De eerste echte lentedag. En je voelt bij alles en iedereen een ontzettende drang om naar buiten te gaan. Om iets van deze zonnige dag te maken. Eindelijk na een lange, natte, zware winter. En het was hier zeker ook een lange mentaal niet gemakkelijke winter. Het gaat de laatste weken al heel wat beter, maar de minste terugslag doet me weer wat wankelen. Ik doe mijn best, maar weet dat ik het tijd moet geven.
En die eerste echte zonnestralen helpen zelfs een slechte dag wat beter worden. Dus ik voel die lentedrang ook, maar dit weekend was niet het perfecte weekend om all-in te gaan. Mijn energielevel zit niet waar ik het wil.
Dus geen Instagramwaardig uitje zoals heel Vlaanderen dit weekend. Maar in een uurtje in de zon een boek lezen, misschien een kort blokje om wandelen. En Parijs-Roubaix kijken, ook al lijkt het zonde om binnen te zitten. Maar daarbij af en toe mijn ogen kunnen laten toevallen is exact wat ik nodig heb.
Die knaldrang kan soms ook contra-productief zijn. Je voelt een soort druk om er iets van te maken. Maar eigenlijk hoeft dat allemaal zo niet. Ik geniet van de zon op mijn tempo. De lente is nog maar net begonnen.
Dus aan iedereen die misschien ook het gevoel heeft dat het dit weekend MOET. Ge moet just niks.
In de serie ‘Medici’ confronteert Clarice haar man Lorenzo de Medici met zijn overspel. Dat overspel is overigens geen verzinsel van de serieschrijvers, er is heel wat historisch bewijs voor. Op een gegeven moment geeft Clarice aan dat dit haar kwetst. Lorenzo antwoordt met ‘That was not my intention’, waarop zij meteen repliceert ‘But it is the result.’
‘Het was niet zo bedoeld.’ ‘Ja maar, die bedoelde dat niet slecht’. ‘Het was uit goede bedoelingen’. Ga eens even na hoe vaak je die woorden al hebt gehoord? Ik ga eerlijk zijn: ik hoor ze niet graag. En ik vind dat het spreekwoord ‘De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen’ heel wat waarheid bevat.
Want hoezo is dat een uitleg? Goede bedoelingen is geen uitleg voor wat er is gebeurd. Het is ook geen excuus. Je zegt eigenlijk bijna letterlijk dat het niet zo bedoeld was en dat het dus ook niet erg is? Dat voelt als het niet erkennen van de gevoelens van de persoon die gekwetst is.
Als iemand iets heeft gedaan dat een ander kwetst hoop ik maar van harte dat het met goede bedoelingen was. Een fout maken met goede bedoelingen is wat ons onderscheidt van een moordenaar, een dief, een verkrachter… Die komen niet weg met goede bedoelingen en hadden die waarschijnlijk ook niet…
Maar voor minder criminele feiten is het maatschappelijk oké precies dat mensen zich excuseren met de woorden ‘het was niet zo bedoeld’. Wat moet je daar op dat moment mee? Ik hoor liever een gemeende sorry of een andere ‘echte’ uitleg. Of helemaal niets. De woorden ‘het was niet zo bedoeld’ zetten mij vaak nog veel harder op mijn paard. En ik snap dat ons Clarice er dus ook geen genoegen mee nam.
Dus was ik eens benieuwd wat jullie hiervan vinden? Hoe kijk jij naar de woorden ‘het was niet zo bedoeld’? Ik ben benieuwd.
P.S. De aanleiding voor deze blogpost is dat deze woorden op een gegeven moment vielen in mijn omgeving (en ook tegen mij) en dat ik dat niet voldoende vond. Toen raakte ik met iemand anders aan de praat die me zei dat ‘goede bedoelingen’ noch een excuus, noch een uitleg is en dat raakte me eerlijk gezegd wel. Want dat is nu echt exact wat ik voelde toen ik het hoorde.
In een ver verleden lijstte ik hier regelmatig ergernissen op. Zogenaamde hekelpuntjes of pet peeves. Ik zou willen zeggen dat ik tegenwoordig een hekel heb aan de hele wereld, want het gaat er niet bepaald mooi aan toe. Maar ik beperk me vandaag toch tot eerder kleine dingen ;).
Disclaimer: It’s not you, it’s me. Elke gelijkenis met bestaande personen berust geheel op toeval.
Het feit dat wij allemaal – met dank aan Instagram – content creators zijn geworden. De meeste van ons trouwens zonder echt talent. Ik heb vier dagen in Rome rond gelopen en de gekste dingen gezien die mensen doen om foto’s en filmpjes te maken. Het is vaak lachwekkend. Instagram ruined everything. En ja, dat zeg ik als blogster – ook een content creator ;).
‘Deze trein bestaat uit 3 rijtuigen in plaats van 9.’ Waar zijn die andere 6 naartoe, onderweg verloren?
Mensen die zeggen ‘Je moet je geen zorgen maken’. Dat zeg je omdat je ziet dat ik me zorgen maak. Hoe kan ik dat dan plots ongedaan maken?
In dezelfde categorie mensen die vragen om ‘kalm te blijven’. Dat zinnetje doet veel met mij, maar kalm word ik er NIET van.
De pers die de moord op/ de aanval op een vrouw als gezinsdrama bestempeld. Noem het wat het is: femicide. Ja, soms zijn er ook kinderen bij betrokken. Maar heel vaak richt het motief zich op de vrouw.
Mensen die in een museum rondlopen en daar niet op mijn plek zijn. Als in: ze hebben geen enkele interesse in de werken die er hangen of in het gebouw, maar willen enkel een paar foto’s nemen om te kunnen laten zien (op Instagram 🙄) dat ze er zijn geweest. Om het te kunnen afvinken van de bucket list, ook al boeit het hen niet echt. Klinkt waarschijnlijk heel bourgeoisie dat ik dit zeg. Maar zo het idee dat mensen het gevoel krijgen dat ze op vakantie iets ‘moeten’ bezoeken ook al interesseert hen dat niet vind ik maar stom. Van wie moet dat dan?
Het feit dat je tegenwoordig in geen enkel restaurant meer binnen raakt zonder op voorhand te reserveren. Covid introduceerde voor heel wat zaken reservaties (geldt trouwens ook voor musea en bezienswaardigheden op vakantie) en die zijn gebleven. Daardoor moet je nu precies alles op voorhand plannen. En ik ben wel een planner, maar ik wil soms ook nog eens gewoon wat spontaniteit. ‘Zullen we vandaag een dag daar naartoe gaan en dan daar gaan eten?’ ‘Ah nee, is allebei volzet’. Dat suckt, geef nu toe?
Mensen die met trots aankondigen dat ze ChatGPT gebruikt hebben om iets te schrijven of iets op te zoeken. Je bent niet cool of speciaal meer. Gebruik de tool of gebruik hem niet. Maar smeer dat niet zo constant in mensen hun gezicht, nobody cares.
Bij Leen zie ik regelmatig ‘Dag op dag‘-berichten verschijnen waarbij ze voor een bepaalde dag oude foto’s gaat opzoeken om herinneringen op te halen. Ik heb niet zo’n ingenieus systeem waarbij al mijn foto ingescand en met de juiste datum gelabeld zijn. Ik sync wel alle foto’s die ik met mijn smartphone neem (dat zijn er veel minder dan bij anderen denk ik altijd) meteen met Google Photos. En die app geeft met regelmaat een terugblik. Dus daar wou ik toch eens iets mee doen.
En ooit postte ik al eens een terug in de tijd, dus dit is de tweede editie ;). Doe je gordel vandaag maar opnieuw aan voor een tijdreis. De foto’s dateren telkens van (rond) 20 februari. Ik begin 10 jaar geleden!
10 jaar geleden
Nam ik een filmpje op met een vriendin (die ik nog steeds vaak zie) voor een andere toenmalige vriendin (die ik niet meer zie) die voor een half jaar naar het buitenland ging voor een stage. Ik heb het beeldmateriaal terug gezien en het is zeg maar niet voor publicatie vatbaar :).
9 jaar geleden
Werkte ik als stagiair bij de Dienst Marketing van KU Leuven. En deze foto had ik al in eeuwen niet meer gezien maar geeft een beeld van mijn bureau. Wat rommelig zeg, vandaag is mijn werkplek veel cleaner :).
8 jaar geleden
Werkte ik op mijn volgende stageplaats (tijdens mijn extra studie Belgian Advertising School) voor 20th Century Fox en zag ik in het weekend aan de Kinepolis van Leuven één van onze outdoor bilboards hangen die ik mee had uitgewerkt (of zeg maar geregeld). En dat was ongetwijfeld toch wel een trots momentje.
6 jaar geleden
Waren we met ons webbureau te gast op een boot aan de vaart om na te denken over ons aanbod en wie wij als bedrijf willen zijn. Heel wat kiemen zijn daar toen gezaaid van dingen die we vandaag ook effectief bereikt hebben. Er was ons toen trouwens ontbijt beloofd en er was enkel wortelcake – dat is een van de dingen die ik mij nog herinner :).
5 jaar geleden
Was er enkel nog maar een betonplaat op de plek waar nu mijn huis staat en had het fel geregend zodat alles onder water stond. Wat een gek beeld!
