Tips Archieven - GoAnnelies

Gelezen in 2021 & leesdoelen 2022

2 januari 2022goanneliesLeave a comment

We zijn aangekomen bij mijn favoriete terugblik van het jaar. Die van mijn jaar in boeken. Het volledige overzicht vind je hier. Naar goede gewoonte lijst ik mijn top tien favoriete boeken van het jaar op zodat jij weer wat leesinspiratie hebt voor 2022. De keuze was dit jaar niet eenvoudig.

De statistieken van 2021

Maar eerst… de cijfers.

Ik las in 2021 maar liefst 48 boeken. Dat is een record, ik las nooit meer boeken dan in 2021! Het zijn ook 13 boeken meer dan mijn gestelde doel van 35.
Die 48 boeken waren samen goed voor 19.329 pagina’s. Wauw!
Gemiddeld waren de romans die ik las zo’n 402 pagina’s dik. Vorig jaar scoorde ik nog ruim onder de 400 pagina’s, dus dat gemiddelde is mooi naar boven gegaan. Ik lees weinig boeken onder de 300 pagina’s omdat ik weet dat ik die vaak slechter vind, dus ik selecteer wel de wat dikkere boeken voor mijn leeslijst.
Het dikste boek was ‘World without end‘ van Ken Follett (Brug zonder hemel in het Nederlands) met 1.014 pagina’s. Het historische mysterie ‘Rags of time‘ was met zijn 221 pagina’s de rode lantaarn van het aantal pagina’s.
Ik varieerde heel hard in het format. Ik las 20 boeken op mijn kindle en 28 fysieke boeken. Van die fysieke boeken kwam de overgrote meerderheid uit de bib, ik las slechts 4 boeken uit de kast.
Het goede nieuws is dat ik ook maar 5 boeken kocht, op een uitverkoop van de bib (voor 1 euro per boek). Ik kwam door corona eigenlijk niet in een boekenwinkel dus kocht ik amper boeken.
Ik las 11 boeken in het Nederlands en al de rest (37 stuks) in het Engels. Die omslag is al enkele jaren aan de gang omdat heel veel boeken die ik wil lezen gewoonweg niet vertaald worden.
Ik nam in 2021 voor het eerst deel aan the classics club. Dit is een challenge waarbij je 50 klassiekers probeert te lezen in 5 jaar. Ik ben op dit moment aan mijn 12de klassieker bezig (Anna Karenina) en zit dus best goed op schema.

De beste boeken van 2021

Een selectie van 10 boeken maken uit die 48 gelezen pareltjes is niet gemakkelijk. Zeker als je weet dat ik 4 boeken 5 sterren gaf en 20 boeken 4 sterren. Dus dit was een hartverscheurende keuze. Zoals steeds zijn het vooral historische romans (mijn favoriete genre), gemixt met wat klassiekers en hedendaagse romans. Als het boek vertaald is in het Nederlands zet ik het erbij, maar dat is niet altijd het geval.

First of the Tudors – Joanna Hickson *****

Ok, ik geef het toe. Ik begin met een specifiek historisch boek, namelijk over de opgang van The Tudors tijdens de Rozenoorlogen. Maar de boeken van Hickson zijn heel leesbaar, ook voor wie niet zo into de geschiedenis is als ik. Het boek vertelt het verhaal van Jasper Tudor en zijn fictieve nicht Jane Hywel uit Wales. Ik had onmiddellijk een klik met Jane en vond het leuk om wat meer te lezen over de gebruiken in Wales. Het vervolg ‘The Tudor crown’ staat op de leeslijst voor 2022.

Uitgebreide review op de boekenblog

A thousand ships – Nathalie Haynes *****

Ik las dit boek uit op de twee dagen dat ik normaal op vakantie zou zijn geweest in de Ardennen. Thuis vanuit de tuinzetel dus. Het is een hervertelling van de Trojaanse oorlog vanuit het perspectief van heel wat verschillende vrouwen (zowel Grieken als Trojanen) en godinnen. Een boek dat je meesleurt in de levens van zoveel vrouwen wiens bestaan voorgoed verandert door de oorlog. Haynes neemt je mee naar het einde en het begin van het conflict, en alles daartussen.

Nerderlandstalige review op Leuven leest

The Romanov empress – C.W. Gortner *****

Een ideaal verhaal voor in de winter. The Romanov empress vertelt het levensverhaal van Dagmar van Denemarken die als tsarina de naam Maria Feodorovna aannam. Zij is de moeder van de laatste tsaar en dus maak je ook de Russische revolutie vanuit haar ogen mee. Gortner schrijft fantastisch en ook al heb je af en toe de bijgevoegde stamboom nodig, het kruipt onder je kleren.

Review op de boekenblog

World without end (‘Brug zonder hemel’) – Ken Follett *****

Het populaire vervolg op ‘Pillars of the earth’. We volgen opnieuw vier jonge mensen die leven in het Engelse stadje Kingsbridge. Ze dragen een geheim met zich mee waarin ze zelfs aan het hof van de koning geïnteresseerd zijn. Deze keer krijgen ze te maken met o.a. een grote pandemie. Dus herkenbaarheid verzekerd. Voor deze klepper moet je even gaan zitten, maar Follett schrijft zo magistraal goed dat je door het boek vliegt.

Review op de boekenblog

In tijden van vuur & stad van tranen – Kate Mosse ****

Ik neem even deze twee boeken samen aangezien ze op elkaar volgen. Ik vond stad van tranen het beste boek, maar je begint best eerst met ‘In tijden van vuur’. De boeken spelen zich af in Zuid-Frankrijk tijdens de Hugenotenoorlogen. Minou Joubert is een jonge katholieke vrouw die de rebelse Hugenoot Piet leert kennen en hem de stad helpt te ontvluchten. Maar dan ontvangt Minou een mysterieus briefje met de tekst ‘ze weet dat jij nog leeft’. Ik had niet verwacht zo meegesleept te worden in dit verhaal. Misschien geen hoogstaande literatuur, maar wel heel ontspannend.

Nederlandstalige review op Leuven leest

The color purple (De kleur paars) – Alice Walker ****

In de vroege 20ste eeuw groeien de zwarte zusjes Nettie en Celie op in het zuiden van Amerika waar zwarten werken voor de blanken en een vrouw als minderwaardig wordt gezien. Dit is een moderne klassieker uit de jaren 80 die zowel op vlak van rassenhaat als feminisme een heel aantal zaken aankaart. Er gebeuren heel wat erge dingen, maar tegelijk zit er ook heel wat humor, liefde en hoop in dit boek. Echt een schoontje dit.

Review op de boekenblog

Cecily – Annie Garthwaite ****

Garthwaite haar debuutroman gaat over Cecily Neville, de moeder van Edward IV en Richard III. Ze speelt een belangrijke rol tijdens de Rozenoorlogen. En maakt ook heel wat miserie mee. Garthwaite is een nieuwe stem in historische fictie en ik was echt heel positief verrast over dit boek. Ook geschikt voor wie op een toegankelijke manier wil kennismaken met Cecily. Onze bib heeft dit boek al in huis, dus wie weet de jouwe ook.

Nederlandstalige review op Leuven leest

Dit leven is van jou – Tatiana De Rosnay ****

De Rosnay (bekend van ‘Haar naam is Sarah’) is mijn favoriete hedendaagse schrijfster. Ik lees al haar romans. In 2021 las ik zowel ‘Bloemen van duisternis’ als deze ‘Dit leven is van jou’. Het gaat over Martin Dujeu, een verlegen introverte jongen die in een rijke buurt woont, met een grote liefde voor literatuur en de droom om een grote roman te schrijven. Wanneer hij de dakloze Celestine ontmoet die in haar dagboek schrijft wil hij haar graag leren kennen. En zo ontstaat een ontwapenende vriendschap tussen twee uitersten die hun beider levens zal veranderen.

Nederlandstalige review op Leuven leest

The scarlet contessa – Jeanne Kalogridis ***

Lang over getwijfeld om deze hier wel of niet op te lijsten. Het boek gaat over Catherina Sforza, een van mijn favoriete historische personen. Maar er zit ook heel wat magie in het boek en dus is het soms wat verder weg van de realiteit. Maar toch, ik heb hier echt wel van genoten. Kalogridis weet sterke personages neer te zetten en de moeilijke politieke intriges toch begrijpbaar weer te geven voor de lezer. En het was het enige boek over de Italiaanse renaissance dat ik las dit jaar, dus het verdient een plekje hier.

Re vi ew op de boekenblog

Winter pilgrims – Toby Clemens ***

Omdat dit boek langer is blijven plakken dan ik dacht. Het gaat over twee gewone mensen die proberen te overleven tijdens de chaotische Rozenoorlogen. Dit is een boekenserie waarin de veldslagen ook best wat aandacht krijgen, dus voor de fans van Conn Iggulden en Bernard Cornwell. Ik hoop verder te lezen in deze serie in 2022.

Nederlandstalige review op Leuven leest

Zo, dat waren mijn tien favorieten. Ik lijst er nog enkele extra op, gewoon omdat het kan en ik hier de regels maak :D.

Revelation, de vierde Matthew Shardlake van C.J. Sansom, was weer fantastisch goed. Voor wie zich aan een andere historische detectiveserie wil wagen raad ik de Marwood en Lovett serie van Andrew Taylor of de Oswald De Lacy serie van S.D. Sykes aan.
Ik las twee boeken van Alison Weir. Captive queen vond ik niet goed, maar haar eerste in de six wives serie over Catherine Of Aragon (The true queen) deed me wel beslissen dat ik de volgende boeken wil lezen.
Nog twee klassieke aanraders: The tenant of Wildfell Hall van Anne Brontë (voor wie Jane Eyre en Wuthering Heights al gelezen heeft) en Jamaica Inn van Daphne Du Maurier (voor wie dacht dat Rebecca haar enige pareltje was).
En toch ook nog een eervolle vermelding voor ‘Daar waar de rivierkreeften zingen‘, maar die heeft iedereen en zijn moeder al gelezen, toch?

Leesdoelen 2022

Wat wil ik nu gaan lezen in 2022? Mijn Goodreads challenge komt deze keer iets hoger: ik zet hem op 40 boeken. Ik wil niet te hoog mikken en dan stressen dat ik het niet ga halen. Ik zit nu al een aantal jaar rond die kaap van 40, dus dat lijkt me een realistisch aantal.

Daarnaast ga ik uiteraard verder met het lezen van klassiekers voor the classics club. Ik wil ook wat meer uit de eigen kast lezen terug en focussen op goede historische fictie. Kwaliteit blijft gaan boven kwantiteit. Lezen is hier een moment van me-time en rust. Het is gelukkig een activiteit die niet geannuleerd kan worden door covid. Je gaat me dus opnieuw vaak in een boek verzonken vinden in 2022.

Meer leestips?

Zoals steeds zal je elke maand mijn leesvordering kunnen volgen in de rubriek #ophetnachtkastje en op Goodreads (voeg me zeker toe als vriend), uitgebreide reviews en andere bookish content schrijf ik op mijn andere blog In Another Era. Zin om mijn leesoverzichten van de afgelopen jaren terug te lezen en zo nog wat aanraders te ontdekken? Deze kan je hier terugvinden: 2020, 2019, 2018, 2017, 2016 en 2015.

Wil je weten hoe ik zoveel boeken lees op een jaar tijd? Ik schreef ooit al eens een post met tips om meer te lezen.

Wat was het beste boek dat jij het afgelopen jaar las?

5 boeken voor de zomer – editie 2021

13 juni 2021goanneliesLeave a comment

Al twee zomers lang, kom ik in juni met een lijstje van vijf boekentips (klik door voor editie 2019 en editie 2020). Die traditie wil ik graag handhaven. Inspiratie haal ik uit de boeken die ik voorlopig al las in 2021. Volgens Goodreads loop ik ruim voor om mijn challenge van 35 boeken te halen. De zomer staat voor mij gelijk met urenlang lezen in de zon, of de schaduw tijdens een hittegolf, op een ligbed in de tuin. Dat is echt mijn happy place.

Ik heb gekozen voor vijf heel diverse boeken zodat iedereen hopelijk een aanrader vindt voor op zijn of haar lijstje. Ik lees voornamelijk boeken met een historische inslag en heb ook al wat klassiekers op de teller. Als het boek in het Nederlands is vertaald, geef ik de Nederlandse titel. Anders is het enkel in het Engels te verkrijgen. Ik voeg ook altijd een review toe naar ofwel Leuvenleest ofwel mijn Engelse boekenblog. Boekenvriendjes worden op Goodreads kan trouwens hier.

