Het is een onderwerp dat ik wel al vaker heb aangesneden op deze blog. Het verschil tussen generaties, de vooroordelen & de polarisering der media. Generaties? Wel, de Millennials (de huidige jonge werkende bevolking) vs. baby boomers (de huidige gepensioneerden), generation X (mijn ouders – de generatie die al 20 jaar aan het werk is en waar depressies en burnouts hoogtij vieren) die er op toekijkt. En dan heb je nog Gen Z, de huidige jeugd die nog op school zit en die er nog heel ander gedrag en waarden op na houdt. De toekomst dus eigenlijk.
Om het even uit generaties te trekken, geef ik mezelf als voorbeeld. Ik ben 26, drieënhalf jaar aan het werk, hoog opgeleid, in een relatie, introvert met hoogsensitieve eigenschappen. Niet gelukkig. Niet ongelukkig.
Ik ben 26 en dit is wat ik al geleerd heb, op die toch wel jonge leeftijd:
- Jezelf kapot werken is niet de oplossing.
- Druk zijn is niet cool.
- Instagram (en bij uitbreiding alle sociale media) is fake.
- Werk moet tof zijn, maar geen enkele job is perfect. En het is maar een job.
- Iedereen is eenzaam, verdrietig, gefrustreerd en angstig, van tijd tot tijd.
- De wereld is niet enkel duur, maar ook cynisch en gaat stilaan kapot onder de klimaatverandering. Ik alleen kan dit niet veranderen, maar ik heb hier wel een invloed op.
- Rust is super belangrijk.
- Fysieke gezondheid is heel belangrijk, maar mentale gezondheid is minstens even belangrijk
- Voortdurend geluk bestaat niet, er zijn evenveel goede als slechte dagen.
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het ding is: ik ben 26 en ik ben super trots op het feit dat ik dit al allemaal besef. En dat mijn generatie van leeftijdsgenoten dit ook begint te beseffen. Ok ja, er zijn duizenden millennials met een burnout en depressie en andere vormen van mentale en fysieke onrust. En er zijn heel wat mensen die dit wijten aan onze verwende opvoeding. Maar verandering is nabij. Het besef is daar.
En neen, al die burnouts komen niet doordat we zijn opgevoed met het maakbaarheidsideaal. De “alles kan” filosofie, het idee dat we keuzes kunnen maken en dingen mogen eisen omdat we diploma’s hebben. Ikzelf ben een tiener geweest tijdens de bankencrisis van 2008. En ik ben gaan solliciteren in de periode dat de jobs niet aan de bomen hingen. Dat heeft er niet voor gezorgd dat ik als een verwende twintiger een job ben gaan opeisen. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik veel moeite heb moeten doen voor vast werk en dat ik mijn pollekes kus dat het mij gelukt is.
We zijn onze ouders, generation X, gewoon gevolgd. Het was ons enige voorbeeld, ons referentiepunt. Je wil werken? Dan moet je verdomme hard je best doen. Niet opgeven. Je wil een relatie? Dan moet je feestjes afschuimen! Je wil een sociaal leven? Dan moet je een toffe persoon zijn met veel hobby’s (iets waarvoor sociale media ideaal zijn om dat te etaleren). Je wil een huis, een auto of weetikveelwat? Hard werken, alleen zo krijg je opslag.
We zijn massaal gecrasht. En dat wordt ons verweten. Burnouts, depressies… Er zijn heuse wachtlijsten voor psychologische hulp. Maar wat niemand beseft: we zijn gewoon opnieuw een voorbeeld gevolgd. Het voorbeeld van generation X.
Want onze ouders zijn eigenlijk de generatie die alles wat ik hierboven vertel al 20-30 jaar aan het volhouden zijn. Dat is de generatie die al 20 jaar geleden is gecrasht. Maar hen werd geen psycholoog aangeraden. Ze kregen pillen te slikken: slaapmiddelen, kalmeermiddelen, antidepressiva… Blijven ploeteren. Ze hebben nog steeds depressies, bore-outs & burnouts. Ik kan letterlijk geen enkele vriend of vriendin opnoemen van wie ik weet dat een van beide ouders niet al gesukkeld heeft met de mentale gezondheid.
