Wat me bezighoudt de laatste tijd lijkt wel allesbehalve schrijven. Alhoewel er recent nog een nieuwsbrief bij elkaar werd gepend en ook de boekenreviews elkaar opvolgen op de boekenblog. Het is eigenlijk vreemd hoe ik tijdens de ruwbouw er in bleef slagen om elke week iets online te gooien hier, en ik – pas exact 5 jaar later – afhaak. Maar ik kom terug, er is licht aan het einde van de tunnel. Gelukkig is mildheid mijn jaarthema.
Heel concreet verhuizen het lief en ik ten laatste begin mei. We noemen ons huis nog steeds de bouw, omdat we nog een paar laatste zaken aan het afwerken zijn. De komende tijd moet de focus dan ook liggen op er een huis van maken in plaats van een werf. En daar kijk ik even hard naar uit, als dat ik er tegenop zie. Lijkt me normaal denk ik dan.
Op het werk is de voorjaarsdrukte best aanwezig. Ik vind dat fijner dan met mijn vingers draaien, maar het voelt even als alle hens aan dek. Ik organiseerde ook weer ons teambuildingsweekend. Deze keer sliepen we in Mol en konden we dus niet anders dan een editie van De Mol organiseren. Het was enorm veel werk – zoals steeds meer dan je op voorhand denkt. We hebben zelf elke proef in elkaar gestoken, mollen (het waren er twee) gebriefd, filmpjes opgenomen en dan nog de praktische organisatie van slapen, eten enz. Maar het was echt geweldig. Ook toevallig nog goed weer. Ik kon me geen beter werkweekend voorstellen. En ik ben stiekem wel heel trots op wat we gedaan hebben. Het was de beste editie die ik al mee in elkaar heb gestoken en ik ben er nog niet uit of ik volgend jaar de fakkel wil doorgeven, of nog met een zotter idee op de proppen kom.
Ik ben ook terug bijna permanent op kantoor. En nu de de start van de allereerste lockdown (en dus ook de start van thuiswerk) drie jaar achter ons ligt, is het wel raar hoe de dingen terug normaal geworden zijn. Ik voel terug volledig de vibe van kantoor zoals vroeger en hoewel het soms wat stiller mag, ben ik daar blij mee.
Wat ook drie jaar geleden is mijn citytrip met Leen naar Valencia. Toen de scholen en horecazaken in België sloten, wisten we nog niet goed wat Spanje zou doen. Gelukkig raakte we nog wel thuis, toen ook de Spaanse overheid het woord lockdown in de mond nam. Hoog tijd dus voor een volgend trip samen en over een dikke week vertrekken we naar Firenze. De stad van kunst en geschiedenis, twee zaken waar ik enorm van hou. En van pizza, pasta, gelato en goede wijn. Daar hou ik op dit moment misschien nog wel wat meer van. Hopelijk is de zon van de partij.
Ik kijk sowieso uit naar de lente, en naar de zomer. In ons eigen huis. Met wat vrije tijd en sociale momenten, twee dingen die ik enorm heb gemist. Ik merk dat ik de laatste tijd terug wat meer aan het nadenken ben over wat ik wil doen. Waar ik tijd in wil gaan stoppen. Voorlopig is er nog een zee aan mogelijkheden en dat voelt fijn aan. Schrijven is sowieso wel een van de dingen die ik weer ga oppakken.
Het zal hier dus de komende weken nog wat op en af zijn. En dat is oké.
Ik wil vooral horen hoe het met jullie gaat? Vertel?
Soms loopt het hoofd over van gedachten. Over wat voorbij is of wanneer het voorbij zal zijn. Over het lief en hoe lang dit nog goed zal zijn of goed zal blijven aanvoelen. Over vriendschappen en of die niet te vaak vanzelfsprekend worden genomen. Over eenzaamheid, of vooral de angst daarvoor. Over werk en of mijn plek daarbinnen nog mijn plek is.
Over mezelf en wat ik wil of voel of denk. Over anderen, en hoe het hen vergaat. Over de wereld die lijkt te vergaan. Over het klimaat, oorlog, armoede, haat en racisme. Over waar de verdraagzaamheid naartoe is en of die ooit terugkomt. Over heengaan zonder terugkomen, over wat hierna zal komen.
Over hoe het leven er over dertig jaar zal uitzien. En over wie mij dan graag zal zien. Over voor wie ik er dan zal zijn, en hoe ik zal zijn.
Allemaal zorgen die in het hoofd kruipen. Die je daar tegen je eigen wil moet ontvangen en een plek geven. Die plek innemen van andere dingen.
Maar dat is ook net het enige wat ik kan doen. Ze binnenlaten en laten zijn. Het licht uitdoen en gaan slapen. Want het zijn zorgen voor morgen, en tegen de volgende ochtend hebben die meestal voldoende tijd gehad om op te ruimen. Zodat er weer plek over is voor andere dingen.
We hoeven onze gedachten niet altijd serieus te nemen.
Ongetwijfeld zwicht ik over een paar weken toch en maak ik een lijstje met doelen voor 2023. Maar op dit moment ben ik nog eerder in een soort van reflectieve bui. Hoe was 2022 voor mij en waar ik wil op focussen in 2023?
En er is steeds één woord dat naar boven komt in mijn hoofd dat alles omvat: mildheid. Milder zijn voor mezelf in eerste instantie. Wie mijn jaaroverzicht las, weet dat het niet het makkelijkste jaar was mentaal en qua fysieke gezondheid. Niets om me enorm hard zorgen in te maken, maar door de bouw moest ik mezelf vaak echt tot het gaatje uitdagen op beide vlakken.
En het is stilaan tijd om daarmee te stoppen. Om rust, stilte en mildheid toe te laten. Om de boel de boel te laten zijn. En om te kiezen voor wat mijn hoofd en lijf nodig hebben. ‘Stomme’ creatieve hobby’s, veel lezen, journallen, naar buiten en het allerbelangrijkste misschien: op mijn eigen tempo beginnen leven. In het volle huis waar ik momenteel mijn tijd doorbreng is daar vaak geen ruimte voor. Dingen moeten ‘nu’, ook al ontbreekt mij het ‘nu’ aan energie.
