Close

Beiden

Ik kan uitkijken naar the masked singer en tegelijk nog even Kafka aan het lezen zijn. Niet goed wetende of ik de parabel van de poortwachter (uit zijn werk ‘Het proces’) wel begrepen heb. Ik kan in de ban zijn van de cyclocross en zondags met mijn botten in de modder renners staan aanmoedigen en tegelijk de dag daarna een documentaire over geschiedenis kijken. Ik kan heel serieus zijn op het werk en ’s avonds uitgelaten bij mijn vrienden. Ik ga graag op reis, maar heb ook snel heimwee. Ik ben introvert, en ben vaak veel te luid. Ik ben niet het ene of het andere. Ik kan beiden zijn. Of geen van allebei.

Ik kan me verdrietig voelen en toch alles hebben om gelukkig te zijn. Ik kan me opwinden over wat er in de wereld gebeurt en tegelijk een soort berusting voelen. Ik kan voor mezelf kiezen en om anderen geven. Ik kan mijn werk heel graag doen en het toch soms even gehad hebben. Ik kan een goede vriendin zijn, maar geen zin hebben in een gesprek.

Ik kan klagen en zagen tot ik er bij neer val en toch positief ingesteld zijn. Ik kan aan mezelf twijfelen en heel zelfzeker zijn. Ik kan lachen tot het buldert. En glimlachen terwijl ik liever wil huilen. Ik kan altijd gaan slapen. Ik kan naar iets uitkijken en uitgekeken zijn.

Ik kan mensen wijzen op een dt-fout en er nadien zelf één maken. Ik kan me vergissen. Ik kan meestal gelijk hebben, behalve die ene keer. Ik kan iets weten. Ik kan niet weten hoe eraan te beginnen. Ik kan mijn mening bijstellen. Ik kan vergeten en vergeven. Ik kan me iets herinneren. Ik kan liefhebben, een lief hebben en dan weer single zijn. Ik kan die single draaien zo vaak ik maar wil. Dansen op de maat, maar uit het ritme. Spelen met taal en toch niet begrijpen wat er gezegd wordt.

Ik kan genoeg hebben en genoeg zijn. Voor mezelf en voor anderen. Ik kan twee of meerdere dingen zijn. Ik kan alles zijn. Zelfs een zingend konijn als ik The masked singer moet geloven 🐰.

Wat me bezighoudt

Tijd voor een allegaartje van dingen vandaag. We zijn januari en dat wil zeggen dat de feestmaand achter de rug is. Tegelijk zijn voor mij de meest donkere maanden aangebroken. Dat klopt natuurlijk niet want tegen 1 februari zal het alweer langer licht zijn, maar laat ons zeggen dat januari en februari nooit echt de maanden zijn waarin ik me geweldig voel.

De feestdagen waren dit jaar best oké en toch moest ik daarvan recupereren. Ondanks mijn vermoeidheid waren mijn eerste werkdagen ontzettend productief. Het was echt fijn om er zo weer in te vliegen, zeker wetende dat ik het de laatste twee weken voor de vakantie erg moeilijk had om me te concentreren. Dat zorgde wel even voor een oef-momentje! Ik kan het nog.

Halverwege de week moest ik mijn boosterprik gaan halen. En helaas,net zoals ik al had verwacht, is me die niet goed bekomen (de combinatie 2x Pfizer en dan 1x Moderna is bij al mijn leeftijdsgenoten wel even aangekomen). Dus het zal de komende dagen (ik schrijf dit op het moment dat mijn koorts eindelijk wat gaan liggen is) een beetje puzzelen zijn met mijn energie. Januari staat hier sowieso in het teken van rust en naar binnen keren.

Dat puzzelen mag je ook best letterlijk nemen want ik besloot er eentje te vragen aan de kerstman. En die was genereus en gaf me er meteen twee. Ik ben nog niet ver, maar hoop er mijn hoofd wat mee leeg te maken. Eén van mijn andere projectjes is het opnieuw starten met een bullet journal. Ik moet zeggen dat de inspiratie in blogwereld overal was de laatste weken (bv. bij Irene, Sofie en Linda) en dat ook ik het plezier van knippen, plakken en schrijven heb teruggevonden. Gewoon wat prullen.

Zoals jullie in mijn doelenpost hebben kunnen lezen is het daarnaast ook de bedoeling om wat meer te reflecteren door te journallen en dankbaarheidslijstjes op te maken. Ik merk dat ik nog heel erg moet oefenen met dat laatste. Ik lijk altijd in herhaling te vallen ofzo. Soit, wie weet deel ik ooit nog eens wat spreads, maar ik ben zelf nog heel zoekende in een goede set-up momenteel.

Tijdens de kerstvakantie las ik Anna Karenina, de grootse Russische klassieker over een vrouw die halsoverkop verliefd wordt en daar heel wat levens mee overhoop haalt. Het was best een stevig boek waarvan ik zeker genoten heb, maar ik ben ook blij dat ik aan een wat luchtiger boek ben toegekomen. Ik lees momenteel een recensie-exemplaar waarbij het verhaal zich afspeelt tijdens de pestepidemie van 1655 in Londen en de naburige streken. Ik weet niet of het met elkaar te maken heeft, maar ik heb de laatste twee jaar wel vaker boeken gelezen die zich afspelen tijdens een pandemie (ik lijstte ze zelfs eens op voor de boekenblog). Op een manier bieden boeken ook wat troost zeker? En ze helpen ontsnappen naar een andere wereld, ook al krijgen de mensen er te maken met gelijkaardige uitdagingen.

Nog een manier om te ontsnappen naar een ander tijdperk is de Duitse miniserie Sisi die je kan vinden op VTM Go. Het is zo verfrissend om na de oude Romy Schneider films eens een moderne versie te zien om een nieuwe generatie het verhaal van Elizabeth Van Beieren te introduceren. Het is heel modern van stijl en openlijke verwijzingen naar seks worden niet geschuwd. Maar als echte kostuumdrama lover kon ik dit wel smaken. Netflix zou trouwens ook aan een serie over Sisi (dat je dus met maar één s schrijft) werken, getiteld ‘The empress’.

En zo komen we rustig onze dagen door. Wat houdt jou momenteel bezig?

Een terugblik op 2021
rhdr

Een terugblik op 2021

Normaal is dit zo’n blogpost waar ik ieder jaar naar uitkijk om te schrijven. Ik blik dan per maand terug op de gebeurtenissen en kies mijn favoriete blogpost van de maand eruit (Mijn vorige jaaroverzichten teruglezen? Hier zijn ze: 201720182019 en 2020). Deze keer heb ik dit enorm lang uitgesteld. Ik heb ook nog amper een idee wat ik deed in pakweg januari en februari. En heel veel leuke dingen zijn niet doorgegaan. Maar ik doe toch een gooi naar het reflecteren over mijn jaar, al zal het niet maand per maand zijn, maar eerder thematisch.

Schrijven

Begin 2021 stelde ik 5 beperkte doelen op voor het jaar. Eentje daarvan was ‘meer creëren, minder scrollen’. Maar ik ga eerlijk zijn. Op creatief vlak was dit niet mijn beste jaar. Sommige blogposts rolden wel degelijk uit mijn digitale pen op enkele minuten, maar heel vaak was het zoeken naar een invalshoek. Ik kon hier wel nog steeds elke week iets publiceren, mocht fijne reacties van jullie ontvangen en mijn statistieken zijn eigenlijk heel gelijk aan 2019 (2020 was hier het beste jaar om een of andere reden). Dus misschien ben ik te streng voor mezelf, en vonden jullie het wel gewoon nog steeds fijn om mijn reis doorheen deze vreemde tijd mee te lezen.

Ik lijst hierbij enkele van mijn favoriete blogposts op:

Ik startte wel met een historische nieuwsbrief ‘In Another Era’ waar ik ondertussen 11 stukken op publiceerde. Ik ben daar best trots op, want ik denk dat het mijn beste schrijfsels zijn van het jaar. Het was moeilijk om hieruit mijn favorieten te kiezen, maar ik doe dan toch maar een poging:

Met de boekenblog ging het redelijk goed aangezien ik zoveel heb gelezen (48 boeken, die update komt er nog aan!). Ik publiceerde er 82 blogposts, voornamelijk boekrecensies. Ik wil nog altijd wat vaker andere boekgerelateerde content brengen dan recensies, maar dat zal dan voor 2022 zijn.

Op het werk

Eind 2020 switchte ik van functie en begin 2021 was dus vooral de periode van een beetje inwerken en veel nieuwe projecten opstarten. Ik was toen ook te gast in onze podcast. Maar al snel liep de agenda vol en die is niet meer stilgevallen. Ik heb een heel goed jaar gehad op het werk met fijne projecten. Maar het was met momenten heel druk. Zeker dit najaar. Ik vaarde ook mijn 5de werkverjaardag.

