Close

Label: Blogboost najaarschallenge

Over bloggen

Over bloggen

goanneliesLeave a comment

Rond de jaarwisseling word ik altijd overladen met inspiratie wat het schrijven van blogposts betreft. Ook dit jaar vulde mijn blog zich met terug- en vooruitblikken, mijmeringen en lijstjes. Daardoor was ik het laatste thema van de Blogboost challenge uit het oog verloren. Maar zoals steeds valt half februari mijn inspiratie vaak stil, en hoewel er nog enkele concepten klaarstaan, wil ik toch wel elk weekend iets op papier (enfin, digitaal dan) proberen zetten. Dus pak ik toch maar dat laatste thema op: bloggen.

Bloggen bestaat al best lang. En eigenlijk is het vrij zot dat er nog steeds zoveel mensen bloggen en blogs lezen. Anno 2021 waar bedrijven vechten om aandacht en korte TikTokfilmpjes of creatieve Instagram stories het hoogste goed lijken, is het niet eenvoudig om met een blogje tot bij mensen te geraken. En hoewel ik nooit ben beginnen bloggen voor lezers en reacties, maar eerder voor mezelf, doet het me toch telkens deugd om te zien dat ik iemand heb weten raken of inspireren.

Ik hou van schrijven en mijn gevoelens of ideeën in woorden om te zetten. Maar het legt ook meteen iets anders bloot: ik ben helemaal niet van het visuele. Ik kan niet tekenen (nee serieus, ik teken stokmannetjes en een huis is een driehoek op een vierkant bij mij). Ik neem wel graag foto’s maar blink er zeker niet uit en zou niet weten hoe ze te bewerken. Ik heb nog nooit echt video’s gemaakt (toch niet om te publiceren online hé). En ik probeer wel op Instagram iets van mijn stories te maken, maar telkens opnieuw merk ik dat vooral dingen wil vertellen en niet tonen. Ik ben dus ontzettend jaloers op van die mooie Instagramaccounts, de boss babes die hun diensten op allerlei manieren weten te verkopen online, de designers die op mijn werk de mooiste creaties tevoorschijn toveren of andere creatieve zielen (street artists of cartoonisten bv, hoe een mooie dingen kunnen die maken zeg). Ze maken allemaal mooie content. Vaak ook snelle content.

Ik ben ook niet zo van dat vluchtige. Heeft te maken met mijn persoonlijkheid denk ik. Ik heb graag diepgang in mijn gesprekken, maar ook in de boeken die ik lees of de series die ik kijk. En zeker in wat ik lees of bekijk op het internet. En dan zijn blogs exact wat ik nodig heb. Je leert gaandeweg iemands persoonlijkheid kennen en hoewel blogs meestal geen echte longreads zijn, bieden ze toch voldoende inhoud om ergens bij stil te staan. Elk blogje is dan een soort minihoofdstuk van het leven van die blogger.

Ik weet niet echt goed waar dit naartoe gaat, maar ik ben blij dat bloggen nog altijd bestaat en mensen nog altijd de moeite nemen om hier of op een van de andere leuke blogs die ik volg te komen lezen en/of een reactie achter te laten. Dat niet alles zich op Instagram en TikTok afspeelt en dat niet alle content per se heel visueel hoeft te zijn. Ieder zijn talent en zijn medium. Bij mij is dat een blog vol met losse schrijfsels zoals deze :).

Wat vind jij zo fijn aan bloggen of blogs lezen?

Wat ik wel en niet ben

goanneliesLeave a comment

Schrijven over jezelf, dat was de boodschap van de dames van Blogboost deze keer. Het moet een makkie zijn voor iemand met een persoonlijke blog, maar ik moest toch even nadenken wat ik deze keer eens wou delen. En plots kreeg ik een idee om een lijstje te maken met eigenschappen waar ik best fier op ben. Maar door daar over na te denken besefte ik ook dat elke eigenschap twee kanten heeft. Doordat ik zus ben, ben ik vaak niet zo. En soms wil ik misschien wel een beetje zo zijn. Dus vandaar maakte ik een lijstje met wat ik wel en niet ben. Het zijn allemaal eigenschappen van mezelf waar ik trots op ben, maar tegelijk ben ik soms jaloers op mensen die het andere zijn.

