Morgen ga ik terug werken na een weekje vakantie. Een weekje maar. Gelukkig wel eentje die ik in het buitenland doorbracht en mijn collega’s weten uiteraard van mijn reisplannen (niet omdat ik hen heb gespamd op Instagram, of toch maar een beetje bij sommigen ;)). Dus morgen zal ik voldoende vragen krijgen over mijn verlof, en diezelfde vragen stellen aan wie ook terugkeert of nog moet vertrekken. Want het is hét gespreksonderwerp aan het koffiemachine.
Het zit al in het woord vaKANtie zelf. Alles kan. En nog mooier is dat we het zo vaak hebben over vakantie vieren of vakantie houden. Alsof het om een feestelijke gelegenheid gaat. Maanden kijken we er naar uit. Naar die jaarlijkse zomervakantie. Sommigen plannen het tot in de puntjes en maken een draaiboek (guilty as charged). Iedereen heeft verwachtingen en kijkt er naar uit.
En die verwachtingen gaan zelden over slechte zaken. Nee, we beelden ons de perfecte vakantie in. En na die laatste weken vol stress om zaken af te ronden op het werk, de trein die ook nog eens vertraging had, het inpakken van de koffers en de eindeloze zoektocht naar die geweldige bikini…. is het zover. Vakantie!
En dan vergeten we dat ook tijdens onze vakantie, het leven het leven is. Met zijn leuke en minder leuke momenten. Ook tijdens onze reis kan de trein vertraging hebben of sta je in een snikhete file.
Om nog maar te zwijgen van al die andere ongemakken tijdens een week zonnebaden, citytrippen of trekken in de bergen. Spierpijn, blaren en natuurlijk hoofdpijn van te weinig te drinken (of hoofdpijn van te veel te drinken, afhankelijk van de situatie :p). Je maag reageert niet goed op de plaatselijke delicatesse waardoor je iets te familiair wordt met het kleinste kamertje op je slaapplaats. Je lichaam plakt de hele dag door van de zonnecrème met zweetuitslag tot gevolg om dan op hotel te merken dat je een kleine streep naast je bikinibandje bent vergeten insmeren die nu vuurrood ziet. Herkenbaar? Ik vermoed van wel.
En dan heb ik het enkel nog maar over fysieke ongemakken. Want ook op vakantie maken de kinderen ruzie of ben je moe na enkele dagen rondstappen en dus sneller geïrriteerd als je buren in het hotel luidruchtige Duitsers blijken te zijn. En dan zwijg ik nog over die vermoeiende vliegtuigreis met eindeloos wachten aan paspoortcontrole of vertraging aan de gate.
Deze verhalen komen uiteraard niet boven aan het koffiemachine of op Instagram. En ik moet eerlijk toegeven dat ik elke vakantie opnieuw het moeilijk heb wanneer die eerste imperfectie of frustratie de kop op steekt. Want zo had ik het allemaal niet gepland. Het is toch vakantie? Het moet toch allemaal nog beter gaan dan normaal?
Vakantie is inderdaad vieren. Het is het leven vieren. En het leven is imperfect. Op elk moment. Of het nu vakantie is of niet. Het draait om loslaten. Om die momenten die bijna perfect zijn, met je geliefden om je heen.
Ik hoop dat jullie allemaal keihard genieten van jullie vakantie. Ver weg, of net thuis in de tuin. En omarm ook die imperfecte momenten, ze horen bij het leven. ❤️
(Deze post werd geschreven op woensdag 24 juli, ondertussen ben ik alweer aan het werk ;)).
Vier jij het leven tijdens je vakantie?
Ik vier elke dag het leven, of toch bijna elke dag 😀 Ik ga graag op reis maar ik vind het soms net iets te stresserend.
Dat snap ik helemaal. Thuis kan je zeker ook het leven vieren 😀
Een mooie gedachte, die ik hopelijk voor ogen zal kunnen halen als ik geërgerd sta aan te schuiven aan de paspoortcontrole 😉
Wij hebben echt een uur staan aanschuiven bij paspoortcontrole en veel mensen zien panikeren omdat ze hun vlucht missen. Zaventem had te weinig politiemensen zitten, gelukkig zijn er wel bijgekomen. Dus als ik je een tip mag geven: als je een Europees paspoort/reispas hebt liggen thuis, zeker meenemen. Dan mag je door de automatische poortjes (kan niet met enkel een Belgische ID) en dan moet je niet aanschuiven. Veel plezier!
Geniet ervan! ❤
Bedankt, jij ook!
Ik heb afgezien op mijn twee laatste grote vakanties. De eerste omdat ik met een slaaptekort vertrok op trektocht in de Himalayah en ik ginder zo mogelijk nog slechter sliep en dan was er nog de hoogte(ziekte). De tweede omdat ik momenteel aan chronische hyperventilatie lijd en dat is blijkbaar geen goede combinatie met inspanningsastma op 2000m hoogte. Dus. Misschien dat ik het volgend jaar toch wat rustiger aan kan doen. Al moet ik zeggen dat ik elke dag na weer een wandeltocht die ik had overleefd, wel blij was dat ik nog leefde 🙂 🙂
Wel het is die schrik dat het fysieke mij niet zou afgaan die me tegenhoudt om zoiets te ondernemen. Ik was na 5 dagen roadtrippen – in den auto dus – met ochgot 20 000 stappen al stikdood op het einde 🙈 maar je doet het om te leven idd 😃 altijd zetelhangen is het ook niet
De fysieke uitdaging is wel hetgeen mij aantrekt in dat soort vakanties, maar de laatste jaren merk ik precies dat ik het liever toch wat rustiger aan doe. Hoewel als ik dan in de grafieken ga kijken was onze laatste Alpenvakantie wel nog zwaarder dan die van twee jaar geleden. Waarom doet een mens zijn eigen dat toch aan he :p