Close
Quarter life #5: we doen allemaal maar wat

Quarter life #5: we doen allemaal maar wat

Mijn leeftijd staat op 25 ondertussen. Voor velen is dat de ideale leeftijd. Je moet nog veel beslissingen maken in je leven. Alles kan nog. Maar het is tegelijk de leeftijd dat velen zich wat vastrijden. Dat de keuzemogelijkheden je belemmeren. Dat je je afvraagt of dit het nu wel is. Wat dit ook mag zijn.

Omdat er over schrijven kan helpen om het onderwerp toegankelijker en meer bespreekbaar te maken vond ik het een goed idee om een rubriek in het leven te wijden die enkele moeilijkheden, vragen, onzekerheden over de quarter life bespreekt. Want er is zoveel zever over te vinden online en dat helpt de vooroordelen niet echt de wereld uit.

Er is geen recept

Uit mijn vorige posts liet ik al een aantal zaken uitschijnen. Er blijkt een lijst met checkboxes die we willen aanvinken, er is een soort impliciete standaard om aan te voldoen en anderen hebben verwachtingen over hoe wij ons leven gaan invullen. Al deze zaken lijken er op te wijzen dat er zoiets bestaat als een pad naar geluk. Een recept dat je moet volgen om tot een goed resultaat te komen.

Je raadt het al: dat is er niet. Er is niet een recept dat voor iedereen naar geluk leidt. Het leven zou anders nogal saai, eentonig en voorspelbaar zijn. Misschien willen we wel allemaal hetzelfde gerecht bereiden, maar onze koelkast zit nu eenmaal vol met andere ingrediënten die zorgen voor een verschillend smaakaccent.

En we hebben niet allemaal een chef-kokdiploma. We zijn amateurs, hobbykoks die proberen om iets deftigs op tafel te toveren. Oftewel: we doen allemaal maar wat.

We doen allemaal maar wat 

En dat is helemaal niets leeftijdsgebonden wat mij betreft. We mogen de beste hobbykok zijn, maar dat wil niet zeggen dat het potje eens niet kan overkoken, of dat het vlees altijd de perfecte cuisson zal hebben. Een nieuw sausje kan al eens schiften… Voor jullie nu echt honger krijgen zal ik de metafoor even stoppen. Maar: you get the point.

Hoeveel levenservaring we ook (denken te) hebben, we blijven ons best doen in de hoop dat het iets wordt. We doen allemaal maar wat we denken dat goed is. Niemand heeft de waarheid in pacht.

Dat is op zich goed. Het probleem is dat we dat verbloemen. Iedereen lijkt het voor elkaar te hebben. We geven aan elkaar niet toe dat we eigenlijk geen idee hebben. Waardoor we van elkaar denken dat er toch een recept moet bestaan, alleen dat wijzelf dat dan net niet hebben ontdekt. Ook hier doen sociale media meer kwaad dan goed. Net als een foodblogger gaan we daar enkel mooie foto’s tonen van een geslaagd gerecht op een mooi wit bord.

Nog maar 25

Maar als je al wat ouder bent dan kan je dat plaatsen. Dan besef je dat je dat recept niet per se nodig hebt. Dat het zonder ook wel goed komt. Je hebt het namelijk al heel je leven zonder moeten doen. Je begint stilaan te begrijpen dat de weg naar het eindresultaat vaak mooier is dan dat resultaat zelf. Op je 25 heb je dat inzicht niet noodzakelijk.

En dus raak je in paniek. Word je onzeker. En kan je al eens blokkeren of crashen. Want je weet niet meer welke pad je moet nemen. Je lijkt de enige persoon op de wereld die het niet voor elkaar heeft. “Ik weet het niet” uitspreken wordt synoniem voor falen. En niemand wil falen. We willen niet toegeven dat we soms een omweg maken langs donkere steegjes.

We zijn nog maar 25. We hebben niet al die jaren ervaring om iets te plaatsen. Eigenlijk zijn we nog lang niet volwassen, als dat al ooit bestaat. We zijn nog jong, in een wereld vol mogelijkheden en vol mensen die doen uitschijnen dat ze alles voor elkaar hebben.

Ik heb zelf heel erg het gevoel dat mensen altijd meer van mij verwachten omdat ik vaak als volwassener wordt gezien dan mijn leeftijd. Maar ik blijf ‘nog maar’ 25, met ook nog maar 25 jaar ervaring en met de onzekerheden die inherent bij die leeftijd horen.

We doen allemaal maar wat is dan het inzicht dat je absoluut nodig hebt om te relativeren. Maar daarvoor moeten we eerst stoppen met elkaar als chef-koks te zien. En terugkeren naar de amateurs die we eigenlijk echt zijn. Ik ben er van overtuigd dat we onze onwetendheid wat vaker met elkaar moeten delen. Dat het taboe eraf moet.

Wanneer we toegeven dat ‘ik weet het niet’ geen schande is, dat twijfels en mislukkingen bij het leven horen en dat we allemaal zoekende zijn zal dat zorgen voor veel interne rust. Bij jezelf en bij de mensen rondom je.

Ik neem mij alvast voor om vaker uit te spreken dat ik het niet weet. Dat ik maar wat doe. En om te luisteren wanneer anderen mij dezelfde boodschap willen brengen.

Doe jij ook maar wat?

0 thoughts on “Quarter life #5: we doen allemaal maar wat

  1. Ik denk dat we voor altijd maar wat blijven doen. Misschien is dat juist stiekem de charme? Ik heb geen idee. Ik heb mijn quarterlife crisis inmiddels wel aangepast naar midlifecrisis, want het lijkt me sterk dat ik 29×4 jaar oud zal worden, haha. Ik denk dat het leven in ups and downs gaat. Soms denk je dat je alles op een rijtje hebt, maar dat kan het volgende moment zomaar anders zijn. Of je bereikt wat je altijd al wilde, maar vijf jaar later heb je weer andere wensen…

  2. Ik heb ook zeker dat gevoel, dat ik niet goed weet hoe of wat en maar iets doe. Ik denk dat heel veel mensen dat gevoel hebben, maar niet iedereen durft ervoor uitkomen.

    1. Ja dat denk ik ook. Ik zou het raar vinden mocht iedereen het gevoel hebben dat ze wel weten wat ze doen want dan heb ik ergens een vergadering gemist 😁

  3. Mooie geschreven dit; de meeste durven zich geen moment te laten overwoekeren door dit soort gedachtes, laat staan aan enige vorm van twijfel erover.

    Ik denk dat het gevoel deels veroorzaakt wordt door educatie: je spendeert het grootste gedeelte van je jaren tot 25 aan dat leren van van alles met ‘iets’ worden als doel; maar dat doel mag alleen relevantie voor de maatschappij zijn. Alles wat dat niet (direct) is, is een gekke vorm van taboe.

  4. Ik heb al een zak chips op, anders zou ik inderdaad honger hebben gekregen 😉
    Zijt maar zeker dat ik ook maar wat doe. Ik haal mijn geluk uit de kleine dingen. Ik ben gestopt met zoeken naar het “dit” van “dit is het”. Je weet immers nooit wat er je nog allemaal te wachten staat. Laat het op je afkomen, in plaats van er hardnekkig naar op zoek te gaan…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *