Het overviel me plots aan het begin van de maand: eind april wonen we twee jaar in ons huis. Het huis waar ik zelf zoveel jaren mee aan heb gebouwd (letterlijk dan, zoek gerust even op blogs rond Project Huis). En voor wie dit soort clichés is beu gehoord, jammer want hier komt ie: wat vliegt de tijd zeg! Ik vind het eigenlijk ongelofelijk dat we hier al twee zomers en twee winters hebben doorgebracht.
En toch voelt dat allemaal zo normaal. Zo gewoon. Ik voel me hier echt thuis en heb mijn draai gevonden. Zijn er dingen die ik een volgende keer anders zou indelen? Ongetwijfeld, maar heel veel heb ik nog niets gemist. Je begint na twee jaar wel te merken dat je sommige dingen wat harder moet kuisen al eens, of moet repareren. En er zijn nog zaken niet af: niet elke ruimte is volledig geverfd en er missen nog (definitieve) meubels op bepaalde plekken. Momenteel is de focus ook verlegt naar de tuin en het terras, en we hebben pas sinds afgelopen winter een deftige oprit. Dus nog werk genoeg!
Na twee jaar stelt gelukkig niemand nog de vraag hoe dat samenwonen bevalt, maar die eerste maanden heb ik die vraag zo vaak gekregen, haha :D. Gelukkig wisten het lief en ik dat we redelijk goed dingen samen kunnen doen: we werken samen en hebben samen gebouwd (allez ja, behalve in het financiële aspect). Dus dan kan de relatie wel wat aan. Dus dat samenwonen is eigenlijk meteen in zijn plooi gevallen. En voor het lief was verhuizen van de stad naar het platteland ook wel echt een verademing.
De eerste maanden had ik wel een serieuze terugslag door alle stress van bouwen en verhuizen. Dat heb ik wel even gevoeld moet ik zeggen. Maar dat is uiteraard van de baan. Al krijg ik niet meteen goesting om het allemaal nog eens te doen, haha. Mocht ik ooit een buitenverblijfje willen (ge weet nooit dat ik eens de jackpot win), ga ik toch voor iets dat al helemaal af is ;).
Uiteindelijk heb ik vooral geleerd dat je niet veel nodig hebt om van een huis een thuis te maken: het juiste gezelschap en vooral de nodige fysieke en mentale ruimte om jezelf te kunnen zijn. En dat kan ik heel mooi van mijn lijstje afvinken.
Het is een zoektocht die me al een hele tijd bezig houdt. Na de verhuis, deze maand maar liefst al twee(!) jaar geleden, ging ik eindelijk meer vrije tijd hebben om ’s avonds en in het weekend tijd te besteden aan leuke dingen. En eerlijk is eerlijk: in het weekend lukt dat nog best aardig. Er zijn voldoende weekends dat we iets leuks plannen, of die ik in huis doorbreng met momenten voor mezelf. Maar die avonden, dat schiet niet op.
Ik werk 40u per week, dagen van 8u dus. Als ik daarbij de pendeltijd en de moetjes van de avond optel (koken, opruimen, douchen en een avondroutine, en tegenwoordig ook oefeningen van de kine) heb ik grofweg per avond nog zo’n 2 à 2,5 uur vrij te besteden. Op maandag en dinsdag gaat daar een uur van naar de dansles. Die avonden reken ik dat als mijn hobby en kan ik daarnaast hoogstens nog een paar pagina’s in een boek lezen – wat op zich prima is.
Maar in de praktijk merk ik dat die avonden voorbij razen. De tijd gaat op aan scrollen op mijn telefoon en te veel tv kijken. En dat is iets dat ik al even wil veranderen. Maar ik ben vaak moe ’s avonds en dan lonkt de zetel en het bakske van de tv.
De vraag is: wat wil ik juist doen in die ‘vrije tijd’ ’s avonds? De enige hobby waar ik consequent tijd voor kan maken is lezen: ik probeer zoveel mogelijk avonden minstens een half uurtje te lezen en dat lukt zeker 5 à 6 dagen van de week. De avonden dat ik dan iets anders doe en niet ‘kan’ lezen, voel ik ook meteen een soort schuldgevoel dat ik niet gelezen heb.
En dat is ook net het probleem: er zijn zoveel opties om ’s avonds te doen, dat ik eigenlijk freeze tijdens het nadenken en dan maar voor de makkelijke optie kies: scrollen of tv kijken. Alsof je aan een ijskraam staat met zoveel smaken en dat je na even nadenken je goesting in een ijsje hebt verloren.
Bij Kathleen las ik over hoe zij haar vrije tijd plant. En dat vond ik dus wel inspirerend. Want als ik op voorhand beslis wat ik wanneer ga doen, kan ik die keuzestress misschien elimineren. Klinkt logisch, niet?
Maar hier zit ik weer op een vrije dinsdagavond (het is geen dansles want paasvakantie) niet goed wetende wat ik zou kunnen doen. En dus ben ik maar beginnen bloggen over dit alles :D. Met de ambitie om mezelf nu echt eens voor te nemen mijn avonden meer te plannen. En schuiven kan altijd, maar last-minute beslissen? Dat blijkt minder mijn specialiteit.
Hoe zorg jij dat je voldoende tijd maakt voor hobby’s? Of hoe plan jij je avonden? Kom maar op met die tips, ik heb ze nodig!
Maart was niet mijn maand. Eind februari kreeg ik de griep en ik lag ook in maart nog een hele week in bed en het heeft eigenlijk de hele maand geduurd voor de vermoeidheid uit mijn lijf was. Project gezondheid zorgde ook voor nog eens een bezoek aan de tandarts, en ik moest meteen twee keer terug: om eens grondig te poetsen (mijn vorige tandarts was gestopt en ik heb lang op wachtlijsten gestaan) en om een wijsheidstand te laten trekken: het resultaat was anderhalve week pijn aan mijn tandvlees en niet alles kunnen eten. Door ziek te zijn kwam mijn rugpijn ook erg terug en moet ik met de kine nu terug opnieuw opbouwen.
Het spreekt voor zich dat ik – de ongeduld zelve – het had gehad. Ik lag in maart meer in de zetel dan iets anders. Maar gelukkig zijn er toch een paar lichtpuntjes. Ik kroop net als heel blogland terug wat vaker in mijn pen hier. Ik heb echt de flow weer te pakken en dus verscheen er hier elke week wel iets (like in the good old days). En ik heb nog wat ideetjes klaar staan. Vooral de impact van corona beroert nog velen, zo blijkt. Fijn om hier terug wat een communitygevoel te hebben.
Links: veel in de zetel liggen, betekent ook veel lezen. Over dit boek schreef ik deze post. Rechts: laatste lessen van de cursus ‘Spaanse kunstgeschiedenis’ volgen.
Daarnaast ging ik uit eten met een vriendin, met tandpijn weliswaar, maar bon. We namen een verlengd weekend om een dag naar de wellness te gaan. En het laatste weekend van maart was er ons teambuildingsweekend met de collega’s. Nog eens zonder mezelf in de organisatie, waardoor ik veel rustiger was en ook meer energie had voor het feestje ’s avonds dat tot half drie heeft geduurd, maar het uur wisselde dus het was eigenlijk half vier. En ja, dat heb ik de volgende dag gevoeld. Gelukkig was er koers om te kijken om bij in slaap te vallen.
Links: ik leerde blaaspijpschieten tijdens het weekend en ontdekte ook een verborgen talent voor teelbalwerpen. Rechts: lentegevoel.
Er was ook eindelijk wat zon en een eerste lentegevoel en er worden heel wat (reis)plannen gemaakt voor de volgende maanden, ook fijn!
Gelezen
Ik las in februari wel wat boeken uit, maar dat stokte wat in maart. Ook wel door ziek te zijn, door een wat slechter boek en net door een heel mooi boek dat ik bewust traag heb gelezen.
In ‘The queen and the countess‘ van Anne ‘O Brien duiken we de Engelse Rozenoorlogen in vanuit de perspectieven van Margaret Of Anjou en Anne Beauchamp, countess of Warwick. Ik lees graag ‘O Brien’s boeken, maar deze vond ik niet haar beste, wel ok, gewoon niet zo speciaal.
Mere van Danielle Giles is haar debuutroman en ik mocht een recensie-exemplaar lezen. Het gaat over een aantal rampzalige mysterieuze gebeurtenissen in een klooster en over vrouwen die bij elkaar intimiteit zoeken. Ik vond dit geen goed boek, jammer genoeg.
There are rivers in the sky (Er stromen rivieren in de lucht) was mijn eerste Elif Shafak en ik vond het heel mooi en beeldend geschreven. Het gaat over drie personen die het moeilijk hebben, over de liefde voor taal en over diversiteit. Over de gruwel die IS in 2014 een hele gemeenschap heeft aangedaan, over verlies en identiteit. En vooral over water. Aanrader!
Op naar een beter april! Hoe was jouw maand maart?
