Categorie: Persoonlijke praatjes

Vorig jaar lijstte ik voor het eerst sinds de periode precovid (in 2018 en in 2019) nog eens mijn reisfavorieten op en dat doe ik graag nog een keer over.

2024 bracht mij in Parijs, Napels, Porto, Rotterdam en Londen. Het werd iets meer een citytrip jaar dan verwacht. In Porto had een virus me goed te pakken waardoor we veel meer in de stad bleven dan de initieel de bedoeling was, maar ik beleefde er wel een aantal topmomenten. Ik presenteer mijn favorieten in willekeurige volgorde.

Le Petit Palais, Parijs

In februari trokken we naar een regenachtig Parijs. En dus bezochten we vooral veel dingen binnen: van de Orangerie tot de Sainte Chapelle, van de Conciergerie tot een tijdelijke expo over de street artist Invader. Maar mijn nieuwe museumfavoriet uit de lichtstad is Le Petit Palais. Een gebouw neergezet voor de wereldtentoonstelling van 1900 en helemaal niet zo klein als de naam doet uitschijnen.

Binnenin huist het museum der Schone Kunsten en de vaste collectie is helemaal gratis te bezoeken, alleen voor expo’s moet je betalen. Hoogtepunten zijn ongetwijfeld de Gallerie des sculptures en de prachtige binnentuin. Ook zagen we er meesterwerken van Monet, Delacroix, Gauguin… Het is niet het Louvre (qua collectie, qua grootte, qua drukte…), maar net dat maakte het tot een fijn bezoek. Aanrader!

Quartieri Spagnoli, Napels

Ik zou van centrum Napels nog heel wat zaken kunnen opnoemen die de moeite waren, maar het meest authentieke Napels vind je in de Spaanse wijk (Quartieri Spagnoli). De wijk waar wij ook sliepen. Ooit opgericht in de 16de eeuw om de Spaanse soldaten onderdak te geven, vandaar de naam.

In deze wijk vind je smalle straatjes, steile trappen, was die hangt te drogen aan de balkons, de smog van de vele scooters die er passeren, het lawaai van de vele scooters die er passeren, murals en vlaggen van Maradona en andere voetbalhelden. Ah en spritz en pizza aan spotprijzen.

Vroeger was dit niet echt de leukste plek om te wonen. De mensen hier hadden het niet breed. En die ongelijkheid zie je nog altijd wel. Al helpt toerisme met het heropwaarderen van de wijk en blijft vooral de charme van de vele groentestalletjes en leuke restaurants hangen.

De Spaanse wijk is dus zeker een must visit tijdens je citytrip naar Napels. Maar ik weet niet of ik er nog zou slapen. Na een aantal dagen waren we al dat getoeter, die drukte en vooral het nachtlawaai ook wel weer flink beu.

Mons (Bergen), België

Een dagtrip naar het Waalse Mons bleek een aangename verrassing. Een fijne middeleeuwse binnenstad met veel street art, gezellige pleintjes en terrassen en mooie architectuur. Sla zeker het kunstenmuseum (het CAP) niet over, beklim het barokke belfort (UNESCO werelderfgoed) en bezoek de gotische Sainte-Waudru kerk.

The Charterhouse, Londen

Een bezoek aan The Charterhouse stond al enkele jaren op mijn lijstje, maar je kan het hele gebouw enkel bezoeken met een begeleide tour en die zijn vaak lang op voorhand volzet. Wij vonden nog een plaatsje voor een Brother’s tour. The charterhouse is vandaag nog steeds een almshouse voor mannen die (financieel) geen plek vinden binnen de ‘normale’ maatschappij. Zij maken deel uit van de community en moeten ook iets terug doen. Eén van de manieren is door een tour te begeleiden voor toeristen.

The charterhouse is eigenlijk het enige gebouw in centrum Londen dat nog origineel uit het Tudortijdperk stamt. Omdat het net buiten de oude stadsmuren van de stad staat (vandaag wel helemaal in de grootstad, het ligt naast The Barbican), heeft het eeuwenlang overleefd (zelfs The Blitz). Het biedt dus nog een unieke blik op de periode van vlak voor en na de reformatie.

The Charterhouse is door zijn unieke 16de eeuwse architectuur al vaak de achtergrond geweest van televisiefilms en series (bv. Downton Abbey, Taboo, Great expectations…). De tour duurde twee uur en ik vond het echt fantastisch, vooral The Great Hall en de kloostergangen.

Je kan in de zomer ook een garden tour boeken (altijd meteen uitverkocht) en er zijn verschillende leuke events. Heb ik een nieuwe favoriete plek in Londen? Jep. En dit is nog zo onbekend bij het brede publiek!

Serralves, park en museum, Porto

Het Serralves instituut moet je zien als een combo van Tate Modern in Londen met het Middelheimmuseum in Antwerpen. Het museum brengt grote tentoonstellingen over moderne kunst in een ruim gebouw dat ook een beetje aanvoelt als een doolhof en volgens mij is dat net de bedoeling. Toen wij er waren was er net een Yayoi Kusama expo.

