Voor ik mijn ervaringen ga beginnen typen even een kanttekening: al wat er nu in de wereld gebeurd is ontzettend erg, angstaanjagend en zo belangrijk om serieus te nemen. #Blijfinuwkot enzo. Ik neem het Coronavirus 200% serieus. En deed dat ook tijdens mijn citytrip. Misschien had ik ergens een andere beslissing kunnen of moeten nemen (niet gaan bv, of ter plaatse nog meer gaan binnen zitten…). Maar nogmaals: ik ben tijdens de hele trip altijd heel voorzichtig geweest en meer had ik onder de gegeven omstandigheden niet kunnen doen.
Soit, ik vertrok op 15 maart dan toch met het vliegtuig naar Valencia. Er was daar op dat moment geen sprake van een besmettingshaard en er was geen negatief reisadvies. Er waren wel enkele hygiënemaatregelen die we in acht moesten nemen en dus had ik de nodige extra papieren zakdoekjes en ontsmettingsdoekjes mee.
De eerste dag liep vlot. Onze vlucht was perfect normaal, we arriveerden in een groot en en schoon appartement net buiten het centrum van de Spaanse stad. We deden een street art wandeling onder begeleiding van een gids in de wijk El Carmen. Onze groep bestond slechts uit vier personen. Wij twee, een Duitse man en een Amerikaanse vrouw. Die laatste wist al niet zeker of ze zou thuisraken omdat Trump toen al sprak van de grenzen te sluiten.
De gids vertelde ons ondertussen dat het grootste event van Valencia, Las Falles, dat een week later zou starten, was afgelast. Het zou de eerste keer sinds de Spaanse burgeroorlog zijn dat Las Fallas niet doorgaat. Las Fallas is goed voor 15%(!) van de jaarlijkse omzet die Valencia uit toerisme haalt.
De dag erop trokken we richting de zee. Het was mistig en het strand was daardoor niet zo bevolkt. In de haven was het doods en stil. In de namiddag kwamen we uiteindelijk bij de Ciutat de les Arts i les Ciències, één van de topattracties van de stad. Er waren wel wat andere toeristen, maar we moesten niet aanschuiven bij de Instagramwaardige Valencialetters. Noch vloekte ik omdat er weer een toerist niet had gezien dat ik een foto wou nemen en ergens heel erg in de weg bleef staan.
’s Avonds werd ik voor het eerst wat ongerust. De berichten van het thuisfront waren niet zo positief. Er was een persconferentie gepland. Wij hadden verwacht dat ze scholen gingen sluiten. Maar cafés en restaurants? Dat leek plots hallucinant. In Spanje was die dag alles nog open en kwamen we net van paellarestaurant.
De dag erop stond de oude stad op het programma. Deze keer dus recht in hét toeristische gebied. We bezochten de ‘Torres de quart’ en kwamen slechts drie andere toeristen tegen. In de botanische tuin liepen iets meer mensen rond. We ontsmetten onze handen op een bank in de zon.
Wat later bezochten we een kerk die in elke reisgids werd aangeprezen als de Sixtijnse kapel van Valencia. De mensen aan de ticketbalie waren zo vriendelijk en smeekten ons bijna om een combiticket voor een andere kerk iets verderop te kopen. Het was slechts 1 euro extra. We kochten zo’n ticket en kregen persoonlijke begeleiding in de kerk voor we de audiogids opzetten. Bij het weggaan wees dezelfde persoon ons super enthousiast de weg naar de andere kerk. Ik vroeg hem of ons ticketje voor die kerk ook nog geldig zou zijn de volgende dag, want we hadden nog heel wat andere dingen gepland vandaag. Hij antwoordde dat die kerk morgen (een zaterdag) toe zal zijn. Een eerste alarmbelletje ging af in mijn hoofd.
We gaan naar een cultureel centrum in Carmen. De deur is dicht, de straat is verlaten. De website zegt nochtans dat het open zou moeten zijn. We keren dan maar op onze stappen terug.
We wandelen verder naar de kathedraal, ook een topattractie die we absoluut wilden zien. Het is er rustig aan de ingang en ook in de kerk. Ik beklim de miguelete, de kerktoren met 207 trappen. Het is er smal en er zijn verkeerslichten die bovenaan aangeven of het veilig is om weer af te dalen. Vandaag zijn die lichten niet nodig. Er is weinig volk als ik bovenkom en ook op de terugweg kom ik amper één koppeltje tegen.
Van hieruit willen we naar ‘La lonja de seda’, zijdehallen die UNESCO beschermd zijn. De deur is ook hier toe. Met een briefje erop. “Gesloten voor onbepaalde tijd wegens COVID19”. Dé trekpleister. O-ow.