Het is vandaag 1 april. De dag om anderen eens goed beet te nemen. Op het internet lees je heel wat berichten waarvan je meteen doorhebt ‘dit is niet echt’. Een collega kreeg een bericht van de school van zijn dochter dat ze deze zomer vier extra weken les moeten geven aan de leerlingen van de overheid. Dit type berichten dus. Haha, en je scrollt weer verder.
Er zijn ook berichten waarvan je hoopt dat ze een grap zijn. En niet omdat ze grappig zijn. Maar omdat ze compleet van de pot gerukt lijken.
Er is een verkrachter schuldig bevonden. De rechtbank heeft beslist dat er voldoende aanwijzingen zijn en dat er dus sprake is van verkrachting. Maar de schuldige heeft slechts een beperkte straf gekregen omdat het een jongen is met ‘zo veel potentieel die een hogere studie aan het doen is’. Hij houdt er zelfs geen strafblad aan over. Hij is misschien gewoon nog niet aan het hoofdstuk ‘nee is nee’ in zijn studieboeken geraakt.
De jongen studeert gynaecologie. Je weet wel de job waarbij je voortdurend vrouwen behandelt vanuit een vertrouwenspositie en in contact komt met hun geslachtsdelen. De rechter in kwestie is waarschijnlijk een man die vroeger ook werd gezien ‘als iemand met veel potentieel, want amai hij studeert rechten’.
Maandag legden we massaal het land plat omdat de regering de pensioenrechten van bepaalde jobs wil intrekken. Men vindt dat er geen respect is voor de werknemers.
Wanneer gaan we eens massaal op straat komen omdat er compleet geen respect is voor alle vrouwen? Omdat de rechten van vrouwen vandaag nog altijd niet op gelijke hoogte staan als die van mannen? Omdat wij geen enkel moment alleen op straat kunnen rondlopen zonder de kans dat een man zijn kans grijpt om zijn seksuele lusten bot te vieren? Of om die vrouw te vermoorden (ik verwijs o.a. naar de zaak Heidi De Schepper)? We kunnen blijkbaar niet altijd rekenen op ons strafrecht. Hoe kan het dat we dit met z’n allen tolereren?
Het slachtoffer zegt vandaag in de media dat ze vooral blij is dat men haar gelooft en dat de dader schuldig is verklaard. Ook in 2025 zijn vrouwen nog altijd blij als ze gelooft worden. Meer moeten we niet wensen, toch?
Ik ben vandaag vooral blij dat ik geen dochter heb, want ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe ik haar dit zou moeten uitleggen.
Er zijn deze dagen veel nieuwsberichten en er is zelfs een hele VRT-documentaire te vinden over Corona, vijf jaar later. Want in maart 2020 brak de pandemie uit en werd onze wereld op zijn kot gezet.
In die periode schreef ik ook best wat blogposts over het thema – en het is echt grappig om die eens te herlezen. Vooral deze, waarbij ik oplijstte welke zaken we 20 jaar later over corona zouden zeggen. Heel veel mensen reageerden daarop dat ze hoopten dat het zo zou zijn en dat we ooit zouden terugkeren naar het oude normaal (want toen zaten we er nog zo middenin dat het einde nog niet in zicht leek).
Wel zijn we daar even in snelheid gepakt zeg. Het oude normaal is zo snel teruggekomen. Soms lijkt het alsof we alles uit die coronaperiode zijn vergeten. En ik heb wel echt het gevoel dat ik van die gesprekken heb van ‘weet ge dat nog?’.
Tegelijk heb ik ook het gevoel al veel vergeten te zijn. Ik kan me voor een groot deel al niet meer inbeelden hoe dat voortdurend thuiszitten voelde en wat ik in die periode allemaal heb gedaan.
Ik heb ook geen heimwee, wat ik bij anderen wel hoor. Dat ze verlangen naar een periode waarin de dingen simpel waren en er geen verplichtingen waren. Ik heb dat denk ik niet echt zo ervaren en plan mijn agenda nooit te vol. Die onzekerheid en de velen zieken, de polarisatie (amai, al dat gezaag over dat vaccin), kinderen en jongeren die een deel van hun jeugd zijn verloren, geliefden die elkaar niet konden zien… dat hoeft voor mij echt niet terug te komen.
Vijf jaar later is er eigenlijk helemaal niet zoveel veranderd. Zijn we beter voorbereid op een volgende pandemie? Ik betwijfel het. Zijn we met zijn allen meer gaan vertragen? Helemaal niet. Verluchten we nu beter onze huizen? Blijven we thuis van het werk als we ziek zijn? Ook allemaal zaken die we weer verleerd hebben denk ik.
En zo zie je maar hoe weinig er is veranderd. En hoe hard we ook tijdens corona dachten dat dit allesveranderd ging zijn. Corona krijgt sowieso een plaats in de geschiedenisboeken, maar mijn inziens meer als voetnoot dan als wereldschokkend.
Ik ben momenteel een boek aan het lezen van de Turkse schrijfster Elif Shafak (‘Er stromen rivieren in de lucht‘). Het is een soort van modern sprookje over drie personages die het heel moeilijk hebben en ze zijn alledrie gelinkt door een eeuwenoud verhaal en water. Het is mijn eerste Shafak maar ze schrijft echt beeldend. Het is met momenten overdreven moralistisch, maar ze beschrijft de dingen op zo’n manier dat je ze voor je ziet.
En ik ken mensen die zeggen dat terwijl ze lezen ze de personages en gebeurtenissen voor zich zien. Dat ze niet van boekverfilmingen houden omdat de acteurs niet stroken met hoe het personage in hun hoofd eruit zag. En ik vind dat boeiend, want ik heb dat veel minder. Ik lees elke dag, maar ik heb niet zo’n levendige verbeelding ondertussen. Ik heb geen gedetailleerd afgelijnd beeld van de personages voor mij.
Ik lees met mijn ogen de letters en ergens vormen zich wel schimmen en bij een goede schrijfstijl ook beelden – en dat gaat makkelijker als het zich afspeelt op een plek waar ik al ben geweest. Maar ik zie geen details. Ik zie het een soort van afspelen in mijn hoofd en dat is het. Soms zie ik gewoon niets. Ik ben dus ook zelden teleurgesteld door een boekverfilming. Want ik heb meestal vooral het verhaal onthouden, maar ik heb niet zo’n band met het uiterlijk van personages.
En bij schrijvers zoals Shafak heb ik die schimmen, die contouren veel feller. Zij beschrijft het allemaal zo beeldend dat het sowieso iets oproept bij mij. En daardoor lees ik ook wat trager denk ik. Maar er zijn evengoed boeken waarbij ik zo in het verhaal zit dat ik niet per se van alles wat beschreven wordt een beeld krijg in mijn hoofd. En dat is prima, want ik merk dat dat niet per se afdoet aan mijn leesplezier.
Om nog een concreet voorbeeld te geven: als ik een seksscène lees zie ik dus wel twee mensen seks hebben zoals wordt beschreven, maar die mensen hebben niet per se een gezicht of een uiterlijk. Ik zie gewoon de gebeurtenis en die gebeurtenis roept wel een soort gevoel bij mij op – afhankelijk van de scène. En bij sommige scènes gebeurt er helemaal niets.
En nu ben ik wel eens benieuwd hoe dit bij jou zit, want ik vind het zelf echt moeilijk om te beschrijven. Zie je dingen tijdens het lezen? Is dat heel gedetailleerd? Ben je soms teleurgesteld door een boekverfilming?
We hebben allemaal mensen rondom ons die een groot deel uitmaken van ons leven. Mensen die we kennen, waar we mee praten, waar we dingen mee doen, waar we van houden.
Maar er zijn nog veel meer mensen die ons leven raken, zonder dat ze ons leven binnendringen. De wandelaar die elke dag met zijn hond langskomt en de hand opsteekt. En “Tis koud hé” mompelt. De persoon achter de kassa bij de bakker, de apotheek of de supermarkt waar je wel vaker passeert. Die ene persoon in de sportschool of tijdens een groepsles die altijd goeiedag zegt. Die hele hoop ex-collega’s die je opbouwt. Klanten waarmee je ooit hebt samengewerkt.
Die mensen zijn er. We weten dat ze er zijn. Maar we hoeven ze niet per se heel goed te kennen. Het zijn allemaal mensen met hun eigen leven, problemen en dromen. En soms sijpelen die verhalen dan wel eens je wereld binnen.
De afgelopen tijd overleden twee personen die ooit bij een klant van mij werkten en waar ik al eens vaker mee in overleg zat – de ene digitaal, de andere bijna altijd fysiek. Allebei een veel te vroeg en tragisch einde trouwens. Ik heb die mensen nooit echt gekend en het contact was altijd kort en professioneel. Maar ook altijd warm. Want het zijn ook maar gewoon mensen die met een glimlach je een fijne dag wensen en aan het einde nog snel de woorden ’tot de volgende keer’ uitspreken.
Of neem nu die collega waarmee je jaren hebt samengewerkt, met veel respect voor elkaar maar zonder een innige band te vormen. Altijd goedlachs, ook wanneer die het kantoor uitwandelt om volgende week op een nieuwe plek te beginnen.
En zo stromen er op elk moment mensen in en uit je leven. Ze komen je tegemoet zonder je vast te nemen. En hun vertrek – op welke manier dan ook – doet je wel wat, maar je gaat verder. Die mensen zijn zoals aanrakingen, vluchtig en snel, maar je hebt het wel gevoeld.
Een maandoverzicht dat wat later online komt want ik lag zonet anderhalve week in bed met een stevige griep. Dus dat is alvast de spoiler voor het dieptepunt van de maand 😅.
De hoogte- en dieptepunten
De maand begon aan zee met een weekendje met de schoonfamilie. Het was nog steeds heel druk op het werk en ik had vooral nood aan wat tijd op mezelf. Dus we gingen één dag bij de familie doorbrengen en één dag onder ons tweetjes, perfecte combo. Het was ook zo’n prachtig winterweer aan zee en het was veel te lang geleden.
Een ander weekend vierden we 600 jaar KU Leuven in Leuven, o.a. met het lichtkunstwerk. Toen was het wel echt heel koud buiten. Ik startte ook met een nieuwe online cursus kunstgeschiedenis met focus op Spanje, aangezien we later deze maand naar Malaga zouden gaan.
Voor de rest was de maand vooral goed doorperen op het werk, met heel veel deadlines. En was het uitkijken naar ons verlof. Ik keek er heel erg naar uit, maar had daarnaast ook best veel schrik om ziek te worden – vooral door de vele ziektekiemen die op kantoor en in de trein leken rond te zwerven. Uiteindelijk vertrok ik toch gezond en wel naar Malaga.
En daar scheen de zon. Daar hoefden we geen jas. Daar konden we buiten op het terras eten. En de stad was gewoon echt heel fijn. We gingen een dag naar het Alhambra in Granada, bucket list materiaal was dat voor mij <3. We bezochten de kathedraal, enkele musea, de botanische tuin en het Gibralfaro kasteel op de berg – dat was wel even een klim. We aten tapas. We wandelden op het strand.
Ik kon echt helemaal ontkoppelen in Malaga, en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, wat een beetje zon en rust kunnen doen hé. Het was er ook carnaval en ik leerde dat Spanjaarden hun carnaval heel serieus nemen :D.
Op de laatste dag van de vakantie voelde ik al wat keelpijn opkomen en ja hoor, één dag thuis en ik had prijs. De rest van de week vakantie bracht ik dus door in de zetel, ook de hele eerste week van maart vocht ik tegen dat virus. Project gezondheid was dus iets minder deze maand, maar iedereen wordt wel eens ziek in de lange winter dus ik kon er moeilijk aan ontsnappen.
Gelezen
Voor een korte maand werd er best veel gelezen, hoera!
Sterrenstof van de Franse auteur Tatiana De Rosnay, bekend van ‘Haar naam was Sarah’. Ik lees al haar boeken want ze schrijft zo goed. Maar ik had niet door dat dit boek over Marilyn Monroe ging en ik heb niet per se iets met haar. Het is vooral een heel zeemzoet coming of age verhaal van een jonge vrouw die vastzit in een me too achtige situatie.
The secrets of the rose van Nicola Cornick. Cornick schrijft boeken met twee tijdslijnen: eentje in het nu en eentje in het verleden, de vrouwen hun levens lijken op elkaar en er is wat magie. Ook in dit boek volgt ze dat recept. We lezen over Dorothy Forster die het leven van haar broers probeert te beschermen in de Jacobistische opstand en over Hannah Armstrong die naar haar thuisstad Bamburgh terugkeert voor haar werk en dan ontdekt dat haar stiefmoeder en broer geheimen verbergen. Eén van Cornicks beste boeken dit.
Katheryn Howard, the tainted queen van Alison Weir. In deze serie ben ik aanbeland bij het tragische verhaal van Henry VIII zijn vijfde vrouw: Katheryn Howard. Een van de meest geloofwaardige delen uit de serie, ook al is deze Katheryn niet zo bijster interessant.
Madame Degas van Arthur Japin. Een prachtig in het Nederlands geschreven boek over de schilder Edgar Degas die op latere leeftijd blind is en zijn huis wordt uitgezet. Hij denkt terug aan zijn vroegere liefde Estelle. Een zeemzoet verhaal dat goed is geschreven en de liefde voor kunst spat ervan af.
Daughter of exile van Tana Rebellis. Het vervolgboek op The longest exile dat het vorig jaar schopte tot in mijn top tien. Voor de liefhebbers van het oude Rome een echte aanrader, al vond ik het eerste boek beter.
Ik ben zo iemand die niet graag nieuwe spullen of kleren koopt. Elk seizoen heb ik mijn favoriete kledingstukken die ik heel veel en graag draag. En soms gaan die kapot. Bijvoorbeeld mijn paar sneakers toen ik enkele weken door de modder moest stappen om mijn huis uit te kunnen omdat de oprit nog niet klaar was.
Of neem nu die ene jeansbroek die ik vorige winter kocht, omdat ik mijn goesting niet vond in de winkel. Maar die broek was dat wel en die droeg ik dan bijna elke dag. Het hele najaar lang. Tot de stof op mijn knieën heel dun werd…
Soit, het was tijd voor een zoektocht naar nieuwe jeansbroeken en een nieuw paar sneakers. En oké, ik doe dat niet graag, maar ik had een duidelijk doel voor ogen.
Laat ons beginnen met die broeken. Ik heb zit ergens tussen een zandloper- en peerlichaam. Ik heb normale schouders, een smalle taille, brede vrouwelijke heupen en zware bovenbenen (typisch dansers trouwens). Dus zoek ik kledij die mijn taille en lengte accentueert zodat mijn brede heupen/kont/bovenbenen niet zo opvallen.
Jeansbroeken anno 2025 hebben brede pijpen die vaak van op de knie breder beginnen worden. En met brede pijpen bedoel ik: ge kunt er met drie benen in. Brede pijpen zijn voor mijn peertje niet ideaal, want door ook breed te gaan op de plek waar mijn lichaam net smaller wordt (vanaf de knie naar beneden dus) lijk ik overal breed en dat is niet hoe ik me wil voelen natuurlijk. Ik ben liever een zeilboot dan een containerschip als ge begrijpt wat ik bedoel.
Dus na enkele winkels begon er paniek op te laaien in mijn binnenste. Ik vond geen andere broeken dan broeken met brede pijpen. Een skinny jeans staat mij bv. wel als die niet te fel op mijn kont plakt. Of gewoon rechte pijpen. Na het aanspreken van een winkeldame had ik dan toch drie broeken mee in het pashokje: twee broeken die volgens de dame niet zo breed waren (een complete leugen zo bleek dus lagen deze snel terug in het schap) en één broek die perfect was qua model maar enkel nog beschikbaar in maat S (en dus te klein).
Zonder broek naar buiten dan maar en de tranen stonden in mijn ogen. Ik wil gewoon een broek en ik wil naar huis (jep, ik klink echt als een kleuter dan). Dan maar even naar sneakers kijken. En jawel, in winkel twee (zo snel!) vond ik hét perfecte paar (allez ja, geen paar, dat wordt zo wel duidelijk). Die schoen zat perfect! Perfect zeg ik u. Dus ik trots naar de kassa. In mijn doos zat maar één schoen, want beveiliging, en dus werd de tweede schoen gezocht in het magazijn.
En na een kwartier zoeken kreeg ik de boodschap ‘we vinden hem niet, dus u gaat de schoenen niet kunnen kopen’. Sommige lezers zullen misschien weten dat ik niet de meest geduldige persoon ben. Ik kan wel wat hebben op een dag. Maar de euforie van de perfecte schoenen gevonden te hebben om dan dit te horen te krijgen… Ik heb me ferm moeten inhouden toen ik dat hoorde. Het universum leek tegen mij. En de gemiddelde winkeljuffrouw ook.
Daar stond ik mooi, zonder nieuwe aanwinsten. Toch nog één kledingwinkel binnen gegaan en daar – dames en heren – vond ik twee (een paar dus, de ironie) perfecte broeken. Met normale pijpen en een hoge taille zodat mijn kont niet zo opvalt. Broeken waar mijn peertje blij van werd. Ik kocht er ook nog een derde jeans omdat mijn lief die mooi vond en die liefde (voor de broek he) gaat nog moeten groeien, maar ik zie er al niet uit alsof ik net een camion aan suikerwafels heb opgegeten.
En ook in de laatste schoenwinkel kocht ik een paar sneakers. Het was geen allesomvattende liefde. Maar ze zijn oké. En ze zijn met twee. Ook belangrijk.
En nu kan ik weer een dik jaar lang die broeken en die schoenen koesteren tot ze afgedragen zijn. En dan begint bovenstaande weer helemaal opnieuw. Is het stout om te hopen dat de mode tegen dan brede broekspijpen verboden heeft?