Ik vond de ruimtes allemaal mooi ruim ingedeeld zodat de kunst echt kon ademen. Het was er redelijk druk want Kusama is natuurlijk een grote naam, maar eigenlijk merkte je dat niet zo. Daarnaast is er ook een groot park waar kunstwerken in staan verscholen en je ook nog een aantal bijgebouwen kan binnen lopen.

De roze art niveau villa werd helaas wel verbouwd toen wij er waren. Daarnaast kan je ook de Treetop walk doen, een soort houten constructie waarmee je boven het domein uit kan wandelen. Je brengt er zo een dikke halve dag door. Het is even buiten de stad, maar valt dan weer perfect te combineren met een dag naar het strand (en dat is ook exact wat wij deden).

Pompeii, Napels

Pompeii is één van de meeste bezochte plekken van Italië. Het is er altijd druk, het is er groot, er is geen schaduw… Je hoort heel wat negatieve verhalen over een bezoek en ik zou het ook helemaal begrijpen als dit niet je ding blijkt.

Maar wij hadden chance: we gingen op een weekdag buiten het hoogseizoen dat ze regen voorspelden (op voorhand tickets boeken betekent toch gaan). Maar de regen bleef uit. Dus er was volk, maar geen immense drukte en het was niet te warm.

Met twee Latinisten naar Pompeii, een stad waar ik al zoveel over had gelezen. Ik vond het uiteindelijk niet zo moeilijk om me het leven anno 1ste eeuw voor te stellen. Voor sommigen dus een hoop stenen, voor mij een tienerdroom die uitkwam om er eindelijk eens rond te lopen.

De Tour de France Femmes in Rotterdam (en de Erasmusbrug)

Een zomers tripje naar de Nederlandse havenstad draaide helemaal rond de Tour de France femmes. We zagen er drie etappes op twee dagen (inclusief tijdrit in de stad). We passeerden meermaals de Erasmusbrug en dat blijft één van mijn favoriete bruggen.

We bezochten het Depot, Huis Sonneveld, aten heel wat lekkers, genoten van de stad in zomerse temperaturen (zelfs een beetje té). We sliepen met zicht op de Leuvehaven. En dat terwijl de hele stad geel kleurde 💛.

Voor mij was de Tour De France voor vrouwen live meemaken een bucket list item. Dus dat is bij deze afgevinkt!

Certosa e Musea di San Martino, Napels

Iedere citytrip die Leen en ik samen ondernemen is er wel één plek waar we allebei onmiddellijk van onder de indruk zijn en die voor ons het hoogtepunt van de reis wordt. Deze keer maakte we dit al meteen mee op onze allereerste dag in Napels in de wijk Vomero, een hogergelegen wijk. Daar staat het klooster di San Martino waar we zonder verwachtingen binnen stapten.

Het bleek een combo van een klooster, een museum met schilderijen, koetsen, een kerststal (jep) en een tuin met uitzicht op de baai van Napels én natuurlijk de Vesuvius.

Naast het uitzicht en leuke kloostergangen en patio’s, staat er ook gewoon een gigantische barokke kerk waarin je je ogen uitkijkt.

Et voila, zo blijkt een plek die terloops wordt genoemd in een reisgids en die maar 6 euro toegang kost, plots een verborgen parel waar we al snel heel wat tijd doorbrachten.

Het centrum van Porto

Ik heb lang nagedacht over wat ik specifiek wou uitlichten over de citytripdagen aan Porto, maar eigenlijk vond ik zo goed als elke plek in Porto de moeite. De wijk Cais da Ribeira met de ponte Luis I is natuurlijk het allerbekendst, die brug is zo mooi. Mooier dan de Erasmusbrug? Misschien wel. Komt zo in mijn top 5!

Maar dit zijn enkele andere favorieten:

• De Sé Kathedraal met nog voldoende gotische elementen en overal wit-blauwe tegeltjes. We deden veel kerken in Porto, maar deze was mijn favoriet!

• Het Parque das Virtudes, een verscholen park met verschillende verdiepen, wij waren er helemaal alleen in de ochtend en dat was magisch.
• De toren van Clérigos, met een prachtige kerk en leuk museum binnenin, een fijn uitzicht en de barokke aanblik langs buiten. Ik hou nu eenmaal van torens.
• Het uitzicht vanaf de miradouro de Vitoria.
• En nog zo veel meer eigenlijk…

We kozen uiteindelijk redelijk laat Porto voor ons zomers tripje en ik dacht dat de stad klein ging zijn en in de zomer ook heel druk op die plekken. De stad is inderdaad bewandelbaar en aan de brug is het altijd gezellig druk. Maar ik voelde wel echt de vibe van de stad en heb er met plezier een midweek doorgebracht. Ook al was ik goed ziek. Ooit keer ik nog eens terug, dat weet ik zeker.

Beleef São João in Porto

Wat we niet wisten toen we naar Porto vertrokken is dat eind juni het grootste volksfeest van het jaar daar losbarst. In de nacht van 23 op 24 juni is het São João, een feest ter ere van de heilige Johannes de doper.