Tijden van vuur – Kate Mosse

Minou Joubert woont in Carcasonne met haar vader, broer en zus wanneer ze op een dag een briefje vindt in haar vaders boekenhandel met daarop de tekst ‘Ze weet dat je nog leeft’. Niet veel later helpt ze de roodharige hugenoot Piet Reydon de stad uit ontsnappen nadat hij gezocht wordt voor een moord en de diefstal van een heilige relikwie. Wanneer Minou met haar broer naar Toulouse wordt gestuurd, ontmoet ze Piet opnieuw, die daar een van de leiders is van het protestantse verzet. De onrust tussen katholieken en hugenoten zal tot bloedvergieten leiden. Piet en Minou zitten samen vast in de stad, terwijl ook de dame van Puivert op Minou jaagt.
Goodreads link

Een tip van Evi die ik ook graag met jullie deel. Mosse verraste met een sterk mysterieus verhaal over een oud familiegeheim. Ik vond vooral de historische achtergrond, de Hugenotenoorlogen in Frankrijk, boeiend maar dat is zeker niet de grootste focus van het verhaal. Het mysterie neemt je helemaal mee naar de levens van twee families. Dit lijkt me nu eens een ideaal boek om je in te laten meeslepen met je billen in de zon. En het beste nieuws? Er is een vervolg (stad van tranen) en dat komt op mijn zomerlijstje!

Review op Leuven Leest

De kleur paars – Alice Walker

In de vroege 20ste eeuw groeien de zwarte zusjes Nettie en Celie op in het zuiden van Amerika waar zwarten werken voor de blanken en een vrouw als minderwaardig wordt gezien. Na misbruik door haar stiefvader vlucht Celie in een liefdeloos huwelijk met een oudere man en verliest ze haar zusje Nettie uit het oog. Wanneer Celie de wulpse Shug Avery ontmoet en ze vriendinnen worden neemt ze haar lot meer in eigen handen.
Goodreads link

Een boek waarover vaak wordt gezegd dat elke vrouw het gelezen moet hebben. Ik ben niet zo van mensen verplichten om iets te lezen. Want wat je een goed verhaal vindt, is best persoonlijk. Soit, lees dit boek vooral als je geïnteresseerd bent in het leven van zwarte vrouwen in het begin van 20ste eeuw. Of omdat je graag een briefroman leest. Of omdat je graag leest over vriendschap tussen sterke vrouwen. Of omdat je niet weet wat je moet lezen. Dit boek gaat altijd een snaar raken. En hoop geven. En het is niet dik of moeilijk geschreven.

Review op In Another Era

Ook een klassieker en een briefroman: The tenant of Wildfell Hall van Anne Brontë. Voor wie graag Jane Austen gewijs een verhaal leest over enkele nobele families en hun intriges. Met een sterke vrouw in de hoofdrol die een nieuwe start wil maken. In dit ‘oud’ boek komen opvallend veel moderne thema’s naar voren.
Review op In Another Era

First of The Tudors – Joanna Hickson

Jasper Tudor en zijn broer Edmund zijn halfbroers van koning Henry IV Plantagenet. Die heeft nood aan vertrouwelingen nu de hertog van York zijn beleid in twijfel in trekt. Edmund wordt zo Earl of Richmond en mag trouwen met Margaret Beaufort, de enige erfgenaam van de Beaufort landgoederen. Jasper krijgt de titel van Earl of Pembroke en de opdracht om de grens met Wales, het land van zijn vader Owen, te beschermen. Maar de Rozenoorlogen staan voor de deur en de loyaliteit van Jasper zal zwaar op de proef gesteld worden. Zeker wanneer hij het hoederecht krijgt over zijn neefje Henry Tudor.
Goodreads link

Ik geef ook één tip mee voor de geschiedenisliefhebber, omdat het mijn favoriet boek is tot nu toe dit jaar en dan kon ik deze toch niet weglaten? Als de Tudordynastie je ook maar een beetje boeit, dan is dit best een verfrissend boek omdat het je meeneemt naar het prille begin. Dit boek heeft liefde, drama en intriges. Drie checks wat mij betreft.

Review op In Another Era

Een andere tip over The Tudors is trouwens ‘Catherine Of Aragon, the true queen‘, het eerste boek in de serie van Alison Weir over de zes koninginnen van Henry VIII. Het is een klepper, maar zeker toegankelijk geschreven.
Review op In Another Era

De Marwood & Lovett serie van Andrew Taylor

1666. Londen staat dagenlang in brand. Ten midden van de chaos wordt een lijk teruggevonden in St. Paul’s met de duimen aan elkaar vastgebonden. Alles wijst in de richting van moord. Zeker wanneer een paar dagen later een tweede lijk op dezelfde manier wordt aangetroffen. James Marwood is de zoon van een veroordeelde volgeling van Cromwell en wordt belast met het onderzoek. En daarin duikt ook steeds de naam van Catherine Lovett op, een jonge vrouw op zoek naar haar vader, een andere regicide.
Goodreads link

Hierbij de samenvatting van het eerste deel ’the ashes of London’. Taylor schrijft historische detectiveverhalen die zich afspelen net na de grote brand in London. Met in de hoofdrol James Marwood, de zoon van een verrader en een clerk in Whitehall, en Cat Lovett, de dochter van een koningsmoordenaar op de vlucht. Ik las dit jaar deel 2 (The fire court) en 3 (The king’s evil) en de serie wordt met het boek beter. Maar begin dus bij The ashes of London of binge de hele serie deze zomer op een terras met een goed glas wijn of Aperol Spritz.

Kingmaker, Winter Pilgrims – Toby Clemens

Thomas en Catherine moeten na een dramatisch voorval hun veilige thuishaven van het klooster verlaten. Ze kennen elkaar niet en hebben geen benul dat ze buiten midden in de gruwelijke Rozenoorlogen zijn beland. De hertogen van York en Warwick verzetten zich samen tegen de koning en diens Franse koningin. Na een nederlaag verzamelen de legers van Warwick zich in Calais. Catherine en Thomas belanden er zelf door het toeval en sluiten zich aan onder John Fakenham. Dit nieuwe bondgenootschap zal hen tot aan de slagvelden van Northampton en Towton leiden…

Winter Pilgrims is het eerste deel in een serie over twee gewone mensen die proberen te overleven tijdens de Engels Rozenoorlogen. Het is een echte avonturenroman met drama en plottwists. En je moet ook tegen een portie bloed, veldslagen en oorlog kunnen. Dit is echt zo eentje die je de wereld rondom je doet vergeten. Misschien niet het allersterkste plot, maar heerlijk entertainend.
Review op In Another Era

Et voila, dat waren voorlopig mijn aanraders. Het was dit jaar wat moeilijker om een lijstje samen te stellen, omdat ik wat specifiekere boeken las ofzo. Maar de boeken die ik hier noem zijn zeker de moeite voor iedereen :). Happy summer reading!

Welk boek raad jij mij aan voor deze zomer?

Parijs #2: van Trocadero naar Arc Du Triomphe

21 oktober 2020goanneliesLeave a comment

Het is eigenlijk schandalig dat er over onze citytrip naar Parijs in maart 2019 nog steeds geen verslag online kwam. Behalve deze ode aan de Notre-Dame toen die een paar weken na ons bezoek deels afbrandde. Maar COVID-19 zorgde voor een eind aan al dat reisplezier en om die reden had ik ook echt geen zin om reisverslagjes te schrijven of te publiceren. Maar dat wil nu terug oppikken door over mijn twee vakanties in 2019 te schrijven en eerst is Parijs dus aan de beurt.

Op woensdag 27 maart stonden Leen en ik zeer vroeg op om de Thalys te nemen naar het Gare Du Nord in Parijs. Ik had eigenlijk helemaal niet door hoe snel je daar kon zijn. Ik was namelijk nog niet echt in Parijs geweest, op één daguitstap in het derde middelbaar na waarbij we de Eiffeltoren vanuit de bus zagen.

We sliepen trouwens in een gezellige AirBNB in de Batignolleswijk tussen Montmartre en het centrum. Met een bakker op de hoek van het straat en dicht bij leuke eetplekjes voor ’s avonds. Perfect!

Op onze eerste dag liet ik me voornamelijk door Leen, ultieme Parijsliefhebster, meenemen naar de belangrijkste bezienswaardigheden in de Franse hoofdstad. We baseerden ons hiervoor op wandeling 5 in de Time To Momo. Uiteindelijk hebben we op een halve dag meer dan 30.000 stappen verzet dus ik zou je aanraden om voor deze wandeling wel echt een hele dag uit te trekken mocht je nog een extra museum willen meepikken ofzo.

We namen de metro tot aan Trocadero waar we meteen een prachtig zicht kregen op, jawel, de Eiffeltoren. Zeker boven aan het neoklassieke Palais de Chaillot is het uitzicht de moeite, en dat kan je merken aan alle Instagramfoto’s die er gemaakt werden, zelfs bij bewolkt weer zoals toen wij er waren.

De Eiffeltoren hoeft natuurlijk geen introductie. Ik vind het zeker een indrukwekkend bouwwerk om van beneden te bekijken. Een bezoek helemaal naar boven zag ik echt niet zitten – ik heb dieptevrees en dat speelt vooral op op gammele constructies. Ik had graag onder het bouwwerk door gelopen, maar toen wij er waren was dit afgesloten met hekken, jammer.

Ik deel niet zo heel vaak selfies maar deze vind ik wel leuk :).

Vanaf de Eiffeltoren wandelden we langs de Seine op weg naar de Pont Alexandre III, een van de bekendere bruggen van Parijs. Met gouden beelden op de pilaren is dit een elegante en koninklijke brug gebouwd voor de wereldtentoonstelling in 1900.

Ondertussen hadden we honger gekregen natuurlijk en ploften we uiteindelijk neer bij Malabar, een piepklein restaurant niet ver van de Tour Eiffel dat Leen zich nog herinnerde van vroeger. Typisch Frans en dus deden we mee. Want het is nooit te vroeg voor wijn als je op vakantie bent, zeker niet van die goede Franse ;).

Vanaf ons lunchplekje zagen we de gouden koepel van Les Invalides al opdoemen. De kanonnen zijn typerend voor het legermuseum dat er nu huist, maar Les Invalides is ooit gebouwd om gewonde soldaten te verzorgen én Napoleon ligt er begraven in de crypte.

Kanonnen kijken zal voor een andere keer zijn, wij besloten een bezoek te brengen aan het Rodinmuseum, dat zich niet ver van Les Invalides bevindt. Voor mij de eerste keer dat ik kennismaakte met deze kunstenaar en met beeldhouwkunst in het algemeen. Een ticketje kost 12 euro, wie 26 jaar of jonger is mag gratis naar binnen.

Je komt binnen via het nieuwere gedeelte van het museum waar zijn schetsen tentoongesteld worden, daarna kom je in de ruimte tuin waar je zijn grote werken zoals ‘De Denker’, ‘De hellepoort’ en ‘De burgers van Calais’ kan bewonderen.

In het huis (dat overigens het hele jaar door heel warm is – het was er in maart al zweten) kan je wat kleinere werken bekijken zoals ‘De Kus’ en ‘De kathedraal’. Ik vond het allemaal heel aangenaam ingericht met de tuin als hoogtepunt. Het weer begon op te klaren en het was heerlijk om er rond te wandelen. Een museum dat ik zeker nog eens opnieuw zou doen.

Vanaf het Musée Rodin keerden we terug naar de Seine en wandelden we voorbij Musée D’Orsay dat voor een volgende keer zal zijn.

We staken de Seine over via de voetgangersbrug Léopold Sedar Senghor en kwamen zo in Jardin les Tuileries terecht. Vroeger deel van de tuinen die bij het gelijknamige Tuilerieënpaleis hoorde.

We kwamen alvast voorbij het Oranjeriemuseum dat we de volgende dag zouden bezoeken. Maar vandaag was het doel duidelijk: we wilden de Champs-Elysées afwandelen richting Arc Du Triompe.

Daarbij verlieten we de tuilerieën via het Place de la Concorde. Dit is nu een zeer druk verkeersplein met moderne reclameborden, maar in de 18de eeuw was dit het toneel van de Franse Revolutie. Het is hier dat koning Louis XVI, zijn vrouw Marie-Antoinette en velen anderen hun hoofd verloren onder de guillotine. Na staat er een Egyptische obelisk in het midden van het plein. De mooie fonteinen stonden jammer genoeg droog.

We liepen langs de befaamde Champs-Elysées en begonnen spontaan het lied van Joe Dassin te zingen. We maakten nog even een tussenstop bij Le Grand Palais (te herkennen aan zijn grote glazen koepel) en Le Petit Palais. Beide kunstmusea, maar vooral ook prachtige gebouwen die meteen in het oog springen wanneer je langs de Seine wandelt.

Loop je verder langs deze ‘paleizen’ kom je opnieuw aan Pont Alexandre III met zicht op de Eiffeltoren. Maar wij maakten nog even rechtsomkeer terug naar de Champs-Elysées. En toen kwamen we almaar dichter bij de Arc Du Triomphe, ons eindpunt voor vandaag.

De Arc ligt ook op een druk kruispunt, maar je kan de voetgangerstunnel nemen, waarin ook een metrohalte huist, handig! Boven kom je dan op het eilandje van de Arc. Op het moment dat wij er waren, was er net een oorlogsherdenking bezig en dus konden we er niet helemaal onder.

Ik keek mijn ogen uit! Ik moet toegeven dat ik er niet veel van had verwacht. Maar ik vind het echt oprecht een prachtig monument, misschien omdat we er later op de dag waren en de zon al begon onder te gaan waardoor het licht een prachtig kleur had. Wie zal het zeggen? Ik vind dit zeker een aanrader!

De Arc Du Triomphe is gebouwd in de 19de eeuw in opdracht van Napoleon om de slag bij Austerlitz te gedenken. Je kan ook naar boven met uitzicht over de Champs-Elysées maar dat hebben we niet gedaan (was al gesloten door de herdenking).

