Ik weet niet zo heel goed hoe ik deze blogpost moet beginnen want het lijkt een relatief banale ontboezeming die ik ga doen. Maar soit. Hier komt het dan: ik kan niet goed tegen het horen of voelen van iemands hartslag. Ook niet die van mezelf. Ik gruwel letterlijk van een hartslag en kan moeilijk focussen op mijn ademhaling.
We peddelen even terug naar de middelbare school waar we voor L.O. onze hartslag in rust moesten meten voor het slapen. Ge weet wel, door met je vinger in je hals te voelen. (Ik heb al moeite met dit neer te pennen). Ik stop dus na twee tellen en vraag ’s morgens aan al mijn vriendinnen hun getal op, om dan zelf iets te nemen dat daartussen ligt. Als we daarna een hartslagmeter om krijgen voor tijdens het lopen geeft die van mij nul aan. Want hij zit eigenlijk veel te los. En dat is misschien een beetje bewust want no way dat ik met een ding ga rondlopen waarvan voortdurend mijn eigen hartslag af te lezen valt. “Die meter zal kapot zijn” besluit de leerkracht. Uhu, dat moet wel ;). (Ik heb trouwens ook nog steeds geen Fitbit of iets dergelijks, want op dat marteltuig wordt je dus CONSTANT geconfronteerd met je eigen HARTSLAG).
Ken je het gevoel dat je zo uitgeput bent van het sporten dat je je eigen hartslag in je keel en oren hoort kloppen? Of dat je met je hoofd op de borstkas van je partner ligt en zijn/haar hartslag hoort? Een zware ademhaling of hartslag in een film of serie? Het zijn één voor één situaties waarin ik me ongemakkelijk voel. Als in: HET MOET NU STOPPEN.
Nog erger vind ik mijn bloeddruk meten, waarbij je hele arm wordt opgepompt, je je eigen hartslag voelt kloppen en dat dat bakske er altijd, maar dan ook altijd (is dat alleen bij mij?) belachelijk lang over doet om een cijfer te geven. Ik ben er zeker van dat mijn bloeddruk net enorm de hoogte ingaat door het nemen ervan. Ik begin letterlijk al te zweten bij het gedacht eraan.
Ik heb duizend keer liever dat ze met een naald in mijn arm steken om bloed te nemen dan dat ze mijn bloeddruk nemen. Allez, mocht ik echt kunnen kiezen hé (tis nu niet dat ik kick op bloed laten trekken, de vorige keer ben ik na drie pogingen van de dokter met telkens een nieuwe naald flauwgevallen—in my defense ik had toen 39 graden koorts).
Bon, misschien verklaart dit heel erg waarom het me precies niet lukt om te starten met mediteren, of waarom ik de ademhalingsoefeningen bij yoga oversla. Zo’n sessie moet altijd per se eerst beginnen met ‘doe je ogen dicht en focus op je ademhaling, voel deze door je lichaam stromen’. Ja daaaag. Oké, ik weet dat het hele mediteren ding net draait om je eigen ademhaling. Jammer, want daardoor is het heel moeilijk om mezelf ervoor open te stellen. Maar als ze te hard focussen op ademhaling word ik nog meer opgefokt dan ik al was, en dat lijkt me net niet de bedoeling.
Begrijp me niet verkeerd: ik zou niets liever willen dan weten hoe ik perfect vanuit mijn buik moet ademhalen en hoe ik mijn hoofd leeg kan krijgen door te mediteren. Maar soms denk ik dat het niet aan mij besteed is. Ooit, zet ik me erover heen. Ooit. Het zit allemaal in mijn hoofd, ik weet het.
Zijn jullie wel normaal of hebben jullie ook zo’n rare angst?
