Label: Persoonlijk

Deze zomer word ik 30. En hoewel ik het ergens wel moeilijk vind om te beseffen dat ik niet langer een twintiger ben, is het natuurlijk onvermijdelijk. Ouder worden hoort bij het leven.

En je jaren ’20 zijn een tijd van zoeken, veel nieuwe ervaringen, jezelf tegenkomen… Dat bewijzen de vele blogs die ik hier in de loop der tijd heb neergepend 😅. Het was niet altijd makkelijk en het zal er ook zeker niet eenvoudiger op worden als dertiger. Ik heb daarom eens een poging gedaan om 30 inzichten op te schrijven die ik wil meenemen naar de jaren achter voordeur 3.

30 lessen of inzichten die mij hebben geholpen of nog steeds helpen. Het zijn dus persoonlijke dingen. Het kan zijn dat jij ze onzin vindt, of er niets aan hebt. Ik doe ook maar wat. En ik beweer hier niet de waarheid te spreken.

Misschien heb je er dus iets aan, misschien helemaal niets. Om te vermijden dat dit een gigantische post zou worden heb ik ze opsplitst in drie delen. Ik heb ze trouwens ingedeeld in een willekeurige volgorde. De vorige post kan je hier lezen, vandaag lessen 11-20.

Sorry voor het Pinterest-tegel gehalte. Feel free om weg te zappen ;).

11. Blijf weg van de weegschaal

Je kan dit letterlijk opvatten: je gewicht voortdurend in het oog houden heeft volgens mij nog nooit iemand gelukkig gemaakt. Maar ik bedoel het toch vooral figuurlijk: stop met jezelf te vergelijken ten opzichte van anderen.

Jij moet niet beter zijn/doen/hebben dan anderen. Anderen zijn/doen/hebben ook niet beter dan jij. Die weegschaal maakt echt alleen maar ongelukkig.

We zijn voorgeprogrammeerd om te vergelijken. Om voortdurend af te wegen wat de beste keuze is, de meest logische volgende stap en hoe we het zelf doen. Ik laat me er ook nog vaak aan vangen en sociale media helpen de boel niet bepaald vooruit – integendeel. Maar het heeft echt geen zin om voortdurend alles wat jij hebt/bent of doet in de weegschaal te leggen en daar je geluk of beslissingen van te laten afhangen.

12. Kijk uit voor mensen die niet van dieren houden en/of lelijk praten over hun geliefden

Is het en-en verhaal of doen ze ook lelijk tegen hun geliefden als die in de buurt zijn? Dan is het zeker een no-go.

Dit klopt echt elke keer. Mensen die niet lief kunnen zijn tegen andere wezens, zijn meestal geen goede mensen. En iedereen kan een slechte dag hebben, maar meestal is het probleem niet die éne keer. Toxisch gedrag gaat zelden over na één keer. Laat die mensen los.

13. Draag zorg voor je lichaam

Dit is alles wat ik daarover kan zeggen: draag oordoppen, smeer zonnecrème, drink aub voldoende water, rust wanneer dat moet, maar beweeg ook voldoende. Rook niet. Alcohol is zelden nodig, hoeveel sociale druk er ook lijkt te zijn. Draag comfortabele schoenen en kledij. De tijd om je in te kleine ballerina’s en minirokjes te murwen is -gelukkig maar- voorbij.

Ik heb hier zelf nog veel te leren – behalve dan wat betreft comfie kleren. Comfie is my middle name 😁.

14. Control the controllables

Wat je niet kan controleren, moet je loslaten. En dat is verdomd moeilijk. Maar het is de enige vrije keuze die we hebben wanneer het gaat om dingen buiten ons controleveld: ze loslaten. En controledrang stamt net van een angst om geen eigen keuze te hebben. Die heb je dus wel. Hoe moeilijk ook.

15. Zwijgen en luisteren > praten, praten, praten

Je wil echt niet degene zijn die gekend staan als de prater. Luister eens echt naar wat anderen je vertellen. Laat stiltes zijn door te zwijgen. Stel vragen en toon interesse. Ook al gaat misschien het over een onderwerp dat je niet veel zegt. Je wordt er een leuker en vriendelijker mens door.

16. Schrijf

Flauw hé, als het van een blogger komt? Ik bedoel hier niet mee dat je een literair meesterwerk hoeft uit te brengen of zelf een blog moet starten. Het af en toe neerschrijven van je gedachten, je to do’s, je bekommernissen… kan enorm helpen om je hoofd vrij te maken. Daarnaast is het ook gewoon leuk om later eens te kunnen terug lezen over bepaalde periodes.

