Soms is het echt makkelijker gezegd dan gedaan. “Je moet dat loslaten. Je moet je dat niet aantrekken. Dat heeft hij/zij toch niet zo bedoeld. Je moet rust nemen.” Mening zelfhulpboek predikt de kunst om geen fuck te geven, je gedachten te analyseren om ze mindfullnessgewijs te laten oplossen in het niets en -last but not least- gelukkiger te gaan leven.
Mening zelfhulpboek rept geen woord over hoe fucking moeilijk dat kan zijn. Nah. Alsof je in een paar stappen gelukkig kan worden. Want lifechanging magic enal. Als je iets echt wil zal het je wel lukken. Knop omdraaien en alles is ineens beter. Ik kan hier nu een tirade gaan houden dat het allemaal zever is. Maar gelukkig zit ik zo niet in elkaar.
Ik las afgelopen week ergens dat langzaam groeien ook goed is. Een kleine stap is evenzeer groeien, ook al voel je het effect van een grote stap veel harder. Groei is groei. En laat groeien nu net een mooi proces zijn. Soms zelfs mooier dan het eindresultaat.
Afgelopen week was een week van veel mentale onrust. Ik maakte me effectief zorgen over wat mensen tegen me hadden gezegd. Wat mensen van me denken. Wat de toekomst zal inhouden. Wat als-scenario’s domineerden mijn gedachten.
Afgelopen week was een week van herkenning. Mensen bedoelden dat namelijk helemaal niet zo. Niemand is over mij vreemde dingen aan het denken. Het gaat helemaal niet mis. Alles is oké momenteel. En toch was er die chaos in mijn hoofd.
Mijn gedachten waren niet gestoeld op de realiteit. Ze bleken een symptoom van iets anders. Van mentale onrust. Wanneer ik mentaal uitgeput raak begin ik te doemdenken. Dat weet ik ondertussen wel al even, maar nooit eerder besefte ik dat terwijl ik aan het piekeren was. Ik herkende de negatieve spiraal. Dat datgene waarvoor ik me opwond niet het echte probleem was. Maar dat mijn hoofd wel even op was. Overprikkeld.
Ik erkende het echte probleem. Ik probeerde mijn gedachten een halt toe te roepen. Dat is zeker niet altijd gelukt. Maar ik herkende de symptomen. Zonder dat het probleem daarmee uit de wereld geholpen is. Hoewel het dus een moeilijke week bleef, ben ik toch trots op mezelf.
Herkenning is een voorwaarde om iets op te lossen. Het is een begin. Een kleine stap. Groei. En langzaam groeien is ook groeien. Het brengt misschien wel de mooiste bloemen voort.
Welk inzicht stemde jou de afgelopen tijd tot nadenken?
Oh wat herkenbaar!! Ik heb had er vorige week ook last van en nu nog steeds… op zo’n momenten wil ik een vakantie boeken in the middle of nowhere om even weg te zijn van alles en iedereen.
Ja je zou ergens heen moeten waar je totaal kunt ontprikkelen, maar dat gaat natuurlijk niet iedere keer.
Mentale onrust en overprikkeling, dat is hier ook zo zwaar van toepassing! Een pauzeknop voor sommige dingen, dat zou eens welkom zijn!
Ja, kunnen we die pauzeknop niet crowdfunden ofzo? 😃
Wat een mooie post. Emoties herkennen bij jezelf is inderdaad stap 1. Soms lukt dat, soms heb je er absoluut geen idee van en soms komt het te laat. Hopelijk krijg je iets meer rust deze week!
Ondertussen ben ik precies weer aan het ingaan tegen mijn woorden en dingen aan het negeren haha 😃 maar we doen inderdaad ons best.
Negatieve gedachten, piekeren en mentale onrust hangen hier ook heel hard samen met overprikkeling. Dus wat je schrijft is enorm herkenbaar. Maar hoe je dat dan ook effectief een halt toe roept, daar ben ik nog niet uit
Dat is het moeilijkste gedeelte he. Mocht daar nu is gewoon een knopje voor bestaan 🙂