We doen het allemaal wel eens: het romantiseren van ons leven. We kijken dagenlang, wekenlang, misschien zelfs maandenlang uit naar dat ene moment. Dat ene moment van zijn, want meer is het vaak niet.
Die vakantiedag in een leuke stad, die eerste keer dat je weer buiten kan eten, dat afspraakje met iemand die je al even niet meer zag, het pakje dat er te lang over doet om aan te komen en je kan niet wachten om het open te maken…
We zoeken naar de juiste outfit, maken een playlist, speuren heel het internet af naar wat er perfect bij past. We denken er over na. Misschien komt het zelfs voorbij in een droom. Er zijn wat kriebels de dagen voorheen.
En dan is het moment daar. Dat ene moment van zijn. En nadien is het weer voorbij. De vakantiefoto’s staan in een mapje, misschien heb je ze gedeeld op Instagram of aan je moeder laten zien. De inhoud van het pakje wordt iets van jou en valt niet langer op. En het is zoeken naar een nieuwe datum met die vriend.
Misschien is dat wel exact waarom we aan romantiseren doen. Omdat het zijn zo kort is, proberen we het te rekken. We kaderen de herinnering als het ware al op voorhand in, zodat we op het moment zelf alleen nog de nagel in de muur moeten kloppen. En klaar, weer iets om te koesteren en voor altijd op te slaan. Of om zoek te raken in onze grote doos van vervaagde herinneringen.
Allemaal goed en wel, dat in het moment zijn. Maar door te romantiseren houden we dat zijn net wat langer vast. En misschien is het net wel dat waar het allemaal om draait. Doe jij mee?
Verheugen is dan meer mijn woord, ermee bezig zijn en hopen dat het zo leuk wordt als het lijkt.
Verheugen is inderdaad een ander mooi woord ervoor!
Voorpret! ❤
Nog zo’n mooi woord!