Structuurjunkie vs. spontaniteit

Ik denk dat iedereen wel weet dat ik van structuur en een plan hou. De J uit mijn MBTI-type zit vrij uitgesproken in mijn persoonlijkheid. Al is het niet zo extreem dat ik alles in lijstjes en excels giet en niet tegen gewijzigde plannen kan, ik ken anderen die het daar moeilijker mee zouden hebben. Maar ik ben een planner. Ik ben altijd ruim op tijd klaar voor de deadline, heb steeds minstens één blogpost klaar staan zodat ik nooit ‘achter’ loop en ik weet graag op voorhand dat er een afspraakje zit aan te komen.

Dat wil niet zeggen dat ik geen spontaan persoon ben, maar soms ben ik wel jaloers op van die mensen die op die manier leven. Iemand die last-minute een vliegtuigticket boekt voor overmorgen of die me opbelt om binnen een uur af te spreken. Ik zou er nog niet aan denken om iemand te durven bellen voor binnen een uur. Want mensen hebben toch zeker al plannen? Ik vind het meestal wel leuk als er zo onverwacht iets gebeurt, dat zijn vaak de beste momenten. Dus ik ga daar regelmatig op in. Maar zelf dat initiatief nemen, nope.

Ik zal nooit naar de cinema gaan zonder te weten voor welke film, ik zoek op vakantie op voorhand op waar we kunnen gaan eten en wat we gaan doen, ik boek geen concerten voor artiesten waar ik de muziek niet van ken. Ik weet graag waar ik aan toe ben. En dat wil waarschijnlijk zeggen dat ik ook wel wat dingen mis. Al voelt dat natuurlijk niet zo aan. Dus ja, ik zou graag wat spontaner willen zijn soms, maar ik ben ook wel trots op het feit dat ik een gestructureerd iemand bent, dat heeft me zeker al ver gebracht.

Betrokken vs. ik laat het los

Als ik ergens voor ga, ga ik er 100% voor. Ik geef heel erg om de dingen waar ik in geloof. Dat gaat om de mensen rondom me, om mijn job, mijn hobby’s… Ik kan niets aan 60% doen, ik ga altijd all-in. Ik was niet het type dat tevreden kon zien met een 6/10 op school vroeger, op het werk ga ik altijd voor kwaliteit en leg ik de lat voor mezelf en collega’s hoog, in mijn privéleven heb ik dat gelukkig iets minder. Een dagje series bingen in de zetel, moet kunnen.

Maar ik ben wel jaloers op die mensen die op een bepaald punt kunnen zeggen ‘Dit is goed genoeg, ik ga iets anders doen’. ‘Het is 17u, laptop toe, morgen nog een dag’. Ik kan die betrokkenheid niet loslaten. Ik blijf nadenken en aanpassen tot ik tevreden ben. Ik noem dit niet perfectionistisch, want dat ben ik privé niet echt extreem, maar eerder betrokken. Ik geef om wat ik doe en dat zorgt ervoor dat ik moeilijk kan aanvaarden dat iets onaf ook goed genoeg is. Ik zal dus veel sneller last krijgen stress dan iemand die dit soort zaken makkelijk kan loslaten. En ja, daar ben ik bij momenten serieus jaloers op :D.

De criticus vs. de dromer

Misschien wel de eigenschap waarop ik het vaakst wordt afgerekend, maar ook die sommige mensen het meest appreciëren. Ik heb een kritische geest. En daardoor vinden bepaalde mensen mij een ‘ja maar’-persoon. Terwijl ik net heel bewust mijn kritiek niet op die manier probeer te uiten. Ja maar, helpt niemand verder, ‘Ja en’ daarentegen helpt een strategie te verfijnen en rekening te houden met alle mogelijk valkuilen. Ik vind mezelf dus helemaal geen ‘ja maar’-persoon.

Een kritische geest zorgt ervoor dat ik niet die persoon ben die in brainstorms snel laaiend enthousiast over iets wordt. Ook al ben ik enthousiast. Ik heb altijd oog voor de hordes die nog genomen moeten worden om die situatie te bereiken. En zo’n mensen heb je ook nodig. Anders loop je telkens met je hoofd tegen de muur omdat niemand de muur heeft zien staan. Mijn sterkte is dat ik de muren van ver spot. Mijn zwakte is dat ik soms niet over die muur kan kijken. Dat de ideale situatie nog ver weg lijkt.

