan te gaan met VR-brillen en projecties bv. Er is ook een kinderroute, wat soms wel zorgde voor wat lawaai in bepaalde zalen – maar soit. Het was er eigenlijk betrekkelijk rustig en dat vind ik wel belangrijk in een museum.

Na Ensor, was het tijd voor de klassiekere kunst in het gerestaureerde gedeelte. Met een heleboel werken van Rubens, maar ook Van Dyck, Massijs, Memling, Rodin, Meunier, Magritte… Ik spotte twee Artemisia Gentileschi’s – waar we in Firenze nog naar op zoek waren en die ze momenteel in bruikleen hebben – en het ‘Mary Tudor’ schilderij van Hans Ewouts. Er hangt veel kunst, ik probeer dan ook op enkele werken te focussen.

Moderne kunst ontbreekt zeker niet met o.a. enkele werken van Schmalzigaug, een Dali, nog meer Ensor, Rik Wouters, Permeke…

Naar de derde en vierde verdieping raak je met de befaamde ‘Stairway to heaven’. Op het derde vind je het prentenkabinet en kleine beeldhouwwerken. Op de bovenste verdieping voornamelijk moderne kunst, met hier en daar een ouder werk in een zeer moderne setting met al dat wit.

We waren een dikke twee uur zoet met alles op een gezapig tempo te bekijken. En alles bekijken – dat is onmogelijk hé. Je moet keuzes maken bij welk werk je wel of niet blijft stilstaan. Zo heb ik bv. niet speciaal veel met Rubens (is dit nu heiligschennis? :D), en koos ik daarom voor de iets kleinere werken in het oudere gedeelte. Aangezien de collectie vermoedelijk wel wat zal roteren en er tijdelijke expo’s zijn, vormt dat het perfecte excuus om regelmatig terug te gaan.

Het KMSKA doet de naam ‘museumbeleving’ alle eer aan. Het is een prachtig kunstenmuseum, zo eentje dat ik in het buitenland graag bezoek (sommige zalen gaven mij National Gallery vibes). En nu hebben we dit gewoon weer terug in België.

Een ticket kost 20 euro, wat prijzig is voor een museum in België, maar dan heb je ook wel wat. Bezoek je vaker een museum, dan is een Museumpas zeker aan te raden want dan heb je met het KMSKA al meteen een derde van de prijs terug verdiend ;).

Ben jij al eens in het KMSKA geraakt?

Verhuisd

14 mei 202314 mei 2023goannelies17 Comments

Jawel, ik schrijf dit vanaf mijn keukentafel in onze pasgeverfde living met zicht op de nog niet afgewerkte tuin. Ondertussen is dit twee weken mijn thuis. En het gevoel van ‘op hotel zijn’ is stilaan gaan liggen. De laatste dagen slaap ik ook betrekkelijk beter (nieuw bed voor mij) en ik moet toegeven dat dat een van mijn grotere angsten was. Want als ik niet goed slaap, ben ik niet zo’n aangenaam persoon (ahum :D).

De laatste weken voor de verhuis waren slepend voor mijn lijf en ook mentaal. Ik was niet echt te genieten. En merk dat ik daar nog steeds van aan het recupereren ben. Mijn lichaam is nog niet zo fit als ik zou willen. Maar met rust, vitamine B-12 en de zon die er stilaan toch wat begint door te komen hoop ik dat dit snel betert.

De zoektocht naar een nieuwe structuur is volop bezig, maar ik ben al blij dat het huis zo goed als kan in orde is. Die dozen die er nog staan zijn niet zo belangrijk. De komende (verlengde) weekends dienen om nog wat meer te settelen en nog een paar klusjes in orde te brengen. Ook administratief is er nog wat werk. Maar we zijn waar we willen zijn nu. In een eigen huis, na vijf jaar. Project huis is bij deze afgelopen.

Juni heeft veel mooie dingen in het verschiet. Mijn schoonzus trouwt, we gaan een dubbel weekend naar Werchter (om eindelijk nog eens P!nk te zien!) en een dag of 5 naar Londen (voor een conferentie voor het werk, maar elk excuus is goed voor Londen ;)). Ik heb hier zoveel zin in!

Hoe gaat met jou?

Wat ik ga doen na de verhuis

23 april 202322 april 2023goannelies11 Comments

5 jaar een eigen huis bouwen, dat vreet bijzonder wat tijd en energie. Tijd en energie die ik dus normaal gezien de komende weken/maanden opnieuw ga terugkrijgen en eindelijk aan andere dingen ga kunnen besteden. Ik maakte alvast een inspiratielijstje :).

Bloggen en schrijven. Jes, het vet is hier een beetje van de soep geweest de laatste tijd dus hoog tijd om dit opnieuw op te pikken. Ik heb ook nog heel wat ideetjes voor de boekenblog en de nieuwsbrief die ik bij gebrek aan tijd nog niet heb kunnen uitwerken. Hopelijk kom ik ook terug in een schrijf- en inspiratieflow, want ik heb het toch wel wat gemist.
Journallen. Ik kocht de laatste tijd ~~best~~ veel stationary, maar heb er nog niet zoveel mee kunnen doen. Daarnaast wil ik echt meer gaan journallen om mijn hoofd leeg te schrijven en hier een routinemomentje van maken.
Afspreken met vrienden. Want sommigen onder hen heb ik al schandalig lang niet meer gezien. Ik wil echt terug wat quality time met hen gaan doorbrengen en niet zomaar even snel snel afspreken zoals de laatste jaren soms wel (of soms zelfs niet, danku corona) het geval was.
Structuur zoeken. Een nieuw huis, een nieuw leven wordt wel eens gezegd. Dus ik wil vooral ook mijn tijd nemen om op zoek te gaan naar een structuur die voor mij werkt.