Schrijven doe je dus niet voor anderen, maar voor jezelf. En je kan er op elk moment mee starten. Begin eens met ’s avonds je dag samen te vatten in drie lichtpuntjes of in één zin.

17. Ween

Huilen kan best functioneel zijn. Het is een uiting van emotie. En het is een pak beter dan het opkroppen.

Als je om eender welke reden – verdriet, boosheid, angst, onmacht of zelfs puur geluk – de tranen voelt opwellen, wil dat je zeggen dat je erom geeft. Je hoeft je niet te schamen om die betraande ogen te tonen. Het geeft dat het je wat kan schelen. En wenen lucht ook gewoon op.

18. Emoties zijn niet vergelijkbaar

Ken je van die mensen die als je iets vertelt dat je erg vond of dat je dwarszit je meteen onderbreken om hun eigen levensverhaal – of dat iemand die ze via via kennen – te vertellen dat volgens hen sowieso nog wel veel erger is dan dat van jou? En dat je je daardoor niet erkent voelt in jouw emoties?

Well, they’re wrong. Je hoeft je eigen emoties niet weg te stoppen omdat iemand het ergens ter wereld erger heeft dan jij. Want er is altijd iemand die het erger heeft dan jij. Het is altijd ergens oorlog, hongersnood of een grote natuurramp. Dat wil niet zeggen dat jij niet mag rouwen om je huisdier, je grootmoeder/-vader of een gebroken vriendschap. Jouw gevoelens mogen er altijd zijn – ongeacht wat er rondom je gebeurt.

Emoties vergelijken is één van de meest toxische dingen die er bestaan. Emoties zijn in sé nooit vergelijkbaar. Wij reageren allemaal anders als we in dezelfde situatie zitten. En dat is oké.

En als iemand zelf je dus zo’n verhaal vertelt: luister dan en probeer er niet meteen een eigen verhaal aan te koppelen.

19. We zijn allemaal alleen

Niet meteen de meest opbeurende les: eigenlijk staan we er allemaal alleen voor. Je kan heel wat mensen rondom je hebben die je steunen en begrijpen en liefhebben… maar op het einde van het verhaal moet jij je leven leiden. Jij bent de enige persoon die je heel je leven moet meedragen. Dus je kan best beginnen met jezelf leuk te vinden ;). En plezier te vinden in alleentijd.

En er zullen ontzettend veel momenten zijn dat je je alleen voelt – ook in een relatie, wanneer je een fijn gezin hebt of wanneer je veel vrienden hebt. En jammer genoeg is de kans groot dat je je op een bepaald moment eenzaam zal zijn.

Dat is niet fijn, maar het is vrees ik deel van het leven? Reik gerust uit naar anderen, maar probeer ook zelf rust en plezier te vinden in dingen die jij alleen doet.

20. Er is niets dat kippensoep niet kan oplossen

Kippensoep heelt veel. En voor de vegetariërs: een goede kop (veggie) bouillon also does the trick.

Et voila, zo komt die 30ste verjaardag weer wat dichterbij ;).

Het is ongetwijfeld de vloek van sociale media. Jezelf vergelijken met anderen, bewust zijn van zaken die gebeuren waar jij niet bij bent, grote levensupdates van kennissen of oudere vrienden… Maar ik heb er de laatste weken meer last van dan anders.

De sociale agenda is hier best gevuld. Een trouw, Werchter, Londen en tussendoor nog wat sociale uitjes. Niks om over te klagen. En toch knaagt er al een aantal dagen iets aan mij. Ik zie tegelijk nog zoveel anderen dingen gebeuren – zoals een vrijgezellenweekend waar ik niet kon bij zijn, mensen die ik niet meer vaak spreek die iets aankondigen en over het algemeen mensen die het altijd leuk lijken te hebben…

Ik plaats amper foto’s op sociale media, en met sociale media bedoel ik eigenlijk Instagram. Daar ben ik al een tijd geleden mee gestopt omdat het me geen goed gevoel geeft – alsof je bevestiging zoekt bij anderen van iets wat jij leuk vindt. En als ik iets wil vertellen doe ik dat hier en mensen willen het niet dubbel zien/lezen toch? Maar soms vrees ik dat door zelf niets te delen mensen mij vergeten ofzo? Complete onzin hoogst waarschijnlijk, maar ‘ik deel dus ik ben’ is zowat de leuze van onze generatie.

