Categorie: Persoonlijke praatjes

Afgelopen week kondigde VTM aan dat ze dansers zoeken voor een nieuw seizoen van So You Think You Can Dance, een danstalentenjacht die meer dan tien jaar geleden enkele seizoenen liep in België en Nederland. Het bericht bracht zowel een glimlach als heel wat nostalgische gevoelens bij mij naar boven.

Ik dans zelf al sinds mijn 6 jaar, absoluut geen hoog niveau, puur voor mijn plezier. Ik keek als kind naar Sterren op de dansvloer (en tegenwoordig ook nog steeds naar Dancing with the stars – zelfde show, maar nu met een Engelse titel). Toen het tweede seizoen van SYTYCD op Belgische tv kwam, zat ik in het middelbaar en er ging voor mij echt een wereld open.

Het programma zat goed in elkaar: auditierondes, een bootcamp en liveshows waarbij de deelnemers per tv telkens in een andere combo een andere stijl kregen voorgeschoteld. Er komen heel wat verschillende stijlen aan bod: jazz, modern, hiphop lyrical, hiphop fast popping, street, klassiek… Ik hou van latin en ballroomstijlen (die ook aan bod komen trouwens), daar niet van, maar het feit dat ‘mijn’ type dans op tv kwam vond ik zalig.

Ik hield ook van de jury want ik kreeg al snel een crush op Jan Kooijman die toen het kapsel had van de gemiddelde lead zanger van de poprockbands waar ik in het middelbaar naar luisterde. Zijn interactie met medejurylid Ish Ait Hamou en presentator Dennis Weening vond ik ook heel grappig. De show gaf daarnaast veel aandacht aan de choreografen achter de danschoreo’s (wat uniek is aan dit soort shows) en namen als Isabelle Beernaert, Laurent Flamant, Min Hee Bervoets, Roy Julen, Vincent Vianen en Koen & Roemjana ben ik nooit meer vergeten.

Ik trok zelfs door het programma naar een show van Isabelle Beernaert en besloot op mijn 18de modern te gaan dansen (en dat doe ik nog steeds). Met enkele vriendinnen ben ik ook naar een liveshow fysiek gaan kijken toen het laatste seizoen in België werd opgenomen. Ik herinner me nog weinig van die avond (ik weet zelf niet waarom), maar het toont aan dat het programma toen wel in mijn hart zat.

Er zijn blijkbaar zes seizoenen geweest in België, en zeven in Nederland. Ik las de namen van de winnaars nog eens terug en bekeek wat choreo’s op Youtube. Sommige dingen kwamen terug, anderen niet :).

En dit alles was ik een beetje vergeten, tot ik de aankondiging las dat het programma terugkeert. Reken maar dat ik op het puntje van mijn stoel zal zitten om te kijken. Dansen brengt nu eenmaal iets teweeg bij mij, door het zelf te doen én door het te zien. Het is misschien wel het enige moment dat ik wat in sync ben met mijn lichaam ofzo.

Ik besloot dit jaar in een tweede dansschool een andere choreoles te gaan volgen. Dezelfde stijl trouwens, maar ik was wat uitgekeken op de stijl die in mijn dansschool werd gegeven en toen de leerkracht en groep hard veranderde, was dat voor de trigger. Een grote stap want ik haat verandering en een nieuwe groep, maar ik merk dat de nieuwe les me wat uitdaagt en een andere soort energie geeft. En ondertussen dans ik ook nog heel graag modern in mijn eerste dansschool. En kijk ik er naar uit om na zo’n les in de zetel te ploffen om naar SYTYCD te kijken. Nog even geduld.

Heb jij ook zo’n tv-programma waarvan je nostalgisch hoopt dat het ooit terugkeert?

