Ik schreef al eerder dat de wereld tijdens deze hele coronacrisis enorm luid aan het schreeuwen is. Je zou denken dat dankzij de versoepelingen het allemaal wat minder luid is geworden. Dat er nu eindelijk momenten zijn om van te genieten, om te ontspannen. Misschien zelfs te verstillen. Omdat de angst wat van het hart is. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind het allemaal niet eenvoudiger geworden.
De wereld roept nog steeds enorm luid. Op een negatieve manier. Krijgen we dan eindelijk versoepelingen, dan versoepelen we niet snel genoeg. Of net te snel. Maken mensen gebruik van die versoepelingen en komen we dus uit ons kot, dan zijn we te onvoorzichtig. Wie nog steeds in zijn kot blijft en geen 10 vrienden per week ziet (serieus waar halen mensen al die vrienden? :D), is te voorzichtig. Gaan mensen al meteen op restaurant en café dan krijgen ze commentaar. Wie niet op restaurant gaat, krijgt dan weer een schuldgevoel aangepraat want je moet die mensen steunen, lokale economie enzo.
Ondertussen is het #blacklivesmatter debat aan de gang. En wat je daar ook over doet of zegt. Commentaar. Op straat betogen. Commentaar. Zwarte vierkantjes op Instagram. Commentaar. Er niets over posten. Ook commentaar. Ik heb hier allemaal geen gefundeerde mening over en kijk vanop de zijlijn mee met wat er allemaal gebeurt. Zelfs dan heb ik het gevoel dat ik fout bezig ben.
En dan heb ik het nog niet over de klimaatverandering, de politieke impasse waarin België zich bevindt, armoede en dreigende faillissementen in bepaalde sectoren. En het feit of we nu wel. Niet. Of toch wel. Of misschien niet. Een railpass krijgen.
Ik ben de wereld moe. Sorry. Maar ik ben het allemaal echt beu. Het gedoe. Het gezaag. Het gescheld. Het geroep. De mensheid.
Resultaat: ik kruip nog dieper in mijn bubbel met zijn eigen zorgen en bekommernissen. En een overvol hoofd. Rode vlaggetjes. Ik besef ook opnieuw waarom ik zo’n nieuwsmijder was geworden. Neen, danku.
Laat het me weten wanneer het terug oké is om geen mening te hebben en positief over iets te denken.
Op 10 maart was ik voor het laatst op kantoor. Ik had in de namiddag een meeting in Brussel samen met een collega voor de opstart van nieuw project. Langs de klantzijde zou een man of 8 aansluiten. Een goedgevulde zaal. Het was er warm en duf, dus hadden we de airco opgezet. We gingen uiteraard met de trein, want we moesten echt in het centrum van Brussel zijn. En treinen naar Brussel zijn druk. Op elk uur van de dag.
’s Avonds wandelde ik terug naar kantoor en wenste mijn collega (toevallig ook zaakvoerder) me een goede reis (hoe het me in Valencia is vergaan lees je hier). We hadden het niet over een mogelijke crisis en planden de week na mijn verlof al heel wat zaken in. Het lijkt allemaal zo bizar. Dat een aantal dagen later het kantoor zou sluiten en we op telewerk zouden overstappen. Dat we een dikke twee maand verder nog altijd maar bij uitzondering naar kantoor gaan.
Ik zit in de luxepositie, als marketeer in een succesvol webbureau, dat thuiswerken überhaupt mogelijk is. Onze hele werking zit in de cloud. Geef mij internet en ik kan werken. Meer heb ik niet nodig. Daarnaast zitten we ook nog eens in de luxepositie dat het in de digitale sector nu drukker is dan ooit, omdat letterlijk elk bedrijf de omslag moet maken. En ten derde zijn we al een best volwassen bureau qua klantenportefeuille waardoor heel wat mensen hun weg vinden naar ons om hun digitale vragen aan te stellen.
Driedubbele luxe noem ik dat. Ik heb heel wat vrienden die in gelijkaardige agencies werken en die wel een paar weken tijdelijk werkloos hebben thuisgezeten, of die ineens gratis webinars doen in de hoop toch maar wat klanten binnen te halen. Terwijl mijn collega’s en ik niet weten wat eerst doen. Het is in het voorjaar altijd druk, nu is het best pittig druk. Maar ik klaag niet. Ik doe mijn job nog steeds graag en deze crisis zorgt net voor heel wat interessante projecten en samenwerkingen.
