Ondertussen ben ik 26, dat is technisch gezien de quarter life voorbij. Maar dat wil niet zeggen dat ook de twijfels weg zijn onder mijn leeftijdsgenoten. Wel duidelijk te merken is dat we allemaal veel serieuzere beslissingen aan het maken zijn. Sommigen zijn net als ik aan het bouwen, of hebben net een huis gekocht. Anderen veranderen van job of raken hogerop op de carrièreladder. Nog anderen vinden de liefde van hun leven of gaan ver op reis. Dat levert toch lichtelijk andere gesprekken op dan vroeger.
Maar niemand van ons tikt al deze checkboxes aan. En dat kan ook niet, want we zijn nog maar 26. Het zou wel te mooi zijn dat je al een eigen stekje hebt met je droompartner, een job waar alles geweldig loopt en voldoende geld hebt opgebouwd voor dure reizen of hobby’s. Dat bestaat niet. Maar logischerwijs zijn er ook mensen die geen van deze zaken kunnen afvinken.
En dat zorgt soms voor moeilijke, maar ook heel eerlijke gesprekken. Ik praat heel open over mijn bouwavonturen en het feit dat andere delen uit mijn leven daarop moeten inboeten. Zo is er momenteel maar weinig tijd en geld voor hobby’s of verre reizen. Ik kan niet altijd meer flexibel afspreken met vrienden. Ik heb ook niet altijd de broodnodige energie op het werk. Ik ben vaker ziek… Enfin, ik kan nog wel even doorgaan met zagen.
Maar natuurlijk krijg ik dan soms de reactie “Maar jij bent wel je eigen huis aan het bouwen zoals je dat zelf wil en weet al waar je gaat wonen.”. Dat klopt. Ik heb uiteraard niets te klagen. En het is best een grote stap in mijn leven die ik zet. En die ook voor heel wat mooie dingen in de toekomst gaat zorgen. Een eigen plek. Een financiële buffer. Een lening die wat vroeger is afbetaald dan bij leeftijdsgenoten die na hun 30ste beginnen bouwen.
Ik krijg soms de indruk dat het leven een wedstrijd lijkt. Eentje waarbij we allemaal op dezelfde lijn vertrekken en dan sprinten om toch maar de ander wat voor te blijven. Maar zo eenvoudig is het gewoonweg niet.
Om te beginnen start niemand van ons op dezelfde lijn. We hebben allemaal een andere achtergrond. Sommigen zijn vroeg gaan werken en hebben al een spaarpot, anderen moeten nog een vaste job zoeken en zullen dus nog niet zoveel gespaard hebben. Daarnaast hebben we ook allemaal een andere definitie van winnen. We lopen heus niet allemaal naar dezelfde aankomstlijn. Want er zijn ook gewoon vrienden die niet geïnteresseerd zijn in een relatie op dit moment, of in een eigen huis. Dus die mensen hebben geen last van jaloezie (als ik dan toch een lelijk woord moet gebruiken) op dat vlak.
En misschien wel het allerbelangrijkste: in het leven loop je niet enkel vooruit. Soms gaan mensen uit elkaar. Of veranderen ze van job en is het niet per se beter dan daarvoor. Elke vergelijking die je trekt tussen jezelf en een leeftijdgenoot is per definitie niet correct. Je kan gewoon niet vergelijken tussen levens. Net zoals je geen emoties kan vergelijken.
Dus ja, soms wringt het om een vriend of vriendin een stap te zien nemen die je zelf al heel lang wil zetten. Of soms wringt het om over een stap te vertellen waarvan je weet dat je gesprekspartner deze nog niet heeft gezet. Allebei zeer herkenbaar voor mij én mijn vrienden denk ik.
Ik probeer steeds oprecht blij te zijn voor mijn vrienden. Daar draait vriendschap ten slotte om. En het leuke is dat in mijn vriendenkring iedereen heel open praat over zijn of haar successen, maar ook over zijn/haar tegenslagen. Iedereen heeft wel iets om niet tevreden over te zijn, of om zich zorgen om te maken. Ongeacht welke stappen hij/zij al heeft gezet. Geen enkel leven is altijd 100% plezier en geluk. En dat besef ik ondertussen maar al te goed. Het helpt je eigen problemen en successen te relativeren en het zorgt voor diepere vriendschappen.
En dat werkt best goed merk ik. Ook al zie ik ze minder dan vroeger, mijn vrienden zijn nog altijd bij de belangrijkste personen in mijn leven. En ik waardeer ze zoals ze zijn. Met of zonder lief, huis en zorgen.