Dat zorgt er ook voor dat ik het moeilijk heb met veranderingen als ik weet dat er risico’s verbonden zijn aan die verandering. Velen vinden die vernieuwing net fijn, gaan mee in de flow, ‘we zien wel’. Ik ben dan aandachtig voor de negatieve of moeilijke kanten aan het verhaal. Ik zou het fijn vinden als ik soms wat vaker de ‘we zien wel’ mentaliteit zou kunnen aannemen. Het zou mijn leven zeker makkelijker maken.

Heb je ook eigenschappen waar je best wel trots op bent, maar die er tegelijk ook voor zorgen dat je iets anders niet bent?

Weekend vibes

goanneliesLeave a comment

In het ‘kweeniemeerhoeveelste’ thema van de Blogboost Najaarschallenge is het tijd om het te hebben over mijn perfecte weekend en weekendgewoontes. Ik vind het eigenlijk best een moeilijk thema, omdat er soms heel wat verschil kan zitten op mijn weekends, maar gemiddeld zijn ze eigenlijk helemaal niet speciaal.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben vrijdagavond best kapot van de week. Wat voor week het ook was. Heel soms is er een sociaal uitje op vrijdagavond (pre-corona), maar dan is dat zeker geen feestje, eerder iets gaan drinken/eten. Maar veel vaker is vrijdagavond mijn ‘ik plof in de zetel’-avond. Met een boek, film of tv-serie. En soms een zak chips. Op vrijdag voer ik niets uit en vier ik dat er twee volle dagen weekend aankomen.

Zaterdag is de dag met de minste routine. Soms voel ik me een hele dag brak van de week. Ik kan dat gevoel niet echt uitleggen, maar zeker in drukke en/of stressvolle tijden moet mijn lichaam precies bekomen van wat geweest is. Dus soms is deze dag vooral rusten. En al wat bloggen.

Maar nog vaker is zaterdag ‘bouwdag’ bij uitstek. Waarbij we dus een hele dag werken aan #projecthuis. Soms is dat zwaar na een volle week werken, soms valt dat best mee. Soms zijn het lange dagen, soms stoppen we op tijd. Daar zit niet echt een lijn in.

Pre-corona was zaterdag ook wel al eens een dag dat het lief en ik een uitje deden, ik afsprak met vrienden of ging shoppen omdat ik zaken nodig had. Dat lijkt allemaal al immens lang geleden nu. Zaterdagavond was ook traditioneel de avond om af te spreken met vriendinnen of iets te gaan eten. Ik zou er geld voor geven om nu gewoon eens op café met vrienden het te hebben over de dinges des levens. Andere zaterdagavonden kijk ik al eens een langere film of haal ik series en docu’s in via de Digibox.

Lezen doe ik opvallend minder in het weekend dan in week. Wat een beetje vreemd aanvoelt aangezien ik er per definitie meer tijd voor zou moeten hebben. Maar mijn routine is anders in het weekend, waardoor mijn vast leesuurtje na de douche er soms tussenuit valt.

Op zondag slaap ik traditioneel wat langer. Ik was als tiener echt team uitslapen en kon soms 12u aan een stuk slapen. Dat lukt me nu niet meer. Vaak ben ik rond 9 wel klaarwakker. Maar het idee alleen al dat ik niet uit mijn bed hoef te springen en gewoon kan blijven liggen hoe lang ik wil is een echte winner.

Ik blog bijna elke zondagvoormiddag. Sowieso blog ik meestal alleen in het weekend. Ik schrijf vaak meerdere posts achter elkaar voor de beide blogs. In de namiddag/avond rijd ik standaard tot bij het lief. Vroeger gingen we vaak iets doen, nu is het vooral om bij hem te zijn. We eten dan samen en kijken wat tv of spelen een board game. In de zomer gingen we ook vaak wandelen. Dit najaar is dat er wat bij ingeslopen. Zondag is echt een beetje heilig als rustdag.

In de winter is het vaak cross op tv in de namiddag, dan kijk ik de hele vrouwen en herencross met commentaar en interviews. Dus dan ben je er vaak een hele namiddag zoet mee. Soms zijn het dubbele weekends en herhaalt zich dit dus beide namiddagen. Dan heb ik dus gemakkelijk 6u cross gekeken in één weekend. Oeps :D. In de zomer zal ik veel vaker actief dingen plannen en gaan doen. Dan is er elk weekend wel iets te doen in de buurt.