Maar bon thuiswerk dus. Hoe gaat dat nu? We mochten voor de crisis ook al thuiswerken. Geen vaste dag per week, maar eerder wanneer de agenda het toeliet om eens een hele dag geconcentreerd te kunnen doorwerken. Ik maakte daar eerlijk gezegd weinig gebruik van, tenzij om een bepaalde reden bv. omdat ze voor de bouw iets kwamen doen waarvoor ik best thuis was of ik met de auto naar een klant moest. Ik vond van mezelf dat ik thuis te snel raakte afgeleid.
Ik kan me op het werk vaak wel concentreren (ook al is er in de kantoortuin heel wat lawaai en geroezemoes). Daarnaast heb ik ook gewoon een functie waarbij ik vaak moet overleggen met collega’s en klanten en dat is handiger op kantoor, toch?
Vandaag lees ik allerlei doemberichten over hoe ‘dit nieuwe normaal’ de doodsteek zou zijn voor kantoren, en dan vooral kantoortuinen waar iedereen allemaal samen in één grote open ruimte zit. Bedrijven zoals Shopify en Twitter hebben nu al hun werknemers laten weten dat ze thuis, of toch remote, zullen moeten werken tot en met 2021. De kantoren blijven gesloten. Iedereen thuis aan het werk lijkt wel het nieuwe ideaal.
Ik vind dat persoonlijk verre van ideaal. Naast het feit dat je zo geen scheiding meer hebt tussen werk en privé en er ook geen vaste kantooruren meer zijn (waardoor je continue bereikbaar lijkt, ik werk daardoor veel langer dan anders) stelt dit ons nog voor heel wat andere uitdagingen.
Wat met mensen in een klein appartement die eigenlijk helemaal geen ruimte hebben om een ergonomische bureau neer te planten? Ik zit zelf in een donkere hoek van mijn slaapkamer op mijn oud studiebureau te werken. Zonder groot scherm of tussenstukken. Mijn nek zit al wekenlang vast, mijn ogen doen pijn van al dat niet natuurlijk licht en zo kan ik nog wel doorgaan. Stel ze verplichten mij om nog voor een lange tijd thuis te werken zal ik moeten investeren in een wifi-versterker, schermen, tussenstukken… Ik zal zelfs op zoek moeten naar een andere plek om te werken in een huis waarin elke ruimte al een functie heeft. Gaat de werkgever dit allemaal betalen?
Ik heb daardoor vooral het gevoel dat de Shopify’s van deze wereld willen besparen op allerlei kosten door iedereen thuis te zetten. Kantoorruimte huren is duur. Iedereen remote laten werken, al dan niet met een minimale vergoeding, is een pak goedkoper veronderstel ik (voor zover ik daar een zicht op heb).
En wat met gezinnen waarbij meerdere mensen in huis moeten thuiswerken? En zo op elkaars lip leven? Wat met het feit dat mensen minder bewegen door altijd thuis te zitten? Is het wel goed voor je brein om zo versnipperd te werken, waarbij je tussen twee intensieve videocalls door nog snel even de was insteekt? Is dit echt hoe wij het nieuwe ideaal zien? Of is dit een burnoutmachine?
Ik kan eigenlijk niet wachten om terug naar kantoor te gaan. Ik ben als introvert heel graag thuis en kan perfect mijn werk uitvoeren vanachter mijn donkere bureau. Maar het zal nooit de experience van een kantoor gevuld met collega’s kunnen vervangen. De deur ’s morgens achter mij sluiten om naar kantoor te vertrekken biedt een enorme structuur die ik nu mis.
Los daarvan zie ik het ook niet zitten om de komende tijd mijn klanten alleen maar online te blijven zien. Er zijn heel wat goede tools online beschikbaar, maar niets kan een goede fysieke workshop of opleiding vervangen. Ik ben zo’n typische voeler. Ik probeer tijdens vergaderingen aan te voelen hoe anderen reageren op wat ik zeg. Lichaamstaal lezen. Blikken vangen. Gezichten aflezen. Allemaal dingen die ik nu al enorm hard mis tijdens mijn honderden calls per week.
Ondertussen ben ik het ook wel beu om iedereens kinderen en huisdieren altijd op de achtergrond te zien. Ik wil gewoon naar kantoor. Als binnenkort kinderen in een kampbubbel mogen van 50 personen, mogen wij met ons dertig dan ook niet gewoon in onze bubbel? Pretty please?