De eerste maandelijkse terugblik van het jaar alweer! Januari lijkt altijd honderd dagen lang te duren. Het was een beetje een atypische maand dit jaar voor mij. Meestal heb ik amper plannen, nu waren de weekends goed gevuld.
De hoogte- en dieptepunten
De kerstvakantie verliep nog rustig (met de cross in Baal op nieuwjaarsdag zoals elk jaar als hoogtepunt) en ook de eerste werkdagen waren nog best chill. Plots begon er dan wat sneeuw te vallen. Ik heb daar normaal niets mee, maar nu deerde het me niet.
Begin januari was ik meteen een heel weekend op het randje van ziek. Ik nam direct rust en daardoor is het nooit echt doorgebroken denk ik. Mijn eerste voornemen van het jaar was focussen op de gezondheid dus dat heb ik deze maand best goed gedaan.
Ik ging namelijk ook naar een nieuwe kine voor mijn rug en die stelde vast dat mijn hele onderrug verkrampt vastzit en nu moet ik elke dag oefeningen doen (the joy) en ga ik elke week terug voor een pijnlijke massage. Ik ben benieuwd of deze aanpak de komende weken zijn vruchten gaat afwerpen, want ik blijf precies maar nieuwe dingen proberen. Maar hey, ooit gaat het lukken!
Er was nadien een druk weekend met sociale verplichtingen waar ik volledig overprikkeld van was op maandagochtend. Op het werk is januari traditioneel druk en dit jaar is het echt extreem druk. In combinatie met de donkere dagen is dat op momenten best pittig. Wij hopen allemaal op beterschap maar het gaat nog enkele maanden doorbijten worden.
Het laatste weekend was er dan het nieuwjaarsetentje op het werk, ging ik shoppen voor nieuwe broeken en schoenen én sprak ik af met een vriendin in Antwerpen. Mijn tweede voornemen was meer dingen doen en uit mijn kot komen, voor januari vind ik ook dat goed gelukt. Ik nam wel te weinig foto’s, dat is voor volgende maand dan maar.
Gelezen
Het nieuwe jaar bracht weinig inspiratie in wat ik wou lezen. Ik heb nog zoveel boeken in de kast en op mijn leeslijst en toch niet weten wat lezen 😅. Enfin, uiteindelijk werden het deze:
De bourgondiërs van Bart Van Loo. Jawel, na 7 jaar! Ik hou van de Bourgondiërs en van wat er in dit boek allemaal geschreven stond. Maar ik begrijp niet hoe dit boek zo’n hype is geworden want zelfs voor een geschiedenisnerd als ik was het soms wat doorbijten tijdens het lezen.
The clockwork girl van Anna Mazzola. Een geweldig gothic verhaal over een jonge vrouw die een klokkenmaker moet bespioneren omdat hij vreemde experimenten zou uitvoeren. Een spannend sfeertje en een verhaal dat doet doorlezen. Aanrader vind ik wel!
Helen’s judgement van Susan C. Wilson. Een hervertelling van de Trojaanse oorlog met focus op Helena en Paris. Ik vond Wilson’s vorige boek fantastisch, en dan vind ik deze wat minder origineel. Maar zeer vlot geschreven dus een goede start als je het genre nog niet goed kent.
Traditiegetrouw blik ik terug op het afgelopen jaar. 2023 was een jaar met veel grote ups en downs. 2024 daarentegen is een veel meer ‘vlak’ jaar gebleken. Geen te grote ups, geen te harde downs (nog wat herstellen van het jaar daarvoor, dat wel). Het leven kabbelde wat voort. Het was ons eerste volle jaar in het huis. Ik denk op zich dus wel dat het een goed jaar was – al ga je sebiet bij de eerste maand van het jaar denken “Zijde zeker?”.
Ga even zitten want naar goede gewoonte is dit een best lange blogpost geworden!
Januari
Eind december was mijn grootmoeder gestorven en dus stond de eerste week van het jaar in teken van haar begrafenis. En aan het einde van de maand namen we ook afscheid van de oma van het lief. Januari was om die reden een wat rare maand waarin ik niet zoveel deed en heel veel moest verwerken.
We gingen naar de cross, ik ging naar Antwerpen om een vriendin te bezoeken en na een leuke avond met mijn team op het werk met raclette werden het lief en ik serieus ziek voor enkele dagen (niet van de raclette, maar van een hardnekkig virus by the way). Het was met dagenlang hoesten en me slecht voelen. Bah. Het was echt lang geleden dat ik nog zo ziek was.
Zo misten we ook het nieuwjaarsetentje op het werk en de week dat er sneeuw lag. Het was super lang geleden dat sneeuw nog eens een tijd bleef liggen maar ik kon er enkel van binnen naar kijken. Ik schreef in mijn bullet journal dat er niet alleen 10 cm sneeuw buiten lijkt te liggen, maar dat er ook 10 cm sneeuw op mijn gemoed drukt. Tegelijk schreef ik ook ’this too shall pass’. Soit, januari was dus echt niet mijn periode.
Februari
Februari voelt meteen als een heel andere maand. Ik ging met collega’s naar een Bouts expo en met vriendinnen naar het Middelheim.
We kochten ook een nieuw bed waarop het nog even wachten was en op het werk wist ik heel goed wat doen. Zo gaf ik een lezing in de raadszaal van het Leuvense stadhuis en dat vond ik echt wel een heel mooie locatie. Ik deel niet zo vaak werkfoto’s, maar allez deze dan wel :). Eigenlijk is het het hele jaar door druk geweest daar en dat vind ik best oké, ik verveel me namelijk nogal snel en daar was nu geen tijd voor.
Halverwege de maand gingen we drie dagen naar Parijs. Uiteraard had ik er enorm naar uitgekeken. Het weer was niet geweldig, maar ook niet zo slecht. We bezochten de Sainte Chapelle en Conciergerie, Le Petit Palais en de Orangerie en daarnaast wandelden we vooral veel rond want voor het lief was het zijn eerste keer in de Lichtstad.
En we bezochten de tijdelijke expo van Invader (de street artist bekend van zijn Invadermannetjes in tegels overal ter wereld). Dat was de reden dat we uiteindelijk Parijs en niet Londen boekten. Londen kwam later nog wel :p.
Parijs stelt nooit echt teleur. Ik waardeer de stad per bezoek meer en meer. Al is het altijd wel wat plannen om lekker eten te vinden zonder je blauw te betalen.
Maart
Het eerste weekend van maart was het tijd voor het teambuildingsweekend op het werk, ik organiseerde het nog één keer mee. Ik had op voorhand al het gevoel dat dit misschien het weekend te veel voor mij was in de organisatie, en dat gevoel bleek ook uit te komen. Opnieuw geleerd dit jaar: mijn intuïtie is vaak heel sterk en meestal waar.
Het weekend bracht ons naar de prachtige Voerstreek.
Het silent disco feestje liep wat te veel uit de hand en ik was de weken erna best triest want niemand durfde het er daarna nog over te hebben. En ik ben zo iemand die wel hoopt op excuses (het was trouwens de aanleiding voor deze blogpost). Tegelijk denk ik nu toch wel met warme gevoelens aan dat weekend terug hoor, maar het was toen allemaal niet zo gemakkelijk.
In maart bezochten we heel wat musea. Het Hof van Busleyden, Bozar en het KMSKB. De maand werd dus vooral gevuld met daguitstapjes en de nodige rust en dat zou de formule voor de rest van het jaar worden ook. De woelige golven van de eerste weken van het jaar leken stilaan voorbij.
April
In april volgde ik online een cursus kunstgeschiedenis en in de zomer zou ik nog een tweede cursus starten. Het lijkt misschien niets groots, maar het feit dat ik geld uitgeef aan mezelf is best big. Verder ging ik een dag thuiswerken bij Leen, maakte ik kennis met soundhealing en sprak ik enkele keren af met vrienden.
Ik genoot van het wielervoorjaar (vooral bij de vrouwen dan) en we gingen zoals gewoonlijk live naar de start van de Brabantse Pijl onder de middagpauze.
Half april was het tijd voor de jaarlijkse citytrip met Leen. Naar Napels deze keer. Ik was de dagen ervoor heel moe en overprikkeld en dus kwam de vakantie als geroepen. Alleen reageerde ik op de eerste dag al slecht op een glas wijn waardoor de eerste avond wat in mineur eindigde en we ons uiteindelijk niet waagden aan de beklimming van de Vesuvius want koud, mist en inspanning dat zag ik niet zo zitten.
Napels zelf was echt wel leuk hoor. Een dag naar Pompeii, een dag rond de haven, een halve dag onder grond, veel kerken en kloosters en altijd die mooie berg Vesuvius op de achtergrond. En met dit Italiaans lied als soundtrack want ze speelden het overal.
Ik kwam wel heel moe terug, maar dat was precies wat ik had verwacht. Ik schreef ‘Napels is een luide, drukke en ja ook vuile stad, maar er zijn ook zo veel mooie plekken’.