En zo namen we doodmoe de metro naar huis, want eigenlijk hadden we al belachelijk veel gestapt en gezien én dat op een halve dag. We aten dicht in de buurt van onze Airbnb Libanees bij Chez Sofia. Het was best lekker maar nog vroeg op de avond voor de Fransen dus we zaten er een beetje alleen.

Deze wandeling is zeker een aanrader voor wie een eerste keer in Parijs is, of wie graag één of meerdere musea meepikt, want ik heb er terloops een aantal vermeldt, maar uiteraard zijn we er nog wel een paar gepasseerd. Op vlak van musea biedt Parijs voor ieder wat wils!

Wat is jouw favoriete plek in Parijs?

Op mijn reisgidspagina vind je een handig overzicht van alle bestemmingen die ik bezocht en de bijhorende blogposts die ik erover schreef. Zo vertrek je nooit zonder inspiratie op vakantie.

Lissabon #3: Castelo & Alfama

8 mei 2019goanneliesLeave a comment

Omdat Sevilla zo goed was meegevallen boekten Leen en ik een tweede citytripje naar Zuid-Europa. Zelf was ik nog nooit in Portugal geweest en hoewel ik ondertussen al weet dat ik hou van de mediterraanse sfeer wist dit land met zijn eigen accenten me heel erg te bekoren. We vertrokken midden april. De week na de paasvakantie was het allemaal wat rustiger en goedkoper. Het werden 5 dagen vol hoogtemeters, tuktuks, smalle straatjes, uitzichtpunten waar je tanden van uitvallen én kloosters. Amen.

Op onze tweede dag deden we de wijken Graça, Alfama & Castelo aan. Hier vind je tientallen bezienswaardigheden. In een vorige update vertelde ik je al over Graça, met veel uitzichtpunten en een prachtig klooster.

Na de lunch wandelden we stap voor stap de heuvel op met als einddoel het Castelo de Sao Jorge op de top. Maar eerst was het tijd om rond te dwalen in Alfama.

Alfama

Alfama is een van de zeldzame wijken die de grote aardbeving van 1755 heeft overleefd en waar de smalle middeleeuwse straatjes nog intact zijn. Je lijkt er zo verloren te lopen in de steegjes, ook al is de wijk niet groot.

Het is een echte volksbuurt met was aan de balkons, schotelantennes, afgebladerde verf en kinderen die spelen op straat. Het is ook nog steeds een arme buurt. En dat hakte er bij mij wel een beetje in. Daarover schreef ik eerder al een post.

Er is geen horeca in de wijk, terwijl er honderden toeristen rondlopen. De bewoners zelf verdienen dus niets aan het toerisme. Ik zag een mevrouw van niet veel ouder dan ikzelf haar auto parkeren in een klein steegje en met twee boodschappentassen een klein deurtje binnen gaan. Dat is toch wel heftig.

Omdat het leven hier zo hard is kent de Portugese Fadomuziek niet toevallig zijn oorsprong in deze wijk. De nostalgische harde klanken van de fado kan je als toerist echter niet horen in Alfama. Daarvoor moet je naar een toeristenbar hoger op de heuvels. We deden dit niet, omdat de weeklanken van de fado niet echt ons ding zijn.

We dwaalden nog wel even rond in de steegjes. Ik zag bomma’s met elkaar praten via hun balkon. Ze konden elkaar een hand geven en keken naar de hordes toeristen die foto’s aan het maken waren. Het is geen ‘jonge’ wijk, dat merk je.

In Alfama kan je ook de Chafariz d’El Rei bekijken. Het is een enorme fontein die in de stadsmuren is ingebouwd en uitkijkt op de Taag. Letterlijk een ‘koningsfontein’, maar toen wij er waren stond deze jammer genoeg droog.

Castelo

Ook de wijk Castelo dateert uit de middeleeuwen en is natuurlijk in trek bij toeristen door de aanwezigheid van het Castelo de Sao Jorge op de top. Ik geef het toe: ook ik was excited toen ik de kanteeltjes zag. Het kasteel speelde al in een 12de eeuw een belangrijke rol wanneer koning Alfonso de Moren verdreef uit Lissabon (het bekende boek ‘het beleg van Lissabon’ van Saramango is gebaseerd op deze gebeurtenissen trouwens). De eerste fundamenten werden gelegd in de Romeinse tijd, daarna volgde de moorse overheersing en later werd dit een paleis voor de koninklijke familie.

Om het Castelo te bezoeken en van het uitzicht te genieten betaal je ongeveer 8 euro. De rij ging goed vooruit toen wij er waren. Je moet wel weten dat je niet echt een kasteel bezoekt. In die zin dat er enkel nog muren en torens rechtstaan en dat er niet echt ‘een binnen’ is. Op dat vlak viel het misschien een beetje tegen, maar de views <3.

Wanneer je het kasteeldomein binnengaat word je meteen getrakteerd op een prachtig uitzicht over Lissabon. Die uitzichten werden wij niet beu, nee.

Daarna krijg je al snel de oude kasteelmuren in het vizier. Er staan hier en daar bordjes met uitleg en je krijgt ook een plannetje mee waarop je wat meer info kan vinden. Er zitten pauwen, die sommige toeristen interessanter vonden blijkbaar dan het kasteel zelf. Ik kwam toch vooral voor de kanteeltjes. Die waren er gelukkig in overvloed.

Je kan op de torens en verdedigingsmuren wandelen opnieuw vergezeld van een mooi uitzicht. Ik vond het leuk om te doen, al waren we snel rond want erg groot is het niet. Je vindt op het domein ook archeologische opgravingen uit de Romeinse tijd.

Ik ben blij dat we het Castelo gedaan hebben voor Sintra, want het castle of the moors is daar toch nog indrukwekkender. Maar ik heb geen spijt dat we deze must-bezienswaardigheid hebben bezocht. Zoals je ziet is Lissabon onder een bewolkte hemel nog altijd een plaatje.

Sé Cathedral

Na de hele klim naar het Castelo hadden we, ondanks de regen, zin in een ijsje. Bij Gelato Therapy schuilden we voor een nieuwe regenbui met een heerlijk authentiek Italiaans ijsje en een wafel. We hadden nog een laatste stop op de planning staan: de Sé-kathedraal.

De Sé-kathedraal is na de overwinning op de moren gebouwd op de resten van een moskee en is het oudste kerkgebouw van de stad. Maar door de aardbevingen is de kerk een aantal keren heropgebouwd en daardoor kan je een mix van architecturale stijlen ontdekken in de speciale voorgevel. Binnen is de kerk opvallend sober en donker. Het is eens iets anders dan de overdadige barok die je meestal in het zuiden van Europa vindt. Door een misviering zijn we er niet ontzettend lang binnen geweest, maar ik vond het toch de moeite.

Hierna hadden we wel echt de nodige kilometers achter de rug. We ploften neer bij Esperança Sé, een van de eerste horecazaakjes die een vergunning kreeg in de buurt van de kathedraal. Ze serveren dunne Italiaanse pizza. Die inderdaad lekker was, maar ik had niet veel honger (B-12 tekort ^^) dus heb ik het jammer genoeg niet opgekregen. We waren ontzettend moe die dag en kropen lekker vroeg onder de wol.

Het was absoluut een geslaagde dag. Graça, Alfama & Castelo laten het echte Lissabon (van vroeger) zien. Je vindt er verschillende toeristische plekken en toch ben je tegelijk soms heel alleen. Dat vond ik een mooi evenwicht.

Wat is jouw favoriete plekje in Lissabon? Of moet je er nog naar toe?

Rotterdam #3: Museum Boijmans Van Beuningen‎

27 februari 2019goanneliesLeave a comment

Rotterdam, een stad die niet meteen een top-of-the-bill plaats bekleedde op mijn bucketlist. Ik had namelijk geen idee wat er te beleven viel. Hierdoor kon ik er twee dagen zonder vooroordelen rondstappen. Het verrassingstripje van het lief was op dat vlak dus al volledig geslaagd. En hoewel het niet 100% mijn stad is genoot ik toch met volle teugen. Een stad langs het water met een grote haven, dan waaien al je zorgen letterlijk weg.

De dag ervoor deden we een ijskoude wandeling door het centrum en het havengebied in de verwachting dat het zondag zou regenen. Maar eigenlijk scheen zondag de zon. Toch bleven we bij ons idee om één van de bekendste musea van de stad te bezoeken.

Bojmans Van Beuningen is een kunstmuseum, maar dan vanuit het alle kunst onder één dak principe. Niet enkel antieke kunst, niet enkel moderne werken. Ook geen focus op één kunstenaar, tijdperk of stroming. Je vindt er van alles wat en het staat ook allemaal wat door elkaar. En alleen al om die beleving vind ik het een echte aanrader.

Ook op het binnenplein merk je al dat dit geen standaard museum is:

Een ticketje kost 17,50 euro, misschien vrij prijzig denk je, maar je krijgt er wel wat voor terug. De ruimtes zijn zeer mooi ingedeeld en gebruikt. Op de eerste verdieping draait het rond schilderkunst. Elke kamer heeft een bepaald thema, maar het mooie is dus dat de ene kamer niet noodzakelijk op de andere volgt. En dat je dus plaats tussen de heel moderne kunst loopt en dan weer een Rubens spot.

Ik was natuurlijk het meest geïnteresseerd in de antiekere kunst, vooral uit de 14de tot 17de eeuw en ik kwam zeker aan mijn trekken. Maar geconfronteerd worden met die moderne kunst was ook wel weer goed, want die comfort zone hé.

Op de benedenverdieping gaan ze voorbij de schilderkunst en gaat het om voorwerpen of zoals zij het noemen ’toegepaste kunst & design’. Zoals een omgekeerde ladder met lichtjes aan. Leuk om door te wandelen, maar ik verkies toch de schilderijen ;).

Het museum heeft daarnaast telkens wat tijdelijke tentoonstellingen lopen, opnieuw in hele mooie ruimtes. Ik vind het best wel belangrijk dat een museum ruim en licht is en dat is hier zeker het geval. In combinatie met de grote en kleinere namen aan kunstenaars, uit binnen- en buitenland heb ik enorm genoten van mijn kunstbad. Als je dus nog een leuke culturele activiteit zoekt in Rotterdam is dit zeker een aanrader!

Na dit bezoekje moesten we jammer genoeg terug naar huis. Hoe koud het ook was, de stad heeft ons zeker warm gehouden tijdens dit weekendje. Een laatste blik op de oude haven met de kubushuisjes in de verte.

Bezoek jij graag een kunstmuseum?

Mijn andere berichten over Rotterdam:

Berlijn #1: 3x oorlogsgeschiedenis

30 januari 2019goanneliesLeave a comment

Berlijn is nooit echt een stad geweest die me veel zei. Ja, het is een geschiedenisrijke stad, maar oorlogsgeschiedenis is niet echt mijn dada. Niet dat het me niet boeit, want het is te belangrijk om nooit te vergeten, maar het is gewoon niet mijn interesseveld. Toen het lief in september 2018 op conferentie ging naar de Duitse hoofdstad besloot ik toch drie daagjes aan te sluiten (met dank aan Ryanair werd dat zelfs nog een extra nacht 😒).

Berlijn bleek zoveel meer dan een stad getekend door de oorlog en heeft enkele heel toffe levendige buurten. Toch vond ik ook onze wandeling door Mitte, het centrum, de moeite.

Het meest opvallende is hoe open de Duitsers over hun niet zo fijne verleden zijn. Op verschillende plekken in de stad kan je gratis musea bezoeken die meer uitleg geven over de gebeurtenissen van 40-45 en de Koude Oorlog. Ik bezocht er drie en vertel je even waarom het zo de moeite is.

Tränenpalast

Het tränenpalast of palace of the tears is een klein museum dat je vindt vlakbij het Friedrichstrasse station en daar is een goede reden voor. In dat station konden mensen die door de muur en de Koude Oorlog van hun familie en vrienden gescheiden waren elkaar even officieel ontmoeten. Al zijn er ook periodes geweest dat dit niet mocht, tenzij na een lange en strenge procedure. Tegelijk zijn er ook heel wat gezinnen proberen vluchten van Oost naar West via dit station. Sommigen raakten heelhuids aan de overkant waar ze eindelijk herenigd werden met hun familieleden. Vandaar de naam ‘het tranenpaleis’ omdat er zowel van vreugde als uit verdriet geweend werd.

Het is een stukje geschiedenis waar ik niet zo veel van weet en het museum is fijn opgebouwd. Er is een focus op persoonlijke verhalen, in combinatie met prangende foto’s en beeldmateriaal (dat is natuurlijk het voordeel van recente geschiedenis). Vooral foto’s van mensen die toekijken tijdens de bouw van de muur kwamen binnen, want zij konden toen natuurlijk nog helemaal niet inschatten wat de gevolgen zouden zijn.

Hoewel het dus maar een klein museum is, zijn we er toch wel even binnen geweest om alle bordjes te lezen en in ons op te nemen. Dit is misschien wel mijn favoriet van de drie musea.