Aan de overkant vinden we de kerk waarvoor we al een ticket hebben. We wandelen naar de ingang. Er komt net een dame buiten. ‘Sorry, we’re closing’. Het is dan ook al 18u, maar op het bordje staan de openingsuren… De kerk is normaal open tot 20u…
Het begint te dagen. Musea gaan sluiten. Restaurants misschien ook. We snellen naar de winkelstraat, de Desigual binnen. Na 10 minuten moeten we buiten. We vragen of we nog mogen afrekenen. Na wat aandringen mag dat dan toch. Ik vraag of alles dicht gaat vanaf nu. ‘Het is ter preventie’ zegt de jonge dame aan de kassa. Haar gezicht straalt een soort vastberadenheid uit. Ze was niet geïnteresseerd in deze inkomsten, ze wil gewoon sluiten en het virus buiten houden. ‘Take care’ zeg ik bij het buiten gaan.
’s Avonds blijkt dat de provincie/regio Valencia effectief Catalonië, het Baskenland en Madrid volgt en horeca en winkels sluit. Voedingswinkels en apotheken blijven open en je mag je nog steeds verplaatsen. De beslissing komt vanaf het lokaal bestuur, en is niet opgelegd door de nationale regering. De provincie wil gewoon haar verantwoordelijkheid nemen nu het aantal besmettingen in de regio nog vrij laag is (op dat moment waren er in de regio minder besmettingen dan in België).
Zaterdagochtend hebben we nog geen idee wat we gaan doen. Onze vlucht is zondagnamiddag en staat nog steeds gepland. De Spaanse nationale overheid laat weten dat ze vandaag maatregelen gaan aankondigen. Wij vrezen voor het sluiten van de grenzen. We zijn allebei volledig opgejut. We bezoeken nog een drietal parkjes, want dat is het enige wat open is. Er lopen wat verdwaalde Nederlanders rond. Voor de rest is het rustig op straat. We keren terug langs de oude stad. Aan de kathedraal is het stil en leeg. Een eenzame straatmuzikant staat viool te spelen.
Spanje kondigt aan vanaf maandag in lockdown te gaan. Niet meer je huis uit tenzij het moet (werk, apotheek/dokter, supermarkt). Vanuit België krijgen we heel wat bezorgde berichten. De Belgische nieuwssites zijn vergeten te vermelden dat het pas ingaat vanaf maandag en buitenlanders nog steeds mogen terugkeren naar huis. Ook tijdens de lockdown.
De rest van de namiddag en avond nestelen we ons op het appartement. Er is een keuken om eten te bereiden, een terras om in de zon te zitten en een rustige supermarkt om de hoek. Maar we blijven ongerust over de vlucht en willen zo snel mogelijk naar huis. Ik denk aan al die mensen in Valencia die afhankelijk zijn van toerisme en al de mensen in de wereld die de komende maanden en jaren een financieel moeilijke tijd tegemoet gaan.
Zondag trekken we een dikke vijf uur voor onze vlucht naar de luchthaven. Als er iets wijzigt aan de situatie zijn we dan tenminste in de buurt. We zitten ver weg van iedereen buiten een boek te lezen onder de Spaanse zon. Crisis of niet, de zon blijft daar altijd schijnen.
De luchthaven is vrij verlaten op bepaalde plekken. Alle binnenlandse vluchten zijn afgelast en ook Marokko en Rusland kom je niet in. Maar onze vlucht stijgt op. We zien een meisje dat via Brussel naar Oslo moet wenen. Noorwegen heeft de grenzen gesloten en de tweede vlucht is daardoor afgeschaft. Zij kreeg dus te horen dat ze wel naar Brussel kan, maar dat ze daar zal moeten bekijken met de maatschappij hoe ze in Oslo raakt. Ik kan haar onmacht helemaal begrijpen.
Bij het landen zijn we blij dat we thuis zijn. Dit was niet wat we verwacht hadden van een ontspannende citytrip. Ik voel me tiptop, maar zal de volgende weken in mijn kot blijven. Ik wil zeker niemand besmetten.
En ondertussen denk ik aan al die zorgverleners die een zware tijd hebben en de echte strijd leveren.
We zijn een weekje verder. En in het begin van die week had ik het best moeilijk, ondertussen heb ik al veel gewerkt. Ons kantoor is gesloten dus we werken allemaal van thuis uit en die routine van bezig te zijn en mijn collega’s virtueel te zien deed deugd. Ik voel me nog steeds gezond. Ik hoop dat het met jullie allemaal ook goed gaat. Take care!
Het moet onwezenlijk zijn om dit op reis mee te maken. Gelukkig geraakten jullie goed thuis!
Onwezenlijk is het juiste woord inderdaad.
klinkt toch alsof jullie er ook nog van genoten hebben, gelukkig maar. Moet een bizarre manier zijn om een citytrip te maken. Wel fijn om alles zonder de typische drukte te kunnen bezoeken.
Het was bizar ja, en ik heb precies toch liever die drukte ofzo.
Ik hoop dat je snel een tweede keer Valencia zal kunnen bezoeken, deze keer in normale omstandigheden want het ziet er prachtig uit! Ook kwestie van de link tussen deze rare toestand en op reis gaan snel te kunnen vergeten.
Ja idd, al zal op reis gaan nog wel even duren. Voor mij hoeft het niet meteen. Ik ga liever weer als er wat meer zekerheid is 😃