Over het algemeen zijn mijn weekends dus zeker niet zo speciaal. Ik heb ook niet echt het gevoel dat dat hoeft. De spontaniteit om iets te gaan doen of net een heel weekend niets uit te steken is wat het net leuk houdt.

Is bij jou elk weekend een beetje hetzelfde? Of verschilt dat net heel erg?

Mijn beperkte lifehacks
cof

Mijn beperkte lifehacks

goanneliesLeave a comment

Het is misschien wel het moeilijkste thema van de Blogboost najaarschallenge: wat zijn de zaken die mij het leven makkelijker maken? Welke shortcuts neem ik? Wat zijn mijn lifehacks?

Ik moest hier wel even over nadenken eigenlijk. Ik zou mezelf niet nog bepaald een productiviteitswonder durven noemen en al helemaal geen wonderwoman in het huishouden. Maar als ik dan toch enkele life hacks/tips moet geven dan zijn het deze:

Maak de cirkel rond

Daarmee bedoel ik: zolang een taakje niet 100% is afgewerkt —omdat bv. de was wel is opgeplooid maar de wasmand er nog staat en niet in de kast ligt— blijft dat een soort to do in je hoofd. Hetzelfde met bepaalde rommel die ergens blijft ophopen en waarvan je denkt ‘ik ruim dat straks wel op’. Neen, als ik thuis kom, hang ik onmiddellijk mijn jas op de juiste plek en zorg ik dat alle boodschappen meteen uitgepakt en weggelegd worden. Ook op het werk probeer ik geen to do’s dagenlang te laten openstaan. Het gebeurt wel eens dat je zoveel dingen tegelijk aan het doen bent en dat alles bijna af is, maar dat er nog niets van je lijstje kan. Dat geeft zoveel stress. Dus soms plan ik bewust tijd in de agenda om de laatste loodjes af te werken.

Eat that frog

Echte productiviteitsgoeroes kennen dit principe ongetwijfeld. Als je tegen een taak op ziet, doe ze dan meteen. Bijt eerst door de kikker zodat je daarna iets leukers kan doen. Anticipatie is je ergste vijand: je maakt dat ene telefoontje waar je tegenop ziet alleen maar erger in je hoofd door het uit te stellen. En geloof me, het is zo’n fijn gevoel wanneer je als eerste dat vervelend klusje kan doorstrepen op je lijstje!

Doe 2-minuten taakjes meteen

Een principe dat ook in getting things done aan bod komt. Als iets maar 2 minuten tijd vraagt, doe het dan meteen ipv. het te noteren op een (geschreven of mentaal) to do-lijstje. Dat vraagt immers evenveel tijd of energie. Dit sluit ook aan bij de cirkel rond te maken: door die jas meteen op de juiste plaats te hangen (duurt maar 2 minuten), heb je meteen een opgeruimder gevoel.

Dus kan je een mailtje meteen beantwoorden, doe het dan ook. Het is zelfs één van die dingen die mij het meest stoort aan collega’s: als ik hen iets vraag van twee minuten en ik het hen zie noteren in een to do app om dan vervolgens twee dagen niets meer van hen te horen. Ik begrijp dat je niet altijd alles wil laten vallen voor een ander, maar het frustreert me soms zo dat ik om iets kleins niet verder kan. Als iets veel tijd vraagt zal ik altijd tegen een collega aangeven dat ik het niet onmiddellijk kan doen, maar om kleine dingen op te zoeken of een vraagje te beantwoorden maak ik altijd meteen tijd. Dan is het meteen van mijn lijstje en mijn collega kan verder. Win-win voor allebei.

Beperkt het aantal (sociale) afspraken per week

Een beetje een rare tip in deze tijden, maar wel een heel belangrijke. Iedere persoon heeft maar een bepaalde dosis energie per dag. En dat geldt zeker niet alleen voor introverten of hoogsensitieve personen. Plan dus niet te veel afspraken op dezelfde dag of in dezelfde week. Ik let daar heel hard op bij het plannen van sociale uitjes: ik ga al twee keer per week sporten en wil minstens één rustige avond voor mezelf, dus dan is er geen tijd om ook nog eens drie keer te gaan uiteten met vrienden.