Hebben jullie soms ook zo’n wedstrijdgevoel?
Het is zo herkenbaar wat je schrijft! In mijn vriendenkring ging dat in golven: een vast lief, gaan samenwonen, een huis kopen, trouwen en dan aan kinderen beginnen. Ik was voor al deze stappen bijna de laatste. Jaloezie voelde ik niet, soms wel druk en het gevoel opgejaagd te worden, alsof ik het tempo moest zien bij te houden. Uiteindelijk zal ik de laatste stap niet zetten, de kinderen, en dus wijk ik van het pad af. En ja, dat gaat met veel (ongewilde) consequenties gepaard. Jammer genoeg. Toch pleit ik ervoor om je eigen weg te bewandelen, niemand anders moet beslissen over jouw verlof. Succes met de bouw alleszins!
Inderdaad, we moeten allemaal ons eigen pad volgen!
Verlof=leven. Ik denk dat ik in mijn hoofd zit met het einde van mijn verlof ofzo 😉
Verlof is zeker en vast leven 😉
Haha 😀
Ik kom van heel ver maar ik heb me de voorbije jaren vaak heel ongelukkig gemaakt omdat ik heel veel last had van dat wedstrijd gevoel. Het steekt nog steeds de kop op, maar minder dan het ooit was.
Wat je schrijft over niet allemaal dezelfde aankomstlijn hebben vind ik wel een hele mooie.
Gelukkig hebben we niet allemaal dezelfde aankomstlijn, dat zou het leven best saai maken denk ik.
Ik heb gelukkig geen last van het wedstrijdgevoel, misschien omdat ik relatief tevreden ben over hoe mijn leven verloopt. Mijn pad is anders dan bij veel van mijn vriendinnen, maar tot nu toe maakt dat niet uit. Niet iedereen heeft dezelfdr aankomstlijn, dat vind ik heel mooi gezegd en goed om bij stil te staan.
Fijn dat je er geen last van hebt en gewoon je eigen keuzes maakt! Dat is het allerbelangrijkste.
Ik heb gelukkig geen last van het wedstrijdgevoel, misschien omdat ik relatief tevreden ben over hoe mijn leven verloopt. Mijn pad is anders dan bij veel van mijn vriendinnen, maar tot nu toe maakt dat niet uit. Niet iedereen heeft dezelfdr aankomstlijn, dat vind ik heel mooi gezegd en goed om bij stil te staan.
Ik heb ondertussen de leeftijd voor een midlifecrisis, en zit me net af te vragen of het leven als twintiger 20 jaar geleden erg anders was dan nu. In essentie niet echt, denk ik. Ik heb een stevige quarterlifecrisis gehad, Dat had voor mij minder te maken met een wedstrijdgevoel maar eerder met wat je schrijft over dat iedereen een andere ‘aankomstlijn’ heeft, een ander doel. Ik zat in een wedstrijd waar ik helemaal niet aan wilde deelnemen. Ik heb op een gegeven moment een aantal dingen in mijn leven radicaal omgegooid, waardoor ik het gevoel kreeg dat mijn leven veel meer op het juiste pad zat. Vanaf dat moment werd het tempo waarmee ik op dat pad vooruitging minder van belang. In mijn ogen is volwassen worden net dat, beseffen wat je zelf belangrijk vind en genieten van de weg, niet te veel gericht op het doel.
Dat is een hele mooi les. Iedereen moet zijn eigen unieke pad kiezen. Ik vind het mooi van je dat je die omslag zoveel jaren geleden hebt gemaakt en dat je nu kan genieten van de weg :).
