Het is hier de laatste tijd eerder de onregelmaat die heerst wat bloggen betreft. Dat heeft twee grote redenen. Na twee jaar coronaperikelen met beperkingen in het najaar, kan dit jaar weer alles. Het sociale leven in de week is dus weer helemaal opgestart met twee keer per week een dansles, en ook op het werk zijn er avonden met events. De agenda vult zich hier dus organisch en de avonden dat ik thuis ben plof ik al eens graag in de zetel en dan schiet het bloggen er wat bij in.
De tweede reden is nog simpeler: #projecthuis. We zitten in jaar vijf van vijf en dan is er nog bakken werk. Ik kreeg heel wat clichés naar mijn hoofd gezwierd maar over de topper ‘De laatste 10% duurt even lang als de eerste 90%’ kan ik alvast zeggen dat die klopt. Ook zo schiet het bloggen in de weekends er al eens bij in.
Maar dat is prima. Ik heb nog heel wat inspiratie, ook voor de boekenblog en de historische nieuwsbrief. Maar het is gewoon even niet voor nu. En de volgende weken zullen mijn avonden in ieder geval al wat rustiger zijn en hoop ik meer tijd te krijgen voor zowat alles. Zelfs lezen staat op een lager pitje.
Mijn lijf maakt ook al een aantal weken duidelijk dat het herfst is. Na een coronaprik die me alweer niet helemaal goed is bekomen, kwam de keelontsteking nog eens langs. Als er een ziekte is die ik verzamel dan is het wel de keelonsteking. En deze keer heb ik bijgeleerd dat met een pijnlijke keel naar Simple Plan en Sum41 gaan geen goede combo is. Al heb ik me er toch even niets van aangetrokken. Mijn innerlijk punktienermeisje was helemaal hyped. Mijn volwassen 29-jarige lijf hield zelfs de dag erna nog redelijk stand. Ook toen ik anderhalf uur met drie pubers moest doorbrengen omwille van YOUCA Action Day (vroeger: Zuiddag). Het resultaat van die sessie is dat ik nog steeds geen kinderen wil.
Dat is ook de conclusie die ik neem als ik mijn tijdlijn op sociale media bekijk. Die staat vol met babyfoto’s, zwangerschapsaankondigingen, gender reveal parties… Er is ergens massaal een biologische klok gaan tikken waar ik – in tegenstelling tot een keelonsteking – wel immuun voor ben. En dat is prima zo. Iedereen moet doen waar die gelukkig van wordt. En bij mij is dat op dit moment een avond met een boek in bed. Met een dafalgan in de buurt voor als de keelpijn terug naar boven komt.
En zo heb ik toch maar weer deze post bij elkaar geschreven. Hoe gaat het daar?
Kan er iemand de zomer terug aanzetten? Ik denk dat trouwe lezers wel weten dat ik geen fan ben van de winter of de herfst. Ik vond de afgelopen zomer dan ook geweldig. Maar op een of andere manier leek ik wel de enige?
Ik heb echt veel mensen horen verlangen naar de herfst en horen klagen over de zomer. En ja, we hebben een aantal dagen van 30+ graden gehad. Maar in mijn ogen niet zo veel vaker dan andere zomers. Er stonden precies van overal herfstmensen op die verlangden naar een deken en een kop koffie of thee.
En naar regen, wind, vroeger donker buiten. Want geef nu toe, de herfst is niet alleen maar pompoenen en dekentjes. De herfst is even vaak met een natte jas en aangedampte bril ergens binnenkomen. En diezelfde herfstmensen geven dan met schroom toe dat ze die regen en wind nu ook niet het leukst vinden aan de herfst -terwijl het net daar toch een beetje om gaat in dit seizoen?
Geef mij dan maar het gevoel van een eindeloze zomer. Bijvoorbeeld op 1 juni. De belofte die in de lucht hangt van mooi weer, lange avonden met veel licht, vakantiedagen in het vooruitzicht. Er bestaat toch geen mooier uitgangspunt?
En lieve herfstmensen, jullie mogen er zeker zijn. Geniet van dat deken en die koppen thee. Maar laat mij als zomermens nu ook even met weemoed door het raam kijken. Mij opnieuw in die jeansbroek wringend en op zoek gaand naar een sjaal. Met altijd een zakdoek bij de hand voor de allereerste verkoudheid van het seizoen.
It’s me, not you. Maar geef mij aub snel terug een eindeloze zomer.
P.s. 1 Ik ga de komende dagen eens werk maken van een herfstlijstje met leuke dingen die ik kan/wil doen om de donkere dagen te counteren.
P.s. 2 En nee, begin me niet over kerstmis. Het is zo al erg genoeg ;).
Zet 9 vrouwen met verschillende levens een paar uur bij elkaar aan tafel en je krijgt boeiende gesprekken. Over koetjes en kalfjes. Over grote en kleine dingen. Over verdriet en geluk. Je krijgt ook een zicht op hoe vrouwen naar de maatschappelijke waarden kijken.
Eén iemand uit de groep kondigde aan dat ze in verwachting was. En na heel wat gemeende gelukswensen, viel dat ene woord dat alles zegt over hoe wij naar een ideaalbeeld kijken. ‘Perfect’. De vrouw in kwestie is namelijk drie jaar geleden gaan samenwonen, twee jaar geleden getrouwd, heeft een ongeveer een jaar een huisdier in huis en nu komt dat eerste kindje eraan.
Aan tafel vallen de woorden: ‘Dat is echt het perfecte plaatje’. De ontvanger glundert, de rest van de tafel knikt of zwijgt. Er is iemand bij die net uit een zware burn-out komt, een ander meisje leert terug alleen te zijn na een relatie van jaren. Stuk voor stuk even sterke moedige verhalen. Maar dat woordje ‘perfect’ dat is nog altijd voorbehouden voor huisje, tuintje, kindje.