Als ik mijn hoofd en lijf net die keuze kan beginnen geven, de keuze tussen nu of straks, tussen stil of luid, tussen actie of rust… is het meteen eenvoudiger om milder te worden.
Om nee te leren zeggen. Om ja tegen zeggen tegen rust, of net die sociale afspraak die me energie zal geven. Om mijn agenda te beheren zoals ik dat wil.
Om ermee te stoppen mezelf voortdurend de grond in te boren, mezelf te verontschuldigen voor het feit dat ik soms andere noden heb of andere keuzes wil maken.
Als ik er in 2023 in slaag om milder te zijn voor mezelf, is het jaar geslaagd. Al de rest is bonus.
Heb jij ook een focuswoord voor 2023? Of eerder een lijstje met doelen?
Nadat ik vorig jaar de terugblik net iets anders aanpakte, keer ik nu terug naar het bekende concept waarbij ik per maand even terugblik op wat er is gebeurd en geschreven. Mijn vorige jaaroverzichten teruglezen? Hier zijn ze: 2017, 2018, 2019, 2020 en 2021).
Voor het eerst hield ik in mijn bullet journal bij wat ik deed per maand, wat de grootste lichtpuntjes waren en hoe ik me voelde, dus het was iets makkelijker om terug te blikken.
Januari
Als ik teruglees over januari merk ik best veel eenzaamheid bij mezelf. In januari was thuiswerken nog (semi)-verplicht en de donkere dagen hielpen daar niet bij. Ik werd in de eerste week flink ziek van mijn boostershot. Daar moest ik even van bekomen.
Halverwege de maand gingen we op zondag naar een expo in het Hof van Busleyden in Mechelen om daarna iets te gaan eten bij een Mexicaan. Ik begon met intensiever te journallen, las wat klassiekers en keek het WK veldrijden.
In februari bleef het thuiswerken nog even duren. Dit was de periode dat ik Downton Abbey aan het bingen was. Op het werk namen we een podcastspecial op waarvoor ik toch nog eens naar kantoor ging. Het lief en ik gingen een aantal keer eten in Leuven en we boekten onze vakantie naar Londen. Ik keek ook Encanto en die muziek ging voor maanden op repeat.
Ensor street-art in Oostende
De laatste week van februari hadden we verlof. Omdat er op de bouw niet zo veel te doen was, gingen we enkele dagen naar zee. Het was regen- en stormachtig weer. We waren een dag in Oostende om het James Ensorhuis te bezoeken.
Volgens mij startte in februari ook de oorlog in Oekraïne? Het is ergens zo ontzettend vreemd om te beseffen hoe lang dit moedeloze conflict daar al aan de gang is. Het was stormachtig weer en die storm kroop soms al eens in mijn hoofd.
Maart is altijd een immens lange maand vind ik en het lijstje van dingen die ik heb gedaan is maar kort: ik sprak twee keer af met vrienden blijkbaar. Verder werd er aan de badkamer en de boven gewerkt op de bouw. En waren er gewone goedgevulde werkweken. Op 3 maart speelde ik mijn meest gedraaide nummer ‘Surface pressure‘ (uit Encanto) het meeste af volgens Spotify Wrapped.
Stadspark Antwerpen, maart ’22
Zoals steeds werd maart de typische ’tussenin’-maand. Nog net geen lente.
Alles is beter wanneer het april wordt. En we konden zowaar weer sociale dingen doen op het werk. Er was een eerste fijne avond op ons dakterras met cocktails, pizza en darts. En we hadden een paaseditie van het nieuwjaarsetentje.
Ik noteerde redelijk direct in mijn journal dat ik in de weekends in april altijd heel moe was door de drukke werkwerken en de bouw, dus dat zal toen wel een dingetje geweest zijn. We begonnen met muren schuren en dat is niet bepaald mijn favoriete taakje. Ik herinner me nog dat ik een dag lang in paniek was omdat ik dacht mijn portefeuille kwijt te zijn, gelukkig lag die nog gewoon in de auto.
Waarschijnlijk met voorsprong een van de leukere maanden van het jaar. Het teambuildingsweekend van het werk dat ik mee organiseer en dat al twee keer was uitgesteld kon eindelijk doorgaan. We hadden prachtig weer en een mooie locatie dicht bij de kust. Er werd hemels vegetarisch gebarbecued maar de timing liep wat mis en dus waren we pas na 21u aan eten toe. Mijn paniekreactie daarop werd in de kiem gesmoord door twee collega’s die me dwongen even te gaan zitten. Ik kroop uiteindelijk wat vroeger dan sommigen mijn bed in en heb nog wel wat feest gemist, maar ik heb intens genoten van dat weekend.
We gingen schermen tijdens het weekend
Een weekend later was het dansshow, deze keer vier shows in één weekend. Ook hier was die al een aantal jaren niet doorgegaan en konden we eindelijk in onze huidige groep het podium op. Ik faalde uiteraard op de generale, maar met de shows ging alles redelijk goed. En de sfeer was in orde.
Nog in mei: we gingen eten voor het lief zijn verjaardag en trokken aan het eind van de maand een dag naar de sauna waar de elektriciteit toen even uitviel waardoor we vandaag nog altijd een kortingsbon hebben liggen om nog eens terug te gaan.
De laatste dag van de maand viel de hemel even op mijn kop toen een collega uit mijn team een heel slechte diagnose kreeg.
Begin juni stond daardoor wel in het teken van bekomen van dat nieuws. Ik had een voortdurend benauwd gevoel op mijn borst en moest vaak wenen. Toen ook de grootmoeder van het lief op sterven bleek te liggen was het allemaal veel bij elkaar. Uiteindelijk konden we net wel naar Londen vertrekken aangezien de begrafenis de dag na onze terugkomst zou plaatsvinden. Met gemengde gevoelens en een gestrest hoofd vertrokken we dus naar onze favoriete stad.