4 jaar geleden
Was ik op de cross van Leuven. Waar een piepjonge Thibau Nys in zijn wereldkampioenentrui als junior won. Ik heb grappig genoeg geen foto’s van wie bij de elite mannen en vrouwen won 😅. De cross van Leuven is een aantal jaar echt een traditie geweest na het WK om als laatste cross naartoe te gaan. Maar door de slechte datum bleven de toppers en dus ook het publiek afwezig waardoor de cross vandaag niet meer bestaat. Heel jammer!
Ook trokken we naar Hasselt waar we street art keken, zoals o.a. dit uiltje van ROA. En dat allemaal enkele weken voor de eerste lockdown, we hadden werkelijk geen idee…
3 jaar geleden
Het was zoeken naar een foto en dus opnieuw eentje van ‘den bouw’. Er was net chape gelegd en de muren waren ‘geplakt’. Verder heb ik in februari 2021 nog één enkele foto van mijn voeten op een yogamat. Het was volop covidtijd en er viel niet veel te doen (je mocht ook niet veel doen). Een heel eenzame periode voor velen denk ik.
2 jaar geleden
James Ensorhuis, Oostende
Had ik een week vakantie en kozen we eindelijk lampen voor het huis. Ook werd de kleurrijke vloer in de traphal gelegd en we gingen naar Oostende om het James Ensorhuis te bezoeken.
1 jaar geleden
Werkte ik een dagje thuis bij Leen en paste ik op de katten van een vriendin die op vakantie was.
Vandaag
Op 20 februari genoot ik van een laatste dag in Parijs. Het was er koud, maar het deed goed om even weg te zijn. We bezochten Le Petit Palais waarvan je hierboven op de foto’s de prachtige binnentuin ziet. En in de namiddag struinden we door Montmartre.
Het moet 2017 geweest zijn toen ik voor de eerste keer in Londen was. Het museum ‘The Wallace Collection’ stond toen al hoog op mijn te bezoeken lijstje. Maar het kwam er niet van, en tijdens de volgende bezoekjes ook niet. Toen we in juni 2023 voor een conferentie voor het werk opnieuw in de Britse hoofdstad waren en we één hele dag hadden om te plannen besloot ik dat het hoog tijd was om er nu toch eens binnen te springen.
The Wallace Collection, in het hart van Marylebone
Het statige Marylebone, net onder Regent’s Park, met zijn chique huizen, dure boetieks, bekend van Baker Street (Sherlock Holmes) en Madame Tussauds. Onbekend terrein voor mij, maar ik vond het er heerlijk om in de straten rond te lopen.
Op naar The Wallace Collection dan maar. Het is een nationaal museum en dus is de permanente collectie gratis te bezoeken. Je hoeft daardoor niet op voorhand te reserveren (tenzij je een tijdelijke expo wil bezoeken). Je vind The Wallace Collection in Hertford House, de vroegere familieresidentie van de markiezen van Hertford. Het is Sir Richard Wallace uit deze familie die alle kunst verzamelde en uiteindelijk ook schonk aan de Britse staat.
Langs de buitenkant is het een statig gebouw, maar eens binnen waan je je in een paleisachtig interieur. Alleen al voor de verschillende kamers is een bezoek de moeite waard.
Er hangt heel wat kunst aan de muren, voornamelijk uit de 17de tot de 19de eeuw. Zo kan je er o.a. Canaletto, Velazquez, Murillo, Rubens en Rembrandt spotten. Maar het is meer dan een kunstenmuseum: je vindt er een hele collectie exotische wapens, prachtig servies en andere decoratieve kunst. Een een mooie binnentuin om iets te drinken.
Eén van de wapenkamers.Deze grote zaal boven is de echte blikvanger van het museum
We pikten ook de drukbezochte tijdelijke expo over honden portretkunst mee. Daarvoor hebben ze beneden aan de binnentuin een extra modern gebouw neergezet. Zeker de moeite om te checken welke expo’s er zijn op het moment dat jij bezoekt. En naar schilderijen van honden kijken was super cute :).
Dit museum moet niet onderdoen voor The National Gallery of de V&A, maar is minder bekend en daarom is het er ook iets rustiger om rond te lopen. Ik had dit meer dan terecht op mijn te bezoeken lijst gezet. Ik vind dit echt een aanrader en het staat bij mij nu zeker in de top 5, misschien zelfs top 3 van Londense favoriete musea. (Mijn andere favorieten zijn The V&A en The National Portrait Gallery).
Daunt books
Vlakbij het museum vind je één van de mooiste boekenwinkelsvan de stad: Daunt Books. Ik was er nog nooit geweest, dus ik vond het fijn om even tussen de rekken te snuisteren. Ze hebben ook een uitgebreide collectie reisboeken die per land gesorteerd staan.
Koffiestop? Saint Espresso zit niet ver van de ingang van Regent’s Park.
Regent’s Park en Primrose Hill
Regent’s Park is voor mij het meest statige park van Londen. En ook enorm groot. Ik ben vooral fan van de inner circle met Queen Mary’s rozentuin en ook wel van het feit dat er altijd bij de minste zon mensen in het gras of op één van de vele bankjes aan het chillen zijn.
Deze keer wilde ik graag helemaal naar de bovenkant van het park om Primrose Hill te beklimmen met een zicht op de skyline van Londen. En dat was een goede keuze, want het uitzicht is er wel degelijk de moeite.
The canal walk
Afdalen deden we via The Canal Walk waarbij we langs het water wandelden. Zo kwamen we uit in Camden, maar daar was het op zaterdag letterlijk over de koppen lopen. Het was me dus veel te druk. We deden dan maar verder met onze Canal Walk tot in King’s Cross.
Coal Drops Yard
In de wijk King’s Cross – die veel meer is dan het treinstation Saint Pancras – vind je Gasholder Park waar industriële gasholders nu omgetoverd zijn tot wooncomplexen en eentje dus ook tot een publiek park.
En ook de gebouwen van Coal Drop’s Yard, vandaag een winkelcentrum, hadden vroeger een industrieel verleden, maar nu kan je er veel hippe winkels en restaurants vinden. Op het grote plein Granary Square zat het vol mensen die van de zon genoten. Wij keken er ook een tijdje naar de mensen en wandelden door Canopy Market, een overdekt marktje waar we churros aten. Om nadien weer de metro naar ons hotel te nemen. En zo kwam er een eind aan een mooie zonnige dag.
Eettips
We verbleven wel langer dan één dag in Londen in 2023, maar deden weinig nieuwe dingen die op ons deze blog hun plekje nog niet hadden. Wel gingen we bij veel nieuwe plekken eten en daar kwamen enkele aanraders uit:
Wie fan is van Mexicaans eten moet absoluut naar Mestizo. Zij zitten een beetje in een buitenwijk naast Camden, maar zijn goed bereikbaar met de metro en het eten is echt wel authentiek. Heel lekker en niet duur.
Pizzafans of fans van het betere Italiaanse eten vinden hun gading bij O’VER, wij gingen naar de kleine vestiging bij Borough Market (je moet wat chance hebben dat er nog een plekje vrij is). Niet goedkoop deze, maar hele lekkere pizza.
Gloria, is één van de Big Mamma Group restaurants in Londen. Deze zit in hartje Shoreditch en heeft een leuke inrichting. De pasta met truffel voor twee personen die ze uit een kaaswiel komen serveren is de moeite. Net als de gigantische desserts. Big Mamma is altijd een goed idee. Reserveren op voorhand ook.
Qua Londense keten ploffen wij vaak neer bij een vestiging van Wahaca (modern Mexicaans streetfood) en Honest burgers. Altijd lekker!
En wat is jouw favoriete plek of eettip in Londen?
WordPress doet deze maand van Bloganuary waarbij ze elke dag een schrijfprompt lanceren die bloggers uit de hele wereld dan beantwoorden. Het is al bijna februari, maar door een beetje gebrek aan andere schrijfinspiratie lijkt het me wel fijn om een paar prompts uit te proberen.
Ik stootte op deze: “Als je kon zorgen dat iets niet was uitgevonden, wat zou dat zijn?”. Een moeilijke vraag, maar wel de moeite om eens over na te denken. Ik beperk me tot materiële uitvindingen. Ik zou natuurlijk willen dat ongelijkheid, ziekte en oorlog nooit zouden zijn ‘uitgevonden’, maar daar gaat het nu niet om.
Dynamiet zou een antwoord kunnen zijn. Of elk ander type wapens. Maar mensen kunnen elkaar kwaad doen met zowat alles. Dus zou dat de wereld echt beter maken?
Chemische drugs is nog zo eentje of tabak – maar opnieuw: verslavende middelen zouden altijd bestaan denk ik? En dat brengt mij bij alcohol. Ik heb zelf geen enkele negatieve ervaring met alcohol (geen verslavingen in de directe kring) en ik drink het zelf amper. Ik heb er ook helemaal niets tegen. Maar we kunnen er niet omheen dat mocht alcohol niet bestaan bepaalde zaken niet zouden gebeuren. Bepaalde verkeersongevallen, bepaalde verkrachtingen, bepaalde geweldplegingen, bepaalde ruzies… En alcohol brengt op zich ook weinig bij.
