Close
30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #2

30 lessen die ik leerde de voorbije 30 jaar #2

Deze zomer word ik 30. En hoewel ik het ergens wel moeilijk vind om te beseffen dat ik niet langer een twintiger ben, is het natuurlijk onvermijdelijk. Ouder worden hoort bij het leven.

En je jaren ’20 zijn een tijd van zoeken, veel nieuwe ervaringen, jezelf tegenkomen… Dat bewijzen de vele blogs die ik hier in de loop der tijd heb neergepend 😅. Het was niet altijd makkelijk en het zal er ook zeker niet eenvoudiger op worden als dertiger. Ik heb daarom eens een poging gedaan om 30 inzichten op te schrijven die ik wil meenemen naar de jaren achter voordeur 3.

30 lessen of inzichten die mij hebben geholpen of nog steeds helpen. Het zijn dus persoonlijke dingen. Het kan zijn dat jij ze onzin vindt, of er niets aan hebt. Ik doe ook maar wat. En ik beweer hier niet de waarheid te spreken.

Misschien heb je er dus iets aan, misschien helemaal niets. Om te vermijden dat dit een gigantische post zou worden heb ik ze opsplitst in drie delen. Ik heb ze trouwens ingedeeld in een willekeurige volgorde. De vorige post kan je hier lezen, vandaag lessen 11-20.

Sorry voor het Pinterest-tegel gehalte. Feel free om weg te zappen ;).

11. Blijf weg van de weegschaal

Je kan dit letterlijk opvatten: je gewicht voortdurend in het oog houden heeft volgens mij nog nooit iemand gelukkig gemaakt. Maar ik bedoel het toch vooral figuurlijk: stop met jezelf te vergelijken ten opzichte van anderen.

Jij moet niet beter zijn/doen/hebben dan anderen. Anderen zijn/doen/hebben ook niet beter dan jij. Die weegschaal maakt echt alleen maar ongelukkig.

We zijn voorgeprogrammeerd om te vergelijken. Om voortdurend af te wegen wat de beste keuze is, de meest logische volgende stap en hoe we het zelf doen. Ik laat me er ook nog vaak aan vangen en sociale media helpen de boel niet bepaald vooruit – integendeel. Maar het heeft echt geen zin om voortdurend alles wat jij hebt/bent of doet in de weegschaal te leggen en daar je geluk of beslissingen van te laten afhangen.

12. Kijk uit voor mensen die niet van dieren houden en/of lelijk praten over hun geliefden

Is het en-en verhaal of doen ze ook lelijk tegen hun geliefden als die in de buurt zijn? Dan is het zeker een no-go.

Dit klopt echt elke keer. Mensen die niet lief kunnen zijn tegen andere wezens, zijn meestal geen goede mensen. En iedereen kan een slechte dag hebben, maar meestal is het probleem niet die éne keer. Toxisch gedrag gaat zelden over na één keer. Laat die mensen los.

13. Draag zorg voor je lichaam

Dit is alles wat ik daarover kan zeggen: draag oordoppen, smeer zonnecrème, drink aub voldoende water, rust wanneer dat moet, maar beweeg ook voldoende. Rook niet. Alcohol is zelden nodig, hoeveel sociale druk er ook lijkt te zijn. Draag comfortabele schoenen en kledij. De tijd om je in te kleine ballerina’s en minirokjes te murwen is -gelukkig maar- voorbij.

Ik heb hier zelf nog veel te leren – behalve dan wat betreft comfie kleren. Comfie is my middle name 😁.

14. Control the controllables

Wat je niet kan controleren, moet je loslaten. En dat is verdomd moeilijk. Maar het is de enige vrije keuze die we hebben wanneer het gaat om dingen buiten ons controleveld: ze loslaten. En controledrang stamt net van een angst om geen eigen keuze te hebben. Die heb je dus wel. Hoe moeilijk ook.

15. Zwijgen en luisteren > praten, praten, praten

Je wil echt niet degene zijn die gekend staan als de prater. Luister eens echt naar wat anderen je vertellen. Laat stiltes zijn door te zwijgen. Stel vragen en toon interesse. Ook al gaat misschien het over een onderwerp dat je niet veel zegt. Je wordt er een leuker en vriendelijker mens door.

16. Schrijf

Flauw hé, als het van een blogger komt? Ik bedoel hier niet mee dat je een literair meesterwerk hoeft uit te brengen of zelf een blog moet starten. Het af en toe neerschrijven van je gedachten, je to do’s, je bekommernissen… kan enorm helpen om je hoofd vrij te maken. Daarnaast is het ook gewoon leuk om later eens te kunnen terug lezen over bepaalde periodes.

Schrijven doe je dus niet voor anderen, maar voor jezelf. En je kan er op elk moment mee starten. Begin eens met ’s avonds je dag samen te vatten in drie lichtpuntjes of in één zin.

17. Ween

Huilen kan best functioneel zijn. Het is een uiting van emotie. En het is een pak beter dan het opkroppen.


Als je om eender welke reden – verdriet, boosheid, angst, onmacht of zelfs puur geluk – de tranen voelt opwellen, wil dat je zeggen dat je erom geeft. Je hoeft je niet te schamen om die betraande ogen te tonen. Het geeft dat het je wat kan schelen. En wenen lucht ook gewoon op.

18. Emoties zijn niet vergelijkbaar

Ken je van die mensen die als je iets vertelt dat je erg vond of dat je dwarszit je meteen onderbreken om hun eigen levensverhaal – of dat iemand die ze via via kennen – te vertellen dat volgens hen sowieso nog wel veel erger is dan dat van jou? En dat je je daardoor niet erkent voelt in jouw emoties?

Well, they’re wrong. Je hoeft je eigen emoties niet weg te stoppen omdat iemand het ergens ter wereld erger heeft dan jij. Want er is altijd iemand die het erger heeft dan jij. Het is altijd ergens oorlog, hongersnood of een grote natuurramp. Dat wil niet zeggen dat jij niet mag rouwen om je huisdier, je grootmoeder/-vader of een gebroken vriendschap. Jouw gevoelens mogen er altijd zijn – ongeacht wat er rondom je gebeurt.

Emoties vergelijken is één van de meest toxische dingen die er bestaan. Emoties zijn in sé nooit vergelijkbaar. Wij reageren allemaal anders als we in dezelfde situatie zitten. En dat is oké.

En als iemand zelf je dus zo’n verhaal vertelt: luister dan en probeer er niet meteen een eigen verhaal aan te koppelen.

19. We zijn allemaal alleen

Niet meteen de meest opbeurende les: eigenlijk staan we er allemaal alleen voor. Je kan heel wat mensen rondom je hebben die je steunen en begrijpen en liefhebben… maar op het einde van het verhaal moet jij je leven leiden. Jij bent de enige persoon die je heel je leven moet meedragen. Dus je kan best beginnen met jezelf leuk te vinden ;). En plezier te vinden in alleentijd.