Het is pas achteraf toen ik erover na praatte met een vriendin dat ik besefte hoe hard dat ideaalbeeld nog speelt in onze levens. En hoe fout het is dat we een zwangerschap van een gelukkig koppel als ‘perfect’ beschouwen en andere levenssituaties niet.
Als iemand die zelf geen kinderen wil kijk ik namelijk helemaal niet zo op naar een ‘perfect’ leventje. Voor mij hoeft dat niet en ik heb daar vrede mee. En ik vind het ook helemaal prima als je wel graag voor huisje, tuintje, kindje gaat. Als dat jouw persoonlijke keuze is en jij daar gelukkig van wordt, moet je dat vooral doen. Het probleem zit hem in het maatschappelijke ideaal.
Het is een beetje zoals de juf uit de lagere school die vroeger niet alleen een cijfer zette op een toets, maar ook een woord. 10/10, dan stond er ‘Perfect’. Een 9? ‘Bravo!’. Een 8 kreeg ‘Zeer goed’. Een 7 of minder? Dan mocht je al blij zijn dat er ‘Goed’ stond. Alsof dat cijfer nog niet genoeg de verschillen tussen leerlingen aantoonde. Er moest nog een waardeoordeel aan gehangen worden ook.
Ben je terug aan het werk na een moeilijke periode? Of ben je single en daarmee best gelukkig? Dat is amper een 7, oftewel ‘goed’ ‘waard. De tienen van de maatschappij worden voorbehouden voor de ‘gelukkige gezinnetjes’.
Er is zoveel mis met het woord perfect. Er is geen enkele context waarin ergens ‘perfect’ opplakken er niet voor zorgt dat iets of iemand anders als minder wordt beschouwd. Je maakt altijd een onderscheid dat het ene beloont en het andere afstraft.
Ik zou graag een petitie starten om het woord perfect uit ons woordenboek te schrappen. Want geef nu toe, wie wil er nu echt graag perfect zijn?
Soms is de beste manier om weer een beetje aan het schrijven te raken gewoon om te beginnen met het nu te beschrijven. Dus vandaag even het klassieke format van een allegaartje van dingen. Dit is wat ik de afgelopen weken heb gedaan.
Geademd Ik heb een aantal heel vermoeiende weken (maanden zelfs?) achter de rug, maar sinds juli is de storm precies wat gaan liggen. Mijn hoofd is veel rustiger en ik begin terug ademruimte te krijgen voor heel wat dingen. De zomer is mijn favoriete seizoen en ik kan met stip zeggen dat het goede weer dat we al een hele tijd hebben mij er echt heeft doorgesleurd dit voorjaar.
Geboekt Die ademruimte heeft er ook voor gezorgd dat we met veel goesting een vakantie hebben gepland midden augustus. We trekken voor 5 nachten naar Bilbao. Waar? Wel, Baskenland. Spanje dus. In het noorden. De bedoeling is om Bilbao als uitgangsbasis te nemen, maar ook eens naar San Sebastian en de Baskische kust te gaan. Het voordeel aan laat boeken is dat ik al binnen minder dan een maand vertrek en daar heb ik zoveel zin in.
Gelezen Gek genoeg heb ik niet het gevoel dat ik heel veel gelezen heb. Maar ik sta toch maar mooi 6 boeken voor op schema en lees heel wat goede boeken uit. Ik heb nog niet echt de flow gevonden om in de tuin in de zon te lezen, maar ik maak er wel elke dag bewust een uurtje tijd voor.
Getest, maar negatief Nadat het lief in Londen een portie corona bij had als souvenir (of dat denken we toch), testte ik negatief. Wanneer ik dan twee weken later voor het eerst in twee jaar tijd eens echt symptomen had, testte ik opnieuw negatief. En na twee dagen keelontsteking voelde ik me opnieuw prima. Ik ben ervan overtuigd dat ik nog wel eens aan de beurt ga komen, en waarschijnlijk op een ontzettend ongewenst moment.
Geverfd, maar toch vooral geplamuurd en geschuurd Aan al die mensen die mij de laatste maanden toefluisteren dat verven toch één van de leukste dingen is aan verbouwen, want je bent aan het afwerken… Wel, jullie mogen het hebben. Ik heb ontdekt dat ik een bloedhekel heb aan schuren en plamuren én aan stressen over het feit of de verf nu goed gelukt is op deze muur of we toch nog wat meer hadden moeten uitstrijken.
‘Nog niet’ geantwoord op de vraag wanneer ik ga verhuizen Want ja, we zien wel. We zijn dan wel aan de afwerking begonnen, maar zo zonder elektriciteit en water is het nog niet echt bewoonbaar.
Geluisterd Naar de nieuwe single ‘irrelevant‘ van P!nk die niet geheel ontoevallig over vrouwenrechten gaat. Ik luister al 20 jaar naar haar muziek en ik groei precies echt mee met haar liedjes. Of is het haar muziek die meegroeit met mij (ook al is P!nk zelf nog wel heel wat ouder)? Girls just wanna have rights.
Et voila, hoog tijd om wat van de zon te gaan genieten nu :).
Ik hoef niet op de wei van Werchter te staan. Of in wachtrij van de luchthaven. Ik hoef niet al verhuisd te zijn. Of op vakantie. Ik hoef geen afgewogen ontbijt met havermout en vers fruit klaar te hebben. Of zelf ijs te bereiden, zonder suiker. Ik hoef zelfs de afgebladderde nagellak niet van mijn tenen te verwijderen. Of me druk te maken om hoe mijn haar vandaag weer valt. Met hier en daar nog witte verf erin als herinnering aan het werk van gisteren.
Ik hoef niet elke dag hyperproductief te zijn op het werk. Of op alles een antwoord te hebben. Ik mag klagen over de regen. En over de hitte. Ik kan me zorgen maken om de coronacijfers. Of me daar voor een keer eens niets van aantrekken. Ik hoef mijn emoties niet weg te stoppen. Maar ik moet er ook niet naar luisteren.