Dat thuiswerken het nieuwe ideaal wordt, dat hoop ik dus van harte niet. Dat heel wat bedrijven nu eindelijk hebben ingezien dat thuiswerken niet een verborgen vorm van verlof nemen is en dat ze nu meer vertrouwen krijgen in hun werknemers, daar sta ik wel volledig achter. Zelfs bij ons zie je die evolutie, thuiswerken bleef toch altijd een slechte naam hebben en dat is nu wel aan het verdwijnen. Dat we dus zullen evolueren naar een samenleving waarin het de norm is om minstens 1 dag per week van thuis te werken, is helemaal oké voor mij. Dat zou al heel wat files en drukte verminderen. Maar elke dag thuiswerken? That’s a no for me.
Zou jij ervoor kiezen om elke dag van thuis te werken? Of toch liever naar kantoor?
Soms kan één zin een hele gedachtengang triggeren. Bij mij was het een artikel op Bookriot over iemand die de bibliotheek miste. Niet omdat hij geen leesvoer meer had, want hij heeft een boekenkast vol. Maar wel hierom: “Having a quiet place to go when the world gets too loud. And I don’t know if you’ve noticed, but the world has pretty much been screaming nonstop since March.” Een rustige plek om letterlijk even te kunnen verstillen wanneer de wereld buiten aan een sneltempo voorbij raast.
En dan denk ik aan alle middagpauzes dat ik het kantoor naar buiten wandel om alleen naar de bibliotheek of een boekenwinkel te gaan. Niet om ik zonodig een nieuw boek nodig heb. Ik koop eigenlijk zelden Nederlandstalige boeken. Maar om ik er rustig word. Alles staat er stil. Er hangt zo’n typische boekengeur die me ontspant.
Het gemis van de bib valt nog wel mee. Al merk ik dat af en toe wel eens zin heb in een makkelijker boek dan de historische kleppers die nog in de kast staan. Maar het begint me te dagen dat ik snak naar een plek, of nog meer naar momenten, dat ik zonder mentale inspanning kan verstillen.
Want al dat ‘het is nu de moment om bewust te vertragen’ gedoe is onzin. De wereld heeft nooit luider geroepen. De wereld is nooit meer in verandering geweest. Al die dingen die we voorheen zonder nadenken op automatische piloot konden doen vragen nu plots enorm veel denkwerk. De wereld is op twee maanden tijd veel vermoeiender geworden.
Naar de supermarkt gaan is een opgave geworden. We houden er letterlijk onze adem in. Je moet altijd een winkelkar nemen, je draagt een mondmasker, je moet in een bepaalde richting wandelen, ondertussen moet je zorgen dat niemand te dicht komt. Je brein draait er overuren.
Werken is een opgave geworden. Bij de fysieke beroepen is het hetzelfde verhaal als in de winkel. Veel extra ‘regels’ en zaken waar je moet op letten. Maar ook wie thuiswerkt krijgt wat te verduren tijdens zo’n werkdag. Niet alleen omdat de kinderen op de achtergrond elkaar een oog aan het uitsteken zijn. Of je partner veel te luid aan het bellen is in dezelfde kamer en jij je daardoor niet meer kan concentreren.
Maar ook omdat er niet meer zoiets bestaat als ‘kantooruren’. Collega’s en klanten werken op andere uren, jijzelf ook. Je bent precies altijd bereikbaar. Nog meer dan anders. Je springt van de ene ‘call’ in de andere. Er is geen trein of gezin die op je wacht. Alles loopt in elkaar over. Er is geen scheiding meer tussen werk en privé.
Ik las ergens dat een online meeting veel vermoeiender is voor je brein dan diezelfde vergadering in één ruimte. Je kan veel minder vertrouwen op die onbewuste lichamelijke signalen die je opvangt. Je moet je echt concentreren op wat mensen zeggen of via de kleine vierkantjes iemands gezicht gaan bestuderen om een reactie in te schatten. Niet eenvoudig als je tegelijk aan het presenteren bent. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben doodop na een werkdag met veel calls.