Alcohol zorgt ook voor weinig directe voordelen. Zouden feestjes echt minder leuk zijn? Zou eten minder goed smaken? Ja, het zou anders zijn, maar daarom niet minder denk ik. Maar alcohol wordt natuurlijk ook gebruikt in de geneeskunde. Ik heb niet genoeg kennis daarvan om te weten of er daarvoor alternatieven bestaan. En er zijn nog wel andere toepassingen ook. Misschien moet alcohol niet on-uitgevonden worden, maar moeten we stoppen met dit op sociaal vlak zo te promoten? Want we weten allemaal dat het eigenlijk niet goed is, toch?
Zijn er dan uitvindingen die mij echt storen? Ik kan even echt op niets komen. Ik lees bij veel mensen dat ze sociale media of de smartphone zouden willen on-uitvinden. Ik snap dat wel, hebben sociale media het leven echt beter gemaakt? Langs de andere kant: die apps van je telefoon wissen is heel gemakkelijk. En die telefoon niet aanraken ook.
Het blijkt toch niet zo’n eenvoudige job, dat on-uitvinden :). Welke uitvinding zou jij willen terugdraaien?
Zoals bijna elk jaar blik ik graag terug op de afgelopen 12 maanden. En 2023 was best een ander jaar. Voor het eerst een jaar zonder coronazorgen of beperkingen, met een verhuis, vele leuke reisjes en ook best wat trouwfeesten. Neem dus een kop thee of koffie erbij want het is een lange post geworden.
Het jaar startte zoals steeds op de Balenberg met de cross. Dit jaar stond Lorena Wiebes, toch een toptalent op de weg, ook aan de start en ik trok een leuke foto van haar die ze nadien op haar eigen Instagramstories repostte.
De eerste week van januari genoot ik eindelijk nog eens van een lijf zonder ziektekiemen en van enkele rustige dagen op kantoor. Verder merk ik aan mijn schrijfsels van toen dat ik best diep zat door de laatste loodjes van de bouw. We waren nog steeds aan het verven en het is raar om foto’s te zien uit die periode. Mijn waterinstallatie en elektriciteit werden goedgekeurd. Met één van de katten ging het allesbehalve goed. Ik schreef ergens nogal desolaat ‘Ik heb al heel de week koud en ben best wel moe’.
Op het werk was er een nieuwjaarsetentje en startte ik met werken op een groot project waarmee ik nog t.e.m. september zou zoet zijn. Ik ging wandelen met vriendinnen in wat lichte sneeuw (dat was ik dus al helemaal vergeten). Ik kocht ook enkele meubelen voor in de woonkamer. Ik ben daarin niet zo moeilijk: ik vind heel veel dingen lelijk waardoor de dingen die ik mooi vind vaak niet met veel zijn en de keuze snel gemaakt is 😅.
Februari
Dagen met een kantoorhondje zijn altijd de beste werkdagen. En ik had het toen wel nodig want ik schreef ‘Waren we al maar twee of drie maand verder’. Ik had geen goede jaarstart en dat merkte ik aan alles. Er werd niet zoveel gelezen, er werd niet veel geblogd. Werken, werken, werken.
P!nk bracht haar nieuwe album ‘Trustfall’ uit en dat bepaalde hier nog maandenlang de nummers waar ik naar luisterde (mijn Spotify wrapped is daardoor nogal saai). Zoals steeds hadden we in februari enkele dagen verlof. Er werd geverfd, gevernist, laminaat gelegd… En we knepen er een dagje tussenuit naar de wellness. Ik paste op de katten van een vriendin en ging ook een dagje thuiswerken bij Leen, dat was opnieuw met kantoorhond en om Firenze al wat te plannen.
Ik eindigde de maand met de woorden ‘Februari zal wel de geschiedenis ingaan als de saaiste maand ooit’. Dat zegt genoeg vrees ik.
Maart
Eindelijk beterschap op komst! Allez ja, de eerste dagen voelde ik mij niet top. Ik schreef op 8 maart dat het sneeuwde en dat was slechts enkele dagen voor het teambuildingsweekend op het werk. Daarvoor was ik al weken druk in de weer. Dit jaar kozen we niet voor georganiseerde activiteiten, maar staken we zelf een De Mol weekend in elkaar met twee groepen die elk een mol hadden die opgespoord moest worden. Er waren verschillende opdrachten waar het in het honderd kon lopen. En dat deed het ook :).
We hadden die ene dag mooi zonnig winterweer.
Uiteindelijk vond in elke groep minstens één iemand de juiste Mol. Dit was het echt leukste weekend dat ik ooit mee in elkaar gestoken heb en ik weet niet of ik dit nog ooit kan evenaren (ben momenteel bezig met het nieuwe weekend en ik heb er dus wel wat moeite mee om even origineel te zijn). Het weekend werd afgesloten met een stevig feestje, maar ik was te moe en kroop op tijd in bed. In tegenstelling tot enkele anderen…
Een kleine week later namen we een filmpje op voor de verjaardag van een collega en dat werd een zotte boel. We gingen ook eens met zijn allen tijdens de middag een kerk bezoeken. Er was een meet-up avond bij ons op kantoor waarbij ik de taak had om te wachten op de pizza, en de pizza liet lang op zich wachten. Je zou het niet zeggen, maar er wordt soms ook nog wel eens gewerkt in ons webbureau hoor. Ik heb een hele toffe en begripvolle werkplek en daarvoor heb ik het laatste jaar alweer vaak mijn pollekes gekust.
Eind maart stond er een week Firenze op de planning. Het weekend ervoor waren we de berging aan het verven en wil ik op een gegeven moment iets van de vloer rapen (zoals je 100 keer doet op een dag). Bij het rechtkomen schiet er iets in mijn rug en ik voelde meteen dat het menens was. Een pijnscheut van jewelste.
Met een tape Voltaren Forte die ik twee keer per dag aan de rug smeerde en veel twijfels vertrok ik dus op citytrip. Uiteindelijk viel het allemaal goed mee en heeft het vele wandelen de genezing van mijn rug versneld denk ik. Iets na Firenze was het kwaaltje verholpen.
En Firenze was echt geweldig: veel kerken, paleizen, zon, ijsjes, lekker eten, aperitivo, tuinen… En geen massadrukte omdat we nog vroeg op het jaar gingen. Wat een fantastische stad met geweldig reisgezelschap!
April
In april stond één woord centraal: verhuizen. We hadden het eerste weekend van mei als deadline gesteld en dus maakten we doorheen de maand het hele huis leeg en werd er veel gepoetst. Ik heb echt amper foto’s van de maand april, behalve van lege kamers en nadien weer volle kamers. Want uiteindelijk konden we verhuizen op 28 april.
Foto van tijdens het verhuisweekend 🙂
Verhuisd betekende geen einde aan alle administratie: wat je allemaal moet bij elkaar zoeken voor het EPC/EPB dossier bracht wel wat stress. Dus daar was ik de rest van mei wel mee zoet.
Mei
Op naar mei dus. De maand van de overgang. Wonen op een nieuwe plek. Voorlopig nog even zonder internet. We gingen nog veel winkelen om spullen te kopen. Ik keek de kroning van Charles III. En het appartement van het lief werd opgekuist en de sleutel officieel overhandigd.
Het lief werkte in 2023 tien jaar bij ons en daarom kreeg ik de leuke taak om als cadeau een reisje in elkaar te steken. Het werden enkele dagen naar Rome en het lief zag zijn verrassing niet meteen aankomen toen we het vierden met alle collega’s :).
Ik nodigde een vriendin uit om alvast samen te koken in het nieuwe huis. Er werd op een zalige lentedag gekubbed (schrijf je dat zo?) en pizza gegeten met de collega’s. Naast een citytrip kreeg het lief voor zijn verjaardag ook een verrassingsdag voor zijn verjaardag. We gingen naar Antwerpen voor het KMSKA, speelden spelletjes bij The Playground en gingen alvast oefenen op Italiaans eten bij Pici – elk excuus is goed ;).
Averbode
Ik maakte mijn kaartjesslinger in huis waarmee ik eindelijk alle op reis verzamelde postkaartjes in de kijker kan hangen. Ondertussen staat er ook een leuke dressoirkast onder. Er was een kleine versie van het dansoptreden, op zoals steeds een snikhete dag dus werd er een ijsje gegeten. Ik ging met vriendinnen wandelen in Averbode en natuurlijk ook een ijsje eten. Er was een afscheidsfeestje op het werk, yoga in de volle zon op ons dakterras en ik ging op pad naar klanten. 2023 was ook het jaar dat ik precies opnieuw wat vaker op de baan was om klanten fysiek te zien.
Juni
Juni dan, een maand waar ik lang naar uitkeek. In juni stond er ongelooflijk veel op de planning. Het eerste weekend trouwde mijn schoonzus. Het was niet met een uitgebreid trouwfeest want de bruid was hoogzwanger, maar het was wel een fijne dag.
Het weekend daarop gingen we quizzen met de collega’s voor het goede doel tijdens de enige hittegolf van het jaar. Het was zo ontzettend warm in die zaal dat ik meerdere keren naar buiten ben moeten gaan om niet flauw te vallen. De hersenen werkten wel nog mee want ons team werd derde. De dag erna ging ik uitblazen in de wellness.
En toen was het tijd voor een hoogdag want na meer dan 10 jaar zag ik P!nk nog eens live aan het werk op Werchter Boutique. De hele show zat echt bangelijk in elkaar. Ze zong een goede mix van oude hits en nieuwe nummers. En hoewel we nog iets dichter hadden willen staan, stonden we echt volop tussen de mensen om van de sfeer te genieten en haar acrobatische acts van redelijk dichtbij te zien. Ondertussen heeft ze aangekondigd in 2024 opnieuw naar België te komen en ook die tickets zijn al op zak. We doen het binnenkort dus gewoon nog eens over.