Topographie des terrors

Dit museum staat op de plaats waar vroeger de hoofdkwartieren van de SS waren en waar je nog één van de drie grote stukken van de muur kan terugvinden (naast East Side Gallery en het volgende puntje op deze lijst). Het is dus een bewogen plek en daarom is er gekozen om deze te bewaren en er een gratis museum neer te zetten.

Wij bezochten de binnenexhibitie die focust op de opkomst van het nazisme en de vervolging van de onreine rassen in Europa. Je komt ook te weten wie de nazikopstukken waren en wat er met hen gebeurd is. Het is geen museum om vrolijk van te worden. En er is veel informatie om te lezen. Daarom dat we het buitenstuk aan de muur met de tentoonstelling ’the path to dictatorship’ even hebben overgeslagen. Het was zo al indrukwekkend genoeg. Deze is echt een must voor iedereen die Berlijn bezoekt!

Gedenkstätte Berliner mauer

Dit gedenkteken met bezoekerscentrum vind je op de grens van de wijk Mitte met Pretzlauerberg en bezochten wij op zondagochtend omdat Leen mij dit had aangeraden. Ik had geen idee dat het zo’n groot gedenkteken zou zijn.

Je wandelt langs de palen die de muur moeten voorstellen en komt hier en daar nog echte stukken muur tegen. Op de gevels van de huizen zie je foto’s van hoe het hier toen was.

Eigenlijk was dit een stuk niemandsland dat over een kerkhof en huizen is gebouwd. Mensen konden dus letterlijk niet meer hun overledenen gaan bezoeken. En je leest verhalen van families die elkaar vanuit het raam nog wel konden zien, maar niet met elkaar konden praten. Het is schrijnend om te beseffen hoe je van dag op dag ineens niet meer een straat verder mag wandelen.

Uitzicht vanop het bezoekerscentrum, pal tegen de zon in getrokken

In het bezoekerscentrum lees je nog veel meer verhalen over de muur en je kan met een ijzeren trap naar boven om het hele gebied te bekijken. En dan zie je die brede strook leegte waar nu gras over groeit en een paadje ligt dat vroeger dus letterlijk niets was. We liepen hier langer rond dan verwacht, zeker de moeite!

Berlijn werd geen dure citytrip omdat we gratis zoveel geschiedenis en cultuur konden meepikken. En neen, dan ben je ook niet alleen in die musea. Het was er soms over de koppen lopen. Maar dat zoveel mensen dit stukje geschiedenis meekrijgen kan je alleen maar aanmoedigen, toch?

Bezocht jij al eens een oorlogsmuseum?

Sevilla #4: het centrum met de kathedraal

21 november 2018goanneliesLeave a comment

Begin november 2017 ging ik 4 dagen de winterzon opzoeken in het Spaanse Sevilla. Ik had niet echt verwachtingen van deze stad waardoor ik omver werd geblazen door de schoonheid, gezelligheid, palmbomen en het eten <3. Voor wie nog een winterse citytripbestemming zoekt kan ik Sevilla alleen maar warm aanbevelen. De stad veroverde snel een plaatsje in mijn top 3 van Europese steden.

Sevilla heeft een klein maar interessant historisch centrum met maar liefst drie Unesco Werelderfgoedgebouwen. Het Alcazar is daar eentje van. Daarnaast heb je ook nog het Archivo des Indias (dat ik mij dus gewoonweg niet kan herinneren ook al moeten we daar voorbij gewandeld zijn, ik moet dus nog eens terug ^^) en de fameuze kathedraal met Giralda die beschermd zijn. Maar er is meer te zien in het centrum dan enkel de majestueuze kerk!

Santa Cruz & Alfalfa

Het historische centrum beslaat de wijken Alfalfa en Santa Cruz en na een voormiddag in het Casa de Pilatos (waarover later meer) wilden we het ontdekken tijdens een compacte wandeling die ons uiteindelijk tot op de top van de Giralda zou brengen.

Het centrum van Sevilla is gezellig met kleine straatjes waarin je letterlijk verlopen kan lopen. Mijn reisgenote volgde getrouw de kaart, ik ben van nature allesbehalve goed met een kaart, maar kan me na een aantal uren/dagen wel perfect oriënteren in zo’n stad. Die combinatie heeft ervoor gezorgd dat we nooit zijn verdwaald. Hoera!

De stoep in Sevilla is wel een probleem. Ofwel is er geen, ofwel kan je er net een halve voet op kwijt. En auto’s rijden er door elke steeg, ook de zeer smalle exemplaren… Het was dus af en toe wel goed uitkijken. Typisch mediterraans eigenlijk :).

P1090630 — Wat sfeerbeelden van de smalle straatjes

Eerste stop: de Iglesia del Divino Salvador. Naast de kathedraal één van de grootste kerken van de stad, gelegen op een tof pleintje. Het is een barokke kerk en dat zal je geweten hebben. Het interieur is bombastisch, over-the-top en dus op en top Zuiders.

Je bent fan of je bent niet. Ik zag al mooiere kerken maar sta nog steeds versteld hoe er ooit zoveel rijkdom naar kerken is kunnen gaan. Terwijl er waarschijnlijk mensen honger leden… Het zegt veel over de plaats die religie ooit gehad heeft in mensen hun leven en die het nog steeds bekleedt. Want ja, we zagen regelmatig heel wat Spanjaarden bidden in de kleinere kerken en de misdiensten zaten vol.

Je snapt wat ik bedoel met bombastisch he?

Om de binnenkant van de kerk te zien betaal je 3 euro, maar je kan ook meteen een combiticket kopen voor de kathedraal. En dat is echt een protip. Je moet dan bij de kathedraal niet meer aanschuiven. De kathedraal is naast het Alcazar de grootste trekpleister van de stad en dit waren ook de enige twee bezienswaardigheden waarbij wij een rij hebben zien staan (en dat in putteke november). Je bespaart er dus echt tijd mee om eerst de Salvadorkerk te bezoeken en daar alvast je ticketje te kopen (en dan ga je de kathedraal die velen malen mooier is ook nog eens meer appreciëren ;)).

Van de kerk stapten we richting het ayuntamiento, een woord dat ik nog kende uit de Spaanse les. Het stadhuis zit in een prachtig wit gebouw op het San Franciscoplein, een mix van laatgotisch met toch vooral renaissance-elementen. Ik ben fan! Op het plein vind je nog andere mooie gebouwen, onder andere de Nationale Bank. Het is echt het hart van de stad waar we de volgende dagen nog meermaals passeerden.

Aan de achterkant van het stadhuis vind je het groenere Plaza Nueva met appelsienbomen en het typische ruiterstandbeeld. Het is de ontmoetingsplaats in de stad en veel gezelliger dus dan het grote Franciscoplein.

Hier zou ik wel eens een namiddag mensen willen kijken op een bankje! Moorse invloeden vind je verspreid doorheen de stad. Die smeltkroes van gebouwstijlen deed me echt verliefd worden op Sevilla. Een gebouw zoals dit zie je niet zo vaak:

Toen hadden we toch wel een klein hongertje. Dankzij de reisgids belandden we in El Pinton. Een origineel eetplekje dat niet enkel richt op tapas. Het is dan ook de enige keer geweest dat Leen en ik ons eten niet gedeeld hebben. Porties waren zeker oké en lieten ruimte voor dessert. Dat we niet konden laten staan. Het interieur was vooral leuk. Vrij modern en toch met veel tegeltjes. Het doet zelfs wat Portugees aan.

De kathedraal

Hierna wandelden we richting kathedraal. Ik ben sowieso wel fan van kerken. De Sint-Pieterbasiliek in Rome staat uiteraard stip op nummer 1. Maar de Catedral de Santa María de la Sede beloofde wel wat. Het is de grootste gotische kerk ter wereld en de derde grootste kerk in Europa, na die in Rome en St-Pauls in Londen.

De kathedraal is gebouwd op de grondvesten van een vroegere moskee en een aantal elementen zijn behouden gebleven zoals de minaret die vandaag de naam Giralda draagt. De Giralda zou ook als voorbeeld genomen zijn voor de nieuwe bibliotheektoren op het Ladeuzeplein in Leuven en awel ja, het heeft er wel iets van.

Groot is het zeker, je bent wel even bezig met er gewoon rond te wandelen. Nadat we de ingang hebben gevonden, en dus de rij konden overslaan, kwamen we meteen de kerk binnen. Het is een gotische kerk dus geen bombastisch gedoe, maar sober met grote pilaren. En weinig glas-in-loodramen vond ik waardoor het best donker was binnen (en dus allesbehalve ideaal om foto’s te nemen).

Je bent binnen wel even zoet met alle kleine hoekjes en kantjes te bekijken. Een aantal bijzaaltjes hebben echt prachtige plafonds. Je vindt in de kerk ook het vermeende graf van Columbus waar je niet naar hoeft te zoeken door de vele toeristen.

Nadat we wat hadden rondgewandeld binnen, beklommen we de toren naar de top van de Giralda. Ik had wat schrik voor de tocht, maar het waren gelukkig geen trappen. Enkel steile opkantjes, steeds per vier voor elke verdieping. Het ging goed vooruit en was niet zo zwaar naar mijn mening. De gangen zijn breed dus het is ook te doen voor mensen met een beetje claustrofobie. We waren vrij snel boven. En wat een uitzicht!

Je verlaat de kerk langs een tof binnenpleintje. Tijd voor een obligatoir fotomoment:

Ook een must-take foto: de Giralda vanuit de poort van het Alcazar.

De kathedraal mag je echt niet overslaan bij een bezoek aan Sevilla. Ook al is gotiek niet mijn meest favoriete bouwstijl, de grootte van het gebouw is overweldigend en de Giralda steekt mooi af met het sobere kerkgebouw. Ook het uitzicht is de moeite waard.

Nog een mooi random gebouw in het centrum

Langs de tuinen van Murillo wandelden we terug naar het hotel. Dromend van torentjes en tapas was het bijna weer tijd voor een nieuwe dag ;).

Meer lezen over Sevilla?

Wat is mooiste/interessantste/meest speciale kerk die jij al hebt bezocht?

De niet zo Pinterestwaardige gids voor 7 dagen op Malta & Gozo

10 oktober 2018goanneliesLeave a comment

Jullie weten ondertussen wel dat ik van een beetje ironie hou. Zo ook deze titel. Toen we 7 dagen boekten naar Malta heb ik volgens mij letterlijk elk blogartikel gelezen dat hierover geschreven is in het Engels of Nederlands. En ik kwam zo vaak hetzelfde tegen (dat Malta een tijdje geleden travel bloggers heeft betaald helpt natuurlijk niet). Enfin, voornamelijk hipstergrieten met allemaal dezelfde foto’s. No offence, maar ik zocht naar verhalen die me konden helpen met bepalen hoe ik mijn reis best kon indelen. Wat was allemaal te combineren op één dag en wat was realistisch? En dan vooral met een focus op cultuur en natuur want uren aan een strand of zwembad liggen zagen we niet zitten. En dat vond ik gewoon niet zo veel. Ik vond vooral foto’s van meiden in hun zomeroutfits. Dat was het toch niet zo ^^.

Uiteindelijk vind ik wel dat we best een goede planning hadden uitgetekend (dankzij wat vrienden die er wel al waren geweest) en zoals altijd moet die ter plaatse nog wat hertekend worden. De komende tijd zal ik van elke dag nog een verslagje maken, maar in deze post wou ik graag ons algemeen reisplan en overzicht tonen, zodat jij er inspiratie kan uithalen. En wat algemene tips. Zodat je kan leren uit onze fouten en winners. Maar dan zonder de hipsterfoto’s jongens. Sorry.

Vervoer

We namen twee ochtendvluchten op zondag vanuit Charleroi met Ryanair (en die hebben zelfs gevlogen toen!). We waren sowieso niet van plan om bagage in te checken dus we vonden dat dit volstond (vliegtuigtickets heen en terug lagen slechts rond de 100 euro per persoon en dat in het hoogseizoen!). Je kan ook opteren voor een vlucht met Air Malta, die vliegen wel vanuit Zaventem.

Op Malta zelf is het huren van een auto logisch. Je hebt dan alle vrijheid en het eiland is uiteindelijk maar een scheet groot. Toch hebben wij erover gekozen om dit niet te doen (dat telt namelijk al snel op voor 7 dagen). We hebben ons een week lang verplaatst met de bus. Via een Explore Tallinja card kost dit je slechts 21 euro voor de volle 7 dagen. Hallo, zo goedkoop dat kan je je toch niet voorstellen?

Met dit kaartje neem je eender welke bus, want alles is daar sinds kort publiek georganiseerd. Ik had horrorverhalen gelezen over overvolle bussen die zich niet aan hun tijdschema houden en soms gewoon niet komen opdagen en dat je dan een uur moet wachten in de snikhete zon. Voor iemand zonder geduld (Jep, that’s me) leek het een uitdaging, maar het is allemaal supergoed meegevallen. Ja, de eerste dag was een zondag en toen namen we iets lokalere bussen en moesten we soms even wachten. Maar nadien hebben we hier geen problemen mee gehad.

De bussen zijn voorzien van airco en soms moet je wel even rechtstaan. Chauffeurs zijn niet altijd even vriendelijk. Maar: we zijn overal vlot geraakt. Tip: start steeds in Valletta, vandaar geraak je overal en naar toeristische plekken rijden bussen genoeg per uur. Op Gozo rijden de meeste bussen via de hoofdstad Victoria waar je makkelijk kan overstappen.