Door corona en thuiswerk besefte ik wel hoeveel geluk ik heb met een job die ik graag doe en die goed gevuld is. Het werk heeft me er soms doorgeholpen omdat ik iets om handen had. Maar het thuiswerken was ook wel eenzaam en ik was ontzettend blij toen in september de grote terugkeer naar kantoor gepland stond (al mochten we nog steeds kiezen hoeveel dagen we gingen, ik koos voor 3 dagen kantoor, twee dagen thuis). Er stonden zelfs wat sociale activiteiten en een teamweekend op de planning. Maar het heeft allemaal niet lang mogen duren want in november werd thuiswerk opnieuw verplicht. Ik baalde daar enorm van. Zeker ook omdat we het teamweekend, dat ik mee organiseer, moesten cancelen.

Ik hoop dat 2022 opnieuw uitdagende projecten brengt, maar toch ook wel meer real life momenten met collega’s en klanten.

Uitstapjes

De grens stak ik het afgelopen jaar niet over, we weten wel waarom ;). Maar ik hoopte in de zomer toch heel wat uitstapjes uit te doen. Uiteindelijk is dat niet altijd gelopen zoals ik wilde. Het lief werd ziek de dag voor onze driedaagse trip naar de ardennen en moest door een wonde in zijn been het hele najaar verzorging krijgen waardoor we niet echt weg konden. Mijn bucketlist voor de zomer werd dus geen geweldig succes. Ik ben zelfs in 2021 geen enkele keer aan zee geweest, daar kikker ik nochtans meestal wel echt van op.

Uiteindelijk gebruikten we onze museumpas drie keer als ik het me goed herinner:

Op mijn verjaardag gingen we een dag street art spotten in Mechelen en nadien lekker uiteten. Een paar dagen later bezochten we het dierenpark Paira Daiza voor de eerste keer. Zo sloten we onze zomervakantie toch nog fijn af.

Het fijnste weekend van het jaar was ongetwijfeld het WK wielrennen in Leuven, onze hometown. Ik ben een koersliefhebber en zo’n circus eens van dichtbij kunnen beleven is gewoon fantastisch. Het waren ook echt spannende wedstrijden en er was zoveel ambiance. Het was zonnig en iedereen leek gelukkig. Dat was precies zo lang geleden. Magisch weekend, al was ik niet helemaal zorgeloos door de gezondheid van het lief.

Project huis

Weinig hoogtepunten op vlak van mijn sociaal leven, maar op de bouw werd natuurlijk wel duchtig verder gewerkt. 2021 was het jaar van het vloeren, tegelen, plafonneren en werken aan de nutsvoorzieningen. De buitenkant werd ook volledig afgewerkt en gevoegd waardoor het er uit ‘af’ uitziet. Vanbinnen is natuurlijk nog veel werk. Maar er is een stille hoop om eind 2022 aan verhuizen te denken.

Eens een keer een foto van de achterkant, toen het pas gevoegd was 🙂

Persoonlijk

2021 was denk ik voor velen van ons geen topjaar. Het voelt een beetje als een tussenjaar. Een jaar waarin alles stilstaat, wat niet klopt, want de wereld is blijven draaien. Maar ik heb soms het gevoel dat ik ben blijven staan. Alsof ik in het midden van een drukke winkelstraat sta en iedereen tegen me aan botst en boos omkijkt.

Ik ben 28 geworden dit jaar en in mijn hoofd is dat een leeftijd dat je veel tijd doorbrengt met je vrienden, op vakantie gaat en aan je dromen bouwt ofzo. Het klinkt nu lullig, maar ik heb echt het gevoel dat de pandemie een rem zet op dat alles. En ik weet dat het is wat is het is. En dat je moet focussen op de kleine lichtpuntjes. Maar het is mentaal toch echt niet makkelijk om mee om te gaan. In gesprekken met leeftijdsgenoten komt datzelfde gevoel telkens waar naar boven.

Ik heel hard gebotst op mijn voorzichtige en conformerende zelf. Ik wil me altijd aan de regels houden en geen risico’s nemen. Daardoor heb ik niet geprofiteerd van de versoepelingen toen ze er waren. En daar heb ik eerlijk gezegd wel spijt van nu.

Maar we zijn gezond. Ik heb slechts één keer 10 dagen in quarantaine gezeten en niemand in mijn directe omgeving is toen ziek geworden. Ik kus daarvoor mijn pollekes en hoop oprecht dat in 2022 iedereen waarvan ik hou gezond mag blijven.

Et voila, een wat kortere terugblik. Laat ons vooral vooruitkijken naar 2022 en hopen dat er ons mooie dingen staan te wachten.

Hoe kijk jij terug op 2021?

Zonder paraplu
oznor

Zonder paraplu

Ben je minder verdrietig als je weet dat je verdriet er mag zijn? Ben je minder bang als iemand je zegt dat die angst oké is? Mag die boosheid er gewoon zijn? Je emoties aanvaarden. Het is een van die zinnetjes die je het vaakst tegenkomt bij tips over het omgaan met negatieve emoties, van rouw tot een slechte dag. Het is oké om die emoties te voelen. Je hoeft er niet tegen te vechten.

Het heeft lang geduurd voor ik dat zelf geloofde. Ik ben sowieso geen aanhanger van het idee dat geluk maakbaar is. Niemand is elke dag gelukkig. Dat bestaat niet. Dus ik besef heel goed dat die dipjes of baalperiodes er evengoed zijn. Maar dat is nog iets anders dan het aanvaarden hé :).

Want hoe kijk je verdriet of angst in de ogen? Ik weet het nog altijd niet. Ik probeer gewoon verder te gaan met het normale leven en mezelf niet schuldig te voelen over wat ik voel of denk. Ik probeer zeker niet te verwachten dat ik me gelukkig voel. En doe me ook niet zo voor naar anderen toe.

Maar ik wentel me ook niet zelfmedelijden. Ik laat me niet gaan. Dat is voor mij het andere uiterste ofzo. Toelaten oké, maar te veel aandacht geven? Liever niet.

Je kan wel emoties ‘hebben’. Maar ik heb vooral gemerkt dat emoties soms ook gewoon ‘zijn’. En ‘zijn’ dat is een passief werkwoord. Het is dus wel werken, maar op de achtergrond.

Ben je minder verdrietig als je weet dat je verdriet er mag zijn? Misschien.

Het regent momenteel in mijn hart. Ik kan nu haastig proberen om een paraplu open te trekken en die krampachtig vast te houden om toch maar niet nat te worden. Of ik kan de druppels over me heen laten sijpelen, doorheen mijn kleren, tot in mijn schoenen. Om me nadien te kunnen uitwringen en de kleren in de was te doen. Mezelf bij de haard op te warmen. Het is maar water. Daar ga je niet dood van. Die paraplu blijft voorlopig thuis.

Hoe ga jij om met negatieve emoties?

8 willekeurige feitjes over mij #3

In de rubriek nutteloze kennis die jullie opdoen over mij is dit editie 3 (naar editie 1 of 2). Ik som opnieuw enkel weetjes op in een lijstje. Here we go:

  • Ik heb maar één paar zwarte sokken. Ik vind saaie sokken echt een afknapper. Het leven is te kort voor gewone zwart of witte sokken. In mijn kast vind je dus verschillende paar sokken met ananassen, aardbeien, watermeloenen en andere fruitsoorten. Maar ook pandaberen, katten, honden of toekans. Of gewoon bollen en strepen in felle kleuren. En ja, soms zelfs een beetje glitter. Ik vind het ook altijd moeilijk als een paar sokken stuk gaat, alsof ik afscheid moet nemen van een goede vriend. Ik word gewoon gelukkig van leuke sokken.
  • Als we het dan toch over afknappers hebben. Een random lijstje van zaken die ik onaantrekkelijk vind aan mensen (en ik heb het hier bewust kort gehouden want ik kan blijvennnn doorgaan): als ze niets met dieren hebben, als ze geen muziek op willen in de auto, mensen die heel veel alcohol drinken (nope, ge wordt er niet aantrekkelijker van), als ze politieke haatberichten of fake news verspreiden (een kritische blik is voor mij een heel belangrijke eigenschap aan mensen en hiermee bewijzen ze meteen dat ze die niet hebben – ook al denken ze vaak net van wel), mensen die geen chocolade lusten (ze bestaan echt!), mensen die over hun lijn beginnen op het moment dat ik een stuk chocolade in mijn mond steek én mensen die zeggen dat ze geschiedenis niet interessant vinden omdat het passé is (het feit dat jij een eigen mening mag hebben is dankzij de geschiedenis, Agnes!).
  • Ik draag een bril, maar niet omdat ik echt slecht kan zien. Ik heb maar een lichte afwijking aan beide ogen en zonder bril kan ik zeker ook mijn weg vinden. Ik heb een soort geboorteafwijking aan mijn rechteroog waardoor als ik moe ben mijn pupil wat wegdraait en dat ziet er niet zo leuk uit. Met een bril doet die pupil dat niet en moet niemand dat zien.
  • Voor de sokken had ik een nagellakverslaving waarbij ik letterlijk elke mogelijke kleur in mijn kast had staan. Ik droeg elke week een ander kleurtje en maakte soms zelfs van die creaties op mijn nagels. Maar na mijn studies had ik daar precies geen tijd en zin meer in. Ondertussen ben ik het helemaal ontgroeid en zijn enkel de 80 potjes nagellak nog de stille getuigen van wat ooit is geweest.
  • Ik heb heel flexibele tenen, ik kan die in twee richtingen bijna in een hoek van 90 graden stoppen. Handig wel bij moderne dans dit. Mijn achillespezen zijn dan weer totaal niet flexibel dus mijn voet in 90 graden houden lukt niet. Minder handig bij moderne dans.
  • Ik ben op zich wel erg bezig met de toekomst van deze planeet en wil graag mijn duurzaam steentje bijdragen, maar in praktijk struggle ik daar heel hard mee. Ik werk op een duurzame werkplek (sinds kort zijn we een B Corp) en probeer op een goede manier om te gaan met de mensen om me heen. Ik ben een mensenmens en dus is dat steeds stap één. Maar op vlak van klimaat heb ik nog veel stappen te zetten en ik voel me daar vaak schuldig over. Misschien komt het door de levensfase waar ik in zit, maar ik hoop hier nog wel fel in te groeien. Alles op zijn tijd zeker?
  • Ik heb weinig geduld met technologie. En ja, ik werk in de technologische sector. Dus dat is soms ferm vervelend! Ik vind gewoon dat die dingen (laptops, smartphones, computerprogramma’s….) moeten werken. Maar daar zijn die dingen het duidelijk niet altijd mee eens :). Erop kloppen helpt soms, maar vooral op de korte termijn. Dus mijn advies luidt: klop er niet op maar zet het even aan en uit én doe rustig. Het komt allemaal wel weer goed. Ik zeg dit vooral ook tegen mezelf.
  • Ik heb enorm veel moeite met links en rechts als andere mensen mij dat toeroepen of ik onder druk sta. Hiermee bedoel ik: als er bij mij iemand in de auto zit en die zegt plots ‘hier links’ of mijn lerares in de dansles zegt ‘rechts’ zonder het zelf voor te doen, dan heeft mijn hoofd het moeilijk. Ik moet dan enkele seconden nadenken en als het snel moet gaan neem ik zelf een beslissing en die is al eens fout. Dus soms rij ik dan de rechterstraat in ipv. de linkse. Ja zeg, ze moeten het maar vroeger zeggen hé. Het is vanzelfsprekend altijd die ander zijn of haar fout ;).

Zitten hier herkenbare dingen tussen of is it just me?

Controledrang in tijden van corona

Jullie lazen het al in mijn alfabet. De C in mijn leven staat voor controle. Maar de grote C in al onze levens tegenwoordig staat voor covid of corona (en dat zal wel nog even zo blijven precies). Die twee C’s samen, dat is geen goed huwelijk. En daar heeft mijn innerlijke controlefreak het best moeilijk mee. Ok neen: heel moeilijk.

Het virus laat zich niet controleren. Je hebt er als maatschappij alleen vat op als we allemaal aan hetzelfde zeel zouden trekken en dan nog doet het virus wat het wil. Als individu heb je er al helemaal niks over te zeggen. Behalve dan door jezelf en de mensen rondom je te beschermen door het volgen van de basisregels.

Maar corona zorgt er momenteel voor dat bepaalde dingen niet altijd kunnen of zomaar vanzelf gaan. Het virus heeft een grotere mate van onvoorspelbaarheid in ons leven binnen gebracht. En laat dat nu net een woord zijn waar ik het ontzettend moeilijk mee heb.

Want ja, ook als controlefreak moet je leren dat je niet alles kan controleren. Dat het leven nu eenmaal vol onverwachte zaken zit. Maar als je iemand bent die wel graag dingen plant of toch graag een gevoel heeft dat het allemaal in orde zal komen, dan snap je wel dat dat nu wat moeilijker gaat. En dat mijn hoofd daar niet zo blij mee.

De enige plek waar ik op dit moment nog over een gevoel van controle kan spreken is mijn werk. Dit najaar is ontzettend druk. Ik zit gemiddeld op 20 projecten tegelijk (en ik overdrijf deze keer eens echt niet). Twee jaar geleden zou ik nu letterlijk verzuipen, maar door de huidige omstandigheden blijf ik redelijk kalm en hou ik mijn hoofd erbij. Het is dan misschien wel veel, maar ik weet hoe ik dingen moet aanpakken. Ik kan de resultaten die we opleveren controleren (niet altijd, maar wel vaak). Kan dingen anders proberen aanpakken. Ik kan mijn agenda en die van colllega’s proberen plannen. Ik kan actie ondernemen wanneer dat nodig is.

Allemaal dingen die privé wat moeilijker liggen en net daardoor komt het er tijdens de werkuren extra uit denk ik. Ik heb het gevoel een gestage marathon aan het lopen te zijn, met de finish in zicht eind december. Is dit allemaal heel gezond? Geen idee. Maar het werk is wel een energiegever op dit moment, net nu er veel andere dingen vooral energie vragen (niet in het minst alle negativiteit die er heerst in de samenleving). Ik zou dat gevoel graag nog eens hebben bij andere dingen. Maar we doen het voorlopig met wat we hebben.

En we proberen de rest wat los te laten. Dit virus is oncontroleerbaar. We weten niet hoe het gaat zijn over enkele maanden. We kunnen alleen maar ons best doen en wat hoop en positiviteit behouden. Mijn innerlijke controlefreak heeft het daar moeilijk mee, maar moeilijk gaat ook zeker?

Ben jij een controlefreak? Heb jij moeite met de huidige onvoorspelbaarheid?

Mijn alfabet

Eentje die ik de laatste tijd her en der zie opduiken: jezelf voorstellen aan de hand van een eigen alfabet. Ik vind dit altijd leuk om lezen bij anderen, dus kroop ik ook even in mijn pen op zoek naar mijn persoonlijke lettersoep. En dat was soms makkelijk en soms een pak moeilijker dan ik dacht :D.

A

De eerste letter van mijn voornaam. Dat zorgt ervoor dat ik degene ben die per ongeluk gebeld wordt door mijn grootouders omdat hun gsm in hun broekzak zit. En op kantoor werken we ook bijna altijd met een lijst alfabetisch op voornaam en ben ik dus de eerste. Maar verder kan ik wel best leven met mijn voornaam denk ik. Er werden in 2020 maar twee Anneliezen meer geboren, dus vind het best jammer dat die naam niet meer zo populair is. Alles komt terug zeker?

B

Boeken, boeken, boeken. #Nevernotreading. Ik heb een hele tijd niet gelezen, tijdens mijn studiejaren, maar de laatste jaren heb ik het lezen weer enorm omarmd (zoals jullie hier wel al eens kunnen merken :p). Ik heb altijd een stapel klaarliggen op mijn nachtkastje en ook op mijn e-reader staan nog opties genoeg.

C

De C in mijn leven staat voor controle. Wie hier al langer meeleest weet dat ik een enorme controlefreak ben. Ik kan daarom niet zat worden of zal niet snel een impulsieve beslissing nemen. Soms zou ik dit wel aan mezelf willen veranderen, maar langs de andere kant typeert het mij zo, dat ik niet weet of ik nog ik zou zijn ofzo. Haha, ik hoop dat jullie nog volgen.

D

Al sinds mijn 6 jaar sta ik wekelijks in de dansles. Als covid er geen stokje voorsteekt natuurlijk. Voor mij is dat echt een uitlaatklep om gewoon pasjes te leren en stap voor stap in de choreo te groeien. Het is de meest cliché hobby voor een meisje, maar ik hou het nu toch al meer dan 20 jaar vol. Ik ben dus niet zo het kind geweest dat duizend hobby’s heeft uitgeprobeerd. Ik ben sowieso wel een ‘volhouder’ op dat vlak.

