Een maandoverzicht dat wat later online komt want ik lag zonet anderhalve week in bed met een stevige griep. Dus dat is alvast de spoiler voor het dieptepunt van de maand 😅.
De hoogte- en dieptepunten
De maand begon aan zee met een weekendje met de schoonfamilie. Het was nog steeds heel druk op het werk en ik had vooral nood aan wat tijd op mezelf. Dus we gingen één dag bij de familie doorbrengen en één dag onder ons tweetjes, perfecte combo. Het was ook zo’n prachtig winterweer aan zee en het was veel te lang geleden.
Een ander weekend vierden we 600 jaar KU Leuven in Leuven, o.a. met het lichtkunstwerk. Toen was het wel echt heel koud buiten. Ik startte ook met een nieuwe online cursus kunstgeschiedenis met focus op Spanje, aangezien we later deze maand naar Malaga zouden gaan.
Voor de rest was de maand vooral goed doorperen op het werk, met heel veel deadlines. En was het uitkijken naar ons verlof. Ik keek er heel erg naar uit, maar had daarnaast ook best veel schrik om ziek te worden – vooral door de vele ziektekiemen die op kantoor en in de trein leken rond te zwerven. Uiteindelijk vertrok ik toch gezond en wel naar Malaga.
En daar scheen de zon. Daar hoefden we geen jas. Daar konden we buiten op het terras eten. En de stad was gewoon echt heel fijn. We gingen een dag naar het Alhambra in Granada, bucket list materiaal was dat voor mij <3. We bezochten de kathedraal, enkele musea, de botanische tuin en het Gibralfaro kasteel op de berg – dat was wel even een klim. We aten tapas. We wandelden op het strand.
Ik kon echt helemaal ontkoppelen in Malaga, en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, wat een beetje zon en rust kunnen doen hé. Het was er ook carnaval en ik leerde dat Spanjaarden hun carnaval heel serieus nemen :D.
Op de laatste dag van de vakantie voelde ik al wat keelpijn opkomen en ja hoor, één dag thuis en ik had prijs. De rest van de week vakantie bracht ik dus door in de zetel, ook de hele eerste week van maart vocht ik tegen dat virus. Project gezondheid was dus iets minder deze maand, maar iedereen wordt wel eens ziek in de lange winter dus ik kon er moeilijk aan ontsnappen.
Gelezen
Voor een korte maand werd er best veel gelezen, hoera!
Sterrenstof van de Franse auteur Tatiana De Rosnay, bekend van ‘Haar naam was Sarah’. Ik lees al haar boeken want ze schrijft zo goed. Maar ik had niet door dat dit boek over Marilyn Monroe ging en ik heb niet per se iets met haar. Het is vooral een heel zeemzoet coming of age verhaal van een jonge vrouw die vastzit in een me too achtige situatie.
The secrets of the rose van Nicola Cornick. Cornick schrijft boeken met twee tijdslijnen: eentje in het nu en eentje in het verleden, de vrouwen hun levens lijken op elkaar en er is wat magie. Ook in dit boek volgt ze dat recept. We lezen over Dorothy Forster die het leven van haar broers probeert te beschermen in de Jacobistische opstand en over Hannah Armstrong die naar haar thuisstad Bamburgh terugkeert voor haar werk en dan ontdekt dat haar stiefmoeder en broer geheimen verbergen. Eén van Cornicks beste boeken dit.
Katheryn Howard, the tainted queen van Alison Weir. In deze serie ben ik aanbeland bij het tragische verhaal van Henry VIII zijn vijfde vrouw: Katheryn Howard. Een van de meest geloofwaardige delen uit de serie, ook al is deze Katheryn niet zo bijster interessant.
Madame Degas van Arthur Japin. Een prachtig in het Nederlands geschreven boek over de schilder Edgar Degas die op latere leeftijd blind is en zijn huis wordt uitgezet. Hij denkt terug aan zijn vroegere liefde Estelle. Een zeemzoet verhaal dat goed is geschreven en de liefde voor kunst spat ervan af.
Daughter of exile van Tana Rebellis. Het vervolgboek op The longest exile dat het vorig jaar schopte tot in mijn top tien. Voor de liefhebbers van het oude Rome een echte aanrader, al vond ik het eerste boek beter.
September is altijd een beetje de terugkeer naar de routine: het schooljaar start weer, de sportclubs zetten hun deuren op en op het werk ontwaken heel wat klanten :).
De hoogte- en dieptepunten
September was een maand die echt vliegensvlug voorbij is gegaan precies. Ik genoot nog van het best goede weer. Ik herinner me een lunch met de collega’s op ons dakterras in de zon, met lekkere frieten. Ik hou van die spontaniteit.
Het begin van de maand is altijd even spannend omdat wij mee Open Monumentendag ondersteunen. Maar alles ging goed wat de website betreft en dus pikten we zelf in Leuven, de gaststad dit jaar, een rondleiding mee en we glipten o.a. even binnen in het gerechtsgebouw.
Het laatste weekend ging ik naar de ardennen met vriendinnen. Dat was het eerste weekend dat het herfstweer er wat doorkwam, maar uiteindelijk hebben we twee dagen geen regen gezien. En genoten we van ons huisje met sauna en hottub (die niet zo hot was ^^). Het was echt een 30+ weekend want er werd ook goed uitgerust en iedereen nam regelmatig wat tijd voor zichzelf (introverten onder elkaar). Ik vind het echt fijn als je zo wat mensen vindt om mee weg te gaan die niet verwachten dat elk moment van de dag exciting moet zijn.
We deden ook mooie wandelingen. Op de laatste dag stopten we bij Fondry De Chiens. Waar het eigenlijk helemaal niet zo druk was. Ik voelde wel dat mijn spieren het niet meer gewoon zijn om lang te wandelen en zeker bij het klimmen voelde ik mijn rug. Maar ook dat is een 30+ weekend want de anderen hadden ook hun eigen kwaaltjes ;).
Verder was september best druk ofzo. Vooral met het werk. En ik was ook best moe. Mijn rug betert niet echt, ook al probeer ik er aan te werken, dus komende maand ga ik nog eens wat nieuwe dingen uitproberen om hopelijk de oorzaak te vinden. Maar het voelt als een lange en vermoeiende zoektocht. Met het hoofd ging het iets beter in september. Ik probeer me bepaalde dingen minder aan te trekken, maar op dagen dat ik echt moe ben is dat natuurlijk niet eenvoudig.
Gelezen:
Door de drukte las ik niet zoveel boeken, maar dat ben ik aan het inhalen in oktober.
The lady of the English van Elizabeth Chadwick vertelt het verhaal van Mathilda die na de dood van haar vader Henry I strijdt om de troon van Engeland met haar neef koning Stephen. De anarchie is een complexe periode en Chadwick weet dat te vatten. Al is dit niet mijn favoriete boek van haar.
The divine fury van D.V. Bishop. Cesare en Carlo moeten weer een moord oplossen in Firenze. Ik hou van deze serie die nog niet vertaald is, maar wel een aanrader voor wie graag moordmysteries leest en tegelijk wat wil bijleren over een historische context.
Augustus was dan eindelijk die echte zomermaand. En het is het startpunt van het experiment om hier met een soort van maandoverzichtjes te werken.
De hoogte- en dieptepunten
Augustus is traditioneel mijn favoriete maand van het jaar. Niet alleen omdat mijn verjaardag erin valt en ik een echt zomerkind ben. Maar ook omdat ik meestal wat vakantie heb. Dit jaar bleef die vakantie beperkt tot één week omdat we in juni al waren weggeweest. In die week gingen we twee nachten naar Rotterdam omdat daar de Tour De France femmes (avec Swift) vertrok en er in twee dagen maar liefst drie ritten (inclusief tijdrit door het centrum) gepland stonden.
Ik ben een grote koersfan en vooral van de vrouwenkoers. Die sport is nog veel toegankelijker en spannender dan bij de mannen en je voelt een soort immense dankbaarheid van de coureurs voor het publiek. Wetende dat de grootste sterren uit Nederland komen, en dat de tour nu startte in dat land, aan het wondermooie Depot, wou ik erbij zijn. Het enige nadeel was dat die tourstart samenviel met die ene dag dat het 35 graden was :D. Dus het werd puffen en toch ook genieten.
Rotterdam is en blijft daarnaast een fijne stad. Na twee dagen koers bezochten we Het Depot en Huis Sonneveld. En liepen we meermaals over de Erasmusbrug.