Van die nachtmerries kwam dus niets in huis. De bus was een echte winner! Daarnaast namen we vaak de ferry van de Three Cities naar Valletta om daar dan een bus te nemen en de ferry van naar Gozo natuurlijk. Zwemmen was wat ver ^^.

Verblijf

De meeste bloggers deden Gozo, het tweede eiland, aan in één dag. Soms zelfs nog in combinatie met Comino. Snel even naar Victoria, een foto waar het vroegere Azure Window stond en weer weg. Dat vonden wij wat te weinig, zeker omdat heel wat mensen zeiden dat ze Gozo veel rustiger, lokaler en mooier vonden dan Malta. Wij besloten dus om ons verblijf op te splitsen over de twee eilanden. En je raadt het al: ook dat was een echte winner!

En we sliepen ook twee keer geweldig! In Malta verbleven we in Nelli’s B&B in The Three Cities (aan de overkant van Valletta). Super rustig (alleen wat nachtlawaai van de drukke baan) en totaal niet toeristisch. De Three Cities is een prachtig stukje Malta en het was zalig om er te verblijven met de ferry naar Valletta vlak voor de deur. En ontbijt met zicht op de haven vanop het dakterras. Zalig!

Op Gozo sliepen we wel in een toeristisch badplaatsje: Marsalforn. Veel alternatieven waren er niet, behalve een typisch Gozo farmhouse, maar we waren te laat met boeken en in het hoogseizoen was dat boven ons budget. Murella Living zit ergens tussen een B&B en kleinschalig hotel in en heeft goede kamers op 2 minuten stappen van het water. Geen fenomenaal uitzicht deze keer, maar je kan niet alles hebben. En in Marsalforn hebben we een aantal keer super lekker gegeten wat dan weer een voordeel is van een bedrijviger stadje!

Planning

Dag 1: aankomst en van Marsaskala naar Marsaxlokk

Op voorhand twijfelden we wat over hoe we deze halve dag konden invullen, maar deze visserdorpjes bleken een perfecte optie.
Eigenlijk ook wel één van de mooiste wandelingen die we hebben gedaan. De inspiratie kwam van Visit Malta (we namen route B van deze wandeling), omdat we ook via St. Peter’s Pool wilden passeren, wat uiteindelijk wat tegenviel want heel druk.
Het uitzicht tussen beide dorpjes was fenomenaal (je moet er wel even voor klimmen) en de visserdorpjes zijn heel charmant. Ik vond Marsaskala wel minstens even mooi als het toeristisch populaire Marsaxlokk, maar de befaamde zondagmarkt was wel al gedaan als we er arriveerden.
Onze wandeling was 12 km in totaal en we deden er ongeveer 3u30 over. Het was meteen een eerste test in de loodzware hitte, maar ik heb het gevoel dat we direct wel wat gezien hadden ook.
Enkel bij St. Peter’s Pool vond ik het te druk en stoorde ik me vooral aan de auto’s die per se zo dicht mogelijk wilden parkeren terwijl de straatjes veel te smal waren. De wandeling ging daar ook gewoon over de weg, wat wat stom was. Dat deel zou je dus kunnen overslaan en je zou sneller richting Marsaxlokk kunnen gaan om dat dorpje te verkennen, uiteindelijk waren we nu best moe en hebben we enkel wat aan de haven gezeten.

Lees mijn uitgebreid verslag hier.

Dag 2: Valletta

Het volledige stadscentrum binnen de oude stadsmuren is Unesco werelderfgoed en Valletta is de culturele hoofdstad van Europa 2018. Reden genoeg om deze stad zijn eigen dag te geven in onze planning.
We wandelden willekeurig door de vele oude straatjes en hadden twee bezienswaardigheden op de planning staan. Het Grand Masters Palace en de barokke St-John’s basiliek. Allebei achteraf gezien de moeite!
Er staat wel vaak een rij voor de ingang van de basiliek, zeker in de voormiddag. Het is dus aan te raden om de kerk in de namiddag te bezoeken, dan was het veel rustiger.
Verder moet je zeker de Upper en Lower Barakka Gardens doen en kan je om 12u het kanonschot meepikken in de Upper tuinen.
Valletta is niet super groot, maar als je een paar dingen bezoekt ben je snel een dag zoet. Mocht je tijd overhebben kan je de ferry nemen naar The Three Cities en daar ronddwalen, ik vond het daar zelfs nog mooier dan in Valletta (we deden dit op dag 3).

Meer over onze dag in Valletta.

Dag 3: van Dingli naar Blue Grotto

En dan de dag van de rode wandeling van Visit Malta, officieel net geen 12 km. Startend op het hoogste punt van Malta, de Dingli Cliffs, via de tempels van Hagar Qim & Mnajndra, zouden we uiteindelijk uitkomen bij de Blue Grotto. Het werd de wandeling met de mooiste views, maar ook een enorm saai stuk én een gevecht tegen de hitte, dat ook.
De Dingli Cliffs. Twee dingen moet je daarover weten. 1. Ze zijn de moeite 2. Het panoramapunt waar alle bussen toeristen stoppen is dit echter niet. Dit is het hoogste punt. Wat wil zeggen dat de kliffen onder jou zijn, want je staat erop. Je ziet ze dan dus niet. Wil je snel tussendoor even de kliffen zien dan raad ik dus zelfs aan om het gewoon over te slaan, want je zal teleurgesteld worden. Het wordt alleen de moeite als je een heel stuk naar beneden gaat wandelen. Dat kan ook met de auto, maar er is zo’n mooi offroad stuk waar je alleen te voet op kunt. Daar was het uitzicht echt fenomenaal. Ik weet nu wel waarom de kliffen bij veel mensen tegenvielen, ze zagen gewoon het verkeerde.
Na 5 km is er tot aan de tempels helemaal niks meer te zien op deze wandeling. Eerst wandel je nog op een rustig paadje, daarna kom je op een grote weg waar de hitte uit het asfalt komt, je iets te ver bent van de zee om wind te voelen en de weg gaat ook nog eens naar omhoog. De tempels zie je in de verte maar zijn dus nog ver weg. Zorg voor voldoende water en neem iets om te eten mee als je deze wandeling volledig doet. Mocht je de kans hebben om halverwege de bus te nemen: doen, want je mist dus echt niks eens je weer de weg bereikt hebt.
Het tempelrestaurant sla je best over, de tempels zelf niet. Ik vond deze net een beetje interessanter dan de Ggantija tempel op Gozo.
Blue grotto vanuit een bootje. Toeristisch ja, maar leuk na een dag stappen, het is wel meer de moeite in de voormiddag door de lichtinval. Dus ik zou dit persoonlijk ’s morgens plannen.
Ik denk niet dat ik de wandeling nog opnieuw zou doen, maar ik zou wel een manier zoeken om de kliffen en zeker de tempels met de blue grotto te bezoeken. De zuidkust van Malta is in ieder geval een aanrader.
We hebben die dag ook nog een dik uur rond gewandeld in de straatjes van Birgu/Vittoriosa, de mooiste van The Three Cities volgens het internet. The Three Cities is een must, het geeft echt de sfeer van het authentieke Malta weer en je ziet er amper een toerist.
Uiteindelijk hebben we die dag meer dan 5u lang gewandeld en veel meer dan die 12km. Ook in Birgu zijn er nog wel wat stappen gezet. We zaten over de 30.000 stappen ’s avonds. En we waren moe. Ah ja.

Naar het verslag van deze wandeling.

Dag 4: Mdina en Rabat

Oorspronkelijk zou dit een halve dag worden en zouden we in de namiddag de Victoria Lines tot in Mosta wandelen. De dag ervoor had stevig in onze fysiek gehakt en we waren allebei doodop. Het werd dus een volledige dag cultuur. En qua stadjes was dit mijn favoriete dag.
Mdina: dit is geen stille stad. Hier rijden wel effectief auto’s. Meteen ook datgene waar ik me opnieuw aan heb gestoord. En aan de toeristen, die vielen me hier meer op dan in Valletta.
Mdina zelf was wel helemaal mijn ding: smalle middeleeuwse straatjes, we bezochten de mooie basiliek (vroeger gebouwd dan die van Valletta dus nog geen barok, hoera!) en slenterden maar wat rond.
Rabat had ergens nog meer charme dan Mdina. Hier was het allemaal wat echter, met de was die over het straat hangt, de bloempotten aan de gevels… Dit was de minder opgekuiste versie.
We bezochten St Paul’s Catacomben. Het was een speciale belevenis, je doet het niet elke dag. Helemaal niet te druk en indrukwekkend. Zo’n grote begraafplaats die uit rots is gehakt. Straf!
Je kan nog heel wat andere dingen bezoeken in Rabat zoals de Romeinse villa. Een dag ben je er dus snel zoet.

Meer lezen over Mdina & Rabat

Dag 5: vertrek naar Gozo en Marsalforn

Je doet er ongeveer een halve dag over om met het openbaar vervoer van Valletta tot in Marsalforn te geraken. Je neemt een bus tot in Cirkewwa, dan de ferry en in Mgarr opnieuw een bus (al dan niet via Victoria) tot Marsalforn.
We deden een stuk van de zoutpannenwandeling. Van Marsalforn tot in Wied-Il-Ghasri. Waar we het mooiste natuurwonder zagen van de hele reis, even childen en een plonsje deden aan het rotsige strandje.

Naar het verslag van de zoutpannenwandeling.

Dag 6: Comino en Victoria

Opnieuw richting Mgarr om een bootje te nemen naar Comino. We vaarden met Ebson Comino Ferries. Check zeker even op voorhand de prijzen want alle ferries zijn privaat georganiseerd. 10 euro heen en terug is een normale prijs.
Ga vroeg naar de Blue Lagoon, vanaf een uur of 12 stroomt de massa het eiland binnen, inclusief partyboten en al wat de sfeer niet echt bevordert.
Er staat stroming op The Blue Lagoon want je zit nog altijd in de zee.
Wandel eens het te druk wordt naar Saint Mary’s Tower. Het is een hele klim, maar het uitzicht is wonderlijk. Je ziet heel Comino, Gozo en Malta. De tower zelf kan je beklimmen voor een kleine donatie. Niet veel toeristen doen dit, maar echt ga ook eens uit het water voor dit uitzicht aub :).
Rond half 3 stonden we terug op Gozo en namen we de bus tot in Victoria/Rabat, de hoofdstad van het eiland.
Bezoek de Citadella voor een 360 graden uitzicht van het eiland. Indrukwekkend! Het uitzicht is gratis, voor de musea in de Citadella moet je betalen, maar die gingen al dicht als wij er waren. Je zou dus zeker wat meer uren kunnen spenderen in de Citadella dan wij met ons blitsbezoek. Aan het eind van de dag was het er dan weer super rustig, mooi meegenomen.

Lees mijn blogpost over Comino. En daarna het verslag van een namiddag in Victoria.

Dag 7: Ramla en Xaghra

We deden de Ramla Walk in omgekeerde richting. We genoten van een rustig strand in de voormiddag om dan in de namiddag ook weer weinig volk tegen te komen aan de tempels. Ideaal.
Ramla beach zorgde voor verfrissing door te gaan zwemmen, maar op het strand zelf vind je geen schaduw. Als je lang wil gaan zonnen is een parasol wel aan te raden.
De beklimming van Ramla naar Xaghra was pittig door de hitte, maar valt wel mee in hoogtemeters. Omgekeerd van Marsalforn naar Xaghra lijkt het mij steviger.
Met je ticket voor de Ggantija tempel in het leuke stadje Xaghra heb je ook toegang tot de Ta’Kona windmolen een straat verderop. Een super schattig klein museum om mee te pikken. We waren er volledig alleen ook.
De wandeling zelf ging niet veel over de grote weg zoals de andere wandelingen die we gedaan hadden en was dus aangenaam. Zeker ook tijdens de afdaling hadden we mooie uitzichten.

Naar het verslag over de Ramla walk.

Dag 8: met een shuttledienst naar de luchthaven.

Het was niet mogelijk om via het openbaar vervoer tijdig op de luchthaven te geraken. We boekten via onze B&B een gesplitte shuttledienst. Een taxi tot aan de ferry in Mgarr, de ferry namen we zelf en weer een taxi in Cirkewwa tot aan de luchthaven. We betaalden hiervoor 37 euro, wat ik best vind meevallen.

Met deze planning heb je een leuke week vol cultuur en natuur op Malta & Gozo zonder de benen van je lijf te lopen of je achterste te slijten op een Hop On Hof Off bus vol Japanners.

Hoe plan jij je perfecte vakantie?

Mijn tips om meer te lezen

30 september 2018goanneliesLeave a comment

Lezen is een manier voor meer offline tijd. Minder tijd verdoen op sociale media. Ik heb ooit een tijdje niet meer gelezen (met dank aan de stomme verplichte ‘literatuur’ in het middelbaar) en ben het dan stilaan terug beginnen opbouwen. Waardoor ik nu zonder moeite een dertigtal boeken per jaar lees. Dat is nog niet enorm veel. En het zou dus veel meer kunnen zijn als ik nog minder op mijn gsm zit of voor tv hang. En als ik dunnere boeken zou kiezen dat ook ^^. Het gaat mij eigenlijk niet om het aantal, maar om het leesplezier en het bewust tijd maken voor een goed verhaal.