En ik deel hier vanalles, dus ben ik dan genoeg? Wat is genoeg? Wanneer is het genoeg? Ik weet het soms echt niet meer. Ik heb hier normaal niet zoveel last van, maar met het goede weer van de laatste weken is iedereen plots zo aan het overdelen – en Instagram is gemaakt om ons te doen blijven scrollen – dat ook ik daar niet immuun voor ben denk ik.

Zolang we maar beseffen dat Instagram niet het echte leven is. Verre van.

Heb jij soms last van een ongemakkelijk gevoel wanneer je door sociale media scrollt?

Wat me bezighoudt de laatste tijd lijkt wel allesbehalve schrijven. Alhoewel er recent nog een nieuwsbrief bij elkaar werd gepend en ook de boekenreviews elkaar opvolgen op de boekenblog. Het is eigenlijk vreemd hoe ik tijdens de ruwbouw er in bleef slagen om elke week iets online te gooien hier, en ik – pas exact 5 jaar later – afhaak. Maar ik kom terug, er is licht aan het einde van de tunnel. Gelukkig is mildheid mijn jaarthema.

Heel concreet verhuizen het lief en ik ten laatste begin mei. We noemen ons huis nog steeds de bouw, omdat we nog een paar laatste zaken aan het afwerken zijn. De komende tijd moet de focus dan ook liggen op er een huis van maken in plaats van een werf. En daar kijk ik even hard naar uit, als dat ik er tegenop zie. Lijkt me normaal denk ik dan.

Op het werk is de voorjaarsdrukte best aanwezig. Ik vind dat fijner dan met mijn vingers draaien, maar het voelt even als alle hens aan dek. Ik organiseerde ook weer ons teambuildingsweekend. Deze keer sliepen we in Mol en konden we dus niet anders dan een editie van De Mol organiseren. Het was enorm veel werk – zoals steeds meer dan je op voorhand denkt. We hebben zelf elke proef in elkaar gestoken, mollen (het waren er twee) gebriefd, filmpjes opgenomen en dan nog de praktische organisatie van slapen, eten enz. Maar het was echt geweldig. Ook toevallig nog goed weer. Ik kon me geen beter werkweekend voorstellen. En ik ben stiekem wel heel trots op wat we gedaan hebben. Het was de beste editie die ik al mee in elkaar heb gestoken en ik ben er nog niet uit of ik volgend jaar de fakkel wil doorgeven, of nog met een zotter idee op de proppen kom.

Ik ben ook terug bijna permanent op kantoor. En nu de de start van de allereerste lockdown (en dus ook de start van thuiswerk) drie jaar achter ons ligt, is het wel raar hoe de dingen terug normaal geworden zijn. Ik voel terug volledig de vibe van kantoor zoals vroeger en hoewel het soms wat stiller mag, ben ik daar blij mee.

Wat ook drie jaar geleden is mijn citytrip met Leen naar Valencia. Toen de scholen en horecazaken in België sloten, wisten we nog niet goed wat Spanje zou doen. Gelukkig raakte we nog wel thuis, toen ook de Spaanse overheid het woord lockdown in de mond nam. Hoog tijd dus voor een volgend trip samen en over een dikke week vertrekken we naar Firenze. De stad van kunst en geschiedenis, twee zaken waar ik enorm van hou. En van pizza, pasta, gelato en goede wijn. Daar hou ik op dit moment misschien nog wel wat meer van. Hopelijk is de zon van de partij.

Ik kijk sowieso uit naar de lente, en naar de zomer. In ons eigen huis. Met wat vrije tijd en sociale momenten, twee dingen die ik enorm heb gemist. Ik merk dat ik de laatste tijd terug wat meer aan het nadenken ben over wat ik wil doen. Waar ik tijd in wil gaan stoppen. Voorlopig is er nog een zee aan mogelijkheden en dat voelt fijn aan. Schrijven is sowieso wel een van de dingen die ik weer ga oppakken.

Het zal hier dus de komende weken nog wat op en af zijn. En dat is oké.

Ik wil vooral horen hoe het met jullie gaat? Vertel?