Maar ook op het werk zie ik collega’s strugglen omdat ze van klantenmeeting naar klantenmeeting hollen. En ik geef het toe: ik heb er ook vaak moeite mee. Want soms moet je je aanpassen aan klanten of plannen andere mensen dingen in in jouw agenda. Maar als ik zelf controle heb over het plannen van een afspraak geef ik altijd heel bewust bepaalde momenten niet mee als optie. Als ik al een afspraak heb die veel energie of voorbereiding vraagt of ik zie dat mijn week al heel vol zit, zal ik een andere dag/week doorgeven om af te spreken. Ademruimte is zo belangrijk.

Stel je persoonlijke administratie niet uit

Bewaar alle facturen, brieven of documenten op één plek en plan elke week een momentje in om ze te behandelen. Betaal facturen dus altijd binnen de week. Schrijf er ‘betaald’ op en klasseer ze dan in een map. Het heeft geen zin om dit soort dingen uit te stellen, en het zorgt voor een pak minder stress.

Kippensoep

Er is letterlijk niks dat kippensoep niet kan oplossen jongens. Vooral bij keelpijn, verkoudheid of een algemeen miserabel gevoel. Kippensoep maakt alles altijd beter.

Wat zijn jouw lifehacks?

Mijn meest gelezen blogposts

Mijn meest gelezen blogposts

goanneliesLeave a comment

Ik vind het eigenlijk wel fijn dat bepaalde bloggers voor de Blogboost najaarschallenge hun best gelezen posts nog eens hebben opgelijst. Et voilà, ik ben ook eens in mijn statistieken gedoken. Soms geloof ik mijn statistieken niet echt, ik draai een gratis WordPress blog en geen zelf-gehoste website waar ik met behulp van Analytics meer inzichten zou kunnen verzamelen. Dus het is soms gissen naar vanwaar het verkeer juist komt, soit. Hier zijn mijn 10 best gelezen blogjes.

Over perfectionisme, controledrang en loslaten

Een eyeopener voor mezelf wanneer ik ontdekte dat ik eigenlijk niet de typische perfectionist ben, maar wel een die-hard controlefreak. Ik denk dat deze herkenbaar is voor velen en daarom ook veel gelezen is.

Een leeg blad

Dit was een super slecht scorende post, tot in maart van dit jaar (aka de eerste lockdown). Ineens komt hier bijna alle dagen verkeer op binnen. Ik kan niet echt zien van waar het komt, maar ik vermoed eigenlijk dat deze blogpost bij de bots is belandt, of er ergens naar gelinkt wordt op een andere website of iets dergelijks. Het is in ieder geval iets louche. Want het is nu niet bepaald mijn meest interessante post.

12 opmerkingen die je niet wil horen als je een nieuwe relatie aankondigt

Mijn ironische postjes doen het altijd goed en zijn denk ik wel herkenbaar voor velen. Zagen over de reacties van anderen, er is niks leuker toch?

Waar ik een hekel aan heb #1

Beetje in dezelfde trend dit. Maar deze keer werd er gezaagd over dingen waar ik me aan erger. Het is ondertussen een wederkerende rubriek geworden (check de corona-editie, mocht je deze gemist hebben).

Londen: het alternatieve Shoreditch

Ik ben altijd blij als ik mensen van reisinspiratie kan voorzien. Meestal zijn dit niet mijn meest gelezen posts, maar ze scoren soms wel goed in zoekmachines. Tips voor Shoreditch geef ik met plezier, aangezien het één van mijn favoriete wijken in Londen is.

Boedapest #2: ook een reisverslagje.

Een heel oude post uit 2015, ik merk dat meteen aan hoe ik zo’n reisverslag toen schreef. Maar ook hier landden best wat bezoekers op. Vaak ook uit andere landen, dus ik denk dat de taal wel niet altijd een match is en verdenk ook hier bots die voor verkeer zorgen, ook deel 1 en 3 van deze vakantie scoren goed trouwens. Boedapest is trouwens een geweldige stad!

#BAS1516: the recap

Mocht ik zelf een top tien maken van blogposts die het meest een sleutelpunt waren de afgelopen 5 jaar dan zou deze er zeker instaan! Ik schreef deze post in de laatste week van mijn BAS postgraduaat. Het was een moeilijk jaar geweest voor mezelf en hier schrijf ik het open van me af. Sommige toenmalige klasgenoten hebben me er zeer positief over aangesproken omdat ze eindelijk eens in mijn hoofd konden kijken, anderen vonden me hard in deze tekst. Ik blijf achter elk woord staan.