Musea bezoeken, met of zonder de museumpas. Als weekenduitstapje. Heerlijk.
Terug thuis pilates oppakken zoals tijdens de lockdowns. Deed altijd heel goed voor mijn kantoorlijf.
Ontdekken wat ik met mijn vrije tijd wil. Klinkt misschien een beetje bizar, maar ik heb de laatste vijf jaar niet bewust ergens tijd in kunnen stoppen (behalve in het huis). Dan heb ik het over nieuwe dingen leren, cursussen volgen en dat soort dingen. Als ik dus binnenkort weer wat nieuwe energie heb wil ik wel eens bekijken wat ik graag nog zou willen doen, los van het werk. En daar gewoon voor gaan. Misschien is dat pottenbakken, een taal leren of toch ooit iets in bijberoep starten. Misschien is het iets helemaal anders ;).
Boeken lezen, liefst in de zon :).

Chille avondjes zoals deze staan ook op de lijst.

Spontane dingen doen, ergens impulsief naartoe gaan. Lijkt me ook wel eens leuk om een lege zaterdag te hebben en die te kunnen vullen zoals we willen.
Ook eens gewoon een hele namiddag in de zetel naar de koers kijken onder een dekentje zonder te denken ‘ik moet dit of dat nog doen’.
En ongetwijfeld nog 100 andere dingen ;).

Nog even geduld zeker?

Londen #16: The British Museum & the V&A museum

29 maart 202319 maart 2023goannelies4 Comments

In juni 2022 trok ik nog eens naar mijn favoriete stad Londen. Omdat ik al wel vaker over de Britse hoofdstad heb verteld, focus ik voor deze trip in mijn verslagjes op de nieuwe dingen die ik er heb gedaan.

Londen staat bomvol musea, vaak met een uitgebreide collecties en meestal gratis toegankelijk. Ik bezocht best al wat van die grote bekende musea (The National Gallery en The Portrait Gallery, Tate Modern, Museum of London en het Natural History museum). Voor deze vijfdaagse trip viel ons oog op The British Museum en ik wou ook heel graag naar het Victoria & Albert Museum. Ik kan nu al meegeven dat we verliefd werden op die laatste.

The British museum

Het leuke aan op vrijdagavond in Londen zijn is dat vele grote musea langer open blijven. Zo ook The British museum, dat zijn deuren open houdt tot 20u30. The British museum heeft een ontzettend uitgebreide collectie aan wat ik archeologische vondsten van over de hele wereld. De Egyptische mummies, rosetta’s stone en de artefacten uit de Sutton Hoo scheepsramp zijn wereldberoemd en kan je er allemaal gaan bekijken.

Het gebouw waarin het museum huist is ook een plaatje. Het doet denken aan een tempel uit de Oudheid. We liepen er binnen zonder plan en dat was dé fout die we maakten. Het museum is namelijk zo groot met zoveel zalen met telkens duizenden objecten dat de focus van ons bezoek ontbrak.

Uiteindelijk gingen we op zoek naar de Egyptische zalen en keken we naar de mummies. We belanden ook per toeval in de zaal met de steen van Rosetta. Ik zag op een bord dat er regelmatig gratis rondleidingen werden aangeboden, maar die waren niet op vrijdagavond. Het zou een les zijn die ik meenam naar de V&A.

Blikvanger is de prachtige koepel op het binnenplein, The Queen Elizabeth II Great court, die na restauratie opnieuw geopend werd in 2000.

Uiteindelijk liepen we er anderhalf uur rond en besloten we dan op zoek te gaan naar eten in Soho. We belanden opnieuw bij Pho voor een goede portie Aziatisch eten. The British museum viel zeker niet tegen, maar het zal niet mijn favoriete trekpleister worden bij een bezoekje aan Londen. Ik hou wel alle tijdelijke tentoonstellingen in de gaten want die zijn vaak de moeite, dus zo krijgt dit museum hopelijk eens een tweede kans.

Victoria and Albert Museum

Twee dagen later deden we van een rustige zondagochtend en namen we de metro naar Kensington South. Zo kom je bijna onmiddellijk uit op Museum Street waar je The Natural History Museum, The Science Museum en dus ook de V&A vredig naast elkaar kan vinden. De V&A was ons doel voor de voormiddag.

Bij binnenkomst zagen we op het bord met tours dat er binnen een half uur een gratis highlights tour was en we besloten die te volgen. Eerst namen we nog een kijkje in de zaal met beeldhouwkunst, waar ook een uitgebreide collectie van Rodin te vinden was. Ik was onmiddellijk positief verrast over het uitzicht van de museumzalen en de manier waarop alles tentoongesteld stond.

De Highlights Tour bleek een groot succes. Perfect voor een eerste kennismaking. In een kleine groep nam de gids ons mee langs een paar topstukken van het museum, tegelijk vertelde ze over de geschiedenis en de architectuur van het museum. De tour duurde in totaal een uur. Er was tijd voor vragen en grappige anekdotes.