Soms blader ik door een woordenboek* en valt mijn oog op één specifiek woord. Vandaag is het dit woord:

ba·lans (de; v(m); meervoud: balansen)

1. tweearmige weegschaal: de balans doen doorslaan de zaak beslissen
2. evenwicht: in balans zijn in evenwicht; uit zijn balans raken uit zijn evenwicht
3. (boekhouden) overzicht in tabelvorm van de waarden van bezittingen, schulden en eigen vermogen van een onderneming op een bepaalde datum: de balans opmaken het resultaat van zijn werk berekenen (ook figuurlijk)

Je kan in of uit balans zijn. Balans houden. Er zijn mensen die het opmaken. Boekhouders zijn er veel mee bezig, zo blijkt. En in het Engels spreken ze soms van ‘it hung in the balance’, wat ik wel gepast vind want balans voelt altijd een beetje als hangen en friemelen. Als tussenin zijn. De ene zoekt er zijn hele leven naar, de andere zweert erbij als sleutel tot geluk.

De ene keer is het dat stuk fruit na een deugddoende sportsessie. De andere keer die reep chocola want dat heb je toch zeker verdiend na dat sporten? Nog een andere keer is het een zak chips tijdens een avond in de zetel. Genietend van elke seconde of dat stiekeme stemmetje negerend dat vindt dat je toch beter iets nuttigs had gedaan met de tijd en iets gezonds had gegeten.

Soms is balans stom en wil je niet liever dan overhellen naar de ene kant. Soms trekt balans je weer recht tot je in evenwicht komt. Het zorgt dat je niet valt. Of dat je pirouette er sierlijk uitziet. Evenwicht kan saai lijken, maar het zorgt er wel voor dat je even geen houvast nodig hebt.

Voor de ene is het even – eindelijk alleen – douchen en dan nog drie minuten extra in de badkamer doorbrengen met je favoriete liedje op speaker. Voor de andere is het een hele dag in je agenda vrijhouden en daar wekenlang naar uitkijken. Of die pint bier op vrijdagavond na een hele week werken. Die avond uit met vriendinnen terwijl de babysit op je kind past. Die wasmand dagenlang onderaan de trap laten staan omdat je geen zin hebt hem tot boven te dragen. Nog een beetje opruimen de avond voor de kuishulp komt. Jezelf een presentje kopen in de winkel of even goed 50 euro overschrijven naar je spaarrekening. Op het internet wegdromen van een verre avontuurlijke reis en toch weer diezelfde camping in Frankrijk boeken omdat het zwembad er zo fijn is.

Balans kan veel betekenissen hebben en voor iedereen anders zijn. We kunnen het allemaal individueel vormgeven. Als een blok ruwe klei dat een meesterwerk zou kunnen worden. En kloppen de verhoudingen niet langer, dan beginnen we gewoon opnieuw.

*Spreekwoordelijk hé, al heel lang geen echt woordenboek meer vastgehad ;).

** Dit was weer een post in columnstijl en wat spelend met taal. Ik wil dat misschien wel wat vaker doen.

Het gaat me nooit gebeuren dacht de twintiger in mij. Ik zoek me een job met impact, een paar leuke hobby’s en voel me niet schuldig als ik rust neem. Fast forward zo’n dikke 10 jaar later. Ik jaag me op in iets terwijl ik denk ‘heb ik nu weer hoofdpijn?’ en al zuchtend vooruitblik op vanavond want dan heb ik niet veel tijd tussen eten op tafel krijgen en mijn volgende afspraak. Ik zou graag wat langer slapen want ik voel me moe, maar tegelijk wil ik op tijd achter mijn scherm zitten want er zijn nog zoveel werk to do’s. En waarom ben ik me nu eigenlijk aan het opjagen? En waarom doet iedereen rondom me exact hetzelfde?

Het is gebeurd: ik zit in de rat race, en eigenlijk wist ik dat al lang. Belgen zijn koplopers in zich opjagen: in het verkeer, op het perron als de trein weer niet komt, op het werk, in ons sociaal leven en dan heb ik nog geen kinderen.