De niet zo Pinterestwaardige gids voor 7 dagen op Malta & Gozo

Hier ben ik best blij om want ik heb veel tijd gestoken in dit bericht en ik mistte deze soort blogpost heel erg tijdens mijn voorbereiding van de vakantie. Het plan is om binnenkort eens alle verslagjes van Malta te publiceren en dan terug te linken in deze overzichtspost. Ik stuurde het artikel ook vaak door naar vrienden en kennissen die zelf naar Malta op vakantie gingen dus dat kan ook de hogere cijfers verklaren.

Een beetje introvert is best oké

Over de MBTI-test en energie uit jezelf halen. In deze periode heb ik mijn introverte karakter echt leren omarmen dus het is wel een belangrijk inzicht geweest.

Quarter life: het is geen wedstrijd

Ook dit blijf ik een waardevol inzicht vinden: het leven is geen wedstrijd met allemaal dezelfde start en finish. Het heeft dus geen zin om te gaan vergelijken.

Wat lees jij graag op deze blog?

Ik ben een luie blogger

Ik ben een luie blogger

goanneliesLeave a comment

We zijn alweer aanbeland aan het derde thema van de Blogboost Najaarschallenge. Deze keer is de vraag om een blik achter de schermen te geven. Ik speel nog steeds met het idee om in de krochten van mijn blogarchief te duiken om zo vergeten schrijfschepsels nog eens aan het licht te brengen. Alleen degenen die licht verdienen dan wel ^^.

Maar voor vandaag even iets anders: ik ben best een luie blogger. Eén van de prompts voor dit thema luidde als volgt: “Licht in detail toe hoe een blogpost bij jou ontstaat & welke stappen je allemaal onderneemt voor je op publish duwt.” En ik moest hierbij luidop lachen.

De meeste van de berichten die hier verschijnen zijn het resultaat van gemiddeld 15 à 20 minuten. Ik schrijf mijn eerste draft, sla deze op als concept. Keer een paar uur, dagen of soms zelfs weken later nog eens terug naar deze draft om te editeren en vooral veel gemiste woorden in de zin toe te voegen (tijdens een eerste draft proberen mijn vingers hopeloos mijn brein te volgen en daardoor vergeet ik soms simpele woorden zoals ik, en, het…. te typen 😅). Na het editeren kies ik een categorie, enkele tags en een overzichtsfoto (vaak eentje uit het archief, soms eens een nieuwe) en dan prik ik een publicatiedatum. Gemiddeld komen mijn schrijfsels één à twee weken later online dan ze geschreven zijn. Dit om op te dubbelchecken of iets nog altijd relevant is twee weken later en of het niet gewoon mijn hoofd was dat moest spuien—het laatste wat ik wil is achteraf spijt hebben van een bepaalde post.

Er zijn uitzonderingen: mijn reisverslagen nemen zeker wat meer tijd in beslag. Ik moet foto’s kiezen (die vaak al mooi geselecteerd staan in een mapje dat ik ook gebruik om een fotoboek te maken) en informatie zoals prijzen, restaurants en weetjes dubbelchecken op het internet. Ook de history nerd rubriek vraagt op die manier wel meer van mijn tijd.

Maar wanneer ik gewoon schrijf over mijn leven of gedachten heb ik natuurlijk geen factcheck nodig. Dus dan is die stap naar ‘publish’ snel gezet. En ja, dat wil ook zeggen dat hier misschien nog redelijk vaak een typefout verschijnt of God verbied het een dt-fout (al haal ik er nog veel uit tijdens het editeren). So be it.

Een goede schrijfflow helpt zeker. Ik heb amper last van de angst voor het witte blad. Vaak rijpt het idee voor mijn volgende blogpost ergens tijdens de week en ben ik zo meteen klaar om te beginnen schrijven.

Want dat is wel mijn gewoonte: ik schrijf mijn blogposts bijna zonder uitzondering in het weekend. ‘S avonds ontbreekt het me aan fut en tijd.