Het museum is ontstaan nadat de collectie van The Great Exhibition in Hyde Park in de 19de eeuw georganiseerd door Prince Albert – de man van koningin Victoria – een permanent onderkomen zocht. De doelstelling van het museum is altijd educatie geweest.

Dat is ook de reden dat er twee zalen met cast courts zijn. Dit zijn namaak pleisterwerken (ook uit de 19de eeuw) van echte monumenten Zo staat de David van Michelangelo er en ook de graftombe van Eleanor Of Aquitaine kan je terugvinden. De casts zijn veelbesproken en een tijdje niet publiek zichtbaar geweest, voornamelijk omdat het niet gaat om de echte kunst. En dat vinden sommige experten niet kunnen.

Maar ondertussen zijn sommige echte werken vernield of in slechtere staat dan de namaak casts waardoor ze toch van onschatbare waarde zijn. Ik vond de cast courts misschien wel de leukste zalen om in rond te lopen.

Op de benedenverdieping is alles ingedeeld volgens fysieke locatie. Afrika, Amerika, Azië, het Midden-Oosten… Mijn favoriete highlight was Tipu’s Tiger. Deze werd meegenomen door de Engelse soldaten nadat het regime van Tipu viel. Verder is er een klein zaaltje met unieke juwelen, fotografie en ook heel wat schilderijen op de eerste verdieping. Te veel om in één keer te bekijken, maar dankzij de tour hebben we toch voldoende meegekregen.

In de prachtige binnentuin heb je ook een goed zicht op de architectuur van het oude gedeelte van het gebouw en kan je even uitblazen.

De voormiddag vloog voorbij waardoor we nadien niet lang meer in Kensington bleven. We liepen nog even Hyde Park in en gingen langs Kensington Palace met de mooie Sunken Garden.

Er staan nog heel wat andere Londense musea op de lijst, maar de V&A werd een nieuwe favoriet. The British Museum wil ik eens een nieuwe kans geven door er ook een tour te gaan volgen.

Wat is jouw favoriete museum in Londen?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Wat me bezighoudt #5

19 maart 202317 maart 2023goannelies7 Comments

Wat me bezighoudt de laatste tijd lijkt wel allesbehalve schrijven. Alhoewel er recent nog een nieuwsbrief bij elkaar werd gepend en ook de boekenreviews elkaar opvolgen op de boekenblog. Het is eigenlijk vreemd hoe ik tijdens de ruwbouw er in bleef slagen om elke week iets online te gooien hier, en ik – pas exact 5 jaar later – afhaak. Maar ik kom terug, er is licht aan het einde van de tunnel. Gelukkig is mildheid mijn jaarthema.

Heel concreet verhuizen het lief en ik ten laatste begin mei. We noemen ons huis nog steeds de bouw, omdat we nog een paar laatste zaken aan het afwerken zijn. De komende tijd moet de focus dan ook liggen op er een huis van maken in plaats van een werf. En daar kijk ik even hard naar uit, als dat ik er tegenop zie. Lijkt me normaal denk ik dan.

Op het werk is de voorjaarsdrukte best aanwezig. Ik vind dat fijner dan met mijn vingers draaien, maar het voelt even als alle hens aan dek. Ik organiseerde ook weer ons teambuildingsweekend. Deze keer sliepen we in Mol en konden we dus niet anders dan een editie van De Mol organiseren. Het was enorm veel werk – zoals steeds meer dan je op voorhand denkt. We hebben zelf elke proef in elkaar gestoken, mollen (het waren er twee) gebriefd, filmpjes opgenomen en dan nog de praktische organisatie van slapen, eten enz. Maar het was echt geweldig. Ook toevallig nog goed weer. Ik kon me geen beter werkweekend voorstellen. En ik ben stiekem wel heel trots op wat we gedaan hebben. Het was de beste editie die ik al mee in elkaar heb gestoken en ik ben er nog niet uit of ik volgend jaar de fakkel wil doorgeven, of nog met een zotter idee op de proppen kom.

Ik ben ook terug bijna permanent op kantoor. En nu de de start van de allereerste lockdown (en dus ook de start van thuiswerk) drie jaar achter ons ligt, is het wel raar hoe de dingen terug normaal geworden zijn. Ik voel terug volledig de vibe van kantoor zoals vroeger en hoewel het soms wat stiller mag, ben ik daar blij mee.

Wat ook drie jaar geleden is mijn citytrip met Leen naar Valencia. Toen de scholen en horecazaken in België sloten, wisten we nog niet goed wat Spanje zou doen. Gelukkig raakte we nog wel thuis, toen ook de Spaanse overheid het woord lockdown in de mond nam. Hoog tijd dus voor een volgend trip samen en over een dikke week vertrekken we naar Firenze. De stad van kunst en geschiedenis, twee zaken waar ik enorm van hou. En van pizza, pasta, gelato en goede wijn. Daar hou ik op dit moment misschien nog wel wat meer van. Hopelijk is de zon van de partij.

Ik kijk sowieso uit naar de lente, en naar de zomer. In ons eigen huis. Met wat vrije tijd en sociale momenten, twee dingen die ik enorm heb gemist. Ik merk dat ik de laatste tijd terug wat meer aan het nadenken ben over wat ik wil doen. Waar ik tijd in wil gaan stoppen. Voorlopig is er nog een zee aan mogelijkheden en dat voelt fijn aan. Schrijven is sowieso wel een van de dingen die ik weer ga oppakken.