Het is zomer. En hoewel ik geen hyperinstagramwaardige plannen heb, kan het voor eerst in twee jaar weer gewoon zomer zijn. Met lange zomeravonden. Waarin ik buiten lig met een boek. Of toch binnen zit een serie te kijken omdat ik daar zin in heb. Alles kan. Alles mag.
De zomer ligt nog open. En ergens verontrust me dat. En ergens heb ik er heel veel zin in. Dat dubbele gevoel ervaar ik al een aantal weken ondertussen. Tranen. Een glimlach. Allemaal te samen en soms geen van beiden. Alsof ik me voortdurend in het Twilight uur van de dag bevind.
Ik deel graag nog een bijpassende quote van Matt Haig:
Iets
Je hoeft niet altijd iets te doen of iets te bereiken. Je hoeft in je vrije tijd niet productief te zijn. Je hoeft niet aan tai chi te doen, te doe-het-zelven of brood te bakken.
Soms kun je gewoon zijn, voelen, je erdoorheen slaan, chips eten en overleven, en is dat al meer dan genoeg.
Soms valt het moeilijk te ontkennen. De wereld kan best lelijk zijn. Wanneer er weer maar eens iemand een geweer heeft genomen om onschuldigen af te knallen. Wanneer conservatieve mannen willen beslissen wat vrouwen met hun lichaam wel of niet mogen doen. Wanneer je beseft dat het niet eens zo ver van huis oorlog is. En ver van huis trouwens ook.
Dat is de dagelijkse lelijkheid van de wereld die via de media bij ons binnenkomt en waar we waarschijnlijk zelfs al een beetje gewoon aan zijn geraakt. Maar soms valt de lelijkheid dichter rondom me plots op. Wanneer mensen ziek blijken te zijn. Heel ziek. Jonge mensen. Wanneer ouders vreselijk nieuws krijgen over een van hun (ongeboren) kinderen. Wanneer kinderen zich sterk moeten houden voor hun ouders.
Soms is het allemaal zo oneerlijk. En overvalt al dat naars me. Het laat me achter met een klomp in mijn maag. Ik voel me leeggezogen. De onmacht raast door mijn lijf. Mijn hoofd probeert te relativeren en slaagt daar nauwelijks in. Ik maak me zorgen. Om al die mensen rondom me.
En als vanzelf worden mijn eigen zorgen groter. De negatieve spiraal van gedachten zet zich vast om mijn leven. Als een spin die haar web weeft en ik ben de vlieg die verstrikt raakt en geen uitweg meer ziet.
En dan, wanneer ik gevangen zit in mijn gedachten, komt het schuldgevoel voor me staan. Waarom zou ik me zorgen maken? Wat heb ik te klagen? Kijk naar die anderen. Die hebben het zoveel erger dan mij. En zo herhaalt het patroon zich. Een trieste boodschap. Zorgen. Schuldgevoel.
Dat klinkt nu allemaal heel negatief, maar ik denk dat wat ik beschrijf wel een herkenbaar gevoel, of patroon, zal zijn voor velen. Natuurlijk zijn er ook lichtpuntjes en veel goede momenten. De wereld kan heel mooi zijn. Maar ook de wereld heeft twee kanten. En soms heb je meer zicht op de kant die je liever niet zou zien.
Soms wanneer mijn hoofd overvol zit, wil ik gewoon de auto instappen en gaan rijden. Met de muziek op. Rijden langs glooiende landschappen, mensen die in hun voortuin werken, gezinnen op de fiets passerend, iemand die zijn hond uitlaat… Je ziet de wereld letterlijk voorbij draven aan een tempo dat je zelf kiest.
Rijden heeft iets therapeutisch. En ik kan zelf niet verklaren hoe dat komt. Het is niet zo intensief voor je brein dat je niets anders kan doen. Je kan het makkelijk combineren met muziek, een podcast of een goed gesprek. Maar het rijden op zich neemt wel alvast je onbewuste brein in beslag. Want je bent natuurlijk wel aan het rijden. Op een of andere manier kan ik wel nadenken in de auto, maar pieker ik er minder. Terwijl thuis nadenken al snel in piekeren overgaat.
Zo gebeurt het dat soms voor mij de weg ergens naartoe belangrijker is dan de bestemming. En voor we in van die Pinteresttegels vervallen. Ik bedoel daarmee dat ik soms de auto in stap om iets niet zo belangrijk te gaan halen in een of andere winkel, gewoon om even die knop in de auto te kunnen omdraaien. Het is een soort van vangnet tegen piekeren.
Misschien is het ook wel net dit dat ik wat gemist heb tegen corona. Want er was vaak geen bestemming en dus ook geen weg ergens naartoe. Ik was altijd thuis en de piekergedachten floreerden. Waarschijnlijk is het vergelijkbaar met het pendelidee van en naar het werk. Waar heel veel mensen het gevoel van hebben dat het zorgt voor een soort van afsluiting van de werkdag. Onlangs zat ik in een opleiding waar werd gezegd dat dit een spier is die je kan trainen. Om in een paar seconden die knop om te draaien en niet per se nood te hebben aan de overgangstijd.
Ik zou met plezier ontdekken waar die spier zich bevindt en hoe ik die kan trainen. Maar zolang dat niet het geval is, stap ik soms bewust in de auto om een ommetje te maken. Of duw ik dat gaspedaal wat minder hard in om langer onderweg te zijn. Misschien niet heel goedkoop momenteel met de dure brandstofprijzen, maar wel effectief.
Onlangs kreeg ik van WordPress een herinnering dat ik 7 jaar geleden mijn account aanmaakte. Het duurde nog enkele weken voor er iets online kwam, maar ondertussen bestaat dit digitale plekje 7 jaar. Nadat ik jaren vooral blogs van anderen las zonder ooit zelf te reageren.
