Lissabon #5: Belém

Omdat Sevilla zo goed was meegevallen boekten Leen en ik een tweede citytripje naar Zuid-Europa. Zelf was ik nog nooit in Portugal geweest en hoewel ik ondertussen al weet dat ik hou van de mediterraanse sfeer wist dit land met zijn eigen accenten me heel erg te bekoren. We vertrokken midden april. De week na de paasvakantie was het allemaal wat rustiger en goedkoper. Het werden 5 dagen vol hoogtemeters, tuktuks, smalle straatjes, uitzichtpunten waar je tanden van uitvallen én kloosters. Amen.

Na een uitstapje naar de kastelen in Sintra, trokken we op onze vierde dag naar Belém. Misschien wel de bekendste wijk van Lissabon. Deze zeer lange wandeling baseerden we op de reisgids Time To Momo (wandeling 5 om precies te zijn). We namen hiervoor vanaf Cais Do Sodré een bus naar het Palacio Nacional da Ajuda.

Dit grote witte paleis is ooit gebouwd voor de koninklijke familie, maar nooit volledig afgewerkt. Nu was het er een gerij van auto’s aangezien het nog steeds voor staatszaken wordt gebruikt. Er was geen toerist te bekennen, het is namelijk een hele klim vanaf het vlakke Belém en dus buiten de gebaande paden. Het was wel het ideale vertrekpunt voor onze wandeling op deze zeer zonnige dag.

Afdalen deden we via de jardim Botanico de Ajuda. Deze oudste botanische tuin van de stad telt heel wat bijzondere plantensoorten. Een drakenbloedboom bv. Er lopen pauwen in allerlei kleuren rond, er staan serres voor de meer tropische planten en er is grote een fontein. We betaalden twee euro toegang en je krijgt er nog een uitzicht tot aan de Taag bij.

Zonder twijfel is dit de mooiste tuin van Lissabon die we bezochten. Ver weg van toeristen en dus heel rustig. Aanrader, zeker in de lente- en zomermaanden! Nog verder naar beneden passeerden we de Igreja da Memoria, een super schattig oud kerkje.

Tijd om opnieuw wat schaduw op te zoeken in de volgende botanische tuin: de jardim Botanico Tropical. Zoals de naam al zegt: hier vind je heel wat tropische plantensoorten. Omdat er op dat moment erg hard gewerkt werd in de tuin (die heel groot, maar ook best oud is), moesten we geen toegang betalen.

De hoge palmbomen vallen meteen op. Verder is er een Chinese tuin en kan je helemaal tot aan een soort paleis wandelen. Dit is het ideale plekje om te picknicken, en veel dichter bij het toeristische Belém voor wie even een rustpunt wil. Maar we vonden de andere tuin wel een pak mooier.

De volgende stop zou het klooster worden, maar eerst was het tijd voor lunch. Ons eetadresje in de Momo bestond niet meer dus aten we tapas bij Belém 2 a 8. Het is in de toeristenstraat van de wijk dus het eten was zeker oké, maar niet speciaal.

En dan dessert! Tijd voor de beroemde Pasteis De Belém. Pasteis de nata zijn zoete bladerdeeggebakjes met pudding en kaneel, een echt exportproduct van Portugal. In Belém zouden ze de originele taartjes maken volgens een geheim recept. Dus schoven we samen met de Japanners aan in de rij ;). Verkijk je hier niet op: het gaat allemaal super vlot en efficiënt. Voor we het wisten stonden we buiten met een portie warme pasteis. En uiteraard waren ze lekker.

Tijd voor het mosteiro dos Jeronimos, dé bezienswaardigheid die in elk boekje staat. Dit 16de eeuwse klooster in Portugese Manuelstijl is een rijkelijk versierd architecturaal hoogstandje. De wijk Belém is bekend van de ontdekkingsreizigers die hier vertrokken in de jaren 1500, waaronder Vasco Da Gama. Daardoor zitten er heel wat verwijzingen naar zeevaart in de decoratie van dit klooster.

Het is een hele opgave om binnen te raken. Er staat altijd een lange rij, in de brandende zon en je kan -denk ik- geen tickets op voorhand boeken. Wees daar dus op voorbereid (hoofddeksel en zonnecrème). De prijs p.p. komt op 10 euro. De kerk is gratis te bezoeken en ook de moeite, maar het is toch vooral het klooster waarin de Manuelstijl tot zijn recht komt.

Binnenin is het druk, maar ook echt prachtig. Het is een uniek weelderig gedecoreerd gebouw dat met niets te vergelijken valt. Je kan verschillende kamers bezoeken met elk hun eigen functie. Maar de gangen en het binnenplein betoveren het meest. We maakten heel wat foto’s (tegen de zon in, want die was overal :p).

Het zal je niet verbazen dat dit klooster ondertussen UNESCO werelderfgoed is samen met de torre de Belém wat verderop.

Het contrast met het sobere klooster in Graça was groot. Ik denk dat ik het klooster in Graça fijner vond om te bezoeken door de rust, maar deze stijl is wel iets dat je nergens anders kan bekijken. Het maakte indruk.

Op naar dat andere bekende bouwwerk in Manuelstijl uit de 16de eeuw, de Torre De Belém. Van torentjes word ik altijd enthousiast! Het is een verdedigingstoren uit de tijd van de ontdekkingsreizigers. Toen stond de toren in het midden van de Taag. Ondertussen lijkt de toren steeds meer op te schuiven richting oever. De kracht van de natuur…

Je kan de toren bezoeken, maar deze keer schoven we niet aan samen met de Japanners. Binnen zou er namelijk niet zo veel te zien zijn en is het altijd heel druk. De schoonheid schuilt langs de buitenkant waar de woeste golven tegen de toren opboksen.

Tijd voor een stevig stukje wandelen langs de Taag. We passeerden eerst nog het Padrao dos Descobrimentos, een monument ter ere van de ontdekkingsreizigers. Je kan ook helemaal naar boven, maar dat zei ons weinig.

Langs de rivier is een breed wandelpad. Van ver doemt de Ponte 25 de Abril op. Deze brug is geïnspireerd op de Golden Gate Bridge in San Francisco, hetzelfde Amerikaanse bedrijf was verantwoordelijk voor de bouw. Aan de andere kant van de brug staat dan weer een Christusbeeld à la Rio de Janeiro. De brug is genoemd naar een belangrijke datum in de anjerrevolutie tegen de dictatuur.

Nog fut in de benen en zin in iets totaal anders? Dan kan je nog een heel stuk verder wandelen richting LX Factory. Onder de brug stonden daar wat verlaten fabriekpanden leeg die nu zijn omgedoopt tot hippe eetzaken en winkels. Vooral de boekenwinkel Ler Devagar met boeken tot hoog aan het plafond en de nodige laddertjes, is de moeite om binnen te lopen. Je kan er even uitblazen bij een koffiebar of je verwonderen aan de leuke street art. Zeker de moeite!

Hierna stapten we weer richting Cais do Sodré, waar je de overdekte markthal Time Out kan binnenlopen. We zochten naar een eetplekje in de buurt voor een licht diner en belanden zo bij Café Tati. Een verse dagkaart met producten van de markthal in een huiselijk interieur, meer moet dat soms niet zijn.

Het is een hele wandeling en de zon brandde stevig dus we kropen vroeg onder de wol. Hoewel heel toeristisch vond ik Belém toch de moeite. Zeker als je ook de tuinen meeneemt en wat langs de Taag wandelt.

Ben jij al eens in Belém geweest? 

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.