Close
Vier mooie jaren

Vier mooie jaren

Afgelopen vrijdag was het zover. Het einde van een tijdperk. Onder het motto eentje is geentje ging ik voor de tweede keer naar de proclamatie van de faculteit Sociale Wetenschappen van de KU Leuven. Dit keer om een geweldige periode af te sluiten samen met de vriendinnetjes. Of mijn studententijd de mooiste periode uit mijn leven zal zijn, dat weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat het vier mooie jaren waren.

Vier jaar geleden, toen ik eindelijk van die middelbare school af was, ging voor mij een nieuwe wereld open. Als boerenmeisje voor het eerst naar de grote stad Leuven en dat elke dag met de trein (ik was nogal optimistisch toen ^^).

Al snel bleek dat Leuven niet zo’n grote stad is. Maar wat vaststaat is dat Leuven geweldig is! Ik ga Leuven ontzettend missen. De clash tussen jong en oud, de terrasjes die na één zonnestraal al vol zitten, het lekkere eten, de mooie gebouwen, … Leuven, je bent nog niet van mij af, ik zal je blijven bezoeken.

De trein: tja ik heb dat vier jaar gedaan. Elke dag opnieuw. Correctie: elke dag dat er geen treinstaking was (en er was nogal vaak een staking). Ik ben ook niet elke dag op tijd in de les geraakt (ofwel veel te vroeg natuurlijk). Enfin, ik zou uren kunnen vertellen over mijn belevenissen met de NMBS tijdens de afgelopen vier jaar maar ik zal het kort houden: ik denk niet dat ik nog vaak een trein zal nemen.

p1020091

En dan het studeren zelf. Eindresultaat: een bachelor Communicatiewetenschappen en een master Bedrijfscommunicatie. Goed voor 240 studiepunten, meer dan 40 opleidingsonderdelen (en dus evenveel examens), twee stages, twee seminaries, vele groepswerken en één Masterproef. Het was vaak afzien en blijven zwemmen maar ik heb de eindmeet gehaald.

Ik heb heel wat kennis vergaard over media en strategische communicatie maar ook over politiek en taalkunde, over recht en psychologie, over statistiek en wetenschap,… Het meest heb ik echter geleerd over mezelf. Ik ben niet langer dat meisje van vier jaar geleden. Ik heb ondertussen een vele ruimere blik op de wereld, een kritische blik ook. Ik heb ontelbare mensen ontmoet en met hun bijhorende achtergrond en levensvisie kennis gemaakt.

Na vier jaar leef en denk ik als een communicatiewetenschapper en dat… dat had ik niet verwacht. Het lijkt allemaal zo banaal: je gaat naar lessen, maakt opdrachten, leert de theorie en legt examen af. En dat steeds opnieuw en opnieuw. Maar het doet meer met je dan je denkt. Je neemt een bepaalde houding aan, een bepaalde mentaliteit, een levensvisie bijna. Ik ben nu een meisje van 22 met een kritische open geest. En dat valt niet in punten of graden te omschrijven. Dat is iets dat ze me nooit meer afpakken.

Beste KU Leuven, u hebt mij gevormd als persoon. En laat dat nu net het doel van een universiteit zijn: onderwijs en vorming. Ik dank u en alle mensen waarmee ik de afgelopen vier jaar in contact ben gekomen. Bedankt voor vier mooie jaren! 

Masterproef: vind ik leuk?

Ik heb zonet te horen gekregen dat ik geslaagd ben voor de master in de Bedrijfscommunicatie. Op mijn masterproef behaalde ik een mooie 15/20 en jawel ik ben daar trots op. Toch moet ik eerlijk toegeven dat ‘Oef ik ben er vanaf!’ mijn eerste reactie was. Mijn medestudenten hebben het blijkbaar ook niet zo met het schrijven van een masterproef. Eén bepaald artikel werd namelijk nogal veel geliket. Masterstudente Journalistiek Stéphanie Verzelen pleitte in De Morgen voor het afschaffen van ‘de meesterlijk irrelevante thesis’. Wel, ik ga nu iets zeggen dat waarschijnlijk minder likes zal behalen bij leeftijdsgenoten. Ik vind helemaal niet dat de masterproef afgeschaft moet worden.