Toen ik deze blog startte zat ik in mijn masterjaar op de universiteit en was ik begin twintig, ondertussen ben ik al een hele tijd aan het werk, een huis aan het bouwen, heb ik een coronapandemie overleefd en komt die 30 in zicht. Al heb ik nog even voor we daar zijn ;). Dit online ‘dagboek’ reflecteert goed de weg die ik de afgelopen jaren heb afgelegd. Met ups en downs.
Tegelijk voel ik ook wel dat ik de laatste twee jaar iets minder de nood voel om alles van me af te schrijven of te delen. Ik vermoed doordat mijn leven momenteel wat meer in een soort van vaste plooi ligt. Tijdens mijn zogenaamde ‘quarter life’ speelde er soms zoveel dat bloggen een soort houvast was om mijn emoties en gedachten te ordenen. Dat is nog steeds soms zo, maar veel minder. Eens ik begin met schrijven rollen de woorden nog steeds uit mijn toetsenbord. Zoals nu. Eén kleine notificatie triggert meteen een hele hoop gedachten. Ik ben best trots op wat hier de afgelopen jaren is verschenen, al zijn er zeker ook posts die ik liever niet opnieuw lees. En als ik dat wel doe, ontdek ik soms genante spel- of typfouten. Maar ook dat heeft zijn charme.
Het voelt juist om te zeggen dat mijn schrijfsels me met momenten hebben geholpen om mezelf beter te leren kennen. Door zaken op te schrijven zie je ze onder ogen. Ze worden echt en gedeeld met anderen. Ik heb daar op mijn manier heel veel aan gehad.
Ik weet niet voor deze blogreis mij de komende tijd of jaren nog zal brengen. Misschien begin ik net meer te vertellen, of minder. Maar met dit berichtje wou ik nog eens even stilstaan bij de afgelopen jaren en jullie bedanken om hier te komen meelezen of te reageren. 7 goede jaren en dan 7 slechte? Daar geloof ik niet in ;).
Het is een jaarlijkse wederkerend fenomeen op het werk. Collega’s die elkaar feedback mogen geven. En feedback is belangrijk want je kan er veel uit leren. Zowel uit de positieve commentaren als de werkpunten die worden ingevuld. Dit jaar heb ik in de aanloop naar mijn jaarlijks gesprek eens niet actief naar feedback gevraagd, om te kijken wie het vanuit zichzelf zou invullen en wie niet. En vooral om te vermijden dat het alweer zou neerkomen op dat ene zelfde punt: ‘Je kan nogal direct uit de hoek komen’. Uiteindelijk is die feedback toch ingevuld geweest, de aard van het beestje zeker :).
Ik heb al wel vaker hier gezegd dat ik best een direct en kritisch persoon ben. In mijn privéleven uit zich dat vooral in mijn eigen perfectionisme. Ik ben niet snel tevreden en spreek dat ook uit. Op het werk zal ik ook strenger zijn voor collega’s daardoor. Ik vergeet al eens de smileys in mijn chatberichten en zal de dingen zeggen zoals ik ze denk. Zeker wanneer ik gehaast of moe ben, kom ik daardoor botter over dan ik het bedoel.
Collega’s die al lang met mij samenwerken weten dit en hebben ook door dat ik het nooit slecht bedoel. Ik ben zelden boos op iemand. Ik wil het gewoon goed doen. Collega’s die nieuw beginnen zien dat echter soms anders. Ik zeg tegen elke nieuwe collega waarmee ik vaker zal samenwerken dat ik direct kan zijn en dat zeker nooit boos bedoel. En dat ze me altijd mogen aanspreken daarop. Ik dek me als het ware op voorhand al wat in. Maar toch blijf ik zo overkomen. Ook deze keer.
Waarop mijn zaakvoerder vroeg of ik dan niets met mijn feedback ging doen dit jaar? Ik kaatste de vraag terug en vroeg hem of ik na 6 jaar samenwerken volgens hem een bot en boos persoon ben. ‘Neen, Annelies, absoluut niet, jouw kritische inborst is net een kracht’.
Want wat me ook opvalt, na een aantal jaren feedback ontvangen, is dat de collega’s die dat in hun eerste jaar opschrijven, vaak de tweede keer opschrijven dat ze blij zijn met mijn kritische geest en dat ik die ten goede aanwendt om tot een beter resultaat te komen. Na twee jaar samenwerken hebben de meesten dus wel door dat ik direct en kritisch ben, maar dat dat niet per se een negatieve eigenschap is. Het is dus hun perceptie in het begin die ervoor zorgt dat direct zijn voor mij een werkpuntje wordt omdat zij zich wat aangevallen zouden kunnen voelen.
Dus dan zijn er twee pistes. Ik probeer ofwel op die perceptie te werken. Maar als ik wil dat andere mensen niet het gevoel krijgen dat ik direct ben, dan moet ik minder direct gaan doen (wat mijn default persoonlijkheid is) en moet ik mij dus bewust anders gaan opstellen/gaan gedragen. Dat is niet gemakkelijk, en vooral ook niet vol te houden. Ooit ga ik wel eens in mijn default modus reageren en alsnog de feedback krijgen dat mijn reactie te direct was.
De andere optie is om te blijven zijn wie ik ben. En te blijven vertellen dat ik het nooit zo bedoel. En mijn directheid in te zetten voor het goede zodat elke collega doorkrijgt dat dit helemaal niet slecht bedoeld is. Perceptie is bijna nooit te controleren en als über controlefreak is het voor mij net belangrijk dat los te laten.
Ik ben dus helemaal niet van plan om mijn feedback naast me neer te leggen. Ik ben me ervan bewust hoe ik overkol en wil daar zeker op letten. Maar ik ga me niet anders voordoen dan ik ben. Mijn directe inborst is heel lang een persoonlijkheidseigenschap geweest die ik liever zou willen veranderen. Maar ik weet niet of ik dat nu nog altijd zo zie. Oprechtheid is misschien wel een belangrijkere waarde dan een allemansvriend zijn voor mij.
Ben jij direct van aard of net niet? Heb je een persoonlijkheidskenmerk dat je liever zou willen veranderen?
Zo van die weekverslagen bij andere bloggers, ik vind ze wel leuk. Ook al gaan ze over heel alledaagse dingen. Ik heb alleen het gevoel dat mijn weken heel erg op elkaar lijken. Ik ben een routinemens. En daarom zou elke week een verslag voor jullie schrijven niet echt interessant zijn vrees ik. Maar ik wil het toch proberen om een paar keer per jaar er eens een week uit te pikken om daar verslag van te doen. In oktober 2021 deed ik al een eerste poging en nu probeer ik het gewoon nog eens.
Zondag
Vorige zondag was ik een dag alleen thuis en zocht ik mijn eigen cocon op. Het was een zware week geweest, met zaterdag een dag doorwerken op de bouw. Dus ik kon wel even wat rust gebruiken. Ik begon de dag met het lezen en schrijven van wat blogjes en keek de finale van Luik-Bastenaken-Luik voor vrouwen rond de middag. Annemiek Van Vleuten won er en zij is echt een van mijn favoriete rensters. Nadien startte ik met het opzoeken van een aantal dingen voor de Londenreis en prutste ik in mijn bullet journal.
Vlak voor het eten nestelde ik me in de veranda in het zonnetje met een nieuw boek, Ariadne, een hervertelling van de gelijknamige Griekse mythe. Daarna maakte ik een pasta met groenten en kip. Ik hou het graag simpel wat koken betreft. Nadien kreeg het lief niet zo’n fijn nieuws, waardoor ik wat triest was. Ik keek naar De Mol. Ik vond het een hele leuke aflevering tot het ongeval met Anke gebeurde. Wat een pech kan je in één seizoen hebben zeg, en Anke was ook echt mijn favoriet.
Maandag
Maandag werkte ik nog eens van thuis en kon ik dus nog wat extra slapen. Ik begon de dag rustig met wat dingen in te halen op een groot project, had een salesgesprek en in de namiddag een wat langere meeting voor een ander redelijk technisch project. Het salesgesprek begon wat vreemd. De persoon kwam niet opdagen in de videocall waarop ik haar na een kwartier opbelde en zij de gevleugelde woorden ‘Ah ja, het is al maandag, ik had niet door dat het maandag was’ sprak. Ik wist niet meteen heel goed hoe ik daarop moest reageren, maar het werd nog wel een fijn gesprek.
Ik plande ook de rest van de week en had eindelijk het gevoel terug grip te krijgen op de agenda na wat drukke weken. Dat was motiverend voor de rest van de week. ’s Avonds begon ik aan dit blogje en stuurde ik ook nog twee reviews in voor Leuven Leest. Ik bereidde me voor op de dansles door af en toe de choreo opnieuw te bekijken. Binnen een kleine maand staat het dansoptreden gepland en na twee jaar coronapauze is het even terug wennen aan het trainen op de pasjes (en het onthouden, ik ben duidelijk geen 18 meer) en de afwerking ervan.
Dinsdag
Dinsdag was ik op kantoor en was er een drukke meetingdag gepland. Het was een all-in dag dus zowat van de collega’s was er en twee van de kantoorhondjes die elkaar nog niet goed kennen. De ene is nog maar een puppy (ik heb ontdekt dat puppy Maltesers kei kei schattig zijn! Echt een kleine fluff ball). Ons vast kantoorhondje Kona ging daarom wat vroeger naar huis, maar ze kwam zeker later in de week nog terug. ’s Avonds kreeg ik bericht dat de dansles niet doorging. En de vriendin waarmee ik normaal gezien een dag later ging eten liet ook weten een pechweek te hebben en dus werd ons etentje uitgesteld met een week. Zo had ik onverwacht wat meer zetelavonden in zicht.
Ik kreeg ook een herinnering aan onze reis naar Glasgow, nu vier jaar geleden, en scrollde wat door de foto’s op mijn telefoon. Vooral die van de Necropolis, het Victoriaanse kerkhof dat we bezochten.
Glasgow Necropolis, april 2018
Woensdag
Woensdag en donderdag volgden bijna de helft collega’s een fysieke opleiding op kantoor. Ik niet en dus was het heel rustig in de open space. Ik ging naast Leen zitten en zij liet op het einde van de dag een lieve post-it achter (want ja, ik zat weeral in meeting). Onder de middag ging ik wat windowshoppen (ik zag wat kleren die ik misschien deze week wel eens ga passen) en ’s avonds las ik verder in mijn boek en keek ik twee afleveringen van Downton Abbey.
Verrassing op mijn bureau.Leeg kantoor tijdens de dag
Donderdag
Vanaf donderdag leek niks nog te vlotten op het werk en werd ik daar wat onrustig van. We gingen ’s middags eten met ons team (dat dus niet in de opleiding zat) bij Zoff en dat was wel het hoogtepunt van de dag want in de namiddag was het vet van de soep. (Een eetklopje zeker?). Gelukkig was Kona er voor knuffels. Van donderdagavond herinner ik me niet super veel meer eigenlijk.
Kantoorhondje Kona in het zonnetje
Vrijdag
Vrijdag begon met mijn jaarlijks gesprek. Bij ons is dat niet echt een evaluatiegesprek, maar eerder een babbel over hoe het gaat en hoe ik me wil ontwikkelen. Het was een positief gesprek dat me weer aan het denken zette, maar op een goede manier. Daarna kwam er iemand een les yoga geven onder de middag en besefte ik weer hoe stram mijn spieren soms aanvoelen van al dat stilzitten. De heupopeners deden naar goede gewoonte pijn.