De mensen lopen er allemaal rond met een plastieken hamer waarmee je zachtjes op elkaars hoofd moet ‘slaan’ om elkaar geluk te wensen. Er is vuurwerk aan de ponte Luis I, er wordt verse vis op straat gebakken, er staat overal een tap, er worden lampionnen opgelaten… Er hangt zo’n leuke feestsfeer in de stad en mensen zijn zo lief voor elkaar.

Ik heb die avond echt genoten om deel uit te maken van zo’n lokale traditie. Zo veel dat ik zelfs foto’s ben vergeten maken, oeps :).

En voila, dat waren ze: mijn 10 reisfavorieten. Over al deze tripjes zit ik fameus achter met verslagjes schrijven, dus ooit komt er nog wel meer online :).

Hebben de lijst nipt niet gehaald: het vele lekkere eten overal – amai daar zou ik een aparte top tien van kunnen samenstellen -, Leighton House in Londen, de middeleeuwse stad Guimaraes in Portugal (ik was heel ziek die dag :/), mijn tweede bezoek aan The Tower of Londen, de Sainte-Chapelle in Parijs, een bezoek aan Napels onder de grond, de zee in zowel Napels als Porto, onze wandeling langs Fondry des Chiens in Viroinval…

Wat brengt 2025 qua reizen? In februari ga ik al sowieso naar Malaga en met Leen waarschijnlijk op citytrip naar Wenen wat later in het voorjaar, ik hoop op een roadtrip in Zuid-Engeland (enfin, er zijn al concrete plannen in mijn hoofd) en verder zie ik wel wat er op me afkomt.

Wat was jouw reishoogtepunt uit 2024?

Waar is deze maand naartoe? Oktober is nochtans de langste maand van het jaar, maar is echt omver gevlogen.

De hoogte- en dieptepunten

De maand begon met het WK gravel in Leuven. We vertoefden dus het hele weekend op en rond de koers en het was heel druk in de stad. Niet zo druk als toen met het WK op de weg in 2021 – ik denk niet dat we dat nog ooit gaan overtreffen. Maar het kwam in de buurt qua sfeer en deze keer won Marianne Vos wél. En ook bij de mannen kregen we een mooie wedstrijd.

Daarnaast ging ik quizzen en uiteraard ook stemmen. En dan was het alweer tijd om de koffers te pakken voor het allerhoogste hoogtepunt van de maand: vijf dagen Londen. Jep, alweer naar Londen, maar we hebben echt zoveel nieuwe dingen gedaan! Een kleine bloemlezing:

• We zijn eindelijk gaan eten bij Padella, en bij een Dishoom, en ook eindelijk bij een Ottolenghi. Man, wat was dat allebei zo lekker. Daarnaast gingen we nog eens eten bij een aantal van onze favo plekjes (ik doe wel eens een food post over Londen, beloofd!)

• We gingen ook naar de Maltby Street Market op zaterdag en ik at de beste vegan gyoza’s ooit!
• We deden eindelijk een tour in The Charterhouse, het meest Tudorachtige gebouw van centrum Londen en zelfs het lief was na twee uur rondleiding zwaar onder de indruk.
• We bezochten de Courtald Gallery en het Leighton House, twee duurdere uitstappen maar allebei de moeite.

• Ik deed eindelijk eens Portobello Road in Notting Hill, op een zonnige vrijdag en het was er zelfs niet extreem druk.
• We bezochten nieuwe musea: Design museum (heel tof gebouw), Tate Britain (zo groot!) en twee kunstgalerijen: Saatchi Gallery, Victoria Miro (allebei tof!). En we deden ook nog eens op het gemak Tate Modern waar je altijd nieuwe dingen spot.

• We gingen ’s avonds naar de Barbican Conservatory – een soort van grote serre waar je gewoon iets kan drinken – én het allerbeste: ik ging nog eens naar The Tower Of London, mijn allerfavorietste gebouw. Het was er minder druk dan de vorige keer en dus kon ik deze keer alles wel wat meer op mijn tempo bekijken.

Oh, en dat allemaal op vijf dagen waarin het maar 10 minuten heeft geregend (jep, in Londen) en onder een heerlijk herfstzonnetje, dus we genoten ook echt heel erg van de vele parken.

Ik wil nu al terug, want er zijn ook veel dingen die we alweer niet hebben kunnen doen. Zo gingen we deze keer niet op uitstap buiten Londen omdat het weer wat onzeker was (maar uiteindelijk heeft het toch niet geregend dus).

Mijn hoofd is ondertussen echt helemaal gekalmeerd nadat ik op privévlak iets heb kunnen afsluiten. In Londen was dat wel nog niet het geval en waren mijn negatieve gedachten daarover op een hoogtepunt. Ik ben dus super enthousiast over Londen, maar tegelijk vond ik het niet fijn dat net die dagen mijn hoofd niet stil te krijgen viel. Ik was ook elke dag extreem moe, en dat had te maken met 20.000 stappen elke dag, maar ook met een vol hoofd. Ik had het allemaal nog wat intenser willen beleven dus, maar bon, we kunnen niet alles hebben.