Nog enkele andere hoogtepunten uit augustus:
Een bezoekje aan Gent: we gingen naar het MSK, aten kroketten bij Chapeluur en pizza bij Gigi. En we werden uitgeregend en dus kocht ik er een pull want ze gaven eigenlijk 28 graden, maar het was er maar 18?
We gingen twee keer uitrusten in de wellness.
Er werd heel veel naar Olympische Spelen gekeken. Ik was een beetje verslaafd deze zomer.
Ik ging naar de prachtige openlucht musical Jeanne d’Arc.
Er waren twee ontzettend leuke avonden met collega’s in de zomerzon na een lange werkdag.
MSK Gent
Daarnaast moet ik toegeven dat mijn hoofd mijn grootste vijand is momenteel. Ik leef al heel de zomer met een soort onrust in mijn hoofd die irrationeel is. Het lukt me vaak niet dat los te laten. Ik probeer daarom zoveel mogelijk in het moment te leven.
Gelezen:
Al het blauw van de hemel van Melissa Da Costa: de zomerroman die op de eerste plaats van alle boekenlijsten staat. Over een jonge man met jongdementie die op roadtrip gaat met een vrouw die hij niet kent. Een boek dat niet goed afloopt, maar wel hartverwarmend is. Misschien een beetje te zoet maar dat mag bij een zomerroman.
De wapens van het licht van Ken Follett: een echte klepper uit de Kingsbridge serie. Ik vond deze zeker goed, maar iets te veel gelijkend op de andere boeken. Niet mijn favoriet uit de serie dus.
Queen hereafter van Susan Fraser King: fijne historische roman over Margaret Van Schotland.
Costanza van Rachel Blackmore: een feministische roman over de liefde van Lorenzo Bernini (de beeldhouwer) en hoeveel onrecht haar wordt aangedaan. Dit einde kwam feller binnen dan ik had verwacht. Zeker als je weet dat Blackmore dit boek is beginnen schrijven na de brutale moord op Sarah Everard in Londen (de vrouw die van straat is geplukt, verkracht en dan vermoord in volle lockdownperiode).
Zoals bijna elk jaar blik ik graag terug op de afgelopen 12 maanden. En 2023 was best een ander jaar. Voor het eerst een jaar zonder coronazorgen of beperkingen, met een verhuis, vele leuke reisjes en ook best wat trouwfeesten. Neem dus een kop thee of koffie erbij want het is een lange post geworden.
Het jaar startte zoals steeds op de Balenberg met de cross. Dit jaar stond Lorena Wiebes, toch een toptalent op de weg, ook aan de start en ik trok een leuke foto van haar die ze nadien op haar eigen Instagramstories repostte.
De eerste week van januari genoot ik eindelijk nog eens van een lijf zonder ziektekiemen en van enkele rustige dagen op kantoor. Verder merk ik aan mijn schrijfsels van toen dat ik best diep zat door de laatste loodjes van de bouw. We waren nog steeds aan het verven en het is raar om foto’s te zien uit die periode. Mijn waterinstallatie en elektriciteit werden goedgekeurd. Met één van de katten ging het allesbehalve goed. Ik schreef ergens nogal desolaat ‘Ik heb al heel de week koud en ben best wel moe’.
Op het werk was er een nieuwjaarsetentje en startte ik met werken op een groot project waarmee ik nog t.e.m. september zou zoet zijn. Ik ging wandelen met vriendinnen in wat lichte sneeuw (dat was ik dus al helemaal vergeten). Ik kocht ook enkele meubelen voor in de woonkamer. Ik ben daarin niet zo moeilijk: ik vind heel veel dingen lelijk waardoor de dingen die ik mooi vind vaak niet met veel zijn en de keuze snel gemaakt is 😅.
Februari
Dagen met een kantoorhondje zijn altijd de beste werkdagen. En ik had het toen wel nodig want ik schreef ‘Waren we al maar twee of drie maand verder’. Ik had geen goede jaarstart en dat merkte ik aan alles. Er werd niet zoveel gelezen, er werd niet veel geblogd. Werken, werken, werken.
P!nk bracht haar nieuwe album ‘Trustfall’ uit en dat bepaalde hier nog maandenlang de nummers waar ik naar luisterde (mijn Spotify wrapped is daardoor nogal saai). Zoals steeds hadden we in februari enkele dagen verlof. Er werd geverfd, gevernist, laminaat gelegd… En we knepen er een dagje tussenuit naar de wellness. Ik paste op de katten van een vriendin en ging ook een dagje thuiswerken bij Leen, dat was opnieuw met kantoorhond en om Firenze al wat te plannen.
Ik eindigde de maand met de woorden ‘Februari zal wel de geschiedenis ingaan als de saaiste maand ooit’. Dat zegt genoeg vrees ik.
Maart
Eindelijk beterschap op komst! Allez ja, de eerste dagen voelde ik mij niet top. Ik schreef op 8 maart dat het sneeuwde en dat was slechts enkele dagen voor het teambuildingsweekend op het werk. Daarvoor was ik al weken druk in de weer. Dit jaar kozen we niet voor georganiseerde activiteiten, maar staken we zelf een De Mol weekend in elkaar met twee groepen die elk een mol hadden die opgespoord moest worden. Er waren verschillende opdrachten waar het in het honderd kon lopen. En dat deed het ook :).
We hadden die ene dag mooi zonnig winterweer.
Uiteindelijk vond in elke groep minstens één iemand de juiste Mol. Dit was het echt leukste weekend dat ik ooit mee in elkaar gestoken heb en ik weet niet of ik dit nog ooit kan evenaren (ben momenteel bezig met het nieuwe weekend en ik heb er dus wel wat moeite mee om even origineel te zijn). Het weekend werd afgesloten met een stevig feestje, maar ik was te moe en kroop op tijd in bed. In tegenstelling tot enkele anderen…
Een kleine week later namen we een filmpje op voor de verjaardag van een collega en dat werd een zotte boel. We gingen ook eens met zijn allen tijdens de middag een kerk bezoeken. Er was een meet-up avond bij ons op kantoor waarbij ik de taak had om te wachten op de pizza, en de pizza liet lang op zich wachten. Je zou het niet zeggen, maar er wordt soms ook nog wel eens gewerkt in ons webbureau hoor. Ik heb een hele toffe en begripvolle werkplek en daarvoor heb ik het laatste jaar alweer vaak mijn pollekes gekust.
Eind maart stond er een week Firenze op de planning. Het weekend ervoor waren we de berging aan het verven en wil ik op een gegeven moment iets van de vloer rapen (zoals je 100 keer doet op een dag). Bij het rechtkomen schiet er iets in mijn rug en ik voelde meteen dat het menens was. Een pijnscheut van jewelste.
Met een tape Voltaren Forte die ik twee keer per dag aan de rug smeerde en veel twijfels vertrok ik dus op citytrip. Uiteindelijk viel het allemaal goed mee en heeft het vele wandelen de genezing van mijn rug versneld denk ik. Iets na Firenze was het kwaaltje verholpen.
En Firenze was echt geweldig: veel kerken, paleizen, zon, ijsjes, lekker eten, aperitivo, tuinen… En geen massadrukte omdat we nog vroeg op het jaar gingen. Wat een fantastische stad met geweldig reisgezelschap!
April
In april stond één woord centraal: verhuizen. We hadden het eerste weekend van mei als deadline gesteld en dus maakten we doorheen de maand het hele huis leeg en werd er veel gepoetst. Ik heb echt amper foto’s van de maand april, behalve van lege kamers en nadien weer volle kamers. Want uiteindelijk konden we verhuizen op 28 april.
Foto van tijdens het verhuisweekend 🙂
Verhuisd betekende geen einde aan alle administratie: wat je allemaal moet bij elkaar zoeken voor het EPC/EPB dossier bracht wel wat stress. Dus daar was ik de rest van mei wel mee zoet.
Mei
Op naar mei dus. De maand van de overgang. Wonen op een nieuwe plek. Voorlopig nog even zonder internet. We gingen nog veel winkelen om spullen te kopen. Ik keek de kroning van Charles III. En het appartement van het lief werd opgekuist en de sleutel officieel overhandigd.
Het lief werkte in 2023 tien jaar bij ons en daarom kreeg ik de leuke taak om als cadeau een reisje in elkaar te steken. Het werden enkele dagen naar Rome en het lief zag zijn verrassing niet meteen aankomen toen we het vierden met alle collega’s :).
Ik nodigde een vriendin uit om alvast samen te koken in het nieuwe huis. Er werd op een zalige lentedag gekubbed (schrijf je dat zo?) en pizza gegeten met de collega’s. Naast een citytrip kreeg het lief voor zijn verjaardag ook een verrassingsdag voor zijn verjaardag. We gingen naar Antwerpen voor het KMSKA, speelden spelletjes bij The Playground en gingen alvast oefenen op Italiaans eten bij Pici – elk excuus is goed ;).