En met de komst van de herfst valt dat het meeste op. Waar de natuur ons vraagt om te verstillen, blijven wij aanstaan. Terwijl we minder zonlicht binnenkrijgen en er allerlei virussen rondwaaien. Geen recept voor succes.

En voor je je zorgen begint te maken. Er zijn duidelijke redenen waarom ik vandaag meer moeite heb dan anders met de rust te vinden. Ik spring al enkele maanden in voor een collega in zwangerschapsverlof (in november is ze terug!) en we zitten momenteel in de drukste periode van het jaar, ik ben herstellende van het CMV-virus en ik had de laatste weken iets minder rustige avonden thuis dan normaal. Doe daar nog hormonen bij en dan weet je dat mijn lontje de afgelopen week wel heel kort was.

Maar ik vind het wel beangstigend. Hoe dit systeem zoveel energie uit mensen kan zuigen. Hoe we de signalen van ons lichaam zo kunnen negeren. Hoe moeilijk het soms lijkt om even een stap terug te zetten. De droom lonkt om naar een huisje in de natuur ver weg van alles en iedereen te trekken. En tegelijk zou een half uur wandelen in de natuur misschien wel meer deugd doen.

‘Waar zijn we eigenlijk allemaal mee bezig?’ is een gedachte die wel heel vaak door mijn hoofd gaat. Volgende week wordt nog een pittige qua werk en afspraken – daar kan ik helaas niet onderuit – dus zal ik het vooral van die kleine rustpuntjes moeten hebben, maar daarna wordt het tijd om wat meer in die herstmodus van verstilling te raken. Hoe ik dat ga doen? Nog geen idee, maar de intentie is er.

Hoe ga jij om met de rat race/herfstdrukte? Heb je tips?

Gisterenavond ging ik voor het eerst in jaren (serieus, ik kan het me niet meer herinneren) naar de bioscoop. Ik ben geen filmliefhebber. En als ik er eentje opzet doe ik dat het liefst thuis in mijn eigen zetel. Maar voor de derde en laatste Downton Abbey film maakte ik graag een uitzondering. Die serie betekent namelijk wel wat voor mij.

Ik ben pas met de serie begonnen wanneer alle zes seizoenen al waren afgelopen. Tijdens één van de eerste lockdowns plaatste VRT alle zes seizoenen op VRTmax. In volle lockdownperiode zat ik thuis, was ik nog hard aan de bouw aan het werken en begon ik op een vrijdagavond aan de eerste aflevering. Die ik trouwens niet zo goed vond.

Maar uit verveling zette ik één van de volgende dagen de tweede aflevering op, en de derde. En het moet tegen aflevering vier of vijf geweest zijn dat ik helemaal in het vooroorlogse Engeland werd meegezogen. Ik spaarde de afleveringen. Ik mocht er maar twee kijken per week. Het vormde een waar hoogtepunt van de week, en dat was nodig want covid was nu niet bepaald een fijne periode. Maar dat lukte niet altijd, soms keek ik er meer.

Als je weet dat ik absoluut geen binge watcher ben en vaak het kijken van series heel ruim spreid, was het best speciaal hoe snel ik door zes seizoenen ben gevlogen. Na een paar seizoenen gekeken te hebben, vertelde ik over de serie tegen het lief. Wij woonden toen nog niet samen.

Hij begon aan seizoen één, terwijl ik midden in het zesde en laatste seizoen zat. Hij ook eerst aflevering per aflevering. Het duurde ook bij hem een paar afleveringen voor hij overstag ging. En hij is wel een binger, dus tegen dat ik de laatste aflevering had gekeken, zat hij al ergens halverwege.

Toen we gingen samenwonen bekeken we de hele serie samen opnieuw. Weliswaar gespreid over de laatste twee jaren. Zo zijn we net niet klaar geraakt met seizoen zes alvorens we die derde film in de cinema zouden gaan kijken.