En dan was het tijd om af te tellen naar 2022. Nee, mopje. Ons nieuwsjaaretentje ging deze avond door, normaal is dat in januari maar iets met een virus enzo. Dus werd het eind april. We verplaatsten ons naar Mechelen deze keer waar we het luidruchtig maakten in de brasserie van Brouwerij Het Anker. Ik was bob van dienst en carpoolde met enkele collega’s uit de buurt. Het was een hele fijn avond met lekker eten en het deed deugd om nog eens allemaal samen te zijn.
Het meest hilarische moment overkwam me op het toilet. Er waren twee deuren met het embleem van een man en een vrouw erop. Nogal logisch, maar het vrouwentoilet was bezet en er was nog iemand haar handen aan het wassen en dus bleef ik toch maar braaf wachten en ging ik niet op het mannentoilet. Niet veel later kwam er nog een vrouw binnen die ook braaf achter mij bleef wachten en ik zei al tegen haar dat ik toch maar aan het wachten ben voor de vrouwen. Ondertussen staan we daar al enkele minuten en hoor ik klopgeluiden uit dat toilet komen. En nog een paar minuten later komt er dus een man uit het vrouwentoilet. En de wachtende vrouw en ik schieten, als die buiten is, met twee natuurlijk heel erg in de lach. Waarschijnlijk een anekdote waar ‘ge had er bij moeten zijn om het grappig te vinden’ van tel is :).
Zaterdag
Bouwdag! Sommige dingen veranderen niet aan dit weekoverzicht. We zijn momenteel de living en de keuken aan het schuren en plamuren zodat we bepaalde delen al kunnen primeren voor we de keuken zetten. Het is best uitputtend werk en ik gebruik spieren in mijn handen en vingers die ik niet wist zitten. Nu typ ik dit berichtje verder uit (met pijnlijke vingers dus), na een deugddoende douche. En ik denk dat ik zodadelijk nog even een serieke ga kijken en wat verder in mijn boek lees.
Et voila, tot zover alweer een inkijk mijn ultraspannend leven. Ik had me voor genomen deze week wat vaker een foto te maken voor het overzicht en dat is niet echt goed gelukt moet ik toegeven.
Ondertussen zijn we al meer dan een dikke drie maand ver in 2022. De eerste drie maanden van het jaar waren nu niet bepaald super fantastisch voor mij, maar ook niet megaslecht. Een beetje mwah. Ik vond het dus geen slecht idee om na dit eerste kwartaal al eens terug te kijken op mijn ‘jaardoelen’ of focuspunten zoals ik ze zelf liever noem.
Geslaagd
Naar zee gaan
Weliswaar in de nadagen van een heuse storm en dus was het inclusief zware wind en stortbuiten. Maar hey, ik ben dan toch al aan het zeetje geraakt. Stiekem hoop ik er dit jaar nog eens te zijn.
Voila, tot zover mijn indrukwekkend lijstje van al geslaagde doelen. Going great, zoals je kan zien 🙈. Gelukkig zijn er ook al bepaalde stappen genomen in andere doelen, of ik zou me hier gewoonweg compleet belachelijk maken.
In progress
Op vakantie (binnen- of buitenland). Ik specificeer hier expliciet geen bestemming. Een aantal dagen weg van thuis, het werk en de zorgen is het doel.
Er is alvast de Londenreis die geboekt is. En er zijn plannen om deze zomer en zelfs in het najaar er ook nog even tussenuit te knijpen.
Naar de wellness.
Ik heb al een bon gekocht. En we zijn aan het kijken om in mei een dag verlof te nemen hiervoor. Zou dus moeten gelukt zijn tegen de volgende update.
40 boeken lezen.
Ik zit op 15/40 gelezen boeken. Grote kans dat wanneer dit online komt de teller al op 16 staat. 4 boeken voor op schema volgens Goodreads. Voorlopig dus een makkie.
5x naar een museum.
Ik ging reeds twee keer op museumbezoek. Eén keer naar de expo in het Hof van Busleyden en een andere keer naar het James Ensorhuis. Met de buitenlandse vakanties zou dit ook weer eenvoudig moeten worden. Ik hoop dus in stilte om de teller op 5 nationale musea te kunnen zetten.
1 keer per week sporten. Gemiddeld. Sporten is bij mij dansen of pilates. Ik ga niet ineens gaan hardlopen, no worries.
Op één week na, toen ik me echt fysiek niet zo goed voelde en mijn danslessen werden gecancelled, ben ik al elke week gaan dansen of heb ik die tijd vervangen door een les pilates. Ik vind dat al heel sterk van mezelf. Ik leg de lat hier bewust redelijk laag.
Niet goed bezig
Dankbaarheid oefenen door vaker te reflecteren en stil te staan bij de leuke dingen (ik wil terug actiever gaan journallen hierrond).
Ik hou van mijn bullet journal. Ik blader er graag in en hou lijstjes bij. Maar dagboekschrijven en lichtpuntjes noteren doe ik echt maar af en toe. Ik heb nog geen routine om dit te doen en vind het oprecht moeilijk om dingen te vinden waar ik dankbaar voor ben die niet exact dezelfde zijn als gisteren. En eergisteren.
Vaker foto’s nemen.
Ik kom nog net wat te weinig buiten om hier actief op in te zetten en vaak is er wel een fotomomentje waar ik me bewust van ben, maar ik vergeet ik toch een foto te nemen (al dan niet omdat ik mijn smartphone niet altijd bij de hand heb, en soms omdat ik het moment niet wil verstoren).
Bij 5 nieuwe plekken gaan eten.
Ik ging al regelmatig iets eten, maar nog maar op één nieuwe plek. Schandalig! Voor deze kan ik ook buitenlandse reisjes niet laten tellen vind ik, want dan is het te easy. Dus ja, dringend nood aan restaurantbezoekjes buiten Leuven dus.
3 nieuwe dingen leren (dit kan letterlijk vanalles zijn).