Averbode
Ik maakte mijn kaartjesslinger in huis waarmee ik eindelijk alle op reis verzamelde postkaartjes in de kijker kan hangen. Ondertussen staat er ook een leuke dressoirkast onder. Er was een kleine versie van het dansoptreden, op zoals steeds een snikhete dag dus werd er een ijsje gegeten. Ik ging met vriendinnen wandelen in Averbode en natuurlijk ook een ijsje eten. Er was een afscheidsfeestje op het werk, yoga in de volle zon op ons dakterras en ik ging op pad naar klanten. 2023 was ook het jaar dat ik precies opnieuw wat vaker op de baan was om klanten fysiek te zien.
Juni
Juni dan, een maand waar ik lang naar uitkeek. In juni stond er ongelooflijk veel op de planning. Het eerste weekend trouwde mijn schoonzus. Het was niet met een uitgebreid trouwfeest want de bruid was hoogzwanger, maar het was wel een fijne dag.
Het weekend daarop gingen we quizzen met de collega’s voor het goede doel tijdens de enige hittegolf van het jaar. Het was zo ontzettend warm in die zaal dat ik meerdere keren naar buiten ben moeten gaan om niet flauw te vallen. De hersenen werkten wel nog mee want ons team werd derde. De dag erna ging ik uitblazen in de wellness.
En toen was het tijd voor een hoogdag want na meer dan 10 jaar zag ik P!nk nog eens live aan het werk op Werchter Boutique. De hele show zat echt bangelijk in elkaar. Ze zong een goede mix van oude hits en nieuwe nummers. En hoewel we nog iets dichter hadden willen staan, stonden we echt volop tussen de mensen om van de sfeer te genieten en haar acrobatische acts van redelijk dichtbij te zien. Ondertussen heeft ze aangekondigd in 2024 opnieuw naar België te komen en ook die tickets zijn al op zak. We doen het binnenkort dus gewoon nog eens over.
Het was eigenlijk ook mijn eerste echte keer op de wei van Werchter. Ik kocht speciaal een zonnehoedje omdat het zo warm was. We zagen Ellie Goulding, stonden bijna anderhalf uur aan te schuiven voor eten (niet normaal!) en hadden gelukkig weinig last van de verkeersproblemen omdat we met de fiets gegaan zijn. De dag erop was er TW Classic met The Boss aka Bruce Springsteen en ook daarvoor fietsten we weer naar Werchter om samen met de schoonouders hun jeugdidool aan het werk te zien. We vertrokken wel tijdens de bisnummers, ik was na zo’n festivalweekend heel moe en ik wou nog voldoende fris vertrekken naar Londen.
Want diezelfde week vertrokken het lief en ik voor het werk op conferentie naar Londen om er daarna een weekendje te blijven. Londen is altijd goed, hoe vaak ik er ook kom. We hebben deze keer ook geweldig goed gegeten o.a. bij Gloria van Big Mamma, Mestizo en ‘O VER.
The Wallace CollectionOok The Wallace Collection 🙂
Ik werd verliefd op The Wallace Collection, echt een fantastisch (gratis!) museum en ook The National Portrait Gallery (mijn all-time favoriet) heropende na jaren van restauratie net die week. Het kwam dus bijna op bestelling dat we er binnen liepen. En het was weer van warm, warmst, warmer.
Wie denkt dat Londen altijd grauw en grijs weer geeft, heeft het dus fout. Daarom dat we ook Primrose Hill eindelijk eens beklommen en genoten van een deel van The Canal Walk.
Na Londen organiseerde mijn team de maandelijkse sociale avond nog eens. We speelden board games en kookten een driegangenmenu voor de groep. Ondertussen was mijn schoonzus bevallen en gingen we dus ook een paar dagen op babybezoek. Ik ben nu officieel tante en dichter bij baby’s zal ik in mijn leven niet raken ;).
Juli
In juli begon de wat rustigere periode op het werk met een avond kanoën op de Dijle waarbij ik samen met twee collega’s ook even onverwacht ben gaan zwemmen in de Dijle. Wij hadden een onervaren begeleider die ons op een gegeven moment nogal uitlachte en ik werd daar zo pissig van dat iedereen in de buurt van de Dijle die dag het heeft geweten. Aldus mijn collega’s, want ik weet er zelf niet zoveel meer van 😅. Ik zou iets geroepen hebben over het niet hebben van armspieren toen de begeleider mij vroeg om een zware kano die volstond met water om te draaien. Er wordt nog steeds over die avond gesproken dus het was best legendarisch. Ik vierde in diezelfde periode ook mijn 7de werkverjaardag.
In juli pikte ik nog eens een liveconcert van Stan Van Samang vlakbij huis mee en ging ik met een vriendin naar Beleuvenissen waar we de Oekraïnse band Go A aan het werk zagen. Ik kende ze niet, maar de sfeer was geweldig. Ik ben fan geworden. Thuis kwam er wel wat volk over de vloer: de collega’s kwamen inspecteren en ook voor een andere vriendengroep werd er een housewarming georganiseerd. Al snel stond de nieuwe dressoirkast vol met leuke kaartjes en geschenkjes.
Op de housewarming met collega’s droegen we met vier dezelfde kleur broek en dat moest natuurlijk op foto vastgelegd worden.
Eén van de sociaal moeilijkere momenten was het feit dat ik de vrijgezellen van een van mijn beste vriendinnen heb gemist in juni omdat ik toen in Londen zat. Toen de Doodle kwam, was dat letterlijk het enige weekend dat ik niet kon verzetten en uiteraard lukte net dat weekend voor al de rest wel – typisch 🙈. Ik was hier redelijk triest over, maar bleef niet bij de pakken zitten en bokste twee dagen Parijs in elkaar voor die vriendin. Het voordeel was dat ik quality time met haar kon doorbrengen, het nadeel dat ik de vriendinnengroep nu niet had leren kennen.
Eind juli was het nat, ook in Parijs wisselden zonnige momenten zich af met regenbuien. We hebben twee hele leuke dagen gehad waarbij we vooral de highlights van de stad aandeden. En we gingen helemaal naar de top van de Montparnasse toren, een letterlijk hoogtepunt!
Augustus
Begin augustus slaagde ik er opnieuw in om een kwaaltje bijna mijn vakantie te laten verstoren. Ik werkte de eerste twee weken nog en bij het terugkeren van een klantenmeeting naar kantoor verzwikte ik mijn enkel. Zo erg dat ik zelfs niet meteen recht kon staan en nog wel een kwartier op de stoep heb gezeten. Na een hele dag rond peddelen op één been, stond mijn voet goed dik en ik lag het weekend daarna op de zetel met mijn been omhoog.
Je kan het al raden: een week later ging het gelukkig net op tijd beter. Ik ging eten met mijn dansgroepje en danste de pannen van het dak op het vat (noemen jullie een fuif onder vrienden ook zo?) van een vriendin die 30 werd (dezelfde van Parijs, zoveel vrienden heb ik nu ook weer niet). Op één been weliswaar, want ik durfde nog niet alles met mijn enkel. Het was echt een zalig feestje!
Half augustus vertrokken we op zomervakantie naar Ierland. We sliepen twee nachten in Dublin waarin we een stukje van de stad zagen en een daguitstap naar de kliffen van Howth deden. Het was onverwacht zonnig weer, en hoewel Dublin niet helemaal mijn stad bleek hebben we toch genoten (en heel goed gegeten, dat ook).
Daarna reisden we verder naar Belfast in Noord-Ierland. We deden daguitstappen naar Hillsborough Castle (in de regen) en The Causeway Coast (afgewisseld regen met zon) en werden verliefd op de stad. Belfast is rauw, guur en heeft een woelige geschiedenis met nog steeds een ‘vredesmuur’ in het armste deel van de stad die protestanten en katholieken van elkaar scheidt omdat ze niet kunnen samenleven.
Peacewall
Maar Belfast is ook hip en trendy. Met leuke restaurants, smalle straten, opkomende musea en een jaarlijkse street art festival. Een heel diverse stad dus. We sliepen er 5 nachten en ik wil er ooit heel graag naar terug.
Terug thuis stonden er nog enkele dagen vakantie op het programma. We werden wat verkouden, gingen naar de wellness, naar het legermuseum in Brussel én naar twee trouwfeesten op één dag. Op mijn 30ste verjaardag dan nog. Ik heb zelf dus geen feestje moeten geven :). Twee collega’s uit mijn team trouwden op mijn verjaardag en we gingen eten bij de ene en dansen bij de andere. Tot half 6. Dan weet je dat het goed was. En dan wordt je nadien natuurlijk terug ziek. Het begin van veel sukkelen met de gezondheid dit najaar.
