Het is hier de laatste tijd eerder de onregelmaat die heerst wat bloggen betreft. Dat heeft twee grote redenen. Na twee jaar coronaperikelen met beperkingen in het najaar, kan dit jaar weer alles. Het sociale leven in de week is dus weer helemaal opgestart met twee keer per week een dansles, en ook op het werk zijn er avonden met events. De agenda vult zich hier dus organisch en de avonden dat ik thuis ben plof ik al eens graag in de zetel en dan schiet het bloggen er wat bij in.
De tweede reden is nog simpeler: #projecthuis. We zitten in jaar vijf van vijf en dan is er nog bakken werk. Ik kreeg heel wat clichés naar mijn hoofd gezwierd maar over de topper ‘De laatste 10% duurt even lang als de eerste 90%’ kan ik alvast zeggen dat die klopt. Ook zo schiet het bloggen in de weekends er al eens bij in.
Maar dat is prima. Ik heb nog heel wat inspiratie, ook voor de boekenblog en de historische nieuwsbrief. Maar het is gewoon even niet voor nu. En de volgende weken zullen mijn avonden in ieder geval al wat rustiger zijn en hoop ik meer tijd te krijgen voor zowat alles. Zelfs lezen staat op een lager pitje.
Mijn lijf maakt ook al een aantal weken duidelijk dat het herfst is. Na een coronaprik die me alweer niet helemaal goed is bekomen, kwam de keelontsteking nog eens langs. Als er een ziekte is die ik verzamel dan is het wel de keelonsteking. En deze keer heb ik bijgeleerd dat met een pijnlijke keel naar Simple Plan en Sum41 gaan geen goede combo is. Al heb ik me er toch even niets van aangetrokken. Mijn innerlijk punktienermeisje was helemaal hyped. Mijn volwassen 29-jarige lijf hield zelfs de dag erna nog redelijk stand. Ook toen ik anderhalf uur met drie pubers moest doorbrengen omwille van YOUCA Action Day (vroeger: Zuiddag). Het resultaat van die sessie is dat ik nog steeds geen kinderen wil.
Dat is ook de conclusie die ik neem als ik mijn tijdlijn op sociale media bekijk. Die staat vol met babyfoto’s, zwangerschapsaankondigingen, gender reveal parties… Er is ergens massaal een biologische klok gaan tikken waar ik – in tegenstelling tot een keelonsteking – wel immuun voor ben. En dat is prima zo. Iedereen moet doen waar die gelukkig van wordt. En bij mij is dat op dit moment een avond met een boek in bed. Met een dafalgan in de buurt voor als de keelpijn terug naar boven komt.
En zo heb ik toch maar weer deze post bij elkaar geschreven. Hoe gaat het daar?
Fijn om je gedachtes te lezen! 😘
Het zijn duidelijk drukke tijden, dan schiet het bloggen er al eens bij in he. Doe vooral waar je tijd en goesting voor hebt. Wat kinderen betreft, ik verloor het beetje twijfel dat ik had vooral nadien, toen de kinderen van vrienden al geboren waren en ik van dichtbij zag wat het allemaal inhield. En bevallingsverhalen idem ;-). Trouwens, gender reveal party’s, de horror!
Awel ik heb net hetzelfde. Hoe meer ik aanraking kom met kinderen, hoe minder graag ik er zelf wil 😀
Fijne gedachten. Het zijn inderdaad drukke tijden, heel herkenbaar. Wat kinderen betreft: you do you. Als ze ooit zou tikken, zal je het wel voelen. En is dat niet zo: ook goed. 🙂
Ik ben er helemaal ok mee dat bij de klok waarschijnlijk niet zal tikken 🙂
Fijn vooruitzicht om wat rustige avonden te hebben de komende weken! Kun je lekker lezen op de bank en bijkomen van de keelontsteking 🙂
Ja, kijk er naar uit!
Ik probeer nog altijd elke avond voor ik ga slapen te lezen, en da’s goed aan het lukken én doet me ook goed. Ik wil ook nog graag een boswandeling maken en terug beginnen puzzelen! En goed op voorhand aan de kerstcadeaus beginnen haha.
“Het resultaat van die sessie is dat ik nog steeds geen kinderen wil.” HAHAHAHA. Dat was ook het resultaat van het weekend met vrienden en hun kinderen. Zoveel lawaai en drukte dat ik mee een dutje moest doen.
Geen kinderen, wel hun dutjes lijkt me een goed motto.