Het zal hier dus de komende weken nog wat op en af zijn. En dat is oké.

Ik wil vooral horen hoe het met jullie gaat? Vertel?

Over

26 februari 202325 februari 2023goannelies6 Comments

Soms loopt het hoofd over van gedachten. Over wat voorbij is of wanneer het voorbij zal zijn. Over het lief en hoe lang dit nog goed zal zijn of goed zal blijven aanvoelen. Over vriendschappen en of die niet te vaak vanzelfsprekend worden genomen. Over eenzaamheid, of vooral de angst daarvoor. Over werk en of mijn plek daarbinnen nog mijn plek is.

Over mezelf en wat ik wil of voel of denk. Over anderen, en hoe het hen vergaat. Over de wereld die lijkt te vergaan. Over het klimaat, oorlog, armoede, haat en racisme. Over waar de verdraagzaamheid naartoe is en of die ooit terugkomt. Over heengaan zonder terugkomen, over wat hierna zal komen.

Over hoe het leven er over dertig jaar zal uitzien. En over wie mij dan graag zal zien. Over voor wie ik er dan zal zijn, en hoe ik zal zijn.

Allemaal zorgen die in het hoofd kruipen. Die je daar tegen je eigen wil moet ontvangen en een plek geven. Die plek innemen van andere dingen.

Maar dat is ook net het enige wat ik kan doen. Ze binnenlaten en laten zijn. Het licht uitdoen en gaan slapen. Want het zijn zorgen voor morgen, en tegen de volgende ochtend hebben die meestal voldoende tijd gehad om op te ruimen. Zodat er weer plek over is voor andere dingen.

We hoeven onze gedachten niet altijd serieus te nemen.

Valencia #4: ciutat vella en de jardin botanico

22 februari 202322 februari 2023goannelies2 Comments

In maart 2020 (jawel, vlak voor de eerste lockdown) vertrok ik voor 5 dagen naar Valencia. Ik deed hier al eens een uitgebreid verslag van hoe die reis is verlopen in tijden van corona. Vanaf de vierde dag sloten restaurants en bezienswaardigheden hun deuren. Gelukkig zaten wij op een Airbnb appartement waar we zelf ons potje konden koken. Valencia is en blijft een populaire citytripbestemming en de stad is dat ook helemaal waard volgens mij. We hebben uiteraard niet ons volledige lijstje kunnen afwerken, maar we hebben toch wel een aantal hele fijne dingen gedaan. En die tips deel ik graag met jullie.

Op onze derde dag stond de oude stad, of ‘ciutat vella’ in het Spaans, op het programma. Starten deden we met een bezoekje aan een van de mooiste treinstations die ik al heb gezien, het noordstation.

Estacion Du Nord en plaza de toros

De opvallende voorgevel van het noordstation met de arend *on top*.

De voorgevel valt meteen op. De arend bovenaan staat symbool voor snelheid, daarnaast zie je in de gevel het wapenschild van Valencia en enkele symbolen, waaronder sinaasappels, voor de landbouw. Maar de echte schoonheid van dit station schuilt binnen in de lokettenhal. Die hal is rijkelijk versierd met miniatuurtegeltjes, opnieuw vol symbolen die verwijzen naar de landbouw. Je vindt er ook de tekst ‘goede reis’ in verschillende talen.

Naast het treinstation vind je de inkom van het plaza de toros, een stierenarena in neoclassicistische stijl. De buitenkant telt vier verdiepingen met een zuilengallerij. Langs buiten best een mooi gebouw, dat tijdens de Fallas nog echt wordt gebruikt.

Ik ben zelf anti stierengevechten (of ander entertainment waarin dieren ‘gebruikt’ worden. Ik kan me daar echt kwaad om maken, maar dat is een ander verhaal :)). Dus voelde ik niet meteen de nood om binnen een kijkje te gaan nemen.

Torres de quart

We wandelden verder langs de buitenring van de oude stad richting de torres de quart. Eén van de twee nog authentieke stadspoorten die vroeger de oude stad omringden. De stadsmuur met de torens werd gebouwd in de 15de eeuw en ze werden ooit gebruikt als gevangenis. Voor slechts twee euro brachten we een bezoek aan deze torens. We waren er zo goed als alleen. Het was nog vroeg.

Jullie weten waarschijnlijk al wel dat ik een beetje een zwak heb voor oude kastelen en torens. De torres de quart zijn niet groot, maar de oude muren ademen geschiedenis. Helemaal vanboven heb je ook een mooi uitzicht op de binnenstad.

Uitzicht op de binnenstad vanop de torres de quart.

Jardin botanico

Op voorhand hadden we in de reisgids gelezen dat Valencia een mooie botanische tuin had waarin ook straatkatten worden opgevangen. Planten en katten, dat is zowat de ideale combinatie voor Leen en mij, dus ging de jardin botanico meteen op de must-see lijst. Voor 2,5 euro kan je er naar binnen.

De jardin botanico is deel van de universiteit van Valencia en bevat planten uit alle continenten. Al snel, kwamen we heel wat katten tegen die er lagen te zonnen op een bankje, of tussen de planten. Het domein van de botanische tuin is groot. Met enkele serres, een cactustuin, een kruidentuin… Voldoende om meer dan een dik uur rond te dwalen of even bij te komen op een bankje.