Is dit nu een oproep om de serie te gaan kijken? Of een pleidooi om Downton tot de allerbeste serie ooit te bestempelen? Neen. Downton was een lichtpuntje in donkere tijden. De humor, de herkenbare personages en de geweldige setting van Highclere Castle en de Cotswolds dorpjes (inspiratie voor onze recente trip? Zijt maar zeker!).

Dat gevoel van tijdens die donkere dagen in 2020 en 2021 een volgende aflevering op te zetten ga ik waarschijnlijk altijd onthouden. En Downton Abbey zal altijd een warm dekentje te zijn om over me te leggen in moeilijke en minder moeilijke tijden. Het is heerlijk om van die kleine comfort things in je leven te integreren.

En die derde film? Die was zeker de moeite voor de echte fans, al is er geen groot plot. Elk personage krijgt een gepast einde. De films zijn altijd een ode geweest aan de serie, die toch wel vele malen beter is nog. Ik moest twee keer een traantje wegpinken. En liep met een dankbaar gevoel de zaal weer uit. Het is goed geweest zo.

Herkenbaar? Heb jij ook zo’n comfortserie of film waar je altijd naar terugkeert?

Ik ben er nog niet klaar mee. Met de zomer. Met de warme dagen. Met leven in buitenklompen en mijn jas steevast aan de haak.

Ik ben er nog niet klaar mee. Misschien omdat ik de afgelopen maanden me zo vaak zo ziek voelde en vanop de zetel naar de zomer heb moeten staren. Misschien omdat we dit jaar zo’n fantastische blauwdruk van het concept zomer hebben mogen ervaren, na een jaar van regen.

Misschien nog wel veel meer omdat ik de winterversie van mezelf een pak minder leuk vind.

Ik treur met de bruine schijn nog op mijn huid geplakt, alvorens genadeloos af te pellen. Met mijn haarkleur een tint lichter geworden door de zon. Met de bus zonnecrème die bijna is uitgeknepen. Ik grijp die laatste zonnestralen op het terras vast zoals een kleuter met z’n moeder doet op de eerste schooldag.

En ja, ik treur voordat het echt voorbij is. September en oktober kunnen nog mooi zijn. Er komt nog een zuiderse citytrip aan. Er kan schoonheid gezocht én gevonden worden in ieder seizoen. Maar ik wil geen na in de nazomer.

Mocht Pommelien Thijs me de vraag stellen die vandaag zo vaak door de radio knalt dan is het antwoord voluit ‘Neen.’ ‘Ik ben er nog niet klaar voor.’

Hoe ga jij om met de overgang van de seizoenen?

‘AF!’ roep ik voor de 9de keer vandaag tegen mijn hond. We doen deze oefening ondertussen al enkele weken. Het is het tweede commando dat we leren. Het eerste was ‘Blijf!’ want ik wil dat hij naast me blijft lopen en niet trekt aan de leiband. Hij leert het stilletjes aan, maar bij de minste afleiding – zoals een andere hond op straat, zeker als het een vrouwtje is – begint hij weer te trekken.

Als ik tegen vrienden zeg dat ik naar de hondenschool ga, vragen ze één voor één of mijn hond al een bal kan gaan halen en terugbrengen. Maar ‘Pak!’ is nog niet aan bod gekomen. Daarvoor is het veel te vroeg.

Een hond moet eerst zelfbeheersing kweken. Discipline komt voor plezier. En daarom wandel ik nu met hem op een pad vol verleiding. Struiken, eten, speeltjes, andere honden… Ik spreek de hond gedegen aan met ‘Af!’ en we lopen verder.

Eigenlijk gek hé, wat twee letters en enkele weken van geduld en training mijn hond kunnen leren?

Ik heb geen hond. En ik heb ook geen zoon.

Wat ik wel heb zijn vriendinnen. Vriendinnen met sleutels in hun hand geklemd, vriendinnen die denkbeeldige telefoongesprekken voeren, vriendinnen die in groepjes fietsen en liefst met een jongen erbij, vriendinnen die vragen ‘stuur je me een berichtje wanneer je veilig thuis bent?’.