Het was eigenlijk ook mijn eerste echte keer op de wei van Werchter. Ik kocht speciaal een zonnehoedje omdat het zo warm was. We zagen Ellie Goulding, stonden bijna anderhalf uur aan te schuiven voor eten (niet normaal!) en hadden gelukkig weinig last van de verkeersproblemen omdat we met de fiets gegaan zijn. De dag erop was er TW Classic met The Boss aka Bruce Springsteen en ook daarvoor fietsten we weer naar Werchter om samen met de schoonouders hun jeugdidool aan het werk te zien. We vertrokken wel tijdens de bisnummers, ik was na zo’n festivalweekend heel moe en ik wou nog voldoende fris vertrekken naar Londen.
Want diezelfde week vertrokken het lief en ik voor het werk op conferentie naar Londen om er daarna een weekendje te blijven. Londen is altijd goed, hoe vaak ik er ook kom. We hebben deze keer ook geweldig goed gegeten o.a. bij Gloria van Big Mamma, Mestizo en ‘O VER.
The Wallace CollectionOok The Wallace Collection 🙂
Ik werd verliefd op The Wallace Collection, echt een fantastisch (gratis!) museum en ook The National Portrait Gallery (mijn all-time favoriet) heropende na jaren van restauratie net die week. Het kwam dus bijna op bestelling dat we er binnen liepen. En het was weer van warm, warmst, warmer.
Wie denkt dat Londen altijd grauw en grijs weer geeft, heeft het dus fout. Daarom dat we ook Primrose Hill eindelijk eens beklommen en genoten van een deel van The Canal Walk.
Na Londen organiseerde mijn team de maandelijkse sociale avond nog eens. We speelden board games en kookten een driegangenmenu voor de groep. Ondertussen was mijn schoonzus bevallen en gingen we dus ook een paar dagen op babybezoek. Ik ben nu officieel tante en dichter bij baby’s zal ik in mijn leven niet raken ;).
Juli
In juli begon de wat rustigere periode op het werk met een avond kanoën op de Dijle waarbij ik samen met twee collega’s ook even onverwacht ben gaan zwemmen in de Dijle. Wij hadden een onervaren begeleider die ons op een gegeven moment nogal uitlachte en ik werd daar zo pissig van dat iedereen in de buurt van de Dijle die dag het heeft geweten. Aldus mijn collega’s, want ik weet er zelf niet zoveel meer van 😅. Ik zou iets geroepen hebben over het niet hebben van armspieren toen de begeleider mij vroeg om een zware kano die volstond met water om te draaien. Er wordt nog steeds over die avond gesproken dus het was best legendarisch. Ik vierde in diezelfde periode ook mijn 7de werkverjaardag.
In juli pikte ik nog eens een liveconcert van Stan Van Samang vlakbij huis mee en ging ik met een vriendin naar Beleuvenissen waar we de Oekraïnse band Go A aan het werk zagen. Ik kende ze niet, maar de sfeer was geweldig. Ik ben fan geworden. Thuis kwam er wel wat volk over de vloer: de collega’s kwamen inspecteren en ook voor een andere vriendengroep werd er een housewarming georganiseerd. Al snel stond de nieuwe dressoirkast vol met leuke kaartjes en geschenkjes.
Op de housewarming met collega’s droegen we met vier dezelfde kleur broek en dat moest natuurlijk op foto vastgelegd worden.
Eén van de sociaal moeilijkere momenten was het feit dat ik de vrijgezellen van een van mijn beste vriendinnen heb gemist in juni omdat ik toen in Londen zat. Toen de Doodle kwam, was dat letterlijk het enige weekend dat ik niet kon verzetten en uiteraard lukte net dat weekend voor al de rest wel – typisch 🙈. Ik was hier redelijk triest over, maar bleef niet bij de pakken zitten en bokste twee dagen Parijs in elkaar voor die vriendin. Het voordeel was dat ik quality time met haar kon doorbrengen, het nadeel dat ik de vriendinnengroep nu niet had leren kennen.
Eind juli was het nat, ook in Parijs wisselden zonnige momenten zich af met regenbuien. We hebben twee hele leuke dagen gehad waarbij we vooral de highlights van de stad aandeden. En we gingen helemaal naar de top van de Montparnasse toren, een letterlijk hoogtepunt!
Augustus
Begin augustus slaagde ik er opnieuw in om een kwaaltje bijna mijn vakantie te laten verstoren. Ik werkte de eerste twee weken nog en bij het terugkeren van een klantenmeeting naar kantoor verzwikte ik mijn enkel. Zo erg dat ik zelfs niet meteen recht kon staan en nog wel een kwartier op de stoep heb gezeten. Na een hele dag rond peddelen op één been, stond mijn voet goed dik en ik lag het weekend daarna op de zetel met mijn been omhoog.
Je kan het al raden: een week later ging het gelukkig net op tijd beter. Ik ging eten met mijn dansgroepje en danste de pannen van het dak op het vat (noemen jullie een fuif onder vrienden ook zo?) van een vriendin die 30 werd (dezelfde van Parijs, zoveel vrienden heb ik nu ook weer niet). Op één been weliswaar, want ik durfde nog niet alles met mijn enkel. Het was echt een zalig feestje!
Half augustus vertrokken we op zomervakantie naar Ierland. We sliepen twee nachten in Dublin waarin we een stukje van de stad zagen en een daguitstap naar de kliffen van Howth deden. Het was onverwacht zonnig weer, en hoewel Dublin niet helemaal mijn stad bleek hebben we toch genoten (en heel goed gegeten, dat ook).
Daarna reisden we verder naar Belfast in Noord-Ierland. We deden daguitstappen naar Hillsborough Castle (in de regen) en The Causeway Coast (afgewisseld regen met zon) en werden verliefd op de stad. Belfast is rauw, guur en heeft een woelige geschiedenis met nog steeds een ‘vredesmuur’ in het armste deel van de stad die protestanten en katholieken van elkaar scheidt omdat ze niet kunnen samenleven.
Peacewall
Maar Belfast is ook hip en trendy. Met leuke restaurants, smalle straten, opkomende musea en een jaarlijkse street art festival. Een heel diverse stad dus. We sliepen er 5 nachten en ik wil er ooit heel graag naar terug.
Terug thuis stonden er nog enkele dagen vakantie op het programma. We werden wat verkouden, gingen naar de wellness, naar het legermuseum in Brussel én naar twee trouwfeesten op één dag. Op mijn 30ste verjaardag dan nog. Ik heb zelf dus geen feestje moeten geven :). Twee collega’s uit mijn team trouwden op mijn verjaardag en we gingen eten bij de ene en dansen bij de andere. Tot half 6. Dan weet je dat het goed was. En dan wordt je nadien natuurlijk terug ziek. Het begin van veel sukkelen met de gezondheid dit najaar.
Legermuseum, BrusselNog meer Belfast <3
September
Begin september hadden we meteen nog een dag vakantie ingepland omdat de tijdrit van de Simac Ladies Tour naar Leuven kwam. Het was een van de laatste wedstrijden van Annemiek Van Vleuten en dat kon ik als grote fan niet missen. Het was de eerste keer dat ik een tijdrit live meemaakte. Lotte Kopecky won en we hadden een fijne dag.
We gingen een kostuum kopen voor het lief, waren stand-by voor een klant, genoten van het mooie weer en deden een proefles koppeldans. Uiteindelijk schreven we niet in omdat de dag in de week niet zo handig is. De gewone danslessen waren ondertussen wel weer begonnen.
Dzia in Lier
We trokken een dag naar Lier, waar niet zo veel te zien bleek, maar we waren er even tussenuit. In de week erna trok ik met een collega naar Wenen voor een potentieel groot nieuw project. We doen dat normaal nooit, meetings in het buitenland. Praktische haalbaarheid en duurzaamheid zijn daarvoor de belangrijkste redenen. Maar nu was het toch eens nodig. We vlogen ’s avonds heen en de namiddag erop al terug. En ik vond dat redelijk bizar om eens te doen.
Het was voor een lange meeting dus veel van Wenen heb ik niet gezien (ondanks dat het er prachtig weer was). De avond dat we er waren, zijn we uiteraard wel schnitzel gaan eten. En ik kreeg typisch Weense koekjes van Manner mee en kocht op de luchthaven een Almdudler om toch wat in de sfeer te blijven.
De week erna viel de wereld even op mijn kop (ik wijd er verder niet over uit). Ik zei wat sociale dingen af en sleepte mij nog wel naar een kwartaalmeeting op het werk (waarvan ik mij nog amper iets herinner). Leen kwam iets eten, hoera. En ik eindige de maand met de woorden ‘Ik moet loslaten wat niet te controleren valt en kan de problemen van anderen en de wereld niet oplossen’. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds waar ik probeer aan te denken. Kopzorgen zouden er nog wel een paar weken zijn, dus dat moest ik accepteren.