Het is hier de laatste tijd eerder de onregelmaat die heerst wat bloggen betreft. Dat heeft twee grote redenen. Na twee jaar coronaperikelen met beperkingen in het najaar, kan dit jaar weer alles. Het sociale leven in de week is dus weer helemaal opgestart met twee keer per week een dansles, en ook op het werk zijn er avonden met events. De agenda vult zich hier dus organisch en de avonden dat ik thuis ben plof ik al eens graag in de zetel en dan schiet het bloggen er wat bij in.

De tweede reden is nog simpeler: #projecthuis. We zitten in jaar vijf van vijf en dan is er nog bakken werk. Ik kreeg heel wat clichés naar mijn hoofd gezwierd maar over de topper ‘De laatste 10% duurt even lang als de eerste 90%’ kan ik alvast zeggen dat die klopt. Ook zo schiet het bloggen in de weekends er al eens bij in.

Maar dat is prima. Ik heb nog heel wat inspiratie, ook voor de boekenblog en de historische nieuwsbrief. Maar het is gewoon even niet voor nu. En de volgende weken zullen mijn avonden in ieder geval al wat rustiger zijn en hoop ik meer tijd te krijgen voor zowat alles. Zelfs lezen staat op een lager pitje.

Mijn lijf maakt ook al een aantal weken duidelijk dat het herfst is. Na een coronaprik die me alweer niet helemaal goed is bekomen, kwam de keelontsteking nog eens langs. Als er een ziekte is die ik verzamel dan is het wel de keelonsteking. En deze keer heb ik bijgeleerd dat met een pijnlijke keel naar Simple Plan en Sum41 gaan geen goede combo is. Al heb ik me er toch even niets van aangetrokken. Mijn innerlijk punktienermeisje was helemaal hyped. Mijn volwassen 29-jarige lijf hield zelfs de dag erna nog redelijk stand. Ook toen ik anderhalf uur met drie pubers moest doorbrengen omwille van YOUCA Action Day (vroeger: Zuiddag). Het resultaat van die sessie is dat ik nog steeds geen kinderen wil.

Dat is ook de conclusie die ik neem als ik mijn tijdlijn op sociale media bekijk. Die staat vol met babyfoto’s, zwangerschapsaankondigingen, gender reveal parties… Er is ergens massaal een biologische klok gaan tikken waar ik – in tegenstelling tot een keelonsteking – wel immuun voor ben. En dat is prima zo. Iedereen moet doen waar die gelukkig van wordt. En bij mij is dat op dit moment een avond met een boek in bed. Met een dafalgan in de buurt voor als de keelpijn terug naar boven komt.

En zo heb ik toch maar weer deze post bij elkaar geschreven. Hoe gaat het daar?

Zet 9 vrouwen met verschillende levens een paar uur bij elkaar aan tafel en je krijgt boeiende gesprekken. Over koetjes en kalfjes. Over grote en kleine dingen. Over verdriet en geluk. Je krijgt ook een zicht op hoe vrouwen naar de maatschappelijke waarden kijken.

Eén iemand uit de groep kondigde aan dat ze in verwachting was. En na heel wat gemeende gelukswensen, viel dat ene woord dat alles zegt over hoe wij naar een ideaalbeeld kijken. ‘Perfect’. De vrouw in kwestie is namelijk drie jaar geleden gaan samenwonen, twee jaar geleden getrouwd, heeft een ongeveer een jaar een huisdier in huis en nu komt dat eerste kindje eraan.

Aan tafel vallen de woorden: ‘Dat is echt het perfecte plaatje’. De ontvanger glundert, de rest van de tafel knikt of zwijgt. Er is iemand bij die net uit een zware burn-out komt, een ander meisje leert terug alleen te zijn na een relatie van jaren. Stuk voor stuk even sterke moedige verhalen. Maar dat woordje ‘perfect’ dat is nog altijd voorbehouden voor huisje, tuintje, kindje.

Het is pas achteraf toen ik erover na praatte met een vriendin dat ik besefte hoe hard dat ideaalbeeld nog speelt in onze levens. En hoe fout het is dat we een zwangerschap van een gelukkig koppel als ‘perfect’ beschouwen en andere levenssituaties niet.

Als iemand die zelf geen kinderen wil kijk ik namelijk helemaal niet zo op naar een ‘perfect’ leventje. Voor mij hoeft dat niet en ik heb daar vrede mee. En ik vind het ook helemaal prima als je wel graag voor huisje, tuintje, kindje gaat. Als dat jouw persoonlijke keuze is en jij daar gelukkig van wordt, moet je dat vooral doen. Het probleem zit hem in het maatschappelijke ideaal.