30 boeken per jaar dat gaat er bij sommigen echt niet in. Niemand lijkt tijd te hebben om te lezen. Maar eigenlijk is het een kwestie om van lezen een prioriteit te maken. Om die paar pagina’s per dag in je dagelijkse routine te verwerken.

Talloze bloggers deelden al hun tips. En nu krijg je de mijne er nog gratis bij. Het is allemaal geen exacte wetenschap. You do you. Maar dit is wat voor mij werkt.

Zorg dat je altijd in een boek bezig bent

Klinkt zo eenvoudig, maar het is echt het beginnen dat het moeilijkst is. Dat is zoals dat eerste woord van een blogpost. Het lege blad schrik je af, net zoals een nieuw boek dat ook doet. Ga je het verhaal wel leuk vinden? Een klik hebben met het hoofdpersonage? Leest het wel vlot? Er is maar één manier om daar achter te komen: beginnen met lezen!

Eens je die eerste pagina’s hebt verteerd en in het boek zit ga je automatisch tijd maken om verder te lezen. Want je wil toch weten hoe het afloopt? Stel beginnen dus niet uit. Een boek kopen en wachten tot je tijd hebt om er in te starten kan er voor zorgen dat je ineens maanden verder bent. Begin met één pagina. En daarna nog eentje. En voor je het weet ben je halfweg. Ook als je een boek uitleest wacht je dus best niet te lang met het volgende.

Zoek jezelf een niche, favoriet genre, set van lievelingsauteurs…

Je moet iets hebben om op terug te vallen. Wat niet wil zeggen dat je altijd dezelfde soort boeken moet lezen. Uit je comfort zone lezen is heerlijk. Maar soms wil je gewoon snel een volgend boek kunnen kiezen. Of vlug naar een rek in de bib kunnen gaan om daar iets te kiezen. Bij mij zijn dat historische boeken over Engeland. Ik weet perfect bij welke auteurs ik moet zijn en hoe het verhaal gaat lopen (want het is geschiedenis). Als ik dus even in leesdipje zit halen die boeken me er altijd weer uit.

Bij het lief zijn dat thrillerboeken van zijn favoriete auteurs (die schrijven vaak hele series rond een detective bij elkaar). Er zijn zoveel boeken, het aanbod is overweldigend. Door je eigen favoriete genre heb je gelukkig wel altijd een boek om in te beginnen. En dan is de vorige tip dus een makkie.

Maak een account op Goodreads

Om tonnen inspiratie op te doen. Om je leesvriendjes te motiveren. Om een reading challenge te stellen. Mijn mening over zo’n leesdoel is dat het je echt kan helpen om meer te lezen, want je werkt ergens naar toe. Maar het mag geen doel op zich worden. Mensen die dan ineens dunnere boeken gaan lezen om die challenge alsnog te halen. Heeft dat wel zin? Daar is niks mis mee als je die boeken echt wil lezen, maar als je ze gewoon gaat kiezen om hun dunheid dan blijven andere goede boeken in een hoekje liggen en dat is zonde!

Goodreads als sociaal medium is geweldig om nooit zonder te lezen boeken te vallen. Voeg me gerust toe als vriend trouwens.

Naast Goodreads zijn er nog heel wat andere boekige websites. Zoals Leuven Leest, Lang zullen we lezen, Hebban… Maar ook folders van boekenwinkels, de #nevernotreading nieuwsbrief van Kelly, updates van de plaatselijke bib, boekenblogs… Ze bezorgen me allemaal inspiratie en zin om te lezen!

Maak boekenvriendjes

Klinkt misschien vreemd, maar als je vrienden hebt die veel lezen ga je automatisch al eens over boeken praten. Elkaar tips geven. Een lief dat veel leest, ook al is het een totaal ander genre, helpt ook om vaker te lezen want dan doe je dat gewoon samen ;). En wie dus niet meteen gezegend is met een boekige vriendenkring kan online op zoek naar eensgezinden.

Lees op een vast moment

Nog steeds de beste tip om een routine op te bouwen: tandenpoetsen doe je immers elke dag omdat je het steeds op hetzelfde moment doet. Al jaar en dag. Met lezen kan je exact hetzelfde doen. Lees altijd voor het slapengaan. Of op de trein. ’s Morgens na het ontbijt. Tijdens je middagpauze… Je kan wel tientallen verschillende momenten bedenken dat je kan lezen. Begin met het te doen. Elke dag opnieuw. En voor je weet is dat lees(half)uurtje een verworven recht en zijn jullie onafscheidelijk.

Ik lees niet vlak voor het slapen, maar vaak na mijn dagelijkse douche. Dat is zo het moment dat alle verplichtingen gedaan zijn en dan ontspan ik door wat te lezen om dan nadien vaak nog wat tv te kijken ofzo. Het zou beter omgekeerd zijn, ik weet het. Maar het werkt wel. En daarnaast lees ik elke werkdag op de trein. Een ritje is bij mij maar een twintigtal minuutjes. Maar dat is toch 40 minuten leestijd per dag erbij.

Lees de boeken die je wil lezen

Ik zei daarnet al dat ik soms mensen dunne boeken zie lezen om hun challenge te halen en dat het zonde is dat ze enkel daarop een boek selecteren. Kijk, er zijn ontzettend meer boeken dan de hoeveelheid die jij in één leven kan lezen. En de media duwt jammer genoeg dezelfde boeken in iedereen zijn strot. Lees geen boeken omdat je denkt dat je ze moet lezen. Lees de boeken die je aanspreken. Dat kan de nieuwste Dan Brown zijn, maar dat kan even goed een nicheboek zijn waar niemand ooit heeft van gehoord. Of een stationsrommannetje. Een zelfhelpboek.

Het maakt niet uit. Er is geen boekenpolitie die zegt dat je iets wel of niet mag lezen. Wil je graag weten of de 50 Shades hype terecht was? Spoiler alert: dat was het niet. Dat boek is niet goed. Maar ik heb het ook gelezen. Omdat ik nieuwsgierig was. En nee ik heb daar geen spijt van. Maar ik hoef de vervolgdelen ook niet te lezen.

Harry Potter heb ik dan weer niet gelezen. Waarom? Geen idee. Ik las niet in de periode dat iedereen ze wel las en nu ik wel lees lijkt Harry Potter op dit moment niets meer voor mij. Misschien lees ik het ooit nog. Misschien niet.

Ik heb al 10 of meer boeken gelezen over Henry VIII. En waarschijnlijk vind jij dat raar, want het verhaal is toch altijd hetzelfde? Maar ik vind het fijn om steeds een nieuwe interpretatie te lezen over dezelfde gebeurtenissen. Net zoals sommigen dus graag de zoveelste zaak oplossen samen met Robert Langdon of de zoveelste seksscène lezen tussen Anna en Christian. It’s fine. Er zijn geen slechte boeken. Niet elk boek is geschikt voor iedereen. Wat voor mij brol is is dat voor een ander niet.

Lees die dikke klassieker dus omdat je het wil en niet omdat je ermee wil uitpakken.

Maar durf toch eens een ander boek op te pakken

Iets dat je ergens wel aanspreekt, maar waarvan je op voorhand niet weet of je het goed gaat vinden. Omdat iets nieuws verfrissend kan zijn. Het zorgt voor een nieuwe blik. Meer leesplezier. Het kan ook keihard tegenvallen. Tja, dat kan je nooit op voorhand weten. Een klassieker is ook altijd een goede gok om iets nieuws te proberen. Dat zijn boeken die de tand des tijds hebben overleefd met een reden. Je moet niet per se de oude engelstalige oubollige editie lezen. Er zijn moderne vertalingen of hervertellingen genoeg. (Zegt zij die vaak wel de oude versie leest ^^).

Ik zou nog meer tips kunnen geven, maar deze lijken me een goed startpunt. Als je bovenstaande tips allemaal toepast is de kans groot dat lezen een deel van je dagelijks leven wordt. En misschien nog eentje: voel je niet schuldig als het even niet lukt. Er zijn ook dagen dat ik geen boek aanraak. En dat is ook oké. Laat het los ;).

Wat is jouw gouden tip om meer te lezen?

Glasgow #1: the city

29 juli 2018goanneliesLeave a comment

Glasgow is de tweede grootste stad van Schotland, maar het verbleekt in de reisboekjes vaak naast het veel populairdere Edinburgh. Toch heeft Glasgow ook zeker wat te bieden voor een weekendje weg. De voormalige moordhoofdstad van Europa kende een echte opwaardering en staat garant voor indrukwekkende kunstgalerijen, veel shopplezier, mooie groene parken én prachtige street art.

Het lief liep eind april 2018 een ultra trial in the Highlands en Glasgow was daardoor de perfecte uitvalsbasis voor de voorbereiding en vooral het uitrusten achteraf. De uitgelezen kans om deze stad te ontdekken. Zeker onder een prachtig lentezonnetje!

Praktisch

Vanuit België wordt er niet rechtstreeks gevlogen op Glasgow (edit: ik denk dat KLM dit wel doet, maar daar waren wij ons niet bewust van, er was toch geen vlucht op onze afreisdatum. Edit 2: waarschijnlijk gaat het Britse Loganair binnenkort van Brussel naar Glasgow vliegen). Wij namen de vlucht van Brussels Airlines tot in Edinburgh vanwaar je een rechtstreekse bus kan nemen tot in het hart van Glasgow. Van daaruit was het slechts 5 minuten stappen tot aan ons hotel: het Citizen M. Een alternatief is dat je toch vliegt op Glasgow Airport via Dusseldorf. En voor de Nederlandse lezers: na wat research ontdekte ik dat o.a. KLM vliegt op Glasgow vanaf Schiphol of Eindhoven.

Omdat ons hotel zich bevond in het centrum oftewel the Merchant City waren dit de eerste straten die we verkenden. Het lief was er al 2x geweest en was – net als in Rotterdam – de ideale gids.

Want Glasgow was ooit een industriële havenstad en nam daardoor een belangrijke handelspositie in. Maar het is ook een heel arme stad geweest waar arbeiders woonden in schamele tenement houses. De regering heeft serieus moeten ingrijpen waardoor mensen onteigend en gescheiden van hun familie werden. Het was in de jaren ’80 een criminele stad waar niemand wou komen. Het is nog steeds een stad van contrasten, het moderne steekt sterk af tegen de oudere soms vervallen gebouwen. Maar de stad is uit de crisis geraakt en is niet alleen Europese hoofdstad van het jaar geweest als eerste niet-hoofdstad ooit, maar mocht ook in 2014 de Commonwealth Games organiseren. En dit jaar vindt het EK wegwielrennen er plaats.

George Square

Elke grote stad heeft wel zijn bekend plein. Zo ook Glasgow. Daar leiden alle wegen naar George Square. Het plein had elke keer dat ik er passeerde wel een andere vibe. Het is de centrale plek waar mensen samenkomen en waar het bekende People make Glasgow spandoek (of hoe noem je dat?) hangt. Die campagne is jaren geleden gestart om de stad aantrekkelijker te maken voor toeristen.

Op het plein staan uiteraard de typische standbeelden maar vooral de city halls trekken de aandacht. Eén van de grootste marmeren gebouwen ter wereld blijkbaar, je kan het bezoeken via een rondleiding. Staat nog op het lijstje.

Gallery of modern art

De galerij voor modern kunst zit in een prachtig neoclassicistisch gebouw en is gratis te bezoeken. Toch trekt er nog iets anders de aandacht. Voor de galerij zit de Duke Of Wellington (je kent hem wel: de man die Napoleon heeft verslagen in Waterloo in 1815) op een paard. Met een verkeerskegel op zijn hoofd. Jep. Het leverde het standbeeld een plaatsje op in de top van meest bizarre monumenten ter wereld. Uhu, ook die top 10 bestaat.

Maar hoe komt die kegel er nu? Wel het is ooit begonnen als een stunt van studenten die ’s nachts een verkeerskegel op de man zijn hoofd plaatsten. Want wat doe je anders als je studeert? En nu gebeurt dit nog steeds. Het kost de stad een fortuin om die kegel elke keer te verwijderen, maar er kwam heel veel protest toen ze het standbeeld hoger wilden maken om dit te voorkomen. De inwoners vinden dat het ondertussen bij de stad hoort en een hoger standbeeld zou alleen maar leiden tot meer ongelukken van mensen die het toch proberen. Schotten koppig? Hell yeah!

Buchanan street en co

Glasgow is daarnaast een echt shoppingparadijs en zou de tweede grootste shoppingstad zijn van Europa (afhankelijk van welke bron je raadpleegt uiteraard). Buchanan street is de bekendste winkelstraat van Glasgow, maar ook op Sauchiehall street en Argyle street kan je terecht bij de grote ketens. Want ja, dat is een beetje het jammere. Je vindt er vooral de grote ketens H&M, Marks & Spencer, Niké… en de volgende straat zie je dezelfde namen opnieuw… Voor mocht de ene H&M 2 stappen te ver zijn voor jouw hakken (*insert sarcasme*). Het aanbod is dus zeker groot, maar veel van hetzelfde. Er hangt wel een gemoedelijk sfeertje. Wij plunderden enkel de grote Waterstones op Sauchiehall Street waar we ook hemelse pistache cake aten #prioriteiten.