Legermuseum, BrusselNog meer Belfast <3
September
Begin september hadden we meteen nog een dag vakantie ingepland omdat de tijdrit van de Simac Ladies Tour naar Leuven kwam. Het was een van de laatste wedstrijden van Annemiek Van Vleuten en dat kon ik als grote fan niet missen. Het was de eerste keer dat ik een tijdrit live meemaakte. Lotte Kopecky won en we hadden een fijne dag.
We gingen een kostuum kopen voor het lief, waren stand-by voor een klant, genoten van het mooie weer en deden een proefles koppeldans. Uiteindelijk schreven we niet in omdat de dag in de week niet zo handig is. De gewone danslessen waren ondertussen wel weer begonnen.
Dzia in Lier
We trokken een dag naar Lier, waar niet zo veel te zien bleek, maar we waren er even tussenuit. In de week erna trok ik met een collega naar Wenen voor een potentieel groot nieuw project. We doen dat normaal nooit, meetings in het buitenland. Praktische haalbaarheid en duurzaamheid zijn daarvoor de belangrijkste redenen. Maar nu was het toch eens nodig. We vlogen ’s avonds heen en de namiddag erop al terug. En ik vond dat redelijk bizar om eens te doen.
Het was voor een lange meeting dus veel van Wenen heb ik niet gezien (ondanks dat het er prachtig weer was). De avond dat we er waren, zijn we uiteraard wel schnitzel gaan eten. En ik kreeg typisch Weense koekjes van Manner mee en kocht op de luchthaven een Almdudler om toch wat in de sfeer te blijven.
De week erna viel de wereld even op mijn kop (ik wijd er verder niet over uit). Ik zei wat sociale dingen af en sleepte mij nog wel naar een kwartaalmeeting op het werk (waarvan ik mij nog amper iets herinner). Leen kwam iets eten, hoera. En ik eindige de maand met de woorden ‘Ik moet loslaten wat niet te controleren valt en kan de problemen van anderen en de wereld niet oplossen’. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds waar ik probeer aan te denken. Kopzorgen zouden er nog wel een paar weken zijn, dus dat moest ik accepteren.
Oktober
Oktober voelde een beetje als een nieuwe lei. Ik gingen eten met de vrijgezellen groep, om toch iedereen wat te leren, want de trouw stond deze maand op het programma. Eerst was er nog een andere trouw met een dansfeest. Nadat ik begin oktober ergens was wakker geworden met overal pijn en lichte koorts, die na een dag vreemd genoeg weer weg was, was het lief nu ook serieus ziek. Dus ging ik alleen met vrienden naar het dansfeest, waar echt zalige feestmuziek werd gedraaid – maar door de vele ziektekiemen bleven we ook niet te lang.
We gingen bijlwerpen met het werk (ik heb er geen talent voor). Ik begon het koken in mijn eigen huisje stilaan onder de knie te krijgen en met plezier te doen.
Gnocchi met hemelse prei van mme Zsazsa
En toen was het tijd voor het huwelijk van mijn vriendin. Het waren twee perfecte warme dagen met veel liefde 💛. Ik heb een eigen tekst voorgelezen en met de vriendinnen zongen we een zelfgeschreven liedje. En het dansfeest was uiteraard zeer leuk. Een herinnering die ik nog lang zal koesteren.
November
Uiteraard werd ik ziek na de trouw. Dat was al de derde of vierde keer in het najaar en ik was het allemaal grondig beu. Mijn lijf heeft het afgelopen jaar iets te vaak stop gezegd, ook al doe ik het rustig aan. Ik had dat gevoel bij veel mensen trouwens, na covid hebben de ziektekiemen het precies terug makkelijker om ons te bereiken (ik ben tijdens covid nooit ziek geweest dus mijn immuniteit heeft wat minder hard moeten werken toen?).
Het lief haalde zijn rijbewijs. Ik ging op bezoek bij een klant in Antwerpen en kreeg onverwacht een rondleiding in het Paleis op de Meir. Ik kocht ook een dikker dekbed en eindelijk een kussen voor de kussensloop met een vos die ik in Belfast had gekocht 😍.
Paleis op de Meir
En toen was het tijd voor onze trip naar Rome. We konden allebei wel wat zonneschijn gebruiken want het weer in november was opnieuw nat en donker. En het mooie weer was in Italië wel degelijk van de partij.
Mooiste zicht in Rome ❤️
We deden uiteraard het Colosseum, het pantheon, de Trevifontein, honderden kerken (of zo leek het) en gingen naar het Sint-Pietersplein. We bezochten enkele musea en boekten een rondleiding in het Domus Aurea, het gouden huis van Nero dat ondergronds is terug gevonden. En dat was echt een fantastische ervaring. Ik vond dit echt geweldig, en niet alleen omdat ik een ex-Latinist ben. Dikke aanrader!
Rome is zo’n diverse fantastische stad. Ook al is het er altijd druk. Het eten is er lekker en de mensen zijn er chill. Oh en ijsjes. Veel ijsjes. Je wandelt er op en dag wel wat af, het is een echt openluchtmuseum. Dus de voeten waren na vier dagen wel heel moe en niet alleen de voeten :).
We hebben bij deze besloten om elk jaar in november of toch in de winter een tripje naar het zuiden van Europa te maken. Het is gewoon zo fijn om er even tussenuit te zijn. Een mentale opkikker en het voordeel is dat je die zuiderse steden niet in volle hitte en drukte van het hoogseizoen bezoekt.
We waren net op tijd terug voor een teamdag op het werk. Waar ook een dansfeest ’s avonds aan gekoppeld werd. We begonnen vroeg (vlak na de werkdag om 17u) waardoor we allemaal op donderdag (!) nog redelijk op tijd in bed lagen, de een al wat nuchterder dan de ander. Ik zat in de eerste categorie, het lief misschien in de tweede 😅. Ik heb dit jaar best veel kunnen dansen op feestjes en ik wist eigenlijk niet hoe hard ik dat gemist had tijdens die triestige coronajaren.
December
In december lonkte een lege sociale agenda en dus besloot ik wel bewust wat meer te plannen. Zo gingen we naar (un)holy light in Leuven, waar ze ieder jaar rond kerst een zestal kunstenaars lichtinstallaties laten maken. Het zijn wat weinig dingen om echt avondvullend te zijn, maar het was wel weer mooi uitgewerkt allemaal. Je komt zo toch altijd op locaties die anders gesloten zijn.
Het weekend erop gingen we naar de cross, en dat was nog maar de eerste keer van het seizoen. In Herentals maakte Mathieu Van Der Poel opnieuw zijn opwachting. Met ook Fem Van Empel aan de start zagen we dus een dubbele regenboog.
Naar kerst toe kreeg ik altijd meer stress. Maar toch werd ik deze keer nog niet ziek (ik maak mezelf wijs dat dat komt omdat ik elke dag een goede portie vitamine D neem). Op het werk moest er nog wat afgewerkt worden, was er een leuk kerstfeestje met een secret santa en te veel eten. En een ludieke laatste dag met weinig volk op kantoor.
Kerstsfeer op kantoor
De kerstfeesten zijn nooit mijn ding, dus ik ben blij dat ze achter mij liggen. Ook al kreeg ik hele leuke cadeaus, mijn maag was nadien een paar dagen overhoop en ik was zoals ieder jaar fameus overprikkeld.
Ondertussen is het jaar geëindigd met opnieuw wat minder fijn nieuws: mijn grootmoeder is overleden op een gezegende leeftijd. Dus eindigde 2023 met veel dingen regelen en is het nieuwe jaar gestart met een begrafenis. Oudjaar was rustig met lekker eten onder ons twee. Door de heisa van de laatste week, vierden we onze jubilee niet echt. Maar ondertussen zijn we alweer 6 jaar samen en wonen we langer dan een half jaar in ons huis.
En zo zijn we aan het einde van een zeer lange blogpost met een overzicht van 2023. Ik weet zelf niet goed hoe ik het jaar moet samenvatten. In vergelijking met de bouw- en coronajaren was het een jaar met veel sociale activiteiten en reisjes. We hebben veel meer dingen gedaan. Tegelijk waren er toch ook best wat moeilijke momenten en miserie die voor veel stress zorgden, werd ik vaak ziek en zat er soms niet veel anders op dan dagen in de zetel door te brengen. Op het werk was het een redelijk normaal, stabiel jaar en gelukkig zijn veel vrienden en familie van veel miserie gespaard gebleven wat de afgelopen jaren wel eens anders was.