Voor mijn Engelstalige blog doe ik eigenlijk hetzelfde, alleen dat ik daar iets langer doe over de eerste draft aangezien Engels niet mijn moedertaal is. Ik ga dan al vaker in de eerste fase de schrijfwijze checken of op zoek naar een beter synoniem. Maar in se gaat de blog live na de editeerfase, met eventueel nog een eerste nalezing voor ik op ‘inplannen’ duw. Want ook daar werk ik een week of twee in de toekomst. Waardoor ik dus kan garanderen dat er elke week iets online komt.

Over het reageren op andere blogs kunnen we beter niet hebben. Soms ben ik best actief daarin, soms helemaal niet. Lezen doe ik sowieso de hele week door op mijn smartphone en soms reageer ik direct, maar vaker neem ik in het weekend de tijd om terug te gaan naar die blogs waar ik graag iets op wil zeggen. En dan ontglipt er natuurlijk wel al eens eentje aan mijn aandacht. Soms vind ik het trouwens een tof blogje of leuke review maar weet ik niet goed wat reageren (en elke keer ‘leuke blog’ is een beetje stom denk ik dan) en dan doe ik dat ook niet.

Ik ben voor deze wel heel benieuwd naar jullie ‘achter de schermen’ blogposts!

Hoe komen bij jou blogposts tot stand?

Hoe zit het met mijn routines?

Hoe zit het met mijn routines?

goanneliesLeave a comment

September 2019. Het lijkt nu een zeer ver verleden. Ge weet wel toen alles nog mooi was, je uw geliefden nog kon vastpakken en de toekomst er rooskleurig uitzag… Toen schreef ik mijn ode aan de routine.

Routine is voorspelbaar en vereist daarom minder mentale inspanningen. De routine van september voelt ook als een nieuwe start, net zoals in januari. Een nieuw blaadje. Je kan allerlei cursussen of lessen beginnen volgen. Nieuwe mensen leren kennen. Op het werk trappen nieuwe projecten op gang.

En laat routines nu net het tweede thema zijn van de Blogboost Najaarschallenge. Het gaat hier dan niet alleen om het gevoel van sleur en vaste gewoontes, maar eerder om welke routines je hebt.

Want we moeten het toegeven: het is een hele hype geworden in blog- en Instagramland. Morning routines waarbij je eerst je gsm aan de kant legt en nog wat leest. Morning pages schrijft. Mediteert. Of God forbid – een hele workout doet.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik er soms stress van krijg. Die foto’s op Instagram van mensen die met een rood hoofd kei trots zijn dat ze net aan yoga hebben gedaan. Om 7u ’s morgens…

Hierbij een korte beschrijving van mijn huidige morningroutine:

  • Ik sta op en kleed me aan
  • Ik zet de wifi van mijn gsm op en stuur het lief een goeiemorgen
  • Ik geef de katten eten en geef ze allemaal een knuffel
  • Ik eet – gewoon een simpele boterham trouwens – half over mijn telefoon gebogen of al denkend aan het werk
  • Ik poets mijn tanden, kam mijn haar, was mijn gezicht – zodat ik er wat plausibel uitzie tijdens een videocall (geen gezichtscrèmes of andere verzorging die tijd vraagt, douchen is voor ’s avonds)
  • Ik start met werken tussen kwart voor 8 en half 9.

Mocht ik niet thuiswerken zou de routine dezelfde zijn en zou ik in de laatste stap de auto instappen om rond 8u op de trein te zitten richting kantoor.

Geen fancy havermoutontbijt, geen workout, geen meditatie. Maar ook geen gestress met boekentassen en brooddozen, waar de gemiddelde ouder wel mee zal worstelen. Mijn ochtenden zijn niet stresserend, noch memorabel. Ze zijn best kort. Functioneel. Af en toe staar ik zelfs gewoon wat voor me uit.

Mijn avonden zijn zelfs nog iets meer geroutineerd. Daarin maak ik tijd om te lezen, tv te kijken, twee keer per week naar de dansles en jawel, scrollen door sociale media. Want dat is een gewoonte die ik maar niet afgeleerd krijg.

En natuurlijk ben ik wel geïnspireerd door al die routines van anderen. Misschien zou ik het wel zalig vinden om met morning pages te starten of een yogake te doen zo ergens tussendoor. Maar in realiteit heb ik ook al vaak gemerkt dat dingen die lifechanging genoemd worden, vaak allesbehalve lifechanging zijn. You do you weet je wel. En het lukt me momenteel niet om iets aan die routines te doen. Ik ben al blij dat ik in de huidige omstandigheden uit mijn bed geraak.