Greenwich
Uiteindelijk was het zo’n geweldig weer in Londen en hadden we een rustige maar leuke planning gemaakt, dat de vakantie toch echt nog aanvoelde als vakantie. We bezochten Windsor Castle waar de queen toen nog verbleef. Ook wandelden we tussen de bloemen in de gracht van The Tower of Londen (ter ere van het 70-jarige jubileum van Elizabeth) en gingen we naar Greenwich waar ik op slag verliefd werd op de gebouwen.
Londen <3
Verder waren er nog wat avonden met vrienden of op het werk en moest ik jammer genoeg een van mijn katten laten inslapen. Dat het veel bleef voor mijn hoofd en lijf was wel duidelijk toen ik eind juni op een netwerkevent onmiddellijk slecht reageerde op het eten en moest gaan zitten. Wat op een walking dinner in openlucht nogal opvalt natuurlijk… Ik denk dat de samenvatting van het jaar wel is dat ik vaak aan het balanceren was zowel fysiek als mentaal.
Favoriete blogpost: Lelijkheid (nu ja, favoriet, deze was nodig toen).
Juli
De wolken in mijn hoofd verdwenen gelukkig door de julizon. Juli is altijd zo ontzettend rustig op kantoor omdat de meeste collega’s dan verlof hebben. We gingen daarom met ons team bij iemand thuis werken en hadden het gezellig.
Labiomista
Het lief en ik namen ook een paar dagen vrijaf, net in de heetste week van het jaar (die 40 graden, weet je nog?). Dus naast wat kleine dingen op de bouw, werd er dan maar gerust. Verder gingen we naar Labiomista en shoppen in Hasselt. En de zomer is natuurlijk de periode van de gratis concertjes, ik pikte er drie mee in juli.
Het Groot Verlof in Leuven
Het was de allereerste editie van de Tour de France femmes en ik pikte elke rit mee (al dan niet tijdens de werkuren op de achtergrond). Ik had ook tweemaal problemen met het lavaboblad voor in mijn badkamer, maar kon op goede service rekenen van X2o die twee keer kosteloos een nieuw blad opstuurden.
Augustus was best druk. Tijdens de eerste twee weken werkte ik nog en ging ik een namiddag naar Antwerpen en eten met de dansgroep. De laatste twee weken hadden we vakantie. we vertrokken redelijk snel voor zes dagen naar Bilbao. Wat een zalige vakantie!
Bilbao
Ik ben altijd zo’n fan van Spanje. Dat eten en die goedkope wijn ^^. En vooral de mensen en de mentaliteit daar. De Basken staan bekend als wat stroever, maar ik vond iedereen heel vriendelijk. We werden uitgeregend op de kasteelrots, die ook mijn fysiek op de proef stelde. En we vergaapten ons aan de luxe in San Sebastian. Ik spotte 14 invaders en deed mijn best om zoveel mogelijk Spaans te praten.
Pinxtos in BilbaoGuggenheim
Toen we weer thuis waren gingen we met enkele collega’s naar een testmatch van de Belgian Cats. Ik had nog nooit basketbal gezien, dus dat was wel eens vet. Op de bouw was het verven geblazen en ik slaag er altijd in om op de raarste plekken van mijn lijf verf achter te laten.
Op mijn verjaardag gingen we naar de tentoonstelling van Invader in het MIMA in Brussel en ’s avonds naar Maanrock in Mechelen.
September betekent structuur! Terug dansles, terug cross en terug iedereen op kantoor. Het eerste niet coronanajaar stond voor de deur en dat merkten we meteen aan de opkomst. We gingen met het team naar twee events en amuseerden ons daar.
Het goede weer bleef maar duren, maar op de bouw moest ook het een en ander gebeuren dus veel in de zon zitten zat er niet in. Queen Elizabeth stierf en ik volgde haar begrafenis op de voet. Gek want plots ken je Windsor Castle en St. George’s Chapel heel goed omdat je er net geweest bent. Ik merk aan mijn schrijfsels van toen dat de mentale onrust terug wat begon op te spelen. Wat ben ik toch een zomerkind hé.
Oktober bleek achteraf gezien een drukke maand. En de gezondheid begon nu echt tegen te doen. Ik werd opnieuw ziek van mijn boostervaccin en ging met een keelonsteking naar Simple Plan & Sum41.
Sum41
Op het werk was er op 14/10 een groot event dat heel vlot verliep en waarvoor we concullega’s uit Londen ontvingen. Uiteindelijk bleven we lang hangen die avond op het werk. Beetje te lang misschien ;).
Ik ging naar een housewarming bij vrienden, maakte een herfstwandeling met een ander vriendengroepje, bezocht met het lief het MAS in Antwerpen en organiseerde met mijn team een halloweenfeestje.
Het MASHerstplaatje
Op de bouw kwamen de binnendeuren toe en begon ik de eindeloze administratie van water, elektriciteit en internet uit te pluizen. Een bloedhekel heb ik aan al die onduidelijkheden en de traagheid van de organisaties erachter.
We gingen in november zowaar naar de cross. In Wallonië nog wel. Ik genoot met volle teugen omdat ik letterlijk was vergeten hoe tof ik dat vind. Verder plaatsten we eindelijk de trap. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe blij ik was om na 4 jaar niet meer met de ladder naar boven te hoeven. Maar intens blij komt het dichtst in de buurt denk ik. Ook de eerste deur werd gezet.
EK in Namen
Een onvergetelijk afscheidsfeestje en de plaatselijke foute party vielen toevallig in hetzelfde weekend en het werden twee late avonden. Die resulteerden in een stevige bronchitis.
Ik won een grote offerte op het werk voor een project waar ik veel zin in heb voor 2023. Leen en ik boekten ons tripje naar Firenze (ook iets om naar uit te kijken!) en ik maakte nog wat verlofdagen op aan de bouw en/of uitzieken.
En niet te vergeten: de eerst blogpost op mijn eigen goannelies.be domein kwam online.
Hoe december er telkens opnieuw in slaagt om niet mijn maand te worden is eigenlijk onvoorstelbaar. Ieder jaar opnieuw probeer ik dat te vermijden en faal ik daarin. Ik genas net op tijd van de eerste bronchitis om een opleiding te geven, naar een pizza-avond te gaan op het werk en om op weekend te vertrekken met de schoonfamilie naar zee. Waar het min 10 gevoelstemperatuur was. Ik kwam daarvan terug met een tweede bronchitis waardoor ik wat dingen moest afzeggen tijdens de laatste werkweek. Uiteindelijk kon ik wel nog naar ons kerstfeestje gaan en maakte ik de laatste dag van een collega die ooit samen met mij begonnen is toch nog mee.
Kerstsfeer op kantoorMin 10 aan zee
De kerstvakantie was opnieuw druk met familiefeesten, een paar keer naar de cross en werken op de bouw. Te druk naar mijn goesting, ook dat is een constante. Ik hoop dit volgend jaar, als de bouw is afgerond toch wel echt eens anders aan te pakken.
2022 was duidelijk nog een soort van overgangsjaar. Van de eenzaamheid van tijdens Corona naar meer sociale dingen. En met nog steeds veel #projecthuis, wat voor druk op mijn fysieke en mentale gezondheid bleef zorgen. Voor 2023 is de verhuis in zicht en voor het eerst in vijf jaar zal de bouw niet meer zo hard een hoofdrol gaan spelen in mijn leven. Het wordt dus opnieuw een overgangsjaar, maar op een andere manier.
Het is eigenlijk nog best vroeg, maar ik besloot om toch al even terug te blikken op de 15 puntjes van 2022. 2023 is nog amper een dikke twee weken van ons verwijderd. En de agenda zit goed vol. Ik denk dus niet dat ik nog veel ga kunnen bijdragen aan onderstaande puntjes de komende dagen.
Ik blik sowieso nog in een aparte post volledig terug op het jaar. Het was een wisselvallig jaar, met sowieso betere momenten dan in de twee coronajaren. Maar wat betreft persoonlijke doelen werd er niet zoveel afgecheckt als ik zou willen. Iets met #projecthuis nog altijd.
Naar zee gaan Gelukt in februari. En jammer genoeg alleen in februari. Maar het is wat er is. Ik ben er geweest en we bezochten toen o.a. het James Ensorhuis.
Op vakantie (binnen- of buitenland) In juni trokken we 5 dagen naar mijn favoriete stad Londen en in augustus namen we het vliegtuig naar Bilbao.
Windsor Castle, nabij LondenBilbao
Naar de wellness Als ik het goed heb is dit drie keer gelukt. Voornamelijk in het voorjaar omdat er nog wat bonnen op moesten. Maar het is dringend tijd om dit nog eens te doen.
40 boeken lezen Voorlopig staat de teller op 45 en ik heb er alle vertrouwen in dat daar nog minstens twee boeken zullen bijkomen. Een aparte terugblik op wat er gelezen werd komt er nog aan.
5x naar een museum Ik ging exact 5 keer in België naar een museum.
Mooi wel dat het in vijf verschillende steden was ook. Ik betwijfel dat hier nog een bezoek bijkomt in 2022, maar de Museumpas is dus wel voldoende bovengehaald.
V&A in LondenJames Ensorhuis, Oostende
Daarnaast bezochten we ook enkele musea in het buitenland:
The British museum (Londen)
Victoria and Albert museum (Londen, favoriet!)
The National Gallery (Londen)
Het museum der Schone Kunsten (Bilbao)
Het Guggenheim (Bilbao)
Het San Telmo museum (San Sebastian, favoriet!)
Dankbaarheid oefenen door vaker te reflecteren en stil te staan bij de leuke dingen (ik wil terug actiever gaan journallen hierrond) Er werd actiever met de bullet journal gepruld. Al stopte ik na een maand of drie met een aparte pagina voor lichtpuntjes omdat ik merkte dat ik deze amper invulde. Nu maak ik per maand een soort terugblik waarin ik lichtpuntjes noteer.
Ik wil hiermee in 2023 na de verhuis veel meer aan de slag nog. Maar het ontbreekt me soms nu aan energie en tijd.
Naar de cross gaan Nog maar één keer gelukt, maar het was wel een mooie. We gingen begin november naar het Europees Kampioenschap in Namen (vrouwen en beloften). Dit puntje zou nog kunnen verbeteren doordat ik potentieel in de kerstvakantie nog naar Zolder zou willen gaan. En anders sowieso op 1 januari naar Baal.
EK Namen
Vaker foto’s nemen Goh, ik heb hier soms aandacht voor gehad en soms ook totaal niet. Ik zou dus niet stellen dat dit puntje gelukt is, maar ook niet mislukt.
1 keer per week sporten. Gemiddeld. Ik zou deze durven afvinken. Gemiddeld gezien heb ik zeker één keer per week gesport. Maar er zijn ook weken geweest dat daar geen fut voor was.
Bij 5 nieuwe plekken gaan eten Deze heb ik actief proberen bijhouden. Ik klop momenteel af op net 5 nieuwe plekken (in België he, maar dat was de bedoeling). Dat zou veel beter kunnen, maar ik heb veel minder etentjes gedaan in 2022 dan verwacht. Again, iets met de bouw.
Op uitstap naar Wallonië Simpel: deze is niet gelukt. Tenzij je de cross in Namen zou laten meetellen.
3 nieuwe dingen leren (dit kan letterlijk vanalles zijn) Totaal niet mee bezig geweest. Ik heb ongetwijfeld nieuwe dingen bijgeleerd, maar niet bewust. Dus deze kan ik niet afvinken.
Foto’s afdrukken Nope, nope. Het is momenteel al een uitdaging om foto’s te sorteren van een vakantie. Laat staan van alles. Wil ik nog steeds eens doen. Maar niet nu.
6 historische nieuwsbrieven schrijven Ik ben even moeten gaan tellen en kan afkloppen op drie. Dat is dus niet geslaagd. In my defense: ik had heel wat inspiratie dit jaar, maar simpelweg niet de tijd om de ideeën uit te werken. Komt wel weer.
5 jaar samen vieren Staat nog op de planning want ons jubileum is pas op 28 december. Het zal waarschijnlijk gewoon uit eten worden en verder niets speciaal. Maar ik vind dat dan toch wel al geslaagd.
Et voila, uiteindelijk nog niet zo’n slecht resultaat denk ik dan? Ik ben nochtans niet heel bewust met deze doelen bezig geweest, al was dat wel de bedoeling tijdens het opstellen van het lijstje. Maar soms komen er gewoon wel wat andere dingen tussen natuurlijk.
Het is alweer van half augustus geleden. En dat is al een tijdje, zo’n dertig graden verschil :). Tijd voor een nieuwe portie lichtpuntjes.
Onze vakantie naar Bilbao en omgeving. Nog geen tijd gehad om iets daarover te schrijven, maar de eerste post is bijna een feit dus het komt eraan!
Er was de bloemenpuppy aan het Guggenheim, de straatjes van Casco viejo, de baai van San Sebastian en net een dag regen tijdens ons bezoek aan de kasteelrots. En veel pinxtos en goed(kop)e wijn. Alles wat een vakantie moet zijn dus.
Bij thuiskomst gingen we meteen naar een oefenmatch van The Belgian Cats, met dank aan een klant. Ik had nog nooit een basketbalmatch gezien en heb trauma’s aan de lessen basketbal tijdens L.O. Maar turns out dat dat nog wel een attractieve sport is om naar te kijken. Kijken hé.
Veel stress en gedoe door een groots event op het werk, dat heel succesvol was, maar waardoor we onverwacht achteraf met enkele collega’s bleven plakken op kantoor. En het was echt een hele fijne avond waarin het plots hollen was voor de laatste trein naar huis 😉
Ons team organiseerde een halloweenfeestje, compleet met driegangenmaaltijd in thema (wormensoep, scary papripa’s.. you name it!). Ik bleef onverwacht toch en het werd weer zo’n toffe avond vol gezelligheid. En te veel eten, as usual.
De museumpas werd een aantal keer bovengehaald. Zo gingen we naar de Invader tentoonstelling in het MIMA en het MAS in Antwerpen!
Terug danslessen, terug meer volk op kantoor, terug de feestjes en sociale activiteiten die we na 2? (of was het 3?) najaren vol covid-19 hebben moeten missen.
Ik ging naar Sum41 + Simple Plan in Vorst Nationaal en haalde mijn innerlijk tienermeisje nog eens boven. Met een keelontsteking weliswaar.
Ook de herfstwandeling kan van de herfst bucketlist geschrapt worden. Ik ging met twee vriendinnen op stap in de bossen van Oud-Heverlee. Het was toen nog verdacht warm en dat maakte het extra tof. We liepen ook voor een keer niet verloren.
We gingen eindelijk, na twee jaar, nog eens naar de cross. Ik was vergeten hoe leuk dat is en hoe enthousiast ik daarvan word. Zo blijkt dat dus ook in Wallonië er al eens Vlaamse schlagers en Vuurwerk van Camille door de boxen knallen langs een crossparcours.
#projecthuis zit in een eindfase. Ik heb sinds kort enkele binnendeuren (die nog niet opengaan wegens gebrek aan een klink) en een trap. En al een aantal geverfde muren. Er is nog heel wat werk, maar de meeste dingen die we nu doen zijn daarna klaar. En dat is nieuw voor mij na een kleine vijf jaar werken :).
Het was een ontzettend fijne nazomer en ook al heb ik niet altijd van die extra zon kunnen profiteren door de bouw. Het was dan tenminste niet om te bevriezen tijdens het doorwerken. Dat is nu wel anders tegenwoordig. Ik kijk om zoveel redenen uit naar de lente.
Als iemand die nogal eens worstelt met haar controledrang is het niet weten soms een hele opgave. En dan gaat het me niet om de hoofdstad van pakweg Pakistan (Islamabad!) of het aantal exacte poten van een duizendpoot (30 tot 42 gemiddeld!).
We zijn in onze huidige maatschappij zo gewoon om alles correct af te meten en alles onmiddellijk te weten. Ik google hoofdsteden en biologische weetjes in een paar seconden bij elkaar. Via een app check ik realtime hoeveel geld er op mijn bankrekening staat en velen onder ons kunnen elk moment van de dag hun hartslag monitoren via een smartwatch (wie mij goed kent, weet dat ik dat dé horror vind). We tracken onze slaap, onze waterinname, het aantal uren dat we dagelijks op onze smartphone zitten, het aantal boeken dat we jaarlijkse lezen… Cijfers vliegen in het rond.
Daardoor creëren we de illusie dat alles meetbaar en dus per definitie voorspelbaar is. Maar die waterinname, gekke weetjes of boeken zijn maar details. Het echte leven is niet voorspelbaar. We weten niet wat morgen gebeuren zal.
Soms staat de wereld op zijn kop. Soms staat jouw wereld op zijn kop. Soms volstaan cijfers niet langer om het te weten. Soms weten we het niet meer. En die soms is eigenlijk een ‘altijd’.
Eigenlijk weten we alleen zeker dat we het niet weten. Dat controle slechts schijn is. En dus moet er ruimte gemaakt worden om niet te weten. Niet weten is oké. En het duurt soms verdomme lang voor ik mezelf dat weer influister.
Als ik mezelf vergelijk met vijf jaar geleden weet ik dat die controledrang al iets vaker blijft zitten. Ik laat regelmatig ruimte om niet te weten. Om te laten komen wat komt. Ik ben daar al best trots op. Het is interessanter om het pad te bewandelen dan je te blijven afvragen of het de moeite waard zal zijn. Misschien is dit dan toch ouder worden? 🙂
Het is hier de laatste weken wat stiller geweest dan ik zou willen. Dat had wel een goede reden. Ik maakte achter de schermen de switch naar mijn eigen .be website. Na 7,5 jaar bloggen, ongeveer 500 berichten en meer dan 1200 foto’s zat mijn gratis opslagruimte van wordpress.com voller dan vol.