Vond ik het schrijven van mijn thesis dan leuk? Neen. Absoluut niet. Het was verdomd hard werken. En vloeken. En wenen. Herbeginnen. En opnieuw wenen. Maar moet alles in het leven altijd leuk zijn? Is het soms niet goed om eens iets te moeten doen dat je anders nooit zou doen? Even door de tranen bijten om uiteindelijk tot een mooi resultaat te komen waar je trots op bent?

Stéphanie vertelt in haar opiniestuk dat ze vooral broodnodige praktijkervaring wil opdoen tijdens haar master Journalistiek. Laten we even het verschil tussen hogeschool en universiteit onder de loep nemen. Een universitaire opleiding is een academische opleiding. Wetenschappelijke kennis en vaardigheden zijn nu eenmaal een essentieel onderdeel van zo’n opleiding. Je kiest er als student dus eigenlijk zelf voor om tijdens je hogere studies met wetenschappelijk onderzoek in aanraking te komen en als sluitstuk van je academische loopbaan ook een eigen onderzoek uit te voeren. Het ontwikkelen van specifieke praktische vaardigheden is dan weer de hoofdtaak van een professionele (het woord zegt het eigenlijk zelf) bachelor. Akkoord, dat besef was er bij mij als 18-jarige totaal niet. En ik geef toe dat ik vakken als statistiek en methoden van het sociaal wetenschappelijk onderzoek haatte. Maar nu vier jaar later ben ik blij dat ik deze opleidingsonderdelen heb gehad. Dus weet waar je aan begint voor je een universitaire opleiding aanvat en weet dat je op een dag een masterproef zal moeten schrijven. Of je het nu leuk vindt of niet.

Daarnaast zegt Stéphanie dat ze tijdens het schrijven van haar thesis enkel nutteloze skills ontwikkelt. Moet alles wat je doet of leert dan resulteren in een bepaalde vaardigheid? En moeten dat dan vaardigheden zijn die je op dagdagelijkse basis kunt gebruiken of slechts enkele keren per jaar? Zullen we dan meteen het volledige middelbare onderwijs met vakken als geschiedenis, aardrijkskunde en zelfs wiskunde (wie gebruikt er dagelijks een cosinus?) maar afschaffen? Wat dan met algemene vorming? Skills zijn belangrijk en het hoger onderwijs moet daar zeker aandacht aan besteden. Maar onderwijs (en vooral universitair onderwijs) heeft nu eenmaal een bredere functie dan puur het focussen op skills.

Via een masterproef leer je kritisch zijn, enquêtes afnemen, interpreteren en statistische analyses uitvoeren. Skills die Stéphanie als nutteloos beschouwt voor een toekomstige journaliste. Ik daag jullie uit om een krant open te slaan, online of offline, en op zoek te gaan naar een artikel dat de resultaten van een onderzoek of enquête behandeld. Je zal niet ver moeten zoeken. Om zo’n artikel te kunnen schrijven moet je de cijfers kunnen interpreteren en bevattelijk kunnen maken voor een breed publiek. Op zo’n moment is het handig als je als journalist het verschil tussen causaliteit en correlatie kent. Een verschil dat trouwens in krantenartikels meermaals door elkaar wordt gehaald. Nutteloze skills? Ik vind van niet.

Ik begrijp Stéphanie haar standpunt zeker. Ze zal de komende vakantie moeten doorbrengen met het schrijven van een thesis met een onderwerp dat – naar eigen zeggen – praktisch niet relevant is en dat nooit de krant zal halen. Zal mijn masterproef de krant halen? Absoluut niet. Is mijn onderwerp praktisch relevant? Zeker wel. Ik heb mijn onderwerp zelf gekozen uit een gegeven lijst, net als Stéphanie waarschijnlijk. Ik vond mijn onderwerp immers interessant genoeg om er een heel jaar lang aan te werken. Maar ik had best mijn eigen onderwerp kunnen voorstellen, een onderwerp dat me passioneert en dat zo praktisch relevant is als ik zelf wil. Dat had zij ook kunnen doen…

ALS, hoe klein de kans ook, men mij op een sollicitatiegesprek zou vragen om iets te vertellen over mijn thesis, dan zal ik dat met veel plezier doen en ik zal hierbij meteen de praktische waarde van mijn resultaten duidelijk maken. Daar heb ik een heel jaar lang voor gewerkt. Met veel trots overigens.

De masterproef afschaffen? Neen. Het systeem van de masterproef herbekijken? Ja! Misschien kan er in studierichtingen als Journalistiek een praktische component aan de thesis verbonden worden? Ik ben in ieder geval benieuwd hoe deze discussie verder gaat.