Ups en downs zeker, zoals bij iedereen vermoed ik. Hoe was jouw jaar?
Deze zomer word ik 30. En hoewel ik het ergens wel moeilijk vind om te beseffen dat ik niet langer een twintiger ben, is het natuurlijk onvermijdelijk. Ouder worden hoort bij het leven.
En je jaren ’20 zijn een tijd van zoeken, veel nieuwe ervaringen, jezelf tegenkomen… Dat bewijzen de vele blogs die ik hier in de loop der tijd heb neergepend 😅. Het was niet altijd makkelijk en het zal er ook zeker niet eenvoudiger op worden als dertiger. Ik heb daarom eens een poging gedaan om 30 inzichten op te schrijven die ik wil meenemen naar de jaren achter voordeur 3.
30 lessen of inzichten die mij hebben geholpen of nog steeds helpen. Het zijn dus persoonlijke dingen. Het kan zijn dat jij ze onzin vindt, of er niets aan hebt. Ik doe ook maar wat. En ik beweer hier niet de waarheid te spreken.
Misschien heb je er dus iets aan, misschien helemaal niets. Om te vermijden dat dit een gigantische post zou worden heb ik ze opsplitst in drie delen. Ik heb ze trouwens ingedeeld in een willekeurige volgorde. De vorige post kan je hier lezen, vandaag lessen 11-20.
Sorry voor het Pinterest-tegel gehalte. Feel free om weg te zappen ;).
11. Blijf weg van de weegschaal
Je kan dit letterlijk opvatten: je gewicht voortdurend in het oog houden heeft volgens mij nog nooit iemand gelukkig gemaakt. Maar ik bedoel het toch vooral figuurlijk: stop met jezelf te vergelijken ten opzichte van anderen.
Jij moet niet beter zijn/doen/hebben dan anderen. Anderen zijn/doen/hebben ook niet beter dan jij. Die weegschaal maakt echt alleen maar ongelukkig.
We zijn voorgeprogrammeerd om te vergelijken. Om voortdurend af te wegen wat de beste keuze is, de meest logische volgende stap en hoe we het zelf doen. Ik laat me er ook nog vaak aan vangen en sociale media helpen de boel niet bepaald vooruit – integendeel. Maar het heeft echt geen zin om voortdurend alles wat jij hebt/bent of doet in de weegschaal te leggen en daar je geluk of beslissingen van te laten afhangen.
12. Kijk uit voor mensen die niet van dieren houden en/of lelijk praten over hun geliefden
Is het en-en verhaal of doen ze ook lelijk tegen hun geliefden als die in de buurt zijn? Dan is het zeker een no-go.
Dit klopt echt elke keer. Mensen die niet lief kunnen zijn tegen andere wezens, zijn meestal geen goede mensen. En iedereen kan een slechte dag hebben, maar meestal is het probleem niet die éne keer. Toxisch gedrag gaat zelden over na één keer. Laat die mensen los.
13. Draag zorg voor je lichaam
Dit is alles wat ik daarover kan zeggen: draag oordoppen, smeer zonnecrème, drink aub voldoende water, rust wanneer dat moet, maar beweeg ook voldoende. Rook niet. Alcohol is zelden nodig, hoeveel sociale druk er ook lijkt te zijn. Draag comfortabele schoenen en kledij. De tijd om je in te kleine ballerina’s en minirokjes te murwen is -gelukkig maar- voorbij.
Ik heb hier zelf nog veel te leren – behalve dan wat betreft comfie kleren. Comfie is my middle name 😁.
14. Control the controllables
Wat je niet kan controleren, moet je loslaten. En dat is verdomd moeilijk. Maar het is de enige vrije keuze die we hebben wanneer het gaat om dingen buiten ons controleveld: ze loslaten. En controledrang stamt net van een angst om geen eigen keuze te hebben. Die heb je dus wel. Hoe moeilijk ook.
15. Zwijgen en luisteren > praten, praten, praten
Je wil echt niet degene zijn die gekend staan als de prater. Luister eens echt naar wat anderen je vertellen. Laat stiltes zijn door te zwijgen. Stel vragen en toon interesse. Ook al gaat misschien het over een onderwerp dat je niet veel zegt. Je wordt er een leuker en vriendelijker mens door.
16. Schrijf
Flauw hé, als het van een blogger komt? Ik bedoel hier niet mee dat je een literair meesterwerk hoeft uit te brengen of zelf een blog moet starten. Het af en toe neerschrijven van je gedachten, je to do’s, je bekommernissen… kan enorm helpen om je hoofd vrij te maken. Daarnaast is het ook gewoon leuk om later eens te kunnen terug lezen over bepaalde periodes.
Schrijven doe je dus niet voor anderen, maar voor jezelf. En je kan er op elk moment mee starten. Begin eens met ’s avonds je dag samen te vatten in drie lichtpuntjes of in één zin.
17. Ween
Huilen kan best functioneel zijn. Het is een uiting van emotie. En het is een pak beter dan het opkroppen.
Als je om eender welke reden – verdriet, boosheid, angst, onmacht of zelfs puur geluk – de tranen voelt opwellen, wil dat je zeggen dat je erom geeft. Je hoeft je niet te schamen om die betraande ogen te tonen. Het geeft dat het je wat kan schelen. En wenen lucht ook gewoon op.
18. Emoties zijn niet vergelijkbaar
Ken je van die mensen die als je iets vertelt dat je erg vond of dat je dwarszit je meteen onderbreken om hun eigen levensverhaal – of dat iemand die ze via via kennen – te vertellen dat volgens hen sowieso nog wel veel erger is dan dat van jou? En dat je je daardoor niet erkent voelt in jouw emoties?
Well, they’re wrong. Je hoeft je eigen emoties niet weg te stoppen omdat iemand het ergens ter wereld erger heeft dan jij. Want er is altijd iemand die het erger heeft dan jij. Het is altijd ergens oorlog, hongersnood of een grote natuurramp. Dat wil niet zeggen dat jij niet mag rouwen om je huisdier, je grootmoeder/-vader of een gebroken vriendschap. Jouw gevoelens mogen er altijd zijn – ongeacht wat er rondom je gebeurt.
Emoties vergelijken is één van de meest toxische dingen die er bestaan. Emoties zijn in sé nooit vergelijkbaar. Wij reageren allemaal anders als we in dezelfde situatie zitten. En dat is oké.
En als iemand zelf je dus zo’n verhaal vertelt: luister dan en probeer er niet meteen een eigen verhaal aan te koppelen.
19. We zijn allemaal alleen
Niet meteen de meest opbeurende les: eigenlijk staan we er allemaal alleen voor. Je kan heel wat mensen rondom je hebben die je steunen en begrijpen en liefhebben… maar op het einde van het verhaal moet jij je leven leiden. Jij bent de enige persoon die je heel je leven moet meedragen. Dus je kan best beginnen met jezelf leuk te vinden ;). En plezier te vinden in alleentijd.
En er zullen ontzettend veel momenten zijn dat je je alleen voelt – ook in een relatie, wanneer je een fijn gezin hebt of wanneer je veel vrienden hebt. En jammer genoeg is de kans groot dat je je op een bepaald moment eenzaam zal zijn.
Dat is niet fijn, maar het is vrees ik deel van het leven? Reik gerust uit naar anderen, maar probeer ook zelf rust en plezier te vinden in dingen die jij alleen doet.
20. Er is niets dat kippensoep niet kan oplossen
Kippensoep heelt veel. En voor de vegetariërs: een goede kop (veggie) bouillon also does the trick.
Et voila, zo komt die 30ste verjaardag weer wat dichterbij ;).
Het is ongetwijfeld de vloek van sociale media. Jezelf vergelijken met anderen, bewust zijn van zaken die gebeuren waar jij niet bij bent, grote levensupdates van kennissen of oudere vrienden… Maar ik heb er de laatste weken meer last van dan anders.
De sociale agenda is hier best gevuld. Een trouw, Werchter, Londen en tussendoor nog wat sociale uitjes. Niks om over te klagen. En toch knaagt er al een aantal dagen iets aan mij. Ik zie tegelijk nog zoveel anderen dingen gebeuren – zoals een vrijgezellenweekend waar ik niet kon bij zijn, mensen die ik niet meer vaak spreek die iets aankondigen en over het algemeen mensen die het altijd leuk lijken te hebben…
Ik plaats amper foto’s op sociale media, en met sociale media bedoel ik eigenlijk Instagram. Daar ben ik al een tijd geleden mee gestopt omdat het me geen goed gevoel geeft – alsof je bevestiging zoekt bij anderen van iets wat jij leuk vindt. En als ik iets wil vertellen doe ik dat hier en mensen willen het niet dubbel zien/lezen toch? Maar soms vrees ik dat door zelf niets te delen mensen mij vergeten ofzo? Complete onzin hoogst waarschijnlijk, maar ‘ik deel dus ik ben’ is zowat de leuze van onze generatie.