En er zullen ontzettend veel momenten zijn dat je je alleen voelt – ook in een relatie, wanneer je een fijn gezin hebt of wanneer je veel vrienden hebt. En jammer genoeg is de kans groot dat je je op een bepaald moment eenzaam zal zijn.

Dat is niet fijn, maar het is vrees ik deel van het leven? Reik gerust uit naar anderen, maar probeer ook zelf rust en plezier te vinden in dingen die jij alleen doet.

20. Er is niets dat kippensoep niet kan oplossen

Kippensoep heelt veel. En voor de vegetariërs: een goede kop (veggie) bouillon also does the trick.

Et voila, zo komt die 30ste verjaardag weer wat dichterbij ;).

Instastress
rhdr

Instastress

Het is ongetwijfeld de vloek van sociale media. Jezelf vergelijken met anderen, bewust zijn van zaken die gebeuren waar jij niet bij bent, grote levensupdates van kennissen of oudere vrienden… Maar ik heb er de laatste weken meer last van dan anders.

De sociale agenda is hier best gevuld. Een trouw, Werchter, Londen en tussendoor nog wat sociale uitjes. Niks om over te klagen. En toch knaagt er al een aantal dagen iets aan mij. Ik zie tegelijk nog zoveel anderen dingen gebeuren – zoals een vrijgezellenweekend waar ik niet kon bij zijn, mensen die ik niet meer vaak spreek die iets aankondigen en over het algemeen mensen die het altijd leuk lijken te hebben…

Ik plaats amper foto’s op sociale media, en met sociale media bedoel ik eigenlijk Instagram. Daar ben ik al een tijd geleden mee gestopt omdat het me geen goed gevoel geeft – alsof je bevestiging zoekt bij anderen van iets wat jij leuk vindt. En als ik iets wil vertellen doe ik dat hier en mensen willen het niet dubbel zien/lezen toch? Maar soms vrees ik dat door zelf niets te delen mensen mij vergeten ofzo? Complete onzin hoogst waarschijnlijk, maar ‘ik deel dus ik ben’ is zowat de leuze van onze generatie.

En ik deel hier vanalles, dus ben ik dan genoeg? Wat is genoeg? Wanneer is het genoeg? Ik weet het soms echt niet meer. Ik heb hier normaal niet zoveel last van, maar met het goede weer van de laatste weken is iedereen plots zo aan het overdelen – en Instagram is gemaakt om ons te doen blijven scrollen – dat ook ik daar niet immuun voor ben denk ik.

Zolang we maar beseffen dat Instagram niet het echte leven is. Verre van.

Heb jij soms last van een ongemakkelijk gevoel wanneer je door sociale media scrollt?

Wat me bezighoudt #5
rhdr

Wat me bezighoudt #5

Wat me bezighoudt de laatste tijd lijkt wel allesbehalve schrijven. Alhoewel er recent nog een nieuwsbrief bij elkaar werd gepend en ook de boekenreviews elkaar opvolgen op de boekenblog. Het is eigenlijk vreemd hoe ik tijdens de ruwbouw er in bleef slagen om elke week iets online te gooien hier, en ik – pas exact 5 jaar later – afhaak. Maar ik kom terug, er is licht aan het einde van de tunnel. Gelukkig is mildheid mijn jaarthema.

Heel concreet verhuizen het lief en ik ten laatste begin mei. We noemen ons huis nog steeds de bouw, omdat we nog een paar laatste zaken aan het afwerken zijn. De komende tijd moet de focus dan ook liggen op er een huis van maken in plaats van een werf. En daar kijk ik even hard naar uit, als dat ik er tegenop zie. Lijkt me normaal denk ik dan.

Op het werk is de voorjaarsdrukte best aanwezig. Ik vind dat fijner dan met mijn vingers draaien, maar het voelt even als alle hens aan dek. Ik organiseerde ook weer ons teambuildingsweekend. Deze keer sliepen we in Mol en konden we dus niet anders dan een editie van De Mol organiseren. Het was enorm veel werk – zoals steeds meer dan je op voorhand denkt. We hebben zelf elke proef in elkaar gestoken, mollen (het waren er twee) gebriefd, filmpjes opgenomen en dan nog de praktische organisatie van slapen, eten enz. Maar het was echt geweldig. Ook toevallig nog goed weer. Ik kon me geen beter werkweekend voorstellen. En ik ben stiekem wel heel trots op wat we gedaan hebben. Het was de beste editie die ik al mee in elkaar heb gestoken en ik ben er nog niet uit of ik volgend jaar de fakkel wil doorgeven, of nog met een zotter idee op de proppen kom.

Ik ben ook terug bijna permanent op kantoor. En nu de de start van de allereerste lockdown (en dus ook de start van thuiswerk) drie jaar achter ons ligt, is het wel raar hoe de dingen terug normaal geworden zijn. Ik voel terug volledig de vibe van kantoor zoals vroeger en hoewel het soms wat stiller mag, ben ik daar blij mee.

Wat ook drie jaar geleden is mijn citytrip met Leen naar Valencia. Toen de scholen en horecazaken in België sloten, wisten we nog niet goed wat Spanje zou doen. Gelukkig raakte we nog wel thuis, toen ook de Spaanse overheid het woord lockdown in de mond nam. Hoog tijd dus voor een volgend trip samen en over een dikke week vertrekken we naar Firenze. De stad van kunst en geschiedenis, twee zaken waar ik enorm van hou. En van pizza, pasta, gelato en goede wijn. Daar hou ik op dit moment misschien nog wel wat meer van. Hopelijk is de zon van de partij.

Ik kijk sowieso uit naar de lente, en naar de zomer. In ons eigen huis. Met wat vrije tijd en sociale momenten, twee dingen die ik enorm heb gemist. Ik merk dat ik de laatste tijd terug wat meer aan het nadenken ben over wat ik wil doen. Waar ik tijd in wil gaan stoppen. Voorlopig is er nog een zee aan mogelijkheden en dat voelt fijn aan. Schrijven is sowieso wel een van de dingen die ik weer ga oppakken.

Het zal hier dus de komende weken nog wat op en af zijn. En dat is oké.

Ik wil vooral horen hoe het met jullie gaat? Vertel?

Wat me bezighoudt #4

Wat me bezighoudt #4

Het is hier de laatste tijd eerder de onregelmaat die heerst wat bloggen betreft. Dat heeft twee grote redenen. Na twee jaar coronaperikelen met beperkingen in het najaar, kan dit jaar weer alles. Het sociale leven in de week is dus weer helemaal opgestart met twee keer per week een dansles, en ook op het werk zijn er avonden met events. De agenda vult zich hier dus organisch en de avonden dat ik thuis ben plof ik al eens graag in de zetel en dan schiet het bloggen er wat bij in.