Het is een beetje zoals de juf uit de lagere school die vroeger niet alleen een cijfer zette op een toets, maar ook een woord. 10/10, dan stond er ‘Perfect’. Een 9? ‘Bravo!’. Een 8 kreeg ‘Zeer goed’. Een 7 of minder? Dan mocht je al blij zijn dat er ‘Goed’ stond. Alsof dat cijfer nog niet genoeg de verschillen tussen leerlingen aantoonde. Er moest nog een waardeoordeel aan gehangen worden ook.

Ben je terug aan het werk na een moeilijke periode? Of ben je single en daarmee best gelukkig? Dat is amper een 7, oftewel ‘goed’ ‘waard. De tienen van de maatschappij worden voorbehouden voor de ‘gelukkige gezinnetjes’.

Er is zoveel mis met het woord perfect. Er is geen enkele context waarin ergens ‘perfect’ opplakken er niet voor zorgt dat iets of iemand anders als minder wordt beschouwd. Je maakt altijd een onderscheid dat het ene beloont en het andere afstraft.

Ik zou graag een petitie starten om het woord perfect uit ons woordenboek te schrappen. Want geef nu toe, wie wil er nu echt graag perfect zijn?

Ik hoef niet op de wei van Werchter te staan. Of in wachtrij van de luchthaven. Ik hoef niet al verhuisd te zijn. Of op vakantie. Ik hoef geen afgewogen ontbijt met havermout en vers fruit klaar te hebben. Of zelf ijs te bereiden, zonder suiker. Ik hoef zelfs de afgebladderde nagellak niet van mijn tenen te verwijderen. Of me druk te maken om hoe mijn haar vandaag weer valt. Met hier en daar nog witte verf erin als herinnering aan het werk van gisteren.

Ik hoef niet elke dag hyperproductief te zijn op het werk. Of op alles een antwoord te hebben. Ik mag klagen over de regen. En over de hitte. Ik kan me zorgen maken om de coronacijfers. Of me daar voor een keer eens niets van aantrekken. Ik hoef mijn emoties niet weg te stoppen. Maar ik moet er ook niet naar luisteren.

Het is zomer. En hoewel ik geen hyperinstagramwaardige plannen heb, kan het voor eerst in twee jaar weer gewoon zomer zijn. Met lange zomeravonden. Waarin ik buiten lig met een boek. Of toch binnen zit een serie te kijken omdat ik daar zin in heb. Alles kan. Alles mag.

De zomer ligt nog open. En ergens verontrust me dat. En ergens heb ik er heel veel zin in. Dat dubbele gevoel ervaar ik al een aantal weken ondertussen. Tranen. Een glimlach. Allemaal te samen en soms geen van beiden. Alsof ik me voortdurend in het Twilight uur van de dag bevind.

Ik deel graag nog een bijpassende quote van Matt Haig:

Iets

Je hoeft niet altijd iets te doen
of iets te bereiken.
Je hoeft in je vrije tijd niet productief te zijn.
Je hoeft niet aan tai chi te doen,
te doe-het-zelven of brood te bakken.

Soms kun je gewoon zijn, voelen,
je erdoorheen slaan,
chips eten en overleven,
en is dat al meer dan genoeg.

– Uit ‘Het Troostboek’ van Matt Haig

Soms valt het moeilijk te ontkennen. De wereld kan best lelijk zijn. Wanneer er weer maar eens iemand een geweer heeft genomen om onschuldigen af te knallen. Wanneer conservatieve mannen willen beslissen wat vrouwen met hun lichaam wel of niet mogen doen. Wanneer je beseft dat het niet eens zo ver van huis oorlog is. En ver van huis trouwens ook.

Dat is de dagelijkse lelijkheid van de wereld die via de media bij ons binnenkomt en waar we waarschijnlijk zelfs al een beetje gewoon aan zijn geraakt. Maar soms valt de lelijkheid dichter rondom me plots op. Wanneer mensen ziek blijken te zijn. Heel ziek. Jonge mensen. Wanneer ouders vreselijk nieuws krijgen over een van hun (ongeboren) kinderen. Wanneer kinderen zich sterk moeten houden voor hun ouders.