Vriendinnen voor wie het een enorm verschil zou maken wanneer mannen ‘afblijven’ zouden verstaan. Net zoals die hond die recht vooruit blijft lopen naast me en alles en iedereen met rust laat. Twee letters, kan dat nog in het curriculum?

Mag ik eens een lans breken voor het feit dat vakantie soms ook gewoon maar vakantie is. Wat tijd weg van je werk. En dat er dan niets moet?

Je moet niet naar het buitenland. Je moet niet terugkomen met zotte verhalen. Of honderden likes verzameld hebben op die Instagramfoto. Of terugkeren met hernieuwde ideeën omdat je even afstand hebt kunnen nemen. Want afstand kan veel doen. Misschien ook net je problemen zichtbaarder maken.

Je mag gewoon terugkomen met een koffer vol vuile was, een zonnebril die eens gekuist moet worden en dat stiekeme gevoel dat je blij bent weer je in eigen bed te slapen.

Of zoals een collega antwoordde wanneer ik vroeg wat ze tijdens haar drie weken vakantie ging doen. ‘Dat weet ik nog niet, ik ga gewoon elke dag kijken waar ik zin in heb’. Zo simpel kan het zijn.

Dit is voor iedereen die geen plannen heeft tijdens z’n vakantie, voor iedere ouder die stiekem uitkijkt naar 1 september, voor de toerist die net terug aan het werk is en al zuchtend uitkijkt naar de volgende vrije dagen, voor de avonturier die nostalgisch terugdenkt aan die eindeloze festivalzomers van toen en nu midden in een al even eindeloze verbouwing zit, voor de uitsteller die allerlei plannen had gemaakt en op z’n laatste vakantiedag moet toegeven dat daar niks van in huis is gekomen, voor de single vrouw die vaak over het hoofd wordt gezien en haar sportlessen en collega’s mist terwijl ze vrolijke gezinsfoto’s ontwijkt online, voor zij die de stapel bibboeken ongelezen terug moet binnenbrengen, voor iedereen die zonder life changing keuze terugkeert naar het werk want soms is niets doen al life changing genoeg.

I hear you. Het is oké. Vakantie is ook maar gewoon vakantie. Een break. Ook van al dat moeten.

Ik ben een waarom-persoon. Ik begrijp graag de dingen en ik wil weten hoe ik ze kan aanpakken. En ik ben dus ook echt sucker voor artikels die me beloven daarmee te gaan helpen. Tips om meer schermvrij te leven, om de ideale vakantie te plannen of om gewoon eens even in het nu te zijn.

En het is niet bij te houden: de artikels, podcasts, blogposts, Instagram reels of online cursussen die je kan aanschaffen om meer over jezelf, je gezondheid of je leven te leren en aan de slag te gaan met tips en tricks. Coaches en ervaringsdeskundigen die je vertellen hoe je iets kan verbeteren. We voelen een voortdurende optimalisatiedrang – alsof we levende machines zijn waaraan voortdurend gesleuteld kan en moet worden. Maar al lees je nog duizenden van die tips. Wat als we het al allemaal weten?

Wat als we al weten dat gezond eten, veel bewegen, water drinken, voldoende rustmomenten, minder meldingen op je telefoon en tijd doorbrengen met geliefden (met je volle aandacht) de sleutels zijn tot geluk?

Ik heb al honderden van die artikels gelezen. Het komt altijd weer op die dingen neer. Beperk je schermtijd. Matig met vetstoffen. Slaap voldoende. Ga naar buiten. Beweeg. Spreek fysiek af met vrienden. Mediteer. En ja, er bestaan allerlei varianten (“Drink sap van die zo goed al onvindbare plant en je slaapt als een roos”), maar de grote gemene deler is altijd hetzelfde.