Oktober
Oktober voelde een beetje als een nieuwe lei. Ik gingen eten met de vrijgezellen groep, om toch iedereen wat te leren, want de trouw stond deze maand op het programma. Eerst was er nog een andere trouw met een dansfeest. Nadat ik begin oktober ergens was wakker geworden met overal pijn en lichte koorts, die na een dag vreemd genoeg weer weg was, was het lief nu ook serieus ziek. Dus ging ik alleen met vrienden naar het dansfeest, waar echt zalige feestmuziek werd gedraaid – maar door de vele ziektekiemen bleven we ook niet te lang.
We gingen bijlwerpen met het werk (ik heb er geen talent voor). Ik begon het koken in mijn eigen huisje stilaan onder de knie te krijgen en met plezier te doen.
Gnocchi met hemelse prei van mme Zsazsa
En toen was het tijd voor het huwelijk van mijn vriendin. Het waren twee perfecte warme dagen met veel liefde 💛. Ik heb een eigen tekst voorgelezen en met de vriendinnen zongen we een zelfgeschreven liedje. En het dansfeest was uiteraard zeer leuk. Een herinnering die ik nog lang zal koesteren.
November
Uiteraard werd ik ziek na de trouw. Dat was al de derde of vierde keer in het najaar en ik was het allemaal grondig beu. Mijn lijf heeft het afgelopen jaar iets te vaak stop gezegd, ook al doe ik het rustig aan. Ik had dat gevoel bij veel mensen trouwens, na covid hebben de ziektekiemen het precies terug makkelijker om ons te bereiken (ik ben tijdens covid nooit ziek geweest dus mijn immuniteit heeft wat minder hard moeten werken toen?).
Het lief haalde zijn rijbewijs. Ik ging op bezoek bij een klant in Antwerpen en kreeg onverwacht een rondleiding in het Paleis op de Meir. Ik kocht ook een dikker dekbed en eindelijk een kussen voor de kussensloop met een vos die ik in Belfast had gekocht 😍.
Paleis op de Meir
En toen was het tijd voor onze trip naar Rome. We konden allebei wel wat zonneschijn gebruiken want het weer in november was opnieuw nat en donker. En het mooie weer was in Italië wel degelijk van de partij.
Mooiste zicht in Rome ❤️
We deden uiteraard het Colosseum, het pantheon, de Trevifontein, honderden kerken (of zo leek het) en gingen naar het Sint-Pietersplein. We bezochten enkele musea en boekten een rondleiding in het Domus Aurea, het gouden huis van Nero dat ondergronds is terug gevonden. En dat was echt een fantastische ervaring. Ik vond dit echt geweldig, en niet alleen omdat ik een ex-Latinist ben. Dikke aanrader!
Rome is zo’n diverse fantastische stad. Ook al is het er altijd druk. Het eten is er lekker en de mensen zijn er chill. Oh en ijsjes. Veel ijsjes. Je wandelt er op en dag wel wat af, het is een echt openluchtmuseum. Dus de voeten waren na vier dagen wel heel moe en niet alleen de voeten :).
We hebben bij deze besloten om elk jaar in november of toch in de winter een tripje naar het zuiden van Europa te maken. Het is gewoon zo fijn om er even tussenuit te zijn. Een mentale opkikker en het voordeel is dat je die zuiderse steden niet in volle hitte en drukte van het hoogseizoen bezoekt.
We waren net op tijd terug voor een teamdag op het werk. Waar ook een dansfeest ’s avonds aan gekoppeld werd. We begonnen vroeg (vlak na de werkdag om 17u) waardoor we allemaal op donderdag (!) nog redelijk op tijd in bed lagen, de een al wat nuchterder dan de ander. Ik zat in de eerste categorie, het lief misschien in de tweede 😅. Ik heb dit jaar best veel kunnen dansen op feestjes en ik wist eigenlijk niet hoe hard ik dat gemist had tijdens die triestige coronajaren.
December
In december lonkte een lege sociale agenda en dus besloot ik wel bewust wat meer te plannen. Zo gingen we naar (un)holy light in Leuven, waar ze ieder jaar rond kerst een zestal kunstenaars lichtinstallaties laten maken. Het zijn wat weinig dingen om echt avondvullend te zijn, maar het was wel weer mooi uitgewerkt allemaal. Je komt zo toch altijd op locaties die anders gesloten zijn.
Het weekend erop gingen we naar de cross, en dat was nog maar de eerste keer van het seizoen. In Herentals maakte Mathieu Van Der Poel opnieuw zijn opwachting. Met ook Fem Van Empel aan de start zagen we dus een dubbele regenboog.
Naar kerst toe kreeg ik altijd meer stress. Maar toch werd ik deze keer nog niet ziek (ik maak mezelf wijs dat dat komt omdat ik elke dag een goede portie vitamine D neem). Op het werk moest er nog wat afgewerkt worden, was er een leuk kerstfeestje met een secret santa en te veel eten. En een ludieke laatste dag met weinig volk op kantoor.
Kerstsfeer op kantoor
De kerstfeesten zijn nooit mijn ding, dus ik ben blij dat ze achter mij liggen. Ook al kreeg ik hele leuke cadeaus, mijn maag was nadien een paar dagen overhoop en ik was zoals ieder jaar fameus overprikkeld.
Ondertussen is het jaar geëindigd met opnieuw wat minder fijn nieuws: mijn grootmoeder is overleden op een gezegende leeftijd. Dus eindigde 2023 met veel dingen regelen en is het nieuwe jaar gestart met een begrafenis. Oudjaar was rustig met lekker eten onder ons twee. Door de heisa van de laatste week, vierden we onze jubilee niet echt. Maar ondertussen zijn we alweer 6 jaar samen en wonen we langer dan een half jaar in ons huis.
En zo zijn we aan het einde van een zeer lange blogpost met een overzicht van 2023. Ik weet zelf niet goed hoe ik het jaar moet samenvatten. In vergelijking met de bouw- en coronajaren was het een jaar met veel sociale activiteiten en reisjes. We hebben veel meer dingen gedaan. Tegelijk waren er toch ook best wat moeilijke momenten en miserie die voor veel stress zorgden, werd ik vaak ziek en zat er soms niet veel anders op dan dagen in de zetel door te brengen. Op het werk was het een redelijk normaal, stabiel jaar en gelukkig zijn veel vrienden en familie van veel miserie gespaard gebleven wat de afgelopen jaren wel eens anders was.
Ups en downs zeker, zoals bij iedereen vermoed ik. Hoe was jouw jaar?
Ik heb wel vaker last van de zogenaamde winterdip. Sommige jaren lijkt het zelfs meer op een winterdepressie. Ik heb snel last van een gebrek aan (zon)licht en ben vaak moe van ’s morgens tot ’s avonds. Ik heb nog nooit echt het recept gevonden om daar mee om te gaan. En ik heb ergens een vage droom om ooit te gaan overwinteren in het zuiden van Europa.
Deze winter lijkt het alsof wel heel veel mensen er last van hebben. Ik hoor veel meer gezucht, gehoest en gegeeuw rondom mij dan normaal. Zijn het de dagen vol regen? Is er nog minder licht dan andere winters? We zitten allemaal samen in een winterdip en dus hangen we kerstlichtjes in de hoop dat die ons gemoed verbeteren.
Ik las ooit ergens dat in de middeleeuwen de monniken – die ook ’s nachts opstonden om te bidden en dus eigenlijk niet zoveel slaap hadden – in de winter een uur langer sliepen dan in de zomer. Het ochtendgebed was een uur later. En eigenlijk vind ik dat briljant. Leven volgens het ritme van de zon, van de seizoenen. Pas wakker worden met het licht?
En dat terwijl wij in de winter even vroeg in de auto of op een trein kruipen op weg naar kantoor. Of dik ingepakt op de fiets. Of half slaperig, net het bed uit, achter je thuiswerkbureau. Zo’n extra uur slaap voor iedereen, dat zou pas een kerstcadeau zijn denk ik dan.
In augustus 2022 trokken het lief en ik voor 6 dagen naar Spaans baskenland. We verbleven in de bruisende stad Bilbao om gezapig te citytrippen en combineerden dit met uitstappen naar San Sebastian en de kasteelrots San Juan de Gaztelagutxe.
Na een uitstap naar San Sebastian moesten we nog één wijk verkennen in Bilbao: Abando. Deze wijk stond lang in het teken van industrie, maar vandaag staat het Guggenheim museum er -letterlijk- te blinken aan de oever van de Nervion. Het is daardoor de hotspot van de stad. Het kan snel verkeren!
We begonnen de wandeling in een woonwijk in de jardines de Albia, een rustig park met palmbomen in het midden van de stad. Het is aan dit pleintje dat je het befaamde Café Iruna vind – waar je ’s middags en ’s avonds pintxos kan komen snoepen. Al mijn favoriete eetplekjes in Bilbao vind je trouwens in deze post.
Jardines de AlbiaStatige herenhuizen in deze wijk
Bij een heropwaardering van een oude industriële wijk hoort vaak moderne architectuur die niet altijd in dank wordt afgenomen door de lokale bevolking. De nieuwe voetgangersburg over de Nervion is daar ook een voorbeeld van. De Zubizuri – wat Baskisch is voor witte brug – wordt bij regenval al eens wat te glad. De brug is van de hand van Santiago Calatrava en door zijn witte uiterlijk niet makkelijk op foto te krijgen.
Ik vind het een pareltje van een brug – deed me wat denken aan het wetenschapspark in Valencia. ’s Avonds is de brug ook mooi verlicht – maar dat is nog moeilijker op foto te krijgen.
