Ik ben er wat laat mee, maar nadat ik overal berichtjes zag opduiken over het thema ‘energie & positiviteit’ in het kader van de BlogBoost najaarschallenge, besloot ik me alsnog in te schrijven. Mede omdat dit thema me interesseert, maar ook omdat de inspiratie tijdens deze hele crisis niet meer zo hard vloeit als normaal. Dus dan kan zo’n uitdaging hopelijk zijn naam waarmaken en deze blog inhoudelijk opnieuw een boost geven.
Energie en positiviteit dus. Ik denk dat dit thema wel al vaker de revue is gepasseerd. Onder andere in de lichtpuntjes-rubriek. Dus wou ik het vandaag wat diepzinniger aanpakken. En jullie iets vertellen over hoe positief ingesteld ik als persoon ben en hoe dat verandert is doorheen de jaren.
Het is eigenlijk een beetje vreemd om te beseffen: als tiener en jonge twintiger ging ik eigenlijk super positief door het leven. Mijn levensmotto was ‘alles komt goed’ en men beschreef mij ook echt als iemand optimistisch die altijd een glimlach klaarhad.
Ik weet niet meer wanneer dit exact veranderd is of waardoor. Maar nu beschrijven mensen mij als kritisch en realistisch. En vind ik van mezelf dat ik enorm emotioneel ben geworden en daardoor ook vaker pieker en me zorgen maak. ‘Alles komt goed’, ik geloof er nog steeds in, maar heb niet meer het gevoel dat dat motto helemaal bij me past.
Ik herinner me ook de feedback op het einde van mijn basjaar van de mentoren. ‘Annelies, soms hebben we een beetje bang jou omdat je in een hoekje van de zaal zit en we duidelijk zien dat je het niet eens bent met de groep, maar dan maar wat zit te mompelen of het voor je houdt’. Ik weet nog dat ik vrij geraakt was door die feedback omdat ik hem niet helemaal begreep, maar ondertussen weet ik dat ze gelijk hadden.
Ik ben een extreem kritisch persoon, omdat ik altijd het beste wil, maar ik heb ook al geleerd dat veel mensen mijn mening daardoor niet altijd willen horen. Dus hou ik ze voor mij en zal ik soms me op de achtergrond houden in een discussie uit schrik om weer de kritische te zijn. Die advocaat van de duivel waarvan sommigen vinden dat ze de creativiteit of leutigheid uit een idee haalt.
Ik weet niet of kritisch zijn per sé wil zeggen dat je niet positief kan zijn. Maar ik weet wel dat ik zelf meer moeite heb om niet naar dat kritische stemmetje te luisteren en er gewoon voor te gaan. Go with the flow. Safe enough to try, weet je wel. Een mentaliteit die op kantoor zo is ingeburgd dat het soms lijkt alsof ik degene ben die alles wil tegenhouden. Terwijl mijn houding helemaal niets wil tegenhouden. Ik wil het gewoon heel goed doen omdat ik om een bepaald project geef. Omdat ik om mijn werkgever geef.
Maar soms denk ik dat ik het omgekeerde bereik met mijn kritisch zijn. Dat collega’s denken dat ik het nooit goed vindt, dat ik nooit helemaal wild enthousiast over een idee kan zijn, dat ik niet positief ingesteld genoeg ben…
Ik weet dat ik van nature nog steeds het beste wil zien in mensen en in de wereld. En het hoort waarschijnlijk gewoon bij het proces van opgroeien en het feit dat die jeugdige naïviteit al een paar keer een deuk heeft gekregen. Dus spring ik wat bewuster om met wie ik mijn vertrouwen geef en zal ik voor personen buiten mijn vriendenkring waarschijnlijk wat minder positief overkomen. Wat harder.
Maar tegelijk maak ik me in heel veel dingen ook geen zorgen, omdat ik weet dat ze wel op hun plooi zullen vallen. Er zijn ook veel dingen waar ik wel vertrouwen in heb. Diep vanbinnen zit nog steeds die ‘alles-komt-goed’-tiener, dat weet ik wel zeker.
Zou jij jezelf omschrijven als een positief persoon?
Ik vind het zeer herkenbaar wat je schrijft. Zelf ben ik eigenlijk nooit een grote positivo geweest, dus dat verschilt wel. Maar op de werkvloer ben ik het heel vaak niet eens met anderen, omdat ik gewoon weet welke problemen een bepaald idee met zich mee zullen brengen. En dan ben ik de zaag of de negatieve, en dus zwijg ik vaak. Terwijl ik dan achteraf door de feiten wel vaak gelijk krijg… Ik vind het moeilijk om deze kant van mezelf niet te laten overheersen, want ik erger me er soms zelf aan.
Ik vind die kant van mezelf ook soms heel moeilijk dus ik begrijp je helemaal. Het is zoveel makkelijker om de enthousiaste positivo te zijn, maar ik geloof ook echt dat mensen zoals jij en ik nodig zijn die wat kritischer durven zijn.
Doordat ik last heb van angsten, ben ik niet de meeste positieve persoon 😀 Kritisch ben ik zeker ook.
Vroeger was ik precies ook wel nonchalanter. Ik had in het middelbaar zelden zenuwen voor de examens terwijl ik dat in het hoger onderwijs meer had. Al had ik wel angsten dat ik nooit mijn diploma middelbaar zou behalen.
Gek he, dat je dat vroeger allemaal nog kon loslaten en nu heel wat minder.
Oh wat herkenbaar Annelies! Terwijl ik dit aan het lezen was was ik de hele tijd aan het denken, dat ben ik. Ook ik ben vaak enorm kritisch, maar dat is niet omdat ik niet in dingen geloof of dingen niet wil doen of wil tegenwerken. Integendeel, het is net omdat ik het allerbeste eruit wil halen. Maar heel vaak wordt dat niet geapprecieerd. En dus heb ook ik geleerd om mijn mening voor mij te houden, of in ieder geval niet elke kritische vraag die ik heb te stellen.
Ik heb een beetje het omgekeerde, ondanks wat mijn blog doet vermoeden haha. Ik ben best positief ingesteld. Ik ga wel snel doemdenken, maar kan mezelf na een paar minuten ook wel weer kalmeren en vooral aan het positieve denken. Ik vind mezelf ook vaak niet kritisch genoeg. Ik ben heel slecht in feedback geven, omdat ik dingen gewoon oprecht vaak goed vind. Terwijl ze dan meestal natuurlijk nog niet goed genoeg zijn of zo. Vooral in mijn werk dan. Maar goed, liever zo dan het totale tegenovergestelde eigenlijk, dat lijkt mij best vermoeiend soms haha.
Ja het is inderdaad heel vermoeiend eigenlijk, ben er vandaag maar waar eens tegenaan gelopen op het werk dat ik te terughoudend ben door mijn kritisch karakter 🙃 fijn dat je je zo snel terug kan kalmeren om het positieve te zien, ik wou dat ik dat ook beter kon!
Ik ben mijn positieve instelling het voorbije jaar kwijtgeraakt. Vroeger was ik de grootste pessimist en drama en nooit ging eens iets zoals ik wou, doemdenken was mijn grootste talent, maar het lief zijn leuze was (toevallig ook) “alles komt goed” en door dat zo dikwijls tegen mij te zeggen ben ik dat uiteindelijk ook gaan geloven.
En ergens moet ik dat blijven geloven, dat alles goedkomt… ooit. Ja, ooit!
Ooit inderdaad 😎 dat moet!