De tweede reden is nog simpeler: #projecthuis. We zitten in jaar vijf van vijf en dan is er nog bakken werk. Ik kreeg heel wat clichés naar mijn hoofd gezwierd maar over de topper ‘De laatste 10% duurt even lang als de eerste 90%’ kan ik alvast zeggen dat die klopt. Ook zo schiet het bloggen in de weekends er al eens bij in.

Maar dat is prima. Ik heb nog heel wat inspiratie, ook voor de boekenblog en de historische nieuwsbrief. Maar het is gewoon even niet voor nu. En de volgende weken zullen mijn avonden in ieder geval al wat rustiger zijn en hoop ik meer tijd te krijgen voor zowat alles. Zelfs lezen staat op een lager pitje.

Mijn lijf maakt ook al een aantal weken duidelijk dat het herfst is. Na een coronaprik die me alweer niet helemaal goed is bekomen, kwam de keelontsteking nog eens langs. Als er een ziekte is die ik verzamel dan is het wel de keelonsteking. En deze keer heb ik bijgeleerd dat met een pijnlijke keel naar Simple Plan en Sum41 gaan geen goede combo is. Al heb ik me er toch even niets van aangetrokken. Mijn innerlijk punktienermeisje was helemaal hyped. Mijn volwassen 29-jarige lijf hield zelfs de dag erna nog redelijk stand. Ook toen ik anderhalf uur met drie pubers moest doorbrengen omwille van YOUCA Action Day (vroeger: Zuiddag). Het resultaat van die sessie is dat ik nog steeds geen kinderen wil.

Dat is ook de conclusie die ik neem als ik mijn tijdlijn op sociale media bekijk. Die staat vol met babyfoto’s, zwangerschapsaankondigingen, gender reveal parties… Er is ergens massaal een biologische klok gaan tikken waar ik – in tegenstelling tot een keelonsteking – wel immuun voor ben. En dat is prima zo. Iedereen moet doen waar die gelukkig van wordt. En bij mij is dat op dit moment een avond met een boek in bed. Met een dafalgan in de buurt voor als de keelpijn terug naar boven komt.

En zo heb ik toch maar weer deze post bij elkaar geschreven. Hoe gaat het daar?

Perfect

Zet 9 vrouwen met verschillende levens een paar uur bij elkaar aan tafel en je krijgt boeiende gesprekken. Over koetjes en kalfjes. Over grote en kleine dingen. Over verdriet en geluk. Je krijgt ook een zicht op hoe vrouwen naar de maatschappelijke waarden kijken.

Eén iemand uit de groep kondigde aan dat ze in verwachting was. En na heel wat gemeende gelukswensen, viel dat ene woord dat alles zegt over hoe wij naar een ideaalbeeld kijken. ‘Perfect’. De vrouw in kwestie is namelijk drie jaar geleden gaan samenwonen, twee jaar geleden getrouwd, heeft een ongeveer een jaar een huisdier in huis en nu komt dat eerste kindje eraan.

Aan tafel vallen de woorden: ‘Dat is echt het perfecte plaatje’. De ontvanger glundert, de rest van de tafel knikt of zwijgt. Er is iemand bij die net uit een zware burn-out komt, een ander meisje leert terug alleen te zijn na een relatie van jaren. Stuk voor stuk even sterke moedige verhalen. Maar dat woordje ‘perfect’ dat is nog altijd voorbehouden voor huisje, tuintje, kindje.

Het is pas achteraf toen ik erover na praatte met een vriendin dat ik besefte hoe hard dat ideaalbeeld nog speelt in onze levens. En hoe fout het is dat we een zwangerschap van een gelukkig koppel als ‘perfect’ beschouwen en andere levenssituaties niet.

Als iemand die zelf geen kinderen wil kijk ik namelijk helemaal niet zo op naar een ‘perfect’ leventje. Voor mij hoeft dat niet en ik heb daar vrede mee. En ik vind het ook helemaal prima als je wel graag voor huisje, tuintje, kindje gaat. Als dat jouw persoonlijke keuze is en jij daar gelukkig van wordt, moet je dat vooral doen. Het probleem zit hem in het maatschappelijke ideaal.

Het is een beetje zoals de juf uit de lagere school die vroeger niet alleen een cijfer zette op een toets, maar ook een woord. 10/10, dan stond er ‘Perfect’. Een 9? ‘Bravo!’. Een 8 kreeg ‘Zeer goed’. Een 7 of minder? Dan mocht je al blij zijn dat er ‘Goed’ stond. Alsof dat cijfer nog niet genoeg de verschillen tussen leerlingen aantoonde. Er moest nog een waardeoordeel aan gehangen worden ook.

Ben je terug aan het werk na een moeilijke periode? Of ben je single en daarmee best gelukkig? Dat is amper een 7, oftewel ‘goed’ ‘waard. De tienen van de maatschappij worden voorbehouden voor de ‘gelukkige gezinnetjes’.

Er is zoveel mis met het woord perfect. Er is geen enkele context waarin ergens ‘perfect’ opplakken er niet voor zorgt dat iets of iemand anders als minder wordt beschouwd. Je maakt altijd een onderscheid dat het ene beloont en het andere afstraft.

Ik zou graag een petitie starten om het woord perfect uit ons woordenboek te schrappen. Want geef nu toe, wie wil er nu echt graag perfect zijn?

Iets
cof

Iets

Ik hoef niet op de wei van Werchter te staan. Of in wachtrij van de luchthaven. Ik hoef niet al verhuisd te zijn. Of op vakantie. Ik hoef geen afgewogen ontbijt met havermout en vers fruit klaar te hebben. Of zelf ijs te bereiden, zonder suiker. Ik hoef zelfs de afgebladderde nagellak niet van mijn tenen te verwijderen. Of me druk te maken om hoe mijn haar vandaag weer valt. Met hier en daar nog witte verf erin als herinnering aan het werk van gisteren.

Ik hoef niet elke dag hyperproductief te zijn op het werk. Of op alles een antwoord te hebben. Ik mag klagen over de regen. En over de hitte. Ik kan me zorgen maken om de coronacijfers. Of me daar voor een keer eens niets van aantrekken. Ik hoef mijn emoties niet weg te stoppen. Maar ik moet er ook niet naar luisteren.

Het is zomer. En hoewel ik geen hyperinstagramwaardige plannen heb, kan het voor eerst in twee jaar weer gewoon zomer zijn. Met lange zomeravonden. Waarin ik buiten lig met een boek. Of toch binnen zit een serie te kijken omdat ik daar zin in heb. Alles kan. Alles mag.