E

Ik ben redelijk geobsedeerd door Engeland en hoop er ooit een grote roadtrip te maken (bij uitbreiding ook graag in Schotland). Ik vind het heel jammer dat de Brexit er is door gekomen en hoe je (o.a. daardoor) het land momenteel in een soort van politieke impasse ziet gaan. Maar de Britse geschiedenis is zo boeiend en ik vind de cultuur er ook gewoon fijn. Ik zou er kunnen wonen, alleen is het niet goedkoop. En het weer is er ook niet zo top. Maar soit, dan liever hetzelfde rotweer in Engeland dan hier.

F

Ik ben een trouwe lezer van het Nederlandse Flow magazine en haal er vaak interessante inzichten uit. Soms dienen de artikels ook als inspiratie voor deze blog. Ik loop wel meestal achter, zeker sinds ze twee jaar geleden van 8 naar 10 edities per jaar zijn gegaan. Ik lees vooral graag de stukken rond persoonlijke ontwikkeling of inzichten. Minder de interviews of levensverhalen.

G

De eerste letter van mijn achternaam. Maar de G staat ook voor geschiedenis. Mijn favoriete vak op school en vooral iets waar ik in mijn vrije tijd mee bezig ben. Door historische fictieboeken te lezen, kostuumdrama’s en docu’s te kijken of er nieuwsbrieven over te schrijven. Waarom vind ik geschiedenis zo fantastisch? Dat vind ik moeilijk om uit te leggen. Maar ik denk dat het me vooral helpt relativeren wat er in mijn leven en de huidige maatschappij gebeurt. Mensen hebben het echt al heel zwaar gehad. We komen van heel ver. En heel veel van vandaag is te verklaren door naar gisteren te kijken vind ik. En ik kan er ook echt in wegvluchten mocht dat nodig zijn.

H

Hier had ik verschillende opties, maar het feit dat ik een huis aan het bouwen is, is op dit moment wel redelijk typerend voor hoe mijn leven er uit ziet. Ik zeg nu altijd tegen anderen dat ze moeten kopen ipv. bouwen want er komt echt belachelijk veel bij kijken, zeker als je alles zelf doet. En nee, ik ben nog altijd niet aan het verhuizen :).

I

Ik ben een introvert en vind dat heel oké. Ik kan goed alleen zijn en hou van rustig mijn eigen ding doen. Maar tegelijk breng ik ook graag tijd door met vrienden. Maar dan eerder one on one dan in grote groepen. Je gaat me niet snel op grote feestjes of festivals terugvinden en ik zoek zelden het midden van de aandacht op. Maar ik ben wel een teamplayer die het belangrijk vind dat iedereen zich goed voelt en zichzelf kan zijn en daarvoor zal ik alles in het werk stellen.

J

De eerste letter van de voornaam van het lief, die hier dus consequent het lief wordt genoemd. Ook al weet ik dat sommige lezers dat misschien vervelend vinden, maar ik vind dat de beste manier om hem hier te vermelden ;).

K

Kastelen zoek ik altijd bewust op wanneer ik op vakantie ben. Ik vind het echt geweldig om de verschillende kamers te bezoeken, op de kantelen te staan en de geschiedenis op te snuiven. Al is een kasteel toch vaak net gebouwd ter verdediging in tegenstelling tot een paleis dat vooral als verblijfplaats van de koninklijke familie dient. Op de bucket list: overnachten in een echt middeleeuws kasteel.

L

L is een letter die ik kan koppelen aan de twee belangrijkste steden in mijn leven: Leuven en Londen. Ik heb 4 jaar gestudeerd in Leuven en werk er nu al 5 jaar. Londen is dan weer mijn favoriete wereldstad. Meer cliché kan niet, dat weet ik. Maar het is zo’n geweldig diverse stad. En de deur staat er open naar heel Engeland.

M

Ik behoor tot de generatie van millennials en hoewel ik me er niet altijd in kan herkennen, klopt er ook veel van het plaatje wel. Je leest hier misschien niet over chai lattes of superfoods. Maar ik denk dat er heel wat herkenbare onderwerpen op deze blog aan bod komen voor millennials.

N

De N van nerd. Ik kom er zonder blikken of blozen voor uit dat ik redelijk nerdie ben. Ik ben iemand die graag dingen weet en heel veel verschillende interesses heeft. Ik vind dat daar ook niets mis mee is en dat het stigma van nerd stilaan de vuilbak in mag. Ik knap zelfs af op mensen die helemaal geen gezonde interesses hebben en niet graag bijleren. Ik vind dat echt onaantrekkelijk.

O

Lang getwijfeld hier. Maar de Olympische Spelen zijn echt altijd iets waar ik enorm naar uitkijk. Het idee van de Olympische droom die al eeuwen bestaat trekt me enorm aan. Ook het feit dat er eens andere sporten aan bod komen dan je anders op tv ziet is mooi meegenomen. Slalom kajakken bv. is echt machtig om te zien!

P

Pasta? Pizza? Bring it on. 🙂

Q

Quiz is zowat het enige woord dat ik kon bedenken. Ik ben geen enorme quizzer, maar doe het wel eens graag. Al merk ik daar dat ik van veel iets weet, maar van niets veel – behalve dan die dingen die nooit gevraagd worden in een quiz.

R

Recht voor de raap, zo zou je me ook kunnen omschrijven. Al heb ik geleerd om daar een filter op te zetten soms. Het draagt niet altijd bij om te zeggen wat je denkt, dus daar probeer ik rekening mee te houden. Maar in het algemeen weet je heel goed wat je aan me hebt. Direct is een van de eigenschappen die ik te horen krijg als mensen me moeten omschrijven die me nog niet zo lang kennen. Het valt dus wel snel op dat ik geen blad voor de mond neem.

S

Mijn officiele functie is Strateeg en dat ben ik bij een webbureau dat ook waarvan de naam ook met een S begint. Strateeg wil zoveel zeggen als dat ik mee nadenk over een online oplossing voor een ‘probleem’ of nood die zich stelt bij een van mijn klanten. Ik doe mijn werk heel graag, ook al zijn er natuurlijk ook al eens mindere momenten. Er zijn ook veel schone dingen aan.

T

Dit bleek een onverwacht moeilijke letter :). De T staat voor de Tudordynastie. Het is eigenlijk via The Tudors dat ik zo’n grote interesse heb gekregen in geschiedenis. Ik weet over hen nog steeds het meeste, al zoek ik ook bewust andere periodes op om nieuwe dingen bij te leren. Heb ik een favoriet Tudorfiguur? Moeilijke keuze. Dat wisselt ook al wel eens. Misschien Catherine Parr, de zesde vrouw van Henry VIII.

U

Ik heb altijd heel graag aan de universiteit gestudeerd. Voor mij was het een verademing om niet meer taken of groepswerken te moeten maken (ok ok, heel soms moest dat wel) en gewoon in de les te zitten en kennis op te nemen. Ik geef toe dat ik zelf een gestructureerd persoon ben met veel discipline en dat daarom deze vorm van studeren goed voor me werkte. Ik denk dat voor heel wat jongeren een hogeschool veel meer structuur geeft en dat de vrijheid van de universiteit best moeilijk is. Maar voor mij was dat dus echt waarnaar ik op zoek was. Ik moet wel toegeven dat ik veel te weinig heb geprofiteerd van het studentenleven omdat ik zo serieus bezig was met mijn studies. Maar soit, of ik daar nu echt spijt over heb, dat weet ik niet.

V

Ik ben echt zo vaak verkouden, meestal de hele winter lang. Al denk dat het sommige periodes van het jaar ook met een allergie te maken heeft. Ik ging er ooit mee naar de neus-keel-oorarts en die lachte het allemaal weg. Ze zei dat het lag aan mijn slechte houding en het allemaal uit mijn rug zou komen die druk op mijn hoofd. Soit, 50 euro weggegooid dus en ik ben tijdens de winter redelijk hard één mijn doos zakdoeken. Heel fijn ook tijdens corona dit :D.

W

Omdat de C (van cyclocross) al bezet was, plaats ik wielrennen hieronder. Ik ben zelf geen fietser en zal het nooit worden. Maar ik geniet enorm van het kijken naar wielrennen. Op de weg, de mountainbike maar vooral in het veld. Ik trotseer met plezier de koude om mijn favorieten naar de overwinning te schreeuwen. Al kijk ik ook graag op tv lekker warm vanuit de zetel hoor.

X

Ik heb letterlijk gegoogled naar woorden die starten met een X en er stond niet echt iets tussen dat toepasselijk was voor mij. Moeilijke letter ook tijdens Scrabble dit.

Y

Mijn eerste ingeving hier was Ijs (dat is maar een beetje valsspelen), want ijs kan elke dag, toch? Behalve bananen- en chocoladeijs. Mensen die deze smaken nemen zijn altijd meteen verdacht.