De millennials zijn de eerste generatie die stop zeggen. Die het willen veranderen. Wij willen niet op ons vijftigste, wanneer we nog altijd 20 jaar moeten werken, voor de zoveelste keer crashen. Wij crashten de allereerste keer misschien vroeg, tussen ons 25 en 35. Maar één keer is genoeg. Wij willen dat het stopt. We willen dit voorbeeld niet geven aan de volgende generaties.
En in plaats van dat de oudere generaties dit toejuichen, krijgen wij de stempel verwend van onze grootouders. En gen X zegt niets en doet lustig voort met druk wezen en hun mentale en fysieke gezondheid op het spel zetten. Ik vind het moeilijk om naar te kijken, maar het besef moet echt van hunzelf komen. Ik heb het al geprobeerd, bij mijn eigen ouders bv., maar het ‘blijven ploeteren’ krijg je er amper uit.
Maar dat zij blijven doorjagen wil niet zeggen dat ik dat ook moet doen. Ik kies voor mezelf. En dat wil inderdaad zeggen dat ik soms een dag volledig nutteloos in de zetel hang. Terwijl ik had kunnen kuisen, heel sociaal wezen of een cursus volgen. Ik zeg ‘stop’ en hoop oprecht dat al mijn leeftijdsgenoten hetzelfde signaal willen blijven uitzenden. Noem ons egoïstisch dat we voor onszelf kiezen. Ga je gang.
De druktemaatschappij moet stoppen. Het zou zo fijn zijn als Gen Z de eerste generatie is die de arbeidsmarkt op een gezonde manier kan bestormen. Dat ze ons voorbeeld volgen en het naar hun hand zetten. Naar iets dat haalbaar is.
Ik besef dat wat ik zeg voor wat polemiek kan zorgen. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Generaties zijn iets arbitrair. Er zijn altijd enorme uitzonderingen. En dit is gewoon mijn eigen mening gekoppeld aan wat ik zie gebeuren rondom mij. Ik zie mijn vrienden allemaal kiezen voor een andere weg, eentje met meer rust. Ik zie hen tegelijk nog altijd enorm strugglen zowel financieel als met de verwachtingen van de oudere generaties. Daarnaast zie ik hun ouders gewoon een voor een uitvallen met depressies, burnouts en andere mentale ziektes. Ik zie sowieso teveel mensen rondom mij crashen.
Er is geen generatie ziek, de maatschappij is ziek. Dat heb ik al eens gezegd en dat zal ik blijven zeggen. Wij kunnen dit collectief ondergaan, of er collectief iets aan doen. En dat begint zonder vooroordelen. En het begint bij jezelf. Want er zijn altijd jongeren die aan jou een voorbeeld kunnen nemen. Geef dan aub het juiste voorbeeld <3.
Herkenbaar? Of complete nonsense?
Herkenbaar… ik ben net geen millennial maar ik ik herken er wel redelijk wat in. Bij welke generatie hoor je als je 38 wordt? 😀
Ik denk nog net bij gen x, maar ik ben nu ook geen generatiespecialist :p
Ik heb alrijd wat moeite met berichtgeving over de tegenstellingen tussen generaties. In zekere mate zijn die er ongetwijfeld maar er zijn ook zoveel individuele verschillen. Ik hoop dat het klopt, dat millennials voor meer rust kiezen en een beter evenwicht in hun leven dan de generatie voor hen. Zelf behoor ik tot generatie x en herken ik het ploeteren als norm wel, maar ik zie ook heel wat mensen die een pak jonger zijn dan ik datzelfde doen. Een mooi lijstje van inzichten schrijf je hierboven neer, en als millennials echt naar die inzichten gaan leven juich ik dat alleen maar toe.
De hele generaties zijn idd overdreven en het is idd niet zo dat de millennials massaal stop zeggen. Er zijn er veel die ploeteren absoluut. Maar als er enkelen het goede voorbeeld kunnen geven kan dat wel eens een verschil maken voor de komende generaties.
Dat is zeker waar. Laat ons dat wat vaker doen, het goede voorbeeld geven, over generaties heen.
Herkenbaar!!!! Ook als je bijna 50 bent 😉 De maatschappij is heel ziek. En vroeger was ook niet alles beter 😉
Lieve groet,
Zeker niet, vroeger zweeg men en deed men verder zonder erover te praten.
Ja precies. Of bij de bakker……
Ik herken niet echt wat je schrijft al ben ik wel van jouw generatie (al zit ik al 10 jaar verder). Maar ik heb best oude ouders, die dus bij de babyboomers horen en niet bij generatie X. En ik ben ook heel jong mijn grootouders verloren, dus ik heb amper in een gezin geleefd waar meer dan 2 generaties een rol in speelden en dat maakt misschien wel dat ik andere invloeden heb gehad dan degene die jij omschrijft.