De zomer ligt nog open. En ergens verontrust me dat. En ergens heb ik er heel veel zin in. Dat dubbele gevoel ervaar ik al een aantal weken ondertussen. Tranen. Een glimlach. Allemaal te samen en soms geen van beiden. Alsof ik me voortdurend in het Twilight uur van de dag bevind.

Ik deel graag nog een bijpassende quote van Matt Haig:

Iets

Je hoeft niet altijd iets te doen
of iets te bereiken.
Je hoeft in je vrije tijd niet productief te zijn.
Je hoeft niet aan tai chi te doen,
te doe-het-zelven of brood te bakken.

Soms kun je gewoon zijn, voelen,
je erdoorheen slaan,
chips eten en overleven,
en is dat al meer dan genoeg.

– Uit ‘Het Troostboek’ van Matt Haig

Lelijkheid

Soms valt het moeilijk te ontkennen. De wereld kan best lelijk zijn. Wanneer er weer maar eens iemand een geweer heeft genomen om onschuldigen af te knallen. Wanneer conservatieve mannen willen beslissen wat vrouwen met hun lichaam wel of niet mogen doen. Wanneer je beseft dat het niet eens zo ver van huis oorlog is. En ver van huis trouwens ook.

Dat is de dagelijkse lelijkheid van de wereld die via de media bij ons binnenkomt en waar we waarschijnlijk zelfs al een beetje gewoon aan zijn geraakt. Maar soms valt de lelijkheid dichter rondom me plots op. Wanneer mensen ziek blijken te zijn. Heel ziek. Jonge mensen. Wanneer ouders vreselijk nieuws krijgen over een van hun (ongeboren) kinderen. Wanneer kinderen zich sterk moeten houden voor hun ouders.

Soms is het allemaal zo oneerlijk. En overvalt al dat naars me. Het laat me achter met een klomp in mijn maag. Ik voel me leeggezogen. De onmacht raast door mijn lijf. Mijn hoofd probeert te relativeren en slaagt daar nauwelijks in. Ik maak me zorgen. Om al die mensen rondom me.

En als vanzelf worden mijn eigen zorgen groter. De negatieve spiraal van gedachten zet zich vast om mijn leven. Als een spin die haar web weeft en ik ben de vlieg die verstrikt raakt en geen uitweg meer ziet.

En dan, wanneer ik gevangen zit in mijn gedachten, komt het schuldgevoel voor me staan. Waarom zou ik me zorgen maken? Wat heb ik te klagen? Kijk naar die anderen. Die hebben het zoveel erger dan mij. En zo herhaalt het patroon zich. Een trieste boodschap. Zorgen. Schuldgevoel.

Dat klinkt nu allemaal heel negatief, maar ik denk dat wat ik beschrijf wel een herkenbaar gevoel, of patroon, zal zijn voor velen. Natuurlijk zijn er ook lichtpuntjes en veel goede momenten. De wereld kan heel mooi zijn. Maar ook de wereld heeft twee kanten. En soms heb je meer zicht op de kant die je liever niet zou zien.

Over mijn directe inborst

Het is een jaarlijkse wederkerend fenomeen op het werk. Collega’s die elkaar feedback mogen geven. En feedback is belangrijk want je kan er veel uit leren. Zowel uit de positieve commentaren als de werkpunten die worden ingevuld. Dit jaar heb ik in de aanloop naar mijn jaarlijks gesprek eens niet actief naar feedback gevraagd, om te kijken wie het vanuit zichzelf zou invullen en wie niet. En vooral om te vermijden dat het alweer zou neerkomen op dat ene zelfde punt: ‘Je kan nogal direct uit de hoek komen’. Uiteindelijk is die feedback toch ingevuld geweest, de aard van het beestje zeker :).

Ik heb al wel vaker hier gezegd dat ik best een direct en kritisch persoon ben. In mijn privéleven uit zich dat vooral in mijn eigen perfectionisme. Ik ben niet snel tevreden en spreek dat ook uit. Op het werk zal ik ook strenger zijn voor collega’s daardoor. Ik vergeet al eens de smileys in mijn chatberichten en zal de dingen zeggen zoals ik ze denk. Zeker wanneer ik gehaast of moe ben, kom ik daardoor botter over dan ik het bedoel.

Collega’s die al lang met mij samenwerken weten dit en hebben ook door dat ik het nooit slecht bedoel. Ik ben zelden boos op iemand. Ik wil het gewoon goed doen. Collega’s die nieuw beginnen zien dat echter soms anders. Ik zeg tegen elke nieuwe collega waarmee ik vaker zal samenwerken dat ik direct kan zijn en dat zeker nooit boos bedoel. En dat ze me altijd mogen aanspreken daarop. Ik dek me als het ware op voorhand al wat in. Maar toch blijf ik zo overkomen. Ook deze keer.

Waarop mijn zaakvoerder vroeg of ik dan niets met mijn feedback ging doen dit jaar? Ik kaatste de vraag terug en vroeg hem of ik na 6 jaar samenwerken volgens hem een bot en boos persoon ben. ‘Neen, Annelies, absoluut niet, jouw kritische inborst is net een kracht’.

Want wat me ook opvalt, na een aantal jaren feedback ontvangen, is dat de collega’s die dat in hun eerste jaar opschrijven, vaak de tweede keer opschrijven dat ze blij zijn met mijn kritische geest en dat ik die ten goede aanwendt om tot een beter resultaat te komen. Na twee jaar samenwerken hebben de meesten dus wel door dat ik direct en kritisch ben, maar dat dat niet per se een negatieve eigenschap is. Het is dus hun perceptie in het begin die ervoor zorgt dat direct zijn voor mij een werkpuntje wordt omdat zij zich wat aangevallen zouden kunnen voelen.

Dus dan zijn er twee pistes. Ik probeer ofwel op die perceptie te werken. Maar als ik wil dat andere mensen niet het gevoel krijgen dat ik direct ben, dan moet ik minder direct gaan doen (wat mijn default persoonlijkheid is) en moet ik mij dus bewust anders gaan opstellen/gaan gedragen. Dat is niet gemakkelijk, en vooral ook niet vol te houden. Ooit ga ik wel eens in mijn default modus reageren en alsnog de feedback krijgen dat mijn reactie te direct was.

De andere optie is om te blijven zijn wie ik ben. En te blijven vertellen dat ik het nooit zo bedoel. En mijn directheid in te zetten voor het goede zodat elke collega doorkrijgt dat dit helemaal niet slecht bedoeld is. Perceptie is bijna nooit te controleren en als über controlefreak is het voor mij net belangrijk dat los te laten.