En ik deel hier vanalles, dus ben ik dan genoeg? Wat is genoeg? Wanneer is het genoeg? Ik weet het soms echt niet meer. Ik heb hier normaal niet zoveel last van, maar met het goede weer van de laatste weken is iedereen plots zo aan het overdelen – en Instagram is gemaakt om ons te doen blijven scrollen – dat ook ik daar niet immuun voor ben denk ik.
Zolang we maar beseffen dat Instagram niet het echte leven is. Verre van.
Heb jij soms last van een ongemakkelijk gevoel wanneer je door sociale media scrollt?
Wat me bezighoudt de laatste tijd lijkt wel allesbehalve schrijven. Alhoewel er recent nog een nieuwsbrief bij elkaar werd gepend en ook de boekenreviews elkaar opvolgen op de boekenblog. Het is eigenlijk vreemd hoe ik tijdens de ruwbouw er in bleef slagen om elke week iets online te gooien hier, en ik – pas exact 5 jaar later – afhaak. Maar ik kom terug, er is licht aan het einde van de tunnel. Gelukkig is mildheid mijn jaarthema.
Heel concreet verhuizen het lief en ik ten laatste begin mei. We noemen ons huis nog steeds de bouw, omdat we nog een paar laatste zaken aan het afwerken zijn. De komende tijd moet de focus dan ook liggen op er een huis van maken in plaats van een werf. En daar kijk ik even hard naar uit, als dat ik er tegenop zie. Lijkt me normaal denk ik dan.
Op het werk is de voorjaarsdrukte best aanwezig. Ik vind dat fijner dan met mijn vingers draaien, maar het voelt even als alle hens aan dek. Ik organiseerde ook weer ons teambuildingsweekend. Deze keer sliepen we in Mol en konden we dus niet anders dan een editie van De Mol organiseren. Het was enorm veel werk – zoals steeds meer dan je op voorhand denkt. We hebben zelf elke proef in elkaar gestoken, mollen (het waren er twee) gebriefd, filmpjes opgenomen en dan nog de praktische organisatie van slapen, eten enz. Maar het was echt geweldig. Ook toevallig nog goed weer. Ik kon me geen beter werkweekend voorstellen. En ik ben stiekem wel heel trots op wat we gedaan hebben. Het was de beste editie die ik al mee in elkaar heb gestoken en ik ben er nog niet uit of ik volgend jaar de fakkel wil doorgeven, of nog met een zotter idee op de proppen kom.
Ik ben ook terug bijna permanent op kantoor. En nu de de start van de allereerste lockdown (en dus ook de start van thuiswerk) drie jaar achter ons ligt, is het wel raar hoe de dingen terug normaal geworden zijn. Ik voel terug volledig de vibe van kantoor zoals vroeger en hoewel het soms wat stiller mag, ben ik daar blij mee.
Wat ook drie jaar geleden is mijn citytrip met Leen naar Valencia. Toen de scholen en horecazaken in België sloten, wisten we nog niet goed wat Spanje zou doen. Gelukkig raakte we nog wel thuis, toen ook de Spaanse overheid het woord lockdown in de mond nam. Hoog tijd dus voor een volgend trip samen en over een dikke week vertrekken we naar Firenze. De stad van kunst en geschiedenis, twee zaken waar ik enorm van hou. En van pizza, pasta, gelato en goede wijn. Daar hou ik op dit moment misschien nog wel wat meer van. Hopelijk is de zon van de partij.
Ik kijk sowieso uit naar de lente, en naar de zomer. In ons eigen huis. Met wat vrije tijd en sociale momenten, twee dingen die ik enorm heb gemist. Ik merk dat ik de laatste tijd terug wat meer aan het nadenken ben over wat ik wil doen. Waar ik tijd in wil gaan stoppen. Voorlopig is er nog een zee aan mogelijkheden en dat voelt fijn aan. Schrijven is sowieso wel een van de dingen die ik weer ga oppakken.
Het zal hier dus de komende weken nog wat op en af zijn. En dat is oké.
Ik wil vooral horen hoe het met jullie gaat? Vertel?
Het is hier de laatste tijd eerder de onregelmaat die heerst wat bloggen betreft. Dat heeft twee grote redenen. Na twee jaar coronaperikelen met beperkingen in het najaar, kan dit jaar weer alles. Het sociale leven in de week is dus weer helemaal opgestart met twee keer per week een dansles, en ook op het werk zijn er avonden met events. De agenda vult zich hier dus organisch en de avonden dat ik thuis ben plof ik al eens graag in de zetel en dan schiet het bloggen er wat bij in.
De tweede reden is nog simpeler: #projecthuis. We zitten in jaar vijf van vijf en dan is er nog bakken werk. Ik kreeg heel wat clichés naar mijn hoofd gezwierd maar over de topper ‘De laatste 10% duurt even lang als de eerste 90%’ kan ik alvast zeggen dat die klopt. Ook zo schiet het bloggen in de weekends er al eens bij in.
Maar dat is prima. Ik heb nog heel wat inspiratie, ook voor de boekenblog en de historische nieuwsbrief. Maar het is gewoon even niet voor nu. En de volgende weken zullen mijn avonden in ieder geval al wat rustiger zijn en hoop ik meer tijd te krijgen voor zowat alles. Zelfs lezen staat op een lager pitje.
Mijn lijf maakt ook al een aantal weken duidelijk dat het herfst is. Na een coronaprik die me alweer niet helemaal goed is bekomen, kwam de keelontsteking nog eens langs. Als er een ziekte is die ik verzamel dan is het wel de keelonsteking. En deze keer heb ik bijgeleerd dat met een pijnlijke keel naar Simple Plan en Sum41 gaan geen goede combo is. Al heb ik me er toch even niets van aangetrokken. Mijn innerlijk punktienermeisje was helemaal hyped. Mijn volwassen 29-jarige lijf hield zelfs de dag erna nog redelijk stand. Ook toen ik anderhalf uur met drie pubers moest doorbrengen omwille van YOUCA Action Day (vroeger: Zuiddag). Het resultaat van die sessie is dat ik nog steeds geen kinderen wil.
Dat is ook de conclusie die ik neem als ik mijn tijdlijn op sociale media bekijk. Die staat vol met babyfoto’s, zwangerschapsaankondigingen, gender reveal parties… Er is ergens massaal een biologische klok gaan tikken waar ik – in tegenstelling tot een keelonsteking – wel immuun voor ben. En dat is prima zo. Iedereen moet doen waar die gelukkig van wordt. En bij mij is dat op dit moment een avond met een boek in bed. Met een dafalgan in de buurt voor als de keelpijn terug naar boven komt.
En zo heb ik toch maar weer deze post bij elkaar geschreven. Hoe gaat het daar?
Zet 9 vrouwen met verschillende levens een paar uur bij elkaar aan tafel en je krijgt boeiende gesprekken. Over koetjes en kalfjes. Over grote en kleine dingen. Over verdriet en geluk. Je krijgt ook een zicht op hoe vrouwen naar de maatschappelijke waarden kijken.
Eén iemand uit de groep kondigde aan dat ze in verwachting was. En na heel wat gemeende gelukswensen, viel dat ene woord dat alles zegt over hoe wij naar een ideaalbeeld kijken. ‘Perfect’. De vrouw in kwestie is namelijk drie jaar geleden gaan samenwonen, twee jaar geleden getrouwd, heeft een ongeveer een jaar een huisdier in huis en nu komt dat eerste kindje eraan.
Aan tafel vallen de woorden: ‘Dat is echt het perfecte plaatje’. De ontvanger glundert, de rest van de tafel knikt of zwijgt. Er is iemand bij die net uit een zware burn-out komt, een ander meisje leert terug alleen te zijn na een relatie van jaren. Stuk voor stuk even sterke moedige verhalen. Maar dat woordje ‘perfect’ dat is nog altijd voorbehouden voor huisje, tuintje, kindje.
Het is pas achteraf toen ik erover na praatte met een vriendin dat ik besefte hoe hard dat ideaalbeeld nog speelt in onze levens. En hoe fout het is dat we een zwangerschap van een gelukkig koppel als ‘perfect’ beschouwen en andere levenssituaties niet.