Soms is het allemaal zo oneerlijk. En overvalt al dat naars me. Het laat me achter met een klomp in mijn maag. Ik voel me leeggezogen. De onmacht raast door mijn lijf. Mijn hoofd probeert te relativeren en slaagt daar nauwelijks in. Ik maak me zorgen. Om al die mensen rondom me.

En als vanzelf worden mijn eigen zorgen groter. De negatieve spiraal van gedachten zet zich vast om mijn leven. Als een spin die haar web weeft en ik ben de vlieg die verstrikt raakt en geen uitweg meer ziet.

En dan, wanneer ik gevangen zit in mijn gedachten, komt het schuldgevoel voor me staan. Waarom zou ik me zorgen maken? Wat heb ik te klagen? Kijk naar die anderen. Die hebben het zoveel erger dan mij. En zo herhaalt het patroon zich. Een trieste boodschap. Zorgen. Schuldgevoel.

Dat klinkt nu allemaal heel negatief, maar ik denk dat wat ik beschrijf wel een herkenbaar gevoel, of patroon, zal zijn voor velen. Natuurlijk zijn er ook lichtpuntjes en veel goede momenten. De wereld kan heel mooi zijn. Maar ook de wereld heeft twee kanten. En soms heb je meer zicht op de kant die je liever niet zou zien.

Het is een jaarlijkse wederkerend fenomeen op het werk. Collega’s die elkaar feedback mogen geven. En feedback is belangrijk want je kan er veel uit leren. Zowel uit de positieve commentaren als de werkpunten die worden ingevuld. Dit jaar heb ik in de aanloop naar mijn jaarlijks gesprek eens niet actief naar feedback gevraagd, om te kijken wie het vanuit zichzelf zou invullen en wie niet. En vooral om te vermijden dat het alweer zou neerkomen op dat ene zelfde punt: ‘Je kan nogal direct uit de hoek komen’. Uiteindelijk is die feedback toch ingevuld geweest, de aard van het beestje zeker :).

Ik heb al wel vaker hier gezegd dat ik best een direct en kritisch persoon ben. In mijn privéleven uit zich dat vooral in mijn eigen perfectionisme. Ik ben niet snel tevreden en spreek dat ook uit. Op het werk zal ik ook strenger zijn voor collega’s daardoor. Ik vergeet al eens de smileys in mijn chatberichten en zal de dingen zeggen zoals ik ze denk. Zeker wanneer ik gehaast of moe ben, kom ik daardoor botter over dan ik het bedoel.

Collega’s die al lang met mij samenwerken weten dit en hebben ook door dat ik het nooit slecht bedoel. Ik ben zelden boos op iemand. Ik wil het gewoon goed doen. Collega’s die nieuw beginnen zien dat echter soms anders. Ik zeg tegen elke nieuwe collega waarmee ik vaker zal samenwerken dat ik direct kan zijn en dat zeker nooit boos bedoel. En dat ze me altijd mogen aanspreken daarop. Ik dek me als het ware op voorhand al wat in. Maar toch blijf ik zo overkomen. Ook deze keer.

Waarop mijn zaakvoerder vroeg of ik dan niets met mijn feedback ging doen dit jaar? Ik kaatste de vraag terug en vroeg hem of ik na 6 jaar samenwerken volgens hem een bot en boos persoon ben. ‘Neen, Annelies, absoluut niet, jouw kritische inborst is net een kracht’.

Want wat me ook opvalt, na een aantal jaren feedback ontvangen, is dat de collega’s die dat in hun eerste jaar opschrijven, vaak de tweede keer opschrijven dat ze blij zijn met mijn kritische geest en dat ik die ten goede aanwendt om tot een beter resultaat te komen. Na twee jaar samenwerken hebben de meesten dus wel door dat ik direct en kritisch ben, maar dat dat niet per se een negatieve eigenschap is. Het is dus hun perceptie in het begin die ervoor zorgt dat direct zijn voor mij een werkpuntje wordt omdat zij zich wat aangevallen zouden kunnen voelen.

Dus dan zijn er twee pistes. Ik probeer ofwel op die perceptie te werken. Maar als ik wil dat andere mensen niet het gevoel krijgen dat ik direct ben, dan moet ik minder direct gaan doen (wat mijn default persoonlijkheid is) en moet ik mij dus bewust anders gaan opstellen/gaan gedragen. Dat is niet gemakkelijk, en vooral ook niet vol te houden. Ooit ga ik wel eens in mijn default modus reageren en alsnog de feedback krijgen dat mijn reactie te direct was.

