Jullie lazen het al in mijn alfabet. De C in mijn leven staat voor controle. Maar de grote C in al onze levens tegenwoordig staat voor covid of corona (en dat zal wel nog even zo blijven precies). Die twee C’s samen, dat is geen goed huwelijk. En daar heeft mijn innerlijke controlefreak het best moeilijk mee. Ok neen: heel moeilijk.
Het virus laat zich niet controleren. Je hebt er als maatschappij alleen vat op als we allemaal aan hetzelfde zeel zouden trekken en dan nog doet het virus wat het wil. Als individu heb je er al helemaal niks over te zeggen. Behalve dan door jezelf en de mensen rondom je te beschermen door het volgen van de basisregels.
Maar corona zorgt er momenteel voor dat bepaalde dingen niet altijd kunnen of zomaar vanzelf gaan. Het virus heeft een grotere mate van onvoorspelbaarheid in ons leven binnen gebracht. En laat dat nu net een woord zijn waar ik het ontzettend moeilijk mee heb.
Want ja, ook als controlefreak moet je leren dat je niet alles kan controleren. Dat het leven nu eenmaal vol onverwachte zaken zit. Maar als je iemand bent die wel graag dingen plant of toch graag een gevoel heeft dat het allemaal in orde zal komen, dan snap je wel dat dat nu wat moeilijker gaat. En dat mijn hoofd daar niet zo blij mee.
De enige plek waar ik op dit moment nog over een gevoel van controle kan spreken is mijn werk. Dit najaar is ontzettend druk. Ik zit gemiddeld op 20 projecten tegelijk (en ik overdrijf deze keer eens echt niet). Twee jaar geleden zou ik nu letterlijk verzuipen, maar door de huidige omstandigheden blijf ik redelijk kalm en hou ik mijn hoofd erbij. Het is dan misschien wel veel, maar ik weet hoe ik dingen moet aanpakken. Ik kan de resultaten die we opleveren controleren (niet altijd, maar wel vaak). Kan dingen anders proberen aanpakken. Ik kan mijn agenda en die van colllega’s proberen plannen. Ik kan actie ondernemen wanneer dat nodig is.
Allemaal dingen die privé wat moeilijker liggen en net daardoor komt het er tijdens de werkuren extra uit denk ik. Ik heb het gevoel een gestage marathon aan het lopen te zijn, met de finish in zicht eind december. Is dit allemaal heel gezond? Geen idee. Maar het werk is wel een energiegever op dit moment, net nu er veel andere dingen vooral energie vragen (niet in het minst alle negativiteit die er heerst in de samenleving). Ik zou dat gevoel graag nog eens hebben bij andere dingen. Maar we doen het voorlopig met wat we hebben.
En we proberen de rest wat los te laten. Dit virus is oncontroleerbaar. We weten niet hoe het gaat zijn over enkele maanden. We kunnen alleen maar ons best doen en wat hoop en positiviteit behouden. Mijn innerlijke controlefreak heeft het daar moeilijk mee, maar moeilijk gaat ook zeker?
Ben jij een controlefreak? Heb jij moeite met de huidige onvoorspelbaarheid?
Fijn dat je motivatie uit je werk kunt halen in deze tijden! Ik ben best een controlefreak van nature, maar heb de afgelopen jaren wel geleerd om daar beter mee om te gaan. Soms kunnen er uit het gebrek aan controle ook hele mooie dingen ontstaan of maak je bijzondere dingen mee (uiteraard is dat bij corona niet het geval). Ik probeer zoveel mogelijk te focussen op kleine dingen in het dagelijks leven waar ik plezier uit haal en daar dankbaar voor te zijn, want van het nieuws kijken en van het zien wat er allemaal gebeurt in de wereld word ik vooral somber.
Ik vind het nu ook heel pittig. Inmiddels is een van mijn ouders besmet, dus ik hou mijn hart vast. Alles is overbelast dus testen en resultaten laten dagen op zich wachten. Het is echt niet makkelijk dat we hier zo weinig grip op hebben.
Allemaal aan hetzelfde zeel trekken, daar is maar één woord voor: dat iederéén, zonder onderscheid, zich laat vaccineren. Kwatongen zeggen dan dat het niets uithaalt maar ik – en duidelijk ik niet alleen – wil dat ten stelligste counteren. Ja, ik ben boos, op wie zich niet laat vaccineren want daardoor zitten we nog steeds in deze shit. Krijgen sommige mensen die het zo hard nodig hebben (met een ernstige ziekte bijvoorbeeld) niet- of niet tijdig de nodige zorg in een ziekenhuis omwille van andere prioriteiten. Ik hoop echt dat er eens een grondig besef komt van iederéén, zonder uitzondering. Om nog maar te zwijgen van het mentale leed dat steeds maar toeneemt.
Ik heb intussen geleerd om veerkrachtig te zijn, en me aan te passen als zoiets wordt gevraagd, vervoeg m’n burgerzin. Ik voed me met klein geluk want alleen dat, wat je zelf kan sturen heb je volledig in de hand. Van al de rest hangen we teveel af van anderen (helaas).
Helaas en dus moeten we vasthouden aan de kleine gelukjes die we wel kunnen controleren.
Wat bij mij helpt, is om die kleine dagelijkse gelukjes op te schrijven. Ik noem ze moOimenten en post ze maandelijks op m’n blog. 😉
Ook hier een immense controlefreak, dus ja ook ik vind het heel lastig dat we dit niet kunnen controleren. Elke keer als ik een berichtje krijg van Tuur zijn school staat mijn hart een paar seconden stil want ik vrees dat de klas eens in quarantaine gaat moeten gaan. Doordat ik zo een controlefreak ben merk ik ook dat ik soms aan het overcompenseren ben op andere vlakken, bijvoorbeeld werk, sport, maar ook het immens strikt volgen van de maatregelen. Want dat stukje hebben we dan wel weer onder controle. Het zijn absoluut geen makkelijke tijden.