Tijdens de laatste cross van het seizoen in Oostmalle is er traditioneel ook net iets meer aandacht voor zij die de fiets aan de haak slaan. Kevin Pauwels kreeg terecht veel aandacht (ik schreef eerder al eens hoe moeilijk zijn generatie het gehad heeft) en gaat voortaan als ex-crosser door het leven.
Maar Kevin was niet de enige voor wie het de laatste ronde was. Helen Wyman is vanaf deze maand niet langer een actieve veldrijdster. Een logische keuze, na een iets minder seizoen. En na een carrière als die van haar met overwinningen in nationale en Europese kampioenschappen en een paar fenomenale aankomsten op de Koppenberg. Maar Helen Wyman is zo een van die rensters waarvan je niet kan geloven dat ze er ooit mee stoppen. Alsof ze er altijd is geweest en ze er altijd zal zijn.
En dat is ook zo. Helens successen zullen niet stoppen. Helen blijft verrassen. Na een succesvolle eerste editie van een juniorencross voor meisjes in Loenhout zullen er volgend seizoen meerdere van die wedstrijden zijn binnen de DVV-verzekeringen trofee en krijgen de meisjes junioren ook een eigen trofee. Diezelfde meisjes rijden in 2020 ook hun eerste WK. Hoog tijd, als je weet dat er voor junioren mannen al regenboogtruien worden uitgedeeld sinds 1979.
Het is een beetje tegendraads, een Britse die in België aan de kar moet komen trekken om jonge meisjes een eigen koers te laten rijden. We kunnen nu al zeggen dat er in 2020 geen Belgische wereldkampioen zal worden bij de dames junioren, en de vijf jaren daarna waarschijnlijk ook niet. We hebben de boot gemist.
Helen stopt misschien als voltijds veldrijdster, maar niet als voltijds ambassadrice. Ze zal de jeugd begeleiden met evenveel passie als ze de afgelopen 15 jaar op de fiets zat. Helens succes zit in al die Britse jeugd die het zo goed doet. Of wat dacht u van Tomas Pidcock, Evie Richards en Ben Tulett?
Helens succes zit in haar eerlijkheid, in haar oprecht geloof in een droom en dat die droom voor iedereen werkelijkheid kan worden als je er meer hard genoeg in gelooft en openstaat voor de mensen rondom je. Ik kan het niet mooier verwoorden dan zijzelf:
“Wat ik wil overbrengen is dat onze levens bubbels zijn en dat we het soms moeilijk hebben om er buiten te kijken. Maar je kunt de bubbel ook uitbreiden. We leven in een ongelofelijke wereld, vol met bijzondere mensen die bereid zijn hun huis open te stellen en hun leven te delen met jou.”
(Uit de prachtige tekst waarmee ze haar afscheid aankondigde.)
Het was haar laatste ronde, maar zij zal nog vaak een nieuwe koers rijden. Samen met al die jonge vrouwelijke talentjes die ze begeleidt. En terwijl de eerste voorjaarsklassiekers hun nieuwe winnaar kennen, droom ik al van die eerste regenboogtrui in de nieuwe categorie daar in Dübendorf. Met Helen Wyman aan de zijlijn en een grote glimlach op haar gezicht.