Label: The one you feed

Zegt de parabel ‘the one you feed‘ je nog iets? Kort samengevat: ik zat met heel wat onrust en angstige gevoelens in mijn hoofd. Veel meer dan anders. Ik ben altijd een zeer positief persoon geweest. Zo’n ‘alles komt altijd goed’ persoon. Sorry, voor wie dit zo’n lastig zinnetje is. But it does. Het komt goed

Daar ben ik namelijk weer zelf getuige van. Die zwarte wolf is er niet zomaar gekomen. Ik heb maanden gepiekerd over waar die vandaag kwam. Want ik vond niet meteen een echte aanleiding. Een beetje druk op het werk was het enige dat ik kon bedenken. Maar of dat nu zo’n gevolgen kon hebben?

Dat mijn lichaam ondertussen stop aan het zeggen was had ik nog niet echt door. Ik ben soms geweldig goed in negeren. Tot het warm weer werd en bijna geen enkele van mijn zomerkleren nog pasten. In de andere seizoenen draag ik wijde bloesjes en strakke jeansbroeken, dat blijft vaak goed zitten. Maar mijn shortjes en rokjes vielen letterlijk op de grond. Na 10 jaar lang altijd maatje M te hebben gehad (en ik zonder nadenken in recordtempo pashokjes kon bezoeken) kon ik in de winkel ineens een S en zelfs soms een XS aan. Zonder moeite.

Toen besefte ik dat ik die parabel best letterlijk kon nemen. De zwarte wolf zat niet alleen in mijn hoofd. Hij was letterlijk aan het eten, van mijn lichaam.

En nog heb ik eigenlijk te lang gewacht met actie te ondernemen. Mijn overgevoelige sinussen en pijnlijke rug kregen uiteindelijk aandacht, want het zal dat wel weer zijn. Maar soms moet je dieper zoeken. Na weer een week fysieke problemen zette ik de stap naar een bloedonderzoek.

Het is belachelijk simpel. Mijn witte wolf heet B12. En hij heeft te weinig eten gekregen, zoals de parabel het al voorspelde. Een serieus B12-tekort veroorzaakt een uitgebreid symptomenlijstje, zo vertelt het internet mij. En mijn checklist werd in razendsnel tempo afgevinkt. Ja ook depressieve gevoelens en gewichtsverlies staan op de lijst. Samen met vermoeidheid, concentratieverlies, duizeligheid, hoofdpijn, maagproblemen en al die andere klachten die de afgelopen maanden bij mij hebben aangeklopt. En ik was zo dom om ze binnen te laten.

Het fijnste is dat ik weet dat ook het mentale gevoed werd (of net niet gevoed werd) door dit tekort. Dat ik dus nog steeds die positieve Annelies kan zijn. Dat er niets mis is met mij op dat vlak. Die angst gaat passeren. Het komt goed.

Dus hoewel ik al in mijn gedachten de witte wolf meer aan het voeden was, krijgt hij nu ook letterlijk wat extra supplementen. En ik een stamp onder mijn kont. Self-care enzo.

En jullie self-care, hoe zit het daar mee?

Er heerst al maanden best wat onrust in mijn hoofd. Je kan het quarter life noemen, of gewoon een periode waar ik door moet. Het feit dat fysiek niet alles goed draait heeft er waarschijnlijk ook mee te maken. Maar er is onrust. Die zich bij mij vooral uit in angst: irrationele angst om mensen, huisdieren en dingen te verliezen.

Stilaan lukt het om deze angstgevoelens weg te duwen, van me af te zetten. En er is een inzicht dat me geholpen heeft. Eentje die ik tegenkwam bij Kelly. The one you feed. Het komt van een parabel maar om het kort te houden: het gaat erom dat je zelf kiest welke gevoelens je in stand houdt. Welke wolf je eten geeft dus.

Ik ben al veel te lang die zwarte angstige wolf eten aan het geven. Te weinig aan het waarderen wat er is. Ik ben de lichtpuntjes aan het vergeten. Ik geef aandacht aan wat er niet is en dat is eigenlijk te belachelijk voor worden. Want het is er niet. Het beeld dat ik in mijn hoofd heb is onbestaande. Waarom me er dan door laten opjagen?

Het heeft er allemaal mee te maken dat het laatste jaar als een roetsjbaan is voorbij gevlogen. Ik heb sinds kort op het werk eindelijk tijd om verder te denken dan de volgende week. Ik denk dat dat geleden is van vorig jaar september. Om eens wat dingen te doen die niet hyperbilleable zijn waar de klant op wacht en dat ik moet kiezen welk dringend project eerst voorrang krijgt. En dan heb je nog project huis, een nieuwe relatie, een gezondheid die niet mee wil. Ergens is het niet meer dan normaal dat die zwarte wolf rustig heeft kunnen eten. Maar overdaad schaadt, hij moet op dieet.

Dus geef ik wat meer aandacht aan die fysieke basis. En probeer ik even van de wat rustigere periode te genieten (ook al is dat best moeilijk- want hey ik wil billeable werk en kendet?). En bij elke zwarte gedachte komt the one you feed naar boven. Om die gedachte weinig of toch minder kans te geven. Stap voor stap.

Soms moet je die onrust toelaten. En aanvaarden dat die er is. Maar dat wil niet zeggen dat die onrust je leven mag overnemen. Ik heb weer heel wat bijgeleerd de laatste tijd.

Hoe ga jij om met angstige of andere zwarte gevoelens?