Zelfs het internet is een vermoeiende plaats geworden. Met mensen die alleen maar hardop lijken te roepen. Over de incompetentie van de regering. Over de regels die ze belachelijk vinden. Over mensen die de regels schenden. Over de manier hoe wij doden tellen. Over wachtrijen aan winkels en bakkers. Zelfs over de stand van de maan lijkt het soms wel ambras. Niets lijkt nog goed, alles is er om op te vitten.
Ik mis iets doen op automatische piloot. Zoals autorijden en ondertussen meekwelen met een goed nummer. Of zoals wandelen tussen het station en kantoor. Helemaal in gedachten verzonken want het is elke dag dezelfde weg en mijn benen voeren me vanzelf wel naar mijn bestemming. En ja, ik mis mijn middagpauzes in de bib. Je ogen laten vallen op die ene titel of kaft, ook al heb je je handen al vol met boeken. Mijn brein heeft er zoveel nood aan. Ik heb er zoveel nood aan.
En dat heeft niets met introvert of extravert te maken. Of met vrije tijd die je wel of niet extra hebt door deze crisis. De wereld is al weken veel te hard aan het roepen. Altijd en overal. Het wordt tijd dat we weer toegang hebben tot plekken of momenten waar we de koptelefoon even kunnen opzetten. Dan pas zullen we echt kunnen verstillen. Niemand overleeft lang in overdonderd lawaai.
Heb jij ook last van al dat geroep? Of kan je best nog rust en verstilling vinden?
Productief geblogd, ge weet wel, nu is er eindelijk eens tijd om verder te schrijven aan al die reisverslagen.
Iets besteld bij een lokale handelaar. Ik heb namelijk helemaal niets besteld.
Een gezonde ochtend- en avondroutine ontwikkeld
Self-caregewijs voldoende rust genomen met een baddeke en een bijhorende foto op Instagram
Een les yoga opgezet en na 5 minuten zenuwachtig geworden. Want ik wil niet ademhalen Adriene, geef mij oefeningen. En ik schuif weg bij de down dog zonder matteke. Argh. Hoe belachelijk lig ik hier?
Ik heb nood aan groepslessen ok?
Mijn volledige to do-list van het werk afgerond
Mezelf heruit gevonden
Ik heb het gevoel dat hier een aantal dingen tussen staan die ik wel had moeten doen voor een geslaagd quarantaineleven. Oeps!
Dingen die ik de afgelopen week wel heb gedaan:
Overgewerkt – zelfs in het weekend
Daardoor een heel mooi impactvol project tot een succes gemaakt
Slecht geslapen want het bioritme is om zeep door het zomeruur
Me zorgen gemaakt
Blij geweest dat ik geen kinderen heb, en dus ook nog niet van gedachten veranderd daarover 🙂
Het lief, de collega’s en vrienden gemist
Een boek uitgelezen en in een nieuw boek begonnen
Mijn puzzel afgewerkt
Meer dan voldoende tv gekeken
Eigenlijk veel dingen die ik in een normale week ook zou doen.
Dus aan al artikels die online tips delen om al die extra vrije tijd door te komen: ik heb geen idee over welke vrije tijd jullie het hebben, dus nee bedankt!
En aan al die artikels die online tips delen om hyperproductief thuis te werken: ik ben al blij als ik de belangrijkste brandjes kan blussen op het werk momenteel. En elke dag een paar to do’s afgestreept krijg zonder dat mijn rug naar de zak is door de niet zo ergonomische thuiswerkbureau. Dus nee bedankt!
Hoe was de week in jouw kot?
P.s. bij gebrek aan foto’s van mijn verschrikkelijk spannend leven in mijn kot zie je bovenaan nu steeds een totaal niet gerelateerde foto. Voor wie het zich afvroeg ;).
Ik zou nog een paar reisverslagen of andere zaken die klaarstaan kunnen publiceren, maar het leek me nodig om wat random gedachten van me af te schrijven. Zeker nu we hele dagen binnen zitten is het nodig om dingen neer te schrijven. Ik probeer me zoveel mogelijk te focussen op positieve gedachten ook trouwens.
Dat is mijn Coronadagboekje met losse gedachten van de afgelopen twee weken.