Z

Ik heb iets met de zee, al heel mijn leven. Ik word er rustig van en ben sowieso meer een waterrat dan iemand die graag in de lucht hangt, héhé. Ergens is al dat natuurgeweld wat angstaanjagend en tegelijk rustgevend. Ik hou wel van die mix. Je kan er je hoofd zo goed van leegmaken.

Komen sommige van onze letters overeen, of net niet?

Wat ik soms lastig vind

Deze post is geïnspireerd op een mooie open blogpost die ik las bij Irene. Zij stelt zich daarin zowel kwetsbaar als nog steeds positief op. Ik ben echt jaloers op hoe zij van dat soort artikels uit haar mouw schudt. Soit, we hebben het soms allemaal wel eens moeilijk met een aantal zaken en ik besloot ook eens zo’n lijstje te maken. Met misschien hier en daar een wat komischere noot, maar eigenlijk zijn dit allemaal echt wel situaties waar ik het soms moeilijk mee heb.

Naar buiten gaan

Ik weet dat het goed voor je is, dat buiten zijn. En toch struggle ik er mee. In de winter kom ik soms hele dagen amper buiten, behalve om naar het werk te gaan. Als je dan een winter moet thuiswerken door covid valt het pas echt op hoe veel ik binnen zit. In de zomer gaat dat beter. Ik lig graag in de tuin een boek te lezen, maar dan nog trek ik vroeg op de avond naar binnen om ik het frisser vind worden en de muggen om me heen beginnen zoemen. Ik ben gewoon een huismus die graag mijn vaste cocon heeft ofzo. Maar ik vind het soms ook wel irritant van mezelf want ik word net heel kalm van de natuur.

Vriendschappen onderhouden tussen de afspraakjes door

Deze kwam ook terug bij Irene en ik heb heel wat bloggers hier al over weten schrijven waardoor ik heb beseft dat het helemaal niet zo erg is als ik denk. Ik ben gewoon echt niet goed in berichtjes sturen via Whatsapp die nergens heen gaan. Ik ben nogal praktisch ingesteld op dat vlak. Handig zo’n appje om dingen af te spreken of als er echt iets gezegd moet worden. Maar van die tussentijdse updates of ‘Hey cava’s’ liggen me gewoon niet. Ik heb heel wat vrienden die exact hetzelfde gevoel hebben daarover, dus soms horen we elkaar een tijdje niet. Tot één van ons eens het initiatief neemt om een afspraakje te plannen.

Mijn deur staat wel altijd open. Altijd. En toch jongens, soms voel ik me zo’n slechte vriendin. En dat gevoel suckt. Hard.

Mijn kritisch stemmetje negeren

Ik ben een mega kritisch persoon die de lat voor zichzelf hoog legt. Privé, maar vooral ook op werkvlak. En hoewel de lat voor collega’s een pak lager ligt dan voor mezelf, struggle ik er echt mee om niet steeds de kritische en negatieve uit te hangen. Ik weet dat niemand iets heeft aan een ‘Ja, maar’ en dus probeer ik heel erg te focussen op de ‘Ja, en’. Met veel enthousiasme voor elk nieuw idee, ook al is het misschien nog ver weg of lijkt het onhaalbaar. Maar ik geef toe dat het soms dan gespeeld enthousiasme wordt en dat knaagt aan mijn binnenste. Zeker wanneer ik achteraf gelijk krijg. Wat gelukkig niet altijd gebeurt. Maar ik heb ook wel geleerd dat mijn intuïtie vaak wel juist zit.

Mezelf iets gunnen

Ik ben echt een gierigaard als het gaat om mezelf te verwennen. Zeker op vlak van spullen. Ik heb nooit iets nodig. En dus doe ik het met wat ik heb en ga ik pas schoenen kopen als de vorige uit elkaar vallen en dan vind ik natuurlijk niet mijn goesting. Daar kan ik me dan enorm in opwinden. Er is geen shopping queen aan mij verloren gegaan, helaas.

Ook op vlak van dure spullen heb ik nooit gevoel iets nodig te hebben. Zo heb ik laatst na maanden doorbijten toch een grote monitor gekocht voor op mijn thuiswerkbureau en eindelijk een duurdere rugzak die beter is voor mijn rug. Ik gebruik beiden bijna dagelijks en het is echt een verademing. En toch heeft het dus maanden geduurd voor ik mezelf dat gunde want ik heb dat toch niet nodig, hé? Ik snap mezelf soms ook niet.

Aan de kassa van de supermarkt

Ik vind dat een ontzettend stresserend moment, zo aan de kassa staan met je boodschappen. Omdat mensen dan kunnen zien wat je allemaal koopt enerzijds. Maar anderzijds ook omdat je spullen aan een sneltempo van die band rollen dat je onmogelijk kan volgen om alles in te pakken. Ik stapel meestal mijn boodschappen al redelijk strategisch op grootte en heb altijd een herbruikbare zak klaar. Maar argh, die wil nooit open. En dan liggen al mijn boodschappen daar op een hoop. Of dan is de zak vol. Of laat ik iets vallen. En net dan zegt de madame achter de kassa een bedrag waardoor ik in mijn portemonnee naar mijn bankkaart begin te grabbelen als een zottin en ondertussen nog gracieus probeer in te pakken ook. Nee danku, ik hoef geen spaarzegels voor keukenhanddoeken (het zijn ook altijd keukenhanddoeken waar je voor kan sparen he, serieus).

En dan nog het meest stresserende moment. Je hebt betaald, hoera! Maar ik moet dan mijn portefeuille nog weg stoppen (en op een of andere manier begin ik daarmee al-tijd te sukkelen). Natuurlijk ben ik eigenlijk nog aan het inpakken. En de boodschappen van de volgende rollen al over die band (nog eens twee keer zo snel lijkt dat dan) en wat moeten die mensen achter mij wel niet denken?! In mijn hoofd speelt dit alles zich ook altijd in slow-motion af waardoor ik echt het gevoel heb iedereen te hinderen. In realiteit zal dat waarschijnlijk heel goed meevallen. Kan iemand mij bevestigen dat je dit gevoel herkent of ben ik zot aan het worden?

Herkenbaar? Welke situaties of dingen vind jij lastig?

Help, mijn lief is een collega

Help, mijn lief is een collega

Ik schreef dit blijkbaar ergens in februari 2019, voor corona en thuiswerk dus, zonder het te publiceren. En nu gooi ik het in zijn oorspronkelijke vorm toch nog online.

Of de iets minder dramatische titel: Een relatie op het werk, hoe is dat nu?

Schreef ik drie jaar geleden nog heel wat berichten over hoe ik me als single perfect staande kon houden (deze post is nog steeds een van de meest gelezen artikels ooit). Ben ik ondertussen al bijna tweeënhalf jaar van ’t straat. En ik, de onafhankelijke single, ben op die manier veranderd in een levend cliché. Ik heb namelijk een relatie op het werk. Klinkt als een standaard Hugh Grant of Anna Hathaway film, neen?

In 2018 zorgde dit artikel voor best wat hilariteit op het werk. Eén op vijf zou namelijk ooit een relatie/flirt/affaire op het werk gehad hebben. En het lief en ik konden nooit voor die 5% alleen zorgen op ons kantoor… Dus wie nog? 😀

Dit geeft al meteen wat kadering. Het is namelijk bij ons volstrekt normaal dat er over onze relatie wordt gesproken. Iedereen, collega’s én zaakvoerders (die hier wel al eens meelezen en niet graag hebben dat ik ze baas noem, hallo daar 👋), doet er heel normaal over en ik denk dat er niemand echt een probleem mee heeft. (En mocht dat toch zo zijn, sorry not sorry, maar dan vind ik dat die persoon zijn probleem, niet het mijne…).

Wanneer er nieuwe mensen bijkomen is het wel altijd wat vreemd. Gaan we ze dat gewoon laten merken? Of vertellen we hen? Of zegt iemand anders hen het? Enfin, meestal zeg ik het bij een eerste deftig gesprek, dus niet bij de voorstelling op dag één, dat is al raar genoeg. De meeste appreciëren dat wel en ik zie af en toe een wenkbrauw fronsen. Maar ik krijg vooral steeds dezelfde vraag: “Oei, is dat niet moeilijk, zo op het werk?’.

En dat, lieve lezers, inspireerde me tot deze post. Want voor ons is dat eigenlijk niet heel moeilijk. En ik vind dat zelf ook een beetje vreemd. Ik had verwacht dat ik het er moeilijker mee zou hebben. Wij zitten namelijk 40 uur extra samen in dezelfde ruimte (open office). Eat that Temptation Island met jullie relatietest van slechts twee weken.