Ik ben dus helemaal niet van plan om mijn feedback naast me neer te leggen. Ik ben me ervan bewust hoe ik overkol en wil daar zeker op letten. Maar ik ga me niet anders voordoen dan ik ben. Mijn directe inborst is heel lang een persoonlijkheidseigenschap geweest die ik liever zou willen veranderen. Maar ik weet niet of ik dat nu nog altijd zo zie. Oprechtheid is misschien wel een belangrijkere waarde dan een allemansvriend zijn voor mij.

Ben jij direct van aard of net niet? Heb je een persoonlijkheidskenmerk dat je liever zou willen veranderen?

Wat me bezighoudt #2

De laatste dagen heb ik het niet makkelijk met maanden en dagen uit elkaar te houden. Zijn we nu maand 3 of 4? Ik had vroeger een hekel aan de maand maart. Omdat dat zo’n lange maand is (die na het korte februari komt natuurlijk), met nog geen feestdagen en vaak nog niet zo’n geweldig weer. Dit jaar lijkt maart net voorbijgevlogen. Het zonnetje had er misschien ook wat mee te maken. Het is alsof we massaal ontwaken van een winterslaap.

Op het werk is het zo druk, dat ik mezelf soms voorbij loop. Een groot project zet druk op de teams en ik kan niet meer dan iedereen proberen te motiveren en een overzicht behouden. Daardoor ben ik heel wat dagen op kantoor te vinden en kan ik stilaan van opnieuw een nieuwe routine spreken. En eerlijk, ik was dat snoozen in bed ’s morgens best wel beu. Nu sta ik een pak vroeger op om de trein te nemen en ben ik goed wakker tegen dat ik aan mijn bureau arriveer. Het tempo ligt hoog, maar er is gelukkig ook tijd voor een spontane lachbui.

Ik vergeet ook altijd hoe moeilijk ik het heb de week na de verandering naar het zomeruur. Ik lijk wel altijd moe te zijn en mijn bioritme is gewoon compleet in de war van dat ene uurtje. Het was dus even doorbijten. Het ging zelfs zo ver dat ik die vrijdag compleet niet nadenkend op de foute trein stapte. Er zijn leukere manieren om je weekend te starten denk ik dan 🙈. Een slechte 1-april grap zeg maar.

Ondertussen is het paasvakantie en zie ik veel mensen op vakantie vertrekken of andere leuke dingen doen. Ik heb pas vakantie midden juni en het zal er niet rustiger op worden. Dus het blijft doorbijten en gaan. Zeker in combinatie met de bouw. Ik doe gelukkig mijn werk heel graag, anders zou ik dat niet volhouden, en heb wel de ervaring om te relativeren dat niet alles ‘vandaag’ moet. Morgen is er nog een dag.

In mei en juni staat er heel wat leuks op het programma, dus ik heb wel voldoende dingen om naar uit te kijken en probeer ondertussen oog te houden voor de lichtpuntjes. Maar dus, jullie blogs lezen en erop reageren schiet er soms bij in moet ik toegeven. Ik kijk er naar uit om binnenkort alles in te halen ;).

Hoe gaat het daar?

Acceptatie

Ik hou niet echt van conflicten of onrust. Meer nog: ik haat dat gevoel en ik loop er met momenten van weg. Typisch voor mijn persoonlijksheidstype (qua MBTI ben ik een ISFJ of INFJ, afhankelijk van op welke dag ik het invul). Ik ben iemand die zoveel mogelijk rekening probeert te houden met anderen. En het is nu eenmaal moeilijk, of beter gezegd onmogelijk, om twee mensen op de eerste plaats te zetten: jezelf en de ander. En dat is iets waar ik het met momenten wel eens moeilijk mee heb.

Afgelopen week kondigde iemand die ik jarenlang goed heb gekend een grote levensgebeurtenis aan via Instagram. Voor mij toch. Ik ga ervan uit dat ze andere dichtere vrienden wel al eerder persoonlijk op de hoogte bracht. Maar ik behoor niet meer tot dat groepje.

Ik voelde daarbij meteen van alles binnenkomen in mijn buik (dat is de F uit mijn persoonlijkheidstype). Ik ging er zelfs vanuit dat ik hier verdrietig om zou zijn. Het is nooit leuk om geconfronteerd te worden met een gebroken vriendschap. Ik ging er vanuit dat ik me gekwetst zou voelen en het enkele dagen met me mee zou dragen.

Maar na de initiële verbazing bleef dat verdriet uit. Hoe close we ook ooit zijn geweest, op een gegeven moment merkte ik dat vooral ik nog energie stak in onze vriendschap. En dat de moeite en het initiatief altijd van mij, of andere vrienden, moest komen. Normaal zou ik blijven volhouden, maar op een bepaald moment ben ik er mee gestopt. Ik heb even voor mezelf gekozen.

Ik kan dit hier schrijven omdat ik er zeker van ben dat die persoon mijn blog niet leest. Ze zou ook niet de naam van mijn werkgever kunnen opnoemen (of mijn functie) en ze heeft nog nooit gevraagd hoe het gaat met de bouw. Niet uit slechte wil. Maar omdat ze andere prioriteiten stelt in haar leven.

En dat is allemaal ok. Ik heb indertijd de juiste keuze gemaakt. Mijn deur zal altijd openstaan om het contact opnieuw op te bouwen, maar ik ga nergens op zitten wachten. We zien wel hoe het loopt. En ik heb haar oprecht proficiat gewenst, omdat ik het ook echt meen. En haar ‘dankjewel’ was ook gemeend. En misschien is dat alles voorlopig wel voldoende.

Ik was vooral verbaasd van mezelf dat ik dit al op een goede manier had verwerkt. De acceptatie in mijn hart was er al, deze trigger was gewoon nog even nodig om mijn verstand dat ook duidelijk te maken.

Hoe ga jij om met een gebroken vriendschap?

Storm

Storm

Na een aantal lastige weken ging het de afgelopen dagen weer wat beter. Maar paniekberichten op donderdagavond over de storm deden even iets knappen. Ik had net gepland om op vrijdag naar kantoor te gaan en was daar redelijk hard op vastgepind. Ik ben niet zo tuk op extreem weer waardoor ik heel erg twijfelde om wel of niet te gaan en dat was een soort druppel die emotioneel even te veel was. En dus noteerde ik onderstaande tekst in mijn bullet journal die ik toch graag even wou delen:

Er raast een storm door het land. Ik had hem niet zien aankomen omdat ik alweer te verdoken zat in mijn eigen hoofd. Maar plots was ie daar en stonden de kranten vol alarmsignalen. Een storm buiten. Maar het leek wel in mijn hoofd. Ik wil hem wegblazen. Maar de storm blaast terug. In alle richtingen. Harder dan ik blazen kan.

Dus moet ik er doorheen. Ploegend. Twee stappen vooruit, eentje achteruit. Weer vooruit. Tot ik er ben. In het oog. En er rust vindt. Ik raap er ook iets op. Veerkracht? Het is mij en de storm even gelukt om uit te blazen.