Mercat central

Na dit bezoek keerden we terug richting het stadscentrum. We wilden voor de middag nog even stoppen in de markthal, de mercat central. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet echt veel verwachtingen had op voorhand. Elke stad heeft wel een overdekte markthal, maar toen ik binnenstapte viel mijn mond open. Wat een prachtige binnenkant. Ik werd meteen verliefd op de koepel.

De Mercat central is de grootste overdekte markthal van Europa met meer dan 1.200 kraampjes. De markt werd in 1928 geopend in modernistische stijl en is gebouwd in ijzer, glas en keramiek. Onverwachte topper dit. Ik vind het zalig wanneer een stad me zo kan verrassen.

Na het zien van al dat eten, hadden we zelf ook wel honger gekregen. We zochten een plekje uit bij La Jungla, een vegan lunchtent in een gezellig straatje van de oude stad.

En wat we in de namiddag deden, dat is voor een volgende keer :).

Wat is jouw favoriete plekje van Valencia?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

De boeken van de winter

19 februari 202317 februari 2023goannelies3 Comments

Mijn vorige boekenupdate dateert alweer van eind oktober, toen sprak ik nog van een Indian summer. Ondertussen is de winter wel echt al een tijdje bij ons. Ik las de afgelopen periode 11 boeken, waarvan een dikke klepper die heel december in beslag nam. Ik geef de titels mee in het Engels wanneer ze nog niet zijn vertaald.

Nefertiti – Michelle Moran

De familie van de zussen Nefertiti en Mutnodjmet heeft altijd dichtbij de Egyptische troon gestaan. Wanneer de troonopvolger overlijdt wordt Nefertiti uitgehuwelijkt aan diens jongere broer Amunhotep. Maar die de zonnegod Aten vereren en heeft wilde plannen om een nieuwe hoofdstad te bouwen. Wanneer hij pharaoh wordt verandert hij zelfs zijn naam in Achnaten. Nefertiti moet haar man dus proberen intomen op vlak van geloof, want in het noorden proberen de Hittiten terrein terug te winnen. En dan is er nog Achnaten’s andere vrouw Kiya en haar familie die maar al te graag de macht naar hen toe willen trekken. Ondertussen probeert Mutnodjmet een leven op te bouwen in de schaduw van haar zus, maar dat is niet gemakkelijk.

Een boek over de dramatische 18de dynastie waarin de mysterieuze farao Nefertiti een hoofdrol speelt. Het verhaal wordt verteld vanuit haar zus. Dit was voor mij een mooie kennismaking met de historische personages uit die tijd. Moran schrijft vlot en schreef nog twee andere boeken over de Egyptische tijd. Ze weet een geloofwaardig verhaal neer te pennen, ook al weten we niet wat er echt is gebeurd. Een aanrader voor iedereen die eens een andere setting wil en graag kennismaakt met de rituelen van de Egyptenaren in een woelige tijd.

De duivel en de duistere diepte (The devil and the dark water) – Stuart Turton

Arent Hayes scheept met zijn meester Samuel Pipps, een bekende detective, in op de Saerdam. Het schip vaart van Batavia naar Amsterdam en heeft de mysterieuze vracht De Vinding aan boord. Generaal Jan Haan hoopt er politiek mee op te klimmen. Vlak voor de inscheping, wordt Pipps echter aangehouden door Jan Haan en opgesloten tijdens de overtocht. Daarnaast wordt de Saerdam dan ook nog eens vervloekt door een leproos die voor hun ogen vermoord wordt. Arent moet nu zonder zijn meester het mysterie ontrafelen en krijgt daarbij de hulp van Haan’s vrouw Sara Wessel.

Een soort thriller/mysterie zoals je die nog nooit las. Turton lijkt wel zijn eigen genre uit te vinden. Het verhaal speelt zich af op een fictieve boot en een schip is een van mijn favoriete settings. Turton verweeft moeiteloos een hele cast karakters in het verhaal. Die allemaal de dader kunnen zijn. Met amateur detectives Sara en Arent schept hij een inventief duo dat op zoek moet naar de waarheid. Daarnaast creëert hij een magische duivel in Oude Tom, waardoor dit verhaal plots een flinke teug magisch realisme krijgt. Speciaal dit, maar graag gelezen.

Jane Seymour, the haunted queen – Alison Weir

Jane Seymour besluit dan toch geen non te worden en na een familieschandaal verlaat ze haar thuis Wulfhall om hofdame te worden van koningin Catherine. Maar de koning is verliefd op Anne Boleyn en wil een reformatie starten. Wanneer Anne er niet in slaagt de koning een erfgenaam te schenken, vangt Jane Henry’s oog.

Jane Seymour is met voorsprong mijn minst favoriete vrouw van Henry VIII door haar korte regeerperiode. Weir slaat voor mij de bal hier dan ook mis. Ze gaat het verhaal wat opleuken door een extra zwangerschap te verzinnen en Anne Boleyn’s geest op te roepen. Ik vond wel de laatste hoofdstukken rond Jane’s dood bijzonder interessant vanuit medisch perspectief en heb daar toch iets van opgestoken.