Terug thuis van Londen werden we wel meteen weer in de werkdrukte gekatapulteerd. Mijn directe collega had net voor ons vertrek een heftig ongeval gehad, ze is oké, maar ik was heel geschrokken en probeerde nu zoveel mogelijk werk te verzetten. Ik heb deze maand op het werk daarnaast door andere omstandigheden niet altijd heel gelukkig rond gelopen, dus als ik een dieptepunt moet noemen deze maand is het dat. We gingen wel nog naar een klassiek concert met de collega’s (georganiseerd door één van onze klanten), en dat was wel speciaal en een leuke avond, maar tegelijk ook een lange dag na onze Londentrip.

Voor mijn gezondheid (vooral mijn rug, maar ook de vermoeidheid) ben ik iets nieuws aan het proberen, daarover misschien later meer, maar voorlopig kan ik nog geen conclusies trekken behalve dat ik mij momenteel echt al een pak energieker voel. En dat Londen dus beter twee weken later was gevallen, maar het zij zo. En zo is dit plots een hele lange update geworden, sorry 😅.

Gelezen

Ik las deze maand best wat boeken uit, en eigenlijk heb ik deze allemaal graag gelezen. Ik zit in een echte leesflow momenteel, begin november zal ik mijn doel van 40 boeken vlotjes halen.

• The map of bones van Kate Mosse zal waarschijnlijk binnenkort wel vertaald worden, want het is het vierde boek uit de serie over de familie Joubert. Ik mocht deze als reviewexemplaar lezen en ik vond het echt een mooi einde voor de serie die ik in zijn geheel heel fijn vond om te lezen.
• De kleine koningin (in het Engels The rivals of Versailles) was dan weer een fijn tussendoortje over het leven in Versailles van vier minnaressen van Louis XVI. Madame De Pompadour gaat met de hoofdrol lopen. Geen zwaar historisch boek, ook leuk voor mensen die houden van een roman met vleugje historische drama.
• In The king’s witch moet Frances op haar tellen passen want door haar kennis van planten en medicijnen zou de nieuwe koning James I haar wel eens als heks kunnen zien. Daarnaast wordt ze verliefd op een man die het helemaal niet zo heeft met de koning. Beetje cliché hier en daar, maar wel graag gelezen.
• In Nero van Conn Iggulden baart Aggripina, nicht van keizer Tiberius een zoontje, Lucius, de latere Keizer Nero. In dit eerste boek uit een trilogie lezen we over Nero’s gewelddadige jeugd en een Rome waarin heel politieke intriges spelen. Ik vond dit een goed boek, maar denk dat de vervolgdelen nog beter gaan zijn aangezien Nero hierin slechts een kind is.
• En dan Al het moois dat we delen van Ish. Een fantastisch pakkende roman vol rake zinnen. Een schoontje gewoon <3.

En hoe gaat het bij jou? Ga jij nog op vakantie dit jaar? Heb je nog een goed boek gelezen?

“Ik verdien ook een medaille.” Dat is wat ik iemand hoorde zeggen over haar man die alweer een marathon liep en waarna iedereen hem feliciteerde. In minder dan 3 uur gefinisht. Wauw zeg. Dat de vrouw een heel weekend met twee kleine kinderen alleen thuis had geploeterd, al maanden haar man ook ’s avonds en in het weekend kwijt was aan de trainingen en dan ook nog eens de vuile was mocht doen, stak haar dus een beetje tegen op het moment dat hij met alle lof ging lopen.

En ik voelde dat zo hard. We zijn een prestatiemaatschappij. Altijd al geweest. Maar tegenwoordig groeien de sportevents harder dan het onkruid in de stoep. Een (halve) marathon hier, een kwart triatlon daar, een gravel wedstrijd, de Dodentocht, de 100km voor Kom Op Tegen Kanker, een wandeling van 40 km voor nog een ander goed doel… Ieder van ons kan zich inschrijven voor een sportevent en keert -meestal- een beetje later terug thuis met een medaille en een toffe Instagramfoto.

En weet je wat? Het werkt. Want ook ik heb al honderd keer gedacht om mij in te schrijven voor iets dergelijks. Ik zie mij al maandenlang trainen, goed voorbereid starten, om dan vol wilskracht en doorzettingsvermogen te finishen. Een medaille te ontvangen en mensen die tegen mij zeggen ‘Goed gedaan!’. Klinkt fijn, toch?

Maar het zit niet in mij. Ik beweeg wel graag. Maar ik ben geen atleet. Er gaat niemand applaudisseren wanneer ik thuis een uur lang pilates doe of wanneer ik mijn persoonlijke baantjesrecord verbreek in het zwembad.

Ik weet dat ik het zou kunnen. Misschien geen marathon, laat staan een triatlon. Maar een wandeltocht – mits een goed trainingsschema – zou me misschien wel lukken. Maar voor wie doe ik het dan? Voor mezelf? Of voor die medaille? Voor de kudos die je op de Strava app kan krijgen?

En ik weet dat die events voor veel mensen wel werken. Het zorgt voor een doel. Het geeft energie. Maar het hangt ook een beeld op van wat in deze maatschappij het meest beloond wordt: een medaille om je nek.