De andere optie is om te blijven zijn wie ik ben. En te blijven vertellen dat ik het nooit zo bedoel. En mijn directheid in te zetten voor het goede zodat elke collega doorkrijgt dat dit helemaal niet slecht bedoeld is. Perceptie is bijna nooit te controleren en als über controlefreak is het voor mij net belangrijk dat los te laten.

Ik ben dus helemaal niet van plan om mijn feedback naast me neer te leggen. Ik ben me ervan bewust hoe ik overkol en wil daar zeker op letten. Maar ik ga me niet anders voordoen dan ik ben. Mijn directe inborst is heel lang een persoonlijkheidseigenschap geweest die ik liever zou willen veranderen. Maar ik weet niet of ik dat nu nog altijd zo zie. Oprechtheid is misschien wel een belangrijkere waarde dan een allemansvriend zijn voor mij.

Ben jij direct van aard of net niet? Heb je een persoonlijkheidskenmerk dat je liever zou willen veranderen?

Na een aantal lastige weken ging het de afgelopen dagen weer wat beter. Maar paniekberichten op donderdagavond over de storm deden even iets knappen. Ik had net gepland om op vrijdag naar kantoor te gaan en was daar redelijk hard op vastgepind. Ik ben niet zo tuk op extreem weer waardoor ik heel erg twijfelde om wel of niet te gaan en dat was een soort druppel die emotioneel even te veel was. En dus noteerde ik onderstaande tekst in mijn bullet journal die ik toch graag even wou delen:

Er raast een storm door het land. Ik had hem niet zien aankomen omdat ik alweer te verdoken zat in mijn eigen hoofd. Maar plots was ie daar en stonden de kranten vol alarmsignalen. Een storm buiten. Maar het leek wel in mijn hoofd. Ik wil hem wegblazen. Maar de storm blaast terug. In alle richtingen. Harder dan ik blazen kan.

Dus moet ik er doorheen. Ploegend. Twee stappen vooruit, eentje achteruit. Weer vooruit. Tot ik er ben. In het oog. En er rust vindt. Ik raap er ook iets op. Veerkracht? Het is mij en de storm even gelukt om uit te blazen.

En dan laat ik me weer meevoeren. De wind in de rug. Af en toe nog een aantal kleine windstoten die me uit evenwicht brengen. Maar ik kom er wel. Het waait wel weer over.

Uiteindelijk bleek het hier nog wel mee te vallen en kon ik toch mijn plannen behouden. Ik merk wel dat de onrust van het weer heel erg op mijn eigen gemoed is gaan wegen. Tegelijk zie ik het eindelijk een beetje meer optimistisch nu we in code oranje zitten en hoogstwaarschijnlijk snel naar code geel gaan. Ik begin dingen te plannen voor de komende maanden én heb toevallig net nu een weekje verlof om uit te blazen.

En hoewel die week ook al snel is volgelopen met een aantal verplichtingen en werken op de bouw, hoop ik toch ook enkele dagen volledig te ontspannen vooraleer we weer aan de slag gaan. Nu alleen nog hopen dat het zonnetje zich wat vaker wil laten zien en dat storm alleen nog de oplossing wordt van een spelletje Wordle.

Hoe gaat het daar in deze stormachtige tijden?

Tijd voor een allegaartje van dingen vandaag. We zijn januari en dat wil zeggen dat de feestmaand achter de rug is. Tegelijk zijn voor mij de meest donkere maanden aangebroken. Dat klopt natuurlijk niet want tegen 1 februari zal het alweer langer licht zijn, maar laat ons zeggen dat januari en februari nooit echt de maanden zijn waarin ik me geweldig voel.

De feestdagen waren dit jaar best oké en toch moest ik daarvan recupereren. Ondanks mijn vermoeidheid waren mijn eerste werkdagen ontzettend productief. Het was echt fijn om er zo weer in te vliegen, zeker wetende dat ik het de laatste twee weken voor de vakantie erg moeilijk had om me te concentreren. Dat zorgde wel even voor een oef-momentje! Ik kan het nog.

Halverwege de week moest ik mijn boosterprik gaan halen. En helaas,net zoals ik al had verwacht, is me die niet goed bekomen (de combinatie 2x Pfizer en dan 1x Moderna is bij al mijn leeftijdsgenoten wel even aangekomen). Dus het zal de komende dagen (ik schrijf dit op het moment dat mijn koorts eindelijk wat gaan liggen is) een beetje puzzelen zijn met mijn energie. Januari staat hier sowieso in het teken van rust en naar binnen keren.

