Soms loopt het hoofd over van gedachten. Over wat voorbij is of wanneer het voorbij zal zijn. Over het lief en hoe lang dit nog goed zal zijn of goed zal blijven aanvoelen. Over vriendschappen en of die niet te vaak vanzelfsprekend worden genomen. Over eenzaamheid, of vooral de angst daarvoor. Over werk en of mijn plek daarbinnen nog mijn plek is.
Over mezelf en wat ik wil of voel of denk. Over anderen, en hoe het hen vergaat. Over de wereld die lijkt te vergaan. Over het klimaat, oorlog, armoede, haat en racisme. Over waar de verdraagzaamheid naartoe is en of die ooit terugkomt. Over heengaan zonder terugkomen, over wat hierna zal komen.
Over hoe het leven er over dertig jaar zal uitzien. En over wie mij dan graag zal zien. Over voor wie ik er dan zal zijn, en hoe ik zal zijn.
Allemaal zorgen die in het hoofd kruipen. Die je daar tegen je eigen wil moet ontvangen en een plek geven. Die plek innemen van andere dingen.
Maar dat is ook net het enige wat ik kan doen. Ze binnenlaten en laten zijn. Het licht uitdoen en gaan slapen. Want het zijn zorgen voor morgen, en tegen de volgende ochtend hebben die meestal voldoende tijd gehad om op te ruimen. Zodat er weer plek over is voor andere dingen.
We hoeven onze gedachten niet altijd serieus te nemen.
Best wel herkenbaar, ik kan al eens verloren lopen in mijn gedachten. Maar het is inderdaad de kunst het ook weer af te kunnen zetten en er ook niet teveel gewicht aan te geven.
Gedachten laten zijn is dan de opdracht.
Prachtig, Annelies!
Mooi geschreven! En zeker waar – vaak gaan die gedachtes vanzelf weg na een goede nacht slaap of een fijne dag.
Ontzettend mooi geschreven.
Dankje!