En misschien wordt het dan toch eens tijd om de vrouw van de marathonloper ook die medaille te schenken, of iedereen voor wie één uur gerust in de zetel zitten in het weekend al als een overwinning voelt. Het is maar een gedachte.

Sta jij te springen om mee te doen aan die sportevents?

Ik hintte er al naar in mijn maandoverzicht: er zitten muizenissen in mijn hoofd. En het probleem was/is een beetje dat ik niet echt een oorzaak kan aanwijzen. En tegelijk kan ik dat onbewust wel, want er is het afgelopen jaar het een en ander gebeurd dat me van de kaart heeft gebracht en ik ben eigenlijk altijd blijven doorgaan. En hoewel ik altijd beweer dat dat goed voor mij is, is het soms gewoon niet goed. Want dan is er geen tijd om stil te staan en zaken te verwerken.

De zomer is traditioneel de periode om even rust in te lassen. En tijdens die rustigere periode kwam mijn hoofd maar niet tot stilstand. Omdat het nooit heeft mogen stilstaan daarvoor? Omdat mijn hoofd niet meer weet hoe dat moet?

Waar schrijven de afgelopen jaren altijd baat bracht, deed het dat deze keer niet. Hier kwam geen blogpost online, maar er werd ook geen concept geschreven. De journal lag onaangeroerd op tafel. Er kwam even niets uit. De kronkels bleven kronkelen.

En alles heeft tijd nodig, zo ook dit. Ik merk de laatste weken positieve verandering op. Ik ben nog steeds op zoek naar manieren om dichter bij mezelf te komen. Naar bezigheden die me tot rust brengen en/of energie geven. Naar kleine gelukjes, en die zijn er zeker. Naar inspiratie om hier weer wat vaker te schrijven. En ik weet misschien niet echt tot wat de zoektocht moet leiden. Maar het zoeken zelf is misschien wel het einddoel. Tijdens het zoeken kan je vinden en dat is even wat telt.

En zo is deze blogpost een eerste poging om wat er in mijn hoofd zit op papier te zetten. Sorry als dit allemaal wat warrig klinkt :).

Herkenbaar? Hoe gaat het daar?

Ik woon best dicht bij Werchter en toen afgelopen weekend de wind wel heel fel in onze richting blies zorgde dat vier (eigenlijk vijf want preparty) dagen lang voor muziektonen in onze slaapkamer. En toen ik op dag 2 aan het einde van de werkweek moe was en wou slapen moet ik toch toegeven dat ik eens gezucht heb. Ja, ik gun iedereen zijn plezier op een festival, maar ik wilde even gewoon slapen. En die bommabedenking inspireerde me tot deze post.

Want dit blijkt nu later.

• Meerdaagse festivals blijken sowieso niet meer op de bucketlist te staan, niet door de muziek of het vele volk. Zefs niet door de prijs. Maar vier dagen rechtstaan en lang opblijven? How nee.
• De fase is aangebroken waarin ik officieel alle kleine kwaaltjes in mijn lijf wil, zeg maar moet – hallo rugpijn elke ochtend – , aanpakken en dus gaat mijn geld naar voedingssupplementen en sessies bij de osteopaat.
• Ergens gelezen hebben dat je best 20 verschillende soorten fruit en groenten eet per week. En toch proberen om bij het opmaken van een weekmenu zoveel mogelijke verschillende groenten (en zeker peulvruchten want eiwitten en vezels) in je gerechten te stoppen. Wie ben ik?
• Een blokje rond gaan wandelen wordt plots een avondactiviteit
• De aankoop waar ik de laatste weken het meest blij om ben is een paar vrolijke buitenklompen. Jep.
• Vroeger begint een nostalgisch woord te worden, tenzij er over de coronajaren wordt gepraat – niet overdrijven hé.
• Soms wordt er overdag al eens per ongeluk een dutje gedaan.

Herkenbaar? Welke bommabedenkingen heb jij soms?

Het is soms moeilijk om een format te bedenken om hier nog eens iets te posten. Maar het hoeft ook allemaal niet zo ingewikkeld te zijn en dus vond ik het gewoon leuk om een update te geven over de voorbije tijd en alles wat mij gelukkig maakte.

Ik volgde in maart en april een online cursus ‘Inleiding tot de kunstgeschiedenis’ bij KLU (een Nederlandse organisatie) die mij al maanden aan het stalken was met Instagramads (soms werkt dat dus). Ik ging overstag en vond het eigenlijk echt interessant en niet te zwaar. Ik heb zelf nooit iets over kunst of esthetica geleerd op school, dus voor mij was het fijn om een introductie te krijgen tot alle grote kunst- en architectuurstijlen. En zo haal ik meer uit een museumbezoek of een citytrip. Ze hebben nog een aantal cursussen die op mijn wishlist staan, dus waarschijnlijk volg ik deze zomer of dit najaar nog wel eentje. Ideaal om mijn nerdie zelf te zijn.

Het leuke aan online lessen is ondertussen offline mee noteren en eindelijk eens echt een notitieboek gebruiken ;). Verder heb ik de laatste tijd ook veel en goed gelezen en had ik nog eens tijd om mijn nagels te lakken – iets dat ik veel te weinig doe.