Eiland in de wolken (Spindrift)- Tamara McKinley

Na de dood van haar man wil Christy vanuit Australië alleen op reis naar het Schotse eiland Skye, waar ze geboren is. Haar familie vindt dat geen goed idee en dus gaan haar kleindochter Kathryn en dochter Anne, met wie Christy in onmin leeft, mee. Eens aangekomen op Skye wordt Christy overspoeld door nare herinneringen, het is tijd om haar verhaal te vertellen.

Tamara McKinley schrijft verhalen à la Lucinda Riley die zich afspelen in Australië (of zoals in dit geval in Tasmanië). Ik koos dit boek omdat er zich ook een deel afspeelt in Schotland (Skye). Het boek gaat over de highland clearances in Schotland en de Australische goudkoorts in de 19de eeuw. Maar las daarnaast vooral als een soort chick-lit. Op een of andere manier raakte dit boek me niet zoals haar andere werken. Ik bleef dus wat op mijn honger zitten.

Miss Austen – Gill Hornby

Cassandra Austen keert terug naar Kintbury op zoek naar oude brieven tussen haarzelf, haar zus en hun vriendin Eliza Fowles. Eliza’s dochter Isabella moet verhuizen na de dood van haar vader en dus wordt het huis leeggehaald. Maar Cassandra, die zich ontfermt over het nalatenschap van haar geliefde zus en auteur Jane Austen, wil niet dat bepaalde brieven gelezen worden door anderen.

Een schattig boek over de zussen Jane en Cassandra Austen. Met een focus op het niet zo eenvoudige leven van een vrijgezelle vrouw in de 19de eeuw. Het boek leest wat weg als een Jane Austen roman, maar verwacht geen boeiend mysterie rond Jane. Het gaat hier vooral om het sfeertje dat het boek probeert neer te zetten. Blijkbaar gaan ze hier ook een serie of film van maken binnenkort.

When Christ and his saints slept – Sharon Kay Penman

Wanneer de erfgenaam van de troon omkomt tijdens de ramp van The White Ship duidt Henry I zijn enige legitieme dochter Maude aan als toekomstige koningin. Hij heeft nochtans een heel leger aan bastaardkinderen waaronder de charismatische Robert en de jonge Ranulf. Maude wordt uitgehuwelijkt aan Geoffrey Plantagenet, de lord van Normandië. Het huwelijk is liefdeloos maar brengt wel zonen voort. Wanneer Henry sterft is Maude echter te laat terug in Engeland om de kroon te claimen, haar neef Stephen is al erkend als de nieuwe heerser. Maar Maude legt zich er met hulp van haar stiefbroers niet bij neer. En zo begint de Anarchie.

Deze konden jullie al terugvinden tussen mijn favorieten van 2022. Het is een dik boek en ik deed er dan ook lang over. Maar ik genoot van dit door en door historisch verhaal tijdens de middeleeuwen in Engeland. Penman is één van de beste in het genre maar overleed jammer genoeg onverwacht enkele jaren geleden. Aanrader waarvoor je even je tijd moet nemen.

Circe (zelfde titel in NL als EN) – Madeline Miller

Circe is de dochter van de zonnegod Helios en zeenimf Perse. Ze is de lelijke dochter met een stem als een mens en zonder speciale kracht zoals haar broers en zus. Wanneer ze bij toeval toch haar kracht ontdekt door wraak te nemen op een andere nimf wordt ze verbannen naar het eiland Aiaia.

Jullie weten al wel dat ik verzot ben ik op hervertellingen van de Griekse mythologie. Circe is zo’n boek dat ik heb opgespaard en dat de favorietenlijst van 2023 zal halen. Miller is bekend van haar Tiktok-famous boek ‘Een lied voor Achilles’. Met Circe doet ze het opnieuw, al is het een totaal ander boek. Wat minder drama en iets volwassener. Circe is een personage dat aan je blijft plakken.

De schaduwkoning (The shadow king) – Maaza Mengiste

Hirut wordt als wees opgenomen in het gezin van kolonel Kidane en zijn wispelturige vrouw Aster. Wanneer Mussolini’s troepen Ethiopië binnenvallen moeten Hirut en Aster het leger volgen om de gewonden te verzorgen. Maar Hirut wil zelf vechten.

Een boek over de inval van Mussolini in Ethiopië in 1935. Een vergeten oorlog, maar indertijd was dit een hot topic in de aanloop naar WOII. Mengiste was hiermee genomineerd voor de Man Booker Prize. Verwacht je dus aan een literair dromerig werk zonder de nodige leestekens (een trend tegenwoordig). Ik had liever een rechttoe rechtaan verhaal gehad over drie vrouwen die meegesleurd worden in de oorlog. Graag genoeg gelezen, maar geen nieuwe favoriet.

The alchemist’s daughter – Mary Lawrence

Bianca Goddard is vervreemd van haar vader, een alchemist die in The Tower opgesloten was omwille van een complot tegen Henry VIII. In haar huis in Southwark helpt ze anderen met medicijnen. Wanneer haar vriendin Jolyn komt klagen over maagklachten, geeft ze haar iets waarna ze onmiddellijk overlijdt. Ze is overduidelijk vergiftigd. Nu moet Bianca haar onschuld proberen bewijzen, maar wie wou Jolyn kwaad doen?