Ik denk dat het deels ook meer een persoonlijk verhaal is dat ik breng vanuit mijn leefwereld. Ik las deze week nog in een artikel dat het onze eigen schuld is dat we burnouten, of nee het was de schuld van onze ouders want zij hebben ons verwend opgevoed. Ik vind dat heel gevaarlijke uitspraken en ik ervaar dat zo zelf helemaal niet.
Logisch dat je schrijft uit jouw leefwereld. En iedereen heeft uiteindelijk z’n eigen waarheid, gevormd door heel veel verschillende invloeden. Als we ze delen kunnen we misschien nog wat leren van elkaar.
Zeker en vast!
Heel herkenbaar hoor! Ik hoor mijn papa het nog zo zeggen: soms is je best doen niet genoeg en moet je harder werken. En net onder andere dat zorgde hier voor een burn-out. Sindsdien zijn we wel wat milder tegenover mij, maar nog steeds vinden ze het soms niet kunnen dat ik bijvoorbeeld een dag vakantie voor mezelf neem en dan een hele dag in de zetel lig. Of die dag niet met Tuur doorbreng, of het huishouden doe, of … Ik merk zelf ook dat ik daar nog steeds heel veel schuldgevoelens over heb. Maar tegelijkertijd probeer ik alarmsignalen veel beter in het oog te houden en op tijd stop te zeggen. Want ik wil absoluut niet meer terug.
En ik probeer ook heel hard om dat van dat harde werken, ploeteren, blijven doorgaan ondanks alles niet in Tuur zijn opvoeding te steken. Maar makkelijk is dat niet …
En je bent dan geniegd om te denken dat het aan je opvoeding of aan jezelf ligt, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Het is meer de maatschappij dat ‘harder werken’ als waarde onderschrijft. Ik hoop inderdaad geval dat je samen met je gezin die balans kan blijven houden -.
Ik vind het millennialstuk niet onmiddellijk herkenbaar in mijn eigen leven omdat mijn opvoeding er anders uitzag, maar ik vind je idee over de maatschappij in het algemeen wel treffend. Ik las onlangs ook dit https://decorrespondent.nl/7075/waarom-onze-kinderen-steeds-minder-spelen-en-wij-met-een-burn-out-thuis-zitten/271998375-cddd5d81?fbclid=IwAR0iHw1432R8HlE5g4gyendLYRutKvOWH6_QLhzu8qwnBHKY0X7PWeHhwr4 (jezus wat een link haha), ook een aanrader.
Oh dankje, ga het zeker lezen!
ik voel dat soms ook van de generatie van mijn (groot)ouders uit, die hebben allemaal hard gewerkt dus moeten wij dat ook doen.. mijn grootvader kon al op pensioen toen ik nog klein was, dat was luxe, maar die mens werkt elke dag hard buiten in zijn tuin enz. en toch nemen ze ook de tijd om tv te kijken en elke dag om 10u en om 15u pauze met koffie en een stuk taart. ik denk dat ze van mijn burn-out niet veel begrepen en ze hebben er ook nooit veel vragen over gesteld. mijn ouders daarentegen die hebben geploeterd, ja. ons mama heeft zelf inderdaad een tijdje thuis gezeten met burn-out en mijn vader werkt nu halftime (en kijkt heeeeel hard uit naar zijn pensioen dat nu toch binnen handbereik begint te komen). hun prioriteiten zijn aan het veranderen en ik kan dat enkel toejuichen!
Ik heb geen van mijn 4 grootouders ooit weten werken en nochtans hadden ze bij mijn geboorte nog enkele jaren te gaan. Mijn ouders hebben nu die leeftijd en moeten inderdaad nog meer dan 10 jaar, ook al zijn allebei het wat beu. Ik wil niet weten hoe lang wij nog moeten gaan 🙈. Ik vind dan ook heel moeilijk als de grootouders er iets over zeggen, want zij zijn op hun 50ste mogen stoppen (ze voegen er dan altijd aan toe dat ze wel voor hun 18de zijn begonnen). Er is niets mis met hard willen werken, maar wel met dat credo te verheerlijken en zitten te vergelijken wie in zijn leven het hardst heeft moeten werken…