Mei
Mei was een veel rustigere maand. Het bed kwam eindelijk aan, hoogtepunt van de maand! Al bleek mijn rugpijn er niet door te verminderen jammer genoeg.
Het lijkt wel alsof het het hele voorjaar heeft geregend maar in mei nam ik toch een aantal zomerse foto’s want de zon scheen precies een beetje en er werden ijsjes gegeten. Ik begon met zwemmen wat ik toch de hele zomer zou volhouden.
En er was ook het weekend van het dansoptreden met vier shows en zo was dat weekend direct gevuld.
Juni
Juni begon met een uitje naar de wellness en nadien zoveel mogelijk uitrusten voor de vakantie. Want ik voelde aan alles dat mijn lijf op was. Ik nam zelfs een extra dag vakantie, de dag voor we naar Porto vertrokken, en bracht die rustend door. Maar het mocht niet baten, ik werd ziek – een uur nadat we waren aangekomen. Een serieus virus want het stak de hele vakantie op en ook nadat we terug waren heb ik nog wat dagen in bed gespendeerd.
Bon, Porto is daarom iets meer een waas in mijn hoofd geworden dan ik wou. En ook iets meer een citytrip. Maar tegelijk heb ik er geweldige momenten beleefd. Met als hoogtepunt het São João feest bijwonen!
Op het werk werden heel wat projecten afgewerkt en ik schreef vol trots dat we heel wat leuke mails en complimenten kregen van klanten. Ik ben zo iemand die mijn werk graag doet omwille van het contact met klanten en voor mij is hun waardering dus het allerbelangrijkste.
Juli
Ondertussen zat ik wat in mijn hoofd met een vriendschap en dat heeft maandenlang aangesleept (en komt soms nog boven). Maar in juli stond er vanalles op de planning en werd de werkagenda wat leger. Oh en mijn gezondheid was eindelijk eens redelijk oké.
We gingen naar een aantal kleine festivalletjes en naar P!nk in het Koning Boudewijnstadium (geweldig!).
En op het einde van de maand ging ik met Leen naar Mons voor de Rodin expo in het CAP. Wat een leuke stad!
Eén keer in de vier jaar is het een heuse sportzomer met de Olympische Spelen en daar geniet ik altijd zo hard van. Doordat het dit jaar in Europa was kon ik ook echt veel sporten live bekijken. Uren keek ik naar zowat vanalles: elke wedstrijd van The Belgian Cats (basketbal), turnen (waar we het weer super deden), het wielrennen natuurlijk, maar ook taikwando, schermen (wat is dat spannend zeg), marathon, zwemmen, atletiek, paardrijden (hoe mooi waren die beelden aan Versailles)… het kwam allemaal voorbij.
Van mij zouden de Spelen ieder jaar mogen doorgaan, maar dan zou het natuurlijk minder magisch zijn. Ik heb maar van één ding spijt: dat ik uiteindelijk geen tickets heb geboekt om live naar Parijs te gaan. Een aantal mensen die ik ken waren er wel en vonden het fantastisch, dus heel veel fomo hier. Maar doordat wij in augustus wel naar de Tour gingen heb ik er gewoon veel te laat aan gedacht. Ik heb mij in ieder geval voorgenomen om de volgende keer dat het in Europa is wel te gaan.
Augustus
In augustus brak de zomer dan eindelijk een beetje door. We hadden deze zomer maar één volle week vakantie, maar gingen toen wel twee nachten naar Rotterdam. Niet op citytrip, maar wel om de Tour De France femmes avec Swift live mee te maken. Twee ritten en een tijdrit door de binnenstad op twee dagen!
Het was de eerste dag bloedheet en na de start aan Het Depot doken we een café binnen om de wedstrijd verder op tv te volgen (de aankomst was in een ander dorp). ’s Avonds deden we mee aan een pubquiz van Rouleur over vrouwenwielrennen en we werden derde, niet slecht :).
Op de derde dag hadden we nog een dag Rotterdam tegoed. We bezochten Het Depot en Huis Sonneveld, maar eigenlijk genoot ik nog het meest van de stad in zomermodus. Die warme gloed op de foto’s hieronder, zalig! Oh en de Erasmusbrug is en blijft één van mijn favoriete bruggen.
Verder was augustus precies de drukste maand van het jaar. Ik ging twee keer naar de wellness, lunchen met Leen, naar de Jeanne d’Arc musical (prachtig!), met een vriendin naar Antwerpen en daar pikten we de Jef Verheyen expo in het KMSKA nog net mee.
We kregen met het werk een heerlijke Nepalese maaltijd voorgeschotels en een week later namen we dan weer gezellig afscheid van twee collega’s die er echt lang zijn bij geweest.
Rond mijn verjaardag ging ik met het lief naar het MSK in Gent en kroketten eten bij Chapeluur (en pizza bij Gigi). Het was zo’n dag dat ze goed weer hadden beloofd, maar het bleek kouder dan gedacht en dus kocht ik een lange broek en een pull om meteen aan te doen, haha!
September
September was iets rustiger. We bezochten Open Monumentendag in Leuven en ik ging een weekend weg met twee vriendinnen. Een heerlijk 30+ weekend met voldoende rust en ook mooie wandelingen, o.a. langs Fondry De Chiens.
Mijn rug bleef opspelen en dat voelde ik tijdens de wandelingen. Verder herinner ik mij van die maand eigenlijk niet veel meer en ik schreef ook niet veel neer. Het was niet de makkelijkste maand voor mijn hoofd denk ik.
Oktober
Oktober was een betere maand. Het begon met het WK gravel in Leuven. We gingen twee dagen kijken. En deden opnieuw mee aan een pubquiz, die we wonnen. Een paar nieuwe peperdure koersschoenen voor het lief was de hoofdprijs.
We gingen nog eens ‘gewoon’ quizzen en wonnen deze keer niet (als het niet over koers gaat, zijn we fundamenteel minder slim :p). En dan vertrokken we voor vijf dagen naar Londen. Amai, ik hou zo van Londen.
We deden superveel nieuwe dingen, zoals een bezoek aan The Charterhouse, Tate Britain, een paar kunstgalerijen, het Design museum, Portobello Road en Leighton House.
We gingen eten bij Dishoom, bij Ottolenghi, bij onze favoriete Mexicaan en op de Maltby Street Market. En op de laatste dag bezochten we nog eens The Tower Of London <3. Het weer was sommige dagen best zonnig, andere dagen nogal winderig met regen. Enfin, Engeland in oktober: regen, zon, herfstbladeren, die laatste geuren van de zomer en de belofte van de herfstkou die in de lucht hangt.
Het was in Londen niet per se veel rustiger in het hoofd, maar je kan die muizenissen iets beter negeren op vakantie natuurlijk ^^. Een week later voelde ik me wel echt beter door een aantal goede gesprekken. Ik kreeg opnieuw bevestiging van mijn intuïtie en schreef dat ik moet blijven op zoek gaan naar nieuwe ervaringen voor mezelf en moet blijven investeren in mezelf.
November
In november ging ik eerst nog wandelen in de herfstzon, om nadien eindelijk aan de oprit te beginnen. Jammer genoeg werd ik opnieuw ziek en dus sputterde mijn lijf een halve maand tegen, want met klinkers sleuren deed ik veel te snel opnieuw.
Een paar regenachtige weekends zorgden voor wat pauze en een bezoek aan Antwerpen om de ensor expo in het KMSKA mee te pikken (veel te druk trouwens) en de wellness. Verder werd er dus vooral gewerkt aan die oprit.
December
December is meestal niet mijn maand, maar voorlopig blijft de echte winterdip weg. Het laatste weekend klinkeren hakte er ruggewijs wel hard in, en dus werd er vooral veel gerust deze maand. Ondertussen kan de auto droog binnengereden worden en is het huis voor het eerst in anderhalf jaar niet meer vuil van de moderige schoenen en banden van de auto. Amai, ik ben daar zo blij mee!
We gingen naar (un)holy light in Leuven en met de collega’s naar de kerstmarkt. Het kerstfeest op het werk was echt nog eens kei gezellig met weinig zieken.
Ik deed ook wat doktersbezoekjes en kreeg voorlopig te horen dat mijn HPV-besmetting niet problematisch is en amai na anderhalf jaar onzekerheid was dat even het goede nieuws dat ik kon gebruiken. Het blijft wel nodig om regelmatig op controle te gaan. En dit is jouw reminder om nog eens een uitstrijkje te laten nemen ;).
De kerstvakantie was hier verbazend rustig. Met twee familiefeesten, veel cross kijken, ik ging eten met een vriend en op het nippertje brachten we nog een bezoek aan de Paul Delvaux expo in La Boverie van Luik en die was zwaar de moeite! Heel wat musea op de teller dit jaar, zo blijkt.