Een licht historisch mysterie dat zich afspeelt in Southwark, Londen, in 16de eeuws Engeland. Maar de focus ligt volledig op de moord van Joleyn en er komen bijna geen historische personages in voor. Het boek leest vlot en was een ideaal treinboek. Maar Bianca was niet het soort hoofdpersonage dat me bijbleef, waardoor ik nog niet weet of ik de volgende delen uit de serie zal lezen.

Russische rozen (Lost roses) – Martha Hall Kelly

Eliza Ferriday reist naar Rusland om haar vriendin Sofia en petekind Max te bezoeken in St-Petersburg. Maar het volk op het platteland is daar uitgehongerd en keert zich tegen de tsaar en de elite. De revolutie is niet meer af te wenden. Wanneer Eliza terug in Amerika is stoppen op een dag de brieven van Sofia.

Een warm boek over drie verschillende vrouwen tijdens WOI en de Russische Revolutie. En die Revolutie boeit me enorm. Eliza Ferriday is gebaseerd op een echte vrouw die Russische emigranten in Amerika opving. Het boek is dramatisch en zit vol toevalligheden, maar het kon me bleven boeien tot het einde. Martha Hall Kelly schreef nog twee boeken over de Ferriday familie.

The royal secret – Andrew Taylor

Lord Arlington’s clerk Abbott sterft in verdachte omstandigheden en Marwood moet op zoek naar papieren die hij zou hebben meegenomen. Dit brengt hem tot bij de Blue Bush taverne en een mysterieuze Nederlander Van Riebeeck. Cat is ondertussen aan de slag als architect voor Lord Arlington en werkt ook voor Mr Fanshawe die een leeuw huist in zijn stallen en connecties heeft met Van Riebeeck.

Deel vijf van een van mijn favoriete series die zich afspeelt in de nadagen van de grote brand van Londen. James Marwood en Cat Lovett komen elkaar opnieuw tegen in een case die leidt tot in het hart van het hof van Charles II. En of James en Cat nu wel of niet op elkaar vallen, dat ga ik nog niet verklappen ;).

Zo, een lange post met veel leestips. Wat las jij zoals de afgelopen tijd?

De zelfzorg paradox

12 februari 2023goannelies8 Comments

In periodes zoals deze – waarbij het druk is op alle vlakken (de bouw, het werk en hier en daar nog wat andere verplichtingen), het buiten donker en koud blijft en mijn lichaam dus voortdurend vraagt om rust maar ik die niet altijd kan geven – is zelfzorg belangrijk.

En over zelfzorg worden boeken volgeschreven en heel wat adviezen gegeven. Maar voor mij snijdt dat mes aan twee kanten. Ik kan mezelf een avond rust met chocola of een zak chips gunnen en dat zelfzorg noemen. Ik kan een avond sporten en daarvoor of daarna gezond eten evenzeer zelfzorg noemen. En die twee dingen lijken elkaar tegen te spreken en toch vallen ze beiden voor veel mensen onder zelfzorg.

De vraag is hoe vaak het gezond is om toe te geven aan wat je in zo’n periodes op korte termijn wil: de zetel, alleen zijn en veel suikers. Of dat het dan net beter is om op lange termijn te denken aan je gezondheid. Beweging, gezond eten, slaap, toch wat sociaal contact… het lijken wel de basisprincipes van een goed gevoel.

Ik denk niet dat ik per se kies voor het ene of het andere. In de winter is dat zetelgedrag gewoon eenvoudiger. Al sleep ik me twee keer per week naar de dansles, hoe weinig zin ik daarin ook heb, ik kom altijd ‘beter’ terug.

Ik denk dat de sleutel tot succes dus ligt in balans. Zoals zo vaak. In streng zijn voor jezelf, maar niet te streng. Zodat er ruimte is om jezelf te belonen.

Het gaat misschien nog veel meer om de juiste keuzes maken voor jezelf. Grenzen stellen en die bewaken. En de grens kan dan zijn dat je veel wil bewegen, gezond wil eten en onder de mensen moet komen. Maar zolang die avond zetelhangen dat niet bedreigt, is het allemaal prima.

Is zelfzorg voor jou net streng zijn of toch eerder toegeven aan de kleine geneugten des levens?

Over het Verhaal van Vlaanderen

22 januari 202321 januari 2023goannelies8 Comments

Ik dacht hier eigenlijk eerst een nieuwsbrief aan te besteden, maar dat zou te hard breken met het format, dus doe ik het maar hier. Een verhaal over een verhaal.

Even wat context. Wie mij al iets langer volgt weet dat ik gefascineerd ben door geschiedenis, meer bepaald Europese middeleeuwse geschiedenis – als ik daar dan toch echt een term moet opplakken. Een hobby die zich uit in de boeken die ik lees, de series die ik kijk en de content die ik schrijf in mijn In Another Era nieuwsbrief. En geschiedenis kan je, zeker in België, best een nichehobby noemen. Historische romans over de middeleeuwen worden hier niet zo vaak geschreven, laat staan vertaald. Voor kostuumdrama’s is er weinig budget en ingekochte historische series belanden vaak buiten prime time op tv (of helemaal niet).

Tot nu: Het Verhaal van Vlaanderen brengt op zondagavond op één de geschiedenis van Vlaanderen tot leven in een docuserie – laat ons het zo noemen. Hierbij vallen ze terug op het in het buitenland gekende format waarbij documentaires een mix zijn van reenactments, waarbij acteurs scenes naspelen, en experten die daartussen meer uitleg geven. Bij ons doen ze er ook nog gratis en voor niets een presentator à la Tom Waes bij die met zijn rubberen laarzen en plat Antwerps accent in een Limburgs veld staat. Vlaamser kan niet.