De eerste week van de ‘semi-lockdown’ had ik het best moeilijk. Ik kwam net terug van Valencia met een pak stress en moest nog afkicken van het nieuws volgen (nochtans ben ik een echte nieuwsmijder). Ik merkte de afgelopen week dat het al wat beter ging. Ik had nog steeds een aantal moeilijke momentjes, maar ik ben ervan overtuigd dat alles went, ook deze situatie. Hoe erg het ook is, alles went. En mijn hoofd is zich stilaan aan de situatie aan het aanpassen. De persconferentie die aankondigde dat dit nog twee weken langer gaat duren, bekeek ik zelfs niet eens meer. En de aankondiging zelf deed me weinig, mijn hoofd was daar al op ingesteld.
Ik ben best blij dat ik van mezelf al een introverte huismus ben. Ik weet mezelf sowieso al goed bezig te houden met lezen, series kijken, puzzelen en bloggen.
Nog eentje om ontzettend gelukkig met te zijn: ik heb een job die zich perfect leent tot thuiswerk. Onze hele infrastructuur is hierop voorzien. (Misschien deel ik ooit wel eens een post met de tools die we gebruiken?). Hoewel ik veel productiever ben op kantoor, merk ik dat me kunnen focussen op iets ‘nuttigs’ en iets dat ik onder controle heb, me enorm helpt mijn deze #blijfinuwkot-dagen door te komen.
Heel veel liefde voor de collega’s <3. Ik merk dat we elkaar er allemaal proberen doorsleuren en dat onze chat nog nooit zo levendig was. Ook videobellen is toch wel een echte troef aan thuiswerken. Zo kan je elkaar niet alleen nog zien, je kan ook echt goed overleggen over een bepaald project zonder dat je voortdurend door elkaar aan het praten bent.
We werken in de digitale sector en met de hele situatie krijgen we plots heel wat meer vragen binnen om klanten te helpen bij de overschakeling. Het was de afgelopen week dan ook alle hens aan dek. De dagen vlogen erbij, maar het werkt zorgde voor mentale vermoeidheid. De theorie zegt dat je per week op maximaal 5 grote projecten mag werken, ik werkte er deze week op 12(!). Een paar kleinere, maar toch 12 projecten waarop ik actief zaken heb gedaan. Dan merk je vrijdag dat het gewoon te veel is. Misschien net daarom dat er mentaal zo weinig ruimte is voor het lockdownnieuws, aangezien het vol zit hierboven met werk?
Ik ervaar voornamelijk moeite met het niet kunnen controleren van de situatie. Een controlefreak zijn, het is soms zo irritant en vermoeiend. Het enige wat ik kan controleren is binnen blijven. Dus dat gaan we mooi doen.
Ik ben ook nog nooit zo blij geweest met mijn gevulde boekenkast. Voorlopig ben ik nog bezig aan wat bibboeken (onze bib is gesloten momenteel, geen nieuwe ontleningen mogelijk), maar ook voor daarna heb ik nog voldoende leesvoer in de kast staan. Boeken hoarden leek nog nooit zo nuttig. Oh ja, en ik heb ook nog een hele magazinecollectie die kan ik (her)lezen.
Gelukkig woon ik op den buiten en heb ik een tuin om regelmatig de buitenlucht op te snuiven. Ik zou nu niet graag in een appartement in de stad zitten eigenlijk. Maar courage aan iedereen die dat wel moet en ga zeker voldoende naar buiten!
Sporten blijkt wel veel moeilijker. Ik ben echt geen alleen-sporter. En de danslessen gaan uiteraard niet door. Er zijn online heel wat yogasessies die je kan volgen, maar zonder matje is ook dat niet simpel. En hoe kies ik welk matje ik wil kopen??? Al die #firstworldproblems. Enfin, als iemand tips heeft om thuis toch wat te sporten. Of hoe je comfortabel aan yoga kan doen zonder matje, let me know!
Voor ik mijn ervaringen ga beginnen typen even een kanttekening: al wat er nu in de wereld gebeurd is ontzettend erg, angstaanjagend en zo belangrijk om serieus te nemen. #Blijfinuwkot enzo. Ik neem het Coronavirus 200% serieus. En deed dat ook tijdens mijn citytrip. Misschien had ik ergens een andere beslissing kunnen of moeten nemen (niet gaan bv, of ter plaatse nog meer gaan binnen zitten…). Maar nogmaals: ik ben tijdens de hele trip altijd heel voorzichtig geweest en meer had ik onder de gegeven omstandigheden niet kunnen doen.