Als iemand die zelf geen kinderen wil kijk ik namelijk helemaal niet zo op naar een ‘perfect’ leventje. Voor mij hoeft dat niet en ik heb daar vrede mee. En ik vind het ook helemaal prima als je wel graag voor huisje, tuintje, kindje gaat. Als dat jouw persoonlijke keuze is en jij daar gelukkig van wordt, moet je dat vooral doen. Het probleem zit hem in het maatschappelijke ideaal.
Het is een beetje zoals de juf uit de lagere school die vroeger niet alleen een cijfer zette op een toets, maar ook een woord. 10/10, dan stond er ‘Perfect’. Een 9? ‘Bravo!’. Een 8 kreeg ‘Zeer goed’. Een 7 of minder? Dan mocht je al blij zijn dat er ‘Goed’ stond. Alsof dat cijfer nog niet genoeg de verschillen tussen leerlingen aantoonde. Er moest nog een waardeoordeel aan gehangen worden ook.
Ben je terug aan het werk na een moeilijke periode? Of ben je single en daarmee best gelukkig? Dat is amper een 7, oftewel ‘goed’ ‘waard. De tienen van de maatschappij worden voorbehouden voor de ‘gelukkige gezinnetjes’.
Er is zoveel mis met het woord perfect. Er is geen enkele context waarin ergens ‘perfect’ opplakken er niet voor zorgt dat iets of iemand anders als minder wordt beschouwd. Je maakt altijd een onderscheid dat het ene beloont en het andere afstraft.
Ik zou graag een petitie starten om het woord perfect uit ons woordenboek te schrappen. Want geef nu toe, wie wil er nu echt graag perfect zijn?
Ik hoef niet op de wei van Werchter te staan. Of in wachtrij van de luchthaven. Ik hoef niet al verhuisd te zijn. Of op vakantie. Ik hoef geen afgewogen ontbijt met havermout en vers fruit klaar te hebben. Of zelf ijs te bereiden, zonder suiker. Ik hoef zelfs de afgebladderde nagellak niet van mijn tenen te verwijderen. Of me druk te maken om hoe mijn haar vandaag weer valt. Met hier en daar nog witte verf erin als herinnering aan het werk van gisteren.
Ik hoef niet elke dag hyperproductief te zijn op het werk. Of op alles een antwoord te hebben. Ik mag klagen over de regen. En over de hitte. Ik kan me zorgen maken om de coronacijfers. Of me daar voor een keer eens niets van aantrekken. Ik hoef mijn emoties niet weg te stoppen. Maar ik moet er ook niet naar luisteren.
Het is zomer. En hoewel ik geen hyperinstagramwaardige plannen heb, kan het voor eerst in twee jaar weer gewoon zomer zijn. Met lange zomeravonden. Waarin ik buiten lig met een boek. Of toch binnen zit een serie te kijken omdat ik daar zin in heb. Alles kan. Alles mag.
De zomer ligt nog open. En ergens verontrust me dat. En ergens heb ik er heel veel zin in. Dat dubbele gevoel ervaar ik al een aantal weken ondertussen. Tranen. Een glimlach. Allemaal te samen en soms geen van beiden. Alsof ik me voortdurend in het Twilight uur van de dag bevind.
Ik deel graag nog een bijpassende quote van Matt Haig:
Iets
Je hoeft niet altijd iets te doen of iets te bereiken. Je hoeft in je vrije tijd niet productief te zijn. Je hoeft niet aan tai chi te doen, te doe-het-zelven of brood te bakken.
Soms kun je gewoon zijn, voelen, je erdoorheen slaan, chips eten en overleven, en is dat al meer dan genoeg.
Soms valt het moeilijk te ontkennen. De wereld kan best lelijk zijn. Wanneer er weer maar eens iemand een geweer heeft genomen om onschuldigen af te knallen. Wanneer conservatieve mannen willen beslissen wat vrouwen met hun lichaam wel of niet mogen doen. Wanneer je beseft dat het niet eens zo ver van huis oorlog is. En ver van huis trouwens ook.
Dat is de dagelijkse lelijkheid van de wereld die via de media bij ons binnenkomt en waar we waarschijnlijk zelfs al een beetje gewoon aan zijn geraakt. Maar soms valt de lelijkheid dichter rondom me plots op. Wanneer mensen ziek blijken te zijn. Heel ziek. Jonge mensen. Wanneer ouders vreselijk nieuws krijgen over een van hun (ongeboren) kinderen. Wanneer kinderen zich sterk moeten houden voor hun ouders.
Soms is het allemaal zo oneerlijk. En overvalt al dat naars me. Het laat me achter met een klomp in mijn maag. Ik voel me leeggezogen. De onmacht raast door mijn lijf. Mijn hoofd probeert te relativeren en slaagt daar nauwelijks in. Ik maak me zorgen. Om al die mensen rondom me.
En als vanzelf worden mijn eigen zorgen groter. De negatieve spiraal van gedachten zet zich vast om mijn leven. Als een spin die haar web weeft en ik ben de vlieg die verstrikt raakt en geen uitweg meer ziet.
En dan, wanneer ik gevangen zit in mijn gedachten, komt het schuldgevoel voor me staan. Waarom zou ik me zorgen maken? Wat heb ik te klagen? Kijk naar die anderen. Die hebben het zoveel erger dan mij. En zo herhaalt het patroon zich. Een trieste boodschap. Zorgen. Schuldgevoel.
Dat klinkt nu allemaal heel negatief, maar ik denk dat wat ik beschrijf wel een herkenbaar gevoel, of patroon, zal zijn voor velen. Natuurlijk zijn er ook lichtpuntjes en veel goede momenten. De wereld kan heel mooi zijn. Maar ook de wereld heeft twee kanten. En soms heb je meer zicht op de kant die je liever niet zou zien.
Het is een jaarlijkse wederkerend fenomeen op het werk. Collega’s die elkaar feedback mogen geven. En feedback is belangrijk want je kan er veel uit leren. Zowel uit de positieve commentaren als de werkpunten die worden ingevuld. Dit jaar heb ik in de aanloop naar mijn jaarlijks gesprek eens niet actief naar feedback gevraagd, om te kijken wie het vanuit zichzelf zou invullen en wie niet. En vooral om te vermijden dat het alweer zou neerkomen op dat ene zelfde punt: ‘Je kan nogal direct uit de hoek komen’. Uiteindelijk is die feedback toch ingevuld geweest, de aard van het beestje zeker :).
Ik heb al wel vaker hier gezegd dat ik best een direct en kritisch persoon ben. In mijn privéleven uit zich dat vooral in mijn eigen perfectionisme. Ik ben niet snel tevreden en spreek dat ook uit. Op het werk zal ik ook strenger zijn voor collega’s daardoor. Ik vergeet al eens de smileys in mijn chatberichten en zal de dingen zeggen zoals ik ze denk. Zeker wanneer ik gehaast of moe ben, kom ik daardoor botter over dan ik het bedoel.
Collega’s die al lang met mij samenwerken weten dit en hebben ook door dat ik het nooit slecht bedoel. Ik ben zelden boos op iemand. Ik wil het gewoon goed doen. Collega’s die nieuw beginnen zien dat echter soms anders. Ik zeg tegen elke nieuwe collega waarmee ik vaker zal samenwerken dat ik direct kan zijn en dat zeker nooit boos bedoel. En dat ze me altijd mogen aanspreken daarop. Ik dek me als het ware op voorhand al wat in. Maar toch blijf ik zo overkomen. Ook deze keer.
Waarop mijn zaakvoerder vroeg of ik dan niets met mijn feedback ging doen dit jaar? Ik kaatste de vraag terug en vroeg hem of ik na 6 jaar samenwerken volgens hem een bot en boos persoon ben. ‘Neen, Annelies, absoluut niet, jouw kritische inborst is net een kracht’.
Want wat me ook opvalt, na een aantal jaren feedback ontvangen, is dat de collega’s die dat in hun eerste jaar opschrijven, vaak de tweede keer opschrijven dat ze blij zijn met mijn kritische geest en dat ik die ten goede aanwendt om tot een beter resultaat te komen. Na twee jaar samenwerken hebben de meesten dus wel door dat ik direct en kritisch ben, maar dat dat niet per se een negatieve eigenschap is. Het is dus hun perceptie in het begin die ervoor zorgt dat direct zijn voor mij een werkpuntje wordt omdat zij zich wat aangevallen zouden kunnen voelen.