Dat puzzelen mag je ook best letterlijk nemen want ik besloot er eentje te vragen aan de kerstman. En die was genereus en gaf me er meteen twee. Ik ben nog niet ver, maar hoop er mijn hoofd wat mee leeg te maken. Eén van mijn andere projectjes is het opnieuw starten met een bullet journal. Ik moet zeggen dat de inspiratie in blogwereld overal was de laatste weken (bv. bij Irene, Sofie en Linda) en dat ook ik het plezier van knippen, plakken en schrijven heb teruggevonden. Gewoon wat prullen.

Zoals jullie in mijn doelenpost hebben kunnen lezen is het daarnaast ook de bedoeling om wat meer te reflecteren door te journallen en dankbaarheidslijstjes op te maken. Ik merk dat ik nog heel erg moet oefenen met dat laatste. Ik lijk altijd in herhaling te vallen ofzo. Soit, wie weet deel ik ooit nog eens wat spreads, maar ik ben zelf nog heel zoekende in een goede set-up momenteel.

Tijdens de kerstvakantie las ik Anna Karenina, de grootse Russische klassieker over een vrouw die halsoverkop verliefd wordt en daar heel wat levens mee overhoop haalt. Het was best een stevig boek waarvan ik zeker genoten heb, maar ik ben ook blij dat ik aan een wat luchtiger boek ben toegekomen. Ik lees momenteel een recensie-exemplaar waarbij het verhaal zich afspeelt tijdens de pestepidemie van 1655 in Londen en de naburige streken. Ik weet niet of het met elkaar te maken heeft, maar ik heb de laatste twee jaar wel vaker boeken gelezen die zich afspelen tijdens een pandemie (ik lijstte ze zelfs eens op voor de boekenblog). Op een manier bieden boeken ook wat troost zeker? En ze helpen ontsnappen naar een andere wereld, ook al krijgen de mensen er te maken met gelijkaardige uitdagingen.

Nog een manier om te ontsnappen naar een ander tijdperk is de Duitse miniserie Sisi die je kan vinden op VTM Go. Het is zo verfrissend om na de oude Romy Schneider films eens een moderne versie te zien om een nieuwe generatie het verhaal van Elizabeth Van Beieren te introduceren. Het is heel modern van stijl en openlijke verwijzingen naar seks worden niet geschuwd. Maar als echte kostuumdrama lover kon ik dit wel smaken. Netflix zou trouwens ook aan een serie over Sisi (dat je dus met maar één s schrijft) werken, getiteld ‘The empress’.

En zo komen we rustig onze dagen door. Wat houdt jou momenteel bezig?

Het idee dat hier elke zondag iets mega interessants moet verschijnen. Waar hard over is nagedacht en veel editeerwerk op is gebeurd.

Het jezelf druk maken in de huidige coronasituatie. Hier hoor je me niet zagen over dat we weer een mondmasker op moeten. Allemaal goed voor mij. We nemen het wel zoals het komt. Het tonen van zo’n QR code in een restaurant? Met een glimlach als het moet. En het moet nu even. Maar aub geen nieuwe lockdown. Alles, maar niet dat.

Het feit dat ik volgende week weer wat vrijaf heb en nog geen flauw benul heb hoe ik die dagen ga doorbrengen. Ik kan even niet verder denken dan morgen.

Die muizenissen over een slechte vriendin zijn omdat ik zo weinig van me laat horen. Ik wil wel iets afspreken, maar wie weet hoe zit het met alles binnen drie weken?

De winterdip, die er al keihard is. Maar ik ben hem staalhard aan het negeren. We zien wel hoe lang ik dat volhoud.

Dat de focus daardoor momenteel werken is. En dat ik op zijn minst daar meestal het gevoel heb van de touwtjes in handen te houden. Meestal hé.

Dat het leven gewoon zijn gangetje gaan en dat waarschijnlijk iedereen hetzelfde gevoel heeft, ook al doet social media wat anders uitschijnen.

Soms moet je het allemaal even laten gaan. En dit in dit langgerekte weekend met dank aan het winteruur en 1 november nog net een beetje meer. Zondagen mag best een werkwoord worden, toch?

Wat ga jij doen dit (verlengde) weekend?