Ik heb wel iets met bruggen, maar we moesten ook wel echt aan de overkant raken want daar kan je naar het mooiste uitzichtpunt van de stad. De monte Artxanda ligt op bijna 300m hoogte. Je kan dat te voet te doen, maar dat hoeft gelukkig niet :).
Al 100 jaar kan je de funicular de Artxanda nemen, een kleine kabeltrein. Een retour kost 3,60 euro per persoon en het is een belevenis op zich als je het treintje de steile berg ziet op- en afgaan.
Boven geniet je van een prachtig uitzicht over de hele stad. Er is een mooi aangelegd park en je kan poseren voor de rode Bilbaoletters die de afspanning vormen.
Het prachtige uitzicht op casco viejo en de heuvels in de verte.
Weer beneden neem je opnieuw de zubizuri om zo tot aan het Guggenheim en de felrode ‘Le salve’ brug te wandelen. Je hebt vanop de hoger gelegen brug een mooi uitzicht op het Guggenheim gebouw.
Le salve
En dan het Guggenheim zelf. Het is dé reden dat Bilbao een citytripbestemming is geworden. Het is een van de drie officiële Peggy Guggenheim musea en die van Bilbao werd geopend in 1997. Het gaf een heuse culturele impuls aan de stad. Het ontwerp is van de architect Frank Owen Gehry. Het is een gebouw in de stijl van ‘deconstructivisme’ – wat georganiseerde chaos wil uitstralen blijkbaar – gemaakt uit glas en titanium.
Het gebouw alleen al is een trekpleister! Het titanium zorgt voor een voortdurende glinstering van het gebouw – zon of geen zon.
Maar het museum wil natuurlijk vooral kunst toegankelijk maken en daarom staan er ook een aantal werken rond het gebouw, die je gratis kan bekijken.
‘Maman’ ‘Tall Tree & The Eye’.
Zo vind je er een reuzegrote spin ‘Maman’ van Louise Bourgeois, ‘Tall Tree & The Eye’ dat 73 metalen bollen telt van Anish Kapoor. En mijn persoonlijke favoriet: ‘Puppy’ van Jef Koons, een immense grote puppy opgetrokken uit bloemen.
Uiteraard bezochten wij ook het museum zelf. Een ticket kost 16 euro per persoon en dan kan je alle expo’s zien in het gebouw.
Op de benedenverdieping is er plek voor een meer permanente collectie, waarvan ‘The matter of time’ van Richard Serra het bekendste werk is. De immense stalen constructies geven een soort bevangen gevoel.
The matter of timeTulips, ook van Jeff Koons
In die zaal werd me al meteen duidelijk dat het druk was binnen in het museum. Het liep er ook vol met krijsende kinderen en gewoon heel veel mensen die niet vaak in een museum te vinden zijn. Ook dat is het Guggenheim effect.
Op de tweede verdieping is een tijdelijke expo. Toen wij er waren ging het over de geschiedenis van de auto, waardoor er heel wat zeldzame auto’s in de zalen stonden. Geflankeerd door kunstwerken aan de muren. Ook hier: doordat het om auto’s ging leek het soms wel een speeltuin. Maar ik zag ook wel een aantal leuke dingen. Het is een heel toegankelijke expo, maar daardoor ook niet zo inspirerend .
Op de bovenste verdieping hangt de moderne kunst. Werken van o.a. Richter, Rothko en Warhol versieren de muren.
Je merkt dat het er meteen iets rustiger is – zo toegankelijk is moderne kunst dan weer niet als je ook gewoon auto’s kan kijken. De collectie kunst die er hing was kleiner dan ik had verwacht. Het gebouw is wel de hele tijd prachtig om door te lopen.
Ik vond het Guggenheim een beleving op zich, maar er waren voor mij wat te veel prikkels. Ik word in een museum liever geprikkeld door de kunst op zich, dan door de andere mensen. Ik zou dus betalen om op een ‘kindvrij’ moment te kunnen komen.
Het Guggenheim is een instituut op zichzelf en ik vond het heel fijn om er geweest te zijn. Het is iets dat je in Bilbao niet kan overslaan. Wil je een rustiger museum? Trek dan naar het Museum voor Schone Kunsten iets verderop.
Aan de achterzijde van het museum spuiten ze soms rook de lucht in en ook ’s avonds is het mooi verlicht. Wij passeerden er dus wel meerdere keren. Hoe vaker ik er kwam, hoe meer ik het gebouw begon te appreciëren.
En zo zagen we alle bekende plekken van de stad, hoog tijd om ook eens buiten de stad te trekken, maar daarover een volgende keer meer :).
Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.
Eén traan voor de wereld Eén voor alle kinderen, mannen en vrouwen in Gaza Eén traan voor alle slachtoffers van antisemitisme Eén traan voor alle mensen geraakt door racisme Eén traan voor Oekraïne Eén traan voor iedereen die zijn leven weer bij elkaar moet rapen na een natuurramp Eén traan voor alle vrouwen die slachtoffer zijn geworden van femicide Eén traan voor iedereen die in de supermarkt niet langer kan kopen wat die wil Eén traan voor iedereen die vergeten wordt
Waar het hart van vol is, loopt de mond van over – of dat zegt men al eens. Maar mijn pen loopt niet bepaald over deze periode. De aandachtige lezer heeft al gemerkt dat er vooral reisverslagjes online komen – die zijn al geschreven of zijn nog relatief makkelijk om te schrijven voor mij. Mijn hoofd zit namelijk best vol met vanalles, maar toch slaag ik er niet in om dat hier te uiten.
En de tijd is genadeloos. De wereld staat in brand. Mijn leven heeft ook even op zijn kop gestaan. Op één dag was het plots geen 30 graden meer, maar 12 en regen. Het crossseizoen is nu echt begonnen. Sinterklaas maakt bijna zijn intrede. Het is alsof de klok sneller is beginnen tikken zonder dat ik het getik hoor.
En dus gaan we in stilaan in wintermodus. De dekentjes zijn uit de kast gehaald, de verwarming is opgezet en de eerste jeansbroek bevat al een gat (dat wordt shoppen geblazen). Binnenkort nog even het zuiden op zoeken in Rome en dan staat Mariah Carey alweer te wachten om haar grootste hit te zingen.
En zo tikt de klok verder, maar deze keer ga ik proberen luisteren. Alles heeft zijn tijd. Ook de winter die voor de deur staat. Met voldoende rust en mildheid – en een extra dosis vitaminen – moet dat wel lukken. En wie weet, pen ik dan hier wel wat vaker opnieuw mijn gedachten neer.
Zijn er trouwens zaken waar jullie nog graag over zouden lezen? Inspireer mij :).
En plots zijn we september. Het is belachelijk hoe snel deze zomer (en daar tel ik juni graag bij) voorbij is gevlogen. De eerste zomer in vijf jaar die niet in teken stond van bouwen. Een zomer met dus best wat sociale activiteiten en jammer genoeg ook best wat regen. Het leek me leuk om even terug te blikken, want ik heb veel fijne momenten achter de rug die hier nog niet zijn gepasseerd.
Juni
Begin juni waren woonden we één maand in ons nieuwe huis. Dit zorgde voor nog best wat administratie met EPB en ventilatiekeuring, kadastraal inkomen aanvragen etc. Ik had het nog moeilijk met de overgang maar begon wel al plannen te maken.
Tijdens het eerste weekend van juni trouwde mijn schoonzus, een dag waarop ik geen foto’s heb gemaakt zo blijkt. In die periode switchte ik ook naar een nieuwe telefoon, misschien daarmee :). Ik trok in het bloedhete tweede weekend met een aantal collega’s naar een quiz voor het goede doel. Het was een toffe en zweterige avond. Mijn team werd derde, de andere Statikteams bezetten mee plaats 2 tot 5. We waren goed aanwezig en dat deed onze collega die mee organiseerde duidelijk veel deugd.
Hoogtepunt van juni was het dubbele Werchterweekend met Werchter Boutique en Classic. Ik ben eigenlijk nooit een festivalmens geweest. De gewone Rock Werchter zegt me al jaren niets meer. Maar nu kwam mijn all-time favorite artiest P!nk headlinen op Boutique. Het was nog maar de tweede keer dat ik haar live aan het werk zag en het was GE-WEL-DIG. De setlist zat goed in elkaar en was een goede mix van hits en toch ook wat nieuwe songs. Waanzinnig.
Bij Bruce stonden we pak verder van het podium 😀
De dag erna trokken we opnieuw naar de wei met de schoonouders voor Bruce Springsteen. We vertrokken wel al tijdens de bisnummers omdat we geen zin hadden in file aan de fietsenstalling en ik nog best moe was van de dag ervoor.
In diezelfde week vertrokken het lief en ik voor het werk naar Londen. We gingen twee dagen inspiratie tanken op een conferentie (UX Londen) en hebben er dan nog een weekend aan vast gebreid. Het was warm in Londen, net als het jaar daarvoor, en het maakt de stad nog fijner dan die anders al is. Londen verveelt nooit.
Eten bij Gloria
We gingen eten bij Gloria – wat al lang op de lijst stond. Wandelden op onze vrije avonden door de bekende delen van de Britse hoofdstad om dan op zaterdag Marylebone en King’s Cross wat te verkennen. Hoogtepunten waren ons bezoek aan The Wallace Collection – wat een tof museum! – en het uitzicht vanaf Primrose Hill. Gek eigenlijk dat ik daar nog nooit geweest was.
