Er heerst al maanden best wat onrust in mijn hoofd. Je kan het quarter life noemen, of gewoon een periode waar ik door moet. Het feit dat fysiek niet alles goed draait heeft er waarschijnlijk ook mee te maken. Maar er is onrust. Die zich bij mij vooral uit in angst: irrationele angst om mensen, huisdieren en dingen te verliezen.
Stilaan lukt het om deze angstgevoelens weg te duwen, van me af te zetten. En er is een inzicht dat me geholpen heeft. Eentje die ik tegenkwam bij Kelly. The one you feed. Het komt van een parabel maar om het kort te houden: het gaat erom dat je zelf kiest welke gevoelens je in stand houdt. Welke wolf je eten geeft dus.
Ik ben al veel te lang die zwarte angstige wolf eten aan het geven. Te weinig aan het waarderen wat er is. Ik ben de lichtpuntjes aan het vergeten. Ik geef aandacht aan wat er niet is en dat is eigenlijk te belachelijk voor worden. Want het is er niet. Het beeld dat ik in mijn hoofd heb is onbestaande. Waarom me er dan door laten opjagen?
Het heeft er allemaal mee te maken dat het laatste jaar als een roetsjbaan is voorbij gevlogen. Ik heb sinds kort op het werk eindelijk tijd om verder te denken dan de volgende week. Ik denk dat dat geleden is van vorig jaar september. Om eens wat dingen te doen die niet hyperbilleable zijn waar de klant op wacht en dat ik moet kiezen welk dringend project eerst voorrang krijgt. En dan heb je nog project huis, een nieuwe relatie, een gezondheid die niet mee wil. Ergens is het niet meer dan normaal dat die zwarte wolf rustig heeft kunnen eten. Maar overdaad schaadt, hij moet op dieet.
Dus geef ik wat meer aandacht aan die fysieke basis. En probeer ik even van de wat rustigere periode te genieten (ook al is dat best moeilijk- want hey ik wil billeable werk en kendet?). En bij elke zwarte gedachte komt the one you feed naar boven. Om die gedachte weinig of toch minder kans te geven. Stap voor stap.
Soms moet je die onrust toelaten. En aanvaarden dat die er is. Maar dat wil niet zeggen dat die onrust je leven mag overnemen. Ik heb weer heel wat bijgeleerd de laatste tijd.
Hoe ga jij om met angstige of andere zwarte gevoelens?
Tof artikel, Annelies! Ik vind het zelfs raar dat je pas na een jaar unbillable werk te doen krijgt haha, zeker in de communicatiewereld 😀 ! Ik heb ook zo’n tijdje tijdens stage in een vicieuze zwarte wolf-cirkel gezeten! Totdat mijn vriend zei dat ik moest stoppen met me zo aan te stellen en er helemaal niets aan de hand was, af en toe heb je zo iemand nodig :’) ! Veel succes nog, en nog wat wijze woorden van Koen: Alles komt altijd goed…
Goh, het is niet dat ik niet veel unbilleable werk heb gedaan, integendeel, dat komt er altijd tussen. Maar de cijfers aan het eind van de maand toonden wel aan dat allemaal heel billeable is geweest van september tot en met juli. Ik denk dat augustus misschien de eerste wat moeilijkere maand wordt, maar er is dan ook iemand bijgekomen, dus dat is logisch. En inderdaad je hebt mensen nodig die je uit die cirkel trekken en toch is het mijn eigen realisatie dat het doembeeld dat ik had niet bestaat geweest die me er wat uit heeft getrokken. Raar hoe zo’n brein kan werken eigenlijk, hehe. En ‘alles komt altijd goed’ is al lang, ook voor Koen :D, mijn levensmotto 😉
Mooi… Uit dat parabel put ik ook kracht. Ik verdiep me net in het thema ‘emoties toelaten, erkennen en loslaten’. Mijn standaard reactie op negatieve gevoelens is ofwel wegstoppen/negeren ofwel meegesleept worden zonder dat ik er controle over heb. Geen van beide constructief, dus wil ik er op een goede manier mee leren omgaan. Maar ik vind het erg moeilijk. Er wordt in onze maatschappij dan ook weinig aandacht besteed aan de emotionele mensch in ons.
Je controle hebben over die negatieve gevoelens, dat bestaat niet vrees ik. En dat maakt het heel moeilijk om mee om te gaan.
Over de gevoelens heb je geen controle, maar wel of je er door wordt meegesleept of niet. En dat meeslepen wil ik leren voorkomen 😉
Als je de truc gevonden hebt, laat het me dan zeker weten 😉
Het is herkenbaar wat je schrijft, ik noem het het zwarte gat boven mijn hoofd en ook ik voed het te vaak…
Zo herkenbaar! Dit jaar en het jaar daarvoor waren niet mijn beste jaren op dat vlak, te veel persoonlijke veranderingen, te veel politieke spelletjes op het werk, … van die billable hours en work ben ik intussen af (wegens overstap van agentschap naar interne job) maar dat neemt niet weg dat ik die zwarte wolf heel vaak te veel eten geef. Wat bij mij wel helpt; het lief dat me heel vaak zegt dat ik het eens rustiger aan moet doen, moet leren om te ontspannen en me veel minder zorgen moet leren maken. Maar een echte oplossing die heb ik jammer genoeg nog niet gevonden.
Iemand die je doet relativeren is inderdaad enorm belangrijk!
Ik probeer me keihard te focussen op wat er wel goed gaat. En nee dat is niet simpel. Heb nu een lijstje in mijn bujo gemaakt voor wanneer het weer eens de verkeerde kant op gaat en ik dat uit het oog verlies. We zijn er nog niet he… Maar met ouder te worden, wordt ge ook wijzer, dat hoop ik toch (ook voor mezelf ;)).