Soms kan één zin een hele gedachtengang triggeren. Bij mij was het een artikel op Bookriot over iemand die de bibliotheek miste. Niet omdat hij geen leesvoer meer had, want hij heeft een boekenkast vol. Maar wel hierom: “Having a quiet place to go when the world gets too loud. And I don’t know if you’ve noticed, but the world has pretty much been screaming nonstop since March.” Een rustige plek om letterlijk even te kunnen verstillen wanneer de wereld buiten aan een sneltempo voorbij raast.
En dan denk ik aan alle middagpauzes dat ik het kantoor naar buiten wandel om alleen naar de bibliotheek of een boekenwinkel te gaan. Niet om ik zonodig een nieuw boek nodig heb. Ik koop eigenlijk zelden Nederlandstalige boeken. Maar om ik er rustig word. Alles staat er stil. Er hangt zo’n typische boekengeur die me ontspant.
Het gemis van de bib valt nog wel mee. Al merk ik dat af en toe wel eens zin heb in een makkelijker boek dan de historische kleppers die nog in de kast staan. Maar het begint me te dagen dat ik snak naar een plek, of nog meer naar momenten, dat ik zonder mentale inspanning kan verstillen.
Want al dat ‘het is nu de moment om bewust te vertragen’ gedoe is onzin. De wereld heeft nooit luider geroepen. De wereld is nooit meer in verandering geweest. Al die dingen die we voorheen zonder nadenken op automatische piloot konden doen vragen nu plots enorm veel denkwerk. De wereld is op twee maanden tijd veel vermoeiender geworden.
Naar de supermarkt gaan is een opgave geworden. We houden er letterlijk onze adem in. Je moet altijd een winkelkar nemen, je draagt een mondmasker, je moet in een bepaalde richting wandelen, ondertussen moet je zorgen dat niemand te dicht komt. Je brein draait er overuren.
Werken is een opgave geworden. Bij de fysieke beroepen is het hetzelfde verhaal als in de winkel. Veel extra ‘regels’ en zaken waar je moet op letten. Maar ook wie thuiswerkt krijgt wat te verduren tijdens zo’n werkdag. Niet alleen omdat de kinderen op de achtergrond elkaar een oog aan het uitsteken zijn. Of je partner veel te luid aan het bellen is in dezelfde kamer en jij je daardoor niet meer kan concentreren.
Maar ook omdat er niet meer zoiets bestaat als ‘kantooruren’. Collega’s en klanten werken op andere uren, jijzelf ook. Je bent precies altijd bereikbaar. Nog meer dan anders. Je springt van de ene ‘call’ in de andere. Er is geen trein of gezin die op je wacht. Alles loopt in elkaar over. Er is geen scheiding meer tussen werk en privé.
Ik las ergens dat een online meeting veel vermoeiender is voor je brein dan diezelfde vergadering in één ruimte. Je kan veel minder vertrouwen op die onbewuste lichamelijke signalen die je opvangt. Je moet je echt concentreren op wat mensen zeggen of via de kleine vierkantjes iemands gezicht gaan bestuderen om een reactie in te schatten. Niet eenvoudig als je tegelijk aan het presenteren bent. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben doodop na een werkdag met veel calls.
Zelfs het internet is een vermoeiende plaats geworden. Met mensen die alleen maar hardop lijken te roepen. Over de incompetentie van de regering. Over de regels die ze belachelijk vinden. Over mensen die de regels schenden. Over de manier hoe wij doden tellen. Over wachtrijen aan winkels en bakkers. Zelfs over de stand van de maan lijkt het soms wel ambras. Niets lijkt nog goed, alles is er om op te vitten.
Ik mis iets doen op automatische piloot. Zoals autorijden en ondertussen meekwelen met een goed nummer. Of zoals wandelen tussen het station en kantoor. Helemaal in gedachten verzonken want het is elke dag dezelfde weg en mijn benen voeren me vanzelf wel naar mijn bestemming. En ja, ik mis mijn middagpauzes in de bib. Je ogen laten vallen op die ene titel of kaft, ook al heb je je handen al vol met boeken. Mijn brein heeft er zoveel nood aan. Ik heb er zoveel nood aan.
En dat heeft niets met introvert of extravert te maken. Of met vrije tijd die je wel of niet extra hebt door deze crisis. De wereld is al weken veel te hard aan het roepen. Altijd en overal. Het wordt tijd dat we weer toegang hebben tot plekken of momenten waar we de koptelefoon even kunnen opzetten. Dan pas zullen we echt kunnen verstillen. Niemand overleeft lang in overdonderd lawaai.
Heb jij ook last van al dat geroep? Of kan je best nog rust en verstilling vinden?
Ik ga elke middagpauze een halfuurtje wandelen alleen, zalig!!
Dat is inderdaad een goed moment om het hoofd leeg te maken!
Hmm, ik vind het ook herkenbaar om die rust van de bib en boekenwinkels te missen. Interessant om dat screaming gedeelte te lezen, maar ik voel het niet. Ik voel me heel hard thuis in de chaos van de veranderingen omdat chaos net iets is wat ik ken vanuit mijn jeugd. Dat patroon geeft mij een vreemd soort rust.
Ja ik denk dat het in mijn geval met mijn controledrang te maken heeft he, chaos kan je niet controleren 😉 fijn dat je toch wat rust vindt in deze gekke tijden 🙂
Ik kan thuis gelukkig nog rust vinden en ook als ik ga wandelen met wat muziek op mijn hoofd, kies ik met opzet de rustigste straten uit. Mijn werk thuis is gelukkig vrij rustig, maar ik hoor de echtgenoot godganse dagen bellen en skypen en die is ’s avonds inderdaad pompaf. En op tv en in de kranten wordt er idd om ter luidst geroepen. Ik maak er me zelf ook soms schuldig aan, maar deugd doet dat niet. Ik probeer het nu los te laten en me wat af te schermen van alles. En ik bestel veel online, want dat gedoe met die mondmaskers enzo, vind ik zo vermoeiend!
Fijn dat je het wat kan loslaten tijdens een wandeling met muziek! Ik probeer media ook los te laten. Maar hier thuis komt vooral traditionele media (radio, tv..) nog veel binnen en het is dus niet altijd makkelijk. Ik krijg het altijd zo warm in een mondmasker dat ik me begin op te winden waardoor ik het nog warmer krijg 🙈
Een rustig plekje vinden lukt hier nog wel, maar ik mis het ook van dingen op automatische piloot te kunnen doen. Want alles voelt momenteel inderdaad vermoeiender.
Het is allemaal zo vermoeiend nu!
Dit stukje was voor mij een aha-moment. Ik snapte maar niet waarom ik, als introvert, nu nog steeds geen rust gevonden heb tijdens deze maanden in isolement. Maar je hebt gelijk, de wereld schreeuwt continu om aandacht en daar kan/wil ik me niet voor afsluiten. Ik besefte ook door dit stukje te lezen dat ik al maanden niet meer ongegeneerd meegezongen heb met de radio – mijn autoritten van en naar het werk waren vaak een karaoke- uurtje. Ik mis het ook. Bedankt voor dit inzicht.
Fijn dat ik je wat herkenning heb kunnen geven. Ik ben zelf ook introvert en merk dat ik inderdaad weinig moeite heb met thuis zijn of alleen zijn. Maar dat is niet hetzelfde als goed om kunnen met deze situatie. Want er zijn nog steeds veel prikkels en veranderingen en dat maakt het allemaal vermoeiend. Ik zou zeggen: probeer rust te vinden in wat voor jou werkt en zoek die koptelefoonmomenten.
Zeer herkenbaar. Het is nooit stil, en ik heb daar echt nood aan. En de lijn tussen werk en privé, die alsmaar dunner lijkt te worden, dat is ook een gevaarlijke…
Ja dat is zoiets dat stilletjes binnen sluipt en ineens is die scheiding weg 😃
In het begin van de crisis heb ik efkes heel hard genoten van die rust. Ik voelde mij echt heel kalm (wat waarschijnlijk gewoon een teken is dat ik in het normale leven te veel doe haha). Maar hoe meer de tijd vooruitging, hoe onrustiger ik echt werd. Nu is het gelukkig weer iets beter. Dat van die bib herken ik wel heel hard! Niet per se de bib, maar gewoon dat gevoel van stilte en alleen zijn. Ik woon samen met mijn lief en ik ben blij dat ik niet de hele tijd alleen ben, maar tegelijk snak ik ook echt naar een avondje alleen zijn haha!
Ik snap dat wel ze, dat je met momenten plots heel onrustig wordt. Ik heb dat ook. En ik snap dat je graag eens alleen wil zijn 😃
Ik mis die rust en stilte keihard en snak naar de dag dat ik het huis nog eens helemaal voor mij alleen heb.
Snap ik helemaal! Ik wens het je snel toe 😊