Omdat ik niets wil weggooien, besloot toch zelf te investeren in een nieuwe website. Bij deze is er nu dus goannelies.be. Met dezelfde content en een licht andere lay-out (mijn huidig thema was niet meer zo up to date). Ik ben nog bezig met naar manieren te zoeken om zoveel mogelijk mensen automatisch te laten mee volgen naar de andere blog, maar als je niets wil missen kan je best zelf de nieuwe blog beginnen volgen, waarvoor heel veel dank ❤️.
Via onderstaande knop kunnen wordpress.com gebruikers alvast in één klik volgen:
Het is hier de laatste tijd eerder de onregelmaat die heerst wat bloggen betreft. Dat heeft twee grote redenen. Na twee jaar coronaperikelen met beperkingen in het najaar, kan dit jaar weer alles. Het sociale leven in de week is dus weer helemaal opgestart met twee keer per week een dansles, en ook op het werk zijn er avonden met events. De agenda vult zich hier dus organisch en de avonden dat ik thuis ben plof ik al eens graag in de zetel en dan schiet het bloggen er wat bij in.
De tweede reden is nog simpeler: #projecthuis. We zitten in jaar vijf van vijf en dan is er nog bakken werk. Ik kreeg heel wat clichés naar mijn hoofd gezwierd maar over de topper ‘De laatste 10% duurt even lang als de eerste 90%’ kan ik alvast zeggen dat die klopt. Ook zo schiet het bloggen in de weekends er al eens bij in.
Maar dat is prima. Ik heb nog heel wat inspiratie, ook voor de boekenblog en de historische nieuwsbrief. Maar het is gewoon even niet voor nu. En de volgende weken zullen mijn avonden in ieder geval al wat rustiger zijn en hoop ik meer tijd te krijgen voor zowat alles. Zelfs lezen staat op een lager pitje.
Mijn lijf maakt ook al een aantal weken duidelijk dat het herfst is. Na een coronaprik die me alweer niet helemaal goed is bekomen, kwam de keelontsteking nog eens langs. Als er een ziekte is die ik verzamel dan is het wel de keelonsteking. En deze keer heb ik bijgeleerd dat met een pijnlijke keel naar Simple Plan en Sum41 gaan geen goede combo is. Al heb ik me er toch even niets van aangetrokken. Mijn innerlijk punktienermeisje was helemaal hyped. Mijn volwassen 29-jarige lijf hield zelfs de dag erna nog redelijk stand. Ook toen ik anderhalf uur met drie pubers moest doorbrengen omwille van YOUCA Action Day (vroeger: Zuiddag). Het resultaat van die sessie is dat ik nog steeds geen kinderen wil.
Dat is ook de conclusie die ik neem als ik mijn tijdlijn op sociale media bekijk. Die staat vol met babyfoto’s, zwangerschapsaankondigingen, gender reveal parties… Er is ergens massaal een biologische klok gaan tikken waar ik – in tegenstelling tot een keelonsteking – wel immuun voor ben. En dat is prima zo. Iedereen moet doen waar die gelukkig van wordt. En bij mij is dat op dit moment een avond met een boek in bed. Met een dafalgan in de buurt voor als de keelpijn terug naar boven komt.
En zo heb ik toch maar weer deze post bij elkaar geschreven. Hoe gaat het daar?
Kan er iemand de zomer terug aanzetten? Ik denk dat trouwe lezers wel weten dat ik geen fan ben van de winter of de herfst. Ik vond de afgelopen zomer dan ook geweldig. Maar op een of andere manier leek ik wel de enige?
Ik heb echt veel mensen horen verlangen naar de herfst en horen klagen over de zomer. En ja, we hebben een aantal dagen van 30+ graden gehad. Maar in mijn ogen niet zo veel vaker dan andere zomers. Er stonden precies van overal herfstmensen op die verlangden naar een deken en een kop koffie of thee.
En naar regen, wind, vroeger donker buiten. Want geef nu toe, de herfst is niet alleen maar pompoenen en dekentjes. De herfst is even vaak met een natte jas en aangedampte bril ergens binnenkomen. En diezelfde herfstmensen geven dan met schroom toe dat ze die regen en wind nu ook niet het leukst vinden aan de herfst -terwijl het net daar toch een beetje om gaat in dit seizoen?
Geef mij dan maar het gevoel van een eindeloze zomer. Bijvoorbeeld op 1 juni. De belofte die in de lucht hangt van mooi weer, lange avonden met veel licht, vakantiedagen in het vooruitzicht. Er bestaat toch geen mooier uitgangspunt?
En lieve herfstmensen, jullie mogen er zeker zijn. Geniet van dat deken en die koppen thee. Maar laat mij als zomermens nu ook even met weemoed door het raam kijken. Mij opnieuw in die jeansbroek wringend en op zoek gaand naar een sjaal. Met altijd een zakdoek bij de hand voor de allereerste verkoudheid van het seizoen.
It’s me, not you. Maar geef mij aub snel terug een eindeloze zomer.
P.s. 1 Ik ga de komende dagen eens werk maken van een herfstlijstje met leuke dingen die ik kan/wil doen om de donkere dagen te counteren.
P.s. 2 En nee, begin me niet over kerstmis. Het is zo al erg genoeg ;).
Zet 9 vrouwen met verschillende levens een paar uur bij elkaar aan tafel en je krijgt boeiende gesprekken. Over koetjes en kalfjes. Over grote en kleine dingen. Over verdriet en geluk. Je krijgt ook een zicht op hoe vrouwen naar de maatschappelijke waarden kijken.
Eén iemand uit de groep kondigde aan dat ze in verwachting was. En na heel wat gemeende gelukswensen, viel dat ene woord dat alles zegt over hoe wij naar een ideaalbeeld kijken. ‘Perfect’. De vrouw in kwestie is namelijk drie jaar geleden gaan samenwonen, twee jaar geleden getrouwd, heeft een ongeveer een jaar een huisdier in huis en nu komt dat eerste kindje eraan.
