In een ver ver verleden ergens in 2018 vroeg Evi mij wat mijn grootste angsten zijn. Toevallig eentje waar ik de laatste tijd wel wat mee in mijn hoofd zit. Want ik ben nu veel angstiger dan vroeger als kind of puber. En al mijn angsten kunnen ook geklasseerd worden onder hetzelfde probleem: mijn controledrang.
Ik kan me ontzettend opwinden, zorgen maken of piekeren over zaken die ik niet kan controleren. Beslissingen die door iemand anders worden gemaakt, hoe mensen naar mij of anderen kijken, ziektes en de dood. Op slechte dagen kan dat zelfs het weer zijn. Allemaal zaken die een impact op het leven kunnen hebben, maar waar je zelf geen invloed over hebt. De zelfhulpliteratuur is dan duidelijk: je moet dat loslaten. Maar dat is een pak makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Mijn grootste angst is dus dat mijn geliefden van mij worden weggenomen. Letterlijk door overlijden, maar ook doordat ze mij niet meer graag zien en dus maar uit mijn leven verdwijnen. Dat klinkt heel serieus en dat is het soms ook. Eens ik in een doemdenkspiraal zit is het heel moeilijk om daar meteen weer uit te raken.
Er is dat mooie gezegde dat mensen zich hun leven lang zorgen maken om zaken die nooit gebeuren. En ik probeer dat zo veel mogelijk voor ogen te houden. Ik denk – en hoop – dat ik naarmate ik ouder word ook wel echt beter ga worden in dingen loslaten.
Op een lager niveau heb ik natuurlijk ook wat banale angsten. Ik heb diepte- of valvrees. Niet te verwarren met hoogtevrees. Zet mij op een hoge betonnen toren die stevig staat en ik heb geen bang. Zet mij op een trapladder van ochgot 1,5m en ik schreeuw het uit. Alles wat wiebelt of schommelt, eikes! Met #projecthuis en een hoeveelheid aan stellingen en ladders is dat momenteel geen evidente.
En dan heb je nog trappen waar je kan doorkijken. Meestal zo van die ijzeren treden met gaten in. En als Satan het helemaal op mij gericht heeft dan zijn het ijzeren draaitrappen met gaten, waardoor onder elke trap alleen maar een afgrond te zien is. St-Pauls Cathedral in Londen was de max! Maar daar heb ik het echt bijna uitgeschreeuwd op die laatste draaitrappen. Naar boven lukt dan nog met veel geduld en doorzettingsvermogen. Maar naar beneden, dat is echt de hel.
Oh en glazen liften, of überhaupt liften, daar ben ik niet zo zot van. Ik stap alleen in liften die ik ken, die van het werk of het lief bv. En liften waar ik zeker van ben dat ze stevig zijn of waar snel hulp kan verleend worden bv. een lift in het ziekenhuis. Een glazen lift met dus ook een glazen vloer is met ogen toe naar boven en alleen als het echt niet anders kan. Hoe hard ik trappen ook haat en altijd vuurrood en uitgeput boven kom. Het is soms nog altijd beter dan het risico nemen om vast te zitten in een lift.
Een laatste ding waar ik niet zo zot van ben zijn grote mensenmassa’s. En zeker grote mensenmassa’s die stilstaan als ze eigenlijk vooruit moeten gaan. Om die reden zal ik altijd voor zitplaatsen kiezen op een concert en ga ik amper naar festivals. Ik stap ook niet op een overvolle trein waar mensen Twister op moeten spelen. Ik wacht echt regelmatig op de volgende, tenzij het opnieuw niet anders kan. Ik krijg het dan heel warm en moet mezelf echt tot kalmte aanmanen. Ik ben al een paar keer heel duizelig geworden op een overvolle warme trein, voornamelijk in België, want ja het Belgische treinsysteem zuigt enorm hard. Die ervaringen helpen niet echt om deze angst te relativeren. In de Londense metro heb ik dan weer minder dat benauwend gevoel omdat daar de metro om de twee minuten stopt en ik dus altijd naar buiten kan.
Ik zit, zoals je ondertussen wel door hebt, niet graag vast zonder controle. Haha, altijd die controledrang weer ^^. Ik ben dan wel weer niet iemand die schrik heeft van spinnen of andere vieze beesten zoals slangen ofzo. Ze moeten gewoon niet per se op mij komen zitten weet je wel? Maar ik zal het niet uitroepen als er ineens een spin in de kamer over de vloer loopt. Ik ben vrij zeker dat die mij niet gaat opeten namelijk. En ik heb er ook controle over hoe dicht ik zo’n beest bij mij laat komen ;).
Wat zijn jullie grote of kleine angsten?
De angst om mensen kwijt te geraken is er bij mij ook. En ik ben bang (of toch ieder geval vies) van slangen.
Die angst voor open trappen doet me dan weer heel hard denken aan Down the Road, waar daar ook grote paniek over was het laatste seizoen.