Ik denk dat het grote verschil is dat we elkaar eerst als collega’s hebben leren kennen en dat we ons dus van het begin ook als collega’s hebben gedragen en die lijn trekken we nog altijd door. We hebben nooit van mindset moeten switchen op het werk. Natuurlijk gaat momenteel alles goed en weet ik niet wat het gaat geven als het er eens echt tegenzit. Maar ik weet van andere collega’s dat we ons op het werk nooit anders zijn gaan gedragen en dat het daarom voor hen echt heel gemakkelijk te aanvaarden valt. Uiteraard zijn we bij de after-works drinks of activiteiten meer een koppel en is er minder die afstandelijkheid. Regelmatig komen er ook partners van andere collega’s mee als we iets leuks gaan doen dus dan is het zeker niet langer raar.

De echte uitdaging lijkt niet de relatie mee naar het werk brengen, maar het werk naar de relatie. Want het is een groot gemeenschappelijk netwerk en een makkelijk onderwerp om over te praten. Maar soms moet je het eens over iets anders hebben ook hé. Daarnaast weet de ander natuurlijk steeds wel heel goed over welke collega of welk project het gaat als je ’s avonds frustraties uit. En dan heeft de ander makkelijker een mening klaar of zoekt die automatisch mee naar een oplossing, in plaats van gewoon te luisteren zoals een partner doet die eigenlijk geen flauw benul heeft hoe die collega eruit ziet. 

Natuurlijk wonen we momenteel ook nog niet samen, waardoor het feit dat we elkaar op het werk zien soms zelfs gemakkelijk is. Je kan namelijk als middagpauze of na de werkuren samen iets gaan doen. Maar dan nog proberen we in de weekends echt wel bewust samen tijd door te brengen natuurlijk.

Voor ons is die relatie gewoon normaal en wij denken er eigenlijk amper bij na. Het blijkt dat anderen dat wel voor ons doen. Ik krijg regelmatig vragen van collega’s of kennissen die het blijkbaar een pak vreemder vinden dat we kunnen samenwerken. Het is altijd wel iets, mensen hebben altijd een mening klaar over jouw situatie. En ik vind dat het niet aan anderen is om zich te moeien met mijn relatie. Ik heb niet per se iemands mening nodig over hoe moeilijk hij/zij het zou vinden om met zijn/haar lief samen te werken. Dat zegt meer over jullie relatie, dan over de onze.

En er zijn trouwens koppels genoeg die intens samenwerken. Zelfstandigen met een eigen zaak bijvoorbeeld. Die moeten ook nog eens om kunnen met de enorme druk dat hun financiële situatie afhangt van het succes van de zaak. Dan is er niet echt nog een lijn te trekken tussen werk en privé. Eindeloos respect heb ik daarvoor.

Dus hoe is dat nu, een relatie op het werk? Voor ons is het gewoon normaal. Wij zijn helemaal aangepast aan die situatie. Zoals elke andere relatie.

Heb jij je partner op het werk leren kennen? Zou jij het zien zitten om samen te werken?

Soms moet je het allemaal even laten gaan
rhdr

Soms moet je het allemaal even laten gaan

Het idee dat hier elke zondag iets mega interessants moet verschijnen. Waar hard over is nagedacht en veel editeerwerk op is gebeurd.

Het jezelf druk maken in de huidige coronasituatie. Hier hoor je me niet zagen over dat we weer een mondmasker op moeten. Allemaal goed voor mij. We nemen het wel zoals het komt. Het tonen van zo’n QR code in een restaurant? Met een glimlach als het moet. En het moet nu even. Maar aub geen nieuwe lockdown. Alles, maar niet dat.

Het feit dat ik volgende week weer wat vrijaf heb en nog geen flauw benul heb hoe ik die dagen ga doorbrengen. Ik kan even niet verder denken dan morgen.

Die muizenissen over een slechte vriendin zijn omdat ik zo weinig van me laat horen. Ik wil wel iets afspreken, maar wie weet hoe zit het met alles binnen drie weken?

De winterdip, die er al keihard is. Maar ik ben hem staalhard aan het negeren. We zien wel hoe lang ik dat volhoud.

Dat de focus daardoor momenteel werken is. En dat ik op zijn minst daar meestal het gevoel heb van de touwtjes in handen te houden. Meestal hé.

Dat het leven gewoon zijn gangetje gaan en dat waarschijnlijk iedereen hetzelfde gevoel heeft, ook al doet social media wat anders uitschijnen.

Soms moet je het allemaal even laten gaan. En dit in dit langgerekte weekend met dank aan het winteruur en 1 november nog net een beetje meer. Zondagen mag best een werkwoord worden, toch?

Wat ga jij doen dit (verlengde) weekend?

Zomaar een week #1

Zomaar een week #1

Zo van die weekverslagen bij andere bloggers, ik vind ze wel leuk. Ook al gaan ze over heel alledaagse dingen. Ik heb alleen het gevoel dat mijn weken heel erg op elkaar lijken. Ik ben een routinemens. En daarom zou elke week een verslag voor jullie schrijven niet echt interessant zijn vrees ik. Maar ik wil het toch proberen om een paar keer per jaar er eens een week uit te pikken om daar verslag van te doen. Dus bij deze de eerste poging.

Ik neem wel echt nooit foto’s, dus je gaat het met veel tekst moeten doen, sorry :).

Zondag

Ik begin bij vorige zondag en ik geef toe dat ik al even moest nadenken wat ik ook al weer gedaan heb toen. De dag begon in ieder geval rustig. Ik was de dag ervoor gestart met een fotoboek te maken over Valencia 2020 (mijn voorlopig laatste reis) en werkte daaraan verder. Het is zowat mijn definitie van creatief bezig zijn ofzo en ik kan ondertussen wat muziek luisteren.

Op de middag reed ik naar het lief in Leuven, in het gezelschap van een podcastaflevering van BBC History. Meestal maken we niet echt plannen en zien we wel wat de dag brengt. We keken uiteindelijk een aflevering van Outlander seizoen 4 (we zijn bijna mee!) en ’s avonds gingen we al vroeg iets eten in ’t stad. Daarbij stootten we op het Engskeskoers – de eendjeskoers in het gewoon Nederlands. ‘Eng’ is Leuvens voor eend trouwens.

Op de Dijle laten ze één keer per jaar duizenden gele badeendjes te water. Je kan een badeendje kopen voor het goede doel en als het eendje met jouw nummer bij de eersten over de streep komt dan win je iets (de hoofdprijs is je gewicht in champagne). Je kan de Facebook live nog herbekijken blijkbaar. Ik wist dus niet dat het bestond en het is best grappig om te zien. Beetje een andere versie van een tombola ofzo :D.

Om in het thema te blijven gingen we eten bij Poule & Poulette, maar ik zakte al vroeg op de avond weer af naar huis want om 21u begon de wereldbekercross in Iowa (in de VS). Ik keek zowel naar de mannen als de vrouwen waardoor ik pas om 24u in bed lag.

Maandag

Op zich niet zo erg want op maandag werk ik meestal thuis en kon ik daardoor een uurtje langer slapen. Ik had een bijna meetingloze dag en moest daar even aan wennen. Ik had op zich nog wel een productieve dag, maar keek er toch ook wel weer naar uit om de komende dagen naar kantoor te gaan.

Ik denk dat ik maandag ook in een nieuw boek startte ‘ Broken faith’, het tweede deel uit een avonturenreeks tijdens de Rozenoorlogen. Zoals elke maandag ging ik om 21u richting de dansles (op maandag is het showdance, dat zijn een beetje allerlei stijlen door elkaar op radiomuziek).

Dinsdag

Dinsdag is vaak een wat drukkere dag op kantoor en op de weg. Ik vergat ook nog eerst even mijn portefeuille en moest dus omkeren. Gelukkig haalde ik mijn trein nog net. Een collega uit het team was jarig, maar ze werkte thuis vandaag dus haalden we onze meest foute verjaardagsachtergronden boven in de videocall.

Op dinsdagmiddag eten we elke week samen boterhammen en nadien had ik een twee uur durende sessie met enkele collega’s om onze samenwerking te evalueren en verbeteren. Altijd fijn als daar tijd en ruimte voor is.

Dinsdagavond was ik echt best moe, ik had zelfs geen energie om te lezen. Ik keek wat hersenloos naar De Slimste Mens Ter Wereld van de dag ervoor en sleepte me nog naar de dansles om 21u15u (jep, dat is heel laat, maar ik ben het al enkele jaren gewoon). Op dinsdag is het moderne dans, maar we hielden het rustig en er werd deze keer best veel getetterd – gebabbeld voor de Nederlanders.