We weten het allemaal. Ik weet het. En ik weet dat weten alleen niet genoeg is. Dat gedragsverandering niet eenvoudig is. Dat je dat moet nudgen. Door je gsm niet naast je bed te leggen, want dan kan je er niet meteen naar grijpen bij het opstaan. Door dat pak koeken niet te kopen en die tros bananen wel. Door je sportkleren alvast klaar te leggen op een zichtbare plek. Jij, ik, we weten het.

We weten eigenlijk heel veel. Maar daarom doen we het nog niet. Er is al eeuwen een discrepantie tussen wat we weten en wat we doen. En die zal er ook altijd zijn. Want aan het einde van een vermoeiende werkdag rij je wel snel nog langs de nachtwinkel voor dat pak koeken en kan je die sportkleren op tafel perfect negeren om nog wat te scrollen op je smartphone. En dat is menselijk.

Wat we misschien nog niet weten is dat we geen machines zijn. En dat die rat race waarin we leven op zich al kwalijk genoeg is. Dat voortdurende gesleutel aan onszelf, die zoektocht naar meer en beter… het hoeft niet. Misschien zal ik bij de teaser van dat volgende artikel verder scrollen en het eens niet lezen. Of nog beter: die smartphone aan de kant leggen en er een boek bij pakken.

Ben jij iemand die op zoek gaat naar tips voor een beter leven? Of doe je je eigen ding?

Ik was als kind tijdens de zomermaanden verslingerd aan van die invul- en doeboeken. Met allerlei opdrachten, testjes, kruiswoordraadsels, korte verhalen… Hetzelfde concept bestaat ondertussen ook voor volwassenen, zo wil ik deze eens ooit uitproberen. Ook Flow Magazine brengt ieder jaar een zomerboek uit met zowat hetzelfde concept: verhalen én creatieve opdrachten.

En hoewel de stapel gewone Flows nog amper in de schuif geraakt (ik sta gemiddeld zo’n half jaar achter, niet handig om over de feestdagen te lezen in de zomer trouwens), kocht ik het toch. Omdat ik gewoon zin had om aan de slag te gaan (het romantische beeld van mezelf aan de terrastafel met dat zomerboek heeft er sowieso iets mee te maken).

Dus met een fluostift en een stel potloden in de hand begon ik eraan. En geen zorgen, dit wordt geen post over mijn kribbels in het zomerboek.

Maar wel over één van de artikels die me deed nadenken over hoe de vakantiegewoontes van je ouderlijke gezin heel vaak in je eigen leven (en dus dat van jouw gezin) sluipen. Uit een soort onbewuste loyaliteit neem je blijkbaar bepaalde gewoontes of aannames over (bv. “een vakantie moet vooral rustig zijn”, “we koken ons eigen potje om geld te besparen”…), terwijl je daarnaast ook soms bewust bepaalde overtuigingen los laat (bv. “ik hoef niet ieder jaar naar dezelfde plek te gaan”).

Ik besefte door de vragen in te vullen dat het lief en ik vooral dat laatste hebben gedaan: de gewoontes van onze ouders losgelaten. Ik ging als kind nooit naar het buitenland op vakantie, maar steeds naar dezelfde plek aan zee. Er was vaak geen duidelijke planning, het was gewoon leven op het ritme van de dag: wandelen, spelen op het strand, een ijsje… En als kind was dat heerlijk, ik hield van die lange zomermaanden.

Vandaag kan ik me de laatste keer dat ik een ‘geen-plan-vakantie’ had niet meer herinneren. Ik trek graag de wereld in en bedenk op voorhand wat ik wil doen daar. Zonder een volledig uurschema te maken weliswaar. Doordacht en voorbereid, maar met ruimte voor spontaniteit. Ik heb dus echt wel het gevoel dat ik nood heb aan nieuwe plekken verkennen.