Primrose HillThe Wallace Collection
Amai, Londen lijkt alweer eeuwen geleden, maar deze foto’s doen me terug dromen van een volgend bezoek.
Na Londen organiseerde mijn team de maandelijkse sociale avond nog eens. We speelden board games en kookten een driegangenmenu voor de groep. Op één of andere manier is er altijd veel en goed eten als wij organiseren :D.
Juli
In juli werkte ik traditioneel door, terwijl de eerste collega’s op verlof vertrokken. Ik gaf een fijne opleiding aan een leuke klant in Brussel en die avond gingen we ook kanoën op de Dijle in Leuven. Dat was een hele beleving want in tegenstelling tot een kajak, die redelijk stabiel zijn, is een kano dat niet. We zaten met drie in een kano en hoe dichter bij Leuven, hoe complexer het parcours om daar te raken. Wij kieperden dus om en hebben regelmatig vast gezeten in de struiken of op kapotte fietsen – lang leve Leuven.
De begeleiding was jammer genoeg niet zo top, dus ik was redelijk ambetant tegen het einde van de tocht (en de begeleider had dat wel door vrees ik 🫣). Maar we praten nog steeds over deze avond, dus het was wel memorabel 😅.
In juli pikte ik ook nog eens een liveconcert van Stan Van Samang vlakbij huis mee en ging ik met een vriendin naar Beleuvenissen waar we de Oekraïnse band Go A aan het werk zagen. Ik kende ze niet, maar de sfeer was geweldig. Ik ben fan geworden.
Er kwamen vrienden langs om het huis te bekijken. En ook de collega’s waren een avond van de partij om alles te inspecteren 😁. We bleven op een random zomeravond na het werk wat langer hangen op ons dakterras met de ‘harde kern’ en een paar glazen cava. De coronajaren voelden plots al een eeuwigheid voorbij. Ondertussen reden de dames een geweldige Tour De France femmes die ik zeer actief volgde.
Het laatste weekend van juli stond ik om 5u op om de Thalys naar Parijs te nemen. Ik had de vrijgezellen van één van mijn beste vriendinnen gemist omdat ik toen in Londen zat. En dus gingen we als alternatief naar Parijs. Ook niet slecht hé.
Jardin du Palais Royal
Bovenstaande foto’s zijn op dezelfde dag getrokken en illustreren hoe’n vreemd weer het was. Hevige regenbuien terwijl het wel 20 graden was en dus wanneer het niet regende was het warm in de zon.
Het hoogtepunt was redelijk letterlijk ons avondlijk bezoek aan de Montparnasse toren met een prachtig uitzicht over ‘De Lichtstad’.
Op onze tweede dag trokken we o.a. naar de jardin Du Luxembourg, het pantheon, de grote moskee en eindigen deden we in Montmartre. Ik ga hier sowieso nog wel eens iets aparts over schrijven denk ik.
Grote moskee, ParijsMontmartre
Augustus
Ondertussen was het weer in België op zijn zachtst gezegd herfstig te noemen met ellenlange regendagen. De eerste twee weken van deze maand bleven we werken – ik was het ondertussen goed beu want het was te rustig naar mijn goesting. Op weg van een klantenmeeting terug naar kantoor verzwikte ik dan ook nog eens mijn enkel. Redelijk serieus want op het einde van de dag was die flink gezwollen. Ik heb daarna enkele dagen op de zetel doorgebracht en vreesde voor onze vakantie.
Gelukkig kwam mijn voet helemaal in orde tegen dat ik mijn out of office kon aanzetten. We gingen uiteten met ons dansgroepje en ik trok naar het verjaardagsfeestje van de vriendin waarmee ik naar Parijs was geweest. Dansen tot een kot in de nacht lukte ondertussen met de voet, al sprong ik nog op één been voor de zekerheid 😅. Ook weer geen foto’s van die avond, maar amai – het was zalig!
DublinHowth cliff walk
En dan was het eindelijk tijd voor onze vakantie naar Ierland en Noord-Ierland. We verbleven twee nachten in Dublin en vijf nachten in Belfast. Dat hadden we goed ingeschat want hoewel Dublin mooie plekken heeft, voelde ik er de vibe niet. We gingen er wel wandelen aan de kust, wat heel mooi was. In Belfast voelde ik me wel meteen thuis. Ook vanuit die stad deden we enkele toffe uitstappen.
In Balintoy aan de Causeway coast van Noord-Ierland
Belfast had gewoon die vibe die ik graag heb in een stad. Niet op en top toeristisch, leuke hippe eetplekken, veel street art en een aantal toffe plekken met geschiedenis, architectuur en een musea. Na 7 dagen citytrippen en wandelen langs kusten met dagen van gemiddeld 22.000 stappen was mijn kaars wel uit. We kwamen beiden thuis met een beginnende verkoudheid die nog steeds niet helemaal achter de rug is.
Zoals verwacht bleken Ierland en het Noorden mijn ding. En geen zotte temperaturen zoals in het zuiden van Europa op dat moment. We hadden een paar dagen met regen, en gelukkig vaker zon en droog. Verslagjes komen er zeker nog aan.
In mijn sas in Belfast
De laatste dagen vakantie werden thuis doorgebracht. We gingen nog een dag naar de sauna, trokken naar Brussel voor een bezoek aan het legermuseum (met de Museumpas) en geweldige pizza bij La Pizza è Bella (verkozen tot 5de beste pizza van Europa, de niet zo vriendelijke bediening moet je er dan maar bijnemen).
Het legermuseum deden we vooral omdat ze onlangs hun zalen met harnassen en historische objecten hadden vernieuwd – en tja, ik ben fan van harnassen 🙈. De andere zalen zijn nog veel meer zoals vroeger en onder constructie. Er is dus nog wat werk aan de winkel om het te moderniseren. Maar ze komen er wel.
Legermuseum, Brussel
Op mijn 30ste verjaardag deed ik tijdens de dag niet bijster veel want ’s avonds werd ik verwacht op twee trouwfeesten. Twee collega’s uit mijn team trouwden per ongeluk op dezelfde dag (wat dus ook nog eens mijn verjaardag was). Ik ging met ons team eten bij de ene en dansen bij de andere. Het werd half zes voor ik in bed lag en was dus een geweldige avond – waar geen foto’s van zijn want ik was te druk bezig met dansen.
En zo was deze mooie zomer weer voorbij. Ik hoop stiekem nog op een Indian Summer want heel veel zon heb ik niet kunnen meepikken. Maar het is wat het is. Dit najaar staan er minder grote plannen op de agenda. September is veel rustiger en hoop ik te gebruiken om toch nog wat klusjes in huis te doen (en eerst van die mottige verkoudheid af te geraken). In oktober hebben we twee trouwfeesten van vrienden en in november trekken we naar Rome. Genoeg om naar uit te kijken dus.
Ik ben een trouwe fan van Flow Magazine, al loop ik gemiddeld enkele edities achter met lezen – alleen daarvoor zou een extra week vakantie al handig zijn. Een vaste rubriek is dat ze in elk nummer minstens één portret brengen van een bekend persoon – vaak een vrouw. Soms is de persoon in kwestie al overleden – soms vertelt ze zelf haar verhaal. Het gaat vaak om vrouwelijke schrijfsters, filosofen of kunstenaars. Om voorvechters. Om vrouwen die leefden in een tijd dat ze moeilijk konden zijn wie ze waren en die daardoor opvielen.
Los van een vaak moeilijke jeugd en dus heel wat uitdagingen tijdens hun leven om taboes en mannelijke patronen te doorbreken, merk ik dat die vrouwen zelden een gewoon, ordinair leven leiden. Zeker op vlak van de liefde. Heel vaak hebben deze vrouwen meerdere mannen in hun leven gekend – mannen die veel ouder of net veel jonger waren dan hen, slechte mannen, vluchtige mannen… Ze hebben ook vaak geen gemakkelijke band met hun kind(eren). Om van alcohol-, drugsproblemen of depressies nog maar te zwijgen.
Natuurlijk is het minder boeiend om een portret te brengen van een vrouw die gelukkig getrouwd is gebleven met twee kinderen en binnen dat typische plaatje haar stempel op de wereld heeft gedrukt – het is net vaak het punt dat deze vrouwen de typische patronen proberen doorbreken. Creativiteit en innovatie komt meestal voort uit felle emoties: hevige liefde, intens verdriet of andere problemen. Kunst ontspringt net op die felle momenten.
Maar het maakt dat er weinig is om jaloers op te zijn. Deze vrouwen hebben zelden een gemakkelijk leven. En hoe hard ik soms ook de wereld zou willen helpen veranderen – ik weet niet of ik mijn ordinair en in vergelijking eerder simpel leven daarvoor aan de kant zou willen schuiven. Ook al hebben we veel te danken aan zij die dat wel hebben gedaan.
Heavy is the heart that wears the crown – dat geldt jammer genoeg ook voor veel beroemdheden of bekende artiesten.