Half april vertrok ik met Leen naar Napels. Ze gaven er geen geweldig weer, veel bewolking en soms wel wat regen. Ik geef toe dat ik de weken ervoor gestresseerd rondliep en dat dit ook sinds de vakantie zo is, dus ergens heb ik het gevoel dat die vakantie niet helemaal is doorgedrongen in mijn hoofd. Wat ik wel wat jammer vind.

Dat die stress er echt was bleek ik toen ik op de eerste avond een serieuze allergieaanval kreeg (ik ben waarschijnlijk allergisch aan sulfieten of iets anders van bewaarmiddelen en in combinatie met veel vermoeidheid en stress reageert mijn lichaam daar soms op). Gelukkig gebeurde dat de rest van de vakantie niet meer. We cancelden wel onze beklimming van de Vesuvius, door mijn gezondheid én het slechte weer.

Napels is een speciale, gevarieerde en vooral luide stad. We bezochten enkele kloosters, aten pizza, gingen een dag naar Pompeii (waar het door het slechte weer opvallend rustig was), aten pizza en dronken Aperol (nu ja, ik niet meer, want ik had schrik dat alcohol een twee aanval zou veroorzaken). Zei ik al dat we pizza aten? We sliepen in de Spaanse wijk en die was heel authentiek en gezellig, inclusief nachtlawaai ;).

Met de vakantie (en vooral de vele beklimmingen in de stad) werd ik wel weer geconfronteerd met mijn fysieke gezondheid die al een tijdje niet geweldig is en dus smeedde ik plannen om nog eens een extra sport te proberen. Enkele jaren geleden ging ik vaak zwemmen – een sport die goed is voor lijf, leden en je hoofd – dus ondertussen ben ik al elke week in het zwembed geraakt en daar ben ik echt trots op. Een uurtje gewoon baantjes trekken en dan je lijf dat achteraf volledig moe is, zonder spierpijn de dag erna. Zalig!

Met het lange Hemelvaartsweekend brak dan toch even de zon door en laat ik zeggen dat de zon sowieso één van de dingen is die mij altijd blij maakt. Tijdens dat weekend plande ik wel veel klusjes, te veel eigenlijk. Dus de stress brak weer door en we gingen ontspannen in de wellness, waar ik instant tot rust kwam.

En het belangrijkste nieuws is dat ons bed eindelijk geleverd werd vorige week. Ik heb nog steeds lage rugpijn van het vorige bed en hoop dat enkele sessies bij de osteopaat dat gaat verhelpen (duimen jullie mee?). En dan ga ik ook echt ten volle van de nieuwe matras kunnen genieten. Sowieso is het bed een maatje groter dan het vorige en dat is toch wel aangenaam.

Eind mei is het ook steeds tijd om de nieuwe bullet journal op te zetten. Jes, ik ben zo iemand bij wie dat niet aan het begin van het jaar hoeft, maar gewoon wanneer die vol is en dat is meestal nu. De nieuwe bullet journal is er één van Dingbats, een fijn duurzaam merk dat doneert aan WWF. Ik heb de knaloranje tijgervariant (want alle notitieboekjes hebben dus een link met diersoorten waarmee het niet zo goed gaat). Het formaat is A5+, het papier is super zacht en de bladzijden blijven open liggen. Maar aan het schrijven moet ik wel nog wennen.

En volgend weekend is het ook weer tijd voor het tweejaarlijkse dansoptreden met vier shows op twee dagen. Dus momenteel wordt er goed geoefend. De sfeer achter de coulissen is altijd wel goed, maar tegelijk is het ook altijd wel wat gedoe als dat het hele weekend (op vrijdagavond is het generale) in beslag neemt. Soms denk ik dat er te oud voor wordt (voor de shows enzo dan), maar begin september ga ik het dansen waarschijnlijk weer zo hard missen dat ik me gewoon opnieuw inschrijf en die optredens er wel bijneem.

Wat maakte jou de afgelopen tijd blij?

De eerste echte lentedag. En je voelt bij alles en iedereen een ontzettende drang om naar buiten te gaan. Om iets van deze zonnige dag te maken. Eindelijk na een lange, natte, zware winter. En het was hier zeker ook een lange mentaal niet gemakkelijke winter. Het gaat de laatste weken al heel wat beter, maar de minste terugslag doet me weer wat wankelen. Ik doe mijn best, maar weet dat ik het tijd moet geven.

En die eerste echte zonnestralen helpen zelfs een slechte dag wat beter worden. Dus ik voel die lentedrang ook, maar dit weekend was niet het perfecte weekend om all-in te gaan. Mijn energielevel zit niet waar ik het wil.

Dus geen Instagramwaardig uitje zoals heel Vlaanderen dit weekend. Maar in een uurtje in de zon een boek lezen, misschien een kort blokje om wandelen. En Parijs-Roubaix kijken, ook al lijkt het zonde om binnen te zitten. Maar daarbij af en toe mijn ogen kunnen laten toevallen is exact wat ik nodig heb.