En dan laat ik me weer meevoeren. De wind in de rug. Af en toe nog een aantal kleine windstoten die me uit evenwicht brengen. Maar ik kom er wel. Het waait wel weer over.

Uiteindelijk bleek het hier nog wel mee te vallen en kon ik toch mijn plannen behouden. Ik merk wel dat de onrust van het weer heel erg op mijn eigen gemoed is gaan wegen. Tegelijk zie ik het eindelijk een beetje meer optimistisch nu we in code oranje zitten en hoogstwaarschijnlijk snel naar code geel gaan. Ik begin dingen te plannen voor de komende maanden én heb toevallig net nu een weekje verlof om uit te blazen.

En hoewel die week ook al snel is volgelopen met een aantal verplichtingen en werken op de bouw, hoop ik toch ook enkele dagen volledig te ontspannen vooraleer we weer aan de slag gaan. Nu alleen nog hopen dat het zonnetje zich wat vaker wil laten zien en dat storm alleen nog de oplossing wordt van een spelletje Wordle.

Hoe gaat het daar in deze stormachtige tijden?

Wat me bezighoudt

Tijd voor een allegaartje van dingen vandaag. We zijn januari en dat wil zeggen dat de feestmaand achter de rug is. Tegelijk zijn voor mij de meest donkere maanden aangebroken. Dat klopt natuurlijk niet want tegen 1 februari zal het alweer langer licht zijn, maar laat ons zeggen dat januari en februari nooit echt de maanden zijn waarin ik me geweldig voel.

De feestdagen waren dit jaar best oké en toch moest ik daarvan recupereren. Ondanks mijn vermoeidheid waren mijn eerste werkdagen ontzettend productief. Het was echt fijn om er zo weer in te vliegen, zeker wetende dat ik het de laatste twee weken voor de vakantie erg moeilijk had om me te concentreren. Dat zorgde wel even voor een oef-momentje! Ik kan het nog.

Halverwege de week moest ik mijn boosterprik gaan halen. En helaas,net zoals ik al had verwacht, is me die niet goed bekomen (de combinatie 2x Pfizer en dan 1x Moderna is bij al mijn leeftijdsgenoten wel even aangekomen). Dus het zal de komende dagen (ik schrijf dit op het moment dat mijn koorts eindelijk wat gaan liggen is) een beetje puzzelen zijn met mijn energie. Januari staat hier sowieso in het teken van rust en naar binnen keren.

Dat puzzelen mag je ook best letterlijk nemen want ik besloot er eentje te vragen aan de kerstman. En die was genereus en gaf me er meteen twee. Ik ben nog niet ver, maar hoop er mijn hoofd wat mee leeg te maken. Eén van mijn andere projectjes is het opnieuw starten met een bullet journal. Ik moet zeggen dat de inspiratie in blogwereld overal was de laatste weken (bv. bij Irene, Sofie en Linda) en dat ook ik het plezier van knippen, plakken en schrijven heb teruggevonden. Gewoon wat prullen.

Zoals jullie in mijn doelenpost hebben kunnen lezen is het daarnaast ook de bedoeling om wat meer te reflecteren door te journallen en dankbaarheidslijstjes op te maken. Ik merk dat ik nog heel erg moet oefenen met dat laatste. Ik lijk altijd in herhaling te vallen ofzo. Soit, wie weet deel ik ooit nog eens wat spreads, maar ik ben zelf nog heel zoekende in een goede set-up momenteel.

Tijdens de kerstvakantie las ik Anna Karenina, de grootse Russische klassieker over een vrouw die halsoverkop verliefd wordt en daar heel wat levens mee overhoop haalt. Het was best een stevig boek waarvan ik zeker genoten heb, maar ik ben ook blij dat ik aan een wat luchtiger boek ben toegekomen. Ik lees momenteel een recensie-exemplaar waarbij het verhaal zich afspeelt tijdens de pestepidemie van 1655 in Londen en de naburige streken. Ik weet niet of het met elkaar te maken heeft, maar ik heb de laatste twee jaar wel vaker boeken gelezen die zich afspelen tijdens een pandemie (ik lijstte ze zelfs eens op voor de boekenblog). Op een manier bieden boeken ook wat troost zeker? En ze helpen ontsnappen naar een andere wereld, ook al krijgen de mensen er te maken met gelijkaardige uitdagingen.

Nog een manier om te ontsnappen naar een ander tijdperk is de Duitse miniserie Sisi die je kan vinden op VTM Go. Het is zo verfrissend om na de oude Romy Schneider films eens een moderne versie te zien om een nieuwe generatie het verhaal van Elizabeth Van Beieren te introduceren. Het is heel modern van stijl en openlijke verwijzingen naar seks worden niet geschuwd. Maar als echte kostuumdrama lover kon ik dit wel smaken. Netflix zou trouwens ook aan een serie over Sisi (dat je dus met maar één s schrijft) werken, getiteld ‘The empress’.

En zo komen we rustig onze dagen door. Wat houdt jou momenteel bezig?

Mijn alfabet

Eentje die ik de laatste tijd her en der zie opduiken: jezelf voorstellen aan de hand van een eigen alfabet. Ik vind dit altijd leuk om lezen bij anderen, dus kroop ik ook even in mijn pen op zoek naar mijn persoonlijke lettersoep. En dat was soms makkelijk en soms een pak moeilijker dan ik dacht :D.

A

De eerste letter van mijn voornaam. Dat zorgt ervoor dat ik degene ben die per ongeluk gebeld wordt door mijn grootouders omdat hun gsm in hun broekzak zit. En op kantoor werken we ook bijna altijd met een lijst alfabetisch op voornaam en ben ik dus de eerste. Maar verder kan ik wel best leven met mijn voornaam denk ik. Er werden in 2020 maar twee Anneliezen meer geboren, dus vind het best jammer dat die naam niet meer zo populair is. Alles komt terug zeker?

B

Boeken, boeken, boeken. #Nevernotreading. Ik heb een hele tijd niet gelezen, tijdens mijn studiejaren, maar de laatste jaren heb ik het lezen weer enorm omarmd (zoals jullie hier wel al eens kunnen merken :p). Ik heb altijd een stapel klaarliggen op mijn nachtkastje en ook op mijn e-reader staan nog opties genoeg.

C

De C in mijn leven staat voor controle. Wie hier al langer meeleest weet dat ik een enorme controlefreak ben. Ik kan daarom niet zat worden of zal niet snel een impulsieve beslissing nemen. Soms zou ik dit wel aan mezelf willen veranderen, maar langs de andere kant typeert het mij zo, dat ik niet weet of ik nog ik zou zijn ofzo. Haha, ik hoop dat jullie nog volgen.

