Ik ben er wat laat mee, maar nadat ik overal berichtjes zag opduiken over het thema ‘energie & positiviteit’ in het kader van de BlogBoost najaarschallenge, besloot ik me alsnog in te schrijven. Mede omdat dit thema me interesseert, maar ook omdat de inspiratie tijdens deze hele crisis niet meer zo hard vloeit als normaal. Dus dan kan zo’n uitdaging hopelijk zijn naam waarmaken en deze blog inhoudelijk opnieuw een boost geven.
Energie en positiviteit dus. Ik denk dat dit thema wel al vaker de revue is gepasseerd. Onder andere in de lichtpuntjes-rubriek. Dus wou ik het vandaag wat diepzinniger aanpakken. En jullie iets vertellen over hoe positief ingesteld ik als persoon ben en hoe dat verandert is doorheen de jaren.
Het is eigenlijk een beetje vreemd om te beseffen: als tiener en jonge twintiger ging ik eigenlijk super positief door het leven. Mijn levensmotto was ‘alles komt goed’ en men beschreef mij ook echt als iemand optimistisch die altijd een glimlach klaarhad.
Ik weet niet meer wanneer dit exact veranderd is of waardoor. Maar nu beschrijven mensen mij als kritisch en realistisch. En vind ik van mezelf dat ik enorm emotioneel ben geworden en daardoor ook vaker pieker en me zorgen maak. ‘Alles komt goed’, ik geloof er nog steeds in, maar heb niet meer het gevoel dat dat motto helemaal bij me past.
Ik herinner me ook de feedback op het einde van mijn basjaar van de mentoren. ‘Annelies, soms hebben we een beetje bang jou omdat je in een hoekje van de zaal zit en we duidelijk zien dat je het niet eens bent met de groep, maar dan maar wat zit te mompelen of het voor je houdt’. Ik weet nog dat ik vrij geraakt was door die feedback omdat ik hem niet helemaal begreep, maar ondertussen weet ik dat ze gelijk hadden.
Ik ben een extreem kritisch persoon, omdat ik altijd het beste wil, maar ik heb ook al geleerd dat veel mensen mijn mening daardoor niet altijd willen horen. Dus hou ik ze voor mij en zal ik soms me op de achtergrond houden in een discussie uit schrik om weer de kritische te zijn. Die advocaat van de duivel waarvan sommigen vinden dat ze de creativiteit of leutigheid uit een idee haalt.
Ik weet niet of kritisch zijn per sé wil zeggen dat je niet positief kan zijn. Maar ik weet wel dat ik zelf meer moeite heb om niet naar dat kritische stemmetje te luisteren en er gewoon voor te gaan. Go with the flow. Safe enough to try, weet je wel. Een mentaliteit die op kantoor zo is ingeburgd dat het soms lijkt alsof ik degene ben die alles wil tegenhouden. Terwijl mijn houding helemaal niets wil tegenhouden. Ik wil het gewoon heel goed doen omdat ik om een bepaald project geef. Omdat ik om mijn werkgever geef.
Maar soms denk ik dat ik het omgekeerde bereik met mijn kritisch zijn. Dat collega’s denken dat ik het nooit goed vindt, dat ik nooit helemaal wild enthousiast over een idee kan zijn, dat ik niet positief ingesteld genoeg ben…
Ik weet dat ik van nature nog steeds het beste wil zien in mensen en in de wereld. En het hoort waarschijnlijk gewoon bij het proces van opgroeien en het feit dat die jeugdige naïviteit al een paar keer een deuk heeft gekregen. Dus spring ik wat bewuster om met wie ik mijn vertrouwen geef en zal ik voor personen buiten mijn vriendenkring waarschijnlijk wat minder positief overkomen. Wat harder.
Maar tegelijk maak ik me in heel veel dingen ook geen zorgen, omdat ik weet dat ze wel op hun plooi zullen vallen. Er zijn ook veel dingen waar ik wel vertrouwen in heb. Diep vanbinnen zit nog steeds die ‘alles-komt-goed’-tiener, dat weet ik wel zeker.
Zou jij jezelf omschrijven als een positief persoon?