Die knaldrang kan soms ook contra-productief zijn. Je voelt een soort druk om er iets van te maken. Maar eigenlijk hoeft dat allemaal zo niet. Ik geniet van de zon op mijn tempo. De lente is nog maar net begonnen.

Dus aan iedereen die misschien ook het gevoel heeft dat het dit weekend MOET. Ge moet just niks.

Fijn weekend iedereen!

In de serie ‘Medici’ confronteert Clarice haar man Lorenzo de Medici met zijn overspel. Dat overspel is overigens geen verzinsel van de serieschrijvers, er is heel wat historisch bewijs voor. Op een gegeven moment geeft Clarice aan dat dit haar kwetst. Lorenzo antwoordt met ‘That was not my intention’, waarop zij meteen repliceert ‘But it is the result.’

‘Het was niet zo bedoeld.’ ‘Ja maar, die bedoelde dat niet slecht’. ‘Het was uit goede bedoelingen’. Ga eens even na hoe vaak je die woorden al hebt gehoord? Ik ga eerlijk zijn: ik hoor ze niet graag. En ik vind dat het spreekwoord ‘De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen’ heel wat waarheid bevat.

Want hoezo is dat een uitleg? Goede bedoelingen is geen uitleg voor wat er is gebeurd. Het is ook geen excuus. Je zegt eigenlijk bijna letterlijk dat het niet zo bedoeld was en dat het dus ook niet erg is? Dat voelt als het niet erkennen van de gevoelens van de persoon die gekwetst is.

Als iemand iets heeft gedaan dat een ander kwetst hoop ik maar van harte dat het met goede bedoelingen was. Een fout maken met goede bedoelingen is wat ons onderscheidt van een moordenaar, een dief, een verkrachter… Die komen niet weg met goede bedoelingen en hadden die waarschijnlijk ook niet…

Maar voor minder criminele feiten is het maatschappelijk oké precies dat mensen zich excuseren met de woorden ‘het was niet zo bedoeld’. Wat moet je daar op dat moment mee? Ik hoor liever een gemeende sorry of een andere ‘echte’ uitleg. Of helemaal niets. De woorden ‘het was niet zo bedoeld’ zetten mij vaak nog veel harder op mijn paard. En ik snap dat ons Clarice er dus ook geen genoegen mee nam.

Dus was ik eens benieuwd wat jullie hiervan vinden? Hoe kijk jij naar de woorden ‘het was niet zo bedoeld’? Ik ben benieuwd.

P.S. De aanleiding voor deze blogpost is dat deze woorden op een gegeven moment vielen in mijn omgeving (en ook tegen mij) en dat ik dat niet voldoende vond. Toen raakte ik met iemand anders aan de praat die me zei dat ‘goede bedoelingen’ noch een excuus, noch een uitleg is en dat raakte me eerlijk gezegd wel. Want dat is nu echt exact wat ik voelde toen ik het hoorde.

In een ver verleden lijstte ik hier regelmatig ergernissen op. Zogenaamde hekelpuntjes of pet peeves. Ik zou willen zeggen dat ik tegenwoordig een hekel heb aan de hele wereld, want het gaat er niet bepaald mooi aan toe. Maar ik beperk me vandaag toch tot eerder kleine dingen ;).

Disclaimer: It’s not you, it’s me. Elke gelijkenis met bestaande personen berust geheel op toeval.

• Het feit dat wij allemaal – met dank aan Instagram – content creators zijn geworden. De meeste van ons trouwens zonder echt talent. Ik heb vier dagen in Rome rond gelopen en de gekste dingen gezien die mensen doen om foto’s en filmpjes te maken. Het is vaak lachwekkend. Instagram ruined everything. En ja, dat zeg ik als blogster – ook een content creator ;).
• ‘Deze trein bestaat uit 3 rijtuigen in plaats van 9.’ Waar zijn die andere 6 naartoe, onderweg verloren?
• Mensen die zeggen ‘Je moet je geen zorgen maken’. Dat zeg je omdat je ziet dat ik me zorgen maak. Hoe kan ik dat dan plots ongedaan maken?
• In dezelfde categorie mensen die vragen om ‘kalm te blijven’. Dat zinnetje doet veel met mij, maar kalm word ik er NIET van.
• De pers die de moord op/ de aanval op een vrouw als gezinsdrama bestempeld. Noem het wat het is: femicide. Ja, soms zijn er ook kinderen bij betrokken. Maar heel vaak richt het motief zich op de vrouw.
• Mensen die in een museum rondlopen en daar niet op mijn plek zijn. Als in: ze hebben geen enkele interesse in de werken die er hangen of in het gebouw, maar willen enkel een paar foto’s nemen om te kunnen laten zien (op Instagram 🙄) dat ze er zijn geweest. Om het te kunnen afvinken van de bucket list, ook al boeit het hen niet echt. Klinkt waarschijnlijk heel bourgeoisie dat ik dit zeg. Maar zo het idee dat mensen het gevoel krijgen dat ze op vakantie iets ‘moeten’ bezoeken ook al interesseert hen dat niet vind ik maar stom. Van wie moet dat dan?
• Het feit dat je tegenwoordig in geen enkel restaurant meer binnen raakt zonder op voorhand te reserveren. Covid introduceerde voor heel wat zaken reservaties (geldt trouwens ook voor musea en bezienswaardigheden op vakantie) en die zijn gebleven. Daardoor moet je nu precies alles op voorhand plannen. En ik ben wel een planner, maar ik wil soms ook nog eens gewoon wat spontaniteit. ‘Zullen we vandaag een dag daar naartoe gaan en dan daar gaan eten?’ ‘Ah nee, is allebei volzet’. Dat suckt, geef nu toe?
• Mensen die met trots aankondigen dat ze ChatGPT gebruikt hebben om iets te schrijven of iets op te zoeken. Je bent niet cool of speciaal meer. Gebruik de tool of gebruik hem niet. Maar smeer dat niet zo constant in mensen hun gezicht, nobody cares.