Ik heb geen clue wat ik onder dit puntje wil doen of afvinken. Niet echt wel energie momenteel om extra cursussen te volgen ofzo.
6 historische nieuwsbrieven schrijven (net omdat ik dat zo leuk vind om te schrijven, maar ik steek er ook wel heel wat tijd in. Wil je ze ontvangen? Inschrijven kan hier)
Ik schreef er al welgeteld één. Een hele goede. Maar voor mijn doen heb ik dus weinig over geschiedenis geschreven. Weinig vrije tijd en energie zijn de boosdoeners hier. En Downton Abbey.
En dan zijn er nog een aantal doelen waar ik nog niet echt aan begonnen ben, of nog niet aan kan beginnen. Ik heb zo’n vermoeden dat ik niet alles ga kunnen afvinken, we zullen zien.
Hoe zit het met jullie doelen/voornemens/focuspunten?
Bij Leen zie ik regelmatig ‘Dag op dag‘-berichten verschijnen waarbij ze voor een bepaalde dag oude foto’s gaat opzoeken om herinneringen op te halen. Ik heb niet zo’n ingenieus systeem waarbij al mijn foto ingescand en met de juiste datum gelabeld zijn. Ik sync wel alle foto’s die ik met mijn smartphone neem (dat zijn er veel maar minder dan bij anderen denk ik altijd) meteen met Google Photos. En die app geeft met regelmaat een terugblik. Dus daar wou ik toch eens iets mee doen.
Vandaag ga ik ongeveer 5 jaar (en zelfs een beetje verder) terug in de tijd kijken voor de periode rond 15 april. En dat is zowat het meest specifieke dat ik kan gaan, oeps! Dit is een unieke post ook, want ik sta op bijna alle foto’s zelf, terwijl ik normaal niet zo snel kiekjes met mij erop deel ;).
1 jaar geleden….
…werkten we een avond op de VRT, meer bepaald in de MNM-studio’s om een digitale ‘Masked Party’ op middelbare scholieren los te laten. Zij konden ondanks corona zo samen zijn en genieten van optredens die gelivestreamd werden. Zo nam ik tussen het werken door een foto van Pommelien Thijs van achter de ‘coulissen’. Het was een lange avond met eerst veel stress en nadien veel ontlading. In Brussel was er toen nog een avondklok die al om 22u inging en dus reed ik met een attest op zak bijna alleen door de straten van de VRT naar huis.
2 jaar geleden…
…zaten we volop in die enge periode van de eerste lockdown dat je niet zomaar buiten mocht zonder geldige reden. Gek om te denken dat dit al twee jaar geleden is. Ik nam dus voorlopig enkel foto’s van mijn katten, maar ook van de bouw natuurlijk. Dit zijn de laatste foto’s van het huis zonder ramen en deuren, die zouden namelijk enkele weken later arriveren.
3 jaar geleden…
… nam ik blijkbaar ’s avonds na het werk foto’s van de bouw onder een lentezonnetje. Dit waren de eerste weken van de ruwbouw en er stond net een buitenmuur in snelbouw die ongeveer even hoog was als ikzelf.
4 jaar geleden…
… vertoefde ik met Leen in het mooie Lissabon voor een 5-daagse citytrip. In België was er toen een soort lente hittegolf aan de gang, maar wij hadden daar in het Zuiden last van regen. Typisch 😅. Ik herinner me mooie rode daken en uitzichtpunten. Maar ook veel bergop en trappen.
Ik was best vermoeid aan het tripje begonnen en kampte met een zwaar B-12 tekort maar dat wist ik toen nog niet. Een daguitstap naar Sintra was voor mij zeker een hoogtepunt, en dat mag je ook letterlijk nemen.
5 jaar geleden…
…werkten we met mijn (nog steeds huidige) werkplek een dag buiten op straat aan de Vaartkom in Leuven voor het initiatief StreetWize dat aandacht wou voor straatkinderen. Het moet mooi weer geweest zijn want ik droeg al een lossere jas. Ik was nog geen jaar aan het werk en begeleidde al een stagiaire die je mee op de foto ziet. We hebben geen intensief contact meer, maar ik weet dat het goed met haar gaat ;).
11 jaar geleden…
… zat ik in het zesde middelbaar en dan stond de week voor de paasvakantie traditioneel een buitenlandse reis op de agenda. Onze klas ging mee naar Barcelona. Ik heb niet veel foto’s die juist gedateerd zijn en waar ik alleen op sta. Deze is van op het dak van Casa Batllo (een van de huizen van Gaudi) en ja, het is 11 jaar geleden dus 🙈. Ik kijk met gemengde gevoelens terug op deze reis. Net zoals in de lagere school, was ik al een jaar vroeger ‘klaar’ met de school en de klas. Ik heb me er zeker wel geamuseerd, maar al dat high school drama hoefde niet voor mij.
De laatste dagen heb ik het niet makkelijk met maanden en dagen uit elkaar te houden. Zijn we nu maand 3 of 4? Ik had vroeger een hekel aan de maand maart. Omdat dat zo’n lange maand is (die na het korte februari komt natuurlijk), met nog geen feestdagen en vaak nog niet zo’n geweldig weer. Dit jaar lijkt maart net voorbijgevlogen. Het zonnetje had er misschien ook wat mee te maken. Het is alsof we massaal ontwaken van een winterslaap.
Op het werk is het zo druk, dat ik mezelf soms voorbij loop. Een groot project zet druk op de teams en ik kan niet meer dan iedereen proberen te motiveren en een overzicht behouden. Daardoor ben ik heel wat dagen op kantoor te vinden en kan ik stilaan van opnieuw een nieuwe routine spreken. En eerlijk, ik was dat snoozen in bed ’s morgens best wel beu. Nu sta ik een pak vroeger op om de trein te nemen en ben ik goed wakker tegen dat ik aan mijn bureau arriveer. Het tempo ligt hoog, maar er is gelukkig ook tijd voor een spontane lachbui.