Ik vond het niet gemakkelijk om dit jaar het overzicht bij elkaar te pennen omdat ik er zelf nog niet zo uit ben wat ik van het afgelopen jaar vond. Ik vergeet ongetwijfeld nog dingen te vermelden. Mijn bullet journal, genomen foto’s en de maandoverzichten op de blog van de afgelopen maanden vormden het startpunt om dit bij elkaar te krijgen.
2024 was niet het beste jaar qua mentale rust en mijn gezondheid, maar zat wel vol kleine leuke alledaagse momenten en die koester ik wel. Ik hoop volgend jaar wat meer los te komen uit mijn hoofd en veel te lachen. Ik stel geen grote doelen voor 2025. Que sera, sera.
Vorig jaar lijstte ik voor het eerst sinds de periode precovid (in 2018 en in 2019) nog eens mijn reisfavorieten op en dat doe ik graag nog een keer over.
2024 bracht mij in Parijs, Napels, Porto, Rotterdam en Londen. Het werd iets meer een citytrip jaar dan verwacht. In Porto had een virus me goed te pakken waardoor we veel meer in de stad bleven dan de initieel de bedoeling was, maar ik beleefde er wel een aantal topmomenten. Ik presenteer mijn favorieten in willekeurige volgorde.
Le Petit Palais, Parijs
In februari trokken we naar een regenachtig Parijs. En dus bezochten we vooral veel dingen binnen: van de Orangerie tot de Sainte Chapelle, van de Conciergerie tot een tijdelijke expo over de street artist Invader. Maar mijn nieuwe museumfavoriet uit de lichtstad is Le Petit Palais. Een gebouw neergezet voor de wereldtentoonstelling van 1900 en helemaal niet zo klein als de naam doet uitschijnen.
Binnenin huist het museum der Schone Kunsten en de vaste collectie is helemaal gratis te bezoeken, alleen voor expo’s moet je betalen. Hoogtepunten zijn ongetwijfeld de Gallerie des sculptures en de prachtige binnentuin. Ook zagen we er meesterwerken van Monet, Delacroix, Gauguin… Het is niet het Louvre (qua collectie, qua grootte, qua drukte…), maar net dat maakte het tot een fijn bezoek. Aanrader!
Quartieri Spagnoli, Napels
Ik zou van centrum Napels nog heel wat zaken kunnen opnoemen die de moeite waren, maar het meest authentieke Napels vind je in de Spaanse wijk (Quartieri Spagnoli). De wijk waar wij ook sliepen. Ooit opgericht in de 16de eeuw om de Spaanse soldaten onderdak te geven, vandaar de naam.
In deze wijk vind je smalle straatjes, steile trappen, was die hangt te drogen aan de balkons, de smog van de vele scooters die er passeren, het lawaai van de vele scooters die er passeren, murals en vlaggen van Maradona en andere voetbalhelden. Ah en spritz en pizza aan spotprijzen.
Vroeger was dit niet echt de leukste plek om te wonen. De mensen hier hadden het niet breed. En die ongelijkheid zie je nog altijd wel. Al helpt toerisme met het heropwaarderen van de wijk en blijft vooral de charme van de vele groentestalletjes en leuke restaurants hangen.
De Spaanse wijk is dus zeker een must visit tijdens je citytrip naar Napels. Maar ik weet niet of ik er nog zou slapen. Na een aantal dagen waren we al dat getoeter, die drukte en vooral het nachtlawaai ook wel weer flink beu.
Mons (Bergen), België
Een dagtrip naar het Waalse Mons bleek een aangename verrassing. Een fijne middeleeuwse binnenstad met veel street art, gezellige pleintjes en terrassen en mooie architectuur. Sla zeker het kunstenmuseum (het CAP) niet over, beklim het barokke belfort (UNESCO werelderfgoed) en bezoek de gotische Sainte-Waudru kerk.
The Charterhouse, Londen
Een bezoek aan The Charterhouse stond al enkele jaren op mijn lijstje, maar je kan het hele gebouw enkel bezoeken met een begeleide tour en die zijn vaak lang op voorhand volzet. Wij vonden nog een plaatsje voor een Brother’s tour. The charterhouse is vandaag nog steeds een almshouse voor mannen die (financieel) geen plek vinden binnen de ‘normale’ maatschappij. Zij maken deel uit van de community en moeten ook iets terug doen. Eén van de manieren is door een tour te begeleiden voor toeristen.
The charterhouse is eigenlijk het enige gebouw in centrum Londen dat nog origineel uit het Tudortijdperk stamt. Omdat het net buiten de oude stadsmuren van de stad staat (vandaag wel helemaal in de grootstad, het ligt naast The Barbican), heeft het eeuwenlang overleefd (zelfs The Blitz). Het biedt dus nog een unieke blik op de periode van vlak voor en na de reformatie.
The Charterhouse is door zijn unieke 16de eeuwse architectuur al vaak de achtergrond geweest van televisiefilms en series (bv. Downton Abbey, Taboo, Great expectations…). De tour duurde twee uur en ik vond het echt fantastisch, vooral The Great Hall en de kloostergangen.
Je kan in de zomer ook een garden tour boeken (altijd meteen uitverkocht) en er zijn verschillende leuke events. Heb ik een nieuwe favoriete plek in Londen? Jep. En dit is nog zo onbekend bij het brede publiek!
Serralves, park en museum, Porto
Het Serralves instituut moet je zien als een combo van Tate Modern in Londen met het Middelheimmuseum in Antwerpen. Het museum brengt grote tentoonstellingen over moderne kunst in een ruim gebouw dat ook een beetje aanvoelt als een doolhof en volgens mij is dat net de bedoeling. Toen wij er waren was er net een Yayoi Kusama expo.
Ik vond de ruimtes allemaal mooi ruim ingedeeld zodat de kunst echt kon ademen. Het was er redelijk druk want Kusama is natuurlijk een grote naam, maar eigenlijk merkte je dat niet zo. Daarnaast is er ook een groot park waar kunstwerken in staan verscholen en je ook nog een aantal bijgebouwen kan binnen lopen.
De roze art niveau villa werd helaas wel verbouwd toen wij er waren. Daarnaast kan je ook de Treetop walk doen, een soort houten constructie waarmee je boven het domein uit kan wandelen. Je brengt er zo een dikke halve dag door. Het is even buiten de stad, maar valt dan weer perfect te combineren met een dag naar het strand (en dat is ook exact wat wij deden).
Pompeii, Napels
Pompeii is één van de meeste bezochte plekken van Italië. Het is er altijd druk, het is er groot, er is geen schaduw… Je hoort heel wat negatieve verhalen over een bezoek en ik zou het ook helemaal begrijpen als dit niet je ding blijkt.
Maar wij hadden chance: we gingen op een weekdag buiten het hoogseizoen dat ze regen voorspelden (op voorhand tickets boeken betekent toch gaan). Maar de regen bleef uit. Dus er was volk, maar geen immense drukte en het was niet te warm.
Met twee Latinisten naar Pompeii, een stad waar ik al zoveel over had gelezen. Ik vond het uiteindelijk niet zo moeilijk om me het leven anno 1ste eeuw voor te stellen. Voor sommigen dus een hoop stenen, voor mij een tienerdroom die uitkwam om er eindelijk eens rond te lopen.
De Tour de France Femmes in Rotterdam (en de Erasmusbrug)
Een zomers tripje naar de Nederlandse havenstad draaide helemaal rond de Tour de France femmes. We zagen er drie etappes op twee dagen (inclusief tijdrit in de stad). We passeerden meermaals de Erasmusbrug en dat blijft één van mijn favoriete bruggen.
We bezochten het Depot, Huis Sonneveld, aten heel wat lekkers, genoten van de stad in zomerse temperaturen (zelfs een beetje té). We sliepen met zicht op de Leuvehaven. En dat terwijl de hele stad geel kleurde 💛.
Voor mij was de Tour De France voor vrouwen live meemaken een bucket list item. Dus dat is bij deze afgevinkt!
Certosa e Musea di San Martino, Napels
Iedere citytrip die Leen en ik samen ondernemen is er wel één plek waar we allebei onmiddellijk van onder de indruk zijn en die voor ons het hoogtepunt van de reis wordt. Deze keer maakte we dit al meteen mee op onze allereerste dag in Napels in de wijk Vomero, een hogergelegen wijk. Daar staat het klooster di San Martino waar we zonder verwachtingen binnen stapten.
Het bleek een combo van een klooster, een museum met schilderijen, koetsen, een kerststal (jep) en een tuin met uitzicht op de baai van Napels én natuurlijk de Vesuvius.
Naast het uitzicht en leuke kloostergangen en patio’s, staat er ook gewoon een gigantische barokke kerk waarin je je ogen uitkijkt.
Et voila, zo blijkt een plek die terloops wordt genoemd in een reisgids en die maar 6 euro toegang kost, plots een verborgen parel waar we al snel heel wat tijd doorbrachten.