Ik dacht altijd dat het begrip ‘kwakkelzomer’ dialect moest zijn, maar toen ik op verschillende nieuwssites kwakkelweer en kwakkelzomer tegenkwam twijfelde ik daar plots aan. De Van Dale schept duidelijkheid:
kwak·ke·len (kwakkelde, heeft gekwakkeld) 1 een slechte tijd doormaken; = sukkelen 2 afwisselend vriezen en dooien 3 vaak een (lichte) ziekte hebben
Niets dialect dus. Het is effectief kwakkelweer geweest de afgelopen weken. En samen met weer kwakkelde ik mee. Mijn humeur ging op en neer, net als mijn goesting. Ik had een aantal productieve dagen op het werk en een aantal ontzettend onproductieve dagen wegens de jaarlijkse zomerrust. Mijn gezondheid kwakkelt ook mee. Van energieke dagen naar keelpijn, moeheid en weer terug.
Toen ik anderhalve week geleden mijn voet verstuikte en een dikke twee dagen op de bank moest doorbrengen met zicht op de aanhoudende regen was het vat vol. Ik had er genoeg van. Is dit nu de eerste vrije zomer na 5 jaar bouwen?
Ik heb het even gehad met dat kwakkelen. Met dat aanhoudende op en neer, met dat sukkelen. Ook al is het misschien wel de samenvatting van het leven – de ene dag gaat het goed, de andere wat slechter. Ook al is het mentaal best vermoeiend om op die slechte dagen te relativeren, het deed me allemaal wat denken aan dat kinderliedje dat we zongen wanneer er gewandeld moest worden. ‘Zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kilometer.’ Vooruit gaan (al is het op één been 😅) en positief denken (alweer een dag dichter bij de zon), daar draait het toch om?
Ik kwakkel dit weekend mijn vakantie in – gelukkig ondertussen terug op twee voeten. En je raadt het nooit: terwijl hier in België de zon gaat schijnen, blijft het kwakkelweer in Ierland. Maar ach, ook dat kwakkelen went op den duur, toch?
En hoewel het Belgische weer ons deze zomer anders heeft willen doen geloven: het regent zo goed als nergens de volledige dag. Het is aan ons om de zon tussen de wolken op te merken.
Ben jij blij met de terugkeer van de zon? Heb je nog vakantie in het vooruitzicht?
Deze zomer word ik 30. En hoewel ik het ergens wel moeilijk vind om te beseffen dat ik niet langer een twintiger ben, is het natuurlijk onvermijdelijk. Ouder worden hoort bij het leven.
En je jaren ’20 zijn een tijd van zoeken, veel nieuwe ervaringen, jezelf tegenkomen… Dat bewijzen de vele blogs die ik hier in de loop der tijd heb neergepend 😅. Het was niet altijd makkelijk en het zal er ook zeker niet eenvoudiger op worden als dertiger. Ik heb daarom eens een poging gedaan om 30 inzichten op te schrijven die ik wil meenemen naar de jaren achter voordeur 3.
30 lessen of inzichten die mij hebben geholpen of nog steeds helpen. Het zijn dus persoonlijke dingen. Het kan zijn dat jij ze onzin vindt, of er niets aan hebt. Ik doe ook maar wat. En ik beweer hier niet de waarheid te spreken.
Misschien heb je er dus iets aan, misschien helemaal niets. Om te vermijden dat dit een gigantische post zou worden heb ik ze opsplitst in drie delen. Ik heb ze trouwens ingedeeld in een willekeurige volgorde.
Hier kan je de lessen 1-10 vinden en hier die van 11 tot 20.
21. Langzaam groeien is ook groeien
Ik ben een best ongeduldig persoon, maar soms heeft iets wat tijd nodig. Soms is een kleine stap ook een stap. Een korte wandeling ’s avonds, een extra glas water, die ene dag dat je wel even je gedachten noteert in een journal. Het is gemakkelijk als falen te benoemen omdat je niet elke dag die dingen doet. Maar elke kleine stap, is een stap. Groei is groei, punt.
Erkennen dat je ergens aan moet of wil werken is een eerste stap. Van jezelf verwachten dat je dit morgen al perfect doet een utopie.
22. You do you
Maak vooral je eigen pad. Er is geen route die je moet volgen. Geen checklist om af te vinken. Huisje, tuintje, kindje? Dat is een maatschappelijke norm waar je echt niet aan hoeft te voldoen. Of net wel, als je dat helemaal ziet zitten.
You do you. Als jouw pad iets helemaal anders is dan wat anderen lijken te kiezen, is dat oké. En dat zal soms rare of zelfs nare reacties met zich meebrengen. Maar je mag je eigen keuzes niet van die van anderen laat afhangen.
De meeste mensen hebben op latere leeftijd vooral spijt dat ze zich zo hebben laten leiden door wat anderen van hen denken of wat anderen vinden. Jammer toch? Al is het niet eenvoudig, we zijn sociale dieren en willen graag bij de kudde horen.
23. Tijd is het enige wat er toe doet
“Of all losses, time is the most irrecuperable for it can never be redeemed.” Dit is een quote van Henry VIII himself, die aan het einde van het leven terugblikt op een best woelige tijd. Maar het geldt voor ons allemaal.
Kies voor tijd in plaats van geld. Wanneer het maar kan. Je carrièrestatus, je bankrekening, dat dure kledingmerk dat je draagt… het lijkt allemaal belangrijk, maar weet dat tijd het echt kostbare goed is.
24. Investeer in jezelf
Ga op reis, bezoek musea, lees boeken, volg een cursus, leer een andere taal, probeer een nieuwe hobby, wandel door de natuur…. Maak hier tijd en geld voor. Investeren in jezelf is nooit verloren. Je wordt er opnieuw een rijker mens door (alleen zie je dat niet op je bankrekening). Deze moet ik zelf nog wat meer toepassen.
25. Minimaliseer
Aansluitend bij het vorige punt: spullen maken zelden gelukkig. Iets meer genuanceerd: te veel spullen (van hetzelfde) maken zelden gelukkig. Een kast vol kleren die je niet aandoet, dure gadgets die je niet meer gebruikt… het is zo zonde. Het hoopt letterlijk op in je huis en dus ook in je hoofd. Minimaliseren of ontspullen – je kan het hypes noemen maar ze zorgen voor een leger huis en hoofd.
En ja al dat gezeik over ‘het is de ervaring die telt’ en ‘herinneringen maken’. Ik walg er ook van. En toch hebben ze gelijk – in bepaalde zin. Echt niet elke dag hoeft memorabel te zijn. Maar het zijn wel je herinneringen die tellen en spullen hebben daar vaak maar weinig mee te maken.
26. Ja, feminisme is nog verdomme nodig
Jarenlang vond ik feminisme een lelijk woord. Een overbodig woord zelfs. Maar niets is minder waard. Deze wereld is georganiseerd door en voor (witte) mannen.
Het is aan vrouwen om te blijven strijden voor onze rechten, om gehoord te worden, om begrepen te worden en om taboes te doorbreken. Menstruatie, seks, mentale én fysieke gezondheid, werk vs privébalans, kinderwens, abortus, carrière en loon… het zijn maar enkele topics waar er werk aan de winkel blijft, ook in België. En mannen kunnen ons hier zeker in helpen. Zij zijn niet de vijand, maar bondgenoten. Maar ze moeten nu ook gaan doen alsof vrouwenrechten geen ding meer zijn anno 2023, want dat zijn ze wel.
27. Omring jezelf met positieve energie
Verwijder energievreters. Mensen die je altijd naar beneden halen of enkel over zichzelf babbelen. Social media profielen die je geen goed gevoel bezorgen. Nieuwsberichten die alleen maar de negatieve kant van de zaak belichten.
Wij zijn allemaal voorgeprogrammeerd om de slechte dingen te onthouden. Als je dan voortdurend wordt geconfronteerd met negativiteit is het niet eenvoudig om daar door te kijken. Ik volg het nieuws nog maar op beperkte voet en probeer de impact op mijn mentale gezondheid ervan te beperken. Ik probeer daarnaast ook negatieve mensen te vermijden. Dat is niet eenvoudig, maar wel nodig merk ik voor mijn mentale gezondheid.
28. Maar pas op voor toxische positiviteit
Soms komen dingen niet goed. Soms is er verdriet, woede of angst. Gebeuren er nare dingen. En die moeten niet onder de mat geschoven worden onder het mom van positiviteit. Het is niet omdat buiten de zon schijnt dat je vrolijk moet zijn. Je gevoelens mogen er zijn. Altijd.
29. Neem tijdig vakantiedagen op
Ja jongens, ik ben hier zelf zo slecht in dat ik het hier maar eens neerschrijf. Ook als je freelance werkt geldt dat trouwens. Neem af en toe eens afstand van je werk. Plan dat op voorhand, maar zorg ook dat je last-minute al eens in je bed kan blijven liggen.
En als je vakantie op voorhand plant: neem dan vakantie een week voor je vakantie wil inplannen. Geloof mij, je toekomstige zelf dankt u.
30. We doen allemaal maar wat
Als kind denk je dat volwassen zijn een fase is waarin je de dingen op orde hebt. Spoiler: je hebt je leven nooit op orde. En dat maakt het allemaal niet gemakkelijk. Maar we doen echt allemaal maar wat. We doen ons best om er iets van te maken. En dat is prima.
En ik schreef hier ook maar 30 levenslessen neer waar ik iets aan heb gehad. Ik pas die zeker niet allemaal toe. Ik heb het ook allemaal niet op een rijtje in mijn leven. Ik doe maar wat. Of ik nu 29 ben of 30, dat zal niet veranderen.