Glasgow heeft niet echt enorm oude gebouwen. En zeker in the merchant city zie je dat veel plaats heeft moeten maken voor het nieuwere en het commerciële. Maar hier en daar vind je nog gekke overblijfselen van vroeger terug. Zo wandel je onder een kerktoren en staat er een andere toren in het midden van de straat.

The Tolbooth Tower (deel van een vroegere kerk) en de Tolbooth Steeple (deel van een vroegere gevangenis) dateren beiden uit de 17de eeuw.

Veel grote bezienswaardigheden heeft het centrum niet echt, wel hele lekkere eetplekjes en koffiebarretjes. Een overzichtje:

Italiaanse pasta en pizza to die for vind je bij Sarti. Bestel zeker een lookbroodpizza als side, dat alleen al is de moeite waard.
Gourmet burgers eet je bij Handmade burger & co. Ruime keuze, ook aan sides in een leuke setting.
Originele Mexicaanse tapas proef je bij Topolabamba. Zwaar (en) de moeite!
Turkse tapas smaakt goed bij Mezzidakia.
Straffe koffie drink je bij Laboratorio Espresso.
Zoetebekken vinden gegarandeerd hun gading tussen de gebakjes van Riverhill Coffee (en de koffie is er ook goed uiteraard).

En verder moet je gewoon wat rond wandelen en dan spot je sowieso mooie plaatjes. Aan de oost- en westzijde van de stad vind je nog meer trekpleisters. Maar dat is voor een volgende keer :).

Ben jij al eens in Glasgow geweest?

Lissabon #1: Biaxa & Chiado

1 juli 2018goanneliesLeave a comment

We verbleven in Tings Lissabon. Ons hotel lag op het hoogste punt van het centrum. Verder was het volledig in orde. Maar als je een hotel boekt in Lissabon kan het dus nuttig zijn om te checken hoe hoog je hotel ligt. Want elke avond 100 meter klimmen na een hele dag citytrippen in de hoogte kan al eens tegenvallen.

Langs de andere kant: we werden elke ochtend wakker en het eerste wat we zagen was dit prachtige uitzicht. De Miradouro da Senhora do Monte is met voorsprong de mooiste miradouro (Portugees voor uitzichtspunt), je moet er alleen even voor zweten. Pro-tip: trappen zijn niet beter dan omhooglopende weg. Ik herhaal niet: trappen zijn niet alleen de hel, ze zijn dat bootje in de onderwereld waar je nooit meer uit kan. Nah.

Op onze eerste dag (na heel wat gesleur met de koffers) besloten we de modernste wijken in de stad te bezichtigen. Dat leek ideaal voor een halve dag en dat was het ook! Daarnaast was het een perfecte kennismaking met de geschiedenis van Lissabon. Alles komt eigenlijk neer op de verwoestende aardbeving, gevolgd door een tsunami en enorme brand in 1755. Lissabon was volledig van de kaart geveegd. Je ziet heel duidelijk het verschil tussen de wijken die voor een deel overeind bleven en nu dus in de categorie ‘oud’ vallen en het nieuwe ‘moderne’.

Onze wandeling startte aan het hooggelegen Parque Eduardo VII en zou ons leiden tot aan de Taag. Het park is heel straightforward aangelegd met twee brede wandelboulevards. Bovenaan is er een monument ter herdenking van de ramp in 1755 én heb je uiteraard een prachtig uitzicht.

Beneden aan het park is een druk verkeersplein met in het midden een standbeeld van de Marqués de Pompal. Hij was premier na de aardbeving en heeft meegeholpen om dit stadsdeel, Biaxa, weer op te bouwen. Hier vind je ook veel grote hotels en officiele gebouwen zoals ambassades.

De Avenida Da Liberdade kan je vergelijken met de Champs-Elysees in Parijs (of dat denk ik toch, Leen gaat mij eens meenemen naar daar). Een brede laan die uitkomt in het hart van het centrum. Er stonden marktkraampjes, zijn leuke winkels en veel fijne pleintjes. Aan de rechterkant kwamen we langs de elevador da Gloria, een trammetje (het was ons eerste trammetje dat we zagen!) dat je kan nemen om je voeten te laten rusten als je het hogergelegen Chiado wil verkennen.

Toeristenfoto: check! Wij bleven nog even beneden en stapten richting Rossio, langs het mooie station naar misschien wel het bekendste plein. Met het theater en fonteinen, maar toch is het vooral het zwart witte gegolfde vloerpatroon dat de aandacht trekt.

Ik nam er ook mijn favoriete foto van de hele vakantie. Ongewild. Het gaat namelijk om een heuse photobomb:

Rossio is dé toeristische wijk met de winkelstraat met alle grote ketens. Je vindt er ook de bekendste lift van Lissabon, gemaakt door een leerling van Eiffel. De Elevador de Santa Justa brengt je naar Chiado voor 5 euro. Als je heel veel geduld hebt. De rij aan de kassa is namelijk immens lang (of toch toen wij er passeerden). We stapten naar boven – weliswaar trager dan met een lift – waar je langs de ruïnes van Carmo eigenlijk exact hetzelfde uitzicht hebt als in de lift. 5 euro bespaard check, zei het met wat verloren zweet.

Maar eigenlijk waren we naar boven gestapt om de ruïnes van het klooster van Carmo te bezoeken. Het was de grootste kerk voor de aardbeving en wonder boven wonder zijn de pijlers van deze gotische kerk blijven staan. Het is zeer mooi behouden allemaal en in het grasveld lagen zelfs mensen te chillen. Een oase van rust in een wereldstad. Ik was onder de indruk hoe sterk de constructie geweest moet zijn om de ramp te overleven. Jammer genoeg stond de zon heel slecht om goede foto’s te kunnen nemen. Toegang tot de ruïnes en het archeologisch museum binnen kostte 3,50 euro. Een koopje!

We lesten onze dorst bij een kiosk op het gezellige pleintje voor de kerk. Kioskjes zijn daar een typisch iets, toffer dan binnen zitten op café in ieder geval.

Daarna was het tijd voor de laatste stop: het paleizenplein. Alleen staat er geen paleis meer, opnieuw door de aardbeving. Het Praca do Comércio blinkt vandaag als weleer met een mooie arc en felgele gebouwen die dienst doen als ministerie én natuurlijk een ruiterstandbeeld van een koning. Een wereldstad zonder, dat kan niet.

Dit mooie plein ligt aan de Taag. Ik had geen idee dat het zo’n brede rivier zou zijn. En door de golven kreeg ik echt een beetje een zeegevoel.

Nadien was het welletjes en namen we de metro richting hotel waar ons nog een beklimming wachtte. We aten in het Aziatische restaurant van ons hotel met een verrukkelijke chocoladetaart als dessert. Geslaagde dag!

Ben jij al in Lissabon geweest?

Rotterdam #1: het centrum

3 juni 2018goanneliesLeave a comment

Rotterdam is zo’n stad die niet meteen een top-of-the-bill plaats bekleedde op mijn bucketlist. Ik had namelijk geen idee wat er te beleven viel. Hierdoor kon ik er twee dagen zonder vooroordelen rondstappen. Het verrassingstripje van het lief was op dat vlak dus al volledig geslaagd. En hoewel het niet 100% mijn stad is genoot ik toch met volle teugen. Een stad langs het water met een grote haven, dan waaien al je zorgen letterlijk weg.

Het lief was er wel al enkele keren geweest en loodste me dan ook foutloos langs de belangrijkste bezienswaardigheden. Zo zelf niets gepland hebben was best nieuw voor mij. Met deze wandeling ben je even zoet, maar dan heb je ook wel wat. Een aanrader, zelfs als je tenen en vingers ervan afvriezen!

Want begin maart hadden we niet verwacht dat we zouden ontwaken in een stad onder een sneeuwtapijt en al helemaal niet in een gevoelstemperatuur van -10°C. Het was koud, dat is een understatement. Maar de volgende dag voorspelden ze regen dus wilden we toch vandaag de wandeling maken. Spoiler alert: de dag erna scheen de zon en de enige regen die we zagen was die toen we weer in België waren #MyLife.

Vandaag deel 1 van de wandeling: de bezienswaardigheden die pal in het centrum liggen.

De kubuswoningen en markthal

We sliepen in het fantastische Citizen M hotel midden in het hart van de stad met zicht op de oude haven. Die dus voor de gelegenheid was voorzien van een wit laagje. Ontbijten deden we bij Lot & Daan aan de overkant. Het is een beetje een hipsteradresje met schommels en ontbijtbowls enzo. Maar de porties zijn ruim dus prijs-kwaliteit zit je heel goed (op een stoel, ik weiger op een schommel te eten).

Het hotel is vlakbij de kubuswoningen, die ik al kende van op foto’s. Rotterdam is volledig platgebombardeerd tijdens WOII en dat zie je. Heel wat gebouwen dateren uit de jaren 60 en 70 en zijn niet bepaald vrolijk. Piet Blom wou al in de jaren 80 het stadscentrum wat opfleuren en ontwierp de gele zeshoekige kubuswoningen naar een model van die in Helmond. Ik blijf het wat rare architectuur vinden en zou er niet graag wonen, maar het is leuk om er eens door te wandelen. Je kan één van de huisjes ook bezoeken mocht je dit willen.

Naast de grijze blokken uit de naoorlogse tijd vind je in de stad veel ultramoderne kantoorgebouwen die de laatste 10 jaar in de hoogte zijn neergepland. Het geeft Rotterdam een apart karakter waardoor je het moeilijk kan vergelijken met andere steden. Die hippe moderne feeling vind je niet echt in oostbloksteden, waar Rotterdam mij nog het meest aan deed denken.

Wandel je vanaf de kubushuisjes het station Blaak voorbij dan kom je aan de markthal, wat dit moderne karakter meteen mooi illustreert. Het is een soort glazen gebouw, het doet wat denken aan wat ze in Gent hebben neergezet, maar dan volledig overdekt waar je allerlei marktkraampjes en permanente eetplekjes vindt. Er wonen mensen in de appartementen, wat opnieuw mijn wenkbrauwen deed fronsen. De binnenkant van het gebouw is prachtig beschilderd en de geuren van lekker eten komen je tegemoet. Je moet het zeggen zoals het is: in Nederland kennen ze wel iets van goed en veel eten.

Vanaf de markthal loop je de Binnerotte af, waar af en toe een markt wordt gehouden, je wandelt door een parkje en zo kom je voor de spoorweg links de Nieuwe Delftse Poort tegen. Het is een reconstructie van de stadspoort die hier heeft gestaan tot aan WOII. De poort is niet afgebrand door de Duitsers trouwens, de Rotterdamse bevolking heeft ze indertijd zelf weggehaald.

Steek je de drukke steenweg over dan kan je daarna ook de spoorweg oversteken via een houten felgele constructie. Op elke plank staat volgens mij de sponsor van die plank, maar door heen de jaren heen zijn er natuurlijk ook de nodige grafittitags aangebracht.

Er was geen mens te bekennen toen wij er waren 🙂 Zo koud was het. Aan de overkant namen we trap naar beneden, om de hoek zit een gezellig koffiezaakje. Lokaal belooft eerste klas koffie in een gezellig interieur. Dat opwarmertje hadden we wel verdient.

Hierna wandelden we richting haven op zoek naar de fameuze Erasmusbrug, maar dat is voor een volgende keer.

Ben jij al eens in Rotterdam geweest?

Vlaanderen Wonderland: Brussel

15 april 2018goanneliesLeave a comment

Het is altijd zo fijn om even een uitstap te doen naar een mooie plek in België. Dat zorgt vaak voor een instant vakantiegevoel. Want Vlaanderen is soms echt een schoon land! Het moet ergens tijdens onze citytrip in Sevilla geweest zijn dat medereisgezel Leen het had over haar voorliefde voor Brussel. Ik moest toen toegeven dat ik onze hoofdstad amper ken en dat ik pas in 2017 voor het eerst op de Grote Markt was geweest. Toen spraken we af dat ze me een keer mee zou nemen en haar favoriete plekjes tonen.

Concrete aanleiding tot ons dagje uit werd een expo over Pompeii in de beurs van Brussel. Over de expo ga ik het zelf niet hebben. Ik deel wat dat betreft Leen’s mening volledig: het was niet slecht, maar ik werd niet weggeblazen en dan was de toegangsprijs wat aan de hoge kant. Naar Pompeii zelf wil ik wel heel graag ooit eens.

We hadden die dag intens geluk met het weer: het was een zonnige dag eind maart vlak na een stevige winterprik. Te warm aangekleed genoten we zo van ons eerste terrasjes en het maakte Brussel nog heel wat mooier. De foto’s zijn een mix van mijn twee tripjes.

Kunstberg en omgeving

Met de trein kwamen we aan in Brussel-Centraal en de eerste stop was meteen goed voor het mooiste uitzicht over de stad. De kunstberg was het gedeelte dat ik het jaar daarvoor al had gezien, alleen was het toen Paasmaandag en was er niets open en dus weinig bedrijvigheid.