Het centrum van Porto
Ik heb lang nagedacht over wat ik specifiek wou uitlichten over de citytripdagen aan Porto, maar eigenlijk vond ik zo goed als elke plek in Porto de moeite. De wijk Cais da Ribeira met de ponte Luis I is natuurlijk het allerbekendst, die brug is zo mooi. Mooier dan de Erasmusbrug? Misschien wel. Komt zo in mijn top 5!
Maar dit zijn enkele andere favorieten:
De Sé Kathedraal met nog voldoende gotische elementen en overal wit-blauwe tegeltjes. We deden veel kerken in Porto, maar deze was mijn favoriet!
Het Parque das Virtudes, een verscholen park met verschillende verdiepen, wij waren er helemaal alleen in de ochtend en dat was magisch.
De toren van Clérigos, met een prachtige kerk en leuk museum binnenin, een fijn uitzicht en de barokke aanblik langs buiten. Ik hou nu eenmaal van torens.
Het uitzicht vanaf de miradouro de Vitoria.
En nog zo veel meer eigenlijk…
We kozen uiteindelijk redelijk laat Porto voor ons zomers tripje en ik dacht dat de stad klein ging zijn en in de zomer ook heel druk op die plekken. De stad is inderdaad bewandelbaar en aan de brug is het altijd gezellig druk. Maar ik voelde wel echt de vibe van de stad en heb er met plezier een midweek doorgebracht. Ook al was ik goed ziek. Ooit keer ik nog eens terug, dat weet ik zeker.
Beleef São João in Porto
Wat we niet wisten toen we naar Porto vertrokken is dat eind juni het grootste volksfeest van het jaar daar losbarst. In de nacht van 23 op 24 juni is het São João, een feest ter ere van de heilige Johannes de doper.
De mensen lopen er allemaal rond met een plastieken hamer waarmee je zachtjes op elkaars hoofd moet ‘slaan’ om elkaar geluk te wensen. Er is vuurwerk aan de ponte Luis I, er wordt verse vis op straat gebakken, er staat overal een tap, er worden lampionnen opgelaten… Er hangt zo’n leuke feestsfeer in de stad en mensen zijn zo lief voor elkaar.
Ik heb die avond echt genoten om deel uit te maken van zo’n lokale traditie. Zo veel dat ik zelfs foto’s ben vergeten maken, oeps :).
En voila, dat waren ze: mijn 10 reisfavorieten. Over al deze tripjes zit ik fameus achter met verslagjes schrijven, dus ooit komt er nog wel meer online :).
Hebben de lijst nipt niet gehaald: het vele lekkere eten overal – amai daar zou ik een aparte top tien van kunnen samenstellen -, Leighton House in Londen, de middeleeuwse stad Guimaraes in Portugal (ik was heel ziek die dag :/), mijn tweede bezoek aan The Tower of Londen, de Sainte-Chapelle in Parijs, een bezoek aan Napels onder de grond, de zee in zowel Napels als Porto, onze wandeling langs Fondry des Chiens in Viroinval…
Wat brengt 2025 qua reizen? In februari ga ik al sowieso naar Malaga en met Leen waarschijnlijk op citytrip naar Wenen wat later in het voorjaar, ik hoop op een roadtrip in Zuid-Engeland (enfin, er zijn al concrete plannen in mijn hoofd) en verder zie ik wel wat er op me afkomt.
November was op veel vlakken een normale wintermaand, maar ook wel eentje van uitersten voor mezelf.
De hoogte- en dieptepunten
November begon met een verlengd weekend en nog flink wat herfstzon. Ik ging wandelen met een vriendin en deed flink wat vitamine D. op.
Het weekend nadien begonnen we aan de oprit en het terras. Na anderhalf jaar alleen maar grond rond het huis, en dat in het natste jaar ooit, was ik de vuile schoenplekken in de gang en de garage flink beu. Dus ik kijk er wel naar uit om dat rond te hebben. Alleen viel het eerste weekend werken aan de oprit flink tegen. Mijn lijf reageerde heel fel met rugpijn en extreme vermoeidheid en spierpijn tot gevolg. Een paar dagen later kwam de aap dan uit de mouw en lag ik ziek in bed met een keelontsteking en verkoudheid. Mijn lichaam was dus duidelijk op iets aan het broeden.
Tot aan dat weekend zat mijn energieniveau heel goed. Ik ben na de ziekte iets te snel terug beginnen meehelpen, maar soit. Ondertussen zijn we over de helft met de werken, maar we regelmatig een dag cancellen omwille van te veel regen. En de dagen blijven zwaar voor de armspieren, die gewoon onbestaande zijn bij mij.
Tijdens het 11 november weekend kon er wat minder gewerkt worden dus trokken we met de Museumpas nog eens naar Antwerpen voor een bezoek aan het KSMKA voor de Ensorexpo. Het was er gigadruk want de expo is echt een succes en mikt op een breed publiek waar ze duidelijk in slagen.
Ik heb zelf niet per se iets met Ensor zijn kunst en vond de inhoud misschien ook wat licht. De focus ligt echt op interactie voor kinderen. Maar ik zag er enkele mooie Monet’s en vond de inrichting van de ruimtes wel echt speciaal.
We dronken koffie, gingen langs The Playground en aten pizza bij Bellini. Zo werd ons dagje Antwerpen een leuke uitstap.
Verder las ik heel wat boeken uit deze maand, gingen we een dag naar de wellness, deed ik wat events op het werk en heb ik wonderwel geen last van een winterdip. Mijn lijf deed misschien welke elke dag pijn, haha, maar mijn hoofd was niet bezig met ‘oh bah, regen’, ‘koud’, ‘weinig licht’. En dat is voor het eerst sinds lang en ik heb geen idee hoe dat komt. Als ik het ontdek, vertel ik het zeker! Mocht de winterdip nog komen, heb ik ook al een remedie: we boekten met Black Friday een tripje richting Malaga (in februari). Iets om naar uit te kijken in het nieuwe jaar.
Gelezen
Ik las maar liefst 5 boeken uit in november!
The graces van Siobhan MacGowan, een origineel en heel goed geschreven boek over een meisje met een gave om de toekomst te zien en die daardoor een grote fout maakt en daar mee probeert om te gaan. Het verhaal speelt zich af in Dublin ten tijde van de onafhankelijkheidsstrijd en ik liep zo met haar mee door de straten van de stad (als je er al eens bent geweest zal je dus wel wat plekken herkennen).
Joan (‘Jeanne’) van Katherine J. Chen zag je al op de foto want het heeft één van de mooiste covers uit mijn kast. In het Nederlands vind je dit boek als ‘Jeanne’ want het gaat over Jeanne d’Arc. Chen maakt er een modern verhaal van waarin Jeanne geen stemmen hoort, maar vooral gebruikt wordt door bepaalde mensen. En door haar traumatische jeugd heeft ze nogal een eigenaardige kijk op de wereld. En zoals zo vaak werkt dat net wel of net niet voor mij. Dit is een mooi, maar traag boek dat voor mij net niet genoeg de Jeanne die ik me voorstel naar voren brengt. Religie was nu eenmaal een groot deel van het leven toen dus het volledig skippen werkt niet zo goed.
The tower van Flora Carr gaat niet over die tower in Londen, maar over Lochleven Castle waar Mary, Queen of Scots ooit 11 maanden gevangen zat en we lezen over die 11 maanden :). Het verhaal heeft dus een gesloten setting en een beperkt aantal personages. Naast Mary zijn er ook drie hofdames. Het hele boek bouwt een soort spanning op om te ontsnappen en de onderlinge relaties tussen de dames zijn mooi beschreven. Ik vond dit echt een goed boek.
The Paris library (of ‘de bibliotheek van Parijs’) van Janet Skeslien Charles is gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen rond de Amerikaanse bib in een door de nazi’s bezet Parijs. We leren Odile kennen die een grote liefde heeft voor boeken en samen met anderen boeken wil blijven bezorgen aan joden en dat is niet zonder gevaar. Het boek vertelt ook het perspectief van een oudere Odile die nu in Amerika woont. Dit verhaal was helemaal niet wat ik verwacht had en het plot hangt samen met toevalligheden, maar ik heb dit toch graag genoeg gelezen. Niet eentje die me lang zal bijblijven, maar wel leuk voor boekenliefhebbers.
The household van Stacey Halls. In dit boek leren we over Urania Cottage, een huis voor gevallen vrouwen opgericht door Charles Dickens (ja, die schrijver) en de rijke Angela Bourdett-Coutts. We zoomen in op de levens van Josephine en Martha, twee vrouwen die er verblijven, en dat van Angela wiens stalker net is vrijgelaten. Dit Stacey Halls boek vond ik veel minder goed dan al haar anderen. Het is niet zo spannend, het plot gaat alle kanten uit (al komt het uiteindelijk wel allemaal samen). Ik hoop dat haar volgend boek terug meer mijn ding is.
En nu is het alweer tijd voor de laatste maand van het jaar en de kerstperiode. Hoe was jouw november?
Waar is deze maand naartoe? Oktober is nochtans de langste maand van het jaar, maar is echt omver gevlogen.