Soit. Geschiedenis in prime time. Het moet zowat de eerste keer zijn. En dat alleen al vind ik fantastisch.

En toen was er al die heisa waar ik liever niet verder op inga. Met een diploma Communicatiewetenschappen op zak maak ik mij niet meer druk in journalistiek, media of framing. Er is door de makers inderdaad voor een frame gekozen, dat van het Vlaamse grondgebied. Mits af en toe een oversteek naar Wallonië, wat ik best grappig vind. Het verhaal van België had ook gekund, maar ons landje bestaat nog maar sinds 1831 natuurlijk. En het gaat om een programma van de Vlaamse televisieomroep. Is dat dan nationalistisch? Proberen ze hier een sentiment op te wekken door de selectie van bepaalde gebeurtenissen?

Eigenlijk doen ze niet meer dan ik met mijn nieuwsbrief. Bij elk verhaal dat ik schrijf kies ik een perspectief. Ik beslis over wie of wat ik schrijf en sluit daarbij meteen andere dingen uit. Om het eenvoudiger over te brengen skip ik soms gebeurtenissen, of ik vermeld niet iedere persoon die ermee te maken heeft. Ik kies met andere woorden een frame voor het verhaal dat ik wil vertellen. En daarmee sluit ik altijd andere perspectieven, andere frames, uit.

Dat doet het Verhaal van Vlaanderen ook. En zo gebeurde het dat ik wat teleurgesteld was in de aflevering van de Romeinen. Want er is daar zoveel over te vertellen en natuurlijk moeten de Eburonen aan bod komen, maar die kapen dan heel de aflevering. Zodat zelfs Julius Caesar een voetnoot wordt. Maar hey, ze spraken het al uit als Caesar en niet als Cézar, een mens kan niet alles hebben.

Het maakt mij eigenlijk niet zo uit wat dit programma teweeg brengt. Of dat er nu meer mensen iets gaan opzoeken over wat verteld wordt, of net na het bekijken van de afleveringen er nooit meer aan denken. Misschien zijn er wel die een vlag van de Vlaamse Leeuw te voorschijn toveren om nadien de spreekwoordelijke Bastille te bestormen (spoiler: ain’t gonna happen). Misschien zijn er die nooit meer gaan kijken na aflevering één. Misschien stelt de volgende aflevering mij opnieuw teleur.

Het is eens iets anders in prime time. En als dit ook maar een paar mensen hun verbeelding doet prikkelen of hun interesse wekt, of schoolkinderen helpt bij het studeren van hun geschiedenisboeken is het voor mij allemaal prima.

Dat er mensen zijn die zich kunnen opwinden over nationalistische frames terwijl ze ook gewoon kunnen wegzappen of een goed (geschiedkundig) boek kunnen lezen, begrijp ik dan weer minder. Maar het zal ongetwijfeld aan mij liggen.

P.s. Voor de Nederlanders onder ons: blijkbaar bestaat er ook iets als het Verhaal van Nederland dat een tijdje geleden op tv was? Het gaat om hetzelfde concept.

Mildheid

15 januari 202312 januari 2023goannelies7 Comments

Ongetwijfeld zwicht ik over een paar weken toch en maak ik een lijstje met doelen voor 2023. Maar op dit moment ben ik nog eerder in een soort van reflectieve bui. Hoe was 2022 voor mij en waar ik wil op focussen in 2023?

En er is steeds één woord dat naar boven komt in mijn hoofd dat alles omvat: mildheid. Milder zijn voor mezelf in eerste instantie. Wie mijn jaaroverzicht las, weet dat het niet het makkelijkste jaar was mentaal en qua fysieke gezondheid. Niets om me enorm hard zorgen in te maken, maar door de bouw moest ik mezelf vaak echt tot het gaatje uitdagen op beide vlakken.

En het is stilaan tijd om daarmee te stoppen. Om rust, stilte en mildheid toe te laten. Om de boel de boel te laten zijn. En om te kiezen voor wat mijn hoofd en lijf nodig hebben. ‘Stomme’ creatieve hobby’s, veel lezen, journallen, naar buiten en het allerbelangrijkste misschien: op mijn eigen tempo beginnen leven. In het volle huis waar ik momenteel mijn tijd doorbreng is daar vaak geen ruimte voor. Dingen moeten ‘nu’, ook al ontbreekt mij het ‘nu’ aan energie.

Als ik mijn hoofd en lijf net die keuze kan beginnen geven, de keuze tussen nu of straks, tussen stil of luid, tussen actie of rust… is het meteen eenvoudiger om milder te worden.

Om nee te leren zeggen. Om ja tegen zeggen tegen rust, of net die sociale afspraak die me energie zal geven. Om mijn agenda te beheren zoals ik dat wil.

Om ermee te stoppen mezelf voortdurend de grond in te boren, mezelf te verontschuldigen voor het feit dat ik soms andere noden heb of andere keuzes wil maken.

Als ik er in 2023 in slaag om milder te zijn voor mezelf, is het jaar geslaagd. Al de rest is bonus.

Heb jij ook een focuswoord voor 2023? Of eerder een lijstje met doelen?