Woensdag

Ging ik ook naar kantoor en had ik een rustige voormiddag. De jarige collega van gisteren had zelfgebakken speculoos bij en daar kan ik me al eens ziek aan eten. Ik hield me deze keer in. Op de middag ging ik lunchen met een ex-collega die al een jaar niet meer had gezien. We hadden dus wel wat te vertellen. De namiddag was goed gevuld met meetings en een gebruikerstest die ik afnam voor een heel fijn project. Daardoor bleef ik wat langer hangen op kantoor en was ik redelijk laat thuis. Ik kroop wat voor tv en las deze keer wel vlijtig verder in mijn boek.

Donderdag

Donderdagochtend was er zoveel wind en regen, amai! Het was ook Youca Action Day, dat is een dag waarop jongeren van 17 en 18 een dag gaan werken en hun loon gaat dan naar het goede doel. Wij doen daar als werkgever al enkele jaren aan mee, ook omdat Youca klant is bij ons en het systeem waarin alles wordt geregeld door ons is ontwikkeld. Ik heb meestal de twijfelachtige eer om de jongere te ontvangen, maar ik doe dat natuurlijk met een glimlach.

Vandaag kwam Laurien, een leerlinge Wetenschappen-wiskunde, ons vervoegen. Het was heel leuk om haar te ontmoeten en haar uit te leggen hoe het eraan toegaat in een webbureau. Ze vond ons heel chill :D. Maar het is ook best vermoeiend en ik was blij dat ik haar in de namiddag bij een meeting van een collega kon droppen zodat ik zelf ook nog wat werk kon verzetten. ’s Avonds keek ik de eerste aflevering van de Bende van Jan De Lichte, eindelijk een Vlaamse historische serie!

Vrijdag

Vrijdag werkte ik van thuis uit omdat ik daar meer zin in had. Ik had wel niet zo’n productieve voormiddag, heel veel kleine beetjes en geregel. In de namiddag heb ik dan wel nog een aantal dingen in orde kunnen brengen en ik sloeg tijdig mijn laptop dicht. ’s Avonds deed ik echt niet veel eigenlijk. Ik was vrij moe en ging op tijd slapen.

Zaterdag

Zaterdag is vaak bouwdag. Ook vandaag. We zouden dit weekend de laatste beetjes vloeren beneden en daar waren we heel de voormiddag en een stuk van de namiddag mee zoet. Ook de hal met de leuke gekleurde tegels is nu eindelijk klaar! Ben ik heel blij mee :).

We kozen onze pauze strategisch zodat we ook nog de Superprestigecross in Ruddervoorde konden meepikken. Ik was er ooit zelf dus dan ken je dat parcours toch altijd een pak beter. Moe maar voldaan keek ik ’s avonds de studioshow van K2 zoekt K3 in het gezelschap van mijn katten. En ik typte ook deze blogpost uit.

Et voila, dat was mijn week. Geen idee of dit heel boeiend was. Ik moet een volgende keer iets vroeger dingen beginnen bijhouden want nu was het soms al ver zoeken in mijn geheugen. 😅

Hoe was jouw week?

Nieuwe normaal?

Nieuwe normaal?

Is dit het nu, dat nieuwe normaal? Het was een vraag die afgelopen week plots in me opkwam. Misschien omdat ik een van die clickbait koppen van een plusartikel zag verschijnen in mijn feed met de boodschap dat we ons weer allemaal massaal aan het opjagen zijn. Terug elke dag naar kantoor, gaan sporten, hobby’s van de kinderen en etentjes met vrienden…

Of misschien omdat er op donderdagochtend op de radio sprake was van gigantische files. Zuchtend achter dat mondmasker in de trein (ik begrijp waarom we daar nog een mondmasker moeten dragen, maar ik vind het in de trein echt verschrikkelijk. De combinatie kou – bril – ik heb moeten lopen voor de trein en mondmasker is geen succesformule), bedenk ik me dat we vandaag weer een gewone dag hebben gehad op het werk. Zoals vroeger.

Ik voel niet veel van dat nieuwe normaal, maar ik voel ook nog niet die drukte waarvan sprake in de nieuwsartikels (ik ga wel regelmatig naar kantoor en terug sporten, maar daar blijft het zowat bij). Ik ben gewoon blij dat ik niet meer gevangen zit tussen mijn vier muren thuis en dat ik mensen kan toelachen op straat zonder mondmasker. Ik ben blij dat dingen weer kunnen, maar mijn sociale agenda zit niet overvol.

Er werd misschien van ons verwacht dat we bepaalde nieuwe goede gewoontes uit de lockdown zouden behouden. Maar ik ben precies niet veel verder gekomen dan minder tv kijken en meer lezen. Nu ik weer naar de dansles ga, heb ik niet echt meer tijd precies voor een pilateslesje achter de computer. En ik ga eerlijk zijn: ik ben allang niet meer gaan wandelen.

En toch voelt dit allemaal veel beter. Nieuwe of oude normaal, noem het zoals je wil. Ik denk dat ik gewoon nog soms wat vaker moet voorstellen om iets te gaan doen met vrienden. Ik heb nog steeds de reflex van mijn avonden thuis door te brengen en nu het weer vroeger donker is, merk ik wel dat ik daar moe(deloos) van word. Misschien tijd om nog eens een extra binnenhobby weer op te pikken.

Ik denk dat ik ook minder wil focussen op het woord ‘nieuw’, maar eerder op ‘normaal’. Want het voelt stilaan allemaal weer gewoon aan, misschien is dat wel net waar ik naar op zoek was.

Hoe gaat het met jou? Heimwee naar de lockdown? Of gaat het ook gewoon allemaal zijn gewone gangetje?

Zomaar wat gedachten #2

Zomaar wat gedachten #2

Het is vandaag de eerste officiële dag van de herfst (ik schrijf dit dus op 22 oktober). Ik dacht dat het wel nog eens een goed idee was om in te checken bij mezelf. Hoe gaat het nu? Want september is aan het voorbij vliegen. Ik hoor overal hetzelfde liedje: op het werk is het druk en in combinatie met het post-corona leven waar we allemaal aan moeten wennen is dat best pittig. Plots staat het WK wielrennen in mijn eigen stad (oké, ik woon niet in Leuven maar als ik me met een stad identificeer is het wel Leuven <3) voor de deur. Hoogdagen zullen het worden, en tegelijk is het ook best spannend want zoveel volk.

Ik ben een echte F zoals ze zouden zeggen volgens MBTI, een feeler. Iemand waarbij alles eerst binnen komt via de buik (het gevoel) en dan pas het verstand (de ratio). En ik merk al enkele weken dat ik heel veel voel in die buik. Het is wat raar om te beschrijven. Maar er zit ergens veel emotie in mij en ik kan niet echt thuisbrengen waarom. Alles gaat zijn gangetje. Ik ben blij om niet meer elke dag te moeten thuiszitten. Die nieuwe jas heb ik aan. Als iemand vraagt hoe het gaat antwoord ik ‘goed’, omdat dat ook zo is. Maar tegelijk denk ik dat goed niet de lading dekt ofzo. Er zitten allerlei gedachtes in mijn hoofd. Het ene moment ben ik superwoman, het andere wil ik gewoon in mijn bed een boek lezen.

Ik voel ergens dat ik moet oppassen. Op tijd rust nemen. Mijn emoties ruimte geven. Ik heb meer tijd nodig om te ontprikkelen momenteel. Ik ben soms maar wat aan het aanlummelen om dat hoofd van mij te laten leeglopen. Ik neem het zoals het komt en probeer mijn controledrang te lossen. Ik ben echt goed bezig, ik zet elke dag stappen. Langzame groei is ook groei.

Voorlopig lees ik dus dat boek in bed, ook al zou ik zoveel andere dingen kunnen. Probeer ik niet te veel na te denken aan de winter die eraan komt. Focus ik op het genieten van alles wat weer kan. En probeer ik dat stiekeme stemmetje in mijn hoofd dat me soms doet voelen alsof ik aan de rand van een afgrond sta te negeren. Alles op zijn tijd.

Edit op 2 oktober: ik had echt een fantastisch deugddoend WK-weekend in eigen stad. Groot lichtpuntje! ✨

Een beetje feminisme is oké

Goh, hoe zal ik beginnen? We gaan het vandaag over feminisme hebben en het is niet altijd gemakkelijk om hier evenwichtig over te praten. Ik werk in de communicatiewereld en dan weet je dat voor de buitenwereld de woorden ‘reclame’ en ‘marketing’ een beetje vies zijn. Hetzelfde gevoel heb ik bij het woord ‘feminisme’. Ik heb dat namelijk zelf vroeger een stom en vies woord gevonden. Feministen leken me altijd zo overdreven rebellerend en tegendraads. Ik vond mezelf absoluut geen feministe.