D

Al sinds mijn 6 jaar sta ik wekelijks in de dansles. Als covid er geen stokje voorsteekt natuurlijk. Voor mij is dat echt een uitlaatklep om gewoon pasjes te leren en stap voor stap in de choreo te groeien. Het is de meest cliché hobby voor een meisje, maar ik hou het nu toch al meer dan 20 jaar vol. Ik ben dus niet zo het kind geweest dat duizend hobby’s heeft uitgeprobeerd. Ik ben sowieso wel een ‘volhouder’ op dat vlak.

E

Ik ben redelijk geobsedeerd door Engeland en hoop er ooit een grote roadtrip te maken (bij uitbreiding ook graag in Schotland). Ik vind het heel jammer dat de Brexit er is door gekomen en hoe je (o.a. daardoor) het land momenteel in een soort van politieke impasse ziet gaan. Maar de Britse geschiedenis is zo boeiend en ik vind de cultuur er ook gewoon fijn. Ik zou er kunnen wonen, alleen is het niet goedkoop. En het weer is er ook niet zo top. Maar soit, dan liever hetzelfde rotweer in Engeland dan hier.

F

Ik ben een trouwe lezer van het Nederlandse Flow magazine en haal er vaak interessante inzichten uit. Soms dienen de artikels ook als inspiratie voor deze blog. Ik loop wel meestal achter, zeker sinds ze twee jaar geleden van 8 naar 10 edities per jaar zijn gegaan. Ik lees vooral graag de stukken rond persoonlijke ontwikkeling of inzichten. Minder de interviews of levensverhalen.

G

De eerste letter van mijn achternaam. Maar de G staat ook voor geschiedenis. Mijn favoriete vak op school en vooral iets waar ik in mijn vrije tijd mee bezig ben. Door historische fictieboeken te lezen, kostuumdrama’s en docu’s te kijken of er nieuwsbrieven over te schrijven. Waarom vind ik geschiedenis zo fantastisch? Dat vind ik moeilijk om uit te leggen. Maar ik denk dat het me vooral helpt relativeren wat er in mijn leven en de huidige maatschappij gebeurt. Mensen hebben het echt al heel zwaar gehad. We komen van heel ver. En heel veel van vandaag is te verklaren door naar gisteren te kijken vind ik. En ik kan er ook echt in wegvluchten mocht dat nodig zijn.

H

Hier had ik verschillende opties, maar het feit dat ik een huis aan het bouwen is, is op dit moment wel redelijk typerend voor hoe mijn leven er uit ziet. Ik zeg nu altijd tegen anderen dat ze moeten kopen ipv. bouwen want er komt echt belachelijk veel bij kijken, zeker als je alles zelf doet. En nee, ik ben nog altijd niet aan het verhuizen :).

I

Ik ben een introvert en vind dat heel oké. Ik kan goed alleen zijn en hou van rustig mijn eigen ding doen. Maar tegelijk breng ik ook graag tijd door met vrienden. Maar dan eerder one on one dan in grote groepen. Je gaat me niet snel op grote feestjes of festivals terugvinden en ik zoek zelden het midden van de aandacht op. Maar ik ben wel een teamplayer die het belangrijk vind dat iedereen zich goed voelt en zichzelf kan zijn en daarvoor zal ik alles in het werk stellen.

J

De eerste letter van de voornaam van het lief, die hier dus consequent het lief wordt genoemd. Ook al weet ik dat sommige lezers dat misschien vervelend vinden, maar ik vind dat de beste manier om hem hier te vermelden ;).

K

Kastelen zoek ik altijd bewust op wanneer ik op vakantie ben. Ik vind het echt geweldig om de verschillende kamers te bezoeken, op de kantelen te staan en de geschiedenis op te snuiven. Al is een kasteel toch vaak net gebouwd ter verdediging in tegenstelling tot een paleis dat vooral als verblijfplaats van de koninklijke familie dient. Op de bucket list: overnachten in een echt middeleeuws kasteel.

L

L is een letter die ik kan koppelen aan de twee belangrijkste steden in mijn leven: Leuven en Londen. Ik heb 4 jaar gestudeerd in Leuven en werk er nu al 5 jaar. Londen is dan weer mijn favoriete wereldstad. Meer cliché kan niet, dat weet ik. Maar het is zo’n geweldig diverse stad. En de deur staat er open naar heel Engeland.

M

Ik behoor tot de generatie van millennials en hoewel ik me er niet altijd in kan herkennen, klopt er ook veel van het plaatje wel. Je leest hier misschien niet over chai lattes of superfoods. Maar ik denk dat er heel wat herkenbare onderwerpen op deze blog aan bod komen voor millennials.

N

De N van nerd. Ik kom er zonder blikken of blozen voor uit dat ik redelijk nerdie ben. Ik ben iemand die graag dingen weet en heel veel verschillende interesses heeft. Ik vind dat daar ook niets mis mee is en dat het stigma van nerd stilaan de vuilbak in mag. Ik knap zelfs af op mensen die helemaal geen gezonde interesses hebben en niet graag bijleren. Ik vind dat echt onaantrekkelijk.

O

Lang getwijfeld hier. Maar de Olympische Spelen zijn echt altijd iets waar ik enorm naar uitkijk. Het idee van de Olympische droom die al eeuwen bestaat trekt me enorm aan. Ook het feit dat er eens andere sporten aan bod komen dan je anders op tv ziet is mooi meegenomen. Slalom kajakken bv. is echt machtig om te zien!

P

Pasta? Pizza? Bring it on. 🙂

Q

Quiz is zowat het enige woord dat ik kon bedenken. Ik ben geen enorme quizzer, maar doe het wel eens graag. Al merk ik daar dat ik van veel iets weet, maar van niets veel – behalve dan die dingen die nooit gevraagd worden in een quiz.

R

Recht voor de raap, zo zou je me ook kunnen omschrijven. Al heb ik geleerd om daar een filter op te zetten soms. Het draagt niet altijd bij om te zeggen wat je denkt, dus daar probeer ik rekening mee te houden. Maar in het algemeen weet je heel goed wat je aan me hebt. Direct is een van de eigenschappen die ik te horen krijg als mensen me moeten omschrijven die me nog niet zo lang kennen. Het valt dus wel snel op dat ik geen blad voor de mond neem.

S

Mijn officiele functie is Strateeg en dat ben ik bij een webbureau dat ook waarvan de naam ook met een S begint. Strateeg wil zoveel zeggen als dat ik mee nadenk over een online oplossing voor een ‘probleem’ of nood die zich stelt bij een van mijn klanten. Ik doe mijn werk heel graag, ook al zijn er natuurlijk ook al eens mindere momenten. Er zijn ook veel schone dingen aan.