Oh man, ja! Heel hard! Vooral in vergelijking met Vlaamse vrienden, familie, kennissen, collega’s… Omdat ik tien jaar in een van de duurste steden van Europa heb gewoond en daardoor amper kon sparen, heb ik constant het gevoel alsof ik van nul begin, terwijl mijn leeftijdsgenoten zo goed als allemaal al een eigen huis hebben, eigen auto, kinderen, grote reizen maken,… Ik heb ook geen zak geld gekregen van mijn ouders (zelfs geen zakje), dus al die dingen (die nu eenmaal allemaal met geld te maken hebben) lijken nog steeds zooooo ver weg. Soms word ik daar echt een beetje paniekerig van. Then again: ik besef dan ook wel snel dat ik die tien jaar voor geen goud had willen missen. Worth it en pakt niemand me meer af. Maar toch! Menselijk om zo te vergelijken denk ik. Gelukkig zijn er dan soms nog van die relativerende blogposts die je voetjes weer op de grond zetten 🙂
Vergelijken is inderdaad menselijk, maar jij hebt die 10 jaar gehad en dat was geweldig voor jou. Iemand anders heeft tijdens die 10 jaar net andere stappen gezet. Ieder zijn eigen pad 🙂
Ik heb dat gevoel vooral sinds wij een kindje hebben. Het lijkt wel alsof je dan plots alles wat jouw kindje kan moet gaan vergelijken met dat van andere kindjes. En hetzelfde geldt eigenlijk ook voor mij als mama, ik heb sindsdien heel sterk het gevoel dat ik constant vergeleken wordt met de andere mama’s op allerlei vlakken. Al zal een deel daarvan wel aan het picture perfect concept op sociale media liggen. En een ander deel zich enkel in mijn hoofd afspelen. Maar toch, een fijn gevoel is het niet en dus probeer ik dat zelf heel weinig te doen. Al lukt me dat ook niet altijd hoor 😉
Ik denk inderdaad dat het met kinderen nog een pak erger is. En sociale media spelen absoluut ook een rol!
Dat is zo Vlaams, dat vergelijken en dat wedstijd-gevoel. Volgens mij is dat een van de redenen waarom in Vlaanderen zoveel mensen met depressie en burn-out kampen.
De enige vraag die een mens zich moet stellen is: “wat heb ik nodig?”
Dat is iets heel anders dan “wat wil ik” of “wat moet ik hebben” (of: “wat word ik verondersteld van te hebben”).
En aangezien ieder mens anders is, heeft ook iedereen andere specifieke noden. Wil je samenleven met iemand anders, dan moet je een manier vinden om die noden wat op elkaar af te stellen.
Meer is het niet.
Van al de rest moet ge u niet teveel aantrekken 😉
Gewoon uw ding doen, en andere mensen hun eigen ding laten doen, en dan kunnen we allemaal wat meer op ons gemak zijn.
Het kan inderdaad wel dat dit typisch Vlaams is. “Wat heb ik nodig” is een hele mooie. 🙂 En dat is inderdaad niet te vergelijken.
Misschien ben ik hier te racistisch hoor 🙂 Het zal in veel andere landen ook wel zo zijn, en in sommige vast nog erger. Misschien ben ik wat bevooroordeeld hier in het zuiden!
Ik ben ervan overtuigd dat cultuur een van de factoren is die een invloed heeft op iemand mentaal welbevinden. En het is nu eenmaal zo dat onze cultuur het mensen moeilijker maakt om gelukkig te zijn dan in bepaalde andere landen.
Wat een mooi artikel. En ondanks dat ik 20 ben wel erg herkenbaar. Op dit punt maken veel vrienden verschillende keuzes, doorstuderen, een baan zoeken of voor jezelf beginnen.
Maar vergeet niet, dat je jouw hoofdstuk nooit met die van een ander kan vergelijken. We hebben ons eigen pad en iedereen leeft dit op een andere manier!
Inderdaad, we moeten allemaal ons eigen pad volgen!
Mensen die constant zitten te vergelijken met anderen ik word daar onnozel van. In ons vriendengroepje was er vroeger iemand en die kocht als eerste een nieuwbouw. (Ik huurde toen nog mijn appartement, denk ik, maar ik woonde daar graag en was daar allemaal nog niet zo mee bezig.) Andere vriendin (je kent ze) was plots geobsedeerd door een nieuwbouw en zat constant te klagen over haar ‘oude’ huis, zeker toen andere vriendin ook ging bouwen, en dat alles aan nieuwbouw toch beter is en nu heeft ze een nieuwbouw en is ze gelukkig gestopt met zagen maar jongens toch, hoe kunt ge zo gelukkig worden? Ook toen zij wel getrouwd was en ik niet, was het constant van “en wanneer is het uw beurt?” Hoe moet ik dat nu weten? Het leven is idd geen wedstrijd….
Ge moet de stappen zetten waar ge klaar voor zijt (mentaal en financieel) en het beste maken van de huidige situatie, zo simpel is dat.
Klopt, en eigenlijk moeten we ons van elkaar weinig aantrekken en focussen op ons eigen pad. Maar dat blijkt vandaag de dag een moeilijke.
En we’ve got social media to thank for that, waar iedereen zoveel mogelijk wil uitpakken met zijn geweldig leven…