Hoe zit het met jouw routines?

Over ‘Alles komt goed’ en positiviteit

goanneliesLeave a comment

Ik ben er wat laat mee, maar nadat ik overal berichtjes zag opduiken over het thema ‘energie & positiviteit’ in het kader van de BlogBoost najaarschallenge, besloot ik me alsnog in te schrijven. Mede omdat dit thema me interesseert, maar ook omdat de inspiratie tijdens deze hele crisis niet meer zo hard vloeit als normaal. Dus dan kan zo’n uitdaging hopelijk zijn naam waarmaken en deze blog inhoudelijk opnieuw een boost geven.

Energie en positiviteit dus. Ik denk dat dit thema wel al vaker de revue is gepasseerd. Onder andere in de lichtpuntjes-rubriek. Dus wou ik het vandaag wat diepzinniger aanpakken. En jullie iets vertellen over hoe positief ingesteld ik als persoon ben en hoe dat verandert is doorheen de jaren.

Het is eigenlijk een beetje vreemd om te beseffen: als tiener en jonge twintiger ging ik eigenlijk super positief door het leven. Mijn levensmotto was ‘alles komt goed’ en men beschreef mij ook echt als iemand optimistisch die altijd een glimlach klaarhad.

Ik weet niet meer wanneer dit exact veranderd is of waardoor. Maar nu beschrijven mensen mij als kritisch en realistisch. En vind ik van mezelf dat ik enorm emotioneel ben geworden en daardoor ook vaker pieker en me zorgen maak. ‘Alles komt goed’, ik geloof er nog steeds in, maar heb niet meer het gevoel dat dat motto helemaal bij me past.

Ik herinner me ook de feedback op het einde van mijn basjaar van de mentoren. ‘Annelies, soms hebben we een beetje bang jou omdat je in een hoekje van de zaal zit en we duidelijk zien dat je het niet eens bent met de groep, maar dan maar wat zit te mompelen of het voor je houdt’. Ik weet nog dat ik vrij geraakt was door die feedback omdat ik hem niet helemaal begreep, maar ondertussen weet ik dat ze gelijk hadden.

Ik ben een extreem kritisch persoon, omdat ik altijd het beste wil, maar ik heb ook al geleerd dat veel mensen mijn mening daardoor niet altijd willen horen. Dus hou ik ze voor mij en zal ik soms me op de achtergrond houden in een discussie uit schrik om weer de kritische te zijn. Die advocaat van de duivel waarvan sommigen vinden dat ze de creativiteit of leutigheid uit een idee haalt.

Ik weet niet of kritisch zijn per sé wil zeggen dat je niet positief kan zijn. Maar ik weet wel dat ik zelf meer moeite heb om niet naar dat kritische stemmetje te luisteren en er gewoon voor te gaan. Go with the flow. Safe enough to try, weet je wel. Een mentaliteit die op kantoor zo is ingeburgd dat het soms lijkt alsof ik degene ben die alles wil tegenhouden. Terwijl mijn houding helemaal niets wil tegenhouden. Ik wil het gewoon heel goed doen omdat ik om een bepaald project geef. Omdat ik om mijn werkgever geef.

Maar soms denk ik dat ik het omgekeerde bereik met mijn kritisch zijn. Dat collega’s denken dat ik het nooit goed vindt, dat ik nooit helemaal wild enthousiast over een idee kan zijn, dat ik niet positief ingesteld genoeg ben…

Ik weet dat ik van nature nog steeds het beste wil zien in mensen en in de wereld. En het hoort waarschijnlijk gewoon bij het proces van opgroeien en het feit dat die jeugdige naïviteit al een paar keer een deuk heeft gekregen. Dus spring ik wat bewuster om met wie ik mijn vertrouwen geef en zal ik voor personen buiten mijn vriendenkring waarschijnlijk wat minder positief overkomen. Wat harder.

Maar tegelijk maak ik me in heel veel dingen ook geen zorgen, omdat ik weet dat ze wel op hun plooi zullen vallen. Er zijn ook veel dingen waar ik wel vertrouwen in heb. Diep vanbinnen zit nog steeds die ‘alles-komt-goed’-tiener, dat weet ik wel zeker.

Zou jij jezelf omschrijven als een positief persoon?