Soit, ik vertrok op 15 maart dan toch met het vliegtuig naar Valencia. Er was daar op dat moment geen sprake van een besmettingshaard en er was geen negatief reisadvies. Er waren wel enkele hygiënemaatregelen die we in acht moesten nemen en dus had ik de nodige extra papieren zakdoekjes en ontsmettingsdoekjes mee.
De eerste dag liep vlot. Onze vlucht was perfect normaal, we arriveerden in een groot en en schoon appartement net buiten het centrum van de Spaanse stad. We deden een street art wandeling onder begeleiding van een gids in de wijk El Carmen. Onze groep bestond slechts uit vier personen. Wij twee, een Duitse man en een Amerikaanse vrouw. Die laatste wist al niet zeker of ze zou thuisraken omdat Trump toen al sprak van de grenzen te sluiten.
De gids vertelde ons ondertussen dat het grootste event van Valencia, Las Falles, dat een week later zou starten, was afgelast. Het zou de eerste keer sinds de Spaanse burgeroorlog zijn dat Las Fallas niet doorgaat. Las Fallas is goed voor 15%(!) van de jaarlijkse omzet die Valencia uit toerisme haalt.
Een lokale kunstenaar maakt een aangepaste pop voor Las Fallas. Met als thema ‘This too shall pass’. Hipsters blijven ondertussen poseren voor de pop alsof er niets aan de hand is.
De dag erop trokken we richting de zee. Het was mistig en het strand was daardoor niet zo bevolkt. In de haven was het doods en stil. In de namiddag kwamen we uiteindelijk bij de Ciutat de les Arts i les Ciències, één van de topattracties van de stad. Er waren wel wat andere toeristen, maar we moesten niet aanschuiven bij de Instagramwaardige Valencialetters. Noch vloekte ik omdat er weer een toerist niet had gezien dat ik een foto wou nemen en ergens heel erg in de weg bleef staan.
’s Avonds werd ik voor het eerst wat ongerust. De berichten van het thuisfront waren niet zo positief. Er was een persconferentie gepland. Wij hadden verwacht dat ze scholen gingen sluiten. Maar cafés en restaurants? Dat leek plots hallucinant. In Spanje was die dag alles nog open en kwamen we net van paellarestaurant.
De dag erop stond de oude stad op het programma. Deze keer dus recht in hét toeristische gebied. We bezochten de ‘Torres de quart’ en kwamen slechts drie andere toeristen tegen. In de botanische tuin liepen iets meer mensen rond. We ontsmetten onze handen op een bank in de zon.
Wat later bezochten we een kerk die in elke reisgids werd aangeprezen als de Sixtijnse kapel van Valencia. De mensen aan de ticketbalie waren zo vriendelijk en smeekten ons bijna om een combiticket voor een andere kerk iets verderop te kopen. Het was slechts 1 euro extra. We kochten zo’n ticket en kregen persoonlijke begeleiding in de kerk voor we de audiogids opzetten. Bij het weggaan wees dezelfde persoon ons super enthousiast de weg naar de andere kerk. Ik vroeg hem of ons ticketje voor die kerk ook nog geldig zou zijn de volgende dag, want we hadden nog heel wat andere dingen gepland vandaag. Hij antwoordde dat die kerk morgen (een zaterdag) toe zal zijn. Een eerste alarmbelletje ging af in mijn hoofd.
We gaan naar een cultureel centrum in Carmen. De deur is dicht, de straat is verlaten. De website zegt nochtans dat het open zou moeten zijn. We keren dan maar op onze stappen terug.
Uitzicht vanaf de kathedraalstoren.
We wandelen verder naar de kathedraal, ook een topattractie die we absoluut wilden zien. Het is er rustig aan de ingang en ook in de kerk. Ik beklim de miguelete, de kerktoren met 207 trappen. Het is er smal en er zijn verkeerslichten die bovenaan aangeven of het veilig is om weer af te dalen. Vandaag zijn die lichten niet nodig. Er is weinig volk als ik bovenkom en ook op de terugweg kom ik amper één koppeltje tegen.
Van hieruit willen we naar ‘La lonja de seda’, zijdehallen die UNESCO beschermd zijn. De deur is ook hier toe. Met een briefje erop. “Gesloten voor onbepaalde tijd wegens COVID19”. Dé trekpleister. O-ow.