Dus dan zijn er twee pistes. Ik probeer ofwel op die perceptie te werken. Maar als ik wil dat andere mensen niet het gevoel krijgen dat ik direct ben, dan moet ik minder direct gaan doen (wat mijn default persoonlijkheid is) en moet ik mij dus bewust anders gaan opstellen/gaan gedragen. Dat is niet gemakkelijk, en vooral ook niet vol te houden. Ooit ga ik wel eens in mijn default modus reageren en alsnog de feedback krijgen dat mijn reactie te direct was.
De andere optie is om te blijven zijn wie ik ben. En te blijven vertellen dat ik het nooit zo bedoel. En mijn directheid in te zetten voor het goede zodat elke collega doorkrijgt dat dit helemaal niet slecht bedoeld is. Perceptie is bijna nooit te controleren en als über controlefreak is het voor mij net belangrijk dat los te laten.
Ik ben dus helemaal niet van plan om mijn feedback naast me neer te leggen. Ik ben me ervan bewust hoe ik overkol en wil daar zeker op letten. Maar ik ga me niet anders voordoen dan ik ben. Mijn directe inborst is heel lang een persoonlijkheidseigenschap geweest die ik liever zou willen veranderen. Maar ik weet niet of ik dat nu nog altijd zo zie. Oprechtheid is misschien wel een belangrijkere waarde dan een allemansvriend zijn voor mij.
Ben jij direct van aard of net niet? Heb je een persoonlijkheidskenmerk dat je liever zou willen veranderen?
De laatste dagen heb ik het niet makkelijk met maanden en dagen uit elkaar te houden. Zijn we nu maand 3 of 4? Ik had vroeger een hekel aan de maand maart. Omdat dat zo’n lange maand is (die na het korte februari komt natuurlijk), met nog geen feestdagen en vaak nog niet zo’n geweldig weer. Dit jaar lijkt maart net voorbijgevlogen. Het zonnetje had er misschien ook wat mee te maken. Het is alsof we massaal ontwaken van een winterslaap.
Op het werk is het zo druk, dat ik mezelf soms voorbij loop. Een groot project zet druk op de teams en ik kan niet meer dan iedereen proberen te motiveren en een overzicht behouden. Daardoor ben ik heel wat dagen op kantoor te vinden en kan ik stilaan van opnieuw een nieuwe routine spreken. En eerlijk, ik was dat snoozen in bed ’s morgens best wel beu. Nu sta ik een pak vroeger op om de trein te nemen en ben ik goed wakker tegen dat ik aan mijn bureau arriveer. Het tempo ligt hoog, maar er is gelukkig ook tijd voor een spontane lachbui.
Ik vergeet ook altijd hoe moeilijk ik het heb de week na de verandering naar het zomeruur. Ik lijk wel altijd moe te zijn en mijn bioritme is gewoon compleet in de war van dat ene uurtje. Het was dus even doorbijten. Het ging zelfs zo ver dat ik die vrijdag compleet niet nadenkend op de foute trein stapte. Er zijn leukere manieren om je weekend te starten denk ik dan 🙈. Een slechte 1-april grap zeg maar.
Ondertussen is het paasvakantie en zie ik veel mensen op vakantie vertrekken of andere leuke dingen doen. Ik heb pas vakantie midden juni en het zal er niet rustiger op worden. Dus het blijft doorbijten en gaan. Zeker in combinatie met de bouw. Ik doe gelukkig mijn werk heel graag, anders zou ik dat niet volhouden, en heb wel de ervaring om te relativeren dat niet alles ‘vandaag’ moet. Morgen is er nog een dag.
In mei en juni staat er heel wat leuks op het programma, dus ik heb wel voldoende dingen om naar uit te kijken en probeer ondertussen oog te houden voor de lichtpuntjes. Maar dus, jullie blogs lezen en erop reageren schiet er soms bij in moet ik toegeven. Ik kijk er naar uit om binnenkort alles in te halen ;).
Ik hou niet echt van conflicten of onrust. Meer nog: ik haat dat gevoel en ik loop er met momenten van weg. Typisch voor mijn persoonlijksheidstype (qua MBTI ben ik een ISFJ of INFJ, afhankelijk van op welke dag ik het invul). Ik ben iemand die zoveel mogelijk rekening probeert te houden met anderen. En het is nu eenmaal moeilijk, of beter gezegd onmogelijk, om twee mensen op de eerste plaats te zetten: jezelf en de ander. En dat is iets waar ik het met momenten wel eens moeilijk mee heb.
Afgelopen week kondigde iemand die ik jarenlang goed heb gekend een grote levensgebeurtenis aan via Instagram. Voor mij toch. Ik ga ervan uit dat ze andere dichtere vrienden wel al eerder persoonlijk op de hoogte bracht. Maar ik behoor niet meer tot dat groepje.
Ik voelde daarbij meteen van alles binnenkomen in mijn buik (dat is de F uit mijn persoonlijkheidstype). Ik ging er zelfs vanuit dat ik hier verdrietig om zou zijn. Het is nooit leuk om geconfronteerd te worden met een gebroken vriendschap. Ik ging er vanuit dat ik me gekwetst zou voelen en het enkele dagen met me mee zou dragen.
Maar na de initiële verbazing bleef dat verdriet uit. Hoe close we ook ooit zijn geweest, op een gegeven moment merkte ik dat vooral ik nog energie stak in onze vriendschap. En dat de moeite en het initiatief altijd van mij, of andere vrienden, moest komen. Normaal zou ik blijven volhouden, maar op een bepaald moment ben ik er mee gestopt. Ik heb even voor mezelf gekozen.
Ik kan dit hier schrijven omdat ik er zeker van ben dat die persoon mijn blog niet leest. Ze zou ook niet de naam van mijn werkgever kunnen opnoemen (of mijn functie) en ze heeft nog nooit gevraagd hoe het gaat met de bouw. Niet uit slechte wil. Maar omdat ze andere prioriteiten stelt in haar leven.
En dat is allemaal ok. Ik heb indertijd de juiste keuze gemaakt. Mijn deur zal altijd openstaan om het contact opnieuw op te bouwen, maar ik ga nergens op zitten wachten. We zien wel hoe het loopt. En ik heb haar oprecht proficiat gewenst, omdat ik het ook echt meen. En haar ‘dankjewel’ was ook gemeend. En misschien is dat alles voorlopig wel voldoende.
Ik was vooral verbaasd van mezelf dat ik dit al op een goede manier had verwerkt. De acceptatie in mijn hart was er al, deze trigger was gewoon nog even nodig om mijn verstand dat ook duidelijk te maken.
Na een aantal lastige weken ging het de afgelopen dagen weer wat beter. Maar paniekberichten op donderdagavond over de storm deden even iets knappen. Ik had net gepland om op vrijdag naar kantoor te gaan en was daar redelijk hard op vastgepind. Ik ben niet zo tuk op extreem weer waardoor ik heel erg twijfelde om wel of niet te gaan en dat was een soort druppel die emotioneel even te veel was. En dus noteerde ik onderstaande tekst in mijn bullet journal die ik toch graag even wou delen:
Er raast een storm door het land. Ik had hem niet zien aankomen omdat ik alweer te verdoken zat in mijn eigen hoofd. Maar plots was ie daar en stonden de kranten vol alarmsignalen. Een storm buiten. Maar het leek wel in mijn hoofd. Ik wil hem wegblazen. Maar de storm blaast terug. In alle richtingen. Harder dan ik blazen kan.
Dus moet ik er doorheen. Ploegend. Twee stappen vooruit, eentje achteruit. Weer vooruit. Tot ik er ben. In het oog. En er rust vindt. Ik raap er ook iets op. Veerkracht? Het is mij en de storm even gelukt om uit te blazen.
En dan laat ik me weer meevoeren. De wind in de rug. Af en toe nog een aantal kleine windstoten die me uit evenwicht brengen. Maar ik kom er wel. Het waait wel weer over.
Uiteindelijk bleek het hier nog wel mee te vallen en kon ik toch mijn plannen behouden. Ik merk wel dat de onrust van het weer heel erg op mijn eigen gemoed is gaan wegen. Tegelijk zie ik het eindelijk een beetje meer optimistisch nu we in code oranje zitten en hoogstwaarschijnlijk snel naar code geel gaan. Ik begin dingen te plannen voor de komende maanden én heb toevallig net nu een weekje verlof om uit te blazen.
En hoewel die week ook al snel is volgelopen met een aantal verplichtingen en werken op de bouw, hoop ik toch ook enkele dagen volledig te ontspannen vooraleer we weer aan de slag gaan. Nu alleen nog hopen dat het zonnetje zich wat vaker wil laten zien en dat storm alleen nog de oplossing wordt van een spelletje Wordle.