T

Dit bleek een onverwacht moeilijke letter :). De T staat voor de Tudordynastie. Het is eigenlijk via The Tudors dat ik zo’n grote interesse heb gekregen in geschiedenis. Ik weet over hen nog steeds het meeste, al zoek ik ook bewust andere periodes op om nieuwe dingen bij te leren. Heb ik een favoriet Tudorfiguur? Moeilijke keuze. Dat wisselt ook al wel eens. Misschien Catherine Parr, de zesde vrouw van Henry VIII.

U

Ik heb altijd heel graag aan de universiteit gestudeerd. Voor mij was het een verademing om niet meer taken of groepswerken te moeten maken (ok ok, heel soms moest dat wel) en gewoon in de les te zitten en kennis op te nemen. Ik geef toe dat ik zelf een gestructureerd persoon ben met veel discipline en dat daarom deze vorm van studeren goed voor me werkte. Ik denk dat voor heel wat jongeren een hogeschool veel meer structuur geeft en dat de vrijheid van de universiteit best moeilijk is. Maar voor mij was dat dus echt waarnaar ik op zoek was. Ik moet wel toegeven dat ik veel te weinig heb geprofiteerd van het studentenleven omdat ik zo serieus bezig was met mijn studies. Maar soit, of ik daar nu echt spijt over heb, dat weet ik niet.

V

Ik ben echt zo vaak verkouden, meestal de hele winter lang. Al denk dat het sommige periodes van het jaar ook met een allergie te maken heeft. Ik ging er ooit mee naar de neus-keel-oorarts en die lachte het allemaal weg. Ze zei dat het lag aan mijn slechte houding en het allemaal uit mijn rug zou komen die druk op mijn hoofd. Soit, 50 euro weggegooid dus en ik ben tijdens de winter redelijk hard één mijn doos zakdoeken. Heel fijn ook tijdens corona dit :D.

W

Omdat de C (van cyclocross) al bezet was, plaats ik wielrennen hieronder. Ik ben zelf geen fietser en zal het nooit worden. Maar ik geniet enorm van het kijken naar wielrennen. Op de weg, de mountainbike maar vooral in het veld. Ik trotseer met plezier de koude om mijn favorieten naar de overwinning te schreeuwen. Al kijk ik ook graag op tv lekker warm vanuit de zetel hoor.

X

Ik heb letterlijk gegoogled naar woorden die starten met een X en er stond niet echt iets tussen dat toepasselijk was voor mij. Moeilijke letter ook tijdens Scrabble dit.

Y

Mijn eerste ingeving hier was Ijs (dat is maar een beetje valsspelen), want ijs kan elke dag, toch? Behalve bananen- en chocoladeijs. Mensen die deze smaken nemen zijn altijd meteen verdacht.

Z

Ik heb iets met de zee, al heel mijn leven. Ik word er rustig van en ben sowieso meer een waterrat dan iemand die graag in de lucht hangt, héhé. Ergens is al dat natuurgeweld wat angstaanjagend en tegelijk rustgevend. Ik hou wel van die mix. Je kan er je hoofd zo goed van leegmaken.

Komen sommige van onze letters overeen, of net niet?

Soms moet je het allemaal even laten gaan
rhdr

Soms moet je het allemaal even laten gaan

Het idee dat hier elke zondag iets mega interessants moet verschijnen. Waar hard over is nagedacht en veel editeerwerk op is gebeurd.

Het jezelf druk maken in de huidige coronasituatie. Hier hoor je me niet zagen over dat we weer een mondmasker op moeten. Allemaal goed voor mij. We nemen het wel zoals het komt. Het tonen van zo’n QR code in een restaurant? Met een glimlach als het moet. En het moet nu even. Maar aub geen nieuwe lockdown. Alles, maar niet dat.

Het feit dat ik volgende week weer wat vrijaf heb en nog geen flauw benul heb hoe ik die dagen ga doorbrengen. Ik kan even niet verder denken dan morgen.

Die muizenissen over een slechte vriendin zijn omdat ik zo weinig van me laat horen. Ik wil wel iets afspreken, maar wie weet hoe zit het met alles binnen drie weken?

De winterdip, die er al keihard is. Maar ik ben hem staalhard aan het negeren. We zien wel hoe lang ik dat volhoud.

Dat de focus daardoor momenteel werken is. En dat ik op zijn minst daar meestal het gevoel heb van de touwtjes in handen te houden. Meestal hé.

Dat het leven gewoon zijn gangetje gaan en dat waarschijnlijk iedereen hetzelfde gevoel heeft, ook al doet social media wat anders uitschijnen.

Soms moet je het allemaal even laten gaan. En dit in dit langgerekte weekend met dank aan het winteruur en 1 november nog net een beetje meer. Zondagen mag best een werkwoord worden, toch?

Wat ga jij doen dit (verlengde) weekend?

Onderweg

Onderweg

Het is de laatste tijd soms moeilijk om goed uit mijn woorden te raken en dat merk je hier ook wel. Ik had op zich wel wat van deze zomer verwacht. Misschien eindelijk terug eens wat zaken om naar uit te kijken, en hoewel die er ook wel zijn blijven de eentonigheid en de onrust een dingetje in mijn hoofd.

Alsof we met zijn allen al heel lang onderweg zijn. Je weet wel, op zo’n op elkaar gepakte reis waarbij je de anderen stilaan begint te ruiken of per ongeluk wat ellebogen in je gezicht krijgt. Je moet naar het toilet, maar we zijn er bijna dus je gaat niet. Je kijkt uit naar die frisse lucht als je van het vliegtuig of de bus stapt, om je spieren eindelijk nog eens te laten ontspannen. Vooral op de terugweg heb ik dit gevoel wel vaker.

Niemand is echt de beste versie van zichzelf tijdens zo’n rit toch? Onderweg zijn is deel van de beleving zegt men dan, maar ik heb toch altijd het idee dat ik beter een tientje meer had uitgegeven voor een comfortabele rit. Dit gevoel heb ik momenteel en ik heb geen idee of het herkenbaar is.

Ondertussen lijkt de wereld in brand te blijven staan, soms letterlijk met bosbranden of die verschrikkelijke overstromingen, maar ook figuurlijk weegt alle onverdraagzaamheid zwaarder door dan ik zou willen. Soms vraag ik me af naar waar we juist op weg zijn? Er gebeurt nog zoveel moois maar je moet soms moeite doen om het te zien.

En ik wil moeite heel graag doen. Dus blijf ik genieten van de kleine dingen die me doen glimlachen. Hopend dat de bestemming om de hoek lonkt.

P.s. het gaat best ok hoor, ik probeer gewoon mijn gevoelens rond deze vreemde periode op papier te zetten via een aantal metaforen om het van me af te schrijven.

Herkenbaar?