Et voila, dat lucht toch weer op :D.

Bij Leen zie ik regelmatig ‘Dag op dag‘-berichten verschijnen waarbij ze voor een bepaalde dag oude foto’s gaat opzoeken om herinneringen op te halen. Ik heb niet zo’n ingenieus systeem waarbij al mijn foto ingescand en met de juiste datum gelabeld zijn. Ik sync wel alle foto’s die ik met mijn smartphone neem (dat zijn er veel minder dan bij anderen denk ik altijd) meteen met Google Photos. En die app geeft met regelmaat een terugblik. Dus daar wou ik toch eens iets mee doen.

En ooit postte ik al eens een terug in de tijd, dus dit is de tweede editie ;). Doe je gordel vandaag maar opnieuw aan voor een tijdreis. De foto’s dateren telkens van (rond) 20 februari. Ik begin 10 jaar geleden!

10 jaar geleden

Nam ik een filmpje op met een vriendin (die ik nog steeds vaak zie) voor een andere toenmalige vriendin (die ik niet meer zie) die voor een half jaar naar het buitenland ging voor een stage. Ik heb het beeldmateriaal terug gezien en het is zeg maar niet voor publicatie vatbaar :).

9 jaar geleden

Werkte ik als stagiair bij de Dienst Marketing van KU Leuven. En deze foto had ik al in eeuwen niet meer gezien maar geeft een beeld van mijn bureau. Wat rommelig zeg, vandaag is mijn werkplek veel cleaner :).

8 jaar geleden

Werkte ik op mijn volgende stageplaats (tijdens mijn extra studie Belgian Advertising School) voor 20th Century Fox en zag ik in het weekend aan de Kinepolis van Leuven één van onze outdoor bilboards hangen die ik mee had uitgewerkt (of zeg maar geregeld). En dat was ongetwijfeld toch wel een trots momentje.

6 jaar geleden

Waren we met ons webbureau te gast op een boot aan de vaart om na te denken over ons aanbod en wie wij als bedrijf willen zijn. Heel wat kiemen zijn daar toen gezaaid van dingen die we vandaag ook effectief bereikt hebben. Er was ons toen trouwens ontbijt beloofd en er was enkel wortelcake – dat is een van de dingen die ik mij nog herinner :).

5 jaar geleden

Was er enkel nog maar een betonplaat op de plek waar nu mijn huis staat en had het fel geregend zodat alles onder water stond. Wat een gek beeld!

4 jaar geleden

Was ik op de cross van Leuven. Waar een piepjonge Thibau Nys in zijn wereldkampioenentrui als junior won. Ik heb grappig genoeg geen foto’s van wie bij de elite mannen en vrouwen won 😅. De cross van Leuven is een aantal jaar echt een traditie geweest na het WK om als laatste cross naartoe te gaan. Maar door de slechte datum bleven de toppers en dus ook het publiek afwezig waardoor de cross vandaag niet meer bestaat. Heel jammer!

Ook trokken we naar Hasselt waar we street art keken, zoals o.a. dit uiltje van ROA. En dat allemaal enkele weken voor de eerste lockdown, we hadden werkelijk geen idee…

3 jaar geleden

Het was zoeken naar een foto en dus opnieuw eentje van ‘den bouw’. Er was net chape gelegd en de muren waren ‘geplakt’. Verder heb ik in februari 2021 nog één enkele foto van mijn voeten op een yogamat. Het was volop covidtijd en er viel niet veel te doen (je mocht ook niet veel doen). Een heel eenzame periode voor velen denk ik.

2 jaar geleden

Had ik een week vakantie en kozen we eindelijk lampen voor het huis. Ook werd de kleurrijke vloer in de traphal gelegd en we gingen naar Oostende om het James Ensorhuis te bezoeken.

1 jaar geleden

Werkte ik een dagje thuis bij Leen en paste ik op de katten van een vriendin die op vakantie was.

Vandaag

Op 20 februari genoot ik van een laatste dag in Parijs. Het was er koud, maar het deed goed om even weg te zijn. We bezochten Le Petit Palais waarvan je hierboven op de foto’s de prachtige binnentuin ziet. En in de namiddag struinden we door Montmartre.

Et voila, waar was jij 10 jaar geleden mee bezig?