En tegelijk denk ik nog steeds met nostalgie en charme terug aan het idee van een vakantie op een vertrouwde plek, in een omgeving waar niets moet. Het zit dus zeker nog in mij, maar mijn vakantienoden zijn op dit moment in mijn leven gewoon even anders. Mijn vertrouwde plek, dat is thuis, en op vakantie mag het nieuw zijn, zoek ik die prikkels op en wil ik verrast worden. En dat is prima.

Waarschijnlijk ligt het ideale scenario ergens tussenin: af en toe een rustige vakantie op een vertrouwde plek en tegelijk een prikkelende vakantie in een nieuwe omgeving. Dus misschien moet ik toch nog eens werk maken van dat eerste.

En ondertussen zit ik hier toch maar met mijn doeboek, misschien dan toch iets dat ik heb meegenomen uit die vakanties van vroeger.

Heb jij de vakantiegewoontes van je ouderlijk gezin overgenomen of doe je net iets helemaal anders?

Trouwe lezers weten dat ik al eens graag een spelletje speel. Ik lijstte al eerder enkele favorieten op (onderaan deze post vind je alle linkjes), en nu is het tijd voor een volgende lading aanraders. Ik heb ze niet allemaal in de kast staan. Sommige speelde ik met vrienden of in een spelletjescafé. En ik vergeet dus ook regelmatig een foto te nemen.

Land vs. sea

Land vs. sea is een origineel twee-speler-spel voor de fans van Carcasonne. Iemand is land, iemand is zee en je moet zo veel mogelijk afgesloten gebieden proberen leggen en daarbij ook zoveel mogelijk punten rapen. Klinkt simpel, maar je werkt jezelf al eens in nesten tijdens het leggen. Zeker omdat je elkaar hier echt wel de das om kan doen door de ander zijn zee of landgebied uit te breiden :). Ik vind dit leuker dan Carcasonne, maar je kan het dus maar met twee spelen. Deze hebben we wel zelf in huis en komt regelmatig uit de kast aangezien een spelletje niet zo lang duurt.

Lamaland

Gezellig familiespel waarbij je tegels moet leggen in verdiepingen – dat alleen al vind ik een leuk extra mechanisme. Je moet met het leggen van tegels eten verzamelen om lama’s te kunnen voeden en met waar je die lama’s plaatst kan je dan weer scoren dankzij doelkaarten. Een spel dat je snel leert. Ik moet het niet meteen in mijn kast hebben, maar vond het wel leuk om tussendoor eens te spelen.

Evergreen

Een spel waarbij je door het kiezen van bepaalde kaarten bomen en struiken op een wereldkaart kan leggen en afhankelijk van de positie van de zon scoor je dan punten. Deze was even uitzoeken en de kaarten zijn moeilijk te lezen vind ik (beetje verwarrend design). Maar eens je ermee weg bent, kan je naar hartelust bomen planten. Ook eentje die niet per se in de kast hoeft – maar wel spelelementen heeft die ik nog nergens anders gezien had.

Lost Cities

Een kaartspel met zo weinig regels dat je eerst denkt: is het dit? En dan begin je het te spelen en voel je meteen dat er meer aan is dan je dacht. Het is een soort moderne variant van patience in duelvorm. Je moet expedities leggen door cijfers van dezelfde kleur oplopend te verzamelen. Je kan op voorhand voor verdubbelaars kiezen en je moet goed uitkijken wanneer de dekstapel op is want dan kan je plots geen kaarten meer leggen, is het spel gedaan en zit je misschien wel met heel wat minpunten.

Er is een variant met en zonder legbord op de markt (om de kaarten mooier te positioneren). Die zonder zie je hierboven en eigenlijk heb je niet meer nodig dan een simpele tafel in een café. Lost Cities is enkel met twee personen te spelen.

Hieronder de linkjes naar de vorige posts:

• Mijn favoriete board games
• Mijn favoriete board games #2
• Mijn favoriete board games #3
• Mijn favoriete board games #4

Ken jij nog spelletjes die ik zeker eens moet uitproberen?