Ik werkte liefst niet samen met vrouwen. Want het was altijd gedoe. Zonder zever: het feit dat er toen maar vier vrouwen werkten bij mijn huidige werkgever heeft meegespeeld in mijn keuze om er te tekenen. (Sidenote: Ondertussen werken er 15 vrouwen en heel soms komt die oude ergernis nog wel eens boven, maar eigenlijk kan ik er goed mee om :).)

Maar de laatste jaren, misschien zelfs maanden, merk ik dat ik er heel anders naar kijk. Ik merk aan mijn reacties op alles wat er in de wereld gebeurt dat ik eigenlijk denk als een feministe (voor zoverre denken als een feminist een ding is natuurlijk). Ik heb altijd aandacht voor de positie van de vrouw. Ik ga hieronder voornamelijk voorbeelden geven uit de (wieler)sport omdat dat een voorbeeld is waar ik én veel over weet én waarvan ik denk dat iets minder gevoelig ligt en ik er daardoor wat openlijker kan over praten.

Mijn grootste frustratie is hoe mannen nog steeds commentaar geven bij sportwedstrijden van vrouwen en de toon waarop ze dat doen. Of hoe weinig aandacht er is voor vrouwensport in vergelijking met mannensport. Laat staan dat de meeste topsportvrouwen dat combineren met een job en soms kinderen, in tegenstelling tot de mannen die er rijkelijk voor betaald worden (hangt van de sport af, in de koers en het voetbal is dat vooral) en dus enkel moeten eten, trainen en slapen. Dat resulteert ondertussen dat ik in het wegwielrennen en de mountainbike bijna alleen nog maar kijk naar de vrouwenkoers. In het veldrijden volg ik nog steeds beiden.

Maar los van sport heb ik het gevoel dat ik wel feministe moet zijn om iets te veranderen in deze wereld. Wij brengen als vrouwen heel andere waarden en normen met ons mee. We zitten ook biologisch en hormonaal anders in elkaar (Iets waar onze maatschappij zelden rekening mee houdt. Hoeveel vrouwen hoor je openlijk praten over hun menstruatie of hun struggle met de pil, terwijl dit toch een impact heeft op hoe we reageren en presteren? In de sport is het zelfs deels normaal dat je als vrouw zoveel roofbouw op je lichaam pleegt zodat je niet langer menstrueert). We kijken anders naar dingen. We komen daardoor met andere oplossingen.

Raar dat het woord anders zo vaak valt en we eigenlijk streven naar gelijkheid. Want daar draait het toch allemaal om? Gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Dat is goed als het om geld of cijfers draait. Een gelijke verloning voor dezelfde job. Niet meer als normaal. Maar als daarbuiten een vrouw diezelfde job moet combineren met een gezinsleven omdat dat dé verwachting is van de samenleving, valt die gelijkheid eigenlijk al deels weg. Als gelijkheid betekent dat wij ons aanpassen aan een systeem dat voor mannen is bedacht durf ik die gelijkheid sterk in vraag stellen. Misschien wordt het tijd dat we ook de verschillen eens gaan erkennen.

En begrijp me niet verkeerd. Deze post is niet bedoeld als een oproep of een manifest. Het is eerder een soort erkenning van het feit dat ik feminisme en alles waar het voor staat niet langer als belachelijk of verkeerd bestempel. En dat er inderdaad al veel vooruitgang is geboekt. Maar dat we niet moeten doen alsof feminisme is iets voor de vorige eeuw. We hoeven in België niet meer in hongerstaking om te mogen stemmen. Gelukkig! Maar dat wil niet zeggen dat we er al zijn. Het is best ok om daar als vrouw mee bezig te zijn en je voor in te zetten. Of om dat eens luidop uit te spreken. En dat laatste is wat ik vandaag eens wilde doen met deze blogpost.

Hoe kijk jij aan tegen feminisme en alles wat met gelijke rechten voor mannen en vrouwen te maken heeft?

28 dingen die ik goed kan

Afgelopen week werd ik 28 jaar. Zelf was ik nog niet gewend aan de 27 en schreef ik nog naar hartelust 26 neer als mijn leeftijd gevraagd werd. Dus hoe er nog maar eens een jaar voorbij is, niemand die het weet. Om te vieren dat ik nu echt wel op de TGV richting de 30 ben gestapt (ik heb veel vrienden die dat graag onder mijn neus wrijven :p), kom ik vandaag met een lijstje van 28 dingen die ik verbazingwekkend goed kan. Was lastig, maar ik ben uiteindelijk dan toch aan 28 dingen geraakt. Het ene al wat nuttelozer dan het andere.

  • Woordzoekers oplossen. Ik zet toptijden neer in de Libelle.
  • Nutteloze middeleeuwse geschiedenisweetjes opsommen op momenten dat het gesprek stilvalt.
  • Dessert eten.
  • Heten en noemen uit elkaar houden.
  • Dingen net niet laten vallen. Inclusief de nodige reflexen en rare schijnbewegingen
  • Met mijn ogen rollen 🙄
  • Van die nutteloze kaartjes volschrijven voor een verjaardag, huwelijksfeest of housewarming. Van mij krijg je altijd een volgeschreven kaart. Of je daar blij mee bent, dat is een andere vraag.
  • Mensen verbeteren die heten en noemen niet uit elkaar kunnen houden.
  • Zo enthousiast over iets willen vertellen dat ik over mijn woorden struikel. Echt elke keer!
  • Flauwe taalmopjes maken.
  • Een half uur op voorhand klaar zijn om te vertrekken. En dan toch vijf minuten te laat vertrekken waardoor ik ineens begin te stressen over te laat komen (en dan toch nog als eerste staan te wachten op de rest, maar dat ligt aan de rest).
  • Heel de menukaart lezen op restaurant om dan toch bij mijn eerste keuze te blijven.
  • Ongeduldig zijn.
  • Een bericht lezen, daar straks op willen antwoorden en het dan vergeten.
  • Evenveel tijd besteden aan het zoeken naar interessante boeken als aan het lezen zelf.
  • Stressen over dingen die ik niet kan controleren.
  • Vakanties plannen.
  • Inschatten hoe laat het is. Volgens het lief is dat mijn grootste talent. Heb ik al veel geld mee verdiend ook *ahum*.
  • Nederlandstalige liedjes meezingen. Engelstalig vaak ook, maar dan zit ik er soms eens naast qua tekst.
  • Heel veel interessante podcastafleveringen downloaden en er dan niet naar luisteren. Want wanneer doe je dat?
  • Aan het eten beginnen als ik al kei veel honger heb. Dat in combinatie met mijn ongeduld is een recept (heb je em? ;)) voor frustratie.
  • Te luid beginnen praten net wanneer je best wat stiller bent.
  • Luisteren, of toch volgens de collega’s. Ik ben namelijk één van ‘de luisterende oren’. Sinds ik dat ben, hebben al twee van mijn vier ‘praters’ (of hoe noem je de sidekick van een luisterend oor? Help!) hun ontslag gegeven…. Jep! Ik weet niet of er een oorzakelijk verband is.
  • In paniek raken omdat ik denk dat ik mijn gsm kwijt ben die niet meer in mijn handtas zit. Om hem dan onderaan diezelfde handtas te vinden, of in mijn jaszak of in mijn hand.
  • Op mijn intuïtie vertrouwen.
  • Winnen van het lief bij een gezelschapsspelletje, dat is nu ook niet altijd zo moeilijk ;).
  • Zo enthousiast over dingen praten die ik leuk vind zodat ik heel wat anderen overtuigd krijg om het ook te proberen (bv. de pilateslessen van Studio Natuurlijk, leuke restaurantjes, musea, series, boeken…). Ik ben eigenlijk een influencer zonder ervoor betaald te worden. Of iedereen is mijn enthousiast gedoe zo beu, dat ze maar toegeven. Kan ook.
  • Twijfelen. Geef mij twee opties en ik zal eentje kiezen. Maar al die keuzestress tegenwoordig met ongelimiteerde opties (vooral als ge aan het bouwen zijt! OMG, zelfs een simpele lichtspot heeft duuzend opties: rond, rechthoekig, wit, zwart, inox, mat, glazend… aaaargh). Het maakt mij kapot zeg ik u.

Ik heb zeker 7 keer nageteld of ik nu wel exact 28 dingen heb opgesomd, haha. Niet bepaald zaken om op mijn CV te zetten vrees ik, maar soit, ge kiest uw talenten niet hé!

Wat kan jij belachelijk goed?