Aan tafel vallen de woorden: ‘Dat is echt het perfecte plaatje’. De ontvanger glundert, de rest van de tafel knikt of zwijgt. Er is iemand bij die net uit een zware burn-out komt, een ander meisje leert terug alleen te zijn na een relatie van jaren. Stuk voor stuk even sterke moedige verhalen. Maar dat woordje ‘perfect’ dat is nog altijd voorbehouden voor huisje, tuintje, kindje.
Het is pas achteraf toen ik erover na praatte met een vriendin dat ik besefte hoe hard dat ideaalbeeld nog speelt in onze levens. En hoe fout het is dat we een zwangerschap van een gelukkig koppel als ‘perfect’ beschouwen en andere levenssituaties niet.
Als iemand die zelf geen kinderen wil kijk ik namelijk helemaal niet zo op naar een ‘perfect’ leventje. Voor mij hoeft dat niet en ik heb daar vrede mee. En ik vind het ook helemaal prima als je wel graag voor huisje, tuintje, kindje gaat. Als dat jouw persoonlijke keuze is en jij daar gelukkig van wordt, moet je dat vooral doen. Het probleem zit hem in het maatschappelijke ideaal.
Het is een beetje zoals de juf uit de lagere school die vroeger niet alleen een cijfer zette op een toets, maar ook een woord. 10/10, dan stond er ‘Perfect’. Een 9? ‘Bravo!’. Een 8 kreeg ‘Zeer goed’. Een 7 of minder? Dan mocht je al blij zijn dat er ‘Goed’ stond. Alsof dat cijfer nog niet genoeg de verschillen tussen leerlingen aantoonde. Er moest nog een waardeoordeel aan gehangen worden ook.
Ben je terug aan het werk na een moeilijke periode? Of ben je single en daarmee best gelukkig? Dat is amper een 7, oftewel ‘goed’ ‘waard. De tienen van de maatschappij worden voorbehouden voor de ‘gelukkige gezinnetjes’.
Er is zoveel mis met het woord perfect. Er is geen enkele context waarin ergens ‘perfect’ opplakken er niet voor zorgt dat iets of iemand anders als minder wordt beschouwd. Je maakt altijd een onderscheid dat het ene beloont en het andere afstraft.
Ik zou graag een petitie starten om het woord perfect uit ons woordenboek te schrappen. Want geef nu toe, wie wil er nu echt graag perfect zijn?
Soms is de beste manier om weer een beetje aan het schrijven te raken gewoon om te beginnen met het nu te beschrijven. Dus vandaag even het klassieke format van een allegaartje van dingen. Dit is wat ik de afgelopen weken heb gedaan.
Geademd Ik heb een aantal heel vermoeiende weken (maanden zelfs?) achter de rug, maar sinds juli is de storm precies wat gaan liggen. Mijn hoofd is veel rustiger en ik begin terug ademruimte te krijgen voor heel wat dingen. De zomer is mijn favoriete seizoen en ik kan met stip zeggen dat het goede weer dat we al een hele tijd hebben mij er echt heeft doorgesleurd dit voorjaar.
Geboekt Die ademruimte heeft er ook voor gezorgd dat we met veel goesting een vakantie hebben gepland midden augustus. We trekken voor 5 nachten naar Bilbao. Waar? Wel, Baskenland. Spanje dus. In het noorden. De bedoeling is om Bilbao als uitgangsbasis te nemen, maar ook eens naar San Sebastian en de Baskische kust te gaan. Het voordeel aan laat boeken is dat ik al binnen minder dan een maand vertrek en daar heb ik zoveel zin in.
Gelezen Gek genoeg heb ik niet het gevoel dat ik heel veel gelezen heb. Maar ik sta toch maar mooi 6 boeken voor op schema en lees heel wat goede boeken uit. Ik heb nog niet echt de flow gevonden om in de tuin in de zon te lezen, maar ik maak er wel elke dag bewust een uurtje tijd voor.
Getest, maar negatief Nadat het lief in Londen een portie corona bij had als souvenir (of dat denken we toch), testte ik negatief. Wanneer ik dan twee weken later voor het eerst in twee jaar tijd eens echt symptomen had, testte ik opnieuw negatief. En na twee dagen keelontsteking voelde ik me opnieuw prima. Ik ben ervan overtuigd dat ik nog wel eens aan de beurt ga komen, en waarschijnlijk op een ontzettend ongewenst moment.
Geverfd, maar toch vooral geplamuurd en geschuurd Aan al die mensen die mij de laatste maanden toefluisteren dat verven toch één van de leukste dingen is aan verbouwen, want je bent aan het afwerken… Wel, jullie mogen het hebben. Ik heb ontdekt dat ik een bloedhekel heb aan schuren en plamuren én aan stressen over het feit of de verf nu goed gelukt is op deze muur of we toch nog wat meer hadden moeten uitstrijken.
‘Nog niet’ geantwoord op de vraag wanneer ik ga verhuizen Want ja, we zien wel. We zijn dan wel aan de afwerking begonnen, maar zo zonder elektriciteit en water is het nog niet echt bewoonbaar.
Geluisterd Naar de nieuwe single ‘irrelevant‘ van P!nk die niet geheel ontoevallig over vrouwenrechten gaat. Ik luister al 20 jaar naar haar muziek en ik groei precies echt mee met haar liedjes. Of is het haar muziek die meegroeit met mij (ook al is P!nk zelf nog wel heel wat ouder)? Girls just wanna have rights.
Et voila, hoog tijd om wat van de zon te gaan genieten nu :).
Ik hoef niet op de wei van Werchter te staan. Of in wachtrij van de luchthaven. Ik hoef niet al verhuisd te zijn. Of op vakantie. Ik hoef geen afgewogen ontbijt met havermout en vers fruit klaar te hebben. Of zelf ijs te bereiden, zonder suiker. Ik hoef zelfs de afgebladderde nagellak niet van mijn tenen te verwijderen. Of me druk te maken om hoe mijn haar vandaag weer valt. Met hier en daar nog witte verf erin als herinnering aan het werk van gisteren.