De hoogte- en dieptepunten
De maand begon met het WK gravel in Leuven. We vertoefden dus het hele weekend op en rond de koers en het was heel druk in de stad. Niet zo druk als toen met het WK op de weg in 2021 – ik denk niet dat we dat nog ooit gaan overtreffen. Maar het kwam in de buurt qua sfeer en deze keer won Marianne Vos wél. En ook bij de mannen kregen we een mooie wedstrijd.
Daarnaast ging ik quizzen en uiteraard ook stemmen. En dan was het alweer tijd om de koffers te pakken voor het allerhoogste hoogtepunt van de maand: vijf dagen Londen. Jep, alweer naar Londen, maar we hebben echt zoveel nieuwe dingen gedaan! Een kleine bloemlezing:
We zijn eindelijk gaan eten bij Padella, en bij een Dishoom, en ook eindelijk bij een Ottolenghi. Man, wat was dat allebei zo lekker. Daarnaast gingen we nog eens eten bij een aantal van onze favo plekjes (ik doe wel eens een food post over Londen, beloofd!)
Ottolenghi (wij gingen naar die in Spitalfields)
We gingen ook naar de Maltby Street Market op zaterdag en ik at de beste vegan gyoza’s ooit!
We deden eindelijk een tour in The Charterhouse, het meest Tudorachtige gebouw van centrum Londen en zelfs het lief was na twee uur rondleiding zwaar onder de indruk.
We bezochten de Courtald Gallery en het Leighton House, twee duurdere uitstappen maar allebei de moeite.
Leighton House
Ik deed eindelijk eens Portobello Road in Notting Hill, op een zonnige vrijdag en het was er zelfs niet extreem druk.
We bezochten nieuwe musea: Design museum (heel tof gebouw), Tate Britain (zo groot!) en twee kunstgalerijen: Saatchi Gallery, Victoria Miro (allebei tof!). En we deden ook nog eens op het gemak Tate Modern waar je altijd nieuwe dingen spot.
Tate BritainYayoi Kusama in Victoria Miro
We gingen ’s avonds naar de Barbican Conservatory – een soort van grote serre waar je gewoon iets kan drinken – én het allerbeste: ik ging nog eens naar The Tower Of London, mijn allerfavorietste gebouw. Het was er minder druk dan de vorige keer en dus kon ik deze keer alles wel wat meer op mijn tempo bekijken.
Het nadeel aan de vermoeidheid van de laatste weken: ik sta op elke foto met heel vermoeide ogen. Op deze kijk ik net weg ;).
Oh, en dat allemaal op vijf dagen waarin het maar 10 minuten heeft geregend (jep, in Londen) en onder een heerlijk herfstzonnetje, dus we genoten ook echt heel erg van de vele parken.
De prachtige Kyoto Garden in Holland Park
Ik wil nu al terug, want er zijn ook veel dingen die we alweer niet hebben kunnen doen. Zo gingen we deze keer niet op uitstap buiten Londen omdat het weer wat onzeker was (maar uiteindelijk heeft het toch niet geregend dus).
Mijn hoofd is ondertussen echt helemaal gekalmeerd nadat ik op privévlak iets heb kunnen afsluiten. In Londen was dat wel nog niet het geval en waren mijn negatieve gedachten daarover op een hoogtepunt. Ik ben dus super enthousiast over Londen, maar tegelijk vond ik het niet fijn dat net die dagen mijn hoofd niet stil te krijgen viel. Ik was ook elke dag extreem moe, en dat had te maken met 20.000 stappen elke dag, maar ook met een vol hoofd. Ik had het allemaal nog wat intenser willen beleven dus, maar bon, we kunnen niet alles hebben.
Terug thuis van Londen werden we wel meteen weer in de werkdrukte gekatapulteerd. Mijn directe collega had net voor ons vertrek een heftig ongeval gehad, ze is oké, maar ik was heel geschrokken en probeerde nu zoveel mogelijk werk te verzetten. Ik heb deze maand op het werk daarnaast door andere omstandigheden niet altijd heel gelukkig rond gelopen, dus als ik een dieptepunt moet noemen deze maand is het dat. We gingen wel nog naar een klassiek concert met de collega’s (georganiseerd door één van onze klanten), en dat was wel speciaal en een leuke avond, maar tegelijk ook een lange dag na onze Londentrip.
Voor mijn gezondheid (vooral mijn rug, maar ook de vermoeidheid) ben ik iets nieuws aan het proberen, daarover misschien later meer, maar voorlopig kan ik nog geen conclusies trekken behalve dat ik mij momenteel echt al een pak energieker voel. En dat Londen dus beter twee weken later was gevallen, maar het zij zo. En zo is dit plots een hele lange update geworden, sorry 😅.
Gelezen
Ik las deze maand best wat boeken uit, en eigenlijk heb ik deze allemaal graag gelezen. Ik zit in een echte leesflow momenteel, begin november zal ik mijn doel van 40 boeken vlotjes halen.
The map of bones van Kate Mosse zal waarschijnlijk binnenkort wel vertaald worden, want het is het vierde boek uit de serie over de familie Joubert. Ik mocht deze als reviewexemplaar lezen en ik vond het echt een mooi einde voor de serie die ik in zijn geheel heel fijn vond om te lezen.
De kleine koningin (in het Engels The rivals of Versailles) was dan weer een fijn tussendoortje over het leven in Versailles van vier minnaressen van Louis XVI. Madame De Pompadour gaat met de hoofdrol lopen. Geen zwaar historisch boek, ook leuk voor mensen die houden van een roman met vleugje historische drama.
In The king’s witch moet Frances op haar tellen passen want door haar kennis van planten en medicijnen zou de nieuwe koning James I haar wel eens als heks kunnen zien. Daarnaast wordt ze verliefd op een man die het helemaal niet zo heeft met de koning. Beetje cliché hier en daar, maar wel graag gelezen.
In Nero van Conn Iggulden baart Aggripina, nicht van keizer Tiberius een zoontje, Lucius, de latere Keizer Nero. In dit eerste boek uit een trilogie lezen we over Nero’s gewelddadige jeugd en een Rome waarin heel politieke intriges spelen. Ik vond dit een goed boek, maar denk dat de vervolgdelen nog beter gaan zijn aangezien Nero hierin slechts een kind is.
En dan Al het moois dat we delen van Ish. Een fantastisch pakkende roman vol rake zinnen. Een schoontje gewoon <3.
En hoe gaat het bij jou? Ga jij nog op vakantie dit jaar? Heb je nog een goed boek gelezen?
“Ik verdien ook een medaille.” Dat is wat ik iemand hoorde zeggen over haar man die alweer een marathon liep en waarna iedereen hem feliciteerde. In minder dan 3 uur gefinisht. Wauw zeg. Dat de vrouw een heel weekend met twee kleine kinderen alleen thuis had geploeterd, al maanden haar man ook ’s avonds en in het weekend kwijt was aan de trainingen en dan ook nog eens de vuile was mocht doen, stak haar dus een beetje tegen op het moment dat hij met alle lof ging lopen.
En ik voelde dat zo hard. We zijn een prestatiemaatschappij. Altijd al geweest. Maar tegenwoordig groeien de sportevents harder dan het onkruid in de stoep. Een (halve) marathon hier, een kwart triatlon daar, een gravel wedstrijd, de Dodentocht, de 100km voor Kom Op Tegen Kanker, een wandeling van 40 km voor nog een ander goed doel… Ieder van ons kan zich inschrijven voor een sportevent en keert -meestal- een beetje later terug thuis met een medaille en een toffe Instagramfoto.
En weet je wat? Het werkt. Want ook ik heb al honderd keer gedacht om mij in te schrijven voor iets dergelijks. Ik zie mij al maandenlang trainen, goed voorbereid starten, om dan vol wilskracht en doorzettingsvermogen te finishen. Een medaille te ontvangen en mensen die tegen mij zeggen ‘Goed gedaan!’. Klinkt fijn, toch?
Maar het zit niet in mij. Ik beweeg wel graag. Maar ik ben geen atleet. Er gaat niemand applaudisseren wanneer ik thuis een uur lang pilates doe of wanneer ik mijn persoonlijke baantjesrecord verbreek in het zwembad.
Ik weet dat ik het zou kunnen. Misschien geen marathon, laat staan een triatlon. Maar een wandeltocht – mits een goed trainingsschema – zou me misschien wel lukken. Maar voor wie doe ik het dan? Voor mezelf? Of voor die medaille? Voor de kudos die je op de Strava app kan krijgen?
En ik weet dat die events voor veel mensen wel werken. Het zorgt voor een doel. Het geeft energie. Maar het hangt ook een beeld op van wat in deze maatschappij het meest beloond wordt: een medaille om je nek.
En misschien wordt het dan toch eens tijd om de vrouw van de marathonloper ook die medaille te schenken, of iedereen voor wie één uur gerust in de zetel zitten in het weekend al als een overwinning voelt. Het is maar een gedachte.
Sta jij te springen om mee te doen aan die sportevents?