Aan de overkant vinden we de kerk waarvoor we al een ticket hebben. We wandelen naar de ingang. Er komt net een dame buiten. ‘Sorry, we’re closing’. Het is dan ook al 18u, maar op het bordje staan de openingsuren… De kerk is normaal open tot 20u…
Het begint te dagen. Musea gaan sluiten. Restaurants misschien ook. We snellen naar de winkelstraat, de Desigual binnen. Na 10 minuten moeten we buiten. We vragen of we nog mogen afrekenen. Na wat aandringen mag dat dan toch. Ik vraag of alles dicht gaat vanaf nu. ‘Het is ter preventie’ zegt de jonge dame aan de kassa. Haar gezicht straalt een soort vastberadenheid uit. Ze was niet geïnteresseerd in deze inkomsten, ze wil gewoon sluiten en het virus buiten houden. ‘Take care’ zeg ik bij het buiten gaan.
’s Avonds blijkt dat de provincie/regio Valencia effectief Catalonië, het Baskenland en Madrid volgt en horeca en winkels sluit. Voedingswinkels en apotheken blijven open en je mag je nog steeds verplaatsen. De beslissing komt vanaf het lokaal bestuur, en is niet opgelegd door de nationale regering. De provincie wil gewoon haar verantwoordelijkheid nemen nu het aantal besmettingen in de regio nog vrij laag is (op dat moment waren er in de regio minder besmettingen dan in België).
Zaterdagochtend hebben we nog geen idee wat we gaan doen. Onze vlucht is zondagnamiddag en staat nog steeds gepland. De Spaanse nationale overheid laat weten dat ze vandaag maatregelen gaan aankondigen. Wij vrezen voor het sluiten van de grenzen. We zijn allebei volledig opgejut. We bezoeken nog een drietal parkjes, want dat is het enige wat open is. Er lopen wat verdwaalde Nederlanders rond. Voor de rest is het rustig op straat. We keren terug langs de oude stad. Aan de kathedraal is het stil en leeg. Een eenzame straatmuzikant staat viool te spelen.
Spanje kondigt aan vanaf maandag in lockdown te gaan. Niet meer je huis uit tenzij het moet (werk, apotheek/dokter, supermarkt). Vanuit België krijgen we heel wat bezorgde berichten. De Belgische nieuwssites zijn vergeten te vermelden dat het pas ingaat vanaf maandag en buitenlanders nog steeds mogen terugkeren naar huis. Ook tijdens de lockdown.
De rest van de namiddag en avond nestelen we ons op het appartement. Er is een keuken om eten te bereiden, een terras om in de zon te zitten en een rustige supermarkt om de hoek. Maar we blijven ongerust over de vlucht en willen zo snel mogelijk naar huis. Ik denk aan al die mensen in Valencia die afhankelijk zijn van toerisme en al de mensen in de wereld die de komende maanden en jaren een financieel moeilijke tijd tegemoet gaan.
Zondag trekken we een dikke vijf uur voor onze vlucht naar de luchthaven. Als er iets wijzigt aan de situatie zijn we dan tenminste in de buurt. We zitten ver weg van iedereen buiten een boek te lezen onder de Spaanse zon. Crisis of niet, de zon blijft daar altijd schijnen.
De luchthaven is vrij verlaten op bepaalde plekken. Alle binnenlandse vluchten zijn afgelast en ook Marokko en Rusland kom je niet in. Maar onze vlucht stijgt op. We zien een meisje dat via Brussel naar Oslo moet wenen. Noorwegen heeft de grenzen gesloten en de tweede vlucht is daardoor afgeschaft. Zij kreeg dus te horen dat ze wel naar Brussel kan, maar dat ze daar zal moeten bekijken met de maatschappij hoe ze in Oslo raakt. Ik kan haar onmacht helemaal begrijpen.
Bij het landen zijn we blij dat we thuis zijn. Dit was niet wat we verwacht hadden van een ontspannende citytrip. Ik voel me tiptop, maar zal de volgende weken in mijn kot blijven. Ik wil zeker niemand besmetten.
En ondertussen denk ik aan al die zorgverleners die een zware tijd hebben en de echte strijd leveren.
We zijn een weekje verder. En in het begin van die week had ik het best moeilijk, ondertussen heb ik al veel gewerkt. Ons kantoor is gesloten dus we werken allemaal van thuis uit en die routine van bezig te zijn en mijn collega’s virtueel te zien deed deugd. Ik voel me nog steeds gezond. Ik hoop dat het met jullie allemaal ook goed gaat. Take care!
