Goh, hoe zal ik beginnen? We gaan het vandaag over feminisme hebben en het is niet altijd gemakkelijk om hier evenwichtig over te praten. Ik werk in de communicatiewereld en dan weet je dat voor de buitenwereld de woorden ‘reclame’ en ‘marketing’ een beetje vies zijn. Hetzelfde gevoel heb ik bij het woord ‘feminisme’. Ik heb dat namelijk zelf vroeger een stom en vies woord gevonden. Feministen leken me altijd zo overdreven rebellerend en tegendraads. Ik vond mezelf absoluut geen feministe.
Ik werkte liefst niet samen met vrouwen. Want het was altijd gedoe. Zonder zever: het feit dat er toen maar vier vrouwen werkten bij mijn huidige werkgever heeft meegespeeld in mijn keuze om er te tekenen. (Sidenote: Ondertussen werken er 15 vrouwen en heel soms komt die oude ergernis nog wel eens boven, maar eigenlijk kan ik er goed mee om :).)
Maar de laatste jaren, misschien zelfs maanden, merk ik dat ik er heel anders naar kijk. Ik merk aan mijn reacties op alles wat er in de wereld gebeurt dat ik eigenlijk denk als een feministe (voor zoverre denken als een feminist een ding is natuurlijk). Ik heb altijd aandacht voor de positie van de vrouw. Ik ga hieronder voornamelijk voorbeelden geven uit de (wieler)sport omdat dat een voorbeeld is waar ik én veel over weet én waarvan ik denk dat iets minder gevoelig ligt en ik er daardoor wat openlijker kan over praten.
Mijn grootste frustratie is hoe mannen nog steeds commentaar geven bij sportwedstrijden van vrouwen en de toon waarop ze dat doen. Of hoe weinig aandacht er is voor vrouwensport in vergelijking met mannensport. Laat staan dat de meeste topsportvrouwen dat combineren met een job en soms kinderen, in tegenstelling tot de mannen die er rijkelijk voor betaald worden (hangt van de sport af, in de koers en het voetbal is dat vooral) en dus enkel moeten eten, trainen en slapen. Dat resulteert ondertussen dat ik in het wegwielrennen en de mountainbike bijna alleen nog maar kijk naar de vrouwenkoers. In het veldrijden volg ik nog steeds beiden.
Maar los van sport heb ik het gevoel dat ik wel feministe moet zijn om iets te veranderen in deze wereld. Wij brengen als vrouwen heel andere waarden en normen met ons mee. We zitten ook biologisch en hormonaal anders in elkaar (Iets waar onze maatschappij zelden rekening mee houdt. Hoeveel vrouwen hoor je openlijk praten over hun menstruatie of hun struggle met de pil, terwijl dit toch een impact heeft op hoe we reageren en presteren? In de sport is het zelfs deels normaal dat je als vrouw zoveel roofbouw op je lichaam pleegt zodat je niet langer menstrueert). We kijken anders naar dingen. We komen daardoor met andere oplossingen.
Raar dat het woord anders zo vaak valt en we eigenlijk streven naar gelijkheid. Want daar draait het toch allemaal om? Gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Dat is goed als het om geld of cijfers draait. Een gelijke verloning voor dezelfde job. Niet meer als normaal. Maar als daarbuiten een vrouw diezelfde job moet combineren met een gezinsleven omdat dat dé verwachting is van de samenleving, valt die gelijkheid eigenlijk al deels weg. Als gelijkheid betekent dat wij ons aanpassen aan een systeem dat voor mannen is bedacht durf ik die gelijkheid sterk in vraag stellen. Misschien wordt het tijd dat we ook de verschillen eens gaan erkennen.
En begrijp me niet verkeerd. Deze post is niet bedoeld als een oproep of een manifest. Het is eerder een soort erkenning van het feit dat ik feminisme en alles waar het voor staat niet langer als belachelijk of verkeerd bestempel. En dat er inderdaad al veel vooruitgang is geboekt. Maar dat we niet moeten doen alsof feminisme is iets voor de vorige eeuw. We hoeven in België niet meer in hongerstaking om te mogen stemmen. Gelukkig! Maar dat wil niet zeggen dat we er al zijn. Het is best ok om daar als vrouw mee bezig te zijn en je voor in te zetten. Of om dat eens luidop uit te spreken. En dat laatste is wat ik vandaag eens wilde doen met deze blogpost.
Hoe kijk jij aan tegen feminisme en alles wat met gelijke rechten voor mannen en vrouwen te maken heeft?
Ik schreef het onlangs nog, feminisme betekent gewoon het streven naar gelijke rechten. Het is zo jammer dat daar voor velen een nare bijklank aan vasthangt. Ik ben feministe en proud of it!
Die nare bijklank is er nog steeds jammer genoeg, ik ben wel blij dat ikzelf daar voorbij ben ondertussen!
Fijn om te horen 🙂
We zullen nooit gelijk zijn aan mannen, denk ik. Wij kunnen dingen die zij niet kunnen en omgekeerd.
Klopt, we zullen nooit hetzelfde zijn, zolang we maar dezelfde rechten en vrijheden mogen genieten.
Ik had vroeger net als jij het idee dat het woord “feminist” maar een vieze bijsmaak had. Ik dacht meteen aan bh’s verbrandende dolle mina’s. Gaandeweg is dat idee veranderd en ik was helemaal om toen ik een tijd geleden in het Engels een tekstje las dat dit zei: “Iemand is of een feminist of een seksist. Want ofwel ben je voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen, en dan ben je een feminist. Ofwel ben je niet voor gelijke rechten en dan ben je een seksist. Er is geen tussenweg of grijze zone.”.
Dat is een hele mooie quote die perfect aangeeft welke klik ik een tijd geleden heb gemaakt in mijn hoofd. Bedankt!
Het is best oké om daar als vrouw of man (!!) mee bezig te zijn. Een feminist kan ook een man zijn. Eigenlijk zou iedereen feminist moeten zijn. Ik zou zelfs zeggen dat het niet best oké is om er mee bezig te zijn maar dat het noodzakelijk is.
Zo ben ik er de laatste tijd dus ook naar gaan kijken. We moeten allemaal feminist zijn en streven naar die gelijkheid.
Ik heb er hetzelfde gevoel bij. Uiteraard kan ik me niet (of moeilijk) verplaatsen in de schoenen van een vrouw, ik kan me moeilijk voorstellen hoe het voelt, maar de dingen die je beschrijft zie ik ook overal gebeuren en moeten we gewoon afkeuren. Jammer ook idd van de negatieve bijklank ervan. De boodschap wordt soms nog te zeer in het extreme getrokken, roept voor sommigen precies ook teveel negativiteit en bedreiging op.
Het enige wat we denk ik kunnen doen is het idd bespreekbaar maken, en verder voor eigen deur vegen. In eigen omgeving dergelijk gedrag afkeuren, gelijkheid uitdragen terwijl het verschil ook erkend en bevestigd wordt. Dat probeer ik zelf ook zoveel mogelijk te doen, al is het soms nog steeds moeilijk om zo’n dingen te herkennen.
Voor eigen deur vegen is inderdaad een goed begin, het enige begin!
Dat van die nare bijklank had ik vroeger ook wel een beetje, en nu sta ik er zowat hetzelfde in als jij denk ik. Feministisch, maar niet activistisch of zo haha.
Voila, niet dat activisme maar wel opkomen voor ons geslacht en daar wat ook over nadenken 😉