Ik hoef niet elke dag hyperproductief te zijn op het werk. Of op alles een antwoord te hebben. Ik mag klagen over de regen. En over de hitte. Ik kan me zorgen maken om de coronacijfers. Of me daar voor een keer eens niets van aantrekken. Ik hoef mijn emoties niet weg te stoppen. Maar ik moet er ook niet naar luisteren.
Het is zomer. En hoewel ik geen hyperinstagramwaardige plannen heb, kan het voor eerst in twee jaar weer gewoon zomer zijn. Met lange zomeravonden. Waarin ik buiten lig met een boek. Of toch binnen zit een serie te kijken omdat ik daar zin in heb. Alles kan. Alles mag.
De zomer ligt nog open. En ergens verontrust me dat. En ergens heb ik er heel veel zin in. Dat dubbele gevoel ervaar ik al een aantal weken ondertussen. Tranen. Een glimlach. Allemaal te samen en soms geen van beiden. Alsof ik me voortdurend in het Twilight uur van de dag bevind.
Ik deel graag nog een bijpassende quote van Matt Haig:
Iets
Je hoeft niet altijd iets te doen of iets te bereiken. Je hoeft in je vrije tijd niet productief te zijn. Je hoeft niet aan tai chi te doen, te doe-het-zelven of brood te bakken.
Soms kun je gewoon zijn, voelen, je erdoorheen slaan, chips eten en overleven, en is dat al meer dan genoeg.
Soms valt het moeilijk te ontkennen. De wereld kan best lelijk zijn. Wanneer er weer maar eens iemand een geweer heeft genomen om onschuldigen af te knallen. Wanneer conservatieve mannen willen beslissen wat vrouwen met hun lichaam wel of niet mogen doen. Wanneer je beseft dat het niet eens zo ver van huis oorlog is. En ver van huis trouwens ook.
Dat is de dagelijkse lelijkheid van de wereld die via de media bij ons binnenkomt en waar we waarschijnlijk zelfs al een beetje gewoon aan zijn geraakt. Maar soms valt de lelijkheid dichter rondom me plots op. Wanneer mensen ziek blijken te zijn. Heel ziek. Jonge mensen. Wanneer ouders vreselijk nieuws krijgen over een van hun (ongeboren) kinderen. Wanneer kinderen zich sterk moeten houden voor hun ouders.
Soms is het allemaal zo oneerlijk. En overvalt al dat naars me. Het laat me achter met een klomp in mijn maag. Ik voel me leeggezogen. De onmacht raast door mijn lijf. Mijn hoofd probeert te relativeren en slaagt daar nauwelijks in. Ik maak me zorgen. Om al die mensen rondom me.
En als vanzelf worden mijn eigen zorgen groter. De negatieve spiraal van gedachten zet zich vast om mijn leven. Als een spin die haar web weeft en ik ben de vlieg die verstrikt raakt en geen uitweg meer ziet.
En dan, wanneer ik gevangen zit in mijn gedachten, komt het schuldgevoel voor me staan. Waarom zou ik me zorgen maken? Wat heb ik te klagen? Kijk naar die anderen. Die hebben het zoveel erger dan mij. En zo herhaalt het patroon zich. Een trieste boodschap. Zorgen. Schuldgevoel.
Dat klinkt nu allemaal heel negatief, maar ik denk dat wat ik beschrijf wel een herkenbaar gevoel, of patroon, zal zijn voor velen. Natuurlijk zijn er ook lichtpuntjes en veel goede momenten. De wereld kan heel mooi zijn. Maar ook de wereld heeft twee kanten. En soms heb je meer zicht op de kant die je liever niet zou zien.
Soms wanneer mijn hoofd overvol zit, wil ik gewoon de auto instappen en gaan rijden. Met de muziek op. Rijden langs glooiende landschappen, mensen die in hun voortuin werken, gezinnen op de fiets passerend, iemand die zijn hond uitlaat… Je ziet de wereld letterlijk voorbij draven aan een tempo dat je zelf kiest.
Rijden heeft iets therapeutisch. En ik kan zelf niet verklaren hoe dat komt. Het is niet zo intensief voor je brein dat je niets anders kan doen. Je kan het makkelijk combineren met muziek, een podcast of een goed gesprek. Maar het rijden op zich neemt wel alvast je onbewuste brein in beslag. Want je bent natuurlijk wel aan het rijden. Op een of andere manier kan ik wel nadenken in de auto, maar pieker ik er minder. Terwijl thuis nadenken al snel in piekeren overgaat.
Zo gebeurt het dat soms voor mij de weg ergens naartoe belangrijker is dan de bestemming. En voor we in van die Pinteresttegels vervallen. Ik bedoel daarmee dat ik soms de auto in stap om iets niet zo belangrijk te gaan halen in een of andere winkel, gewoon om even die knop in de auto te kunnen omdraaien. Het is een soort van vangnet tegen piekeren.
Misschien is het ook wel net dit dat ik wat gemist heb tegen corona. Want er was vaak geen bestemming en dus ook geen weg ergens naartoe. Ik was altijd thuis en de piekergedachten floreerden. Waarschijnlijk is het vergelijkbaar met het pendelidee van en naar het werk. Waar heel veel mensen het gevoel van hebben dat het zorgt voor een soort van afsluiting van de werkdag. Onlangs zat ik in een opleiding waar werd gezegd dat dit een spier is die je kan trainen. Om in een paar seconden die knop om te draaien en niet per se nood te hebben aan de overgangstijd.
Ik zou met plezier ontdekken waar die spier zich bevindt en hoe ik die kan trainen. Maar zolang dat niet het geval is, stap ik soms bewust in de auto om een ommetje te maken. Of duw ik dat gaspedaal wat minder hard in om langer onderweg te zijn. Misschien niet heel goedkoop momenteel met de dure brandstofprijzen, maar wel effectief.