Ik vergeet ook altijd hoe moeilijk ik het heb de week na de verandering naar het zomeruur. Ik lijk wel altijd moe te zijn en mijn bioritme is gewoon compleet in de war van dat ene uurtje. Het was dus even doorbijten. Het ging zelfs zo ver dat ik die vrijdag compleet niet nadenkend op de foute trein stapte. Er zijn leukere manieren om je weekend te starten denk ik dan 🙈. Een slechte 1-april grap zeg maar.
Ondertussen is het paasvakantie en zie ik veel mensen op vakantie vertrekken of andere leuke dingen doen. Ik heb pas vakantie midden juni en het zal er niet rustiger op worden. Dus het blijft doorbijten en gaan. Zeker in combinatie met de bouw. Ik doe gelukkig mijn werk heel graag, anders zou ik dat niet volhouden, en heb wel de ervaring om te relativeren dat niet alles ‘vandaag’ moet. Morgen is er nog een dag.
In mei en juni staat er heel wat leuks op het programma, dus ik heb wel voldoende dingen om naar uit te kijken en probeer ondertussen oog te houden voor de lichtpuntjes. Maar dus, jullie blogs lezen en erop reageren schiet er soms bij in moet ik toegeven. Ik kijk er naar uit om binnenkort alles in te halen ;).
Na een aantal lastige weken ging het de afgelopen dagen weer wat beter. Maar paniekberichten op donderdagavond over de storm deden even iets knappen. Ik had net gepland om op vrijdag naar kantoor te gaan en was daar redelijk hard op vastgepind. Ik ben niet zo tuk op extreem weer waardoor ik heel erg twijfelde om wel of niet te gaan en dat was een soort druppel die emotioneel even te veel was. En dus noteerde ik onderstaande tekst in mijn bullet journal die ik toch graag even wou delen:
Er raast een storm door het land. Ik had hem niet zien aankomen omdat ik alweer te verdoken zat in mijn eigen hoofd. Maar plots was ie daar en stonden de kranten vol alarmsignalen. Een storm buiten. Maar het leek wel in mijn hoofd. Ik wil hem wegblazen. Maar de storm blaast terug. In alle richtingen. Harder dan ik blazen kan.
Dus moet ik er doorheen. Ploegend. Twee stappen vooruit, eentje achteruit. Weer vooruit. Tot ik er ben. In het oog. En er rust vindt. Ik raap er ook iets op. Veerkracht? Het is mij en de storm even gelukt om uit te blazen.
En dan laat ik me weer meevoeren. De wind in de rug. Af en toe nog een aantal kleine windstoten die me uit evenwicht brengen. Maar ik kom er wel. Het waait wel weer over.
Uiteindelijk bleek het hier nog wel mee te vallen en kon ik toch mijn plannen behouden. Ik merk wel dat de onrust van het weer heel erg op mijn eigen gemoed is gaan wegen. Tegelijk zie ik het eindelijk een beetje meer optimistisch nu we in code oranje zitten en hoogstwaarschijnlijk snel naar code geel gaan. Ik begin dingen te plannen voor de komende maanden én heb toevallig net nu een weekje verlof om uit te blazen.
En hoewel die week ook al snel is volgelopen met een aantal verplichtingen en werken op de bouw, hoop ik toch ook enkele dagen volledig te ontspannen vooraleer we weer aan de slag gaan. Nu alleen nog hopen dat het zonnetje zich wat vaker wil laten zien en dat storm alleen nog de oplossing wordt van een spelletje Wordle.
Ik kan uitkijken naar the masked singer en tegelijk nog even Kafka aan het lezen zijn. Niet goed wetende of ik de parabel van de poortwachter (uit zijn werk ‘Het proces’) wel begrepen heb. Ik kan in de ban zijn van de cyclocross en zondags met mijn botten in de modder renners staan aanmoedigen en tegelijk de dag daarna een documentaire over geschiedenis kijken. Ik kan heel serieus zijn op het werk en ’s avonds uitgelaten bij mijn vrienden. Ik ga graag op reis, maar heb ook snel heimwee. Ik ben introvert, en ben vaak veel te luid. Ik ben niet het ene of het andere. Ik kan beiden zijn. Of geen van allebei.
Ik kan me verdrietig voelen en toch alles hebben om gelukkig te zijn. Ik kan me opwinden over wat er in de wereld gebeurt en tegelijk een soort berusting voelen. Ik kan voor mezelf kiezen en om anderen geven. Ik kan mijn werk heel graag doen en het toch soms even gehad hebben. Ik kan een goede vriendin zijn, maar geen zin hebben in een gesprek.
Ik kan klagen en zagen tot ik er bij neer val en toch positief ingesteld zijn. Ik kan aan mezelf twijfelen en heel zelfzeker zijn. Ik kan lachen tot het buldert. En glimlachen terwijl ik liever wil huilen. Ik kan altijd gaan slapen. Ik kan naar iets uitkijken en uitgekeken zijn.
Ik kan mensen wijzen op een dt-fout en er nadien zelf één maken. Ik kan me vergissen. Ik kan meestal gelijk hebben, behalve die ene keer. Ik kan iets weten. Ik kan niet weten hoe eraan te beginnen. Ik kan mijn mening bijstellen. Ik kan vergeten en vergeven. Ik kan me iets herinneren. Ik kan liefhebben, een lief hebben en dan weer single zijn. Ik kan die single draaien zo vaak ik maar wil. Dansen op de maat, maar uit het ritme. Spelen met taal en toch niet begrijpen wat er gezegd wordt.
Ik kan genoeg hebben en genoeg zijn. Voor mezelf en voor anderen. Ik kan twee of meerdere dingen zijn. Ik kan alles zijn. Zelfs een zingend konijn als ik The masked singer moet geloven 🐰.