Dat programma heb ik gemist 😃 en ja slangen, ik snap dat wel hoor. Ik hoef ze nu ook niet meteen als troeteldier 😁
Wel herkenbare angsten hoor! Hier ook geen fan van die ijzeren trappen met gaatjes en grote menigtes. Gewoon het hele idee dat ik ergens niet weg kan vind ik beangstigend. Ik ga heel soms eens naar een soort festivalachtig iets en dat is dan een feestje in een tent en ik kan gewoon niet anders dan doemdenken à la ‘omg stel dat er ineens brand uitbreekt en iedereen flipt en ik val en dan word ik vertrappeld’. Ik wil dus altijd ergens in de buurt van een uitgang kunnen staan. Ik ben trouwens wel panisch voor spinnen. Ik krijg daar echt braakneigingen en bibbers van.
Herkenbaar, ik wil ook altijd overal weg kunnen op elk moment!
Ik heb claustrofobische trekjes. Van liften houd ik dus ook niet (al neem ik ze wel). Speleologie lijkt me vreselijk. En ook in de file of op drukke plekken waar ik het gevoel heb niet weg te kunnen heb ik er last van. Van films waarin er iemand levend wordt begraven kan ik het echt benauwd krijgen.
Speleologie zou mijn reinste nachtmerrie zijn ja. Ik krijg al hartkloppingen als ik eraan denk.
Tja, dat dood gaan… ik ben er als de dood voor, niet voor mezelf… wel omdat ik weet door welke hel mijn geliefden moeten als ik er niet meer ben, it hurts like hell!
Verder, uiteraard minder belangrijk, heb ik VERSCHRIKKELIJKE, maar dan ECHT verschrikkelijke hoogtevrees, wordt ook alleen maar erger!
Dat snap ik. En ik hoop oprecht dat dat niet erger word bij mij 😄
Herkenbaar 🙂 Ik zit enorm in met wat mensen van me denken (vooral op het werk, elders veel minder) en ik heb ziekte-angst.
Ivm het loslaten, dat kan je pas als je het accepteert. Ivm je angsten vind ik Notes on a nervous planet heel interessant als zelfhulpboek. Ik heb ook The Anxiety Solution liggen van Chloë Botheridge maar ik las het nog niet. Ik probeer ook heel vaak mijn gedachten naar het nu te brengen, want angsten spelen zich vaak af in het verleden door te wat alsen.
Bij mij liggen veel angsten ook wel in de toekomst waardoor ik idd te weinig geniet van het nu. Werkpuntje!
Idem, ik betrap me er ook vaak op
Ik ben bang om mijn man te verliezen en alleen achter te blijven. Aangezien vrouwen normaal gezien langer leven en ik ook nog eens drie jaar jonger ben, heb ik de statistieken tegen. Maar goed, ik probeer daar niet teveel bij stil te staan.
Die statistieken zal ik ook tegen hebben, het lief is 7 jaar ouder. Die eenzaamheid op oudere leeftijd, is voorlopig het enige argument dat me doet twijfelen over kinderen. Maar geen reden genoeg om er al aan te beginnen vind ik. Maar ik snap die angst zeker wel
Ik snap het, dat hele idee is ook al eens door mijn hoofd gepasseerd. Maar voor mezelf was het geen reden om toch aan kinderen te beginnen. Bovendien is het ook zeker geen garantie… Maar zo’n dingen kan je nooit zeker weten natuurlijk. De echtgenoot en ik hebben afgesproken dat we samen gaan, hopelijk is ons dat gegund.
Het is inderdaad geen garantie en dat is het doorslaggevende argument voorlopig
Herkenbaar artikel, ik denk dat iedereen zo wel zijn angsten heeft. Ik ben zelf gauw bang dat mensen me laten vallen. Ik was ook altijd doodsbang voor spinnen, maar heb daar de laatste tijd geen last meer van. Waarschijnlijk een bijwerking van mijn medicatie, erg vind ik het niet, haha.
Niet elke angst duurt een heel leven gelukkig 😄
TRAPPEN MET GATEN INDERDAAD! Dank u! Lacht iedereen me altijd om uit 🙁
Wij moeten een praatgroep oprichten zeg ik u 😀
Ik loop duidelijk wat achter met het lezen van blogs 🙂 Maar wat fijn dat je deze vraag beantwoordde. En ik snap je helemaal hoor wat die controledrang/angst betreft. Ik heb dat zelf enorm hard en slaag er maar heel moeilijk in om dat los te laten. Want diegene die dat zegt heeft er geen flauw idee van hoe moeilijk dat effectief is. En ook geliefden verliezen is hier ook een immens grote angst.
Nee idd, ik vind dat er vaak weinig begrip is voor mensen met controlegedrag, alsof we zo egoïstisch zijn en alles bij ons willen houden en maar niet willen leren loslaten. Maar dat loslaten werkt jammer genoeg niet met een knopje 🙂
Dus, kan ik u inhuren als er komende week maar weer eens zo’n gigamonsterspin in huis zit?
Alles betert met het ouder worden. Behalve de fysiek, maar daar gaat het hier niet over 😀
Controledrang is bij de laatste jaren wel echt erger geworden, al merk ik dat het nu eerder stagneert ofzo 😃
Zie da’s al goed he!