Afgelopen vrijdag was het zover. Het einde van een tijdperk. Onder het motto eentje is geentje ging ik voor de tweede keer naar de proclamatie van de faculteit Sociale Wetenschappen van de KU Leuven. Dit keer om een geweldige periode af te sluiten samen met de vriendinnetjes. Of mijn studententijd de mooiste periode uit mijn leven zal zijn, dat weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat het vier mooie jaren waren.
Vier jaar geleden, toen ik eindelijk van die middelbare school af was, ging voor mij een nieuwe wereld open. Als boerenmeisje voor het eerst naar de grote stad Leuven en dat elke dag met de trein (ik was nogal optimistisch toen ^^).
Al snel bleek dat Leuven niet zo’n grote stad is. Maar wat vaststaat is dat Leuven geweldig is! Ik ga Leuven ontzettend missen. De clash tussen jong en oud, de terrasjes die na één zonnestraal al vol zitten, het lekkere eten, de mooie gebouwen, … Leuven, je bent nog niet van mij af, ik zal je blijven bezoeken.
De trein: tja ik heb dat vier jaar gedaan. Elke dag opnieuw. Correctie: elke dag dat er geen treinstaking was (en er was nogal vaak een staking). Ik ben ook niet elke dag op tijd in de les geraakt (ofwel veel te vroeg natuurlijk). Enfin, ik zou uren kunnen vertellen over mijn belevenissen met de NMBS tijdens de afgelopen vier jaar maar ik zal het kort houden: ik denk niet dat ik nog vaak een trein zal nemen.
En dan het studeren zelf. Eindresultaat: een bachelor Communicatiewetenschappen en een master Bedrijfscommunicatie. Goed voor 240 studiepunten, meer dan 40 opleidingsonderdelen (en dus evenveel examens), twee stages, twee seminaries, vele groepswerken en één Masterproef. Het was vaak afzien en blijven zwemmen maar ik heb de eindmeet gehaald.
Ik heb heel wat kennis vergaard over media en strategische communicatie maar ook over politiek en taalkunde, over recht en psychologie, over statistiek en wetenschap,… Het meest heb ik echter geleerd over mezelf. Ik ben niet langer dat meisje van vier jaar geleden. Ik heb ondertussen een vele ruimere blik op de wereld, een kritische blik ook. Ik heb ontelbare mensen ontmoet en met hun bijhorende achtergrond en levensvisie kennis gemaakt.
Na vier jaar leef en denk ik als een communicatiewetenschapper en dat… dat had ik niet verwacht. Het lijkt allemaal zo banaal: je gaat naar lessen, maakt opdrachten, leert de theorie en legt examen af. En dat steeds opnieuw en opnieuw. Maar het doet meer met je dan je denkt. Je neemt een bepaalde houding aan, een bepaalde mentaliteit, een levensvisie bijna. Ik ben nu een meisje van 22 met een kritische open geest. En dat valt niet in punten of graden te omschrijven. Dat is iets dat ze me nooit meer afpakken.
Beste KU Leuven, u hebt mij gevormd als persoon. En laat dat nu net het doel van een universiteit zijn: onderwijs en vorming. Ik dank u en alle mensen waarmee ik de afgelopen vier jaar in contact ben gekomen. Bedankt voor vier mooie jaren!