Het overviel me plots aan het begin van de maand: eind april wonen we twee jaar in ons huis. Het huis waar ik zelf zoveel jaren mee aan heb gebouwd (letterlijk dan, zoek gerust even op blogs rond Project Huis). En voor wie dit soort clichés is beu gehoord, jammer want hier komt ie: wat vliegt de tijd zeg! Ik vind het eigenlijk ongelofelijk dat we hier al twee zomers en twee winters hebben doorgebracht.
En toch voelt dat allemaal zo normaal. Zo gewoon. Ik voel me hier echt thuis en heb mijn draai gevonden. Zijn er dingen die ik een volgende keer anders zou indelen? Ongetwijfeld, maar heel veel heb ik nog niets gemist. Je begint na twee jaar wel te merken dat je sommige dingen wat harder moet kuisen al eens, of moet repareren. En er zijn nog zaken niet af: niet elke ruimte is volledig geverfd en er missen nog (definitieve) meubels op bepaalde plekken. Momenteel is de focus ook verlegt naar de tuin en het terras, en we hebben pas sinds afgelopen winter een deftige oprit. Dus nog werk genoeg!
Na twee jaar stelt gelukkig niemand nog de vraag hoe dat samenwonen bevalt, maar die eerste maanden heb ik die vraag zo vaak gekregen, haha :D. Gelukkig wisten het lief en ik dat we redelijk goed dingen samen kunnen doen: we werken samen en hebben samen gebouwd (allez ja, behalve in het financiële aspect). Dus dan kan de relatie wel wat aan. Dus dat samenwonen is eigenlijk meteen in zijn plooi gevallen. En voor het lief was verhuizen van de stad naar het platteland ook wel echt een verademing.
De eerste maanden had ik wel een serieuze terugslag door alle stress van bouwen en verhuizen. Dat heb ik wel even gevoeld moet ik zeggen. Maar dat is uiteraard van de baan. Al krijg ik niet meteen goesting om het allemaal nog eens te doen, haha. Mocht ik ooit een buitenverblijfje willen (ge weet nooit dat ik eens de jackpot win), ga ik toch voor iets dat al helemaal af is ;).
Uiteindelijk heb ik vooral geleerd dat je niet veel nodig hebt om van een huis een thuis te maken: het juiste gezelschap en vooral de nodige fysieke en mentale ruimte om jezelf te kunnen zijn. En dat kan ik heel mooi van mijn lijstje afvinken.
Wat maakt voor jou een plek een thuis?
Mijn thuis is voor mij de plek waar ik tot rust kan komen, kan ontprikkelen en helemaal mezelf kan zijn. Fijn dat het voor jou zo aanvoelt, dan heb je zeker qua huis en locatie de goede keuze gemaakt.
Wat mooi! Ik kan me erg vinden in jouw gevoel van thuis: echt helemaal jezelf kunnen zijn, rust en spulletjes die horen bij herinneringen. Verhuizen vind ik echt vre-se-lijk, gelukkig bevalt jullie nieuwe huis goed!!
Ik heb ooit samengewoond met iemand die een huis kocht waar we samen zouden gaan wonen en hij ging dat zelf verbouwen want hij was heel handig en werkte niet meer. Dat was de ongelukkigste tijd van mijn leven. Dat verbouwen ging niet vooruit wat hij was altijd op een ander aan het mee verbouwen ipv thuis en ik heb me er nooit thuis gevoeld omdat ik ondanks dat we anders hadden afgesproken heel erg voelde dat het zijn huis was en niet het onze of het mijne. Ik ben daarna terug gaan alleen wonen in een appartement waar ik nog altijd woon en daar voelde ik me na 2 weken al meer thuis dan na die 8 jaren samen met hem in dat huis. Het was nochtans op vlak van comfort een serieuze achteruitgang. Ik woon nog steeds in dat appartement en voel me er thuis. Toch pikt het el dat ik het financieel nooit zal kunnen om echt iets van mezelf te hebben, maar aan de andere kant ben ik zo blij dat ik me niet meer moet bezig houden met verbouwen en met aannemers allerhande. Maar in mijn huurappartement heb ik er echt mijn eigen nestje van gemaakt en i ben hier graag.