Boven op de Kunstberg heb je het gezellige Love, Ciabatta. Een soort koffiehuisje meets hipsterbroodjeszaak (met uiteraard ciabattabrood^^) dat heel gezellig is ingericht. Ideaal om uit te rusten mocht je moe zijn van de klim.

Het paleis van Karel van Lorraine, april 2017

Dit gedeelte van Brussel is het meest officiele en koninklijke. Je hebt er verschillende musea (zo zou ik graag eens het Margrittemuseum bezoeken) en oude paleizen. Allemaal in mooie gebouwen die stammen uit de 19de eeuw. Ga je hier naar links kom je bij het Koninklijk Paleis en het Warandepark. Achter het park kom je uit in de Wetstraat. Het paleis is zeker niet over te slaan tijdens een bezoekje aan Brussel.

Processed with VSCO with f2 preset — Koninklijk paleis, april 2017

Mijn perfecte gids loodste ons deze keer niet langs het paleizenplein, maar aan het Grondwettelijk Hof liepen we de Naamsestraat in waar je verschillende streetartwerken kan spotten die er ooit gezet zijn in het kader van het project Propaganza. Sinds mijn trip naar Shoreditch ben ik een echte liefhebber van de betere streetkunst geworden.

Volgende stap: het Egmontpaleis, het idyllische plekje aan de Notre-Dame Kerk en de oase van rust midden in de stad: het Egmontpark. De graaf Egmond kwam in opstand tegen de Spaanse overheersing in de 16de eeuw (je weet wel ten tijde van de Beeldenstorm enzo) en werd hierop geëxecuteerd op bevel van de hertog van Alva, die in onze contreien niet bepaald populair was. Woelige geschiedenis, maar nu geniet je er vooral in het zonlicht op een bankje aan de voeten van zijn standbeeld.

Volgende stop: het immense justitiepaleis. Dit staat jammer genoeg nog in de steigers (geplande afronding 2028) waardoor de schoonheid van het gebouw niet goed naar voren komt. Volgens Leen kan er een olifant binnen, maar door de steigers kon ik dat niet zelf gaan checken. Nog weetjes: het gebouw is groter dan de Sint-Pietersbasiliek in Rome en Hitler was een enorme fan. Aan het justitiepaleis heb je opnieuw een goed uitzicht over de stad en kan je met wat geluk het Atomium spotten.

Marollen

Vanaf dit punt kan je een glazen lift nemen naar de Marollen (glazen liften zijn f*****ng eng, dat legde ik hier al eens uit). De Marollen is een heropgewaarde multiculturele wijk waar vooral de vlooienmarkt heel bekend is.

Hierna hadden we honger (we kennen onze prioriteiten). Toevallig waren we in de buurt bij het favoriete eetplekje van Kathleen: Houtsiplou. Met een burger en een huislimonade zaten we een tijdje in het lentezonnetje op hun kleurrijk terras. Aanrader.

Het toeristische hart

Na het eten deden we de musts aan en dat was te zien aan de horde Japanners met een fototoestel in hun ene hand en een wafel, een Luikse trouwens, in hun andere hand. De Grote Markt blijft indrukwekkend, hoe vaak ik er ook kom.

Tja Manneke Pis, het is en blijft een fenomeen. Al ga je maar naartoe om alle toeristen wanhopig selfies te zien nemen met zo een klein beeldje. Maar ik word er niet warm. Ik zag dit jaar voor het eerst de vrouwelijke tegenhanger, Jeanneke Pis. Tja, het is wat het is. Een beeldje gecreëerd voor het toerisme en daar een soort halve legende aangeplakt.

De galerij Sint-Hubert is dan weer wel de moeite om even door te lopen en aan windowshopping te doen. Daar laat je het best bij want de galerij herbergt winkels zoals Delvaux en dure chocolatiers. Laat die portefeuille dus maar waar hij zit.

De Muntschouwburg is misschien wel het gebouw met de grooste historische waarde. Hier werd in 1830 de opera ‘De stomme van Portici’ opgevoerd wat de druppel was die emmer deed overlopen en uiteindelijk uitmondde in een onafhankelijk België. Ik vind het vooral een heel mooi gebouw in neoclassicistische stijl

Eindhalte van de tocht: de levendige Dansaertwijk en de Beurs in de Anspachlaan. Shoppen kan je hier naar hartelust of gewoon in het zonnetje zitten en kijken naar de breakdancers bijvoorbeeld. De Beurs is niet meer an sich in gebruik, maar doet dienst als expositieruimte voor tijdelijke tentoonstellingen, zoals die van Pompeii.

Brussel zal niet het plekje van meest favoriete stad in Vlaanderen veroveren in mijn hart. Daarvoor vind ik Leuven en op de tweede plaats Gent te geweldig. Maar het heeft iets. Zeker in een heerlijke lentezonnetje. En met deze wandeling heb je op korte tijd de grootste bezienswaardigheden bewonderd en geniet je tegelijk van het multiculturele karakter van de stad.

Wat is jouw favoriete plekje in onze hoofdstad?

Wat ik doe op een slechte dag

1 april 2018goanneliesLeave a comment

Soms wil je van de wereld verdwijnen. Je kan veel zeggen over Clouseau, maar ze weten iets vaak goed te verwoorden. Dansen, het is een mogelijkheid om een slechte dag te verjagen. Maar hoe pak ik dat nu aan? Hoe probeer ik er door te komen wanneer dat slechte gevoel me te pakken heeft?

Want slechte dagen, ze zijn er. Vaker dan ik zou willen. Soms zelfs enkele dagen achter elkaar. Er is ook geen vaste definitie van wat voor mij een slechte dag is. Dat kan met of zonder reden gewoon zo zijn. En het is soms verdomd moeilijk om er mee om te gaan. Een slechte dag past namelijk nooit in de planning (zeker niet van een perfectionist).

Accepteren

Dat ik vandaag niet de beste versie van mezelf kan zijn. Ik zal vandaag Mary Poppins gewijs niet supercalifragilisticexpialidocious gaan zingen (op een goede dag ook niet overigens, ik kan dat niet uitspreken ^^). Nee, soms voel je je kut (pardon my French) en is dat even nodig. Jezelf niet constant doen piekeren om het waarom, maar het gewoon accepteren kan dan al helpen. Op zoek gaan naar een oorzaak is allemaal heel nobel, maar gedane zaken nemen geen keer. Oorzaak of niet. Vandaag heb ik een slechte dag en dat is ok!

In bed kruipen

Eigenlijk ga ik op zo’n dagen altijd vroeg slapen. Om 21u mijn bed in. Moe ben ik meestal wel en vermoeidheid kan soms ook gewoon de oorzaak zijn van een slechte dag of week. Niets lijkt ’s morgens even erg als ’s avonds. Slaap doet verwerken. Slaap relativeert. En als het dat niet doet zorgt slaap er ten minste voor dat er weer enkele uren voorbij zijn. Weer dichter bij een goede dag dus.

Want dat is wel een belangrijke: niets duurt oneindig. Ook een slechte dag/week/tijd niet. Alles is eindig. Dat inzicht helpt me ook steeds vooruit.

Comfort entertainment

Die opgenomen documentaire, dat klassieke boek of die moeilijke yogales is niet voor vandaag. Neen, vandaag kiezen we voor die realityreeks waarbij het IQ van deelnemers opgeteld nog niet dat van je kat is, een misdaaddrama waarvan je het motief al na 2 minuten ziet aankomen en dat ene boek waar het hoofdpersonage haar leven nog meer overhoop ligt dan dat van jezelf. Guilthy pleasures worden dit vaak genoemd, ik noem het comfort entertainment. Het is er wanneer je het nodig hebt. En dat is op een slechte dag.

Ik herbekijk op zo’n moment ook vaak films en series die ik al 300 keer gezien heb (Casanova anyone?). Desnoods herbekijk ik een crosswedstrijd. Niet nadenken en kijken.

Alleen zijn

Heel veel mensen gaan net contact opzoeken op een slechte dag. En begrijp me niet verkeerd: ik vind erover praten heel belangrijk en ik heb genoeg mensen om me heen waarmee ik dat kan. Maar als het even niet gaat en er is geen aanwijsbare reden. Dan kruip ik mijn schulp. En dan ben ik even wat minder sociaal. Wat minder aanwezig. Laat mij maar gewoon even doen dan. Alleentijd is nodig om er weer bovenop te komen. Zodat ik snel weer fijn gezelschap ben.

Hoe ga jij om met een slechte dag?

Londen #8: het gekke Camden

11 februari 2018goanneliesLeave a comment

Londen is een stad van vele gezichten. Het statige Westminster, het alternatieve Shoreditch, de levendige city, het gekke Camden,… En dan heb ik het nog niet over de vele prachtige parken of de interessante musea. Ook de omgeving net buiten Londen biedt een grote hoeveelheid aan bezienswaardigheden en toffe daguitstappen. Ik verbleef 5 dagen in deze stad en had dus voldoende tijd om met de verschillende wijken kennis te maken en jullie te overstelpen met tips. En dat ben ik letterlijk aan het doen, want dit is alweer het 8ste berichtje over de stad. Ooit stop ik ermee, beloofd. Al is de kans dat ik voor die tijd ben terug geweest natuurlijk ook reëel ;).

Op ons laatste dagje trokken we naar Camden om van daaruit een mooie wandeling te maken die zou eindigen in Little Venice, en dat was vlak bij ons hotel. Ideale afsluiter dus!

Camden Market

Wanneer afgelopen zomer mij het bericht bereikte dat een deel van Camden market was afgebrand deed mijn hart een beetje pijn. Ik had eerst geen hoge verwachtingen over deze Londense wijk. Ooit was Camden namelijk een iets wat ruwere achterbuurt. Maar tegenwoordig is het vooral een toeristische trekpleister. De alternatieve bewoners trokken eerder richting Shoreditch, en nu ook die wijk commercieel aan het worden is trekken ze nog verder landinwaarts. Londen is constant in verandering. Heerlijk!

Maar eigenlijk vond ik Camden toch wel geweldig. Dat het niet te druk was in de ochtend hielp natuurlijk wel. De markt was nog aan het opstellen en ik keek mijn ogen uit. Al die gekke kleurrijke kraampjes en heerlijke geuren van de eettentjes. Ik kocht er een topje, we aten Churros en we bezochten de gekke winkel Cyberdog. Echt een tip om even binnen te wandelen. Alles was hier in een fluo, glow-in-the-dark & robotthema. En de onderste etage was op zijn zachtst gezegd best wel kinky.

Na 4 dagen citytrippen hadden we niet meer nodig dan wat rond te struinen op deze leuke plek.

Eigenlijk mocht je helemaal geen foto’s nemen in de winkel, oeps!

Londen Canal Walk

Vanuit Camden Lock kan je langs het water wandelen tot helemaal in Little Venice. Dit is de zogenaamde Londen Canal walk. Deze wandeling is niet zo super bekend onder het grote publiek en toont een ander Londen. Het was er super rustig, niet altijd even verzorgd, maar we zagen ook wel de mooiste plaatjes van onze vakantie.

P1080026 kopie.JPG — Het vertrekpunt in Camden Lock

Onderweg kom je voorbij de Londen Zoo en zie je effectief enkele dieren in hun kooien zitten. Via één van de vele bruggen kan je er voor kiezen om Regent’s Park in te duiken. Wat we met veel plezier deden want dit park hadden we nog niet bezocht.

En de prijs voor de mooiste foto van de hele vakantie gaat naar…

Regent’s Park

Regent’s Park is misschien niet zo groot als Hyde Park, maar het is zeker even mooi. Verschillende tuintjes wisselen zich af met uitgestrekte vlakten waar kinderen ravotten, eekhoorntjes rondhuppelen en koppeltjes picknicken aan het water, want de kanalen lopen uiteraard verder door het park.

Mijn vriendinnen en ik namen ook de tijd om enkele foto’s van elkaar te nemen – en uiteraard ook samen – in een mooie omgeving. De lente was toen net in het land, dus bloesems overal. Het was een heerlijke dag.

Little Venice

Van het park stapten we terug richting het water. Waar soms de weg wat moeilijker te bewandelen werd en het een keer ook flink zoeken was door een onderbroken kanaalpad en we daarom de omleidingsbordjes moesten volgen. Daar zijn we meestal niet zo goed in *ahum*. Maar uiteindelijk kwamen we heelhuids aan in Little Venice, waar we de enige regendruppels te verwerken kregen van de volledige trip (voor een week in maart hadden we dus heel veel geluk!).

Little Venice wordt omgeschreven als extreem cute en cozy, maar ik vond het jammer genoeg wat tegenvallen. Het is normaal een soort minihaventje waar de boten aan de kade liggen, maar toen we er waren lagen er amper boten.

In een meer toeristische/warme periode zal het er best wel mooi zijn, dus laat dit je niet tegenhouden om erheen te gaan. De wandeling an sich is ook gewoon de moeite, voor wie eens wat anders wil in deze metropool.

Vanuit Little Venice vertrekken ook toeristenbootjes die tot in Camden varen en terug. Dat kan zeker ook fijn zijn als je niet elke dag de kaap van 30 000 stappen wil halen op je citytrip. Wij stapten in ieder geval wel wat af die dag, maar het was een zalige afsluiter!

Hebben jullie al eens langs de Londense kanalen gewandeld?